Wszystko dla kariery - ebook

Rozdział 1

W jedwabnym, amarantowym szlafroczku siedziała na tarasie w bezpiecznym cieniu opuszczonej pasiastej markizy i popijała kawę. Była wyjątkowo urodziwą kobietą, obdarzoną piękną twarzą z ogromnymi malachitowymi oczyma, małym noskiem, dużymi ustami i burzą włosów w miodowym kolorze. Jednak bez makijażu trudno było w niej rozpoznać gwiazdę krakowskiej opery, Józefinę Kalitę. Założywszy długie, zgrabne nogi, otępiałym wzrokiem patrzyła na pieszczone słońcem klomby kwiatów w ogrodzie. Po jej policzkach spływały łzy. Wsłuchiwała się w radosny świergot ptaków, jednak ich pogodne gaworzenie nie było w stanie jej pocieszyć.

Wtem rozległo się wołanie kukułki. Zawsze słuchała go z przyjemnością, lecz tym razem pokręciła głową z dezaprobatą. Te cholerne samce nawołują biedne samiczki, zapładniają je i zostawiają bezradne wobec konieczności wybudowania gniazda i karmienia potomstwa, myślała z sarkazmem. Nie dziwota, że te nieszczęsne podrzucają jaja do cudzych gniazd. Inne ptaki budują dla samic gniazdko, a potem wspólnie karmią pisklęta. Na przykład dzięcioł nawet, na zmianę z samicą, wysiaduje jajka… A swoją drogą straszne puszczalskie z tych kukułek. Uśmiechnęła się przez łzy. Podobnie jak ja.

Była od nich mądrzejsza. W ogóle nie rodziła. Po pierwszej wpadce usunęła ciążę i zabezpieczyła się spiralą. Nigdy nie pragnęła dziecka. Palcami starła z policzków łzy i kontynuowała sprowokowane kukaniem rozmyślanie.

Co za bzdura z tym instynktem macierzyńskim, myślała z goryczą. Męczy się człowiek podczas ciąży, naraża się na straszliwe cierpienia w czasie porodu, a nawet ryzyko śmierci, potem wyrzeka się wszelkich przyjemności, nie sypia po nocach, boryka się z wychowywaniem dziecka, nawet na starość nie ma spokoju, bo musi niańczyć wnuki. Nie, to nie dla mnie.

Nie zazdrościła koleżankom satysfakcji z dorastających dzieci, gdyż wiedziała, jaką cenę za to płaciły. Tak samo nigdy nie chciała wyjść za mąż. Miała zbyt niezależny charakter, aby godzić się z ograniczeniami wynikającymi z małżeństwa. Oczywiście jako młoda dziewczyna marzyła o wielkiej miłości uwieńczonej ślubem w białej sukni, ale wybiła to sobie z głowy, gdy postanowiła zostać śpiewaczką operową.

Nagle rozpłakała się na głos. Wciąż się okłamuję, myślała ze smutkiem. Gdybym wtedy nie usunęła ciąży, znalazłabym teraz oparcie w kochającym mężu, dorosłej córce lub synu. A tak… Jestem zupełnie sama… Inaczej potoczyłoby się moje życie, gdybym wyszła za Michała. Jestem bez serca. Zła, egoistyczna, rozwiązła. Liczy się dla mnie tylko kariera.

Wtem stanął przed nią jak żywy. Z twarzą wykrzywioną bólem. Taki, jakiego widziała po raz ostatni.

— Michał — wyszeptała. — Ty jeden kochałeś mnie prawdziwie. Czy możesz mi wybaczyć?

— Nigdy ci nie wybaczę — usłyszała w myślach jego stłumiony głos. — Zabiłaś nasze dziecko. Do końca życia będę cię prześladował. Nigdy o mnie nie zapomnisz. Bóg ci tego nie wybaczy.

— Wiem. Sama sobie nigdy nie wybaczę.

