Wilki Arazan. Zwiadowcy. Tom 17 - ebook

Trzej bracia pracowali ciężko od chwili, gdy słońce zaczęło zabarwiać leciutkim różem horyzont ponad wzgórzami na wschodzie. Teraz powoli chowało się za górami po stronie zachodniej, więc Owen ap-Jones, najstarszy z trójki, wyprostował się z trudem i oparł na motyce.

– Wystarczy na dzisiaj – powiedział.

Zmęczony, przyjrzał się poletku, na którym wraz z braćmi trudził się przez cały dzień. Ziemia była jałowa, twarda i kamienista, trudna do przekopywania. Zadania nie ułatwiały marne narzędzia, którymi się posługiwali, zrobione z miękkiego, łatwo odkształcającego się metalu. Owen spojrzał na swoją motykę i skrzywił się na widok trzech nowych szczerb na krawędzi i jednego wygięcia. Będzie musiał wieczorem wyklepać ją i wyrównać szczerby, żeby nadawała się do dalszego użytku. Chociaż pole było nieduże, szacował, że potrzebują jeszcze dwóch dni ciężkiej pracy polegającej na kopaniu bruzd, wybieraniu kamieni i spulchnianiu cienkiej warstwy gleby, zanim będą mogli zasiać fasolę.

Wzruszył ramionami. Życie farmera w Celtii było ciężkie, ponieważ te tereny nadawały się bardziej do wydobywania metali. Jednakże na ich ziemi brakowało złóż rud żelaza czy srebra, więc musieli ją uprawiać, żeby nie umrzeć z głodu.

Kiedy Owen się odezwał, jego młodsi bracia, Gryff i Dai, przerwali pracę.

– Przeklęta ziemia – powiedział z goryczą Gryff i kopnął najbliższy kamień, który potoczył się kawałek dalej. – Spędzamy całe godziny i dnie, mocując się z nią, i po co?

Żaden z braci mu nie odpowiedział, więc dokończył:

– Dla fasoli! Fasoli! Kto może żyć samą fasolą?

Dai wzruszył ramionami.

– Cóż, my możemy – odparł.

Gryff był najmłodszym z braci i najczęściej bywał w złym humorze. Owen i Dai nauczyli się akceptować swój los. Wiedzieli, że narzekanie na dolę, jaka im przypadła, to marnowanie czasu i energii. Życie było, jakie było, i żadne jęki ani utyskiwania nie mogły tego zmienić. Ich ojciec zmarł stosunkowo młodo, wyczerpany wysiłkiem potrzebnym do uprawiania pola i utrzymywania rodziny. Owen pomyślał, że przynajmniej oni trzej mogli się dzielić pracą.

– Chodźmy – powiedział, kładąc rękę na ramieniu młodszego brata. – Mama już czeka z kolacją.

– Z zupą fasolową – wymamrotał ze złością Gryff, ale na myśl o jedzeniu zaburczało mu w brzuchu. Jedli w południe, kiedy przerwali pracę na pół godziny, by posilić się chlebem z serem i popić go cienkim piwem. Śniadania nie jedli. Farma zapewniała im tylko dwa posiłki dziennie, oba proste i monotonne pod względem smaku. – Zupa fasolowa i chleb z serem – ciągnął, wymieniając niezmienne pozycje codziennego menu. – Kto może na tym wyżyć? Górnicy dwa razy w tygodniu jedzą mięso, a w pozostałe dni mają kaszę.

– Tak się chwalą – odparł Owen. Nie był przekonany, czy górnicy z Poddranyth, ich wsi, nie mijali się z prawdą, gdy opowiadali o jakości swoich posiłków. Poszukiwacze złóż metali byli notorycznymi kłamcami. Mimo to Owen przypuszczał, że prawdopodobnie ich życie było lepsze od życia, jakie prowadzili on i jego bracia. – Za dwa dni będziemy mogli rozpocząć siew – powiedział, próbując zmienić temat.

– Za dwa dni! – wykrzyknął Gryff. – Jeszcze dwa dni karczowania, kopania i spulchniania ziemi. Gdybyśmy mieli osła i pług, zrobilibyśmy to dwa razy szybciej!

– Nie mamy ani jednego, ani drugiego – przypomniał rzeczowo Owen.

Jednakże Gryff nie zamierzał przerywać swojej litanii narzekań.

