Współczesna czarownica - ebook

PODZIĘKOWANIA

Dla Blue Moon Circle, bez was ta książka byłaby znacznie krótsza (a moje życie uboższe)!

Dla Elysi Gallo i Becky Zins: bez was ta książka nie byłaby nawet w połowie tak dobra.

Wielkie podziękowania dla wszystkich utalentowanych pisarzy, którzy poświęcili swój czas i wzbogacili tę publikację, dzieląc się swoimi poglądami i pomysłami po to, żebyście nie musieli słuchać tylko mnie. Znalazły się tutaj najznamienitsze postaci współczesnego pogaństwa i jestem niezwykle wdzięczna, że tak chętnie zgodziły się stać się częścią tej książki.

Także dla wszystkich, którzy pokochali _The Goddess Is in the Details_ , i pisali mi o tym. Ta książka jest dla was, drodzy czytelnicy. Jesteście wspaniali.WSTĘP

TWOJE ZWYKŁE MAGICZNE ŻYCIE

Napisałam kiedyś książkę pod tytułem _The Goddess Is in the Details_. Była to moja trzecia książka, po niej napisałam jeszcze wiele innych, jednak w _The Goddess…_ jest coś szczególnego. Oczywiście mam nadzieję, że wszystkie moje książki są wyjątkowe, ale ta zdawała się trafiać w gusta naprawdę wielu ludzi.

W momencie pisania tych słów _The Goddes Is in the Details_ została wydana po raz szósty, czyli więcej razy niż jakakolwiek inna książka mojego autorstwa. Dostaję też w jej sprawie najwięcej listów i e-maili od czytelników, którzy opowiadają mi, jak ta publikacja pomogła im, wzruszyła ich i zainspirowała. Sama muszę przyznać, że jest to także moja ulubiona pozycja. (Ciiii… Nie mówcie innym książkom).

Co więc sprawia, że ta książka wyróżnia się na tle innych? W końcu jestem autorką ksiąg czarów, rytuałów, sabatów, podręczników uczących ludzi sztuki magicznej niewymagającej wydawania dużej ilości pieniędzy. Czym różni się _The Goddess…_?

Myślę, że odpowiedzi można szukać w założeniach, jakie miałam, gdy przystępowałam do pisania tamtej książki. Chciałam stworzyć coś więcej niż typowy poradnik zawierający podstawy rytuałów i rzucania czarów. Tego typu książki są wspaniałe i bardzo wartościowe; sama mam ich pełno na półkach. Jednak życie magiczne nie ogranicza się do rzucania zaklęć, śpiewania przy pełni księżyca i udziału w sabatach. Dla mnie codzienne magiczne życie oznacza wykraczanie poza ten podział. Jeśli naprawdę chcesz iść przez życie jako czarownica, zapomnij o podziałach.

To nie znaczy, że masz opowiadać każdej napotkanej osobie, że jesteś czarownicą. Chodzi o znalezienie sposobu na pogodzenie i zintegrowanie twoich pogańskich wierzeń z codziennym życiem. Tego właśnie uczyła _The Goddess…_ Starałam się przygotować porady, które byłyby nie tylko sensowne, ale także szybkie i łatwe do zastosowania w codziennym życiu, dotyczące domu i rodziny, właściwej diety i radzenia sobie w sytuacjach kryzysowych. Z odzewu, jaki wywołała książka, wnioskuję, że rady były skuteczne.

Po co więc pisać kolejną książkę, bazującą na tych samych założeniach?

Cóż, za pierwszym razem mogłam pominąć parę istotnych kwestii. W końcu w jednej książce można zmieścić tylko tyle informacji, aby jej objętość nie wymagała od czytelnika zwiększonych nakładów wysiłku, kiedy sięga po nią na co dzień. Poza tym przez ten czas nauczyłam się paru nowych rzeczy i zmieniłam pogląd na kilka innych.

