Wilder. Renegaci. Tom 1 - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Leah

Port w Miami

Powie­trze we wnę­trzu windy, wypeł­nio­nej czte­rema innymi stu­den­tami oraz ich baga­żem, było gorące i wil­gotne mimo dzia­ła­ją­cej kli­ma­ty­za­cji. Dało się też w nim wyczuć woń nie do pomy­le­nia z żadną inną – połą­cze­nie pod­eks­cy­to­wa­nia oraz sło­nej wody.

Na dzie­sią­tym pię­trze roz­legł się dźwięk dzwonka i roz­su­nęły się drzwi windy. Boy hote­lowy wysiadł z niej z moim baga­żem. Chwila… Na statku też nazywa się tych pra­cow­ni­ków „boy­ami hote­lowymi”? A może to ste­war­dzi kabi­nowi? Chyba powin­nam się tego dowie­dzieć, zwa­żyw­szy na to, że sta­tek sta­nie się moim domem na kolejne dzie­więć mie­sięcy.

– Pro­szę zacze­kać – rzu­ci­łam, podą­ża­jąc za nim. – To nie moje pię­tro.

– Wszystko się zga­dza – zapew­nił, rzu­ca­jąc mi uro­czy uśmiech przez ramię odziane w biały uni­form. – Pani pokój znaj­duje się zaraz obok, panno Baxter.

Zaczę­łam prze­rzu­cać kartki w teczce, sta­ra­jąc się jed­no­cze­śnie nie potknąć i nie wpaść na innych stu­den­tów tło­czą­cych się na kory­ta­rzu pod­czas szu­ka­nia swo­ich kabin.

– Widzi pan? – Mach­nę­łam boy­owi przed nosem kartką z infor­ma­cjami doty­czą­cymi zakwa­te­ro­wa­nia. – Powin­nam być na czwar­tym pię­trze.

Czyli na tym, gdzie miesz­czą się kwa­tery naj­niż­szej klasy. Na samą myśl o tym zaśmia­łam się w duchu, w ostat­niej chwili uni­ka­jąc zde­rze­nia z prze­po­co­nym typem w bez­rę­kaw­niku z nazwą brac­twa, gdy ten cią­gnął walizkę do pokoju po mojej pra­wej, nie zwra­ca­jąc na nic uwagi.

– Dosta­łem infor­ma­cję, że powinna się pani zna­leźć na tym _pokła­dzie_ – popra­wił mnie. – Pani współ­lo­ka­torka już dotarła?

– Trzy dni temu zacho­ro­wała na mono­nu­kle­ozę. – Już tęsk­ni­łam za moją naj­lep­szą przy­ja­ciółką, a poczu­cie winy nie dawało mi spo­koju. Mia­łam nadzieję, że wypo­czywa, a jej mama dobrze się nią opie­kuje. Przez ostat­nie dwa lata to ona była przy mnie, gdy naj­bar­dziej tego potrze­bo­wa­łam, a ja ją teraz zosta­wi­łam. _Sama kazała ci to zro­bić._

Naprawdę nie mogłam uwie­rzyć, że udało mi się dotrzeć na sta­tek bez Rachel, zwa­żyw­szy na to, że przez ostat­nie dwa lata ni­gdzie się bez niej nie rusza­łam. Cho­lera, na początku ledwo w ogóle byłam w sta­nie wyczoł­gać się z łóżka.

Ale miała rację – to, że żyłam wła­snym życiem, nie zmniej­szało mojej miło­ści do niego. Ozna­czało po pro­stu, że kocham też samą sie­bie.

– O, nie! Zwró­cono jej pie­nią­dze za pro­gram? – zapy­tał boy, cze­ka­jąc, aż kolejna grupa stu­den­tów zaj­mie swoje pokoje.

– Nie, dotrze do nas na początku przy­szłego try­me­stru. – Dzięki Bogu pro­gram Stu­dia na Rej­sie dzia­łał na w try­bie try­me­stral­nym, ina­czej Rachel musia­łaby cze­kać aż do stycz­nia, a tym­cza­sem dołą­czy do reszty stu­den­tów w listo­pa­dzie, gdy dobi­jemy do portu w Abu Zabi.

Abu Zabi. Wciąż nie mogłam uwie­rzyć w to, że dosta­łam się do pro­gramu cało­rocz­nych stu­diów na mię­dzy­na­ro­do­wym rej­sie i moje życie rze­czy­wi­ście teraz tak wygląda. Dotar­łam do Miami i nie­długo mia­łam poże­gnać się ze Sta­nami na całe dzie­więć mie­sięcy. Po pro­stu nie spo­dzie­wa­łam się, że to się uda, ani też nie chcia­łam robić tego na wła­sną rękę.

Choć jeśli spoj­rzeć na to z innej per­spek­tywy, w końcu to wła­śnie dla­tego posta­no­wi­łam apli­ko­wać. Nade­szła pora na opusz­cze­nie strefy kom­fortu, w któ­rej zako­pa­łam się na dobre dwa lata, a uczest­nic­two w tym pro­gra­mie będzie wyglą­dało rewe­la­cyj­nie na moim zgło­sze­niu na póź­niej­sze stu­dia magi­ster­skie na kie­runku sto­sun­ków mię­dzy­na­ro­do­wych.

Poza tym nie mogłam ocze­ki­wać, że Rachel będzie pro­wa­dziła mnie za rączkę przez resztę życia.

– Jeste­śmy na miej­scu – oznaj­mił ste­ward pokła­dowy, nie­po­rad­nie szu­ka­jąc karty do drzwi, gdy dotar­li­śmy na tyły… par­don_, na rufę_ statku.

Dwie roz­chi­cho­tane dziew­czyny w krót­kich sukien­kach wpa­dły na mnie i nie zatrzy­mu­jąc się, rzu­ciły tylko prze­pro­siny. W duchu pozaz­dro­ści­łam im tej lek­ko­ści i śmie­chu, gdy wcho­dziły do pokoju po prze­ciw­nej stro­nie kory­ta­rza.

– Prze­pra­szam – rzu­cił ste­ward. – To dopiero mój drugi dzień na statku, nie ogar­ną­łem jesz­cze do końca tych kart.

Wes­tchnął z ulgą, gdy w końcu pora­dził sobie z zam­kiem.

– Nic nie szko­dzi – odpar­łam, kiedy otwo­rzył przede mną drzwi, po czym doda­łam, zer­ka­jąc na zie­loną naszywkę na jego koszuli: – Dzię­kuję, Hugo.

– Nie ma za co – rzu­cił, gdy minę­łam go, by wejść do środka.

Jasna. Cho­lera.

– Ano, to samo sobie pomy­śla­łem – zaśmiał się cicho.

– O, powie­dzia­łam to na głos? – spy­ta­łam, choć moją uwagę zaprzą­tały teraz mar­mu­rowe pod­łogi i ogromna prze­strzeń apar­ta­mentu.

W brą­zo­wych oczach chło­paka tań­czyły iskierki roz­ba­wie­nia.

– To pani pokój, może pani sobie prze­kli­nać do woli. Gar­de­roba znaj­duje się tam. – Wska­zał na drzwi po pra­wej.

„Gar­de­roba”? To jedno pomiesz­cze­nie wystar­czy­łoby mi za całe miesz­ka­nie.

Prze­sta­łam zwra­cać uwagę na to, co mówi chło­pak, i po pro­stu roz­po­czę­łam prze­chadzkę po apar­ta­men­cie. Po pra­wej stro­nie znaj­do­wały się dwie sypial­nie, połą­czone ze sobą ogromną łazienką z dwiema umy­wal­kami, prysz­ni­cem oraz wanną natry­skową. To wszystko na serio?

Im dłu­żej zwie­dza­łam apar­ta­ment, tym bar­dziej musia­łam zbie­rać szczękę z pod­łogi. Znaj­do­wały się w nim jesz­cze jadal­nia ze sto­łem prze­zna­czo­nym dla sze­ściu osób oraz salon z mięk­kimi skó­rza­nymi kana­pami i wiel­kim tele­wi­zo­rem. Co innego jed­nak spra­wiło, że onie­mia­łam – do tego stanu dopro­wa­dził mnie widok, jaki roz­cią­gał się za oknami, które two­rzyły całą ścianę. Jak to będzie budzić się tutaj przez kolejne dzie­więć mie­sięcy? Wycho­dzić przez ogromne drzwi bal­ko­nowe i wygrze­wać się na słońcu?

Myśleć o sobie jako o kimś, kogo rze­czy­wi­ście na to wszystko stać?

Apar­ta­ment był po pro­stu ide­alny, ale z pew­no­ścią nie nale­żał do mnie.

