Wikta, ratuj! - ebook

POKUSA BEZTROSKIEJ PRZYSZŁOŚCI

Nie opłaciwszy rachunków za czynsz, prąd i gaz, zostawiając odłączony telefon, paru nic niewiedzących przyjaciół, całkiem sporą gromadę wrogów, wolne, może nawet najpowolniejsze sądy na świecie, nieskuteczny system penitencjarny oraz przereklamowany gospodarczy, a także zimową zawieruchę, Nasza Bohaterka bez żalu opuszcza kraj, by udać się na zasłużony -jej zdaniem - odpoczynek, którego bliżej nieokreślona perspektywa czasowa każe żywić nadzieję na beztroską przyszłość.

Tak właśnie przedstawiały się sprawy, kiedy w zacinającym deszczu Michalina Michałkowska (zwana przez przyjaciół Miską lub Misia) stanęła o zmroku na progu Rancza Felicja.

Wyglądała w zupełności na osobę, za jaką pragnęła uchodzić: bezradną, złamaną życiem, godną współczucia istotę płci żeńskiej. Ostatnie miesiące rzeczywiście nieco nadwerężyły jej silny i odporny system nerwowy. Mniej więcej pod koniec sierpnia Miśka przypadkiem zaplątała się w dwanaście afer kryminalnych (jak skrupulatnie obliczył urząd prokuratorski). Afery te wynikały jedna z drugiej, jedna w drugą przechodziły, przenikały się i znikały za sprawą uczestniczących w nich osób, pieniędzy, miejsc oraz Miśki i jej wiedzy operacyjnej. Do tego czasu Miśka Michałkowska pracowała nieoficjalnie na stanowisku prywatnego szpiega niejakiej Celiny Krętek. Jej zadanie polegało na słuchaniu, patrzeniu i przekazywaniu - Celina lubiła być osobą dobrze poinformowaną. Kiedy sprawy zaczęły przybierać zły obrót, chlebodawczyni sprytnie i bez rozgłosu ulotniła się z kraju z pieniędzmi męża oraz trzema przyjaciółkami. Tymczasem Miśka została i lekkomyślnie, głównie z lęku o własną skórę, zaczęła zdawać urzędowi prokuratorskiemu relację ze swej wiedzy.

Była naiwna, jeśli sądziła, że zapłaci za to ktokolwiek inny oprócz niej samej. Już wkrótce rzeczona naiwność (czy też uczciwość, jeśli tak to wolicie nazwać) zaczęła jej przysparzać mniejszych i większych problemów. Po pierwsze, gnębiono ją wielogodzinnymi przesłuchaniami i groźbami o konsekwencjach składania fałszywych zeznań. Po drugie, i znacznie bardziej przykre, stała się ofiarą umoralniających kazań pewnego pedagogicznie nastawionego funkcjonariusza państwowego. Funkcjonariusz do tego stopnia oddał się sprawie, że zaproponował Miśce prywatną resocjalizację pod własną domową opieką w każdy weekend. To wszystko było oczywiście dosyć uciążliwe, ale nie spędzało Miśce snu z powiek - w przeciwieństwie do cowieczornych rozmów telefonicznych z mężczyzną, który przedstawiał się jako Przyjaciel. Sugerował on, że z powodu swej przesadnej szczerości Miśka może to i owo stracić - a to rękę, a to nogę, a to głowę, a to kogoś z bliskich krewnych. Kiedy humor mu dopisywał, twierdził, że pozwoli Miśce wybierać, ponieważ ją polubił. Trudno powiedzieć, żeby ta perspektywa budziła w niej entuzjazm. W pełnych żałości listach, wysyłanych do Celiny Krętek, Miśka wyznawała, że umiera z przerażenia, rozpaczy, poczucia bezradności oraz głodu, gdyż nie tylko jej psychika, ale i pieniądze były już na wyczerpaniu, a lęk nie pozwalał jej wychodzić z domu w poszukiwaniu kolejnej pracy.

Pod wpływem tych listów i poczucia winy Celina opłaciła Miśce prawnika, a także zaczęła regularnie wysyłać pieniądze na jej utrzymanie. Prawnik doradził Miśce, żeby odwołała wszystko, co do tej pory zeznała. Był to według niego jedyny sposób na uniknięcie dalszych problemów i wycofanie się, cało z zaistniałych. Mimo wyrachowania, wygodnictwa oraz bezczelności Miśka była jednak osobą o wykształconym instynkcie moralnym oraz poczuciu sprawiedliwości, toteż nie było jej łatwo przystać na tę propozycję. Przez jakiś czas biła się z myślami, a nawet zwierzyła się z nich Przyjacielowi - jedynej wtajemniczonej osobie, którą miała pod ręką. Jej oddany powiernik przyznał, iż w ogóle nie rozumie podobnych dylematów i mimo że ją lubi, uważa, iż jest stuknięta. Wprawdzie przyzwyczaił się już dzwonić do niej co wieczór i od jakiegoś czasu robi to nawet na własny koszt, ale jeśli jego argumenty nie przemówiły Misce do rozumu, to - niestety - przyjdzie taki moment, że staną ze sobą twarzą w twarz i wówczas jej życie ulegnie gwałtownej zmianie, której on osobiście nie zazdrości. Niełatwo żyć bez ręki czy nogi, a życie bez głowy jest w ogóle niemożliwe. Najłatwiej przyzwyczaić się do życia bez krewnych, którzy i tak muszą od nas odejść, i to właśnie będzie jej doradzał, jeśli wcześniej nie nabierze rozumu.

