Wodospad - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

– Wdowa Swift? – skrzywiła się Lucy, gdy córka powtórzyła jej najświeższą plotkę. – Kto mnie tak nazywa?

– Wszyscy – wzruszyła ramionami piętnastoletnia Madison, która właśnie uczyła się prowadzić samochód. Była to kolejna rzecz, do której Lucy jeszcze nie zdążyła się przyzwyczaić.

– Kto to są wszyscy?

– Wszystkie sześć osób, które mieszkają w tym miasteczku.

Lucy zignorowała nutę ironii w głosie córki. Wdowa Swift. Rany boskie! Może to jakiś przedziwny sygnał akceptacji? Nie miała złudzeń: nie stała się „prawdziwą” mieszkanką stanu Vermont, po trzech latach wciąż była tu obca. Wiele osób spodziewało się, że lada moment spakuje walizki i wróci do Waszyngtonu. Lucy wiedziała, że nic bardziej nie uszczęśliwiłoby Madison. Dla dwunastolatki życie w małym miasteczku było przygodą, dla piętnastoletniej dziewczyny stało się nieznośnym przymusem. W końcu miała już pozwolenie na naukę jazdy, więc dlaczego nie mogłaby mieć również domu w Georgetown?

– W takim razie – stwierdziła – powiedz tym wszystkim, że wolę, gdy się mnie nazywa Lucy albo panią Swift.

– W porządku, mamo.

– Takie określenie jak „wdowa Swift” lubi się do człowieka przyklejać.

Madison tak bardzo rozbawiła ta rozmowa, że zapomniała o swoich problemach z parkowaniem, podczas którego to manewru zwykle popadała w zdenerwowanie bliskie paniki, i po prostu wjechała na puste miejsce przed budynkiem poczty w samym środku miasteczka na południu stanu Vermont.

– Całkiem nieźle mi poszło – ucieszyła się. – Dobra. Teraz na luz. Ręczny hamulec. Zgasić silnik, wyjąć kluczyki. – Rzuciła matce promienny uśmiech. Na wycieczkę do centrum mieściny ubrała się w lekką sukienkę i sandały, które Lucy obrzuciła teraz nieprzychylnym spojrzeniem, bowiem sama miała ochotę je włożyć. – Widzisz? Nie przejechałam żadnego łosia!

– Dobra robota – mruknęła Lucy, puszczając uwagę córki mimo uszu. Przez te trzy lata, które spędziły w Vermoncie, widziały dwa łosie, ale żaden z nich nie spacerował po drodze prowadzącej do miasta.

Madison oświadczyła, że idzie obejrzeć kalosze, i znikła w drzwiach sklepiku z mydłem i powidłem, a Lucy poszła na pocztę. Miała do wysłania plik folderów reklamowych swojego biura podróży. Na jej stronę internetową wpływało coraz więcej zamówień. Interesy szły świetnie. Lucy wyraźnie stawała na nogi i widać było, że wreszcie odnajdywała na tym świecie miejsce dla siebie i swoich dzieci. Potrzebowała po prostu trochę czasu i to wszystko.

– Wdowa Swift – mruknęła pod nosem. – A niech to!

Niestety, nie była w stanie beztrosko się roześmiać i lekceważąco machnąć ręką. Miała trzydzieści osiem lat i już trzy lata minęły od śmierci Colina. Była wdową, ale nie chciała, by to słowo przylgnęło do niej jako dyżurna etykietka.

W miasteczku panował martwy spokój. Ciszy upalnego lipcowego popołudnia nie mącił żaden wietrzyk. Centrum składało się ze sklepiku, poczty, sklepu żelaznego i dwóch barów szybkiej obsługi. Budynki ocienione były starymi klonami. Kilka kilometrów dalej na północny wschód znajdowało się miasteczko Manchester, większe i oferujące znacznie więcej atrakcji, Lucy jednak nie zgadzała się, by jej córka, która zaledwie od dwóch tygodni miała pozwolenie na prowadzenie samochodu w towarzystwie bardziej doświadczonego kierowcy, jechała tak daleko. Nie chodziło przy tym o to, by Madison nie była gotowa włączyć się w większy ruch. To Lucy nie była na to gotowa.

Wrzuciła listy do skrzynki, odruchowo podeszła do samochodu od strony kierowcy i dopiero wtedy, jęknąwszy w duchu, przypomniała sobie, że to jej córka prowadzi. Piętnaście lat to naprawdę bardzo niewiele, pomyślała, obchodząc furgonetkę z napędem na cztery koła, którą Madison z lekką pogardą nazywała „vermonckim wehikułem”. Dziewczyna marzyła o sportowym kabriolecie i o życiu w wielkim mieście. Tylko nauka jazdy uchroniła ją od zanudzenia się na śmierć w czasie wakacji. Nawet perspektywa podróży do Wyomingu nie zdołała jej ożywić. Jedyną rzeczą, jaka mogła wzbudzić entuzjazm piętnastolatki, był pomysł spędzenia następnego semestru u dziadka w Waszyngtonie.

