Wrota światów. Zła piosenka - ebook

– I –

Prawda to, iże duo corpore niemogą się pomieścić penetrative in eodem loco. A trup ieszcze niemaiący dotem subtilitatis, którey on może y nigdy nie mieć, bo może bydź z liczby potępionych, iakże on z grobu kamieniem zawalonego, wyniść nie może. Wszak w tym nie masz dubium, iż krwie y pewnych przymówek zażywszy wstępuie wiedźma w niewinne ciało per unionem accidentalem, a w nim i z nim zaraża z Bożego dopustu.

Żywot Bł. Piotra z Blyton, biskupa Lincoln

W szałasie panował półmrok nawet teraz, upalnym popołudniem. Zapach suchych, nagrzanych słońcem liści okrywających dach wiercił w nosie. Fabienne nie mogła już powstrzymać łez.

Widziała zatroskaną i zrezygnowaną twarz swojej przybranej matki, która bezradnie gniotła lnianą szmatkę, jakby nie wiedziała, czym zająć ręce. Żabcia nie mogła nic poradzić i zdawała sobie z tego sprawę. Nie była jedną z tych mądrych kobiet, które z pokolenia na pokolenie poznawały sztukę zamawiania choroby, oddalania cierpień. Jej talent jarmarcznej wieszczki nie pomagał, przeciwnie. Czuła zbyt wiele, umierała wraz z tą kobietą na posłaniu, o wiele za długo i o wiele za późno. I nic nie mogła poradzić.

Rozszerzone oczy Bethie błyszczały w półmroku. Fabienne wzdrygnęła się, gdy dojrzała w nich dziecinną ciekawość, ten brak współczucia właściwy dzieciom, niewinny i wywodzący się z nieświadomości. Jasnowłosa dziewczynka już nieraz widziała śmierć. Ale nie znała jeszcze umierania.

Suche liście pachniały odurzająco, ich woń mieszała się z zapachem polnych kwiatków. To Bethie ich nazrywała, była przekonana, iż konająca je lubi; zdawało się, że szalone jak u schwytanego w pułapkę zwierzęcia spojrzenie na ich widok zmienia się, łagodnieje i uspokaja. Pewnie rzeczywiście tak było.

Palce bladej dłoni poruszyły się, drgnęły wargi. Fabienne pochyliła się nad leżącą, ale nie usłyszała ni szeptu.

Uratowana spod szubienicy kobieta po prostu gasła. Nie walczyła już, od dawna nie przerywała nocnej ciszy skowytem, którego nie mógł znieść nawet Claymore, najtwardszy i najbardziej cyniczny z nich wszystkich; wstawał z posłania i szedł prosto w las, byle tylko nie słyszeć.

Nie miotała się już, nie zasłaniała jak przed spadającymi na nią ciosami, nie odpychała czegoś, co widziała tylko ona. Przestała walczyć, nie miała sił.

– Ona umiera? – Głosik Bethie dal się słyszeć między jednym a drugim płytkim, nierównym oddechem. Fabienne pogładziła dziewczynkę po włosach.

– Tak, umiera – odparła łagodnie.

Bethie zerknęła z ciekawością.

– Bo tak chce?

Fabienne uniosła głowę, spojrzała nieprzytomnie. Nie wiedziała, o co też chodzi małej. W ciszy, która nagle zapadła, słychać było tylko oddech umierającej. Coraz płytszy i wolniejszy.

Milczenie się przedłużało. Bethie niecierpliwie potrząsnęła głową, chwyciła Fabienne za rękę.

– Powiedz, bo tak chce? – dopytywała się natarczywie.

Po chwili Fabienne zrozumiała: małej nieobcy był widok ludzi, których zabijano. Nie pojmowała, że można umrzeć spokojnie, odejść cicho, bez widocznej przyczyny.

Uśmiechnęła się smutno.

– Tak, Bethie, bo tak chce.

Buzia dziewczynki rozjaśniła się.

– To dobrze – stwierdziła po namyśle. – Wiem, że ona chce. Popatrz.

Fabienne spojrzała na wychudłą twarz wiedźmy, której rysy wyostrzyła zbliżająca się śmierć. Oczy umierającej poruszały się pod sinawymi powiekami, jakby kobieta śniła swój ostatni sen. Dziewczyna drgnęła, kiedy poczuła, że zimne palce chwytają jej dłoń, zaciskają się na niej z nieoczekiwaną siłą. Pochyliła się, zanim jeszcze wargi zdążyły się poruszyć.

– _Jo vos aim mult, m’soeur –_ wionął cichy szept, tak cichy, że wydawał się złudzeniem, igraszką słuchu. Tylko lekki powiew tchnienia na policzku powiedział Fabienne, że to dzieje się naprawdę.

Też cię kocham, nieznana siostrzyczko, pomyślała, ujmując zimną dłoń, która oddała uścisk.

– _Jo n’ai nient de mal._

To dobrze. I już nikt więcej cię nie zrani, już nigdy. Obiecuję.

Pogładziła policzek, który wydawał się przejrzysty jak karta pergaminu.

Umierająca otworzyła oczy. Przytomne i przenikliwe.

– _M’entendez, cher’amie_ – powiedziała głośno, wpatrując się w twarz dziewczyny.

Fabienne czuła uścisk zimnych palców, silny i zniewalający. Wszystko wokół nagle jakby zniknęło, pozostały tylko oczy z rozszerzonymi prawie na całą tęczówkę źrenicami. Poczuła, że tonie w tych oczach niczym w leśnym stawie wśród torfowisk, którego głębia sięga chyba do samego piekła skrytego pod ciemną, brunatną wodą. Mogła tylko słuchać, choć wcale tego nie chciała.

– _N’ai cure de parler –_ westchnęła wiedźma cicho.

Nic już nie zostało do powiedzenia. I spod tafli brunatnej wody wyjrzało współczucie. Fabienne poczuła, jak lodowate palce gładzą jej dłoń. Nie cofnęła ręki. Dopuszczała współczucie, ale nie litość.

Litości nie było. Nie może jej być dla kogoś, kto pomoże zabić tego, kogo kocha najbardziej. Już, kurwa, nikogo nie mogę pokochać, pomyślała. I miała rozpaczliwą świadomość, że i tak pewnie jest za późno.

Uścisk zelżał, powieki znów przysłoniły oczy. Tylko dłoń umierającej pełzła po przykryciu jak ślepe zwierzątko. Bethie przypadła do posłania, ujęła ją w swoje małe, brudne łapki. Po twarzy wiedźmy przebiegł ledwie dostrzegalny skurcz.

