MENU
Nasze ceny
Przeczytaj fragment on-line
-
W empik go
William i Kate. Zwyczajna królewska miłość - ebook
William i Kate. Zwyczajna królewska miłość - ebook
Książę William, następca tronu Wielkiej Brytanii i Zjednoczonego Królestwa, od dnia swoich narodzin budzi olbrzymie zainteresowanie opinii publicznej. Z kolei księżna Kate od samego początku wydawała się wręcz stworzona do roli żony następcy tronu. Zachowuje się nienagannie w każdej sytuacji i zbiera same pochwały za styl i elegancję.
Kiedy podczas studiów w St. Andrews University w Szkocji książę William poznał brązowowłosą Catherine Middleton, zainteresowanie mediów życiem royalsów natychmiast wzrosło. Po kilku latach przyjaźni, a potem romansu i burzliwych rozstań książę zdecydował się oświadczyć i poślubić Kate. Oboje wzorowo się spisują w roli książęcej pary. Doskonale radzą sobie z mediami, również społecznościowymi, i zgodnie z wymogami etykiety opowiadają o sobie tyle, ile chcą i mogą. W 2024 roku stanęli przed najtrudniejszym wyzwaniem – ciężką chorobą księżnej. Cały świat trzyma kciuki, żeby wyszli z tej próby zwycięsko.
Jest jednak pewna skaza na tym idealnym wizerunku. Co jakiś czas pojawiają się plotki o kryzysie w związku tej lubianej i popularnej pary. William był podejrzewany o romans z przyjaciółką swojej żony. Czy publiczny wizerunek szczęśliwego stadła, który royalsi serwują mediom, jest fałszywy i wykreowany wyłącznie na użytek opinii publicznej?
Jeśli chcesz poznać historię miłości najpopularniejszej brytyjskiej pary książęcej, koniecznie przeczytaj tę książkę!
| Kategoria: | Biografie |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-68101-95-9 |
| Rozmiar pliku: | 1,7 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
WSTĘP
Po śmierci króla Jerzego VI w 1952 roku toczono dyskusje na temat tego, czy nowe medium, jakim była rosnąca w siłę telewizja, powinno uczestniczyć w tak podniosłym wydarzeniu jak koronacja nowej monarchini Elżbiety II. Do najzagorzalszych przeciwników obecności kamer w trakcie uroczystości należał ówczesny arcybiskup Canterbury, który jak mantrę powtarzał, że gdyby nie wynaleziono telewizji, świat byłby znacznie szczęśliwszym miejscem. Jeśli żyłby dzisiaj, zapewne to samo powiedziałby o internecie. A jednak — nie bez udziału zafascynowanego wszelkiego rodzaju nowinkami technicznymi męża koronowanej królowej, księcia Filipa — kamery telewizyjne filmowały całą ceremonię. Co więcej, transmisja okazała się wielkim sukcesem, bo koronację obejrzało 20 milionów poddanych, a przecież w tym czasie tylko 2,7 miliona gospodarstw domowych miało telewizor. W literaturze przedmiotu często można spotkać opinię, że to właśnie ten koronacyjny spektakl oglądany na żywo położył kres alienacji brytyjskiej rodziny królewskiej. Ale przecież wcześniej także nie unikano kontaktów z mediami. Osobisty sekretarz Jerzego V, Clive Wigram, dbał o to, by na łamach prasy regularnie pojawiały się informacje o rodzinie królewskiej, on też namówił króla, by pozwolił radiu uczestniczyć w ważnych wydarzeniach z życia monarchii. Telewizja nie była zatem pierwszym medium, z którego korzystali członkowie rodziny królewskiej. Od czasów królowej Elżbiety monarchia brytyjska utrzymuje kontakt z poddanymi i z resztą świata także dzięki dobrodziejstwom internetu. I to z sukcesem — profile royalsów na wszelkiego rodzaju portalach społecznościowych cieszą się niebywałą popularnością. Nie wszystko w brytyjskiej rodzinie królewskiej jest jednak na pokaz. Jak każda familia, ma swoje sekrety i tajemnice, o których jej członkowie woleliby nie mówić. Zresztą nie o to chodzi, żeby wszystko wykładać na tacy — Windsorowie wzięli sobie do serca słowa XIX-wiecznego brytyjskiego dziennikarza i politologa, Waltera Bagehota, który orzekł, iż potęga monarchii tkwi w iluzjach i tajemnicach.