Lucy opadła na rozgrzany fotel pasażera i zaczęła się zastanawiać, czy nie odwołać jutrzejszego wyjazdu. Madison i tak nie miała ochoty jechać, a jej dwunastoletni syn J.T. również wolałby zostać w domu i kopać robaki. Celem wyprawy do Jackson Hole miało być spotkanie z kilkoma przewodnikami po zachodnich terenach, ale tak naprawdę nie miało to żadnego sensu. Biuro podróży Lucy specjalizowało się w wyjazdach do północnej Nowej Anglii i na kanadyjskie wybrzeże, a oprócz tego organizowało zimowe wyprawy do Kostaryki, gdzie po przejściu na emeryturę osiedli jej rodzice i zajęli się prowadzeniem schroniska dla turystów. Miała więc pełne ręce roboty. W tej chwili nie było sensu rozszerzać działalności na Montanę i Wyoming.

W głębi duszy Lucy wiedziała, że prawdziwym powodem jej wyjazdu jest Sebastian Redwing i obietnica złożona Colinowi. Niedługo przed śmiercią mąż kazał jej przyrzec, że gdyby kiedykolwiek potrzebowała pomocy, zwróci się do Sebastiana, jego przyjaciela o dziwnym charakterze i równie nietypowym życiorysie. Sebastian był fachowcem do spraw bezpieczeństwa, założycielem i współwłaścicielem jednej z najlepszych w kraju firmy ochroniarsko-detektywistycznej, Redwing Associates. Colin, który podobnie jak jego ojciec obracał się w świecie wielkiej polityki, zapewne przeczuwał, że może nadejść dzień, gdy jego żona będzie potrzebowała pomocy takiego człowieka. Lucy zastanawiała się, czy ten dzień właśnie nadszedł. W ciągu ostatnich tygodni przydarzyła się jej seria dziwnych incydentów. Właściwie nie było to nic poważnego i nie miała pewności, czy nie padła ofiarą własnej wyobraźni, ale nie potrafiła się pozbyć dziwnego niepokoju i napięcia. Oprócz tego musiała myśleć o bezpieczeństwie dzieci.

Opadła na fotel i poczuła, że coś ją uwiera. Zapewne szminka lub długopis, albo jakaś zabawka J.T., pomyślała. Przesunęła ręką po siedzeniu i zamarła, czując w dłoni rozgrzany kawałek metalu. To była pistoletowa kula. W pierwszej chwili chciała po prostu wyrzucić znalezisko przez okno, ale powstrzymała się, bo w zetknięciu z asfaltem mogłoby wystrzelić. Nie była to bowiem zużyta łuska, ale prawdziwy nabój z gotową do odpalenia spłonką, ładunkiem wybuchowym i pociskiem. Ktoś zostawił taki prezent na siedzeniu jej samochodu.

Okna były przez cały czas otwarte. Drzwi również. Każdy mógł podejść do auta i niespostrzeżenie wrzucić kulę do środka. Lucy poczuła drżenie rąk. Nie, tylko nie to. Oddychała powoli, starając się uspokoić nerwy. Umiała pływać łódką i kajakiem, wspinać się po górach, znała zasady pierwszej pomocy medycznej. Potrafiła również zaplanować w najdrobniejszym szczególe niebanalne, pełne przygód wyprawy, wymagające sporej sprawności fizycznej. Ale zupełnie nie znała się na broni. Nie chciała się na niej znać. Do kieszeni szortów szybko wsunęła kulę, by ukryć ją przed córką.

Madison wyszła ze sklepiku w towarzystwie kilku innych nastolatek. Nonszalancko obracała kluczyki na palcu, jakby prowadziła samochód już od lat. Dziewczyny z wyraźnym rozbawieniem o czymś rozmawiały. Dzięki Bogu, jej córka jednak ma tu przyjaciółki, choć od początku wakacji bezustannie okazywała, jaka jest samotna i nieszczęśliwa. Oczywiście chodziło jej o to, by wytargować wyjazd do Waszyngtonu.

Teraz zręcznie wskoczyła na miejsce kierowcy.

– Siodłaj konie, mamo. Ruszamy.

Lucy ani słowem nie wspomniała o kuli. To był jej problem, nie dzieci. Nie chciała dopuścić do siebie myśli, że stała się obiektem czyichś prześladowań. Zdarzenia, jakie miały miejsce w ostatnich tygodniach, sprawiały wrażenie zupełnie przypadkowych i wręcz niewinnych, nic nieznaczących i niepowiązanych ze sobą. W żadnym razie nie mogła to być kampania obliczona na wzbudzenie w niej paniki.

Pierwszy z tych incydentów miał miejsce pewnego niedzielnego wieczoru. Okno w jadalni było otwarte i wietrzyk wydymał firanki. Lucy na pewno nie otwierała tego okna. Madison i J.T. również nie zawracaliby sobie tym głowy. Wzruszyła ramionami i postanowiła puścić to wydarzenie w niepamięć, ale następnej nocy tuż przed świtem zadzwonił telefon. Ktoś wydyszał chrapliwe „halo”, po czym odłożył słuchawkę. Dziwne, pomyślała wtedy Lucy.

A potem, we wtorek, gdy wyjmowała pocztę ze skrzynki stojącej na końcu drogi dojazdowej do domu, odniosła wrażenie, że ktoś ją obserwuje. Coś przyciągnęło jej uwagę. Może to był trzask łamanej gałązki, może chrzęst żwiru. W każdym razie była pewna, że nie wyobraziła sobie tego dźwięku.

Następnego ranka uczucie to powróciło, gdy zamiatała schodki z tyłu domu. W dziesięć minut później znalazła na frontowym ganku wyrwany z korzeniami krzak pomidora.

