Wołanie z oddali. Komisarz Erik Winter. Tom II - ebook

DŁUGO SIE­DZIAŁA Z MAMĄ. Przy­snęła na moment na tyl­nym sie­dze­niu, ale potem znów usia­dła. W samo­cho­dzie było zimno. Mama uru­cho­miła sil­nik, a po chwili go zga­siła. Nie odpo­wie­działa na jej pyta­nie. Powtó­rzyła je, ale jej głos brzmiał szorstko, więc zamil­kła.

– Czemu jesz­cze go nie ma? – powie­działa mama, ale nie do niej, tylko gdzieś przed sie­bie. – Gdzież on się, na Boga, podziewa?!

Ktoś miał przyjść, żeby ją stąd zabrać i zawieźć do domu, ale się nie poja­wił. Chciała zostać z mamą, ale chciała też poło­żyć się do łóżka. Ściem­niało się i padał deszcz. Nie mogła wyj­rzeć na zewnątrz, bo szyby były zapa­ro­wane. Przy­su­nęła się do drzwi i wytarła szybę ręka­wem swe­tra. Obok prze­jeż­dżały samo­chody, a ich świa­tła wpa­dały do środka.

– Czemu nie możemy już jechać? – zapy­tała.

Mama nie odpo­wie­działa, zapy­tała więc jesz­cze raz.

– Cicho – odparła mama.

Nie odzy­wała się wię­cej. Bała się, bo głos dobie­ga­jący z przed­niego sie­dze­nia był bar­dzo szorstki. Mama powie­działa kilka brzyd­kich słów. Sły­szała je już wiele razy, nie zro­biły więc na niej wra­że­nia. Sama już uży­wała takich słów i ni­gdy nie spo­tkało ją za to nic strasz­nego. Wie­działa jed­nak, że z jakie­goś powodu nie powinno się tak mówić.

Deszcz bęb­nił o dach. Pam-para­ram-pam-pam. Dość długo odtwa­rzała ten dźwięk w myślach, zaczęła go wybi­jać pal­cami na sie­dze­niu obok sie­bie: pam-para­ram-pam-pam.

– Na Boga – powie­działa mama i powtó­rzyła to jesz­cze wiele razy. – Zostań tu – dodała i otwo­rzyła przed­nie drzwi. – Musisz tu zostać, a ja pójdę zadzwo­nić – rzu­ciła, a ona tylko poki­wała głową z ciem­nego kąta na tyl­nym sie­dze­niu. – Ledwo cię widzę – powie­działa mama. – Musisz mi odpo­wie­dzieć.

– Dokąd idziesz?

– Pójdę tylko zadzwo­nić z budki tele­fo­nicz­nej za rogiem. To potrwa chwilę.

– Gdzie to jest? Nie mogę iść z tobą?

– Masz tu zostać! – odparła mama tym nie­mi­łym gło­sem, więc odpo­wie­działa, że dobrze, a mama zatrza­snęła drzwi, tak że kro­ple desz­czu ochla­pały ją na tyl­nym sie­dze­niu.

Sie­działa nie­ru­chomo i nasłu­chi­wała odgłosu kro­ków. Wyda­wało jej się, że sły­szy, jak buty mamy ude­rzają o nawierzch­nię: klike-tik-klike-tik-klike-tik-klak. To mógł być ktoś inny, ale nic nie widziała. Była mgła.

Aż pod­sko­czyła, kiedy mama wró­ciła.

– Nikt nie odbiera! – powie­działa, czy raczej krzyk­nęła. – Dobry Boże, już wyje­chali. – Włą­czyła sil­nik i ruszyły.

– Jedziemy już do domu?

– Już nie­długo – odparła mama. – Ale naj­pierw musimy zro­bić jesz­cze jedną rzecz.

– Ja chcę do domu.

– Poje­dziemy do domu, tylko naj­pierw musimy coś zro­bić – odpo­wie­działa mama i zatrzy­mała samo­chód. Prze­sia­dła się na tylne sie­dze­nie, usia­dła obok niej. Miała mokrą twarz.

– Mamo, jesteś smutna?

– Nie, to kro­ple desz­czu. Posłu­chaj. Musimy naj­pierw poje­chać do jed­nego domu i zabrać stam­tąd kilku wuj­ków. Sły­szysz, co mówię?

– Mamy zabrać kilku wuj­ków.

– Tak. Kiedy przy­je­dziemy, wuj­ko­wie zaczną biec i to będzie gra, w którą musimy z nimi zagrać. Nie zatrzy­mamy samo­chodu tak do końca i kiedy dobie­gną, będą musieli wsko­czyć do środka. Rozu­miesz?

– Będą musieli wsko­czyć do środka?

– Będziemy jechać powoli, oni wsko­czą, a potem odje­dziemy.

– Czy potem już poje­dziemy do domu?

– Chwilę potem.

– Ja już chcę do domu.

– Poje­dziemy do domu, ale naj­pierw musimy zagrać w tę grę.

– Nie możemy zagrać w nią jutro, kiedy będzie jaśniej? Jestem zmę­czona. To głu­pia gra.

– Musimy to zro­bić teraz. A naj­waż­niej­sze jest to, że musisz się wtedy poło­żyć na pod­ło­dze. Masz się poło­żyć na pod­ło­dze, kiedy ci powiem. Rozu­miesz?

– Dla­czego?

Mama patrzyła na nią, co chwila zer­kała na zega­rek. Było ciemno, ale i tak go widziała.

– Dla­tego że wuj­ko­wie będą bie­gli tak szybko, że inni, któ­rzy się z nami nie bawią, może też będą chcieli wsko­czyć do samo­chodu. Mogą ci zro­bić krzywdę. Dla­tego masz się poło­żyć na pod­ło­dze za moim sie­dze­niem.

Poki­wała głową.

– Chcę, żebyś teraz spró­bo­wała.

– Ale mówi­łaś, że…

– Kładź się!

Mama objęła ją bar­dzo, bar­dzo mocno, aż zabo­lała ją szyja. Poło­żyła się na pod­ło­dze. Śmier­działo, było zimno i mokro. Trudno jej było oddy­chać. Leżała przy­tu­lona do zim­nej pod­łogi i kasz­lała. Bolało ją ramię.

Mama wró­ciła na swoje miej­sce i uru­cho­miła sil­nik, a ona z powro­tem usia­dła. Jechały przez jakiś czas, a potem mama znów kazała jej poło­żyć się na pod­ło­dze.

– Zaczyna się gra?

– Tak. Jesteś już na dole?

– Tak. Już się scho­wa­łam.

– Nie wolno ci się pod­no­sić. To może być bar­dzo nie­bez­pieczne – powie­działa mama, a póź­niej jesz­cze przez chwilę mówiła o tym, co nie­bez­piecznego może się stać. – Musisz też być cicho.

To głu­pio, że gra jest nie­bez­pieczna, pomy­ślała, ale nie miała odwagi tego powie­dzieć.

– Cicho! – powie­działa mama nie­mi­łym gło­sem, cho­ciaż ona nic nie mówiła.

Leżała bez ruchu i wsłu­chi­wała się w dźwięk dobie­ga­jący z dołu. Miała wra­że­nie, jakby leżała na dro­dze: ska­keti-ska­keti-skak, bul­teli-bul­teli-bul. Kiedy samo­chód zwol­nił, znów zaczęła powta­rzać w myślach ten ryt­miczny wier­szyk. Ska­keti-ska­keti-skak… i nagle usły­szała krzyk, potem następny. Mama gło­śno do kogoś wołała. Ktoś otwo­rzył drzwi nad jej głową. Poczuła, że przy­gniata ją coś cięż­kiego, chciała krzy­czeć, ale nie mogła. Sły­szała, jak drzwi się otwie­rają i zamy­kają, a potem znowu otwie­rają i znowu zamy­kają. Kiedy drzwi z przodu trza­snęły po raz kolejny, roz­legł się huk. Brzmiało to jak fajer­werki, jakby nagle deszcz zaczął ude­rzać w samo­chód o wiele, wiele moc­niej. Zoba­czyła, że szyba w drzwiach tuż nad nią popę­kała, ale się nie roz­pa­dła. Szkło nie posy­pało się ani na nią, ani na tylne sie­dze­nie.

