Więzień Strachu - ebook

Rozdział 1

Był letni mglisty poranek. Michał nie spał od godziny trzeciej. Do chwili obecnej siedział na łóżku przylepiony do nowego bestselera. Czytał na tyle długo, że zapomniał o płynącym czasie oraz spotkaniu z kobietą, którą poznał przez Internet.

Około godziny ósmej dopiero wstał do toalety. Po załatwieniu potrzeby wrócił i spojrzał na zegarek ścienny. Wtedy oprzytomniał. Odłożył książkę i wszedł rześko do kuchni. Następnie otworzył lodówkę.

Michał miał lat dwadzieścia dwa. Krótkie kręcone pawie włosy oraz zmysłowe niebieskie oczy mówiły o nim wszystko i nic.

Patrząc do lodówki, nie miał zbyt dużego wyboru. Mleko, ser żółty, ketchup lub parówki…

Wtedy przypomniał sobie, że wczoraj była niedziela i wszystkie sklepy stały zamknięte.

Wyjął parówki i mleko, które nalał do różowego kubka z żółtym kwiatkiem. Zjadł.

Po posiłku złożonym z zupy mlecznej na bazie parówek ubrał się, zabrał portfel i wyszedł.

Sklep spożywczy miał tuż za rogiem swojego mieszkania. Wszedł do niego i kiedy nadeszła jego kolej, zaczął nieprzemyślane zakupy.

— Witam Michał- Odezwała się sprzedawczyni- Co dzisiaj kupujesz?

Sprzedawcą była starsza kobieta około sześćdziesiątki.

Sklep odziedziczyła po swoich rodzicach w wieku trzydziestu siedmiu lat, kiedy jej ojciec zmarł na gruźlicę a mama… Zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach.

Nigdy tego nikomu nie powiedziała, ale… Czuła jej obecność do…

— Dzień dobry. Poproszę jajka, masło, chleb ciemny, jakąś wędlinę, majonez, mleko i parówki.

— Spotkanie rodzinne?

— Nie. Zwyczajnie braki w lodówce- Sprzedawczyni wyłożyła na stół masło, jajka oraz wędlinę Sopocką.

— Dawno nikt u Pana nie był. Racja? — Zagadnęła z troski o własną samotność.

— Prawda. Rodzina olewa mnie zimnym tłuszczem albo wodą znad Arktyki. Coś ich ugryzło. Wie Pani, jak to jest być zdanym na samego siebie? — Od sekundy wypowiedzenia tego pytania w sklepiku zrobiło się nieprzyjemnie chłodno.

Teraz na stół położone zostały parówki, mleko i majonez.

— Chleb jak zwykle?

— Tak- Potwierdził Michał.

— Niestety wiem. Mąż umarł w sobotę.

— Kondolencje- W spożywczym lekko się ociepliło.

— I tak nic nie robił- Sprzedawczyni nabijała już ceny- Kawał lenia i drania. Nawet majątku nie zostawił.

— A to skąpiec.

Na wyraz „Skąpiec” coś niewidzialnego zrzuciło opakowanie mąki, które roztrzaskało się o podłogę tuż za Michałem.

Zrobiło to tak cicho, że nikt tego nie zauważył.

— No nie? Za życia wydawał, a po śmierci pieniądze na cele dobroczynne oddał. Kto by się tego spodziewał?

Znowu na ziemię bezgłośnie upadła mąka, a potem dwie kolejne.

— Kartą.

— Ale życie różne figle płata- Michał zapłacił.

— Racja. Nie ma co, będę leciał. Porozmawiamy następnym razem. Do zobaczenia.

Teraz z półki spadła szklana butelka, robiąc dość sporo zamieszania.

Michał obracał się ku wyjściu, kiedy na jego oczach upadły kolejne artykuły spożywcze. Była to owa butelka oraz kolejne opakowania mąki.

Michał zatrzymał się, aby obejść „przeszkodę”.

Z niewiadomego powodu cofnął się o kilka kroków i spojrzał w stronę kasy.

Po Sprzedawczyni nie było już śladu, co dziwiło go mocno.

I wtedy popatrzył na rozsypaną mąkę.

To co było pisane na jego oczach, w tamtej chwili zdawało się być… Zabawne?!

Nie była to normalna sytuacja. Michał pierwszy raz miał spotkanie z „żywym duchem”.

Mało co brakowało, by wybuchł ze śmiechu. Jednak ta wiadomość… Nie była z humorem. Ktoś lub coś ewidentnie próbowało go powiadomić o konsekwencjach…

Czego? — Nie miał bladego pojęcia.

Na mące pisało tylko:

Śmierć Wam Bliska

Michał wystraszony wizją końca powrócił biegiem do mieszkania. Schował żywność i odebrał wiadomość od Mileny, która go uspokoiła.

Pytała co ze spotkaniem.

Michał wybrał numer kierunkowy i zadzwonił, lecz nie odbierała. Po chwili dostał kolejnego SMS-a. Nie mogła teraz rozmawiać.

Michał odpisał, że zgodnie z umową spotykają się o dwunastej w restauracji Aloha.

Nie dostał informacji zwrotnej.

Poszedł więc do pokoju i otworzył szafę. Potem zaczął szukać garnituru, ale za żadną cenę nie mógł go odnaleźć. W końcu zdecydował się ubrać na galowo. Jednak również nie mógł odszukać białej bluzy z krawatem. Pamiętał, że po wyprasowaniu odkładał ją na miejsce.

Wtedy zdecydował, że poszuka w komodzie.

Tu ta sama historia. Ubrania jak nie było tak i nie ma.

Podirytowany przejrzał raz jeszcze komodę i szafę w pokoju, a następnie drugą szafę na przedpokoju. Ku jego uspokojeniu znalazł spodnie od garnituru. Odłożył je na bok i przemeblował całą szafę.

Odnalazł!

Górna część była fakt faktem bardziej pognieciona, lecz to nie miało w tej chwili znaczenia.

Michał zobaczył na zegarek. Dochodziła jedenasta. Nie miał czasu na prasowanie. Musiał znaleźć się przed początkiem spotkania w restauracji oddalonej o kilka ulic. Nienawidził się spóźniać.

Ubrał się, zabrał kluczyki od samochodu, jego poczciwego siedmioletniego fiata i wyszedł z domu, zostawiając otwartą, oraz rozbebeszoną szafę.

Zanim znalazł miejsce na płatnym parkingu, minęło pół godziny. Do restauracji wszedł za trzy dwunasta.

Przy jednym ze stolików czekała już młoda rudowłosa kobieta o zielonych jak wiosenne listki oczach podobna do osoby, która miała się zjawić o dwunastej.

Michał przekonany, że przy dwuosobowym stoliku siedzi ta jedyna podszedł do niej.

— Dobrego popołudnia- Powiedział, będąc przy stoliku.

— Witam- Odezwała się kobieta.

— Czeka Pani na kogoś?

— Oficjalnie? Tak. Mam się spotkać o dwunastej z miłym mężczyzną.

— Ten „miły chłopak” to ja. Jestem Michał Krępa. Ty to pewnie Milena…

— Zarębska. Zgadza się.

