Władca Cieni. Mroczne intrygi - ebook

Kraina snu Edgar Allan Poe

Idąc w ciemny szlak nieznany,
Od złych duchów opętany,
Z krain, kędy bóstwo Noc
Samowładną dzierży moc
I w gwiaździstej lśniąc koronie
Na swym czarnym siedzi tronie,
Świeżom wrócił w nasze światy...
Spoza Thule lodowatej –
Z sfer, co we mgłach się promienią,
Poza Czasem i Przestrzenią.

Tam doliny są bezdenne,
Tam urwiska są kamienne,
Tam są głazy fantastyczne –
Letargiczne – magnetyczne –
I otchłanie – i pieczary –
I olbrzymich lądów jary –
Niepojętych kształtów mary –
Wiekuistych mgieł opary.
Niebotyczne dzikie góry
I bezbrzeżnych mórz lazury,
Mórz, co dyszą bez wytchnienia
Pod błękitem z krwi płomienia.
I jeziora nieskończone,
W martwą wodę skrysztalone,
W martwą wodę lodowatą,
Śnieżnych lilij strojne szatą.

U tych jezior nieskończonych,
W martwą wodę skrysztalonych,
W martwą wodę lodowatą,
Śnieżnych lilij strojnych szatą –
U tych gór – i u tych rzek,
Które szumią z wieku w wiek –
U tych borów – u tych błót,
Gdzie jaszczurek żyje ród –
U tych mrocznych kałuż brzegu,
Przeraźliwych wiedźm noclegu,
I w wszetecznej każdej plamie,
I w rozpacznej każdej jamie,
Gdy tu błądzisz, wszędy ci
Zapomniana, nikła lśni
Jakaś mara przeszłych dni.
Zaczajone błędne twarze,
Gdy wędrowiec się ukaże,
Nagle jawią się jak cienie,
Dreszcz w nim budzą i westchnienie.
Drogie widma w białych szatach,
Niecielesne w obu światach –
I na ziemi – i na niebie –
Schodzą – niby mgła – do ciebie.

Bowiem sercom bolejącym
Kraj ten światem jest kojącym;
Tym, co męką dyszą bladą,
Kraj ten jest – jak Eldorado.
Bo wędrowiec, co tu zboczy,
Przez zamknięte widzi oczy,
Przed otwartą zaś źrenicą
Świat ten – wieczną tajemnicą.
Tak chce Pan, co zakaz święty
Dał powiece niezamkniętej.
Duch, co błądzi ziemią tą,
Przez zaćmione patrzy szkło.

Idąc w ciemny szlak nieznany,
Od złych duchów opętany,
Z krain, kędy bóstwo Noc
Samowładną dzierży moc
I w gwiaździstej lśniąc koronie
Na swym czarnym siedzi tronie,
Świeżom wrócił w nasze światy...
Spoza Thule lodowatej.

------------------------------------------------------------------------

1 Przeł. Antoni Lange.1 Martwa woda

Kit dopiero niedawno dowiedział się, czym jest cep bojowy, a teraz na ścianie nad jego głową wisiał cały zestaw takich cepów: lśniących, ostrych, zabójczych.

Nigdy dotąd nie widział takiego miejsca jak zbrojownia w Instytucie w Los Angeles. Ściany i posadzki były wyłożone srebrzystobiałym granitem, a rozmieszczone na całej długości pomieszczenia w regularnych odstępach marmurowe wyspy upodabniały je do sali muzealnej, w której wyeksponowano kostury i maczugi, sprytnie zaprojektowane laski, naszyjniki, buty i pikowane kurtki skrywające wąskie, płaskie ostrza do pchnięć i do rzucania, korbacze nabijane okrutnymi kolcami, kusze wszelkich możliwych typów i rozmiarów.

Na powierzchni granitowych wysp piętrzyły się błyszczące przyrządy z adamasu – przypominającej kwarc substancji, którą Nocni Łowcy wydobywali z ziemi i z której nikt inny nie potrafił wykuwać kling i steli. Bardziej jednak zaciekawił Kita regał ze sztyletami.

Nie chodziło bynajmniej o to, że w jakiś szczególny sposób marzył o nauczeniu się walki sztyletem – w tej kwestii przejawiał zupełnie przeciętne zainteresowanie zabójczą bronią, jakie w jego mniemaniu podzielali chyba wszyscy nastolatkowie. Chociaż on akurat wolałby dostać do ręki pistolet maszynowy albo miotacz ognia. Te sztylety były jednak prawdziwymi dziełami sztuki, ich rękojeści – inkrustowane złotem i srebrem – mieniły się błękitnymi szafirami i rubinowymi kaboszonami i lśniły cierniowym deseniem z platyny i czarnych brylantów. Kitowi przychodziły do głowy co najmniej trzy osoby z Nocnego Targu, które bez zbędnych pytań zapłaciłyby fortunę za takie cacka.

Może nawet cztery.

Zdjął dżinsową kurtkę, którą miał na sobie – nie wiedział, do którego z Blackthornów pierwotnie należała; kiedy obudził się pierwszego ranka po przybyciu do Instytutu, zastał przy łóżku świeżo wyprany stosik ubrań – i narzucił pikowaną. Przejrzał się w lustrze w głębi sali: potargane blond włosy, blaknące sińce na bladej skórze. Otworzył wewnętrzną kieszeń kurtki i zaczął ją napychać sztyletami w pochwach, wybierając te z najozdobniejszymi rękojeściami.

