Wieczerza z ziół. Tom 2 - ebook

1

Był niedzielny wieczór na początku listopada 1846 roku. Po wrzosowisku hulał porywisty wicher. Ulewny deszcz ze śniegiem tłukł o ściany okazałego kamiennego domostwa. Z jego czterech frontowych okien snuły się smugi światła. W bocznych oknach na parterze i na pierwszym piętrze także widać było jasność. Cały dom i obejście robiły wrażenie otulonych atmosferą wygody i bezpieczeństwa. Od strony stajni i zabudowań gospodarczych ustawionych z trzech stron podwórza nie dobiegał żaden hałas. Podwórze to w niewielkim stopniu przypominało zwykłe farmerskie, wyglądało raczej jak dziedziniec szlacheckiej siedziby. Kiedy wyprowadzano zwierzęta, kiedy rozbrzmiewało dzwonienie uprzęży, brzęczenie toczonych po ziemi konwi na mleko, pokrzykiwania robotników, wtedy dopiero widać było, że jest to wiejskie gospodarstwo, gdzie wre mrówcza praca.

Tej niedzieli krzątano się głównie w kuchni i jadalni, gdzie cała rodzina zebrała się na kolacji. Kolacja ta była wyjątkowa, była bowiem ostatnią, w której najstarsza córka uczestniczyła jako panna. Nazajutrz miała wyjść za mąż.

Jadalnia była przestronnym, wysokim i wystawnie urządzonym pomieszczeniem. Wzdłuż pokrytych boazerią ścian stał rząd solidnych mebli, wśród których wyróżniał się kredens z dużą ilością kryształów i sreber. Przy stole mogło się pomieścić wygodnie osiemnaście osób. Siedzenia krzeseł były obciągnięte skórą, taką samą, jaka pokrywała kanapę w drugim końcu pokoju. Stało tu także kilka serwantek, w tym dwie narożne, wypełnionych porcelaną. Kominek był z kamienia, nieco zbyt kunsztowny jak na jadalnię w wiejskim domu, gdyż niegdyś zdobił pałacowy salon. Wzorzysty dywan w tonacji głębokiej czerwieni pokrywał tylko część podłogi, pozostawiając dużą powierzchnię wyfroterowanych desek.

Po obu końcach stołu nakrytego lnianym obrusem stały czteroramienne świeczniki, a wokół nich tyle jedzenia, iż mieściło się z trudem, mimo że stół był duży. Stało przy nim dwanaście krzeseł, lecz tylko dziewięć było zajętych przez domowników. Dwa puste stały nie odsunięte. Po ich lewej stronie siedziała pani domu. Po jej prawej ręce stało kolejne puste krzesło, zazwyczaj zajmowane przez Annie, która właśnie walczyła z przeziębieniem, by móc uczestniczyć w uroczystości następnego dnia.

Mary Ellen miała czterdzieści trzy lata i jak na kobietę, która urodziła dziewięcioro dzieci, wyglądała bardzo młodo, jak ktoś, kto zaznał o wiele mniej cierpień w życiu. Na jej włosach nie było śladów siwizny, na twarzy ani odrobiny zmarszczek, zaś zaokrąglona sylwetka trzymała się prosto.

Po drugiej stronie stołu siedział Hal. Skończył czterdzieści siedem lat, lecz w przeciwieństwie do Mary Ellen nosił na sobie nieubłagany ślad zostawiony przez minione lata. Włosy mu posiwiały, a od końca nosa do brody biegły dwie głębokie bruzdy. Twarz wyglądała na znużoną. Zawsze krępy, teraz jeszcze przytył, lecz wyglądał czerstwo i nie był zbyt tęgi.

Patrząc na niego w świetle świec, wśród śmiechu i gwaru rozmów przy stole, Mary Ellen rozmyślała: Gdyby tylko mógł trochę zwolnić tempo. Gdyby tylko umiał się cieszyć i był pewny, że mając jego, mam wszystko, czego pragnę i o czym kiedykolwiek zamarzę. Gdybym tylko umiała go o tym przekonać.

Nie było dnia w ich trwającym już dwadzieścia cztery lata małżeństwie, żeby na różne sposoby nie wyrażała swej miłości. Nigdy jednak nie był o niej całkowicie przekonany, gdyż miał zawsze w pamięci jej pierwszą miłość, owo zachłanne dziewczęce uczucie, które dało życie jej córce Kate, którą miała jutro utracić. Będzie tęskniła za Kate. Z jej dziewięciorga dzieci, dwoje umarło na tyfus, którego epidemia panowała w okolicach Allendale w tysiąc osiemset czterdziestym pierwszym. To byli jej najmłodsi – Peg i Walter. Byli tak śliczni, pełni życia. W niedzielne wieczory zasiadali na wsuniętych dziś krzesłach tuż obok niej. Jeszcze teraz widziała ich twarzyczki, wesołe i roześmiane. Byli sobie bliscy i mieli pogodne usposobienia, podobnie jak bliźnięta John i Tom. W przeciwieństwie do siostry Maggie, która urodziła się po nich. Mary Ellen nie miała pojęcia, po kim Maggie odziedziczyła charakter. Była nieco podobna do niej samej sprzed lat, głównie jeśli chodzi o cięty język. Maggie miała dwadzieścia dwa lata i nie zbierała się do małżeństwa, choć miała wielu konkurentów. Miała pstro w głowie i zbytnio lubiła flirtować.

W rok po Maggie urodziła się Florrie. Między wszystkimi dziećmi był rok różnicy. Mary Ellen była w tym względzie systematyczna, z jednym tylko wyjątkiem, kiedy zaszła w ciążę za wcześnie i poroniła. Florrie miała naturę spokojną i cichą, jak żadne inne z rodzeństwa, a już na pewno nie Hugh i Gabriel. Ci dwaj to dopiero były łobuziaki, hultaje, jak mawiał o nich ojciec, lecz dowcipne piekielne urwisy. Wszystkie dzieci lubiły się śmiać, może z wyjątkiem Kate.

Po urodzeniu Waltera Mary Ellen przestała zachodzić w ciążę, jakby natura powiedziała: Obiecałaś dać mu dziewięcioro dzieci i tyle mu urodziłaś. Pora skończyć. I rzeczywiście, z czystym sumieniem mogła powiedzieć, że dała Halowi dziewięcioro dzieci, bo Kate kochał jak własną córkę, co czasami jej matkę trochę martwiło.

Oboje byli bardzo szczęśliwi, dopóki rodziny nie dotknęła choroba i śmierć. Jakby ktoś rzucił na nich zły urok, który dopiero teraz został przezwyciężony. Nie pamiętała równie wesołego wieczoru, od kiedy umarli najmłodsi. Aż do ubiegłego roku żadne z dzieci nie okazało chęci do żeniaczki czy zamążpójścia, wprost przeciwnie, żartowały z tego. Jak powiedział Hal, było im w domu za dobrze, by chcieli się podjąć odpowiedzialności za własną rodzinę. W gruncie rzeczy to mu odpowiadało, bo bardzo kochał swoją gromadkę. A teraz wydawali za mąż Kate. Prawdę mówiąc, Mary Ellen pogodziła się z myślą, że Kate pozostanie przy nich na zawsze. Niewyparzony język Maggie wyraził kiedyś to, o czym wszyscy w skrytości ducha myśleli: Kate nie jest szczególnie urodziwa.

