Wielkie mocarstwa wobec Polski 1919-1945. Od Wersalu do Jałty - ebook

Spis treści

Wstęp (Timothy Snyder)

Przedmowa

Część pierwsza

Wielkie mocarstwa a Polska w okresie międzywojennym (1919–1939)

1. Sprawa polska podczas i wojny światowej

Polityka państw centralnych

Polityka carskiej Rosji

Polacy pod panowaniem państw centralnych

Deklaracja rosyjskiego rządu tymczasowego

Zachodni alianci a „rozwiązanie austriackie”

Polacy na zachodzie

Powstanie niepodległej Polski

2. Konferencja pokojowa w Wersalu 18 stycznia – 28 czerwca 1919

3. Wojna polsko-bolszewicka i linia Curzona

4. Wschodnie, północne i południowe granice Polski: charakterystyka odrodzonego państwa

Traktat ryski, 18 marca 1921

Przyłączenie Wilna, 1922

Polsko-czeski konflikt wokół Cieszyna

Charakterystyka odrodzonego państwa

5. Tajne porozumienie niemiecko-sowieckie 1919–1932

6. Polska w polityce zagranicznej Francji 1921–1932

7. Dwulicowy sąsiad wschodni, 1921–1932

8. Przełomowy rok 1933

„Inicjatywa” Piłsudskiego

Pakt czterech

Nowa orientacja w stosunkach niemiecko-sowieckich, francusko-sowieckich i niemiecko-polskich

9. Polsko-niemiecka deklaracja o nieagresji 26 stycznia 1934

10. Stosunki polsko-francuskie 1933–1936

11. Era appeasementu, 1937–1938

Anschluss Austrii przez Niemcy, 12 marca 1938

Ultimatum Polski wobec Kowna

Rozbiór Czechosłowacji

Polskie ultimatum wobec Pragi

12. Francja i Polska po remilitaryzacji Nadrenii

Stosunki francusko-polskie

Obraz Polski w przededniu II wojny światowej

Kryzys w stosunkach francusko-polskich

13. Żądania Hitlera wobec Polski, październik 1938 – marzec 1939

14. Stosunki sowiecko-polskie, 1934–1938

15. Znaczenie gwarancji brytyjskich i francuskich, marzec­–kwiecień 1939

16. Hitler postanawia odizolować i złamać Polskę, kwiecień­–sierpień 1939

17. Stosunki nazistowsko-polskie a problem Rosji

18. Dyplomacja Hitler-Beck: świat pozorów

19. Angielsko-francusko-polskie porozumienia militarne i gospodarcze: zobowiązania w złej wierze, 1939

20. Wojna i pokój w dyplomacji sowieckiej, 1939

21. Brytyjsko-polski układ o wzajemnej pomocy z 25 sierpnia 1939

Polska oszukana

22. Francja, Wielka Brytania i Rosja podczas kampanii wrześniowej

Część druga

Wielkie mocarstwa a Polska podczas drugiej wojny światowej (1939–1945)

23. Polska po klęsce wrześniowej

24. Pakt polsko-sowiecki z 30 lipca 1941

25. „Cztery Wolności” i Karta Atlantycka

26. Stosunki polsko-sowieckie, 30 lipca 1941 – 25 kwietnia 1943

Deportowani Polacy i Armia Polska w Związku Sowieckim

Zaginieni oficerowie i masakra katyńska

Sprawa granicy polsko-sowieckiej

„Przyjazne” i „nieprzyjazne” rządy

27. Sojusz brytyjsko-sowiecki z 26 maja 1942: tajna dyplomacja Churchilla

28. Brytyjskie i amerykańskie stanowisko wobec Polski 1941–1943

29. Konferencja w Teheranie: tajna dyplomacja Roosevelta 28 listopada – 1 grudnia 1943

30. Wkroczenie Armii Czerwonej do Polski, styczeń 1944

31. Churchill próbuje wprowadzić w życie polską „formułę” z Teheranu

32. Roosevelt a kwestia polska w przededniu prezydenckiej kampanii wyborczej 1944

Styczeń­–czerwiec

Wizyta Mikołajczyka w Stanach Zjednoczonych, czerwiec 1944

33. Powstanie warszawskie 1 sierpnia – 2 października 1944

34. Polacy osaczeni – w kraju i za granicą sierpień–październik 1944

Wizyta Mikołajczyka w Moskwie 31 lipca – 9 sierpnia

Kompromisowy plan z 30 sierpnia 1944

Mikołajczyk w Moskwie: ujawnienie tajnej dyplomacji Churchill-Roosevelt, 10–19 października

