Wstążka czasu - ebook

Kałuże

Niespiesznie przemierzam krajobraz teraźniejszości

Przepływają obok niespełnienia dobre chęci

niepotrzebne doświadczenia

zmienne w czasie prawdy

wszystko na co nie mam wpływu

Niekiedy piach i kurz maskują nierówności

Zdradliwe dziury czyhają na nieuważnych

Często deszcz wspomnień wyrównuje powierzchnię

łagodzi linię horyzontu

Duże i małe rozlewiska wabią złotym odbiciem dnia

metalicznie połyskują w mroku

Chyba nieprzypadkowo wpadam w najgłębsze kałuże

przelewam przez palce wodę

rozpryskuję błoto szczęśliwa że wytropiłam

niepowtarzalność

wolna od niepokoju że muszę tam pozostać„Owoce”

(obraz Alfonsa Muchy)

Wyrafinowanie

zamknięte w barwach

w liniach

w kształtach

owoców

i ciała dziewczyny

o dziwnym spojrzeniu

skrywającym

tajemnicę

czy strach

przed żądłem

pszczoły

Dziewczyna

z jesiennymi liśćmi

wplecionymi we włosy

misternie

na kształt wianka

niesie soczystą

dojrzałość owoców

w paterze krągłych ramion

wraz z obietnicą wieczornego nasycenia

i być może — radości porankaRóża

Taka na przykład róża

z kropelką krwi na liściu

ze łzami rosy na płatkach

rytuał swój odprawia od stuleci

współgra z każdym obrazem

żongluje symbolami

wabi kaleczy zachwyca,

wstrzymuje oddech

przyspiesza puls

To kicz — powiedzą

Dobremu dziełu

wystarczą kolce

Ścigałam kicz z różą w zębach

(z różą ja a nie kicz)

Z uśmiechem sardonicznym

szukałam go w rzeczach

w poezji sztuce

w sobie i w innych

zanim pojęłam że wszystko (prawie)

co nie jest niczym

można ośmieszyć, nazwać kiczemSekrety

Powyciągane z kątów życiorysu

trafią na szorstkie przeważnie dna szuflad

I tylko musisz pamiętać po której

(prawej czy lewej) stronie są schowane

Kiedyś podejmiesz trud wydobywania

spod całej masy zbytecznych szpargałów

na światło dzienne najskrytszych tajemnic

co własnym życiem żyły w innym świetle

Zobacz — są spójne i się nie podzielą

na jakieś mniejsze kawałki ochłapy

już ich nie zeżrą, nie rozszarpią sępy

No… a że z czasem pospłycały pointy

których wymowę dobrze znasz — nie szkodzi

W drwinach szyderców wciąż tonie sen głębszyPamięć

Gudze

Czy pamiętasz moja mała siostro

nasze wędrówki przez surowy krajobraz Woli

z podtrzymującą niebo wieżą świętego Wojciecha

z pobliską apteką i wieżyczkami

kościołów przy Bema i Karolkowej

Okolice Zakładów Radiowych, Lampowych i Polfy

nasz skrót do Pałacu Kultury

i to że wszędzie było daleko

Czy pamiętasz jak się rozrastał

nasz najbliższy domu światek

między Dworcem Zachodnim i kinem W-Z

(bo już dalej — przy Lesznie czy Żytniej

gabinet dentysty mnie straszył)

Czy pamiętasz jak nowe pochłaniało stare

domy, szyny tramwaju, rzeźby trawnikowe

Stawiając na dostępne narzędzia postępu

naszą młodość w dojrzałość zmieniało powoli

Zacierało obraz rachitycznych drzew

zmurszałych płotów, popękanych betonowych płyt

Chociaż dawno mnie przerosłaś moja siostro

ciągle jestem starsza od ciebie

i teraz — jak kiedyś — wezmę cię za rękę

poszukamy śladów tamtych miejsc

Pójdziemy „w nogę” w rytm starej piosenki

Wędrowali szewcy przez zielony las…Pałac Kultury

Starzy — ci ze świecznika — jego iglicą

potrafią rozdrapywać narodowe rany

Młodszym ubarwia wspomnienia dzieciństwa

jeszcze młodszych prowokuje do zabawy

najmłodszych wciąż chce uszczęśliwiać

Ambitnym budowniczym pozwala by go zasłaniali

od wiatru czy dlatego że taki nieśmiały

wstydzi się swego kształtu albo pochodzenia

choć wielkością jest równy tym bardzo lubianym

Pomimo że doświadczył jak to być non grata

przyjmuje polityków mędrców i krzykaczy

W potrzebie chętnie służy za punkt odniesienia

Skupia światła świąteczne, świeci światłem własnymObrazek ze starego Śląska

Kiedy Maks o świcie zjeżdżał pod ziemię

Freda myślała — co poda na obiad

czy zdąży ze wszystkim na drugą trzydzieści

Codzienne czynności blask garnków i szkła

sprzątanie mieszkania rachunki zakupy

Nie wybiegać w przyszłość a złe skojarzenia

wyrzucać natychmiast z pamięci

W myślach przywoływać sprawy oczywiste

Zupa powinna być esencjonalna

musi gotować się na małym ogniu

okna zakurzone trzeba będzie umyć

Wielkanoc już blisko duszę czas oczyścić

dzieci wkrótce powrócą ze szkoły…

Zmęczona krzątaniną — przysiądzie na chwilę

w czyściutkim fartuszku z lokami pod chustką

obrane kartofle promień słońca liczy

mięso w brytfance skwierczy apetycznie

Jeszcze zmieni bluzkę poprawi firankę,

pomyśli o pierwszych spotkaniach swych z Maksem

o zielonej sukni która potrafiła

wzmocnić kolor jej oczu

jemu oczy zamglić…

Nie ma już domu z ciemnoczerwonej cegły

Maks dawno powrócił ostatni raz z kopalni

Przestała się martwić o niego dopiero

kiedy umarł na płuca zwyczajnie