— Przepraszam za lekkie spóźnienie. Nie mogłem odnaleźć garnituru.

— Jest za minutę dwunasta- Zauważyła Kobieta i poprawiła, delikatnie włosy odsłaniając bardziej swoje lewe ucho oraz twarz.

— Po prostu chciałem być wcześniej- Michał uśmiechnął się. Milena odwzajemniła uśmiech.

— Co zamawiamy?

— Tak od razu?… Bez… No wiesz… Poznania się?

— Czuję, że znam Panią dobrze. Tak jakbyśmy kiedyś się już znali.

— Dziwne… Ja mam podobne odczucie do Pana.

— Proszę, mówmy sobie po imieniu. Więc droga Mileno, na co masz ochotę?

— Na porządnego mężczyznę. A resztę wybierz sam.

— Może będzie to… Co powiesz na lampkę czerwonego wina?

— Wiesz, jak podejść Kobietę- Zauważyła Milena.

— Czyli kelner.

— Jeszcze danie. To wybieram… Krewetki? A potem może… Tuńczyk w sosie Włoskim z młodymi ziemniaczkami?

— Twój wybór. Kelner!

Do stolika podszedł kelner ubrany w biały fartuch.

— Co Państwo zamawiają? — Spytał z uprzejmością.

— Poprosimy czerwone wino z roku dwutysięcznego, krewetki i tuńczyka w sosie Włoskim z młodymi ziemniaczkami- Poinformował Michał.

— Może zechcą Państwo jeszcze danie szefa kuchni? Dzisiaj podajemy makrelę z pieca w chrupiącej panierce.

— Podziękujemy- Odrzekł Michał.

— W takim razie danie będzie gotowe za dwadzieścia siedem minut.

Kelner odszedł.

— Opowiedz mi trochę o sobie- Zaproponowała Milena.

— Od czego zacząć?… — Spytał retorycznie Michał, ale szybko załapał trop- Lubię czytać książki kryminalne, nie toleruję papierosów, zaś alkohol piję okazjonalnie. Moje zainteresowania to fotografia krajobrazowa, szybkie samochody i sprawdzanie snów. Zdjęcia robię tylko na wycieczkach, których w ostatnim czasie miałem mało. Jest to mój dodatkowy zarobek. Sny… O nich mogę dużo powiedzieć. Lubię disco polo, piłkę ręczną oraz czerwone wino. Je po prostu kocham. Nie jest ono na pierwszym miejscu mojej listy. Znajduje się dopiero na trzecim. Drugie miejsce zajmują naleśniki z serem i polewą czekoladową. Jeżdżę siedmioletnim fiatem wartym tyle, co ekskluzywne buty z zeszłego sezonu.

— Nie wspomniałeś o pierwszym miejscu Twojej listy. Czemu?

— Jest ono zajęte dla specjalnej osoby. Kogoś, kto będzie przy mnie na zawsze… A Ty co lubisz, a czego nie cierpisz?

— Zacznę od zainteresowań, bowiem znam się dobrze na kosmetykach. Wiem, jak zrobić domowej roboty maseczkę odmładzającą, jaki balsam do ciała używać i tym podobne.

— Papierosy? Alkohol?

— Nie palę i nie przepadam za środkami typu piwo, wino lub whisky. Lubię książki z literatury fantastycznej. Moimi ulubionymi potrawami są spaghetti w sosie bolońskim oraz tuńczyk w sosie włoskim. Jakie masz zdanie o homoseksualistach i ich związkach?

— Nie mam wyrobionego zdania. Są mi obojętni jak cały świat. Nie pomagają, nie potrzebują pomocy. Nic nie wnoszą do życia.

— Ja ich toleruję. Uczono mnie od młodości, że każdego trzeba tolerować. Nie myl z lubieniem lub kochaniem. To są trzy różne rzeczy. Tolerancja to dawanie szacunku drugiej osobie, nawet, jeśli nie potrafimy pogodzić się z jej poglądami.

— To wiem. Masz jakieś marzenia?

— Wyprowadzka od mamy… Założenie rodziny… Jest tego trochę. A Ty?

— Mieć kochającą się rodzinę. Zaś służbowo salon z samochodami.

Właśnie w tym momencie kelner przyniósł na tacy krewetki oraz tuńczyka. Kelnerka w podobnym stroju rozłożyła lampki, serwetki i rozlała wino, które położyła na stoliku. Następnie oddaliła się. Kelner jeszcze podał sztućce.

W zestawie był widelec, nóż i pałeczki.

Następnie oddalił się.

— Co powiesz na toast? — Spytał z uśmiechem Michał- Za wspólną przyszłość.

— Za przyszłość.

Podnieśli lampki z winem, lekko stuknęli i upili trochę.

Milena wzięła pałeczki i zabrała się ze spokojem za krewetki. Michał zrobił to mniej pewnie, lecz po pierwszym kęsie poczuł smak.

Krewetki były miękkie, tłuste, ale nie tak, aby oliwa ściekała po nich. Równocześnie miały chrupką i delikatną powierzchnię. Smakiem przypominały… Coś, czego Michał jeszcze nie znał.

Zostawił po chwili krewetki, aby wziąć łyk wina i rozpoczął kolejną rozmowę:

— Skoro planujesz wyprowadzić się od mamy, to po moim powrocie z nowej pracy możesz śmiało się do mnie przeprowadzić.

— Nie znamy się zbyt dobrze. Myślisz, że to dobry pomysł? Najpierw chcę, aby moja mama poznała Ciebie i zdecydowała. Wiem, że to trochę dziecinne, ale w końcu to ona mnie wychowywała po śmierci ojca.

— Rozumiem.

— A jako kto masz pracować?

— Mam zwiedzać różne kraje w nowej maszynie wirtualnej. Dostanę za to prawie pięć razy tyle, co obecnie na sprzedawaniu warzyw.

— Ile dokładnie? — Milena zainteresowała się z rodzinnych pobudek.

— Mowa jest o kwocie ponad dwanaście tysięcy złotych.

— Spora ilość. Ja zarabiam trzy tysiące brutto za doradztwo osobom prywatnym i firmom potrzebującym obliczenia kosztów zysku oraz możliwych strat na giełdach internetowych.

— Niemniej jednak chcę się przeprowadzić z małej klitki.

Michał chwycił za widelec oraz nóż i zaczął powoli jeść tuńczyka.

Milena napiła się wina i wytarła usta oraz ręce.

— Nie jesz? — Zdziwił się Michał.

— Najadłam się. Wybaczysz na chwilę? Pójdę do toalety.

— Jasne.

Milena wstała i odeszła od stolika. Michał siedział i dokończył posiłek.

Kiedy wróciła, właśnie wycierał usta.

— Wiesz która godzina? — Spytała Milena.

Michał spojrzał na zegarek w telefonie.

— Jest piętnasta siedem. Jakaś pilna sprawa? Wyglądasz na zaniepokojoną.

— Muszę już iść. Na szesnastą mam umówionego lekarza. Z mamą jest nie najlepiej.

— W takim razie zdzwonimy się?

— Pewnie. Cześć.

Milena wyszła z restauracji. Michał poprosił o rachunek. Zapłacił, a potem również opuścił lokal.