– David ap-Davis je ma. Mógłby nam je pożyczyć!

David ap-Davis także był farmerem z Poddranyth, ale miał trzy pola położone na lepszych, żyźniejszych terenach niż pojedyncze, kamieniste poletko, na którym pracowali bracia ap-Jones. W rezultacie jego zbiory były większe i mógł sobie pozwolić na sprzedawanie nadwyżek górnikom z tej samej wsi.

– Kazałby nam za to zapłacić – przypomniał ponuro Dai.

Gryff znowu się rozzłościł.

– Owszem, to pewne! Zdarłby z nas skórę! Nie przyszłoby mu do głowy, żeby nam po prostu pomóc.

– Czemu miałby to robić? – zapytał Owen. – Muł może przepracować określoną liczbę godzin w swoim życiu. Istnieje też spore ryzyko, że kamienista ziemia uszkodziłaby pług. Miałby całkowite prawo żądać od nas zapłaty.

Gryff wiedział, że to niepodważalny argument, ale flegmatyczna obojętność, z jaką jego bracia akceptowali życie, nie dawała mu spokoju. Spoglądał ze złością na kamienistą ziemię, kiedy wolnym krokiem wracali do wsi z częściowo przygotowanego pola. Mieli do przebycia dwa kilometry, w większości pod górę. Wydłużone cienie kładły się przed nimi, dziwacznie pofalowane na nierównym gruncie.

Owen westchnął, zadowolony, że narzekania Gryffa w końcu ustały. Codziennie było tak samo. Brat uskarżał się na ich dolę, aż zaczynał rozumieć, że to niczego nie zmieni. Ich przeznaczeniem było trudzić się na kamienistej ziemi, karczować ją i kopać prymitywnymi narzędziami, co sezon zasiewać na nowo i żyć z tego, co udało im się wyhodować. Mieli pole i trzy kozy, które dawały dostatecznie dużo mleka, żeby można z niego robić ser i wymienić część na mąkę. Poza tym ich matka trzymała pół tuzina kur, co zapewniało skromną liczbę jajek oraz od czasu do czasu kurczaka do ugotowania lub upieczenia.

Tak wyglądało życie farmera w Poddranyth – niezmienna, monotonna i wyczerpująca praca, stale doskwierający głód, nuda i znużenie.

Nie był to szczególnie radosny żywot, ale dało się wytrzymać. Owen wiedział, że istnieją ludzie w znacznie gorszej sytuacji niż ap-Jonesowie. Sądził, że Gryff w końcu to zrozumie i zaakceptuje.

Wspięli się na szczyt wzgórza. Po jednej stronie wąskiej drogi strome, pokryte łupkami zbocze schodziło na dno doliny. Po drugiej wznosiły się nagie, ponure skały. W odległości mniej więcej kilometra widać było skupisko szarych domów, czyli Poddranyth. Znajdowało się tam dwadzieścia gospodarstw – wszystkie wzniesione z kamienia i podniszczonych desek, ze szczelinami uszczelnionymi wysuszoną gliną. Spadziste dachy zostały pokryte dachówkami z łupków, a z większości krępych kominów wydobywał się dym.

– Jesteśmy już prawie na miejscu – powiedział Owen z nutą ulgi w głosie. Przynajmniej dom powita ich przyjemnym ciepłem. Wieczorny wiatr sprawiał, że mężczyźnie było zimno w ubraniu przesiąkniętym potem po całodziennej pracy. Jeśli kury zniosły dzisiaj kilka jajek więcej, będzie można je wymienić na garniec piwa w małej wiejskiej gospodzie. Nie zdarzało się to zbyt często, ponieważ kwoki były żywione tak samo marnie, jak cała rodzina, ale trzeba było mieć nadzieję. Może udałoby się…

Myśli o wygodach czekających w domu przerwało niskie, mrożące krew w żyłach warczenie. Włoski na karku Owena zjeżyły się w pierwotnej reakcji na ten dźwięk. Mężczyzna zatrzymał się i rozejrzał. Jego bracia także przystanęli.

– Co to… – zaczął Gryff, ale Dai szturchnął go łokciem, żeby się uciszył.

Trzej bracia instynktownie zbliżyli się do siebie, ściskając mocniej motyki i unosząc je nie jako narzędzia, ale jako prymitywną broń. Stanęli do siebie plecami, żeby rozejrzeć się po okolicy w poszukiwaniu źródła groźnego dźwięku.