Bez wątpienia udanemu romansowi z mediami dynastia Windsorów zawdzięcza swój sukces i trwanie na tronie. Przecież już królowa Wiktoria wieszczyła, iż monarchia przetrwa w Wielkiej Brytanii co najwyżej do lat 30. XX wieku. Jej syn, Edward VI, martwił się, że monarchia zniknie wraz z końcem panowania jego następcy. A tymczasem mamy już lata 20. XXI wieku i ten ustrój ma się całkiem dobrze, zaś brytyjska rodzina królewska cieszy się popularnością przewyższającą współczesne gwiazdy filmu, estrady czy nawet social mediów. W dodatku każde pokolenie brytyjskiej rodziny królewskiej ma swoją gwiazdę — niegdyś ulubieńcem tłumów był książę Edward, późniejszy król Edward VII, potem tę rolę przejął jego wnuk David, który jako następca tronu, mężczyzna elegancki i obywatel świata cieszył się wielką sympatią poddanych swego ojca. Niestety, roztrwonił ten kapitał, kiedy w 1936 roku zdecydował się abdykować i przekazać koronę swojemu młodszemu bratu, który panował jako Jerzy VI. Oficjalnym powodem tej zaskakującej decyzji była miłość do kobiety, której król nie mógł poślubić ze względu na to, że była Amerykanką i podwójną rozwódką. Nieoficjalnie mówiło się natomiast o profaszystowskich sympatiach Edwarda VIII, sprzecznych z polityką brytyjskiego rządu. Jąkający się i nieśmiały Jerzy VI ku zaskoczeniu wielu doskonale spisywał się w roli monarchy, zwłaszcza w czasie II wojny światowej, kiedy razem z żoną potrafił obudzić w Brytyjczykach wielkie pokłady patriotyzmu, solidaryzując się z nimi w tych trudnych czasach i odwiedzając dzielnice zniszczone przez hitlerowskie bombowce.
Za panowania jego córki, Elżbiety II, wielkim blaskiem rozbłysła bodaj największa gwiazda w historii dynastii — księżna Diana, żona księcia Karola, późniejszego króla. Piękna, młoda i wrażliwa, przyćmiła zarówno swojego małżonka, jak i wszystkich jego krewnych. Dziś rolę ulubieńców tłumu pełnią książę William i jego żona, księżna Kate. Starszym synem królowej ludzkich serc, jak do dziś nazywa się Dianę, opinia publiczna i media interesowały się już od dnia jego narodzin. Pomimo że rodzice, a zwłaszcza matka, robili, co mogli, by zapewnić mu normalne dzieciństwo, inne od takiego, jakie było udziałem jego wyalienowanego ojca, wścibscy dziennikarze śledzili każdy krok Williama. Zainteresowanie tylko się wzmogło, kiedy z sympatycznego chłopca zmieniał się w młodzieńca o urodzie hollywoodzkiego amanta. Księżna Diana doskonale zdawała sobie sprawę z potencjału, jaki drzemie w jej synu, który miał szansę stać się pierwszoplanową postacią rodziny królewskiej.
