MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
-
W empik go
Wielka kosmiczna przygoda - ebook
Wielka kosmiczna przygoda - ebook
Wielka przygoda rozpoczyna się już dziś! Mia i Axel odbywają swoją pierwszą Misję Księżycową w towarzystwie robota REX-a. Jakie tajemnice skrywa Księżycowy grunt? Czy bohaterowie sprostają wyzwaniom Misji? Dowiesz się z tej książki! Książka powstała przy wsparciu AI.
| Kategoria: | Proza |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8414-181-6 |
| Rozmiar pliku: | 2,9 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Rozdział 1: Start Wielkiej Przygody
Centrum kosmiczne tętniło życiem. Inżynierowie i technicy krzątali się wokół ogromnej rakiety, przygotowując ją do historycznego lotu. Mia i Axel, główni członkowie załogi, przechodzili ostatnie szkolenie w symulatorze.
— Axel, pamiętasz, jak marzyliśmy o tym, żeby polecieć w kosmos? — Mia uśmiechnęła się, kiedy kapsuła symulacyjna zakończyła swój obrót.
— Jasne, że pamiętam. Ale teraz, kiedy to się dzieje naprawdę, czuję mieszankę ekscytacji i stresu — odpowiedział Axel, odpinając pasy bezpieczeństwa.
Ich misja była wyjątkowa — celem było zbadanie nieeksplorowanego rejonu Księżyca i zebranie danych, które mogłyby posłużyć do przyszłych misji załogowych. Rakieta była wyposażona w nowoczesne systemy nawigacji, zaawansowane sensory oraz lądownik zdolny do pracy w ekstremalnych warunkach księżycowych.
W sali odpraw panowała atmosfera skupienia. Na dużym ekranie wyświetlono trajektorię lotu oraz szczegóły techniczne. Doktor Stern, kierownik misji, przesuwał palcem po interaktywnych schematach.
— Załogo, sprawdziliśmy wszystkie systemy. Rakieta jest w pełni gotowa. Macie pełne wsparcie z centrum dowodzenia — powiedział, patrząc na Mię i Axela.
— Jesteśmy gotowi, doktorze — odpowiedziała Mia pewnym głosem.
Na ekranie wyświetlono wnętrze kapsuły załogowej, wypełnione skomplikowanymi panelami sterowania. Axel przyglądał się szczegółowo układowi awaryjnemu.
— Jeśli coś pójdzie nie tak, mamy możliwość ręcznego przejęcia sterów. Ale wolałbym tego uniknąć — powiedział z uśmiechem.
Przygotowania trwały wiele miesięcy. Mia i Axel przeszli intensywne szkolenia: od symulacji lotu, przez trening w stanie nieważkości, po procedury awaryjne. Mia szczególnie polubiła zajęcia z robotyki, które pozwoliły jej opanować obsługę wielofunkcyjnego robota badawczego.
— Ten robot może przeprowadzać analizy na miejscu, a nawet wspierać nas w trudnym terenie — tłumaczyła Axelowi podczas jednego z treningów.
W dniu startu Mia obudziła się o świcie, czując lekkie mrowienie w żołądku. Axel, jak zwykle pełen energii, przywitał ją w stołówce centrum kosmicznego.
— Gotowa na największą przygodę w życiu? — zapytał, podając jej kubek kawy.
— Gotowa, ale nie ukrywam, że trochę się denerwuję — odpowiedziała Mia, spoglądając na ekran telewizora, gdzie trwała transmisja na żywo z platformy startowej.
Kiedy dotarli na platformę, widok rakiety zaparł im dech w piersiach. Jej ogromne silniki były gotowe do wytworzenia potężnej mocy, która wyniesie ich na orbitę.
— Wygląda imponująco — zauważył Axel, zadzierając głowę.
— To prawdziwe dzieło inżynierii — dodała Mia.
Załoga zajęła miejsca w kapsule. Mia, jako pilot, sprawdzała wskaźniki na panelu sterowania, podczas gdy Axel, odpowiedzialny za systemy nawigacyjne, wprowadzał końcowe dane do komputera pokładowego.
— Wszystkie systemy gotowe. Czekamy na odliczanie — zameldowała Mia do centrum dowodzenia.
— Załogo, zaczynamy procedurę startową. Odliczanie rozpoczęte — odpowiedział Stern.
W miarę jak liczby na ekranie malały, napięcie rosło. Mia spojrzała na Axela.
— Wchodzimy na nowy poziom naszych marzeń — powiedziała, ściskając jego ramię.
