Wicher śmierci. Opowieści z Malazańskiej Księgi Poległych. Tom 7 - ebook

DRA­MA­TIS PER­SO­NAE

Lethe­ryj­czycy

TEHOL BED­DICT: zubo­żały miesz­ka­niec

BUGG: lokaj Tehola

SHURQ ELALLE: wędrowna piratka

SKOR­GEN KABAN: pierw­szy ofi­cer na statku Shurq

UBLALA PUNG: bez­ro­botny pół­krwi Tar­the­nal

ORMLY: czło­nek Cechu Szczu­ro­ła­pów

RUC­KET: główny śled­czy z Cechu Szczu­ro­ła­pów

KAROS INVIC­TAD: inwi­gi­la­tor Obroń­ców Ojczy­zny

TANAL YATHVA­NAR: oso­bi­sty asy­stent Karosa

RAU­TOS HIVA­NAR: prze­wod­ni­czący Kupiec­kiego Powier­nic­twa Wol­no­ści

VENITT SATHAD: naj­bar­dziej zaufany agent Rau­tosa

TRI­BAN GNOL: kanc­lerz Nowego Impe­rium

NISALL: pierw­sza kon­ku­bina daw­nego cesa­rza

JANALL: oba­lona cesa­rzowa

TURU­DAL BRI­ZAD: były kon­ku­bent

JANATH ANAR: więź­niarka poli­tyczna

SIR­RYN KANAR: straż­nik pała­cowy

BRUL­LYG (SHAKE): nomi­nalny zarządca Dru­giego Fortu Dzie­wi­czego

YEDAN DER­RYG (WACHTA)