Jego rozumowanie pomogło Misce podjąć decyzję. Niestety, nie była ona właściwa z moralnego punktu widzenia.

Odwołała wszystkie zeznania i postanowiła, że ostatecznie i bez żalu opuści ojczyznę. Przez kilka ostatnich tygodni załatwiała wszystkie swoje sprawy, co polegało na wyczerpywaniu wszelkich zasobów, zaniedbywaniu własności wynajmowanej, używaniu życia (jeżeli jest to w ogóle możliwe w Warszawie) oraz zrywaniu kontaktów z przyjaciółmi.

Nie bez racji uważała, że dzięki temu łatwiej będzie wyjechać, a trudniej wrócić, gdyby takie głupstwo przyszło jej do głowy. Przez ten czas zdołała odprężyć się psychicznie, zapomnieć o przeżytych stresach i lękach oraz przyzwyczaić do myśli, że wszystko, co złe w jej życiu, właśnie się skończyło.

Kiedy więc stała zmarznięta i zziębnięta na progu Rancza Felicja, wszelkie pozory psychicznego załamania były obliczone na efekt, który nastąpił: na poczucie winy, żal i współczucie tych, które opuściły ją w potrzebie.

Było ich trzy: Dziunia, mistrzyni malowania paznokci i wielbicielka wenezuelskiej kinematografii, Celina, złodziejka ze skrupułami, i małomówna Wikta, kobieta o urodzie i subtelności średniowiecznej katapulty.

- Misiu! - wołały. - Misiu, dziecko, ależ schudłaś! To naprawdę ty?!

Ta ostatnia wątpliwość mogła świadczyć wyłącznie o tym, że wszystkie zabiegi skierowane przeciwko własnej urodzie odniosły pożądany skutek.

- Naprawdę ja - łkała Miśka szczerze wzruszona i przejęta zarówno ich czułością, jak i swoją niedolą. - Nie macie pojęcia, co przeżyłam, kiedy uciekłyście!

- Mamy - zauważyła przytomnie Celina. - Pisałaś listy.

- Nie przerywaj - fuknęła Dziunia. - Daj się dziecku wygadać.

Tak więc Miśka rozpoczęła opowieść o tym, jak heroicznie walczyła z całym światem, jak opuszczona przez przyjaciół, sponiewierana i zastraszona przez policjantów oraz gangsterów próbowała nie ulec załamaniu nerwowemu, które w jej sytuacji nie byłoby niczym nadzwyczajnym i w końcu niemal nastąpiło. Celina była tak samo poruszona jak przy ich pierwszym spotkaniu, kiedy Miśka jawiła jej się jako młoda prowincjuszka przybyła na podbój stolicy, zdolna studentka bez środków do życia, półsierota, którą nieczuli mężczyźni - ojciec i dziadek - wychowali w zimnej atmosferze starego, zmurszałego domiszcza na krańcach cywilizacji, bez prądu, wody i dobrego słowa (nie będziemy na razie ustosunkowywać się do prawdziwości tych słów). Dziunia łkała jak bóbr, a dobrej Wikcie trzęsła się broda i wąsy. Tymczasem Miśka zza ich ramion zerkała już na mieszkanie i utwierdzała się w przekonaniu, że jest to miejsce, do którego przyzwyczai się bez bólu. Willa była w rzeczywistości wiekowym, kamiennym budynkiem, nieomal pałacykiem, przebudowanym z niejakim barbarzyństwem ku wygodzie nowych mieszkańców. Kilka ścian wyburzono, a na miejscu patio przykrytego szklanym dachem zbudowano basen. W jasnych, wysokich pokojach stały stare meble, donice z egzotyczną florą oraz wytwory afrykańskiej sztuki ludowej o wyraźnie seksualnym charakterze.

Mimo paru śmiałych ukłonów w stronę nowoczesności całość prezentowała się intrygująco. Słowem, nie wyglądało na to, żeby lokatorki same się tu urządziły. Stwierdziwszy ten fakt, Miśka z zadowoleniem go zaakceptowała.

- A co u was? - spytała w końcu, sama już znudzona swą opowieścią. - Jak tam Lena? - dodała z pozorną obojętnością.

Lena była czwartą uciekinierką, córką Dziuni. Miśka piąte przez dziesiąte słyszała, że uciekała dalej, tym razem z pewnym „mężczyzną bez zasad" - jak oszczędnie wyraziła się w którymś z listów Celina.

- Wyjechała do Argentyny! Nie chcę krakać, ale ten kraj od pięćdziesięciu lat nie cieszy się dobrą sławą, słyszałam w radio. Ty wiesz, kto tam po wojnie uciekał? A teraz ona z tym, tfu, policjantem! Zdradziła nas dla mężczyzny, który ją oszukał. Czy człowiek musi się wykrwawić, żeby uświadomić sobie, iż nie jest nieśmiertelny? - spytała Dziunia patetycznie, wprowadzając Miskę w lekkie osłupienie. - Och, gdyby Lena pamiętała cokolwiek z tego, co starałam się jej przekazać w dzieciństwie, nigdy by tak nie postąpiła!

- A co takiego starałaś się jej przekazać? - zaciekawiła się Miśka.

- Zawsze idź na łatwiznę! - odparła Dziunia z niezachwianą pewnością.

Nim Miśka wyjawiła, że czuje się duchową córką Dziuni, Wikta dodała oskarżycielsko, wskazując salon wielki jak boisko:

- Zabrała ze sobą psa i zostawiła nas tutaj.

- Psa mogła ostatecznie zostawić - zgodziła się Miśka, myśląc jednocześnie o tym, czy Lena zostawiła wystarczającą sumę pieniędzy z legendarnego konta swojego śp. ojca gangstera.

