Wielkie doświadczenie w Keinplatz. The Great Keinplatz Experiment - ebook

Wielkie doświadczenie w Keinplatz

Aleksy von Baumgarten był profesorem anatomii i fizyologii przy uniwersytecie w małem niemieckiem: Keinplatz.

Będąc znakomitym badaczem w tych dwóch gałęziach nauki, celował obok tego w chemi i innych wiadomościach przyrodniczych. Ulubionym wszakże przedmiotem jego naukowych badań była psychologia, a przedewszystkiem tajemnicze oddziaływanie duszy na materyą. Z tego też powodu hypnotyzm, zwierzęcy magnetyzm, stan kataleptyczny u ludzi i zwierząt stał się z czasem najważniejszym przedmiotem jego dociekań naukowych.

Wysoki i szczupły, z czołem pooranem głebokiemi bruzdami, z okiem stalowo-szarem, bystrem i przenikliwem, a ociemnionem krzaczastemi brwiami, robił wrażenie człowieka surowego. Znający go bliżej wiedzieli wszakże, że pod tą na pozór surową powłoką, kryje się tkliwe i pełne dobroci serce.

Uczniowie lubili go bardzo – i nieraz po ukończonej prelekcyi fizyologii, otaczali go kołem, wsłuchując się w jego niezwykle zajmujące rozprawy o własnościach duszy ludzkiej i jej oddziaływaniu na życie duchowe i cielesne człowieka.

Wśród takich naukowych pogadanek nieraz poprosił, ażeby który z jego słuchaczów zgłosił się na ochotnika celem zahypnotyzowania, względnie stwierdzenia faktami, iż teorye profesora na słusznych wnioskach naukowych się opierają.

Jednym z najpilniejszych jego uczniów, a zarazem i pełniącym obowiązki stałego asystenta, był pełen zapału młody akademik Fryderyk von Hartmann.

Współtowarzyszom nieraz dziwnem to się wydawało, iż hulaszczy Hartmann zajmuje się z takiem poświęceniem mozolnym badaniom psychologicznym i że nieraz długie godziny spędza razem ze swym uczonym profesorem nad studyowaniem mało zrozumiałych dzieł treści metafizycznej.

Rzeczywistym powodem wszakże tego zaparcia się była córka profesora Baumgartena, niebieskooka i jasnowłosa Eliza.

Hartmann jakkolwiek z jej własnych ust był się dowiedział, iż jej zupełną wzajemność pozyskał, nie śmiał wszakże oświadczyć się otwarcie o jej rękę rodzicom. Główną przeszkodą była tutaj matka, pani profesorowa von Baumgarten.

Jakkolwiek Hartmann był bardzo przystojnym młodzieńcem, a nawet po śmierci ojca znaczny majątek miał przypaść mu w udziale, to jednakże matka niechętnym okiem na niego patrzała, uważając go za niepoprawnego hulakę i urwisza.

Co prawda, Hartmann nie cieszył się najlepszą sławą. Pierwszy zawsze do szklanki i do bójki, był zawsze przywódzcą wszędzie, gdzie o hulankę lub pojedynek chodziło.

Nikt mu nie dorównywał w pijatyce, nikt w studenckiej swawoli nie przewyższał – plótł co mu ślina do ust przyniosła – grał w karty, szalał, a pomimo to nikt więcej od niego nie był lubianym przez uniwersyteckich współtowarzyszów.

To też pani profesorowa jawnie mu swoją niechęć okazując, otaczała swem opiekuńczem skrzydłem Elizę i o ile tylko mogła, przeszkadzała ich wzajemnemu widywaniu się.

Mężowi często mówiła wymówki, że takiego wilka do swego domu wpuszcza.

Hartmann nie miał zatem innej drogi, jak pomagać w studyach swemu profesorowi, by tym przynajmniej sposobem zyskiwać od czasu do czasu sposobność rzucenia słówka miłości pełnego swej ukochanej i drobną dłoń jej serdecznie uścisnąć.