ORBYN POSZU­KI­WACZ PRAWDY: dowódca sek­cji Obroń­ców Ojczy­zny

LETUR ANICT: fak­tor Drene

BIVATT: atri-preda Armii Wschod­niej

PIÓR­KOWA WIEDŹMA: lethe­ryj­ska nie­wol­nica Uruth

Tiste Edur

RHU­LAD: władca Nowego Impe­rium

HAN­NAN MOSAG: cesar­ski ceda

URUTH: matriar­chini cesa­rza i żona Tomada Sen­gara

K’RISNANI: cesar­scy czar­no­księż­nicy

BRU­THEN TRANA: Edur z pałacu

BROHL HAN­DAR: nad­zorca wschodu rezy­du­jący w Drene

Przy­by­wa­jący z flotą Edur

YAN TOVIS (POMROKA): atri-preda w lethe­ryj­skiej armii

VARAT TAUN: jej porucz­nik

TARA­LACK VEED: Gral, agent Bez­i­mien­nych

ICA­RIUM: broń Tara­lacka

HAN­RADI KHA­LAG: czar­no­księż­nik Tiste Edur

TOMAD SEN­GAR: patriar­cha cesa­rza

SAMAR DEV: uczona i cza­row­nica z Sied­miu Miast

KARSA ORLONG: wojow­nik Tobla­kai

TAXI­LA­NIN: tłu­macz

Awl’dan

CZER­WONA MASKA: wygna­niec, który powró­cił

MASARCH: wojow­nik z klanu Ren­fay­arów

HADRALT: wódz wojenny klanu Gane­to­ków

SAG’CHU­ROK: oso­bi­sty straż­nik Czer­wo­nej Maski

GUNTH MACH: oso­bi­sta straż­niczka Czer­wo­nej Maski

NURT: mie­dzia­no­licy

NATAR­KAS: mie­dzia­no­licy

Ści­gani

SEREN PEDAC: lethe­ryj­ska porę­czy­cielka

FEAR SEN­GAR: Tiste Edur

IMBRYK: lethe­ryj­ska sie­rota

UDI­NAAS: zbie­gły lethe­ryj­ski nie­wol­nik

WITHER: widmo cie­nia

SIL­CHAS RUIN: Ascen­dent Tiste Andii

Refu­gium

ULSHUN PRAL: Imass

RUD ELALLE: adop­to­wany znajda

HOSTILLE RATOR: T’lan Imass

TIL’ARAS BENOK: T’lan Imass

GR’ISTA­NAS ISH’ILM: T’lan Imass

Mala­zań­czycy

Łowcy Kości

TAVORE PARAN: głów­no­do­wo­dząca Łow­ców Kości

LOSTARA YIL: zastęp­czyni Tavore

KENEB: pięść w Łow­cach Kości

BLI­STIG: pięść w Łow­cach Kości

FARA­DAN SORT: kapi­tan

MADAN’TUL RADA: porucz­nik słu­żący pod roz­ka­zami Fara­dan Sort

PĘDRAK: adop­to­wany syn Keneba

DZIÓB: mag przy­dzie­lony kapi­tan Fara­dan Sort

Ósmy Legion, Dzie­wiąta Kom­pa­nia

Czwarta Dru­żyna

SKRZY­PEK: sier­żant

TARCZ: kapral

KORYK: pół­krwi Seti, pie­chota mor­ska

ŚMIESZKA: kobieta z Itko Kan, pie­chota mor­ska

MĄTWA: saper

FLASZKA: mag dru­żyny

CORABB BHI­LAN THENU’ALAS: żoł­nierz

Piąta Dru­żyna

GESLER: sier­żant

CHMURA: kapral

PIA­SEK: pie­chota mor­ska

KRÓT­KO­NOS: ciężka pie­chota

MĄDRALA: ciężka pie­chota

URU HELA: ciężka pie­chota

JĘTKA: ciężka pie­chota

Siódma Dru­żyna

POSTRO­NEK: sier­żant

ODPRYSK: kapral

KULAS: pie­chota mor­ska

EBRON: mag dru­żyny

OKRUCH (JAM­BER PIEŃ): saper

SINN: mag

Ósma Dru­żyna

HEL­LIAN: sier­żant

OBRA­ŻAL­SKI: kapral # 1

BEZ­DECH: kapral # 2

BAL­GRID: mag dru­żyny

TAVOS POND: pie­chota mor­ska

MOŻ­LIWE: saper

LUT­NIA: uzdro­wi­ciel dru­żyny

Dzie­wiąta Dru­żyna

BAL­SAM: sier­żant

TRU­PI­SMRÓD: kapral

RZE­ZI­GAR­DZIOŁ: pie­chota mor­ska

GALT: pie­chota mor­ska

PŁA­TEK: pie­chota mor­ska

OPAK: mag dru­żyny

Dwu­na­sta Dru­żyna

THOM TISSY: sier­żant

TULI­PAN: kapral

RAMPA: ciężka pie­chota

JIBB: śred­nio­zbrojna pie­chota

MEWI­ŚLAD: śred­nio­zbrojna pie­chota

BEL­LIG HARN: ciężka pie­chota

Trzy­na­sta Dru­żyna

URB: sier­żant

REEM: kapral

MASAN GILANI: pie­chota mor­ska

MICHA: ciężka pie­chota

HANNO: ciężka pie­chota

SOLANKA: ciężka pie­chota

NIKŁY: ciężka pie­chota

Ósmy Legion, Trze­cia Kom­pa­nia

Czwarta Dru­żyna

PRA­VA­LAK RIM: kapral

MIO­DZIK: saper

STRAP MULL: saper

ŁAWICA: ciężka pie­chota

ZER­KACZ: ciężka pie­chota

Piąta Dru­żyna

BADAN GRUK: sier­żant

KRYZA: pie­chota mor­ska

ZGAR­NIACZKA: pie­chota mor­ska

NEP BRUZDA: mag

RELIKO: ciężka pie­chota

CAŁ­KIEM NIE­PRZY­TOMNY: ciężka pie­chota

Dzie­siąta Dru­żyna

PORZĄD­NICKI: sier­żant

OBŁAWA: kapral

MULVAN STRASZNY: mag

NEL­LER: saper

CZASZ­KO­ŚMIERĆ: pie­chota mor­ska

MIE­CZO­BŁYSK: ciężka pie­chota

Inni

BANA­SCHAR: ostatni kapłan D’rek

WITHAL: mec­kro­ski płat­nerz

SAN­DA­LATH DRU­KOR­LAT: Tiste Andii, żona Withala

NIMAN­DER GOLIT: Tiste Andii, poto­mek Ano­man­dera Rake’a

PHAED: Tiste Andii, potom­kini Ano­man­dera Rake’a

SER­WATKA: opę­tany szkie­let gada

TELO­RAST: opę­tany szkie­let gada

ONRACK: T’lan Imass, nie­zwią­zany

TRULL SEN­GAR: rene­gat Tiste Edur

BEN ADA­EPHON DELAT: cza­ro­dziej

MENAN­DORE: jed­no­po­chwy­cona (Sio­stra Brzask)

SHEL­TA­THA LORE: jed­no­po­chwy­cona (Sio­stra Zmierzch)

SUKUL ANKHADU: jed­no­po­chwy­cona (Sio­stra Cętka)

KIL­MAN­DA­ROS: pra­dawna bogini

KLIPS: Tiste Andii

KOTY­LION: Sznur, bóg patron skry­to­bój­ców

IMROTH: strza­skana, T’lan Imass

PŁOT: duch

STARY GAR­BUS ARBAT: Tar­the­nal

ZWIĘ­ZŁA: była oszustka

TRE­ŚCIWA: była oszustka

PULLY: cza­row­nica Shake’ów

SKWISH: cza­row­nica Shake’ówPRO­LOG

Pra­dawna grota Kurald Emur­lahn
Wiek roze­rwa­nia

Roz­dartą żalem pano­ramę ska­lały trupy sze­ściu smo­ków leżące na rów­ni­nie w nie­upo­rząd­ko­wa­nym sze­regu dłu­go­ści co naj­mniej tysiąca kro­ków. Z roze­rwa­nych ciał ster­czały poła­mane kości; pasz­cze były otwarte, a oczy wyschnięte. Tam, gdzie krew wylała się na zie­mię, widma zle­ciały się do niej jak muchy do soku i wpa­dły w pułapkę. Gdy krew ciem­niała, łącząc się z mar­twą glebą, duchy mio­tały się i krzy­czały sła­bymi, peł­nymi roz­pa­czy gło­si­kami. Kiedy wresz­cie stward­niała, prze­ista­cza­jąc się w szkli­sty kamień, zostały na wieki zamknięte w owym mrocz­nym wię­zie­niu.

Naga istota wędru­jąca ścieżką utwo­rzoną przez zabite smoki nie ustę­po­wała im masą, ale nie potra­fiła się wzbić ponad zie­mię. Poru­szała się na dwóch krzy­wych nogach o udach gru­bych jak tysiąc­let­nie drzewa. Sze­ro­kość jej barów dorów­ny­wała wzro­stowi Tar­theno Tobla­kai, gruba szyja kryła się pod grzywą czar­nych, lśnią­cych wło­sów, przed­nia część głowy – czoło, kości policz­kowe i szczęki – była wysu­nięta do przodu, w głę­boko osa­dzo­nych oczach wid­niały zaś czarne źre­nice oto­czone opa­li­zu­jącą bielą. Potężne ramiona były nie­pro­por­cjo­nal­nie dłu­gie, ogromne dło­nie nie­mal się­gały ziemi. Wiel­kie, jasne piersi koły­sały się mia­rowo. Stwór szedł obok zma­sa­kro­wa­nych, gni­ją­cych tru­pów dziw­nie płyn­nym kro­kiem, w któ­rym nie było nic ocię­ża­łego. We wszyst­kich koń­czy­nach miał dodat­kowe stawy.

Skóra koloru wybla­kłej na słońcu kości pociem­niała na koń­cach rąk do barwy poprze­szy­wa­nej żył­kami czer­wieni, wokół kostek dłoni wid­niały siniaki, a tu i ówdzie sia­teczka pęk­nięć odsła­niała kości – dło­nie istoty doznały uszko­dzeń, z pew­no­ścią zada­jąc potężne ciosy.

Stwo­rze­nie zatrzy­mało się i unio­sło głowę, spo­glą­da­jąc na trzy smoki, które się uno­siły wysoko pośród skłę­bio­nych chmur, to poja­wia­jąc się, to znowu nik­nąc w obło­kach dymu wypeł­nia­ją­cego umie­ra­jące kró­le­stwo.

Dło­nie cho­dzą­cej po ziemi istoty zadrżały ner­wowo. Z jej gar­dła wyrwało się niskie wark­nię­cie.

