Widowisko - ebook

Prolog

2009, li­piec

Od sa­me­go po­cząt­ku wszyst­kie zna­ki na nie­bie i zie­mi wska­zy­wa­ły, że tam­ci po dru­giej stro­nie byli do­brzy. Cho­ler­nie do­brzy.

Z każ­dą ko­lej­ną mi­nu­tą przy­pusz­cze­nia zmie­nia­ły się w ab­so­lut­ną pew­ność. I wca­le nie po­pra­wia­ły na­stro­ju.

Kie­dy tyl­ko szef zszedł do nędz­nej, peł­nej li­chych cha­tek, cuch­ną­cej do­li­ny, w Wiel­kim po­ja­wi­ło się to dzi­wacz­ne uczu­cie.

Wiel­ki nie był prze­sad­nie lę­kli­wy, w tej ro­bo­cie to nie­moż­li­we. Nie wie­rzył ni­g­dy w prze­są­dy, prze­czu­cia i inne dyr­dy­ma­ły.

Zresz­tą, co­kol­wiek to było, za­raz mia­ło się spraw­dzić…

Boss po­szedł w dół, jak było za­pla­no­wa­ne. Nie sam, to by­ło­by głu­pie, zwłasz­cza tu, gdzie w jed­nej chwi­li przy­ja­ciel mógł stać się nie­co bar­dziej wred­ny. Zresz­tą nie po­tra­fił­by się do­ga­dać. Tłu­macz był do­bry, prze­szko­lo­ny i po­cho­dził z tych oko­lic. Zna­li go i da­rzy­li za­ufa­niem.

Resz­ta, cała piąt­ka, mia­ła czu­wać i osła­niać, gdy­by miej­sco­wym coś od­wa­li­ło. Były to do­dat­ko­we środ­ki ostroż­no­ści, bo ni­g­dy do­tąd nie spra­wia­li kło­po­tów, wszyst­ko szło spraw­nie, jak to przy do­brym biz­ne­sie, na któ­rym za­le­ży obu stro­nom.

Boss spraw­dzał ła­du­nek, li­czył po­bież­nie i wra­cał. Pła­cił kto inny, in­nym ka­na­łem, ale ich to w ogó­le nie ob­cho­dzi­ło. Ich rolą było przy­pil­no­wa­nie, żeby nie dzia­ło się nic w cza­sie krót­kiej dro­gi do gra­ni­cy. Bo da­lej wszyst­ko było już prost­sze, bar­dziej ofi­cjal­ne.

Wiel­ki nie lu­bił ta­kich ak­cji. Pil­no­wa­nia do­staw, cze­go­kol­wiek by nie za­wie­ra­ły i w któ­rą­kol­wiek stro­nę by nie pły­nę­ły. Taka pra­ca nu­dzi­ła ich wszyst­kich, nie ro­zu­mie­li jej do koń­ca, choć wpo­jo­ne po­czu­cie obo­wiąz­ku nie po­zwa­la­ło pi­snąć słów­ka. Ba, to na­wet nie przy­cho­dzi­ło im do gło­wy.

Ich krę­ci­ło coś in­ne­go. Grub­sze spra­wy, kie­dy tyl­ko wol­no im było prze­kro­czyć gra­ni­cę. Wy­pa­dy na da­le­kie ak­cje z miej­sco­wy­mi albo ich so­jusz­ni­ka­mi. I prze­ciw­nik, z któ­rym w in­nych oko­licz­no­ściach, jak na ra­zie, nie było szans się zmie­rzyć. Nie mo­gli szar­żo­wać, ale i tak da­wa­ło to wię­cej ra­do­chy niż ślę­cze­nie gdzieś na ska­le w ro­sną­cym skwa­rze wsta­ją­ce­go dnia.

Zresz­tą spo­koj­ny świt stał się już mgli­stym, nie­re­al­nym wspo­mnie­niem.