Ten rozległ się znowu, głośniejszy i tym razem wyraźnie wyzywający, jakby w odpowiedzi na uniesione motyki. Bracia ponownie poczuli, jak krew zastyga im w żyłach.

– Patrzcie – powiedział Owen i wskazał urwisko wznoszące się nad nimi.

Pięć metrów wyżej znajdowała się wąska półka skalna, na której przycupnęła bestia rodem z koszmarów.

Miała co najmniej trzy metry długości i półtora metra w kłębie. W przyczajonej pozycji, z przednimi łapami dłuższymi od tylnych, wyglądała, jakby była przygarbiona. Z pyska i ogólnego kształtu sylwetki przypominała wilka, ale żaden wilk, jakiego bracia widzieli lub o jakim słyszeli, nie osiągał takich rozmiarów. Potężne barki były naprężone, a gruba kryza na szyi zjeżona, przez co zwierzę wydawało się jeszcze większe.

Pokrywało je gęste, sfilcowane futro, głównie szare, ale z kilkoma czarnymi plamami. Od lewej łopatki przez przednią łapę przebiegała czarna pręga.

Bracia patrzyli, osłupiali ze zgrozy, jak bestia otwiera ogromny pysk, obnażając długie, pożółkłe kły, i znowu wydaje z siebie warczenie, jeszcze głośniejsze i groźniejsze. Jej żółte ślepia rozglądały się za przejściem, którędy mogłaby zeskoczyć na drogę, na której stali nieruchomo ap-Jonesowie.

– Ruszajcie… powoli – powiedział cicho Owen. Nadal w ułatwiającym obronę kręgu cała ich trójka zaczęła powoli odsuwać się od przerażającej istoty. Kiedy tylko się ruszyli, bestia uniosła łeb i ryknęła, jakby rzucała im wyzwanie.

– Stać! – zawołał Dai, więc zamarli bez ruchu. Bestia pochyliła łeb, a ogłuszający ryk przeszedł w niski, niosący trwogę pomruk. Znowu rozejrzała się po urwisku, szukając drogi w dół.

Zrobiła krok, znajdując oparcie na skale. Potem jeszcze jeden.

Trzej farmerzy znowu się przesunęli, żeby się od niej oddalić. Gdy się poruszyli, zwierzę uniosło łeb i ponownie obnażyło potężne kły. Ostrzegawcze warknięcie znów sparaliżowało braci. Bestia zeszła jeszcze dwa kroki; jej łapy o grubych pazurach wyszukiwały punkty podparcia na stromej skale, która wydawała się całkowicie gładka.

– Co to jest? – wyszeptał Gryff głosem ochrypłym z przerażenia.

– Wilk olbrzymi – odparł Owen, także przyciszonym tonem.

Wilki olbrzymie były bestiami z mitów i baśni, żyjącymi dawno temu. Jako mały chłopiec Owen słyszał opowieści snute szeptem przy ognisku, mówiące o tych potężnych, bezlitosnych zabójcach. Ale gdy dorósł, uwierzył, że te historie to tylko opowiastki – zwykłe baśnie i mity. Wilki olbrzymie nie istniały. A jeśli kiedykolwiek istniały, zniknęły z powierzchni ziemi wiele wieków temu.

Teraz jednak razem z braćmi spotkali taką bestię, która zamierzała na nich zapolować.

Kolana zaczęły się pod Owenem uginać, kiedy drapieżnik zszedł jeszcze kawałek po zboczu. W końcu zwierzę skoczyło z wysokości dwóch metrów i wylądowało skulone na ścieżce za nimi. Lodowate przerażenie ścisnęło serce Owena. Bestia zrobiła krok w ich stronę. Była teraz oddalona o zaledwie dziesięć metrów i wpatrywała się w nich ślepiami lśniącymi nienawiścią. Grube wargi uniosły się, obnażając pożółkłe kły, z których kapała na ziemię ślina. Zwierzę zaczęło się zbliżać do braci z opuszczonym łbem, miotając złowieszczo ogonem na boki.