Obraz znikł. Przetarła oczy, zerwała się na równe nogi i wróciła do salonu. Dobrze się w nim czuła. Samodzielnie zaaranżowała to wnętrze. Pokój był duży, więc zmieściła w nim sporo mebli zapewniających komfortowy wypoczynek. Oprócz przepastnej kanapy i foteli stała tu jeszcze leżanka. Wystrój salonu utrzymany był w eleganckim francuskim stylu. Meble w kolorze kości słoniowej przyciągały wzrok wyrafinowanymi szczegółami, wygięciem nóżek foteli, falistym kształtem oparcia kanapy. Uwagę zwracały też starannie dobrane dekoracyjne drobiazgi, piękne tkaniny, a przede wszystkim delikatna kolorystyka. Poza obrazami nie było tu zbyt wielu barw. Za to całe bogactwo odcieni, co decydowało o urodzie wnętrza. Ściany były pomalowane w oliwkowo-beżowe pasy. Po obu stronach kanapy stały stoliki pomocnicze, a na nich wyeksponowane dekoracyjne bibeloty, które zakupiła w antykwariacie w Wiedniu. Motyw pasów ozdabiał też poduszki ułożone na leżance. Kanapa i fotele obite aksamitem o barwie zszarzałego bakłażana stanowiły jedyny mocniejszy kolorystycznie akcent. Afgański dywan w delikatnym oliwkowym kolorze w blade różowo-zielone wzory stwarzał przytulną atmosferę. Na oszklonej ścianie z drzwiami wychodzącymi na taras wisiały starannie udrapowane, różowe jedwabne zasłony i białe muślinowe firany. Przeciwległa ściana oklejona była połyskującą tapetą. Jej wzór — liście akantu — nawiązywał do motywów dekoracyjnych popularnych w okresie baroku. Całości dopełniały stylowe, pozłacane lampy. Całe to duże wnętrze ożywiały donice egzotycznych roślin: różnych rodzajów palm, kaktusów i ogromny fikus. Na dużym mozaikowym stoliku okolicznościowym stał półkolisty, kryształowy wazon, wypełniony niezliczoną ilością, zawsze świeżych szkarłatnych róż.

Fortepian, nuty, książki, CD i inne ważne w jej zawodzie rzeczy miała w innym pokoju, który nazywała muzycznym.

Wyjęła z barku butelkę koniaku, wlała do połowy kieliszka i łyknęła sporo. Usiadła na sofie, czując lekkie zamroczenie. Patrząc na wiszący na przeciwległej ścianie swój portret, namalowany przez Michała, pogrążyła się we wspomnieniach.

Była wówczas początkującą śpiewaczką. Właśnie uśmiechnęło się do niej szczęście. Powierzono jej tytułową rolę w „Tosce”. Odniosła sukces. Po którymś z rzędu, gorąco oklaskiwanym spektaklu siedziała uszczęśliwiona w garderobie i ścierała z twarzy charakteryzację, gdy usłyszała delikatne pukanie.

— Proszę. — Ciekawa była nowego wielbiciela.

W drzwiach ukazał się… archanioł Michał. Młody mężczyzna miał niemal taką samą twarz, jaką niedawno widziała na fresku Bronzina w kaplicy Palazzo Vecchio we Florencji. Kręcone, jasne włosy o rdzawym odcieniu i rzymski profil. Promieniował jakimś wewnętrznym światłem, które przedostawało się przez jego jasne, wyraziste oczy. Bił z nich taki blask, jakby do pomieszczenia wdarł się nagle snop światła. W ręku jednak nie trzymał miecza, lecz ogromny bukiet jej ulubionych szkarłatnych róż.

— Nie przeszkadzam? — spytał ciepłym barytonem. — Chciałbym wręczyć pani te kwiaty jako wyraz uwielbienia. Od premiery, podczas której doznałem olśnienia, byłem na każdym przedstawieniu „Toski” i w końcu pozwoliłem sobie na ten skromny dowód oczarowania. Jestem malarzem. Marzę o tym, by namalować pani portret. Nazywam się Michał Potocki.

— Cha, cha, cha — roześmiała się ubawiona. — To dlatego skojarzył mi się pan w pierwszej chwili z archaniołem Michałem.

— Wiem, że jutro ma pani wolny wieczór. Chciałbym… — przerwał i uśmiechnął się przepraszająco. — Właściwie nie śmiem… zaprosić pani na kolację do Hotelu Francuskiego. Zamówiłem już stolik. Proszę się zgodzić. — Złożył ręce w błagalnym geście.

Zmierzyła go od stóp do głów. Spodobał się jej. Miał na sobie granatowy garnitur i śnieżnobiałą koszulę z wykwintnym jedwabnym krawatem. Większość bywalców opery ubierała się starannie, ale jego rzeczy wyróżniały się wyszukaną elegancją. Świetnie skrojony z najwyższej jakości materiału garnitur idealnie na nim leżał, koszula i krawat były również w najlepszym gatunku. Nie wyglądał jak malarz epatujący artystycznym wyglądem, lecz czynił wrażenie arystokraty. Jego postawa, wyraz twarzy i gesty miały w sobie coś szlachetnego.

— Dziękuję. Przyjmuję zaproszenie — rzekła z uśmiechem.

— Uszczęśliwiła mnie pani. Zatem do jutra o dziewiętnastej w Hotelu Francuskim, jeśli odpowiada pani ta pora.

— Jak najbardziej. Do jutra. Podała mu rękę, którą ucałował z szacunkiem.

Czekał na nią w hallu. Na przywitanie znowu ucałował jej dłoń i wprowadził ją do restauracji. Usiedli przy zarezerwowanym stoliku, na którym stał oryginalny bukiet składający się przeróżnych gatunków kwiatów.

— Te kwiaty to dla pani — uśmiechnął się do niej promiennie.

