Wielki Ogarniacz Życia we dwoje, czyli jak być razem i się nie pozabijać - ebook

JAK POZNAĆ MIŁOŚĆ SWOJEGO ŻYCIA

ON

Życie to suma przypadków. Albo PRZEZNACZENIE. Nie wiadomo. To jest właśnie w tym wszystkim najśmieszniejsze – o tej samej his­torii jeden powie: „Co za przypadek!”, a drugi: „To nie mógł być przypadek”. Kwestia gustu chyba. DOSKONAŁYM przykładem takiej historii jest to, jak poznałem moją Kobietę – festiwal tak przypadkowych przypadków, że słowo PRZEZNACZENIE samo ciśnie się na usta (jeśli ktoś lubi takie słowa, oczywiście).

Tego dnia miało mnie nie być w robocie, bo od tygodnia pracowałem zdalnie. Lekarz mi zalecił. Mógł mi dać L4 po prostu, a nie zalecać, serdeczne dzięki za takie zalecenie, muszę zmienić lekarza. Ale nieważne. Tydzień zdalnej pracy jest niekorzystny z dwóch powodów. Po pierwsze, nie widujesz żadnych ludzi, więc zaczynasz dziczeć. Gadanie do siebie, halucynacje z samotności – te sprawy. Po drugie, w pewnym momencie kończy się jedzenie w lodówce i do halucynacji z samotności dochodzą halucynacje z niedożywienia. Ja nie jestem szczególnie społecznym typem, ale jednak jakiegoś minimalnego kontaktu z ludźmi potrzebuję. Jedzenia też potrzebuję. I dobrze wiem, gdzie znajdę jedno i drugie. W pracy. Praca jest fajna, są ludzie, jest obiad, po co mi to siedzenie w domu? Zatem idę do pracy.

Wchodzę do biura akurat jak jest ogólne poruszenie, bo zamawiają obiad. Czyli kontakt z ludźmi i z jedzeniem załatwiony. Od razu czuję się lepiej. Siadam przy biurku i momentalnie sobie przypominam, czemu praca wcale nie jest fajna: wchodzi Ewa.

– Boże, Adrian, jesteśmy w dupie z wczorajszą reklamą! Co ty tu robisz w ogóle, czemu nie pracujesz z domu?! – Ewa jest moją taką trochę przełożoną, co sprowadza się do tego, że stoi mi nad głową, czego nienawidzę, i mówi rzeczy typu: „Daj to o pół piksela w prawo” albo „Logo większe i na środek”. No i zawsze wita mnie słowami „Boże, Adrian, jesteśmy w dupie”.

– Przyszedłem, bo zgłodniałem – odpowiadam pod nosem, włączając kompa. Ten wita mnie komunikatem o jakiejś niezbędnej aktualizacji, co na polski można przetłumaczyć jako „Boże, Adrian, jesteśmy w dupie”.

– Bierz się do roboty. Ja za chwilę mam rozmowę kwalifikacyjną, bo ma dziewczyna do pomocy w księgowości przyjść – wykrzykuje wszystko, stojąc mi oczywiście nad głową, właściwie prosto do ucha, zupełnie jakby mnie to dotyczyło choćby w najmniejszym stopniu.

Chcę do domu. Po co tu przychodziłem? Kontakty międzyludzkie są przereklamowane.

Windows się aktualizuje, a przynajmniej tak twierdzi. „Oddychaj, Adrian. Wdech, wydech. Siedem godzin z tą namolną babą i znowu będziesz w domu, w ciszy i spokoju” – powtarzam sobie w myślach i oddycham jako ten mnich buddyjski.

– ADRIAN! – wrzeszczy mi do ucha tamta. – GDZIE TY JESTEŚ, DO CHOLERY?!

Odwracam się. Czyżby w czasie tej krótkiej medytacji mojemu duchowi udało się opuścić ciało? Słyszałem, że to się zdarza czasami.

Ewa drze się do słuchawki. Tak, drze się do słuchawki, stojąc mi nad głową. To już jest jakiś wyższy poziom skretynienia. Jej rozmówca najwyraźniej nie wytrzymał i powiedział, żeby się odczepiła (albo jakoś podobnie), bo bez słowa włożyła komórkę do kieszeni.