Owen poczuł, że jego pęcherz próbuje się rozluźnić ze strachu, więc starał się z tym walczyć. Wiedział, że jeśli okaże bezgraniczne przerażenie, będzie po nim. Wykrzywiona motyka, którą ściskał w rękach, wydawała się kompletnie nieskuteczna jako broń, ale mimo to uniósł ją, kierując w stronę straszliwej bestii, która powoli, nieubłaganie podkradała się coraz bliżej. Wyczuwał, że lada moment…

– W nogi! – wrzasnął Gryff, któremu w końcu puściły nerwy. Jednocześnie odwrócił się i rzucił biegiem w stronę Poddranyth. Ułamek sekundy później Dai poszedł w jego ślady. Uciekali, jakby ścigał ich sam diabeł… I rzeczywiście, to powiedzenie dobrze oddawało ich sytuację.

Owen przez sekundę stał jeszcze naprzeciwko bestii, która rozjuszona gwałtownym poruszeniem pozostałej dwójki uniosła łeb i zawyła z wściekłością. W tym momencie Owen także się odwrócił i pobiegł za braćmi.

Był jednak starszy od nich i miał zesztywniałe stawy, a do tego obolałe mięśnie, zmęczone po całym dniu ciężkiej pracy w polu. Słyszał za sobą uderzenia łap straszliwej istoty, która rzuciła się w pogoń. Jej kroki były coraz bliżej, pazury zgrzytały i skrobały po kamieniach, a mężczyzna zrozumiał, że nie zdoła już uciec.

Wyprzedzający go Dai i Gryff usłyszeli długi, przeciągły wrzask starszego brata, gdy wilk olbrzymi doścignął go i powalił na ziemię.

Potem krzyk się urwał.

Will pociągnął za sznur przywiązany do wiszącej beli siana i rozkołysał ją jak wahadło.

– Odwróć się! – zawołał.

Oddalona o dwadzieścia pięć metrów Maddie odwróciła się plecami do kołyszącego się ciężaru. W lewej ręce trzymała łuk ze strzałą nałożoną na cięciwę i skierowaną w dół.

Will odczekał jeszcze kilka sekund i znowu zawołał:

– Odwróć się!

Maddie okręciła się na pięcie, unosząc jednocześnie łuk i napinając cięciwę. Spojrzała na niedużą belę siana, przez kilka sekund szacując jej ruch i szybkość, a potem wypuściła strzałę.

Strzała błyskawicznie pokonała dystans i wbiła się w mocno związaną belę – tuż obok czerwonego koła wymalowanego na jej środku. Maddie uśmiechnęła się do swojego mentora. Will uniósł brew.

– Nieźle, co? – zapytała Maddie. W sianie tkwiło już pół tuzina strzał, wszystkie w pobliżu środka.

Will wzruszył ramionami.

– Spudłowałaś.

Maddie spojrzała na niego z oburzeniem, opierając ręce na biodrach. Był wymagającym nauczycielem.

– Trafiłam w tę belę sześć razy! – zaprotestowała.

– I sześć razy nie trafiłaś w czerwone koło – zauważył Will.

Maddie przewróciła oczami.

– Ciekawe, czy ty byś umiał lepiej – powiedziała wyzywająco, ale Will potrząsnął głową.

– Niestety to nie ty uczysz mnie strzelania – stwierdził. Maddie prychnęła pogardliwie. – Natomiast ja, owszem, uczę ciebie.

– To bardzo wygodna wymówka – oznajmiła Maddie. – Wydawało mi się, że ważnym elementem uczenia kogoś jest zademonstrowanie, jak należy wykonać dane zadanie.

– Chcesz zobaczyć, jak trafiam w cel? – zapytał obojętnie Will.

Maddie pokiwała energicznie głową.

– Bardzo bym chciała to zobaczyć.

Will westchnął i podszedł do miejsca, z którego strzelała Maddie.

– Niech będzie – powiedział. – Skoro nalegasz.

– Zdecydowanie nalegam! – odparła Maddie. Odłożyła łuk i podeszła zająć miejsce nauczyciela z boku zaimprowizowanej strzelnicy. Znajdowali się na otwartej przestrzeni za ich niewielką chatą. Bela siana była zawieszona na gałęzi drzewa i kołysała się na wysokości dwóch metrów nad gruntem. Przymocowano do niej długi sznur, którego koniec znajdował się w miejscu, gdzie wcześniej stał Will i pociągał za linę, żeby rozkołysać belę jak wahadło i stworzyć ruchomy cel. Maddie podniosła koniec sznura. Bela, naszpikowana strzałami, nadal się kołysała, chociaż stopniowo wytracała impet.