Sam William zbytnio się do tego nie kwapił, choć znacznie lepiej niż jego młodszy brat znosił obecność przedstawicieli mediów w swoim życiu. Chcąc zapewnić sobie nieco więcej prywatności, zdecydował się na studia w odległym od domu University of St Andrews w Szkocji. I właśnie tam spotkał dziewczynę, która miała zrujnować marzenia wielu młodych kobiet o zdobyciu serca przyszłego króla — brązowowłosą Catherine Middleton. Urodziwa panna dla najbardziej pożądanego kawalera ówczesnego świata zrezygnowała nawet z szansy na lepszą edukację na uniwersytecie w Edynburgu, gdzie pierwotnie zamierzała studiować. Związek tych dwojga zaczął się od przyjaźni, by z czasem ewoluować w stronę miłości, aczkolwiek zanim William oświadczył się kobiecie swojego życia, młodzi na jakiś czas się rozstali, w dodatku z inicjatywy księcia. W końcu jednak William zrozumiał, że to właśnie z Catherine chce spędzić resztę życia i w październiku 2010 roku oświadczył się swojej przyszłej żonie. Jego wybór był o tyle zaskoczeniem, że panna Middleton nie wywodziła się z arystokracji, aczkolwiek porównanie jej do Kopciuszka nie wchodzi w grę, ponieważ jej rodzina była bardzo zamożna. Rodzice Catherine dorobili się, prowadząc własną firmę, choć oczywiście majątkowi Middletonów daleko do fortuny Windsorów. Mając na uwadze mieszczańskie pochodzenie potencjalnej przyszłej królowej, tradycjonaliści i konserwatyści utyskiwali, że obowiązki związane z przynależnością do rodziny królewskiej zwyczajnie ją przerosną. Wkrótce okazało się, że nie mieli racji.
Już w pierwszych dniach po ślubie było widać, że Catherine, powszechnie zwana księżną Kate, jest wręcz stworzona do roli żony następcy tronu. Nigdy nie popełniła żadnej gafy, zachowywała się nienagannie i zbierała same pochwały za swoje stroje. Bez wątpienia zarówno księżna, jak i jej małżonek są obecnie najpopularniejszymi członkami brytyjskiej rodziny królewskiej, a ich notowania jeszcze wzrosły, kiedy na świecie pojawiła się trójka ich dzieci. Ten blask nieco przygasł, kiedy cieszący się sławą rodzinnego rozrabiaki książę Harry poślubił zjawiskową, ciemnoskórą amerykańską aktorkę Meghan Markle. Aż do momentu, gdy młodszy książę wraz z żoną zdecydowali się opuścić rodzinę królewską i postawić na niezależność.
Pomimo iż William i Kate przekroczyli już czterdziestkę, ciągle są odbierani jako ludzie młodzi. I tak wyglądają, choć żadne z nich nie ubiera się młodzieżowo ani ślepo nie podąża za modą. Wręcz przeciwnie, oboje, a zwłaszcza Kate, uchodzą za ikony klasycznej elegancji. Bez wątpienia w budowaniu ciepłego wizerunku i zdobyciu sympatii nie tylko Brytyjczyków i fanów rodziny królewskiej, ale także ludzi na całym świecie pomaga im bezpośredniość i spontaniczność. Oboje doskonale wiedzą, że współcześni poddani monarchii oczekują od nowego pokolenia Windsorów luzu i skracania dystansu, a oni doskonale sobie z tym radzą, podobnie jak świetnie poruszają się w świecie social mediów. Zamieszczają tam filmiki i zdjęcia ze swojego prywatnego życia, ale mówią o sobie dokładnie tyle, ile chcą powiedzieć, i tyle, ile zgodnie z wymogami etykiety powiedzieć powinni.
Co jakiś czas pojawiają się plotki o kryzysie w związku tej lubianej i popularnej pary. William jest podejrzewany o romans z przyjaciółką swojej żony, Rose Hunbury, zamężną arystokratką. Zdaniem sceptyków publiczny wizerunek szczęśliwego stadła, jaki od początku małżeństwa serwują mediom, jest fałszywy i wykreowany wyłącznie na użytek opinii publicznej. Bo następca tronu i jego żona mają jedno bardzo ważne zadanie: w imię dobra monarchii „sprzedawać” swoją miłość. Dopóki mieszkańcy Zjednoczonego Królestwa wierzą w szczęście małżeńskie Williama i Kate, dopóty notowania monarchii stoją wysoko, zaś nastroje republikańskie można zdusić w zarodku. Ewentualny rozwód ulubieńców tłumu przyniósłby Koronie więcej szkody niż wszystkie wcześniejsze rozstania w rodzinie królewskiej razem wzięte.