Jak za­wsze o tej po­rze roku na nie­bie nie było ani śla­du chmur­ki. I choć skry­li się w cie­niu, tem­pe­ra­tu­ra ro­sła szyb­ko, pot za­le­wał skro­nie, a ubra­nia z wol­na za­czy­na­ły przy­le­gać do ciał.

Dziw­ne, nie­po­ko­ją­ce prze­czu­cie sprzed kil­ku go­dzin jesz­cze się na­si­li­ło. Wiel­ki aż czuł mro­wie­nie na kar­ku.

Boss cią­gle był we wsi.

Nie­speł­na pięt­na­ście mi­nut póź­niej wszyst­ko na­gle wy­wró­ci­ło się do góry no­ga­mi.

Ktoś na nich cze­kał.

Do­li­nę wy­peł­nił grzmot, któ­ry po­nio­sło echo. W dole się za­ko­tło­wa­ło od ku­rzaw­ki. Wiel­ki miał ze sobą do­bry sprzęt, ale w tym cha­osie nie­wie­le mu to po­mo­gło.

Był wście­kły. Nie wy­krył ich. To, że resz­ta gru­py też nic nie za­uwa­ży­ła, nie bar­dzo go po­cie­sza­ło.

Tam­ci wie­dzie­li o ich eska­pa­dach albo też cza­ili się od kil­ku dni.

Pierw­szy strzał prze­ciw­ni­ka nie był uda­ny. Dał szan­sę na zna­le­zie­nie schro­nie­nia, choć z po­cząt­ku lu­dzie w do­li­nie my­śle­li, że to chy­ba przy­pa­dek, po­mył­ka czy coś po­dob­ne­go.

Kil­ku za­pła­ci­ło za tę chwi­lę wa­ha­nia, bo ko­lej­ne strza­ły były już le­piej mie­rzo­ne.

– Upiór, skąd, do cho­le­ry, to leci?! – dy­szał do ra­dia Boss, nie kry­jąc stra­chu, ale i wście­kło­ści.

Skrył się za ja­kimś mur­kiem, na­wet nie sta­ra­jąc się wal­czyć. Każ­dy, kto w swej głu­po­cie pró­bo­wał, pa­dał jak dłu­gi.

Jak­by tego było mało, od wscho­du do­le­cia­ły inne dźwię­ki. Chy­ba auta lub cię­ża­rów­ki. I znów strze­la­ni­na.

Wiel­ki po­jął, co to ozna­cza. Prze­ciw­nik trzy­mał tych w do­li­nie w po­trza­sku, cze­ka­jąc, aż nad­cią­gnie na­gon­ka i ich wszyst­kich wy­ło­wi.

To nie była mała grup­ka, ale wiel­ka ope­ra­cja. Wiel­ka, pie­przo­na ofen­sy­wa, w któ­rą dali się wpu­ścić.

Za­raz za­czę­ły stu­kać moź­dzie­rze. Naj­pierw wol­no, mia­ro­wo, na pró­bę, po­tem szyb­ciej, spraw­niej. Huk po­je­dyn­czych wy­bu­chów sto­pił się w je­den dźwięk.

Miej­sco­wi na skra­ju swo­jej osa­dy bili się dziel­nie: albo ata­ku­ją­cy nie prze­ja­wia­li wi­go­ru, albo te­ren był do­brze przy­go­to­wa­ny do obro­ny. Zresz­tą Wiel­kie­mu nie ro­bi­ło to róż­ni­cy. Jak spraw­nie by tam nie szło, było ja­sne, że za kil­ka mi­nut roz­le­gnie się świst wir­ni­ków i bę­dzie po wszyst­kim.

To jed­nak nie­wie­le go te­raz ob­cho­dzi­ło. Ka­ta­stro­fa już się do­ko­na­ła. Do­wód­ca był w pu­łap­ce, nie mógł się ru­szyć, a wróg wi­dział wszyst­ko, więc kil­ka śmi­głow­ców nie ro­bi­ło róż­ni­cy.