— Przepiękne! — Zachwyciła się, delikatnie dotykając płatków. — Ślicznie dziękuję. Sprawił mi pan ogromną przyjemność.

Była oczarowana. Poczuła się jak we śnie i podczas całej kolacji to uczucie jej nie opuszczało.

— Musiałem panią poznać — powiedział, ujmując jej dłoń. — Od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzałem panią na scenie, wciąż miałem przed oczyma pani twarz. Chciałbym ją namalować.

— Dziękuję. Jest pan bardzo miły. Cieszę się, że zrobiłam na panu takie wrażenie.

— Pozwoliłem sobie wcześniej zamówić menu, by zrobić pani niespodziankę — rzekł, patrząc jej niepewnie w oczy. — Mam nadzieję, że nie zawiedzie pani mój wybór.

Gdy kelner podał na wstępie zamówionego szampana, Ina zaproponowała mu bruderszaft. Z radością podjął tę propozycję. Wstał, ona również, skrzyżowali ramiona, on spojrzał jej wymownie w oczy i po upiciu trunku namiętnie pocałował. Poczuła coś w rodzaju pełnego pożądania zawrotu głowy. Pomyślała, że chyba już tej nocy pójdzie z nim do łóżka.

W tym momencie pojawiły się na stole przystawki: pasztet z gęsi z jabłkami i sosem porzeczkowym, a także kozi ser przekładany burakami ze wstążkami z ogórka i francuskie białe wino. Zabrali się do jedzenia smakowitych potraw.

— Opowiedz mi coś o sobie. Pochodzisz z arystokratycznej rodziny, prawda? — spytała.

— Skąd wiesz?

— To widać.

— Co widać? Nie różnię się niczym szczególnym.

— O, mylisz się. To się od razu rzuca w oczy.

— Mój Boże, jakie to ma znaczenie? — Wzruszył ramionami. — Jesteśmy takimi samymi ludźmi jak wszyscy inni. Dziadkowie mieszkali w bloku, w małym mieszkaniu, ledwo wiązali koniec z końcem. Ojciec miał ze względu na pochodzenie trudności z dostaniem się na studia. Zanim mu się to udało, pracował na budowie. Dorobił się ciężką pracą i talentem. Jest wybitnym architektem, wygrywa międzynarodowe konkursy. A matka pochodzi ze skromnej rodziny. Jej rodzice oboje byli nauczycielami.

— Jednak… arystokrata to brzmi dumnie — zauważyła nieśmiało.

— Cha, cha, cha — roześmiał się Michał.

— Z czego się śmiejesz? Mówię poważnie.

Ina słuchała w skupieniu z ogromnym zainteresowaniem. Imponowało jej pochodzenie Michała. Przyprawiło o lekki zamęt w głowie. Po raz pierwszy w życiu poznała kogoś takiego.

— Musisz jednak przyznać — przerwała mu — że utrata arystokracji była wielką szkodą dla powojennej Polski.

Michał wzruszył lekceważąco ramionami.

— Nie da się powiedzieć o historii, że jest dobra bądź zła — zauważył filozoficznie. — Ona po prostu jest, jaka jest. Czasy się zmieniają i nie ma sensu żałować czegoś, co należy wyłącznie do przeszłości. Nie umiem — i nikt tego nie umie — odpowiedzieć na pytanie, czy Polska, w której arystokracja odgrywałaby znaczącą rolę, byłaby lepsza.

— Jednak dziś odzywają się arystokratyczne sentymenty — upierała się Ina. — Potomkowie sławnych rodów organizują zjazdy, a dzieci najbogatszych biznesmenów żenią się z arystokratami, bo to podnosi prestiż rodziny.

— Moim zdaniem, przy wyborze życiowego partnera należy się kierować zupełnie innymi kryteriami niż pochodzenie. Można źle trafić i zmarnować sobie życie. Ważne jest to, co kto sobą reprezentuje, a nie jakie ma nazwisko. A co do tych, którzy podkreślają swoje arcyszlacheckie korzenie — to ich problem. Muszą sobie jakoś z nim poradzić… W małżeństwie należy wierzyć w te same rzeczy, mieć podobny system wartości. Trzeba w ten sam sposób postrzegać świat, mieć wspólne ideały. Liczy się to, aby ten drugi człowiek, z którym się jest, był mądry i dobry. No i przede wszystkim, na pierwszym miejscu jest miłość! — Przy słowie „miłość” spojrzał jej wymownie w oczy.

— Ale nie powiesz mi chyba, że dla ciebie twoje pochodzenie nie ma żadnego znaczenia — wciąż się upierała.

— Coraz to mniejsze — zapewnił. — Kiedyś było inaczej. Dla pokolenia moich rodziców arystokrata był postacią niejako mityczną i jednocześnie opoką, na której opierała się cała nasza imponująca przeszłość, co wiedzieli chociażby z opowieści rodzinnych snutych w długie jesienne wieczory.