A dzisiaj kula w samochodzie.

Mimo wszystko była przekonana, że to za mało, by zawiadamiać policję. Z osobna każde z tych zdarzeń można było złożyć na karb dzieci, przyjaciół, pracowników, stresu. Jak miała udowodnić, że ktoś ją obserwuje? Obawiała się, że policja potraktuje ją jak wariatkę. Poza tym dobrze wiedziała, jakie mogłyby być konsekwencje wizyty na posterunku. Policja natychmiast zawiadomiłaby Waszyngton. Waszyngton z kolei czułby się zobowiązany do tego, by przysłać do Vermontu swoją ekipę dochodzeniową. I to byłby koniec jej spokojnego życia na uboczu.

Chociaż Lucy nigdy tego nie wykorzystywała, wszyscy w miasteczku wiedzieli, że jej teściem jest Jack Swift, wpływowy senator Stanów Zjednoczonych. Była wdową po jego jedynym synu, a Madison i J.T. jego jedynymi wnukami. Jack natychmiast wziąłby sprawę w swoje ręce. Nalegałby na przeprowadzenie gruntownego śledztwa przez policję Kapitolu. Musiałby sprawdzić, czy z jego powodu rodzina nie jest narażona na niebezpieczeństwo.

Lucy nie miała pojęcia, po co jakiś wróg Jacka miałby wrzucać kulę na siedzenie samochodu jego synowej. Przez trzy lata udawało jej się żyć spokojnie, z dala od świata wielkiej polityki, i zdecydowana była utrzymać ten stan rzeczy. Ktoś jednak próbował zakłócić jej spokój. W tej sytuacji kontakt z Sebastianem wydawał się najrozsądniejszym wyjściem. Ale czy to miało jakikolwiek sens? W przeddzień wyjazdu do Wyomingu wciąż nie była pewna, czy powinna tam jechać. Nie widziała tego człowieka od lat.

– Mamo? – odezwała się jej córka z niepokojem w głosie.

Lucy nawet nie zauważyła, kiedy Madison wycofała samochód i wyjechała na główną drogę.

– Świetnie ci idzie – powiedziała machinalnie. – Po prostu myślałam o czymś.

– O czym? Chodzi o moją jazdę?

– Nie, skąd!

– Bo jeśli denerwujesz się, jeżdżąc ze mną, to mogę znaleźć kogoś innego, kto będzie mnie uczył.

– Wcale się nie denerwuję. Tylko nie spuszczaj oczu z drogi.

– Przecież patrzę – zdenerwowała się Madison, ściskając kurczowo kierownicę. Lucy uświadomiła sobie, że przestraszyła córkę.

– Madison, to ty prowadzisz. Nie możesz sobie pozwolić na to, żeby się rozpraszać.

– Wiem. To przez ciebie.

Lucy wstrzymała oddech. Przez cienki materiał szortów na swoim udzie czuła ciężar kuli. Co by było, gdyby znalazł ją jej syn?

– Nie zwracaj na mnie uwagi. Po prostu jedź.

Coraz bardziej zirytowana Madison prychnęła. Jej niebieskie oczy, rude włosy, introwertyczne usposobienie i niepohamowana ambicja, wszystko to w prostej linii pochodziło od ojca. Przez dwa tygodnie prowadzenia samochodu zdołała nawet wypracować manierę, która do złudzenia przypominała styl jazdy Colina.

Jej mąż zmarł nagle w wieku trzydziestu sześciu lat podczas meczu tenisowego, który rozgrywał ze swym ojcem. Śmierć spowodowana arytmią serca przerwała błyskotliwą karierę w Departamencie Stanu. Madison miała wtedy dwanaście lat, a J.T. dziewięć. Nie jest dobrze stracić ojca w tak młodym wieku. W sześć miesięcy później Lucy wyrwała dzieci ze środowiska, które dotąd było ich całym światem. Szkoła, przyjaciele, rodzina, wreszcie, jak to nazywała Madison, „cywilizacja”, wszystko to zostało daleko stąd. Ale gdyby nie ta przeprowadzka, gdyby Lucy nie wykonała wówczas jakiegoś dramatycznego kroku, to mogłoby się zdarzyć, że dzieci straciłyby również matkę, a do tego nie mogła dopuścić.

Sebastian Redwing nie odezwał się po śmierci Colina, nie przysłał nawet kartki ani kwiatów, za to dwa miesiące później w domu Lucy pojawił się jego prawnik i zaproponował jej darowiznę w postaci wiejskiej rezydencji po babci Redwinga w stanie Vermont. Daisy Wheaton zmarła rok wcześniej i dom nie był Sebastianowi do niczego potrzebny.

Lucy wyrzuciła prawnika za drzwi. Skoro Redwing nie potrafił się zdobyć choćby na przysłanie kondolencji, to nie chciała jego cholernego domu.

Prawnik wrócił po miesiącu i tym razem zaproponował jej kupno domu za cenę grubo poniżej wartości rynkowej. Stwierdził też, że wyświadczyłaby tym wielką przysługę Sebastianowi, bowiem życzeniem jego babci było, by w jej domu zamieszkał ktoś z rodziny. Ponieważ jednak Sebastian nie miał rodzeństwa, a jego rodzice już nie żyli, Lucy była najlepszą kandydatką.