Fabienne wstała z klęczek, odeszła dalej. Słyszała jedynie urywany, cichnący oddech.

Coraz dłuższe były przerwy między kolejnymi próbami zaczerpywania powietrza.

W końcu z ostatnim, głębokim westchnieniem oddech ucichł.

Cisza. Szelest liści, brzęczenie owadów gdzieś na zewnątrz, na łące. Odległy ptasi trel.

_– Sempres est morte –_ powiedziała Bethie. – _Une mal chançun n’en deit estre cantee._

Ona umarła, powtórzyła w myśli Fabienne. Jest wolna. Ciekawe, jak długo ja będę umierać? Nikt już nie zaśpiewa złej piosenki. Właśnie została odśpiewana.

Odwróciła się powoli i zajrzała w twarz dziewczynki. W przepastną głębię ciemnych oczu o rozszerzonych źrenicach, niczym leśny staw wśród torfowisk.

Wtedy zaczęła krzyczeć.

***

Rankiem przeszła ulewa. Strugi deszczu siekły drzewa i zarośla, zbierały się na wąskich, piaszczystych ścieżkach w mętne potoki, które osadzały na wystających korzeniach niesione ze sobą igliwie, liście i całe gałązki, nie wiadomo, zerwane przez wiatr czy przez ciężkie krople. Cały świat poszarzał i ściemniał, mrok rozpraszały tylko sine błyski piorunów, przebijające się przez kurtynę spadającej z niskich chmur wody. Wysuszona przez letnie upały ściółka chłonęła wilgoć, wypełniały się kotlinki o roztratowanych brzegach, służące zwierzynie za wodopoje. Po kamieniach strumieni, płytkich i ledwie cieknących jeszcze wczoraj środkiem łożysk, pędziła spieniona fala jak podczas wiosennego przyboru.

Letnia nawałnica nie trwała długo. Choć z daleka dochodziły jeszcze głuche stłumione pomruki, na polanie od dawna świeciło już. słońce. Zaledwie zbliżało się południe, a trawa zdążyła już wyschnąć, kałuże wsiąkły w piasek, zostały po nich tylko ślady, zabarwione po brzegach żółtawym osadem pyłków. Tam, gdzie korony drzew dawały osłonę przed słońcem, ściółka dymiła mgłą, unoszącą się nisko, gorącą i wilgotną.

Claymore Ramirez otarł czoło, rozmazując na nim smugi brudu. Choć obnażony do pasa, był spocony jak mysz. Wolał już suchy upał, jaki panował przez ostatni miesiąc, niż to parne, duszne przedpołudnie. Od dawna tęsknił za chłodem ciemnego wnętrza karczmy czy choćby zamkowych murów, za smakiem piwa wydobytego prosto z głębokiego loszku. Dziś wyjątkowo mu tego brakowało. To nie był dzień na kopanie dołów.

Z wykopu dobiegło przekleństwo. Claymore westchnął, jeszcze raz otarł czoło wiedząc, że i tak nic to nie da, najwyżej umaże się jeszcze bardziej. Podszedł do krawędzi, popatrzył na lśniące od potu, zgięte plecy Snake’a, który mocował się z jakimś opornym korzeniem. Obsceniczne tatuaże pokrywał przylepiony do skóry kurz.

– Może teraz ja? – zaproponował Ramirez z niechęcią. Zaklął w duchu, gdy ten wyprostował się od razu.

– Mógłbyś – mruknął.

Oparł się na krawędzi wykopu, odrzucił złamany rydel, jedyne narzędzie, które mieli, nie licząc stępionego korda. Wyglądało na to, że bartnicy z leśnej osady nigdy nic nie kopią, nawet w warzywnikach. Była to prawda, nie mieli warzywników.

Ze stęknięciem Snake wydźwignął się z dołu, usiadł na trawie i rozejrzał się w poszukiwaniu cienia. Daremnie, bo zaczęli kopać z dala od jedynego dębu, licząc na to, że nie będą im przeszkadzać korzenie. W ten sposób zyskali tyle, iż musieli pracować w pełnym słońcu, a korzeni i tak było pod dostatkiem.

Ramirez zsunął się do dołu. Nie było to trudne, od rana, gdy tylko minęła nawałnica, zdążyli wryć się na półtorej stopy, może dwie. Wciąż za mało, jak na przyzwoity grób.

Poranna ulewa, mimo iż obfita i gwałtowna, zdołała zwilżyć glebę zaledwie na dwa cale. Głębiej, pod darnią, grunt rozsypywał się niczym popiół lub przypominał zbity piaskowiec. Claymore szarpnął gruby jak męskie przedramię korzeń, zaklął, gdy wzbity pył dostał się do oczu. Mrugał przez chwilę, w końcu stęknął z rezygnacją, ujął rękojeść tępego korda i zaczął rąbać. Odwracał przy tym głowę i zaciskał powieki, by choć trochę uchronić się przed deszczem piasku.

Uderzał coraz mocniej, bez rezultatów, korzeń był twardy i powężlony, może ostra siekiera dałaby mu radę. Ale siekiery nie mieli.

Snake przyglądał się z niepokojem, Ramirez bowiem zadawał ciosy na oślep, jakby walczył z zajadłym wrogiem. Ostrze korda trafiało tuż obok drugiej dłoni, która odciągała korzeń od ściany wykopu. Kuglarz nie wytrzymał.

– Uważaj na paluchy – ostrzegł.

Niewiele brakowało, aby on pierwszy stał się ofiarą. Przy kolejnym, zadanym z wściekłością uderzeniu, ostrze korda zwinęło się, ledwie omijając umazany ziemią kciuk. Claymore wyprostował się gwałtownie, cisnął kord, który wbił się w darń tuż obok stopy Snake’a.

Kuglarz popatrzył z urazą, jak chwieje się drewniana rękojeść, pociemniała od potu. Po czym roześmiał się niespodziewanie.

– Mówiłem, żebyś uważał na paluchy – powiedział wesoło. – Zapomniałem dodać, że na moje.

Poruszył bosą stopą. Ciężkie buty ściągnął już dawno, co, jak widać, nie było najrozsądniejszym posunięciem.

Złość na twarzy Ramireza ustąpiła miejsca rezygnacji.

– Tym kordem nawet glizdy byś nie przeciął. – Pokręcił głową. – W życiu nie wyciągniemy tego pierdolonego korzenia...

– To co zrobić? Przenieść ten dół kawałek dalej?