Ojciec zagłębiony w swe naukowe badania, na młodych wcale uwagi nie zwracał.

Od dość już dawnego czasu umysł profesora pracował nad rozwiązaniem pytania, czy jest możliwem, ażeby duch ludzki opuścił swą materyalną powłokę tj. ciało, na pewien czas ograniczony, a potem znowu do tegoż powrócił.

Im więcej się zagłębiał w to zagadnienie..................The Great Keinplatz Experiment

Of all the sciences which have puzzled the sons of men, none had such an attraction for the learned Professor von Baumgarten as those which relate to psychology and the ill-defined relations between mind and matter. A celebrated anatomist, a profound chemist, and one of the first physiologists in Europe, it was a relief for him to turn from these subjects and to bring his varied knowledge to bear upon the study of the soul and the mysterious relationship of spirits. At first, when as a young man he began to dip into the secrets of mesmerism, his mind seemed to be wandering in a strange land where all was chaos and darkness, save that here and there some great unexplainable and disconnected fact loomed out in front of him. As the years passed, however, and as the worthy Professor's stock of knowledge increased, for knowledge begets knowledge as money bears interest, much which had seemed strange and unaccountable began to take another shape in his eyes. New trains of reasoning became familiar to him, and he perceived connecting links where all had been incomprehensible and startling. By experiments which extended over twenty years, he obtained a basis of facts upon which it was his ambition to build up a new exact science which should embrace mesmerism, spiritualism, and all cognate subjects. In this he was much helped by his intimate knowledge of the more intricate parts of animal physiology which treat of nerve currents and the working of the brain; for Alexis von Baumgarten was Regius Professor of Physiology at the University of Keinplatz, and had all the resources of the laboratory to aid him in his profound researches.

Professor von Baumgarten was tall and thin, with a hatchet face and steel-grey eyes, which were singularly bright and penetrating. Much thought had furrowed his forehead and contracted his heavy eyebrows, so that he appeared to wear a perpetual frown, which often misled people as to his character, for though austere he was tender-hearted. He was popular among the students, who would gather round him after his lectures and listen eagerly to his strange theories. Often he would call for volunteers from amongst them in order to conduct some experiment, so that eventually there was hardly a lad in the class who had not, at one time or another, been thrown into a mesmeric trance by his Professor.

Of all these young devotees of science there was none who equalled in enthusiasm Fritz von Hartmann. It had often seemed strange to his fellow-students that wild, reckless Fritz, as dashing a young fellow as ever hailed from the Rhinelands, should devote the time and trouble which he did in reading up abstruse works and in assisting the Professor in his strange experiments. The fact was, however, that Fritz was a knowing and long-headed fellow. Months before he had lost his heart to young Elise, the blue-eyed, yellow-haired daughter of the lecturer. Although he had succeeded in learning from her lips that she was not indifferent to his suit, he had never dared to announce himself to her family as a formal suitor. Hence he would have found it a difficult matter to see his young lady had he not adopted the expedient of making himself useful to the Professor. By this means he frequently was asked to the old man's house, where he willingly submitted to be experimented upon in any way as long as there was a chance of his receiving one bright glance from the eyes of Elise or one touch of her little hand.

Young Fritz von Hartmann was a handsome lad enough. There were broad acres, too, which would descend to him when his father died. To many he would have seemed an eligible suitor; but Madame frowned upon his presence in the house, and lectured the Professor at times on his allowing such a wolf to prowl around their lamb. To tell the truth, Fritz had an evil name in Keinplatz. Never was there a riot or a duel, or any other mischief afoot, but the young Rhinelander figured as a ringleader in it. No one used more free and violent language, no one drank more, no one played cards more habitually, no one was more idle, save in the one solitary subject. No wonder, then, that the good Frau Professorin gathered her Fräulein under her wing, and resented the attentions of such a mauvais sujet. As to the worthy lecturer, he was too much engrossed by his strange studies to form an opinion upon the subject one way or the other..................