Gdy­bym wyna­jęła tę kabinę, już po tygo­dniu macha­ła­bym na poże­gna­nie wszyst­kim moim oszczęd­no­ściom.

– Hugo, nie powin­nam tutaj być. Dołą­czy­łam do pro­gramu po czę­ści jako pra­cow­nik. Mam pokój na czwar­tym pokła­dzie.

Ste­ward na moment prze­stał spraw­dzać wypo­sa­że­nie mini­lo­dówki i zer­k­nął na mnie.

– Tak, wiem. – Potrzą­snął głową. – To zna­czy, wiem, że bie­rze pani udział w pro­gra­mie. Ja też. Ale zapew­niam, że to wła­ściwy apar­ta­ment. Będzie pani udzie­lać kore­pe­ty­cji, prawda?

Potwier­dzi­łam ski­nie­niem głowy. To wła­śnie ta oferta prze­bu­dziła mnie z mara­zmu i przy­wró­ciła do świata żywych. Jeśli zgo­dzi­ła­bym się udzie­lać kore­pe­ty­cji jed­nemu ze stu­den­tów na Athe­nie, koszty uczest­nic­twa w pro­gra­mie, zajęć w tere­nie oraz zakwa­te­ro­wa­nia zosta­łyby pokryte, nie tylko dla mnie, ale rów­nież dla Rachel. Zaraz po tym, jak upew­ni­łam się, że nie jest to jakiś okrutny żart, uszczyp­nę­łam się, a póź­niej wysła­łam zgło­sze­nie. Rodzice przy­ja­ciółki zga­dzali się na jej wyjazd wyłącz­nie pod warun­kiem, że zro­bimy to razem, moi z kolei wciąż spła­cali górę rachun­ków za lecze­nie… więc wszystko ide­al­nie się zło­żyło.

– Więc to pani pokój.

– Nie­moż­liwe – zapro­te­sto­wa­łam, zer­ka­jąc na żyran­dol. Słowo daję, tam wisiał cho­lerny żyran­dol. – Czyli co, każ­demu kore­pe­ty­to­rowi dostał się apar­ta­ment? Nawet jeśli to sta­tek dla bana­no­wych dzie­cia­ków, jakoś trudno uwie­rzyć, że pro­gram aż tak wspiera wspólną naukę.

Hugo wypro­sto­wał się i posłał mi uśmiech.

– Nie, dostał się tylko pani. Pro­szę wybrać sobie któ­rąś z sypialni albo może zer­k­nąć na bal­kon, a ja w tym cza­sie mogę zadzwo­nić do pani Tren­ton, jeśli to pomoże roz­wiać wąt­pli­wo­ści.

– Byłoby świet­nie, dzięki.

Posta­no­wi­łam wypró­bo­wać opcję numer dwa. Popo­łu­dnie powoli dobie­gało końca, jed­nak w powie­trzu wciąż dało się wyczuć męczący skwar. Prze­su­nę­łam cięż­kie szklane drzwi i wyszłam na wypo­le­ro­waną drew­nianą pod­łogę. Upały w sierp­niu nie były niczym szcze­gól­nym w Miami, a dżinsy nie zali­czały się do naj­lep­szych wybo­rów na taką pogodę. Upię­łam gęste włosy w nie­dbały kok na czubku głowy, by odsło­nić szyję, a póź­niej ruszy­łam w kie­runku gład­kiej barierki, testu­jąc przy tym wła­sne gra­nice. W końcu o to cho­dziło w całym tym rej­sie, prawda? Z każ­dym kolej­nym kro­kiem czu­łam jed­nak rosnący ucisk w klatce pier­sio­wej, a gdy dostrze­głam w dole wodę, odda­loną o kilka pokła­dów, jej szum aż za bar­dzo przy­po­mi­nał wycie wia­tru znad kali­for­nij­skiego kanionu, a sta­now­czo za mało wia­te­rek z Miami.

_Nie teraz. Boże, tylko nie teraz._

Posta­no­wi­łam nie igno­ro­wać ostrze­że­nia wysy­ła­nego mi przez wła­sne ciało i cof­nę­łam się znad wywo­łu­ją­cej mdło­ści kra­wę­dzi.

_Chyba jesz­cze nie jesteś na to gotowa._

Tyle że cze­kało mnie dzie­więć mie­sięcy na statku, więc być może, jeśli każ­dego dnia pró­bo­wa­ła­bym podejść nieco bli­żej, w końcu uda­łoby mi się to zro­bić. Ale póki co… po pro­stu będę trzy­mać się bli­żej drzwi.

Bal­kon oka­zał się piękną prze­strze­nią z fote­lami wypo­czyn­ko­wymi oraz wido­kiem roz­cią­ga­ją­cym się po pra­wej stro­nie… to zna­czy, _na pra­wej bur­cie_ statku.

Kilka metrów dalej dostrze­głam innego stu­denta, opie­ra­ją­cego się o barierkę. Miał na sobie jedy­nie ciem­no­nie­bie­skie spodenki w hawaj­ski wzór, nisko zawie­szone na bio­drach, co pozwa­lało mi podzi­wiać jego opa­lone i umię­śnione ciało całe w tatu­ażach.

Bez skrę­po­wa­nia chło­nę­łam oczami linie wyzna­czane przez mię­śnie, godny uwagi ośmio­pak oraz to, jak jego wyta­tu­owane bicepsy napięły się, gdy z wes­tchnie­niem ode­pchnął się od barierki i prze­cze­sał dło­nią ciemne jak noc włosy. Po chwili splótł palce na karku.

Był naprawdę przy­stojny i to nie w zwy­czajny spo­sób, raczej w taki, że samym spoj­rze­niem mógłby spra­wić, że doszła­bym tu i teraz. Cho­lera, wyglą­dało na to, że już jestem w poło­wie, a on nawet jesz­cze na mnie nie spoj­rzał.

_Co, u dia­bła, jest z tobą nie tak?_

Potrzą­snę­łam głową i popa­trzy­łam w inną stronę, bo jaki miało sens gapie­nie się na niego i roz­bu­dza­nie w sobie pra­gnie­nia, skoro był tak bar­dzo poza moją ligą, że nie­mal upra­wia­li­śmy zupeł­nie inny sport? Poza tym, co to za sport, który rzeźbi takie ciało? Co to za sport, w któ­rym każdy mię­sień speł­nia jakąś ważną funk­cję?

Chcąc nie chcąc, jesz­cze raz zer­k­nę­łam na chło­paka i przyj­rza­łam się kon­tu­rom jego twa­rzy, ide­al­nie widocz­nym z miej­sca, w któ­rym sta­łam, i tatu­ażom, poru­sza­ją­cym się wraz ze skórą przy każ­dym ruchu.

_To nie facet dla cie­bie._ No ba, ale prze­cież jesz­cze jedna sekunda wpa­try­wa­nia się w niego nikomu nie zaszko­dzi? Do dia­bła, przy­naj­mniej moje libido przy­po­mniało sobie o swoim ist­nie­niu… i wła­śnie szy­bo­wało.

Nie­zna­jomy wyglą­dał na zato­pio­nego we wła­snych myślach, jakby niósł na swo­ich bar­kach cię­żar godny samego Atlasa. Jakaś część mnie zasta­na­wiała się, o co taki męż­czy­zna mógłby się mar­twić, pod­czas gdy inna instynk­tow­nie pra­gnęła go pocie­szyć.

I wtedy zła­pał mnie na tym, że mu się przy­glą­da­łam.

Zdu­si­łam w sobie pierw­szy instynkt, by umknąć spoj­rze­niem, i zamiast tego zmu­si­łam się, by utrzy­mać z nim kon­takt wzro­kowy. Prze­krzy­wił głowę, jakby pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć, czy skądś mnie zna, po czym lekko się uśmiech­nął.

_Yep. Stare dobre libido wró­ciło do gry._

Niech to szlag. On nie był zwy­czaj­nie przy­stojny – był prze­piękny.

Drzwi za jego ple­cami roz­su­nęły się i na bal­kon weszła dłu­go­noga bogini o blond wło­sach. Odwró­cił się w jej stronę i jakby w mgnie­niu oka zaszła w nim jakaś prze­miana. Teraz pew­ność sie­bie biła z całego jego ciała.

– Gotowy? – spy­tała. Nawet jej głos brzmiał pięk­nie.

Odwró­ci­łam głowę, by nie patrzeć dłu­żej na tę parę. W tej samej chwili zosta­łam ura­to­wana przez Hugona otwie­ra­ją­cego drzwi.

– Panno Baxter?

– Możesz mówić mi po imie­niu – popro­si­łam. – Jestem Leah.