– Mam! Są! – Ce­gła, rudy fa­cet w prze­po­co­nej ban­da­nie, przy­kle­jo­ny do swo­jej ar­mat­ki, omal nie wy­bił so­bie oka ce­low­ni­kiem. – Pół­noc­ny wschód. W po­ło­wie wzgó­rza, nie­du­ża pół­ka…

– Je­ba­ni – syk­nął Wiel­ki. – Są pra­wie na skra­ju za­się­gu! – prze­krzy­czał echo rwą­cej się świe­żej por­cji gra­na­tów. – Spró­bu­jesz?

Nie był do koń­ca pe­wien swo­jej de­cy­zji. Miał ra­to­wać sze­fa lub przy­naj­mniej dać mu nie­co cza­su, ale sam wy­sta­wiał wszyst­kich na strzał.

Je­śli się nie my­lił, tam­ci do­sko­na­le wi­dzie­li każ­dy ka­myk w tej oko­li­cy i każ­dy naj­mniej­szy ruch. Mie­li prze­cież do­stęp do po­tęż­ne­go oka wi­szą­ce­go wy­so­ko na nie­bie.

Tyl­ko per­fek­cyj­na kry­jów­ka pod na­wi­sem jesz­cze nie zdra­dzi­ła po­zy­cji Wiel­kie­go.

W do­li­nie się ko­tło­wa­ło. Idą­ca sztur­mem ko­lum­na mu­sia­ła prze­bi­jać się co­raz sku­tecz­niej, bo miej­sco­wi, świa­do­mi bli­sko­ści koń­ca, rzu­ci­li się do ukry­tych aut, głu­si i śle­pi na efek­ty ostrza­łu.

– Wie­ją, kur­wa, wie­ją! – dy­szał Boss. – Wie­ją, wi­dzi­cie?!

– Wi­dzi­my. – Wiel­ki z tru­dem pró­bo­wał za­cho­wać pro­fe­sjo­nal­ny ton.

– Za­wi­ja­my się na trój­kę. Może się uda – ob­wie­ścił szef krót­ko, bez odro­bi­ny miej­sca na wąt­pli­wo­ści czy py­ta­nia.

– Przy­ją­łem – przy­tak­nął Wiel­ki. – Chuj z tym, wal! – na­ka­zał Ce­gle.

Ce­gła za­wa­hał się chwi­lę, otwo­rzył za­mknię­te do­tąd oko i łyp­nął na kum­pla, żeby upew­nić się, że to roz­kaz.

Wstrzy­mał od­dech, wci­snął kol­bę. Huk­nę­ło. Unio­sło się nie­co ku­rzu, ale nie za wie­le. Pod­la­li wodą wo­ko­ło, by zbyt­nio się nie zdra­dzać.

Dłu­go nic. Po­tem ob­ło­czek dymu, ale dużo po­ni­żej do­mnie­ma­nych ce­lów.

Od­cze­ka­li. Tam­ci albo nie za­uwa­żą, że są na ce­low­ni­ku, albo trud­niej bę­dzie im szu­kać.

Zno­wu strzał. Bli­żej.

– Tłucz – roz­ka­zał Wiel­ki, do­strze­ga­jąc, jak szef sko­ka­mi, cią­gnąc za sobą tłu­ma­cza, za­pie­prza od ścia­ny do ścia­ny, od chle­wu do rowu, byle da­lej.

Ce­gła się nie pod­da­wał. Strze­lił kil­ka razy. Prze­ła­do­wał. Przy­mie­rzył. Huk.

– Kur­wa! – Roz­pro­mie­nił się. – Chy­ba mi się…

Nie skoń­czył, bo za­raz na lewo od nich za­tań­czył po­ma­rań­czo­wy ob­łok.

– No, to­śmy osło­ni­li… – Wiel­ki po­czuł, jak ser­ce za­czy­na mu ko­ła­tać.

Chciał wie­rzyć, że od­cią­gnął uwa­gę tam­tych od sze­fa, choć te­raz wca­le nie było mu z tym do­brze.