Miśka nie miała nic przeciwko życiu na jego koszt. Byłaby to nawet dobra forma zadośćuczynienia za wszystkie cierpienia, jakich doznała ze strony jego środowiska. Poza tym Lena w ogóle nie była jej potrzebna. Miśka nigdy za nią nie przepadała. Teraz gotowa była zająć jej miejsce i przyjąć jak leci wszystko, co tamta odrzuciła: serdeczną troskę, czułą opiekę, zajmującą rozmowę, przyjazne towarzystwo Dziuni, Celiny, a nawet Wikty (gdyby Wikta była do tego zdolna). Miśka już niemal czuła, jak opływa w tę miłość, którą wszystkie bezwarunkowo powinny jej okazywać, traktując jak swoją wspólną córkę, jedynaczkę bez żadnej konkurencji. Miała wreszcie szansę stać się prawdziwym członkiem rodziny, zamiast grać rolę pomocy domowej. Wprawdzie to zajęcie wykonywała raczej teoretycznie, niemniej jednak formalnie. A teraz... śniadanie pod nos, taplanie w basenie do obiadu, leniwe popołudnia z wysokokalorycznymi produktami popkulturowymi w telewizji, spacery brzegiem morza, wieczorne wyjścia, sobotnie wspólne zakupy, wycieczki w nieznane - i to wszystko w zacnej Hiszpanii. Nuda jej tu nie groziła, na brak towarzystwa również nie mogła narzekać. W końcu jako udana blondynka powinna niezgorzej odnaleźć się w tym jak że interesującym środowisku lokalnym. Tak właśnie dumała, leżąc w wielkim łóżku na piętrze i słuchając odgłosu rozbijających się o brzeg fal. Witaj świecie prostych wartości! Witaj święty spokoju, dostatku materialny i dobra pogodo! Niechże was uściskam - już zawsze będziemy razem!

O ile Miśka liczyła na spokój w świecie prostych wartości i temu podobne rzeczy, już wkrótce mogła się przekonać, że żyła iluzją. Pierwszy szok przeżyła zaraz nazajutrz po przyjeździe. Mniej więcej o jedenastej, kiedy wszyscy porządni ludzie, którym obce są troski materialne i opieka nad małoletnimi członkami rodziny, powinni jeszcze spać w najlepsze, poderwał ją z łóżka niesamowity huk. Drżąc ze zdenerwowania, potykając o rozrzucone w nieładzie ubranie i zwoje prześcieradła, dotarła w końcu do okna.

Na szerokim, brukowanym podwórzu za domem stał czerwony, sfatygowany i niesamowicie brudny samochód.

To on właśnie wydawał odgłosy podobne do grzmotów, huku dział i śpiewu Wikty. W środku, szczerząc zęby i machając ręką, siedziała Celina.

- Halo, śpiochu, obudziłam cię?! - zawołała. - Robię licencję kierowcy rajdowego!

Misce przyszło do głowy, że mogłaby ją teraz znienawidzić.

- Jak to? Pod moim oknem? W środku nocy? - spytała słabo, opanowując chęć ciśnięcia doniczką i inwektywą.

- W moim wieku nie traci się życia na sen i temu podobne bzdury. Miłego dnia. Pa!

Kiedy odjeżdżała, Miśka zauważyła z pewnym zdziwieniem, że towarzyszy jej smukła, ciemnowłosa dziewczyna o urodzie Penelope Cruz.

- To Maria - wyjaśniła Dziunia. - Przygotowuje Celinę do startu w rajdzie Paryż-Dakar. A poza tym pomaga jej zmienić upodobania seksualne i religijne. Jest... hm, zapomniałam, jak się nazywa ten Kościół... Jakoś na „t"... - Tu Dziunia ziewnęła, jakby wszystkie te rewelacje trąciły banałem.

- Chcesz powiedzieć, że Celina... Że ona... Że ona i Maria są... parą?

- Oczywiście - odparła Dziunia, łykając dżin z tonikiem i zaciągając się kubańskim cygarem.

Zarówno jakość dżinu, jak cygara w pierwszym momencie uspokoiły Miskę w kwestii sumki, jaką Lena przed wyjazdem musiała zostawić matce. Dopiero następnego ranka przyszło jej do głowy, że sposób, w jaki Dziunia wykorzystuje te pieniądze, nie jest chyba najlepszy. Dziunia piła i paliła, całymi dniami nie ruszając się z tarasu i nie odrywając wzroku od morza. Nie wychodziła nawet na obiad i należało wątpić, czy noce spędza w łóżku.

Miśka próbowała ją jakoś rozruszać, proponując bądź to pływanie w basenie, bądź spacer, bądź oglądanie telewizji, ale kiedy Dziunia nie zareagowała pozytywnie nawet na propozycję zajęcia się jej paznokciami - wpadła w popłoch. Próbowała porozmawiać o tym poważnie z Celiną, ale ta stwierdziła optymistycznie, że pasywność Dziuni to nie choroba psychiczna, tylko menopauza. O ile nazwa czyni różnicę.

Jedynie Wikta, która każdego ranka wymieniała Dziuni puste butelki na pełne i uzupełniała zawartość pudła z cygarami, wykazywała pewne oznaki dezaprobaty dla jej stylu życia. Z Wiktą trudno było jednak zawrzeć jakąkolwiek koalicję. Miśka czuła przed nią pewien respekt graniczący z lękiem - tym bardziej teraz, kiedy Wikta wstawiła sobie całą paszczę nowych zębów, nadających jej twarzy drapieżny wygląd piranii ewentualnie piły mechanicznej. Poza tym kontakt z Wiktą był dosyć skomplikowany, bo nie mógł być... skomplikowany. Wikta funkcjonowała w świecie prostych, jednoznacznych sformułowań, a zdania podrzędnie złożone odbierała jako wyrafinowaną formę obrazy. Rano sprzątała mieszkanie i przygotowywała obiad.