Tym razem przyjęła ofertę, choć nadal nie wiedziała, dlaczego. Sebastian ocalił kiedyś jej mężowi życie, czemu więc nie chciała, by zrobił to samo dla niej? Prawdę mówiąc, nie potrafiła podać żadnego konkretnego powodu.

Ale była jeszcze obietnica, jaką złożyła Colinowi na krótko przed jego śmiercią. Aż do owego tragicznego dnia na korcie tenisowym żadne z nich nie miało pojęcia, że coś jest nie w porządku z jego sercem. Obietnica wydawała się zupełnie abstrakcyjna, jak rozważania z gatunku: „co byś zrobił, gdybyś znalazł się na bezludnej wyspie”, i Lucy nie przyszło wówczas do głowy, że kiedykolwiek będzie się nad nią poważnie zastanawiać.

Jednak Colin mówił bardzo poważnie.

– Gdyby coś mi się stało, to możesz zaufać Sebastianowi. On jest najlepszy. Uratował mi życie. Mojemu ojcu też. Obiecaj, że gdybyś kiedyś potrzebowała pomocy, pójdziesz do niego.

Obiecała i tym sposobem znalazła się w Vermoncie. Nie widziała Redwinga ani nie miała od niego żadnych wiadomości od czasu, gdy kupiła dom jego babci. Transakcja została przeprowadzona za pośrednictwem prawnika. Lucy miała nadzieję, że nigdy w życiu nie będzie musiała przypominać sobie o tej obietnicy. Była inteligentna, kompetentna i przywykła do tego, że musi sobie radzić sama.

Dlaczego więc zamierzała spakować rzeczy i nazajutrz rano wyruszyć z dziećmi do Wyomingu, gdzie obecnie mieszkał Sebastian Redwing?

– Mamo!

– Świetnie sobie radzisz. Jedź.

Lekko dotknęła kuli spoczywającej w kieszeni. Na pewno istniało jakieś proste wyjaśnienie tego incydentu, podobnie jak i wszystkich pozostałych. Wyjazd do Wyomingu to po prostu zwykła wakacyjna wycieczka.

Miejscowi nadal mówili o babci Sebastiana Redwinga „wdowa Daisy”, a pozostałości farmy nazywali „starym domem Wheatonów”. Lucy poznawała jej historię stopniowo, po kawałku. Daisy Wheaton spędziła w żółtym domu nad Strumieniem Joshui sześćdziesiąt lat wdowieństwa. Miała dwadzieścia osiem lat, gdy jej mąż utonął, ratując chłopca, który wpadł do pobliskiego wodospadu. Było to wczesną wiosną. W porze roztopów strumień był rwący i wezbrany. Chłopiec wskoczył do wody, by ratować swego psa, a Joshua Wheaton – by ratować chłopca. Później strumień i wodospad nazwano jego imieniem. Strumień Joshui i Wodospad Joshui.

Jedyna córka Daisy i Joshui marzyła tylko o jednym: żeby wyrwać się z Vermontu. Wyjechała do Bostonu i wyszła tam za mąż, a potem razem z mężem zginęła w wypadku samochodowym, osierocając czternastoletniego syna. Sebastian zamieszkał z Daisy, ale on również nie osiedlił się w Vermoncie na stałe.

Kilka akrów lasów, pól i ogrodów, oraz stary żółty dom z drewnianymi okiennicami – tyle tylko pozostało z farmy Wheatonów. Daisy po kawałku wyprzedała ziemię miejscowym farmerom i letnikom na budowę domów. Mówiono, że po śmierci męża nigdy więcej nie poszła nad Strumień Joshui.

Wdowa Daisy, a teraz wdowa Swift, pomyślała Lucy z krzywym uśmieszkiem, zbliżając się ścieżką do niewielkiej stodoły, w której urządziła biuro. Pomyślała o swojej przyszłości i wyobraziła sobie, jak to jest spędzić w tym miejscu sześćdziesiąt samotnych lat.

Zatrzymała się, nasłuchując szumu strumienia, który toczył się po kamieniach za stodołą. Brzegi obudowane były stromym, drewnianym obramowaniem. Wodospad znajdował się dalej, na wzgórzach. Tutaj strumień był szeroki i powolny. Dalej przepływał pod drewnianym mostkiem i w końcu wpadał do rzeki. Słyszała pszczoły brzęczące w krzewach przed garażem. Popatrzyła na rozległy trawnik, świeży i wilgotny po niedawnym deszczu, na ładny, dziewiętnastowieczny dom z białymi petuniami, zwieszającymi się w girlandach na werandzie. Na podwórzu rosły stare klony, za domem znajdował się ogród warzywny i sad jabłoniowy. Kamienny mur odgradzał ogród od łąki i wzgórz. Było tu pięknie i cicho.

– Mogło być gorzej – szepnęła Lucy i weszła do biura.

Prawie wszystko, co wiedziała o rodzinie Wheatonów-Redwingów, pochodziło nie od milczącego Sebastiana, lecz od Roba Kileya, jej jedynego pełnoetatowego pracownika, który teraz siedział przed komputerem pośrodku stodoły, służącej za siedzibę firmy. Ojciec Roba był owym chłopcem, którego Joshua Wheaton ocalił przed sześćdziesięciu laty. Żyjąc w małej społeczności, Lucy nauczyła się już nie dziwić takim zbieżnościom, wręcz uznała je za nieuniknione.

– Nienawidzę komputerów – mruknął Rob, nie podnosząc głowy.

