Wszystkie moje randki - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

DO DZIEŁA!

1 stycznia

Nowy Rok zaczynam, obiecując sobie, jak to zrzucę trzy kilogramy nadwagi – chociaż naprawdę powinnam zrzucić pięć – spłacę obciążenia kart kredytowych i dokonam innych chwalebnych zmian. I tak co roku. Tym razem będzie jednak inaczej.

Owszem, powinnam zrzucić zbędne kilogramy, bardziej niż kiedykolwiek, ale z innych niż dotąd powodów.

Chcę wyjść za mąż. Mieć dom, dzieci.

Oznacza to, że należy działać zgodnie z planem. Jako osoba zorganizowana muszę określić cel, do którego zmierzam (MAŁŻEŃSTWO), a potem ustalić sposób postępowania: między innymi zadbać o urodę. (Nie wyglądam, co prawda, najgorzej, ale mogę lepiej. Słyszycie to, moje uda?). Pracując w reklamie, nauczyłam się, jakie znaczenie ma atrakcyjne opakowanie.

Gdy to piszę, zaczynam wszystko lepiej rozumieć. Wiele czasu upłynęło od studiów, kiedy z pogardą traktowałam coś, co nazywałam „kobiecym eskapizmem”, a co wybrały moje przyjaciółki, Cassie, Jamie i Rita. Nie minęło pół roku od zrobienia dyplomu, a wszystkie trzy były mężatkami. Moim zdaniem uciekały przed światem. Przerażone, że nie sprostają twardej rzeczywistości, schroniły się w domowe pielesze.

Ale nie ja. Nie, małżeństwo było dla mnie zbyt konwencjonalnym rozwiązaniem. Myślałam o karierze, o zdobyciu pozycji w firmie graficznej, dla której pracowałam. Udało się! Osiągnęłam sporo, nie będę umniejszała swoich sukcesów, ale w minione święta zrozumiałam, że tytuł Kobiety Roku przyznawany przez Izbę Handlową to nie wszystko.

W zeszłym tygodniu podjęłam decyzję: MAŁŻEŃSTWO!

Nadszedł czas, by w moim życiu pojawił się mężczyzna. Do tej pory uważałam, że związek z kimś to coś... jałowego. Owszem, akceptowałam przelotne znajomości, ale bez angażowania się. Przyjaciółki usiłowały mnie swatać, lecz ja zniechęcałam kolejnych kandydatów.

Rita twierdzi, że jestem zbyt wybredna, myli się jednak. Mam po prostu swoje wymagania, jak każda kobieta. Tak naprawdę nie wyszłam za mąż, bo pochłaniała mnie praca. Po studiach zdobyłam dyplom projektanta, a przez ostatnie sześć lat całe serce i całą energię wkładam w to, co robię. Praca wypełnia mi każdą chwilę.

W święta mnie dopadło, zrozumiałam, że chcę czegoś więcej. Może to reakcja na śmierć ojca? Umarł w czerwcu. Mama próbuje się z tym jakoś uporać, podobnie jak ja i Julie. Boże Narodzenie bez niego było jednak bardzo trudne: smutne i puste. Łzy kręciły się nam w oczach, kiedy myślałyśmy, jak to zawsze kupował choinkę, jak zawieszał na niej zabawki, które robiłyśmy z Julie, kiedy byłyśmy dziećmi. Jak czytał z Ewangelii fragmenty o Narodzeniu Pańskim. Jak zakładał fartuch, by pokroić świątecznego indyka. Ech, wspomnienia...

Tak mi smutno, że nie doczekał pierwszych świąt swojej wnuczki. Wiedziałam, że córeczka Julie pomoże mamie wydobyć się z rozpaczy, ale nie miałam pojęcia, że ja tak silnie zareaguję na tego malucha.

Zawsze uważałam się za osobę silną i niezależną. Unikałam mężczyzn w obawie, by się nie dowiedzieć, jak bardzo potrzebuję kogoś bliskiego. Nie wiem, dlaczego tak postępowałam (i chyba nie chcę wiedzieć). W każdym razie w ostatnich dniach coś się zmieniło.

Wszystko zaczęło się w chwili, gdy Julia dała mi małą do ukołysania. Poczułam coś, co chyba można nazwać instynktem macierzyńskim, i od razu uświadomiłam sobie, czego chcę i czego brakuje w moim życiu.

Męża. Dzieci.

Jeśli więc tylko znajdę właściwego mężczyznę, będę mogła mieć wszystko – dom, rodzinę, swoją pracę. Tylu kobietom się udaje, dlaczego nie miałoby się udać i mnie? Swoją drogą to dziwne, jak takie drobne zdarzenie – wzięcie dziecka na ręce – może zmienić nasze zapatrywania.

Jestem gotowa. Więcej niż gotowa. Dotarłam do zakrętu. To, co jeszcze miesiąc temu było najważniejsze, teraz zeszło na dalszy plan.

Przyznaję otwarcie: chcę mieć męża i dzieci. Najpierw muszę jednak znaleźć właściwego mężczyznę (należy ustawiać rzeczy we właściwym porządku!).

Mama powtarza, że kiedy coś już postanowię, nie spocznę, póki nie dopnę swego. No właśnie. Wyznaczyłam sobie cel i teraz w ciągu dwóch, trzech miesięcy muszę znaleźć jakiegoś kandydata. A za rok o tej porze będę miała obrączkę na palcu (może nawet będę w ciąży!).

Czy to w końcu takie trudne?

Hallie otarła pot zalewający jej oczy i wbrew własnej woli zerknęła na zegar mechanicznej bieżni.

Jeszcze minuta. Krótkie sześćdziesiąt sekund. Wytrzyma.

Nowa bieżnia, zaopatrzona w różne gwizdki i dzwonki, niemało ją kosztowała (podobnie jak trzy nowe kostiumy do ćwiczeń). Gdy czas upłynie, na małym elektronicznym ekranie pojawi się komunikat zawiadamiający, że koniec katuszy.

Donna namawiała ją, by zaczęła chodzić na siłownię; mogłaby właśnie tam poznać jakiegoś mężczyznę. Zgoda, zacznie, ale najpierw pozbędzie się zbędnych kilogramów. Nie pokaże się przecież ludziom z tym tłuszczem na udach. Pomyślała, że zachowuje się jak gospodyni, która robi porządki przed przyjściem sprzątaczki. Zdyszana, oparła się mocno o barierki bieżni, zmierzając resztkami sił do wyimaginowanej mety. Ostatnia minuta zawsze była najgorsza.

By oderwać myśli od ćwiczeń, spojrzała przez okno. Ejże, będzie chyba miała nowych sąsiadów. Wokół zaparkowanej na ulicy ciężarówki z napisem „Wielkie Narzędzia” kręciło się kilku mężczyzn wyładowujących meble. Obserwowała ich, zastanawiając się, który z nich zamieszka obok.

Wszystkie domy w Willow Woods, gdzie wprowadziła się pół roku temu, zostały już sprzedane – z wyjątkiem jednego. Wyczekiwała, kiedy i ten znajdzie właściciela, szczególnie że był największy, w sam raz dla rodziny z dziećmi. Byłoby miło mieć nowych sąsiadów.

Zegar się rozdzwonił, bieżnia stanęła. Hallie z westchnieniem ulgi otarła pot z czoła. Policzki jej poczerwieniały, wilgotne włosy przykleiły się do skroni. Stary, szary dres – nie czuła się dobrze w nowym kostiumie – zwisał luźno wokół talii. Dobry znak. Miała ochotę pobiec do łazienki i stanąć na wadze, ale robiła to tak często, że przyrzekła sobie ważyć się tylko raz w tygodniu, w poniedziałek rano.