Ina przestała jeść, tak bardzo fascynowało ją to, co mówił. A on między jednym a drugim kęsem ciągnął dalej:

— Ja też niegdyś wierzyłem w arystokrację. W dzieciństwie była dla mnie świetlistą gwiazdą w szarości codziennego życia. Już samo słowo pachniało wiecznym słońcem, morską bryzą i wielką przeszłością. Była w nim swoista moc, która oparła się wszelkim uniformizującym zabiegom komunistów, ale też i baśń rozlana jak nektar na wszechobecnym szaleństwie świata… Uważać się za spadkobiercę arystokracji, naturalnie głównie duchowego, znaczyło mieć własną godność, co wpajano mi od małego. Być nade wszystko niezależnym w smakach i sądach…

Przerwał na chwilę, podziwiając piękną twarz zasłuchanej kobiety.

— W naszym środowisku wierzono — ciągnął dalej — że mimo wielu zastrzeżeń, naród pozostawił arystokracji depozyt historycznej wielkości i że tylko z niego mogą czerpać przyszłe pokolenia. Wierzyliśmy, że polska arystokracja ocalała, że cierpi na obczyźnie, a także, tak jak my, tu w kraju, w ukryciu, i że mimo chwilowej nieobecności w naszej codzienności, jest naszym ostatnim bastionem walki o normalność. Tym bardziej, że odczuwaliśmy wielką pustkę po inteligencji wymordowanej przez okupantów i własnych renegatów. Patrzyliśmy na obracaną wniwecz kulturę naszych pradziadów, dostrzegaliśmy widmo całkowitej utraty wartości spajających przez wieki naród. Bajaliśmy, że kiedy tylko nadarzy się możliwość, powróci nasz największy skarb narodowy, a wtedy — odetchniemy z ulgą. Nie do końca wierzyliśmy, że arystokracja polska powróci w chwale na białym koniu, ale wierzyliśmy zawsze mocno, że powróci. Otóż… nie powróciła. Po roku osiemdziesiątym dziewiątym nie tylko nie wróciła wyczekiwana od lat dawna Polska, nawet ta sprzed trzydziestego dziewiątego roku, ale też — i to jest znaczące — nie pojawiła się w tej niby nowej rzeczywistości ta warstwa, w której dziejowe posłannictwo tak mocno wierzyliśmy. Nie tyle w sensie nazwisk, co głównie w sensie działań. Na obczyźnie przetrwały nasze największe rody, te które przez wieki czerpały najwięcej dóbr z polskiego narodu. Jednak nie włączyły się w tak zwaną transformację. Czyżby były aż tak spauperyzowane, czy też… aż tak wynarodowione, że nic co polskie nie jest im bliskie…?

Przerwał, żując powoli kęs kuropatwy.

— Cóż — podjął po chwili — polityka przestała być domeną arystokracji, jej potomkowie najczęściej spełniają się w artystycznych zawodach, są też wśród nich naukowcy, niektórzy zajmują się biznesem. W Polsce są utożsamiający się z PiS-em, Radiem Maryja, ale są też nastawieni lewicowo. Moja rodzina stała się politycznie neutralna. Owszem, interesujemy się polityką, ale w skali międzynarodowej.

Ina patrzyła w niego jak w obraz. Chłonęła każde jego słowo.

— Nie wiem — kontynuował — i szczerze powiem, że nie rozumiem, albo nie chcę zrozumieć, bo coraz częściej wydaje mi się teraz, że arystokratyzm jest tylko swoistą pozą. A może to tylko taka złudna figura retoryczna? Może nigdy nie było polskiej arystokracji?… Powiedz, jakie to może mieć znaczenie dla ciebie i dla mnie… To moje pochodzenie. Dajmy sobie z tym spokój — machnął ręką lekceważąco. — Porozmawiajmy lepiej o operze. Uwielbiam ten świat mocnych uczuć płynących wprost z serca. Wydaje mi się, że jeśli ktoś nie lubi opery, to nie zna prawdziwej miłości — zaczerwienił się w tym momencie jak panienka, zawstydzony tym, co powiedział.

— Zgadza się. Też tak uważam. Sądzę, że dlatego nigdy dotąd nie znalazłam prawdziwej miłości, bo nie trafiłam na kogoś takiego jak ty — rzekła bez skrępowania. — Od razu wyczułam w tobie to bogactwo, bo muzyka operowa obdarza nas skarbami wrażeń. Współczuję ludziom, dla których ten świat jest zamknięty. Są ubożsi o całe pokłady doznań, o poczucie szczęścia, które daje obcowanie z operą.

Spojrzała mu głęboko w oczy płomiennym wzrokiem, a on znowu spłonął rumieńcem. Był w siódmym niebie. Tak to sobie wymarzył. — Uszczęśliwiasz mnie — rzekł. — Moje pragnienie miłości też rozbijało się wiecznie o mur seksu bez uczucia.

— Powiedz mi, jaką operę lubisz najbardziej — spytała.