Wszy­scy krzy­czeli, nie mogła jed­nak zro­zu­mieć, co mówią. Na próżno nasłu­chi­wała głosu mamy. Chciała wstać, ale nie mogła. Samo­chód się zako­ły­sał i skrę­cił gwał­tow­nie, a potem ruszyli. Spod spodu dobie­gał dziwny odgłos, jakby krzyk. Leżała nisko, więc go sły­szała. Sły­szała też wujka, który sie­dział na tyl­nym sie­dze­niu. Miała wra­że­nie, że pła­cze. Dziw­nie było sły­szeć pła­czą­cego wujka. Pomy­ślała, że ta gra w ogóle jej się nie podoba. Bała się, ale nie chciała się ruszać. Pró­bo­wała się sku­pić na swoim wier­szyku: ska­keti-ska­keti-skak…Rozdział 1

1

ERIK WIN­TER OBU­DZIŁ SIĘ PÓŹNO. Był owi­nięty prze­ście­ra­dłem, więc zaczął się wier­cić. W końcu udało mu się wyplą­tać z pościeli. Przez drzwi bal­ko­nowe widać było wiszące na nie­bie słońce. Miesz­ka­nie już się ogrzało.

Usiadł na rogu łóżka i prze­je­chał dło­nią po zaro­śnię­tej twa­rzy. Głowę miał ciężką od nie­spo­koj­nego, prze­ry­wa­nego snu. Sie­dział z zamknię­tymi oczami i nie myślał o niczym. W nocy budził się co godzinę, ocie­rał pot z czoła, popra­wiał poduszkę i prze­ście­ra­dło. Dwa razy wsta­wał, żeby wypić dużą szklankę wody. Wsłu­chi­wał się w dźwięki nocy. Tego lata sły­chać je było bez prze­rwy.

Pod­niósł się wresz­cie i prze­szedł po drew­nia­nej pod­ło­dze do łazienki. Sta­nął pod prysz­ni­cem i cze­kał, aż woda zrobi się tro­chę cie­plej­sza. Tchórz ze mnie, pomy­ślał. Kiedy byłem młod­szy, wcho­dzi­łem pod pierw­sze lodo­wate stru­mie­nie, jak na faceta przy­stało.

Namy­dlił ciało. Lewą ręką chwy­cił się za kro­cze i poczuł, jak jądra i penis tward­nieją mu w dłoni.

Przed­wczo­raj Angela wró­ciła do domu po podwój­nym dyżu­rze w szpi­talu. Nad ranem się kochali. Znów poczuł się młody i silny, a pło­mienny orgazm prze­szy­wał całe jego ciało tak długo, że aż krzy­czał. Sły­szał, jak krzyk odbija się mię­dzy nimi echem. Na twa­rzy czuł jej pot, a jego smak przy­po­mi­nał mu sól, którą czuł na języku, gdy latem ska­kał z klifu i nur­ko­wał w morzu.

Póź­niej leżeli obok sie­bie bez ruchu. Kiedy się pod­niósł, miał wra­że­nie, że rusza się nie­mrawo jak sta­rzec. Angela leżała na boku i patrzyła na niego, a on po raz kolejny podzi­wiał miękki zarys jej bio­der, przy­po­mi­na­jący górę wzno­szącą się nad kra­jo­bra­zem. Twarz czę­ściowo prze­sła­niały jej włosy, mokre, a przez to deli­kat­nie ciem­niej­sze u nasady.

– Wydaje ci się, że to ty mnie wyko­rzy­stu­jesz, ale jest na odwrót – powie­działa i zaczęła powoli krę­cić pal­cem w gęstych wło­sach na jego tor­sie.

– Prze­cież tu nikt nikogo nie wyko­rzy­stuje – odpo­wie­dział.

– W naszych krót­kich, peł­nych pasji spo­tka­niach cho­dzi przede wszyst­kim o zaspo­ka­ja­nie moich potrzeb.

– Dobrze, że mi to pani wyja­śniła, pani dok­tor.

– Doszłam jed­nak do wnio­sku, że potrze­bu­jemy cze­goś wię­cej niż seksu.

– Co to za bzdura?

– To, że potrze­bu­jemy cze­goś wię­cej niż seksu?

– Nie, to, że potrze­bu­jemy tylko seksu, że nie robimy nic poza tym.

– A co takiego robimy? – zapy­tała i zdjęła rękę z jego torsu.

– Cóż to za pyta­nie? Prze­cież robimy wiele róż­nych rze­czy.

– Takich jak…

– Na przy­kład teraz roz­ma­wiamy. Roz­ma­wiamy o naszym związku.

– To chyba pierw­szy raz – powie­działa i usia­dła. – Jedna roz­mowa na dzie­sięć sto­sun­ków.

– Teraz chyba żar­tu­jesz.

– Może, ale jeśli nawet, to tylko tro­chę. Ja chcę cze­goś wię­cej.

– Czego?

– Wiesz, o czym mówię, Eriku. Roz­ma­wia­li­śmy już o tym.

– O mojej doj­rza­ło­ści.

– Wła­śnie.

– O tym, że wresz­cie powi­nie­nem doj­rzeć jako męż­czy­zna i wziąć odpo­wie­dzial­ność za rodzinę, któ­rej jesz­cze nie mam.

– Masz prze­cież mnie – powie­działa, znów na niego spo­glą­da­jąc.

– Prze­pra­szam, wiesz, o co…

– Nie, wła­ści­wie to nie do końca wiem, o co ci cho­dzi. Taki układ już mi nie wystar­cza.

– Nawet jeśli możesz mnie wyko­rzy­sty­wać?

– Nawet.

– Nawet jeśli to przede wszyst­kim twoje potrzeby będą zaspo­ka­jane?

– Wygłu­pia­łam się tylko, mówiąc to. Nie­po­trzeb­nie. Teraz będziesz miał kolejny temat do żar­tów.

– Angela, daj spo­kój. Dobrze, już jestem poważny.

– Nie zawsze będziesz młody, Eriku, już zaczą­łeś się sta­rzeć. Pomyśl o tym.

– Już o tym myśla­łem.

– Pomyśl o tym. I o nas.

Miał trzy­dzie­ści sie­dem lat i był komi­sa­rzem jed­nostki śled­czej komendy rejo­no­wej. Został nim w wieku trzy­dzie­stu pię­ciu lat, co było rekor­dem w Göteborgu i w Szwe­cji, ale dla niego awans ozna­czał jedy­nie to, że nie musiał już wyko­ny­wać czy­ichś roz­ka­zów tak czę­sto jak kie­dyś.

Wcze­śniej w pracy czuł się młody i silny, teraz zaczęły go dopa­dać wąt­pli­wo­ści. Wyda­wało mu się, że w krót­kim cza­sie posta­rzał się o pięć, dzie­sięć lat. Sprawa, nad którą pra­co­wał ostat­niej wio­sny, wyczer­pała go tak bar­dzo, że kiedy ją roz­wią­zał, latem, zasta­na­wiał się, czy da radę na­dal być poli­cjan­tem i swego rodzaju aktywną prze­ciw­wagą dla pano­szą­cego się zła.

Na początku lata wziął tydzień urlopu i spę­dził go, wędru­jąc w pro­mie­niach pół­noc­nego słońca po bez­kre­sach Lapo­nii. Wró­cił do pracy, ale chyba nie był już taki jak kie­dyś. Pró­bo­wał się zanu­rzyć w atmos­fe­rze lata i wol­nego czasu. Nie golił się. Włosy zakry­wały mu już uszy i rosły dalej, zbli­ża­jąc się do ramion. Jego wygląd wciąż się zmie­niał. Może teraz bar­dziej pasuje do mojego skom­pli­ko­wa­nego wnę­trza, pomy­ślał pew­nego dnia, sto­jąc przed lustrem, i zaci­ska­jąc wargi, wykrzy­wił twarz. Może dzięki temu będę wyglą­dał jak porządny glina.