– Skur­wie­le mają coś więk­sze­go. – Ner­wo­wo po­chy­lił gło­wę, kie­dy ko­lej­ny dy­mek roz­pro­szył się od wia­tru.

Ce­gle prze­cho­dzi­ła ocho­ta na po­je­dyn­ko­wa­nie się z ta­kiej od­le­gło­ści. Bił rza­dziej, już mniej pew­ny. Jak­by świa­dom, że tam­tych tyl­ko roz­sier­dził.

Od wscho­du, po­nad szczy­ta­mi, do­le­ciał tę­tent wir­ni­ków. Wiel­ki po­czuł ogrom­ny ucisk w pier­si. Nie chciał mieć ra­cji, nie tu, nie te­raz. Nie był sta­rym wy­ja­da­czem, ale swo­je wie­dział. Bał się. Na­wet nie śmier­ci. Bar­dziej zbli­ża­ją­cej się wiel­ki­mi kro­ka­mi kom­pro­mi­ta­cji, któ­ra kosz­to­wa­ła­by bar­dzo dużo. Za dużo.

– Srebr­ny, jak ci idzie? – po­wie­dział do mi­kro­fo­nu, znów z tru­dem się ha­mu­jąc, by nie wyjść na pa­ni­ka­rza.

Szef znik­nął chwi­lę po wyj­ściu ze wsi. Do­bry był.

– Za­wi­ja­my się, chło­pa­ki! – rzu­cił za sie­bie po ode­bra­niu ko­mu­ni­ka­tu i dla przy­kła­du ru­szył z miej­sca pierw­szy.

Ze­śli­zgnął się po pia­chu nie­co w dół, do niec­ki. Te­raz wał zie­mi i skał za­kry­wał jego syl­wet­kę.

Trój­ka lu­dzi ga­pi­ła się na nie­go nie­przy­tom­nie. Mil­cze­li cały czas i zda­wać by się mo­gło, że w tym ca­łym na­pię­ciu cze­ka­li tyl­ko na to po­le­ce­nie.

– Ce­gła, pil­nuj – na­ka­zał.

Nie było to pro­ste. Strze­lec już zre­zy­gno­wał z po­sy­ła­nia na­bo­jów na śle­po i tyl­ko pa­trzył. Tam­ci albo też dali za wy­gra­ną, albo ich lu­dzie zmie­nia­li po­zy­cję na bar­dziej do­god­ną, albo… i to była naj­po­twor­niej­sza z moż­li­wo­ści, prze­ka­za­li na­miar celu za­ło­gom w śmi­głow­cach. Tam­ci z ko­lei albo z sa­dy­zmu cze­ka­li tak dłu­go, drę­cząc ru­de­go strzel­ca, albo mie­li jesz­cze co ro­bić w do­li­nie.

Gru­pa spraw­nie ze­bra­ła sprzęt, ple­ca­ki i za­tar­ła reszt­ki śla­dów swo­jej byt­no­ści. Nie mie­li pra­wa po­zo­sta­wić ni­cze­go, na­wet pa­pier­ka.

Tra­sę od­wro­tu, a na­wet dwie, wy­zna­czy­li już wcze­śniej. Tyle że te­raz nic już nie było pew­ne.

– Mo­tyl, szpi­ca – syk­nął su­ro­wo Wiel­ki.

Chło­pak, ży­la­sty osi­łek, tyl­ko ski­nął gło­wą, ale wi­dać było wy­raź­nie, że nie ma wiel­kich chę­ci to­ro­wać dro­gi.

Wiel­ki, jak przy­sta­ło na jego ksyw­kę, z tru­dem mie­ścił się w ni­skiej gro­cie. Gar­bił się, szo­ro­wał ple­ca­kiem o skal­ny su­fit, acz­kol­wiek dał­by wie­le, żeby cała dro­ga wy­glą­da­ła jak to. Nikt nie mó­wił jed­nak, że ma być ła­two.