35. Następstwa październikowej konferencji w Moskwie

Presja brytyjska

Sprawa polska podczas kampanii wyborczej 1944 w Stanach Zjednoczonych

Stanowisko Roosevelta wobec Polski po wyborach

Rezygnacja Mikołajczyka

36. Prolog do konferencji w Jałcie

Wstępne kroki Brytyjczyków, Amerykanów i Sowietów

Memorandum polskiego rządu emigracyjnego

Anglo-amerykańska konferencja ministrów spraw zagranicznych na Malcie

37 Konferencja w Jałcie, 4–11 lutego 1945

Wschodnie granice Polski

Północne i zachodnie granice Polski

Porozumienie w sprawie rządu Polski

38. Znaczenie układu jałtańskiego: dyplomacja i semantyka

39. Epilog

Wykaz skrótów wydawnictw źródłowych i archiwów

Bibliografia

Indeks nazwisk

PrzypisyWstęp

Jan Karski miał tak bogate i ciekawe życie, że można by nim obdarzyć wiele osób. W okresie międzywojennym był młodym, obiecującym polskim dyplomatą, ale wojna zmieniła wszystko. To właśnie wtedy przyjął nowe nazwisko i jako Jan Karski został bohaterskim kurierem Polskiego Państwa Podziemnego. Po wojnie, jako polityczny emigrant w Stanach Zjednoczonych, nadal posługujący się nazwiskiem „Karski”, został powszechnie szanowanym profesorem Uniwersytetu Georgetown i autorem poniższego, doskonałego studium z historii dyplomacji. Jako historyk dyplomacji próbował zrozumieć porażkę Polski w drodze o zachowanie niepodległości.

W połowie 1942 roku Jan Karski podjął się wyjątkowo ważnej misji. Dwukrotnie przedostał się do warszawskiego getta, a następnie do obozu przejściowego w Izbicy Lubelskiej. Wykonał to zadanie z niezwykłym męstwem i ogromnym poczuciem odpowiedzialności. Informował rządy Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych o Zagładzie, mając nadzieję, że podejmą one działania prowadzące do ocalenia pozostałych przy życiu Żydów. Swoje wysiłki emisariusz opisał w książce Tajne państwo: opowieść o polskim Podziemiu. W publikacji tej, wydanej jeszcze w trakcie wojny w roku 1944, wykazał się niezwykłą wnikliwością w pojmowaniu wyjątkowego charakteru tego, co naziści nazywali „Ostatecznym rozwiązaniem”. Był jednym z niewielu obserwatorów, nie tylko polskich, którzy przeprowadzili wyraźne rozróżnienie między straszliwymi niemieckimi kampaniami terroru wymierzonymi w polskie elity a bezprecedensową próbą wymordowania przez Niemców wszystkich Żydów.

Te dwie tragedie – zniszczenie państwa polskiego, któremu służył, oraz eksterminacja polskich Żydów, o której donosił – połączyły się na stałe w jego umysłowości. Jako dyplomata znajdował się stosunkowo blisko tych ośrodków władzy w Polsce, które pod koniec lat trzydziestych XX wieku działały na rzecz usunięcia mniejszości żydowskiej z kraju. Pierwsze służbowe stanowisko objął Karski w wydziale emigracji polskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Prowadzono tam starania mające na celu znalezienie odpowiedniego miejsca, do którego mogliby wyemigrować polscy Żydzi, a stawiano przede wszystkim na brytyjską wówczas Palestynę. Tuż przed wojną Karski był sekretarzem Wiktora Tomira Drymmera, dyplomaty odpowiadającego za emigrację Żydów z Polski. Nie wiemy, co wówczas myślał dwudziestopięcioletni sekretarz. Lecz jego krytykę postaw Polaków podczas wojny można odczytać jako swoistą samokrytykę. Niemcy znaleźli kilka lat później sposób na usunięcie Żydów z Polski – sposób, co oczywiste, na jaki nie wpadłby absolutnie żaden z przełożonych Karskiego.

Książka Wielkie mocarstwa wobec Polski 1919–1945. Od Wersalu do Jałty ukazała się po raz pierwszy w roku 1985, cztery pełne dekady po Tajnym państwie. Podczas tych czterdziestu lat Karski niemal nigdy nie wspominał historii Żydów. W książce można odczytać tu i ówdzie jego stosunek do polskiego nacjonalizmu i antysemityzmu, a jednocześnie poznać jego dyplomatyczne doświadczenia. Jednak nade wszystko stara się – i to z wielkim powodzeniem – przeprowadzić obiektywną naukową analizę ważnego problemu: miejsca Polski w porządku europejskim od roku 1918 do roku 1948. Wydaje się interesujące, że historyk dyplomacji Jan Karski jest tym samym Janem Karskim, który próbował objaśnić światu naturę Zagłady. Większość jego studentów z Georgetown University nie miała o tym pojęcia.

