Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o życiu po życiu - ebook

Recenzje książki Hollister Rand
Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o życiu po życiu

„W swojej nowej książce _Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o życiu po życiu_ Hollister Rand wykorzystuje olbrzymie doświadczenie międzynarodowej sławy medium, żeby odpowiedzieć na pytania o duchach z zaświatów. Autorka szczerze i życzliwie – niekiedy z humorem, ale zawsze z wyczuciem – wtajemnicza czytelnika i rozwiewa jego wątpliwości. To niebanalna lektura, którą śmiało polecam”.

– Lynn V. Andrews, autorka książek z serii _Szamanka_ – bestsellerów z listy „New York Timesa”

„Dla 80% czytelników wierzących w życie po śmierci może to być najciekawsza książka, po jaką kiedykolwiek sięgnęli. Pozostałe 20% niedowiarków być może zmieni zdanie! Światowej sławy medium Hollister Rand zgodnie z obietnicą przedstawia wszystko, co chcielibyśmy wiedzieć o życiu po śmierci, ale nie tylko. Udowadnia, że zmarli w gruncie rzeczy wcale nie odeszli, i przytacza wiele zaczerpniętych z życia historii, które wręcz nie mieszczą się w głowie. Opowiada także o więzi z ludźmi znajdującymi się w śpiączce lub cierpiącymi na zaawansowane stadium choroby Parkinsona i przekonuje, że nas słyszą, kiedy przy nich jesteśmy! To książka napisana pod wpływem miłości i chęci uzdrawiania; książka, która dowodzi, że miłość nigdy nie umiera. Polecam ją zarówno osobom opłakującym bliskich i pragnącym ukojenia dla duszy, jak i wszystkim ciekawym świata”.

– Arielle Ford, autorka książki _Bratnia dusza_

„Dzięki ogromnemu doświadczeniu w pracy medium Hollister udało się stworzyć niezwykły i przystępny przewodnik, który odpowiada na wszelkie możliwe pytania o pośrednictwo między światami i o życie po śmierci. Przytaczając osobiste doświadczenia, anegdoty i działania, autorka rozwiewa wątpliwości i obawy związane ze śmiercią oraz z wędrówką duszy, a także, co równie ważne, pokazuje nam, w jaki sposób możemy nawiązać kontakt z przodkami”.

– dr Steven Farmer, autor książek
_Animal Spirit Guides_ i _Sacred Ceremony_

„Na własnej skórze doświadczyłem daru Hollister Rand i nie mogę się nadziwić, że potrafi ona przekazywać wiadomości od duchów z taką precyzją, otwartością i takim współczuciem. W swojej nowej książce _Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o życiu po życiu_ autorka dzieli się ezoteryczną wiedzą, która pozwala rozpocząć proces gojenia ran po utracie bliskiej osoby i przynosi spokój złamanym sercom. Gorąco polecam tę książkę wszystkim poszukującym odpowiedzi i wskazówek płynących ze świata, którego nie widać gołym okiem”.

– James F. Twyman, autor bestsellerów
z listy „New York Timesa” i „trubadur pokoju”

„Miałem okazję obserwować Hollister w akcji i widziałem, w jaki sposób jej dar porozumiewania się z zaświatami potrafi odmienić ludzkie życie. Osobiście uczestniczyłem w przeprowadzonym przez nią seansie, który zaowocował taką jasnością umysłu, że nie jestem w stanie wyrazić tego słowami, chociaż po dziś dzień korzystam z niej na wiele sposobów. Najnowsza książka Hollister _Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o życiu po życiu_ to pozycja obowiązkowa! Autorka natchnie twoje serce spokojem i nasyci duszę łagodnym poczuciem świadomości”.

– Glenn Scarpelli, właściciel i twórca kanału Sedona NOW TV oraz aktor znany z serialu _One Day at a Time_

„Hollister jest utalentowanym medium, wspaniałą autorką i wyjątkową osobą. Wszystkie te aspekty jej osobowości są wyraźnie widoczne w tej wciągającej i inspirującej książce. Jeżeli pragniesz się czegoś dowiedzieć o życiu po śmierci od tej uzdolnionej, doświadczonej pośredniczki między światami, ta książka z pewnością ci się spodoba”.

