-
W empik go
Widzieć intelektem - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
9 marca 2015
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Widzieć intelektem - ebook
Kto jest lepszy: Miłosz czy Szymborska? Jak zrozumieć, „co autor miał na myśli”? Jak się pisze wiersze? Skąd wziąć natchnienie? Ile się zarabia na pisaniu? Na te i wiele innych pytań z literackiego podwórka w humorystyczny sposób odpowiada zbiór felietonów Widzieć intelektem.
Krzysztof Galas urodził się w Poznaniu w 1964 r. Ukończył znane Studium Pomaturalne Masażu Leczniczego dla niewidomych w Krakowie. Jako masażysta od trzydziestu lat prowadzi z powodzeniem gabinet masażu leczniczego. Jest byłym sportowcem, zdobył 38 medali na mistrzostwach Polski w pływaniu w kategorii niewidomych. W 1980 r. zajął IV miejsce na Igrzyskach Paraolimpijskich w Arhem w Holandii.
Debiutował tomikiem poezji Róża Przeznaczeń w 2004 r, wydanym także na płycie CD. Kolejne książki to: Płoszenie chwil (2005) - płyta CD o tym samym tytule, Wizerunki godzin (2006), Na powiece Ziemi (2007) wraz z płytą CD, na której została utrwalona treść w formie słuchowiska poetyckiego, Kamieniołomy dni (2009), Na mieliźnie prawdy (2010), Nieustępliwa pamięć (2011), Czas niepewności (2012).
Wiersze poety publikowane były w wielu antologiach i almanachach, a także czasopismach kulturalnych, takich jak „Gazeta Kulturalna”, „Okolice Poetów”, „Znad Wilii”, „Sekrety żaru”, w kwartalnikach „Filantrop”, oraz „Help - wiedzieć więcej”. Można je było usłyszeć na antenie Programu I Polskiego Radia, poznańskiego radia Merkury, oraz radia Emaus.
Poezja Krzysztofa Galasa była tłumaczona na języki: niemiecki, rosyjski, białoruski, węgierski, esperanto.
Twórca cyklu felietonów literackich pod tytułem ,,Widzieć intelektem” oraz cyklu felietonów pod tytułem ,,Okiem masażysty”, dotyczących spraw osób niewidomych, prezentowanych w stałym cyklu w poznańskim radiu ,,Merkury”.
Od 2006 r. jest członkiem Związku Literatów Polskich oddział Poznań, w którym jako inicjator, prowadzi cykliczne ,,Spotkania swobodnej myśli”, zapoznające wszystkich chętnych z twórczością poznańskich poetów. W 2014 roku odznaczony Odznaką Honorową „Za zasługi dla województwa Wielkopolskiego”. Główne zainteresowania to medycyna, literatura, sport. Śpiewa poezję, komponuje i gra na gitarze
Debiutował tomikiem poezji Róża Przeznaczeń w 2004 r, wydanym także na płycie CD. Kolejne książki to: Płoszenie chwil (2005) - płyta CD o tym samym tytule, Wizerunki godzin (2006), Na powiece Ziemi (2007) wraz z płytą CD, na której została utrwalona treść w formie słuchowiska poetyckiego, Kamieniołomy dni (2009), Na mieliźnie prawdy (2010), Nieustępliwa pamięć (2011), Czas niepewności (2012).
Wiersze poety publikowane były w wielu antologiach i almanachach, a także czasopismach kulturalnych, takich jak „Gazeta Kulturalna”, „Okolice Poetów”, „Znad Wilii”, „Sekrety żaru”, w kwartalnikach „Filantrop”, oraz „Help - wiedzieć więcej”. Można je było usłyszeć na antenie Programu I Polskiego Radia, poznańskiego radia Merkury, oraz radia Emaus.
Poezja Krzysztofa Galasa była tłumaczona na języki: niemiecki, rosyjski, białoruski, węgierski, esperanto.
Twórca cyklu felietonów literackich pod tytułem ,,Widzieć intelektem” oraz cyklu felietonów pod tytułem ,,Okiem masażysty”, dotyczących spraw osób niewidomych, prezentowanych w stałym cyklu w poznańskim radiu ,,Merkury”.
