Współczesne różdżkarstwo i radiestezja - ebook

OD AUTORA

Szanowny Czytelniku,

kieruję do ciebie kolejną książkę, tym razem o różdżkarstwie.

Do tej pory pisałem głownie o wahadlarstwie, czas więc wreszcie uzupełnić wiedzę radiestezyjną o podstawy różdżkarstwa.

Różdżkarstwo było dawniej kojarzone głównie z wykrywaniem „żył wodnych” oraz różnego rodzaju minerałów. W ten sposób przy pomocy różdżki znajdowano miejsca do poboru wody podziemnej oraz pokłady surowców wydobywanych w górnictwie.

Również dzisiaj różdżkarstwo widziane jest głównie jako dziedzina poszukiwania wody podziemnej, wykrywania „żył wodnych”, lokalizacji miejsca pod wykonanie studni, a także określania terenów „zdrowych” dla przebywania ludzi.

Tak naprawdę różdżkarstwo może mieć jednak o wiele szerszy zakres działania, ze względu na to, że za pomocą różdżki możemy praktycznie wykonać również takie same badania radiestezyjne, jak za pomocą wahadła.

Pamiętam, że na początku nauki radiestezji wahadło jakby samo obracało mi się w rękach, natomiast z uruchomieniem różdżki dwuramiennej miałem bardzo poważne kłopoty. Wzięły się one jednak tylko z tego, że na podstawowym kursie radiestezji nie nauczono mnie właściwego posługiwania się różdżką.

Aby zapobiec takim sytuacjom, w tej książce każdy Czytelnik znajdzie właściwy opis posługiwania się dowolnymi rodzajami różdżek, aby bez żadnego problemu mógł nauczyć się praktycznego posługiwania się tymi przyrządami. Postaram się przekazać maksimum niezbędnej wiedzy, jak również praktycznych porad dla opanowania różdżkarstwa.

Oprócz podstawowych wiadomości na temat różdżkarstwa, Czytelnik dowie się także o wspólnych zasadach dotyczących ruchu różdżek i wahadeł nad pasmami zadrażnień radiestezyjnych.

Dodatkowo, tak jak we wszystkich poprzednich moich książkach, będziemy kontynuować rozważania na temat zastosowania w różdżkarstwie i wahadlarstwie dwóch odmiennych metod pracy, to jest fizycznej i mentalnej.

Książka stanowi kolejną próbę opisania zasad radiestezji, ze szczególnym uwzględnieniem różdżkarstwa, w metodycznie nowy, odmienny sposób, w stosunku do innych podręczników.

Życzę przyjemnej, udanej i pożytecznej lektury przy czytaniu tej książki.

Tomasz SitkowskiRÓŻDŻKI RADIESTEZYJNE

Różdżka jest głównym przyrządem pracy w radiestezji, poza wahadłem. Istnieją tacy radiesteci, którzy posługują się wyłącznie różdżką. Takie osoby możemy z całą pewnością nazwać różdżkarzami.

Za pomocą ruchu różdżki, różdżkarz dokonuje identyfikacji oraz lokalizacji i oceny zjawisk radiestezyjnych.

Posługiwanie się różdżką znane jest od tysiącleci. Istnieją rysunki naskalne sprzed około 10 000 lat, takie świadectwo przedstawiono na rysunku 1.

Oprócz tego znane są przykłady i wyobrażenia o posługiwaniu się różdżką już w czasach starożytnych, w krajach takich jak na przykład, Egipcie, Chinach czy Rzymie. Przykłady te zilustrowano na następnych rysunkach. Na przykład, na rysunku 3 przedstawiono postać starożytnego Chińczyka z dziwnym przedmiotem w ręku, który podobno ma stanowić rodzaj różdżki.

Rysunek 1. Malowidło z groty w Algierii sprzed około 10 000 lat

Rysunek 2. Wyobrażenie różdżkarzy w starożytnym Egipcie

Rysunek 3. Rycina starożytnego chińskiego różdżkarza

Posługiwanie się różdżką w Europie znane jest co najmniej od średniowiecza. Widok europejskich różdżkarzy przedstawiono na rysunku 4. W Europie różdżkarstwo służyło głównie do wykrywania żył wodnych oraz w górnictwie do wykrywania pokładów minerałów.