Pozycja strzelecka była oddalona o jakieś trzydzieści metrów od celu, prostopadle do linii ruchu beli. Will zajął miejsce i naciągnął cięciwę, wsuwając koniec łuku w pętlę przy bucie i zginając dwumetrowe drzewce nad swoimi plecami i ramieniem. Ustawił się odpowiednio, wyjął strzałę z kołczana przy pasie i nałożył ją pewnie na siodełko. Maddie pociągnęła za sznur, a bela zaczęła znowu zataczać szerszy łuk. Will przymrużonymi oczami śledził prędkość i kierunek ruchu obiektu.

– Odwróć się! – zawołała Maddie, więc Will stanął plecami do celu, zapamiętując obraz kołyszącej się beli. Kiedy tylko przestał patrzeć, Maddie szarpnęła sznur w bok, zmieniając kierunek ruchu beli tak, że zaczęła się poruszać po skosie, zamiast po prostu na boki.

– Odwróć się! – krzyknęła Maddie.

Will odwrócił się szybko, unosząc łuk z nałożoną strzałą.

Mało brakowało, a strzeliłby zgodnie z intuicją, opierając się na zapamiętanym wzorcu ruchu beli, ale zobaczył zmianę, jaka zaszła. Wcześniej bela siana kołysała się po prostu z boku na bok, ale teraz poruszała się po bardziej skomplikowanym torze, do przodu i do tyłu, a jednocześnie na boki. Will zmrużył oczy, oszacował nową trajektorię i strzelił.

Strzała śmignęła przez polanę i z łupnięciem wbiła się w siano w odległości jednej dłoni od środka, ale już w obrębie czerwonego koła. Bela zakołysała się nierówno, gdy impet strzały zakłócił jej trajektorię. Wyczekujący uśmiech Maddie zniknął.

Will spojrzał na nią chłodno.

– Oszukiwałaś – powiedział.

Dziewczyna wzruszyła z irytacją ramionami.

– Zawsze mówiłeś, że na wojnie nie ma oszukiwania. Jest tylko zwycięstwo.

– Toteż zwyciężyłem – przypomniał. Udawał, że jest niezadowolony, ale w głębi duszy cieszyło go, że Maddie próbowała go podejść. Uważał, że to zachowanie bardzo w stylu zwiadowców. – Chciałabyś może spróbować jeszcze raz? – zaproponował.

Maddie potrząsnęła głową, zanim jeszcze dokończył to zaproszenie.

– O nie, dziękuję bardzo – odparła.

Wiedziała, że gdyby się zgodziła, on także wykorzystałby zmiany kierunku ruchu, żeby jeszcze bardziej utrudnić jej strzelanie. Chciała zachować swój wynik: sześć strzałów i sześć trafień, nawet jeśli ani razu nie wcelowała w czerwone koło. Była zadowolona z wyników tego treningu i zdeterminowana, by poradzić sobie lepiej następnym razem.

Will pozwolił sobie w końcu na cień uśmiechu.

– Bardzo rozsądnie – orzekł, czym potwierdził jej podejrzenia co do jego intencji.

Przy ganku chaty stały Wyrwij i Zderzak, dwaj zainteresowani widzowie, obserwujący poczynania swoich państwa. Teraz Wyrwij, starszy z dwóch koni, uniósł łeb, potrząsnął grzywą i zarżał cicho ostrzegawczym tonem. Dwoje zwiadowców natychmiast spojrzało w stronę wijącej się wśród drzew ścieżki, która prowadziła z Zamku Redmont do ich chaty.

– Ktoś idzie – stwierdziła Maddie.

Will skinął głową.

– To przyjaciel – powiedział. Wyrwij w inny sposób by go ostrzegł, gdyby zbliżał się ktoś nieznajomy lub wrogi. Will spodziewał się, że to może być Halt, więc trochę go zaskoczyło, gdy spomiędzy drzew wyłoniła się odziana w pelerynę postać na gniadej klaczy i podjechała kłusem do chaty.

– Gilan! – zawołał Will. – Co cię sprowadza do Redmont?

