Wespazjan. Trybun Rzymu - ebook

Niechaj z pomocą bogów nasze wysiłki uwieńczy sukces. Proszę cię, Ojcze Marsie, byś oczyścił moje gospodarstwo, ziemię i rodzinę w sposób, jaki uznasz za najlepszy.

Recytując tę starodawną modlitwę, Tytus Flawiusz Sabinus pokornie wzniósł dłonie ku niebu, zwracając się do rodzinnego bóstwa opiekuńczego. Z szacunku dla boga, o którego przychylność zabiegał, okrywał głowę skrajem śnieżnobiałej togi. Wokół stali wszyscy domownicy: żona Wespazja Polla z ich nowo narodzonym synem w ramionach, przy niej jego matka, dalej starszy, prawie pięcioletni syn. Za nimi wyzwoleńcy i wreszcie niewolnicy. Zebrali się wokół granicznego kamienia, w najdalej wysuniętym na północ punkcie posiadłości, pośród pachnących sosnową żywicą Apeninów.

Tytus zakończył modlitwę i opuścił ręce. Starszy syn, o takich samych imionach, Tytus Flawiusz Sabinus, podszedł do kamienia i uderzył weń czterokrotnie gałązką oliwną. Potem uroczysta procesja wokół ziem Tytusa dobiegła końca i wszyscy ruszyli z powrotem ku rodzinnej siedzibie.

Obejście posiadłości zajęło im ponad osiem godzin i z tego, co młody Sabinus był w stanie zauważyć, w tym czasie nie wydarzyło się nic niefortunnego. Ojciec odmówił modlitwę na każdym rogu posiadłości; nie było źle wróżących przelotów ptaków; nie uderzył grom z zimnego, jasnego listopadowego nieba; zwierzęta ofiarne, wół, świnia i baran, szły potulnie.

Barana prowadził Sabinus; zwierzę miało rogi przyozdobione jaskrawymi wstążkami i nieświadome swego losu wodziło wokół ospałym spojrzeniem.

W zwyczajnych okolicznościach Sabinus ani trochę nie przejąłby się rychłą śmiercią barana. Wielokrotnie już widział składane w ofierze czy zarzynane zwierzęta, a kiedyś nawet pomagał Pallonowi, synowi zarządcy, ukręcać kurom głowy. Śmierć była naturalnym elementem życia. Teraz jednak chciał, żeby to zwierzę żyło, ponieważ złożenie go w ofierze miało oczyścić życie jego maleńkiego brata. Żałował, że nie może przerwać tej ceremonii, która właśnie zbliżała się do punktu kulminacyjnego, ale wiedział, że taki postępek ściągnąłby na niego gniew bogów, a ich lękał się tak bardzo, jak nienawidził swojego małego braciszka. W dniu jego urodzin, zaledwie dziewięć dni wcześniej, Sabinus podsłuchał, jak babka Tertulla mówi do ojca, że poświęcony Marsowi dąb, który rósł na terenie posiadłości, wypuścił pęd tak gruby, jakby wyrastało tam kolejne drzewo. Kiedy urodziła się jego siostra, pojawiła się krótka, cienka, słaba gałązka, która szybko uschła i umarła... tak jak i ona. Kiedy on przyszedł na świat, świeży pęd był długi i zdrowy, zapowiadający pomyślność, okazał się jednak niczym w porównaniu z tym, co ten znak wróżył jego bratu. Słyszał, jak ojciec wykrzykuje podziękowania Marsowi za takie dziecko i obiecuje najlepszego wołu, świnię i barana na ceremonię oczyszczenia, podczas której oficjalnie uzna je za swojego syna i nada mu imię.

– Będę się nim opiekował z największą uwagą – powiedział wtedy Tytus, całując swoją matkę w policzek. – Przeznaczeniem tego chłopca jest zajść daleko.

Tertulla wybuchnęła śmiechem.

– Starcze zdziecinnienie dopada cię wcześniej niż mnie, Tytusie. Kiedy republika jest martwa i jeden człowiek włada państwem, jak daleko wolno będzie zajść dziecku pochodzącemu z prowadzącej na wzgórzach gospodarstwo rodziny ekwitów?

– Możesz się śmiać do woli, matko, ale jeśli znaki wskazują na wielkość, taka jest wola bogów i nawet cesarz nie ma władzy, by ją zanegować.

Od chwili, kiedy Sabinus usłyszał tę wymianę zdań, z trudem powstrzymywał łzy za każdym razem, kiedy widział brata w ramionach matki. Niemal pięć lat cała rodzina skupiała na nim swoją miłość i troskę, teraz otoczą nimi również jego brata i okażą mu większe względy.

Zbliżali się już do zabudowań, a on był gotów odgrywać swoją rolę w tej ceremonii z godnością, jaka przystoi Flawiuszom, starodawnej sabińskiej rodzinie, w której się urodził. Nie zamierzał rozczarowywać swojego ojca, Tytusa.

Orszak wszedł na podwórzec stajenny i ustawił przed znajdującym się w głębi, poświęconym Marsowi kamiennym ołtarzem, na którym leżał stos nasączonego oliwą drewna. Po prawej stronie w żelaznym stojaku tkwiła zapalona pochodnia; po lewej na drewnianym stole leżały topór i nóż.

Sabinus upewnił się, że ma barana po swojej prawej ręce, tak jak mu wcześniej pokazywano, po czym rozejrzał się po zgromadzonych. Matka, trzymając jego opatulonego braciszka, stała obok ojca. Miała na sobie oficjalny strój. Czarna wełniana szata, stola, sięgała kostek; szkarłatny płaszcz, palla, nasunięty lekko na ciasno splecione kruczoczarne włosy, był udrapowany na lewym ramieniu. Poczuła spojrzenie Sabinusa i popatrzyła w jego stronę; wąskie usta ułożyły się w uśmiech, który rozjaśnił jej szczupłą twarz. Ciemne oczy przepełniała miłość i duma, kiedy widziała swojego małego syna stojącego w todze, niczym pomniejszone odbicie jej męża.