– Dobrze. Leah, przy­szła pani Tren­ton. – Przy­trzy­mał dla mnie drzwi, a ja wró­ci­łam do środka, w myślach żegna­jąc się już z luk­su­sem (a także z przy­stoj­nia­kiem na bal­ko­nie).

Nad moim sto­łem w jadalni pochy­lała się blon­dynka w śred­nim wieku w ołów­ko­wej spód­nicy. _Nad sto­łem, tyle że nie twoim. Nie przy­zwy­cza­jaj się._

– Panno Baxter – przy­wi­tała mnie z uśmie­chem i wycią­gnęła przed sie­bie dłoń, a ja ją uści­snę­łam. – Jak rozu­miem, pokój nie przy­padł pani do gustu?

Natych­miast poczu­łam cie­pło zale­wa­jące policzki.

– Nie, nie, jest nie­sa­mo­wity, uwiel­biam go, tyle że powin­nam zająć kabinę wewnętrzną na pokła­dzie dla pra­cow­ni­ków. Być może cho­dzi o zbież­ność nazwisk i na statku znaj­duje się jesz­cze jedna Leah Baxter?

– Nie, nie ma mowy o żad­nej pomyłce. Stu­dent, któ­rego kore­pe­ty­torką pani będzie, popro­sił, by umie­ścić panią w tym apar­ta­men­cie, żeby była pani łatwo dostępna. Ma dość wyma­ga­jący plan dnia.

– Kim jest ten stu­dent?

– To Paxton Wil­der – odpo­wie­działa z nie­ga­sną­cym uśmie­chem na twa­rzy.

– Panno Baxter, którą sypial­nię chce pani zająć? – zawo­łał Hugo z przed­po­koju, uno­sząc moją walizkę.

– Żadną! – odkrzyk­nę­łam. „Łatwo dostępna”? Co on sobie myśli, że będę na każde jego ski­nie­nie? Oby nie, bo nie zamie­rzam być taka dla nikogo.

– Non­sens. Prze­nieś rze­czy pani do więk­szej sypialni, skoro jej współ­lo­ka­torka dołą­czy do nas dopiero w listo­pa­dzie.

– Nie zga­dzam się, ten rejs jest marze­niem Rachel i to jej należy się więk­sza sypial­nia.

– Świet­nie, w takim razie zaj­mie pani pokój z więk­szym bal­ko­nem.

Cho­lera. Czy ja wła­śnie nie­chcący zgo­dzi­łam się na ten apar­ta­ment?

– Nie stać mnie na to – przy­zna­łam cicho.

– Cóż, przyj­rzę się tej spra­wie razem z komi­sją do spraw sty­pen­diów, a teraz pro­szę, tutaj jest pani iden­ty­fi­ka­tor. Służy też jako klucz do pokoju oraz zapew­nia dostęp do przy­wi­le­jów dla gości VIP, takich jak wcze­śniej­sze zej­ście z pokładu przed zaję­ciami w tere­nie, więc radzę jej nie zgu­bić. Smycz powinna w tym pomóc.

Gości VIP? Nie ma takiej opcji, żeby cho­dziło o mnie, chyba że to dzień na opak, bo sądząc po sta­nie mojego konta, jestem raczej prze­ci­wień­stwem VIP-a.

Kobieta podała mi kartę i rze­czy­wi­ście dostrze­głam na niej napis: „Ele­anor Baxter, VIP”, tuż przy żenu­ją­cym zdję­ciu, jakie zro­biono mi w por­cie. Cudow­nie. Z tymi mdłymi, brą­zo­wymi wło­sami wyglą­dam jak na fotce sprzed meta­mor­fozy, które poka­zują w reality show.

– Mam nadzieję, że spę­dzi pani z nami wspa­niały rok.

Niby jak, skoro nie stać mnie na żadne z tych udo­god­nień? Nim jed­nak byłam w sta­nie wydu­kać z sie­bie coś elo­kwent­nego, pani Tren­ton ruszyła w stronę wyj­ścia.

– Hugo, liczę, że odpo­wied­nio zaj­miesz się panną Baxter?

– Oczy­wi­ście, pro­szę pani – odparł w chwili, gdy zamy­kały się za nią drzwi.

– Co to miało zna­czyć?

– Twoim obo­wiąz­kiem jest udzie­la­nie kore­pe­ty­cji panu Wil­de­rowi, moim bycie twoim pomoc­ni­kiem, od tego tutaj jestem.

_Pomoc­ni­kiem_? Dość tego, jak nic wylą­do­wa­łam w jakiejś alter­na­tyw­nej rze­czy­wi­sto­ści. Z całych sił posta­ra­łam się pozbie­rać szczękę z pod­łogi i w końcu z tru­dem udało mi się wykrztu­sić coś na kształt spój­nej myśli:

– Który pokój zaj­muje pan Wil­der?

– Tysiąc trzy­dzie­ści dwa.

Nie zdo­łał nawet dokoń­czyć, a ja już masze­ro­wa­łam kory­ta­rzem z iden­ty­fi­ka­to­rem zawie­szo­nym na szyi.

– Tysiąc trzy­dzie­ści dwa – mam­ro­ta­łam do sie­bie, mija­jąc dwie pary drzwi, aż dotar­łam do kolej­nego naroż­nego apar­ta­mentu i zapu­ka­łam.

Z wnę­trza dobie­gała gło­śna roc­kowa muzyka, więc zało­mo­ta­łam jesz­cze raz.

– Chwila! – roz­legł się dono­śny męski głos. Chwilę póź­niej drzwi otwo­rzyły się i sta­nął w nich łysy, bar­czy­sty męż­czy­zna. – W czym mogę pomóc?

– Ja… szu­kam pana Wil­dera.

Zlu­stro­wał mnie wzro­kiem od stóp do głów, po czym uśmiech­nął się pod nosem.

– Nie jesteś w jego typie, słonko, przy­kro mi.

O ile wcze­śniej moje policzki były cie­płe, to teraz nagrzały się tak, jakby wysko­czyły z cho­ler­nego pie­kar­nika.

– Nie mam w pla­nach go zali­czyć, prę­dzej pomóc mu z zali­cze­niami na stu­diach. Jestem jego kore­pe­ty­torką. – Unio­słam nieco smycz, przez co iden­ty­fi­ka­tor zako­ły­sał się przed twa­rzą męż­czy­zny. Sły­sząc to, otwo­rzył sze­rzej oczy.

– A, panna Baxter? Wła­śnie się zbiera, ale pro­szę wejść. Wil­der! – krzyk­nął, zamy­ka­jąc za mną drzwi. – Tak w ogóle to jestem Mały John.

– Miło poznać – rzu­ci­łam, w ostat­niej chwili powstrzy­mu­jąc się od spy­ta­nia, gdzie zgu­bił Robin Hooda.

Apar­ta­ment Wil­dera oka­zał się jesz­cze więk­szy niż mój, co dosłow­nie roz­wa­liło mi mózg. Po co komu­kol­wiek tyle prze­strzeni? Prze­szli­śmy kory­ta­rzem i dotar­li­śmy do salonu, na widok któ­rego prych­nę­łam. Znaj­do­wało się w nim co naj­mniej tuzin odzia­nych wyłącz­nie w bikini dziew­czyn, roz­ło­żo­nych na kana­pach i popi­ja­ją­cych coś z czer­wo­nych pla­sti­ko­wych kubecz­ków. Wszystko jasne, tyle miej­sca zde­cy­do­wa­nie się przy­daje, gdy podró­żuje się z wła­snym hare­mem.

_Przy­ha­muj z tą kry­tyką._

Już za późno.

Trudno było mi się powstrzy­mać, bo posta­no­wi­łam dołą­czyć do pro­gramu, by na poważ­nie zająć się stu­dio­wa­niem i przy oka­zji zwie­dzić tro­chę świata, tym­cza­sem on… ani tro­chę.

Zer­k­nę­łam w górę i dostrze­głam, że wła­śnie scho­dzi po scho­dach. Może i jesz­cze bar­dziej roz­wa­liłby mnie fakt, że apar­ta­ment oka­zał się dwu­pię­trowy, gdy­bym nie była aż tak oszo­ło­miona wido­kiem samego Pana Turbo-Spoza-Mojej-Ligi, kro­czą­cego w moją stronę z sze­ro­kim uśmie­chem. _Nie. Ma. Kurwa. Mowy._

– Dziew­czyna z bal­konu?

O, Boże. Widział mnie. I ten głos… Głę­boki, nieco zachryp­nięty, ale przede wszyst­kim sek­sowny jak dia­bli, podob­nie jak tatuaż: smok wijący się od serca aż po koń­cówkę ogona na pro­szą­cych się o poli­za­nie mię­śniach brzu­cha.