Tak było istotnie i trudno było to wytłumaczyć. Miała przystojnego ojca, Mary Ellen też była ładna. Kiedy Kate się urodziła, była ślicznym dzieckiem. Zaczęła brzydnąć, kiedy miała rok. Lecz dopiero rok później Mary Ellen zauważyła, że z twarzyczki dziecka zniknęła uroda. Jej skóra nie była tak delikatna, jak powinna być u dziecka. Gdy miała pięć lat, była tak wysoka jak dziewczynka siedmio-, ośmioletnia i nie przestawała rosnąć. Była większa niż reszta dzieci i do tego potężnie zbudowana. Lecz to nie sylwetka przesądzała o brzydocie Kate, gdyż przy swoich rozmiarach była wcale kształtna. Twarz od całkowitej brzydoty ratowały jedynie oczy. Miała oczy piękniejsze niż reszta rodzeństwa, ogromne, jasnobrązowe. Z czasem pojawiła się w nich raniąca serce matki świadomość, bo któregoś dnia Kate spytała: – Dlaczego nie jestem podobna do ciebie, mamo, ani... do niego?

Mary Ellen dosyć wcześnie powiedziała najstarszej córce, że Hal nie jest jej ojcem, by inne dzieci nie rzuciły jej tego w twarz. I owego dnia Kate rzekła: – Powiedziałaś mi, że był przystojnym mężczyzną.

Rzeczywiście tak było, lecz dopiero teraz wiedziała, że dziewczyna przechowywała tę wiadomość w sercu nie jako pociechę, lecz jako wielki znak zapytania: Dlaczego wygląda właśnie tak, jeśli jej ojciec był przystojny, a matka też urodziwa?

Jak mogła przekonać córkę, że ma zalety zaćmiewające resztę rodzeństwa. Była nad wyraz uprzejma i taktowna, i miała dobry charakter.

Co więcej, Kate miała śliczny głos i umiała opowiadać piękne historie. Kiedy słyszało się opowieści Kate, zapominało się o jej wyglądzie. Musiało się to przytrafić Harry’emu Bakerowi, jako że znał Kate od lat i nigdy jej nie zauważał. Było tak, dopóki nie przyjechał prosić Hala o pomoc, kiedy jego rodzinę, jak wielu innych rolników, nawiedziła klęska nieurodzaju. Farma Bakera była niewielka, położona wysoko, a zbiory były czasem za małe, żeby można było spłacić długi i przeżyć do następnego roku. Mary Ellen zaprosiła go na obiad i właśnie wtedy miał okazję po raz pierwszy usłyszeć opowieści Kate. Opowiadała zabawne zdarzenie zasłyszane na targu w Hexham, które wywołało śmiech wszystkich zebranych, a on śmiał się najgłośniej. Kate naśladowała głosy uwikłanych w kłótnię osób.

Mary Ellen z początku nie wzięła sobie do serca wrażenia, jakie wywarła na Bakerze Kate, myśląc zrazu, że po prostu przyciąga go poczęstunek, potem – że pozostaje pod wrażeniem ich stylu życia, bo obiady jadało się u nich zawsze w jadalni. Nie wiedziała, jak gotuje jego matka, lecz zauważyła, że przy pierwszej wizycie jadł dwa razy więcej niż domownicy.

Ponieważ jego farma była dość oddalona, leżała za Haydon Bridge, do którego było ze sześć mil, sama odwiedziła ją tylko raz, by spotkać się z jego ojcem i matką. Odległość ta jednak nie stanowiła przeszkody dla Bakera, gdyż bywał u nich co tydzień, zawsze przyjeżdżając wozem, nigdy konno.

Pewnego dnia, gdy ujrzała, jak Hal ładuje na wóz siano i zboże, odezwała się: – Spryciarz z niego. – A Hal odparł: – Wiem o tym, wiem. Ale moja szlachetność ma na celu nie jego dobro, lecz dobro Kate. Z wiadomego powodu potrzebna jej pomoc. A on nie jest głupcem i wie, że to dzięki okazywanym jej względom dostaje to wszystko.

Tamtego wieczoru, leżąc w łóżku, powiedziała z głęboką troską w głosie: – Halu, czy nie sądzisz, że twoja hojność jest jedynym powodem, dla którego się z nią żeni?

Zmartwiła się jeszcze bardziej, słysząc odpowiedź: – Trudno powiedzieć. Jest w kiepskiej sytuacji, bo jego ojciec nie jest pracowity, matka niewiele bardziej. Ale sam wygląda na kogoś, kto chce osiągnąć więcej. I popatrzmy prawdzie w oczy, jest jedynym jak dotąd konkurentem. Więcej okazji Kate już mieć nie będzie. Wszyscy oni muszą być cholernie ślepi, bo to świetna dziewczyna, ta nasza Kate. Nie znam lepszej.

– Myślisz, że ona go lubi?

– Miałem zamiar ciebie o to spytać, bo z tobą rozmawia najczęściej – odparł.

Kate rozmawiała z nią, lecz nigdy na temat swoich uczuć do Harry’ego Bakera. Może otworzy serce przed matką dziś wieczór, kiedy po raz ostatni przyjdzie jej powiedzieć „dobranoc”.

Popatrzyła przez stół na córkę. Siedziała po lewej stronie Hala. Nawet najstarsi synowie, gdy na tyle podrośli, żeby siedzieć przy stole w kuchni ich pierwszego domu, nigdy nie siadywali przy boku ojca. Miejsce to było zawsze zarezerwowane dla Kate. Sadzał ją po lewej stronie, bo łatwiej mu było prawą ręką podsuwać jej smakołyki. Tak było przez lata. Żadne z dzieci, które mu urodziła, nie zajęło miejsca Kate. Kate odwzajemniała tę miłość – nie kochałaby serdeczniej prawdziwego ojca.

Były chwile, kiedy Mary Ellen wspominała Roddy’ego Greenbanka, kiedy jeszcze pracował w hucie, i w dniach wolnych od pracy wędrował po górach z blokiem rysunkowym i ołówkiem. Myślała o tych czasach z rozrzewnieniem. Gdy jednak przypominała sobie, jak zmienił Roddy’ego pobyt w Newcastle i Londynie, w jej myśli wkradała się gorycz. Mimo tego, iż była wówczas powszechnie uważana za rozsądną dziewczynę, okazała bezgraniczną bezmyślność i głupotę. Lecz, jak mawiała stara mądra Kate Makepeace, jej przyjaciółka i dobrodziejka: Rozsądek płynie z głowy, z serca zaś tylko kłopoty.