W pracy jest nas dwóch Adrianów. Jest Adrian od grafiki, „pół piksela w prawo” oraz „logo większe i na środku”, i to jestem ja. I jest Adrian z działu HR – ulubieniec kobiet, donżuan i lowelas, niedoszły aktor oper mydlanych. Znaczy, jest jak jest, obecnie go nie ma i nie wiadomo, kiedy będzie. I to dlatego Ewa się tak wścieka od rana – ona sama nie umie przeprowadzić jednej rozmowy kwalifikacyjnej. A ja tu sobie tylko siedzę i czekam, aż Windows się zaktualizuje. Nagle mi się humor poprawia.

Pasek na ekranie kompa załadował się już do osiemdziesięciu procent, JESZCZE JAKIEŚ PÓŁ GODZINY I BĘDĘ MÓGŁ ZACZĄĆ PRACOWAĆ. Dobrze, że burgery przyszły. Nagle coś mnie paca w potylicę. Tak, paca. Tak, w potylicę. Tak, to znowu ona.

– Adrian, poszedłbyś ze mną na tę rozmowę? – Ma jakiś dziwnie skruszony głos, całkiem jak nie ona. – Potrzebne są dwie osoby, żeby to sprawnie poszło…

– Ale… Burgery… – Nie wiem, czy to głód, czy zaskoczenie jej nagłą zmianą tonu, ale trochę zapominam języka w gębie.

– Odgrzejesz sobie! Chodź! – O, wróciła do formy. Szkoda, że nie powiedziała: „Do nogi!”.

No i tak siedzimy w tym POKOJU PRZESŁUCHAŃ i czekamy na jakąś biedną kobitkę, która chce tu pracować z własnej woli. Od razu jak wejdzie, powinienem jej powiedzieć, żeby uciekała.

Drzwi się otwierają. I wchodzi. ONA.

To była jej pierwsza i jedyna wizyta w tej firmie. W dniu, w którym miało mnie nie być w biurze, a już na pewno nie planowałem przeprowadzać rozmowy kwalifikacyjnej, bo NIGDY ich nie przeprowadzam. Jakie były szanse na taki splot przypadków? Nie wiadomo, nigdy nie byłem dobry w liczeniu prawdopodobieństwa. Ale wydaje mi się, że nie-wielkie.

Przeprowadziliśmy rozmowę. Nigdy w życiu czegoś takiego nie widziałem. Gadała jak potłuczona, zapomniała, jak się nazywa, i jestem prawie pewien, że była pijana*. W pewnym momencie autentycznie popłakałem się ze śmiechu, za to Ewa zbladła i wyglądała, jakby miała zaraz zejść na zawał. Powiedzieliśmy, że oddzwonimy. Moja przełożona nie zamierzała oddzwaniać, ale ja tak. Miałem przeczucie, że jeszcze wiele śmiechu mnie czeka w związku z tą znajomością.

Nazywam się Adrian Las, a Ona – Beata Bukowa. Nawet nasze nazwiska sugerują, że nigdy nie powinniśmy się spotykać, bo wychodzi z tego jakiś Bukowy Las. Ale się spotkaliśmy, a to jest historia o tym, co było dalej.

* O tym, jak wyglądała ta rozmowa, możecie się dowiedzieć z książki _6Wielki Ogarniacz Życia_.JAK ZAPOMNIEĆ O ZASADACH NA PIERWSZEJ RANDCE

ONA

Zapytacie pewnie, jak to się w ogóle stało, że mam faceta. Taka piękna, inteligentna, młoda, wyemancypowana kobieta jak ja nie potrzebuje przecież zbędnego balastu w postaci stałego związku. A jak powiem, że się ZAKOCHAŁAM? Nie od pierwszego wejrzenia, oczywiście, ale od pierwszej randki to już chyba tak.

Zaczęło się od wybornej rozmowy kwalifikacyjnej, na której zaprezentowałam wszystkie swoje największe atuty. Kiedy odebrałam telefon kilka dni później, byłam pewna, że otwiera się przede mną nowa ścieżka kariery. Okazało się, że to tylko Adrian się otwierał.

Tajemniczy, umiarkowanie przystojny mężczyzna zaprasza mnie na randkę? Kimże jestem, żeby odmówić? Ponieważ jestem niezmiennie, na szczęście, niestety sobą, nie odmówiłam.