Pomimo tych niepokojących pogłosek małżeństwo następcy tronu trwa niewzruszenie. William i jego żona doskonale poradzili sobie w trudnych sytuacjach, które w ostatnich latach dotknęły rodzinę królewską: począwszy od pandemii, poprzez śmierć księcia Filipa, odejście księcia Harry’ego z rodziny królewskiej, aferę z księciem Andrzejem skompromitowanym przyjaźnią z pedofilem, a wreszcie śmierć królowej Elżbiety i problemy zdrowotne króla Karola III. W 2024 roku książęca para stanęła przed najtrudniejszym wyzwaniem — ciężką chorobą księżnej. Cały świat trzyma kciuki, żeby oboje wyszli z tej próby zwycięsko.------------------------------------------------------------------------
Rozdział 1
¹ R. Lacey, _Bitwa braci. Historia i rozpad rodziny Windsorów_, tłum. J. Ochab, Warszawa 2021, s. 69.
² P. Burrell, _W królewskiej służbie. Wspomnienia kamerdynera księżnej Diany_, tłum. C. Murawski, W. Jeżewski, Łódź 2004, s. 42.
³ R. Lacey, _Bitwa_…, dz. cyt., s. 69.
⁴ A. Morton, _Diana. Moja historia_, tłum. E. Królikowska-Avis, Warszawa 2013, s. 19.
⁵ Tamże.
⁶ Tamże.
⁷ _Jak wieść o królewskim potomku ogłaszano dawniej i dziś_, https://dzieje.pl/rozmaitosci/jak-wiesc-o-krolewskim-potomku-oglaszano-dawniej-i-dzis.
⁸ A. Morton, _Diana_…, dz. cyt., s. 20.
⁹ Tamże, s. 22.
¹⁰ R. Lacey, _Bitwa_…, dz. cyt., s. 33.
¹¹ N. Davies, _Diana. Samotna księżna_, tłum. J. Zieloński, Warszawa 1996, s. 165.
¹² R. Lacey, _Bitwa_…, dz. cyt., s. 36.
¹³ P. Calvetti, _Elżbieta II. Portret królowej_, tłum. I. Banach, Poznań 2020, s. 175.
¹⁴ R. Lacey, _Bitwa_…, dz. cyt., s. 34.
¹⁵ Tamże.
¹⁶ Tamże.
¹⁷ Tamże, s. 35.
¹⁸ T. Brown, _Wojna Windsorów. Za drzwiami pałacu_, tłum. E. Skowrońska, Warszawa 2023, s. 59.
¹⁹ Tamże, s. 53–54.
²⁰ Tamże, s. 54.
²¹ K. Kelley, _Dynastia Windsorów_, tłum. R. Śmietana, B. Sławomirska, Kraków 1998, s. 241.
²² S.B. Smith, _Elżbieta II. Portret monarchini_, tłum. U. Gardner, Wrocław 2012, s. 297.
²³ Tamże, s. 135.
²⁴ R. Lacey, _Bitwa_…, dz. cyt., s. 39.
²⁵ C. Graham, _Camilla, kochanka księcia Karola_, Pruszków, s. 82.