– Gary E. Schwartz, doktor, profesor piastujący stanowisko dyrektora ośrodka badań nad świadomością i zdrowiem przy Uniwersytecie Stanu Arizona, autor książek _The Afterlife Experiments_, _The Sacred Promise_ oraz _Super Synchronicity_

„Żeby odnieść korzyści z lektury tej książki, nie trzeba wierzyć w nic poza nadzieją. Hollister Rand to mistrzyni w dziedzinie rozwiązywania wielkich tajemnic życia i leczenia złamanych serc”.

– dr Ken Druck, autor bestselleru _The Real Rules of Life_

„Oto twój osobisty przewodnik po zaświatach! Medium Hollister Rand dzieli się z czytelnikiem wszystkim, co należałoby wiedzieć o świecie duchów, i robi to w nietuzinkowy, swobodny sposób, rozprawiając się z wszelkimi zakurzonymi przesądami i mitami. Jeżeli zawsze chciałeś nawiązać kontakt z bliskimi, którzy odeszli, i naprawdę zrozumieć, co dzieje się »za zasłoną«, Hollister wskaże ci drogę”.

– Sara Wiseman, autorka _Messages from the Divine_

„Ekscentryczny, pełen mądrości i doświadczenia, a często zabawny styl Hollister sprawia, że niniejsza książka jest bardzo przystępna, lecz jednocześnie niezwykle głęboka. Dzięki ogromnemu doświadczeniu w pracy medium Hollister udziela odpowiedzi na pytania w sposób zrozumiały dla każdego czytelnika i nie pomija żadnych szczegółów!”

– Danielle McKinnon, pośredniczka w kontaktach ze zwierzętami i autorka książki _Czego uczą nas zwierzęta?_INFORMACJA OD AUTORKI

Ta książka zawiera autentyczne opisy kontaktów z duchami i ludźmi z wymiaru fizycznego/ziemskiego (bliskimi, klientami, medium, uczestnikami warsztatów i innymi). Przytaczając ich historie, zdecydowałam się zmienić imiona i niektóre szczegóły, żeby chronić prywatność poszczególnych osób. Wiadomości od duchów nie zostały zaprezentowane w pełnej postaci – zredagowałam je i skróciłam na potrzeby książki. Niektóre przytoczone tu przykłady, ćwiczenia i tematy pojawiały się już w mojej poprzedniej książce, artykułach mojego autorstwa oraz na prowadzonych przeze mnie warsztatach i spotkaniach online.

INFORMACJA OD WYDAWCY
(ORYGINAŁU)

Drogi Czytelniku,

jest nam z Richardem bardzo miło, że możemy przekazać w twoje ręce niniejszą pozycję. Jesteśmy zdania, że powstała ona z boskiej inspiracji: gdybyśmy nie poznali Hollister Rand osobiście, nigdy by do tego nie doszło.

Po raz pierwszy byliśmy świadkami niezwykłych zdolności Hollister podczas poświęconej życiu po śmierci konferencji, która odbywała się w Portland w stanie Oregon. Na sali było pięciuset uczestników, a kolejne kilka tysięcy oglądało transmisję w internecie. Matki, ojcowie, siostry, bracia, przyjaciele i partnerzy – wszyscy zgromadzeni mieli nadzieję nawiązać kontakt z bliską osobą, która odeszła z tego świata. W powietrzu czuć było jednocześnie nadzieję, smutek, niepokój i ciekawość.

Kiedy na scenę wyszła Hollister, poprosiła uczestników o zapisanie na kartce pytania dotyczącego życia po śmierci lub zmarłej bliskiej osoby. Zebrane kartki umieszczono w wielkim wiklinowym koszu i przyniesiono autorce. Hollister wzięła głęboki oddech, sięgnęła ręką do kosza, przeczytała na głos pierwsze pytanie i rozpoczęła proces uzdrawiania ludzi.

Pytań było więcej niż czasu na odpowiedzi na nie, ponieważ spotkanie zaplanowano tylko na półtorej godziny. Mimo to widzieliśmy łzy szczęścia, wielu zgromadzonych doznało olbrzymiej ulgi, a ich serca zaczęły się goić. Zdziwiło nas, że choć nie wszystkie pytania zostały odczytane, wyglądało na to, że wszyscy uczestnicy spotkania usłyszeli odpowiedzi, których tak bardzo potrzebowali.