Od 2006 r. jest członkiem Związku Literatów Polskich oddział Poznań, w którym jako inicjator, prowadzi cykliczne ,,Spotkania swobodnej myśli”, zapoznające wszystkich chętnych z twórczością poznańskich poetów. W 2014 roku odznaczony Odznaką Honorową „Za zasługi dla województwa Wielkopolskiego”. Główne zainteresowania to medycyna, literatura, sport. Śpiewa poezję, komponuje i gra na gitarze
| Kategoria: | Felietony |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7564-473-9 |
| Rozmiar pliku: | 909 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
NOBLIŚCI
Początek naszej znajomości nie rokował najlepiej. Podszedł do mnie, przedstawił się imieniem i nazwiskiem, uścisnął mocno rękę i bez ogródek zagaił:
– Pan podobno wiersze pisze i książki wydaje. Czy mógłbym z panem chwilę porozmawiać, na tematy literackie, ma się rozumieć…
Kojarzyłem człowieka po głosie ze sklepu albo osiedlowego rynku, tak jak sąsiada z osiedla. Jednakże skłamałbym, gdybym stwierdził, że ucieszyła mnie perspektywa nawiązania z nim bliższej znajomości. Miał w sobie coś z menela. Co prawda nie mogłem ocenić jego wyglądu, jednak nie budził mojego zaufania. Może to ta jego bezpośredniość, a może dziwna chrypka i kaszel? Odpowiedziałem, że innym razem, bo dzisiaj wyjątkowo się śpieszę. Po czym udałem się w kierunku przystanku autobusowego.
Pan Karol, bo tak miał na imię mój sąsiad, ucieszył się, że jednak będzie okazja do rozmowy, bo też wybiera się do miasta. Staliśmy na przystanku sami, gdyż autobus przed chwilą odjechał. Zastanawiałem się, czego ten człowiek może ode mnie chcieć, a on bez wahania zaczął:
– Wiesz pan, w zeszłym tygodniu byłem na imieninach szwagra. Jego rodzina cała jest taka inteligencka, wiesz pan, psiakrencka, sztuka przez duże SZ. Malarstwo, muzyka, literatura i takie tam. Normalnie to ja nie zwracam uwagi na ich wydumane gadanie, nie dlatego, żebym nie miał nic do powiedzenia. Siedzę cicho i już. Co tam, psiakrencka, będę się wcinał…
Nadstawiłem uszu, czekając, co z tak obiecującego wstępu może wyniknąć.
– Oni tam się spierali o naszych pisarzy noblistów. Miłosz czy Szymborska, kto lepiej pisze, jest bardziej zasłużony, kto z nich ma większy dorobek. Tak wrzeszczeli na siebie, że ogłuchnąć było można, a i tak do niczego, psiakrencka, nie doszli. Jak mówię, nie wtrąciłem się ani na chwilę, ale pomyślałem sobie, że spytam pana. Bo wiesz pan, czytam dużo, ale poezję dzielę na strawną i niestrawną. A Miłosz i Szymborska… to nie dla mnie. Pan to co innego, chociaż ślepy, o, o… przepraszam, nie widzi, podobno należy pan gdzieś tam do literatów, pisze wiersze, to i o noblistach coś mi powie.
– Obawiam się, że mogę pana mocno rozczarować. Oczywiście Miłosz i Szymborska to najwyższa półka, ale tak jak w wielu dziedzinach sztuki, wszystko się opiera na indywidualnym guście odbiorcy.
– To właśnie ja pytam, kto jest lepszy?
– Myślę, że tu na przystanku nie zdołamy tego rozstrzygnąć. Jeśli chodzi o dorobek, to bezsprzecznie Miłosz ma dużo większy, a co do samego pisania, to abstrahując od wszelkich truizmów napisanych o naszych noblistach… – Usłyszałem dziwne chrząknięcie i podjąłem innym tonem. – Szymborska to uniwersalne prawdy świata, ironia i sceptycyzm, liryka subtelna, elegancka i wzruszająca, pozorna prostota, ale przede wszystkim logika.
– A coś jakby prościej?
– Nobla nikt za darmo nie daje.
Tyle musiało wystarczyć mojemu dociekliwemu sąsiadowi, bo nagle zjawił się autobus, a wewnątrz rozdzielił nas tłum i dalsza rozmowa stała się niemożliwa. Pan Karol zrobił na mnie wrażenie. Długo się zastanawiałem. Podszedł do mnie, aby się czegoś dowiedzieć, czy powodowała nim pusta ciekawość? Być może chciał się zorientować, jak niewidomy prowadzi rozmowę. A gdyby tak następnym razem podarować mu tomik moich wierszy?
Po powrocie do domu długo myślałem nad rozterkami niedocenionego przeze mnie sąsiada i goląc się w łazience, doszedłem do wniosku, że takich właśnie rozmów brakuje mi w siedzibie Związku. O przeczytanych książkach, ulubionych autorach, preferowanym stylu. Obojętnie, ilu nas się zbierze, czuję niedosyt porywających dyskusji, zwyczajnej wymiany myśli, doświadczeń, odczuć, choćby takich jak u Julio Cortazara w Grze w klasy. Muszę pomyśleć, co mógłbym zrobić, żeby to zmienić.