Wsiadł do samochodu i przez kilka minut zastanawiał się, co by było, gdyby…

Szybko odegnał, te myśli przypominając sobie, że jest po alkoholu. Postanowił zajechać tylko do domu i pozostawić samochód na parkingu.

Zanim ruszył, zauważył, że przyjemnie rozmawiało się z Mileną i takich spotkań mogłoby być więcej.

W końcu wyjechał z parkingu. Uważał, by nie popełnić błędu. Nie planował tego dnia spotkać się prawem jazdy z mandatem od szanownej policji.

Pech chciał inaczej.

Na ostatnim skrzyżowaniu prowadzącym prosto do domu przejechał na czerwonym świetle. Nic by się nie stało, gdyby w jego bok nie wpakował się czerwony ford.

Sprawa musiała pójść dalej.

Po dwunastu minutach pojawił się oznakowany radiowóz policyjny. Kara musiała zostać poniesiona.

Do samochodu Michała podszedł policjant. Poprosił o dokumenty i nakazał opuszczenie pojazdu.

Michał grzecznie wysiadł i zamknął drzwi.Rozdział 2

— Proszę dmuchnąć- Poprosił policjant- Alkomat prawdę nam powie- Michał dmuchnął- Widzę, że piło się trochę. Chłopie zero cztery promila we krwi. Wina leży to Pana stronie.

— Wiem Panie policjancie. Wracam z randki. Pierwsze spotkanie z kobietą.

— Niech Pan uważa. Samochód zabierze laweta. Zaś Ty chłopie dostaniesz mandat i upomnienie na papierze. Módl się tylko, aby drugi kierowca nie wniósł sprawy do sądu.

— Myślę, że nie będzie tak źle. Jeśli mogę spytać. W jakiej wysokości mandat?

— Trzysta złotych i pięć punktów karnych. Zanim zadasz kolejne pytanie, chcę, aby Pan wiedział, że samochód trafia na parking policyjny. Chyba że wyłożysz sto złotych. W takiej sytuacji trafi do mechanika na Piwnej a dopiero po naprawie do naszego ciepłego garażu.

— Może być w drobnych? Nie mam w papierku.

— Może. Zapłaci Pan, kiedy będą zabierać samochód.

— Możemy przejść dalej?

Policjant wypisał mandat, upomnienie i dał je Michałowi, który nie był zadowolony.

— To wszystko z mojej strony- Powiedział policjant ze Śliskim uśmiechem- Do widzenia.

Michał czekał na lawetę dobre dwadzieścia minut. Myślał, że mija wieczność.

Kiedy zapłacił i laweta odjechała, na pieszo wrócił do domu.

Przed blokiem przystanął na kilka minut. Musiał ochłonąć, zanim wejdzie do klatki.

Jednak minuty przedłużyły się w godziny. Stał bezczynnie. Zatrzymany niczym w stop klatce jakiegoś starego filmu. Nie wiedział, co ma ze sobą zrobić.

Zachodziło słońce i wreszcie Michał otworzył drzwi od klatki schodowej. Zanim ruszył do mieszkania, przypomniał sobie dzisiejszy dzień. Spotkanie z Mileną. Pierwsze udane od trzech lat?

Michał nie pamiętał, już, ile lat temu próbował zdobyć swoją miłość. Zapomniał nawet nazwiska. Imię? Po co miał rozpamiętywać dawne czasy. Postanowił półtorej roku temu, że nie będzie rozdrapywał starych ran.

W domu panował nieład. Szafa stała otwarta z wyrzuconymi ubiorami.

Michał z niechęcią zaczął sprzątać. Mijały minuty. Nie wiedząc, ile czasu stracił na uporządkowanie szafy.

Musiał przyznać przed sobą, że lepiej jest raz na tydzień sprawdzać, co, gdzie się ma.

Wchodząc do swojego pokoju, Michał znowu zobaczył bałagan. Ubrania leżały na podłodze, krześle, biurku oraz łóżku.

Nie mając siły, Michał zrzucił je na jedną kupkę, a następnie poszedł do łazienki. Tam umył się dokładnie i wychodząc, zahaczył toaletę.

Kiedy wrócił do pokoju, usiadł na łóżku z nogami na krzyż, ręce ułożył wygodnie na nogach, wyprostował się, starając odprężyć ciało i umysł.

W pewnej chwili znalazł się poza swoim ciałem.

Próbował to osiągnąć wiele razy, lecz nigdy mu się nie wychodziło.

Obracając się, widział, jak bierze głębokie oddechy. Co więcej, on to czuł.

Dotknął swoich włosów. Były delikatne i puszyste. Następnie wyjrzał przez okno.

Przy tym ruchu o mały włos nie wypadł. Poczuł powiew ciepła, zmieszany z falą ciemności.

Czuł, jak to uczucie narasta.

Nie był to jednak zwykły mrok. To coś czuł w sercu.

Szybko usiadł w pozycji, z jakiej opuścił ciało. Nic to jednak nie dało. Drugą próbą powrócenia do siebie były płytkie oddechy.

Zrobiło to tyle, co nic.

Michał nadal odczuwał, jak coś ciemnego grzeje miejsce w jego sercu.

Szybko stawało się coraz potężniejsze i z wolna wypychało go z „bezpiecznej strefy” jego ciała.

Trzecią próbą, jaką postanowił, była wyobraźnia. Spróbował tej techniki. Starał się odczuć, jak siedzi we własnym ciele.

Po kilku minutach dało to efekt nagłych płytkich wdechów i otworzenia oczu.

Na koniec tego procesu poczuł silny oraz bardzo nagły wstrząs zimna równego tysiąca stopniom Celsjusza na minusie.

Poczucie ciemności zaczęło oddalać się szybkim tempem.

Teraz Michał ukląkł, złożył ręce i zaczął odmawiać zdrowaśki.

Po modlitwie poszedł do lustra w łazience. Chciał się przekonać czy na pewno wrócił do swojego ciała. Wszystko wskazywało jedno. Znalazł się z powrotem.

Teraz wrócił do sypialni i położył się spać z dręczącym go pytaniem: Jak udało mu się wyjść z ciała?

Zasnął.

_„Wszystko nie jest proste. Łatwe i trudne to złudzenie. Jest tylko jedna ścieżka. Droga plątaniny, prób oraz błędów. Nie ma wyborów. Wszystko, jest niczym, zaś nic, wszystkim. Światem rządzi szatan” …_

Z tymi słowami Michał obudził się.

Nie myślał nad nimi długo. Nie obchodziło go, co oznaczają.

Chciał wiedzieć jedno.

Jak wyszedł z ciała?

JAK?!

JAK?!

JAK?!

Zrobił szybkie śniadanie, zjadł i wyszedł. Na zegarze wybijała dopiero szósta. Słońce zaczynało dopiero swój kurs po niebie.

Michał zaszedł do bankomatu i wypłacił sto złotych. Potem udał się do księgarni ksiąg zakazanych.

Dotarł tam na ósmą siedemnaście.

Księgarnia ksiąg zakazanych mieściła się na drugim końcu miasta. Autobusy jeździły tylko z przesiadkami.

Na miejscu Michał wszedł niepewnie do księgarni i zaczął się, dopiero zastanawiać co potrzebuje. Szybko poprosił o pomoc księgarza.