Obok niej stała babka. Przyjechała ze swojej nadmorskiej posiadłości w Kosie, na północ od Rzymu, na narodziny dziecka i ceremonię nadania mu imienia. Miała przeszło siedemdziesiąt lat i wciąż nosiła włosy uczesane na sposób modny w ostatnich latach republiki, ufryzowane tylko nad czołem, zebrane w węzeł z tyłu głowy, co podkreślało krągłość twarzy, którą przekazała zarówno synowi, jak i wnukom.

Za rodziną stali wyzwoleńcy. Salwio, zarządca posiadłości, który zawsze miał dla Sabinusa ciasteczko miodowe albo suszoną figę, trzymał wołu za postronek. Jego dwudziestoletni syn Pallo ściskał w dłoni powróz świni. Zwierzęta nie okazywały niepokoju, lekki wiaterek powiewał wstążkami, którymi je przyozdobiono. Sabinus mgliście pamiętał mężczyzn i kobiety, tworzących około dwudziestoosobową grupę, ale nie znał ich imion ani obowiązków.

Niewolników, którzy stali na końcu, a było ich prawie pięćdziesięcioro, w zasadzie nigdy nie zauważał, dzisiaj jednak znaleźli się tutaj, by być świadkami nadania imienia nowemu członkowi rodziny i wziąć udział w wydanej z tej okazji uczcie.

Tytus podszedł do ołtarza, pochylił głowę i szeptem odmówił krótką modlitwę; potem wziął pochodnię i przytknął do nasączonych oliwą bierwion. Natychmiast buchnęły płomieniem, posyłając w niebo kłęby gryzącego dymu.

– Ojcze Marsie, pozwól, by moje zbiory, ziarno, winnice i plantacje rozkwitały i przynosiły jak największy pożytek, w której to intencji kazałem oprowadzić te zwierzęta ofiarne wokół mojej ziemi. Zachowaj w zdrowiu moje muły, pastuchów i stada. Obdarz dobrym zdrowiem mnie, moją rodzinę i nowo narodzonego syna.

Wespazja delikatnie umieściła dziecko w jego ramionach. Sabinus obserwował w zaciętym milczeniu, jak ojciec je podnosi.

– W twojej obecności i z Nundiną, boginią oczyszczenia, jako świadkiem, przyjmuję go do swojej rodziny, nadając mu imiona Tytus Flawiusz Wespazjan, i oświadczam, że jest wolno urodzonym obywatelem Rzymu. Niechaj ta bulla zapewni mu twoją opiekę. – Wsunął niemowlęciu przez główkę rzemyk ze srebrnym amuletem; chłopiec miał go nosić aż do pełnoletności, by chronił go od uroku.

Następnie Tytus oddał dziecko małżonce i podniósł stojący przy ołtarzu dzban wina oraz trzy płaskie kruche ciastka upieczone z mąki z solą. Wylał kilka kropli wina i pokruszył ciasto na łby zwierząt ofiarnych. Wziął topór, podszedł do wołu, dotknął ostrzem karku zwierzęcia i uniósł, by zadać cios. Wół pochylił łeb, jakby godził się ze swoim losem. Wytrącony z równowagi pozorną uległością zwierzęcia Tytus znieruchomiał i rozejrzał się wokół. Małżonka uchwyciła jego spojrzenie i otwierając szerzej oczy, zachęciła do działania. Wtedy zawołał ku czystemu błękitnemu niebu:

– W intencji oczyszczenia mojego gospodarstwa, mojej ziemi uprawnej i całej posiadłości oraz jako przebłaganie składam ci ofiarę z najlepszego wołu. Ojcze Marsie, przyjmij łaskawie ten dar.

Błyskawiczny ruch topora przeciął powietrze. Wół zadrżał tylko raz, kiedy ostrze opadło mu na kark i odcięło gładko głowę do połowy, śląc w powietrze fontanny szkarłatu, które spryskały Sabinusa i innych. Nogi ugięły się pod zwierzęciem i padło martwe na ziemię.

Ochlapany krwią Tytus odrzucił topór i wziąwszy do ręki nóż, podszedł do spokojnej świni. Powtórzył modlitwę, po czym podłożył rękę pod szczękę zwierzęcia, podciągnął łeb do góry i szybkim, gwałtownym ruchem poderżnął mu gardło.

Przyszła kolej na barana. Sabinus otarł oczy z ciepłej, lepkiej krwi i chwycił mocno zwierzę z obu stron, podczas gdy ojciec powtarzał modlitwę. Baran uniósł łeb i beknął raz, kiedy Tytus przesuwał mu nożem po gardle. Zalewane krwią przednie nogi zwierzęcia zadrżały i ugięły się. Sabinus podtrzymał wykrwawiające się spokojnie na śmierć stworzenie. Wkrótce tylne nogi barana odmówiły posłuszeństwa, a kilka chwil później i serce.

Salwio i Pallo przewrócili martwe zwierzęta na grzbiet, żeby Tytus mógł rozkroić ich brzuchy. Domownicy wstrzymali oddech, kiedy dwóch mężczyzn rozchylało żebra, by odsłonić wnętrzności. Odór wypełnił powietrze, kiedy Tytus zanurzył ręce najpierw w trzewiach wołu, potem świni i wreszcie barana, z wielką zręcznością usuwając serca, które rzucił w ogień jako ofiarę dla Marsa. Teraz już całkowicie skąpany we krwi wyciął wątroby i położył na drewnianym stole. Oczy otworzyły mu się szeroko ze zdumienia, kiedy oczyszczał te narządy; gestem zachęcił zgromadzonych, by podeszli bliżej i przyjrzeli się wątrobom, które jedną po drugiej podnosił. Na powierzchni każdej z nich widniały duże plamy. Serce Sabinusa podskoczyło; nie były idealne. Widział już dość zwierząt ofiarnych, by wiedzieć, że wątroba z nienaturalną plamą to najgorszy z możliwych znaków; tego rodzaju znaki na wszystkich trzech to już prawdziwa katastrofa. Mars nie zamierzał zaakceptować jego brata, który okazał się chuchrem.