Szli szyb­ko, zo­sta­wia­jąc za sobą dud­nie­nie do­ga­sa­ją­cej już bi­twy. Mie­li na­dzie­ję, że tam się jesz­cze prze­cią­gnie i po­goń ru­szy ich tro­pem jak naj­póź­niej.

Wy­szli z ja­ski­ni. Wą­ską ścież­ką po­ni­żej grzbie­tu skie­ro­wa­li się na po­łu­dnie. Te­raz do­pie­ro od­czu­li, że dzień za­czął się na do­bre. Pa­li­ło pie­kiel­nie, żar lał się z nie­ba. Na­wet naj­mniej­sze­go, ożyw­cze­go po­dmu­chu wia­tru. Nic.

Bie­gli, jak tyl­ko dało się naj­szyb­ciej na tej stro­miź­nie peł­nej ostrych gła­zów.

Ce­gła do­łą­czył po chwi­li. Te­raz było ich pię­ciu. Pra­wie cała gru­pa.

Od­głos wal­ki do­la­ty­wał rwa­ny­mi dźwię­ka­mi zza grzbie­tu góry i moż­na by­ło­by po­my­śleć, że to ich już nie do­ty­czy. Dro­ga jed­nak do­pie­ro się za­czy­na­ła.

– Srebr­ny, jak z tobą? – rzu­cił w eter Wiel­ki, cią­gle bie­gnąc.

– Do trój­ki jesz­cze pół­to­ra – usły­szał dy­sze­nie sze­fa przez trza­ski.

Łącz­ność się rwa­ła albo byli za­głu­sza­ni.

Bieg na tej wy­so­ko­ści był czymś okrop­nym. Jesz­cze z bro­nią i po­go­nią na kar­ku. Ale przy­naj­mniej żyli.

– Szyb­ciej, szyb­ciej, chło­pa­ki – rzu­cił Wiel­ki już nie­źle zdy­sza­ny.

On i resz­ta do­sko­na­le wie­dzie­li, że te­raz za­czę­ła się praw­dzi­wa za­ba­wa. Je­śli do tej pory nie zo­sta­li do­strze­że­ni, to w kil­ka chwil prze­ciw­nik nad­ro­bi te za­le­gło­ści i bę­dzie śle­dził ich każ­dy krok. Tu pew­nie cała do­li­na, wszyst­kie jej zbo­cza były pod ob­ser­wa­cją i tyl­ko nie­zna­jo­mość po­zy­cji lu­dzi Wiel­kie­go da­wa­ła mu jaką taką prze­wa­gę. Choć nie na dłu­go.

Na­stęp­ne dwa­dzie­ścia mi­nut było pie­kłem ocię­ża­łe­go bie­gu. Prze­mo­kli od potu, go­rą­ce od­de­chy grzę­zły w gar­dłach. Za­wro­ty gło­wy otu­ma­nia­ły. Od­le­głość nie była wiel­ka, cię­żar też nie sta­no­wił pro­ble­mu. Prze­cież byli wy­szko­le­ni. Ale stres, upał i to cho­ler­ne po­wie­trze da­wa­ły im po­pa­lić.

– Srebr­ny, nad­cho­dzi­my od czer­wo­nej stro­ny. Je­steś? Uwa­żaj! – Wiel­ki świsz­czał do mi­kro­fo­nu.

Miał wra­że­nie, że za­raz wy­plu­je płu­ca. Przed ocza­mi wi­dział ciem­ne pla­my, w gło­wie mu szu­mia­ło.

– Je­stem za… dwie… – wy­char­czał szef.

Nie był wi­dać aż tak spraw­ny, jak się Wiel­kie­mu wy­da­wa­ło. Miał mniej na grzbie­cie, za­czął wcze­śniej, a mimo to mie­li do­trzeć do celu nie­mal w tej sa­mej chwi­li.