Czy to głowa, czy serce prowadzi Kate do ołtarza? Miała nadzieję, że serce. Z zadumy wyrwał ją wybuch gromkiego śmiechu i widok Johna, który szturchnięty w plecy przez Toma krztusił się i pluł do puddingu. Pochyliła się do Gabriela siedzącego po jej lewej stronie. – O co im chodzi? – zapytała z uśmiechem.

Gabriel, ocierając łzy śmiechu, odpowiedział: – Rozmawiali o tym, co wydarzyło się w „wietrzny poniedziałek”, kiedy chowano Maggie Oates, pamiętasz? O jedynej kobiecie, która odważyła się pójść na cmentarz, i o tym, jak wiatr zadarł jej spódnicę i halki na głowę. Omal nie wpadła do wykopanego grobu. Oprócz niej było tam tylko dwóch mężczyzn i pastor, który zgodził się pochować Maggie jedynie dlatego, że wyznała mu przed śmiercią wszystkie grzechy. Tych dwóch swoją obecnością wykazało nie lada odwagę. Gdyby wszyscy klienci poszli za jej trumną, połowa hrabstwa opustoszałaby tego dnia, tak przynajmniej mówią.

– Och, bądźże cicho – pogroziła Gabrielowi ze śmiechem. – Co ty o niej wiesz?

– Dosyć, mamo, dosyć. Widziałem ją raz. Miałem zaledwie jedenaście lat, a ona uśmiechała się do mnie. Prawda, Hugh? – popatrzył nad stołem na brata. – Pogłaskała cię po głowie, prawda?

– Cicho!

Znowu buchnął gromki śmiech. Mary Ellen dobrze pamiętała Maggie Oates, także dzień jej pogrzebu. Było to w styczniu trzydziestego dziewiątego, kiedy nad okolicą przeszła wichura. Zniszczyła połowę zabudowań w okolicy i uczyniła spustoszenie w Allendale. Potem wszyscy ludzie wspominali, że był to dzień, kiedy chowano Maggie Oates. Po okolicy krążył dowcip, że odeszła z diabelskim podmuchem, ze wszystkimi diabłami, których obsługiwała przez lata. Ilekroć wspominano ów „wietrzny poniedziałek”, zawsze na ustach był pogrzeb Maggie Oates.

Mary Ellen powitała uśmiechem toast, który wzniósł Hal: ‒ Wypijmy za naszą Kate i jej szczęście, bo całym sercem życzę jej szczęścia i wy chyba także. Kate ‒ Hal popatrzył w brązowe oczy młodej, potężnej kobiety siedzącej przy jego boku i dokończył miękko: ‒ Jutro to krzesło będzie puste, lecz ty ciągle będziesz w naszych sercach.

‒ Och, tato ‒ pochyliła się ku niemu i pocałowała go. Ręka mu zadrżała i rozlał trochę wina z kieliszka.

‒ Uważaj, tato. Będę musiała jutro doprać tę plamę ‒ ofuknęła ojca Maggie.

‒ Jutro nie będzie prania ‒ powiedziała Florrie głosem pełnym słodyczy.

‒ No to kiedy indziej.

‒ Cicho bądź, rozczochrańcu! ‒ Hal popatrzył na swoją najstarszą córkę, potem przeniósł wzrok na Mary Ellen. ‒ Za Kate, wypijmy za Kate ‒ powiedział.

Wszyscy wstali, podnieśli kieliszki, wypili ich zawartość, a Kate spuściła głowę i przymknęła powieki, spod których potoczyły się łzy.

‒ Kate, nie zaczynaj beczeć. To wróży nieszczęście ‒ zawołała Maggie.

‒ Nie, skądże. Wróży nieszczęście, jeśli się nie płacze ‒ zaprotestowała matka.

Wszyscy popatrzyli na Mary Ellen, a ona ciągnęła dalej: ‒ Czy słyszeliście kiedyś o pannie młodej, która nie płacze?

‒ Dobrze, chodźmy do salonu i pośpiewajmy. ‒ Hal wstał i przeszedł wzdłuż stołu w stronę żony, lecz zanim do niej dotarł, położył kolejno dłoń na oparciach dwóch pustych krzeseł. Dzieci podążyły za rodzicami, lecz wszystkie najpierw podchodziły do krzeseł i kładły ręce na oparciach. Ta ceremonia odbywała się codziennie, od kiedy stracili najmłodsze rodzeństwo, co wśród odwiedzających ich gości wywoływało wcale nie skąpe komentarze.

Mówiono, że to dziwaczne i bardzo niewskazane zachowywać pamięć o umarłych właśnie w jadalni. Lecz Hal Roystan był powszechnie znany ze swych dziwactw. W młodości spędził całe lata pracując w hucie. Potem, zaczynając od niewielkiego odszkodowania, które otrzymał za śmierć swojego ojca podczas pełnienia służby, stworzył najbardziej kwitnącą farmę w okolicy. Moor Vale było czwartym z kolei w ciągu dwudziestu pięciu lat miejscem ich zamieszkania i mówiono, że Roystan żyje teraz jak lord i kształci dzieci, jakby pochodziły ze szlacheckiego domu. Mimo to ciągle nie został uznany przez prawdziwą szlachtę i nigdy nie zostanie, bo jego żona urodziła nieślubne dziecko, zanim się z nią ożenił. Ona też nie była zwyczajną kobietą, bo umiała sporządzać mikstury z ziół i pigułki dla ludzi i zwierząt, które pomagały dużo bardziej niż lekarstwa niejednego lekarza. Leczyła jednak tylko tych, których chciała leczyć, innych odprawiała sprzed drzwi z kwitkiem.

Roystanowie mogli sobie żyć jak lordowie i naśladować szlachtę u siebie w domu: w sposobie, w jaki jadali i czym jeździli ‒ ich konie były dobrej rasy, a oprócz potrzebnych na farmie furmanek mieli dwukółkę, kryty powóz i brek. Lecz ludzka zawiść gotowa była przy byle okazji nie pozwolić im zapomnieć, skąd się wywodzą.

Przepowiadano też, że Roystanowie zaszli tak daleko, że teraz mogą już tylko się staczać. I będą sami sobie winni, będą zawdzięczać to swej pysze. Wszyscy jednak musieli przyznać, że Hal płacił więcej niż przyzwoitą pensję jedynemu najemnemu robotnikowi, chociaż oczekiwał w zamian bardzo ciężkiej pracy. Trzej jego synowie też ciężko pracowali. Najnowsze wieści głosiły, że jeden z najmłodszych, Hugh, zamierza zostać prawnikiem. I kto by w to uwierzył? Gdyby to był któryś z bliźniaków, można by zrozumieć, gdyż odznaczali się znacznie większą ogładą, podczas gdy dwaj młodsi synowie, Hugh i Gabriel, byli łobuziakami, ciągle chodzili posiniaczeni i podrapani. Dawali się lubić, lecz brakowało im ogłady. I to jeden z nich miał studiować prawo!

