Wielka karuzela. Życie Aleksandra Weissberga-Cybulskiego - ebook

Rozdział 1

Wstęp

Aleksander Weissberg-Cybulski, bohater tej książki, należał do pokolenia, które z wyjątkową siłą zderzyło się z historią. Urodzony w 1901 roku, a więc rówieśnik dwudziestego wieku, przeżył rewolucje, zamachy, przewroty, dwie wojny światowe. Jako Żyd był często śmiertelnie zagrożony. Jako komunista zachłysnął się ideologią. Jako mieszkaniec Europy Środkowej nieustannie przenosił się z miejsca na miejsce, czasem przymuszony, czasem nęcony iluzjami. Należał do środowiska lewicowej europejskiej inteligencji, jak on ciągle wędrującej w poszukiwaniu domu albo przynajmniej spokoju. Jego życie i życie jego przyjaciół to dzieje wielokrotnego wygnania i niespełnionego powrotu.

Literackim dziełem życia Aleksandra Weissberga-Cybulskiego była auto­biograficzna książka _Wielka czystka_. Dotyczy ona trzech lat, które spędził w więzieniach ZSRR. Spotkanie z nią było dla mnie wydarzeniem wielkiej wagi. Miałam wtedy dwadzieścia lat i przeczytałam już parę książek na temat masowych aresztowań i procesów okresu stalinowskiego, ale właśnie _Wielka czystka_ wryła mi się w pamięć szczególnie głęboko. Spotkał się w niej trzeźwy, analityczny opis gigantycznej katastrofy historycznej z opowieścią o indywidualnym oporze narratora. Gdy poznana trzydzieści lat później Eva Zei­sel, pierwsza żona Weissberga, słysząc, że jestem z Polski, wspomniała jego nazwisko, książka ta natychmiast stanęła mi przed oczami.

Właściwie zawsze o niej podskórnie pamiętałam. Była niezwykła i czytałam ją w niezwykłych warunkach. Przyniósł mi ją jakiś kolega, widzę tę scenę przy drzwiach do mojego mieszkania w Warszawie w roku 1967. Byłam wówczas rozpolitykowaną studentką; starałam się zrozumieć logikę ­systemu politycznego, w którym żyłam. Książka właśnie ukazała się w tłumaczeniu na polski w emigracyjnym Instytucie Literackim, znanym mi z potajemnych lektur miesięcznika „Kultura”. Oprawiony dla niepoznaki w gazetę przeszmuglowany egzemplarz _Wielkiej czystki_ krążył wśród naszej grupy przyja­cielskiej. Dostałam ją na jedną noc, choć liczyła prawie siedemset stron. A może były to dwie noce, a stron tylko sześćset? Pozostało mi w każdym razie wspomnienie rozgorączkowanego maratonu czytania. Do tego musiałam to czytanie ukrywać nie tylko przed światem, ale także przed niespokojnymi o mnie rodzicami, członkami partii komunistycznej. Na szczęście oboje byli bardzo zajęci.

Nie dziwię się, że mimo pośpiechu tak dobrze ją zapamiętałam. Dokuczała mi wtedy niewiedza, przeszkody stawiane na drodze do zrozumienia sytuacji politycznej, która domagała się zmiany. Nie chodziło tylko o cenzurę, ale też o strach i ciszę, z jaką rodzice reagowali na pytania o przeszłość. Weissberg nareszcie dużo mi opowiedział.

_Wielka czystka_ ukazała się w swej oryginalnej, niemieckojęzycznej wersji w 1951 roku we Frankfurcie pod tytułem _Hexensabbat_ (_Sabat czarownic_). Po polsku wyszła szesnaście lat później na emigracji i ciągle była aktualna. Dla moich przyjaciół i dla mnie miała ogromne znaczenie. Pokazywała skry­waną przeszłość, przemawiała tonem racjonalnym, miała pozytywnego boha­tera, który wychodził cało z sytuacji bez wyjścia. Książka tchnęła energią. Uczyła analizy. I była zakazana.

Nie wiedziałam oczywiście nic o jej autorze. Jego podwójne nazwisko – Weissberg-Cybulski – dodawało książce tajemniczości. W przedmowie chwalił go pod niebiosa Gustaw Herling-Grudziński, też autor książki o rosyjskich kazamatach, zatytułowanej _Inny świat_. Tamtą książkę znalazłam już wcześniej, schowaną przez rodziców w szafie z bielizną. Z przedmowy Herlinga o Weissbergu dowiedziałam się, że był fizykiem, inżynierem, komunistą, który pojechał do ZSRR, potem pisarzem, działaczem antykomunistycznym; jego materialistyczną trzeźwość Herling przeciwstawiał teoriom Miłosza ze _Zniewolonego umysłu_, __ książki, której wtedy nie znałam.

_Wielka czystka_ to relacja z pobytu autora w ZSRR, ale jej horyzont był szerszy. Życie Weissberga zamykało się w latach 1901–1964, a więc zostało naznaczone najważniejszymi wydarzeniami pierwszej połowy dwudziestego wieku. Ból i dylematy, z którymi się borykał, uformowały moje powojenne pokolenie: stały się nie tylko spadkiem, ale naszym własnym doświadczeniem. Książka wydawała się napisana specjalnie dla mnie. Nie zdziwiłam się nawet, gdy podczas badania drzewa genealogicznego Weissberga okazało się, że jest moim dalekim powinowatym. Ale nasze powinowactwo było szersze. Jestem niechętną spadkobierczynią historycznego bagażu, którego nie sposób się pozbyć.

Weissberg, czyli Alex, bo tak go będę często nazywać, urodził się w habsburskim wtedy Krakowie, wychował w Wiedniu, pracował w Berlinie i Charkowie, z dziewięciu przebytych tam lat trzy spędził w więzieniach. Potem został rzucony pod okupację w Polsce. Tak przebiegły czterdzieści cztery lata jego życia. Powojennych dziewiętnaście przemieszkał w wielu europejskich miastach, umarł i został pochowany pod Paryżem. Ciągle niezadomowiony, przed śmiercią planował powrót do Wiednia.

Był człowiekiem odważnym i czynnym, lubił ryzyko. W przeciwieństwie do pieczołowitości, z jaką odtwarzał swe doświadczenia w stalinowskiej Rosji, pięć lat spędzonych w więzieniach, gettach i obozach okupowanej Polski potraktował bardzo wybiórczo. Wojna nie odebrała mu sił: _Wielka czystka_ została napisana przez człowieka o doskonałej pamięci, jasnej wizji świata i energii skierowanej przeciwko stalinowskiemu kłamstwu. Ale pisząc ją, przeskoczył czas wojny i zwrócił wszystkie reflektory na okres ją poprzedzający.