Rysunek 4. Rysunki europejskich różdżkarzy. Odmienny sposób trzymania różdżki: A. Różdżkarz trzyma różdżkę podchwytem; B. Różdżkarz trzyma różdżkę nachwytem

W średniowiecznej Europie, ze względu na nieznany, tajemniczy sposób poruszania się różdżki, różdżkarstwo kojarzono dość powszechnie z magią i czarami. Dlatego też aż do tej pory różdżka uznawana jest przez niektórych za przyrząd, którym posługują się wszelkiego rodzaju czarodzieje, wróżki i magowie.

Z tego też względu tytuł tego rozdziału nazwałem „Różdżki radiestezyjne”, dla zdecydowanego odcięcia się od różnych magicznych praktyk i sytuacji.

W książce tej będziemy omawiać wyłącznie radiestezyjne wykorzystanie różdżki, bez żadnych odniesień do magii, czarów, wróżenia, jak również do wszelkich abstrakcyjnych wyobrażeń psychicznych i duchowych.

Tym samym możemy uznać, że różdżkarstwo związane jest z tak zwanym odruchem różdżkarskim, który powoduje powstawanie ruchów różdżki. Odruch ten powstaje pod wpływem oddziaływania na organizm człowieka różnych, niewidzialnych oraz tak naprawdę nieznanych nam jeszcze do tej pory, bodźców.

Uwaga ta jest o tyle istotna, że radiestezja nie uporała się jeszcze do tej pory ze znalezieniem bodźca oddziałującego na nasz organizm, który odpowiedzialny jest za powstawanie ruchów różdżki i wahadła w rękach radiestety.

Przyjmowane do tej pory określenia bodźców radiestezyjnych, takie jak ”promieniowanie radiestezyjne”, „wibracje” lub „energie”, są jedynie umownymi, mentalnie wymyślonymi pojęciami i na pewno nie są wynikami badań naukowych, jak to jest niekiedy sugerowane. Pojęcia te wymyślono w celu objaśniania zjawisk radiestezyjnych. Jak do tej pory nie udowodniono jeszcze obiektywnego istnienia żadnego z wyżej wymienionych bodźców radiestezyjnych. Od blisko 100 lat trwają bezskuteczne poszukiwania domniemanego bodźca w postaci tak zwanego „promieniowania radiestezyjnego”, które nadal stanowi jedynie mentalnie wymyśloną, do tej pory nieudowodnioną, hipotezę.

Dlatego też na początku naszych rozważań na temat różdżkarstwa, proponuję przyjęcie podstawowego założenia, że:

reakcje różdżkarskie powodowane są przez nieznane dotychczas bodźce, które doprowadzają do wytworzenia w naszym organizmie impulsu nerwowego, powodującego podrażnienie tkanek pobudliwych, którego efektem jest powstanie ruchu różdżki w rękach radiestety.

Trzymajmy się zatem tego rodzaju interpretacji, ponieważ związana jest ona z realnym pojęciem odruchu różdżkarskiego i wahadlarskiego, istniejącymi w radiestezji.ODRUCH RÓŻDŻKARSKI

Dlaczego różdżka się porusza? Podstawowym działaniem w różdżkarstwie i wahadlarstwie jest uzyskiwanie i interpretacja specyficznego rodzaju ruchu różdżek i wahadeł w rękach radiestetów. Na podstawnie wymyślonego sposobu interpretacji ruchu przyrządów, podejmowane są dalsze decyzje co do wykrywania, lokalizacji i oceny zjawisk radiestezyjnych.

Jednakże tak naprawdę nie znane są nam do tej pory prawdziwe przyczyny i mechanizm powstawania ruchu różdżki i wahadła. Istnieją na ten temat jedynie mniej lub bardziej prawdopodobne teorie i hipotezy służące do wyjaśnienia tego zjawiska, którymi z niezachwianą wiarą posługują się, jak do tej pory, różni radiesteci oraz szkoły radiestezji.

Dyskusję na ten temat należałoby więc najlepiej zacząć zupełnie na nowo, a więc od zastanowienia się nad pojęciem odruchu różdżkarskiego lub wahadlarskiego.

Oprócz przeróżnych hipotez, w radiestezji istnieje bowiem również pojęcie odruchu, który powoduje powstawanie ruchów różdżki i wahadła.

Czym zatem jest zjawisko odruchu?

W psychologii jest to nieświadoma reakcja psychiczna.