W momencie pisania niniejszej książki jestem praktykującą czarownicą z siedemnastoletnim stażem: pięć i pół roku nauki pod okiem mojej pierwszej wysokiej kapłanki, rok samotnej praktyki po opuszczeniu grupy i ponad dziesięć lat doświadczeń jako wysoka kapłanka w założonej przeze mnie grupie Blue Moon Circle. Nie muszę dodawać, że przez ten czas wiele rzeczy zmieniło się zarówno w moim życiu, jak i we mnie, a razem z tym sposób, w jaki praktykuję magię. Nawet Blue Moon Circle zmieniło się, gdyż zaczynaliśmy od trzech osób, z którymi założyłam moją grupę, następnie było ośmiu i dziewięciu członków, a obecnie praktykuje sześć osób.

Przez lata nawiązałam kontakt z wieloma moimi czytelnikami, zadającymi mi czasem pytania, na które nie ma jeszcze odpowiedzi w żadnej z moich książek. Kiedy więc podpisałam kontrakt na opublikowanie mojej pierwszej powieści, powiedziałam sobie, że przyszedł moment, żeby skończyć z literaturą faktu, jednak jakiś głos w mojej głowie odezwał się: „Nie tak szybko! Została ci jeszcze jedna książka, którą musisz napisać”.

_Tak, proszę pani_.

Nigdy nie ignoruj tego głosu.

To nas prowadzi do tego momentu i tej książki. Jest to swoista kontynuacja _The Goddess Is in the Details_, ale również samodzielna pozycja i z pewnością nie musisz sięgać po żadną z moich wcześniejszych publikacji, żeby móc skorzystać z wiedzy zawartej tutaj. Część informacji zamieściłam w obu pozycjach (ujęte w różny sposób), a niektóre można znaleźć tylko tutaj.

Podstawowym elementem łączącym obie książki jest chęć, aby pomóc ci czerpać jak najwięcej z twojego zwykłego magicznego życia. Każdy z nas kroczy swoją własną ścieżką jako poganin i czarownica, i co się sprawdzi w przypadku jednej osoby, może nie zadziałać u innej. Moim celem jest pomóc ci w znalezieniu własnej ścieżki i podążaniu drogą, na której duch, magia i serce łączą się w jedno, stając się częścią twojej codzienności.

Czyż nie o tym marzy każdy z nas – aby stać się jak najlepszymi, najszczęśliwszymi i czuć spełnienie w życiu, krocząc przez nie godnie i mądrze, zatrzymując się od czasu do czasu, aby odtańczyć taniec radości?

Mam nadzieję, że ta książka pomoże ci to osiągnąć, i jestem zaszczycona, że zapraszasz mnie, abym mogła towarzyszyć ci w tej podróży.

Z błogosławieństwem,

_Deborah_

Nota o nazewnictwie

Pisanie książki na temat wiedzy magicznej może być sporym wyzwaniem. Mamy wiccan, czarownice i pogan – o rety! – nie wspominając już o ludziach, którzy kroczą ścieżkami duchowymi nawiązującymi do jednego z wymienionych nurtów, ale nie wpisują się w żadną z kategorii lub nie chcą klasyfikować tego, w co wierzą. Są też osoby ciekawe świata, o szerokich horyzontach, zainteresowane tylko pewnymi praktykami wiedzy magicznej.

Ups.

Używam terminów „poganka” i „czarownica” wymiennie, głównie dla wygody. Możesz spokojnie zamienić stosowane przeze mnie terminy na takie, który najbardziej ci odpowiadają, i pamiętaj, że w większości tych przypadków mam po prostu na myśli ciebie, czytelniczkę, nieważne, jakim terminem się posługuję.

Może powinnam po prostu zwracać się per „koleś”. Jak w tym powiedzeniu: porządny koleś kąpie się przed każdym rytuałem. (Śmiech). Nieważne. Chyba jednak zostanę przy czarownicach i poganach.ROZDZIAŁ 1

WIEDZA MAGICZNA WE WSPÓŁCZESNYM ŚWIECIE

W dzisiejszych czasach czarostwo jest inne niż dawniej, kiedy to większość osób, które dziś nazwalibyśmy czarownicami, nie określiłaby siebie w ten sposób. Byli to zielarze, magicy i wyznawcy Bogini, jednak ich życie różniło się znacząco od naszego. Magia, którą praktykowali, mogła wyrastać z tego samego źródła, jednak nie było to znane nam czarostwo.