Claymore splunął śliną zmieszaną z piaskiem. Przyszedł mu do głowy taki pomysł.

– Zacznijmy gdzie indziej. W końcu jej wszystko jedno, gdzie będzie leżeć.

Kuglarz popatrzył na dół, którego wykopanie zajęło cały ranek. To jednak nie była rozsądna propozycja.

Odsunął zdecydowanie Ramireza, stojącego w płytkim, po kolana, wykopie. Uchwycił korzeń, złośliwie przebiegający akurat tędy, i pociągnął z całej siły. Claymore widział, jak na barkach występują mu węzły mięśni, jak zamazuje się rysunek tatuaży.

– Może byś pomógł! – wysapał kuglarz, nie odwracając się. Ramirez wzruszył ramionami, nie wierzył w powodzenie, próbowali już przecież. Mimo to posłusznie stanął za kuglarzem, złapał za koniec korzenia, niknący w przeciwległej ścianie wykopu.

– Raz, dwa... – stęknął Snake. – I trzy!

Pociągnęli jednocześnie. Z początku korzeń ani drgnął, tylko sucha ziemia osypywała się z szelestem. To na nic, pomyślał Claymore; z wysiłku czerwona mgiełka przysłoniła mu oczy. Ale natężał wszystkie siły.

I nagle trach! – rozległo się głuche chrupnięcie. Rąbanie tępym kordem nie poszło całkiem na marne, korzeń pękł akurat w tym miejscu. Claymore runął na tyłek, wzbijając wysoko kurz, jęknął z bólu, gdy Snake wylądował mu na kolanach.

Ciężki oddech kuglarza mieszał się z cichymi przekleństwami Ramireza.

– Może byś zabrał ze mnie swoją kościstą dupę?! – Claymore nie wytrzymał w końcu.

***

Siedzieli na krawędzi wykopu. Później poszło łatwiej, gdy przebili się już przez pierwszą, najbardziej zbitą warstwę ziemi. Głębiej można było wygarniać rękoma, poszło szybciej niż złamanym rydlem bez trzonka, nie mówiąc o kordzie.

Wciąż było parno i duszno. Ucichły już odgłosy dalekiej burzy, ale znad poszycia nadal unosiła się mgiełka. Claymore przyglądał się swoim dłoniom, brudnym, z piaskiem powbijanym pod połamane paznokcie.

Snake drapał się po wytatuowanej piersi. Od pyłu swędziało go całe ciało. Jemu kopanie szło sprawniej, wielkie jak łopaty dłonie zagarniały ziemię lepiej od rydla, czemu Ramirez przyglądał się z niekłamanym podziwem, mimo niepokojących skojarzeń z paskudnymi potworami, rozkopującymi świeże groby. Gdzieś w zakamarkach pamięci utkwiły głęboko opowieści matki. Ghola, tak chyba brzmiało to słowo, przypomniał sobie. Rozkopuje mogiły i pożera zwłoki. Wzdrygnął się, splunął do dołu.

– Uważaj, gdzie plujesz – mruknął Snake, bez złości, raczej z przyganą.

Claymore chciał się odciąć, jednak po chwili zeskoczył do wykopu, roztarł plwocinę butem.

– Przepraszam – powiedział cicho, nie patrząc na kuglarza. Ten skrzywił usta w uśmiechu.

– Przesadzam pewnie – odparł. – Osobiście byłoby mi wszystko jedno, nawet gdybyś tam naszczał. Ale to nie ja będę tu leżał.

Ramirez mimo woli popatrzył dalej, gdzie pod dębem spoczywały zwłoki owinięte w derkę zamiast całunu. Nawet nie wiemy, jak miała na imię, przebiegło mu przez głowę. I zaraz nadeszła druga myśl, którą wbrew sobie wypowiedział na głos.

– To wszystko było niepotrzebne.

Początkowo nie zrozumiał gestu kuglarza, gdy ten wyciągnął do niego wielkie, brudne łapsko. Po chwili wahania podał mu rękę, a Snake jednym pociągnięciem pomógł mu wydźwignąć się z dołu.

– Nie przyzwyczajaj się tak, to nie da ciebie – zakpił.

Ramirez spojrzał z ukosa.

– No co? – zirytował się kuglarz. – Pożartować nie można? Zaszkodzi jej to?

Nie, pomyślał Claymore, nie zaszkodzi. Ona zostanie tutaj, grób zarośnie trawą, za rok nikt nawet nie pozna. A my podarowaliśmy jej tylko długie dni cierpienia. Nic więcej.

– Ona też kiedyś lubiła się śmiać – zaczął Snake cicho. – Lubiła się cieszyć. Nie martw się, zrozumiałaby. Każdy by zrozumiał.

Ramirez spojrzał uważniej. Nie podejrzewał dotąd tego brutalnego, wytatuowanego mężczyzny o takie refleksje.

– To nie było niepotrzebne – ciągnął Snake coraz ciszej, jakby sam wstydził się wypowiadanych słów. – Umarła z godnością, to jej podarowałeś. Niby nic, a bardzo dużo.

Wstał, przeciągnął się, aż zatrzeszczało mu w stawach. Po raz kolejny otarł pot z twarzy.

– Ech, co ja pieprzę – mruknął. – Wiesz co? Ale dobrze, że ubiłeś tego skurwysyna, kata. Za to, co jej zrobili.

Claymore bezmyślnie przesypywał z ręki do ręki garść piasku. Drobne ziarenka przelatywały między palcami.

– To nie ja – odparł wreszcie. – To Fabienne. A poza tym rękę karaj, nie ślepy miecz...

Spostrzegł, że na dźwięk imienia dziewczyny po twarzy kuglarza przebiegł ledwie dostrzegalny grymas, szczęki zacisnęły się na chwilę. Nie był zaskoczony, Snake już od dawna źle reagował, gdy tylko słyszał, że Claymore wymienia jej imię. Było to dość dziwne, Fabienne demonstracyjnie nie dostrzegała Ramireza, odzywała się tylko oficjalnie lub, znacznie częściej, złośliwie. Nawet wtedy, gdy po raz pierwszy chciał jej podziękować za pomoc, kazała mu po prostu spadać. Spróbował jeszcze raz, spotkał się z taką samą reakcją, potem dał sobie spokój. Przyglądał się tylko ukradkiem, dziewczyna w jakiś sposób przyciągała jego wzrok. I to nic między nimi nie zmieniło.