Sie­dział sam przy kuchen­nym stole nad dwoma tostami i fili­żanką her­baty. Angela się poże­gnała i wró­ciła do sie­bie. Pot znów wystą­pił mu na czoło, kiedy panu­jący na zewnątrz upał zaczął się sączyć do środka przez żalu­zje. Była jede­na­sta. Kiedy przed chwilą spoj­rzał na umiesz­czony w zacie­nio­nym kącie bal­konu ter­mo­metr, wska­zy­wał dwa­dzie­ścia dzie­więć stopni. Z dru­giej puli urlopu zostały mu jesz­cze cztery dni. Posta­no­wił dalej korzy­stać z wypo­czynku.

W przed­po­koju zadzwo­nił tele­fon. Wstał, wyszedł z kuchni i pod­niósł słu­chawkę.

– Tu Steve, jeśli mnie jesz­cze pamię­tasz – powie­dział ktoś ze szkoc­kim akcen­tem.

– Jak mógł­bym zapo­mnieć ryce­rza z Croy­don?

Steve Mac­do­nald był komi­sa­rzem poli­cji, pra­co­wał w połu­dnio­wym Lon­dy­nie. Wio­sną pro­wa­dzili wspól­nie tę ostat­nią trudną sprawę. Zaprzy­jaź­nili się, tak przy­naj­mniej wyda­wało się Win­te­rowi. Pra­co­wali razem w Lon­dy­nie i w Göteborgu. Ostat­nio roz­ma­wiali w wio­senny wie­czór w miesz­ka­niu Win­tera, kiedy po zakoń­cze­niu sprawy wszy­scy pró­bo­wali się nawza­jem pocie­szać.

– To raczej ty jesteś ryce­rzem – powie­dział Mac­do­nald. – Masz błysz­czącą zbroję i całą resztę.

– To już chyba prze­szłość – odparł Win­ter.

– Co?

– Jestem nie­ogo­lony, a wło­sów nie obci­na­łem od mie­sięcy.

– Czy mia­łem na cie­bie aż taki wpływ? Ja byłem na Jer­myn Street i szu­ka­łem gar­ni­tu­rów Bal­des­sa­ri­niego. Pomy­śla­łem, że powi­nie­nem dodać sobie powagi. Gdy­byś został u nas w komen­dzie dłu­żej, zaczę­liby słu­chać two­ich roz­ka­zów.

– I jak poszło?

– Z czym?

– Zna­la­złeś gar­ni­tur?

– Nie. Zwy­kłych ludzi nie stać na ciu­chy, które ty nosisz. À pro­pos, muszę cię o to spy­tać jesz­cze raz: czy to prawda, że nie musisz cze­kać z zaku­pami do pierw­szego?

– Skąd ci to przy­szło do głowy?

– Sam tak mówi­łeś wio­sną.

– Naprawdę? Musia­łem być tak sku­piony na tym, co robi­li­śmy, że sam sie­bie nie słu­cha­łem wystar­cza­jąco uważ­nie.

– Czyli potrze­bu­jesz pen­sji?

– A jak myślisz? Mam tro­chę odło­żone w banku, ale nie aż tyle.

– Dobrze to sły­szeć.

– To ma jakieś zna­cze­nie?

– Nie wiem. Może. Po pro­stu chcia­łem wie­dzieć.

– To dla­tego zadzwo­ni­łeś?

– Wła­ści­wie to chcia­łem się dowie­dzieć, jak się masz. Wtedy, wio­sną, nie było łatwo.

– Nie było.

– Więc?

– Co?

– Jak leci?

– Jest gorąco. Mamy rekor­dowe tem­pe­ra­tury, cho­ciaż lato powinno się już skoń­czyć. A ja na­dal jestem na urlo­pie.

– Dzięki za pocz­tówkę z Alp.

– To z Gór Skan­dy­naw­skich w Lapo­nii, w Szwe­cji.

– Bez róż­nicy. I tak dzięki.

Zapa­dła cisza. Win­ter sły­szał rów­no­mierny szum uno­szący się nad roz­grzaną wodą. Mac­do­nald odchrząk­nął gło­śno.

– Ode­zwij się kie­dyś.

– Może wpadnę na Boże Naro­dze­nie zro­bić zakupy – odparł Win­ter.

– Co będziesz kupo­wał? Cygara? Koszule?

– Myśla­łem o dżin­sach.

– Uwa­żaj, bo sta­niesz się taki jak ja.

– Mógł­bym powie­dzieć to samo.

Poże­gnali się i Win­ter odło­żył słu­chawkę. Nagle zakrę­ciło mu się w gło­wie, chwy­cił się mocno kra­wę­dzi blatu. Po chwili zawroty ustały. Wró­cił do kuchni i wypił łyk zim­nej już her­baty. Zasta­no­wił się, czy zapa­rzyć nową, ale zre­zy­gno­wał i wstał, żeby odsta­wić naczy­nia do zlewu.

Ubrał się w szorty i baweł­niany T-shirt, na nogi wło­żył san­dały. Do kie­szeni T-shirta wci­snął port­fel i spraw­dził, czy w dru­giej kie­szeni ma pęk klu­czy, który wło­żył do niej wczo­raj. Komórkę celowo zosta­wił na noc­nej szafce.

Kiedy chwy­tał klamkę, usły­szał listo­no­sza. Wsu­nięte przez otwór w drzwiach listy spa­dły mu na stopy. Schy­lił się i przej­rzał pocztę: „Gazeta Poli­cyjna”, dwa listy z banku, maga­zyn zapa­ko­wany w szarą kopertę oraz zawia­do­mie­nie o nadej­ściu prze­syłki o wadze prze­kra­cza­ją­cej kilo­gram, do odbioru w urzę­dzie pocz­to­wym przy Ave­nyn. Z całej tej sterty bia­łego papieru wyróż­niała się kolo­rowa pocz­tówka. Pod­niósł ją i obró­cił. To Mac­do­nald prze­sy­łał mu pozdro­wie­nia z wizyty w swo­ich rodzin­nych stro­nach, na pół­nocy Szko­cji. „My też mamy Alpy”, pisał. Win­ter znów obró­cił kartkę i przyj­rzał się ośnie­żo­nemu szczy­towi wzno­szą­cemu się nad dom­kami. Wyglą­dały sta­ro­świecko, jakby z innej epoki.

Na twa­rzy czuł gorące powie­trze. Vasa­plat­sen poły­ski­wał, jakby ktoś roz­cią­gnął na nim szklane nici. Kilka osób stało w cie­niu na przy­stanku tram­wa­jo­wym po dru­giej stro­nie parku. Widać było tylko ich czarne syl­wetki.

Wycią­gnął rower z piw­nicy i poje­chał wzdłuż Vasa­ga­tan, a potem w prawo. Minął Skan­stor­get. Zanim doje­chał do Linnéplatsen, koszulkę miał mokrą od potu, ale było to miłe uczu­cie. Ple­cak obi­jał mu się o łopatki. Zamiast w kie­runku Långedrag posta­no­wił poje­chać na połu­dnie. Jechał w peł­nym słońcu w stronę plaży w Askim. Na plaży zro­bił sobie prze­rwę, napił się cze­goś zim­nego i ruszył dalej. Minął pole gol­fowe w Hovås i doje­chał do Järkholmen. Zosta­wił rower wśród innych, sto­ją­cych wzdłuż ścieżki. Zszedł na dół, na nie­wielką plażę, i tak szybko, jak tylko się dało, zanu­rzył się w wodzie.

Leżał w słońcu i czy­tał, a kiedy było mu za gorąco, wcho­dził do wody. Miał urlop i wła­śnie tak chciał spę­dzać wolny czas tego lata. Lubił to uczu­cie sucho­ści na sto­pach, kiedy otrze­py­wał je z pia­chu i wkła­dał san­dały, gdy po połu­dniu zbie­rał się do domu, a słońce świe­ciło nisko, z lewej strony. Spra­wiało mu to przy­jem­ność i chciał, żeby to trwało jesz­cze tro­chę, bo było dla niego sym­bo­lem wszyst­kiego, co na świe­cie dobre.Rozdział 2

2

ANE­CIE DJA­NALI ZŁA­MANO KOŚĆ ŻUCHWY chwilę po pół­nocy. Spa­ce­ro­wała wzdłuż Östra Hamn­ga­tan, wokół było pełno ludzi. Nie była na służ­bie, ale nawet gdyby była, nie mia­łoby to więk­szego zna­cze­nia, ponie­waż Aneta, jako inspek­torka wydziału śled­czego, w godzi­nach pracy nie nosiła mun­duru.