Kiedy podszedł bliżej, zobaczył wyraźnie kształt znaków. Miało jednak minąć wiele lat, nim zdołał pojąć ich prawdziwe znaczenie.Rozdział pierwszy

Wespazjan poczuł zapach pieczonej wieprzowiny, kiedy jego wierzchowiec pokonywał ostatnie kilkaset kroków dzielące go od usytuowanego na wzgórzu domu, należącego do nowej posiadłości rodziców w Aquae Cutillae. Promienie zachodzącego, wciąż jeszcze ciepłego słońca muskały płytki terakotowe i kamienie niskich budynków, wydobywając różne odcienie czerwieni, barwę bursztynu i miedzi, tak że wszystkie zabudowania jarzyły się pośród ciemnych drzew iglastych i figowców, które go otaczały. Było to piękne miejsce na rodzinną siedzibę; położone wysoko na pogórzu Apeninów, od północy i wschodu osłaniały je góry, a od południa i zachodu rozciągała się równina Reate. Spoglądał na miejsce, które było jego domem przez ostatnie trzy z szesnastu już prawie lat życia, odkąd rodzina przeprowadziła się tam dzięki pieniądzom, jakie ojciec zarobił, pobierając w prowincji Azja podatki od gospodarstw rolnych.

Pragnąc jak najszybciej znaleźć się w domu, chłopak wbił pięty w boki spoconego konia, ponaglając zmęczonego wierzchowca. Nie było go przez trzy pracowite dni, podczas których w ramach przygotowań do zimy przepędzał ponad pięćset mułów z letnich pastwisk na wschodnim krańcu posiadłości na pola znajdujące się bliżej budynków gospodarskich. Tutaj miały spędzić najzimniejsze miesiące, mając dostęp do paszy i ochronę przed śniegiem, jak również wichurami, które o tej porze roku ze świstem spływają z gór. Wiosną sprzeda się je wojsku, do tego czasu klacze się oźrebią i cały proces zacznie się od nowa. Muły oczywiście ani myślały się przemieszczać i długotrwałe zmagania zakończyły się zwycięstwem ludzi, dzięki uporowi i rozsądnemu stosowaniu bata przez Wespazjana i jego towarzyszy. Niestety przy okazji wyszło na jaw, ile sztuk zniknęło ze stada, i to przyćmiło nieco zadowolenie z wykonania zadania.

Wespazjanowi towarzyszyło sześciu wyzwoleńców oraz Pallo, który przejął zarządzanie posiadłością po tym, jak dwa miesiące wcześniej, na drodze pomiędzy Aquae Cutillae a inną rodzinną posiadłością w Falakrynie, gdzie Wespazjan się urodził, zamordowano jego ojca. Od tamtego zdarzenia nigdy nie podróżowali pojedynczo czy nieuzbrojeni, nawet na terenie posiadłości. Otoczone wzgórzami i jarami Aquae Cutillae było idealną okolicą, gdzie mogli się ukrywać bandyci i zbiegli niewolnicy. Porywali żywy inwentarz z posiadłości i napadali na podróżnych korzystających z via Salaria, która obiegała jej południowy kraniec, łącząc Rzym z Reate, a potem prowadziła dalej, przez Apeniny do Morza Adriatyckiego. Obecnie tylko głupiec podróżowałby bez ochrony, nawet w pobliżu tak znaczącego miasta jak Reate, widocznego na wzgórzu leżącym dziewięć mil na zachód.

Zapach jedzenia stawał się intensywniejszy, w miarę jak się zbliżali do gospodarstwa, widać też już było krzątaninę niewolników. Wespazjan miał wrażenie, że ruch wokół domu jest większy niż zazwyczaj.

– Wygląda na to, że moi rodzice wydają ucztę, by uczcić powrót bohaterskich poganiaczy mułów po ich dorocznych zmaganiach z czworonożnym nieprzyjacielem. – Uśmiechnął się do Pallona.

– I bez wątpienia oczekuje się, że pomalujemy sobie twarze na czerwono i odbędziemy tryumf, uroczyście objeżdżając posiadłość – odparł Pallo. Dobry humor młodego pana był zaraźliwy. – Szkoda, że nie okazaliśmy miłosierdzia, bo moglibyśmy przywieźć do domu kilku jeńców, żeby złożyć ich w ofierze Marsowi Zwycięskiemu w podzięce za nasze zwycięstwo.

– Miłosierdzia? – wykrzyknął Wespazjan, zapalając się do żartów. – Wrogowi tak okrutnemu i bezwzględnemu jak ten, któremu stawiliśmy czoło? Nigdy... to by doprowadziło do powstania mułów na terenie całej posiadłości i bardzo szybko to one prowadziłyby nas w swoim triumfalnym pochodzie, a ty i ja, Pallonie, bylibyśmy niewolnikami jadącymi na rydwanie głównodowodzącego muła z zadaniem szeptania mu do długiego ucha: „Pamiętaj, jesteś tylko mułem”. – Wespazjan przejechał przez ciężkie drewniane wrota domostwa, a za nim rozbrzmiewał śmiech i porykiwania jego udających zwierzęta towarzyszy.