Fakt, że uchylił się od opowieści o swoich przygodach w wojennej Polsce, był jednym z powodów, dla których zdecydowałam się odtworzyć jego biografię. Jego książka otworzyła dla mnie zatrzaśnięte drzwi do stalinowskiej historii komunizmu; chciałam zobaczyć, co kryło się za jego milczeniem o pięcioletnim przebywaniu pod okupacją niemiecką. Milczenie było podejrzane także dla jego przyjaciół Manèsa i Jenki Sperberów. Pytanie, jak udało mu się przeżyć okupację, ścigało go do końca jego dni.

Weissberg był wysoki, postawny, z czasem grubawy. Lubił towarzystwo, jedzenie i słodycze, rozmowy z przyjaciółmi, gry karciane i hazard. Był zawsze elegancko ubrany. Manès Sperber wspomina w swej autobiografii pierwsze wrażenie, jakie Alex na nim zrobił. Był rok 1923, Wiedeń, obok mostu Augarten. Weissberg zagadał do grupy żydowskiej młodzieży siedzącej nad wodą.

Młody człowiek, który rozmawiał ze mną z tak przyjazną pewnością siebie, nosił stylowy garnitur, białą koszulę z wykrochmalonym kołnierzem i jedwabnym krawatem. Miał raczej pełną, przystojną twarz, wysokie, białe czoło pod lekko falującymi włosami i brązowe oczy. Był dobrze zbudowany i miał szersze ramiona niż każdy z nas. W oczach romantycznych, niezbyt zadbanych członków Ruchu Młodzieżowego był młodym burżujem. Przedstawił się w trakcie rozmowy: miał dwadzieścia jeden lat, był studentem fizyki na uniwersytecie i Technische Hochschule, był aktywnym członkiem studenckiego ruchu socjalistycznego i przekonanym marksistą. W rozmowie wymieniał nazwiska przywódców socjalistycznych i dziennikarzy, jak gdyby znał ich wszystkich osobiście. Domyślił się, że podejrzewałem go, że chce się popisać przede mną, i uśmiechnął się. Wybuchnąłem śmiechem i do mnie dołączył. Powoli poszliśmy pod górę na most i do domu dwa mosty dalej. Po drodze zatrzymał się w dwóch ciastkarniach – nie mógł się oprzeć ciastkom ponętnie wystawionym w witrynach. Ja byłem fanatycznym palaczem, on nigdy w życiu nie dotknął papierosa¹.

Żywiołowo reagował, gdy się z czymś nie zgadzał. Pisze o tym Józef Czapski, wspominając swą walkę o uświadomienie Francuzom prawdy o Katyniu. W 1952 roku Czapski zgodził się wystąpić jako świadek w procesie, który David Rousset wytoczył komunistycznemu pismu „Les Lettres françaises”. Rousset był autorem apelu o zamknięcie wszystkich obozów koncentracyjnych, także w Związku Radzieckim. Pismo twierdziło, że w ZSRR nie było, nie mogło być obozów. Podczas przygotowań do procesu adwokat Rousseta prosił Czapskiego, by nie wspominał Katynia. „Tego się nie da wykorzenić, Francuzi wierzą, że zrobili to Niemcy”, powiedział. „A na to podskoczył pan, dość gruby, którego widziałem po raz pierwszy – pisze Czapski. – Podchodzi do mnie i mówi: «Panie, pan nie ma prawa milczeć o Katyniu. Pan musi mówić! To jest pana obowiązek!». Nie potrzebowałem bynajmniej tej zachęty, ale zainteresowałem się, kto jest ten człowiek. Był to Weissberg-Cybulski, wiedeński Żyd, świetny uczony, przyjaciel Einsteina i Curie-Skłodowskiej, który dostał się do obozów, był sam prześladowany, torturowany i w 1939 oddany przez Stalina w prezencie Hitlerowi jako Żyd i komunista”². Będzie o tym procesie jeszcze mowa.

Określenia Czapskiego „świetny uczony” i „przyjaciel Einsteina i Curie-Skłodowskiej” podane są na kredyt. Koledzy fizycy uważali Weissberga za świetnego inżyniera, a nie praktykującego fizyka. A Einstein i Curie-Skłodowska, to znaczy jej córka Irène Joliot-Curie, pisali listy w jego obronie, nie znając go ani osobiście, ani z dorobku naukowego. Jego samego krępowało nazywanie go wybitnym fizykiem, choć wiele barwnych historii opowiedział o sobie przyjaciołom i znajomym. Żyły one potem własnym życiem.

Żadna biografia nie opowiada się sama i z dokumentalną ciągłością, szczególnie ludzi takich jak Weissberg – emigrantów, tułaczy, wygnańców, niespokojnych duchów, którzy nie mogą wytrwać w jednym miejscu. Ludzi raz z gniazda wyrzuconych, którzy się potem nigdy nie osiedlą. Wyrywa ich to ze społecznego kontekstu. Odbudowa środowiska łączyć się musi z przedstawianiem się, z opowiadaniem prawdziwych, przybliżonych czy całkiem zmyślonych życiorysów. W biografiach ludzi, którzy przeżyli kataklizmy dwudziestego wieku, brak automatycznego następstwa wydarzeń życiowych. Za drogowskazy często służą anegdoty. To ślady, jakie zostawiają, i po nich posuwa się narracja.

Ruth Wodak, wiedeńska profesor socjolingwistyki, deklaruje, że _Hexensabbat_ była jedną z najważniejszych książek w jej życiu³. Urodzona w Anglii w 1950 roku, zarejestrowana została przez rodziców – uchodźców z Wiednia – jako „bezwyznaniowa”, by „oszczędzić jej tego, co nas spotkało jako Żydów”⁴. „Oszczędzanie” pogrążało przeszłość rodzinną i historyczną w trudnym do przeniknięcia mroku. Ruth nazywa je „niezrozumiałym milczeniem”, które, jak pisze, „zostało w końcu podważone, gdy miałam jedenaście lat i przyjechał do nas z wizytą przyjaciel rodziny z lat dwudziestych, Alex Weissberg-Cybulski. Zaskoczyło mnie, że zamiast butów nosił kapcie. Kiedy spytałam rodziców, dlaczego miał na sobie garnitur, ale nie buty, powiedzieli mi, żebym przeczytała _Hexensabbat_ . Przeczytałam tę książkę w jedną noc i mój względnie niewinny świat rozpadł się na kawałki. Alex Weissberg opisał, jak wyemigrował do ZSRR w roku 1931 jako fizyk i komunista. Podobnie do wielu lewicowych intelektualistów, chciał uczestniczyć w sowieckim eksperymencie komunistycznym. W roku 1936, podczas czystek stalinowskich, został aresztowany i był torturowany, oskarżony o «spisek»; słynni koledzy (tacy jak Einstein i para Joliot-Curie) wysyłali nieskuteczne apele o jego zwolnienie. Weissberg opisuje z bolesną dokładnością, jak przysposabiał się, by przetrwać przesłuchania i je zapamiętać. Pokazuje ich odzierającą z człowieczeństwa naturę. Na przykład zmuszano go, by stał w zimnej wodzie przez wiele dni i nocy, dlatego nie mógł później nosić butów. Po pakcie Hitler–Stalin w roku 1940 Sowieci przekazali Weissberga hitlerowcom i został uwięziony w getcie warszawskim. Jako jeden z niewielu przeżył powstanie w getcie w 1943 roku, z pomocą Zofii Cybulskiej, Polki, którą później poślubił ”⁵.