Byliśmy świadkami odwiedzin bliskich, którzy zmarli wskutek przypadkowego lub umyślnego przedawkowania, zginęli w wypadkach samochodowych, ulegli chorobie lub po prostu odeszli ze starości. W miarę jak coraz więcej zgromadzonych zaczęło odczuwać wewnętrzny spokój, na sali coraz wyraźniej czuć było lekkość. Pewna kobieta dowiedziała się, że jej syn przedawkował nieumyślnie – w rzeczywistości wcale nie chciał umierać i zostawiać jej samej. Słysząc wiadomość od syna, kobieta padła na kolana i zaczęła płakać. Zrozumiała, że chłopak nie miał zamiaru jej krzywdzić i że nie musi już dłużej czuć się odpowiedzialna za to, co się zdarzyło. To był po prostu wypadek.

Tak właśnie rozpoczęła się nasza przygoda z Hollister. Zaczęliśmy uczestniczyć w innych organizowanych przez nią spotkaniach i zauważyliśmy, że wszędzie było tyle samo nadziei i gojenia się emocjonalnych ran.

Należy podkreślić, że Hollister nie tylko odpowiada na zadane jej pytania, ale objaśnia ludziom, czym jest życie po śmierci. Za pomocą słów pomaga im ujrzeć szerszy obraz sytuacji, przekonując, że po opuszczeniu naszych ciał nie przestajemy istnieć. Nasza podróż trwa dalej, a nasi bliscy nigdy tak naprawdę od nas nie odchodzą. Osoby, które kochaliśmy, są zawsze w pobliżu, gotowe dać nam znak, że śmierć nie oznacza ostatecznej rozłąki.

Po udziale w kilku takich zbiorowych spotkaniach poczuliśmy, że nadszedł czas, żeby poprosić Hollister o prywatną sesję w celu skontaktowania się ze zmarłymi członkami naszych rodzin – mężem, który zmarł na raka mózgu w wieku 49 lat; oziębłą matką, która, jak się okazało, złagodniała po przejściu do świata umarłych; agresywną macochą, która się diametralnie zmieniła jako duch, ponieważ zapragnęła wynagrodzić krzywdy, które wyrządziła mi w dzieciństwie. Duchy wszystkich tych osób przybyły z zaświatów, a Hollister opisała każdego z nich tak, jakby znajdował się razem z nami w pokoju.

To, co wydarzyło się potem, było naprawdę niezwykłe. Między mną a moją córką od dłuższego czasu istniały pewne nierozwiązane problemy, które powodowały, że w naszych relacjach brakowało miłości, zrozumienia i życzliwości. Mimo że córka nie rozmawiała ze mną od dwóch lat, trzy tygodnie po sesji niespodziewanie zadzwoniła, a potem odwiedziła mnie osobiście. Obecnie codziennie kontaktujemy się telefonicznie i udało nam się odnowić prawidłowe relacje. Duchy pomogły nam do siebie wrócić.

Jakiś czas temu Richard uczestniczył w prowadzonym przez Hollister seansie, podczas którego pojawił się jego ojciec, który powiedział: „żywiłem co do ciebie pewne nadzieje, ale ty przeszedłeś moje najśmielsze oczekiwania, a teraz to ja uczę się od ciebie”. Za życia ojciec Richarda mógłby uznać, że taka forma komunikacji jest niemożliwa, ale teraz wiedział już, że świat jest o wiele bardziej skomplikowany, niż mu się wcześniej wydawało.

Pytania zadane przez Hollister pozwoliły nam uzyskać odpowiedzi i pomogły uzdrowić naszą rodzinę. Mamy szczerą nadzieję, że książka _Wszystko, co chcielibyście_ _wiedzieć o życiu po życiu_ odpowie również na twoje pytania i że ty także odnajdziesz wewnętrzny spokój.

Hollister uświadamia nam, że w istocie wcale nie umieramy. Nasze ciała odchodzą w niepamięć, ale dusze wciąż istnieją i pragną pomagać bliskim aż do ponownego spotkania. Jesteśmy wdzięczni, że możemy współpracować z Hollister, ponieważ ona leczy złamane serca i daje nam nadzieję.