– Powtarzasz to za każdym razem, gdy tu wchodzę – uśmiechnęła się Lucy.

– Bo chcę wreszcie wbić do tej twojej zakutej pały, że potrzebujemy kogoś, kto siedziałby tu i przez cały dzień bębnił w klawisze.

– Co robisz? – zapytała Lucy. Nie zaglądała mu przez ramię, bo wiedziała, że to go doprowadza do szału. Był chudym vermontczykiem o swobodnym sposobie bycia. Jego znajomość wzgórz, dolin, rzek i wybrzeża północnej Nowej Anglii była dla Lucy nieoceniona, podobnie jak entuzjazm, uczciwość i przyjaźń, którą ją darzył.

– Właśnie układam ostateczny, wyryty w kamieniu, nieodwołalny oraz szczegółowy plan wędrówki z plecakami dla ojców i synów – oświadczył. To miała być premiera: pięciodniowa wyprawa dla początkujących po ścieżkach południowych Gór Zielonych. Zgłoszenia napływały zdumiewająco szybko. Rob podniósł głowę. Lucy odgadła, o czym myślał.

– J.T. wciąż jeszcze może się do nas przyłączyć. Mówiłem mu, że co prawda nie zastąpię mu ojca, ale i tak będziemy się dobrze bawić.

– Wiem – przyznała Lucy. – Ale nie mogę decydować za niego.

Rob pokiwał głową.

– Jest jeszcze trochę czasu. Aha, obaj z Georgiem kopią teraz robaki w ogrodzie.

Ta wiadomość nie zaskoczyła Lucy.

– Madison będzie zachwycona. Wyślę ją, żeby do nich zajrzała.

Rob odchylił się do tyłu w fotelu i przeciągnął. Spędzanie przy komputerze dnia, który świetnie nadawał się na spływ kajakiem, było dla niego prawdziwą torturą.

– Jak jej idzie jazda? – zapytał.

– Lepiej niż kiedyś mnie. Wciąż próbuje wytargować ten semestr w Waszyngtonie.

– Dziadek Jack byłby zachwycony.

– Wyidealizowała sobie ten Waszyngton. Wydaje jej się, że tam jest wszystko, czego nie ma tutaj.

– Bo to prawda. – Rob wzruszył ramionami.

– Dzięki za pomoc! – zaśmiała się Lucy, ale gdy wsunęła rękę do kieszeni, natychmiast spoważniała. – Chciałabym ci coś pokazać. Tylko nikomu o tym nie wspominaj.

– Czy mam zapytać, dlaczego?

– Nie. Po prostu mi to obiecaj.

– W porządku, nikomu nie powiem.

Lucy rozchyliła palce i pokazała kulę.

– Co o tym myślisz?

Rob zmarszczył czoło.

– To kula.

– Wiem, że to kula, ale jaka?

Wyjął nabój z jej dłoni i nonszalancko postawił go przed sobą na zagraconym biurku. Od dziecka był z bronią za pan brat.

– Magnum czterdzieści cztery.

Lucy skinęła głową.

– Wiem. Czy to może wypalić?

– Nie tutaj, na biurku. Ale gdybyś go upuściła albo przejechała po nim na przykład kosiarką do trawy, to owszem.

Lucy przebiegł zimny dreszcz.

– To niedobrze – powiedziała powoli.

– Gdyby wypalił w takiej sytuacji, to nie miałabyś żadnej kontroli nad torem jego lotu. Używając pistoletu, możesz przynajmniej w coś celować. Możesz również spudłować, ale gdybyś wjechała na to kosiarką, ten pocisk poleciałby tam, gdzie by mu się podobało. – Głos Roba był spokojny, ale ciemne oczy przybrały poważny wyraz. – Gdzie to znalazłaś?

Lucy nie chciała kłamać, ale nie miała również ochoty ujawniać prawdy.

– Co? Och. W mieście. To chyba nie jest takie ważne.

– Mam nadzieję, że Georgie albo J.T. nie mieli z tym nic wspólnego? Jeśli zabawiają się gdzieś bronią albo amunicją...

– Nie! – wykrzyknęła Lucy. – Pół godziny temu znalazłam ten pocisk w mieście. Nie chciałam, żeby komuś stała się krzywda, więc zabrałam go ze sobą. Przyszło mi do głowy, że może niepotrzebnie panikuję.

Rob lekko dotknął szarego, metalowego czubka.

– Bardzo dobrze zrobiłaś. Ktoś zachował się wyjątkowo nieostrożnie. Lucy, chcesz, żebym się go pozbył?

– Proszę cię.

– Zrób coś dla mnie, dobrze? Sprawdź pokój J.T. Ja poszukam u Georgiego. Jeśli coś znajdę, dam ci znać, a ty mnie. Nie trzymam w domu broni i wiem, że ty też nie, ale to nie byłby pierwszy wypadek, gdy dwunastoletni chłopcy...

– To nie był J.T. ani Georgie.

Rob spojrzał jej prosto w oczy.

– Jeśli ty nie przeszukasz pokoju J.T., to ja to zrobię.

Lucy skinęła głową.

– Masz rację. Sprawdzę.

– W piwnicy też sprawdź. Ja w tym wieku omal nie wyleciałem w powietrze przy zabawach z prochem strzelniczym.

– Nie mam w domu prochu...

– Lucy!