A zatem nie tylko w komunistycznej Polsce _Wielka czystka_ miała taką siłę rażenia. Ruth Wodak pisze, że dzięki tej książce od pięćdziesięciu lat zajmuje się przemocą, ideologią i propagandą. To ważna deklaracja, ale – jak często się zdarza, gdy chodzi o Weissberga – co drugi fakt tyczący książki jest nieścisły. Nie zgadza się data jego wyjazdu do ZSRR ani data aresztowania – pierwsza o rok wcześniejsza, druga o rok późniejsza. Jego tortury nie polegały na staniu w wodzie, tylko na siedzeniu bez przerw i bez snu na twardym stołku, w książce opisuje tę nie do wytrzymania udrękę z najdrobniejszymi szczegółami. Einstein i małżonkowie Joliot-Curie nie byli jego kole­gami, nie był więziony w getcie warszawskim ani nie przeżył tam powstania. Ale chociaż szczegóły te się nie zgadzają, ogólna wymowa świadectwa Ruth Wodak jest prawdziwa. Książka Weissberga była przełomowa, ogólny zarys jego losów podobny. I przede wszystkim mamy tu zapisane spotkanie z żywym człowiekiem, w garniturze i kapciach.

Życie składa się ze szczegółów. Jest chyba ważne, czy tortura polega na staniu w wodzie czy na siedzeniu na stołku i czy Einstein był naszym kole­gą czy autorytetem ubłaganym o wstawiennictwo w obronie niewinnego. W tej biografii starałam się uniknąć błędów, nie sugerować się niczym, co chociaż powtarzane, nie znajduje potwierdzenia. Wymagało to czasu i uwagi. Pomagało mi w tych poszukiwaniach wiele osób.

Jeszcze słowo o przemieszczaniu się z kraju do kraju. Geograficzna niestabilność Weissberga była dość ekstremalna. Przed wojną mieszkał w kilku większych miastach Austro-Węgier, potem w Berlinie. Od lat trzydziestych podróżował dużo po ZSRR. Mieszkał w Charkowie, często służbowo jeździł do Kijowa i Moskwy, do 1935 roku wakacje spędzał w Austrii. Podczas wojny poznał więzienia Lublina i Warszawy, getta Krakowa, Tarnowa i Bochni; ukrywał się także w Warszawie, a po powstaniu warszawskim – w jej okolicach. Po wojnie skakał po szachownicy Europy ruchami konika. Z jego polskiego paszportu wydanego w 1946 roku na nazwisko Cybulski można wyczytać tylko w owym roku przynajmniej pięć podróży z Polski do Szwecji, Węgier i Austrii⁶.

Wielu zaświadcza, że był człowiekiem uczciwym i mądrym⁷. Ale przez niektórych wspominany jest niechętnie. Nie łączę jego milczenia na temat wojny i swoich działań ani z oszukiwaniem, ani z mistyfikacjami. Nie wcielił się w inną osobę, do czego często prowadziło ukrywanie się, nie odciął od przeszłości ani od żydowskich korzeni. Zachował ciągłość swojej historii. A jednak jaskrawe oświetlenie dziewięciu lat w ZSRR i zaciemnienie lat wojny w okupowanej Polsce jest ważnym kontrastem. Jego życie poddane zostało czemuś w rodzaju eksperymentu: doświadczył prześladowań ze strony obu reżimów. Inaczej reagował na dyktaturę komunistyczną, inaczej na hitlerowską. W ZSRR był prześladowanym zachodnim komunistą, w okupowanej Polsce skazanym na zagładę Żydem. Nie jest to ta sama sytuacja egzystencjalna.

Tużpowojenny paszport Weissberga

Archiwum Szwedzkiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych

Znamy pisarzy, którzy potrafili dać świadectwo obu doświadczeniom, sowieckiemu i niemieckiemu, na przykład Margarete Buber-Neumann, którą Weissberg wspomina w _Wielkiej czystce_⁸_._ Zresztą napisał on też książkę dotyczącą okresu wojennego, ale jakże różną od _Sabatu czarownic_! Były to przedstawione w pierwszej osobie wspomnienia Joela Branda, jednego z członków węgierskiej Żydowskiej Rady Ocalenia „Waada”, która w 1944 roku negocjowa­ła z Adolfem Eichmannem słynną i niezrealizowaną wymianę sprzętu wojskowego na Żydów „towar za krew”⁹. O Waadzie będzie jeszcze obszernie mowa. O ile _Wielka czystka_ była opowieścią osoby walczącej z otwartą przyłbicą, mówiącej w pierwszej osobie i we własnym imieniu, o tyle druga książka to spisane słowa kogoś innego o sprawach, w których Weissberg bezpośrednio nie uczestniczył i które domagały się usprawiedliwień. Sam Brand też nie przedstawiał się jako autor swoich czynów, a jako pionek w cudzych, wielopoziomowych i niejasnych rozgrywkach. _Die Geschichte von Joel Brand_ ukazała się w roku 1956 – jej głównym celem była rehabilitacja ludzi, którzy z Eichmannem negocjowali. Tą drogą Weissberg zabrał głos w toczących się wtedy w Izraelu sporach i sprawach sądowych dotyczących granic kolaboracji. Jak się niedawno okazało, czytał ją z wielkim zainteresowaniem i dyskutował z kolegami z grupy Sassena ukrywający się w Argentynie Adolf Eichmann¹⁰.

Krótki życiorys

Biografia Weissberga-Cybulskiego daje się podzielić na trzy etapy. Pierwszy okres to lata 1901–1931, czasy młodości spędzone w imperium austro-węgierskim, a od roku 1918 – w Austrii i Niemczech. Urodził się w Krakowie w 1901 roku, siedem lat później wyjechał z rodziną do Wiednia. Tam skończył szkołę i studia uwieńczone dyplomem inżyniera fizyka. W 1927 roku wstąpił do Austriackiej Partii Komunistycznej. Dwa lata później w poszukiwaniu pracy wyjechał do Berlina, gdzie pozostał do 1931 roku.