Była z przy­ja­ciółką. We dwie zauwa­żyły bija­tykę w ciem­nej, odcho­dzą­cej w bok Kyr­ko­ga­tan. Zoba­czyły, że trzech męż­czyzn bije i kopie kogoś leżą­cego na ziemi. Aneta krzyk­nęła i zro­biła kilka kro­ków w ich kie­runku. Męż­czyźni pod­nie­śli wzrok, po czym pode­szli do Anety i jej przy­ja­ciółki. Dzie­sięć sekund póź­niej jeden z nich, mija­jąc Anetę, ude­rzył ją w twarz. Ude­rzył tylko raz i naj­pierw Aneta nic nie czuła, ale po chwili ból prze­szył całą głowę i klatkę pier­siową. Ten, który wymie­rzył jej cios, krzyk­nął coś o jej kolo­rze skóry, a kiedy upa­dła na zie­mię, poszli dalej. Aneta Dja­nali była czarna, ale po raz pierw­szy z tego powodu padła ofiarą prze­mocy.

Cały czas była przy­tomna. Pró­bo­wała coś powie­dzieć przy­ja­ciółce, ale nie mogła. Lis jest biała jak mało kto, pomy­ślała. Może dla niej to jesz­cze więk­szy szok niż dla mnie.

Wokół nie­prze­rwa­nie trwały festi­wa­lowe imprezy. Tłumy krę­ciły się mię­dzy sce­nami i namio­tami z piwem. Noc była cie­pła. Nad mia­stem uno­sił się zapach grilla i ludzi – na uli­cach czuć było alko­hol i pot. Pod­nie­sione głosy mie­szały się ze sobą i gdzieś w tej kako­fo­nii zgi­nął krzyk przy­ja­ciółki Anety. Spa­ce­ru­jąc po opa­no­wa­nym przez festi­wal mie­ście, mijały to miej­sce już trzeci raz tego wie­czoru. Do trzech razy sztuka, pomy­ślała Aneta Dja­nali, czu­jąc pod policz­kiem nie­równą powierzch­nię asfaltu. Ból w gło­wie nie był już tak silny. Widziała tylko nogi, mnó­stwo nóg w san­da­łach i w moka­sy­nach, a potem ktoś ją pod­niósł i zaniósł do samo­chodu. Domy­śliła się, że to karetka. Czuła, jak ktoś jej deli­kat­nie dotyka, a potem stra­ciła przy­tom­ność.

Fre­drik Hal­ders dowie­dział się o tym następ­nego dnia rano, kiedy o wpół do dzie­wią­tej przy­szedł do komendy. Był ostrzy­żo­nym na jeża gliną, który, ile­kroć nada­rzyła się ku temu oka­zja, dogry­zał innym, a naj­chęt­niej Ane­cie Dja­nali, i to z powodu jej koloru skóry i pocho­dze­nia. Cza­sami wycho­dził na rasi­stę i sek­si­stę, ale nie­wiele go to obcho­dziło. Był sam, odkąd roz­wiódł się trzy lata wcze­śniej. Bez prze­rwy wku­rzony i agre­sywny czter­dzie­stocz­te­ro­letni facet o cho­ler­nie pogma­twa­nym wnę­trzu, który powi­nien wresz­cie zro­zu­mieć, że musi z kimś poroz­ma­wiać. Ale: Fre­drik Hal­ders u psy­cho­te­ra­peuty? Wolałby już publicz­nie zwa­lić sobie konia. Wie­dział jed­nak, że ta nega­tywna ener­gia, która się w nim nagro­ma­dziła, może go zapro­wa­dzić na skraj prze­pa­ści. Poczuł to też teraz, kiedy usły­szał, co się przy­da­rzyło Ane­cie Dja­nali. Chciał… chciał… chciał, do kurwy nędzy, roze­rwać na strzępy tych pie­przo­nych skur­wy­sy­nów. Cho­dził wokół sali kon­fe­ren­cyj­nej, a Lars Ber­gen­hem, kiedy już wszystko mu opo­wie­dział, zamilkł.

– Są jacyś świad­ko­wie?! – krzyk­nął Hal­ders.

– Tak… – zaczął Ber­gen­hem.

– Gdzie?

– Przy­ja­ciół…

– Dawaj ją tu! – wrza­snął Hal­ders. – Zresztą pie­przyć to – rzu­cił i pod­szedł do drzwi.

– Dokąd idziesz?

– A jak, kurwa, myślisz?

– Jest pod nar­kozą, albo przy­naj­mniej była przez jakiś czas, kiedy nasta­wiali jej szczękę.

– Skąd wiesz?

– Przed chwilą gada­łem ze szpi­ta­lem.

– Czemu nie zadzwo­nili do mnie? – zapy­tał Hal­ders. – Takie coś może być nie­bez­pieczne. Może dojść do zaka­że­nia albo innego syfu. Powinni ją dać na inten­sywną opiekę.

Taa, ty oczy­wi­ście znasz się na tym lepiej niż leka­rze, pomy­ślał Ber­gen­hem.

– Prze­cież to ja naj­czę­ściej z nią współ­pra­cuję – powie­dział Hal­ders. – Ty pra­wie ni­gdy nie pra­co­wa­łeś z Anetą w tere­nie!

– Skąd mogli o tym wie­dzieć – odparł cicho Ber­gen­hem.

– Co?

– Nic.

– To co ze świad­kami? – zapy­tał Hal­ders.

– Pró­buję ci wła­śnie powie­dzieć, że przy­ja­ciółka Anety będzie tu za… – Ber­gen­hem spoj­rzał na zega­rek – za kwa­drans.

– Była tam?

– Tak.

– Ktoś jesz­cze?

– Wiesz, że trwa festi­wal. Były tam tłumy, a w takich sytu­acjach nikt ni­gdy nic nie widzi.

– Cho­lera – powie­dział Hal­ders. – Chyba się wypro­wa­dzę z tego pie­przo­nego mia­sta.

Ber­gen­hem nie odpo­wie­dział.

– Lubisz to mia­sto? – spy­tał Hal­ders. Na chwilę usiadł, potem wstał i znów usiadł.

Ber­gen­hem zasta­na­wiał się, co odpo­wie­dzieć. Fre­drik był zde­ner­wo­wany i nie było to nic nowego, ale tym razem było ina­czej, jakby jego gniew miał w sobie coś ze świę­to­ści. To było coś wię­cej niż współ­czu­cie dla kole­żanki z pracy. Za chwilę pew­nie poje­dzie do szpi­tala i niech Bóg ma w swo­jej opiece wszyst­kich kie­row­ców, któ­rzy będą go spo­wal­niać na świa­tłach.

– Nastały nowe czasy – powie­dział Ber­gen­hem. – To nowo­cze­sne, wie­lo­aspek­towe mia­sto.

– Wielo co? Co to, kurwa, zna­czy?

– Że znaj­dziesz tu i dobro, i zło – odparł Ber­gen­hem, uświa­da­mia­jąc sobie, jak banalne zda­nie wła­śnie wypo­wiada. – Nie można po pro­stu posłać całego mia­sta do dia­bła.

– Nie­długo trzeba będzie to zro­bić – powie­dział Hal­ders. – Czło­wiek spa­ce­ruje sobie po ulicy, a jakiś drań pod­cho­dzi i roz­wala mu głowę. Jakie tu masz aspekty? I gdzie niby to twoje wie­lo­aspek­towe mia­sto?

Ber­gen­hem nie odpo­wie­dział.