Straciła trzy kilogramy w trzy tygodnie. Z dwoma pierwszymi nie miała kłopotów, ale zrzucenie ostatniego przypominało kucie w betonie łyżeczką od herbaty. Głodziła się i ćwiczyła sumiennie. Liczyła kalorie, węglowodany, każdy kęs czekolady. Z marnym skutkiem.

Jej najlepsza przyjaciółka, Donna Cooper, uważała, że Hallie przesadza, ona miała jednak na ten temat własne zdanie. Powodzenie u mężczyzn to głównie kwestia opakowania, tłumaczyła. Mężczyźni, przynajmniej ci, których znała, zwracali uwagę przede wszystkim na wygląd kobiety, liczyło się pierwsze wrażenie. Nieważne, czy dziewczyna myśli, jaki ma charakter... byle miała szczupłą talię. Inna sprawa, że Hallie zaczęła dbać o siebie nie tylko po to, by zwrócić na siebie uwagę. Ostatnio zapominała o śniadaniach, potem kupowała byle co w restauracjach z szybkimi daniami. Niezbyt to zdrowy tryb życia. Czy poza całą tą historią z małżeństwem nie zrobi jej dobrze, gdy zacznie trochę bardziej dbać o zdrowie?

Donnę niezbyt przekonywało takie tłumaczenie. Argumentowała, że głodzenie się z pewnością nie uczyni jej zdrowszą. W sumie jednak Hallie miała w niej sojusznika, życzliwego kibica, a nawet więcej. Sama rozwódka, gdy usłyszała o matrymonialnych planach Hallie, Donna przyklasnęła przyjaciółce z całego serca i postanowiła pójść w jej ślady. Ona też nie zamierzała spędzić reszty życia w samotności. I ona chciała mieć dzieci. Zaproponowała jednak inną strategię.

– Bądź po prostu sobą – radziła.

– Byłam i jakoś nikt się mną nie zainteresował – prychnęła Hallie, kończąc rozmowę.

Teraz wzięła prysznic, przebrała się, po czym zadzwoniła do matki, do Puget Sound. Hallie, podobna do ojca z charakteru i z urody, po matce odziedziczyła talenty artystyczne. Lucille McCarthy nigdy nie spożytkowała swoich zdolności i córka długo nie mogła pojąć, jak ktoś tak hojnie obdarowany przez los może zadowalać się rolą gospodyni domowej. Dopiero gdy dorosła, zrozumiała i doceniła, ile matka zrobiła dla rodziny, a po śmierci ojca zaczęła podziwiać siłę jej charakteru. W czasie świąt namówiła ją, by wróciła do malarstwa i Lucille rzeczywiście zaczęła brać lekcje.

Wysłuchawszy relacji o tym, jak matce idzie praca nad portretem małej Ellen, Hallie sporządziła listę cotygodniowych zakupów, po czym narzuciła kurtkę i ruszyła do drzwi, chcąc mieć jak najszybciej za sobą poranne sobotnie zajęcia. Przed domem zobaczyła swojego nowego sąsiada. W każdym razie sądziła, że to właśnie może być on. Wysoki, nie tak muskularny, jak wydawało się jej w pierwszej chwili, niemniej mocno zbudowany, barczysty. Przystojny nie narzucającą się urodą. Inaczej mówiąc, jego widok nie przyprawiał o nagłe bicie serca. Właściwie powinno ją to cieszyć, zważywszy, że nowy sąsiad miał zapewne żonę i dzieci.

Aha, jeszcze jedno. Miał też interesującą twarz i sprawiał wrażenie człowieka, którego chciałoby się bliżej poznać. Nie, nie żaden romans, ma się rozumieć. Raczej przyjaźń.

Dopiero teraz zauważyła obok niego dwoje dzieci. Dziewczynka mogła mieć około jedenastu lat, chłopiec dziewięć. Mała uśmiechnęła się szeroko i pomachała jej przyjaźnie. Hallie odpowiedziała na pozdrowienie, zapaliła silnik i odjechała.

Gdy godzinę później wróciła z zakupów, ciężarówki już nie było, za to dzieci jeździły po chodniku na rowerkach. Mała podjechała do Hallie.

– Cześć! Mój tata będzie tu mieszkał – zawołała, zeskakując z siodełka.

– Zauważyłam – odpowiedziała Hallie i schyliła się po torby z zakupami.

– Ja jestem Meagan, a to mój brat, Kenny – wskazała na chłopca, który pojawił się obok jak na zawołanie.

– Masz dzieci? – zapytał z nadzieją w głosie.

– Niestety, nie – odparła, próbując ogarnąć ramionami torby z zakupami.

Buzia chłopca posmutniała.

– A znasz kogoś, kto ma?

– Boję się, że nie będziecie tu mieli towarzystwa.

W osiedlu mieszkali głównie młodzi ludzie na dorobku. Dopiero za kilka lat okolica mogła zapełnić się dziećmi.

– Może pomogę ci zanieść zakupy? – zaofiarowała się Meagan, rzuciła rower na trawnik i wzięła z rąk Hallie jedną torbę.

– Dziękuję, to miło z twojej strony.

Dziewczynka rozpromieniła się, słysząc tę pochwałę. Miłe dziecko.

– Mama mówi, że teraz, kiedy rozwiodła się z tatą, jestem jej pomocnicą. – Na wspomnienie rozwodu uśmiech zniknął z jej twarzyczki, a Hallie zrobiło się żal małej, co nie przeszkodziło jej pomyśleć, że sąsiad pomimo wszystko jest do wzięcia. Cóż, automatyczna reakcja osoby zdecydowanej wyjść za mąż, usprawiedliwiła się szybko.

Przypomniała sobie pierwsze wrażenie, jakie odniosła, widząc tatusia Meagan, i pomyślała, że gdyby musiała wybierać, wolałaby kogoś bardziej, hm... wyrafinowanego. Facet jeżdżący furgonetką z napisem „Wielkie Narzędzia” nie wprawiał jej jakoś w euforię. I jeszcze coś: widziała, co tragarze wnosili do jego domu. Sprzęt sportowy. Całe pudła sprzętu sportowego. Jej sąsiad musiał być alpinistą, nurkiem i kajakarzem w jednej osobie.

Weszły do kuchni i postawiły torby na blacie.

– Jeszcze raz dziękuję, Meagan.

– Masz męża? – zapytała bez ogródek dziewczynka.

– Jeszcze nie – odparła i uśmiechnęła się do siebie. Oczami wyobraźni widziała już dwie obrączki. Miała pewne nadzieje. Prawdę mówiąc, nie dalej jak wczoraj poznała właśnie kogoś.

– Muszę już iść na lunch. Do zobaczenia w przyszły weekend – powiedziała Meagan, ruszając ku drzwiom.

Hallie zaczęła wypakowywać zakupy, gdy zobaczyła, że mruga lampka automatycznej sekretarki. Być może matka zostawiła wiadomość, pomyślała, a może to Julie chciała jej opowiedzieć o ostatnich dokonaniach maleńkiej Ellen. A jeśli to on?

On był kierownikiem działu kredytów w Keystone Bank. W piątek Hallie sprawdzała stan konta i przy tej właśnie okazji poznała Johna Franklina.