„Szybko” w przekonaniu Michała oznaczało kilkunastominutowe gapienie się na jedną półkę, a było ich… Po cztery na szafkę. Zaś te zajmowały większość powierzchni małego książkowego raju.

— Przepraszam, szukam czegoś o wychodzeniu z ciała- Zaczął Michał.

— Jaki autor? Rok Wydania? — Dopytał Księgarz i pośpieszył z wyjaśnieniem- Mamy tu kilku autorów. Lata wydania od tysiąc dziewięćset sześćdziesiątego pierwszego.

— Chodzi mi o coś dobrego w przeciętnej cenie.

— Cena i jakość… — Księgarz zamyślił się- Za czterdzieści mam w ofercie Mikołaj Rej „Ciało i Dusza, czyli wszystko o ludzkich możliwościach”.

— A coś, co nauczy i wyjaśni?

— „Podręcznik Duszy” Adama Nowaka i „Dusza w Ciele” Roberta Nikołaja.

— Po ile te dwie książki?

— Siedemdziesiąt dwa złote. Obie w twardej oprawie. Za piętnaście dodam kartę z kodem do trzygodzinnej, relaksującej i działającej na kreatywność oraz uspokajającej muzyki.

— Zostanę przy książkach.

— Płatność gotówką czy kartą?

— Gotówka.

— Proszę poczekać przy kasie. Zaraz podejdę- Poinformował Księgarz.

Michał podszedł do kasy i dosłownie dwie minuty później odebrał książki.

Teraz podszedł na przystanek i wsiadł w autobus do centrum. Tam czekał siedem minut i pojechał prawie na sam koniec miasta.

Wysiadł na przystanku przed kawałek blokiem.

Wszedł do mieszkania, położył książki na stół w kuchni i zaczął robić porządki w pokoju.

Nie trwało to długo. O godzinie dziesiątej trzydzieści był już na luzie. Wtedy do ręki wziął pierwszą książkę, którą kupił.

Podręcznik Duszy.

Zaczął czytać:

_„Dusza to niepowtarzalna osobowość. Nie można jej zdobyć. Duszę od ego dzieli jedna podstawowa rzecz. Mianowicie postać i możliwości. Duszą można kierować, wyjść nią z ciała. Ma postać taką samą jak jej właściciel. Ego jest krótkotrwałe, biorąc pod uwagę czas. Dusza jest wieczna” …_

Pisało na wstępie. Michał zaciekawiony przeczytał dwa rozdziały i trochę do chwili pójścia do toalety.

Kiedy wrócił, nastawił alarm na czternastą. Chciał jeszcze coś zjeść, nim pójdzie na rozmowę o pracę.

Wczytał się na tyle mocno, że jedną czwartą książki przeczytał w trzy godziny. Potem przerwał.

Za dwanaście czternasta zajrzał do lodówki. Zapomniał, że nie kupił nic na obiad. Wyjął więc parówki, ukroił dwie kromki chleba, posmarował je masłem i zjadł na spokojnie.

O czternastej dwie wziął prysznic i ubrał ponownie garnitur. Natomiast wpół do piętnastej siedział w autobusie.

Dwadzieścia minut później wysiadł na ulicy Pstrąga i skierował się do oszklonego budynku.

Wszedł do recepcji.

— Dzień dobry. W czym pomóc? — Spytał strażnik.

— Ja na rozmowę o pracę jako tester technologii wirtualnej i fotograf.

— Piętro pierwsze pokój siedem. Imię i nazwisko?

— Michał Krępa.

— Faktycznie. Jest Pan na liście specjalnej. Zapraszam.

Michał wszedł schodami na pierwsze piętro, odnalazł pokój numer siedem i zapukał. Nikogo jednak jeszcze nie było.

Spojrzał na zegarek. Minęła dopiero piętnasta. Spotkanie miało się odbyć za kwadrans czwarta.

Mając jeszcze sporo czasu, Michał zaczął przygotowania.

Kiedy zobaczył, że podchodzi do niego kobieta w eleganckim stroju, stanął na baczność.

— Niech się Pan nie wygłupia- Powiedziała, otwierając pokój.

— Ja na…

— Rozmowa o pracę? Pan Michał Krępa ma się rozumieć?

— Tak- Przytaknął Michał.

— Zapraszam do środka.

Kobieta i Michał weszli do pokoju.

Pomieszczenie miało ściany w tapecie wyglądającej jak drewno, podłoga ze śliskiej jasnej wykładziny, a na niej na wprost wejścia dwa drewniane krzesła obite niebieskim materiałem oraz ławka szkolna. Okno było lekko uchylone.

— Proszę, niech Pan usiądzie- Zaproponowała kobieta- Branża, jaką Pan wybrał, jest niebezpieczna. W niecały miesiąc po rozpoczęciu pracy nasi pracownicy z tej dziedziny umierali podczas kolejnych testów. Nie chcę Pana straszyć, lecz uprzedzić. Jeżeli poczuje się Pan źle po którymś z testów, proszę niezwłocznie poinformować o tym przełożonego.

— Przepraszam, że się wtrącę w Pani słowa, lecz nie powinny padać pytania?

— Potrzebujemy ludzi na to stanowisko. Gdybyśmy przebierali w nielicznej grupie, nic byśmy nie mieli.

— Na czym polega ten test? — Michał zaczął zgrywać nieustraszonego, ale… Miał mieszane odczucia.

Dobra cena za proste testy urządzeń i programów na ogłoszeniu brzmiało to, jak… Każda inna fucha za super wypłatę.

Teraz jednak strach przed nieznanymi skutkami próbował wyratować Michała z tej sytuacji.

— Wprowadzamy Pana w stan duszy i przeprowadzamy symulacje w różnych wirtualnych światach. Zaczyna Pan w następny poniedziałek. Życzę powodzenia.

Kobieta wyprowadziła Michała, który z wielkim zdziwieniem i zaskoczeniem połączonym z niesmakiem wyszedł z budynku.

Przed sobą miał wspaniały dzień i wielkie możliwości. Michał nie wiedział, co ma teraz zrobić. Stał, nie wierząc w to, co się właśnie stało.

W końcu powiedział w duchu stop dotychczasowemu życiu. Nie planował jakichś wielkich zmian. Mogło to być cokolwiek. Coś, co zaczęło, by nowy rozdział w życiu.

Tu przyszedł z pomocą pomysł. Właściwie dwa. Jeden zakładał imprezę ze znajomymi z dawnej pacy. Drugi…

Samotne przesiedzenie w domu i wypicie wina. Oczywiście czerwonego.

Mając dwie różne drogi, coś skłaniało Michała, aby samotnie zabalował. Nie było to nic dziwnego. Lubił siedzieć w domowej ciszy trochę bardziej od zadawania się z przykładowym Kowalskim.

Druga część chciała otworzyć się przed ludźmi. Michał nie był aspołeczny. Wręcz przeciwnie. Tworzył dobrze rozegrane partie i zawsze wychodziło na jego zdanie.

Nagle i gwałtownie ruszył na przystanek. W drodze do domu obie części jakby połączyły się i wyszedł miks, który zadecydował o planach na wieczór.