– Dobrze już, dobrze – westchnęła. Rob patrzył na nią w milczeniu. Znała go od samego początku swojego pobytu w Vermoncie. On i jego sympatyczna żona, Patti, byli tutaj jej najbliższymi przyjaciółmi. Georgie i J.T. stali się nierozłączni. Nic jednak nie wspomniała o niedawnych wydarzeniach, tylko powiedziała:

– Po prostu pozbądź się tej kuli, dobrze?

– Jasne – odrzekł, krzyżując ręce na piersi.

Wiedziała, co myślał Rob. Każdy na jego miejscu uznałby, że Lucy po prostu znalazła się na skraju wyczerpania nerwowego, przytłoczona przez szybko rozwijającą się firmę, wdowieństwo, samotne macierzyństwo i zbliżający się wyjazd na zachód. Wiedziała jednak, że Rob nie lubi wtrącać się nieproszony w cudze sprawy i skorzystała z tej jego cechy.

– Przepraszam cię, ale chyba za bardzo się tym przejęłam. Jestem trochę zdenerwowana z powodu wyjazdu. Dasz sobie radę ze wszystkim?

– Przecież to było wyraźnie napisane w moim podaniu o pracę. „Kandydat umie dawać sobie radę ze wszystkim”.

Jego uśmiech nie rozjaśnił oczu, Lucy jednak udała, że tego nie dostrzegła.

– Rob, co ja bym bez ciebie zrobiła? – zapytała z uśmiechem.

– Zbankrutowałabyś – odrzekł bez wahania.

Zaśmiała się z ulgą, zadowolona, że pocisk nie ciąży jej już w kieszeni. Te przypadki na pewno nie miały ze sobą żadnego związku. Przecież nie było nikogo, kto mógłby mieć jakikolwiek powód, by snuć spisek przeciwko niej.

Zostawiła Roba nad komputerem i wyszła ze stodoły.

– Zrobiłam lemoniadę! – zawołała Madison z werandy.

Dziewczyna dopiero od kilku miesięcy pałała niechęcią do Vermontu. Wcześniej bardzo jej się tu podobało. Lucy weszła na werandę umeblowaną wiklinowymi sprzętami. Na stoliku stał dzbanek Daisy, a Madison miała na sobie jej fartuch kuchenny. Sebastian sprzedał im dom wraz ze wszystkim, co się w nim znajdowało.

– Może chłopcy mają ochotę na lemoniadę? Pytałaś ich?

– Kopią robaki za domem. To obrzydliwe! Są spoceni i śmierdzący.

– Kiedyś sama uwielbiałaś to robić – uśmiechnęła się Lucy.

– Błeee – wykrzywiła się dziewczyna.

– W takim razie ja ich zapytam. A skoro ty zrobiłaś lemoniadę, oni mogą posprzątać.

Chłopcy pracowicie ryli ziemię na skraju warzywniaka, tuż przy pomidorach Lucy. Właściwie nie miała nic przeciwko temu. W zamiłowaniu do ogrodnictwa nie mogła się równać z Daisy. Większość grządek zajmowały płożące się rośliny: dynie, kabaczki, ogórki. Lucy nie zamierzała zamrażać warzyw ani robić przetworów. Wystarczała jej sama uprawa.

– Madison zrobiła lemoniadę – odezwała się, podchodząc do chłopców. – Macie ochotę?

– Później – odrzekł J.T., nawet nie podnosząc wzroku znad dziury w ziemi. Podobnie jak Madison, odziedziczył po ojcu rude włosy i niebieskie oczy, ale jego krępa sylwetka bardziej przypominała rodzinę Blackerów. Lucy pomyślała o swym krzepkim, łagodnym ojcu i uśmiechnęła się. Ona sama miała drobną figurę i jasne włosy matki, a po obojgu rodzicach odziedziczyła zamiłowanie do zajęć na świeżym powietrzu. Rodzice niedawno zakończyli kariery zawodowe w Smithsonian Institute i przenieśli się do Kostaryki, gdzie prowadzili schronisko turystyczne. Lucy zamierzała pojechać tam razem z dziećmi na Święto Dziękczynienia. Przy okazji chciała dopracować szczegóły wycieczki do Kostaryki, którą zamierzała włączyć do zimowej oferty. Była to długa i żmudna praca, wymagająca wielu obliczeń i sprawdzenia wszystkich szczegółów dotyczących transportu, wyżywienia, zakwaterowania i planów awaryjnych. W niczym nie wolno było zdawać się na przypadek.

Podróż do Kostaryki na pewno miała więcej sensu niż wyprawa do Wyomingu na spotkanie z Sebastianem Redwingiem.

J.T. rękami nagarniał ziemię do puszki, którą wcześniej wyjął z kosza na śmieci.

– Chcemy iść na ryby i potrzeba nam mnóstwo robaków. Chcesz zobaczyć?

Lucy niepewnie zerknęła na wijącą się zawartość puszki.

– Fantastyczne. Ale nie odchodźcie za daleko od domu i nie zbliżajcie się do wodospadu.

– Wiem, mamo – mruknął J.T.

No tak, jasne. Jej dzieci wiedziały wszystko. Przedwczesna utrata ojca nie podkopała ich pewności siebie. Odziedziczyły optymizm i energię Colina, wraz z jego wiarą w lepsze jutro i entuzjastyczne angażowanie się w różne działania. I, podobnie jak ich ojciec, uwielbiały robić milion rzeczy naraz.