Ledwie na niego spojrzała, wiedziała, że to doskonały materiał na męża. Po pierwsze – wysoki, ciemnowłosy, przystojny. Po drugie – uprzejmy, miły, inteligentny. Spełniał wszystkie kryteria. Był wolny, nie zauważyła bowiem obrączki na palcu. Zbliżał się wprawdzie do czterdziestki, ale to jej nie przeszkadzało. Jedenaście lat różnicy to w jej wieku nie tak znowu wiele. Ona w kwietniu skończy trzydzieści, też poważny wiek. Do tego czasu jednak na pewno będzie już zaręczona.

Niestety, wiadomość nie pochodziła od Johna, lecz od Donny. Podekscytowana przyjaciółka prosiła, by Hallie oddzwoniła natychmiast po powrocie do domu.

I Hallie oddzwoniła.

– Masz coś do mnie? – zapytała.

– Znalazłam odpowiedź – oznajmiła Donna.

– A jak brzmi pytanie? – mruknęła Hallie, głodna i stąd w nie najlepszym nastroju.

– Gdzie spotkamy mężczyzn naszych marzeń?

– Hm... Gdzie? – Hallie wreszcie zainteresowała ta rozmowa.

– To nie takie proste, okaż więc trochę cierpliwości.

– Donna...

– Proszę tylko, żebyś spokojnie mnie wysłuchała, dobrze?

Hallie mruknęła coś pod nosem z niezadowoleniem, cóż jednak miała robić? Może Donna rzeczywiście zdradzi jej jakiś genialny sposób? Boże, o ile łatwiej było umawiać się na randki w szkole i na uniwersytecie! Najwyraźniej z wiekiem straciła dryg do tych spraw. Prawda, miała za sobą kilka, nazwijmy je tak, przelotnych romansów. Najdłuższy trwał prawie pół roku, ale i ten się rozsypał. Z jej winy, jak sama przyznawała. Gregg narzekał, że zbyt wiele czasu spędza w pracy, był zły, że dyplom i kariera mają dla niej tak wielkie znaczenie. Powiedziała mu, by nie liczył, że to się zmieni, i niedługo potem Gregg przestał narzekać. I widywać się z Hallie.

– Znalazłam w „Seattle Weekly” ogłoszenie agencji, która organizuje randki w ciemno – oznajmiła Donna.

Hallie jęknęła. W jej pojęciu tylko ludzie naprawdę zdesperowani mogli szukać pomocy podobnych biur. Nie chciała nawet myśleć o mężczyznach, którzy próbowali w ten sposób kogoś poznać.

– Żartujesz sobie, prawda?

– Przyrzekłaś, że mnie wysłuchasz.

Hallie zamknęła oczy, modląc się do Boga o cierpliwość.

– Dobrze już, dobrze. Powiedz mi, co masz do powiedzenia, a potem ja ci powiem, że mnie to nie interesuje, zgoda?

– Mylisz się.

– Pokazują taśmy wideo, tak?

– Nie – odpowiedziała Donna z godnością. – Może mnie w końcu wysłuchasz?

– Przepraszam.

– Obydwie zrobiłyśmy karierę zawodową. Realizujemy się. Można powiedzieć, że odniosłyśmy sukces. Mężczyźni czują się niepewnie przy takich kobietach.

Hallie nie bardzo była przekonana, czy tak jest rzeczywiście, ale nic nie powiedziała.

– Moje małżeństwo okazało się katastrofą... – ciągnęła Donna.

– Zdaje się, że to było trzynaście lat temu.

– Nie przerywaj! Niedługo skończę trzydzieści pięć lat. Życie przecieka mi między palcami tylko dlatego, że jako dwudziestolatka popełniłam głupi błąd. A ja nie chcę być sama, Hallie. Chcę mieć dom na przedmieściu, kota, psa, rodzinę, wakacje. Nie mogę uwierzyć, że tak długo żyłam bez jakiejkolwiek nadziei na zmianę. Pewnie nadal bym zwlekała, gdyby nie twój pomysł.

– Chcesz powiedzieć, że i ja powinnam się zgłosić do tej agencji?

– Może mnie wreszcie wysłuchasz, do cholery! Zgłaszasz się tam i jeśli cię zaakceptują, płacisz słone wpisowe, a oni szukają odpowiedniego kandydata. Kogoś żyjącego na podobnej co ty stopie, o zbliżonej do twojej osobowości. Kobieta, z którą rozmawiałam, zapewniała, że bardzo starannie dobierają klientów. Wpisując cię na swoją listę, zobowiązują się znaleźć dla ciebie dobrą partię.

– No dobra, ile to kosztuje? – Hallie wydała właśnie półtora tysiąca na sprzęt sportowy. A przyrzekała sobie zlikwidować debet na koncie.

Donna wahała się przez moment.

– Dwie bańki.

– Dwa tysiące?

– Ano.

– Za te pieniądze mogłabym się umówić z Bradem Pittem.

– Dla niego obydwie jesteśmy za stare – zaśmiała się Donna.

Trudno powiedzieć, by te słowa natchnęły Hallie otuchą.

– Wygłupiasz się.

Za taką sumę mogłaby zafundować sobie odsysanie tłuszczu i zapomnieć o bieżni oraz diecie.

– Niekoniecznie – mruknęła Donna. – Mam trzydzieści trzy lata i mniej czasu niż ty. Jeśli ta agencja pomoże mi znaleźć przyzwoitego faceta, to gotowa jestem zapłacić.

– Ty chyba rzeczywiście nie żartujesz.

– Pomyśl, jaka to oszczędność czasu.

Hallie nadal nie była przekonana. Odwołanie się do pomocy agencji oznaczało wywieszenie białej flagi jeszcze przed wkroczeniem na pole bitwy. Przedwczesną kapitulację.

– Sądzisz, że to takie proste – znaleźć rozsądnego gościa o rozsądnym wyglądzie? Nie masz chyba zamiaru paradować po ulicy z wielką tablicą „JESTEM DO WZIĘCIA”? – chciała wiedzieć Donna.

– Daj spokój.

– Przeżyłaś tyle lat i dotąd nie znalazłaś sobie nikogo. Niby dlaczego teraz miałoby ci się udać?

– Bo teraz jestem na to gotowa. – Nie czas było przypominać przyjaciółce, że miała kilka romansów, w tym całkiem dobrze się zapowiadający z Greggiem. Z drugiej strony, nie było tajemnicą, że coraz rzadziej spotykała się z mężczyznami, a jej życie towarzyskie stawało się coraz bardziej bezbarwne. Pochłonięta pracą, ledwie to zauważała. A jednak pierwszego dnia roku postanowiła wszystko odmienić, część obowiązków zawodowych zdając na swoją asystentkę, Bonnie Ellis.

– Gotowa na to, że małżeństwo dokona przewrotu w twoim życiu, tak? – zapytała Donna nazbyt sceptycznym, w przekonaniu Hallie, głosem. – Myślisz, że to wystarczy? Że jesteś gotowa?

– No dobrze. Jest ktoś, kto mi się podoba – wyznała w końcu Hallie, mając na myśli, rzecz jasna, Johna Franklina.

– Naprawdę? Kto taki?

Powinna była wiedzieć, że Donna zażąda detali.

– Bankowiec – odpowiedziała z niejakim ociąganiem. – Szef działu kredytów w Keystone Bank. W tym tygodniu przeszedł skądś tam do nowej filii w Seattle. Poznałam go w piątek, jeśli już wszystko chcesz wiedzieć. Od razu go polubiłam, on mnie też. Bardzo przystojny. Wrażliwy...

– Przystojny i wrażliwy – powtórzyła Donna.

– O co ci chodzi? Niełatwo dzisiaj o samotnych, przystojnych facetów – upierała się Hallie, nieco zdziwiona sarkazmem przyjaciółki.