Budynki gospodarstwa stały wokół prostokątnego dziedzińca, mierzącego sześćdziesiąt kroków na trzydzieści; prawy bok zajmował główny dom mieszkalny, na pozostałe trzy składały się stajnie, stodoły, kwatery wyzwoleńców, warsztaty i baraki niewolników pracujących w polu. Poza stajnią, gdzie na piętrze mieszkali niewolnicy domowi, wszystkie budynki były jednokondygnacyjne. Na dziedzińcu krzątali się niewolnicy, wyzwoleńcy i ludzie wolni, zajęci swoimi obowiązkami, ale wszyscy byli na tyle czujni, by z szacunkiem skłonić głowy przed synem pana. Wespazjan zsiadł z konia i oddając go chłopcu stajennemu, spytał, co jest powodem takiej wzmożonej krzątaniny. Chłopak, nieprzyzwyczajony, by którykolwiek członek rodziny zwracał się do niego bezpośrednio, poczerwieniał i jąkając się, łaciną z silnym obcym akcentem odpowiedział, że nie wie. Domyślając się, że nikt poza rodziną nie będzie w stanie mu wyjaśnić, co się dzieje, Wespazjan postanowił zaczekać i spytać ojca, który, jak sądził, wezwie go do siebie, kiedy tylko odbierze od zarządcy sprawozdanie dotyczące stanu żywego inwentarza. Ruchem głowy odprawił stajennego i skierował się do domu, wchodząc bocznymi drzwiami wprost do perystylu, otoczonego krytą kolumnadą ogrodu, przy którym mieścił się jego pokój. Miał nadzieję, że uda mu się uniknąć spotkania z matką, ale zobaczył ją, jak wychodzi z tablinum, gabinetu sąsiadującego z atrium.

– Wespazjanie – zawołała, zatrzymując syna.

– Tak, matko – odparł nieufnym tonem, napotykając jej surowy wzrok.

– Kiedy bawiłeś się w gospodarza, przyszła wiadomość od twojego brata. Wraca do domu, spodziewamy się go już dzisiejszego wieczoru.

Jej lekceważący ton w jednej chwili zepsuł mu doskonały nastrój.

– Zatem nie są to przygotowania do uczczenia mojego powrotu po trzech dniach spędzonych w polu? – zapytał, nie mogąc się powstrzymać, by jej nie zirytować.

Popatrzyła na niego lekko zdziwionym wzrokiem.

– Nie zachowuj się impertynencko. Skąd ci przyszło do głowy, że mógłbyś zostać uhonorowany za wykonywanie fizycznych prac na terenie posiadłości? Sabinus służył Rzymowi. W dniu, w którym postanowisz zrobić to samo, zamiast włóczyć się po wzgórzach, bratając się z wyzwoleńcami i mułami, możesz się spodziewać jakiegoś uhonorowania. A teraz idź i się umyj. Oczekuję od ciebie przyzwoitego zachowania wobec brata, choć wątpię, by przez lata jego nieobecności twoje uczucia się zmieniły. W każdym razie nie zaszkodziłoby, gdybyś spróbował żyć z nim w zgodzie.

– Spróbowałbym, matko – odparł Wespazjan, przesuwając dłonią po spoconych, krótko przyciętych ciemnobrązowych włosach – gdyby on mnie lubił, a nie poniewierał mną i mnie upokarzał. Cóż, jestem teraz cztery lata starszy i silniejszy, więc niech lepiej uważa, bo już nie będę tego znosił tak jak wtedy, kiedy miałem jedenaście lat.

Wespazja Polla przyglądała się okrągłej twarzy syna o oliwkowej cerze i w wesołych zazwyczaj dużych brązowych oczach dostrzegła twardą determinację, jakiej nigdy wcześniej u niego nie widziała.

– Cóż, porozmawiam z Sabinusem i poproszę, by zachowywał się spokojnie, tak jak spodziewam się tego po tobie. Pamiętaj, że ty nie widziałeś go cztery lata, natomiast twój ojciec i ja osiem, bo kiedy wstąpił do armii, byliśmy już w Azji. Nie życzę sobie, żeby wasze spory zakłóciły rodzinne spotkanie po latach.

Nie dając mu szansy na odpowiedź, oddaliła się szybko w kierunku kuchni. Bez wątpienia, by zastraszać jakąś pomywaczkę, pomyślał Wespazjan, udając się do swojego pokoju, żeby się przebrać. Humor miał już jednak kompletnie zwarzony wiadomością o przyjeździe brata.

Wespazjan nie tęsknił za Sabinusem przez te cztery lata, podczas których brat służył w legionie IX Hispana jako trybun wojskowy, najmłodszy stopniem dowódca, w Panonii i w Afryce. Nigdy się ze sobą nie zgadzali. Wespazjan nie wiedział dlaczego, było mu to zresztą obojętne, po prostu tak było. Brat go nienawidził, a on z kolei nie znosił Sabinusa. Niemniej byli braćmi i nic nie mogło tego zmienić, dlatego przy ludziach ich stosunki przybierały lodowato formalny charakter, prywatnie zaś... cóż, już we wczesnym dzieciństwie Wespazjan nauczył się unikać sytuacji, w których pozostawałby z bratem sam na sam.

Na kufrze w niewielkiej sypialni postawiono dla niego miskę z ciepłą wodą. Zaciągnął zasłonę przy wejściu, rozebrał się i spłukał z siebie kurz, jaki go oblepił przez trzy długie dni przeganiania mułów. Wytarł się lnianą płachtą, po czym włożył i opasał czystą białą tunikę, ozdobioną z przodu cienkim purpurowym paskiem oznaczającym stan ekwitów. Wziął pióro i świeży zwój, usiadł przy stoliku, który poza łóżkiem był jedynym meblem w tym małym pokoju, i zaczął spisywać z woskowanej tabliczki liczby dotyczące mułów. Ściśle rzecz biorąc, należało to do obowiązków zarządcy, ale Wespazjan lubił prowadzić wszelkie zapisy, włącznie z tymi dotyczącymi żywego inwentarza, i uważał tę pracę za dobrą praktykę i przygotowanie do dnia, w którym odziedziczy którąś z rodzinnych posiadłości.