Gdy odliczanie dobiegło końca, rakieta zadrżała, a potężne silniki zapłonęły. Axel poczuł, jak ogromna siła wciska go w fotel.
— Osiągamy prędkość naddźwiękową! — zameldował, podnosząc głos, by przebić się przez hałas.
Mia utrzymywała ręce pewnie na drążku sterowniczym, monitorując wszystkie parametry lotu.
— Trajektoria stabilna. Wszystko idzie zgodnie z planem — powiedziała, czując, jak adrenalina wypełnia jej ciało.
W centrum dowodzenia Stern i jego zespół śledzili każdy szczegół.
— Załogo, jesteście na dobrej drodze. Następny etap: separacja pierwszego stopnia rakiety — poinformował Stern.
Mia nacisnęła przycisk, a na ekranach wyświetlił się obraz odrzucanego modułu.
— Separacja zakończona. Przechodzimy na silniki drugiego stopnia — powiedziała z uśmiechem.
Po kilku minutach kapsuła załogowa znalazła się na stabilnej orbicie. Axel spojrzał przez okno i zobaczył Ziemię w całej jej okazałości.
— Mia, spójrz na to — powiedział z zachwytem. — To najpiękniejszy widok, jaki kiedykolwiek widziałem.
Mia uśmiechnęła się, czując, jak wszystkie ich ciężkie przygotowania i marzenia nabierają realnych kształtów.
— Teraz czas na Księżyc — powiedziała z determinacją.Rozdział 2: Lądowanie na Księżycu
Statek orbitalny powoli zbliżał się do Księżyca, majestatycznie dryfując w czerni kosmosu. W kabinie kontrolnej Mia i Axel przygotowywali się do najbardziej kluczowego momentu misji — lądowania. Z tej odległości powierzchnia Księżyca przypominała szary, pustynny krajobraz pełen kraterów i nierówności.
— Wszystko wygląda zgodnie z planem — powiedział Axel, wpatrując się w ekran nawigacyjny.
— Na razie — odpowiedziała Mia z uśmiechem. — Ale lądowanie to zawsze najtrudniejszy etap.
Ich lądownik, wyposażony w zaawansowane systemy naprowadzania, miał precyzyjnie osadzić się w wyznaczonym miejscu — niedaleko jednego z największych kraterów na Księżycu. Było to kluczowe, ponieważ badania miały dostarczyć informacji o składzie gruntu i potencjalnych zasobach, takich jak woda uwięziona w księżycowym lodzie.
W centrum dowodzenia panowała absolutna cisza. Doktor Stern wraz ze swoim zespołem obserwował każdy ruch lądownika na monitorach.
Centrum kosmiczne tętniło życiem. Inżynierowie i technicy krzątali się wokół ogromnej rakiety, przygotowując ją do historycznego lotu. Mia i Axel, główni członkowie załogi, przechodzili ostatnie szkolenie w symulatorze.
— Axel, pamiętasz, jak marzyliśmy o tym, żeby polecieć w kosmos? — Mia uśmiechnęła się, kiedy kapsuła symulacyjna zakończyła swój obrót.
— Jasne, że pamiętam. Ale teraz, kiedy to się dzieje naprawdę, czuję mieszankę ekscytacji i stresu — odpowiedział Axel, odpinając pasy bezpieczeństwa.
Ich misja była wyjątkowa — celem było zbadanie nieeksplorowanego rejonu Księżyca i zebranie danych, które mogłyby posłużyć do przyszłych misji załogowych. Rakieta była wyposażona w nowoczesne systemy nawigacji, zaawansowane sensory oraz lądownik zdolny do pracy w ekstremalnych warunkach księżycowych.
W sali odpraw panowała atmosfera skupienia. Na dużym ekranie wyświetlono trajektorię lotu oraz szczegóły techniczne. Doktor Stern, kierownik misji, przesuwał palcem po interaktywnych schematach.
— Załogo, sprawdziliśmy wszystkie systemy. Rakieta jest w pełni gotowa. Macie pełne wsparcie z centrum dowodzenia — powiedział, patrząc na Mię i Axela.
— Jesteśmy gotowi, doktorze — odpowiedziała Mia pewnym głosem.
Na ekranie wyświetlono wnętrze kapsuły załogowej, wypełnione skomplikowanymi panelami sterowania. Axel przyglądał się szczegółowo układowi awaryjnemu.
— Jeśli coś pójdzie nie tak, mamy możliwość ręcznego przejęcia sterów. Ale wolałbym tego uniknąć — powiedział z uśmiechem.