Drzwi zbrojowni się otworzyły. Kit upuścił trzymany w dłoni sztylet na półkę i pośpiesznie się odwrócił. Wydawało mu się, że niepostrzeżenie wymknął się z sypialni, ale jeżeli czegoś się podczas swojego krótkiego pobytu w Instytucie nauczył, to z pewnością tego, że Julian Blackthorn widzi wszystko, a jego rodzeństwo niewiele mniej.

Nie był to jednak Julian, lecz młody mężczyzna, który – choć Kit nigdy przedtem go nie widział – wydał mu się dziwnie znajomy. Był wysoki, miał potargane blond włosy i sylwetkę Nocnego Łowcy: szerokie ramiona, muskularne ręce. Spod kołnierzyka i mankietów koszuli wyzierały czarne linie Znaków, którymi Nocni Łowcy chronili się przed niebezpieczeństwem. Oczy nieznajomego miały niezwykły ciemnozłoty odcień. Podobnie jak wielu Nocnych Łowców, na jednym palcu nosił gruby srebrny pierścień.

Spojrzał na Kita, unosząc pytająco brwi.

– Lubisz broń, co?

– Jest spoko – odparł Kit i przesunął się nieznacznie w stronę jednego ze stołów. Modlił się w duchu, żeby sztylety w kieszeni kurtki nie zadźwięczały.

Mężczyzna podszedł do półki, na której przed chwilą bobrował Kit, i wziął do ręki upuszczony przez niego sztylet.

– Dobry wybór – powiedział. – Zwróciłeś uwagę na inskrypcję na rękojeści?

Kit niczego nie zauważył.

– To dzieło Waylanda Kowala, twórcy Durendala i Cortany. – Mężczyzna obrócił sztylet w palcach i odłożył go na miejsce. – Nie jest aż tak niezwykły jak Cortana, ale po rzuceniu zawsze wraca do ręki. To wygodne.

Kit odchrząknął.

– Musi być sporo wart – zauważył.

– Wątpię, by Blackthornowie palili się do sprzedania go – odparł cierpko nieznajomy. – Nawiasem mówiąc, jestem Jace. Jace Herondale.

Zawiesił głos, jakby czekał na reakcję Kita, ale ten nie zamierzał niczego dać po sobie poznać. Znał nazwisko Herondale, znał je doskonale. Miał wrażenie, że było to jedyne słowo, jakie przez ostatnie dwa tygodnie słyszał od ludzi – ale to jeszcze nie znaczyło, że musi Jace’owi dać satysfakcję, jakiej ten wyraźnie oczekiwał.

– A ty jesteś Christopher Herondale – dodał niewzruszony jego milczeniem Jace.

– Skąd wiesz? – spytał Kit beznamiętnie. Nie cierpiał nazwiska Herondale. Nie cierpiał brzmienia tego słowa.

– Podobieństwo rodzinne. Jesteśmy do siebie podobni. Prawdę mówiąc, przypominasz mi wielu Herondale’ów, których portrety widziałem... – Jace się zawahał. – Poza tym Emma przesłała mi na komórkę twoje zdjęcie.

Emma. Emma Carstairs ocaliła Kitowi życie. Od tamtej pory niewiele rozmawiali. Po śmierci Malcolma Fade’a, Najwyższego Czarownika Los Angeles, zapanował chaos. Kit nie zajmował wysokiej pozycji na niczyjej liście znajomych, a poza tym nie mógł się oprzeć wrażeniu, że Emma traktuje go jak dziecko.

– Zgadza się, jestem Kit Herondale. Wszyscy mi to powtarzają, ale to dla mnie nic nie znaczy. – Zacisnął zęby. – Jestem Rook. Kit Rook.

– Wiem, co mówił ci ojciec, ale jesteś Herondale’em. A to coś znaczy.

– Tak? Niby co?

Jace oparł się plecami o ścianę tuż pod wyeksponowaną na niej kolekcją claymore’ów; Kit miał szczerą nadzieję, że któryś z mieczy spadnie mu na głowę.

– Wiem, że zdajesz sobie sprawę z istnienia Nocnych Łowców – powiedział Jace. – Wielu ludzi podziela tę świadomość, zwłaszcza mieszkańców Podziemnego Świata oraz Przyziemnych obdarzonych Widzeniem. A ty za takiego właśnie się uważałeś, prawda?

– Nigdy nie uważałem, że jestem przyziemny – odparował Kit. Czy Nocni Łowcy naprawdę nie rozumieli, jak to słowo brzmi w ich ustach?

Jace udał, że go nie słyszy.

– Mało kto poza Nefilim wie cokolwiek na temat społeczności Nocnych Łowców i ich historii – ciągnął. – Świat Nocnych Łowców składa się z rodów, których nazwiska otaczane są czcią. W każdym rodzie wiedza o jego historii przekazywana jest z pokolenia na pokolenie. Przez całe życie wraz z nazwiskiem nosimy związaną z nim chwałę lub niesławę, dźwigamy brzemię dobrych i złych czynów naszych przodków. Staramy się być go godni, żeby nie dokładać ciężaru tym, którzy przyjdą po nas.

Skrzyżował ramiona na piersi. Nadgarstki i dłonie miał pokryte Znakami. Jeden z nich, na wierzchu lewej dłoni, przypominał otwarte oko. Kit już wcześniej zauważył, że wszyscy Nocni Łowcy go noszą.

– W naszej społeczności nazwisko jest bardzo ważne – mówił dalej Jace. – Herondale’owie od pokoleń kształtują losy Nocnych Łowców. Niewielu nas zostało. Prawdę powiedziawszy, uważano powszechnie, że ja jestem ostatnim z rodu; tylko Jem i Tessa wierzyli w twoje istnienie. I długo cię szukali.