– Nie no, wiem, że są porządni i szczę­śliwi ludzie, i nie­które miej­sca są w porządku, i w ogóle, ale cho­dzi o to, że… cho­dzi o to… – dodał Hal­ders dziw­nie niskim gło­sem i odwró­cił się od Ber­gen­hema, wci­ska­jąc głowę w ramiona.

Ber­gen­hem zoba­czył, jak Hal­ders pod­nosi prawą rękę i prze­ciera twarz. Pła­cze, pomy­ślał. Albo zaraz zacznie. Czyli jest jesz­cze nadzieja dla Fre­drika. Ale wła­ści­wie to on ma rację, a już na pewno jeśli cho­dzi o to lato. Ile pro­wo­ka­cji mie­li­śmy w ostat­nim mie­siącu? Pięt­na­ście? To nie­mal jak przy­go­to­wa­nia do wojny, par­ty­zanc­kiej wojny mię­dzy ple­mio­nami Göteborga. Wczo­raj ucier­piała…

– Kto będzie gadał z tą babką? – Głos Hal­dersa dobiegł jakby z oddali. – Z jej przy­ja­ciółką?

– Ja i ty, jeśli chcesz – odpo­wie­dział Ber­gen­hem.

– Ty się tym zaj­mij – odparł Hal­ders. – Ja spa­dam do szpi­tala. A co z tym dru­gim bie­da­kiem? Tym, któ­rego też pobili?

– Żyje – powie­dział Ber­gen­hem.

Był znie­cier­pli­wiony i nie zauwa­żył nawet, że powie­trze wpa­da­jące przez nawiew jest cie­plej­sze od tego w samo­cho­dzie. Pot spły­wał mu po karku, ale nie zwra­cał na to uwagi.

Kiedy wszedł do sali, Aneta sie­działa na łóżku, czy raczej leżała, opie­ra­jąc się na podusz­kach. Oczy miała czer­wone, popę­kały jej naczynka. Chyba lepiej iść się uchlać, pomy­ślał Hal­ders. Twarz ma owi­niętą ban­da­żami. Dopiero co się obu­dziła, nie powinno mnie tu być.

Obok niej stał pla­sti­kowy kubek ze zgiętą wpół słomką. Przed jed­no­oso­bową salą, w któ­rej leżała, na szpi­tal­nym sto­liku stało dzie­sięć róż. Pie­lę­gniarka powie­działa, że nie chcieli ich wno­sić do środka ze względu na zagro­że­nie infek­cją. Główki kwia­tów pochy­lały się w kie­runku blatu. Nie nalali wody do wazonu czy co, pomy­ślał Hal­ders. To mogły być kwiaty ode mnie.

Wziął sto­łek i usiadł przy łóżku.

– Dorwiemy ich – powie­dział.

Leżała nie­ru­chomo. Potem zamknęła oczy i Hal­ders nie był pewien, czy nie zasnęła.

– Zanim wyzdro­wie­jesz, te dra­nie będą sie­dzieć. Prze­cież czarni oby­wa­tele też mają prawo cho­dzić po uli­cach po zapad­nię­ciu zmroku.

Nie zare­ago­wała. Hal­ders wpa­try­wał się w stertę podu­szek za jej ple­cami. Chyba nie było jej wygod­nie.

– W takiej chwili można pomy­śleć, że lepiej by było, gdy­byś została w domu, w Waga­dugu – powie­dział Hal­ders, powta­rza­jąc stary, dobrze znany im obojgu żart. Aneta Dja­nali uro­dziła się prze­cież w Göteborgu. – W Waga­dugu – powie­dział jesz­cze raz, jakby to słowo miało ukoić jego nerwy albo spra­wić, że Aneta poczuje się lepiej.

– Wła­ści­wie taka chwila już się nie powtó­rzy – ode­zwał się po kilku minu­tach mil­cze­nia. – Mogę powie­dzieć coś waż­nego, a ty mi nie prze­rwiesz i nie będziesz się wymą­drzać. Mam pole do popisu, mogę powie­dzieć, co myślę. Mogę ci wyja­śnić, o co w tym wszyst­kim cho­dzi.

Aneta otwo­rzyła oczy i rzu­ciła mu spoj­rze­nie, które dobrze znał. Obe­rwała, ale uszko­dzili jej tylko dolną część czaszki, pomy­ślał. To jest ta jedyna chwila, kiedy mogę dojść do słowa.

– Cho­dzi o utrzy­ma­nie kon­troli – powie­dział. – Kiedy zła­piemy tych skur­wy­sy­nów, będziemy się kon­tro­lo­wać tak długo, jak się da, a potem popeł­nimy jeden czy dwa błędy, poka­zu­jąc, że my też jeste­śmy ludźmi. Że gliny są ludźmi.

Jak, do licha, udaje jej się pić z tego kubka, pomy­ślał. Prze­cież w ban­dażu nie ma żad­nego otworu na słomkę. Czy te przed­mioty stoją tu tylko po to, żeby dobrze wyglą­dać? Czy nie dostaje wszyst­kiego, czego potrze­buje, w kro­plówce? I jak długo będzie tu leżeć?

– Mówią, że Win­te­rowi odbiło po tej ostat­niej spra­wie – powie­dział. – Cały urlop prze­cho­dził w obcię­tych dżin­sach i w T-shir­cie z napi­sem „Lon­don Cal­ling”. Podobno był w komen­dzie, żeby zabrać papiery. Miał zarost i zapu­ścił włosy.

Aneta znów zamknęła oczy.

– Nie mogę się docze­kać ponie­działku – dodał. – Zbie­rzemy się wtedy wszy­scy, to zna­czy wszy­scy z wyjąt­kiem cie­bie, ale mogę poło­żyć coś na twoim krze­śle, jak­byś z nami była. – Pochy­lił się do przodu. – Na razie się kuruj. – Wcią­gnął powie­trze, wdy­cha­jąc ciężki zapach uno­szący się w sali. – Bra­kuje mi cie­bie – powie­dział.

Wstał i nie­po­rad­nie zabrał ze sobą sto­łek. Minął łóżko i wyszedł z pokoju. Na kory­ta­rzu zaj­rzał do wazonu z różami – był napeł­niony wodą. Dla­czego w takim razie kwiaty więdną?, pomy­ślał.

Win­ter nie cze­kał do ponie­działku. Kiedy zadzwo­nił do niego Ring­mar i od razu powie­dział, o co cho­dzi, natych­miast posta­no­wił zakoń­czyć urlop. Wcale nie z poczu­cia obo­wiązku. Prze­ciw­nie, było to ego­istyczne posu­nię­cie, może nawet ele­ment swego rodzaju tera­pii.

– Nie jesteś tu jesz­cze potrzebny – powie­dział Ring­mar.

– Mam dość leże­nia na plaży i otrze­py­wa­nia nóg z pia­chu – odparł Win­ter.

Po połu­dniu wszedł do swo­jego biura i pod­cią­gnął żalu­zje. W pokoju uno­sił się zapach pracy i kurzu. Blat biurka był pusty. Stan ide­alny, pomy­ślał. Może mogę być jak szef i na bla­cie nie trzy­mać nic, a raporty upy­chać do szu­flad.

Sture Bir­gers­son, szef wydziału śled­czego, był na tyle mądry, by całą odpo­wie­dzial­ność zrzu­cić na swo­jego zastępcę. Ozna­czało to, że to Win­ter dowo­dził trzy­dziestką poli­cjan­tów wal­czą­cych z prze­stęp­czo­ścią. Ofi­cjal­nie dawny Wydział Śled­czy został zastą­piony Jed­nostką Śled­czą Komendy Rejo­no­wej, ale w prak­tyce nic się nie zmie­niło. I tak na­dal zaj­mo­wali się tym samym: prze­mocą i kra­dzie­żami. Ci, któ­rzy wcze­śniej byli sier­żan­tami, zostali mia­no­wani aspi­ran­tami. Wresz­cie czło­wiek do cze­goś doszedł, stwier­dził Hal­ders, kiedy w 1995 roku wszy­scy zostali awan­so­wani. Cho­ciaż wyż­szy sto­pień nie ozna­czał wyż­szej pen­sji. A jed­nak teraz wycho­dzi się na nędzne ulice Göteborga z więk­szymi ambi­cjami, uwa­żał.