Po śmierci króla Jerzego VI w 1952 roku toczono dyskusje na temat tego, czy nowe medium, jakim była rosnąca w siłę telewizja, powinno uczestniczyć w tak podniosłym wydarzeniu jak koronacja nowej monarchini Elżbiety II. Do najzagorzalszych przeciwników obecności kamer w trakcie uroczystości należał ówczesny arcybiskup Canterbury, który jak mantrę powtarzał, że gdyby nie wynaleziono telewizji, świat byłby znacznie szczęśliwszym miejscem. Jeśli żyłby dzisiaj, zapewne to samo powiedziałby o internecie. A jednak — nie bez udziału zafascynowanego wszelkiego rodzaju nowinkami technicznymi męża koronowanej królowej, księcia Filipa — kamery telewizyjne filmowały całą ceremonię. Co więcej, transmisja okazała się wielkim sukcesem, bo koronację obejrzało 20 milionów poddanych, a przecież w tym czasie tylko 2,7 miliona gospodarstw domowych miało telewizor. W literaturze przedmiotu często można spotkać opinię, że to właśnie ten koronacyjny spektakl oglądany na żywo położył kres alienacji brytyjskiej rodziny królewskiej. Ale przecież wcześniej także nie unikano kontaktów z mediami. Osobisty sekretarz Jerzego V, Clive Wigram, dbał o to, by na łamach prasy regularnie pojawiały się informacje o rodzinie królewskiej, on też namówił króla, by pozwolił radiu uczestniczyć w ważnych wydarzeniach z życia monarchii. Telewizja nie była zatem pierwszym medium, z którego korzystali członkowie rodziny królewskiej. Od czasów królowej Elżbiety monarchia brytyjska utrzymuje kontakt z poddanymi i z resztą świata także dzięki dobrodziejstwom internetu. I to z sukcesem — profile royalsów na wszelkiego rodzaju portalach społecznościowych cieszą się niebywałą popularnością. Nie wszystko w brytyjskiej rodzinie królewskiej jest jednak na pokaz. Jak każda familia, ma swoje sekrety i tajemnice, o których jej członkowie woleliby nie mówić. Zresztą nie o to chodzi, żeby wszystko wykładać na tacy — Windsorowie wzięli sobie do serca słowa XIX-wiecznego brytyjskiego dziennikarza i politologa, Waltera Bagehota, który orzekł, iż potęga monarchii tkwi w iluzjach i tajemnicach.
Bez wątpienia udanemu romansowi z mediami dynastia Windsorów zawdzięcza swój sukces i trwanie na tronie. Przecież już królowa Wiktoria wieszczyła, iż monarchia przetrwa w Wielkiej Brytanii co najwyżej do lat 30. XX wieku. Jej syn, Edward VI, martwił się, że monarchia zniknie wraz z końcem panowania jego następcy. A tymczasem mamy już lata 20. XXI wieku i ten ustrój ma się całkiem dobrze, zaś brytyjska rodzina królewska cieszy się popularnością przewyższającą współczesne gwiazdy filmu, estrady czy nawet social mediów. W dodatku każde pokolenie brytyjskiej rodziny królewskiej ma swoją gwiazdę — niegdyś ulubieńcem tłumów był książę Edward, późniejszy król Edward VII, potem tę rolę przejął jego wnuk David, który jako następca tronu, mężczyzna elegancki i obywatel świata cieszył się wielką sympatią poddanych swego ojca. Niestety, roztrwonił ten kapitał, kiedy w 1936 roku zdecydował się abdykować i przekazać koronę swojemu młodszemu bratu, który panował jako Jerzy VI. Oficjalnym powodem tej zaskakującej decyzji była miłość do kobiety, której król nie mógł poślubić ze względu na to, że była Amerykanką i podwójną rozwódką. Nieoficjalnie mówiło się natomiast o profaszystowskich sympatiach Edwarda VIII, sprzecznych z polityką brytyjskiego rządu. Jąkający się i nieśmiały Jerzy VI ku zaskoczeniu wielu doskonale spisywał się w roli monarchy, zwłaszcza w czasie II wojny światowej, kiedy razem z żoną potrafił obudzić w Brytyjczykach wielkie pokłady patriotyzmu, solidaryzując się z nimi w tych trudnych czasach i odwiedzając dzielnice zniszczone przez hitlerowskie bombowce.
Za panowania jego córki, Elżbiety II, wielkim blaskiem rozbłysła bodaj największa gwiazda w historii dynastii — księżna Diana, żona księcia Karola, późniejszego króla. Piękna, młoda i wrażliwa, przyćmiła zarówno swojego małżonka, jak i wszystkich jego krewnych. Dziś rolę ulubieńców tłumu pełnią książę William i jego żona, księżna Kate. Starszym synem królowej ludzkich serc, jak do dziś nazywa się Dianę, opinia publiczna i media interesowały się już od dnia jego narodzin. Pomimo że rodzice, a zwłaszcza matka, robili, co mogli, by zapewnić mu normalne dzieciństwo, inne od takiego, jakie było udziałem jego wyalienowanego ojca, wścibscy dziennikarze śledzili każdy krok Williama. Zainteresowanie tylko się wzmogło, kiedy z sympatycznego chłopca zmieniał się w młodzieńca o urodzie hollywoodzkiego amanta. Księżna Diana doskonale zdawała sobie sprawę z potencjału, jaki drzemie w jej synu, który miał szansę stać się pierwszoplanową postacią rodziny królewskiej.