– To dlatego, że większość z nich woli chłopców.

Hallie zamilkła. John? Czy to możliwe?

– Znasz Johna Franklina? – Donna prowadziła agencję nieruchomości i znała wielu ludzi z kręgów finansowych.

– Powiedzmy, że znam takich jak on.

Hallie nabierała coraz większych podejrzeń.

– Co masz na myśli?

– A to, że John Franklin jest doskonałym dowodem, jak bardzo potrzebujesz usług tej mojej agencji.

– Jak to?

– Tak to. John jest przystojny, wrażliwy i subtelny jak wszyscy diabli. To gej.

Bańka prysła. John Franklin homoseksualistą. Hm, widocznie po niektórych mężczyznach widać to od razu... po innych nie.

– To co? Zgłosisz się do tej agencji? – chciała wiedzieć Donna.

– Dwa tysiące?

– Niewiele, zważywszy, że podają ci faceta na tacy.

– Jeśli Brad Pitt nie wchodzi w rachubę, to za tę forsę powinni oferować książąt krwi.

– Jestem pierwsza w kolejce – ostrzegła Donna ze śmiechem.

– Zastanowię się, ale nie obiecuję.

– Zadzwoń do nich, wyślą ci broszurę. Jak ją przeczytasz, natychmiast daj mi znać. Obiecujesz?

– W porządku – mruknęła Hallie, zapisując numer telefonu. Odłożyła słuchawkę i pokręciła głową. Kto by pomyślał, że wychodzenie za mąż może być takie skomplikowane?ROZDZIAŁ DRUGI

TRUDNE ROZSTANIA

Steve Marris miał zły dzień. Przesyłka z Bliskiego Wschodu gdzieś zaginęła, sekretarka odeszła bez uprzedzenia, a na dodatek jego była żona znowu zaczęła się z kimś spotykać. Przesyłkę w końcu odnajdzie, zatrudni nową sekretarkę, ale wiadomość o Mary Lynn nie należała do najprzyjemniejszych.

Nalał sobie kawy z niemytego od dawna dzbanka, postanawiając, że następnym razem będzie ostrożniejszy przy wyborze sekretarki. Ostatnia powiedziała, że robienie kawy nie należy do jej obowiązków, zresztą i z tego, co do nich należało, wywiązywała się nie najlepiej. Zdecydowanie nie nadawała się do pracy w jego firmie. Może i dobrze, że odeszła.

Upił łyk i skrzywił się. Pewnie Todd Stafford nastawiał ekspres. Jego kierownik produkcji robił najgorszą kawę na świecie. Steve wylał napój, przepłukał kubek i w piętrzących się na biurku papierach zaczął szukać potrzebnej mu faktury.

W drzwiach stanął Todd.

– Masz zamiar przesiedzieć tu cały dzień i zamartwiać się odejściem Danielle? Ja myślę, że to dobrze, że w końcu się jej pozbyliśmy. – Todd miał oczywiście na myśli ostatnią sekretarkę. Nalał sobie kawy, po czym rozsiadł się w fotelu, opierając nogi o blat biurka. – A może to Mary Lynn jest przyczyną tej ponurej miny?

Steve westchnął. Przyjaciel, jak widać, dobrze go znał.

– Słyszałem, że znowu się z kimś spotyka.

– Kto ci to powiedział?

– Kenny – przyznał niechętnie Steve.

– Wypytujesz własne dzieci?

– Nie rób mi wykładów – obruszył się Steve nie bez wyrzutów sumienia. Nie wypytywał syna, czy Mary Lynn z kimś się spotyka. Kenny opowiadał mu tylko, jak to chce się zapisać do drużyny piłkarskiej i jak prosił matkę, żeby z nim poćwiczyła, ale ona odmówiła, bo szykowała się właśnie na randkę. Steve zrobił zaciekawioną minę, a chwilę potem wiedział już, że Mary Lynn spotyka się z jakimś Kipem.

Kip. Cóż to za imię? Brzmi, jakby należało do faceta, który wywija nogami w balecie.

– I czego się dowiedziałeś?

Steve zignorował pytanie. Z niechęcią myślał o nowym przyjacielu Mary Lynn, a co dopiero gdyby miał o nim mówić. Znów westchnął. Od rozwodu minął już rok, a on ciągle nie przebolał rozstania. Nagle przyszedł mu do głowy genialny pomysł.

– Słuchaj, Todd – zaczął z nagłym ożywieniem. – A może Mary Lynn pomogłaby nam, zanim nie znajdę nowej sekretarki?

– Czy ja wiem? Wiesz przecież, że nie znosi pracy w biurze – mruknął Todd, popijając kawę.

Przyjaciel miał rację, Steve myślał jedynie o tym, jakby tu znowu być blisko żony. Jej przydatność w firmie była sprawą zdecydowanie drugorzędną. Ale gdyby się zgodziła, może dowiedziałby się czegoś więcej o Kipie?

– Nie szkodzi zapytać – odparł, żałując, że zdradził się Toddowi ze swoim pomysłem.

– Jesteście rozwiedzeni.

– Dzięki za przypomnienie. Musiałem widać zapomnieć. – Steve miał nadzieję, że sarkazm tej uwagi był wystarczająco czytelny.

– Może spróbowałbyś się jednak trochę wyluzować. Musisz zacząć myśleć o sobie, stary. Tak jak Mary Lynn.

Steve poderwał się z krzesła.

– A ty może zająłbyś się robotą?

– Aha, dotknąłem bolącego miejsca. Nie musisz się od razu tak wściekać. – Z tymi słowami Todd wyszedł. Steve próbował powściągnąć złość, ale na próżno. Do diabła, nadal kochał Mary Lynn. Nie miał pojęcia, że tak bardzo przeżyje ten rozwód.

Byli małżeństwem dwanaście lat. Szczęśliwym małżeństwem, jak naiwnie sądził. Raptem, ni stąd, ni zowąd, Mary Lynn pewnego dnia zaczęła płakać. Gdy próbował się dowiedzieć, o co chodzi, usłyszał, że czuje się nieszczęśliwa. Za wcześnie się pobrali, nie zdążyła nacieszyć się życiem, a teraz musi zajmować się domem, wychowywać dzieci, i tak dalej...

Steve usiłował zrozumieć jej żale, ale wszystko, co mówił, pogarszało tylko sprawę. Do żywego go ubodło, gdy oświadczyła, że chce sypiać osobno. Protestował nawet, ale ona dopięła swego. Posiadanie własnego pokoju okazało się dla niej ważniejsze niż mógł przypuszczać. Wkrótce po tej rozmowie zażądała, by wyniósł się z domu.

Był przekonany, że Mary Lynn udaje, ale spakował walizki, chcąc dać jej czas na „odnalezienie się”. Opowiadała bowiem, że musi nawiązać kontakt z „wewnętrznym dzieckiem”, które w niej tkwi, „poszukać duchowej siły” i tym podobne bzdury. W porządku, może nie był najwrażliwszym człowiekiem pod słońcem, ale nie był też prymitywnym jaskiniowcem. Kiedy powiedział jej, że za często ogląda przedpołudniowe programy dla kobiet i że czyta za dużo kobiecych magazynów, nadąsała się tylko. W miesiąc później nie mieszkali już razem, a Mary Lynn zażądała rozwodu. Zanim pojął do końca, co się dzieje, obydwoje mieli już adwokatów. Niedługo potem odbyła się rozprawa. Dla Steve'a był to wyjątkowo trudny okres. Trzeba było roku, by doszedł do siebie. Pozbierał się jakoś, wciąż jednak tęsknił straszliwie za domem i za żoną.