Jem i Tessa. To oni wraz z Emmą pomogli Kitowi uciec przed demonami, które zabiły jego ojca. A potem opowiedzieli mu historię Herondale’a, który zdradził przyjaciół i uciekł, by rozpocząć nowe życie z dala od innych Nefilim – i zapoczątkować nowy ród.

– Słyszałem o Tobiasie Herondale’u – przyznał Kit. – Jestem więc potomkiem wielkiego tchórza.

– Ludzie nie są doskonali. Nie każdy w twojej rodzinie będzie fantastycznym człowiekiem. Ale kiedy znów zobaczysz Tessę, a zobaczysz ją na pewno, poproś, niech ci opowie o Willu Herondale’u. I o Jamesie Herondale’u. No i o mnie, ma się rozumieć – dodał skromnie Jace. – Wśród Nocnych Łowców jestem kimś. Nie chcę cię onieśmielać, to po prostu fakt.

– Nie czuję się onieśmielony. – Kit nie umiał wyczuć Jace’a. Kiedy mówił, błysk w jego oku sugerował, że nie mówi do końca poważnie, trudno jednak było mieć pewność. – Chciałbym pobyć trochę sam.

– Wiem, że musisz sporo przemyśleć. – Jace poklepał Kita po plecach. – Ja i Clary będziemy tu tak długo, jak długo możemy ci być potrzebni, żeby...

Impet klepnięcia w plecy przeniósł się na sztylety w kieszeni Kita. Jeden z nich zadźwięczał metalicznie i spadł na podłogę. Leżąc na niej, migotał jak oskarżycielskie oko.

– Aha... – powiedział Jace, przerywając przeciągające się milczenie. – Czyli jesteś złodziejem broni.

Kit, świadomy daremności ewentualnego zaprzeczenia, nie odpowiedział.

– Dobra, posłuchaj: ja rozumiem, że twój ojciec był kanciarzem, ale ty jesteś teraz Nocnym Łowcą i... Czekaj no, co ty tam jeszcze masz pod tą kurtką? – spytał Jace. Wykonał jakiś skomplikowany ruch lewą stopą i leżący na posadzce sztylet podskoczył w powietrze, a wtedy Jace zręcznie go złapał. Rubiny na rękojeści roziskrzyły się światłem. – Zdejmij ją.

Kit bez słowa zdjął kurtkę i rzucił na stół. Jace odwrócił ją wnętrzem do góry i otworzył kieszeń na piersi. Przez chwilę obaj w milczeniu podziwiali lśnienie ostrzy i klejnotów.

– Ach tak... Domyślam się, że planowałeś ucieczkę?

– A po co miałbym tu zostawać?! – żachnął się Kit. Wiedział, że nie powinien się złościć, ale nie potrafił się opanować. Tego było dla niego zbyt wiele: strata ojca, niechęć wobec Instytutu, zarozumialstwo Nefilim, żądania, by przyjął nazwisko, które mu się nie podobało i do którego wcale nie zamierzał się przekonywać. – To nie jest miejsce dla mnie. Możesz mówić co chcesz o moim nowym nazwisku, ale dla mnie to są puste słowa. Jestem synem Johnny’ego Rooka. Przez całe życie dążyłem do tego, żeby być taki jak ojciec, a nie taki jak wy. Nie potrzebuję ani ciebie, ani nikogo z was. Potrzebne mi są tylko jakieś pieniądze na początek, żebym mógł otworzyć własnym kram na Nocnym Targu.

Złote oczy Jace’a zwęziły się i po raz pierwszy pod arogancką fasadą żartownisia Kit dostrzegł błysk nieprzeciętnego intelektu.

– A czym będziesz handlował? Twój ojciec sprzedawał informacje. Nawiązanie stosownych kontaktów zajęło mu wiele lat i kosztowało sporo złej magii. Chcesz tak jak on sprzedać swoją duszę, żeby wegetować na rubieżach Podziemnego Świata? Chcesz takiej samej śmierci? Widziałeś, jak zginął, prawda?

– To były demony...

– Owszem, tyle że ktoś je musiał nasłać. Strażnik nie żyje, ale to wcale nie znaczy, że nikt cię nie szuka. Masz piętnaście lat. Może ci się wydawać, że pragniesz śmierci, ale uwierz mi: to nieprawda.

Kit z wysiłkiem przełknął ślinę. Próbował sobie wyobrazić siebie stojącego za ladą straganu na Nocnym Targu. Od kilku dni zabawiał się takimi wyobrażeniami, prawda jednak była taka, że na Targu mógł się czuć bezpiecznie tylko dzięki ojcu. Ludzie bali się Johnny’ego Rooka. Co by się stało z Kitem bez ojcowskiej opieki?

– Ale ja nie jestem Nocnym Łowcą. – Powiódł wzrokiem po sali, po milionach egzemplarzy broni, stosach adamasu, pancerzach i pasach do noszenia oręża. To niedorzeczne. Nie był ninją. – Nie wiedziałbym nawet, od czego zacząć.

– Poczekaj jeszcze tydzień – poradził mu Jace. – Tydzień tutaj, w Instytucie. Daj sobie szansę. Emma mi opowiadała, jak odpędziłeś te demony, które zabiły twojego ojca. Tylko Nocny Łowca mógł tego dokonać.

Kit niewiele pamiętał z walki z demonami w rodzinnym domu, ale wiedział, że faktycznie zrobił to, o czym mówił Jace. Jego ciało przejęło kontrolę i po prostu walczył. I w dziwny, tajemniczy, niejasny sposób nawet mu się to podobało.