Drugi etap, lata 1931–1945, to okres życia pod dyktaturami. Z Berlina wyjechał w 1931 roku do Związku Radzieckiego, przymuszony przez partię, ale też natchniony ideą budowania nowego, lepszego świata i propozycją odpowiedzialnej roli przy tworzeniu charkowskiego Instytutu Fizyki. Początek jego pobytu w Charkowie zbiegł się z ukraińskim Hołodomorem. Po zabójstwie Kirowa w Leningradzie 1 grudnia 1934 roku wzmogły się aresztowania i stopniowo rozpoczęła wielka czystka. Ówczesna żona Weissberga Eva Striker (potem Zeisel) była jedną z jej pierwszych ofiar, on sam został aresztowany w marcu 1937 roku. Poddany przez pewien okres torturze nieustannych przesłuchań, zwanej konwejerem, nie całkiem przyznał się do przypisywanych mu win (przygotowywano go na świadka przeciwko Bucharinowi) i jako jeden z niewielu fizyków ze swojego Instytutu nie został rozstrzelany. 1 stycznia 1940 roku, w ramach przyjaźni sowiecko-niemieckiej, NKWD przekazał go w ręce Gestapo. Wydano wtedy Gestapo około trzystu pięćdziesięciu więźniów i więźniarek, niektórych zagrożonych podwójnie: jako komuniści i jako Żydzi.

Po dziewięciu latach w ojczyźnie światowego proletariatu nastąpiła więc druga część życia pod dyktaturą – pięć lat prześladowań w okupowanej Polsce. Po początkowym pobycie w więzieniach w Białej Podlaskiej, Lublinie i Warszawie odesłano Weissberga do Krakowa, gdzie przebywał do lata 1942 roku. Resztę wojny spędził w Warszawie. Wielokrotnie aresztowany i więziony, ciągle w niebezpieczeństwie, zawsze zajmował postawę czynną, bierność nie leżała w jego naturze. Jeszcze w 1938 roku pisał z uznaniem z charkowskiego więzienia w liście do swej teściowej Laury Polanyi-Striker, której udało się uwolnić córkę i wyjechać z nią poza granice ZSRR: „przekonany o Pani energii i sprawności życiowej , że się uratujecie”¹¹. W wojennej Polsce ukrywał się, negocjował, przekupywał, uciekał, konspirował. Dopisywało mu szczęście – napotkał wiele pomocnych osób. Miał talent do robienia pieniędzy, to też okazało się zbawienne. Na niejasnych przekrętach w getcie w Bochni zbił prawdziwą fortunę.

Po wojnie – to jest trzeci etap jego życia – do prawie końca 1946 roku przebywał w Polsce, ale nie czuł się bezpiecznie. Przyjął polskie obywatelstwo i nazwisko „Cybulski”, założył przedsiębiorstwo handlowe, wyjechał do Szwecji, ożenił się z Zofią Cybulską i po krótkim pobycie w Londynie (gdzie zaprzyjaźnił się z Gustawem Herlingiem-Grudzińskim) osiadł w Paryżu. Osiemnaście lat swojego powojennego życia spędził bardzo pracowicie: napisał _Wielką czystkę_ i spisał (ale też zredagował) wspomnienia Joela Branda. Był świadkiem podczas ważnego procesu sądowego przeciwko komunistycznemu pismu „Les Lettres françaises”. Współpracował z Kongresem Obrony Wolności Kultury, pomagał zespołowi „Kultury” i przyjaźnił się z jego pracownikami. Poza tym był bardzo zdolnym biznesmenem i notorycznym hazardzistą. Zarabiał dużo i przegrywał dużo. Umarł w wieku sześćdziesięciu trzech lat i pochowany został pod Paryżem¹².

Różne są sposoby modelowania, przetwarzania prawdy o własnej przeszłości. Szczególnie gdy nie chce się o niej za dużo powiedzieć. Gadatliwy, pełen życia i energii Alex często opowiadał o swym wojennym życiu przyjaciołom i znajomym. Odwiedzały go w Paryżu dzieci jego przyjaciół i rodziny, ale mało je interesowała wojna. Ci spośród ówczesnych nastolatków, z którymi udało mi się porozmawiać, pamiętają jego wielki amerykański samochód, namiętność do czekolady i kart oraz małe pieski jego żony, pani Zofii¹³. Bardziej ciekawił się opowieściami Alexa Victor (Viki) Weisskopf¹⁴, znajomy z ich wiedeńskiej młodości. Obaj byli fizykami, Weisskopf naprawdę wybitnym. Alex od czasu więzienia nauką się nie zajmował. W latach trzydziestych Weisskopf wyjechał do Stanów Zjednoczonych, nie spodobał mu się Związek Radziecki. Ten geograficzny i polityczny wybór stanął wtedy przed wieloma europejskimi naukowcami, którzy byli Żydami albo mieli lewi­cowy epizod w życiorysie. Stany Zjednoczone okazały się bardzo dobrą opcją. W ZSRR wielu ich kolegów nie przeżyło wielkiego terroru.

Wspominając Weissberga, Weisskopf pisze o jego aresztowaniu w ZSRR, długim pobycie w więzieniach, torturach, którym został poddany, i o późniejszym wydaniu go w ręce Gestapo. O pięciu latach w okupowanej Polsce snuje taką opowieść:

Weissberg był człowiekiem niezniszczalnym. Naziści posłali go do jednego z ich obozów śmierci w Polsce, ale po drodze zepsuła się ciężarówka, która go przewoziła. Wyskoczył z niej i zniknął w lesie, wymykając się pociskom strażników. Błąkał się przez jakiś czas wśród drzew, aż natknął się na obóz polskich partyzantów. Wśród nich była pewna hrabina Cybulska, której mąż zniknął gdzieś na Zachodzie. Alex ożenił się z hrabiną i wkrótce został przywódcą grupy. Jego wyczyny w podziemiu miały prawie nieziemski charakter i jego życie nabrało cech filmu albo powieści przygodowej. Podróżował wiele razy do Szwajcarii, by zdobyć broń dla podziemia. Był w warszawskim getcie podczas powstania. Naziści nigdy go już nie dopadli¹⁵.