_Żad­nego liza­nia. Ani tro­chę._

– Hm… hej. – Słodki Jezu, czuję się, jak­bym grała w żenu­ją­cej sce­nie rodem z Dirty Dan­cing, gdy Baby po raz pierw­szy spo­tyka Johnny’ego. – To nie tak miało być.

Nie­wia­ry­god­nie sek­sowny uśmiech na jego twa­rzy tylko się powięk­szył.

– A jak? Nie chcia­łaś się przy­wi­tać?

Zamru­ga­łam kilka razy.

– Nie, oczy­wi­ście, że chcia­łam.

– To nie widzę pro­blemu.

Jedna z prze­cho­dzą­cych obok impre­zo­wi­czek potrą­ciła mnie, przez co stra­ci­łam rów­no­wagę i pole­cia­łam pro­sto na Wil­dera, a ten bez trudu mnie zła­pał, zaci­ska­jąc palce na mojej talii. Powin­nam była zało­żyć top z grub­szego mate­riału, bo ten aż za bar­dzo prze­pusz­czał cie­pło bijące od jego dłoni, pobu­dza­jąc do życia każde zakoń­cze­nie ner­wowe na mojej skó­rze.

– Wszystko w porządku? – spy­tał, wbi­ja­jąc we mnie świ­dru­jące spoj­rze­nie nie­sa­mo­wi­cie błę­kit­nych oczu. Magne­tycz­nych. Cudow­nych. Hip­no­ty­zu­ją­cych. Wszyst­kie te słowa nada­wały się, by opi­sać waria­cję barw, jaką w nich widzia­łam, albo to, jak bez więk­szego wysiłku potra­fiły przy­szpi­lić mnie w jed­nym miej­scu.

Pierw­sze wra­że­nie na temat Wil­dera oka­zało się praw­dziwe – jed­nym spoj­rze­niem pew­nie byłby w sta­nie spra­wić, żebym doszła… i takim wła­śnie mnie mie­rzył, jakby sta­rał się wyce­lo­wać pocisk pro­sto mię­dzy moje uda.

Ni­gdy nie wie­rzy­łam w miłość od pierw­szego wej­rze­nia, bo uwa­ża­łam ją za czy­stą głu­potę, ale che­mia i fero­mony to zupeł­nie coś innego. O tak, pożą­da­nie od pierw­szego wej­rze­nia zde­cy­do­wa­nie ist­niało.

_Słowa, Leah. Wykrztuś coś z sie­bie._

– O, udało ci się zna­leźć swoją kore­pe­ty­torkę. – Mały John klep­nął Wil­dera po ple­cach. – Musimy lecieć, więc lepiej się zbie­raj.

Chło­pak zesztyw­niał i deli­kat­nie mnie od sie­bie odsu­nął.

– To ty jesteś Ele­anor Baxter?

– Leah – popra­wi­łam go z auto­matu i zaha­czy­łam kciu­kami o szlufki w dżin­sach.

– Jasna cho­lera – wypa­lił, zamy­ka­jąc oczy.

– A _z tobą_ wszystko w porządku?

Ski­nął głową, wciąż z zaci­śnię­tymi powie­kami.

– Sta­ram się wła­śnie wyrzu­cić cię w mojej gło­wie z kate­go­rii lasek do zali­cze­nia. Daj mi chwilę.

Że co? Miał jakieś kate­go­rie? Moment. Ledwo pozna­łam typa, a on już mnie sfrien­dzo­no­wał? _No tak, pamię­taj: spoza two­jej ligi._

– Leah – zaczął, otwie­ra­jąc oczy i uśmie­cha­jąc się lekko, jakby podo­bało mu się brzmie­nie mojego imie­nia. – To co mogę dla cie­bie zro­bić?

– Możesz zacząć od wyja­śnie­nia, dla­czego dostał mi się prze­ogromny apar­ta­ment, na który nie mogę sobie pozwo­lić, i to podobno na twoje żąda­nie, bo naj­wy­raź­niej masz tyle wła­dzy, by decy­do­wać, gdzie będę spać? – Skrzy­żo­wa­łam ramiona na piersi, dosko­nale zda­jąc sobie sprawę z tego, że aż cała drżę.

– O, a mam? – spy­tał z suge­styw­nym uśmiesz­kiem.

Naj­wy­raź­niej frien­dzone nie ozna­czał, że zamie­rzał odpu­ścić sobie flir­to­wa­nie.

Sta­ra­łam się wbić wzrok gdzieś ponad jego ramie­niem, jed­nak oka­zał się za wysoki, więc posta­no­wi­łam spoj­rzeć w bok na stadko dziew­czyn. Gdyby zerwać z nich strzępki mate­ria­łów, jakie na sobie miały, może uda­łoby się uszyć dla nich cały strój.

– Nie­stety. Posłu­chaj, nie mam nic prze­ciwko udzie­la­niu ci kore­pe­ty­cji. Naprawdę cie­szę się, że dosta­łam się do pro­gramu, ale rów­nie dobrze będę w sta­nie wywią­zy­wać się z obo­wiąz­ków, jeśli zatrzy­mam się na czwar­tym pokła­dzie. Wolę pokój, który przy­dzie­lono mi na samym początku. I wolę go na już.

Wil­der sze­rzej otwo­rzył oczy.

– Rezy­gnu­jesz z apar­ta­mentu?

Wypro­sto­wa­łam się na to pyta­nie.

– Tak.

– Wil­der, musimy lecieć – oznaj­mił Mały John, poda­jąc mu jakieś poplą­tane czarne pasy.

– Ale to nie w porządku – odparł.

– Stary, dobrze wiesz, że mamy plan. Ekipa jest już gotowa i na nas czeka.

Paxton mach­nął w kie­runku męż­czy­zny.

– Spoko, nie o to cho­dzi, mówi­łem do Leah. Nie możesz zre­zy­gno­wać z apar­ta­mentu, należy do cie­bie.

– Nie – stwier­dzi­łam, potrzą­sa­jąc głową.

Wkro­czył mię­dzy paski, po czym prze­cią­gnął je przez swoje ciało, zapi­na­jąc ostat­nim klik­nię­ciem na piersi. Ustroj­stwo oka­zało się czymś w rodzaju uprzęży.

– Leah, apar­ta­ment został już opła­cony.

Chwila. Co takiego?

Mru­gnę­łam kil­ka­krot­nie, jed­no­cze­śnie wyobra­ża­jąc sobie poję­ki­wa­nie rodzi­ców w reak­cji na moje zawa­ha­nie.

– Panie Wil­der… to zbyt wiele. Jedyne, czego mi trzeba, to pokój i biurko. Już same dodat­kowe wycieczki to prze­sada. – Czego on ode mnie ocze­kuje w podzię­ko­wa­niu za tego typu „pre­zent”? Na co mia­ła­bym mu pozwo­lić?

– Dla cie­bie Paxton albo Pax, jak wolisz. Apar­ta­ment jest twój.

– Wil­der, musimy iść. – Głos Małego Johna poniósł się nad muzyką, a bru­netka sto­jąca obok niego wbi­jała w nas znie­cier­pli­wione spoj­rze­nie.

– A, tak. Leah, możemy dokoń­czyć tę roz­mowę póź­niej?

Potrzą­snę­łam głową w odpo­wie­dzi. Tylko jeden raz uda mi się zebrać na odwagę. Jeśli teraz odpusz­czę, splen­dor apar­ta­mentu, widok z okna, łóżko i spo­sób, w jaki wanna z hydro­ma­sa­żem roz­luź­ni­łaby obo­lałe mię­śnie, zupeł­nie mnie pochłoną.

– Nie, dokoń­czymy ją teraz.

Paxton prze­krzy­wił głowę na bok dokład­nie w ten sam spo­sób, co wcze­śniej na bal­ko­nie, jed­nak teraz nie był tym zamy­ślo­nym chło­pa­kiem. O, nie, przede mną stał pewny sie­bie męż­czy­zna, ema­nu­jący pry­mi­tyw­nym sek­sa­pi­lem, przez co naprawdę cie­szy­łam się, że mam na sobie dżinsy.

– Jesteś gotowa na przy­godę?

– Co? Prze­cież biorę udział w tym rej­sie, prawda? Co to niby ma wspól­nego z małą willą, do któ­rej wrzu­cono cały mój bagaż?

Przy­glą­dał mi się badaw­czo, przez co poru­szy­łam się ner­wowo i prze­nio­słam cię­żar ciała na drugą nogę. Prze­by­wa­nie w obec­no­ści tego faceta zupeł­nie wytrą­cało mnie ze z tru­dem zdo­by­tej rów­no­wagi i nie mogłam sobie na to pozwo­lić. Nie, kiedy ledwo udało mi się wró­cić jako tako do życia.

