Wierszowanki – malowanki czyli bajeczki nie tylko na dobranoc - ebook
Wierszowanki – malowanki czyli bajeczki nie tylko na dobranoc - ebook
W książce zawartych jest 11 utworów, które mają charakter edukacyjny i poznawczy. Idealnie nadają się jako bajki na dobranoc, gdyż pozbawione są elementów przemocy i agresji. Cześć historii kończy się morałem, a część podpowiada jak radzić sobie z emocjami.
Niektóre z bajek są wykorzystywane przez logopedów i nauczycieli przedszkolnych.
Z pewnością przygody upartej chmurki czy leniwej krówki na długo pozostaną w pamięci małych słuchaczy i młodych czytelników.
Beata Jaczewska ukończyła Uniwersytet Jagielloński. Wieloletni pedagog i nauczyciel trudnej młodzieży.
Bajki pisze od lat dla przyjemności własnej oraz syna, a inspiracje czerpie z codziennych zdarzeń.
Autorka serii o Małych Zwierzątkach oraz Małych Pojazdach, dla najmłodszych dzieci. Współpracuje także z internetowymi portalami edukacyjnymi dla dzieci i rodziców.
Prowadzi bloga „Wierszowanki Malowanki”, na którym znajdują się nie tylko bajki, ale także różne rymowane teksty okolicznościowe oraz krótkie i dłuższe wierszyki.
Książka dostępna również w wydaniu papierowym
Spis treści
- Uparta chmurka
- Leniwe wakacje pracowitej mrówki czyli koniec wakacji wcale nie jest straszny
- Wygodne mieszkanie pająka
- Smutna Królewna
- Kurka podróżniczka
- Wyliczanka w mieszkankach
- Mały miś
- Dwie krówki
- Króliczek Zgrzytaczek
- Klocki
- Krótki wierszyk o małych zwierzątkach
Kategoria: | Dla dzieci |
Zabezpieczenie: |
Watermark
|
ISBN: | 978-83-65482-40-2 |
Rozmiar pliku: | 2,6 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Dziś będzie bajka o małej chmurce,
całkiem niedużej, młodziutkiej jeszcze,
co urodziła się tam, na górce
skąpanej w słońcu, polanej deszczem.
Chmurka malutka na razie była,
wiele nauki miała przed sobą.
Lecz wcale pilnie się nie uczyła
chciała od razu rządzić pogodą.
Niestety trudna jest to nauka
zwłaszcza dla kogoś bez doświadczenia,
co trzeba zrobić – wielka to sztuka
by deszcz w śnieżycę się nie zamieniał?
Wiosną spłynęła z gór nad dolinkę
chciała tam ciepłym deszczykiem kapać,
lecz pomyliła się odrobinkę:
deszcz spadł ze śniegiem, przymrozek złapał…
Wiosenny deszczyk wciąż nie wypływał
chmurka pojęcia o nim nie miała,
dlatego w kwietniu grad czasem bywał
albo ulewa z nieba się lała.
Ciut przestraszyła się nasza chmurka,
postanowiła, że przestać trzeba;
szybko więc wyschły wszystkie podwórka,
słonko świeciło z czystego nieba.
Ciepło zrobiło się i zielono,
wiosna rozkwitła w lesie, na łące,
chmurka widokiem tym zachwycona
szlocha wzruszona nad każdym pączkiem.
Kiedyś ją słońce przepędzić chciało
(schować się przed nim nawet musiała)
lecz już nie była tą chmurką małą:
troszkę dorosła, troszkę zmądrzała.
Pod koniec maja bać się przestała,
została nawet małą złośnicą;
wyszła z ukrycia, trochę krzyczała
oj! – była burza nad okolicą...
Sprzeczki na niebie dość długo trwały:
burzowe noce, ranki pogodne,
lecz w czerwcu wreszcie się dogadały:
będą się zmieniać – tak jest wygodnie.
Wietrzyk urządził im losowanie;
wygrało słońce na większość lata.
Chmurka zaś miała czas na zwiedzanie
bardzo dużego, pięknego świata.
Widziała wiele w swojej podróży.
Świat tam na dole ciągle się zmieniał.
Czasem szlochała, bo czas się dłużył,
albo roniła łzy ze wzruszenia.
Wróciła w końcu zgodnie z umową,
grzecznie skłoniła się do słoneczka.
Lecz ono ma propozycję nową –
może kolejna długa wycieczka?
Zdenerwowała się chmurka wreszcie,
bardzo poczuła się oszukana.
Płakała długo rzęsistym deszczem,
w końcu zamilkła, lekko zdyszana.
Kiedy ucichła, nastała jesień,
słońce zakradło się znów podstępnie.
Och, jaki ciepły był cały wrzesień,
jak kolorowo było i pięknie!
Lecz nasza chmurka była już duża,
nie pozwoliła znów się przegonić.
Ostatnia wielce gwałtowna burza
i wreszcie mogła słońce wygonić!
Teraz pokaże jak jest wspaniała!
Będzie rządziła światem calutkim.
Wielką ulewą będzie padała,
a gdy się zmęczy – deszczem cieplutkim.
W grudniowy ranek, pochmurny, dżdżysty,
gdy znowu chciała las trochę zmoczyć,
deszcz stał się biały, zimny, puszysty!
Aż z przerażenia zamknęła oczy.
Bardzo się bała co teraz będzie,
że się rozsypie cała i zginie!
A śnieg puszysty sypał się wszędzie
i było biało – jak zwykle w zimie.
Chmurka tak bardzo się przestraszyła
że wciąż płakała śniegiem bielutkim;
znalazła słońce i przeprosiła.
W końcu zaczęły mijać jej smutki.
Jeszcze szlochała, bała się jeszcze,
chociaż słoneczko już mocniej grzało,
aż zapadała wiosennym deszczem.
Teraz już znacie historię całą.
I chociaż chmura dzielić się chciała
swym doświadczeniem i przygodami,
żadna jej chmurka nie posłuchała
z tych co powstały tuż nad górami.
Każda twierdziła, że to nie sztuka,
po co się uczyć gdy jest się młodą?
Och, szkoda czasu, nudna nauka!
Chciały od razu rządzić pogodą…
Więcej wierszy w pełnej wersji książki...