Powód, dla którego studium to warto wznawiać i czytać nie ogranicza się jedynie do przypomnienia niezłomnej postawy autora. Wielkie mocarstwa wobec Polski to książka samowystarczalna jako dzieło klasyczne, niestety zapomniane. Przypomina nam o cnotach tradycyjnej historii dyplomacji. Karski bardzo starannie dobrał tytuł: Wielkie mocarstwa wobec Polski, a nie Polska i wielkie mocarstwa. Wielkie mocarstwa w geopolityce mają większe znaczenie, lecz w tym dziele ich pozycja nie została przedstawiona jako efekt niezrozumiałej małostkowości, spisku czy nieumiejętności zrozumienia cnót i wartości Polski. Wielkie mocarstwa nie są widziane w książce oczyma Polaków, lecz zostały przedstawione tak, jak postrzegały się same: jak widziały siebie i własne interesy.

Przyjęta metoda zapewnia wielość perspektyw: autor bardzo się stara, żeby czytelnik zrozumiał spojrzenie na świat z Waszyngtonu, Londynu, Paryża, Berlina, Rzymu i Moskwy, a także z Warszawy. Metoda ta jest jak powiew świeżego powietrza dla tych wszystkich, którzy przyzwyczaili się do obrony poszczególnych narodowych punktów widzenia. Łatwo dostrzec, że Polska była zdana na łaskę wielkich mocarstw w różnych momentach historycznych. Ale jakie to były momenty i dlaczego zaistniała taka zależność? Kwestie te można zrozumieć tylko wtedy, gdy potraktuje się wielkie mocarstwa i ich wzajemne relacje jako podstawowy temat. Karski wyjaśnia to, co Polacy odbierali jako zasadnicze niegodziwości wrogów: na przykład pakt niemiecko-sowiecki i wspólny najazd obu tych państw na Polskę w roku 1939. Uzmysławia to, co Polacy traktowali jako zdradę sprzymierzeńców, chociażby brak czynnej reakcji ze strony Wielkiej Brytanii i Francji wobec Niemiec po ich napaści na Polskę w roku 1939. Autor nie kryje rozgoryczenia z tego powodu, sprawia jednak, że zachowania wielkich mocarstw stają się zrozumiałe.

W przeciwieństwie do większości historyków dyplomacji tego okresu i regionu Karski zna języki wschodnioeuropejskie, co pozwala mu wyraźniej dostrzec wschodnioeuropejską perspektywę. Polska, choć najczęściej nie jest w stanie decydować o swoim własnym losie, jawi się na tych stronach jako podmiot, a nie przedmiot historii. Kraj między dwoma wojnami był zbyt słaby, by oprzeć się Niemcom i Związkowi Sowieckiemu (szczególnie, gdy oba te państwa sprzymierzyły się przeciwko niemu, jak w roku 1939), a jednocześnie zbyt silny, by można go było ignorować. Karski wiedział, jak wyglądał świat z perspektywy Warszawy, dlatego z łatwością objaśnia niektóre niejasności literatury historycznej. To, że II wojna światowa zaczęła się w roku 1939 od niemiecko-sowieckiej napaści na Polskę jest faktem niepodważalnym i być może z tej przyczyny nie trzeba mu poświęcać specjalnych wyjaśnień. Karski, inaczej niż większość historyków Niemiec, czytał źródła wszystkich walczących stron i nie miał problemów z faktografią.

Od roku 1933 do roku 1939 Polska prowadziła politykę równomiernego dystansowania się od Moskwy i Berlina. Warszawa, przerażona stalinowską polityką kolektywizacji i niezdolna do dorównania rosyjskim wydatkom zbrojeniowym, zarzuciła próby zmiany porządku sowieckiego przez wspieranie ruchów kontrrewolucyjnych i podpisała w roku 1932 pakt o nieagresji z Rosją. Następnie zwróciła się do Berlina z zapewnieniem, że pakt nie jest przymierzem ofensywnym. Polacy znaleźli w Hitlerze gotowego na współpracę partnera. Fundamentem polityki zagranicznej Hitlera była wojna ofensywna przeciwko Związkowi Sowieckiemu, która miała zapewnić rasie niemieckiej nowe imperium. Z tej prostej przyczyny, że Polska leży między Niemcami a Rosją, jej sprzyjająca neutralność czy wręcz przymierze wojskowe z Niemcami zapewniały Polsce kluczową rolę w planach Hitlera. Zamiarem Hitlera był sojusz z Polską, o czym mówią nie źródła niemieckie, lecz źródła polskie, starannie odnotowujące i archiwizujące nieformalne rozmowy Hitlera, Göringa i Ribbentropa z polskimi dygnitarzami.