Hal Roystan dopilnował, aby każde z jego dzieci miało szansę zdobyć wykształcenie. Córki uczęszczały na pensję dla dziewcząt w Hexham, a bliźniacy chodzili do szkoły aż do ukończenia piętnastu lat. Dwóch młodszych wysłano do Newcastle. Oczekiwano, że Gabriel znajdzie pracę w żegludze, lecz on tego nie chciał. Powrócił ze swoim świetnym wykształceniem na farmę i powiedział, że chce na niej pracować, przynajmniej przez jakiś czas. Tak więc Roystan dokupił ziemi i dalej dobrze prosperował.

Zainteresowania Roystana nie ograniczały się tylko do farmerstwa, próbował szczęścia w innych dziedzinach. Kiedy Greenwich Hospital wydzierżawił hutę Langley w roku 1833 firmie Wilson, Lee and Company, rozeszły się pogłoski, że próbował zdobyć w niej udziały. Zakrawało to na żart, bowiem żona Roystana z domu nazywała się Lee. Ale nie było plotką, że ubiegał się o cegielnię znajdującą się w pobliżu jego dawniejszej farmy, lecz ktoś go przelicytował.

Wszyscy wiedzieli, że Roystan jest człowiekiem o wielkich ambicjach. Lecz czy dla swojego brzydkiego kaczątka nie powinien był znaleźć kogoś lepszego niż Harry Baker? Powszechnie wiadomo było, dlaczego Baker się z nią żeni: widział w tym dla siebie szansę. Pomimo że dziewczyna nie była rodzoną córką Roystana, wiedziano, że przybrany ojciec bardzo ją kocha i że będzie dbał, by niczego jej nie zabrakło. A to oznaczało, że i Harry’emu niczego nie zabraknie. Jego ojciec nie bardzo mógł i nie bardzo chciał pracować, a i Harry nie był szczególnie pracowity, korzystał z tego, co mógł zdobyć najłatwiejszą drogą. I tak właśnie czynił, żeniąc się z tą zwalistą dziewczyną. Była olbrzymia i w dodatku nie grzeszyła urodą. Pan Bóg obdarzył ją miłym charakterem, ale to twarz, nie charakter widać przy stole przez długie lata małżeństwa. Nawet najmilsze usposobienie nie naprawi szpetoty, którą Pan Bóg doświadczył dziewczynę...

Tak mówiono, a Kate Roystan, odziedziczywszy rozsądek po matce, była świadoma tych plotek. W przeddzień ślubu, w pokoiku na końcu długiego korytarza, rozglądała się po swojskich i ulubionych przedmiotach, wśród których wyrastała. Westchnęła ciężko, żeby pozbyć się bolesnego ucisku w okolicy żołądka. Powoli zaczęła się rozbierać, a kiedy włożyła nocną koszulę, usiadła na krzesełku przed mahoniową toaletką, stojącą ukośnie w kącie pokoju. Usiadła tak gwałtownie, że krzesło zatrzeszczało pod ciężarem jej masywnego ciała. Przesunęła porcelanową tackę ze spinkami w stronę lustra i złożyła łokcie na wypolerowanym drewnie, dłońmi podpierając głowę.

Czy powinna wyjść za Harry’ego?

Na samą myśl o tym dostawała mdłości. Sprawy zaszły jednak tak daleko, że nie mogła się wycofać. Bardzo pragnęła mieć dzieci. To była jedyna i niepowtarzalna okazja do osiągnięcia tego celu. Nie miała co się oszukiwać. Wiedziała, z jakiego powodu Harry Baker chce się z nią ożenić. Wybrał nie ją, lecz jej ojca i powodzenie w interesach, które się łączyło z jego osobą.

*

W drugim końcu korytarza Mary Ellen wdrapała się na wielkie łoże i wtuliła głowę w oczekujące jej ramiona. Hal powiedział: ‒ Nie martw się już. Wszystko się ułoży. Jak sama powiedziałaś, to dla niej jedyna szansa. Życzyłbym sobie tylko, żeby oblubieniec był trochę inny. Ale wygląda na to, że Kate nie czuje do niego wstrętu.

‒ Nie wydaje mi się. Gdyby tylko chciała ze mną porozmawiać. Udawała, że śpi. I... Halu, mam nadzieję, że wiesz, iż bierzesz sobie dodatkową gębę do wykarmienia.

‒ Nie biorę.

‒ Co się stało, że jesteś taki pewien?

‒ Dzisiaj po południu dałem mu...

‒ Co mu dałeś?

‒ Nie ma o czym mówić. Nieco pieniędzy, żeby mógł się urządzić.

‒ Dawałeś mu dosyć, żeby mógł się urządzić, przez ostatnie miesiące. Ile mu dałeś?

‒ Sto funtów.

‒ O Boże!

‒ Tak, tak, i mów trochę ciszej. Dałem mu sto funtów. Ale zapowiedziałem, że to pierwszy i ostatni raz. To i tak dużo więcej, niż ja miałem na początek.

Mary Ellen nie przypomniała mężowi, że nie ma racji. W rzeczywistości zaczynał od dwustu gwinei pochodzących ze skradzionych pieniędzy, które ona znalazła. Niewielka rekompensata, którą dostał z huty za stratę ojca, starczyła z trudem na założenie hodowli kurczaków. Ale Hal nie chciał o tym pamiętać. Nie, upodobał sobie myśl, że zaczynał od zera. Tak pewnie by się stało, i z niczego potrafiłby coś zrobić, bo był uparty i silny. Nawet jako młody chłopak, w czasach, kiedy żyli jak pies z kotem, zdawał się mieć w głowie jeden cel ‒ dojść do czegoś, pokazać wszystkim, co jest wart.

‒ Nie dałabym mu nic przed ślubem.

‒ Nie martw się, wszystko będzie w porządku. Poza tym ‒ podniósł głos ‒ rozmawiamy tak, jakby nam robił cholerną łaskę. Biorąc ją ma piekielne szczęście. Mówię ci. Gdyby młodzi ludzie wokół nas mieli choć trochę oleju w głowie, zabiegaliby o taką gratkę. Powiem ci, Mary Ellen ‒ ściszył głos ‒ nigdy tego przedtem nikomu nie mówiłem. To dziwne, ale ona więcej dla mnie znaczy niż moje własne dzieci. Myślę, że to może wzięło się z tego, że byłem przy jej narodzinach. Że walczyłem o twoje i jej życie. Pierwszy trzymałem ją na rękach, nakarmiłem, wykąpałem. Zawsze znaczyła dla mnie bardzo wiele.

‒ Och, Halu, Halu ‒ objęła go ramionami i przytuliła mocno. ‒ Mój kochany, drogi Halu. Kocham cię tak mocno jak tego dnia, gdy po raz pierwszy ci to wyznałam.