Po dłuż­szej chwili ruszyła w dal­szą drogę.

Minąw­szy ostat­niego smoka, dotarła do miej­sca, gdzie wzno­sił się sze­reg wzgórz. Naj­więk­sze z nich było roz­sz­cze­pione, jakby jakiś ogromny szpon wyszarp­nął serce wznie­sie­nia. W owej roz­pa­dli­nie było widać roz­dar­cie, szcze­linę w prze­strzeni. Pły­nęły z niej stru­mie­nie mar­twi­czej ener­gii, tak tok­sycz­nej, że stra­wiła boki pęk­nię­cia, roz­pusz­cza­jąc niczym kwas skały i głazy sta­ro­żyt­nego wału.

Roz­dar­cie wkrótce się zasklepi. Ten, kto przez nie ostat­nio prze­szedł, pra­gnął zamknąć drzwi za sobą. Podobne uzdra­wia­nie nie mogło jed­nak doko­ny­wać się w pośpie­chu. Rana znowu zacznie krwa­wić.

Istota pode­szła bli­żej, igno­ru­jąc ema­nu­jącą z roz­dar­cia jado­witą moc. Na progu zatrzy­mała się ponow­nie i spoj­rzała za sie­bie.

Smo­cza krew tward­niała, zamie­nia­jąc się w kamień. Jego poziome płyty oddzie­lały się już od ziemi, uno­siły po bokach, prze­ra­dza­jąc się w two­rzące dziwną plą­ta­ninę ściany. Nie­które zaczęły się zapa­dać, zni­ka­jąc z tego kró­le­stwa. Spa­dały przez kolejne światy, by wresz­cie poja­wić się na nowo, solidne i nie­prze­pusz­czalne, w innych kró­le­stwach, zgod­nych z aspek­tem krwi. Tych praw nie spo­sób było pod­wa­żyć. Sta­rvald Deme­lain, krew smo­ków i śmierć krwi.

W dali za istotą Kurald Emur­lahn, Kró­le­stwo Cieni, pierw­sze, które zro­dziło się ze związku Ciem­no­ści i Świa­tła, mio­tało się w śmier­tel­nych kon­wul­sjach. Daleko stąd na­dal trwały bra­to­bój­cze wojny, nato­miast w innych oko­li­cach zaczęła się już frag­men­ta­cja. Potężne odpry­ski tkanki świata ode­rwały się od reszty, stra­ciły z nią kon­takt, prze­ro­dziły w nie­za­leżne cało­ści, które albo się zagoją, albo zginą. A mimo to intruzi przy­byli tutaj niczym padli­no­żercy gro­ma­dzący się wokół mar­twego lewia­tana. Pró­bo­wali wyrwać dla sie­bie frag­menty giną­cego kró­le­stwa, zabi­ja­jąc się nawza­jem w zacie­kłych wal­kach o ochłapy.

Nikt nawet sobie nie wyobra­żał, że całe kró­le­stwo może zgi­nąć w taki spo­sób. Że okrutne czyny jego miesz­kań­ców są w sta­nie wszystko znisz­czyć. Światy żyją dalej bez względu na poczy­na­nia tych, któ­rzy je zamiesz­kują. Wszy­scy w to wie­rzyli. Przyj­mo­wali takie zało­że­nie. Rany się goją, niebo roz­po­ga­dza, a z mor­skiego mułu wypełza coś nowego.

Ale nie tym razem.

Zbyt wiele mocy, za dużo zdrad, nazbyt strasz­liwe, wszech­po­chła­nia­jące zbrod­nie.

Istota ponow­nie zwró­ciła się ku bra­mie.

Kil­man­da­ros, pra­dawna bogini, prze­szła na drugą stronę.

Ruiny domo­stwa K’Chain Che’Malle
Po upadku Sil­chasa Ruina

Drzewa pękały z trza­skiem od gwał­tow­nego chłodu, który opadł niczym całun, nie­wi­doczny, lecz doty­kalny, na spu­sto­szony las.

Gothos podą­żał bez trudu za śla­dem bitwy, tro­pem kolej­nych starć dwojga pra­daw­nych bogów z jed­no­po­chwy­co­nym smo­kiem. Wędru­ją­cemu szla­kiem znisz­cze­nia Jaghu­towi towa­rzy­szył pora­ża­jący mróz Omtose Phel­lack, Groty Lodu.

Zacho­wa­łem wszystko, tak jak mnie pro­si­łeś, Maelu. Uwię­zi­łem w tym miej­scu prawdę, by stała się czymś wię­cej niż tylko wspo­mnie­niem. Aż po dzień roz­trza­ska­nia samej Omtose Phel­lack.

Gothos zasta­no­wił się machi­nal­nie, czy był kie­dyś czas, gdy wie­rzył, że to się ni­gdy nie sta­nie. Że Jaghuci, w całej swej wystu­dio­wa­nej dosko­na­ło­ści, są wyjąt­kiem i ich trium­falna domi­na­cja będzie trwała wiecz­nie. Że ich cywi­li­za­cja jest nie­śmier­telna, a tylko wszyst­kie inne muszą kie­dyś umrzeć.

No cóż, nie­wy­klu­czone. W końcu nie­gdyś wie­rzył nawet w to, że nad całym bytem panuje wszech­mocna, dobro­czynna istota. A świersz­cze grają po to, by pomóc nam zasnąć. Nie spo­sób odgad­nąć, jakie jesz­cze głu­poty mogły się zakraść do jego mło­dej, naiw­nej głowy przed tymi wszyst­kimi tysiąc­le­ciami.

Rzecz jasna, nie ule­gał już podob­nym złu­dze­niom. Wszystko się koń­czy. Gatunki wymie­rają. Prze­ko­na­nie, że jest ina­czej, było tylko zaro­zu­mia­ło­ścią, pro­duk­tem wybu­ja­łego ego, prze­kleń­stwem nad­mier­nego poczu­cia wła­snej war­to­ści.

W co więc wie­rzę teraz?

Nie mógł sobie pozwo­lić, by odpo­wie­dzieć na to pyta­nie melo­dra­ma­tycz­nym śmie­chem. Jaki byłby w tym sens? W pobliżu nie było nikogo, kto doce­niłby jego iro­nię. Wli­cza­jąc jego samego.