W rzeczywistości dzisiejsza wiedza magiczna jest jak wciąż zmieniający się krajobraz. Kiedy w latach pięćdziesiątych magia wróciła do powszechnej świadomości za sprawą tak znamienitych nazwisk jak Gerald Gardner, zmieniła się i przedefiniowała wiele razy. Czarostwo przeszło drogę od trzymanych w tajemnicy sabatów, rządzonych surowymi regułami i hierarchicznymi strukturami, poprzez feministyczny kult zapomnianej bogini do eklektycznej mieszanki pogaństwa, sięgającego korzeniami do wierzeń nordyckich, egipskich i indiańskich.

Wszystkie te odmiany nadal istnieją, obok całej masy innych, i każda z nich jest równie wartościowa jak praktykowane przez naszych przodków rytuały. Skąd więc masz wiedzieć, czy jesteś czarownicą? A jeśli jesteś, to jaką?

Niektórzy z czytelników znają już odpowiedzi na te pytania. Inni wcale ich nie szukają i to też jest w porządku. Naprawdę nie musisz wiedzieć, czy jesteś czarownicą lub jaką ścieżką będziesz podążać, żeby czerpać pożytek z niniejszej książki.

Z drugiej strony celem tej książki jest pomaganie ludziom w zintegrowaniu ich wierzeń z codziennym życiem, więc może będzie ci łatwiej, jeśli zawęzisz spektrum poszukiwań. W ostateczności dowiadywanie się nowych rzeczy o różnych formach współczesnego czarostwa również jest fascynującym doświadczeniem.

Miałam wyjątkową okazję uczestniczyć w niezwykłym pogańskim zlocie, który odbywa się co roku w lutym w San Jose w Kalifornii. Pantheacon to wielkie wydarzenie, gromadzące sporo ponad dwa tysiące ludzi w czasie dwóch i pół dnia trwania zlotu. Odbywają się tam wspaniałe warsztaty, rytuały i występy muzyczne, możesz również spotkać wielu autorów swoich ulubionych „magicznych” książek. Jest tam głośno, energetycznie i czasem trochę przytłaczająco. Jest to również świetne miejsce, aby obserwować ludzi, ponieważ na zlocie spotkasz praktycznie każdego poganina, jakiego sobie wyobrazisz, a także takich, których istnienia się nie spodziewałaś.

Dla mnie jest to jedna z najpiękniejszych rzeczy w pogaństwie. W większości jesteśmy niezwykle tolerancyjną grupą. Nie twierdzę, że nie spotkasz czarownic, które będą krytykować siebie nawzajem. Niektóre z nich oskarża się o bycie fluffikami, które nie traktują pogaństwa zbyt poważnie, inne natomiast krytykowane są za przesadny radykalizm. Tak jak w każdej grupie, można u nas spotkać osobników, którzy nie dogadują się z pozostałymi lub uważają, że tylko ich poglądy są słuszne.

Najczęściej spotykam jednak pogan, którzy z radością akceptują siebie nawzajem (w istocie poganie uwielbiają się przytulać), nieważne, jaką formą czarostwa się parają.

Jeśli masz wątpliwości, jak powinnaś siebie określić, nie jesteś w tym osamotniona. Jak wspomniałam, nazewnictwo we współczesnym czarostwie może być dość zwodnicze. Dobra wiadomość jest taka, że w odniesieniu do siebie możesz używać takiego terminu, na jaki masz ochotę.

Nie ma złej drogi

Wspaniałą cechą współczesnego czarostwa jest to, że nie ma jednej właściwej drogi, którą należy podążać, co równocześnie oznacza, że nie ma też złych dróg.

Cóż, oczywiście nie zawsze jest to prawdą. Jeśli robisz coś, co szkodzi tobie lub drugiemu człowiekowi, osobiście uznałabym to co najmniej za złą, jeśli nie niebezpieczną drogę (dla ducha i nie tylko).

Nie jest to jednak religia, która „osądza”, sama musisz dokonywać swoich wyborów. Czarostwo jest duchową praktyką, opartą między innymi na odpowiedzialności. Poruszam to zagadnienie dokładniej w _The Goddess Is in the Details_, więc nie będę omawiać go tutaj szerzej. Wystarczy powiedzieć, że jako czarownice wierzymy, iż każdy jest odpowiedzialny za własne czyny i musi ponieść ich konsekwencje. Nie ma wytłumaczenia w stylu „to diabeł zmusił mnie do tego”, a grzechy nie znikają w momencie, kiedy się z nich wyspowiadamy. Musimy brać odpowiedzialność za własne wybory i żyć z tym, co ze sobą przynoszą.