– Tym właśnie jesteś – ciągnął Jace. – Nocnym Łowcą. W twoich żyłach płynie krew aniołów. Jesteś Herondale’em. Nawiasem mówiąc, oznacza to, że nie tylko należysz do rodziny wybitnych przystojniaków, ale także do rodziny posiadającej sporo atrakcyjnych nieruchomości, takich jak dom w Londynie czy dworek w Idrisie, które zapewne są po części także twoją własnością. Tak tylko mówię, na wypadek gdyby cię to interesowało.

Kit spojrzał na pierścień na lewej dłoni Jace’a: srebrny, ciężki i – na pierwszy rzut oka – stary. No i sporo wart.

– Słucham uważnie – powiedział.

– Daj sobie jeszcze tydzień, to wszystko. Zresztą... – Jace wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Żaden Herondale nie oprze się rzuconemu mu wyzwaniu.

* * *

– Teuthida? – powiedział do telefonu Julian, marszcząc brwi. – To... kałamarnica, prawda?

Odpowiedź była ledwie słyszalna. Emma rozpoznała głos Ty’a, ale nie zrozumiała słów.

– Tak, jesteśmy na molo – mówił tymczasem Julian. – Na razie niczego jeszcze nie widzieliśmy, ale dopiero co przyjechaliśmy. Przydałyby się tu wydzielone miejsca parkingowe dla Nocnych Łowców...

Jednym uchem słuchając słów Juliana, Emma rozglądała się dookoła. Słońce przed chwilą zaszło. Zawsze uwielbiała molo w Santa Monica, odkąd w dzieciństwie rodzice przywieźli ją tutaj, żeby pograła w cymbergaja i pojeździła na staroświeckiej karuzeli. Przepadała za tutejszym śmieciowym jedzeniem: hamburgerami i koktajlami mlecznymi, smażonymi małżami i olbrzymimi świderkowatymi lizakami. Kochała Pacific Park – podupadłe wesołe miasteczko na samym koniuszku molo, skąd rozpościerał się widok na ocean.

Przez lata Przyziemni zainwestowali grube miliony dolarów w rewitalizację molo i zrobienie z niego atrakcji turystycznej. W Pacific Park pojawiło się mnóstwo nowiutkich, błyszczących atrakcji, stareńkie wózki, z których sprzedawano churros, zostały wyparte przez budki z tradycyjnie wyrabianymi lodami i półmiski homarów, ale deski pod stopami Emmy były jak dawniej wypaczone i sfatygowane po wieloletnim kontakcie ze słońcem i solą, powietrze nadal pachniało cukrem i wodorostami, karuzela po dawnemu wygrywała swoją mechaniczną melodyjkę, a przy odrobinie szczęścia nadal można było celnym rzutem monetą wygrać gigantyczną pluszową pandę. Pod molo zaś pozostały te same co niegdyś mroczne rewiry przyciągające błąkających się bez celu Przyziemnych, a czasami także inne, bardziej złowieszcze istoty.

Na tym właśnie polega bycie Nocnym Łowcą, pomyślała Emma, zerknąwszy na olbrzymi diabelski młyn mrugający kolorowymi diodami. Kolejka Przyziemnych chętnych na przejażdżkę ciągnęła się przez całe molo. Za barierkami mieniła się granatowa woda, zwieńczona bielą w tych miejscach, gdzie przełamywały się fale. Nocni Łowcy doceniali piękno tworów Przyziemnych – światła diabelskiego młyna odbijały się w oceanie z taką intensywnością, jakby ktoś odpalał fajerwerki pod wodą: czerwone, niebieskie, zielone, fioletowe, złote... – ale widzieli też czający się wśród nich mrok. Groźbę. Zepsucie.

– Co się stało? – zainteresował się Julian.

Schował telefon do kieszeni kurtki bojowej. Wiatr – na molo zawsze wiało, niezmordowany powiew znad oceanu niósł zapach soli i odległych krain – rozwiewał mu falujące brązowe włosy, które wyglądały, jakby całowały jego policzki i skronie.

„Mroczne myśli”, chciała odpowiedzieć Emma, ale nie była w stanie tego zrobić. Kiedyś mogła powiedzieć Julianowi wszystko. Teraz nie mogła mu powiedzieć nic.

Odwróciła wzrok.

– Gdzie Mark i Cristina? – zapytała.

– Tam. – Wskazał wyciągniętą ręką. – Przy obręczach.

Emma spojrzała we wskazanym kierunku: przy jaskrawo pomalowanej budce tłoczyli się ludzie usiłujący zarzucić plastikową obręcz na szyjkę którejś z tuzina ustawionych w rzędzie butelek. Bardzo starała się nie poddać poczuciu wyższości, ale jednak tylko Przyziemni mogli uważać taką zabawę za trudną.

Mark, przyrodni brat Juliana, trzymał w dłoni trzy obręcze. Obok stała Cristina z ciemnymi włosami związanymi w schludny kok: zajadała się popcornem w karmelu i śmiała głośno.

Mark rzucił obręcze, trzy naraz. Każda poleciała w innym kierunku... i każda spadła na szyjkę innej butelki.

Julian westchnął ciężko.

– To by było tyle, jeśli chodzi o nierzucanie się w oczy.

Gapie przyjęli wyczyn Marka mieszaniną wiwatów i okrzyków niedowierzania. Na szczęście było ich niewielu i Markowi udało się odebrać nagrodę (schowaną w foliowej torebce) i wymknąć spod budki, nie wywołując większego zamieszania. We dwoje z Cristiną ruszyli w stronę Emmy i Juliana. Czubki szpiczastych uszu wyzierały mu spomiędzy jasnych loków, ale czar ochronny skrywał je przed wzrokiem Przyziemnych. Był półkrwi faerie; spuścizna Podziemnego Świata objawiała się w delikatności jego rysów, szpiczastych uszach, kanciastym zarysie oczu i ostrych kościach policzkowych.