Weisskopf twierdzi, że powtarza to, czego się dowiedział od Aleksa, gdy odwiedził go po wojnie w Paryżu, dokąd ten „przeprowadził się z hrabiną”¹⁶. Oczywiście jest to opowieść ironiczna, pastisz Aleksandra Dumasa. Przebija przez nią rozbawienie, świadczące o tym, że autor nie miał pojęcia, czym była okupacja w Polsce. Najpewniej Alex opowieści o swoich wyczynach krasił śmiechem i dowcipami. Ekstremalność jego przygód, jeśli można te doświadczenia nazwać przygodami, domagała się specjalnego stylu.

Opowiadał te historie w okresie powojennym, czyli postbohaterskim. Jeżeli lata młodzieńczej walki o socjalizm w Austrii, o prawdę w ZSRR i życie w okupowanej Polsce to okres odpowiadający walkom Odyseusza pod Troją, okres po drugiej wojnie światowej jest swego rodzaju wysiłkiem powrotu do Itaki. W różnych miejscach zatrzymywały go interesy i sprawy. Odkąd skończył się mandat rosyjski (1955), do Austrii i Wiednia jeździł bardzo często, ale nie rozpoznawał w nich swojego domu. Dopiero gdy zdał sobie sprawę, że do Paryża się nie dostosuje, postanowił wrócić do miejsca swojego dzieciństwa i młodości. Choroba mu na to nie pozwoliła.

1 M. Sperber, _The Unheeded Warning, 1918–1933_, __ New York 1991, s._ _69–70. Jeśli inaczej nie zaznaczono, wszystkie tłumaczenia są autorki.

2 I dalej pisze: „I to był człowiek, który – gdziekolwiek go na zjazdach międzynarodowych widziałem – występował zawsze w tych sprawach – Katynia, ruchu oporu w Polsce, patriotyzmu polskiego. Jest autorem świetnej książki o Sowietach, wydanej w wielu językach, m.in. po polsku w «Kulturze»”. J. Czapski, _Swoboda tajemna_, rozdział _Rola gen. Andersa w poszukiwaniach zaginionych_, Warszawa 1991, s. 191.

3 R. Wodak, _My most influential book_, Newsletter of the Fellows of the Academy of Social Sciences, wiosna 2006.

4 T. Eckstein, _Erna Wodak_, https://www.centropa.org/de/biography/erna-wodak, dostęp: 19.04.2019.

5 R. Wodak, _op. cit_.

6 Paszport został wystawiony 27.03.1946 r. Był to prawdopodobnie jego pierwszy paszport po przyjęciu polskiego obywatelstwa i zmianie nazwiska. Zatytułowany jeszcze Rzeczpospolita Polska, choć na okładce już z orłem bez korony. Paszport serii III, nr 4005 wystawiony został dla obywatela polskiego o nazwisku Cybulski Aleksander, zamieszkałego w Krakowie, „żonatego, wysokiego, inżyniera, o twarzy owalnej i piwnych oczach”. Dokument był ważny tylko na Węgry, Austrię i Szwecję, ale jedno z dwóch przedłużeń na stronie siódmej zostało wystawione w Pradze.

7 Tak go charakteryzuje Gustaw Herling-Grudziński w przedmowie do _Wielkiej czystki_ (cytat za wydaniem: Warszawa 1990, s. 90), a także inni członkowie zespołu „Kultury”.

8 Margarete Buber-Neumann (1901–1989), niemiecka komunistka, autorka _Als Gefangene bei Stalin und Hitler_, przekazana w ręce Gestapo tak samo jak Weissberg na początku 1940 r., deportowana do Ravensbrück.

9 A. Weissberg, _Die Geschichte von Joel Brand_, Berlin 1956.

10 B. Stangneth, _Eichmann before Jerusalem. The Unexamined Life of a Mass Murderer_, New York 2014, s. 274–277.

11 List A. Weissberga do E. Zeisel z 05.11.1938, kolekcja w posiadaniu jej córki Jean Ri­chards (dalej: archiwum rodzinne E. Zeisel).

12 Zygmunt Hertz opisał jego pogrzeb w liście do Czesława Miłosza jako „superkoszmar”. Zob. Z. Hertz, _Listy do Czesława Miłosza, 1952–1979_, Paryż 1992, s. 166–167. Cytuję ten list na końcu książki.

13 Informacje z rozmów autorki z Jean Richards – córką Evy Zeisel, Micą Nava – córką Marcela Weisselberga, Stanisławem Zagórskim – bratankiem Zofii Cybulskiej.

14 Victor Weisskopf (1908–2002) pracował z Wernerem Heisenbergiem, Wolfgangiem Paulim i Nielsem Bohrem, a podczas wojny – z Oppenheimerem w Manhattan Project, tajnym zespole do budowy bomby atomowej.

15 V. Weisskopf, _The Joy of Insight_, New York 1991, s. 103–104.

16 _Ibidem_. Weisskopf ubolewa, że Weissberg sam nie opisał swoich wojennych przygód.Rozdział 2

Dom

Zacznijmy znów od dnia urodzenia. Aleksander Weissberg urodził się 8 października 1901 roku w Krakowie. Należał więc do kategorii nazywanej _Ostjuden_. Określano tak Żydów z Europy Wschodniej, i nie było to określenie życzliwe. Oznaczało zacofanie, brud i ubóstwo. Termin ten, używany przez samych Żydów, był częścią wewnątrzżydowskiej hierarchii. Na jej szczycie znajdowali się oczywiście Żydzi z Zachodu. Można było wychować się w Wiedniu i – jeśli człowiek urodził się na wschodzie – ciągle pozostawać _Ostjude_. Miejsce urodzenia było „wstydem wyjściowym”. Naznaczało na całe życie.

Urodził się w domu przy ulicy Mostowej 4 jako syn Mariam i Samuela Barucha Weissbergów. Na świadectwie urodzenia zapisany jest jako dziecko „ślubne”¹⁷, obrzezane 11 października pod tym samym adresem, nazwane imieniem Aleksander. Jego ojciec Samuel Baruch Weissberg był „kupcem w Krakowie”, a matka Mariam to „córka Arona Blanksteina, kupca w Krakowie i żony jego Rozalii z Szmelkesów”. Świadkiem był „Gedalje Schmelkes, rabin z Kołomyi”, obrzezującym „Alter Thorn w Krakowie”, a akuszerką „Lea Grajower w Krakowie”. Poniżej widnieje dopisek: „Ślub rodziców zawarty w Krakowie dn. 18 maja 1899”.