W południe słychać było jeszcze, jak śpiewa w kuchni Laurę i Filona (co osobom niewtajemniczonym mogło kojarzyć się z tokowaniem głuszców). Później ginęła gdzieś w okolicach pustych zabudowań gospodarczych, pozostawiając po sobie ciężką, złowróżbną ciszę.

Wreszcie Miśka postanowiła wprost spytać Dziunię, co jej dolega i czy zamierza z tym coś zrobić. Dziunia chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią, po czym spokojnie odparła:

- Jestem kompletnie zdruzgotana jako matka i jako człowiek. Jak mam się czuć, kiedy własna córka uciekła ode mnie po tym wszystkim, co dla niej zrobiłam? Jak mam to przyjąć? Jak głosi poeta, brazylijski serial już nie cieszy jak kiedyś. Widok zaniedbanych paznokci wywołuje tylko obojętność. Rozkosze żołądka to już przeszłość. Chciałabym umrzeć lub żyć - w zależności od tego, co przyniesie jutro.

Wstaję z łóżka tylko dlatego, że barek jest na dole.

- Jest to jakiś cel - ostrożnie zauważyła Miśka.

- Gdzie popełniłam błąd? - spytała Dziunia, po czym szybko dodała: - Jak wiesz, to nie mów.

- Na pewno nie popełniłaś żadnego błędu - odparła Miśka potulnie.

- Ach, nie! Nie oszczędzaj mnie, powiedz, że to wszystko moja wina! - załkała niespodziewanie Dziunia. - Oczywiście, od samego początku byłam złą matką! Nie dałam jej solidnego oparcia! Najpierw nie było mnie, kiedy potrzebowała matki, a potem... Potem byłam dla niej jak pasożyt!

Jak tasiemiec! Jak kamień w nerce! Kość w gardle! Odcisk na stopie! Jak... jak...

- Hemoroidy? - podpowiedziała usłużnie Miśka.

Dziunia zaniosła się płaczem.

- Wiesz, Dziuniu - zaczęła niepewnie Miśka. - Lena to prawie normalna, w każdym razie młoda kobieta. Potrzebuje różnych wrażeń... Nie sądzę, że jakoś wpłynęłaś na to, że ona uciek... to jest, że wyjechała. W ogóle nie powinnaś zawracać sobie tym głowy. W końcu ten drań znów ją oszuka i ona wróci.

- Tak myślisz? - spytała z nadzieją Dziunia, łykając dżin i łzy.

- Jestem pewna. - Miśka włożyła w to całe swoje wątpliwe przekonanie.

- Będę się o to modlić - oświadczyła mężnie Dziunia, po czym dodała: - Kochanie, czy możesz być tak miła i napełnić mi szklankę?

Wypadki pierwszych dni, uwieńczone konfrontacją z Dziunią i jej depresją, uświadomiły Misce prosty, a smutny fakt: nikt nie zamierzał jej tu rozpieszczać. Wszyscy mieli swoje zmartwienia i swoje radości, którym oddawali się bez pamięci i nie zwracając na nią uwagi. Celina nurzała się w motoryzacyjnym bziku i ekumenicznej miłości, Dziunia popadała w alkoholizm, a Wikta... Co robiła Wikta? Po co znikała na całe godziny? Czemu o tym nie mówiła? Co knuła? Czy pewnego dnia lokalna policja nie znajdzie wszystkich mieszkańców Rancza Felicja pokrojonych w plastry i zapeklowanych w wielkich słojach w starej szopie?

Lub sprytnie zmumifikowanych w pustych żłobach? Czy kołyszących się u powały w lekkiej bryzie? Tego można się było obawiać. Jak mawiał dziadek Józef, mając na myśli swoją trzecią żonę, szaleństwa osoby pozbawionej wyobraźni mają paskudną cechę dosłowności.

Rozważywszy wszystko chłodno i bez urazy, Miśka doszła do wniosku, że jeśli sama się sobą nie zajmie, nikt inny tego nie zrobi. Powinna wykorzystać czas, nim jakaś katastrofa jej stąd nie wyrzuci - żywej lub martwej. Ostatecznie parę rozrywek było w tym wielkim domu: basen, kino domowe, biblioteka, Internet, który Lena na odchodnym zainstalowała, siłownia i jeszcze kilka innych atrakcji.

Może gdzieś w pobliżu dałoby się uprawiać jakieś sporty: siatkówkę, koszykówkę lub chociażby piłkę nożną.

Miśka wychowała się wśród chłopców i żadna gra zespołowa nie była jej obca. Poza tym w pobliskim mieście musiało być jakieś miejsce, gdzie ludzie się spotykali: knajpa, klub czy pub. To w końcu kraj Latynosów, ludzi znanych z otwartości.

Któregoś wieczora Miśka zagadnęła Celinę, czy może orientuje się w lokalnych atrakcjach turystyczno-sportowych.

- Do najbliższego miasta z ekstrasklepami masz jakieś osiemdziesiąt kilometrów - odparła Celina bez namysłu.

- Raczej chodziłoby mi o coś innego.

Celina zamyśliła się, po czym rzuciła z ociąganiem:

- No, jeżeli chcesz... Możemy cię z Marią zabrać na małą przejażdżkę, si, Maria?