Mówiąc ogólnie, jeśli odnajdziesz ścieżkę, która ci odpowiada – kieruje twoje życie we właściwą stronę i karmi twoją duszę – jest to prawdopodobnie właściwa dla ciebie droga. W przeciwieństwie do innych religii pogaństwo jest elastyczne; możesz się spodziewać, że twoje praktyki zmienią się na przestrzeni lat, tak jak zmieniają się twoje życie i potrzeby.

Sama jestem tego dobrym przykładem. Zaczęłam praktykować wraz z grupą, na której czele stała kobieta, która pobierała nauki w duchu formalnego nurtu wicca, a potem praktykowała razem z dość zróżnicowanymi pod względem wierzeń wyznawcami. Kiedy do nich dołączyłam (wówczas nie nazywała jeszcze swojej grupy sabatem, choć pod wieloma względami na takiej zasadzie funkcjonowaliśmy), wypracowała praktykę, którą uznałabym za klasyczny nurt wicca pod względem podejścia, ale bez części bardziej sztywnych aspektów, na przykład gardneriańskich sabatów pierwszego, drugiego i trzeciego stopnia. (Chociaż kazała mi przejść ponadroczne szkolenie, które się przeciągało, zanim zostałam mianowana na wysoką kapłankę, zresztą nie przez nią. To jednak inna historia).

Na przykład kiedy odprawialiśmy rytuały, przewodzili im wysoki kapłan oraz wysoka kapłanka, wykorzystywaliśmy wiele elementów z tradycji wicca, w tym przywołanie strażników, zapalanie czerwonej świecy dla żywiołu ognia, niebieskiej dla żywiołu wody i tak dalej (jest to typowo współczesna praktyka; w przeszłości jeśli czarownice używały świec, były to z pewnością świece zwykłe, niebarwione).

Jeśli czytasz moje książki, zauważysz, że wciąż wykorzystuję do praktyki wiele z tych elementów. Powtarzanie znanych schematów pozwala ukształtować podłoże do pracy w grupie, a ja wybieram proste komponenty, które mi odpowiadają. Można powiedzieć, że te części są dla mnie najbardziej naturalne.

Jednak na przestrzeni lat moje magiczne praktyki zmieniały się wraz ze mną. Członkowie mojej grupy Blue Moon Circle czasem przejmują pałeczkę i sami prowadzą rytuały. W miarę jak zdobywają doświadczenie i pewność siebie, coraz częściej stają na czele grupy. Czasami ktoś wprowadza element, który wszystkim podoba się bardziej niż ten wykorzystywany wcześniej przeze mnie, adaptujemy więc nową praktykę i dodajemy ją do naszego repertuaru.

Jako wysoka kapłanka zwykle najpierw formuję okrąg, następnie wszyscy wzywamy strażników, a ja przywołuję Boginię (podczas rytuałów sabatu, jeśli nie ma pełni księżyca, wzywam także Boga). Jeden z członków Blue Moon znalazł jednak przepiękną inwokację, którą wypowiada cała grupa, wspólnie formując okrąg, wzywając strażników i przywołując Boginię. Tak bardzo spodobała nam się energia, która wytwarza się w trakcie tej inwokacji, że często stosujemy ją zamiast bardziej tradycyjnej metody. Zmiana oraz ewolucja to dobre zjawiska.

Moja osobista praktyka również uległa zmianie. Kiedy jestem sama, moje praktyki nabierają bardziej nieformalnego charakteru – rzadko formuję krąg, zamiast tego wyobrażam sobie, że znajduję się wewnątrz świętej, strzeżonej przestrzeni. Lata praktykowania magii dały mi umiejętność pracy bez pomocy narzędzi i formuł, które wcześniej wykorzystywałam do osiągnięcia odpowiedniego poziomu skupienia.

Nie chodzi o to, że wcześniejsza forma mojej praktyki była nieprawidłowa, a obecna jest właściwa. Moje potrzeby i mój styl uległy zmianie, więc razem z nimi zmieniły się także moje rytuały. Na tym właśnie polega piękno duchowej praktyki, która może zmieniać się razem z nami.