Will i Maddie podeszli do chaty, żeby powitać przybysza. Trzy konie, Wyrwij, Zderzak i należąca do Gilana Blaze, przywitały się życzliwie cichym rżeniem. Wszystkie były od dawna zaprzyjaźnione.

Dowódca zwiadowców zeskoczył lekko z siodła. W każdym innym miejscu poczekałby na zaproszenie, ale on i Will byli starymi, dobrymi przyjaciółmi, więc wiedział, że jest tutaj mile widziany. Rozejrzał się i zauważył belę siana, nadal kołyszącą się na boki i naszpikowaną strzałami.

Skinął głową z aprobatą.

– Jak widzę, ćwiczycie strzelanie do celu.

Will obejrzał się na strzelnicę.

– Trenujemy z ruchomym celem – wyjaśnił.

Gilan przez kilka sekund przyglądał się układowi strzelnicy.

– Dobry pomysł – przyznał. Will był pomysłowy i stale wymyślał nowe wyzwania dla swojej młodej uczennicy.

Maddie uśmiechnęła się do dowódcy.

– Może spróbujesz szczęścia? – zaproponowała. Mówiła lekko, ale w jej tonie kryło się wyzwanie.

Gilan westchnął w duchu. Gdyby odmówił, stale wracałaby do tego tematu. Ściągnął łuk, który miał przewieszony przez plecy, i skierował się do strzelnicy.

– Czemu nie? – powiedział. Przyjrzał się uważniej beli, sześciu strzałom otaczającym czerwone koło i pojedynczej strzale w jego obrębie, o dłoń od środka. – Kto trafił w środek? – zapytał, chociaż rozpoznawał oznaczenia na strzałach.

– Spróbuj zgadnąć – odparł Will.

Gilan jęknął i wyjął strzałę z kołczana, a Maddie podeszła chwycić koniec sznura. Kiedy pociągnęła za niego, a bela się rozkołysała, Gilan zaczął podnosić łuk. Został jednak powstrzymany.

– Masz ją obserwować przez pięć sekund, a potem ci powiem, żebyś się odwrócił – wyjaśniła Maddie. – Później zawołam cię znowu, a ty odwrócisz się i strzelisz.

– Z pamięci? – zapytał Gilan.

Maddie popatrzyła na niego niewinnie szeroko otwartymi oczami.

– Jeśli chcesz – powiedziała.

– Hm – mruknął Gilan. Zmrużył oczy, szacując szybkość i zakres ruchu celu i zapisując je w pamięci, żeby widzieć je oczami duszy, nawet gdy będzie odwrócony.

– Odwróć się! – zawołała Maddie, więc dowódca zwiadowców ustawił się plecami do celu.

Młoda zwiadowczyni z szerokim uśmiechem chciała zmienić kierunek ruchu beli, ale Will powstrzymał ją szybkim potrząśnięciem głowy. Gilan co prawda był ich starym przyjacielem, ale także zwierzchnikiem i zmuszenie go podstępem, by chybił, nie byłoby dobrym pomysłem. Maddie wzruszyła ramionami i kołysała belą tak jak wcześniej, na boki.

– Odwróć się! – zawołała ponownie.

Gilan okręcił się wokół własnej osi i uniósł łuk. Ułamek sekundy później wypuścił strzałę, która wbiła się w krawędź beli siana, sprawiając, że cel zawirował gwałtownie.

Dowódca niedostrzegalnie odetchnął z ulgą. To był dobry strzał, biorąc pod uwagę, że włączył się do tego ćwiczenia bez przygotowania i wcześniejszego treningu. Zakładał, że Will i Maddie strzelali już od pewnego czasu. Chociaż Maddie starała się to ukryć, ledwie widoczne na jej twarzy rozczarowanie podpowiadało Gilanowi, że spodziewała się, że on całkowicie spudłuje.

– Dobry strzał – powiedział Will i wskazał chatę. – Chodź, zaparzę kawę. Maddie – zawołał do swojej uczennicy – pozbieraj strzały i zajmij się Blaze.

– Dobrze, Willu – odparła posłusznie Maddie i ruszyła szybkim krokiem wykonać jego polecenia.

Will odwrócił się do chaty i przyjacielskim gestem otoczył ramieniem barki Gilana. Dowódca był wysoki jak na zwiadowcę, więc Will musiał sięgnąć ręką wyżej, by to zrobić.

– A teraz przypomnij mi, co sprowadza cię do Redmont?