Tak jest. Jestem ska­zany na życie we wła­snym towa­rzy­stwie.

To moja oso­bi­sta klą­twa.

Takie są naj­lep­sze.

Wszedł na roz­darte, pęk­nięte wzgó­rze. Skała macie­rzy­sta unio­sła się tu gwał­tow­nie, two­rząc ogromną szcze­linę. Gdy Gothos zatrzy­mał się nad nią i zaj­rzał do środka, pio­nowe ściany pokrył już szron. Gdzieś w mroku było sły­chać dwie kłó­cące się osoby.

Jaghut roz­cią­gnął usta w uśmie­chu.

Otwo­rzył swoją grotę i zaczerp­nął z niej uła­mek mocy, by opaść powoli na dno roz­pa­dliny. Kiedy się zbli­żał, głosy umil­kły. Ciszę mącił tylko ochry­pły, syczący dźwięk, który pul­so­wał lekko – oddech wcią­gany w płuca pośród fal bólu. Sły­szał też, nieco z boku, zgrzyt łusek trą­cych o kamień.

Wylą­do­wał na ster­cie skal­nych odłam­ków, kilka kro­ków od miej­sca, w któ­rym stał Mael. Dzie­sięć kro­ków dalej maja­czyła potężna syl­wetka Kil­man­da­ros. Od jej skóry biła lekka, nie­zdrowa poświata. Bogini zaci­skała dło­nie w pię­ści, a jej zwie­rzęca twarz miała wojow­ni­czy wyraz.

Sca­ban­da­riego, jed­no­po­chwy­co­nego smoka, zapę­dzono w zagłę­bie­nie ściany urwi­ska. Tkwił w nim teraz sku­lony, strza­skane żebra z pew­no­ścią spra­wiały, że każdy oddech był męczar­nią. Jedno skrzy­dło się zła­mało, było w poło­wie ode­rwane. Tylną nogę rów­nież miał strza­skaną, z ciała ster­czały kości. To był koniec jego ucieczki. Dwoje pra­daw­nych skie­ro­wało spoj­rze­nia na Gothosa.

– Zawsze mnie zachwyca, gdy zdrajca pada ofiarą zdrady – rzekł Jaghut, pod­cho­dząc bli­żej. – W tym przy­padku zdra­dziła go wła­sna głu­pota, a to jest jesz­cze lep­sze.

– Rytuał… skoń­czy­łeś go, Gotho­sie? – zapy­tał Mael, pra­dawny bóg mórz.

– Można tak powie­dzieć. – Jaghut wbił wzrok w Kil­man­da­ros. – Pra­dawna bogini, twoje dzieci w tym kró­le­stwie zgu­biły drogę.

Potężna, pół­zwie­rzęca kobieta wzru­szyła ramio­nami.

– Zawsze ją gubią, Jaghu­cie – odparła cichym, melo­dyj­nym gło­sem.

– To czemu cze­goś z tym nie zro­bisz?

– A ty?

Gothos uniósł cienką brew, a potem odsło­nił kły w uśmie­chu.

– Czy to zapro­sze­nie, Kil­man­da­ros?

Zer­k­nęła na smoka.

– Nie mam na to czasu. Muszę wra­cać do Kurald Emur­lahn. Zabiję go…

Pode­szła bli­żej.

– Nie możesz tego zro­bić – powstrzy­mał ją Mael.

Spoj­rzała na niego, otwie­ra­jąc i zaci­ska­jąc potężne pię­ści.

– Cią­gle mi to powta­rzasz, ty goto­wany kra­bie.

Bóg morza wzru­szył ramio­nami, spo­glą­da­jąc na Gothosa.

– Wytłu­macz jej to, pro­szę.

– Ile dłu­gów chcesz u mnie zacią­gnąć? – zain­te­re­so­wał się Jaghut.

– Och, doprawdy, Gotho­sie!

– Pro­szę bar­dzo. Kil­man­da­ros, wewnątrz rytu­ału, który opada teraz na tę oko­licę, na pole bitwy i te brzyd­kie lasy, sama śmierć nie ma mocy. Gdy­byś zabiła tu Tiste Edur, jego dusza uwolni się z ciała, ale pozo­sta­nie na miej­scu, a jej moc zmniej­szy się tylko nie­znacz­nie.

– Zamie­rzam go zabić – upie­rała się Kil­man­da­ros łagod­nym tonem.

– W takim razie będziesz potrze­bo­wała mojej pomocy – oznaj­mił Gothos, uśmie­cha­jąc się sze­rzej.

Mael prych­nął pogar­dli­wie.

– A do czego? – zapy­tała bogini.

Jaghut wzru­szył ramio­nami.

– Trzeba przy­go­to­wać Fin­nest. Dom, który uwięzi duszę jed­no­po­chwy­co­nego.

– No to zrób to.

– Jako przy­sługę dla was dwojga? Nie sądzę, pra­dawna bogini. Nie­stety, podob­nie jak Mael, będziesz musiała uznać się za moją dłuż­niczkę.

– Mam lep­szy pomysł – sprze­ci­wiła się Kil­man­da­ros. – Zmiaż­dżę twoją czaszkę mię­dzy kciu­kiem a pal­cem wska­zu­ją­cym, a potem wepchnę twe prze­mą­drzałe ścierwo do gar­dła Sca­ban­da­riemu, żeby się nim zadła­wił. To będzie odpo­wiedni kres dla was obu.

– Bogini, na sta­rość zro­bi­łaś się zgorzk­niała i gder­liwa – odparł Gothos.

– I nic w tym dziw­nego. Popeł­ni­łam błąd, pró­bu­jąc ura­to­wać Kurald Emur­lahn.

– Po co się tru­dzić? – zain­te­re­so­wał się Mael.

Kil­man­da­ros obna­żyła wyszczer­bione zęby.

– Ten pre­ce­dens jest… nie­po­żą­dany. Możesz z powro­tem scho­wać głowę w pia­sek, Maelu, ale ostrze­gam cię: śmierć jed­nego kró­le­stwa to zapo­wiedź takiego samego losu całej reszty.

– Skoro tak mówisz – rzekł po dłuż­szej chwili pra­dawny bóg. – Przy­znaję, że taka moż­li­wość ist­nieje. Tak czy ina­czej, Gothos domaga się zapłaty.