Zatem dopóki Polska starała się zrównoważyć swoje stosunki ze Stalinem i Hitlerem, niemiecki dyktator widział w niej sprzymierzeńca w przyszłej kampanii przeciwko Związkowi Sowieckiemu. Kiedy Hitler zorientował się, że Polska nie jest zainteresowana taką wojną, musiał improwizować. Rozpoczął II wojnę światową od kampanii, której w ogóle nie miał w planach – od najazdu na Polskę. Podjąwszy taką decyzję, Hitler znów improwizował, dyplomatycznie wciągając Stalina do wojny przeciwko Polsce. Ta zmiana planów była wyłącznie efektem wcześniejszej zmiany: jeśli Niemcy miały rozpocząć wojnę od kampanii przeciwko Polsce, musiały upewnić się, że nie będą okrążone. Stalin czekał na taką szansę od roku 1933, kiedy Niemcy odwróciły się od Moskwy i zbliżyły z Warszawą.

Ten splot wydarzeń, mających zarówno kluczowe znaczenie, jak i zaskakujący pod wieloma względami obrót, nabiera sensu dopiero wtedy, gdy zrozumie się politykę polską. Niemcy i Związek Sowiecki odgrywały w tym wszystkim decydującą rolę, lecz to, że wojna rozpoczęła się od niemiecko-sowieckiego paktu przeciwko Polsce, a nie od niemiecko-polskiego paktu przeciwko Związkowi Sowieckiemu było kwestią wyboru Polski. Do wojny doszłoby tak czy inaczej, ale byłaby to inna wojna. W tym sensie Polska wpłynęła na bieg dziejów świata, tracąc jednocześnie suwerenność. To zaledwie jeden z przykładów przejrzystości i przystępności syntezy, na jaką pokusił się Karski w odniesieniu do najważniejszych kwestii lat dwudziestych, trzydziestych i czterdziestych XX wieku. Większość tez postawionych przez autora w roku 1985 znalazła potwierdzenie w dokumentach udostępnionych w ostatnich latach w Europie Wschodniej oraz w kolejnych badaniach specjalistycznych prowadzonych przez ostatnie ćwierćwiecze. Książka Karskiego uzupełniła debatę o historii Niemiec, a w gruncie rzeczy o genezie Zagłady.

Fundamentalne nauki Karskiego są bezlitośnie klarowne dla współczesnej polityki europejskiej. Międzywojenna Polska była w istocie suwerenna w takim sensie, że jej przywódcy mogli podejmować niezależne decyzje, ale żadna z nich, nawet najmądrzejsza, nie była w stanie ustrzec Polski przed utratą suwerenności. To zależało od innych. W tym miejscu dostrzec można jedną z wielu zalet wyboru Karskiego. Zdecydował, by kontynuować pracę i opisać to, co działo się po zniszczeniu Polski w roku 1939, w trakcie działań wojennych oraz podczas wytyczania granic Polski – przedstawić jej status polityczny w czasie wojny i później. Polska międzywojenna i Polska powojenna były w dużej mierze różniącymi się od siebie bytami: pierwsza była demokracją, która wskutek wewnętrznej inicjatywy stała się państwem autorytarnym; druga – reżimem komunistycznym narzuconym z zewnątrz. Po roku 1989 Polacy – podobnie jak przedstawiciele innych narodów Europy Wschodniej – nie mieli najmniejszych trudności w traktowaniu obu okresów jako swoich przeciwieństw: przedwojennej wolności i jej powojennego braku. Karski przedstawia jednak znacznie szerszą perspektywę; w obu przypadkach Polska, jak i inne kraje, była przedmiotem polityki wielkich mocarstw. Polityka ta ulegała zmianie, podobnie jak zmieniały się mocarstwa, nie zmieniała się tylko pozycja podległości.