Początek naszej znajomości nie rokował najlepiej. Podszedł do mnie, przedstawił się imieniem i nazwiskiem, uścisnął mocno rękę i bez ogródek zagaił:
– Pan podobno wiersze pisze i książki wydaje. Czy mógłbym z panem chwilę porozmawiać, na tematy literackie, ma się rozumieć…
Kojarzyłem człowieka po głosie ze sklepu albo osiedlowego rynku, tak jak sąsiada z osiedla. Jednakże skłamałbym, gdybym stwierdził, że ucieszyła mnie perspektywa nawiązania z nim bliższej znajomości. Miał w sobie coś z menela. Co prawda nie mogłem ocenić jego wyglądu, jednak nie budził mojego zaufania. Może to ta jego bezpośredniość, a może dziwna chrypka i kaszel? Odpowiedziałem, że innym razem, bo dzisiaj wyjątkowo się śpieszę. Po czym udałem się w kierunku przystanku autobusowego.
Pan Karol, bo tak miał na imię mój sąsiad, ucieszył się, że jednak będzie okazja do rozmowy, bo też wybiera się do miasta. Staliśmy na przystanku sami, gdyż autobus przed chwilą odjechał. Zastanawiałem się, czego ten człowiek może ode mnie chcieć, a on bez wahania zaczął:
– Wiesz pan, w zeszłym tygodniu byłem na imieninach szwagra. Jego rodzina cała jest taka inteligencka, wiesz pan, psiakrencka, sztuka przez duże SZ. Malarstwo, muzyka, literatura i takie tam. Normalnie to ja nie zwracam uwagi na ich wydumane gadanie, nie dlatego, żebym nie miał nic do powiedzenia. Siedzę cicho i już. Co tam, psiakrencka, będę się wcinał…
Nadstawiłem uszu, czekając, co z tak obiecującego wstępu może wyniknąć.
– Oni tam się spierali o naszych pisarzy noblistów. Miłosz czy Szymborska, kto lepiej pisze, jest bardziej zasłużony, kto z nich ma większy dorobek. Tak wrzeszczeli na siebie, że ogłuchnąć było można, a i tak do niczego, psiakrencka, nie doszli. Jak mówię, nie wtrąciłem się ani na chwilę, ale pomyślałem sobie, że spytam pana. Bo wiesz pan, czytam dużo, ale poezję dzielę na strawną i niestrawną. A Miłosz i Szymborska… to nie dla mnie. Pan to co innego, chociaż ślepy, o, o… przepraszam, nie widzi, podobno należy pan gdzieś tam do literatów, pisze wiersze, to i o noblistach coś mi powie.
– Obawiam się, że mogę pana mocno rozczarować. Oczywiście Miłosz i Szymborska to najwyższa półka, ale tak jak w wielu dziedzinach sztuki, wszystko się opiera na indywidualnym guście odbiorcy.
– To właśnie ja pytam, kto jest lepszy?
– Myślę, że tu na przystanku nie zdołamy tego rozstrzygnąć. Jeśli chodzi o dorobek, to bezsprzecznie Miłosz ma dużo większy, a co do samego pisania, to abstrahując od wszelkich truizmów napisanych o naszych noblistach… – Usłyszałem dziwne chrząknięcie i podjąłem innym tonem. – Szymborska to uniwersalne prawdy świata, ironia i sceptycyzm, liryka subtelna, elegancka i wzruszająca, pozorna prostota, ale przede wszystkim logika.
– A coś jakby prościej?
– Nobla nikt za darmo nie daje.
Tyle musiało wystarczyć mojemu dociekliwemu sąsiadowi, bo nagle zjawił się autobus, a wewnątrz rozdzielił nas tłum i dalsza rozmowa stała się niemożliwa. Pan Karol zrobił na mnie wrażenie. Długo się zastanawiałem. Podszedł do mnie, aby się czegoś dowiedzieć, czy powodowała nim pusta ciekawość? Być może chciał się zorientować, jak niewidomy prowadzi rozmowę. A gdyby tak następnym razem podarować mu tomik moich wierszy?
Po powrocie do domu długo myślałem nad rozterkami niedocenionego przeze mnie sąsiada i goląc się w łazience, doszedłem do wniosku, że takich właśnie rozmów brakuje mi w siedzibie Związku. O przeczytanych książkach, ulubionych autorach, preferowanym stylu. Obojętnie, ilu nas się zbierze, czuję niedosyt porywających dyskusji, zwyczajnej wymiany myśli, doświadczeń, odczuć, choćby takich jak u Julio Cortazara w Grze w klasy. Muszę pomyśleć, co mógłbym zrobić, żeby to zmienić.
więcej..