– Okej, jeśli wciąż chcesz o tym dys­ku­to­wać, to musisz iść razem ze mną. Pasuje ci to?

– Pasuje.

– Panie przo­dem. – Wska­zał w kie­runku drzwi, więc ruszy­łam w ich stronę, prze­dzie­ra­jąc się przez tłum impre­zo­wi­czów. Gdy dotar­li­śmy do Małego Johna i bru­netki, ta wciąż posy­łała mi pełne wyż­szo­ści spoj­rze­nia, jakby ktoś jej za to pła­cił.

– Zoe, tym razem zosta­niesz, dobra? – rzu­cił Paxton, zatrzy­mu­jąc się przy nich. – Zabiorę cię następ­nym razem.

Dziew­czy­nie opa­dła szczęka.

– Chyba sobie żar­tu­jesz.

– Ani tro­chę. – Po tych sło­wach zupeł­nie ją zigno­ro­wał i zwró­cił się do pozo­sta­łych gości. – Ciąg dal­szy na doku, co wy na to? Widzimy się przy base­nie!

Wszy­scy zaczęli rado­śnie skan­do­wać, a my wyszli­śmy z pokoju.

– Popi­jawa mię­dzy­na­ro­do­wego brac­twa – mruk­nę­łam pod nosem, podą­ża­jąc kory­ta­rzem za sze­ro­kimi ple­cami Małego Johna.

– Nie należę do żad­nego brac­twa – roze­śmiał się Paxton, gdy z tru­dem wymi­nę­li­śmy kil­koro stu­den­tów, mel­du­ją­cych się jesz­cze do swo­ich pokoi. – No dobra, a teraz powiedz mi, co ci nie pasuje w apar­ta­men­cie? Wygląda ład­nie, nawet sam go spraw­dzi­łem, żeby się upew­nić.

Zer­k­nę­łam na niego przez ramię.

– Wiesz, że moje sty­pen­dium obej­muje też obec­ność mojej naj­lep­szej przy­ja­ciółki? Już samo to jest speł­nie­niem marzeń.

Potrzą­snął głową, jakby stwier­dził, że zwa­rio­wa­łam.

– Ale apar­ta­ment to część two­jego wyna­gro­dze­nia i uwierz mi, zde­cy­do­wa­nie na niego zaro­bisz.

_Wyna­gro­dze­nia? Zaro­bię? On chyba nie myśli, że będę…_

Sta­nę­łam jak wryta, przez co na mnie wpadł, a meta­lowa sprzączka na jego piersi wbiła mi się w głowę.

– Rany, wszystko okej? – spy­tał i spró­bo­wał mnie dotknąć, jed­nak odsu­nę­łam się, nim był w sta­nie to zro­bić. Jeden raz wystar­czył.

– Jestem twoją kore­pe­ty­torką, zda­jesz sobie z tego sprawę, prawda? Tylko tyle. Będziemy się razem uczyć, nic wię­cej, więc nie ma potrzeby, żebym miała ogromny apar­ta­ment… – urwa­łam i prze­łknę­łam ślinę – z osobną sypial­nią.

– To teraz już wiem, co myślisz – odparł z peł­nym nie­do­wie­rza­nia śmie­chem. – Leah, wsia­daj do windy.

Wśli­zgnę­li­śmy się do małej puszki, a Mały John uda­wał, że nie słu­cha, i bawił się paskami od innej uprzęży, pró­bu­jąc zapew­nić nam tro­chę pry­wat­no­ści.

– A co powin­nam sobie myśleć? – spy­ta­łam, gdy zaczę­li­śmy zjeż­dżać. – Dowie­dzia­łam się już, że potrze­bu­jesz, żebym była „łatwo dostępna”, więc wola­łam się upew­nić, że od samego początku nie będzie mię­dzy nami żad­nych nie­do­mó­wień i oboje będziemy wie­dzieli, czego ocze­ku­jemy od tej rela­cji. – _Bo jestem pewna jak cho­lera, że nie będę na każde twoje zawo­ła­nie. A już na pewno nie w wia­do­mym celu._

– Trudno mi uciec od ludzi, nawet we wła­snym pokoju – rzu­cił po pro­stu, obser­wu­jąc, jak na wyświe­tla­czu zmie­niają się pię­tra. Roz­legł się dzwo­nek, po któ­rym drzwi windy się roz­su­nęły. Wyszłam za chło­pa­kiem na pokład zaj­mo­wany przez załogę i podą­ży­li­śmy wspól­nie aż do zej­ścia ze statku.

– A co to ma wspól­nego z moim apar­ta­men­tem? I dla­czego opusz­czamy sta­tek? Prze­cież mamy odpły­wać – zer­k­nę­łam na zega­rek – za dokład­nie pięt­na­ście minut. Nie powiem, wola­ła­bym być na pokła­dzie, gdy do tego doj­dzie.

– Nic się nie bój, sta­tek nie odpły­nie beze mnie, bez­piecz­nie dostar­czę cię z powro­tem na pokład. – Uśmiech­nął się sze­rzej, przez co na jego twa­rzy poja­wiły się dwa dołeczki.

Cho­lera. Muszę wymy­ślić jakiś spo­sób, by nie pod­da­wać się uro­kowi tego faceta, skoro w tym roku mam efek­tyw­nie poma­gać mu w nauce, a nie uda mi się to, jeśli będzie robił mi z mózgu papkę. Bo co mnie póź­niej czeka? Musi zdać, ina­czej mogę poma­chać na do widze­nia swo­jemu sty­pen­dium, podob­nie jak Rachel. Sprzed nosa ucie­kłoby mi też nie­sa­mo­wite doświad­cze­nie, które przyda się pod­czas zda­wa­nia na stu­dia magi­ster­skie. Umowa jest umową. Poza tym to tylko ładna buźka, a do tej pory trzeba było znacz­nie wię­cej, by przy­kuć moją uwagę.

_Dobra, od tego momentu nie pociąga cię już Paxton Wil­der. Nope. Ani tro­chę._

– Uwa­żaj na schod­kach – pole­cił, wycią­ga­jąc do mnie rękę, gdy zaczę­li­śmy scho­dzić po ram­pie.

_Okej, no może wciąż odro­binę._

Uję­łam zaofe­ro­waną dłoń, bo jed­nak naj­bar­dziej oba­wia­łam się upadku pro­sto na twarz. Miał cie­płą skórę i mocny uścisk. Powoli scho­dzi­li­śmy po ram­pie, a gdy zorien­to­wa­łam się, że dotar­li­śmy na zie­mię, cof­nę­łam rękę.

Ani razu się nie pośli­zgnę­łam, nie prze­ra­ziła mnie też wyso­kość. Cuda się zda­rzają.

– Dzię­kuję – rzu­ci­łam cicho.

– Nie ma sprawy – odparł. Gdy ruszy­li­śmy nie­mal pustym ter­mi­na­lem w prze­ciw­nym kie­runku, niż prze­mie­rza­łam go wcze­śniej tego ranka, dodał: – Chciał­bym, żebyś została w tym apar­ta­men­cie, i tak, wiem, to samo­lubne z mojej strony.

– Jak to? – spy­ta­łam, dotrzy­mu­jąc mu kroku.

– W szkole ni­gdy nie szło mi dobrze. Naprawdę ni­gdy. Potrze­buję jakie­goś cichego kąta do nauki i mam nadzieję, że wie­czo­rami uży­czysz mi do tego swo­jego salonu, a oprócz niego też tro­chę wie­dzy, to wszystko. Zała­twi­łem ci przy­dział kabiny obok, żebym nie musiał dużo cho­dzić, a kiep­sko by to wyglą­dało, gdy­bym rze­czy­wi­ście umie­ścił cię w swo­jej. Obie­cuję, że usta­limy sobie plan dnia. Nie ocze­kuję, że będziesz na każde moje zawo­ła­nie, ale nie ukry­wam też, że potrze­buję two­jej pomocy. I to sporo.

_Na zawo­ła­nie? Zupeł­nie, jakby czy­tał ci w myślach._

– Naprawdę przej­mu­jesz się oce­nami?

– O wiele wię­cej od nich zależy, niż mogłoby ci się wyda­wać. Nie mówiąc o tym, że twoja praca też.

Nim dane mi było nieco go przy­ci­snąć, Mały John otwo­rzył drzwi pro­wa­dzące na klatkę scho­dową i popro­wa­dził nas do kolej­nej windy, pogwiz­du­jąc pod nosem. Drzwi roz­su­nęły się razem z dzwon­kiem i naszym oczom uka­zał się wysoki, smu­kły, przy­stojny i wyta­tu­owany chło­pak, opie­ra­jący się o ścianę. Miał na sobie iden­tyczną uprząż jak Paxton.