Sam William zbytnio się do tego nie kwapił, choć znacznie lepiej niż jego młodszy brat znosił obecność przedstawicieli mediów w swoim życiu. Chcąc zapewnić sobie nieco więcej prywatności, zdecydował się na studia w odległym od domu University of St Andrews w Szkocji. I właśnie tam spotkał dziewczynę, która miała zrujnować marzenia wielu młodych kobiet o zdobyciu serca przyszłego króla — brązowowłosą Catherine Middleton. Urodziwa panna dla najbardziej pożądanego kawalera ówczesnego świata zrezygnowała nawet z szansy na lepszą edukację na uniwersytecie w Edynburgu, gdzie pierwotnie zamierzała studiować. Związek tych dwojga zaczął się od przyjaźni, by z czasem ewoluować w stronę miłości, aczkolwiek zanim William oświadczył się kobiecie swojego życia, młodzi na jakiś czas się rozstali, w dodatku z inicjatywy księcia. W końcu jednak William zrozumiał, że to właśnie z Catherine chce spędzić resztę życia i w październiku 2010 roku oświadczył się swojej przyszłej żonie. Jego wybór był o tyle zaskoczeniem, że panna Middleton nie wywodziła się z arystokracji, aczkolwiek porównanie jej do Kopciuszka nie wchodzi w grę, ponieważ jej rodzina była bardzo zamożna. Rodzice Catherine dorobili się, prowadząc własną firmę, choć oczywiście majątkowi Middletonów daleko do fortuny Windsorów. Mając na uwadze mieszczańskie pochodzenie potencjalnej przyszłej królowej, tradycjonaliści i konserwatyści utyskiwali, że obowiązki związane z przynależnością do rodziny królewskiej zwyczajnie ją przerosną. Wkrótce okazało się, że nie mieli racji.
Już w pierwszych dniach po ślubie było widać, że Catherine, powszechnie zwana księżną Kate, jest wręcz stworzona do roli żony następcy tronu. Nigdy nie popełniła żadnej gafy, zachowywała się nienagannie i zbierała same pochwały za swoje stroje. Bez wątpienia zarówno księżna, jak i jej małżonek są obecnie najpopularniejszymi członkami brytyjskiej rodziny królewskiej, a ich notowania jeszcze wzrosły, kiedy na świecie pojawiła się trójka ich dzieci. Ten blask nieco przygasł, kiedy cieszący się sławą rodzinnego rozrabiaki książę Harry poślubił zjawiskową, ciemnoskórą amerykańską aktorkę Meghan Markle. Aż do momentu, gdy młodszy książę wraz z żoną zdecydowali się opuścić rodzinę królewską i postawić na niezależność.
Pomimo iż William i Kate przekroczyli już czterdziestkę, ciągle są odbierani jako ludzie młodzi. I tak wyglądają, choć żadne z nich nie ubiera się młodzieżowo ani ślepo nie podąża za modą. Wręcz przeciwnie, oboje, a zwłaszcza Kate, uchodzą za ikony klasycznej elegancji. Bez wątpienia w budowaniu ciepłego wizerunku i zdobyciu sympatii nie tylko Brytyjczyków i fanów rodziny królewskiej, ale także ludzi na całym świecie pomaga im bezpośredniość i spontaniczność. Oboje doskonale wiedzą, że współcześni poddani monarchii oczekują od nowego pokolenia Windsorów luzu i skracania dystansu, a oni doskonale sobie z tym radzą, podobnie jak świetnie poruszają się w świecie social mediów. Zamieszczają tam filmiki i zdjęcia ze swojego prywatnego życia, ale mówią o sobie dokładnie tyle, ile chcą powiedzieć, i tyle, ile zgodnie z wymogami etykiety powiedzieć powinni.