– Zamknij drzwi – powie­dział Win­ter, kiedy Ring­mar sta­nął w progu. – I jak? – zapy­tał, zanim Ring­mar zdą­żył usiąść na krze­śle po dru­giej stro­nie biurka.

– Spraw­dzamy już naj­gor­sze szu­mo­winy, ale mogli być spoza mia­sta – odpo­wie­dział Ring­mar.

– Tak sądzisz?

– Tak mówią. Poza tym panuje jakiś bała­gan. Nie wiem, ile wiesz, ale prze­cież oglą­dasz tele­wi­zję albo przy­naj­mniej słu­chasz wia­do­mo­ści. Mówią, że może to wszystko przez upały, a może przez coś innego.

– Te demon­stra­cje?

– Tak, ale nie tylko. W mie­ście aż kipi, w pew­nym sen­sie. W ostat­nim tygo­dniu mie­li­śmy ze dwa­na­ście przy­pad­ków gang­ster­skich pora­chun­ków. To wojna gan­gów albo jej począ­tek. No i bójki. Nie wiem, ile naro­do­wo­ści, włą­cza­jąc Szwe­dów, brało w nich udział. Paskud­nie to wygląda. Coś jest na rze­czy… nie wiem co… jakaś zawiść, agre­sja… coś, co spra­wia, że ludzie ata­kują innych albo nie­na­wi­dzą ich bar­dziej niż kie­dy­kol­wiek. Mimo to pró­bu­jemy robić, co w naszej mocy. Może stoją za tym jakieś skur­wy­syny, które dole­wają oliwy do ognia, kie­rują tym, przy­naj­mniej po czę­ści.

Ber­til Ring­mar dowo­dził grupą zwia­dow­czą, którą two­rzyło dzie­się­cioro poli­cjan­tów mają­cych wtyczki w świe­cie prze­stęp­czym i któ­rej celem było kon­tro­lo­wa­nie zarówno zwy­kłych szu­mo­win, jak i prze­stęp­czo­ści zor­ga­ni­zo­wa­nej. Mieli „stać w pierw­szym sze­regu, pro­wa­dząc innych w stronę postępu”, jak to okre­ślił Sture Bir­gers­son, kiedy prze­or­ga­ni­zo­wy­wano ich jed­nostkę.

– Prze­cież Anetę znają tro­chę w mie­ście – powie­dział Ring­mar. – Myślę, że gdyby nie cho­dziło o samo­obronę, nie posu­nę­liby się do zaata­ko­wa­nia kogoś z naszych.

– Może wła­śnie w tym rzecz – stwier­dził Win­ter.

– W czym?

– Wydaje nam się, że oni wie­dzą, że my wiemy, że oni wie­dzą, że myślimy, że ni­gdy by cze­goś takiego nie zro­bili, i może wła­śnie dla­tego to zro­bili.

Ring­mar nie odpo­wie­dział.

– Nie sądzisz?

– Tak, to kla­syczny pro­blem – odparł Ring­mar. – O ile dobrze cię zro­zu­mia­łem.

– Tak czy ina­czej, wra­ca­cie do punktu wyj­ścia?

– Na to wygląda.

Win­ter wpa­try­wał się w blat biurka. Było wypo­le­ro­wane na wysoki połysk, jakby sprzą­taczka gorącz­kowo je czy­ściła, kiedy tylko się oka­zało, że komi­sarz wraca wcze­śniej. Widział odbi­cie swo­jej twa­rzy. Włosy wyglą­dały jak kol­cza­sta otoczka przy­cze­piona do głowy. Z paczki scho­wa­nej w kie­szeni koszuli wycią­gnął krót­kie cygaro i zapa­lił je. Upu­ścił zapałkę. Opa­rzyła go w udo, poczuł szyb­kie ukłu­cie. Ring­mar zauwa­żył, że Win­ter ma na sobie szorty, ale nie sko­men­to­wał tego. Sam był ubrany w dłu­gie spodnie khaki. Wyglą­dają, jakby je kupił w skle­pie z wypo­sa­że­niem bry­tyj­skiej armii kolo­nial­nej, pomy­ślał Win­ter.

– Jeśli są stąd, znaj­dziemy ich – cią­gnął Ring­mar.

– Wie­rzysz w siły dobra? W naszych infor­ma­to­rów?

– Wie­rzę, że siły dobra ukryte w sze­re­gach sił zła zapro­wa­dzą nas wła­śnie do tych złych – odparł Ring­mar.

– Tych gor­szych – dodał Win­ter. – Tych najgor­szych.

– Przy­ja­ciółce Anety wydaje się, że może roz­po­znać któ­re­goś z nich – powie­dział Ring­mar.

– Mieli na sobie jakieś sym­bole nazi­stow­skie albo faszy­stow­skie?

– Nie. Z wyglądu zupełne nie­wi­niątka.

Win­ter strzep­nął popiół na dłoń. Ktoś pew­nie zwi­nął mu z biura popiel­niczkę, kiedy go nie było.

– Inni świad­ko­wie?

– Z tysiąc, ale tylko kilka osób ode­zwało się do nas po komu­ni­ka­cie. I nie są pewni, jak ci kole­sie wyglą­dali.

– Nie­wi­niątka, mówisz?

– Tak.

– Nie upły­nęła jesz­cze doba.

– Nie.

Roz­legł się dzwo­nek sto­ją­cego z pra­wej strony biurka tele­fonu.

– I jesz­cze ktoś dzwoni – powie­dział Win­ter i pod­niósł słu­chawkę. Wymam­ro­tał swoje nazwi­sko.

Ring­mar patrzył, jak Win­ter, zgar­biony i ze zmarsz­czo­nym czo­łem, wsłu­chuje się w głos dyżur­nego poli­cjanta. Rzu­cił kilka słów i się roz­łą­czył.

– Idzie tu jakiś koleś. Śle­dził ich – powie­dział.

– O kurwa. Czemu wcze­śniej się nie ode­zwał? – spy­tał Ring­mar.

– Chyba dziecko mu ciężko zacho­ro­wało w nocy.

– Gdzie jest?

– Zaraz tu będzie – powie­dział Win­ter. – À pro­pos, byłem w szpi­talu zoba­czyć Anetę. Spo­tka­łem Fre­drika. Wycho­dził aku­rat z jej sali i miał zaczer­wie­nione oczy.

– Aha – odparł Ring­mar.Rozdział 3

3

WIN­TER WSTAŁ I POD­SZEDŁ DO OKNA. Na ple­cach miał mokry ślad od opar­cia krze­sła. Zatrząsł się, sta­jąc pod nawie­wem kli­ma­ty­za­cji. Ten dreszcz zimna, który prze­szedł go od środka, spra­wił, że lato tam, na zewnątrz, też wyglą­dało na chłodne. Przez okno, któ­rego nie można było otwo­rzyć, wyda­wało się szare. Niebo było nie­wy­raźne, a upalne powie­trze bez­gło­śnie wisiało nad mia­stem. Było przed­po­łu­dnie, a mało kto cho­dził po uli­cach. Na mura­wie sta­rego sta­dionu Ullevi usta­wiono zra­sza­cze.

Pomy­ślał o Ane­cie Dja­nali i zaci­snął prawą dłoń. Kiedy uświa­do­mił sobie, co jej się przy­da­rzyło, poczuł… agre­sję. To nagłe uczu­cie stało się jego czę­ścią. Może to pry­mi­tywna chęć zemsty, a może coś wię­cej. Powró­cił do swo­jego peł­nego agre­sji świata.

Odwró­cił się. Ring­mar wciąż sie­dział w biu­rze i patrzył na niego bez słowa. Jest ode mnie star­szy o pięt­na­ście lat i już zaczął wycze­ki­wać lep­szych cza­sów, pomy­ślał Win­ter. Może kiedy już prze­pra­cuje ostatni dzień, popły­nie łodzią do swo­jego domku let­ni­sko­wego na Vrångö i ni­gdy tu nie wróci.

– Co ozna­cza ten napis na koszulce? „Lon­don Cal­ling”? – spy­tał Ring­mar.