Tak, pomyślał Ramirez, przez ponad trzy miesiące. Długie dni spędzone w lesie, w paskudnej osadzie bartników, którzy przypominali bardziej złośliwe leśne stwory niż ludzkie istoty. Nawet ich kobiety sprawiały takie wrażenie, nie mówiąc już o licznych dzieciach, przywodzących na myśl złośliwy pomiot gnomów. O ile gnomy bywają równie brudne i wrzaskliwe.

Trzy miesiące oczekiwania na śmierć. Już dawno stało się jasne, że uratowana spod szubienicy wiedźma nie przeżyje. Po prostu nie chciała przeżyć, nie walczyła. Czasem Ramirez miał poczucie straszliwego marnotrawstwa, jakiejś osobistej wręcz krzywdy. Tyle to kosztowało, a ona zwyczajnie sobie umiera. I zwykle zaraz przychodziła refleksja – nie o nią przecież chodziło. Po prostu przypadek.

– Długo to trwało.

Ramirez drgnął, kuglarz trafił dokładnie w tok jego myśli. Spojrzał z ukosa na Snake’a, który wydawał się pochłonięty otrzepywaniem piasku z ramion. O co ci tak naprawdę chodzi, pomyślał. Wolałbyś pewnie, żeby mnie tu dawno nie było, żebym nie właził w drogę twojej ukochanej, przybranej córeczce. Mógłbym sprowadzić dziewczynę na złą drogę. Nie martw się, jej to wisi, mniej się liczę niż mój wałach chociażby. Co mnie to wszystko obchodzi...

Chciał coś powiedzieć, zmienić temat, nie było sensu drażnić starego. Jednak poczuł irracjonalną złość, choć nie chciał przyznać się samemu sobie, że chodzi o to, iż czuje się zlekceważony, a nawet upokorzony postępowaniem Fabienne.

– Za długo – rzekł, zanim pomyślał, co mówi. – W sam raz, by mieć siebie dosyć nawzajem.

Snake popatrzył na niego uważnie.

– Cóż – odparł wreszcie. – Nic cię już tutaj nie trzyma. Ona już nic nie powie, nie możesz udawać, że na to właśnie czekasz.

Claymore nie wiedział, co odpowiedzieć. Snake trafił celnie.

– Chcesz powiedzieć, że... – gdy wreszcie zaczął, zabrakło mu słów. Co się ze mną dzieje, pomyślał tylko.

– Chcę powiedzieć, że nie wiesz, co robić. – Kuglarz skrzywił się w złośliwym uśmiechu. – Od samego początku nie wiedziałeś, i nic się nie zmieniło.

Ramirez zacisnął dłonie, aż zabolały go paznokcie połamane przy kopaniu. Przez chwilę wyglądał tak, jakby chciał rzucić się na Snake’a z pięściami, co zapewne miałoby zgubne skutki. Nawet zmęczony robotą kuglarz mógłby go wrzucić do dołu jednym celnym ciosem, potem wystarczyłoby tylko zasypać.

Ma rację, pomyślał Claymore, nie wiem. I chyba od początku nie wiedziałem. Nie chciał się przyznać sam przed sobą, że liczył na coś, co zawsze wyśmiewał, w co nigdy nie wierzył. W konsekwencję przeznaczenia, w logikę wydarzeń. Gdzieś głęboko był przekonany, że istnieje jakiś sens, że uratowanie nieszczęsnej kobiety miało swój cel. Że ma ona do odegrania jakąś rolę, skoro los postanowił skrzyżować ich drogi.

Że to ona, prawdziwa wiedźma w końcu, wskaże dalszy cel.

Nie wskazała. Zgasła tak cicho. I zostawiła pustkę.

– Umarła wolna. – Cichy głos Snake’a wdarł się w tok myśli Claymore’a. – Nie przed wrzeszczącą gawiedzią, bez strachu i poniżenia.

Kuglarz mówił cicho, pochyliwszy głowę, Ramirez nie widział wyrazu jego twarzy.

– To jest ważne. Coś jednak uratowaliśmy. Możesz mieć to za nic, twoja sprawa. Ale lepiej dla ciebie, żebyś nie miał.

Snake wstał, przeciągnął się, aż zatrzeszczały stawy.

– Zresztą, myśl sobie, co chcesz. Tylko może ci nic nie zostać.

***

Upał nie zelżał po południu. Nawet gdy cień rozłożystego dębu wydłużył się i sięgnął wzgórka suchej ziemi obok gotowego już na przyjęcie ciała dołu, wciąż było gorąco. Może tylko mniej parno.

Nie rozmawiali wcale, siedzieli w milczeniu na krawędzi wykopu, zajęci swoimi myślami. Żaden z nich nie mógł się zdobyć na to, by uznać, że już pora, że nadszedł czas, by owinięte derką zwłoki złożyć na dnie i zasypywać grób.

Ramirez gryzł bezmyślnie słomkę, źdźbło trawy zeschniętej i zbrązowiałej, jakby nadeszła już jesień. Zastanawiał się intensywnie, co dalej.

Nie było to proste. Wiosna i prawie całe lato na dobrowolnym wygnaniu odcięły go od informacji, docierały tylko jakieś strzępy wiadomości, głównie za pośrednictwem mrukliwych bartników, obok osady których rozłożyli się obozem. Nie mogły być zbyt wiarygodne, leśni osadnicy rzadko kiedy wychylali się z puszczy.

Raz czy dwa Fabienne i żabcia wypuściły się do najbliższej wsi, położonej tuż na skraju puszczy i jakimś cudem dotąd nie spalonej czy splądrowanej. Ale było to dawno, Snake wysłuchawszy nowin, stanowczo zakazał ryzyka.

A nowiny były złe. Nie dotyczyły ich wprawdzie bezpośrednio, jak dotąd nikt nie ścigał sprawców czy też współsprawców rzezi w Nottingham. Nie bardzo było komu ścigać, Czarny Baron nie żył, jego kompani, ci, którzy mieli szczęście, powrócili do rodowych siedzib, by czekać na lepszą okazję do szybkiego wzbogacenia. Zbrojni w większości poszli w rozsypkę, gdy okazało się, że nie ma kto im płacić.

Ale Claymore zdawał sobie sprawę, że nieszczęsny szeryf był jedynie figurantem. To nie on kierował rozgrywką, stał się narzędziem w rękach znacznie potężniejszych sił, które wolały jednak trzymać się w cieniu. A teraz zniknęły. I to musiało niepokoić.

Nie potrafił uznać, jak kuglarz, że wszystko skończone. Nawet wbrew temu, co widział na własne oczy, nie wierzył w śmierć Matcha. Jak się okazało, był w tym przekonaniu osamotniony. Zagadnięty parę razy Snake pukał się tylko wymownie w czoło i pytał, ilu Claymore widział ozdrowieńców po trafieniu bełtem w serce...