Gedalje Schmelkes został rok później głównym rabinem Kołomyi, a w 1904 roku większego od Kołomyi Przemyśla. Pochodził z rodu wybitnych rabinów, sam też cieszył się ogromnym szacunkiem. Był najprawdopodobniej krewnym babki Alexa po kądzieli Racheli Blankstein, z domu Schmelkes. Obecność rabina Schmelkesa świadczyła o powadze, z jaką traktowano przyjście na świat małego Aleksandra. Co ciekawe, jego rodzice wzięli ślub cywilny, gdy mieli już przynajmniej jednego syna, Jakoba, urodzonego w roku 1896 – religijne śluby żydowskie nie były w Austro-Węgrzech oficjalnie rejestrowane. Nie wiadomo, kiedy się urodził i zmarł ich trzeci syn Emanuel.

Te same informacje z metryki podane są na drugim świadectwie urodzenia, wydanym w 1940 roku przez Urząd Metrykalny Izraelicki w Krakowie. Aleksander zgłosił się po nie, bo było mu potrzebne do zameldowania w okupowanym mieście.

Matka

Urodzona w 1874 roku Mariam Weissberg (zwana Marią lub Manią) pochodziła z licznej i rozgałęzionej krakowskiej rodziny Blanksteinów, której wielu członków, tak jak Weissbergowie, na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku przeniosło się do Wiednia. Jej ojciec Aron Joel Blankstein był krakowskim kupcem. Urodził się w roku 1848 w Czyżewie na Podlasiu. Matka Ruchel (Rozalia), z domu Schmelkes, pochodziła z Krakowa. Ruchel urodziła się, jak Aron, w roku 1848, mieli dziesięcioro dzieci, ośmioro dożyło dorosłości. Zmarła w Wiedniu w 1921 roku, jej mąż cztery lata później¹⁸.

Tu kilka słów na temat nazwisk i podwójności imion, które powyżej wymieniam. Niemiecko brzmiące nazwiska nadawali Żydom w Galicji urzędnicy cesarsko-królewskich Austro-Węgier od początku dziewiętnastego wieku. Przedtem Żydzi nazywali siebie imieniem i imieniem ojca, a także miejscem zamieszkania. Nazwiska Żydów i innych mieszkańców Cesarstwa potrzebne były państwu między innymi do podatków i poboru wojskowego. Nie występowały wśród nich – co w Królestwie Kongresowym było częste – nazwiska ośmieszające. Wprawdzie niektóre formy imion zgłaszane przez samych Żydów miały nieintencjonalnie wydźwięk ośmieszający (Icek, Srulek), ale imiona takie autorytety żydowskie uważały za „skażone”. Żyjąc w diasporze, Żydzi znali (lepiej lub gorzej) języki krajów, w których się osiedlili, i ich imiona odzwierciedlały formy w tych językach funkcjonujące. „ u Żydów – pisał Jakub Rothwand – wiele imion posiada podwójne wyrażenia, jedno, tak zwane «imię święte», używane tylko przy obrzędach i aktach religijnych, drugie, «przydane», służące w życiu familijnym i cywilnym”¹⁹. Jako przykład Rothwand podaje imię naszego bohatera. „I tak imię religijne Aleksander jest właściwie imieniem greckim, jednak zyskało zupełne obywatelstwo u Żydów, stawszy się «imieniem świętym», religijnym – tak dalece, iż tutejsi Żydzi noszący to imię w pospolitym życiu nie mianują się takowym, ale imieniem «przydanym»: Sender, Zysel i Zyskind”²⁰. W rodzinie matki Alexa często nadawano imię Aleksander, zapewne po jakimś szanowanym przodku. Aleksander Weissberg miał więc jako imię święte Aleksander, nazywano go Alex. Jego kuzyna Blanksteina (syna siostry Mariam, Gitli, zwanej Augustą), także Aleksandra, nazywano Sendek.

Nie udało mi się znaleźć żadnych wspomnień Alexa o matce. W pisanej dla Arthura Koestlera skrótowej autobiografii przedstawia swoją rodzinę tak: „dom kupca, matka progresywnie wykształcona, ojciec ortodoksyjny, ale podróżujący i dostatecznie obyty ze światem”²¹. Mąż między synagogą a zarabianiem na chleb, żona bardziej kulturalna – to sytuacja dość typowa w asymilujących się żydowskich rodzinach kupieckich Cesarstwa Austro-Węgierskiego, wystarczy przypomnieć rodziców Franza Kafki w Pradze czy Arthura Koest­lera w Budapeszcie. Był to zresztą układ częsty w mieszczańskich rodzinach europejskich owych czasów, nie tylko żydowskich. W rodzinie Weissbergów rysuje się także nierównowaga między klanem Blanksteinów i skromniejszymi Weissbergami. Ale nie wiemy, czy odcisnęła się ona na Alexie.

Kwestia kształcenia dziewczynek była wtedy poważnym problemem dla krakowskich ortodoksyjnych rodzin żydowskich. Od 14 maja 1869 roku w Cesarstwie wykształcenie podstawowe obowiązywało zarówno dziewczynki, jak i chłopców. W Krakowie odbywało się ono po polsku albo po niemiecku i poza lekcjami religii państwowe szkoły miały programy świeckie. W ortodoksyjnych domach żydowskich chłopcy odbierali głębokie wykształcenie religijne, dla dziewczynek takie nauki były zakazane. W bogatych rodzinach dokształcano je raczej w „ozdobach”, czyli muzyce, literaturze i językach, dodających prestiżu rodzinie. Prowadziło to do poważnych różnic między świec­kim wykształceniem kobiet a religijną uczonością ich mężów²².

Aron i Ruchel Blanksteinowie byli _frum_, czyli bardzo pobożni, co z pewnością wykluczało wyższą edukację ich córek, zresztą w Krakowie końca dziewiętnastego wieku bardzo ograniczoną. A mieli pięć córek, które znane były pod imionami Gucia, Mania, Hania, Gola i Jotka²³. Sytuacja się zmieniła, gdy wyjechali do Wiednia. Co najmniej jedna z ich córek, Augusta Gitel Brucha Blankstein, studiowała tam prawo (ale studiów nie ukończyła). Skończyła polską szkołę podstawową w roku 1912, potem niemieckojęzyczną Publiczną Szkołę dla Dziewcząt (Öffentliche Mädchen-Bürgerschule), a następnie Publiczne Reformowane Gimnazjum dla Dziewcząt (Öffentliches Reform-Realgymnasium für Mädchen). Jej córka zaś, wnuczka Arona i Ruchel, urodzona w 1883 roku Felicja (Sara Feige) Blankstein, została doktorem fizyki. Zakładam więc, że „progresywnie wykształcona” oznacza, że Mariam, tak jak jej siostra Gitel, chodziła najpierw do Volksschule, potem zapewne do ośmioletniej Bürgerschule i że dokształcano ją w domu w „ozdobnych” materiach, właściwych dostatnim rodzinom żydowskim. „Progresywnie wykształcona” oznacza też prawdopodobnie pewne rozluźnienie rygorów religijnych. Potwierdzić to może zdjęcie pochodzące z ich mieszkania w Wiedniu. Na zdjęciu widać jej włosy upięte w luźny wysoki kok, a jako ortodoksyjna mężatka musiałaby nosić perukę.