Zaczął bardzo dobrze, bo od pizzy. Nie on pierwszy. Obawiam się, że już wszyscy w tym mieście wiedzą, że pizzą można wiele spraw ze mną załatwić. Nie wszyscy wiedzą, że dobrą pizzą można załatwić więcej. A On mnie od razu zabrał do takiej knajpki, że połowę załatwiła za niego. Sporo załatwiło też wino, bo nie wszystko pamiętam z tego wieczoru. No na pewno była kolacja i niespodziewanie miła i luźna atmosfera. Zupełnie jakbym gadała ze starym kumplem. Żadnego przepytywania, wypytywania o dane personalne, historię chorób i stan majątkowy. Potem On zapłacił i wyszliśmy jeszcze na spacer brzegiem Wisły. A gdy tak sobie szliśmy tymi bulwarami, rozmawiając zupełnie o niczym chyba, to On się nagle zatrzymał i na mnie spojrzał. Ale jak On na mnie spojrzał! On na mnie nagle spojrzał, jakby pierwszy raz w życiu zobaczył kobietę. Ja normalnie nie wierzę, że w oczach można jakieś iskierki mieć, że pożądanie w nich widać czy coś. Ale wtedy… o matko! Jego oczy się nagle rozjarzyły i spojrzał na mnie tak właśnie… I przesunął delikatnie ręką po moim ramieniu… Dotknął moich włosów… I mnie pocałował. Ja normalnie nie zawsze się całuję na pierwszej randce, ale JAK ON MNIE POCAŁOWAŁ! Najpierw delikatnie musnął ustami, czule i romantycznie, z pewną taką nieśmiałością… A potem… Ja nie wiem… Może przesadzam… ale wydaje mi się, że On zrozumiał… że ON SIĘ DOMYŚLIŁ, że mi się to podoba, i kontynuował mocniej, bardziej stanowczo, namiętnie… Było wow!

I kiedy mnie odprowadził i pożegnał przed drzwiami, wiedziałam, po prostu wiedziałam, że to nie jest nasze ostatnie spotkanie.

ON

Ja się nie znam na kobietach, a już w ogóle nie znam się na randkach. A najbardziej ze wszystkiego na świecie to nie znam się na randkach PIERWSZYCH. Kojarzą mi się z tym, że jest mnóstwo zasad, o których nie mam pojęcia, skomplikowanych tajnych rytuałów i innych tematów tabu. Dlatego kiedy wybierałem się na pierwszą randkę z moją świeżo poznaną niedoszłą koleżanką z pracy, podjąłem męską decyzję i postanowiłem OLAĆ WSZYSTKIE ZASADY I IŚĆ NA ­ŻYWIOŁ. Bo w sumie co złego może się stać. Najwyżej da mi kosza. Nie ona pierwsza i nie ostatnia, jestem weteranem w tym temacie.

Ale jedna jest zasada, co mi zawsze wpajano, że jest ważna. Pewnie niesłusznie, ale cóż zrobić, jak już wpojone. Przecież tego nie wypoję. Chodzi o to, żeby się nie całować na pierwszej randce. Nie wiadomo dlaczego, to pewnie jeden z tych tematów, przez które potem powstają różne książki pod tytułem „Kobiety są z takiej planety, a faceci z siakiej”. No nieważne. W każdym razie z tą jedną zasadą w głowie wybrałem się na podboje miłosno-randkowe. I wszystko szło chyba całkiem dobrze, gadaliśmy o wszystkim i o niczym, bez żadnej spiny, w ogóle zapomniałem, że na randce jestem i powinienem coś udawać. Ale wtedy nagle, kiedy w swojej nerdowskiej lekkomyślności zszedłem na temat _Gwiezdnych Wojen_, którym to tematem zwykłem zabijać dziewięćdziesiąt procent moich randek, Ona, zamiast zareagować grobową ciszą, powiedziała: „Jasne, że Han strzelał pierwszy, nie ma w ogóle o czym gadać”.

I co ja mogłem wtedy z tą moją śmieszną zasadą o niecałowaniu, skoro oto Kobieta Marzeń się przede mną objawiła?

JAK SIĘ ZBŁAŹNIĆ WE FRANCUSKIEJ RESTAURACJI

ON

Postanowiłem WYJĄTKOWO się postarać i zafundować Beacie randkę z prawdziwego zdarzenia. Moja kobieta w końcu zasługuje na to, co najlepsze, a ja jestem świeżo po wypłacie, więc STAĆ MNIE NA WSZYSTKO. Droga francuska restauracjo, nadchodzimy!