– Wszystko na ostat­nią chwilę, co, Wil­der? – zawo­łał, roz­plą­tu­jąc ramiona skrzy­żo­wane wcze­śniej na piersi i wpa­tru­jąc się pro­sto we mnie.

– Leah, ten dupek to Lan­don, mój naj­lep­szy przy­ja­ciel. Nova, poznaj Leah, moją nową kore­pe­ty­torkę.

– Ooo. – Uniósł brwi nad oczami o kry­sta­licz­nie zie­lo­nej bar­wie. – Miło cię poznać, Leah. Jesteś na to gotowa?

– Tak mi się wydaje – odpar­łam. – Na tyle, na ile można przy­go­to­wać się na rejs dookoła świata.

Lan­don zmru­żył oczy i strze­lił spoj­rze­niem w kie­runku Paxtona.

– Wil­der…

Ten wes­tchnął. Świa­tło migało mię­dzy pię­trami, gdy wzno­si­li­śmy się coraz wyżej.

– Leah, pamię­tasz, jak przed przy­zna­niem ci sty­pen­dium pod­pi­sy­wa­łaś klau­zulę pouf­no­ści?

– Jasne. Cho­dziło o to, że nie mogę zdra­dzać toż­sa­mo­ści osoby, któ­rej będę udzie­lać kore­pe­ty­cji ze względu na jej pry­wat­ność.

– Dokład­nie. A co ze zgodą na upo­wszech­nia­nie wize­runku?

Zmarsz­czy­łam czoło. Pod­pi­sa­łam wtedy naprawdę sporo doku­men­tów.

– Cho­dzi ci o to, że zgo­dzi­łam się na upo­wszech­nie­nie wize­runku na zdję­ciach i mate­ria­łach fil­mo­wych? To chyba część mojego sty­pen­dium, mogą być zawarte w mate­ria­łach pro­mo­cyj­nych doty­czą­cych pro­gramu, tak?

Paxton skrzy­wił się, sły­sząc moją odpo­wiedź.

– Co do tego, to… tak jakby krę­cimy wła­śnie film doku­men­talny, a ty, jako moja kore­pe­ty­torka, możesz raz czy dwa się w nim prze­wi­nąć.

– Film doku­men­talny? Na warsz­taty fil­mowe czy coś w ten deseń? I gdy mówisz „raz czy dwa”, masz na myśli…

– Że będzie cię tam sporo. Posta­ram się trzy­mać kamery z dala od cie­bie, ale tak czy siak na pewno się w nim poja­wisz, o ile oczy­wi­ście wciąż będziesz chciała dawać mi korki.

Od razu zro­zu­mia­łam, co miał na myśli – jeśli się nie zgo­dzę, moja umowa zosta­nie roz­wią­zana, a to ozna­cza koniec ze sty­pen­dium. Koniec z rej­sem. Żad­nego Myko­nos. Żad­nej wspól­nej wycieczki z Rachel.

_Zrób to dla niej._

Wzię­łam głę­boki wdech.

– Ile mam czasu na pod­ję­cie decy­zji?

– Jakieś dwa­dzie­ścia sekund – odparł Lan­don.

– Że co? – wrza­snę­łam.

Paxton wci­snął przy­cisk alar­mowy, by zatrzy­mać windę.

– Tyle, ile potrze­bu­jesz, ale powin­naś wie­dzieć, że twoje waha­nie tro­chę wstrzy­muje wypły­nię­cie statku.

Zaczę­łam ocie­rać pot z czoła i po raz tysięczny prze­klę­łam się w duchu za zało­że­nie dżin­sów. No dobra, cho­dzi o jakiś krótki film, kto niby miałby go zoba­czyć? Kółko fil­mowe na uni­werku, na któ­rym stu­diują?

– No dobra, zga­dzam się.

Paxton wyraź­nie się zre­lak­so­wał i posłał mi pełen ulgi uśmiech. Winda ponow­nie ruszyła.

– Dzię­kuję.

– Pro­szę. – Poza tym nie było we mnie nic, co mogłoby kogo­kol­wiek zain­te­re­so­wać. Będę robiła za tło.

Drzwi roz­su­nęły się, a pierw­sze, co ujrza­łam, to kamery w niczym nie­przy­po­mi­na­jące ama­tor­skiego sprzętu – prę­dzej taki, który kosz­to­wał wię­cej niż samo­chody moich rodzi­ców razem wzięte. _O. Cho­lera._

– Uda­waj, że ich tutaj nie ma – wyszep­tał Paxton.

– Pew­nie, bułka z masłem.

Ekipa obsłu­gu­jąca kamery usu­wała nam się z drogi, gdy podą­ża­li­śmy do celu, któ­rym naj­wy­raź­niej była wieża góru­jąca nad ter­mi­na­lem. Powi­tały nas szklane ściany, ale i co naj­mniej tuzin osób dzier­żą­cych kamery, mikro­fony oraz świa­tła.

– To nie jest doku­ment dla stu­denc­kiego kółka fil­mo­wego, co? – spy­ta­łam cicho.

– Nie.

– Jasne, że nie – wymam­ro­ta­łam.

– Gotowi? – rzu­cił Lan­don do kamery, jakby była praw­dziwą grupką fanów. W mgnie­niu oka zmie­nił się z nadą­sa­nego chło­paczka w praw­dziwą gwiazdę, przez co zaczę­łam się zasta­na­wiać, która z jego twa­rzy jest tą praw­dziwą. – Czeka was tu akcja na świa­to­wym pozio­mie.

– A ty, Wil­der? – spy­tał kame­rzy­sta.

– Uro­dzi­łem się gotowy – odparł Paxton, a w jego gło­sie brzmiała czy­sta aro­gan­cja. On też prze­szedł trans­for­ma­cję: teraz był wylu­zo­wa­nym, pew­nym sie­bie typem. Poczu­łam się, jakby ktoś sma­gnął mnie biczem.

– A co to za świeże mię­sko? – zaśmiał się ktoś z ekipy.

– Uwa­żaj na słowa, Lance – odpa­ro­wał Paxton, wska­zu­jąc na niego pal­cem. – Leah może i jest nowa w rodzi­nie Rene­ga­tów, ale ty chyba jesz­cze nie wiesz, że twoja robota zależy od niej.

W pomiesz­cze­niu zapa­dła cisza i wszyst­kie oczy nagle skie­ro­wały się na mnie. Nie mia­łam zie­lo­nego poję­cia, o czym mówi Paxton, ale udało mi się wykrze­sać z sie­bie drżący uśmiech i poma­chać w kie­runku kamery.

– Hej.

_Dra­mat, Leah._

– Wil­der, usta­wi­li­śmy sprzęt tak, że poje­dyn­czy zjazd znaj­duje się po lewej stro­nie, a tan­de­mowy po pra­wej – oznaj­mił Mały John, sto­jący po dru­giej stro­nie pokoju. Obok niego znaj­do­wały się otwarte szklane drzwi, pro­wa­dzące na taras.

Paxton popro­wa­dził mnie przez tłum, aż zna­leź­li­śmy się na zewnątrz. _Jasna cho­lera._ Ile pię­ter dzie­liło nas od ziemi? I jak odda­lone były od sie­bie meta­lowe szcze­belki? Na miłość boską, przez szpary pod moimi sto­pami byłam w sta­nie dostrzec chod­nik i ludzi na nim.

Widok przed oczami zaczął mi się zama­zy­wać i ciem­nieć. To, co jesz­cze przed chwilą było kratą, z każdą sekundą zmie­niało się w strome ska­li­ste zbo­cze kanionu, setki metrów nad zie­mią. Mru­gnę­łam kil­ka­krot­nie, aż przed oczami znowu zoba­czy­łam metal.

– Chyba wrócę do środka – wyszep­ta­łam, cofa­jąc się powoli, aż zde­rzy­łam się ple­cami z brzu­chem Małego Johna i mój oddech przy­spie­szył.

– Ta jest dla cie­bie, Bambi – oznaj­mił, poda­jąc mi uprząż, którą trzy­mał w dło­niach.

– Co? – pisnę­łam. _Nie patrz w dół, skup się na nim._

– Bambi, no wiesz… bo wyglą­dasz jak łania w świe­tle reflek­to­rów – odparł.

– Bambi to jelo­nek, a poza tym po cho­lerę mi ta uprząż?