Praca zawsze świetnie mu robiła, choć niechętnie spoglądano na ekwitę parającego się pracami fizycznymi. Babka podsycała jego zainteresowanie gospodarstwem podczas tych pięciu lat, kiedy razem z bratem mieszkali w jej posiadłości w Kosie, kiedy to ich rodzice przebywali w Azji. Wtedy bardziej ciekawiły go zajęcia wyzwoleńców i niewolników pracujących na polach niż wiedza, jaką przekazywał mu nauczyciel. W rezultacie miał duże luki w retoryce i znajomości literatury, natomiast wiedział wszystko o mułach, owcach i winorośli. Jedyną dziedziną, w jakiej jego nauczyciel odniósł sukces, była arytmetyka, ale stało się tak wyłącznie dlatego, że Wespazjan rozumiał wagę tego przedmiotu przy obliczaniu zysków i strat posiadłości.

Niemal już skończył, kiedy do pokoju wszedł ojciec. Wespazjan wstał, pochylił głowę w geście pozdrowienia i czekał.

– Pallo mówi, że w ubiegłym miesiącu straciliśmy szesnaście sztuk ze stada, czy to się zgadza?

– Tak, ojcze. Właśnie kończę zapisywanie, ale wygląda na to, że rzeczywiście było ich szesnaście. Pasterze mówią, że nie są w stanie powstrzymać rozbójników, którzy porywają sztukę to tu, to tam. Za duży teren do pilnowania.

– To się musi skończyć, inaczej te dranie nas zniszczą. Teraz, kiedy wraca Sabinus, zastawimy na łajdaków pułapki i miejmy nadzieję, że paru dopadniemy. Zobaczymy, co wolą, gwoździe w stopach i nadgarstkach czy trzymanie łap z dala od mojej własności.

– Tak, ojcze – rzucił Wespazjan w stronę pleców oddalającego się rodzica.

Tytus zatrzymał się w wejściu i spojrzał na syna.

– Dobrze się sprawiłeś, Wespazjanie – powiedział spokojniej – przepędzając tyle mułów z tak niewielką liczbą ludzi.

– Dzięki, ojcze. Lubię tę pracę.

Tytus skinął głową.

– Wiem – powiedział z półuśmiechem i lekkim żalem w głosie i odszedł.

Podniesiony na duchu ojcowską pochwałą, Wespazjan dokończył obliczenia, potwierdzając, że rzeczywiście stracili szesnaście zwierząt, po czym uporządkował biurko i położył się, by odpocząć przed przyjazdem brata. Kiedy pół godziny później Sabinus się pojawił, Wespazjan przespał to wydarzenie.

Poderwał się nagle ze snu; było już ciemno. Przestraszony, że spóźnił się na kolację, wyskoczył z łóżka i pospieszył do oświetlonego pochodniami perystylu. Z atrium dobiegł go głos matki, więc skierował się w tamtą stronę.

– Musimy wykorzystać wpływy mojego brata Gajusza, by w najbliższym czasie zapewnić chłopcu stanowisko trybuna wojskowego – mówiła. Wespazjan zwolnił, uświadomiwszy sobie, że chodzi o niego. – W przyszłym miesiącu skończy szesnaście lat. Jeśli ma zajść wysoko, na co wskazywały znaki przy jego narodzeniu, nie można pozwolić, by dalej wałęsał się po posiadłości, unikając obowiązków wobec rodziny i Rzymu.

Wespazjan podszedł bliżej, zaintrygowany wzmianką o przepowiedni.

– Rozumiem twoje zatroskanie, Wespazjo – odparł ojciec. – Jednakże chłopiec poświęcił zbyt wiele czasu i energii na zajmowanie się gospodarstwem, a nie na naukę rzeczy koniecznych do przetrwania pośród polityków Rzymu, że już nie wspomnę o armii.

– Fortuna będzie go miała w swojej pieczy, żeby przepowiednia się spełniła.

Wespazjan się niecierpliwił; dlaczego matka mówi tak niejasno?

– A co z Sabinusem? – zapytał Tytus. – Czy nie powinniśmy koncentrować się na nim jako na starszym synu?

– Rozmawiałeś już z nim. Jest dorosłym mężczyzną wystarczająco ambitnym i bezwzględnym, by osiągnąć swoje cele, może nawet awansować powyżej pretora i przewyższyć mojego brata, co byłoby dla naszej rodziny wielkim zaszczytem. Oczywiście będziemy go wspierać w każdy możliwy sposób, ale tylko wspierać, a nie popychać. Tytusie, czy nie widzisz, że to Wespazjan jest drogą tej rodziny do sławy? Teraz przyszedł nasz czas. Dobrze wykorzystałeś pieniądze, które zarobiłeś jako poborca podatkowy w Azji. Kupiłeś tę ziemię tanio i z powodzeniem nią gospodarowałeś. Dzięki temu i mojemu posagowi przy ostatnim spisie zostaliśmy ocenieni na ponad dwa miliony sestercji. Dwa miliony sestercji, Tytusie. To i wpływy mojego brata wystarczą, by zagwarantować naszej rodzinie dwa miejsca w senacie; ale trzeba je sobie zapewnić, a nie da się tego zrobić tutaj, w Górach Sabińskich.

– Pewnie masz rację. Wespazjan powinien rozpocząć karierę, a najwyraźniej trzeba go będzie do tego popchnąć. Ale jeszcze nie teraz. Zaplanowałem coś dla niego i Sabinusa, skoro jest już na miejscu. Zresztą niczego nie można zrobić, dopóki wybrani na następny rok sędziowie nie obejmą w styczniu stanowisk.

Wespazjan był tak pochłonięty słuchaniem, że nie zauważył nikogo w pobliżu, dopóki czyjaś ręka nie chwyciła go za włosy.

– Skradasz się i podsłuchujesz, braciszku? Twoje zachowanie ani trochę się nie poprawiło, co? – Usłyszał znajomy głos Sabinusa i jednocześnie poczuł mocniejsze szarpnięcie.

Wespazjan wbił łokieć w brzuch brata i wyrwał się. Szybko odwrócił się przodem, unikając wymierzonego w nos uderzenia, i sam wyprowadził cios. Jednak Sabinus pochwycił jego pięść w żelazny uścisk i spychał powoli w dół, wykręcając mu rękę w nadgarstku, nadwerężając stawy palców i zmuszając go do przyklęknięcia. Wiedząc, że został pokonany, zaprzestał zmagań.