Niestety żadnego. Ale miał przeczucie, i to właśnie go niepokoiło. Nigdy dotąd nie miał przeczuć.

Zaczynał się niecierpliwić. Dotychczas nie zdawał sobie sprawy, jak długa agonia uratowanej wpłynęła na to, że nie pozwalał sobie dotąd na głębsze refleksje. Teraz wszystko się skończyło.

Na dodatek nadchodziły jeszcze inne wieści.

Były niepewne i fragmentaryczne, zrozumiałe na tyle, na ile bartnicy potrafili powtórzyć, co zasłyszeli od zapuszczających się w głąb puszczy kłusowników. Łatwo je było wytłumaczyć, w końcu hrabstwo ogarnął chaos, nawet nie po śmierci nowego szeryfa, lecz dużo wcześniej. Ale Ramireza znów dręczyły przeczucia.

Wypluł zżute źdźbło. Nie było sensu dłużej rozmyślać, do niczego to nie prowadziło. Czuł, że teraz przyszedł czas na działanie.

Uśmiechnął się krzywo. Żeby tylko wiedział, na jakie.

– Czego się tak cieszysz? – spytał Snake niechętnie.

Claymore wstał, klepnął kuglarza po nagich plecach.

– Chodź, nie będziemy tak siedzieć. Pora to skończyć.

Nie tylko to, pomyślał Snake. Ale wstał bez słowa, otrzepał skórzane portki z kurzu. Ruszył za Ramirezem w kierunku szałasu na odległym krańcu polany.

***

To Claymore złożył ją do grobu. Odsunął kuglarza, sam uniósł owinięte w derkę ciało, dziwiąc się jego lekkości. Nie przyjął pomocy, nawet kiedy musiał zsunąć się ze swym brzemieniem do wykopu; delikatnie ułożył zmarłą w mogile, jakby bał się sprawić jej ból. Istotnie, przemknęło mu przez myśl, bólu doznała aż nadto.

Stał jeszcze pod samą ścianą dołu, kiedy poczuł, jak ktoś trąca go w ramię. Nie spojrzał w górę, nie oderwał wzroku od owiniętej grubą tkaniną głowy, wciąż pamiętał rysy twarzy, wygładzone przez spokój śmierci, pozbawione już maski szaleństwa i cierpienia. Wyciągnął tylko rękę, ktoś szarpnął mocno, pomagając mu się wydostać z wykopu. Grudki ziemi osypały się, gdy stanął na krawędzi.

Był pewien, że to Snake. Zaniemówił, ujrzawszy przed sobą Fabienne. Zaskoczony nie puścił jej dłoni.

Miała podkrążone oczy, bardzo bladą twarz. Nic dziwnego, pomyślał, ostatnio mało spała. Zaczerwienione powieki jednak nie były tylko rezultatem braku snu.

– Dziękuję – powiedział wreszcie. Skinęła milcząco głową. Wciąż nie puszczał jej dłoni; uświadomił sobie, że pierwszy raz zdarzyło się, iż pozwoliła się dotknąć. I zaraz uświadomił sobie jeszcze coś, z jeszcze większym zdziwieniem – że dotąd nie próbował.

Usłyszał chrząknięcie, zaraz po nim wymamrotane przekleństwo. Fabienne drgnęła, z ociąganiem wyswobodziła rękę, choć próbował przytrzymać, przez chwilę chciał poczuć jej ciepło. Zdołał tylko przesunąć opuszką palca po wnętrzu dłoni dziewczyny. Uciekła spojrzeniem.

Kolejne przekleństwo Snake’a zabrzmiało wyraźniej. Claymore odwrócił się.

Kuglarz był wściekły, zaciskał bezwiednie pięści. Otwierał już usta, by coś powiedzieć, kiedy jarmarczna wieszczka, jego żona, przerwała mu zdecydowanie.

– Zamknij swój plugawy pysk – powiedziała cicho, lecz stanowczo. – To pochowek.

Snake sapnął ze złością, ale plugawy pysk zamknął. Claymore złowił jednak jego spojrzenie.

To nie koniec, Ramirez, zdawało się mówić. Jeszcze do tego wrócimy.

Bethie uklękła nad otwartą mogiłą, sypnęła pierwszą garść ziemi.

***

Kuglarz przydźwigał kamień, wielki złom wapienia pokryty z jednej strony zielonym mchem. Głaz wyglądał jak ociosany przez kamieniarza i przygotowany do wmurowania w fundamenty budowli; musiał spoczywać w lesie od niepamiętnych czasów, wrósł prawie cały w ziemię i poszycie. Teraz miał spocząć na niewysokim wzgórku szarawej, piaszczystej ziemi.

Mięśnie Snake’a napięły się i nabrzmiały, gdy składał ciężar na świeżym grobie. Claymore przyglądał się z mimowolnym podziwem, sam pewnie nie ruszyłby tego kamienia z miejsca, nie mówiąc już o przydźwiganiu.

Snake odstąpił dwa kroki, przetarł czoło, rozmazując na nim brud. Włosy zlepiał mu pot.

– Przynajmniej lisy jej nie wygrzebią – mruknął całkiem niepotrzebnie.

Można jeszcze wyryć epitafium, pomyślał Claymore. Gdybyś umiał składać litery, kuglarzu. I gdybyśmy znali jej imię.

Nic to nie pomoże, nawet kamień. Nikt nie będzie pamiętał bezimiennej wiedźmy, pojmanej nie wiadomo gdzie – przez pomyłkę. Zakładniczki i przynęty – za inną. Uratowanej spod szubienicy kosztem życia wielu ludzi, nie gorszych i nie lepszych pewnie od niej. Tylko po to, by umarła później na polanie zagubionej w puszczy, z dala od bliskich, z dala od kogoś, kto ją kochał. Jeśli ktoś taki był.

Ramirez wstrząsnął się, popołudnie było upalne, ale poczuł nagły chłód. Zawsze ktoś taki jest.

Wapienny złom wrośnie w trawę, pokryją go porosty. Już za rok na polanie nie pozostanie nic, tylko mały wzgórek nieopodal dębu, może jeszcze ledwie widoczne ślady ognisk. Może ludzie z bartniczej osady będą pamiętać, że ktoś tu spoczywa. Ale pewnie nie będą.