Kil­man­da­ros roz­luź­niła pię­ści i znowu je zaci­snęła.

– Zgoda. A teraz zrób ten Fin­nest, Jaghu­cie.

– To będzie w sam raz – oznaj­mił Gothos, wycią­ga­jąc jakiś przed­miot z dziury w wystrzę­pio­nej koszuli.

Dwoje pra­daw­nych gapiło się przez chwilę na obiekt. Wresz­cie Mael chrząk­nął.

– Tak, teraz rozu­miem. To dość dziwny wybór, Gotho­sie.

– Nie zwy­kłem doko­ny­wać innych. No dobra, Kil­man­da­ros, zakończ w swój sub­telny spo­sób żało­sną egzy­sten­cję jed­no­po­chwy­co­nego.

Smok syk­nął prze­raź­li­wie z wście­kło­ści i stra­chu, gdy pra­dawna bogini pode­szła bli­żej.

Ude­rzyła pię­ścią w sam śro­dek czaszki Sca­ban­da­riego, tuż nad smo­czymi oczami. Gruba kość pękła z trza­skiem, który wypeł­nił roz­pa­dlinę niczym tren. Z kostek dłoni bogini try­snęła krew.

Smo­cza głowa ude­rzyła z cięż­kim łosko­tem o spę­kaną skałę. Z bez­wład­nego ciała wycie­kły płyny.

Kil­man­da­ros odwró­ciła się, spo­glą­da­jąc na Gothosa.

Jaghut ski­nął głową.

– Mam bied­nego skur­czy­byka.

Mael pod­szedł do niego i wycią­gnął rękę.

– W takim razie wezmę Fin­nest…

– Nie.

Oboje pra­daw­nych spoj­rzało na Gothosa, który uśmiech­nął się po raz kolejny.

– To spłata długu. Dla was obojga. Zabie­ram Fin­nest z duszą Sca­ban­da­riego. Nie jeste­ście mi już nic winni. Nie cie­szy­cie się?

– Co zamie­rzasz z nim zro­bić? – zapy­tał Mael.

– Jesz­cze nie zde­cy­do­wa­łem, ale mogę cię zapew­nić, że to będzie coś oso­bli­wie nie­przy­jem­nego.

Kil­man­da­ros ponow­nie zaci­snęła pię­ści, unio­sła nieco ręce.

– Korci mnie, żeby wysłać w pogoń za tobą moje dzieci, Jaghu­cie.

– Szkoda, że zgu­biły drogę.

Żadne z pra­daw­nych nie ode­zwało się już ani sło­wem. Gothos opu­ścił szcze­linę. Zawsze spra­wiało mu przy­jem­ność prze­chy­trze­nie takich zgrzy­bia­łych wra­ków z całą ich sta­ro­żytną, bez­li­to­sną mocą. Przy­naj­mniej chwi­lową przy­jem­ność.

Takie są naj­lep­sze.

***

Gdy Kil­man­da­ros opu­ściła szcze­linę, cze­kała na nią inna postać. Męż­czy­zna miał czarny płaszcz i białe włosy, wpa­try­wał się w roz­dar­cie z wyra­zem żar­to­bli­wej kon­tem­pla­cji na twa­rzy.

Chciał wejść do bramy czy cze­kał na Kil­man­da­ros? Skrzy­wiła się ze zło­ścią.

– Nie jesteś mile widziany w Kurald Emur­lahn – oznaj­miła.

Ano­man­da­ris Purake zatrzy­mał chłodne spoj­rze­nie na mon­stru­al­nej isto­cie.

– Wydaje ci się, że zamie­rzam zagar­nąć tron dla sie­bie?

– Nie był­byś pierw­szy.

Ponow­nie spoj­rzał na szcze­linę.

– Wro­go­wie oble­gają cię ze wszyst­kich stron, Kil­man­da­ros. Ofe­ruję pomoc.

– Nie­ła­two ci będzie zasłu­żyć na moje zaufa­nie, Tiste Andii.

– Jesteś nie­spra­wie­dliwa – odparł. – W prze­ci­wień­stwie do wielu swych pobra­tym­ców uznaję fakt, że korzy­ści pły­nące ze zdrady ni­gdy nie rów­no­ważą jej kosz­tów. W Kurald Emur­lahn wal­czą teraz ze sobą nie tylko zdzi­czałe smoki, lecz rów­nież jed­no­po­chwy­ceni.

– Gdzie Osserc? – zapy­tała pra­dawna bogini. – Mael mówił mi, że on zamie­rza…

– Znowu wejść mi w drogę? Osserc wyobra­żał sobie, że wezmę udział w zabój­stwie Sca­ban­da­riego. Po co miał­bym to robić? Ty i Mael pora­dzi­li­ście sobie z łatwo­ścią. – Chrząk­nął. – Wyobra­żam go sobie, jak lata wkoło, żeby mnie zna­leźć. Idiota.

– Sca­ban­dari zdra­dził two­jego brata. Nie pra­gniesz go pomścić?

Ano­man­da­ris zer­k­nął na nią, a potem uśmiech­nął się blado.

– Korzy­ści pły­nące ze zdrady. Dla Sca­ban­da­riego koszty oka­zały się wyso­kie, nie­praw­daż? A jeśli cho­dzi o Sil­chasa, no cóż, nawet Azath nie trwa wiecz­nie. Nie­mal mu zazdrosz­czę izo­la­cji od wszyst­kiego, co czeka nas w następ­nych tysiąc­le­ciach.

– Zaiste. A czy zamie­rzasz podą­żyć za jego przy­kła­dem i skryć się w podob­nym kur­ha­nie?

– Nie sądzę.

– W takim razie podej­rze­wam, że Sil­chas Ruin raczej nie będzie skłonny wyba­czyć ci obo­jęt­no­ści, gdy już odzy­ska wol­ność.

– Możesz się zdzi­wić, Kil­man­da­ros.

– Ty i twój rodzaj jeste­ście dla mnie tajem­nicą, Ano­man­da­ri­sie Purake.

– Wiem o tym. A więc umowa stoi, bogini?

Unio­sła głowę.

– Zamie­rzam prze­gnać pre­ten­den­tów z kró­le­stwa. Jeśli Kurald Emur­lahn musi umrzeć, niech umrze w spo­koju.