– Masz teraz w sobie nieco woli walki, co? – rzucił Sabinus, spoglądając na niego srogo. – Rekompensujesz tym brak manier. To bardzo nieuprzejme nie powitać starszego brata po czterech latach jego nieobecności.

Wespazjan podniósł wzrok. Sabinus się zmienił; nie był już tamtym pulchnym szesnastolatkiem, który gnębił go cztery lata temu, stał się mężczyzną. Tkankę tłuszczową zastąpiły mięśnie, wyrósł, twarz mu zeszczuplała, z okrągłej zrobiła się bardziej kwadratowa, tylko brązowe oczy się nie zmieniły i błyszczały złośliwie, kiedy spoglądały na Wespazjana znad charakterystycznego dla mężczyzn z ich rodziny wydatnego szerokiego nosa. Wyglądało na to, że wojskowe życie mu służy. Trzymał się z wyniosłą godnością, co powstrzymało Wespazjana od rzucenia jakiejś ciętej uwagi.

– Przepraszam, Sabinusie – wymamrotał, podnosząc się. – Chciałem cię powitać, ale zasnąłem.

Sabinus, słysząc to, uniósł brwi.

– No cóż, braciszku, od spania jest noc. Lepiej to zapamiętaj, skoro już niedługo będziesz mężczyzną. Wciąż masz ten wiejski akcent... bardzo zabawny. Chodź, rodzice czekają.

Wszedł do domu, zostawiając za sobą płonącego ze wstydu Wespazjana. Okazał bratu słabość, a ten go pouczył i potraktował protekcjonalnie; to było nie do zniesienia. Obiecując sobie, że już nigdy nie okaże się tak zniewieściały, by ucinać sobie drzemkę w ciągu dnia, pospieszył za Sabinusem. Wciąż go intrygowało wspomniane przez matkę proroctwo. Rodzice je znali, a kto jeszcze? Sabinus? Wątpił, by tak było; w tamtym czasie jego brat był jeszcze za mały, a nawet gdyby coś wiedział, nie przyznałby się do tego. Kogo zatem zapytać? Rodziców... i przyznać, że podsłuchiwał? W żadnym razie.

Weszli do głównego budynku przez tablinum, a stamtąd do atrium. Tytus i Wespazja czekali na synów, siedząc na dwóch barwnie pomalowanych drewnianych krzesłach, obok impluvium, basenu, w którym zbierała się woda deszczowa wpadająca przez otwór w dachu. Przy każdym rogu sadzawki stała kolumna podtrzymująca dach. Pomalowano je na ciemnoczerwony kolor ostro kontrastujący z bladymi odcieniami zieleni, błękitu i żółci kamiennej mozaiki posadzki, ilustrującej szczegółowo, z czego żyje rodzina i jak spędza wolny czas.

Październikowy wieczór był chłodny, jednakże atrium miało zarówno ocieplaną ogrzanym powietrzem hypokaustu podłogę, jak i duże otwarte palenisko na prawo od tablinum, gdzie płonęły wielkie polana. Migotliwe światło ognia oraz kilkunastu lampek oliwnych oświetlało upiorne maski pośmiertne przodków Flawiuszów, którzy czuwali nad rodziną z niszy znajdującej się pomiędzy ogniskiem i lararium, ołtarzem poświęconym bożkom domowym. Całe ściany pokrywały ledwie widoczne w przyćmionym świetle ozdobne freski o tematyce mitologicznej, namalowane głęboką czerwienią i żółcią, przerywane wejściami do mniej ważnych pomieszczeń.

– Siadajcie, chłopcy – powiedział wesoło ojciec, najwyraźniej uradowany, że po ośmiu latach zebrał przy sobie całą rodzinę.

Bracia usiedli na taboretach naprzeciwko rodziców. Młoda niewolnica przetarła im dłonie wilgotnym płótnem; inna podała każdemu kielich z ciepłym, przyprawionym korzeniami winem. Wespazjan zauważył, że Sabinus zerka z podziwem na odchodzące dziewczęta.

Tytus wylał kilka kropli wina na podłogę.

– Dziękuję bóstwom naszego domu za szczęśliwy powrót mojego starszego syna – powiedział z powagą. Podniósł kielich. – Wasze zdrowie, synowie.

Wszyscy czworo wypili i odstawili kielichy na stojący pośrodku niski stolik.

– Cóż, Sabinusie, armia dobrze cię traktowała, hę? Nie wcisnęli cię do służby garnizonowej, brałeś udział w prawdziwej wojnie. Pewnie nie mogłeś uwierzyć we własne szczęście. – Tytus zachichotał, dumny z syna, który w wieku dwudziestu lat już był zaprawionym w boju żołnierzem.

– Tak, ojcze, masz rację – odparł Sabinus, z pełnym zadowolenia uśmiechem spoglądając ojcu w oczy. – Pewnie wszyscy byliśmy rozczarowani, kiedy wcielili mnie do IX Legionu Hispana w Panonii. Trudno byłoby mi się tam wykazać przy tych sporadycznych napadach spoza granicy.

– Ale uratował cię bunt Takfarinasa w Numidii – odezwała się Wespazja.

– Powinniśmy dziękować bogom za buntowniczych królów, którzy mają pomysły przewyższające ich możliwości – oświadczył Tytus, wznosząc kielich i uśmiechając się do pierworodnego.

Sabinus z entuzjazmem spełnił toast.

– Za Takfarinasa, szaleńca, który groził odcięciem dostaw zboża do Rzymu, po czym wysłał emisariuszy, by negocjowali z cesarzem.

– Znamy tę historię – powiedział z uśmiechem Tytus. – Tyberiusz kazał ich natychmiast stracić przed swoim obliczem, oświadczając: „Nawet Spartakus nie ośmielił się rozmawiać przez wysłańców”.