– Michele Ashtiani Cohn,
dyrektor kreatywna Beyond Words Publishing, Inc.WSTĘP

Jeżeli to, co pisze oceanograf Sylvia Earle, jest prawdą, to większość z nas w głębi serca jest pięciolatkami. Wciąż zadajemy pytania. Chcemy zrozumieć, kim jesteśmy i skąd pochodzimy, co wyjaśnia popularność serwisów takich jak Ancestry.com czy 23andMe. Pytamy przyjaciół, jakie książki polecają. Przeglądając strony z recenzjami, szukamy najlepszej pizzerii w mieście. Pytamy Google o wszystko. Życie to nieustanny ciąg pytań i odpowiedzi – tak właśnie się uczymy.

Do kontaktów z duchami zawsze skłaniała mnie przemożna ciekawość prawdy o życiu i śmierci. Będąc medium, chciałam poznać odpowiedzi zarówno na ważne pytania typu „Dlaczego tu jesteśmy?”, jak i na te bardziej przyziemne, na przykład „Czy po śmierci będę mogła jeść to, na co mam ochotę?”.

Dekady spotkań i pracy z ludźmi z całego świata uświadomiły mi, że nie tylko mnie dręczą pytania związane z duchami i życiem po śmierci. Przez te wszystkie lata dostrzegłam pewien trend – im lepiej ludzie poznają koncepcję komunikacji z duchami, tym więcej mają pytań! Nieustająca potrzeba uzyskiwania odpowiedzi zainspirowała mnie do zakładania internetowych forów, pisania felietonów do czasopism i organizowania spotkań z czytelnikami.

Po takich spotkaniach ludzie podchodzili do mnie, żeby zadawać pytania natury prywatnej. To one często bywają najbardziej dociekliwe! Innymi słowy, najciekawsze pytania zwykle pochodzą od osób, które bałyby się je zadać publicznie.

Żeby temu zaradzić – i wszystkim dać równe szanse – zaproponowałam, aby podczas spotkań uczestnicy zapisywali pytania na karteczkach i wrzucali je do specjalnego kosza, a ja wylosuję spośród nich kilkanaście i udzielę na nie odpowiedzi. W tej metodzie zaskakujące jest to, że niezależnie od tego, jak dużo lub jak mało czasu przeznaczam na ten segment, prawie żadne pytanie nie pozostaje bez odpowiedzi! Powszechność zjawiska skłania mnie do przeświadczenia, że całą tę akcję wspomagają duchy. W konsekwencji ludzie zaczęli mnie usilnie nakłaniać do poświęcenia odpowiedziom na pytania znacznie większej uwagi. Na szczęście mój wydawca był podobnego zdania i dlatego poprosił mnie o napisanie tej książki.

Kiedy nadszedł czas na opracowanie ogólnego zarysu książki, ogarnął mnie niepokój – jak zwykle, kiedy zamierzam podjąć się jakiegoś większego przedsięwzięcia. Zapytałam duchy, czy powinnam napisać książkę właśnie o takiej tematyce, i poprosiłam o znak, który potwierdziłby, że jestem na właściwej drodze. Odpowiedź pojawiła się w czasie pobytu w San Diego. Na sesję z okazji spotkania z cyklu New Earth Events, którą prowadziłam, mój bliski przyjaciel Tony przyprowadził swoją siostrę Lindę. Po zakończeniu wystąpienia zostałam zaproszona przez przyjaciela na kolację. Tony zapytał siostrę, czy zechce nam towarzyszyć. „Lepiej nie. Mam tyle pytań, że ona nie będzie miała kiedy zjeść!” – odpowiedziała Linda. Usłyszawszy tę wymianę zdań, uśmiechnęłam się. To był mój znak od duchów, uznałam, że ludzie chcą i potrzebują książki o życiu po śmierci!