– Nawet nie wiemy, jak miała na imię – sam był zaskoczony, kiedy usłyszał swój głos. Aż syknął z bólu, gdy Fabienne wpiła mu w dłoń paznokcie.

Dziewczyna zachwiała się, jakby miała upaść. Podtrzymał ją w ostatniej chwili.

– Jacquine – powiedziała głucho. – Nazywała się Jacquine.

Popatrzyła na Claymore’a, aż przebiegł go dreszcz, po czym, wstrząsana łkaniem, oparła mu głowę na piersi.

Snake zrobił niezdecydowany ruch, jakby chciał podejść, twarz wykrzywił mu skurcz złości. Już ruszał, kiedy mała Bethie pociągnęła go za uwalane ziemią portki.

Fabienne uniosła głowę.

– Zabierz mnie stąd, Claymore – odezwała się ochrypłym głosem. – Zaraz.

Objął ją niezdarnie wpół, poprowadził w stronę szałasu. Kuglarz spoglądał ponuro, jak idą przez polanę, on wyprostowany sztywno, ona wsparta na jego ramieniu, potykając się co krok.

– Kurwa – rzucił Snake po chwili i zaraz zamilkł pod ostrym spojrzeniem pulchnej żony.

– Zamknij swój plugawy pysk – powtórzyła żabcia swoje, bez złości, raczej ze znużeniem. – Gówno wiesz.

***

To nie było przyjacielskie klepnięcie po plecach. Claymore, który sam nie wiedząc po co sterczał wciąż przed wejściem do szałasu, do którego zaprowadził Fabienne, aż się zatoczył.

– Czego? – warknął tylko, odwróciwszy się błyskawicznie. Był zły, że kuglarz tak zaszedł go od tyłu, kiedy był zajęty własnymi myślami.

Snake też był wściekły, jednak hamował się nieco. Miał świadomość, że żabcia spogląda z oddali, znad świeżej mogiły, przy której widać było wciąż małą sylwetkę Bethie, która gładziła wapienny głaz. Kiedy kuglarz odchodził, nuciła coś cicho.

– Chodź, zejdźmy im z oczu – powiedział Snake, ujmując Ramireza pod ramię. Dość mocno, tak że prawie popchnął go przed sobą. Claymore wyrwał się.

– A dokąd to? – spytał zaczepnie. – Nigdzie się nie wybieram.

– A tak, przejść się kawałek. – Kuglarz uśmiechnął się, ale jego oczy błysnęły twardo. – I tak tu nic nie wystoisz, ona nie wyjdzie, znam ją na tyle.

Claymore zmierzył starego wzrokiem. Nie zamierzał wdawać się w sprzeczki, lecz ostatnie zdanie mocno go ubodło. Sam nie wiedział dlaczego.

– A jeśli nie?

– Co – jeśli nie? Nie wyjdzie, bądź pewien, próżne nadzieje. – Twarz kuglarza skrzywiła się w złośliwym uśmiechu. Ramirez patrzył mu prosto w oczy.

– Jeśli nie pójdę. Bo nie mam na przykład ochoty – wyjaśnił dobitnie.

Uśmiech spełzł z twarzy Snake’a.

– Pójdziesz – odrzekł oschle. – Rozsądny jesteś.

Claymore wzruszył ramionami. Nie miał zamiaru wszczynać awantury, widział, że między nim a kuglarzem prędzej czy później dojdzie do spięcia. I wolałby, żeby jednak było to później.

Szli powoli skrajem polany. Snake milczał wciąż, Ramirez, rzuciwszy nań spojrzenie z ukosa, dostrzegł, że przygryza nerwowo wąsa, jakby zbierał się do powiedzenia czegoś, co nijak nie chce przejść mu przez gardło. I dobrze, uznał, nie będę mu przecież pomagał.

Domyślał się, o co chodzi, każdy by się domyślił. Mam to gdzieś, powiedział sobie w duchu. I tak niedługo się rozstaniemy.

Poczuł ulotny żal – od dawna czegoś takiego nie doświadczył. Powróciło wspomnienie uścisku dłoni. Ciepła przytulonej doń dziewczyny, kiedy prowadził ją do szałasu.

Zaklął pod nosem.

– Co mówiłeś? – spytał Snake podejrzliwie.

Ramirez drgnął.

– Nic – odparł szybko. – Zupełnie nic.

– A, to dobrze – odmruknął Snake i nagle się zirytował. – No to siadajmy, nogi mi w dupę włażą. Co za pieprzony dzień...

Claymore zgodził się łatwo, siadając na mchu, twardym i niskim, poprzerastanym trawą na samym skraju polany. Dzień był niewątpliwie fatalny, bolało go wszystko, nie nawykł do kopania dołów. Czuł, że cały się lepi od potu i zaschniętego pyłu, plecy swędziały nieznośnie. Marzył o chwili, kiedy będzie mógł wejść do strumienia, wyciągnąć się na twardym, żwirowatym dnie, najlepiej na zakręcie, gdzie prąd pod brzegiem wymywa głębsze dołki. Leżeć tak i czekać, aż lodowata woda, biorąca swój początek na mokradłach, wymyje zmęczenie i złagodzi ból naciągniętych mięśni.

Wyglądało na to, że jeszcze będzie musiał poczekać. Tymczasem cieszył się względnym chłodem cienia na skraju lasu, lekkim powiewem nieniosącym już takiej duchoty jak jeszcze niedawno.

Przy mogile została już tylko Bethie, żabcia odeszła. Dziewczynka klęczała nieruchomo, Claymore’owi wydawało się, że spogląda właśnie na niego. Mógł się mylić, odeszli dość daleko od rozłożystego dębu i małego wzgórka suchej ziemi, z której wiatr wzbijał szary pył.

Stary mruczał coś pod nosem, co brzmiało jak przekleństwa, widać niesporo było mu zacząć.

– Snake, litości – burknął w końcu Ramirez zniecierpliwiony. – Masz coś do mnie? To mów. A jak nie chcesz, to się odczep. Niebawem i tak się rozstaniemy, po co ozory nadaremnie strzępić.

Kiedyś sądził, że kuglarz i jego rodzina podporządkują mu się bez oporów. Sam nie wiedział, na jakiej podstawie tak przypuszczał, miał dla Snake’a niechętny szacunek, dla jego odwagi i siły, ale uważał go za nieokrzesanego włóczęgę. Starał się nie okazywać wyższości, nigdy zresztą nie okazywał, poza wypadkami, gdy należało zbluzgać opieszałego sługę albo po prostu kogoś zastraszyć. Zachowywał się wtedy wyniośle lub wręcz ordynarnie, a zawsze wiedział, co wróży lepsze skutki.