– To tytuł roc­ko­wej płyty. Mac­do­nald mi ją przy­słał.

– Roc­ko­wej? Prze­cież ty nie masz poję­cia o rocku.

– Sły­sza­łem jeden zespół. The Clash. Przy­słał mi ich płytę razem z T-shir­tem.

– The Clash?

– Po angiel­sku zna­czy star­cie.

– Cho­dziło mi o zespół. Co to za jedni? Potra­fisz odróż­nić hard rock od popu?

– Nie. Ale ich muzyka mi się podoba.

– Nie wie­rzę. Prze­cież ty lubisz Col­trane’a.

– Podoba mi się – powtó­rzył Win­ter. – Grali, kiedy mia­łem z dzie­więt­na­ście lat, ale i tak są bar­dzo współ­cze­śni.

– Czyli hard rock – stwier­dził Ring­mar.

Do pokoju wszedł świa­dek, na któ­rego cze­kali.

Zaczął opo­wia­dać. Na jego twa­rzy widać było napię­cie i zmę­cze­nie po nie­prze­spa­nej nocy. Prze­ży­cia ostat­nich godzin zosta­wiły w jego oczach wyraźny ślad nie­po­koju. W nocy jego dziecko doznało wstrząsu aler­gicz­nego. Ledwo unik­nęli tra­ge­dii. Win­ter coś do niego powie­dział.

– Prze­pra­szam, nie usły­sza­łem. Zakrę­ciło mi się w gło­wie.

– Powie­dział pan, że pan za nimi poszedł.

– Tak.

– Ilu ich było?

– Z tego, co widzia­łem, trzech.

– Jest pan pewien, że byli razem?

– Dwóch z nich cze­kało, pod­czas gdy ten trzeci… ten, który ją ude­rzył… cze­kali na niego. – Świa­dek prze­tarł oczy. – Przy­po­mi­nam sobie, że ten, który ude­rzył, był mniej­szy od pozo­sta­łych.

– Był niż­szy?

– Tak to wyglą­dało.

– I poszedł pan za nimi?

– Sze­dłem tak długo, jak się dało. Wszystko poto­czyło się bar­dzo szybko. Czło­wieka para­li­żuje, nie wia­domo, co zro­bić. Potem pomy­śla­łem, że to straszne, co zro­bili, i posze­dłem za nimi, żeby zoba­czyć, dokąd idą, ale na Kung­stor­get były tłumy ludzi, a póź­niej zadzwo­niła żona. Krzy­czała, że Astrid się dusi. Astrid to nasza córka.

– Tak – powie­dział Win­ter i spoj­rzał na Ring­mara. Ber­til miał dziecko. Win­ter nie, ale miał dziew­czynę, która stwier­dziła, że nie ma zamiaru dłu­żej cze­kać, aż on doj­rzeje do tego, żeby wziąć odpo­wie­dzial­ność za dziecko. Oświad­czyła mu to wczo­raj, zanim wyje­chała do mamy, żeby tam wyre­gu­lo­wać swój zegar bio­lo­giczny. Kiedy wróci, będę mógł usły­szeć, jak się prze­su­wają wska­zówki, pomy­ślał.

– Ale już w porządku – powie­dział męż­czy­zna, chyba sam do sie­bie. – Już w porządku z Astrid.

Win­ter i Ring­mar cze­kali. Powie­trze w pokoju krą­żyło powoli. Męż­czy­zna był ubrany w te same spodenki i koszulkę polo, które miał na sobie poprzed­niego wie­czoru. Na bro­dzie wid­niał cień zaro­stu, a jego oczy jakby zapa­dły się w głąb czaszki.

– Jeste­śmy wdzięczni, że przy­szedł pan do nas od razu po tym… przy­krym incy­den­cie… – powie­dział Win­ter. – Że przy­szedł pan pro­sto ze szpi­tala.

Sie­dzący naprze­ciwko niego świa­dek wzru­szył ramio­nami.

– Wiele osób w ogóle nie reaguje – odparł. – Ktoś łazi po uli­cach i bije innych. No prze­cież, do cho­lery, krew może czło­wieka zalać, jak się na to patrzy.

Win­ter cze­kał na dal­szy ciąg.

– To jak z tą durną gadką o imi­gran­tach, którą się sły­szy w pracy. Jakby popraw­ność poli­tyczna pozwa­lała mówić, że w kraju jest za dużo imi­gran­tów, uchodź­ców i czar­nych.

– Gdzie dokład­nie zgu­bił pan tę bandę? – zapy­tał Ring­mar.

– Przy Salu­hal­len, nie­da­leko Kung­sport­splat­sen. To zna­czy tuż przed wej­ściem na plac.

– Sły­szał pan, czy coś mówili?

– Ani słowa.

– Domy­śla się pan, skąd mogli być?

– Jak dla mnie mogli być i z pie­kła rodem.

– Czyli nie wie pan.

– Nie, ale to byli Szwe­dzi, praw­dziwi Szwe­dzi, jak to się mówi.

Zapy­tali go, jak wyglą­dali, więc ich opi­sał. Kiedy wyszedł, Win­ter zapa­lił kolejne cygaro i znów upu­ścił zapałkę na gołe udo.

– Zauwa­ży­łeś, że uważa Anetę za uchodźcę? – rzu­cił.

– Co masz na myśli? – zapy­tał Ring­mar.

– Zawsze będziemy dzie­lić ludzi na kate­go­rie, poko­le­nie za poko­le­niem. Bez względu na to, gdzie się uro­dzili.

– Tak.

– Wieczni tuła­cze.

– Co?

– Jest takie okre­śle­nie. Tak nazy­wają tych, któ­rzy w poszu­ki­wa­niu raju krążą od jed­nego pań­stwa do dru­giego, ale ni­gdzie ich nie wpusz­czają.

– Ładne okre­śle­nie – stwier­dził Ring­mar. – Takie roman­tyczne. Ale nie doty­czy naszej Anety.

– Nie, ale kiedy wresz­cie wpusz­czą ich do jakie­goś raju, co się dzieje? – powie­dział Win­ter i doga­sił cygaro w popiel­niczce, którą zna­lazł za zasłoną.

Na zewnątrz, na placu Ern­sta Fon­tella, powie­trze było cięż­kie od gorąca. Słońce stało w zeni­cie. Pot zaschnięty na ciele Win­tera znów zaczął spły­wać po ple­cach. Czuł, jak swę­dzą go pachwiny. Zało­żył oku­lary prze­ciw­sło­neczne, pod­szedł do samo­chodu i otwo­rzył drzwi. Źle wyli­czył kąt pada­nia cie­nia od drzew. Przed­nie sie­dze­nie było nagrzane nie do wytrzy­ma­nia. Oddy­cha­jąc powoli, usa­do­wił się i uru­cho­mił sil­nik. Włą­czył kli­ma­ty­za­cję.

Ruszył na wschód. Minął nowy sta­dion Ullevi i skrę­cił na podwó­rze dużej willi w Lund. Pies z sąsied­niej pose­sji uja­dał jak wście­kły. Win­ter sły­szał szczęk jego kol­czatki.

Wej­ście do domu było ocie­nione. Naci­snął dzwo­nek i cze­kał. Naci­snął jesz­cze raz, ale nikt nie otwie­rał. Zszedł ze scho­dów i skrę­cił w lewo, w asfal­tową ścieżkę. Czuł zapach rosną­cych obok krze­wów czar­nych porze­czek, ale też jakiś inny, któ­rego nie mógł roz­po­znać.

Za domem słońce odbi­jało się w tafli basenu. W powie­trzu czuć było chlor i ole­jek do opa­la­nia. Przy pół­noc­nej kra­wę­dzi basenu stał leżak, na któ­rym leżał nagi męż­czy­zna. Cięż­kie ciało całe miał opa­lone na inten­sywny kolor, odci­na­jący się na tle ręcz­nika, który miał chro­nić mate­riał leżaka przed potem i olej­kiem. Ręcz­nik był biało-nie­bie­ski i pod sto­pami męż­czy­zny wid­niał na nim napis „Swed­com”. Win­ter zakasz­lał cicho i męż­czy­zna otwo­rzył oczy.