Kil­ka po­wa­lo­nych gła­zów, cień na zbo­czu góry. Byli na miej­scu. Mo­tyl zwy­mio­to­wał. Dy­sze­li jak dziu­ra­we pa­ro­wo­zy.

– Jes… Je­ste­śmy. – Wiel­ki osu­nął się na ko­la­na przy do­wód­cy. Przez chwi­lę od­czu­wał ulgę.

Szef padł jak dłu­gi i gło­wę oparł o ka­mień, ła­piąc tlen. Lek­ko już szpa­ko­wa­te, zro­szo­ne skro­nie szczu­płe­go męż­czy­zny pul­so­wa­ły. Cała jego po­cią­gła, ko­ści­sta twarz zro­bi­ła się czer­wo­na z wy­sił­ku. Był mo­kry od potu, dy­go­tał, a jego lewy rę­kaw sczer­niał od są­czą­cej się gdzieś pod ubra­niem krwi.

– Psia mać – jęk­nął Wiel­ki, jak­by jego sa­me­go coś za­bo­la­ło.

Od­ru­cho­wo się­gnął do pa­kun­ku me­dycz­ne­go, otwo­rzył go i rwąc rę­kaw sze­fa, za­czął szu­kać rany.

Spo­cił się jesz­cze bar­dziej na samą wi­zję tego, że te­raz będą mu­sie­li wiać z ran­nym na bar­kach. Na do­da­tek każ­da mi­nu­ta po­sto­ju zwięk­sza­ła praw­do­po­do­bień­stwo ich wy­pa­trze­nia w tym la­bi­ryn­cie skał i usko­ków.

– Gdzie… gdzie… – pró­bo­wał za­py­tać o tłu­ma­cza, kie­dy pal­ce na­tra­fi­ły na bro­czą­cy po­so­ką otwór.

Boss tyl­ko za­ci­snął zęby, za­stygł, jak­by wie­rzył, że prze­cze­ka ból.

– Do­stał za­raz po mnie. Na skra­ju wsi – wy­ję­czał wresz­cie pół­gło­sem.

– Po­nie­sie­my cię, damy radę – prze­rwał mu Wiel­ki, mo­cu­jąc się z opa­trun­kiem. W tej sy­tu­acji jego za­pew­nie­nie za­brzmia­ło ja­koś mało prze­ko­nu­ją­co.

– Słu­chaj. – Boss kaszl­nął w dzi­wacz­nym spa­zmie.

Wiel­ki wy­stra­szył się, że jed­na rana to do­pie­ro po­czą­tek.

– Zbie­raj­my się i wiej­my do gra­ni­cy… Tam już nie będą mo­gli…

– Do­bra. – Wiel­kie­mu nie trze­ba było dwa razy po­wta­rzać.

Ze­rwał się z zie­mi, na­rzu­cił ple­cak. Prze­wie­sił broń przez pierś, go­tów sam tasz­czyć wo­dza.

– Zo­staw, ty masz… – Jak na taki stan ode­pchnię­cie Bos­sa było cał­kiem moc­ne. – Gün­ter – przy­wo­łał naj­niż­sze­go chło­pa­ka o krót­kiej sze­ro­kiej szyi, przy­spa­wa­ne­go do nie­wiel­kie­go ra­dia, o mocy więk­szej niż in­dy­wi­du­al­ne ze­sta­wy, osło­nię­te­go pia­sko­wym ple­ca­kiem.

Gün­ter przy­pełzł na czwo­ra­kach, tasz­cząc sprzęt i ka­ra­bi­nek.

– Wo­łaj kie­row­ni­ka, mają dać osło­nę.

Wiel­ki po­słał Bos­so­wi zdzi­wio­ne spoj­rze­nie. Ra­dio­wiec tyl­ko wes­tchnął i się­gnął po słu­chaw­kę, chy­ba mo­dląc się w du­chu, żeby nie trze­ba było szu­kać gdzieś wy­so­ko lep­szej fali.