‒ To właśnie pragnę słyszeć, tylko to, kochana... Przez całe życie ‒ odpowiedział ciepło.2

Kate stała na środku pokoju ubrana w suknię z białej satyny, uwydatniającą jej kształty. Nigdy wcześniej nie miała podobnie dopasowanej sukni. Jej długie, proste włosy zwinięte były w ciasne pierścienie nad uszami. Stała nieruchomo, gdy Maggie wkładała jej na głowę krótki welon. ‒ Nikt jeszcze nie widział takiego nakrycia głowy w naszym kościele ‒ trajkotała. ‒ To noszą tylko wielkie damy. Pochyl trochę głowę, żebym mogła porządnie upiąć, chyba nie chcesz, żeby to zleciało ci z głowy. Posłuchaj jak gwiżdże wiatr, dzisiaj jest gotów wszystko porwać.

Stojąca przed Kate Florrie szepnęła cichutko: ‒ Och, Kate, wyglądasz prześlicznie.

‒ Daruj sobie ‒ padły szorstkie słowa zaprawione nutą goryczy i zanim Florrie zdążyła coś odpowiedzieć, Maggie przerzuciła welon na czoło Kate i rzekła cokolwiek bezceremonialnie: ‒ Ma rację, wyglądasz dzisiaj wyjątkowo ładnie. I żadna z nas nie ma takiej figury jak ty, zastanów się. Jak ja wyglądam? Jak szczapa. Kiedy patrzę na swój biust, zaczynam zazdrościć krowom.

Subtelna Florrie słysząc to, prawie się zakrztusiła, a Kate zdobyła się na drżący uśmiech. ‒ Przepraszam. Jestem... bardzo zdenerwowana ‒ wyjąkała.

‒ Nic dziwnego w dniu ślubu. Jeśli kiedykolwiek będę wychodziła za mąż, jestem pewna, że będą musieli mnie wynosić. Skoro już zrobiłaś początek, może to nie będzie taka odległa przyszłość.

‒ Który z nich będzie tym pechowcem? A może wszystkich zaprosisz do kościoła i na miejscu sobie któregoś wybierzesz? ‒ zakpiła Florrie.

‒ Och, ty. ‒ Maggie żartobliwie szturchnęła młodszą siostrę w bok. W tym momencie otworzyły się drzwi i do pokoju weszła Mary Ellen. Ubrana była w suknię z żakietem koloru czerwonego wina, na głowie miała mały kapelusik, a na ramieniu udrapowany biały koronkowy szal.

‒ Jeszcze nie jesteście gotowe? ‒ popatrzyła kolejno na młodsze córki.

Maggie, która odziedziczyła po matce niepohamowany język, odparła: ‒ Musimy tylko włożyć kapelusze. Nie możemy sobie pozwolić na godziny mizdrzenia się przed lustrem, jak niektóre. ‒ Zerknęła na Florrie z błyskiem uśmiechu w oczach, a Florrie podeszła do matki. ‒ Wyglądasz uroczo, mamo ‒ powiedziała. ‒ Do twarzy ci w tym kolorze. Wiedziałam, że tak będzie, jak tylko zobaczyłam tę suknię na wystawie.

‒ Miałam co do tego obawy, nie znoszę gotowych strojów. Dalej, zmykajcie obie. ‒ Już wybiegały, kiedy Florrie odwróciła się jeszcże, żeby pocałować Kate i szepnąć: ‒ Szczęścia, Kate, dużo szczęścia.

Kiedy zamknęły się za nimi drzwi, Mary Ellen podeszła do córki. Gotowa? ‒ spytała drżącym głosem.

‒ Tak, mamo. Byłam i jestem gotowa.

‒ Będzie ci dobrze, naprawdę będzie ci dobrze. – Równocześnie wyciągnęły ramiona i przytrzymały się w uścisku. Po chwili Mary Ellen odsunęła się i jakby wracając do rzeczywistości, zauważyła: ‒ Pogniotę ci suknię. I popatrz na szal. ‒ Przeszła z tyłu Kate i strzepnęła piękny koronkowy szal, nad którym spędziła wiele miesięcy. Ułożyła go na ramionach córki, a gdy to zrobiła, zacisnęła mocno powieki i przygryzła dolną wargę, by powstrzymać cisnące się do oczu łzy. Nie patrząc już na córkę, podała jej rękę i powiedziała schrypniętym ze wzruszenia głosem: ‒ Chodźmy, wszyscy czekają.

Kate zatrzymała się przed szerokimi dębowymi schodami, żeby unieść przód sukni. Zanim zaczęła schodzić, popatrzyła na dół na swoją rodzinę. Nikogo nie brakowało. John i Tom, dwaj jasnowłosi młodzieńcy, o świeżej cerze, posturze ojca, średniego wzrostu i barczyści stali obok siebie; Hugh, wysoki i szczupły, o włosach i oczach tak ciemnych, że wydawały się niemal czarne, wyglądał na starszego od braci; przy nim Gabriel, o odziedziczonej po matce pięknej cerze, którą dziewczęta nieustannie mu wytykały, bo według nich marnowała się na chłopaku; na pierwszym stopniu schodów stały Maggie i Florrie, obie o włosach i oczach ojca. Maggie była wzrostu matki, Florrie niewysoka i drobna, a jej figura pasowała do głosu, cichutkiego i pełnego słodyczy. Za nimi wszystkimi stał człowiek, którego uważała za swego ojca. Powoli zeszła ze schodów, nie odrywając od niego oczu.

Wśród pomruków i słów zachwytu ze strony chłopców podeszła do ojca. W milczeniu przykrył ją połą swojej peleryny, uroczyście ujął pod rękę i skierował się ku drzwiom. Nagle zatrzymał się w pół drogi i rozejrzawszy się, spytał: ‒ A gdzie jest Annie?

‒ Podobno kończy beczeć w kuchni i wmawia sobie, że to tylko katar ‒ pośpieszyła z żartobliwą odpowiedzią Maggie.

‒ Idź i przyprowadź tę głupią dziewczynę.

‒ Nie ma potrzeby mnie przyprowadzać ‒ Annie ukazała się w odległych drzwiach sieni. Chociaż utyła znacznie przez ostatnie lata, w latach młodości miała sylwetkę podobną do figury dzisiejszej panny młodej. Często brano ją nawet za matkę Kate, tak były do siebie podobne. Przez wiele lat była nieocenioną pomocą dla Mary Ellen: prawdę powiedziawszy, przykładała się do wychowywania dzieci na równi z Mary Ellen, a szczególnie wiele czasu poświęcała Kate. Czasami Mary Ellen czuła się zaniepokojona, że Kate z wiekiem staje się niemal repliką Annie, a jej poświęcenie niekiedy ją irytowało, gdyż Annie potrafiła się zachowywać, jakby Kate była naprawdę jej córką. Następnym, kolejno przychodzącym na świat dzieciom nie poświęcała już tyle uwagi co Kate.