Sabinus zawtórował ojcu śmiechem.

– I właśnie wtedy wysłał nas do Afryki, żebyśmy wzmocnili III Legion Augusta, jedyny, jaki stacjonował w tej prowincji.

Podczas gdy Sabinus ciągnął swoją opowieść, Wespazjan, nie mogąc wpaść na to, kogo zapytać o znaki towarzyszące swoim narodzinom, wrócił myślami do problemu złodziei mułów. Miał on większe znaczenie dla jego życia niż historie buntów i długich marszów, w których to sprawach nie miał żadnego doświadczenia i które niewiele go interesowały. Choć Hieron, jego grecki nauczyciel walk, dopilnował, aby sprawnie władał krótkim obosiecznym mieczem, zwanym gladius, i oszczepem, pilum, oraz powalał na łopatki większość przeciwników podczas zapasów, czuł, że za sprawą swojej barczystej budowy i szerokich muskularnych ramion pasuje przede wszystkim do zadań związanych z uprawą ziemi; tam miały się rozgrywać jego bitwy, w codziennych staraniach, żeby rodzinna posiadłość przynosiła zyski. Niech Sabinus robi karierę w szerokim świecie i pnie się w górę cursus honorum, po szczeblach wojskowych i cywilnych stanowisk.

– Przypominam sobie uczucie, jakie mi towarzyszyło, kiedy ruszałem na wojnę – powiedział ojciec tęsknym tonem i Wespazjan ponownie zwrócił uwagę na rozmowę. – Byliśmy w świetnych nastrojach, przekonani o zwycięstwie, bo Rzym nie zgodzi się na nic innego; cesarstwo nie toleruje klęski. Jesteśmy otoczeni przez barbarzyńców i nie można pozwolić, by pomyśleli, że Rzym jest słaby. Muszą wiedzieć, że jeśli rzucą wyzwanie Rzymowi, rezultat będzie jeden... i to nieunikniony: śmierć mężczyzn i niewola ich rodzin.

– Nieważne jakim kosztem? – wtrącił się Wespazjan.

– Żołnierz musi być gotów oddać życie za większe dobro, jakim jest Rzym – odezwała się zdecydowanym tonem matka – mając pewność, że zwycięskie cesarstwo obroni jego rodzinę, ziemię i styl życia przed tymi, którzy chcą je zniszczyć.

– Właśnie tak, moja droga! – wykrzyknął Tytus. – I to jest zasada, która spaja legion.

– I dzięki której nasze morale pozostało wysokie przez te dwa lata, które spędziliśmy w Afryce – dodał Sabinus. – Wiedzieliśmy, że każdy z nas da z siebie wszystko, by zwyciężyć. To była brudna wojna... żadnych rozstrzygających bitew, tylko napady i akcje odwetowe. Wykurzyliśmy ich jednak z kryjówek w górach i rozprawialiśmy się z jedną grupą po drugiej. Paliliśmy warownie, braliśmy w niewolę ich kobiety i dzieci i zabijaliśmy wszystkich mężczyzn zdolnych nosić broń. Był to powolny, krwawy proces, ale wytrwaliśmy.

– Ha, a nie mówiłem, Wespazjanie? – zawołał rozpromieniony Tytus. – Teraz, kiedy Sabinus wrócił do domu, mamy kogoś, kto będzie wiedział, jak postąpić z tymi szczurami czającymi się w górach. Wkrótce ci nędzni złodzieje mułów zawisną na krzyżach.

– Złodzieje mułów, ojcze? Gdzie? – spytał Sabinus.

– W górach, po wschodniej stronie posiadłości – odparł Tytus. – I nie chodzi tylko o muły. Zabrali też owce i kilka koni, a dwa miesiące temu zamordowali Salwiona.

– Salwio nie żyje? Przykro mi to słyszeć. – Sabinus lubił tego dobrego człowieka, który w czasach jego dzieciństwa zawsze miał dla niego jakieś łakocie. – Już to jest wystarczającym powodem do zemsty. Wezmę oddział naszych wyzwoleńców i pokażę tym kanaliom, jak Rzym obchodzi się z takimi jak oni.

– Wiedziałem, że chętnie się z nimi rozprawisz. Doskonale, mój chłopcze. Weź ze sobą brata, czas, żeby zobaczył coś więcej niż tylko zad muła. – Tytus uśmiechnął się do Wespazjana, pokazując, że tylko się z nim droczy, ale Wespazjan nie czuł się urażony; złodziejom mułów należała się kara, bo działali na szkodę posiadłości. Tego rodzaju walka go interesowała, coś realnego, blisko domu, a nie zmagania w dalekich stronach z obcymi plemionami, o których prawie nie słyszał.

Sabinus nie wyglądał na zachwyconego, ojciec jednak nalegał:

– To będzie dla was okazja, żebyście się lepiej poznali jako mężczyźni, a nie walczące ze sobą przy każdej okazji łobuziaki.

– Skoro sobie tego życzysz, ojcze.

– Owszem. Możecie wyruszać obaj, odbyć własną minikampanię i przyszpilić paru buntowników, hę? – Tytus się roześmiał.

– Jeśli chłopcy mają ich ująć przy pomocy zaledwie garstki wyzwoleńców, w niczym nie będzie to przypominało walki ze wsparciem całego legionu – powiedziała Wespazja, dodając szczyptę rozwagi do entuzjazmu męża.

– Nie martw się, matko, w ciągu tych dwóch lat w Afryce nauczyłem się wywabiać na otwarty teren skorych do plądrowania buntowników. Znajdę na nich sposób. – Sabinus emanował taką pewnością siebie, że Wespazjan wierzył w jego słowa.

– Widzisz, Wespazjo – odezwał się Tytus, wyciągając ramię nad stolikiem i poklepując starszego syna po kolanie – armia go ukształtowała, tak jak uczyniła to ze mną i jak wkrótce uczyni z Wespazjanem.

Wespazjan zerwał się z miejsca, patrząc na ojca z niepokojem.