– Innymi słowy, chcesz, żeby Tron Cieni pozo­stał pusty.

– Tak.

Po chwili zasta­no­wie­nia ski­nął głową.

– Zgoda.

– Nie pró­buj mnie oszu­kać, jed­no­po­chwy­cony.

– Nie zro­bię tego. Jesteś gotowa, Kil­man­da­ros?

– Zawrą prze­ciwko nam soju­sze – zauwa­żyła. – Wyru­szą na wojnę z nami.

Ano­man­da­ris wzru­szył ramio­nami.

– Nie mam dziś nic lep­szego do roboty.

Dwoje Ascen­den­tów prze­szło przez bramę i zamknęło za sobą roz­dar­cie. W końcu do kró­le­stwa wio­dły też inne ścieżki. Ścieżki, które nie były ranami.

Gdy zna­leźli się w Kurald Emur­lahn, ujrzeli przed sobą spu­sto­szony świat.

I przy­stą­pili do oczysz­cza­nia tego, co zeń zostało.

Awl’dan, w ostat­nich dniach pano­wa­nia króla Diska­nara

Preda Bivatt, kapi­tan dreń­skiego gar­ni­zonu, była daleko od domu. Dwa­dzie­ścia jeden dni drogi wozem. Dowo­dziła eks­pe­dy­cją zło­żoną z dwu­stu żoł­nie­rzy z Armii Wystrzę­pio­nej Cho­rą­gwi, trzy­dzie­sto­oso­bo­wego oddziału lek­kiej jazdy z Nie­bie­skiej Róży oraz czte­ry­stu osób obsługi, w tym rów­nież cywi­lów. Roz­ka­zała roz­bić obóz, zsu­nęła się z konia i ruszyła ku odle­głej o pięć­dzie­siąt parę kro­ków kra­wę­dzi urwi­ska.

Gdy dotarła na skraj, wiatr ude­rzył ją w pierś z siłą młota, jakby chciał odrzu­cić ją do tyłu, zerwać z tego ostat­niego skrawka lądu. Leżący w dole ocean był wizją zro­dzoną w kosz­ma­rze arty­sty: wzbu­rzone, spie­nione morze, a nad nim cięż­kie chmury roz­dzie­rane na strzępy przez wicher. Woda była raczej biała niż nie­bie­sko­zie­lona. Piana pokry­wała grzbiety fal, try­skała spo­mię­dzy kamieni, kiedy bał­wany tłu­kły o brzeg.

Uświa­do­miła sobie, że to wła­śnie to miej­sce, i prze­szył ją się­ga­jący szpiku kości dreszcz.

Rybacka łódź, znie­siona daleko z kursu w śmier­cio­no­śną kipiel, jaką była ta część oce­anu. Nawet naj­więk­sze kupiec­kie statki nie zapusz­czały się tu z wła­snej woli. Przed osiem­dzie­się­ciu laty kipiel pochwy­ciła mia­sto Mec­kro­sów i roz­biła je na kawałki, wcią­ga­jąc w odmęty co naj­mniej dwa­dzie­ścia tysięcy miesz­kań­ców pły­wa­ją­cej osady.

Załoga łodzi prze­żyła jed­nak i zdo­łała dopły­nąć na pły­ci­znę, a potem dostać się na odle­gły o jakieś trzy­dzie­ści kro­ków brzeg, bro­dząc w się­ga­ją­cej pasa wodzie. Nie­ubła­gane fale roz­trza­skały ich łódź na szczapy, ale czte­rej lethe­ryj­scy roz­bit­ko­wie wyszli bez­piecz­nie na suchy ląd.

I zna­leźli tam… to.

Preda Bivatt zacią­gnęła rze­mień hełmu, żeby wiatr nie zerwał go jej razem z głową. Nie prze­sta­wała się przy­glą­dać leżą­cym na brzegu pozo­sta­ło­ściom. Fale pod­myły wzgó­rze, na któ­rym stała. Trzy dłu­go­ści ciała męż­czy­zny na dole znaj­do­wała się biała, piasz­czy­sta plaża zasłana sznu­rami zeschłych wodo­ro­stów, wyrwa­nymi z korze­niami drze­wami oraz szcząt­kami mec­kro­skiego mia­sta sprzed osiem­dzie­się­ciu lat. Było tam jed­nak coś wię­cej. Coś bar­dziej nie­spo­dzie­wa­nego.

Czółna wojenne. Mor­skie łodzie, każda długa jak wie­lo­ryb kora­lowy. Miały wyso­kie dzioby i były dłuż­sze i szer­sze niż okręty Tiste Edur. Nie były to też wyrzu­cone przez fale wraki. Nie dostrze­gała na nich żad­nych śla­dów uszko­dzeń. Wycią­gnięto je wysoko na brzeg i uło­żono w sze­regi, choć łatwo było zauwa­żyć, że zda­rzyło się to dość dawno temu – mie­siące, być może lata.

Ktoś przy­sta­nął obok niej. Kupiec z Drene, który zaopa­trzył ich wyprawę. Miał bladą cerę i jasne, pra­wie białe włosy. Jego okrą­gła twarz poczer­wie­niała od wia­tru, preda widziała jed­nak, że powiódł spoj­rze­niem bla­do­nie­bie­skich oczu wzdłuż sze­regu czó­łen, naj­pierw na zachód, a potem na wschód.

– Mam odro­binę talentu! – pochwa­lił się, prze­krzy­ku­jąc wichurę.

Bivatt mil­czała. Kupiec z pew­no­ścią potra­fił racho­wać. Można to było nazwać talen­tem, ale jako ofi­cer lethe­ryj­skiej armii potra­fiła bez jego pomocy oce­nić, ile osób mie­ściło się w każ­dej z ogrom­nych łodzi. Sto, z mar­gi­ne­sem błędu wyno­szą­cym dwa­dzie­ścia.

– Predo?

– Słu­cham?

Kupiec mach­nął bez­rad­nie dło­nią.

– Te czółna. – Wska­zał ręką w jedną, a potem w drugą stronę. – Muszą być…

Zabra­kło mu słów.

Ale i tak go zro­zu­miała.