Dawniej uważałam się za wiccankę. Nadal zdarza mi się używać tego terminu w zależności od tego, z kim rozmawiam. Wielu ludzi niezwiązanych z ruchem pogańskim słyszało tę nazwę i kojarzy im się lepiej niż słowo „czarownica”.

Z drugiej strony należę do grupy ludzi, którzy uważają, że najwyższa pora, aby nadać słowu „czarownica” bardziej pozytywne konotacje. Czuję również, że „czarownica”, termin o zdecydowanie szerszym znaczeniu niż „wiccanka”, lepiej oddaje charakter mojej obecnej ścieżki (mimo iż wiele z moich praktyk wciąż ma klasycznie wiccańską formę), więc chętniej mówię o sobie jako o czarownicy lub, w ogólnie religijnej dyskusji, jako o pogance.

Żaden z tych terminów nie jest niepoprawny i każdy w jakiś sposób odnosi się do mnie. Jednak na obecną chwilę najbardziej pasuje mi czarownica. Tak jak wszystko inne, to też oczywiście może ulec zmianie.

Jeśli próbujesz odnaleźć określenie, które najlepiej cię opisuje, zacznij od przyjrzenia się ogólnym zasadom, jakimi rządzi się twoja praktyka, jeśli taką masz. Jeśli skłaniasz się do mniej formalnych rytuałów i wolisz po prostu pójść do lasu lub stać przy blasku księżyca, zamiast trzymać się konkretnej formuły, możesz nazwać siebie poganką i to określenie powinno ci wystarczyć. Jeśli podążasz klasyczną ścieżką wicca lub jedną z jej wielu odnóg, masz ułatwiony wybór. Ci, którzy nie czują się dobrze jako wiccanie i którym nie odpowiada ten wizerunek, ci, którzy nie przestrzegają ogólnych „zasad” (wicca nie jest szczególnie nakierowana na przestrzeganie reguł, jednak możesz na przykład nie wierzyć w zasadę „nie krzywdź drugiego”, czego przestrzegają wszystkie czarownice) lub którzy wolą bardziej ogólny termin, mogą nazywać siebie czarownicami.

Podoba mi się sposób, w jaki słowo „czarownica” łączy nas z przeszłymi pokoleniami ludzi, którzy dawno temu ujarzmili moc żywiołów i magię, czyniąc swoje życie lepszym i pogłębiając swój związek z naturą. Tutaj nie ma jednak złych wyborów. Możesz wybrać dla siebie każdą z nazw, tak jak możesz stworzyć własną ścieżkę duchową, która będzie odpowiadać twoim potrzebom, osobowości i stylowi życia.

Tworzenie własnej ścieżki

Kiedy już ustalisz mniej więcej, jakim typem czarownicy jesteś, możesz rozpocząć prace nad tworzeniem osobistej ścieżki duchowej, która będzie ci najlepiej odpowiadać. Ci z was, którzy praktykują od dawna, weszli już na swoją ścieżkę. Możecie zastanowić się, czy ta droga wciąż wam odpowiada (lub czy kiedykolwiek odpowiadała).

Jeśli na przykład twoja ścieżka duchowa jest w większości teoretyczna (co miesiąc odprawiasz rytuał pełni księżyca, ale tak naprawdę nigdy nic ci nie przyniósł), możesz spróbować stworzyć praktykę, którą będzie ci łatwiej wprowadzić w życie.

Poniżej znajdziesz listę czynników, które warto wziąć pod uwagę podczas tworzenia lub zmiany duchowej ścieżki.

Potrzeby i pragnienia

Co pragniesz osiągnąć za pomocą duchowej praktyki? Pragniesz czegoś, co będzie pociechą w trudnych chwilach, a może chcesz zgłębić tajemnicę wszechświata? Zastanów się, co tak naprawdę chciałabyś odnaleźć na wybranej przez siebie ścieżce.

Ja na przykład pragnę nawiązać połączenie z bóstwem. Wicca pozwoliła mi odnaleźć Boga i Boginię i odczuwać ich obecność w sposób, jakiego nigdy nie udało mi się osiągnąć jako Żydówce, członkini Kościoła unitariańskiego czy osobie zgłębiającej buddyjskie nauki. Zawsze czułam związek z naturą, więc ścieżka oparta na żywiołach ziemi, powietrza, ognia, wody oraz duchu od razu do mnie przemówiła.