Zostawiła chłopców przy robakach i wróciła na werandę. Madison przyniosła płócienne serwetki i talerz z herbatnikami.

– Czuję się jak Ania z Zielonego Wzgórza – oświadczyła, marszcząc nos. – Mamo, ja naprawdę nie chcę jechać do tego Wyomingu! Dlaczego nie mogę zostać w domu? To tylko jeden weekend! Rob i Patti mieliby na mnie oko. Mogę też zaprosić jakąś koleżankę na noc!

Lucy nalała sobie lemoniady i usiadła na wiklinowej kanapie.

– Zdawało mi się, że bardzo chcesz wyjechać z Vermontu – zauważyła.

– Ale nie do Wyomingu. Tam są tylko góry i drzewa, jak tutaj!

– Większe góry i inne drzewa. A w Jacksonie są dobre sklepy.

Na twarzy Madison pojawiła się nadzieja.

– Czy to znaczy, że dasz mi pieniądze?

– Dam ci trochę, ale miałam na myśli głównie oglądanie. Tam jest bardzo drogo.

Madison nie zamierzała poddać się tak łatwo.

– Jeśli mam siedzieć w samolocie obok J.T., to muszę mu najpierw przejrzeć kieszenie.

– Spodziewam się, że będziesz traktować brata z szacunkiem i od niego oczekuję tego samego wobec ciebie.

Madison przewróciła oczami. Lucy napiła się słodko-cierpkiej lemoniady i pomyślała, że da córce jeszcze weekend, a potem będzie musiała przeprowadzić z nią poważną rozmowę. Ale w głębi duszy sama uważała, że podróż do Wyomingu nie ma sensu, a dzieci to wyczuwały.

Petunie domagały się wody. Popatrzyła na trawnik z wielkimi klonami i krzewami róż, które trzeba było przyciąć. Napiła się jeszcze lemoniady i poczuła, że wraca jej spokój. Od tak dawna radziła sobie sama. Była pewna, że i teraz obędzie się bez pomocy Sebastiana Redwinga.

Po kolacji J.T. zgodził się łaskawie, by matka pomogła mu się spakować. Lucy wypatrywała w jego pokoju śladów broni i amunicji, ale niczego podejrzanego nie zauważyła. Pokój odzwierciedlał zwykły dla dwunastolatków chaos zainteresowań. Były tu plakaty z wędrownymi sokołami, wypchane zwierzęta, modele z klocków lego, sprzęt sportowy, gry komputerowe, ohydne figurki wojowników i potworów oraz o wiele za dużo samochodzików na baterie.

W pokoju nie było telewizora ani komputera. Brudne ubrania leżały na podłodze razem z czystymi. Z na wpół otwartych szuflad zwieszały się skarpetki i bielizna. Pokój przesiąknięty był zapachem brudnych skarpet, potu i ziemi. Okno wychodziło na tyły domu.

– Mam nadzieję, że nie przyniosłeś tu robaków? – zapytała Lucy podejrzliwie.

– Nie, ja i Georgie wypuściliśmy je. – Spojrzał na matkę i poprawił się szybko: – Georgie i ja.

Uśmiechnęła się i zatrzymała wzrok na przypiętej do tablicy fotografii J.T. z Colinem. Zdjęcie było wytarte i miało rogi podziurawione od niezliczonych pinezek, którymi J.T. przypinał je w różnych miejscach. Ojciec i syn, zastygli w czasie, łowili ryby. Na widok twarzy człowieka, którego kochała, Lucy uśmiechnęła się smutno. Poznali się w college’u i bardzo szybko wzięli ślub. Patrząc na fotografię, miała wrażenie, że ona sama posuwa się w czasie i starzeje, podczas gdy Colin pozostał na zawsze taki jak kiedyś, nietknięty przez ból i lęk, jaki ogarnął ją w dniu, gdy Jack zastukał do jej drzwi z wiadomością, że jego syn nie żyje.

Ostrze bólu stępiło się przez lata. Lucy nauczyła się żyć bez Colina, jej dzieci też. Potrafili już wspominać go bez łez, czasem nawet ze śmiechem.

– Zapakuj do plecaka to, co jeszcze chcesz ze sobą zabrać – powiedziała w końcu, odrywając wzrok od fotografii. – Jaką książkę teraz czytasz?

– „Gwiezdne wojny”.

– Nie zapomnij jej zabrać.

Policzyła koszulki, skarpetki i bieliznę, zastanawiając się przy tym, czy powinna jeszcze przeszukać garaż i piwnicę. W końcu odłożyła stertę ubrań na łóżko.

– Cieszę się, że jedziesz. Chcesz, żebym ci pomogła ułożyć to wszystko w walizce, czy poradzisz sobie sam?

– Poradzę sobie – zapewnił ją.

Wstała i poszła do pokoju Madison. Drzwi były zamknięte. Ze środka dobiegała muzyka, tym razem nie nazbyt głośna. Gdyby Madison potrzebowała pomocy w pakowaniu, sama by o to poprosiła, pomyślała Lucy i zeszła na dół.

Zatrzymała się w kuchni i nastawiła wodę na herbatę. Kuchnia była jasna i przytulna: białe szafki na tle jasnożółtych ścian. Dobre schronienie podczas ciemnych wieczorów. Po przyjeździe do Vermontu Lucy z zaskoczeniem odkryła, jak czarne są tu noce.