– Czyli co mamy? Demoniczną kałamarnicę? – spytała Emma, głównie po to, żeby wypełnić ciszę zalegającą między nią i Julianem.

Ostatnio dużo było takich milczących chwil. Minęły zaledwie dwa tygodnie, odkąd wszystko się zmieniło, ale zmiana była ewidentna i Emma czuła ją w kościach. Julian trzymał ją na dystans, chociaż odkąd powiedziała mu o sobie i Marku, ani na moment nie przestał być skrupulatnie uprzejmy i miły.

– Na to wygląda – przytaknął.

Mark i Cristina znaleźli się już w zasięgu głosu. Cristina dojadała popcorn i smętnie popatrywała do torebki, jakby licząc na to, że zapas przysmaku w cudowny sposób się odnowi. Emma doskonale ją rozumiała.

Mark oglądał swoją nagrodę.

– Wspina się na molo od dołu, z boku, i porywa ludzi: najczęściej dzieciaki i w ogóle każdego, kto w nocy wychyli się przez poręcz, żeby zrobić zdjęcie – ciągnął Julian. – Chociaż z czasem staje się coraz bardziej bezczelna: podobno widziano ją w wesołym miasteczku, przy cymbergaju... A co to takiego? Złota rybka?

Mark uniósł foliową torebkę wyżej: w środku pływała w kółko mała pomarańczowa rybka.

– To najlepszy patrol, jaki pamiętam – powiedział. – Nigdy przedtem nie wygrałem rybki.

Emma westchnęła w duchu. Ostatnie kilka lat Mark spędził w Dzikim Polowaniu, wśród najdzikszych i najbardziej anarchistycznych faerie, które pędziły po niebie na wszelkiej maści zaczarowanych rumakach – motocyklach, koniach, jeleniach, szczerzących kły ogarach – i rabowały pola bitew. Zabrane poległym kosztowności składały w daninie Dworom faerie. Mark całkiem nieźle się przystosował do życia w nowej rodzinie, wśród Nocnych Łowców, ale nadal zdarzały się momenty, w których zwyczajne życie go zaskakiwało.

Teraz też zwrócił uwagę, że wszyscy mu się przyglądają i pytająco unoszą brwi. Zaniepokojony objął delikatnie Emmę ramieniem, podsuwając jej torebkę z rybką.

– Wygrałem dla ciebie rybę, moja piękna – powiedział i pocałował ją w policzek.

To był słodki pocałunek, delikatny, miękki. Mark pachniał tak jak zawsze – jak zimne powietrze na dworze i zielone, żywe rośliny.

Emma musiała przyznać, że z ich reakcji i zdumionych spojrzeń Mark wyciągnął całkiem sensowny wniosek: wszyscy czekali, żeby oddał jej zdobytą nagrodę. Jakkolwiek by na to patrzeć, była przecież jego dziewczyną.

Spojrzała z troską na Cristinę, której oczy stały się nagle bardzo, bardzo duże. Julian wyglądał, jakby lada chwila miał zacząć wymiotować krwią, ale trwało to zaledwie ułamek sekundy, bo natychmiast narzucił sobie obojętny wyraz twarzy. Mimo to Emma odsunęła się od Marka, uśmiechając się przepraszająco.

– Przy mnie długo by nie pożyła – wyjaśniła tonem usprawiedliwienia. – Samym spojrzeniem morduję nawet kwiatki w doniczkach.

– Ja chyba też miałbym ten sam problem – przyznał Mark, zerknąwszy na rybkę. – Szkoda. Chciałem ją nazwać „Magnus”, bo ma błyszczące łuski.

Cristina zachichotała. Magnus Bane, Najwyższy Czarownik Brooklynu, miał słabość do brokatu.

– Chyba lepiej będzie, jak ją wypuszczę – uznał Mark i zanim ktokolwiek zdążył zareagować, podszedł do barierki i opróżnił torebkę do oceanu.

– Powie mu ktoś, że złota rybka to gatunek słodkowodny i nie przeżyje w oceanie? – spytał półgłosem Julian.

– Raczej nie – odparła Cristina.

– Czyli Mark właśnie zamordował Magnusa? – zapytała Emma.

Zanim Julian zdążył odpowiedzieć, Mark okręcił się w miejscu. Miał śmiertelnie poważną minę.

– Właśnie zobaczyłem, jak coś wspina się po filarze molo. Coś bardzo, bardzo nieludzkiego.

Emmę przeszedł dreszcz. Demony zamieszkujące wody oceanu rzadko widywało się na lądzie. Miewała czasem koszmary senne, w których ocean wywracał się na nice i wyrzygiwał na plażę całą swoją zawartość – najeżone mackami i kostnymi wyrostkami oślizłe, poczerniałe istoty, na wpół zmiażdżone ciśnieniem morskich głębin.

Wystarczyło kilka sekund, żeby wszyscy Nocni Łowcy dobyli broni: Emma ściskała w dłoniach swój miecz, otrzymaną od rodziców złotą Cortanę, Julian miał seraficką klingę, a Cristina nóż motylkowy.

– Dokąd to coś poszło? – zapytał Julian.

– Na koniec molo – odparł Mark.

Nie sięgnął na razie po broń, ale Emma doskonale wiedziała, jaki potrafi być szybki. W Dzikim Polowaniu nazywano go „elfim strzelcem”, tak pewnie posługiwał się łukiem i bronią miotaną.