W fizjologii to automatyczna, bezwiedna reakcja organizmu na oddziaływanie fizycznych lub psychicznych bodźców. Reakcja ta zachodzi przy udziale ośrodkowego układu nerwowego.

Do uzyskania odruchu niezbędne jest wytworzenie w naszym ciele impulsu nerwowego, który powoduje podrażnienie tkanki nerwowej, co w następstwie prowadzi do powstania ruchu różdżek i wahadeł w rękach radiestetów.

Jedno jest pewne, że bez wytworzenia niezbędnego impulsu nerwowego pobudzającego nasz układ nerwowy, żaden ruch przyrządów radiestezyjnych zupełnie nie może zaistnieć.

Tak więc cały mechanizm powstawania ruchu przyrządów radiestezyjnych zachodzi w automatyczny i nieznany sposób wewnątrz naszego organizmu, poza naszą świadomością.

W tym właśnie sensie jest zupełnie usprawiedliwione użycie pojęcia tak zwanej podświadomości, ponieważ cały proces wykrywania bodźców radiestezyjnych i uruchomienia różdżki, odbywa się w sposób automatyczny poza naszą świadomością.

Problem z interpretacją pojęcia i roli podświadomości w radiestezji powstaje jednak dopiero w momencie, w którym zaczynamy go sobie różnie wyobrażać i interpretować.

W zależności od przyjętej metody pracy, nieznany nam proces ruchu przyrządów można próbować wytłumaczyć w zupełnie inny sposób.

W metodzie fizycznej zakłada się, że reakcje różdżkarskie zachodzą w automatyczny sposób, na zasadzie naturalnego odruchu, który powstaje w wyniku oddziaływania fizycznych bodźców na nasz organizm, na skutek nieuświadomionego podrażnienia tkanek pobudliwych.

W metodzie mentalnej zakłada się, że reakcje różdżkarskie zachodzą i są sterowane wyłącznie w wyniku decyzji podejmowanych przez nasz nieświadomy umysł, analogicznie do wszystkich innych działań odbywających się poza naszą świadomością.

W metodzie mentalnej ignoruje się zupełnie naturalnie powstające fizyczne odruchy lub też uważa się, że nic takiego jak zjawisko naturalnego odruchu różdżkarskiego i wahadlarskiego po prostu nie ma prawa istnieć.

W ten sposób w wyniku podjętych umownie założeń mentalnych, mimowolnie doprowadza się do blokady odczuwania przez nas oddziaływania fizycznych bodźców i powstawania odruchu radiestezyjnego, który zastępuje się wymyślonymi wyobrażeniami o decyzjach powstających wyłącznie w naszym umyśle.

Taka sytuacja doprowadza niechcący do utworzenia w naszym umyśle zupełnie umownego, specjalnego wyobrażenia stanu podświadomości, w postaci fantomu zaprzyjaźnionej i przychylnej nam postaci, z którą można sobie pogadać, poplotkować, zawsze poprosić o pomoc i poradę oraz zlecić jej wykonywanie badań radiestezyjnych. W ten sposób przeważnie uzasadnia się potrzebę stosowania metody mentalnej w radiestezji.

Wydaje się, że takie właśnie uproszczone i umowne wyobrażenie podświadomości powszechnie leży u podstaw szeroko rozumianej metody mentalnej. To zwykle do takiego fantomu szereg radiestetów zwraca się w formie pytań oraz próśb, w celu rozwiązania wszelkiego rodzaju problemów w radiestezji.

Chodzi zatem o dwa różne podejścia do istoty radiestezji.

Musimy opowiedzieć się zatem, jaka jest natura odruchu radiestezyjnego oraz w jaki sposób tłumaczymy sobie pojęcie podświadomości. Te dwie różne koncepcje przedstawiono na rysunkach 5 i 6.

Rysunek 5. Wyobrażenie domniemanego sposobu powstawania naturalnego odruch różdżkarskiego i wahadlarskiego

Rysunek 6. Wyobrażenie sposobu współpracy radiestety z podświadomością, według założeń metody mentalnej

Być może rozwiązanie kwestii odruchu radiestezyjnego leży gdzieś pośrodku sprawy, w wyniku nieświadomego połączenia obu metod radiestezyjnych, dlatego też musimy liczyć się z mieszaniem i uzupełnieniem się obu metod.

W dalszej części książki będziemy omawiać przykłady różnego sposobu rozumienia metod oddziaływania radiestezyjnego.