– Wyda­wało mi się wła­śnie, że coś sły­sza­łem.

– To dla­czego nie otwo­rzy­łeś?

– I tak wsze­dłeś.

– To mógł być ktoś inny.

– Ale nie­stety to ty – powie­dział męż­czy­zna, na­dal leżąc w tej samej pozy­cji. Jego obwi­sły penis spo­czy­wał na umię­śnio­nym udzie.

– Ubierz się i zapro­po­nuj mi coś do picia, Benny.

– Muszę to zro­bić w takiej kolej­no­ści? Naba­wi­łeś się homo­fo­bii?

– To kwe­stia este­tyki. – Win­ter rozej­rzał się za krze­słem.

Benny Ven­ner­hag, bo tak nazy­wał się męż­czy­zna, wstał i chwy­cił leżący na niskim stołku biały ręcz­nik, po czym wska­zał na basen.

– Tym­cza­sem możesz się wyką­pać.

Poszedł w kie­runku domu, a kiedy był na weran­dzie, odwró­cił się i powie­dział:

– Przy­niosę parę piw. Kąpie­lówki znaj­dziesz w schowku pod stoł­kiem. Fajny T-shirt, ale komu by się chciało jechać do Lon­dynu?

Win­ter ścią­gnął spodenki i T-shirt i zanu­rzył się w wodzie. Poczuł na skó­rze orzeź­wia­jący chłód. Zanur­ko­wał i prze­pły­nął na drugi koniec basenu. Z impe­tem prze­bił powierzch­nię wody i poło­żył się na ple­cach. Przez chwilę miał wra­że­nie, że słońce nie jest już tak bli­sko. Znów zanur­ko­wał i obró­cił się. Patrzył na niebo przez taflę wody. Wyglą­dała jak szklany dach. Sły­szał trzask wydo­by­wa­jący się z wyka­fel­ko­wa­nych ścian basenu, a może trzesz­czało mu w uszach? Długo nie wypły­wał, a kiedy wresz­cie to zro­bił, zoba­czył nad sobą twarz.

– Pró­bo­wa­łeś pobić rekord? – spy­tał Ven­ner­hag i schy­lił się nad kra­wę­dzią basenu, żeby mu podać piwo.

Win­ter odgar­nął włosy z czoła. Wziął od Ven­ner­haga butelkę i poczuł jej chłód w dłoni.

– Dobrze ci się wie­dzie – powie­dział, popi­ja­jąc piwo.

– Zasłu­guję na to.

– O tak, jak nikt inny.

– Po co ta iro­nia, komi­sa­rzu.

Win­ter pod­cią­gnął się i usiadł na kra­wę­dzi basenu.

– Kąpa­łeś się w majt­kach? Gdzie się podziały twoje klasa i styl?

Win­ter nie odpo­wie­dział. Wychy­lił piwo do dna i odsta­wił butelkę na jedną z płyt, któ­rymi obło­żono brzeg basenu. Potem zdjął mokre bok­serki i wło­żył szorty.

– Dosta­niesz ode mnie foliową torebkę na te mokre gatki – powie­dział Ven­ner­hag z uśmie­chem. Znów roz­wa­lił się na leżaku. Miał na sobie krót­kie spodnie khaki, opi­nały mu się na bio­drach.

– Kto tak urzą­dził moją Anetę? – zapy­tał Win­ter, odwra­ca­jąc się do Ven­ner­haga.

– O czym ty mówisz? – odparł Ven­ner­hag i się wypro­sto­wał.

– Dziew­czynę z mojego team… z mojego wydziału pobito wczo­raj w nocy i jeśli wiesz, kto to zro­bił, też chcę się dowie­dzieć – powie­dział Win­ter. – Teraz albo w naj­bliż­szym cza­sie.

– Takie zacho­wa­nie rów­nież nie jest w twoim stylu.

– Zmie­ni­łem się.

– Aha, to może…

– To poważna sprawa, Benny. – Win­ter się pod­niósł. Pod­szedł do leżaka i przy­kuc­nął. Jego twarz zna­la­zła się tuż przy twa­rzy Benny’ego. Czuł zapach alko­holu i olejku koko­so­wego. – Będę cię tole­ro­wał dopóty, dopóki będziesz wobec mnie uczciwy. Jeśli prze­sta­niesz być wobec mnie uczciwy, prze­stanę cię tole­ro­wać.

– O rany, a cóż by to miało ozna­czać?

– Koniec z tym wszyst­kim – powie­dział Win­ter z kamienną twa­rzą.

Ven­ner­hag rozej­rzał się po swo­jej posia­dło­ści.

– Co to za pogróżki? I skąd mam niby wie­dzieć, co się przy­tra­fiło two­jej współ­pra­cow­nicy?

– Znasz oso­bi­ście wię­cej szu­mo­win ode mnie – odparł Win­ter. – To nie pierw­szy atak na czar­no­skórą osobę, choć tym razem cho­dzi o czar­no­skórą poli­cjantkę.

– Zro­zu­mia­łem.

– Jesteś prze­stępcą i rasi­stą. Jeśli o czymś usły­szysz, chcę, żeby to tra­fiło do mnie. Powi­nie­neś się orien­to­wać.

– Jestem też twoim byłym szwa­grem – powie­dział Ven­ner­hag z uśmie­chem. – I nie chcę, żebyś tu przy­ła­ził i koza­czył.

Win­ter zła­pał go nagle za szczękę i ści­snął mocno.

– Zła­mali jej tę część twa­rzy – powie­dział, pochy­la­jąc się bli­żej i ści­ska­jąc jesz­cze moc­niej. – Czu­jesz, Benny? Czu­jesz ten ucisk?

Ven­ner­hag gwał­tow­nie odchy­lił głowę na bok i Win­ter go puścił.

– Odpier­do­liło ci, kurwa – stwier­dził Ven­ner­hag, roz­ma­so­wu­jąc sobie brodę i policzki. – Czemu to zro­bi­łeś? Powi­nie­neś się leczyć, naprawdę.

Win­te­rowi zakrę­ciło się w gło­wie. Przy­mknął oczy i w gło­wie usły­szał zgrzyt, pod­czas gdy Ven­ner­hag znów zła­pał się za brodę.

– Cho­lera – powie­dział Ven­ner­hag. – Nie powinni cię wypusz­czać na ulicę, ty pie­przony out­si­de­rze.

Win­ter otwo­rzył oczy i spoj­rzał na swoje dło­nie. Czy są jego? Przy­jem­nie było zaci­snąć palce na szczęce Ven­ner­haga.

– Chyba trzeba poga­dać z Lottą – stwier­dził Ven­ner­hag.

– Nie zbli­żaj się do niej – odpo­wie­dział Win­ter.

– Ona zresztą jest nie mniej wal­nięta od bra­ciszka.

Win­ter się pod­niósł.

– Zadzwo­nię do cie­bie za parę dni – powie­dział. – A ty tym­cza­sem zbie­raj infor­ma­cje.

– Miło cię było gościć, kurwa – odparł Ven­ner­hag.

Win­ter wci­snął mokre bok­serki do kie­szeni i wło­żył koszulkę. Wró­cił tą samą ścieżką, wsiadł do samo­chodu i poje­chał z powro­tem do mia­sta. Minął komendę i poje­chał do szpi­tala. Z samo­chodu mia­sto wyglą­dało tak, jakby pano­wał w nim chłód.

Zarząd zie­leni miej­skiej obsa­dził wej­ście do szpi­tala trzema pal­mami, ale przez przy­ciem­nione szyby mer­ce­desa Win­tera drzewa zda­wały się zama­rzać w doni­cach.

Wszedł do sali i zoba­czył Anetę. Zasty­gła, pró­bu­jąc się­gnąć po coś leżą­cego na sto­liku. W jej oczach dostrzegł zdzi­wie­nie. Szybko pod­szedł do łóżka i z uśmie­chem podał jej gazetę.

– Posie­dzę tylko chwilę – powie­dział. – Zacze­kam, aż naj­gor­szy upał zelżeje.