Przygotowania trwały wiele miesięcy. Mia i Axel przeszli intensywne szkolenia: od symulacji lotu, przez trening w stanie nieważkości, po procedury awaryjne. Mia szczególnie polubiła zajęcia z robotyki, które pozwoliły jej opanować obsługę wielofunkcyjnego robota badawczego.
— Ten robot może przeprowadzać analizy na miejscu, a nawet wspierać nas w trudnym terenie — tłumaczyła Axelowi podczas jednego z treningów.
W dniu startu Mia obudziła się o świcie, czując lekkie mrowienie w żołądku. Axel, jak zwykle pełen energii, przywitał ją w stołówce centrum kosmicznego.
— Gotowa na największą przygodę w życiu? — zapytał, podając jej kubek kawy.
— Gotowa, ale nie ukrywam, że trochę się denerwuję — odpowiedziała Mia, spoglądając na ekran telewizora, gdzie trwała transmisja na żywo z platformy startowej.
Kiedy dotarli na platformę, widok rakiety zaparł im dech w piersiach. Jej ogromne silniki były gotowe do wytworzenia potężnej mocy, która wyniesie ich na orbitę.
— Wygląda imponująco — zauważył Axel, zadzierając głowę.
— To prawdziwe dzieło inżynierii — dodała Mia.
Załoga zajęła miejsca w kapsule. Mia, jako pilot, sprawdzała wskaźniki na panelu sterowania, podczas gdy Axel, odpowiedzialny za systemy nawigacyjne, wprowadzał końcowe dane do komputera pokładowego.
— Wszystkie systemy gotowe. Czekamy na odliczanie — zameldowała Mia do centrum dowodzenia.
— Załogo, zaczynamy procedurę startową. Odliczanie rozpoczęte — odpowiedział Stern.
W miarę jak liczby na ekranie malały, napięcie rosło. Mia spojrzała na Axela.
— Wchodzimy na nowy poziom naszych marzeń — powiedziała, ściskając jego ramię.
Gdy odliczanie dobiegło końca, rakieta zadrżała, a potężne silniki zapłonęły. Axel poczuł, jak ogromna siła wciska go w fotel.
— Osiągamy prędkość naddźwiękową! — zameldował, podnosząc głos, by przebić się przez hałas.
Mia utrzymywała ręce pewnie na drążku sterowniczym, monitorując wszystkie parametry lotu.
— Trajektoria stabilna. Wszystko idzie zgodnie z planem — powiedziała, czując, jak adrenalina wypełnia jej ciało.
W centrum dowodzenia Stern i jego zespół śledzili każdy szczegół.
— Załogo, jesteście na dobrej drodze. Następny etap: separacja pierwszego stopnia rakiety — poinformował Stern.
Mia nacisnęła przycisk, a na ekranach wyświetlił się obraz odrzucanego modułu.
— Separacja zakończona. Przechodzimy na silniki drugiego stopnia — powiedziała z uśmiechem.
Po kilku minutach kapsuła załogowa znalazła się na stabilnej orbicie. Axel spojrzał przez okno i zobaczył Ziemię w całej jej okazałości.
— Mia, spójrz na to — powiedział z zachwytem. — To najpiękniejszy widok, jaki kiedykolwiek widziałem.
Mia uśmiechnęła się, czując, jak wszystkie ich ciężkie przygotowania i marzenia nabierają realnych kształtów.
— Teraz czas na Księżyc — powiedziała z determinacją.Rozdział 2: Lądowanie na Księżycu
Statek orbitalny powoli zbliżał się do Księżyca, majestatycznie dryfując w czerni kosmosu. W kabinie kontrolnej Mia i Axel przygotowywali się do najbardziej kluczowego momentu misji — lądowania. Z tej odległości powierzchnia Księżyca przypominała szary, pustynny krajobraz pełen kraterów i nierówności.
— Wszystko wygląda zgodnie z planem — powiedział Axel, wpatrując się w ekran nawigacyjny.
— Na razie — odpowiedziała Mia z uśmiechem. — Ale lądowanie to zawsze najtrudniejszy etap.
Ich lądownik, wyposażony w zaawansowane systemy naprowadzania, miał precyzyjnie osadzić się w wyznaczonym miejscu — niedaleko jednego z największych kraterów na Księżycu. Było to kluczowe, ponieważ badania miały dostarczyć informacji o składzie gruntu i potencjalnych zasobach, takich jak woda uwięziona w księżycowym lodzie.
W centrum dowodzenia panowała absolutna cisza. Doktor Stern wraz ze swoim zespołem obserwował każdy ruch lądownika na monitorach.
więcej..