– Nie mam ochoty wstępować do wojska, ojcze. Dobrze mi tutaj, lubię pomagać w prowadzeniu posiadłości i jestem w tym dobry.

– Mężczyzna nie ma prawa do ziemi, jeśli o nią nie walczył, braciszku – rzucił drwiąco Sabinus. Jak mógłbyś chodzić w Rzymie z podniesioną głową pośród równych sobie, skoro nie walczyłeś u ich boku?

– Twój brat ma rację, Wespazjanie – oświadczyła matka. – Będą się z ciebie wyśmiewać jako z człowieka zajmującego się rolą, której nigdy nie bronił. Byłby to straszny wstyd dla ciebie i dla całego rodu.

– To nie pojadę do Rzymu. Tutaj jest moje miejsce i tutaj chcę zakończyć życie. Niech Sabinus urządza się w Rzymie.

– I zawsze będziesz żył w cieniu brata? – rzuciła ostrym tonem Wespazja. – Mamy dwóch synów i obaj będą jaśnieć. Syn marnujący życie na uprawę roli byłby niewybaczalną obrazą dla bóstw rodzinnych. Siadaj, Wespazjanie, nie życzymy sobie więcej takich słów.

– Racja – przytaknął ojciec i się roześmiał. – Nie możesz spędzić życia w górach jak jakiś kmiotek. Pojedziesz do Rzymu i wstąpisz do armii, bo taka jest moja wola. – Podniósł kielich i jednym haustem dopił resztę wina, po czym raptownie wstał. – Jak wiecie, człowieka ocenia się przede wszystkim po osiągnięciach jego przodków. – Tytus zamilkł i szerokim gestem wskazał na pośmiertne maski Flawiuszów w niszy. – Wziąwszy to pod uwagę, jestem człowiekiem o niewielkim znaczeniu, a wy dwaj znaczycie jeszcze mniej.

Skoro mamy poprawić status naszej rodziny – ciągnął – będziecie musieli mozolnie wspinać się po szczeblach kariery urzędniczej jako ludzie nowi. Jest to trudne, ale możliwe, co już w starej republice udowodnili Gajusz Mariusz i Cyceron. Jednak czasy się zmieniły. By zajść daleko, potrzebujemy patronów o wyższej niż nasza pozycji, a także poparcia urzędników z otoczenia cesarza. A żeby przyciągnąć ich uwagę, musicie się wykazać w dwóch dziedzinach, które Rzym darzy największym szacunkiem: wojennym męstwem i umiejętnościami administracyjnymi.

Ty, synu – zwrócił się do Sabinusa – już udowodniłeś, że jesteś sprawnym żołnierzem. Natomiast ty, Wespazjanie, wkrótce podążysz tą samą ścieżką. Wykazałeś się już zdolnościami administracyjnymi, pomagając w zarządzaniu rodzinnymi posiadłościami, czym z kolei ty, Sabinusie, niewiele się interesowałeś.

Na te słowa Wespazja popatrzyła z dumą na synów i uśmiechnęła się lekko; wiedziała, do czego zmierza mąż.

– Pierwszym krokiem Wespazjana będzie służba w legionach. Twoim zaś kolejnym posunięciem, Sabinusie, będzie objęcie niższego urzędu w Rzymie, należącego do kategorii vigintiviri. Chcę, byście w ciągu następnych dwóch miesięcy dzielili się swoją wiedzą i nawzajem uczyli. Wespazjan pokaże ci, jak zarządzać posiadłością. W zamian ty nauczysz go podstawowych umiejętności, jakie potrzebne są legionistom, co mu pozwoli nie tylko przeżyć, ale i odnosić sukcesy.

Wespazjan i Sabinus patrzyli na ojca z niedowierzaniem.

– Żadnych protestów – mówił dalej ojciec – taka jest bowiem moja wola, której się podporządkujecie, niezależnie od tego, jakie żywicie względem siebie uczucia. Chodzi o dobro rodu, a ono jest ważniejsze od waszych błahych sporów. Może nauczy was to cenić się wzajemnie, czego nie potrafiliście. Zaczniecie zaraz po tym, jak rozprawicie się ze złodziejami mułów. Jednego dnia nauczycielem będzie Sabinus, a następnego Wespazjan i tak dalej, aż stwierdzę, że obaj jesteście gotowi wyruszyć do Rzymu. – Tytus spoglądał na synów, przytrzymując kolejno ich spojrzenia. – Przyjmujecie takie rozwiązanie? – zapytał tonem, który dopuszczał tylko jedną odpowiedź.

Bracia popatrzyli po sobie. Jaki mieli wybór?

– Tak, ojcze – odpowiedzieli zgodnie.

– Doskonale. Zatem chodźmy coś zjeść.

Tytus poprowadził rodzinę do triclinium, gdzie ustawiono łoża biesiadne, i klasnął w dłonie. Jadalnia natychmiast zaroiła się od niewolników z półmiskami potraw. Waro, zarządca domu, gestem nakazał im czekać, podczas gdy rodzina przy pomocy sprawnych niewolnic układała się wygodnie na trzech dużych łożach ustawionych wokół niskiego kwadratowego stołu. Dziewczęta zmieniły biesiadnikom sandały na domowe pantofle, po czym ułożyły przed nimi serwetki i wytarły dłonie. Kiedy wszystko było gotowe, Waro kazał podać gustatio, przystawki.

Sabinus rozejrzał się po półmiskach z oliwkami, pieczoną wieprzowiną i smażonymi kiełbaskami w migdałach, sałatą z porami i kawałkami tuńczyka z plasterkami gotowanych jajek. Wybrał wyglądającą szczególnie krucho kiełbaskę, przełamał na pół i popatrzył na brata.

– Ilu tych bandytów jest w górach? – zapytał.

– Nie wiem – przyznał się Wespazjan.

Sabinus skinął głową, pogryzając kiełbaskę.

– No to jutro rano trzeba będzie się tego dowiedzieć.