Maria zmierzyła Miskę tak chłodnym wzrokiem, że ciarki przeszły jej po grzbiecie. Czyżby brała ją za swą rywalkę? Lepiej było się o tym nie przekonywać.

- Nie, dziękuję bardzo, ale chyba się z wami nie przejadę. Nie ma tu bliżej żadnego miasteczka?

- Ostatecznie mieszkamy na przedmieściach jednej mieściny - zauważyła Celina. - Tylko że po wakacjach trzy czwarte ludzi zamyka swoje pensjonaciki, sklepiki, knajpy, wypożyczalnie Bóg wie czego i wyjeżdża. Mówię ci, ludzie po sezonie robią się tu strasznie nieprzyjemni. Ostatnio nie chcą nam nawet dostarczać jedzenia. Naprawdę, nie radzę ci się z nimi zaznajamiać. Wiesz, ta gorąca krew. Blondynki znają tylko z głupich dowcipów. Lepiej pospaceruj po plaży.

Mimo życzliwej rady Miśka postanowiła jednak iść do miasta. Następny dzień wydawał się bardzo ciepły, ubrała się więc lekko i ruszyła w drogę.

Skraj miasta okazał się pagórkowatą pustynią, ostro traktowaną wiatrem i zimną mżawką, która najwyraźniej podstępnie czyhała na Miskę za bramą. Przez moment Miśka wahała się, czy nie wrócić, ale przypomniała sobie Dziunię, dżin oraz smród cygar i odważnie ruszyła naprzód. Jeszcze tydzień - pomyślała, z samozaparciem brnąc pod górę - a sama będę tam wysiadywać, gapiąc się na morze i czekając Bóg wie na co. Nie ma co zwlekać, gdy cywilizacja łacińska leży u stóp - czy może raczej za górą.

Cywilizacja łacińska prezentowała się nieco ubogo, niemniej jednak pociągająco. Kilka wąskich uliczek pięło się ku wieży kościoła, co kazało Misce sądzić, że tam właśnie musi być centrum. Mocno zmęczona i lekko zmoknięta, dotarła na rynek i nieomylnie skierowała się ku knajpie. Odważnie pchnęła drzwi i weszła do środka.

Knajpa była po brzegi wypełniona starcami. Zgromadzeni zamilkli i zwrócili oczy ku stojącej na progu dziewczynie. W pierwszym odruchu Miśka chciała się wycofać, ale powstrzymała ją myśl o przenikliwym wietrze, mżawce i długiej powrotnej drodze. Uprzejmie skinęła więc głową i mimo że nikt nie odpowiedział, podeszła do baru i usiadła na wysokim stołku.

- Nie przeszkadzajcie sobie, i tak was nie rozumiem - rzekła z uśmiechem.

Barmanka, w wieku matczynym, której wygląd nie zdradzał jednak uczuć, stanęła przed Miską z rękami na biodrach, mierząc ją morderczym spojrzeniem.

- Fino - poprosiła Miśka, nadal uprzejma, pełna wdzięku i uśmiechnięta.

Niestety, nie spotkało się to z jakąkolwiek reakcją.

- Oloroso?

Również nic.

- Vino de la casa? Cerveza? Sangria? Może chociaż coca-cola? - próbowała dalej, teraz już zupełnie nieśmiało.

Z tyłu podszedł do niej żwawy sześćdziesięciolatek, reprezentujący w tym towarzystwie pokolenie wnuków. Stanął w bojowej pozie i dźgnąwszy Miskę zakrzywionym paluchem w okolice obojczyka, powiedział coś złowrogo niskim głosem.

„Czyżby to wszystko przez te głupie dowcipy? - pomyślała z przerażeniem. - Trzeba się było przefarbować. Kiedy wejdziesz między wrony... "

- Może nie przeczytałam napisu nad drzwiami - powiedziała przepraszająco. - Wstęp tylko dla klubowiczów?

Wpuszczacie po trzecim zawale? No, to wpadnę później.

Wstała i próbowała opuścić lokal, nie tracąc nic ze swojej godności. Tymczasem jej adwersarz zagrodził drzwi, a jego znajomi, podobnie nastawieni, wstali i złowieszczym kręgiem zaczęli się do niej zbliżać. Chwała Bogu, w ich wieku o gwałcie nie mogło być mowy. Czyżby rekompensowali to sobie w inny sposób? Może zwabiali turystki, żeby wytykać je palcami i zakrzykiwać na śmierć? A może to jakiś rodzaj symbolicznej corridy? Co za bestialstwo! Jaka perwersja! Chyba tylko Wikta mogłaby ją teraz uratować!

- Jestem rzymską katoliczką! - zawołała Miśka. - Znam na pamięć cały Ojcze nasz Słyszeliście coś o miłości bliźniego?

Niespodziewanie ktoś rozerwał krąg, chwycił ją za rękę i przewracając napastników, z całej siły pociągnął za sobą w kierunku drzwi. Wypadli z knajpy, po czym pędem puścili się w dół ulicy z całym tłumem dziadków na karku.

Za którymś rogiem wpadli na stary, zdezelowany samochód. Wybawca Miśki gwałtownie szarpnął drzwi i wepchnął ją do środka. Pomyślała z przerażeniem, że jak w każdym klasycznym filmie akcji nie będzie mógł uruchomić silnika, zwłaszcza że samochód jak najbardziej na to wskazywał. Tymczasem motor zaskoczył zdumiewająco łatwo. Chwilę manewrowali w ciasnej uliczce, co było o tyle trudne, że w międzyczasie do zderzaka przyczepiło się dwóch staruszków. Zgubili ich chwilę później - na szczęście dziadkowie wstali dosyć żwawo, a nawet puścili się w pogoń.