Kiedy Michał znalazł się na osiedlu, kupił w spożywczym pięć dwulitrowych butelek z czerwonym winem i karton cebulowych chipsów.

Z trudem zatargał je do domu.

W mieszkaniu zaczął wycierać kurze. Po tej czynności wybrał numery bardzo dobrych kolegów z pracy. Miał ich trzech. Szef też miał zostać zaproszony.

Pierwszą osobą, do której zadzwonił był Maciek Piwowarczyk. Powiedział, że pracuje do dwudziestej drugiej.

Za to Konrad Lupa zgodził się przyjść na dziewiętnastą. Trzecią osobą był Andrzej Klapa. On podobnie jak Maciek odmówił przyjścia, informując z uprzejmością, że jest chory, lecz chętnie by przyszedł.

Szef nie odbierał.

Michał odłożył telefon i zabrał się za czytanie przerwanej lektury.Rozdział 3

Wieczorem do mieszkania zadzwonił domofon. Michał otworzył drzwi i niecałą minutę później w progu pojawił się Konrad Lupa.

Konrad ma dwadzieścia siedem lat, zielone oczy, długie brązowe włosy, okulary i pryszcz. Wygląda jak hipis z jedną różnicą. Czuć od niego zapach perfum z dzikiej róży oraz migdałów. Ma dobrze zbudowaną sylwetkę.

— Witaj w ten piękny wieczór- Zaczął Konrad- Jak dobrze jest się spotkać.

— Cześć. Zapraszam do środka. Rozgość się.

— Nikogo nie ma? — Zdziwił się Konrad i wszedł do mieszkania.

— Nikt więcej nie przyjdzie. Jesteśmy tylko my.

— Z jakiej okazji parapetówka?

— Zwalniam się pracy. I nie mów mi, że źle robię. Mam fuchę.

— Jaką? — Zainteresował się Konrad.

— Może alkohol?

— Pewnie. Co nalewasz?

— Czerwone. Nie przepadasz?

— Lubię. Ogólnie piję wszystko, co lepsze. Coraz rzadziej, lecz jednak. Moim faworytem jest białe- Konrad usiadł na kanapie, a Michał podał otwartą butelkę- Całość?

— Pij do dna Czekają jeszcze trzy litry.

— Co?! — Zdziwił się Konrad.

— Paczkę?

— Chesterfieldów?

— Chipsów.

— Ile tego masz?

— Szykowałem się na większą imprezę. Karton?

— Michale, ty oszalałeś! Jaki i smak?

— Cebulowe karbonowe.

— Zapodaj- Michale podał z kartonu paczkę chipsów. Sam też wziął- Opowiadaj co u Ciebie?

— Nie mam samochodu- Michał upił trochę wina- Wczoraj zderzenie. Jechałem po alkoholu.

— Ile promila we krwi?

— Wypiłem tylko kieliszek- Obaj napili się niemal jednocześnie.

Konrad zaczął jeść.

— Policja nie stanęła po Twojej stronie?

— Obojętna. Wracałem z randki.

— Szukasz kogoś?

— Ta kobieta odnalazła mnie na portalu randkowym. A ty szukasz czy dalej singiel?

— Ja jak to ja. Od ostatniej wspólnej zmiany nic się nie zmieniło- „Mlaskanie i gulgotanie”.

— Czyli sam jak palec.

— Przepraszam jak robak. Palców jest więcej.

— Nawet nie. Robaki potrafią się…

— Daj spokój z mądrzeniem się. W końcu opuszczasz sklep raz na zawsze.

Rozmowa trwała do późna. Dopiero w momencie wypicia całego wina i zjedzeniu ponad połowy kartonu chipsów Michał i Konrad zasnęli przyciśnięci niepamięcią.

Rano o dziesiątej Michał wstał z wielkim bólem głowy i szybko pobiegł zwymiotować. Siedział w toalecie dobre półgodziny.

Kiedy wrócił do pokoju gościnnego, robiąc slalomy, Konrad spał w najlepsze.

Michał siedział teraz na podłodze, trzymając się za bolącą głowę i starał sobie przypomnieć jakie tematy poruszyli. Jedno co udało mu się odzyskać to świadomość tego, że przesadził z winem.

„Wino to mocny trunek” — Zauważył, wstał i podszedł do lustra, kulejąc- „Już nigdy więcej. Popatrz stary, co z Tobą zrobiła parapetówka. W ogóle była jakaś muzyka?”

I tego też zapomniał.

Ni stąd, ni zowąd podszedł do kuchni po wodę z kranu. Wyjął szklankę, nalał i wypił. Dwie czynności powtarzał do momentu, w którym nie widział już plamek przed oczami. Następnie wyjął mleko i wypijając cały litr, próbował otrzeźwieć.

Niestety skutek był marny.

Kulejąc, wrócił do budzącego się Konrada, który usiadł na podłodze między butelkami a stolikiem.

— Ale impreza… — Zaczął Konrad głosem ponad pięciu promili- Dawno się tak nie upiłem. Michał?… Dziękuję…

— Co… Ty… Harry… Przesadzasz.

— Na prawdę. Impreza była super. Tyle wina, aż nie wiem, kiedy się skończyło.

— Pamiętasz coś?

— Tylko wino. O czym rozmawialiśmy?

— Nie wiem. A po co zaprosiłem Ciebie?

— Chyba żegnasz się z nami? Michał? Przecież Ty nie możesz nas opuścić. Nie możesz!

— To nic nie da Harry. Szkoła magii na mnie czeka.

— Co ty chrzanisz? Michu, Ty przecież nie latasz.

— Zacznę. Zobaczysz! Jadę do świata magii. Koniec. Kropka!

Rozmowa mogła trwać w najlepsze, gdyby nie zadzwonił telefon do Michała.

Odebrał.

— Michał?

— Kto mówi?

— Milena. Piłeś?

— Oj tylko trochę…

— Właśnie słyszę. Dostałeś pracę?

— Jaką Pracę? To jakiś spisek?

— Stanowisko związane z Twoim zainteresowaniem. Płaca ponad dziesięć tysięcy. Pamiętasz?

— Jak ogarnę, to sobie pewnie przypomnę.

— Aha, jeszcze jedno. Dzisiaj o siedemnastej chcę, abyś poznał moją mamę. Zdecyduje co dalej z nami.

— Wystawiasz mnie na próbę?… Dzisiaj?… Nie mam ochoty na imprezy.

— To spotkanie. Kolacja w moim domu. Błagam, ubierz się, wytrzeźwiej szybko i przyjdź punktualnie na Osiedle Potrzeby dziesięć A mieszkania dwa.

— Postaram się. Ale po imprezie nie jestem w stanie wytrzeźwieć tak szybko.

— Woda z solą. Dodaje minerałów i pobudza organizm do działania. Usuwa kaca. Do wieczora.

— Cześć.

Michał rozłączył się. Poszedł do kuchni, nalał do termosu wody, dodał tyle soli, ile tylko mógł zmieścić. To samo zrobił z dzbankiem. Podał termos Konradowi i kazał pić.

Sam zaś pił prosto z dzbanka.

— Co to jest? — Spytał Konrad.

— Lek.