Możesz potrzebować trochę czasu, aby zrozumieć, co tak naprawdę pragniesz odnaleźć: wiarę, spokój, nadzieję, siłę, energię, moc, skupienie, kierunek, inspirację, miłość, akceptację, połączenie z naturą, bóstwem, swoim własnym wewnętrznym duchem lub z innymi, którzy wierzą w to co ty. Przygotuj listę rzeczy, których chciałabyś doświadczyć na wybranej ścieżce, następnie w miarę zagłębiania się w niniejszą książkę (i we własne życie) możesz wybrać te elementy, które będą najlepiej odpowiadać twojej duchowej drodze.

Osobowość i preferencje

Czy poszukujesz drogi, którą będziesz dzielić z innymi, czy może lepiej czujesz się podczas samotnej wędrówki? Szukasz zasad i praktyk odprawianych w konkretnym czasie (jak rytuał pełni księżyca czy sabaty), a może wolisz kierować się tym, co w danej chwili cię porusza? Ważne jest, abyś znalazła ścieżkę, która odpowiada twoim osobistym preferencjom, w innym wypadku nie będzie przynosić ci radości. Coś, co odpowiada innej czarownicy, niekoniecznie będzie dobre dla ciebie.

Lubię spędzać dużo czasu sama, więc można by przypuszczać, że powinnam wybrać samotną drogę. Jednak mimo iż w wielu wypadkach jestem samotnikiem, okazało się, że jestem „towarzyską” czarownicą. Wiele rzeczy robię na własną rękę, ale uwielbiam energię, która tworzy się podczas wspólnej praktyki grupy czarownic.

Nie wszyscy są w stanie odnaleźć w swoim otoczeniu grupę osób, z którymi można praktykować, nawet jeśli rytuały grupowe są zgodne z ich preferencjami. Istnieje jednak wiele grup wirtualnych, do których można dołączyć. Można również dać początek własnej grupie, złożonej z podobnych do siebie osób – tak jak ja to zrobiłam.

Wolność otwartej praktyki

Wiele z czarodziejskich praktyk może odbywać się w bardzo subtelny sposób. Czarostwo kuchenne na przykład przypomina przygotowywanie kolacji. Ścieżka, którą wybierzesz, może zależeć od tego, jak bardzo otwarcie będziesz mogła praktykować. Jeśli twoi domownicy nie akceptują religii pogańskiej, postaraj się odnaleźć w książce opcje, które nie wymagają posiadania ołtarza lub innych charakterystycznych dla czarostwa narzędzi.

W odwrotnym przypadku, jeśli wychowujesz swoje dzieci jako poganka (tak jak niektórzy z moich przyjaciół), możesz poszukać ścieżki, którą mogą podążać także młodsi uczestnicy. Jest wiele opcji kompromisu; jeśli na przykład chcesz mieć ołtarz, możesz schować go w miejscu, w którym nikt go nie zobaczy, i wyciągać go tylko, gdy jesteś sama.

Czas i energia

Bądźmy realistami: nikt z nas nie dysponuje taką ilością wolnego czasu i energią, jaką chcielibyśmy przeznaczyć na poświęcenie się magicznym praktykom. Dla większości z nas życie to pasmo obowiązków, praca, partner, dzieci, dom, zwierzęta i milion innych rzeczy, które wypełniają nam codzienną egzystencję. Czasami trudno jest znaleźć chwilę na modlitwę, zaklęcia czy rytuały. (Zwłaszcza jeśli masz dzieci!) Łatwo jest zepchnąć duchowość na ostatnie miejsce w gąszczu codziennych obowiązków.

Z drugiej strony, jeśli wciąż czerpiesz energię z wewnętrznej studni, musisz zrobić coś, żeby ją ponownie napełnić. W innym wypadku pewnego dnia wyczerpiesz własne zasoby i nie będziesz mieć siły. Jeśli spojrzysz na to w ten sposób, poświęcenie czasu i energii na duchową praktykę nie będzie dodatkowym zajęciem, ale elementem koniecznym do zachowania życiowej równowagi.