- Teraz tam? - upewnił się po angielsku bohaterski wybawca.

Miśka skinęła głową, odgarnęła z twarzy włosy i dopiero wtedy przyjrzała mu się dokładnie. Natychmiast tego po żałowała. Mężczyzna przypominał dobrze wyrośniętego szczura. Jego chuda, nikczemnych rozmiarów figura, zaopatrzona w zestaw długich kończyn, zwieńczona była długą, porośniętą rzadkim włosiem czaszką. Ostre rysy twarzy, zbyt wysokie czoło, małe oczka, wystające zęby oraz pyszczek okolony wianuszkiem wątłego wąsika dopełniały niewiarygodnej całości. Skonstatowawszy to wszystko w jednej chwili, Miśka gwałtownie skierowała wzrok przed siebie i zamarła w przerażeniu. - Porywa mnie! - przemknęło jej przez głowę. - Wikta! Wikta! Ra-aaaaatuj!

- Nie było czasu, żeby się przedstawić. Lopez Martinez Caracas, do usług.

- Michalina Michałkowska. - Miśka cudem wydobyła głos z krtani. - Dzię... dziękuję za uratowanie życia...

- Nie przesadzajmy, takiego zagrożenia nie było - powiedział Szczurowaty, szarmancko bagatelizując swój wyczyn.

Nie była w stanie uśmiechnąć się ani spojrzeć na niego jeszcze raz. „Głos przemawia na jego korzyść" - pomyślała, próbując przekonać samą siebie, że to bardzo dużo. Jednak kolejne rozczarowanie wzbudziło w niej prawie gniew. Do jasnej cholery, to powinien być przynajmniej facet w typie Banderasa! Gdzie są ci legendarni hiszpańscy kochankowie? Ci przystojni, młodzi bruneci, którzy setkami wyczekują na opuszczonych plażach słowiańskich piękności?

Wyobraziła sobie samotne plaże przybrane setkami brunetów i westchnęła, mimowolnie wkładając w to taki żal i smutek, że wzbudziła tym zainteresowanie towarzysza.

- Nie wszystko układa się po twojej myśli? - spytał.

- Niewiele - przyznała oględnie, - Przepraszam za zachowanie tych ludzi, ale chyba rozumiesz, że mieli trochę racji.

- Że... że co?! - Miśka czuła, że niemal zatyka ją ze zdumienia.

- Naprawdę nie rozumiesz? - zdziwił się Szczurowaty.

- Naruszyłam jakieś tabu? Weszłam, gdzie nie trzeba, tak?

- Przecież chodzi o owce!

- O owce? - powtórzyła, czując, że jej znajomość obcych języków jest jak na tę rozmowę stanowczo niewystarczająca.

- Owce - wyartykułował wyraźnie i na wszelki wypadek zabeczał. - Owce! Czy możesz mi powiedzieć, po co je porywacie?

- My porywamy owce - powtórzyła, jakby w ten sposób chciała coś z tego zrozumieć.

- Ale po co? Moglibyście je kupować, chyba was na to stać?

- Tak, z pewnością - przyznała słabo.

- Trzeba -więc to szybko rozwiązać. Nie wiem, jak u was, ale tu ludzie są bardzo czuli na takie sprawy. Mogliby w odwecie...

- Coś zniszczyć? Podpalić? Kogoś... zabić? - zgadywała Miśka.

- No, właśnie - ucieszył się z tak doskonałego porozumienia.

Samochód właśnie zatrzymał się pod bramą. Lopez uśmiechał się ciepło, jakby chciał zatrzeć nieprzyjemne wnioski z rozmowy. Miśka zawahała się.

- Wiesz... Mieszkam tu od niedawna i tak naprawdę nie bardzo rozumiem, o co chodzi z tymi owcami... Może wpadniesz do nas, żeby to wszystko wyjaśnić?

Lopez Caracas zgodził się natychmiast.

„Co za uprzejmy człowiek" - pomyślała Miśka, mając nadzieję, że nikt nie będzie miał do niej pretensji za sprowadzenie na Ranczo Felicja tej podejrzanej kreatury. Wysiadła z samochodu i nacisnęła domofon. Po dłuższej chwili usłyszała niewyraźny głos Dziuni. Na szczęście czcigodna matrona była jeszcze w stanie umożliwiającym obsługę tego typu urządzeń.

- Lopez Martinez Caracas - przedstawił się Lopez. Chwycił dłoń Dziuni i przyciągnął ją sobie do ust.

- Lopez. Więc pan jest Hiszpanem - szepnęła Dziunia i wskazała miejsce obok siebie. - Co pan tu robi?

- W Hiszpanii? - spytał Lopez, spoglądając jej w oczy.

- W Hiszpanii - odparła, patrząc na niego śmiało. - Lub raczej... co pan robi na świecie?

- Do tej pory nie wiedziałem - odparł Lopez. - Ale chyba zaczynam się już domyślać.

Na tak nieoczekiwane zagajenie Miśka zastygła w osłupieniu.

- A co z owcami? - wykrztusiła po chwili, w ciągu której Lopez i Dziunia wymieniali między sobą wiele znaczące spojrzenia.

- Owce mogą być na kolację - oświadczyła Dziunia w roztargnieniu. - Tymczasem... chciałabym lepiej poznać twojego wybawcę.