— Zdrowym jestem chłopcem małym…

— Pij! Albo… Albo… Skończysz jak Melly.

— Ten od?…

— Tak. Dawaj, załatwimy to szybko.

— To… Ten lek…

— Ja mam większą dawkę.

— Oby pomogło- Konrad zaczął pić solankę.

Solanka nie była dobra. Sól szybko rozpłynęła się, dając poczucie niesmaku. Jednak godzinę po wypiciu Michał czuł, jak trzeźwieje.

Poczekał jeszcze półgodziny i zauważył wielkie zmiany. Nie mówił już promilowym głosem, chód nie przypominał pingwiniego, a posmak imprezy odszedł w niepamięć.

Teraz był w stanie opowiedzieć wszystko ze szczegółami do chwili, w której zaczął pić trzeci litr czerwonego wina.

Spytał Konrada o możliwość podwiezienia po wcześniejszym uporządkowaniu mieszkania. Ten zgodził się po chwili wahania, bo tak czy inaczej, umówiony był na odbiór używanych opon zimowych.

Dość szybko się uporali ze sprzątaniem.

Wybiła piętnasta, kiedy zakończyli.

Konrad poszedł do toalety, a Michał ubrał garnitur, umył zęby i popsikał się angielskim perfum.

O piętnastej trzydzieści siedem byli już na parkingu.

— Czy to na pewno bezpieczne? — Spytał Konrad- Gdzie mam jechać?

— Osiedle Potrzeby blok dziesięć.

— Michał? A wiesz, że to jedenaście minut pieszo?

— Wiem. Jedziemy?

— No dobrze… To w którym kierunku? — Konrad sprawiał wrażenie niepewnego i najchętniej zostawiłby Michała samemu sobie.

— Za sklepem spożywczym. Tam mieści się komisariat policji.

— W takim razie dobrze wiedzieć- Konrad spróbował. Ale nie spodziewał się takiej nagłej reakcji- Nie chcesz iść sam? To krótki odcinek. A zanim znajdę miejsce parkingowe, to minie trochę czasu…

— Wysiadam- Poinformował Michał i zrobił to. Konrad odjechał.

Michał zaszedł po drodze do sklepu i kupił dwie bombonierki. Na miejscu znalazł się pięć po szesnastej.

W oczekiwaniu na godzinę spotkania usiadł na ławce przy placu zabaw pod blokiem. Los chciał, aby spotkał Milenę wracającą z zamówieniami.

— Cześć- Powiedział, wstając.

— Dobrze, że jesteś. Chodź.

— Zabrać część? — Michał automatycznie chwycił za pudełka.

— Jasne.

To go zaskoczyło. Zero kłótni.

Nic.

„Widać, że nie ma łatwo w życiu” — Pomyślał i…

Michał zabrał zamówienia, a Milena otworzyła drzwi.

Weszli do mieszkania.

Przedpokój ozdobiony był tapetą przypominającą ciemne drewno. Kuchnia, na której stole Michał położył zamówienie, przypominała mu dziwnym trafem toaletę za czasów, kiedy mieszkał w rodzinnym domu.

Do pomieszczenia weszła starsza kobieta o blond włosach z siwymi końcówkami. Na nosie miała okulary zaś w ręku książkę kucharską.

— Mamo to Michał, o którym ostatnio wspominałam- Zaczęła Milena- Michale to moja mama. Nie lubi obcych.

— Dzień Dobry- Odezwał się Michał.

— Nie wyglądasz mi na szczęśliwego.

— Mamo… Mogłabyś nie oceniać pochopnie?

— No dobrze, ale pozostanę szczera.

— Michale, rozłóż talerze i sztućce. Jadalnia mieści się obok.

Na prośbę Mileny zabrał talerze, widelce, noże oraz szklanki, a następnie zaniósł je do wspomnianej jadalni.

Pokój nie miał wielu ozdób. Na zielonej ścianie wisiał obraz kwiatów przypominających Narcyzy, pośrodku stał szklany stół oraz cztery metalowe krzesła z miękkimi oparciami. Podłoga błyszczała. Jednym słowem przytulnie.

Nie musiał wracać. Milena przyniosła właśnie ciepłą pizzę na okrojonym kartonie z sosem chrzanowym z miodem i ziołami w specjalnym naczyniu. Zaraz za nią weszła jej mama.

— Opowiedz mamie, gdzie pracujesz i od kiedy- Zaproponowała Milena, siadając do stołu. Michał przejął to pytanie.

— Zaczynam w ten poniedziałek na stanowisku testera światów wirtualnych. Moje zadanie będzie polegało na sprawdzaniu, co kryje się w danym świecie. Jest to dobrze płatna praca.

— Ile będziesz zarabiać? — Spytała mama Mileny.

— Dziesięć tysięcy na czysto. Do tej pory mój zarobek nie przekraczał trzech tysięcy.

— Dlaczego wybrałeś moją córkę i zaproponowałeś jej wspólne mieszkanie?

— Czuję do niej, coś więcej niż można powiedzieć. Od pierwszego spotkania poczułem, że jesteśmy zapisani w gwiazdach. Marzyłem o takiej kobiecie.

— Umiesz gotować? — Kolejne pytanie od mamy Mileny.

— Średnio na jeża. Za to wszystko, czego się nie podejmę, wychodzi dobrze i za pierwszym razem. Dodatkowo jestem chętny do nauki.

— Milena mówiła mi o Tobie, że planujesz zamieszkać w większym domu. Jaka kwota za wynajem Ciebie interesuje?

— Do dwóch tysięcy z opłatami.

— Masz samochód? Słyszałam, że tak.

— Jest u mechanika. Miałem lekką stłuczkę dwa dni temu. Nic poważnego.

— Mąż mojej dobrej znajomej sprzedaje rodzinnego fiata za tysiąc sto. Wszystko działa. Zaś domek jednorodzinny za półtorej tysiąca z opłatami wynajmuje kolega z klubu Bingo. Jeśli naprawdę zależy Tobie na Milenie, to przyjmiesz moją propozycję kaucja domku pięćset złotych. Na start łącznie trzy sto.

— Mamo… Nie wiedziałam, że masz znajomości- Zdziwiła się Milena.

— Starsze osoby po trzydziestce też mają prawo dorobić. Wchodzisz rybko?

— Pewnie, że tak. Kiedy mam zapłacić?

— We wtorek mam Bingo i zobaczę się też na babski wieczór ze znajomą od samochodu. Kelnerem ma być jej mąż. W środę Milena da Tobie znać, kiedy i gdzie.

— Dziękuję mamo Mileny.

— Proszę mów do mnie mamo. W końcu widzę, że zależy Tobie na mojej córce.

— Michał? — Przerwała beztroską rozmowę Milena, która wstała i tupała nogami z niecierpliwości oraz ze zdziwioną miną.

Michał przeprosił mamę i wyszedł z Mileną do kuchni.

— Jak ją przekonałeś? — Zapytała, trzymając złożone ręce.

— Tak samo, jak innych. Jestem szczery. Mam taki dar. Zwyczajnie rozgrywam otwarte karty. Życie to gra słów. Nie można tego tolerować. W poniedziałek wezmę pożyczkę z nowej firmy. Przyznają mi ją bez większych problemów.