Poszukując ścieżki, którą chcesz stworzyć (lub dostosować), patrz racjonalnie na swoje oczekiwania oraz czas i energię, jakie jesteś w stanie poświęcić. Jeśli będzie to tylko pięć minut dziennie, zechcesz wykorzystać je w pełni. (Patrz: rozdział trzeci, część poświęcona pięciominutowym rytuałom). Jeśli zamierzasz skupić się na pracy magicznej dwa razy w miesiącu przez godzinę, obserwuj pełnię i nów księżyca.

Każda ścieżka jest inna i każdy z nas ma wolność wyboru takiej drogi, która najlepiej będzie odpowiadać naszym potrzebom, aby móc czerpać z niej na miarę swoich możliwości. Ci z nas, którzy praktykują od lat, również mają możliwość (niektórzy powiedzieliby, że obowiązek) zmiany i dostosowania swojej ścieżki, w miarę jak uczymy się i dojrzewamy.

Czasem trudno jest znaleźć czas, aby skupić się na duchowej pracy. Musisz uczynić z niej priorytet, a następnie sumiennie wypełniać podjęte zobowiązania. Nikt nie będzie nad tobą stał i zmuszał cię do skupienia się nad własną duchowością. Mam jednak nadzieję, że ta książka ułatwi ci pogodzenie praktyki duchowej, której poszukujesz, z twoim życiem codziennym.

Podzielę się z tobą czymś, co odkryłam wiele lat temu. Może dla ciebie również będzie to pewnego rodzaju olśnienie.

Kiedyś, obserwując różne czarownice, które znałam, myślałam sobie: „Ta osoba ma w sobie coś wyjątkowego. Nie wiem, co to jest, ale chciałabym być taka jak ona”.

Wiecie, jakie osoby mam na myśli: emanuje z nich jakaś silniejsza energia, wydają się bardziej skupione i „magiczne”. Nie wiesz, co dokładnie mają w sobie, ale zawsze wyróżniają się z tłumu innych czarownic. Nie są idealne; mają swoje problemy, słabości i gorsze dni, tak jak każdy z nas, ale mają też w sobie „to coś”, co nas przyciąga.

Trochę mi to zajęło, ale w końcu zrozumiałam, co te osoby mają wspólnego. Każda z nich jest szczera i zawsze robi to, co mówi. One nie tylko biorą udział w sabatach, ale też żyją nimi, wprowadzając swoje magiczne wierzenia w każdy aspekt codzienności – nie poprzez ostentacyjne działania, krzyczące „spójrz na mnie, jestem czarownicą” (być może dlatego tak długo zajęło mi zrozumienie, o co w tym chodzi), ale w sposób cichy, subtelny, odnoszący się do najważniejszych elementów ich życia.

Tym osobom udało się połączyć duchowość z życiem codziennym, aby stale podążać wyznaczoną ścieżką, w mniejszym bądź większym zakresie. Kiedy zdałam sobie z tego sprawę, wiedziałam już, że właśnie taką czarownicą pragnę zostać. Dało to początek najważniejszym zmianom na mojej osobistej ścieżce, jak również było inspiracją do napisania _The Goddess Is in the Details_ oraz książki, którą trzymacie teraz w rękach.

Choć może się wydawać, że bycie czarownicą w codziennym życiu jest niemożliwe, tak naprawdę jest to całkiem łatwe. Po pierwsze musisz wiedzieć, że tego chcesz, następnie musisz wejść na właściwą ścieżkę i codziennie nią podążać, krok za krokiem.

Pomyślałam, że ciekawym dodatkiem do książki byłyby historie konkretnych osób, które zdecydowały się podążać własną ścieżką. Każda z nich jest inna, ale odpowiednia dla osoby, która ją wybrała. Poprosiłam kilku pogańskich autorów, aby podzielili się z tobą swoją historią – dla rozrywki, inspiracji i aby rzucić trochę światła na to, jak wiele istnieje sposobów, aby dotrzeć tam, gdzie każdy z nas pragnie się znaleźć: gdzie nasza osobista praktyka łączy się z codziennością.

Niektórzy z nich mają własny pogląd na praktyki oraz sugestie dotyczące sposobów odprawiania rytuałów, na które sama bym nie wpadła. Nie mogłabym wymarzyć sobie wspanialszych historii niż te, którymi podzielili się ze mną ci cudowni autorzy.