Tego Miśka się nie spodziewała. Czyżby działały tu jakieś fluidy? Feromony? Porozumienie dusz? Czy może ten podstępny, mały szczuronietoperz chce uśpić mocno stępioną uwagę Dziuni, po czym niepostrzeżenie wgryźć się w jej szyję lub popełnić jakiś inny towarzyski nietakt? Miśka usiadła nieopodal. Postanowiła pilnować cielesnej nienaruszalności swojej zdumiewającej przyjaciółki, skoro alkohol pomieszał jej zmysły.

Wkrótce rozmowa przeszła na angielski i Miśka z mimowolną uwagą zaczęła śledzić tragiczną, nieprawdopodobną historię don Lopeza.

Lopez był nieślubnym dzieckiem pewnej bogatej panny z Caracas. Niemowlę odebrano matce od piersi, sugerując, że zmarło. Malca umieszczono w jakże niehigienicznych warunkach w slumsach Buenos Aires. Wychowywały go brudne, dzikie psy i pewna czysta, choć mocno już wiekowa dziewica, która - jak się wszakże okazało - miała w swoim życiu pewien macierzyński epizod. Otóż była matką trojaczków. Żyła jednak w wielkim poczuciu winy, ponieważ kiedyś zdrzemnęła się w cieniu blachy falistej, a jej raczkujące trojaczki rozpełzły się po slumsach. Nigdy ich już nie odnalazła i prawdopodobnie dlatego była trochę przewrażliwiona na punkcie Lopeza. Miała dziwny zwyczaj przywiązywania go za nogę do pompy na podwórzu.

Piętnastoletni Lopez zerwał fizyczne i emocjonalne więzy zarówno z pompą, jak z przybraną matką i wyruszył szukać szczęścia z dala od przybranej ojczyzny. Z grupą Cyganów zupełnie przypadkowo dotarł do Caracas. Przez pewien czas zarabiał na życie jako człowiek guma i gadający nietoperz, by ostatecznie wstąpić na uniwersytet na wydział weterynarii. Po studiach podjął praktykę w slumsach, gdyż zawsze chciał leczyć biedne, bezpańskie psy. Nikt tak jak on nie rozumiał ich problemów. Pewnego dnia prawdziwa matka Lopeza, osoba znana z dobroczynności, przybyła do slumsów, by wręczyć biednym dzieciom kilka zabawek. - Tylko tak mogę wnieść w ich życie promień słońca - mawiała. W gruncie rzeczy myliła się, ponieważ na tej szerokości geograficznej ludzie zawsze mają pod dostatkiem słońca, a nawet narzekają na jego nadmiar. Tymczasem piesek tej zacnej pani, uroczy pudelek, zakrztusił się serdelkiem. Natychmiast wezwano Lopeza. Kobieta niezwłocznie rozpoznała go swym matczynym sercem, zwłaszcza że przypadkiem miał wytatuowane na piersiach nazwisko rodowe. W tym momencie życie Lopeza odmieniło się w dziewięćdziesięciu procentach. Brakowało mu tylko jednego - oddanej kobiety. Lopez kochał wiele razy, ale zdawał sobie sprawę, że nie było to jeszcze uczucie, któremu warto poświęcić życie i fortunę matki. Zjeździł cały świat w poszukiwaniu tej kobiety - i oto jest! Poszukiwania skończone, Dziuniu, miłości mego życia, ukochana, jedyna, jesteś!

Miśka ocknęła się z półsnu. Zaczęło się ściemniać. Lopez siedział cały czas w tej samej pozie, wpatrzony w oczy Dziuni, sącząc drinki, zagryzając je oliwkami i plotąc po hiszpańsku androny. Jednym słowem, Miśka nie miała prawa czegokolwiek zrozumieć. Zresztą nawet nie dopilnowała, czy w międzyczasie nie zaszło tu jakieś nadużycie. Jej uwagę przykuł nagle cień Wikty, który wypełzł z kąta i przesunął się na czworakach ku kuchni. Miśka przetarła dłonią oczy i kilka razy uszczypnęła się w policzek. Miała właśnie wstać i po cichu podążyć za Wiktą, gdy z podjazdu doszedł warkot piekielnej maszyny do wygrywania rajdów, a wkrótce z podobnym impetem, choć mniejszym hukiem wpadły do salonu Celina z Marią.

- No, już jesteśmy - oświadczyła Celina i stanęła jak wmurowana na widok pary przy oknie.

- Przywitaj się - przypomniała Miśka.

- Dzień dobry - mruknęła Celina, zwracając się do Miśki z wyrazem niesmaku na twarzy. - Co jest grane? Co tu siedzi i czemu wyjada moje ulubione oliwki?

- To długa historia...

- Celina, to jest Lopez Martinez Caracas, poznajcie się!- zawołała Dziunia. - Lopez jest weterynarzem. Uratował Misce życie.

- A, więc jednak jest weterynarzem! - wyrwało się Misce. Może cała reszta też jest prawdziwa i Lopez ma dużą kasę? - pomyślała. Może to są właśnie te fluidy, które nieomylnie wyczuła Dziunia?

- Misiu, dobrze się czujesz? - Celina obrzuciła Miskę ironicznym spojrzeniem. - Nie wiedziałam, że w Hiszpanii do kobiet wzywa się weterynarzy.

- To naprawdę długa historia. Zaprosiłam pana Lopeza, bo...

- Jeśli mi powiesz, że to Wikta zachorowała, uwierzę od razu - rzuciła Celina, wpatrując się w don Lopeza z drapieżną ciekawością. - Nawet gdybyś mi powiedziała, że ten pan został weterynarzem, żeby sam siebie leczyć, wszystko zrozumiem. Jak weszłam, miałam od razu dziwne wrażenie, że jakiś gryzoń przyssał się Dziuńce do kolan. Jeśli przytuli go do piersi, będzie wyglądała jak Dama z łasiczką.