Zrobiłem szybki research, podliczyłem koszty, sprawdziłem stan konta. Okej, wszystko jasne. Francuska restauracjo średniej klasy, nadchodzimy!

ONA

Drogi Pamiętniczku. Dziś byłam na drugiej randce z Adrianem.

Druga randka to już nie są żarty. Druga randka to prawie jak trzecia, a trzecia to prawie jak czwarta, a czwarta to już seks, co nie? Chyba tak wyglądają zasady sawuarwiwru w tym temacie? Na wszelki wypadek zdecydowałam się na najbardziej seksowną bieliznę, jaką posiadam, wbiłam się w szpilki i suknię ze stosownym dekoltem i bez pleców oraz ogoliłam wszystko, co się dało, z wyjątkiem głowy. Mam nadzieję, że On mnie nie zabiera do budki z kebabem, bo go kopnę w dupę moją idealnie gładką nogą.

AJEZUSMARIA. Wcale nie budka z kebabem. Wcale. Restauracja, i to taka onieśmielająca. Francuska. Dobrze, że się wystroiłam co najmniej jak na rozdanie Grammy, boby mnie nie wpuścili pewnie w innym stroju. Dywan czerwony, schody pod nim, kelnerzy we frakach, muzyka nastrojowa. No, no, nie spodziewałam się. Aż nie wiem, jak się zachować, powinnam mieć chyba jeszcze jakiś wachlarz do kompletu, żebym się mogła za nim chować w chwilach zakłopotania.

Siadamy przy stoliku gustownym i okrągłym. Świeczki, kwiaty. Tylko czekam, kiedy jeszcze skrzypek wyskoczy ze swoim skrzypieniem. Dostajemy menu. W samą porę, zrobiłam się głodna z tych emocji.

ALARM! RATUNKU! MENU JEST NIEPOPOLSKU. Skąd ja mam wiedzieć, co to jest „quiche lorraine”? Albo „du jambon”? W sumie pewnie jedno i drugie to różne gatunki ślimaków. Boże, co robić?! Adrian studiuje menu z miną znawcy. Wiem! Po prostu zamówię to samo, co On. Uff!

Przychodzi kelner. Wygląda jak stereotypowy Francuz ze stereotypowej francuskiej restauracji – ma nawet idiotyczny wąsik. Może dostaje premię za imidż. Pyta, czy się na coś zdecydowaliśmy, i nie wiadomo dlaczego PATRZY NA MNIE. CZEMU JA NIE MAM WACHLA­RZA? POWINNAM MIEĆ WACHLARZ! Raz kozie śmierć, pacnęłam palcem w przypadkowe miejsce na liście, nawet nie patrząc, i pokazuję kelnerowi. Mówi, że doskonały wybór. No, mam nadzieję, wąsaczu.

Kolej na Adriana, ciekawe, jak sobie poradzi, przecież On nie zna francuskiego chyba. Czy zna?

– Ja poproszę „befburginjon”.

Pierdzielony! Pewnie sobie wygooglował nazwę jeszcze w domu i nauczył się wymawiać. Nie znam się, ale ten bełkot brzmiał bardzo po francusku. No nic. Pozostaje tylko się modlić.

Kelner do nas wraca z talerzami. BYLE NIE ŚLIMAKI, BYLE NIE ŚLIMAKI…

Małże. Nie wiem, czy małże to to samo, co ślimaki, ale nie robi mi to wielkiej różnicy w tym momencie. Adrian dostał wołowinę w sosie z warzywami i właśnie się nią delektuje, rozpływając się w komplementach na temat smaku i miękkości mięsa. BOŻE, JAK JA BYM SOBIE ZJADŁA WOŁOWINĘ. ALBO COKOLWIEK, CO NIE JEST MIĘCZAKIEM W SKORUPIE!

Dziugam jednego ślimaka widelcem. Nie rusza się. Chyba nie żyje. Próbuję jakoś podważyć to wieczko, czy jak to się nazywa, nie wiem. NIE NO! Nie ma mowy, że wezmę to do ust. Ale co, zostałam zaproszona przez faceta do szykownej restauracji, zamówiłam danie i teraz nie zjem? Jak ja będę wyglądać w jego oczach?

Na szczęście jestem diabelnie inteligentna i kreatywna, więc umiem sobie radzić w takich stresujących sytuacjach.