Korzyści płynące z pluralizmu religijnego
BLAKE OCTAVIAN BLAIR

Współczesne pogaństwo charakteryzują wspaniały potencjał, rozwój oraz autonomia, która dla wielu z nas była inspiracją do wkroczenia na tę ścieżkę. Zawsze czułem, że nie ma jednej właściwej drogi, ale wiele równorzędnych ścieżek prowadzących do prawdy. Moja praktyka pogańska wyrastała z szacunku i uwielbienia dla tej zasady.

Na początku swojej drogi praktykowałem w ramach jednego z rdzennych odłamów współczesnego czarostwa i pogaństwa. Był to odłam stosunkowo utylitarny. Dał mi możliwość wyrażenia mojego zainteresowania praktykami duchowymi nakierowanymi na żywioł ziemi, pozwalając jednocześnie na poznanie wielu innych ścieżek pogańskich oraz teologii, rytuałów i praktyk z nimi związanych, jak również doświadczenie wielu obliczy Boskości, które istnieją w światowych religiach. Poganie zazwyczaj są głodni wiedzy i chętnie zgłębiają religie świata; dla mnie oznaczało to wybranie religioznawstwa jako drugiej specjalizacji na studiach.

Zawsze starałem się poszukiwać duchowych doświadczeń, zachowując otwarty umysł i serce. Dzięki takiej postawie nie szukałem elementów, które odpowiadają mojej ścieżce, ale te elementy same mi się objawiały! Bóstwa zaczęły mnie odwiedzać, zostawiając znaki swojej obecności oraz wskazówki. Podczas obcowania z boskimi siłami często przekonuję się, że ci, z którymi mamy pracować, sami nas znajdą; nie musisz ich desperacko szukać, wystarczy, że otworzymy nasze zmysły na ich obecność i przekazywane wiadomości. Takie spotkania i wiadomości pozwoliły mi na poznanie hinduskich bóstw i włączenie tradycyjnych elementów _puja_ (rytualnego kultu) do mojej osobistej praktyki.

Zawsze postrzegałem boskość przez pryzmat jej politeistycznej różnorodności. Uważam, że to w dużej mierze przyczyniło się do mojej otwartej postawy, dzięki której bez trudu mogę zrozumieć i zaakceptować wierzenia, które są mi obce lub sprzeczne z moimi własnymi. Nie potrzebuję rygorystycznej teologii „albo/albo”; zawsze bliższa była mi postawa teologiczna, która dopuszczała paradygmat „oraz/i”. Nie wierzę, że istnienie jednego sposobu postrzegania Boga, boskości czy życia po śmierci musi wykluczać inne poglądy. Taka otwartość może zaprowadzić nas na drogę nauki, interakcji i możliwości poznania innych perspektyw, które nas kształtują i pomagają przedefiniować własne poglądy.

Moja praktyka wciąż dojrzewa i ewoluuje, a dowodem tego jest podjęcie przeze mnie nauk, dzięki czemu zostałem nauczycielem reiki i szamanem. Nadal praktykuję magię, czarostwo i w ramach moich rytuałów składam cześć hinduskim bóstwom. Jednak obecnie określiłbym swoją ścieżkę jako głównie szamańską, zawierającą poglądy animistyczne i w dużym stopniu nakierowaną na świat natury i ducha.

Ścieżka duchowa jest jak żywy organizm, który dojrzewa i zmienia się. Wielu ludzi obawia się zmian dotyczących ich praktyk duchowych lub teologii z wielu powodów. Jednak dojrzewanie wymaga zmian. Jeśli nie rozwijamy się, może się okazać, że pewnego dnia będziemy kroczyć niechętnie ścieżką, która nie służy naszemu dobru. Musimy pozwolić sobie na wzrost, przemyślenia i odnalezienie własnej duchowej prawdy i drogi. Stały rozwój jest wpisany w prawdziwą duchową ścieżkę. Nieodzownym elementem rozwoju jest natomiast zmiana. Życzę wam wiele szczęścia, gdy będziecie kroczyć swoją ścieżką!

_Dalsza część rozdziału dostępna w pełnej wersji_