Zanim zaczęłam pisać, poświęciłam chwilę, żeby przejrzeć swoją pierwszą książkę, zatytułowaną _I’m Not Dead, I’m Different. Kids in Spirit Teach Us about Luving a Better Life on Earth_ . W pierwszej chwili wydawało mi się, że nowe przedsięwzięcie będzie zupełnie odbiegać od niej tematyką, ale kiedy zaczęłam czytać, przypomniałam sobie, że to, co zawsze przyciągało mnie do duchów dzieci
(a je do mnie), to ciekawość, a także pragnienie odbywania prostych, zrozumiałych rozmów o życiu i śmierci. Nawet w 2011 roku (kiedy wyszła moja pierwsza książka) czułam potrzebę odpowiadania na pytania, toteż każdy rozdział zawierał sekcję właśnie temu poświęconą. Teraz, planując kolejną książkę, mam okazję rozwinąć ten format i stworzyć doskonałą kontynuację poprzedniej publikacji!

W jaki sposób korzystać z książki

Żeby łatwiej było korzystać z książki, pogrupowałam pytania tematycznie i wyszczególniłam je w spisie treści – dzięki temu Czytelnik może od razu przejść do interesujących go kwestii. Jeżeli na przykład chcesz się dowiedzieć, czy po śmierci istnieje romantyczna miłość (pytanie numer 32), możesz przejść bezpośrednio do tego pytania umieszczonego w rozdziale 5. _Relacje po śmierci_. Można też czytać książkę krótkimi seriami, a to sprawia, że doskonale nadaje się ona do porannego czytania kontemplacyjnego, lektury podczas dojazdów czy nawet w trakcie przerwy śniadaniowej.

Jakiś czas temu mój przyjaciel przejrzał spis treści i ku mojemu zdziwieniu zadał retoryczne pytanie: „Kto by pomyślał, że zapragnę poznać odpowiedzi na pytania, o których nie miałem nawet pojęcia?”. Z mojego doświadczenia pracy w grupach wynika, że jedne pytania zawsze prowadzą do następnych! To samo dotyczy tej książki – pierwsze pytanie zapewne doprowadzi cię do kolejnego i tak dalej. Zanim się obejrzysz, będziesz podążać własną ścieżką i odkrywać nowe rzeczy. Co więcej, jako Czytelnik i poszukiwacz prawdy możesz wracać do tej książki. Odpowiedzi na pytania, z których istnienia nie zdawałeś sobie dotąd sprawy, będą tu na ciebie czekać.

Jeżeli tematyka komunikacji z duchami to dla ciebie nowość, niektóre słowa i koncepcje mogą się okazać niezrozumiałe. Terminy typowe dla medium definiuję bezpośrednio w treści książki, więc nie znajdziesz tu odrębnego słowniczka. Dzięki temu będziesz móc płynnie chłonąć kolejne strony bez potrzeby przerywania i zerkania na koniec książki.

Także ćwiczenia i plany medytacji znajdują się w tekście książki, a nie w dodatkach. Mam nadzieję, że ułatwi to nawiązanie komunikacji w trakcie czytania, a nie w jakiejś bliżej nieokreślonej przyszłości.

Choć wszystkie sekcje poświęcone odpowiedziom są ze sobą powiązane, na końcu niektórych znajdziesz odsyłacze do innych pytań, które moim zdaniem mogą cię zainteresować. W ten sposób zyskasz możliwość pełnego zgłębienia danego zagadnienia, podobnie jak w przypadku korzystania z odsyłaczy na stronach internetowych. Z myślą o tym przygotowałam dodatek _Odsyłacze._

Niniejsza książka ma być swobodną i pokrzepiającą dyskusją na temat śmierci i umierania – zagadnień przez wielu uznawanych za tabu. Potraktuj ją jak rozmowę z przyjacielem będącym medium: pytania – jak sposób na przezwyciężenie strachu przed nieznanym, a odpowiedzi – jak możliwość dotarcia do sedna poczucia straty. Ważne koncepcje pokroju świadomości po śmierci są tu wytłumaczone w sposób nieskomplikowany. Dzięki temu wszelkie informacje są przystępniejsze dla osób nieobeznanych z komunikacją z duchami, zaś bardziej doświadczeni czytelnicy mogą tu odnaleźć drugie dno.

Zbierając materiały do książki, z niepokojem odkryłam, że na temat życia po śmierci i tajników pracy medium krąży wiele nieprawdziwych informacji. Obalam więc tu pewne mity i zwracam uwagę na tzw. najmroczniejsze chwile, których wszyscy prędzej czy później doświadczamy. Mimo to nie uważam, że opowieść o śmierci i umieraniu musi być przygnębiająca! Wręcz przeciwnie, uwierz, że duchy, z którymi się kontaktuję, traktują śmierć w sposób beztroski i oświecony.