Tu od początku było inaczej. Claymore zdawał sobie sprawę, komu zawdzięcza życie. Tylko dzięki pomocy kuglarza i dziewczyny wyszedł cało z przedsięwzięcia skazanego od początku na niepowodzenie, wariackiego, w rzeczy samej wręcz samobójczego, co musiał w końcu przyznać. Miał powód do niepokoju – nigdy przedtem nie pakował się w takie sytuacje.

Snake o nic nie pytał. To też było irytujące, wydawało się, że kuglarz daje do zrozumienia, iż wie swoje. Także ironiczny uśmieszek, który błąkał się czasem po jego wargach, dawał wiele do myślenia. Ot, pańska fanaberia, zdawał się mówić, te zobowiązania, kontrakty i przeznaczenie. Nie dla nas to, prostych ludzi.

Z początku Ramirez chciał przejąć przywództwo. Sam nie wiedział właściwie po co, bo Snake trafnie ocenił sytuację – nie miał pojęcia, co robić. Wszystko trwało w zawieszeniu. Codziennie tłumaczyli sobie, że nie sposób podejmować żadnych decyzji, póki żyje uratowana spod szafotu wiedźma. Jej życie, kruche i wiszące wciąż na włosku, wypełnione tylko cierpieniem, pozostało ostatnią nitką, która trzymała ich razem. Storturowana kobieta była jedynym dowodem na to, że ich poczynania miały sens. Potrzebowali takiego dowodu, bo zdawali sobie sprawę, że i tak wszystko poszło na marne.

Cienka nitka w końcu się urwała. Zniknęło coś, co trzymało razem tę dziwną gromadkę, najemnego zabójcę, kuglarza i jarmarczną wieszczkę. I niepokojącą dziewczynę imieniem Fabienne.

– Powiadasz, nie ma co strzępić? – Głos Snake’a wdarł się w tok myśli Claymore’a. – No, nie ma. Powiem wprost, trzymaj się od niej z daleka. A jeśli mamy się rozstać, to im szybciej, tym lepiej.

Ramirez w pierwszej chwili chciał się z nim zgodzić. I kiedyś zapewne by tak uczynił, kuglarz był nieważny. Nie było jak go wykorzystać, nie dawał sobą powodować, nigdy by nie dał. Co do tego Claymore był pewny swojej oceny. Niezbyt bystry, ale niezależny. Bez ambicji i pragnień, wystarczało mu to, co miał, trudno go czymkolwiek skusić. I jeśli zdecydował się na szaleństwo, na samobójczą wręcz próbę pomocy komuś, kogo znał przed laty, to tylko przez głupią lojalność i sentyment.

Dawny Claymore zostawiłby kuglarza, żałosnego i śmiesznego razem z jego wytatuowanym wężem i zasadami. Był całkowicie nieprzydatny, przydał się, ale już nie przyda.

Jednak teraz poniosła go złość. Może dlatego, iż chciał wyładować na kimś swój gniew. Miał poczucie straconego czasu, żal do samego siebie, że uwierzył w bzdury, które zawsze wyśmiewał. W przeznaczenie i legendę. W wieszczby i powinności.

Zmierzył kuglarza zimnym spojrzeniem.

– Co ty pieprzysz? – spytał powoli. – Człowieku...

Ostatnie słowo zawisło w powietrzu, była w nim cała pogarda i wyższość. Oczy Snake’a zwęziły się.

– Dobrze, panie Ramirez – wycedził po chwili. – Powiadacie zatem, że się rozstaniemy. To o wybaczenie proszę, nie było sprawy. Pójdziecie w swoją stronę, a my w przeciwną...

Claymore skinął chłodno głową. Już lepiej, pomyślał. Panie Ramirez, nie Claymore. Znaj swoje miejsce, człowieku.

– Posłuchaj – zaczął wyniośle. – Nic ci do tego. Nie twoja to sprawa. Ja wypełniam swoje zobowiązania, nie pojmiesz ich nawet. I wypełnię je, jak zawsze dotąd...

Nie podobał mu się kpiący uśmieszek, który znowu błąkał się po twarzy kuglarza. Ale ciągnął dalej.

– Nie zrozumiesz tego. Ale choć prostym człekiem jesteś, odwagę docenić potrafię. I wiem, że nagroda powinna cię spotkać...

Snake roześmiał się głośno. Odchylił się do tyłu, mało nie przewrócił na plecy. Siną farbą wykłuty wąż na błyszczącym od potu, muskularnym brzuchu poruszał się jak żywy, gdy kuglarza dławiły spazmy śmiechu.

– Oj, nie mogę... – wyjąkał wreszcie. I nagle spoważniał, śmiech ucichł jak nożem uciął.

– Waszą nagrodę to możecie sobie wetknąć w dupę, panie Ramirez – powiedział zimno. – Niewielka ona pewnie, w sam raz za nasze zasługi dla was. I dobrze, będzie was mniej bolało, kiedy będziecie wtykać.

Jego głos stwardniał, kiedy położył ciężką rękę na ramieniu Claymore’a.

– Powiadacie, rozstać nam się przyjdzie. I dobrze, panie Ramirez, bo ciężko to przyznać, ale na waszą gębę już patrzeć mi się sprzykrzyło. Jeszcze mnie co paskudnego spotka, jak waszych kamratów, coście im złote góry obiecali, a potem na śmierć poprowadzili, żeby wasze dupsko ochraniali. Prostak ze mnie, ale dziękuję, wolę uważać. Więc nie ma sprawy. Jeno powiadam wam, ot tak, na wszelki wypadek, nie obraźcie się, panie...

Przybliżył twarz do twarzy Claymore’a.

– Trzymajcie łapy z dala od mojej córeczki – syknął. – Nie dla was ona, gdzież jej, dziewce prostej, do takiego pana. Przeto z dala, panie Ramirez, bo jeszcze i was co paskudnego spotka...

Claymore żachnął się. Już chciał powiedzieć, że on tej córeczki nawet długim kijem... Ale przeczuwał, że nie byłoby to rozsądne.

Strącił dłoń kuglarza z ramienia. Wstał, popatrzył na polanę. Mała dziewczynka wciąż klęczała nad mogiłą. I znów przez chwilę miał wrażenie, że patrzy mu prosto w oczy. Potrząsnął głową.

– Jutro się rozstaniemy. – Popatrzył z góry na kuglarza. – Nie w głowie mi dziewki bałamucić.

Snake żachnął się.