‒ Ale ładny kapelusz! ‒ Hugh trzepnął aksamitki zwisające z beżowego kapelusza. Annie odparła rozżalonym tonem: ‒ Odczep się, w końcu wolno mi sprawić sobie nowy kapelusz.

‒ No nie wiem, nie wiem. Nie sądzę, żebyś ostatnio na niego zapracowała. Leżałaś przeważnie w łóżku z katarem.

Wszyscy ryknęli serdecznym śmiechem, lecz wyczulone ucho Kate odebrało ten śmiech jako nieco wymuszony.

*

Kościół był prawie pełen. Przyszły rodziny hutników z Langley, z którymi Hal utrzymywał kontakty przez te wszystkie lata; byli farmerzy z sąsiedztwa i ich żony; przyjechał doktor Brunton z Haydon Bridge z małżonką i dwiema córkami, wieloletni przyjaciele rodziny. Ze strony Hala i Mary Ellen nie było żadnych krewnych, bo ich po prostu nie mieli. Pan młody i jego drużba jeszcze się nie pojawili, ani też żaden z członków jego rodziny; licznie przybyli jego przyjaciele, głównie mężczyźni, i usadowili się na niezbyt wygodnych miejscach z lewej strony nawy.

Panna młoda z asystą przybyła do kościoła z pięciominutowym spóźnieniem. Kiedy Hal pomagał wysiadać Kate z breku, wielebny Scott podszedł do nich, mijając rozproszone grupki gapiów. Ściszonym głosem powiedział do Hala: ‒ Pan młody jeszcze nie przyjechał. Coś musiało zatrzymać go po drodze.

Kate, która już miała postawić stopę na trawie, jakby na chwilę zawisła w powietrzu i spojrzała pytająco na ojca. ‒ Posiedź jeszcze chwilę. Nie sądzę, by to długo potrwało ‒ powiedział:

Kate drżąc siadła obok matki. ‒ Ale nas spotkała przyjemność ‒ odezwała się Mary Ellen. ‒ Nie jest tu zbyt ciepło. Wiatr przenika do szpiku kości. Owiń nogi pledem.

‒ Nie. ‒ Kate wyciągnęła rękę i powstrzymała Mary Ellen, gdy ta usiłowała wyciągnąć pled spod siedzenia. ‒ Nie trzeba. Nie jest mi zimno.

Rodzina zebrała się wokół powozu. Mary Ellen oparła się na siedzeniu, westchnęła głęboko i obrzuciła spojrzeniem pozostałe córki. ‒ Ma daleką drogę ‒ powiedziała Florrie. Lecz Maggie spytała otwarcie: ‒ Czy w kościele jest ktoś z jego rodziny?

Mężczyźni popatrzyli po sobie, po czym Hugh szepnął do Johna: ‒ Idź i wywiedz się, ale ostrożnie.

Czekali na jego powrót w milczeniu, lecz z widoczną niecierpliwością. Przyszedł po dobrych pięciu minutach.

‒ I co?

John popatrzył na ojca. ‒ Nie ma nikogo z rodziny ‒ odparł i oddalił się wolnym krokiem od breku; ojciec z braćmi podążyli za nim. Kiedy byli już dość daleko, zatrzymał się, a pozostali zebrali się wokół niego. ‒ Zamieniłem parę słów z jego dwoma kompanami ‒ cicho powiedział. ‒ Byli na popijawie wczorajszego wieczoru w Allendale, włóczyli się od domu do domu i z tego, co mówią, Harry urżnął się do nieprzytomności. Koło północy zawieźli go do domu.

‒ To woła o pomstę do nieba. ‒ Hal prawie uderzył się pięścią w usta. Wyglądało, jakby rozgrzewał oddechem zmarzniętą dłoń, bo rozległ się syk.

‒ Mógł zaspać ‒ odezwał się Tom.

‒ Minęło południe. Ma krowy, które trzeba wydoić. Nie mógł spać przez cały ten czas. Mój Boże! Jeżeli ją wystawił do wiatru, poderżnę mu gardło. Poderżnę, przysięgam.

‒ Cicho! ‒ uspokoił Hugha Hal. ‒ Może Tom ma rację, Harry po prostu zaspał. A krowy mógł za niego wydoić ojciec. Musi być jakieś wyjaśnienie ‒ potrząsnął głową, jakby odganiając, natrętne myśli. ‒ Rozmawiałem z nim wczoraj po południu. Doszliśmy do porozumienia.

‒ Do jakiego porozumienia, tato? ‒ zapytał John.

‒ Och! ‒ Hal obejrzał się w stronę breku, gdzie siedziały żona i córki, i patrząc na nie, mruknął: ‒ Dałem mu coś na początek z obietnicą, że jeśli dobrze będzie gospodarzył, dostanie więcej.

‒ Ile? ‒ spytał Hugh takim tonem, jakby już był przedstawicielem prawa. ‒ Ile? ‒ powtórzył.

Hal odwrócił się w jego stronę i rzucił jakby od niechcenia: ‒ Setkę.

Wszyscy bracia jednocześnie podskoczyli i szarpnęli się jak zniecierpliwione wierzchowce. Pierwszy odzyskał mowę Gabriel: ‒ Co powiedziałeś, tato? Sto funtów? Musiałeś oszaleć. Ba! Założę się, że już je napoczął wczoraj wieczorem, kiedy zabawiał się z przyjaciółmi w Allendale.

‒ To normalne, że urządza się wieczór kawalerski przed weselem.

‒ Doprawdy? Z cudzych pieniędzy? ‒ Hal zwrócił się do Johna i cicho rzekł: ‒ Chciał się urządzić. Wyglądało na to, że to jedyna okazja dla Kate. Chociaż czemu? Na Boga! Dlaczego? Nie wiem, bo warta jest tyle, co wszystkie cholerne dziewczęta w tym hrabstwie razem wzięte. Ma głowę na karku i rozum, którym obdzielić można dziesięć innych. Nie ma takiej rzeczy, której nie umiałaby zrobić w gospodarstwie ‒ w obejściu i w domu. A serce ma jak czyste złoto...

‒ To dlaczego mu ją sprzedałeś?

Hal natarł na Hugha, jakby miał zamiar go uderzyć. Zacisnął pięści i wycedził: ‒ Bo ją rozumiem, pyskaczu. Jest kobietą, nie dziewczyną, i ma swoje potrzeby, o których dowiesz się któregoś dnia. Chciała mieć dzieci. On zaś był jedynym, który jej się oświadczył. Kate ma już dwadzieścia cztery lata, a w tym wieku wasza matka miała już niemal was wszystkich. ‒ Potoczył wokół gniewnym spojrzeniem, a kiedy usłyszał głos wołający go po imieniu, odmaszerował w stronę Mary Ellen.

‒ Co się dzieje? O czym mówicie?