– Ojej! Zostawiłam telefon w płaszczu! Byłbyś tak dobry i mi przyniósł? Mama miała do mnie dzwonić, to dosyć ważna sprawa… – wypalam i patrzę na Adriana z miną smutnego kota.

Mój dżentelmen przerywa posiłek i wychodzi do szatni.

Brawo ja. Powinni mi dać Oscara za ten występ. Teraz pozostaje tylko pozbyć się tego morskiego paskudztwa i potem powiedzieć: TAKIE BYŁY PYSZNE, NIE MOGŁAM SIĘ OPANOWAĆ. Tylko gdzie ja je wcisnę? Ten kelner krąży i PATRZY…

Torebka. Nigdy jej nie lubiłam. Ma niewygodny pasek, a miejsca w niej tyle, że ledwo wejdzie ta skąpa francuska porcja ślimaków. _C’est la vie_, jak to mówią Francuzi. Mówią tak, co nie?

Smaczneeego, toreeebko… Wleciały wszystkie. Zasunęłam. Spokój.

W samą porę, bo już francuski wąsacz wrócił mnie skontrolować. Adrian też jest. Nie znalazł telefonu. „O, co ja nieboga, okazało się, że miałam go w torebce, bardzo przepraszam, głupia ja”. Muszę pamiętać, żeby go przypadkiem z powrotem do niej nie wsadzić.

Po kolacji. Adrian odwozi mnie autem. Jestem potwornie głodna, od szpilek bolą mnie stopy, a w dodatku cycki mi zmarzły w tej durnej sukience. JESZCZE WIĘKSZY DEKOLT TRZEBA BYŁO SOBIE SPRAWIĆ, GŁUPIA BABO. Czuję, że mnie grypa bierze.

Docieramy pod mój blok. Niby rozważałam wcześniej, czyby nie zaprosić na górę mojego adoratora, ale to było, zanim spotkały mnie te cholerne ślimaki. Teraz to ja potrzebuję jakiegoś normalnego jedzenia, gorącej kąpieli i aspiryny, a nie figli. Mówię mu, że było bardzo miło, po czym przysuwam się do niego, zbliżam usta do jego ust i…

KICHAM MU PROSTO W TWARZ.

Ja to umiem spierdzielić randkę. Napiszę kiedyś jakiś antyporadnik na ten temat. „Jak zepsuć randkę i przekreślić swoją przyszłość”. To dobry tytuł. NO NIE WIEM, CO TERAZ. Adrian też nie wie, chyba go zamroczyło.

– Boże! Przepraszam cię bardzo! Ja nie chciałam! – bełkoczę i dygoczę, już sama nie wiem, czy z zimna, czy z emocji.

– Nic się n-nie stało… – jąka się biedaczyna. – Nie masz może chusteczki w torebce?

– Oczywiś… NIE MAM! – Jezusmaria, o mało nie włożyłam tam ręki! – Chodź na górę, doprowadzę cię do porządku.

Mam nadzieję, że nie uzna tego incydentu za zaplanowany pretekst, żeby zaciągnąć go do łóżka. Jakbym chciała go zaciągnąć, to nie musiałabym na niego kichać.

Wchodzimy na górę. Pokazuję mu łazienkę, żeby się chłopaczyna trochę ogarnął z tego, czym raczyłam go opluć. Odruchowo chwytam swój ukochany kocyk, bo cały czas mną telepie. Chcę się już w niego zawinąć, ale głupio tak, poczekam, aż Adrian sobie pójdzie. O ile On zamierza pójść w ogóle…

– Adrian, słuchaj… Nie chciałam, żeby to wyglądało… – zaczynam, kiedy tylko wychodzi z łazienki, ale zaraz przestaję, bo czuję, co się dzieje w moim brzuchu. Chwilę potem niezręczną ciszę przerywa jeszcze bardziej niezręczne BUUUUUUURP prosto z moich marsza grających kiszek.

I wtedy Adrian wyjmuje mi kocyk z rąk, otula mnie nim i patrząc mi głęboko w oczy, mówi te dwa słowa, które każda kobieta pragnie usłyszeć:

– Zamówię pizzę.

Najlepszy. Facet. Ever.

(A jaki dobry w łóżku!)

ON

Drogi Pamiętniczku. Jadłem pizzę i uprawiałem seks. To była dobra noc.