Niech sobie Todd gada, co chce, a on i tak poprosi Mary Lynn, żeby zastąpiła Danielle. Oczywiście, dopóki nie znajdzie nowej sekretarki. I dopóki nie przekona żony, że życie osobno to czyste szaleństwo.

Zadowolony z podjętej decyzji, sięgnął po telefon. Mary Lynn odpowiedziała po trzecim sygnale.

– Słucham – mruknęła sennie. Nigdy nie lubiła wstawać rano.

– Cześć, to ja, Steve.

– Na Boga, Steve, która to godzina?

– Dziewiąta.

– Tak późno?

Słyszał niemal szelest odrzucanej kołdry. Kiedy jeszcze byli małżeństwem, lubił ją budzić, przytulać senną, ciepłą i pachnącą jakimś egzotycznym kwieciem. Najlepiej im się kochało właśnie rano.

– Coś się stało? – zapytała z głośnym ziewnięciem.

– Nic. Moja sekretarka odeszła.

Milczała przez chwilę.

– Nie umiem pisać na maszynie, wiesz przecież.

Uśmiechnął się pod nosem. Po tylu razem przeżytych latach Mary Lynn potrafiła czytać w jego myślach, co napełniało go jakąś perwersyjną dumą.

– Potrzebuję kogoś, póki nie znajdę nowej sekretarki.

– Nie możesz wynająć chwilowej zastępczyni?

– Jasne, mogę zadzwonić do agencji i pewnie od razu kogoś mi przyślą, ale wolałbym, żebyś to ty dostała te pieniądze.

– Nie mam czasu. Wiesz, że popołudniami studiuję. I bez tego trudno mi pogodzić wszystkie zajęcia.

– Wiem, ale bardzo byś mi pomogła, gdybyś zgodziła się na kilkudniowe zastępstwo. Przychodziłabyś tylko rano. O nic więcej nie proszę. – Ponieważ sam płacił za te studia, doskonale znał rozkład dnia żony.

– Zawsze tak mówisz! – prychnęła.

– Co mówię? – Rozmowa zaczęła przeradzać się w sprzeczkę, zupełnie jak w ostatnim okresie przed rozwodem. Najgorsze było to, że Steve nigdy nie wiedział, czym rozzłości Mary.

– Powiedziałeś, że wiesz, jak bardzo jestem zajęta, tak?

– Powiedziałem.

– Skoro wiesz, to nie proś mnie o zastępstwo. Znam cię, Steve. Z dwóch dni zrobią się dwa tygodnie i przestanę chodzić na wykłady. Tego właśnie chcesz, chociaż pewnie nie zdajesz sobie z tego sprawy.

– Rozumiem, że studia są dla ciebie ważne – odpowiedział cierpliwie. Rzeczywiście rozumiał, nie mógł tylko pojąć, dlaczego wykształcenie i małżeństwo miałyby się wzajemnie wykluczać. Zastanawiał się też, co Mary Lynn pocznie z dyplomem z historii sztuki. Zapewne podejmie pracę w muzeum, jeśli ją znajdzie. Tych myśli nie mógł jednak jej zdradzić.

– Czyżby? – zapytała sceptycznie.

– Tak – odparł tonem pełnym szacunku. – Pomyślałem, że skoro wykłady zaczynają się o pierwszej, to rano mogłabyś przychodzić tutaj, ale jeśli nie, to trudno.

Słysząc jej wahanie, postanowił ponowić natarcie.

– Chodzi tylko o kilka godzin rano, ale jak nie, to nie. Nie będę nalegał.

– Zdajesz sobie sprawę, ile mam nauki, ile obowiązków?

– Masz rację. Nie powinienem był pytać, prawda?

– Właśnie – powiedziała z przekąsem.

Zapadła cisza, po chwili Steve usłyszał po drugiej stronie ciężkie westchnienie.

– Mogę przyjść na dwa dni, ale ani chwili dłużej, jasne? Tylko dwa dni, rozumiesz?

– Jasne. – Steve miał ochotę skakać z radości. Telefon do Mary Lynn okazał się jednym z jego lepszych pomysłów. Był pewien, że nie będzie potrzebował wiele czasu, by żona zapomniała o nowym adoratorze.

– Ale nie będę musiała zaczynać przed ósmą?

Przezornie nie odpowiedział na to pytanie.

– Masz na sobie tę różową koszulę nocną? – zagadnął w o niebo lepszym już humorze.

– Steve!

– Masz? – powtórzył lekko stłumionym głosem. Chyba nigdy nie kochało im się tak dobrze, jak teraz, po rozwodzie. Mary Lynn wyrzuciła go co prawda z domu, ale nadal z nim sypiała.

– Tak, mam na sobie twoją ulubioną koszulę – szepnęła uwodzicielsko.

Zamknął oczy.

– Przyjeżdżam.

– Nie, Steve, ja nie mogę. Nie możemy...

– Dlaczego?

– Nie powinniśmy.

Natychmiast zaczął podejrzewać, że jej opory mają coś wspólnego z nowym znajomym, o którym powiedział mu Kenny.

– Ale dlaczego? – powtórzył.

– Jesteśmy po rozwodzie, zapomniałeś?

– Dotąd nam to nie przeszkadzało. Mogę być u ciebie za kwadrans. Chcesz przecież, żebym przyjechał, inaczej nie powiedziałabyś mi o różowej koszulce.

Mary Lynn zaśmiała się.

– Nie, Steve. Naprawdę nie – stwierdziła poważnym już tonem. – Od roku jesteśmy rozwiedzeni. Nie powinniśmy sypiać ze sobą. Trzeba wreszcie z tym skończyć.

Zacisnął ze złości szczęki.

– Kiedy podjęłaś tę decyzję? – zapytał po chwili.

– Po naszym ostatnim spotkaniu.

Zaczynał tracić cierpliwość. Pamiętał ten dzień. Któregoś przedpołudnia, przed jej wykładami, kiedy dzieci były w szkole, odwiedził ją pod pierwszym lepszym pretekstem. Domyśliła się, co go sprowadza, chciała zresztą tego samego. Po chwili byli już w łóżku.

Co się mogło zmienić od tamtego czasu? To pewnie ten jej cholerny Kip. Steve nie mógł niestety zapytać wprost, zdradzić się, że coś wie. Nie chciał wplątywać dzieci w sprawy dorosłych. Zbyt często widywał takie sytuacje w rozbitych rodzinach. Meagan i Kenny wystarczająco ciężko przeżyli rozstanie rodziców. Nie powinni wiedzieć o prywatnym życiu ojca i matki.

– No, co wpłynęło na tę nagłą zmianę decyzji?

Mary Lynn westchnęła.

– Nic. Wszystko. Po prostu musimy z tym skończyć. Nie jesteśmy już razem, Steve.

Nic nie powiedział. Na tyle dobrze znał swoją żonę, swoją byłą żonę, by nie wdawać się z nią w dyskusje. Znał ją na tyle dobrze, by wiedzieć, jak bardzo lubi seks.

– Przyjdziesz więc jutro rano? – upewnił się jeszcze.

– Chyba tak, ale pamiętaj, tylko dwa dni.

– Przynieś tę różową koszulkę.

– Steve!

– Przepraszam – mruknął i odłożył słuchawkę w znakomitym, pomimo wszystko, nastroju.