Co jakiś czas pojawiają się plotki o kryzysie w związku tej lubianej i popularnej pary. William jest podejrzewany o romans z przyjaciółką swojej żony, Rose Hunbury, zamężną arystokratką. Zdaniem sceptyków publiczny wizerunek szczęśliwego stadła, jaki od początku małżeństwa serwują mediom, jest fałszywy i wykreowany wyłącznie na użytek opinii publicznej. Bo następca tronu i jego żona mają jedno bardzo ważne zadanie: w imię dobra monarchii „sprzedawać” swoją miłość. Dopóki mieszkańcy Zjednoczonego Królestwa wierzą w szczęście małżeńskie Williama i Kate, dopóty notowania monarchii stoją wysoko, zaś nastroje republikańskie można zdusić w zarodku. Ewentualny rozwód ulubieńców tłumu przyniósłby Koronie więcej szkody niż wszystkie wcześniejsze rozstania w rodzinie królewskiej razem wzięte.
Pomimo tych niepokojących pogłosek małżeństwo następcy tronu trwa niewzruszenie. William i jego żona doskonale poradzili sobie w trudnych sytuacjach, które w ostatnich latach dotknęły rodzinę królewską: począwszy od pandemii, poprzez śmierć księcia Filipa, odejście księcia Harry’ego z rodziny królewskiej, aferę z księciem Andrzejem skompromitowanym przyjaźnią z pedofilem, a wreszcie śmierć królowej Elżbiety i problemy zdrowotne króla Karola III. W 2024 roku książęca para stanęła przed najtrudniejszym wyzwaniem — ciężką chorobą księżnej. Cały świat trzyma kciuki, żeby oboje wyszli z tej próby zwycięsko.------------------------------------------------------------------------
Rozdział 1
¹ R. Lacey, _Bitwa braci. Historia i rozpad rodziny Windsorów_, tłum. J. Ochab, Warszawa 2021, s. 69.
² P. Burrell, _W królewskiej służbie. Wspomnienia kamerdynera księżnej Diany_, tłum. C. Murawski, W. Jeżewski, Łódź 2004, s. 42.
³ R. Lacey, _Bitwa_…, dz. cyt., s. 69.
⁴ A. Morton, _Diana. Moja historia_, tłum. E. Królikowska-Avis, Warszawa 2013, s. 19.
⁵ Tamże.
⁶ Tamże.
⁷ _Jak wieść o królewskim potomku ogłaszano dawniej i dziś_, https://dzieje.pl/rozmaitosci/jak-wiesc-o-krolewskim-potomku-oglaszano-dawniej-i-dzis.
⁸ A. Morton, _Diana_…, dz. cyt., s. 20.
⁹ Tamże, s. 22.
¹⁰ R. Lacey, _Bitwa_…, dz. cyt., s. 33.
¹¹ N. Davies, _Diana. Samotna księżna_, tłum. J. Zieloński, Warszawa 1996, s. 165.
¹² R. Lacey, _Bitwa_…, dz. cyt., s. 36.
¹³ P. Calvetti, _Elżbieta II. Portret królowej_, tłum. I. Banach, Poznań 2020, s. 175.
¹⁴ R. Lacey, _Bitwa_…, dz. cyt., s. 34.
¹⁵ Tamże.
¹⁶ Tamże.
¹⁷ Tamże, s. 35.
¹⁸ T. Brown, _Wojna Windsorów. Za drzwiami pałacu_, tłum. E. Skowrońska, Warszawa 2023, s. 59.
¹⁹ Tamże, s. 53–54.
²⁰ Tamże, s. 54.
²¹ K. Kelley, _Dynastia Windsorów_, tłum. R. Śmietana, B. Sławomirska, Kraków 1998, s. 241.
²² S.B. Smith, _Elżbieta II. Portret monarchini_, tłum. U. Gardner, Wrocław 2012, s. 297.
²³ Tamże, s. 135.
²⁴ R. Lacey, _Bitwa_…, dz. cyt., s. 39.
²⁵ C. Graham, _Camilla, kochanka księcia Karola_, Pruszków, s. 82.
więcej..