Całe sze­regi czó­łen wycią­gnię­tych na nie­go­ścinny brzeg. Drene, naj­bliż­sze mia­sto w kró­le­stwie leżało trzy tygo­dnie drogi na połu­dniowy zachód stąd. Na połu­dniu cią­gnęły się zie­mie Awl’danu i trasy wędró­wek ple­mion z ich ogrom­nymi sta­dami były bar­dzo dobrze znane. W końcu Lethe­ryj­czycy wła­śnie pod­bi­jali te oko­lice. Nie dotarły do nich żadne mel­dunki o poja­wie­niu się obcych.

Przed dwoma, trzema laty do brzegu przy­biła tu wielka flota. Przy­by­sze wyszli na brzeg, zabie­ra­jąc ze sobą wszystko, co mieli, i zapewne ruszyli w głąb lądu.

Powinny być jakieś znaki, pogło­ski, jakieś echa wśród ple­mion Awli. Powin­ni­śmy coś o tym usły­szeć.

Ale tak się nie stało. Nie­znani intruzi po pro­stu… znik­nęli.

To nie­moż­liwe. Jak mogło do tego dojść?

Ponow­nie prze­su­nęła wzro­kiem wzdłuż sze­re­gów łodzi, jakby miała nadzieję, że odkryje jakiś szcze­gół o fun­da­men­tal­nym zna­cze­niu, który uspo­koi jej tłu­kące serce i zdej­mie z koń­czyn prze­szy­wa­jący chło­dem cię­żar.

– Predo…

Tak jest. Po stu na czółno. A tu widzimy… po cztery, pięć w sze­regu… Ile? Cztery, może pięć tysięcy?

Nie­mal tak daleko, jak okiem się­gnąć na wschód i na zachód, pół­nocny brzeg pokry­wała gęsta masa wojen­nych czó­łen z sza­rego drewna. Wycią­gnięto je tu na ląd i porzu­cono. Leżały na plaży jak zwa­lony las.

– Z górą pół miliona – ode­zwał się kupiec. – Według mojej oceny. Predo, gdzie oni wszy­scy się podziali, na Zbłą­ka­nego?

Skrzy­wiła się.

– Kop­nij to swoje gniazdo magów, Letu­rze Anict. Niech zaro­bią na swe wygó­ro­wane wyna­gro­dze­nie. Król musi poznać prawdę. Każdy szcze­gół. Wszystko.

– Już się robi – odparł męż­czy­zna.

Ona uczyni to samo z ekipą ako­li­tów cedy. Dublo­wa­nie się było w tym przy­padku konieczne. Gdyby nie obec­ność wybra­nych uczniów Kuru Qana, ni­gdy by się nie dowie­działa wszyst­kiego, co Letur Anict zataił w osta­tecz­nym rapor­cie, nie zdo­ła­łaby wydo­być prawdy z sze­regu pół­prawd i peł­nych kłamstw. Na tym pole­gał upo­rczywy pro­blem z pry­wat­nymi kon­tra­hen­tami. Wszy­scy kie­ro­wali się wła­snym inte­re­sem, a dla kre­atur takich jak Letur Anict, nowy fak­tor Drene, lojal­ność wobec korony zawsze miała dru­go­rzędne zna­cze­nie.

Bivatt rozej­rzała się w poszu­ki­wa­niu zej­ścia na plażę. Chciała lepiej się przyj­rzeć tym czół­nom, zwłasz­cza że wyglą­dało na to, że frag­menty ich dzio­bów zde­mon­to­wano. To wyda­wało się dziwne, ale z taką tajem­nicą jakoś sobie pora­dzi. Pomoże jej ona zapo­mnieć o całej resz­cie.

Z górą pół miliona.

Zbłą­kany, bło­go­sław, kto przy­był pomię­dzy nas?

Awl’dan, po pod­boju Letheru przez Edur

Wilki się zja­wiły, a potem ode­szły. W miej­scach, gdzie wywle­kły trupy z gęstego kłę­bo­wi­ska na wzgó­rzu, na któ­rym nie­znani żoł­nie­rze sto­czyli swą ostat­nią walkę, ślady ich żero­wa­nia były wyraź­nie widoczne.

Ten szcze­gół przy­cią­gnął uwagę samot­nego jeźdźca, który pro­wa­dził konia pośród nie­ru­cho­mych ciał. To było… nie­spo­ty­kane. Rzecz jasna, zamiesz­ku­jące tę rów­ninę wilki o brą­zo­wym futrze nie gar­dziły padliną, podob­nie jak wszyst­kie dra­pież­niki w Awl’danie, ale od dawna już znały ludzi i powinny były uciec, gdy tylko poczuły ich kwa­śną woń, nawet jeśli mie­szała się ona z zapa­chem krwi. Co więc zwa­biło je na to mil­czące pole bitwy?

Samotny jeź­dziec o twa­rzy zasło­nię­tej maską z kar­ma­zy­no­wej łuski ścią­gnął wodze u pod­stawy niskiego wzgó­rza. Jego wierz­cho­wiec konał, tar­gały nim drgawki. Nim słońce zaj­dzie, męż­czy­zna będzie musiał iść na pie­chotę. Gdy o świ­cie roz­bi­jał obóz, sku­biące kępę trawy na skraju parowu zwie­rzę uką­siła żmija rogata. Jad dzia­łał powoli, lecz nie­ubła­ga­nie. Nie mogły go zneu­tra­li­zo­wać żadne zioła ani lekar­stwa, jakie wędro­wiec miał ze sobą. Strata była bole­sna, ale nie kata­stro­falna. Ni­gdzie mu się nie śpie­szyło.

W górze krą­żyły kruki, żaden jed­nak nie chciał wylą­do­wać. To nie jego przy­by­cie je spło­szyło. Wprost prze­ciw­nie, widok kołu­ją­cych nad wzgó­rzami pta­ków przy­cią­gnął go w to miej­sce. Kra­kały rzadko, a ich głosy brzmiały dziw­nie cicho, nawet żało­śnie.

Dreń­skie legiony zabrały wła­snych pole­głych, zosta­wia­jąc tylko swe ofiary, by kar­miły trawę rów­nin. Na pociem­nia­łej po śmierci skó­rze było jesz­cze widać błysz­czące ślady poran­nego szronu, ale wszyst­kie zaczęły już top­nieć. Wyglą­dało to tak, jakby z nie­ru­cho­mych twa­rzy, otwar­tych oczu i śmier­tel­nych ran zabi­tych żoł­nie­rzy spły­wały łzy.