Reszta dnia minęła stosunkowo gładko. Firma przewozowa odnalazła zagubioną przesyłkę w Albuquerque i obiecała dostarczyć ją w ciągu czterdziestu ośmiu godzin. Zakład Steve'a realizował zamówienia dla wielkiej kompanii budującej samoloty, ale wykonywał też prace tokarskie i różne drobne usługi dla innych klientów. Interesy szły dobrze, zakład się rozrastał, liczył sobie już dwunastu pracowników.

W drodze do domu Steve spojrzał na swoje czyste dłonie wsparte na kierownicy. Mary Lynn zawsze złościł smar za paznokciami. Co za ironia losu! Akurat przez ostatnie półtora roku, a więc od czasu, kiedy zaczęło się między nimi psuć, większość czasu spędzał w biurze, z dala od pracy fizycznej, której Mary tak nie lubiła. Kiedy wreszcie jego status się zmienił, ona postanowiła zmienić swoje życie. A przecież ten warsztat zarabiał na rodzinę. Dzięki niemu kupili dom, Mary Lynn mogła zacząć studia. Cóż znaczyła ta odrobina smaru za paznokciami?

W strugach deszczu zjechał z autostrady w kierunku Kent, gdzie od niedawna mieszkał. Początkowo nie chciał kupować domu w kondominium. Gdyby to od niego zależało, najchętniej nadal mieszkałby z rodziną i nie przeprowadzałby się tutaj. Tymczasowe mieszkanie w bloku nie nadawało się jednak dla dzieci, a Meagan i Kenny spędzali z nim prawie każdy weekend. Właściwie więc tylko ze względu na nich podjął decyzję, by zamieszkać w tym osiedlu, inaczej pomysł byłby pozbawiony sensu.

Kondominium stanowiło rozsądny kompromis. Poza tym, pracujący w agencji nieruchomości przyjaciel przekonał go, że to dobra inwestycja. Nie bez znaczenia było też to, że właściciel oferował korzystne warunki. W sumie był zatem zadowolony. Okazało się, że znalazł równie przyjemny dom, jak ten, w którym mieszkali poprzednio z Mary Lynn. Niewielki, ale miły. Dzieci dobrze się tu czuły, z miejsca zaprzyjaźniły się z sąsiadką, a przecież ich samopoczucie było dla niego najważniejsze.

Dojeżdżając do domu i wyłączając wycieraczki, zatrzymał swoje myśli nieco dłużej przy owej sąsiadce. Wiedział, że nazywa się Hallie. Nie poznał jej dotąd, ale wiedział co nieco z opowiadań Meagan. Z kuchni widział jej bawialnię, a w niej bieżnię mechaniczną i jeszcze jakieś dziwaczne urządzenie. Sprawiała wrażenie osoby zwariowanej na punkcie ćwiczeń gimnastycznych. Ilekroć wyglądał przez okno, ćwiczyła. Nie wyglądała przy tym, jakby była jakoś szczególnie zadowolona z życia.

Zjechał do Willow Woods i zatrzymał się koło skrzynek pocztowych. Zobaczył ją dopiero, gdy wysiadł ze swojej ciężarówki: stała obok skrzynki i obracała w dłoni dużą kopertę, jakby nie była pewna, co z nią zrobić.

– Witam sąsiadkę – zagadnął, wyjmując swoją pocztę.

Zaskoczona, podniosła głowę.

– A, dzień dobry.

– Steve Marris. Wprowadziłem się obok w ostatni weekend.

Zamrugała powiekami.

– Ojciec Meagan i Kenny'ego?

– Zgadza się.

– Hallie McCarthy. – Wymienili uścisk dłoni. – Miło cię poznać, Steve.

– Cała przyjemność po mojej stronie.

– Masz wspaniałe dzieci.

– Dzięki – powiedział z uśmiechem. Był dokładnie tego samego zdania.

Jakby nie wiedząc, co począć, Hallie raz jeszcze zerknęła nerwowo na kopertę, po czym wsunęła ją do torebki.

– No cóż, muszę zmykać. Do zobaczenia.

Otworzyła szybko drzwi do samochodu. Steve zdążył dojrzeć na kopercie firmowe logo z napisem „Twoja Randka”. Sporo słyszał o tej drogiej, ekskluzywnej agencji. Wkrótce po rozwodzie gorliwy przyjaciel próbował go nawet namówić, by się tam zgłosił, ale zmroziła go perspektywa wyłożenia dwóch tysięcy za spotkanie z kobietą, której wcześniej nie widział na oczy. Musiałby być naprawdę zdesperowany, żeby się na to zdecydować.

Hallie uniosła głowę i napotkała jego wzrok.

– Przyjaciółka zmusiła mnie, żebym napisała – bąknęła, piekąc raka. – Ja nigdy... – zamilkła, skuliła ramiona, wreszcie uśmiechnęła się z przymusem. – Nie potrzebuję pomocy w tych sprawach – dokończyła, wysoko podniosła głowę i wsiadła do samochodu z godnością, której mogłaby jej pozazdrości księżna Diana. Niestety, zepsuła cały efekt, odjeżdżając z piskiem opon.

Steve pokręcił głową. Powinien chyba trzymać dzieci z dala od nowej sąsiadki. Wydawała się miła, ale trochę narwana.ROZDZIAŁ TRZECI

JESZCZE DWA KILOGRAMY

Po kilku deszczowych tygodniach w Puget Sound zaświeciło wreszcie słońce. Dość mając ćwiczenia w czterech ścianach, Hallie postanowiła wykorzystać dobrą pogodę i ruszyć na świeże powietrze. Założyła nawet na tę okazję nowy dres, zielony z różowymi lampasami i geometrycznym wzorem na bluzie. Wiedziała, że dobrze w nim wygląda, co poprawiało jej samopoczucie. Nic dziwnego – zrzuciła już pięć kilo. Prawda, że nie bez wysiłku.

Bała się, czy już na dobre pozbyła się zbędnych kilogramów. Znała przecież aż za dobrze niezliczone historie przyjaciółek i znajomych, które po początkowych triumfach przeżywały gorycz ostatecznej porażki w postaci chwili słabości, kończącej się zawsze tak samo – zburzeniem dyscypliny i powrotem do starej, znienawidzonej cyfry wyświetlanej w okienku na łazienkowej wadze. Musiała więc uważać. Moment nieuwagi i gotowa znowu przytyć. Dzień przerwy w ćwiczeniach, czekoladowy batonik i... Dlatego też stosowała żelazny reżim. Jeszcze dwa kilogramy, powtarzała sobie, i wróci do swojej właściwej wagi z czasów szkolnych.

Właściwa waga. Jak miło brzmiały te słowa.

Powinna osiągnąć ją przed Walentynkami. Tak postanowiła jeszcze w styczniu, dając sobie nieco czasu. Rozpowiedziała już przyjaciółkom, które miały wolnych braci i znajomych, że tego dnia (i w ogóle) jest do wzięcia. Na razie nie otrzymała wprawdzie żadnej propozycji, ale nie traciła nadziei.

Otworzyła drzwi i wyszła na zalany słońcem podjazd. Szybko zorientowała się, że nie ona jedna cieszy się zmianą pogody.

Przed domem obok jej sąsiad bawił się z synem. Czuła, że dość nieszczęśliwie zaczęła znajomość ze Stevem, i nie bardzo wiedziała, jak mogłaby to naprawić. Co za pech, że zobaczył akurat kopertę z „Twojej Randki”. Właściwie powinna była wtedy wstrzymać się od komentarza i nie byłoby kłopotu. Ale nie, to byłoby zbyt łatwe. Musiała wygłosić jakieś idiotyczne usprawiedliwienie, a teraz niedobrze robiło się jej na samo wspomnienie tamtej sytuacji.