— Ale… Ja co bym nie robiła mama, nie jest tak szczera. I podejrzewam, że jest do mnie uprzedzona. Nie lubi obcych. Tym bardziej zawsze znajdywała coś na moich niedoszłych chłopaków. Ty jesteś inny.

— Dziękuję za uznanie. Jeżeli chcesz coś osiągnąć, to powiem wszystko, gdy już zamieszkamy razem. Miesiące treningów, wiary i medytacji. Cały sekret.

Książki mam w domu. Uczyłem się z nich za dzieciaka. Jedyny problem to rodzina. Z nią zawsze miałem na pieńku.

— Ty słyszysz siebie? Gra słów? Życie nie jest proste.

— Mileno, przekonasz się. Zrozumiesz, co z czym się je tylko daj sobie czas. Życie jest naprawdę przyjemne. Wstaję z tą myślą i z nią zasypiam.

— Dobra. Przekonujesz mnie. Chodźmy coś zjeść, zgłodniałam.

Milena z Michałem wrócili i do końca spotkania panowała przyjemna, uroczysta atmosfera. A trzeba przyznać, że siedzieli do dziewiętnastej czterdzieści dwa.Rozdział 4

W poniedziałek Michał wstał równo o piątej. Pierwszym krokiem, jaki wykonał była kąpiel w zimnej wodzie. Zaraz po niej ubrał się, pościelił łóżko i usiadł na podłodze przygotowany do medytacji.

Po kilku minutach odprężenia wszedł do nieznanego mu świata. Nie byłoby to dziwne, gdyby była to wizja normalnego kawałka ziemi.

Znajdował się w pokoju pełnym… tabliczek?!

Kiedy próbował przeczytać napisy na nich, wyryte one znikały i pojawiały się w innym miejscu. Ogólnie pomieszczenie było w bieli.

Nagle do Michała doszedł dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi. Hałas dobiegał z lewej ściany.

W momencie przybliżenia się do niej przed Michałem wyskoczyła tabliczka. Ten wyraz był wyraźny. Wymawiając go, pojawiło się przejście do niebieskiego pokoju.

„Droga”.

Michał przeszedł przez otwór w ścianie. Patrząc w prawo, zobaczył metalowe drzwi.

Reakcja była prosta. Próbował je otworzyć, ale się nie dało.

Kiedy odwrócił się do tyłu, zobaczył czerwony napis. Przeczytał go i usłyszał przekręcanie klucza w zamku.

„Wybierz”.

Michał odwrócił się w stronę drzwi. Były otwarte.

Wszedł do pokoju i zobaczył dwa przejścia. Rozejrzał się po pomieszczeniu.

Nic więcej wokół niego oraz pustki nie mógł odnaleźć.

Michał spróbował otworzyć oczy. Nie dał rady. Dalej widział przejścia do ciemnych korytarzy.

Lewy i prawy. Co wybrać? — To pytanie krążyło po jego głowie. Zdecydował ostatecznie, że wejdzie instynktownie…

Po co miał iść?

Po dłuższym zastanowieniu się wszedł do tunelu po prawej stronie.

Wtedy ukazał się jego pokój. Był w nim cały czas. Michał uszczypnął się w dłoń. Poczuł lekkie pieczenie.

„To nie działo się naprawdę” — Pomyślał, wstał i spojrzał na zegarek w telefonie. Dochodziła siódma dwadzieścia. Szybko ubrał buty i wyszedł na przystanek. Zdążył w samą porę, autobus właśnie podjechał.

Siedział i myślał, jak może wyglądać jego pierwszy dzień w pracy. Zastanawiał się nad opcją pożyczenia pieniędzy od szefa w ten lub następny dzień.

Kiedy wszedł do budynku, strażnik pokierował go do piwnicy.

Czemu tam?

Michał nawet nie chciał wiedzieć. Pragnął tylko pracować na pełnych obrotach.

W pokoju z komorą spotkał mężczyznę, który nakazał wypić skromną butelkę, z jak to powiedział, płynem zawierającym mikroskopijnych rozmiarów chipy.

Gdy Michał to zrobił, wszedł do komory i został zamknięty.

Do środka wpuszczono gaz usypiający. Michał zasnął i obudził się jednocześnie w pokoju z szarymi ścianami, białym sufitem, podłogą w czerwone kafelki oraz drzwiami naprzeciwko siebie. Nagle usłyszał męski głos:

— Tu będziesz zaczynał i kończył każdą misję.

— Wprowadziliśmy Twoje ciało w stan śpiączki, ale nie martw się. Obudzimy Ciebie pod koniec zmiany. Dzisiaj zaczniesz trening. W odpowiednim czasie przejdziesz do nowo odkrytych światów. Zadania będą coraz bardziej wymagające, pozbawione radości i spokoju. Następnym razem wrócisz tam, gdzie zakończyłeś, dopóki nie osiągniesz celu. Możesz mówić.

— Dokąd prowadzą te drzwi? — Spytał Michał.

— Za nimi jest kolejny pokój podobny do tego. Znajdziesz tam cyfrowo wygenerowaną kamerę z nieograniczoną możliwością nagrywania.

— Co mam robić?

— Teraz idź po nią. Jest na jedynej półce. Nie potrzebuje baterii. Potem wejdź do czarnego portalu. Włączymy go, kiedy będziesz w środku.

— Jak wrócę?

— O to się nie martw. Zabierzemy Ciebie w odpowiedniej chwili.

Michał przeszedł przez jedyne drzwi, zabrał kamerę i wszedł w portal. Nagle znalazł się przed domem.

Miejsce niczego mu nie przypominało. Chociaż wolał o tym nie myśleć.

Czuł, że jest w Piekle.

— Przepraszam. Nie to miejsce. Muszę zrobić porządek w plikach- Powiedział męski głos.

Po tych słowach Michał znalazł się na drodze przed lasem.

— Znowu nie to- Rzekł głos.

Teraz Michał stał przed ścianką wspinaczkową. Pierwszym ruchem, jaki zrobił, było podejście pod nią.

— Już jesteś- Znowu męski głos- Przed Tobą ściana wspinaczkowa. Za nią skok w wirtualne błoto. Spokojnie, nie ubrudzisz się. Potem bieg po belce, ruchome schody, bieg przez opony, ślizg pod drutem kolczastym i znowu ściana tyle, że w dół. Gotowy?

— Trening? Tylko tyle?

— Druga część jest trudniejsza. Gotowy?

— Jasne.

— To start.

Michał dość szybko uporał się ze ścianą i zeskokiem w błoto. Potem prawie nie spadając, przeszedł po belce. Ruchome schody zajęły mu trochę więcej czasu od ściany wspinaczkowej. Bieg przez opony poszedł zadziwiająco sprawnie. Następne były kolczatki. Trzymając kamerę w lewej ręce, przeszedł i tę przeszkodę. Na odwrotnej ścianie wspinaczkowej zawiesił kamerę na szyję i wolno oraz z wielką uwagą zszedł na dół.

Kiedy stanął na wirtualnej ziemi i popatrzył w przód, zobaczył drabinę jakieś pięćset metrów od siebie.