– W stronę wesołego miasteczka – dodał.

– Pójdę tam – powiedziała Emma – a wy spróbujcie zepchnąć demona z molo. Mark, Cristina: zejdźcie na dół i przechwyćcie go, gdyby próbował wycofać się do wody.

Ledwie zdążyli skinąć głowami, gdy Emma już puściła się biegiem. Wiatr tarmosił jej warkocz, kiedy, klucząc w tłumie, zbliżała się do rozświetlonego wesołego miasteczka. Czuła w dłoni ciepły, solidny dotyk Cortany; jej stopy dosłownie frunęły nad sfatygowanymi deskami molo. Czuła się swobodna, wolna od trosk i zmartwień. Całe jej ciało i umysł koncentrowały się na czekającym ją zadaniu.

Kiedy tuż obok usłyszała czyjeś kroki, nie musiała spoglądać w bok, żeby rozpoznać Julesa. Stale jej towarzyszył, odkąd została Nocną Łowczynią. Razem przelewali krew. Wzajemnie ratowali sobie życie. Był częścią jej natury wojowniczki.

– Tam – usłyszała jego głos, ale sama też już dostrzegła to, co on: ciemna, przygarbiona sylwetka wspinała się po podporze diabelskiego młyna. Gondole wirowały w najlepsze, nieświadomi zagrożenia pasażerowie pokrzykiwali z zachwytu.

Emma wbiła się w kolejkę do diabelskiego młyna i zaczęła się przez nią przedzierać. Jeszcze przed dotarciem na molo nałożyli z Julianem stosowne runy i stali się niewidzialni dla Przyziemnych – co jednak nie oznaczało wcale, że nie mogą dać odczuć swojej obecności: Przyziemni krzyczeli i klęli zaskoczeni, gdy Emma łokciami i stopami torowała sobie drogę na czoło kolejki.

Jedna z gondol zjeżdżała właśnie na dół, para na początku kolejki – dziewczyna zajadająca fioletową watę cukrową i jej patykowaty, odziany na czarno chłopak – szykowała się do wsiadania. Emma podniosła wzrok i zobaczyła teuthidę wijącą się wokół szczytu podpory młyna. Zaklęła pod nosem, roztrąciła chłopaka i dziewczynę i wskoczyła do gondoli. Ośmiokątne wnętrze było dość obszerne i obwiedzione ławeczką. Przy wtórze okrzyków zaskoczenia gondola ruszyła do góry i Emma zaczęła się oddalać od wywołanego przez siebie zamieszania. Chłopak i dziewczyna wydzierali się na biletera, a ludzie w kolejce krzyczeli na siebie nawzajem.

Gondola zakolebała się i rozbujała na boki, gdy Julian wylądował tuż obok Emmy. Wykręcił szyję i spojrzał do góry.

– Widzisz ją?

Emma wytężyła wzrok. Przed chwilą na pewno widziała demona, który jednak najwyraźniej zdążył już zniknąć. Widziany pod tym kątem diabelski młyn stanowił plątaninę wirujących szprych, jaskrawych świateł i pomalowanych na biało żelaznych dźwigarów. Dwie następne gondole sunęły do góry puste: najwidoczniej tłum w kolejce jeszcze nie doszedł do ładu z nową sytuacją.

I dobrze, pomyślała Emma. Im mniej ludzi znajdzie się teraz na górze, tym lepiej.

– Zaczekaj – powiedział Julian.

Złapał ją za ramię i odwrócił w swoją stronę. Cała się spięła.

– Runy – wyjaśnił.

Dopiero teraz zauważyła, że trzyma w ręce stelę.

Wznosili się coraz wyżej. W dole było widać plażę, ciemną wodę omywającą piasek, a nieco dalej wzgórza Palisades Park, wznoszące się pionowo nad autostradą i zwieńczone zieloną obwódką drzew i zarośli. Gwiazdy były ledwie widoczne przy oślepiających światłach wesołego miasteczka.

Julian ujął Emmę za rękę – ani zbyt brutalnie, ani przesadnie łagodnie, raczej chłodno i beznamiętnie. Odwrócił ją i szybkimi ruchami steli nakreślił linie runów: ochronnego, Szybkości, Zwinności i Wyostrzonego Słuchu.

Od dwóch tygodni nie byli ze sobą tak blisko. Emmie aż zakręciło się w głowie, jakby była odrobinę wstawiona. Julian pracował w skupieniu, z pochyloną głową. Mogła bez przeszkód mu się przyjrzeć.

Światła diabelskiego młyna zmieniły kolor na żółto-bursztynowy i kładły się na skórze Juliana złocistą poświatą. Włosy opadały mu na czoło delikatnymi falami. Wiedziała, jak miękką ma skórę w kącikach ust, znała jego twarde, silne i tętniące życiem ręce. Rzęsy miał długie, gęste i tak ciemne, jakby podkreślił je węglem; podświadomie spodziewała się, że kiedy zamruga, czarny pył osypie mu się na policzki.

Był piękny. Zawsze taki był, tylko ona za późno to zauważyła, a teraz musiała stać z opuszczonymi rękami, mimo że całe jej ciało tęskniło za jego dotykiem. Nigdy więcej nie będzie mogła go dotknąć.

Skończył swoje dzieło, obrócił stelę w dłoni i podał Emmie rękojeścią naprzód. Wzięła ją bez słowa, a wtedy on odciągnął kołnierzyk koszuli, którą włożył pod strój bojowy. Skórę miał w tym miejscu mniej opaloną i o ton jaśniejszą niż na twarzy i rękach, a także poznaczoną licznymi bladymi śladami runów, które wyblakły po użyciu.