— Właśnie „Toskę”.

— Należy ona również do moich ulubionych, chociaż najbliższe są mi opery francuskich kompozytorów Gounoda, Masseneta, Bizeta, Thomasa.

— O tak. To muzyka niezwykłej urody, sentymentalizm i patos najwyższej próby, w doskonałym guście. Francuzi mają świetne wyczucie dobrego smaku w każdej dziedzinie.

— Cieszę się, że podzielasz moje zdanie. Najbardziej lubię „Fausta” Gounoda. Może dlatego że była to pierwsza opera, którą zobaczyłam i potem całą noc nie spałam z wrażenia.

Zaczęli dyskutować o słynnych śpiewakach i ani słowa nie zamienili na temat smakowitych potraw, gdyż rozmowa pochłonęła ich całkowicie. Oddali się luźnej pogawędce, w której on sypał dykteryjkami. Raz po raz wybuchali radosnym śmiechem. W sercu Iny szalała burza uczuć pobudzających jej zmysły.

Przestała patrzeć na portret. Zamknęła oczy. Znajdowała się poza przestrzenią i czasem minionych dwudziestu lat. Rozpamiętywała tkliwość jego palców nawet w przelotnym dotyku, jego mocne uściski, jego dłonie na swoich ramionach i plecach, gwałtowne usta szukające jej ust, gonitwę dzikich pocałunków, na policzkach, na szyi, na ramionach, na piersiach, na całym drżącym z rozkoszy ciele… Czuła ogień jego gorących pieszczot, wypalonych na jej skórze, pocałunki wysysające z ust westchnienia i jęki, rozkosz żądzy własnych warg, upojenie tą płomienną grą. W uszach jej brzmiały magiczne słowa, którymi obsypywał ją podczas ich cudownych nocy… Ogarnął ją żal za utraconym rajem. Poczuła pchnięcie w serce i otworzyła oczy.

To była miłość jej życia. Kochali się szalenie. Nosił ją na rękach, strzepywał pyłki spod jej stóp, spełniał wszystkie jej zachcianki i kaprysy. Pod wpływem jego uwielbienia kwitła niczym kwiat pod wpływem słonecznych promieni. Rozwijała się jako artystka. Stała się wielką gwiazdą. Wreszcie spełniło się jej największe marzenie. Podpisała roczny kontrakt na przyszły sezon ze słynną Staatsoper w Wiedniu. Gdy zaszła w ciążę, ogarnęła ją wściekłość. Wpadła w furię.

— Ty kanalio! — krzyczała przez telefon do Michała. — Dlaczego nie uważałeś?

— Zrobiłem to celowo — rzekł spokojnie. — Może teraz wreszcie zgodzisz się zostać moją żoną? Pobierzemy się, urodzisz dziecko i razem z nim wyjedziemy do Wiednia.

— Jak mogłeś?! Usunę tę ciążę! — Trzasnęła słuchawką.

Natychmiast zjawił się u niej. Padł na kolana i zaczął ją całować po rękach.

— Błagam cię, nie rób tego. Będę zajmował się dzieckiem, ty tylko je urodzisz — przekonywał ją. — Tak wiele wybitnych śpiewaczek urodziło dzieci i nie przeszkodziło im to w karierze.

Odepchnęła go z krzykiem:

— Wyjdź! Nie chcę cię znać! Między nami wszystko skończone! Nie waż się mnie nachodzić! Nie pokazuj mi się na oczy!

Po dokonaniu aborcji nie miała najmniejszych wyrzutów sumienia. Poczuła się wolna i zrelaksowana. Za rok miała wyjechać do Wiednia. Niby była szczęśliwa, jednak szalenie tęskniła za Michałem.

Niepotrzebnie z nim zerwałam, żałowała. Trzeba było przemilczeć ciążę i usunąć ją bez jego wiedzy. Przecież mogłam się domyślić jego reakcji. Muszę go przeprosić, postanowiła. Przecież go kocham. Nie wyobrażam sobie życia bez niego. Pobierzemy się i razem wyjedziemy do Wiednia.

W tym samym dniu zadzwonił do niej jego brat i drżącym głosem powiadomił, że Michał popełnił samobójstwo. Ogarnęła ją szalona rozpacz, wybuchła płaczem i długo nie mogła się uspokoić. Teraz dopiero uświadomiła sobie w całej pełni, jak bardzo go kochała i jaka była z nim szczęśliwa. Szlochała przez cały wieczór, do późnych godzin nocnych, nie była w stanie utulić się w żalu. Wyrzuty sumienia ciążyły jej na sercu jak kamień. W końcu zażyła tabletkę nasenną, ponieważ nazajutrz miała przedstawienie.

Rano okazało się, że straciła głos. Zdarzyło się jej to wtedy po raz pierwszy. Wyszła z tego, lecz w przeddzień wyjazdu do Wiednia powtórzyło się. Pomyślała wówczas, że to kara za zniweczenie tej jedynej, prawdziwej miłości. Od tego czasu coraz częściej przeżywała depresję i utratę głosu.