Mariam (Mania) Weissberg, matka Alexa w ich wiedeńskim mieszkaniu

Zbiory Evy Zeisel

Zdjęcie to scena domowej intymności. Po lewej stronie fotografii stoi kobieta około pięćdziesiątki, są to więc lata dwudzieste. Twarz ma miłą, z cieniem smutku, pucołowatą, podobną do twarzy Alexa. Stoi swobodnie w pokoju przechodnim, oparta o ciemny piec kaflowy. Dość pulchna, w ciemnej, luźnej sukience z długimi rękawami, z obfitym, białym, koronkowym kołnierzem, który był z pewnością bardzo drogi. Buty wygodne, na niewielkim obcasie. Podłoga przykryta jest dywanami, ten najlepiej widoczny to trochę schodzony kaukaski szyrwan – droższego perskiego dywanu pewnie się w tym domu w przejściu nie kładło. Po prawej stronie Mariam widać oszklony kredens, a w głębi oddzielony ścianą pokój, fotel i stolik z lampą, parkiet pokryty dywanem, chyba też kaukaskim, zasłoniętą firaną szafkę i na ścianie fotograficzne portrety rodzinne. Słowem: przestronne, mieszczańskie, wygodne mieszkanie. Było też bardzo gościnne, Alex często przyprowadzał do domu przyjaciół²⁴.

Inny krótki opis Mariam Weissberg znajdujemy w liście, który Eva Zeisel, pierwsza żona Alexa, napisała do niego po wojnie. Wspomina w nim spotkania z jego rodzicami, gdy cudem zwolniona z więzienia w ZSRR znalazła się w roku 1938 w Wiedniu. Starała się wtedy o rozwód z ciągle jeszcze uwięzionym Alexem. Rozstali się za obopólną zgodą, w uzyskaniu rozwodu pomagał jej nawet brat Alexa Jakob. Mariam była, zdaniem Evy, załamana, nie robiła sobie nadziei co do losu swojego uwięzionego syna. „Twój ojciec był dla niej wspaniały”, pisze Eva²⁵. Mariam musiała być wtedy bardzo chora, bo zmarła 20 lutego 1938 roku i dwa dni później pochowana została na wiedeńskim cmentarzu Zentralfriedhof (Eva dostała rozwód w kwietniu tego roku). Gdy zmarła, Mariam miała sześćdziesiąt cztery lata, prawie tyle samo co jej syn Alex, gdy umierał w Paryżu w 1964 roku. Można powiedzieć, że jej się „poszczęściło”: trzy tygodnie później Niemcy wkroczyli do Wiednia.

Ojciec

Wejście Niemców całkowicie zmieniło życie jej męża Samuela Barucha Weissberga, ale o tym będzie później. Samuel urodził się w Krakowie, na Podgórzu, w 1874 roku, był więc równolatkiem swojej żony. Dziadkami Alexa od strony ojca byli Berisch Bernard Weissberg, urodzony w 1852 roku w Józefowie (woj. łódzkie), i dwa lata młodsza od męża Lea Weissberg, z domu Horowicz, córka Mosesa Feiwla i Rachel Horowiczów. Młodsze rodzeństwo Samuela, siostra i dwóch braci, urodziło się już w Krakowie. Jego siostra Liebe (Luba) to matka ulubionego kuzyna Alexa Mariana Reicha.

Samuel był kupcem winnym, działał w Krakowie, Wiedniu i Budapeszcie, czasem jako właściciel, czasem jako pracownik²⁶. Z Krakowa przeprowadził się do Wiednia z rodziną w 1907 roku. Alex powiedział swojej wiedeńskiej przyjaciółce Elli Lingens, że jego rodzice byli ortodoksyjni.

Opisał mi swojego ojca jako wysokiego i imponującego mężczyznę – pisała – który osiadł w Wiedniu przed pierwszą wojną światową, przywożąc ze sobą żonę i dzieci, gdy Alex miał cztery czy pięć lat . Chłopiec był bardzo nieszczęśliwy z powodu przeniesienia się do drobnomieszczańskiego mieszkania w drugim dystrykcie Wiednia, bo do tego czasu wiódł szczęśliwe dzieciństwo jako ulubieniec dziadka rabina i jego dużej rodziny w Krakowie. Po raz pierwszy czuł się wykorzeniony, co się potem wielokrotnie powtarzało²⁷.

Mieć w rodzinie rabina to rodzaj szlachectwa. Chodzi najpewniej o rabina Gedaljego Schmelkesa z Kołomyi, którego znaleźliśmy jako świadka na metryce Alexa. Ciekawe jednak, że Hazel Russman, wnuczka wspomnianej już Gitli Augusty, siostry matki Alexa, uważała, że Alex tego rabina wymyślił – Alex miał w rodzinie opinię (umiarkowanego) konfabulanta. Blank­steinowie (rodzina Mariam) byli bardzo religijni, „wszyscy mężczyźni nosili długie płaszcze i futrzane czapy zwane _sztrajml_, a kobiety _scheitels_ – pisała Hazel Russman. – Słyszałam także, że Rozalię (Ruchel) szanowano za dobroczynność, ale nigdy nie słyszałam, żeby on był rabinem”²⁸.

Ella Lingens zapamiętała podziw Alexa dla ojca. Zastanawiający jest jednak ton pierwszego zdania przysłanej Koestlerowi autobiografii: „matka progresywnie wykształcona, ojciec ortodoksyjny, ale podróżujący i obyty ze światem”²⁹. Zdanie to stwierdza nie tylko różnicę poziomu kultury między małżonkami, ale też dystans między ojcem a synem, konflikt pokoleń, obecny w wielu rodzinach żydowskich przechodzących proces asymilacji. Religijność ojca zdaje się być objawem zacofania, część zdania po „ale” – podróżowanie, obycie ze światem – ma łagodzić tę przypadłość. Z pewnością podobne pęknięcia wewnętrzne dotykały wówczas także rodzin chłopsko-­-robotniczych i innych, poddanych presji industrializacji, demokratyzacji, konfliktom lojalności narodowych, awansowi społecznemu. W tej sytuacji, jak ktoś powiedział, syn nie zrozumie słów swojego ojca.