Świat zmienił się od roku 1948, na którym urywa się studium Karskiego, oraz od roku 1985, kiedy książka ta została opublikowana po raz pierwszy. W roku 1948 rozpoczynał się projekt europejskiej integracji, który miał doprowadzić do powstania Unii Europejskiej. W roku 1985 Michaił Gorbaczow dopiero doszedł do władzy. Jego polityka umożliwiła rewolucyjne zmiany roku 1989 w Polsce i Europie Wschodniej, co z kolei pozwoliło Polsce i wielu jej sąsiadom na wstąpienie do Unii Europejskiej w roku 2004. Unia Europejska stworzyła nowy rodzaj porządku, w którym również mniejsze państwa mają głos w organizmie większym i innym niż pojedyncze państwo. Nadal jednak istnieją kraje, które liczą się bardziej, i te, które liczą się mniej, ale polityka wielkomocarstwowa jako taka przestała istnieć. Wielu Europejczykom marzy się, że będą mogli wrócić do tradycyjnej suwerenności i jednocześnie cieszyć się beneficjami integracji europejskiej, którą obecnie przyjmują za oczywistą. Rosjanie i Amerykanie, celowo lub z ignorancji, zachęcają do takiego myślenia. W tym sensie studium Karskiego jest nie tylko kroniką klasycznego problemu formalnej suwerenności i rzeczywistej słabości, jak wówczas, kiedy je opublikowano, lecz ostrzeżeniem przed fałszywymi wyborami. Poważne studium z historii dyplomacji, takie jak to, przypomina Europejczykom, że powrót do państw narodowych oznacza powrót do polityki wielkomocarstwowej, w której dla większości krajów suwerenność staje się wyborem między odmianami słabości a zdolnością do podejmowania decyzji o toczeniu beznadziejnych wojen.

TIMOTHY SNYDER

28 grudnia 2013

(z angielskiego przełożył Jędrzej Polak)Przedmowa

Intencją analizy przeprowadzonej na stronach tej książki nie było żadne przesłanie ani osąd. Odzwierciedla ona to, co znajduje się w zapisach dokumentalno-archiwalnych, wspomnieniach czołowych mężów stanu i rozlicznych, fragmentarycznych szkicach wybitnych uczonych w tej dziedzinie. Praca nad tą książką wymagała wielu lat badań, szczególnie żmudnych, zważywszy na istny zalew pamiętników. Większość z nich jest subiektywna. Dlatego też odwoływałem się do nich jedynie wtedy, gdy potwierdzały je inne źródła.

Głównym przedmiotem rozważań jest polityka wielkich mocarstw wobec Polski w latach 1919–1945. W czasie konferencji pokojowej w Wersalu były to: Francja, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. Włochy i Japonia nie zajmowały się polskimi problemami, natomiast Rosja carska, Austro-Węgry i Niemcy odgrywały albo przejściową, albo marginalną rolę. W okresie międzywojennym na czoło wysuwają się Niemcy, Związek Sowiecki, Francja i Wielka Brytania. Podczas II wojny światowej decydujący głos miał Związek Sowiecki, Wielka Brytania i Stany Zjednoczone. Z racji władzy, którą uosabiali, głos ten należał do Józefa Stalina, Winstona Churchilla i Franklina D. Roosevelta.

Wydaje się, że od wskrzeszenia Polski pod koniec i wojny światowej aż po jej zgon w następstwie II wojny światowej raz tylko dane było Polakom zadecydować samodzielnie o własnym losie. Było to podczas wojny polsko-bolszewickiej lat 1919–1920. Raz tylko – na wersalskiej konferencji pokojowej – wielkie mocarstwo, Stany Zjednoczone, rzuciło na szalę swój autorytet w sprawie Polski z powodów innych niż własne interesy. We wszystkich innych wydarzeniach Polska nie zdołała odegrać niezawisłej i skutecznej roli na arenie międzynarodowej, bez względu na sukcesy i błędy swojej polityki. W istocie los jej zależał od wielkich mocarstw – ich krótko- czy długodystansowych celów i wzajemnych stosunków między nimi. Polacy nigdy nie byli na tyle silni, aby zmienić tę rzeczywistość.

Stosunki wzajemne wielkich mocarstw nie były ustabilizowane, przeciwnie – z rozlicznych powodów – płynne i zmienne. Z racji geopolitycznego położenia pomiędzy ekspansjonistycznymi Niemcami a Rosją zawsze odbijało się to na Polsce – z korzyścią dla niej lub bez.

W ostatecznym rozrachunku Polska była zaledwie przedmiotem polityki wielkich mocarstw oraz funkcją zmieniających się wzajemnych stosunków między nimi.