Wizja Michała grożącego jej, że Bóg jej tego nie wybaczy, poruszyła ją do głębi. Patrzyła na namalowany jego ręką portret, a po policzkach znów zaczęły jej spływać łzy. Ponownie wyjęła z barku butelkę koniaku i wlała nieco do kieliszka. Upiła tylko, uspokoiła się i wyszła z nim na taras, gdyż wdzierające się do salonu poprzez gałęzie drzew słońce wyciągnęło ją na zewnątrz. Myśli jej powróciły do aktualnej sytuacji.

— Jak ten Przemek mógł mnie teraz opuścić? — szepnęła. — Ależ on jest podły!

Wyjęła z kieszeni szlafroka komórkę i nacisnęła dwójkę. Na ekraniku pojawiło się zdjęcie przystojnego, błękitnookiego blondyna z uśmiechem od ucha do ucha, ukazującym połyskujące bielą zęby.

— Halo — odezwał się melodyjny męski tenor. — Jak się masz, Inuś?

— Fatalnie — odpowiedziała szeptem.

— A co powiedział foniatra?

— Struny są w dobrym stanie… Wiesz, myślałam, że je przeforsowałam, bo ostatnio tak dużo śpiewałam, że mogłam je po prostu nadwerężyć. Ale nie. Są w porządku… To twoja wina, że straciłam głos. Tak, tak, to przez ciebie.

— Przeze mnie, co ty opowiadasz? — Zdumiał się.

— Lekarz powiedział, że to jest związane z psychiką. Gardło jest w porządku.

Rozpłakała się na głos.

— Przyjedź — wyszeptała przez łzy — błagam cię.

— Nie mogę. Wieczorem śpiewam w „Traviacie.” No nie płacz, proszę cię, to ci zaszkodzi — uspokajał ją.

— Jaka ona jest? — spytała z niepokojem. — Lepsza ode mnie, co? Wróżą jej wielką karierę.

— No… jest młoda — odrzekł lakonicznie, starając się ukryć podziw, jaki wzbudzała w nim nowa śpiewaczka, która zajęła miejsce Iny. — Nie obawiaj się. Ty jesteś niezastąpiona.

— W łóżku też? — spytała zaczepnie.

— Jak możesz mnie posądzać? Nikt nie jest w stanie zająć twojego miejsca w moim sercu — zapewnił ją gorliwie.

— Dlaczego kłamiesz? — syknęła zdenerwowana. — Wszyscy wiedzą, że z nią sypiasz. Zdobądź się wreszcie na odwagę i przestań mnie okłamywać.

W słuchawce zapadło milczenie.

— Kiedy przyjedziesz? — spytała błagalnym szeptem.

— Zadzwonię — odpowiedział oschle. — W tej chwili jeszcze nie wiem.

— Przyjedź dzisiaj po przedstawieniu — nalegała.

— Nie mogę. Naprawdę nie mogę. Zadzwonię jutro — wykręcił się i zakończył rozmowę. — Całuję cię.

Z wściekłością wcisnęła komórkę z powrotem do kieszeni szlafroka.

— Świnia! — krzyknęła w myśli, nie mogąc wydobyć z siebie głosu. — Od tygodnia wykręca się od spotkania. A ja go teraz tak bardzo potrzebuję!

Wybuchła płaczem, zanosiła się łkaniem. Po pewnym czasie wstała i wyszła do łazienki. Wyjęła z szafki tabletki uspokajające, przeszła z nimi do kuchni, gdzie zażyła dwie, popijając kawą, która od paru dni była jej jedynym posiłkiem, gdyż nie mogła nic przełknąć. Zupełnie straciła apetyt. Wsypywała zawsze do filiżanki trzy łyżeczki cukru, który dostarczał jej sporo kalorii.

Znów wyszła na taras, zabierając ze sobą dzbanek ze świeżo zaparzoną kawą.

Muszę zadzwonić do Roberta, pomyślała zdesperowana.

Przyjaźniła się z nim i jego żoną, byli jej sąsiadami. Ich dom stał parę metrów dalej od jej parceli na Woli Justowskiej — malowniczej, prestiżowej dzielnicy Krakowa, położonej w pobliżu lasu. Nieraz już przeżywała depresję. To z tego powodu wciąż tkwiła w Polsce, choć miała zadatki na zrobienie światowej kariery. Jej partnerzy zmieniali się, angażowali się w innych teatrach operowych, niektórzy wyjeżdżali na Zachód. Pocieszała się coraz to młodszym kochankiem. Nie sposób było nie pójść w końcu do łóżka po cowieczornym przeżywaniu na scenie wielkiej miłości. Za każdym razem wydawało się jej, że to jest ten jedyny, który zastąpi Michała. A gdy przenosił się na inną scenę, przeżywała depresję. Uśmiechnęła się krzywo, gdyż przyszło jej do głowy, że te biedne kukułki tak samo to przeżywają. Nie w głowie im wysiadywanie jajek, bo już słyszą następne zwodnicze kukanie zapowiadające kolejną miłość.