Musiała podejść bliżej, żeby nałożyć mu runy. Wykwitały kolejno spod grotu steli: Zwinność, Nocne Widzenie. Czubkiem głowy sięgała Julianowi do podbródka, oczy miała na wysokości jego grdyki i wyraźnie widziała, jak przełknął ślinę.

– Powiedz mi – odezwał się. – Powiedz tylko, że jesteś przy nim szczęśliwa. Przy Marku.

Gwałtownie zadarła głowę. Skończyła już nanosić Znaki. Julian wyjął stelę z jej znieruchomiałej dłoni. Pierwszy raz od niepamiętnych czasów patrzył prosto na nią. Nocne niebo i morze – otaczające ich ze wszystkich stron, gdy zbliżali się do najwyższego punktu diabelskiego młyna – nadawały jego oczom granatowy odcień.

– Jestem szczęśliwa, Jules – odparła. Czymże było jedno kłamstwo więcej wśród tylu innych?

Kłamstwo nigdy nie przychodziło jej łatwo, ale uczyła się z tym sobie radzić. Okazało się, że potrafi kłamać, gdy zależy od tego bezpieczeństwo ludzi, których kocha.

– Tak jest... rozsądniej – dodała Emma. – Bezpieczniej dla nas obojga.

Łagodna linia jego ust stężała.

– Nie o to...

Emmie zaparło dech w piersi. Za plecami Juliana pojawiła się wijąca się, oleista sylwetka, która wczepiła się opatrzonymi rzęskami mackami w szprychę młyna i rozdziawiła szeroko pysk – idealny okrąg najeżony zębami.

– Jules! – wykrzyknęła Emma.

Wyskoczyła z gondoli i złapała się jednej z cienkich metalowych rozpór łączących szprychy. Wisząc na jednej ręce, drugą cięła Cortaną. Trafiła teuthidę w tej samej chwili, gdy ta stanęła dęba. Demon zawył. Emma krzyknęła, gdy krew teuthidy chlapnęła jej na szyję i zaczęła palić skórę.

Nóż przeszył okrągłe, żebrowane cielsko demona. Podciągnąwszy się na szprychę młyna, Emma zerknęła w dół i zobaczyła Juliana: przyczaił się na krawędzi gondoli z drugim nożem gotowym do rzutu. Wyprostował ramię, przymierzył, rzucił...

I trafił od spodu w inną, pustą gondolę. Teuthida, niewiarygodnie szybka, chlasnęła mackami i zniknęła im z oczu. Emma słyszała, jak gramoli się w dół wśród plątaniny stalowych dźwigarów tworzących szkielet diabelskiego młyna.

Schowała Cortanę do pochwy i zaczęła się zsuwać po szprysze. Diodowe światła wokół niej eksplodowały złotem i fioletem. Śliskie od krwi (własnej i demona) dłonie utrudniały jej zejście.

Widok ze szczytu młyna był osobliwie, wręcz absurdalnie piękny, morze i piasek rozpościerały się przed nią we wszystkich kierunkach, jakby zawisła na skraju świata. Czuła w ustach smak krwi i soli.

Nieco niżej dostrzegła Juliana, który również wyskoczył już z gondoli i zsuwał się po innej, niższej szprysze. Nagle spojrzał na nią i wskazał coś wyciągniętą ręką. Spojrzała w tym kierunku.

Teuthida dotarła niemal do środka młyna. Jej macki chłostały powietrze i smagały serce konstrukcji młyna, wywołując drgania, które Emma wyraźnie czuła w kościach. Wyciągnęła szyję, żeby zobaczyć, co zamierza demon... i zamarła. W samym środku kratownicy tkwiła potężna śruba mocująca do podpór całe obracające się koło. Teuthida szarpała ją ze wszystkich sił, usiłując wyrwać. Gdyby jej się udało, ogromne koło zerwałoby się z uwięzi i stoczyło z molo jak odczepione koło rowerowe. A wtedy... Emma nie miała złudzeń: żadna z osób znajdujących się na młynie lub w jego pobliżu nie miałaby szans na przeżycie. Koło runęłoby i zmiażdżyło gapiów.

Demony karmiły się zniszczeniem, energią śmierci. Teuthida mogłaby ucztować.

Diabelski młyn się zachwiał. Teuthida wczepiła się mackami w śrubę i zaczęła ją przekręcać. Emma zdwoiła szybkość ruchów, znajdowała się jednak za daleko od środka młyna. Julian był bliżej, ale ona dobrze wiedziała, w co jest uzbrojony: dwa noże już rzucił i pozostały mu tylko serafickie ostrza, za krótkie, by dosięgnął nimi demona. Wyciągnięty na stalowej szprysze spojrzał na nią. Oplótł belkę lewą ręką, żeby nie spaść, i wyciągnął drugie ramię.

Od razu się zorientowała, co zamierza. Nie musiała się zastanawiać. Nabrała powietrza w płuca i puściła się szprychy.

Spadła na spotkanie Juliana, wyciągnąwszy rękę, żeby napotkać jego dłoń. Ich palce splotły się i zacisnęły; Julian stęknął, przejmując ciężar jej ciała. Bujnęła się w przód i w dół, lewą ręką ściskając jego prawą. Drugą dłonią dobyła Cortany. Niesiona siłą rozpędu zmierzała wprost do środka diabelskiego młyna.

Na jej widok teuthida zadarła łeb i Emma pierwszy raz zobaczyła jej oczy: owalne, okryte ochronną lustrzaną powłoką. Zdawało się, że ze zdumienia rozszerzyły się niemal jak oczy człowieka, gdy Emma z całej siły pchnęła Cortaną. Ostrze przeszyło łeb demona i dosięgło mózgu.