‒ Nic takiego. Nic takiego ‒ powiedział lekkim tonem. ‒ Właśnie mówiliśmy, że pan młody musiał się zabawić poprzedniego wieczoru i pewnie zaspał. ‒ Uśmiechnął się do Kate, lecz nie zobaczył uśmiechu na jej twarzy. Uwaga rodziny skupiła się na pastorze, który śpieszył w ich stronę, mijając grupki rozprawiających z ożywieniem gapiów.

‒ Może zechcecie państwo wejść i zaczekać w zakrystii? Wiatr jest dość przejmujący.

‒ Tak, oczywiście. Dziękujemy ‒ przystała od razu Mary Ellen. Wszyscy wysiedli z powozu i podążyli za pastorem między teraz już bardzo zaciekawionymi widzami. Na tyłach kościoła znajdowało się niewielkie, skromnie urządzone pomieszczenie, w którym stał stół, sześć krzeseł i szafka z książkami.

Po paru minutach dołączyli bracia i w pokoiku zrobiło się tłoczno. – Jak pan sądzi, co mogło się wydarzyć, panie Roystan? – pastor zwrócił się do Hala.

– Nie wiem, wielebny. Ale myślę, że pan młody może przygalopować tu lada chwila. I proszę mi wierzyć, dostanie ode mnie solidne pater noster, zanim przekroczy próg kościoła.

Wielebny Scott wydał z siebie coś w rodzaju chichotu, lecz nie spotkał się on z reakcją pozostałych obecnych. Kiedy minęło następne pół godziny i Harry Baker nie pojawił się, Kate powiedziała cicho: – Chcę jechać do domu, mamo.

– Wstrzymaj się jeszcze trochę. – Hal pochylił się nad nią i zaglądając jej w twarz powiedział ściszonym głosem: – Musi być jakieś wytłumaczenie. Powiedziałem ci już, zabawił się trochę poprzedniego wieczora i najpewniej przeholował, a kiedy człowiek jest nie przyzwyczajony do kieliszka, musi to odchorować. Ja po pierwszym prawdziwym upiciu się spałem dwadzieścia cztery godziny i przepuściłem swoją zmianę. – Wyprostował plecy i uśmiechając się pokiwał głową w stronę synów: – To prawda. Głupie uczucie stracić cały dzień. A jeszcze gorsze miałem pod koniec tygodnia, kiedy w kieszeni było pusto.

Kiedy o pierwszej rodzina wsiadała do breku i do dwukółki pod ostrzałem spojrzeń wszystkich zebranych, twarze niektórych wyrażały głębokie zatroskanie i współczucie, inni zaś uśmiechali się ironicznie. Ci z pewnością niecierpliwie oczekiwali chwili, kiedy będą mogli rozpowiedzieć nowinę, że córka Hala Roystana została wystawiona do wiatru. Jeszcze inni, pobożni, a zarazem mściwi, mówili: – Oto Bóg znalazł sposób, by ukarać Mary Ellen za jej grzech. Nikt, kto jest odpowiedzialny za poczęcie bękarta, nie może oczekiwać, że ujdzie mu to bezkarnie. Może mu się dobrze powodzić, ale Boga nie da się omamić. W końcu znajdzie sposób, by takich pokarać...

Kiedy rodzina zajechała na farmę, Terry Foster, pracujący u Hala od dziesiątego roku życia, ze zdumienia otworzył usta na widok panny młodej, która wysiadła z powozu i w otoczeniu zasępionych najbliższych weszła do domu. Podszedł do Annie i spytał: – Co się stało? O co tu chodzi?

Annie zatrzymała się i wzięła Terry’ego za ramię. – Nie przyjechał – wyszeptała. – I wiesz co? Cieszę się, bo to małżeństwo wyglądało, jakby chciano ją stąd na siłę wyrzucić. Dobrze się stało. – Powiedziawszy to, dała mu lekkiego szturchańca i poszła za pozostałymi do domu.

Kobiety weszły do salonu, a mężczyźni pozostali w sieni. Tam Hal wydał polecenie: – Siodłać konie!

– O tak, osiodłamy konie. Bóg nam świadkiem, że z chęcią – odezwał się Hugh. – Ale najpierw ściągnijmy te przeklęte niedzielne ubrania, bo nie chciałbym, żeby poplamiły się krwią.

– Hugh! – głos Hala brzmiał grubo i ponuro. – Zostaw to mnie. Możecie jechać ze mną, ty i John, lecz wy dwaj – spojrzał na Toma i Gabriela – trzymajcie konie w pogotowiu, na wypadek gdyby przyjechał tutaj.

Bez dalszego szemrania ruszyli posłusznie wykonać jego polecenia, on zaś odwrócił się i niespiesznie, poszedł do salonu.

Kate siedziała bez welonu i szala, z rękami bezwładnie opuszczonymi na kolanach. Głowę miała lekko pochyloną. Po obu jej bokach siedziały siostry, wymyślając naprędce wszystkie możliwe usprawiedliwienia. Mówiły, że wszystko się wyjaśni, może spadł z konia i się poturbował. Kiedy Florrie powiedziała: – Zobaczysz, że jutro będziesz musiała szykować się do ślubu po raz drugi – Kate powoli uniosła głowę i popatrzywszy kolejno na wszystkich, przemówiła schrypniętym, udręczonym głosem: – Nie ma dla mnie jutra. Może to i lepiej, że nie przyjechał.

*

Za półtorej godziny Hal w asyście dwóch synów wjechał na błotniste podwórze małej farmy Bakerów. Wokół nie widać było żywego ducha. Kiedy Hal załomotał do niskich kuchennych drzwi, otworzyła kobieta około pięćdziesiątki. Miała czerwoną twarz i drżały jej wargi. Nie przywitała Hala, lecz odwróciła głowę. – Przyjechali – powiedziała do kogoś w izbie. Za chwilę stanął przy niej zgarbiony mężczyzna z resztkami siwych włosów na głowie. Popatrzył na Hala wyzywająco. – Tak, oczekiwaliśmy pana. Ale nie nas należy oskarżać o to, co się stało. To nie nasza wina – odezwał się.

Hal zmierzył ich wrogim spojrzeniem. – Gdzie on jest? – spytał.

– A skąd mam wiedzieć? – burknął mężczyzna. – Zostawili go na progu wczoraj w nocy pijanego jak bela. O szóstej rano spakował manatki.

– Dokąd pojechał? – zapytał ostrym tonem Hugh, a mężczyzna nie pozostał mu dłużny.

– Skąd niby mam wiedzieć? Wiem tylko, że zostawił mnie tu w tarapatach. Jak mam teraz poradzić sobie z całą tą farmą przy moim chorym krzyżu i z tą panią, której zdrowie też niewarte złamanego szeląga. – Szturchnął żonę łokciem. – Tak czy inaczej, to pana wina – ciągnął tonem oskarżenia. – Dał mu pan wczoraj trochę pieniędzy. Nie spocznie, jeśli nie wyda ostniego pensa.