Przede wszystkim mam nadzieję, że moja książka będzie ci przypominać nie tylko o czekającym na ciebie po śmierci dalszym ciągu życia, ale także o relacji z bliskimi.

Moja misja jako medium

Kiedy po raz pierwszy profesjonalnie zaczęłam się komunikować z duchami, często wzywano mnie, żebym oczyszczała domy z duchów i negatywnej energii. Doświadczyłam mrocznych aspektów tej profesji – od zjaw snujących się po korytarzach po nawiedzone kino w Los Angeles. Po pewnym dramatycznym epizodzie, w którego wyniku na moim prawym udzie pojawiła się blizna układająca się w słowo „szczury”, postanowiłam porzucić tego typu praktykę. Doszło do niego mimo wcześniejszego uziemienia (świadomego połączenia się energetycznie z Ziemią) i zadbania o odpowiednią ochronę (wzbudzeniu wokół siebie energii na kształt ochronnej tarczy).

Po tym zajściu postanowiłam skupić się wyłącznie na miłości i przekazywaniu wiadomości od bliskich zmarłych. Łączenie się z duchami na takiej płaszczyźnie sprawia, że odbierane wiadomości są pomocne i pełne nadziei (jeżeli chciałbyś dowiedzieć się więcej o takich zabiegach, przeczytaj pytanie (numer 3) „Czy istnieje różnica między duchem a zjawą?” w rozdziale 1., zatytułowanym _Podstawy_).

Na tym etapie warto zaznaczyć, że rytuały uziemiające i ochronne uważam za niezbędne dla wszystkich mediów, uzdrowicieli i empatów, a w zasadzie dla każdego, kto z racji swojej życzliwości jest szczególnie narażony na szkodliwe wpływy. Łatwe ćwiczenie uziemiająco-ochronne znajdziesz przy pytaniu (numer 14) „Czy praca medium jest wyczerpująca?” w rozdziale 2., zatytułowanym _Praca medium_. Oprócz tego opracowałam (zainspirowana przez duchy) symbol ochronny (patrz niżej) i umieściłam go na początku każdego z dziewięciu rozdziałów, żeby podczas lektury i nauki o duchach przypominał czytelnikom, że znajdują się w bezpiecznej przestrzeni.

Najmniejszy krąg symbolizuje nas – fizyczne istoty żyjące na Ziemi. Kolejny to symbol duchów, które nas wspierają i wskazują nam drogę. Serce otaczające oba powyższe kręgi przypomina nam, że jesteśmy ze sobą związani i że chroni nas częstotliwość miłości, której symbolem jest falista linia przerywana. Jednocześnie jest ona znakiem przenikalnej i zanikającej granicy między życiem na Ziemi a bytem duchowym. Największy, pogrubiony okrąg symbolizuje otaczające nas wszystkich, połączone ze sobą, ochronne siły intencji i miłości. Za każdym razem, kiedy ujrzysz ten symbol, pamiętaj: jesteś kochany i chroniony.

Od 1994 roku poświęciłam się wywodzącej się z miłości służbie duchom i przekazywaniu wysyłanych przez nie wiadomości. Czynię to za pomocą wielu różnych metod. Jedną z nich są tak zwane publiczne sesje – spotkania z ponad pięciuset uczestnikami zgromadzonymi na sali oraz z co najmniej milionem widzów oglądających transmisję w internecie. Tego typu wydarzenia, na które składają się konferencje o życiu po śmierci oraz pokazy o tematyce metafizycznej, pozwalają ludziom zobaczyć, jak pracuję. Choć nie każdy ze zgromadzonych otrzymuje ode mnie wiadomości o charakterze osobistym, to wszyscy uczestnicy spotkania mogą być pewni, że duchy nie próżnują – wiadomość przeznaczona dla jednej osoby może być źródłem wiedzy i pokrzepienia dla pozostałych.