Usiadła przy sosnowym stole i wyjrzała na podwórze, zastanawiając się, jak wiele samotnych wieczorów spędziła na tym krześle Daisy. Filiżanka herbaty, cichy dom. Wdowa Daisy. Wdowa Swift. Zapadał już zmierzch. Lucy wręcz fizycznie odczuwała pogłębiającą się ciszę i wrażenie samotności. Czasami w takie wieczory nastawiała telewizor lub radio, czasami włączała laptopa i pisała e-maile albo dzwoniła do kogoś ze znajomych. Ale dzisiaj musiała się spakować.

Zaparzyła rumiankową herbatę i z kubkiem w ręku poszła zamknąć drzwi wejściowe. Na starych drewnianych podłogach kładły się cienie. Archaiczne zamki nie stanowiły żadnej przeszkody dla ewentualnego włamywacza.

Od strony jadalni rozległ się jakiś dźwięk. Lucy poszła w tę stronę.

Jadalnia wyglądała dokładnie tak samo jak za czasów Daisy. Lucy nie zmieniła tu żadnego szczegółu. Staroświecki pstryczek na ścianie zapalał lampę z mlecznego szkła, oświetlającą spłowiały, ręcznie tkany dywanik, tapetę w róże i kredens z naczyniami stołowymi. Przy jednej ze ścian stało pianino z lat dwudziestych. Lucy marzyła, że kiedyś je nastroi, wypierze dywanik, wycyklinuje podłogę, zmieni tapety i zaprosi całą rodzinę na Święto Dziękczynienia. Może nawet jej teść zechciałby przyjechać. Niewiele pracy trzeba by włożyć, aby ten pokój stał się bardzo piękny.

Nagły powiew chłodnego powietrza wywołał gęsią skórkę na jej ramionach.

Ktoś otworzył okno. Znowu.

Stare, wysokie okna były wypaczone i otwierały się z trudem. Lucy w lecie prawie nie używała jadalni, toteż nie zawracała sobie głowy szarpaniem się z klamkami. Zamierzała je zakonserwować, ale jeszcze się do tego nie zabrała.

Przesunęła ręką po ścianie i zapaliła światło. To musiała być sprawka któregoś z dzieci. Kto inny mógłby się zakraść do domu i otworzyć okno?

Na podłodze coś zabłysło. Lucy podeszła bliżej i zobaczyła odłamki szkła. Wyprostowała się szybko i rozejrzała dokoła. Okno nie było otwarte, tylko stłuczone. Od niewielkiego otworu pośrodku szyby rozchodziła się pajęczyna pęknięć.

Odstawiła na stół kubek z herbatą i ostrożnie dotknęła palcem krawędzi otworu. Tej szyby nie stłukł zabłąkany ptak ani piłka baseballowa. Otwór był za mały.

Kamień?

Pocisk?

Serce zaczęło jej głośno dudnić. Nie, tylko nie to. Nie dwukrotnie w ciągu jednego dnia.

Na krześle stojącym przy pianinie, dokładnie naprzeciwko okna, zobaczyła okruchy tynku, a wyżej, w ścianie, była dziura. Lucy wstrzymała oddech, wspięła się na krzesło i przesunęła ręką po postrzępionej krawędzi tapety. Czubki jej palców pokrył gipsowy pył.

Dziura była pusta. Nie znalazła w niej kuli.

Zeszła z krzesła i na czworakach zaczęła przeszukiwać podłogę. Zajrzała pod pianino, podniosła brzegi dywanika. W końcu usiadła i zaczęła się zastanawiać. A więc jednak. Jakiś łajdak strzelił jej w okno, zakradł się do domu, zabrał kulę i znów zniknął, przez nikogo niedostrzeżony.

Kiedy? Jak? Dlaczego? I jak to możliwe, by nikt niczego nie zauważył ani nie usłyszał?

Wczoraj wieczorem była z dziećmi w Manchesterze. To mogło się zdarzyć wtedy. Dom był pusty.

Okno jadalni wychodziło na wschód. Dalej był garaż, stodoła, strumień. Może jakiś myśliwy, który polował w lesie nad strumieniem, przypadkiem trafił w jej okno, wpadł w panikę, zakradł się do domu i zabrał kulę? Ale dobrze wiedziała, że to nie był przypadek.

Zastanawiała się, co robić dalej. Wiedziała, że jeśli zadzwoni po policję, to tej nocy nie pójdzie już spać, a poza tym będzie musiała opowiedzieć wszystko dzieciom. A to byłby dopiero początek. Policjanci skontaktowaliby się z Waszyngtonem, a policja z Kapitolu czułaby się w obowiązku sprawdzić, czy te wydarzenia miały coś wspólnego z Jackiem Swiftem, no i oczywiście powiadomiłaby o wszystkim jej teścia.

Lucy podniosła się niepewnie. Czy teraz miała już wystarczający powód, by odwiedzić Sebastiana Redwinga?

Wróciła do kuchni, wylała herbatę do zlewu i zamknęła tylne drzwi, a potem poszła do swojej sypialni.

– Przydałby się pies – mruknęła do siebie. Duży, zły, głośno szczekający pies. Mogłaby go wytresować tak, by chodził na ryby z J.T. Madison na pewno też by go polubiła.

Podjęła decyzję. Do diabła z Redwingiem. Zaraz po powrocie z Wyomingu zacznie się rozglądać za psem.