– Cześć, Hallie. – Podjechała do niej córka Steve'a, zawzięcie pedałując na swoim rowerku. Pozbawiona towarzystwa rówieśników, musiała nudzić się w czasie weekendów spędzanych z ojcem.

– Jak się masz? Co porabiasz?

– Nic – odparła smętnie. – Ojciec uczy Kenny'ego grać w baseball, a ja nie lubię baseballa.

– Ja też nie – przytaknęła Hallie. Owszem, interesowała się sportem, ale nigdy nie rozumiała fanatycznych kibiców. Co może być ekscytującego w tym, że kilkudziesięciu dorosłych facetów ugania się po trawie za piłką?

Hallie uniosła ręce i wykonała skłon. Nie bardzo wiedziała, dlaczego to zrobiła: może widziała, że tak zachowują się biegacze przed biegiem? Ci chyba wiedzą, co robią. Rozgrzewają się, czy coś podobnego.

Po miesiącu ćwiczenia na bieżni mechanicznej czuła, że jest w stanie bez problemu przebiec w terenie ze dwa kilometry. Tyle akurat wynosiła odległość do bramy Willow Woods i z powrotem. Powinna pokonać ten dystans spokojnie, nie pocąc się nawet.

– Co robisz? – zapytała Megan, obserwując jej skłony.

– Przygotowuję się do biegu.

– Biegasz? – w głosie małej dało się słyszeć nieukrywany podziw.

– Jasne.

– Daleko?

– Dwa kilometry. – To na początek. Jeśli nie spuchnie, zwiększy później dystans.

– Mogę pobiec z tobą?

– Jeśli tata się zgodzi. – Hallie wyrzuciła ręce do przodu, potem oparła dłonie o biodra i zaczęła wykonywać skłony głową.

Meagan rzuciła rower na trawnik i pobiegła do ojca. Hallie była bardzo zadowolona z siebie. Coś widać dało jej to, że oglądała z Greggiem „Świat sportu” (a może był to „Kwiat sportu”?). Usłyszała, jak Meagan pyta ojca o pozwolenie i jak Steve zgadza się po krótkim wahaniu.

– Tata mówi, że mogę! – krzyknęła Meagan, wracając pędem do Hallie.

Ledwie ruszyły, Meagan wystrzeliła do przodu. W połowie dystansu Hallie zabrakło tchu.

– To nie zawody – wydyszała, ledwo chwytając powietrze.

– Och, biegnę za szybko? Przepraszam. – Mała natychmiast zwolniła.

Wreszcie w polu widzenia pojawił się wjazd do kondominium.

– Zdaje się... że założyłam... złe buty – wysapała Hallie. Zatrzymała się i oparła dłonie o kolana, z trudem chwytając powietrze.

Doskonale wiedziała, że buty nie mają tu nic do rzeczy.

– Dobrze się czujesz? – zapytała Megan z troską.

– Tak, świetnie.

– Dasz radę pobiec z powrotem? Może chcesz, żeby tata po ciebie podjechał?

Hallie ani myślała pokazywać się Steve'owi w takiej kondycji. Wyprostowała się z uśmiechem, udając, że wszystko w porządku, chociaż miała wrażenie, że ból za chwilę rozsadzi jej płuca. Na szczęście droga do domu prowadziła z górki. Na nieszczęście był to kolejny kilometr w towarzystwie jedenastoletniej smarkuli, szybkiej i wytrzymałej jak chart. Boże, skąd ona to ma? W tym wieku?

– Tata chętnie podjedzie, on zrozumie...

– Nie, nie trzeba.

– Jesteś pewna?

– Absolutnie. – Nie dość, że pozwoliła dziecku tak się upokorzyć, to teraz cała była oblana potem – miała mokre czoło, wilgotne policzki i sklejone włosy.

Przed sąsiadem przebiegła wyrównanym krokiem osoby zaprawionej w joggingu, padła dopiero na stopniach prowadzących do domu. Starała się udawać, że ma się świetnie, w rzeczywistości czuła się niczym kandydatka pod namiot tlenowy.

– Powinnaś chyba odpocząć – poradziła Meagan.

– Bez przesady. Wezmę tylko prysznic.

– Tata mówi, że po biegu trzeba się przespacerować. – Zrobiła, jak radziła mała, stwierdzając z radością, że ta część zaprawy nie nastręcza jej kłopotów. Wietrzyk mile chłodził jej rozgrzane ciało, a po kilku minutach uspokoiło się kołaczące serce.

Rozstawszy się z Meagan, Hallie dojrzała przed domem znajomy samochód Donny. Uradowana, pokiwała jej dłonią. Rozmawiały wprawdzie niemal codziennie przez telefon, ale obydwie były zbyt zajęte, by widywać się tak często, jakby sobie tego życzyły.

Donna – szczupła, wysoka, długonoga, o długich kasztanowych włosach – zwracała uwagę swoją urodą. Poznały się przed pięciu laty przez wspólnych znajomych i szybko zaprzyjaźniły. Miały podobne zapatrywania, wyznawały te same wartości. Donna była znacznie bliższa Hallie niż koleżanki z pracy. Większość z nich dawno powychodziła za mąż, niektóre po raz drugi, podczas gdy Hallie nie znalazła jeszcze pierwszego męża. Pierwszego i ostatniego. Chciała żeby jej małżeństwo było równie trwałe jak małżeństwo jej rodziców.

I Donna, i Hallie prowadziły własne firmy. Zgromadziwszy wiele podobnych doświadczeń, przez lata służyły sobie wsparciem. Jeśli Hallie miała kłopoty z pracownikami lub klientami, zwierzała się Donnie. Jeśli coś trapiło Donnę, dzwoniła do Hallie. Tej nie zdziwiło więc, że obydwie równocześnie postanowiły odmienić swoje życie. Bardzo często ich myśli zdążały w tym samym kierunku. Czytały te same książki, oglądały te same filmy, miały wiele wspólnych upodobań. Zdarzało się, że szły oddzielnie na zakupy i wracały do domu z identycznymi sukienkami czy butami.

Hallie, osoba towarzyska, od dziecka otoczona przyjaciółmi, nigdy z nikim nie śmiała się tak serdecznie, jak z Donną. Śmiała i płakała, Donna była bowiem jej przyjaciółką od serca. Prawdziwą przyjaciółką.

– Dzwoniłaś do nich? – zapytała bez wstępów.

– Wiesz, że tak. – Weszły razem do domu i przeszły do kuchni. Brak talentów kulinarnych, czego nawet nie starała się ukrywać, Hallie kompensowała artyzmem i dobrym gustem. Jej przytulna, wesoła kuchnia utrzymana była w bieli i żółci, a całości dopełniał powój wijący się pod sufitem.

Donna gestem odmówiła proponowanej wody i usiadła przy kuchennym blacie

– I co o tym myślisz?

– O ulotce? Nie zamierzam nawet się zgłaszać. – Stawiając sprawę jasno od początku, Hallie miała nadzieję uniknąć zbędnych namów.

Donna była wyraźnie zawiedziona.

– Nawet z nimi nie rozmawiałaś, prawda? Gdybyś porozmawiała, zrozumiałabyś, że to jedyny sposób znalezienia męża. Minęły czasy, kiedy wokół pełno było mężczyzn do wzięcia.

– Wiem, ale chcę najpierw spróbować sama.