– Po to. – Lan­don wska­zał na dwie grube liny, któ­rym Paxton bacz­nie się teraz przy­glą­dał. Pro­wa­dziły od czubka wieży aż do… _kurwa, nie­moż­liwe_… ściany przy krańcu jed­nego z base­nów znaj­du­ją­cych się na statku. Naszym statku. Tym, który wła­śnie znaj­do­wał się co naj­mniej sześć pię­ter pod nami. Chło­pak uśmie­chał się, jak­bym wła­śnie dała mu jakiś pre­zent. – Zjeż­dżamy tyrolką na imprezę z oka­zji roz­po­czę­cia rejsu.

– Nie. Nie ma mowy – rzu­ci­łam, potrzą­sa­jąc głową i pró­bu­jąc wejść z powro­tem do wnę­trza wieży.

– Wil­der, ktoś tu chyba rezy­gnuje – zawo­łał Mały John.

Paxton zer­k­nął z miej­sca, gdzie naj­wy­raź­niej zabez­pie­czał ustroj­stwo, które miało mnie zabić. Deli­kat­nie zła­pał mnie za ramię i zapro­wa­dził na bok wieży. Żadna kamera nie była skie­ro­wana w tamtą stronę. Przy­naj­mniej raz nie sku­pia­łam się na tym, jaki był przy­stojny, a bar­dziej zaję­łam sobie głowę tym, jak szybko go zabić i zako­pać zwłoki.

– Nie ma opcji, żebym to zro­biła – mówi­łam tak szybko, że słowa zle­piały się w jeden ciąg. – Po pierw­sze nawet nie wiem jak, a po dru­gie, nie chcę. To czy­ste sza­leń­stwo.

_Nie wspo­mi­na­jąc nawet o nie­bez­pie­czeń­stwie. I wyso­ko­ści._

– To świetna zabawa – obie­cał i przy­klęk­nął przede mną. – Stań tutaj. – Usta­wił moje stopy.

– Żadna zabawa, to samo­bój­stwo i nie zmie­rzam brać w nim udziału.

– Jeste­śmy cał­ko­wi­cie bez­pieczni. Jesz­cze jeden krok.

Moje nogi zare­ago­wały, jakby dzia­łały na auto­pi­lo­cie, a spoj­rze­nie mia­łam wbite w tyrolkę.

– Po co, do cho­lery, w ogóle to robi­cie?

– Bo nikt wcze­śniej tego nie zro­bił – odparł, jakby to wszystko wyja­śniało.

– A pomy­śle­li­ście w ogóle, że może był ku temu jakiś powód? Że to zbyt nie­bez­pieczne? Albo nie­le­galne?

Paxton roze­śmiał się, po czym wstał, pocią­gnął za coś wzdłuż moich nóg i zapiął dookoła talii.

– To naprawdę bez­pieczny zjazd, obie­cuję. Robi­łem go już setki razy, no, może nie na wyciecz­kowcu, ale w dżun­gli, z lotni i tak dalej. Tyrolka to jedna z lżej­szych akcji, jakie mam w reper­tu­arze.

– W takim razie zwa­rio­wa­łeś.

– Już to sły­sza­łem. Ramię?

Wycią­gnę­łam je przed sie­bie.

– Tak czy siak, nie zga­dzam się. Mam zamiar zejść z tej śmier­tel­nej pułapki, ina­czej zwa­nej wieżą, i wró­cić nas sta­tek.

– Nie możesz.

– Słu­cham? – wypa­li­łam, gdy zapi­nał sprzączkę na mojej piersi. Jasna cho­lera, wła­śnie skoń­czył wci­skać mnie w uprząż. – Jestem doro­słą kobietą, więc zde­cy­do­wa­nie mogę powie­dzieć „nie”.

– A, tak, jak naj­bar­dziej. Tyle że wej­ście na sta­tek zostało zablo­ko­wane, a załoga roz­po­częła pro­ce­duję odbi­ja­nia od brzegu, widzisz? – Wska­zał gdzieś za sie­bie.

Wychy­li­łam się zza jego sze­ro­kich bar­ków, wbi­ja­jąc palce w jego napiętą, wyta­tu­owaną skórę, by nie wypaść przez barierkę. Nie żar­to­wał. Wszyst­kie wej­ścia na sta­tek zamknięto, rampy wcią­gnięto, a ryk sil­ni­ków docie­rał aż tutaj.

– Chyba sobie kpisz.

– Ani tro­chę – stwier­dził, marsz­cząc nos. Wyglą­dał przy tym, jakby czuł cień skru­chy. – Słu­chaj, Leah, chyba po pro­stu zro­bi­łem złe zało­że­nie. Nie sądzi­łem, że rze­czy­wi­ście nie będziesz chciała tego zro­bić. Po pro­stu kiedy zgo­dzi­łaś się ze mną pójść, wyda­wało mi się, że wiesz, w co się paku­jesz.

– Że co? – Odchy­li­łam głowę do tyłu. – Bo według cie­bie powin­nam z auto­matu domy­ślić się, że jakiś ktoś wpad­nie na pomysł zjazdu tyrolką na pokład naszego statku?

– No cóż, ja nie jestem jakimś kto­siem – sko­men­to­wał. – Nie wiesz, kim jestem?

– O Boże, cie­kawe, czy dał­byś radę być jesz­cze bar­dziej aro­gancki?

– Pew­nie.

Prych­nę­łam w odpo­wie­dzi.

– Jakoś trudno mi w to uwie­rzyć. I co ja niby mam teraz zro­bić?

– Zje­chać razem ze mną – odparł z sze­ro­kim uśmie­chem, od któ­rego na jego twa­rzy poja­wiały się dołeczki. Dupek. – Będzie faj­nie, zoba­czysz. Poza tym teraz to jedyny spo­sób na dotar­cie na sta­tek, bo wypły­nie w chwili, gdy wylą­du­jemy, a lina zosta­nie odcięta.

– Wil­der, musimy zaczy­nać! – zawo­łał Lan­don, zacze­piony już o swoją linę.

– Czyli co, moje opcje to albo zje­chać z tobą po tej pie­kiel­nej tra­sie, albo wró­cić pro­sto do domu?

– Zawsze możesz dołą­czyć do nas w następ­nym por­cie. Dobi­jamy do niego chyba za cztery dni, co?

– Stra­ci­ła­bym cały tydzień nauki!

– No, na to wygląda. – Wzru­szył ramio­nami.

– Nie. Lubię. Cię. – Wyplu­łam z sie­bie każde słowo.

Mały John poja­wił się obok z dwoma kaskami. _Trzy­maj się tej wście­kło­ści, jest bez­piecz­niej­sza od lęku._

– Ale ja jakby cię lubię, więc to mi wystar­cza. Od zawsze mia­łem sła­bość do takich petard jak ty.

_On jest nie­wia­ry­godny._

– Jazda, dzie­ciaki – zawo­łał Mały John.

– No już, pożyj tro­chę.

– To mi wygląda bar­dziej jak pro­sta droga ku śmierci, no chyba że znasz jakiś nie­za­wodny spo­sób na to, żebym rze­czy­wi­ście była bez­pieczna.

Zabrał kask z dłoni kolegi, ścią­gnął gumkę z moich wło­sów i prze­cze­sał mi je pal­cami.

– Masz nie­sa­mo­wite włosy, Leah.

– A ty nie­sa­mo­wite ego, Paxton – skon­tro­wa­łam.

Wsu­nął mi kask na głowę, popra­wił paski, po czym spiął je przy bro­dzie i chwilę póź­niej zro­bił to samo u sie­bie.

– Jest coś, na co naj­bar­dziej cze­kasz przy oka­zji rejsu?

– Na pewno nie na zjazd tyrolką.

– Nie wywi­niesz się. Powiedz mi, jaka jest jedna rzecz, któ­rej nie możesz się docze­kać?

Prze­łknę­łam ślinę i sku­pi­łam się na tym, o czym rze­czy­wi­ście marzy­łam przez ostat­nie pół roku.

– Myko­nos. To jedna z nie­obo­wiąz­ko­wych wycie­czek i wła­śnie tam chcia­ła­bym się zna­leźć.

W jego oczach bły­snęło zasko­cze­nie, jed­nak szybko je ukrył.

– Naprawdę?

– Naprawdę. Mój ojciec oświad­czył się mamie na plaży Kali­fa­tis.

Mama, odkąd pamięta, oba­wiała się mał­żeń­stwa i więk­szych zobo­wią­zań, ale kie­dyś przy­znała, że wła­śnie pobyt z tatą w tam­tym miej­scu spra­wił, że odrzu­ciła cały strach i zaak­cep­to­wała swoje prze­zna­cze­nie. Może to głu­pie, ale nie potra­fi­łam wyzbyć się nadziei, że jeśli też się tam znajdę, to będzie ze mną podob­nie. Tyle że teraz to wła­śnie podobny strach wbi­jał mi stopy w pod­łoże i pró­bo­wał odcią­gnąć jak naj­da­lej od tyrolki.