– Tak da­le­ko od… – Wiel­ki wy­da­wał się nie ro­zu­mieć.

– Pier­dol to… Mu­szą nas wy­cią­gnąć. – Roz­ter­ki mło­de­go nie­wie­le Bos­sa ob­cho­dzi­ły. Ból roz­ła­ził się po cie­le, ale cią­gle my­ślał trzeź­wo. – Mają to ob­ga­da­ne, po­win­ni dać radę… – stęk­nął. – Wieś, oko­li­ca na wschód i pół­noc. Za­ła­twią nam tro­chę cza­su, usa­dzą ich… No już…

– Kor­mo­ran, Kor­mo­ran, tu Zie­lo­ny. – Głos Gün­te­ra był nad wy­raz moc­ny.

Szyb­ko opi­sał sy­tu­ację i po­na­gla­ny wbi­tym weń spoj­rze­niem sze­fa roz­po­czął for­muł­kę o wspar­ciu.

Po dru­giej stro­nie na­praw­dę mu­sie­li być przy­go­to­wa­ni, bo chy­ba nie pro­te­sto­wa­li, ba, na­wet nie dzi­wi­li się zbyt­nio.

– Ro­zu­miem, zbie­ra­my się. Bez od­bio­ru – za­koń­czył Gün­ter. – Zro­bio­ne, sze­fie.

Boss dźwi­gnął się z wy­sił­kiem i skur­czem cier­pie­nia na twa­rzy. Pró­bo­wał zro­bić krok, ale opadł z sił. Wąt­pli­wa przy­jem­ność tasz­cze­nia do­wód­cy przy­pa­dła Ce­gle. Krót­ko ostrzy­żo­ny ru­dzie­lec był naj­sil­niej­szy, zbu­do­wa­ny jak za­pa­śnik, któ­ry do­dat­ko­wo dźwi­ga sztan­gi. Za­rzu­cił so­bie sze­fa na ra­mio­na jak ku­kieł­kę, ra­zem z ple­ca­kiem. Broń za­brał Wiel­ki.

– Zmy­wa­my się!

Znów bie­gli. Teo­re­tycz­nie nie było da­le­ko. Ja­kieś pięć ki­lo­me­trów. Mo­gli iść inną dro­gą, ale Wiel­ki się oba­wiał, że tę dru­gą ścież­kę tam­ci zdo­ła­li ob­sta­wić albo przy­naj­mniej na­mie­rzyć. Nie wie­dział, co szy­ku­ją, czy już ich mają na wi­del­cu. Wie­dział na­to­miast, że trze­ba szyb­ciej prze­bie­rać no­ga­mi. Jako do­wód­ca za­czy­nał się wy­ra­biać.

Prze­szli pod gra­nią, ścież­ka scho­dzi­ła nie­co w dół, by po pół ki­lo­me­tra znów za­cząć się wspi­nać. Mu­sie­li chwi­lę od­po­cząć. Tem­po było za­bój­cze. Ce­gła sa­pał do­cią­żo­ny po­nad mia­rę.

Za­le­d­wie przy­sie­dli na se­kun­dę, kie­dy zza gór do­le­cia­ło dud­nie­nie. Prze­to­czy­ło się z ło­sko­tem pod nie­bo­skło­nem, by znik­nąć hen, da­le­ko, tam gdzie go­re­ją­ca wieś, i prze­obra­zić się w je­den wiel­ki grzmot. Nie­za­wod­ne echo nie omiesz­ka­ło po­wtó­rzyć tego tra­gicz­ne­go dźwię­ku. Ko­lej­ny wy­buch, dru­gi, trze­ci. Wszyst­ko wo­ko­ło, w pro­mie­niu kil­ku ki­lo­me­trów, to­nę­ło w tym ja­zgo­cie.

Wiel­kie­mu na­strój się po­pra­wił.

– Do­bra, chłop­cy! Dupy w tro­ki! – za­wo­łał na­wet we­so­ło.

Na­praw­dę mie­li szan­sę. ■