Jakie to szczęście, że on nie rozumie po polsku - westchnęła Miśka z niecodzienną dla niej empatią.

- To fantastyczny człowiek - zaczęła z werwą. - Chcieli mnie dziś zlinczować wieśniacy, a on po prostu wyrwał mnie z ich szponów...

- I wziął w swoje. Ach, to Dziuni pewnie chodzi o manikiur - zauważyła Celina, opadając na fotel. - Misiu, podaj mi, dziecko, coś do picia, jestem spragniona jak wielbłąd.

A ta co tutaj?...

Wikta przeczołgała się u jej stóp i znikła pod stołem.

- Może jej lepiej nie zaczepiaj - poprosiła Miśka. - Jest dziś jakaś dziwna.

- No, to mamy szczęście. Wikta, tam jest lekarz - odpowiedziała niefrasobliwie Celina. - Może przyjmie cię za darmo. Tylko nie odgryź mu ręki - przeciągnęła się i westchnęła z rozmarzeniem. - Zrobiłyśmy dziś fantastyczny kawałek drogi, si, Maria? Jak dobrze być w domu. Dziunia, spytaj pana, gdzie ma dom?

Dziunia wstała i przez godną podziwu chwilę utrzymywała się w niewzruszonym pionie.

- Lopez przyjechał tu na kilka dni. Szczepi owce. Poprosiłam, żeby zatrzymał się u nas - oświadczyła.

- Jak to? - zdumiała się Celina. - A niby z jakiej racji?

Przecież my nie mamy owiec! Ani w ogóle nic z drobiu - dodała nieco nie na temat.

- O, właśnie, skoro już jesteśmy przy owcach... - nieśmiało próbowała wtrącić Miśka.

Nie zważając na to, Dziunia zaczęła mówić z wypiekami na twarzy:

- Pan Lopez zostanie, Celina, bo wyraźnie czuję...

- Że jest ci niedobrze? - podsunęła Celina.

- Czuję jakieś wibracje, Celina, i to nie są żarty - oświadczyła Dziunia.

- Dziuniu, czujesz wibracje, bo wypiłaś całą butelkę dżinu. Ja też na twoim miejscu czułabym wibracje. To jest właśnie znak, że powinnaś się położyć.

- Pozwól panu Lopezowi zostać, żeby Dziunia mogła zobaczyć go jutro na trzeźwo, a teraz czy możemy porozmawiać o owcach? - Miśka niemal krzyknęła.

- Misia, dziecko, co się z tobą dzieje?! - Dziunia wreszcie zwróciła na nią uwagę.

- To dziecko też miało kontakt z tym typem i jest prawdopodobnie zainfekowane jakąś bydlęcą zarazą - stwierdziła Celina.

- Czy możemy porozmawiać serio? - Miśka nie dawała za wygraną.

- Gdzie jest Mietek?!!! - ryknęła niespodziewanie Wikta.

- To już przesada - Celina westchnęła ciężko i przesunęła ręką po oczach, jakby sprawdzając, czy nie śni.

- Gdzie jest Mietek?!!! - wyła Wikta. - W tej chwili macie mi powiedzieć!!!

- Może wniesiemy w tę rozmowę trochę przyziemnej logiki - zauważyła zimno Celina. - Po pierwsze, kto to jest Mietek? Po drugie, czemu Misia chce rozmawiać o owcach?

Po trzecie, czemu Dziunia uparła się, żeby trzymać w domu nietoperza?

- Ja sobie, Celina, w imieniu Lopeza wypraszam - rzuciła Dziunia, ostentacyjnie się obrażając.

Pan Lopez wyglądał na zdezorientowanego, ale chyba rozbawionego. Tymczasem Wikta wpadała w coraz większą furię.

- Coście zrobiły z Mietkiem? - pytała złowrogo. - Lepiej przyznajcie się dla własnego dobra!

- Wikta, chyba nie chcesz powiedzieć, że trzymałaś tu w zamknięciu faceta i my nic o tym nie wiedziałyśmy?- upewniała się Celina.

- Trzymałaś? - spytały Dziunia z Misia.

Wszystkie trzy pełne były podziwu i usychały z ciekawości.

- Przysięgnijcie, że nie wiecie, gdzie jest Mietek. - Wikta wskazała na każdą palcem. - No, już.

- Przysięgamy - powiedziały, patrząc na siebie niepewnie.

- To się okaże. I nie radzę którejś, żeby kłamała, bo wtedy - tu Wikta przejechała palcem po szyi, po czym z wolna, odwracając się i rzucając złowrogie spojrzenia, opuściła salon.

- Co miała na myśli? - spytała Celina z lekką nutką lęku.

- Że poderżnie nam gardła - odparła Miśka.

- Och, to wiem! - machnęła ręką. - Chodzi mi o to, co miała na myśli, mówiąc o Mietku?

- Może pluszowego misia - rzuciła niecierpliwie Miśka. - Czy teraz możemy porozmawiać o owcach?

- O owcach? - Celina trochę się zirytowała. - O owcach porozmawiaj sobie z don Lopezem. Może ma też jakiś środek na Wiktę. Ja mam was już dosyć na dzisiaj. Dobranoc wszystkim. Uważajcie, żeby nietoperze nie wplątały się wam we włosy, hi, hi, hi.

- I to ma być przyjaciółka - szepnęła z wyrzutem Dziunia.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki

Książka dostępna także w formie audiobooka!