Dopiero Przemek wyrzekł się kariery na Zachodzie, mimo paru propozycji, i pozostał dla niej w Krakowie. Nie była pewna, czy to właśnie on jest tym jedynym. Teraz jednak uświadomiła sobie, że nie może bez niego żyć.

Niepotrzebnie wpadłam w panikę, kiedy usłyszałam, jak ona śpiewa, rozmyślała. W dodatku taka młoda i ładna… Nie szkodzi — pocieszyła się — ona go wkrótce rzuci, odfrunie dokądś, a ja zostanę i Przemek wróci do mnie. Dalej będę śpiewała główne partie. Tylko… Jak długo jeszcze? Poczuła, jak ze strachu cierpnie na niej skóra. Latka lecą… Co ja będę robić na starość? Uczyć? Nie nadaję się do tego. A poza tym… zazdrościłabym swoim uczennicom talentu, a przede wszystkim młodości… Ach — machnęła ręką — mam przed sobą jeszcze dobrych parę lat… Muszę się wreszcie zdecydować na związanie się z kimś węzłem małżeńskim. Nie mogę zostać sama do końca życia. Szkoda, że Przemek mnie porzucił. Byłby dobrym mężem. Właściwie miał tylko jedną wadę, tę samą, co inni jej kochankowie — nie był Michałem.

Do salonu weszła korpulentna, ładna blondynka w czarnej sukni i białym fartuszku.

— Pani Ino, zapraszam na obiad — powiedziała.

— Nie mam apetytu. Zabierz sobie jedzenie do domu.

— Znowu? Ależ — żachnęła się kobieta. — Musi pani wreszcie coś zjeść. Wczoraj nie zjadła pani kolacji, którą przygotowałam.

— Daj mi spokój. Idź już.

— Najpierw muszę wyprasować pani rzeczy.

— Dobrze, ale jak skończysz, to idź. Chcę być sama.Rozdział 2

Robert był psychiatrą. Nieraz pomagał jej podnieść się z depresji. Nie chciała telefonować do kliniki, więc musiała poczekać, aż on wróci do domu, by móc z nim dłużej porozmawiać. Do tego czasu nie wiedziała, co ze sobą zrobić.

Zadzwonię do Kornelii — przyszło jej do głowy. Ona zawsze potrafi mnie pocieszyć i swoimi niesamowitymi pomysłami odwrócić uwagę od bolesnych problemów.

Kornelia również mieszkała w pobliżu. Ina zaprzyjaźniła się z nią, ponieważ w swoim czasie kupowała u niej sukienki. Później ich znajomość się urwała, gdyż Kornelia zlikwidowała butik i wyjechała do Stanów, gdzie ponoć ukończyła studia malarskie. Po jej powrocie Ina spotykała się z nią od czasu do czasu, by poprawić sobie nastrój. Czuła się u niej jak w innym świecie, zrelaksowana panującym w jej salonie orientalnym nastrojem — tajemniczym i harmonijnym. Lubiła jego orientalny wystrój. Z niezmienną przyjemnością rozglądała się po nim wciąż na nowo podczas rzadkich wizyt u artystki. Przede wszystkim podziwiała dwie oryginalne hinduskie szafy z palisandru, które stały przy frontowej ścianie. Przestrzeń pomiędzy nimi zapełniona była półkami w odcieniu intensywnego różu. Przed oknem przy wyjściu do ogrodu stały egzotyczne drzewka bonsai i donice z pędami bambusa. Dywan w kwiaty i podobne poduszki na sofie wprowadzały do wnętrza miękkość. Papierowy abażur na lampie, też w drobne kwiatuszki, sprawiał, że subtelne światło stwarzało niezwykły klimat. W rogach wisiały dodatkowe światełka również w formie kwiatów. Ściany pomalowane były na piaskowy kolor, a na nich wisiały obrazy przedstawiające Buddę i jasne, orientalne pejzaże, emanujące medytacyjnym spokojem.

Kornelia stanowiła oryginalny egzemplarz nieco zwariowanej artystki. Mała, rezolutna osóbka z długimi szpakowatymi włosami nosiła suknie przypominające japońskie kimono. Była rozwiedziona, mieszkała z czterdziestoletnim synem, którego przez całe życie utrzymywała. Wprawdzie zdobył on tytuł doktora filozofii, ale nigdy jeszcze nie pracował. Był to wyjątkowo wysoki, wychudzony, milczący, zamknięty w sobie mężczyzna. Palił papierosa za papierosem i chyba z tego powodu miewał ataki kaszlu. W odróżnieniu od niego, Kornelii nie zamykały się usta. Miała wygórowane poczucie własnej wartości i wyjątkowości. Wiecznie była podekscytowana nowymi pomysłami, które z powodzeniem wprowadzała w życie. Wszystko się jej udawało.