– Trochę pieniędzy? Pensa? – rzekł Hal grobowym głosem. – Dałem mu sto funtów.

Mężczyzna i kobieta popatrzyli na siebie w zupełnym osłupieniu. Kobieta pierwsza odzyskała mowę: – Co pan powiedział? Sto funtów?

– To właśnie powiedziałem.

– Ho! Ho! – zaśmiał się niewesoło mężczyzna. – I spodziewał się pan, że z setką w kieszeni będzie siedział w domu? Boże jedyny! Toż on zawsze chciał świat zobaczyć, a pan mu dał po temu sposobność.

– Odnajdziemy go. Któregoś dnia go znajdziemy.

– Wątpię. Ale życzę powodzenia i wierzcie, że gdybym sam go teraz dorwał, Bóg raczy wiedzieć, co bym mu zrobił. Zostawić mnie z takim kramem!

Hal milczał chwilę, nie spuszczając wzroku z rodziców niedoszłego pana młodego. Oto ludzie, z którymi musiałaby mieszkać Kate. Wcześniej widział ich tylko trzy razy i ocenił jako miłą parę. Ludzi może niezbyt rozgarniętych, lecz serdecznych i skromnych. Wyobrażał sobie Kate, jak wnosi zmiany do małego domku, gdyż miała dobry smak, jeśli chodzi o urządzanie wnętrz. Była pod tym względem podobna do matki. Czy może polegać na swojej niezawodnej dotąd zdolności oceniania ludzkiej natury, skoro aż tak się pomylił? Przez chwilę dziękował Bogu, że nie doszło do ślubu. Potem jednak pomyślał o Kate i o tym, jaki wpływ może to mieć na resztę jej życia. Takie rzeczy mogą wycisnąć głębokie piętno na psychice kobiety, nawet tak bardzo mądrej jak Kate.

Nie marnując więcej słów, odwrócił się i podszedł do konia. Synowie podążyli za nim.

Kawałek drogi przejechali w milczeniu. – I co teraz, tato? – nie wytrzymał Hugh.

– Jak to, co teraz?

– No, czy sądzisz, że warto jechać do Hexham czy gdzie indziej?

– Nie, nie sądzę. Teraz Harry jest zapewne dalej niż w Hexham. Już nic nie możemy poradzić.

– Mój rozum podpowiada mi, że to bardzo dobrze. – John szarpnął wodze, by dostosować krok konia do innych. – Kate zmarniałaby w takiej dziurze, mieszkając z tymi ludźmi. Nie mówiąc już o Bakerze, którego od początku nie mogłem ścierpieć. Ale ty tak zapaliłeś się, żeby ich wyswatać, jakbyś chciał pozbyć się Kate jak najszybciej. – Ponownie szarpnął wodze i puścił konia galopem.

Hal zaskoczony popatrzył na Hugha. Gdyby ta wypowiedź wyszła od niego, zrozumiałby to, lecz John, podobnie jak Tom, był bardzo łagodny. Obaj rzadko miewali coś do powiedzenia, co – jak sobie wyobrażał – wynikało ze szczęśliwego dzieciństwa, pozbawionego gwałtownych emocji, a więc i silnych narowów. Warknął głośno: – Chciałem się jej pozbyć? Tam do licha! Zaraz mu coś powiem do słuchu! – zamierzył się, by pogonić konia, lecz Hugh go powstrzymał. – Chwileczkę, tato. On... on tylko powiedział to, co my wszyscy myślimy. Mam na myśli przynajmniej chłopców.

– Powiadasz, że wszyscy tak myślicie? – Hal zacisnął usta. – A więc muszę stwierdzić, że mam czterech cholernych głupców za synów, czterech przedstawicieli męskiej płci, którzy nie mają pojęcia o kobietach. Pozwól, że cię oświecę: Kate jest... – coś ścisnęło go w gardle – jest spragniona wewnętrznie, dojrzała do małżeństwa, do rodzenia dzieci. Nie tak bardzo pragnie mężczyzny, co właśnie dzieci. Kobiety takie już są. I najwidoczniej wykarmiłem czterech bałwanów, którzy patrzą tylko na cycki i tyłki, a nie na to, co kobieta ma w głowie. I – jak sądzę – wiedząc, że nie jestem jej naturalnym ojcem, wykombinowaliście sobie, że chcę się jej pozbyć, czyż nie?

Gdy Hugh nie odpowiadał, lecz patrzył prosto przed siebie, Hal zadarł podbródek do góry i wykrzyknął donośnie: – Boże mój! Gdzie ja byłem przez te wszystkie lata, spałem chyba, skoro nie wiedziałem, co się dzieje w głowach moich bliskich! Słuchaj – poruszył się w siodle – powiem ci coś: Kocham i kochałem tę dziewczynę odkąd przyszła na świat, kocham tak, jak nie kochał jej nigdy jej rodzony ojciec. Widział ją, kiedy miała zaledwie parę miesięcy, a teraz ma już dwadzieścia cztery lata. Nie pokazał się, ślad po nim zaginął. Czmychnął do Francji, to ostatnia rzecz, jaką o nim słyszałem. Nie odezwał się ani słowem do matki swojego dziecka ani do własnej córki. Inny mężczyzna, cokolwiek wart, zjawiłby się, żeby choć zobaczyć, co z niej wyrosło. Może umarł już do tej pory i mam nadzieję, że się nie mylę. Ale wy, moi synowie, myśleliście, że chciałem pozbyć się Kate? Powiem ci coś, chłopcze, i możesz przekazać to reszcie, że cenię sobie Kate bardziej niż kogokolwiek z was. Oto cała prawda.

– Dziękujemy ci bardzo.

– Proszę bardzo, chłopcze, proszę bardzo. – Hal popędził konia. Hugh nie przyłączył się do niego, patrzył za ojcem kręcąc głową. Nie mógł powiedzieć pozostałym członkom rodziny tego, co usłyszał od ojca, boby ich to zraniło. Wiedział, że jest to prawda. Tak jak wszyscy inni, myślał zawsze, że ojciec poświęca Kate więcej uwagi, żeby czuła się tak dobrze jak oni. Ale wyszło na to, że przyczyna leżała gdzie indziej. Zachowywał się tak, bo ją bardzo kochał. Hugh zawsze wiedział, że ojciec jest człowiekiem, w którym tkwią silne emocje. Czuł, że je po nim odziedziczył, ale tylko w pewnej mierze, bo nie widział siebie w takiej roli: tak zakochanego w kobiecie, jak ojciec w matce, czy też przyznającego się do gorącej miłości wobec pasierbicy.

Popędził konia, lecz nie za bardzo, by nie dogonić ojca. Epizod był zakończony. Życie pewnie potoczy się dalej bez zmian, tyle tylko, że Kate stanie się odludkiem i będzie się przed wszystkimi ukrywała, wyjąwszy oczywiście rodzinę.