– Zała­twione. Zabiorę cię na Myko­nos.

Wstrzy­ma­łam oddech, zda­jąc sobie sprawę z tego, jak kosz­towna była ta wycieczka, i że mój pakiet sty­pen­dialny jej nie obej­mo­wał.

– Ale dla­czego?

– Bo muszę odsta­wić swoją kore­pe­ty­torkę na sta­tek. – Zer­k­nął gdzieś nade mną i zaro­zu­miały uśmie­szek powró­cił na jego usta, zale­d­wie parę sekund przed tym, jak kamera mignęła tuż obok mojego lewego ramie­nia. Chwila pry­wat­no­ści dobie­gła końca. – Decy­zja należy do cie­bie, Petardko, ale masz jakąś minutę na jej pod­ję­cie.

To już się chyba stało moty­wem prze­wod­nim tego dnia.

Mój umysł galo­po­wał z pręd­ko­ścią miliona kilo­me­trów na godzinę, jed­nak zwol­nił w chwili, gdy Paxton poło­żył mi dło­nie na ramio­nach, doma­ga­jąc się nie­po­dziel­nej uwagi.

– Jeśli to zro­bisz, zabiorę cię na Myko­nos. Oso­bi­ście dopil­nuję, by była to wycieczka two­jego życia, ale musisz zaak­cep­to­wać warunki umowy. Kore­pe­ty­cje, apar­ta­ment, kamery, wszystko.

– A co, jeśli tego nie zro­bię?

Prze­su­nął języ­kiem po dol­nej war­dze i jak­kol­wiek sek­sowne by to nie było, odnio­słam wra­że­nie, że zro­bił to nie­świa­do­mie, w ner­wo­wym odru­chu.

– Zapew­nię ci powrót do domu pierw­szą klasą na mój koszt i będziesz mogła wspo­mi­nać dzi­siej­szy dzień jako ten, gdy pra­wie zro­bi­łaś coś wyjąt­kowo głu­piego.

– A co wtedy będzie z tobą? Nic, prawda? Po pro­stu wycią­gniesz kolejne imię z kore­pe­ty­tor­skiej tiary przy­działu?

Paxton pokrę­cił głową.

– Wszy­scy dostępni kore­pe­ty­to­rzy zostali już przy­dzie­leni. Poza tym zosta­łaś wybrana spe­cjal­nie dla mnie ze względu na swoje zdol­no­ści. Jeśli odej­dziesz, praw­do­po­dob­nie zawalę rok, a ci wszy­scy ludzie – gestem dłoni wska­zał na ekipę zebraną dookoła nas i pochy­lił się, by dokoń­czyć szep­tem: – stracą pracę.

Poczu­łam, jakby wła­śnie zło­żył mi na ramio­nach ogromny cię­żar i w tej samej sekun­dzie zaczę­łam się zasta­na­wiać, czy to wła­śnie o tym myślał, gdy po raz pierw­szy dostrze­głam go tak zadu­ma­nego.

– Ile zaj­mie nam zjazd?

– Mak­sy­mal­nie pięć sekund.

Moje serce zabiło moc­niej, jakby wie­działo już, jaką decy­zję podejmę.

Jeśli zamknę oczy, to nim się zorien­tuję, będzie po wszyst­kim, co?

Deli­kat­nym ruchem zało­żył mi kosmyk wło­sów za ucho, odsu­wa­jąc go poza paski kasku wiszące przy uszach. Jak mogła­bym dać mu do zro­zu­mie­nia, o jak wiele prosi, bez nie­po­trzeb­nego roz­trzą­sa­nia swo­jej prze­szło­ści i robie­nia z sie­bie idiotki? Bez powrotu do tam­tej nocy… i następ­nego poranka? Bez patrze­nia, jak ta pełna zaro­zu­mia­ło­ści mina nie­uchron­nie zmie­nia się pełną współ­czu­cia, ale i cho­ro­bli­wej cie­ka­wo­ści?

Jak mogła­bym kie­dy­kol­wiek zosta­wić prze­szłość za sobą, jeśli nie wsia­dła­bym na ten cho­lerny sta­tek? Czy byłoby lepiej, gdy­bym wciąż tkwiła w koko­nie bez­pie­czeń­stwa, zamknięta w sobie? _Tak_.

Ale co się wtedy sta­nie z całą tą ekipą? Z ludźmi, któ­rzy stracą pracę?

Unio­słam spoj­rze­nie i utkwi­łam je w oczach Paxtona. Przez moment patrzy­li­śmy na sie­bie, bez słowa dzie­ląc się tym, czego nie czu­łam od lat: zaufa­niem. On zapewni mi bez­pie­czeń­stwo. Z jakie­goś powodu czu­łam to w każ­dym skrawku poła­ta­nego ciała.

– To jak będzie, Leah? Jesteś gotowa na przy­godę? – spy­tał, tym razem miękko, jakby jakimś cudem domy­ślił się, jak wiele przez niego ryzy­kuję.

W odpo­wie­dzi wykrztu­si­łam jedno słowo, o któ­rym wie­dzia­łam, że odmieni… wszystko.

– Tak.ROZDZIAŁ TRZECI

Leah

Sta­tek

Książki, notes, dłu­go­pis, szcze­góły reje­stra­cji… okej, mia­łam wszystko. Posła­łam kolejne wście­kłe spoj­rze­nie w stronę eks­presu do kawy i wyszłam na semi­na­rium. Walić zaję­cia z lite­ra­tury świa­to­wej, potrze­bo­wa­łam raczej kursu, by nauczyć się, jak korzy­stać z tego ustroj­stwa.

Może i dobrze byłoby się pozbyć uza­leż­nie­nia od kofe­iny, ale poranna kawa z Rachel na pierw­szym roku stu­diów poma­gała mi wsta­wać z łóżka, gdy jedyne, czego pra­gnę­łam, to by pochło­nął mnie wszech­świat. Teraz z kolei stała się nawy­kiem, z któ­rego nie potra­fi­łam zre­zy­gno­wać. Nie cho­dziło nawet o sam napój, bar­dziej o rutynę i o to, że Zie­mia ma gdzieś, że chcia­ła­bym, by na moment prze­stała się krę­cić. Wciąż to robiła, a ja razem z nią… i nie­ważne, że nie widzia­łam już w tym więk­szego sensu.

Dla­tego też każ­dego ranka wsta­wa­łam z łóżka, spraw­dza­jąc, czy dobrze skry­wam w sobie ból, poczu­cie bez­na­dziei oraz prze­ra­że­nie, które zagnież­dżało się w moim wnę­trzu za każ­dym razem, kiedy budzi­łam się i orien­to­wa­łam, że wciąż żyję… że wciąż jestem tą _szczę­ściarą_. Pod prysz­ni­cem zmy­wa­łam z sie­bie pot, dowód na kosz­mary nawie­dza­jące mnie co noc, nale­wa­łam sobie kawy i dołą­cza­łam do Rachel, bo tak robili żywi ludzie. Po pro­stu… żyli.

Jasne, czas mijał, a pamięć o nim nieco ble­dła, dzięki czemu byłam w sta­nie ode­tchnąć i ruszyć dalej. _Brian_. I pro­szę, byłam już w sta­nie przy­po­mnieć sobie w gło­wie jego imię i nie wybuch­nąć przy tym pła­czem. To wspo­mnie­nie miało w sobie pewną sło­dycz, a nie wyłącz­nie przy­tła­cza­jący żal – mojego sta­łego towa­rzy­sza od ład­nych kilku lat. Wciąż jed­nak oba­wia­łam się poran­ków.

Być może ten rejs nieco je odmieni.

Może i moje serce nie było bez skazy. Może poskła­dano je do kupy. Może i szwy nieco postrzę­piły w się miej­scach, gdzie nie chciało się do końca zro­snąć – tam, gdzie wyda­wało mi się, że już się to ni­gdy nie sta­nie – a jed­nak było całe. Żyłam.

I jeśli się nie pospie­szę, to spóź­nię się na semi­na­rium.

Rzu­ci­łam okiem w stronę drzwi pro­wa­dzą­cych do apar­ta­mentu Paxtona i przez moment roz­wa­ża­łam zapu­ka­nie do nich. _Nie. To duży chło­piec_. Nie zamie­rza­łam przez następne dzie­więć mie­sięcy robić za jego niańkę. Zasta­na­wia­łam się nad tym przez całą noc i doszłam do wnio­sku, że jedy­nym spo­so­bem na to, by tego roku nie osza­leć, będzie zdy­stan­so­wa­nie się na tyle, na ile to tylko moż­liwe.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki