Wszyscy jesteśmy martwi. Część 2 - ebook

Wto­rek, 6 grud­nia 2022 roku

GI­SELA

Li­nus po­ja­wił się w pracy póź­niej niż zwy­kle. Z oka­zji Dnia Nie­pod­le­gło­ści Fin­lan­dii Jo­se­fin przy­go­to­wała wspólne śnia­da­nie dla ro­dziny, mimo tego, że jej mąż był za­jęty śledz­twem w spra­wie mor­der­stwa. Przy­naj­mniej taką wy­mówkę po­li­cjant po­dał Gi­seli, kiedy za­dy­szany wpadł do ko­mi­sa­riatu.

– Reszta ro­dziny ma wolne, szkoły są dziś za­mknięte – wy­sa­pał, mi­ja­jąc prze­ło­żoną w dro­dze do mę­skiej szatni.

Przez chwilę cze­kała na niego w ko­ry­ta­rzu, a czas biegł nie­zwy­kle wolno, mi­nuta za mi­nutą. W końcu wśli­zgnęła się bez pu­ka­nia do mę­skiej szatni. Li­nus wła­śnie zdjął z sie­bie strój nar­ciar­ski i szedł pod prysz­nic.

– Mamy mało czasu. A mu­simy po­roz­ma­wiać – po­wie­działa.

Li­nus moc­niej owi­nął ręcz­nik wo­kół bio­der.

– Daj mi pięć mi­nut. We­zmę prysz­nic.

– Dam ci trzy mi­nuty. Do zo­ba­cze­nia w moim biu­rze o ósmej – ob­wie­ściła i opu­ściła po­miesz­cze­nie.

Chwilę przed wy­zna­czoną go­dziną Li­nus za­pu­kał do otwar­tych drzwi ga­bi­netu Gi­seli i wszedł do środka. Po dro­dze udało mu się wziąć jabłko z kan­tyny.

Po­li­cjantka spoj­rzała na ze­gar.

– Im­po­nu­jące. A te­raz usiądź i omó­wimy, co do tej pory udało nam się do­wie­dzieć o mor­der­stwach w Tu­li­sa­ari.

Li­nus za­jął krze­sło na­prze­ciwko.

– Wła­śnie roz­ma­wia­łam z le­ka­rzem Sy­lvii Ad­ler – za­częła. – Po­noć ży­cie pa­cjentki nie jest już za­gro­żone. Dziś po po­łu­dniu mają zro­bić ko­lejne ba­da­nia. Je­śli wszystko bę­dzie do­brze, ju­tro bę­dziemy mo­gli z nią po­roz­ma­wiać. Le­karz ostrzega jed­nak, że ko­bieta nie pa­mięta do­kład­nie czwart­ko­wego wie­czoru.

– Moż­liwe, że z cza­sem od­zy­ska pa­mięć? – za­py­tał Li­nus.

Gi­sela wzru­szyła ra­mio­nami.

– My­ślę, że tak. Le­ka­rze nie dają żad­nych gwa­ran­cji, są ostrożni w swo­ich wy­po­wie­dziach, jak po­li­tycy. Czy udało się skon­tak­to­wać z wła­ści­cie­lem domu przy Te­rva­tie dwa­dzie­ścia sześć?

– Tak, jest w Taj­lan­dii na wa­ka­cjach z ro­dziną. Dla­tego tak trudno było go na­mie­rzyć. Po wy­lą­do­wa­niu wy­łą­czył te­le­fon i spraw­dzał wia­do­mo­ści tylko od czasu do czasu. Twier­dzi, że nie ma po­ję­cia, kim są zna­le­zieni w ich domu lu­dzie ani jak do­stali się do środka. We­dług niego nikt w oko­licy nie ma za­pa­so­wych klu­czy. Oczy­wi­ście prze­ra­ziło go to, co się stało.

– Ba­da­li­ście moż­liwe po­wią­za­nia po­mię­dzy ofia­rami?

– Poza Ti­mem i Ulriką, któ­rzy byli parą, nie zna­leź­li­śmy mię­dzy nimi żad­nego związku. Pra­cują w róż­nych bran­żach i nie mają wspól­nych za­in­te­re­so­wań ani zna­jo­mych. Ofi­cjal­nie nic ich nie łą­czy ani nie po­winni się na­wet znać.

– A jed­nak ich ciała zna­le­ziono w tym sa­mym domu. Musi być ja­kiś wspólny mia­now­nik. Trzeba tylko usta­lić jaki – za­uwa­żyła Gi­sela.

– Na­dal wy­py­tu­jemy przy­ja­ciół i współ­pra­cow­ni­ków. Wiele osób prze­ka­zało in­for­ma­cje na te­mat ofiar, ale jak do­tąd nikt nie dał nam żad­nych wska­zó­wek. Wczo­raj roz­ma­wia­łem z przed­sta­wi­cie­lami kor­po­ra­cji tak­sów­kar­skiej. W ze­szły czwar­tek wie­czo­rem było kilka kur­sów do Tu­li­sa­ari. Spraw­dzę to w ciągu dnia.

Li­nus ugryzł jabłko i prze­żu­wał po­woli, w za­my­śle­niu.

– Może na­wią­zali kon­takt przez in­ter­net.

– Jest taka szansa. Tech­nicy prze­glą­dają ich kom­pu­tery i te­le­fony. Poza tym mu­simy po­cze­kać, aż otrzy­mamy ra­port z oglę­dzin miej­sca zbrodni. To może za­jąć jesz­cze kilka dni. Li­czymy na to, że Sy­lvia Ad­ler po­wie nam, po co przy­je­chali do domu przy Te­rva­tie dwa­dzie­ścia sześć w ubie­gły czwar­tek. I co się stało.

Li­nus cel­nie wrzu­cił ogry­zek do ko­sza na śmieci obok biurka Gi­seli.

– Mia­łem dziś po­roz­ma­wiać z chło­pa­kiem Mir­jam, Si­mo­nem Ant­tilą – po­wie­dział.

– Do­brze – stwier­dziła Gi­sela. – Za­bierz ze sobą Freddy’ego Larkę.

LI­NUS

W dro­dze z biura Gi­seli Li­nus za­trzy­mał się przed ga­bi­ne­tem Freddy’ego. Męż­czy­zna roz­ma­wiał przez te­le­fon. Miał po­iry­to­waną minę, a mię­dzy jego brwiami wid­niała zmarszczka.

– Trwa śledz­two w spra­wie mor­der­stwa. Trzy osoby nie żyją. Z pew­no­ścią ro­zu­mie pan po­wagę sy­tu­acji – stwier­dził Freddy, a jego twarz wy­krzy­wiła się jesz­cze bar­dziej, gdy słu­chał od­po­wie­dzi.

Li­nus po­zo­stał w drzwiach, cze­ka­jąc, aż ko­lega się roz­łą­czy.

– O co cho­dziło? – za­py­tał, kiedy Freddy za­koń­czył roz­mowę.

– Wła­ści­ciele plat­formy do za­mó­wień nie są zbyt skłonni do współ­pracy. Twier­dzą, że uzy­ska­nie da­nych jest skom­pli­ko­wane, po­nie­waż ich ad­mi­ni­stra­tor ma sie­dzibę w Chor­wa­cji.

– Mo­żesz na nich na­ci­skać. Jak na ra­zie to nasz naj­lep­szy trop – po­wie­dział Li­nus.

– Wiem – wes­tchnął Freddy. – Swoją drogą, chcia­łeś ode mnie coś kon­kret­nego?

– Gi­sela ocze­kuje, że po­je­dziemy do wię­zie­nia prze­słu­chać Si­mona Ant­tilę.

Freddy spoj­rzał na ze­ga­rek.

– Za­raz prze­rwa na kawę. Spo­tkamy się przed bu­dyn­kiem za pół go­dziny?

– Do­brze, za­dzwo­nię do wię­zie­nia i uprze­dzę, że się po­ja­wimy – od­parł Li­nus, za­my­ka­jąc drzwi, pod­czas gdy jego ko­lega za­czął szu­kać ter­mosu w tor­bie.

Freddy ni­gdy nie pił kawy z ko­mi­sa­riatu. Uwa­żał, że kawa po­zo­sta­wiona na dłu­żej niż trzy­dzie­ści mi­nut traci swój smak w wy­niku utle­nia­nia. Aby temu za­po­biec, za­wsze pa­rzył ją w domu, a na­stęp­nie prze­cho­wy­wał w szczel­nym ter­mo­sie, aby po­zo­stała cie­pła i za­cho­wała smak. Li­nus na­to­miast nie miał pro­blemu z biu­rową kawą, więc na­lał so­bie do du­żego kubka go­rą­cego na­poju z dzbanka, który praw­do­po­dob­nie przez cały ra­nek znaj­do­wał się w eks­pre­sie.

Wię­zie­nie w Va­asa mie­ściło się w pięk­nym sta­rym bu­dynku zlo­ka­li­zo­wa­nym w ma­low­ni­czym miej­scu, bli­sko wody i pro­me­nady. Si­mon Ant­tila cze­kał już na po­li­cjan­tów w sali od­wie­dzin. Fa­cet wy­glą­dał na praw­dzi­wego twar­dziela, miał umię­śnione ręce i ta­tu­aże się­ga­jące aż do szyi. Freddy przed­sta­wił ich obu i po­wie­dział, w ja­kiej spra­wie przy­szli.

– Zna­leź­li­ście gnoja, który skrzyw­dził Mir­jam? – syk­nął Si­mon.

Przy­glą­da­jąc się więź­niowi uważ­niej, Li­nus za­re­je­stro­wał, że oczy Si­mona są czer­wone i opuch­nięte, jakby nie­dawno pła­kał. Zresztą może nie było to ta­kie dziwne.

– Ro­bimy wszystko, co w na­szej mocy, aby do­wie­dzieć się, co wy­da­rzyło się w ze­szłym ty­go­dniu w domu przy Te­rva­tie dwa­dzie­ścia sześć – od­po­wie­dział Freddy. – Chcie­li­by­śmy za­dać panu kilka py­tań.

– Mnie? O co, do cho­lery, mo­że­cie mnie za­py­tać? Nic nie wiem. Je­stem tu za­mknięty od pół­tora roku.

Li­nus pró­bo­wał za­sy­gna­li­zo­wać Freddy’emu, żeby nie de­ner­wo­wał Si­mona bar­dziej, niż to ko­nieczne, ale ko­lega go zi­gno­ro­wał.

– Mir­jam od­wie­dziła pana w dniu swo­jej śmierci. O czym roz­ma­wia­li­ście?

Si­mon wzru­szył ra­mio­nami.

– Nie wiem. O ni­czym szcze­gól­nym. O tym, co bę­dziemy ro­bić, kiedy wyjdę z tego pie­kła.

– A czy przy­pad­kiem Mir­jam nie przy­szła tu, żeby ze­rwać? A pan w zło­ści po­sta­no­wił ją uka­rać? – do­cie­kał Freddy.

– Że co? – krzyk­nął Si­mon, wsta­jąc. – Jak mo­że­cie my­śleć, że chciał­bym za­bić Mir­jam? Była moją dziew­czyną.

Freddy przez chwilę uda­wał, że się za­sta­na­wia, po czym po­wie­dział:

– Pew­nie dla­tego, że wcze­śniej oskar­żono pana o próbę udu­sze­nia jej? A może się mylę?

Si­mon przy­brał ka­mienny wy­raz twa­rzy.

– Nie będę z wami roz­ma­wiać. Ga­daj­cie z moim praw­ni­kiem – ob­wie­ścił, pod­cho­dząc do straż­nika, który cze­kał, aby od­pro­wa­dzić go do celi.

– To było nie­po­trzebne – stwier­dził Li­nus z wy­rzu­tem.

– Co? – za­py­tał Freddy, roz­kła­da­jąc ręce. – Ten drań coś ukrywa, je­stem tego pe­wien.

Li­nus także za­kła­dał, że Ant­tila nie­jedno ukrył przed po­li­cją. Jed­nak nie był tak pe­wien jak Freddy, czy ma to co­kol­wiek wspól­nego ze zgo­nami w Tu­li­sa­ari.

GI­SELA

Li­nus za­trzy­mał Gi­selę wy­cho­dzącą z ko­mi­sa­riatu. Wła­śnie szła spo­tkać się z Mo­niką na drinka.

– Otrzy­ma­li­śmy wstępny ra­port z oglę­dzin miej­sca zbrodni i pro­to­kół sek­cji zwłok. Jest kilka cie­ka­wych spo­strze­żeń – po­wie­dział.

Gi­sela za­trzy­mała się w drzwiach.

– Mów.

– Na przy­kład sek­cja zwłok po­twier­dziła, że wszyst­kie ofiary zmarły w wy­niku przedaw­ko­wa­nia fen­ta­nylu, ale Ulrika i Tim na­dal żyli, kiedy roz­cięto im nad­garstki. Duża ilość krwi na pod­ło­dze w ła­zience su­ge­ruje, że ich serca wciąż biły.

Li­nus wrę­czył jej teczkę za­wie­ra­jącą trans­kryp­cję ze­znań oraz zdję­cia ofiar z miej­sca zbrodni. Gi­sela szybko przej­rzała pa­piery. Na końcu znaj­do­wały się po­zo­stałe wy­niki ana­lizy od­ci­sków pal­ców, bu­tów i opon. Przyj­rzała się im. Bra­ko­wało pró­bek DNA, ale nie­rzadko zda­rzały się opóź­nie­nia w ana­li­zach z po­wodu zbyt du­żej liczby zle­ceń.

– Mo­żesz stre­ścić to, co naj­waż­niej­sze? Tro­chę się spie­szę – oznaj­miła.

– Tech­nicy ba­da­jący miej­sce zbrodni w Tu­li­sa­ari prze­ana­li­zo­wali po­zo­sta­wione na śniegu ślady bu­tów. Nie stwier­dzili obec­no­ści ni­kogo poza czwor­giem osób prze­by­wa­ją­cych w domu oraz Ka­le­vem Tam­mem. A także poza nami i ra­tow­ni­kami z ka­re­tek, oczy­wi­ście. Jed­nak wiele śla­dów było nie­wy­raź­nych.

– Dla­tego nie mo­żemy wy­cią­gnąć żad­nych wnio­sków na pod­sta­wie śla­dów na śniegu – stwier­dziła Gi­sela. – A od­ci­ski opon?

– Tu jest po­dob­nie. Przed dom pod­je­chało wiele sa­mo­cho­dów. Ale ślady su­ge­rują, że trzy auta za­wró­ciły około dzie­się­ciu me­trów od domu. W tym miej­scu pług od­śnie­żył szer­szy pas drogi, tak by po­jazdy mo­gły się mi­jać.

– Je­den z nich mu­siał na­le­żeć do Ka­leva Tamma – oce­niła po­li­cjantka. – Zo­ba­czymy, czy po­zo­stałe ślady pa­sują do opon tak­só­wek, które tam kur­so­wały.

– Na­to­miast od­ci­ski pal­ców ofiar zna­le­ziono na ku­flach po grzańcu i w kilku in­nych miej­scach. W domu jest też sporo in­nych od­ci­sków, mniej lub bar­dziej wy­raź­nych. Je­den z są­sia­dów po­wie­dział nam, że wła­ści­ciele im­pre­zo­wali tam la­tem. Pew­nie mi­nie tro­chę czasu, za­nim otrzy­mamy pełne wy­niki. Co cie­kawe, nie­które po­wierzch­nie zo­stały wy­tarte. Wy­cho­dzi na to, że sprawca pró­bo­wał za­trzeć ślady – do­dał Li­nus.

Gi­sela za­sta­na­wiała się przez chwilę, czy nie za­dzwo­nić do Mo­niki i nie od­wo­łać spo­tka­nia. Kiedy jed­nak zer­k­nęła na ze­ga­rek, za­uwa­żyła, że ma już pra­wie dzie­się­cio­mi­nu­towy po­ślizg. Poza tym po­trze­bo­wała prze­rwy, skoro miała pra­co­wać przez ko­lejne kilka go­dzin.

– Zajmę się tym póź­niej – po­wie­działa, wpy­cha­jąc ra­port do to­rebki. – Te­raz nie­stety mu­szę już iść. Spóź­nię się na ważne spo­tka­nie.

Cia­śniej za­wią­zała płaszcz Mar­tina i wy­szła na ze­wnątrz, pro­sto w śnieżną za­dymkę.

Kwa­drans po osiem­na­stej po­li­cjantka prze­stą­piła próg fran­cu­skiego bi­stra. Mo­nica sie­działa już przy na­kry­tym ob­ru­sem stole z otwartą bu­telką wina i dwoma kie­lisz­kami. Na środku stołu stała taca z oliw­kami i róż­nymi se­rami.

– Wi­dzę, że jak zwy­kle je­steś na czas – za­uwa­żyła Gi­sela, ści­ska­jąc ko­bietę.

– Nie mogę po­zwo­lić, żeby przed­sta­wi­cielka prawa cze­kała na zwy­kłą dzien­ni­karkę – od­po­wie­działa Mo­nica z uśmie­chem i pu­ściła oczko do przy­ja­ciółki.

Na­lała wina Gi­seli i po­sta­wiła kie­li­szek przed pu­stym krze­słem.

Po­li­cjantka zdjęła wy­mięty zi­mowy płaszcz Mar­tina i po­wie­siła go na opar­ciu sie­dze­nia. Usia­dła i unio­sła kie­li­szek w kie­runku przy­ja­ciółki.

– Dzię­kuję, że zmu­si­łaś mnie do wyj­ścia – przy­znała. – Wiesz, że na­prawdę to do­ce­niam, na­wet je­śli ma­ru­dzę.

– Wiem. Ty zro­bi­ła­byś to samo dla mnie.

– Mam na­dzieję, że ni­gdy nie znaj­dziesz się w ta­kiej sy­tu­acji jak ja. A tak przy oka­zji, jak twój chło­pak?

– Jest cu­downy – oznaj­miła Mo­nica, ru­mie­niąc się. – Ale naj­pierw po­ga­dajmy o to­bie. Wiem, że ten czas jest dla cie­bie trudny. I pew­nie byś się do tego nie przy­znała, gdyby nie moje na­ci­ski. Dla­tego je­stem tu, żeby za­da­wać trudne py­ta­nia. Może moja dzien­ni­kar­ska do­cie­kli­wość się tu przyda.

Gi­sela prze­łknęła ślinę, po­wstrzy­mu­jąc się od pła­czu. Wciąż bo­lały ją roz­mowy o Mar­ti­nie, mimo że od jego śmierci mi­nęły już dwa lata.

– No cóż, Boże Na­ro­dze­nie praw­do­po­dob­nie już ni­gdy nie bę­dzie ta­kie samo – przy­znała.

Mo­nica się­gnęła przez stół i wzięła ręce Gi­seli w swoje cie­płe dło­nie.

– To ta­kie nie­spra­wie­dliwe. Mu­sia­łaś pa­trzeć, jak mi­łość twego ży­cia słab­nie i umiera w straszny spo­sób. Nikt nie po­wi­nien przez to prze­cho­dzić.

– To wciąż bar­dzo boli. Chyba ni­gdy nie po­go­dzę się z tym, co przy­da­rzyło się Mar­ti­nowi, z jego nie­obec­no­ścią.

Mo­nica ści­snęła jej dło­nie.

– Wiem, że to trudne i może wy­da­wać się nie­moż­liwe, ale spró­buj zo­sta­wić prze­szłość za sobą. Mar­tin by nie chciał, że­byś do końca ży­cia po­zo­stała sama.

Gi­sela wy­rwała ręce z uści­sku Mo­niki. Pod­nio­sła kie­li­szek do ust, aby ukryć roz­pacz.

Dla­czego wszy­scy chcieli, żeby nie my­ślała o prze­szło­ści? Czy w ogóle było to moż­liwe?

Mo­nica się­gnęła po ser i ukro­iła gruby pla­ster man­chego. Prze­żu­wała po­woli, cze­ka­jąc, aż przy­ja­ciółka nieco ochło­nie.

– Co ro­bisz w Wi­gi­lię? – za­py­tała.

Gi­sela wes­tchnęła. Do­tąd sta­rała się o tym nie my­śleć. Na szczę­ście miała na gło­wie śledz­two w spra­wie mor­der­stwa, więc mo­gła za­jąć się czymś in­nym.

– Za­mie­rza­łam pra­co­wać. Ale zo­stało mi zde­cy­do­wa­nie za dużo urlopu, który mu­szę wy­ko­rzy­stać przed koń­cem roku. A te­raz, ze względu na trwa­jące śledz­two, ra­czej nie będę mo­gła wziąć wol­nego już na po­czątku grud­nia.

– No wła­śnie, jak ci idzie? Masz ja­kieś nowe tropy te­raz, kiedy me­dia opu­bli­ko­wały na­zwi­ska i zdję­cia ofiar?

– Je­śli jesz­cze raz mnie o to za­py­tasz, będę mu­siała stąd wyjść – po­wie­działa Gi­sela, tylko na wpół żar­tu­jąc.

Mo­nica unio­sła dło­nie w ge­ście obron­nym.

– Prze­pra­szam, to ta­kie skrzy­wie­nie za­wo­dowe. Nie wspo­mnę już dziś o ta­jem­ni­czych zgo­nach w Tu­li­sa­ari. Poza tym mam inne kon­takty w ko­mi­sa­ria­cie, które na bie­żąco mnie in­for­mują. Szcze­rze mó­wiąc, chyba po­win­naś coś zro­bić z tymi wszyst­kimi prze­cie­kami.

Mo­nica uśmiech­nęła się, jakby uda­wała, że żar­tuje, ale po­li­cjantka wie­działa, że przy­ja­ciółka mówi prawdę. Miała tylko na­dzieję, że nie cho­dzi o jed­nego z jej funk­cjo­na­riu­szy.

Kiedy kie­liszki zo­stały opróż­nione, Mo­nica po­now­nie na­lała wina, naj­pierw Gi­seli, póź­niej so­bie. Po­li­cjantka nie po­winna wię­cej pić, ale dziś wie­czo­rem czuła nie­po­kój z po­wodu nie­prze­mi­ja­ją­cej ża­łoby po mężu i skom­pli­ko­wa­nego śledz­twa w spra­wie mor­der­stwa.

– Wra­ca­jąc do Wi­gi­lii, oferta świę­to­wa­nia ze mną i mo­imi sio­strami po­zo­staje ak­tu­alna.

– Dzię­kuję, je­steś ko­chana. Ale chyba wolę być sama. Mam za­miar obej­rzeć wszyst­kie trzy czę­ści Ojca chrzest­nego, to był ulu­biony film Mar­tina. Na­piję się wina w to­wa­rzy­stwie mo­ich ma­fij­nych ko­tów. Za­po­mnę o pro­ble­mach.

Zdo­była się na wy­mu­szony uśmiech, lecz Mo­nica go nie od­wza­jem­niła. Mar­twiła się trudną sy­tu­acją przy­ja­ciółki. Gi­sela nie­raz wi­działa już ten wy­raz twa­rzy u przy­ja­ciół i zna­jo­mych. Zwłasz­cza w okre­sie świąt Bo­żego Na­ro­dze­nia. Dla­tego wo­lała być sama.

Od­su­nęła od sie­bie przy­gnę­bia­jące my­śli.

– Dość już o mnie – ob­wie­ściła z wy­mu­szoną we­so­ło­ścią. – Te­raz mo­żesz mi opo­wie­dzieć o so­bie i Mat­tia­sie.

– Och, Mat­tias jest ab­so­lut­nie cu­downy. Za­py­tał, czy chcę z nim za­miesz­kać.

Gi­sela nie mo­gła się po­wstrzy­mać od okrzyku.

– Ale do­piero się po­zna­li­ście! Co tak na­prawdę o nim wiesz?

Mo­nica na­tych­miast przy­jęła po­stawę obronną.

– Wiem, że znamy się krótko, ale on jest na­prawdę wy­jąt­kowy. Ko­cha mnie, a ja ko­cham jego. To wszystko, co mu­szę wie­dzieć. Nie­długo skoń­czę pięć­dzie­siąt dwa lata. Wy­star­cza­jąco długo cze­ka­łam, żeby zna­leźć mi­łość.

Te­raz to Gi­sela unio­sła dło­nie.

– Prze­pra­szam, tro­chę mnie to za­sko­czyło. Nie wie­dzia­łam, że wasz zwią­zek stał się tak po­ważny.

– W po­rządku. To moja wina, że przez ostat­nie kilka ty­go­dni nie wi­dy­wa­ły­śmy się za czę­sto. Mat­tias cał­ko­wi­cie mnie po­chło­nął. Czuję się jak na­sto­latka. Kto by po­my­ślał, że w na­szym wieku można być tak sza­lo­nym?

Za­chi­cho­tała i po­now­nie się­gnęła po bu­telkę.

– Do­lać ci?

– Nie, dzię­kuję – od­mó­wiła Gi­sela, któ­rej kie­li­szek po­zo­stał w po­ło­wie pełny. – Mu­szę dziś jesz­cze pro­wa­dzić auto.

Po­sma­ro­wała ka­wa­łek ba­gietki se­rem ple­śnio­wym i wzięła go do ust, a Mo­nica po­pi­jała wino.

– Czy Mat­tias nie mieszka gdzieś w środku lasu? – chciała wie­dzieć Gi­sela.

– Tak, ma fan­ta­styczny dom. Z przodu wy­gląda jak zwy­kły czer­wony bu­dy­nek z drewna. Ale z tyłu cała ściana jest prze­szklona. Sie­dząc w środku, można jed­no­cze­śnie cie­szyć się bli­sko­ścią na­tury.

Ko­bie­cie zro­biło się go­rąco na myśl o ciem­nym le­sie bez­po­śred­nio za oknem. Każdy mógł ukryć się wśród jo­deł i zaj­rzeć do domu. Nie, zde­cy­do­wa­nie wo­lała pa­no­ramę po­tęż­nego mo­rza i sze­roki ho­ry­zont.

– Nie bę­dziesz tę­sk­nić za ży­ciem w mie­ście? – za­py­tała ostroż­nie.

Mo­nica wzru­szyła ra­mio­nami.

– Zbyt długo wio­dłam słod­kie ży­cie sin­gielki w Va­asa. Nie mogę się do­cze­kać, aż roz­pocznę nowy roz­dział.

Gi­sela na­prawdę ży­czyła przy­ja­ciółce wszyst­kiego naj­lep­szego, ale nie mo­gła po­zbyć się uczu­cia nie­po­koju. Mo­nica znała tego męż­czy­znę za­le­d­wie od kilku mie­sięcy. Skąd ten po­śpiech?

– Je­śli chcesz, mogę spraw­dzić Mat­tiasa w na­szych re­je­strach. Tak na wszelki wy­pa­dek, za­nim po­dej­miesz de­cy­zję. Jego na­zwi­sko to Öberg?

– Już się zgo­dzi­łam. On jest zu­peł­nie zwy­czaj­nym czło­wie­kiem. Nie ma żad­nych mrocz­nych se­kre­tów. Poza tym już dawno Mat­tiasa go­oglo­wa­łam. Wierz mi, że w jego prze­szło­ści nie ma nic nie­po­ko­ją­cego.

– Hm – za­my­śliła się Gi­sela. – Go­ogle nie wie wszyst­kiego o mrocz­nych se­kre­tach lu­dzi.

Nie­za­leż­nie od tego, co uwa­żała Mo­nica, po­sta­no­wiła, że pierw­szą rze­czą, jaką zrobi na­stęp­nego dnia po przyj­ściu do pracy, bę­dzie spraw­dze­nie in­for­ma­cji o Mat­tia­sie Öbergu.

NI­COLE

Ni­cole za­częła się już mar­twić, że GPS wy­pro­wa­dził ją w pole, gdy nie­bie­ska kropka spo­tkała się z czer­woną igłą na ma­pie. Ko­bieta zna­la­zła się na wą­skiej grun­to­wej dro­dze w środku lasu, gdzieś w po­bliżu Te­rva­joki. Od dłuż­szego czasu nie mi­nęła żad­nych za­bu­do­wań. Przed chwilą znowu za­czął pa­dać śnieg, więc mar­twiła się, że utknie na tym od­lu­dziu. Kil­ka­set me­trów da­lej do­strze­gła nie­wiel­kie go­spo­dar­stwo z czer­wo­nym do­mem z żół­tymi drzwiami i dwoma bu­dyn­kami w ty­po­wym dla Ostro­botni stylu. Sa­mo­chód po­woli brnął przez sypki śnieg.

Ko­bieta za­par­ko­wała przed do­mem i wy­łą­czyła sil­nik. W każ­dym oknie pa­liły się dwie tra­dy­cyjne świece. Czuła nie­po­kój po­woli roz­prze­strze­nia­jący się po ca­łym ciele. Słaby blask wy­do­by­wał się z lampy umiesz­czo­nej na scho­dach przed wej­ściem i pa­dał z okien jed­nego z bu­dyn­ków go­spo­dar­czych. Nie było żad­nych in­nych oznak świad­czą­cych o tym, że w po­bliżu znaj­duje się inna żywa osoba. A może Mat­tias już nie żył, a mor­derca czaił się w po­bliżu? Przy­ci­snęła nos do szyby. Ta za­pa­ro­wała, więc Ni­cole wi­działa tylko za­ma­zane kon­tury nie­zli­czo­nych drzew. Można było od­nieść wra­że­nie, że las zbliża się do niej. Na­gle przy­szła jej do głowy ko­lejna, bar­dziej prze­ra­ża­jąca myśl. A może to Mat­tias jest za­bójcą? Je­śli tak, to dała się zła­pać w pu­łapkę. Przez chwilę za­sta­na­wiała się, czy nie za­wró­cić i nie po­je­chać do domu. Przy­po­mniała so­bie, jak po­przed­niego wie­czora Ga­briel rzu­cił się na nią, by ją prze­stra­szyć i uci­szyć. Wpa­dła w pa­nikę, kiedy uświa­do­miła so­bie, że nikt nie usły­szy jej krzyku. Nie miała in­nego wy­boru, jak tylko obie­cać Ga­brie­lowi, że nic ni­komu nie po­wie.

Dla­czego dała się na­mó­wić na spo­tka­nie tu­taj, a nie w mie­ście? Mat­tias po­wie­dział, że jest za­jęty przy­go­to­wa­niami do piąt­ko­wego jar­marku bo­żo­na­ro­dze­nio­wego w Stun­dars. Rów­nie do­brze mógł to być pre­tekst, żeby ją tu ścią­gnąć. Tak da­leko, na tym od­lu­dziu, nikt jej nie po­może.

Na­gle do auta pod­bie­gło pięć hu­sky, które po­ja­wiły się nie wia­domo skąd. Szcze­kały gło­śno, ob­na­żały zęby i świ­dro­wały ją nie­sa­mo­wi­tymi lo­do­wato nie­bie­skimi oczami. Serce trze­po­tało jej w piersi jak uwię­ziony ptak. Sku­liła się na sie­dze­niu kie­rowcy. Wy­obra­ziła so­bie, jak roz­wście­czone be­stie rzu­cają się na sa­mo­chód, roz­bi­jają szyby i ata­kują ją ogrom­nymi szczę­kami. Psy oto­czyły po­jazd, a ich szcze­ka­nie sta­wało się co­raz bar­dziej na­tar­czywe. Te­raz nie mo­gła ani od­je­chać, ani wy­siąść. Sku­liła się jesz­cze bar­dziej. Roz­glą­dała się z nie­po­ko­jem. Nie za­mie­rzała po­zwo­lić, aby strach przed psami uwię­ził ją tu­taj, w tym od­lud­nym miej­scu. Po­pra­wiła się w fo­telu. Uru­cho­miła sil­nik i za­trą­biła, żeby od­stra­szyć zwie­rzęta. Wów­czas drzwi jed­nego z bu­dyn­ków go­spo­dar­czych się otwo­rzyły. Ja­kiś ro­sły fa­cet krzyk­nął coś po fiń­sku do zwie­rząt, które na­tych­miast wró­ciły tam, skąd przy­szły. Na­stęp­nie ich wła­ści­ciel dłu­gimi kro­kami ru­szył w stronę sa­mo­chodu. Serce Ni­cole wa­liło jak sza­lone. Za­mknęła oczy, gdy męż­czy­zna chwy­cił za klamkę od ze­wnątrz i szarp­nął drzwi. Jej od­dech przy­spie­szył, kiedy po­chy­lił się nad nią jak ja­kaś wielka be­stia.

Jego twarz roz­ja­śnił sze­roki uśmiech. To był Mat­tias Öberg. Ni­cole wy­pu­ściła po­wie­trze. Za­tem tra­fiła pod wła­ściwy ad­res.

– Ni­cole, dawno się nie wi­dzie­li­śmy. Na­prawdę miło cię znowu wi­dzieć, szkoda, że nie w przy­jem­niej­szych oko­licz­no­ściach – po­wie­dział Mat­tias, ro­biąc po­waż­niej­szą minę. – Chyba do­my­ślam się, dla­czego chcia­łaś się spo­tkać. Chodźmy do warsz­tatu. Nie bę­dzie ci prze­szka­dzać, że będę pra­co­wał pod­czas na­szej roz­mowy?

– Nie, wcale. Czym się zaj­mu­jesz? – za­py­tała Ni­cole, wy­sia­da­jąc z sa­mo­chodu na drżą­cych no­gach.

– Wszyst­kim po tro­chu – od­po­wie­dział nie­wy­raź­nie.

Ko­bieta ro­zej­rzała się za psami. Ni­g­dzie nie było ich wi­dać, więc po­szła za zna­jo­mym po zło­wiesz­czo skrzy­pią­cym pod sto­pami śniegu.

W warsz­ta­cie było cie­pło i przy­tul­nie. W ko­minku pa­lił się ogień, a pod­łogę z de­sek po­kry­wała miękka war­stwa tro­cin. Ręczne na­rzę­dzia do drob­nej sto­larki i piękne drew­niane przed­mioty zaj­mo­wały każdą wolną po­wierzch­nię ścian. Ni­cole nie była w sta­nie się zre­lak­so­wać. Wszyst­kie te ostre na­rzę­dzia ją nie­po­ko­iły.

Mat­tias przy­wo­dził na myśl niedź­wie­dzia. Był wy­soki i sze­roki w ra­mio­nach. Miał zmierz­wione włosy i długą brodę. Jego duże dło­nie przy­po­mi­nały niedź­wie­dzie łapy. Miał w so­bie coś dzi­kiego i nie­prze­wi­dy­wal­nego. Za­wsze tak uwa­żała. W de­spe­ra­cji za­częła się za­sta­na­wiać, ja­kie by to było uczu­cie, gdyby Mat­tias ją do­tknął. Po­tem wzdry­gnęła się na myśl o tym, co te ręce mogą zro­bić. Zmiaż­dży­łyby ją jak ro­baka.

– Chcesz piwo? – za­pro­po­no­wał.

– Nie, dzię­kuję, pro­wa­dzę. Ale po­pro­szę szklankę wody, je­śli masz.

Za­schło jej w gar­dle, a ję­zyk w ustach wy­da­wał się zbyt duży.

– Nie ma sprawy. Wrócę za kilka mi­nut – od­po­wie­dział, a za­nim po­now­nie wto­pił się w ciem­ność, wo­kół jego syl­wetki wi­dać było wi­ru­jące płatki śniegu.

Ni­cole ob­ser­wo­wała, jak męż­czy­zna wkro­czył do domu. Te­raz mia­łaby szansę się wy­mknąć. Uchy­liła drzwi i ostroż­nie wy­szła na ze­wnątrz. Gło­śne war­cze­nie spra­wiło, że cof­nęła się i po­śpiesz­nie za­mknęła za sobą drzwi. Ni­gdy w ży­ciu nie od­wa­ży­łaby się po­dą­żyć w ciem­ność, gdzie cze­kało pięć wście­kłych, go­to­wych rzu­cić się na nią psów.

Mat­tias wra­cał do warsz­tatu z bu­telką wody mi­ne­ral­nej i pi­wem w jed­nej ręce oraz dłu­gim, spi­cza­stym przed­mio­tem w dru­giej. Spa­ni­ko­wana Ni­cole ro­zej­rzała się i szybko zdjęła ze ściany ostre szy­dło. Le­d­wie zdą­żyła ukryć je w rę­ka­wie kurtki, kiedy usły­szała za sobą kroki męż­czy­zny.

Od­chrząk­nął.

– Tym się zaj­muję – oznaj­mił, uno­sząc przed­miot trzy­many w dłoni.

Był to wspa­niały świecz­nik z pięk­nego czer­wo­no­brą­zo­wego drewna. Ni­cole prze­su­nęła pal­cami po gład­kiej po­wierzchni.

– Na­prawdę śliczny – oce­niła i po­czuła, jak jej spięta szyja nieco się roz­luź­nia.

Z tego, co pa­mię­tała, Mat­tias był nie­zwy­kle mi­łym i tro­skli­wym męż­czy­zną, cho­ciaż pierw­sze wra­że­nie mo­gło być nieco onie­śmie­la­jące.

Po­dał Ni­cole bu­telkę wody mi­ne­ral­nej, a ona wy­piła po­łowę jed­nym hau­stem.

– Tam mo­żesz po­wie­sić kurtkę – po­wie­dział, wska­zu­jąc na zlo­ka­li­zo­wany przy drzwiach wie­szak, który praw­do­po­dob­nie sam wy­ko­nał.

Ogień roz­pa­lił się na do­bre. W warsz­ta­cie zro­biło się go­rąco jak w sau­nie. Na skro­niach dziew­czyny po­ja­wiły się drobne kro­ple potu.

– Dzię­kuję. Nie zo­stanę tu długo – po­in­for­mo­wała Ni­cole, na­dal trzy­ma­jąc szy­dło w rę­ka­wie kurtki.

Mat­tias miał na so­bie je­dy­nie dłu­gie spodnie i dużą, za­piętą pod szyją ko­szulę w kratę. Pod­wi­nął rę­kawy.

– Jak wo­lisz, ale tu jest go­rąco. W ko­minku za­wsze pali się ogień. Nie­które moje rę­ko­dzieła, ta­kie jak de­ski do kro­je­nia i mi­ski, pod­daję ob­róbce ognio­wej. Opa­la­nie drewna to sta­ro­żytna ja­poń­ska me­toda, która na­daje każ­demu przed­mio­towi nie­po­wta­rzalny wy­gląd – wy­ja­śnił.

Zdjął z półki dużą drew­nianą misę o przy­ciem­nio­nej po­wierzchni. To piękne na­czy­nie świet­nie pre­zen­to­wa­łoby się na sto­liku ka­wo­wym w sa­lo­nie Ni­cole. Gdyby zo­ba­czyła je w skle­pie, może ku­pi­łaby so­bie je jako wcze­śniej­szy pre­zent świą­teczny.

Mat­tias wy­jął z tyl­nej kie­szeni paczkę pa­pie­ro­sów.

– Chcesz? – za­py­tał, wy­cią­ga­jąc paczkę w jej kie­runku.

Ski­nęła głową i z wdzięcz­no­ścią przy­jęła pa­pie­rosa, któ­rego za­pa­lił dla niej Mat­tias. Wzięła głę­boki od­dech, żeby się uspo­koić.

– Nie przy­je­cha­łaś tu­taj, żeby oglą­dać moje dzieła. My­ślę, że chcesz po­roz­ma­wiać o tych zgo­nach w Tu­li­sa­ari – stwier­dził go­spo­darz.

Pot spły­wał po ple­cach Ni­cole. Po­cią­gnęła jesz­cze kilka ły­ków wody.

– Za­sta­na­wiam się tylko, co o tym wiesz? – oznaj­miła.

– Ja? Nic nie wiem.

– Więc nie było cię tam?

Mat­tias po­słał jej dziwne spoj­rze­nie. Od­wró­cił się ple­cami i za­czął dmu­chać mie­chem na ogień.

– Nie, co miał­bym tam ro­bić? To wszystko czy­sty non­sens. Trzy­mam się z da­leka od szan­tażu i in­nych bzdur.

Szy­dło otarło się o przed­ra­mię ko­biety.

– A może nam też coś grozi? – za­sta­na­wiała się Ni­cole, ocie­ra­jąc pot z czoła.

Mat­tias wciąż stał ty­łem do niej, więc nie wi­działa jego wy­razu twa­rzy, gdy od­po­wia­dał.

– Nie, sły­sza­łem z wia­ry­god­nego źró­dła, że we­dług po­li­cji było to zbio­rowe sa­mo­bój­stwo. To nie ma z nami nic wspól­nego.

– Ale dla­czego mie­liby chcieć się za­bić? To nie­lo­giczne.

– Może nie mo­gli żyć z wy­rzu­tami su­mie­nia. Nie mam po­ję­cia.

– A ty ni­gdy nie my­ślisz o tym, co się stało? – za­py­tała Ni­cole.

Mat­tias od­wró­cił się po­spiesz­nie.

– Nie, sta­ram się tego nie ro­bić. I my­ślę, że ty też nie po­win­naś. Mu­simy żyć da­lej. Nie zro­bi­li­śmy nic złego. Nie mam nic do wy­zna­nia.

– Z na­szej winy zgi­nął czło­wiek – nie­mal szep­nęła Ni­cole.

– Na twoim miej­scu nie szedł­bym na po­li­cję – po­wie­dział groź­nie Mat­tias, w jego czar­nych źre­ni­cach tań­czyły od­bi­cia pło­mieni.

Jego twarz wy­krzy­wiła się w gry­ma­sie. Ni­cole mocno ści­snęła dło­nią rączkę szy­dła. Z ze­wnątrz do­bie­gało szcze­ka­nie psów.

GI­SELA

Pu­sty, po­ło­żony na cy­plu dom Gi­seli ota­czały śnieżne za­spy. W mroźną zi­mową noc wy­glą­dał na ciemny i opusz­czony. Je­dyną świą­teczną de­ko­ra­cją w środku był świecz­nik sto­jący w ku­chen­nym oknie od ostat­nich świąt Bo­żego Na­ro­dze­nia. Te­raz, w pu­stym domu, wy­glą­dał ża­ło­śnie i sa­mot­nie. To Mo­nica ku­piła jej ten świecz­nik. Tego sa­mego dnia przy­ja­ciółka przy­nio­sła także do­mek z pier­nika, który Gi­sela zja­dła w za­le­d­wie kilka dni. Po świę­tach nie mo­gła się za­brać za spa­ko­wa­nie świecz­nika, a te­raz znów był gru­dzień, więc rów­nie do­brze mógł już tu stać.

Po spo­tka­niu z Mo­nicą po­li­cjantka wró­ciła do ko­mi­sa­riatu, aby do­kład­niej przej­rzeć spra­woz­da­nie z miej­sca zbrodni i ra­port ko­ro­nera.

Za­nim tech­nicy po­li­cyjni do­tarli tam, przed do­mem przy Te­rva­tie 26 dużo się działo, poza tym w nocy pa­dał śnieg. Wiele od­ci­sków bu­tów było nie­wy­raź­nych lub zo­stały za­dep­tane, dla­tego nie można było wy­klu­czyć, że do domu we­szło wię­cej osób, niż wska­zy­wały na to ślady. Naj­więk­szym pro­ble­mem zwią­za­nym z za­bez­pie­cza­niem od­ci­sków na śniegu było to, że wszystko do­okoła po­kry­wała biel, więc uzy­ska­nie do­brego kon­tra­stu pod­czas fo­to­gra­fo­wa­nia nie na­le­żało do ła­twych czyn­no­ści. Na­wet je­śli użyje się róż­nych prosz­ków, roz­róż­nie­nie szcze­gó­łów może być trudne. Mo­gli być pewni je­dy­nie tego, że Mir­jam, Tim, Ulrika, Sy­lvia i Ka­lev zna­leźli się przed wej­ściem do domu. W ogro­dzie za bu­dyn­kiem nie było żad­nych śla­dów, z wy­jąt­kiem tro­pów ma­łych zwie­rząt i pta­ków. Świeży śnieg le­żał nie­tknięty na ziemi.

Wy­tarte od­ci­ski pal­ców oraz fakt, że ofiary wy­glą­dały, jakby je uło­żono już po wy­pi­ciu grza­nego wina ze śmier­cio­no­śnym do­dat­kiem, po­twier­dzały, że w czwart­kowy wie­czór na miej­scu była obecna jesz­cze co naj­mniej jedna osoba. Ogól­nie rzecz bio­rąc, ra­port wska­zy­wał, że Gi­sela miała ra­cję, trak­tu­jąc te zgony jako mor­der­stwa. Nie dało im to jed­nak nic wię­cej.

Zro­biło się już dość późno, gdy wra­cała do domu. Od lun­chu zja­dła tylko kilka kra­ker­sów i tro­chę sera, ale była zbyt zmę­czona, żeby go­to­wać. Bez więk­szej na­dziei prze­szu­kała lo­dówkę w po­szu­ki­wa­niu cze­goś go­to­wego. Zna­la­zła tylko trzy­dniową sa­łatkę z kur­cza­kiem, którą ku­piła pod wpły­wem im­pulsu, i kilka ka­wał­ków wy­schnię­tego sera. Na­stęp­nie otwo­rzyła za­mra­żarkę i wy­jęła pu­dełko lo­dów wa­ni­lio­wych. Na­ło­żyła so­bie dużą por­cję i po­lała ją so­sem cze­ko­la­do­wym. Na­stęp­nie na­lała do du­żego kie­liszka czer­wo­nego wina i za­brała wszystko ze sobą do sa­lonu, gdzie roz­pa­liła ogień w ko­minku.

Po­nie­waż był Dzień Nie­pod­le­gło­ści Fin­lan­dii, Gi­sela za­pa­liła dwie nie­bie­sko-białe świece, które po­sta­wiła w oknie. Mar­tin po­wie­dział jej, że w tej tra­dy­cji ist­nieje wiele in­ter­pre­ta­cji, dla­czego dzień ten przy­pada szó­stego grud­nia. Jedni twier­dzą, że na po­czątku był to hołd zło­żony szwedz­kiej ro­dzi­nie kró­lew­skiej, ale na prze­ło­mie XIX i XX wieku dzień ten stał się sym­bo­lem pro­te­stów prze­ciwko ów­cze­snym dzia­ła­niom ru­sy­fi­ka­cyj­nym. Pod­czas walki ru­chu ło­wiec­kiego o wy­zwo­le­nie Fin­lan­dii spod car­skiej Ro­sji te dwie świece ozna­czały, że mło­dzi my­śliwi prze­szko­leni w Niem­czech mogą bez­piecz­nie pro­sić o schro­nie­nie. Do­piero póź­niej świece stały się czę­ścią ob­cho­dów nie­pod­le­gło­ści, sym­bo­lem domu i oj­czy­zny.

Gi­sela włą­czyła te­le­wi­zor, w któ­rym na żywo trans­mi­to­wano od­by­wa­jący się w Pa­łacu Pre­zy­denc­kim bal. Nie śle­dząc tego, co dzieje się na ekra­nie, zo­sta­wiła włą­czony dźwięk w tle. Pod ob­ru­sem na sto­liku do kawy le­żały jej naj­now­sze puz­zle. Mo­tyw zi­mo­wego kra­jo­brazu gór­skiego po­dzie­lo­nego na dwa ty­siące ka­wał­ków. Do­tarła już mniej wię­cej do po­łowy, więc ob­raz sta­wał się co­raz wy­raź­niej­szy. Aby rzu­cić so­bie wy­zwa­nie, Gi­sela zwy­kle cho­wała pu­dełko i pró­bo­wała do­pa­so­wać ele­menty ukła­danki, nie pa­trząc na wzór. Łą­cze­nie ka­wał­ków wy­ma­gało uważ­no­ści. Do­pa­so­wy­wa­nie ich we wła­ści­wej ko­lej­no­ści, aby osta­tecz­nie stwo­rzyć pełny ob­raz, da­wało nie­sa­mo­witą sa­tys­fak­cję. Po­dob­nie było w przy­padku śledz­twa w spra­wie mor­der­stwa. Pod­czas ukła­da­nia puz­zli umysł Gi­seli pra­co­wał na peł­nych ob­ro­tach.

Jej my­śli wró­ciły do tego, co po­wie­dział Li­nus po prze­słu­cha­niu Ka­leva Tamma. Ktoś za­mó­wił sześć pizz, ale kiedy przy­je­chała po­li­cja, w domu przy Te­rva­tie dwa­dzie­ścia sześć znaj­do­wały się tylko cztery osoby. Czy fak­tycz­nie było dwóch spraw­ców?