Sta­nął w strze­mio­nach i powiódł wzro­kiem po hory­zon­cie, wypa­tru­jąc swych dwóch towa­rzy­szy. Strasz­liwe stwo­rze­nia nie wró­ciły jesz­cze z łowów. Zasta­na­wiał się, czy nie zna­la­zły gdzieś na zacho­dzie nowego, atrak­cyj­niej­szego tropu. Lethe­ryj­skich żoł­nie­rzy, któ­rzy wra­cali do Drene, trium­fu­jący i syci. Jeśli tak, dzi­siej­szy dzień będzie dniem rzezi. Nie cho­dziło tu jed­nak o żądzę zemsty. Podobne sen­ty­menty były obce jego towa­rzy­szom. Spra­wili wra­że­nie, że zabi­jają dla przy­jem­no­ści. Zemsta jako powód zagłady Lethe­ryj­czy­ków ist­niała wyłącz­nie w jego umy­śle. To była istotna róż­nica.

Ale przy­jem­nie było o tym pomy­śleć.

Ofiary, ci żoł­nie­rze w szaro-czar­nych mun­du­rach, były tu jed­nak obce. Zabrano im broń i zbroje, a także cho­rą­gwie jako tro­fea. Mimo to ich obec­ność w Awl’danie – w samym sercu ojczy­zny jeźdźca – budziła nie­po­kój.

Lethe­ryj­skich najeźdź­ców znał. Nie­zli­czone legiony z ich dzi­wacz­nymi nazwami i zacie­kłą rywa­li­za­cją, a także nie­ustra­szoną kon­nicę z Nie­bie­skiej Róży. Znał też na­dal wolne kró­le­stwa i tery­to­ria gra­ni­czące z Awl’danem: ich rywali, D’rha­sil­hani, Kery­nów, kró­le­stwo Bol­kando i pań­stwo Saphi­nand. Przed laty pak­to­wał albo krzy­żo­wał mie­cze z nimi wszyst­kimi i nikt tam nie przy­po­mi­nał tych żoł­nie­rzy.

Mieli jasną cerę, a włosy koloru słomy albo rdzy. Oczy nie­bie­skie bądź szare. I… tak wiele kobiet.

Zatrzy­mał spoj­rze­nie na jed­nej z żoł­nie­rek leżą­cej pod szczy­tem wzgó­rza. Zma­sa­kro­wane przez czary ciało sto­piło się ze zbroją, na któ­rej na­dal było widać znaki.

Zsiadł z konia i wszedł na wzgó­rze, omi­ja­jąc leżące ciała. Jego moka­syny śli­zgały się po krwa­wym bło­cie. Po chwili przy­kuc­nął nad tru­pem kobiety.

Na poczer­nia­nej kol­czu­dze z brązu wyma­lo­wano dwie wil­cze głowy. Jeden wilk był biały i jed­no­oki, drugi srebrno-czarny. Ni­gdy dotąd nie widział takiego herbu.

To rze­czy­wi­ście byli obcy.

Cudzo­ziemcy. Tutaj, w kraju jego naro­dzin.

Wykrzy­wił skrytą pod maską twarz. Nie było go zbyt długo. Czy teraz to on stał się obcym? Zie­mia zadrżała pod mia­ro­wym łosko­tem kro­ków. Jego towa­rzy­sze wra­cali.

A więc nie było zemsty.

No cóż, przyj­dzie jesz­cze na nią czas.

Ran­kiem obu­dziło go żałobne wycie wil­ków. To ich zew zwa­bił go w to miej­sce, jakby szu­kały świadka, jakby rze­czy­wi­ście go tu wezwały. Nie widział ich jed­nak. Nawet jed­nego.

Nie­mniej nie ule­gało wąt­pli­wo­ści, że ran­kiem wilki tu uczto­wały. Wycią­gały ciała ze stosu.

Scho­dząc w dół, z każdą chwilą zwal­niał kroku, aż wresz­cie się zatrzy­mał, zaczerp­nął tchu i wstrzy­mał oddech. Przyj­rzał się uważ­niej ota­cza­ją­cym go ze wszyst­kich stron cia­łom.

Wilki uczto­wały… ale nie tak, jak zwy­kły to robić… nie w ten spo­sób.

Roz­darte klatki pier­siowe, ster­czące żebra… pożarły serca. Nic wię­cej. Tylko serca.

Tętent był coraz bliż­szy, było sły­chać świst prze­szy­wa­ją­cych trawę szpo­nów. Kruki zakrzyk­nęły gło­śno i roz­pierz­chły się we wszyst­kie strony.Kłam­stwo stoi samo, osa­mot­nione oszu­stwo,

odwró­cone do cie­bie ple­cami, bez względu na to,

z któ­rej strony zbli­żasz się nie­chęt­nie, a z każ­dym kro­kiem

twój cel się oddala, droga zata­cza kręgi, zapę­tla się

i idziesz wciąż wkoło, aż wresz­cie to, co stało przed tobą,

nie­pewne i zbłą­kane, jak wypo­wie­dziane mimo woli słowa,

odsła­nia legion swych dzieci, skłę­biony tłum, który cię ota­cza,

aż nie możesz zaczerp­nąć tchu, nie możesz się ruszyć.

Ty stwo­rzy­łeś ten świat i pew­nego dnia, mój przy­ja­cielu,

zosta­niesz sam pośród morza umar­łych, efekt two­ich słów

oto­czy cię zewsząd i wiatr ze śmie­chem skie­ruje cię

na ścieżkę wiecz­nych męczarni –

osa­mot­nione oszu­stwo, kłam­stwo, które stoi samo,

sploty i węzły tłumu zaci­sną się w spra­wie­dli­wym osą­dzie,

te same, któ­rymi ongiś zadu­si­łeś wszyst­kich,

któ­rzy ośmie­lali się mówić prawdę.

Ukój pra­gnie­nie moim współ­czu­ciem

i zdech­nij wyschnięty na pustyni.

Frag­ment zna­le­ziony w dniu, gdy Obrońcy Ojczy­zny aresz­to­wali poetkę Tesorę Ved­dict (sześć dni przed jej uto­pie­niem)