— Brawo. Najlepszy czas- Powiedział męski głos- Teraz bieg i wspinaczka na mur. Nie będzie tak prosto. Wirtualne psy mają klatki sto dwadzieścia metrów od Ciebie. Zobaczymy, jaki jesteś szybki. W przypadku, kiedy złapią Ciebie, zaczynasz jutro od początku. Będziesz miał czas na duchowy trening.

— Które miejsce na ilu zawodników?

— Pierwsze na wszystkich byłych pracowników. Gotowy?

— Zaraz… Psy?! Nie jestem taki szybki.

— Gotowy? — Powtórzył głos- Potem będzie łatwiej.

— No tak.

— To na trzy wypuszczam psy. Raz… dwa… Gotowy… Do startu… Trzy!

Michał wystartował. Biegł swoim najszybszym tempem. W cztery piąte drogi psy były trzydzieści metrów od niego.

Kiedy, wspinał się na trzymetrowe ogrodzenie, jeden z nich prawie doskoczył i chwycił za jego nogawkę. Michał był już na górze, gdy wirtualne psy zniknęły.

— Brawo. Po prostu trzeba dać nagrodę- Powiedział głos.

— Kim jesteś? — Michał zajarzył, że nie zadał jeszcze tego pytania.

— Odpowiem na nie po zakończeniu testu. Swoją drogą czas na szukanie kartek.

— Że co?! — Zdziwił się Michał.

— Spokojnie. Kartki znajdziesz w opuszczonym domu. Drugi test to nagrywanie. Szukając kartek, nagrywaj wszystko, co widzisz. Po ich odnalezieniu schowaj je do skrzynki przed budynkiem. Szukaj również klucza z literką T. Przyda się na później.

— Ile jest kartek?

— Trzy. Dom ma parter i piwnicę. Możesz palić światło.

— A gdzie dom?

— Na lewo od Ciebie. Jest ogrodzony zniszczonym płotem. Wejście szybko odnajdziesz. Swoją drogą ja bym już szedł. Wieczór nie będzie trwał wiecznie.

Michał skierował się w lewo. Po kilku minutach odnalazł płot. Przeskoczył przez niego i zaczął szukać głównego wejścia.

Znalazł je dość szybko. Dokładnie w momencie całkowitego zajścia słońca włączył nagrywanie oraz lampę na głównym tarasie.

Wszedł do domu przez skrzypiące drzwi.

Wewnątrz panowała ciemność. Michał był zmuszony patrzeć na kamerę, idąc do kolejnych pokoi. Na przedpokoju szybko odnalazł światło. Umieszczone było lekko w prawo przed drzwiami.

Zapalił je.

Jego oczom ukazał się malutki korytarzyk. Beżowe ściany, podłoga z jasnych desek i jedyna szafa ze zbitym lustrem wyglądały nawet przyzwoicie.

Po lewej stronie Michał miał zejście do piwnicy od prawej przejście do kolejnych pomieszczeń. Wybrał parter.

W drugim pokoju znajdował się telewizor dość starej daty, szafka, kanapa w czarno białe łatki oraz półki z książkami.

Michał zapalił światło i zaczął przeglądać książki. Zauważył, że wszystkie mają te same tytuły.

Wyciągając trzecią z kolei wypadła mu kartka z napisem: „Do skrzyni”.

Michał zabrał ją, odłożył książkę i poszedł do kolejnego pomieszczenia. Była to kuchnia.

Odnalazł światło i zapalił. Jego oczom ukazał się piec kuchenny, kamienny stół oraz krzesła zdobione ręcznie.

Rozejrzał się wokół. Na stole stały talerze zastawione syto. Znalazł się tu kurczak z jabłkami, naleśniki, a obok nich syrop klonowy oraz mleko.

Michał, chcąc zaoszczędzić czas, nie oglądał się zbyt długo za kartkami. Przeszedł do jadalni połączonej z sypialnią.

Tu ściany miały barwę zgniłego złota. Podłoga została wyłożona kafelkami w kolorze młodych ziemniaków wyjętych prosto z ziemi.

Pierwszym co przykuło uwagę Michała były łóżka.

Starannie zaścielone w zieloną kołdrę w żółte kropki z białą poduszką. Między nimi mieściły się dwa stoliki nocne, a na nich świece.

Drugą rzeczą była szafa z wyłamanymi drzwiami.

Po dokładnym rozejrzeniu się Michał zauważył stolik przy oknie. Na nim znajdowała się otwarta książka z piórem i atramentem.

Podszedł bliżej.

Pismo w książce było niewyraźne, pisane jakby ktoś się śpieszył.

Michał podniósł ją i zobaczył klucz. Zabrał go, po czym odłożył książkę. Potem przeszedł się po pokoju i na jednym z trzech łóżek zobaczył kartkę z tym samym napisem co poprzednio.

Wyszedł z pokoju i kiedy dotarł przed schody prowadzące do piwnicy, zatrzymał się i wyłączył nagrywanie. Następnie poszedł przed dom i włożył kartki do skrzyni.

— Jeszcze jedna kartka- Powiedział męski głos- Potem kończysz trening na dzisiaj.

— Tak się zastanawiam nad tym, czy na pewno muszę iść na dół.

— Podpowiem, że parter został przez Ciebie wyczyszczony. Pamiętaj o włączeniu kamery.

Michał wszedł do domu, włączył kamerę i zszedł powoli na dół.

Tam nie było możliwości zapalenia światła, o czym dość szybko się przekonał. Zadanie utrudniał dodatkowo stojący płyn o gęstości wody.

Michał wolał nie wiedzieć, w jakiej mazi chodzi.

Patrząc w monitor kamery, zaczął szukać ostatniej kartki. Chciał już zakończyć to dziwne zadanie.

Patrząc na metalowe półki, widział same kartony. W końcu dotarł do końca piwnicy i stanął przed obrazkiem ładnie namalowanej literki T.

Michał skręcił w lewą stronę i tu ponowił poszukiwania. Kartka, którą szukał, znajdowała się prawie na samym końcu rzędu półek.

Kiedy ją zabrał, zaczął wracać do wyjścia z piwnicy.

Niedługo potem znalazł się na tarasie, odłożył kartkę i usłyszał głos:

— Dzisiaj to koniec treningu. Jutro znajdziesz się przed domem i będziesz kontynuować trening. Jest czternasta.

— Jakie masz imię?

— Mówiłem, że zdradzę je po skończeniu treningu. Teraz przygotuj się na teleportację do ciała.

— Chwila… To jestem duszą?

— Można tak powiedzieć. Gotowy? To wstajesz na zero. Trzy… Dwa… Jeden… I…

Michał obudził się w komorze. Miał lekkie zawroty głowy.

Kazano mu wypić wodę z minerałami. Zrobił to.

Po jej wypiciu poczuł się lepiej.

Teraz wyszedł z budynku i wsiadł w pierwszy autobus do domu.

W mieszkaniu zjadł zimna pizzę z wczoraj i usiadł do książki. Czytał ją do godziny dziewiętnastej dwa. Później Wziął ciepły prysznic i zmęczony pomodlił się. Nie miał ochoty na medytację, którą robił dzień w dzień przed snem.

Zasnął.