Dwa tysiące to suma niebagatelna, więc Hallie postanowiła działać na własną rękę, zanim zdecyduje się wyłożyć takie pieniądze. Poza tym, Donna zarabiała więcej od niej i łatwiej jej było pozwolić sobie na „Twoją Randkę”.

– Dzwoniłam do Rity – wyznała Hallie. Rita, wspólna znajoma, przez którą się poznały, osoba ciesząca się opinią nieco szalonej romantyczki, lubiła brać na siebie rolę swatki.

– Nie powiedziałaś jej chyba, że zapisałam się do „Twojej Randki”? – zapytała Donna z lekkim niepokojem.

– Ani słowa. To nasza wyłączna tajemnica. Zwierzyłam się jej tylko, że przejrzałam na oczy i nie chcę być już sama. – Uśmiechnęła się na wspomnienie reakcji znajomej. – Rita uważa, że to śmierć ojca tak mnie odmieniła i że mogę się wpędzić w sytuację, której będę żałować. – Hallie wzruszyła ramionami. – Tyle lat swatała mnie z najróżniejszymi facetami, a teraz kręci nosem. Myślałam, że ucieszy się na wieść o moich planach. Kiedy jej powiedziałam, że chciałabym mieć rodzinę, poradziła mi poszukać kogoś z dobrymi genami, zajść w ciążę, a potem puścić delikwenta kantem.

– Rita?

Hallie skinęła głową.

– Okropne, prawda? – Lubiła Ritę, utrzymywała z nią kontakt, ale były bardzo różnymi osobami. Rita, na przykład, szczyciła się tym, że jest weredyczką.

– Może to jakiś pomysł, jeśli chcesz tylko dziecka – zastanawiała się głośno Donna.

– Nie tylko. Chcę też męża. Patrzę na Julie i zastanawiam się, jak ona sobie daje radę z Ellen. Pomagają jej mama i Jason, a i tak ma ręce pełne roboty. Na szczęście Jason jest troskliwym ojcem. Nie wiem, jak można samotnie wychowywać dziecko. Ja bym nie potrafiła.

– Ja też – zgodziła się Donna, zaciągając swoim zwyczajem, jak każdy południowiec. Wyjechała z Georgii, mając trzynaście lat, i nigdy nie pozbyła się charakterystycznego zaśpiewu. Raptem się uśmiechnęła. – Wyobrażasz nas sobie w roli matek?

– Owszem – odparła Hallie z przekonaniem. Zastanawiała się, czy wiele kobiet w jej wieku ma podobne odczucia – wiedzą, że czas płynie, i z każdym miesiącem coraz intensywniej zadręczają się niespełnioną tęsknotą za macierzyństwem. Nie był to w każdym razie temat do rozmów, nawet z najbliższą przyjaciółką.

– No, to wyobraź sobie, że zadzwonili do mnie wczoraj z „Twojej Randki” – powiedziała Donna, spuszczając oczy i bawiąc się paskiem od torebki, co było u niej widomą oznaką zdenerwowania. – Mają kogoś dla mnie – dodała i rzuciła Hallie niepewne spojrzenie.

– Tak szybko? – Hallie musiała przyznać, że wywarło to na niej wrażenie.

– Przysłali mi faks, prosili, żebym go przejrzała i zaraz oddzwoniła. Oddzwoniłam. W godzinę później zadzwonił Sanford. Umówiliśmy się na kolację. Dzisiaj.

– Sanford?

– No właśnie. Ktoś z takim imieniem powinien być nadętym bubkiem, ale nie. Długo rozmawialiśmy i...

– I? – przynagliła Hallie, gdy przyjaciółka zamilkła.

– Wydaje się, że to chodzący ideał.

– Ideał? – „Twoja Randka” z minuty na minutę zdawała się jej coraz bardziej godna zaufania.

– Mam pietra, Hallie. Tak samo się czułam, idąc na pierwszą randkę z Larrym, ale co ja wtedy wiedziałam? Miałam dziewiętnaście lat, zaczynałam dopiero samodzielne życie. Padłabym w ramiona nawet seryjnemu mordercy.

Donna nieczęsto mówiła o swoim byłym mężu. Hallie wiedziała tylko, że po roku małżeństwa zostawił ją dla innej kobiety, a Donna tak to przeżyła, że trzeba było dziesięciu lat, by doszła do siebie. Nawet teraz zresztą Hallie nie była pewna, czy rana w sercu przyjaciółki się zabliźniła, i rozumiała doskonale jej obawy.

– Tym razem będzie inaczej – zapewniła ją. – Nie jesteś smarkulą, którą rządzą hormony.

– Nie, jestem starą babą, którą rządzą hormony.

Obydwie parsknęły śmiechem, po czym Donna westchnęła głęboko.

– No więc Sanford ma trzydzieści sześć lat i pracuje w firmie ubezpieczeniowej. Czysta kartoteka.

– Chcesz powiedzieć, że nie był notowany?

– Chcę powiedzieć, że nigdy nie był żonaty. Tak to określają w „Twojej Randce”.

– Ach tak... – A więc to „przedsiębiorstwo” miało własne słownictwo. Interesujące. A może nie.

– Nie mogliśmy się nagadać – ciągnęła Donna. – Sanford czuje się z tym wszystkim podobnie jak ja. Zgłosiliśmy się oboje w tym samym tygodniu. On też miał opory. Rozmawialiśmy chyba z pół godziny, tak swobodnie, jakbyśmy się znali od lat. Uwielbia teksańsko-meksykańskie jedzenie, jak ja. Mieszka na barce, co zawsze wydawało mi się bardzo romantyczne. Ogląda też wszystkie filmy Emmy Thompson i czyta powieści Steve'a Martina. Możesz uwierzyć? Wiem, że to powierzchowne informacje, ale oznaczają, że myślimy podobnie. W każdym razie mamy o czym rozmawiać. – Uśmiechnęła się promiennie. – W ogóle nie mogliśmy się pożegnać...

– Mieszka na barce? – Hallie ten człowiek również zaczynał się podobać. Jeśli Donna go nie zechce, może pozna ich ze sobą?

– Rozumiesz teraz, dlaczego jestem taka zdenerwowana?

Hallie skinęła głową. Ona też by się denerwowała.

– To wszystko brzmi zbyt pięknie – jęknęła Donna. – Spotkamy się i czar pryśnie, zobaczysz.

– Skąd wiesz? – Hallie starała się, by jej słowa brzmiały pewnie, ale podzielała lęki przyjaciółki. Ten facet musiał mieć jakieś wady. Ludzie nie są tacy, jakimi się z pozoru wydają. Gdzieś zawsze tkwi niewidoczna na pierwszy rzut oka skaza.

– Zastanawiałam się, dlaczego ktoś taki dotąd się nie ożenił, dopiero jego list, który dostałam z „Twojej Randki”, wyjaśnił mi wszystko. Odkładał małżeństwo do chwili, aż spłaci kredyt zaciągnięty na opłacenie studiów. Jak widać, przywiązuje znaczenie do spraw finansowych i ja to szanuję. „Twoja Randka” wymaga zresztą od klientów, by przedstawiali wyciągi ze swoich kont bankowych.

Hallie pomyślała, że nawet gdyby zgłosiła swoją kandydaturę, odpadłaby natychmiast. Miała już to powiedzieć, kiedy zadzwonił telefon. Podnosząc słuchawkę, dojrzała przez okno Steve'a, który uczył właśnie Kenny'ego odbijać piłkę.

– Słucham.

– Powinnaś być zadowolona – oznajmiła Rita bez zbytecznych wstępów.

– Z czego?

– Znalazłam ci potencjalnego męża. Chcesz się z nim spotkać?