„Kręgi spirytystyczne” to z kolei spotkania, które liczą nie więcej niż dziesięciu uczestników, dzięki czemu każdy z nich może otrzymać wiadomość skierowaną konkretnie do niego. Jednocześnie każdy uczestnik styka się z wieloma innymi przekazami i duchami, dzięki czemu całe to doświadczenie ma niepowtarzalny charakter.

Współczesne spotkania w kręgach nawiązują do dawnych seansów spirytystycznych. Obecnie popularność terminu „seans” zmalała, ponieważ komunikacja z duchami jest zjawiskiem zupełnie normalnym i nie kojarzy się już z dawnymi spotkaniami, które odbywały się w zaciemnionych salonach, oświetlonych wyłącznie blaskiem świec.

Sesje prywatne to spotkania o charakterze najbardziej intymnym – uczestniczy w nich medium, jeden lub dwoje uczestników oraz bliska im osoba (duch).

Oprócz komunikowania się z duchami uwielbiam też dzielić się informacjami, które dotyczą samej pracy medium. To właśnie z tego powodu ludzie nazywają mnie „uczącym medium”. Jestem święcie przekonana, że każdy z nas może się porozumiewać z duchami i słuchać ich przewodnictwa, a moją misją jest pokazanie jak największej liczbie osób, jak tego dokonać. W tym celu brałam udział w audycjach radiowych i telewizyjnych, napisałam wiele książek (takich jak ta), gościłam w wielu czasopismach, prowadziłam warsztaty i seminaria online. Komunikacja z duchami to nie ekskluzywny klub jedynie dla garstki wybranych, lecz narzędzie, dzięki któremu możemy wzbogacić swoje życie.

Tak więc, nie przedłużając, z radością oświadczam, że czas wspólnie zbadać zaświaty i ideę komunikacji z duchami. Przejdźmy do pytań i odpowiedzi!1. Czy życie po śmierci naprawdę istnieje?

To dobre pytanie na początek, choć w pierwszej chwili zbiło mnie z tropu. Usłyszałam je w trakcie tygodniowego rejsu po Karaibach. Plan rejsu uwzględniał liczne warsztaty o charakterze metafizycznym, więc założyłam, że uczestnicy odpowiedzieli sobie na to pytanie, zanim zdecydowali się na uczestnictwo w wyprawie w towarzystwie medium. Kiedy więc wyciągnęłam to pytanie z koszyka i odczytałam je na głos przed entuzjastycznie nastawionym tłumem, byłam zaskoczona i nieco skonsternowana. Zamiast jednak nonszalancko oznajmić „Oczywiście, że życie po śmierci istnieje”, zatrzymałam się na chwilę, ponieważ uznałam, że to pytanie zasługuje na odpowiedź z punktu widzenia duchów.

Kiedy rozejrzałam się wśród otaczających mnie osób, zobaczyłam, że duchy ich bliskich wiernie im towarzyszą. Zainspirowało mnie to do udzielenia odpowiedzi, która brzmiała: „Z punktu widzenia duchów nie ma czegoś takiego jak życie po śmierci, jest po prostu… _życie_”.

Kontynuowałam:

Być może wbrew pozorom śmierć nie jest przepaścią między żywotami. Może nadszedł czas, żeby pozbyć się przeświadczenia, że najpierw żyjemy na Ziemi, a kiedy umrzemy, wiedziemy zupełnie nowe życie z daleka od tych, których kochamy. Może czas zrozumieć, że śmierć nie jest znakiem rozdzielającym istnienie, a więź między duszami żywych i zmarłych nigdy nie zanika. Jeżeli tak, to czy ta wiedza może wpłynąć na nasze życie tu i teraz?

Tak właśnie brzmiała odpowiedź, której udzieliłam ludziom biorącym udział w rejsie. Teraz, kiedy wspominam to pytanie, dochodzę do wniosku (podobnie jak duchy), że chciałabym napisać na ten temat coś więcej.

Wielu z nas wychowywało się, wierząc, że oprócz fizycznego bytu istnieje coś jeszcze. Żywot po śmierci – i miejsce, w którym mielibyśmy wówczas przebywać – ma wiele nazw: niebiosa, zaświaty, kraina wiecznych łowów, druga strona czy nirwana (co ciekawe, jak donosi Centrum Badawcze Pew, badanie przeprowadzone w 2014 roku wykazało, że siedmiu na dziesięciu Amerykanów, czyli 72%, wierzy w istnienie nieba¹).