Teuthida zamłóciła mackami w ostatnim śmiertelnym spazmie, a potem jej ciało odpadło od kratownicy, ześliznęło się po jednej z biegnących ku dołowi szprych i spadło.

Emma odniosła wrażenie, że usłyszała odległe pluśnięcie, nie miała jednak czasu na rozmyślania. Julian zacisnął dłoń na jej dłoni i próbował wciągnąć ją do siebie. Wepchnęła Cortanę z powrotem do pochwy, zanim ją podciągnął, i opadła niezręcznie wprost na niego.

Nadal ściskał ją za rękę i dyszał ciężko. Przez sekundę patrzyli sobie w oczy. Diabelski młyn wirował wokół nich, niosąc ich ku ziemi. Emma widziała kłębiący się na plaży tłum Przyziemnych, wodę mieniącą się przy brzegu, dostrzegła nawet dwie postaci, ciemnowłosą i jasnowłosą, które mogły być Markiem i Cristiną...

– Tworzymy zgrany zespół – powiedział Julian.

– Wiem – zgodziła się z nim.

To właśnie było najgorsze: że miał rację. Nadal doskonale współdziałali jako parabatai. Wojownicy-partnerzy. Idealna para żołnierzy, którzy nigdy, przenigdy nie powinni zostać rozdzieleni.

* * *

Mark z Cristiną czekali na nich pod molo. Mark zdjął buty i wszedł do wody. Cristina właśnie chowała swój nóż motylkowy. Tuż obok niej na piasku wysychała oślizła plama.

– Widzieliście, jak kałamarnica zleciała z diabelskiego młyna? – spytała Emma, gdy podeszli z Julianem bliżej.

Cristina pokiwała głową.

– Spadła na płyciznę. Nie była martwa, więc Mark wywlókł ją na plażę i tam razem ją wykończyliśmy. – Kopnęła plamę na piasku. – Obrzydlistwo. Mark cały umazał się śluzem.

– Mnie demon obryzgał krwią. – Emma spojrzała na swój zachlapany strój. – Wyjątkowe paskudztwo.

– Mimo to nadal wyglądasz pięknie – wtrącił z szarmanckim uśmiechem Mark.

Uśmiechnęła się w odpowiedzi – lekko, bo tylko na to mogła się zdobyć. Była mu niezmiernie wdzięczna, że bez słowa skargi gra swoją rolę, chociaż przecież cała ta sytuacja musiała mu się wydawać dziwna. Cristina uważała, że znajdował w tej grze coś dla siebie, ale Emma nie miała pojęcia, co by to mogło być. Nie lubił przecież kłamać; spędził tyle czasu wśród faerie, które były niezdolne do mówienia nieprawdy, że kłamstwo wydawało mu się sprzeczne z naturą.

Julian oddalił się i w tej chwili rozmawiał półgłosem przez telefon. Mark wyszedł z wody i wzuł buty na mokre stopy. Ani on, ani Cristina nie mieli na sobie pełnego zaklęcia niewidzialności i uwagi Emmy nie uszły spojrzenia przypadkowych gapiów, gdy Mark szedł w jej stronę: był wysoki, piękny, a jego oczy pałały blaskiem jaśniejszym od świateł diabelskiego młyna. A poza tym jedno oko miał niebieskie, a drugie złote.

W dodatku miał w sobie coś niezwykłego, coś dziwnego w trudny do określenia sposób, jakiś ślad dzikości faerie, który za każdym razem wywoływał u Emmy skojarzenia z rozległymi, bezkresnymi przestrzeniami, wolnością i samowolą. „Jestem zagubionym chłopcem”, mówiło jego spojrzenie. „Znajdź mnie”.

Podszedł i wyciągnął rękę, żeby odgarnąć jej z czoła pukiel włosów. Emmę przeszyła fala uczuć – smutku i uniesienia jednocześnie, tęsknoty za czymś nieokreślonym.

– Rozmawiałem z Dianą – wyjaśnił Julian.

Nie musiała na niego patrzeć, żeby wiedzieć, jaki ma wyraz twarzy: poważny, zamyślony, skupiony na rozważaniu wszystkich aspektów sytuacji.

– Przyjechali Jace i Clary, mają wiadomość od pani Konsul. Będzie spotkanie w Instytucie. Mamy się tam natychmiast stawić.

Treść dostępna w pełnej wersji eBooka.Podziękowania

Zgarnęłam tych samych podejrzanych co zwykle: Holly Black, Maureen Johnson, Leigh Bardugo, Kelly Link, Robin Wassermann i Sarah Rees Brennan, które wsparły mnie literacko i emocjonalnie. Szczególne podziękowania dla Jona Skovrona i Anyi DeNiro, moich gwiazd przewodnich. Erin, Alyssie, Katie, Manu i Rò & Virnie, Julie, Mariane, Thiago, Raissie, Arturowi i Laurze dziękuję za to, że wywoływali u mnie uśmiech, Cathrin Langner – za pamiętanie o wszystkim, a Vivianne Hebel i Glorii Altozano Saiz za pomoc w hiszpańskim. Dziękuję Karen z okazji naszej dziesiątej rocznicy oraz Russowi i Danny’emu, nadzwyczajnym agentom. Dziękuję z całego serca rodzicom, a w szczególności Jimowi Hillowi. Dziękuję Emily Houk za to, że przeszła samą siebie. I Joshowi, jak zawsze – Aimer, ce n’est pas se regarder l’un l’autre, c’est regarder ensemble dans la même direction.