– Gówno o niej wiecie, panie Ramirez. I niech tak pozostanie – burknął.

Też podniósł się, stęknął tylko, kiedy chrupnęło mu w stawach.

– Dogadaliśmy się zatem – kiwnął głową. – Jutro chyba nie ruszycie – dodał. – Nic mi do tego, prostak jestem, ale trzeba się u bartników wywiedzieć. Gadają, że źle na traktach.

Stanął obok Ramireza, popatrzył na polanę, rozległą i pustą. Słońce rzucało już długie cienie, wapienny blok na mogile poszarzał i ściemniał. Znad szałasu w oddali unosiła się smużka dymu.

– Nie, żebym się wtrącał, panie Ramirez – ciągnął Snake. – Ale wiecie, jak to bywa, złapią, nad ogniskiem przypieką. W końcu narozrabialiście, oj, narozrabialiście. A wy wtedy wyśpiewacie szybko, kto was z miasta wywiódł. Na nic się wasza misja i zobowiązania nie zdadzą, wasze zasady; nad ogniem każdy śpiewa.

Splunął pogardliwie.

– O nasze to dupska chodzi – dokończył.

Claymore poczuł gniew, zmieszany z nagłą ulgą. Co on mi tu będzie rozkazywał, błysnęła myśl. I zaraz przyszła druga, której sam się nie spodziewał. Jeszcze nie nazajutrz.

***

Fabienne drgnęła, gdy małe, ciepłe łapki zakryły jej znienacka oczy.

– To ja – poinformowała Bethie.

Dziewczyna złapała małą za nadgarstki, odwróciła się powoli. Bethie uśmiechnęła się do niej, przytuliła.

– Gdzie byłaś? – spytała Fabienne, głaszcząc jasne, splątane wiatrem włosy. Wtuliła w nie twarz. Pachniały łąką.

– Śpiewałam jej piosenkę – powiedziała Bethie. – Ona lubi piosenki, wiesz?

Dziewczyna zesztywniała, odsunęła małą, która spojrzała na nią z wyrzutem jasnymi, szeroko otwartymi, niebieskimi oczami.

Fabienne poczuła, jak rozchodzi się po jej ciele fala przyjemnej ulgi. To mi się tylko wydawało, pomyślała, to nie było tak. Przywidzenie. Bardzo chciała w to uwierzyć.

– Wiem – powiedziała miękko. – Wiem...

Znów pogładziła lniane włosy dziewczynki. To tylko dziecko, uświadomiła sobie, żyje w wymyślonym świecie, takim, jaki chce, żeby był. Sama też tak go odbierałam, po swojemu. Ale krótko. Potem wszystko się zmienia.

Zacisnęła usta, coś zapiekło pod powiekami. Bethie wykrzywiła wargi w podkówkę.

– Gniewasz się na mnie.

Zaprzeczyła ruchem głowy.

– Nie, Bethie. Po prostu mi smutno. Bywa.

Mała zarzuciła jej ręce na szyję.

– Nie martw się, jej jest dobrze. Śpiewałam jej piosenkę – powtórzyła.

– Umarli nie potrzebują piosenek, Bethie – szepnęła, zanim sobie uprzytomniła, co mówi. – Umarli nie słyszą.

Przymknęła oczy. Ona musi mieć spokój, pomyślała. Zasłużyła sobie nań. Poczuła jak rączki dziewczynki ześlizgują się z jej karku, jak mała się odsuwa.

– Niemiła jesteś – usłyszała głosik, w którym drgała nutka płaczu. – Wstrętna. Śpiewałam dobrą piosenkę, nie złą.

Zrobiło jej się gorąco, poczuła nagły skurcz w dołku. Chciała otworzyć oczy, nie mogła. To nie jest prawda, myślała rozpaczliwie, proszę, to nie jest prawda. To mi się tylko zdawało.

Proszę.

Słowa smagnęły jak biczem.

– _Une mal chançun n’en deit estre cantee!_

Nadzieja zniknęła.

Fabienne wolno uniosła powieki. Już się nie bała, już nie było ważne. Czuła tylko chłód i pustkę.

Bethie roześmiała się.

– Nie gniewasz się – stwierdziła radośnie.

– Nie – odparła dziewczyna martwym głosem. Dlaczego mam zawsze takie pierdolone szczęście? – pomyślała. Dlaczego zawsze ja?

– To dobrze – Bethie zakręciła się w miejscu, jakby zrywając do pląsu w rytm tamburyna – tak tańczyła zazwyczaj na jarmarkach. Zanim jeszcze wmieszała się w tłum, by obcinać sakiewki gapiom, przypomniała sobie Fabienne. Była taka sama jak my. Kim jest teraz?

– Bo jakbyś się gniewała, to nie powiedziałabym ci – Bethie pogroziła jej palcem.

Zakręciła się raz i drugi, zaśmiała. Jej lniane włosy uniosły się, zawirowały razem z nią.

– A może nie powiem – przekomarzała się kapryśnie.

A może ja nie chcę słuchać, pomyślała Fabienne. Usłyszałam już zbyt wiele.

– Powiem – zdecydowała w końcu.

Uklękła obok dziewczyny siedzącej na posłaniu.

– On chce odjechać. Snake na niego nakrzyczał.

Nigdy nie nazywała kuglarza ojcem.

– Już jutro.

Jutro. To pierwsze dotarło do Fabienne. A potem żal. I ulga.

– Skąd wiesz? – rzuciła obojętnie.

– Ona powie... – dziewczynka urwała, zerknęła trwożliwie. – Podsłuchałam – dokończyła niepewnie.

Fabienne nie zwróciła uwagi, zajęta własnymi myślami. Dziewczynka zrobiła minkę, jakby chciała się rozpłakać. Pogładziła policzek dziewczyny, zajrzała jej ciekawie w twarz.

– Pojedziesz z nim? – spytała cicho.

Chwilę trwało milczenie. Potem Fabienne odsunęła ją chłodno i wstała z posłania.

– Oszalałaś, smarkulo – fuknęła.

Promień zachodzącego słońca wpadł do wnętrza szałasu, kiedy gwałtownie odsunęła wiszącą w wejściu derkę. Wyszła, nie oglądając się nawet.

Bethie została sama. Przez niedokładnie zasłonięte wejście wciąż sączyła się strużka światła, tańczyły w niej drobniutkie, jasne pyłki. Odbiła się błyskiem w oczach dziecka, w ogromnych, rozszerzonych źrenicach.

– To niedobrze – szepnęła Bethie cichutko. – Będzie bolało.