W trakcie pracy medium zaobserwowałam, że w miarę jak coraz więcej ludzi uważa się w większym stopniu za osoby „uduchowione” niż „religijne”, zaświaty stały się hasłem określającym wszystko, co mogłoby nastąpić po śmierci. Nawet jeżeli ludzie uznają, że życie po śmierci istnieje, nie zawsze są zgodni co do tego, jak miałoby ono wyglądać (badanie przeprowadzone niedawno przez psychologów z Uniwersytetu stanu Kentucky sugeruje, że nawet 26% Amerykanów może być ateistami, nie wierzyć w Boga ani w życie duchowe po fizycznej śmierci²).

Natomiast ja miałam spotkania z duchami już w młodym wieku, dlatego nigdy nie wątpiłam w życie po życiu. Ciekawość dotycząca natury tego „życia duszy” to jeden z powodów, dla których poświęcam swój czas na słuchanie duchów i komunikowanie się z nimi. Być może podzielasz tę ciekawość i między innymi również dlatego podążasz duchową ścieżką, jednak niewykluczone, że twoją motywacją do poszukiwań odpowiedzi na pytanie, „co będzie potem?” jest utrata bliskiej osoby.

Moja praca jako medium polega na interakcjach z duchami udzielającymi konkretnych i możliwych do zweryfikowania informacji, których nie mogłam wcześniej mieć (czasami nie wiedzą o nich nawet uczestnicy spotkania) i do których nie mogłabym w prosty sposób dotrzeć. Zawsze, kiedy nawiązuję łączność z duchami, dowody, które zdobywam, potwierdzają nieśmiertelność duszy (ta książka i zaprezentowane tu historie stanowią tego świadectwo).

Dowody na istnienie życia po śmierci pochodzą także od osób, którym się udało przeżyć własną śmierć! Ludzie ci publicznie dzielą się swoimi doświadczeniami z pogranicza światów podczas spotkań Międzynarodowego Towarzystwa Badań nad Stanami Bliskimi Śmierci (International Association of Near-Death Studies – IANDS). Miałam przyjemność uczestniczyć w kilku takich spotkaniach i dzielić się z zebranymi tym, co duchy przekazały mi na temat życia po śmierci. Osoby, które doświadczyły stanów bliskich śmierci, są źródłem zaskakująco spójnych doniesień na temat wizyty w zaświatach. Wiele osób, które umarły, ale powróciły do życia, odczuwało rozczarowanie, niepokój lub gniew z powodu konieczności powrotu. Najwidoczniej zaświaty zasługują na pięć gwiazdek. A co z Ziemią? Wygląda na to, że ona zasługuje co najwyżej na półtorej gwiazdki, i warto by tu wiele zmienić.

Otrzymywałam też relacje o życiu po śmierci bezpośrednio od duchów i chociaż te opowieści cechuje wiele podobieństw, bywają też zaskakująco odmienne. Podczas publicznej sesji opowiadałam między innymi o relacji ducha, który grywał z innymi duchami w karty, o tym, że duch pewnego młodzieńca przyjechał na spotkanie motocyklem, inny rozprawiał o swoim zamiłowaniu do wędkarstwa, a duch pewnej kobiety przekonywał, że w momencie śmierci wzlatywał na skrzydłach aniołów. Z podobnych opisów można byłoby wywnioskować, że zaświaty to mieszanka kasyna, toru wyścigowego i wyprawy wędkarskiej, a wszyscy mają do dyspozycji niebiańskie odpowiedniki taksówek!

Po wielu latach kontaktów z duchami zrozumiałam, że zaświaty to wymiar znacznie rozleglejszy i bardziej wyjątkowy, niż jesteśmy w stanie sobie wyobrazić. Każdego dnia uczę się czegoś nowego, co jeszcze bardziej skłania mnie do dalszych poszukiwań. Wszystko wskazuje, że to niekończąca się praca, którą być może będę się zajmować nawet wtedy, gdy sama trafię w zaświaty.

Więcej informacji na temat życia po śmierci znajdziesz w kolejnym pytaniu (numer 2) „Czy duchy mogą nam opowiedzieć, jak wygląda życie po śmierci?”.