Alex deklaruje w _Wielkiej czystce_, że rodzina była ortodoksyjna, a on niewierzący. Asymilację wiązał z ideą postępu, awansem klasowym, edukacją – _Bildung._ Wykształcenie było znakiem nowoczesności. Oznaczało odejście od egzystencji ortodoksyjnych Żydów, biedy, studiów Tory, utrzymywania się z handlu. Młodzi buntowali się przeciw ojcom – tu należy szukać jednego ze źródeł ruchów lewicowych, awangard artystycznych i innych form życia w proteście. Judaizm wymaga od Żydów rygorystycznego przestrzegania odrębności, zasad Prawa (_halacha_) i tradycji oraz modlenia się w języku Tory. Jego ważnym konceptem jest też misja czynnej naprawy świata (w wielkim skrócie: _Tikun Olam_). Wraz z rozluźnieniem nakazów religijnych i coraz wyraźniejszym wchodzeniem emancypowanych Żydów w życie krajów ich zamieszkania misja ta wzbogacała się o poczucie braterstwa i solidarności z uciskanymi. Tu widzę źródło lewicowości Alexa i jego środowiska.

Tradycyjni i „nieobyci” rodzice byli trudnym do wymazania przypomnieniem o przeszłości. W tradycji żydowskiej bardzo ważna była lojalność wobec rodziny. Słynne zdanie Franza Kafki z listu do Maxa Broda z czerwca 1921 roku świetnie wyraża stan ambiwalencji między przywiązaniem do rodziny i odrzuceniem tradycji:

Większość młodych Żydów, którzy chcieli pisać po niemiecku, chciała odejść od żydostwa i ich ojcowie to popierali, ale niejednoznacznie (ta niejednoznaczność była tym, co ich oburzało). Tylnymi łapami byli jeszcze przyklejeni do żydostwa swoich ojców, podczas gdy ich przednie łapy nie znajdowały nowego gruntu. Rozpacz z tego wynikająca stała się ich natchnieniem³⁰.

Jest to dla Kafki „przerażający wewnętrzny problem tego pokolenia”.

Bracia

Wspomniany już syn Jakob (Isak Jakob) był starszy niż Alex, ale nie ­wiemy, czy był starszy od Emanuela. Urodził się 20 marca 1896 roku w Krakowie. Zrobił maturę w Wiedniu w roku szkolnym 1915–1916 w Cesarsko-Królewskim Gimnazjum imienia Zofii (Kaiserlich-Königliche Sophien-Gymnasium). Aż do lata 1919 roku, to jest przez sześć semestrów, studiował prawo na Uniwersytecie Wiedeńskim, ostatnie egzaminy zdał w marcu 1920. W latach trzydziestych, według księgi adresowej _Lehmann Adressbuch_, __ prowadził własną kancelarię adwokacką na ulicy Wipplinger 23 (dzielnica druga).

Poza Alexem i Jakobem Weissbergowie mieli jeszcze jednego syna, wspomnianego już Emanuela. Można go znaleźć w ich drzewie genealogicznym na portalu Geni.com, bez daty urodzenia i śmierci. Alex wspomina w zeznaniach w Gestapo 18 stycznia 1940 roku w Lublinie, że miał dwoje rodzeństwa³¹. Hazel Russman przypomina sobie, że jej matka wspominała o „niedorozwiniętym” dziecku w rodzinie, ale nie była pewna, czy to ze strony Weissbergów³². Poza zeznaniami w Gestapo z roku 1940 dwóch postradanych w czasach wojny braci Weissberga wymienionych jest w trakcie powojennego procesu Rousseta. Więcej nic o Emanuelu nie wiadomo, pozostaje tylko niewyraźny cień.

17 Dwie metryki Aleksandra Weissberga znajdują się w oddziałach Narodowego Archiwum w Krakowie na Siennej i na Grodzkiej. Na Siennej do metryki dołączone jest pismo z Konsulatu PRL w Paryżu z 1964 r. z informacją, że Weissberg zmarł 04.04.1964 r. w Paryżu. Na Grodzkiej do metryki dołączone jest pismo z maja 1940 r., że Weissberg prosi o wydanie metryki dla potrzeb Gminy Żydowskiej w Krakowie. W: Archiwum Narodowe w Krakowie (dalej: ANK), zespół Starostwo Grodzkie Krakowskie (dalej StGKr) 1186.

18 Informacje biograficzne o rodzinach Blanksteinów zawdzięczamy Hazel Russman, wnuczce siostry Mariam – Augusty Gitel Bruchy Blankstein. Hazel Russman zarządza danymi Blanksteinów na biograficznej stronie geni.com – stronę Weissbergów prowadzi tam Mike Hollosi.

19 J. Rothwand, _Imiona przez Żydów polskich używane_, Warszawa 1866, za: _Imiona Żydów polskich_, red. L. Kośka, tłum. M. Tomal, Kraków 2002, s. 22.

20 _Ibidem_. Nazwisko małżeńskie Evy Zeisel jest zniemczoną wersją zdrobnienia „Zysel”.

21 List A. Weissberga do A. Koestlera, bez daty, w: The Koestler Archive, University of Edinburgh (dalej: TKA), MS 2377.3.179.

22 R. Manekin, _From Anna Kluger to Sarah Schenirer: Women’s Education in Kraków and Its Discontents_, „Jewish History” 2020, nr 33, s. 29–59.

23 H. Russman, e-mail do autorki z 01.02.2022.

24 M. Sperber, _The Unheeded…_, _op. cit._, s. 72.

25 List E. Zeisel do A. Weissberga (cytat z kopii maszynopisu), bez daty, z pewnością 1946 r. – jej syn (ur. 1944), jak wspomina, ma tu dwa lata, a córka Jeanie pięć. W: archiwum rodzinne E. Zeisel.

26 Na świadectwach szkolnych jego synów jego zawód jest podawany jako _Kaufmann_ albo jako _Agent_ (pośrednik)_._ Świadectwa w: archiwum Bundesgymnasium Zirkusgasse, w latach Weissbergów zwanej K.K. Sophiengymnasium, https://www.ahs-zirkusgasse.at/index.php/history, dostęp: 02.08.2021.

27 E. Lingens, _Biographisches Nachwort_, w: A. Weissberg-Cybulski, _Im Verhör: Ein Überlebender der stalinistischen Säuberungen berichtet_, Wien – Zürich 1993, s. 349.

28 H. Russman, e-mail do autorki z 01.02.2020.

29 List A. Weissberga do A. Koestlera, MS 2377.3.179, _op. cit._

30 Ten i kolejny cytat: F. Kafka, _Letters to Friends, Family, and Editors_, New York 1977, s. 288–289.

31 Dokument w: Politisches Archiv des Auswärtigen Amts (dalej PAAA), Bonn, RZ 211 154.073.002, RZ 211 154.073.003.

32 H. Russman, e-mail do autorki z 12.05.2019.