— Wiesz, jestem chyba w czepku urodzona — powtarzała często.

Imponowała tym Inie, rozmowa z nią nastrajała ją pozytywnie. Pójdę do niej — postanowiła. — To mi dobrze zrobi.

Wyjęła z kieszeni komórkę i nacisnęła szóstkę.

— Witaj Ino, pewnie znowu straciłaś głos? — spytała artystka, nie dając jej dojść do słowa. — Tylko wtedy do mnie dzwonisz.

— A… faktycznie. Na domiar złego Przemek mnie porzucił — wykrztusiła z trudem.

— Nie przejmuj się. Znajdziesz sobie kogoś innego. Wiesz co, wpadnij do mnie. Posiedzimy w ogrodzie. Jakoś nie idzie mi dziś malowanie.

— Świetnie. Muszę się przed kimś wyżalić.

Weszła do sypialni. Zdjęła szlafrok. Na gołe ciało włożyła długą, przewiewną, jedwabną, błękitną sukienkę na ramiączkach i bez makijażu udała się do artystki mieszkającej w pobliżu. Po drodze uspokoił ją zapach bzów i jaśminów, którym się rozkoszowała.

Gdy usiadły w ogrodzie przy stoliku, na którym stał dzban z mrożoną zieloną, herbatą i słodycze, Kornelia nie dała jej dość do słowa, tylko od razu zasypała ją lawiną słów.

— Dawno już się nie widziałyśmy. Wyobraź sobie, że ja w tym czasie byłam na Filipinach i ukończyłam kurs indyjskiej sztuki uzdrawiania prowadzony przez słynnego Mistrza Choa Kok Sui. Po powrocie do Polski zajęłam się organizowaniem terapeutycznych seminariów dla kobiet, które prowadzę we włoskiej Toskanii. To coś dla ciebie.

Nowy sposób zbijania fortuny — skonstatowała w myśli Ina.

— Ręczę ci, że takie seminarium lepiej by ci pomogło pozbyć się stanów depresyjnych niż ten twój psychiatra. Teraz kiedy nie możesz śpiewać, koniecznie musisz wziąć udział w kolejnej sesji, która odbędzie się za tydzień.

— A na czym to polega? — zaciekawiła się Ina.

— Stosuję rodzaj psychoterapii związanej w pewnej mierze z filozofią, którą zgłębiłam na kursie prowadzonym przez Mistrza Choa Kok Sui. Jest to wspaniała metoda, służąca, między innymi, do uwolnienia się od wszelkich zgubnych uzależnień. Prowadzę te seminaria wspólnie z pewną uzdrowicielką i terapeutką tańca. Chodzi nam o uaktywnienie potencjału twórczego drzemiącego w każdym człowieku. Za pomocą muzyki, tańca i sztuki wizualnej inspirujemy uczestniczki, wydobywając z nich na światło dzienne ich artystyczne predyspozycje. Stosujemy dowolnie improwizowany „Taniec pięciu rytmów”, wyzwalający cieleśnie i duchowo, stwarzający ekscytujące możliwości postrzegania i komunikacji. –Artystka wzniosła wzrok ku niebu. — Poprzez zapamiętałe, dynamiczne ćwiczenia osiągamy krok po kroku upragniony stan ekstazy, która stanowi podstawowy warunek kreatywności. Następnie oddajemy się malowaniu. Z ciekawością, odwagą i rozkoszą przeżywamy przygodę w świecie barw. Nurzamy się w czerwieni, bawimy się zielenią, toniemy w błękicie, pławimy w żółci. Wszystkimi zmysłami chłoniemy energię kolorów i odkrywamy, w jaki sposób wykorzystywać je do osiągania wewnętrznej harmonii i przekazywania na płótno naszych emocji.

Nie przemawiało to do Iny. Nigdy nie interesowało jej malowanie. Kiedy Kornelia zaczęła ją nachalnie namawiać do wzięcia udziału w seminarium, zdecydowanie odmówiła.

Czego też ludzie nie wymyślą, by zrobić innym wodę z mózgu i dobrze na tym zarobić, myślała z dezaprobatą.

— Wiesz, mnie to zupełnie nie interesuje — wzruszyła ramionami. — To mi z pewnością nie przywróci głosu.

— A ja ci mówię, że przywróci i nigdy już go nie stracisz — przekonywała ją Kornelia.

— Nie, to nie dla mnie. Ja… znajduję duchowość we wspaniałych mszach klasycznych kompozytorów wykonywanych w barokowych kościołach, w których śpiewam solowe partie.

Wstała z miejsca i zmierzając do wyjścia, rzekła:

— Pójdę już, bo muszę umówić się z psychiatrą.

— Poczekaj. Wpadnij kiedyś do Ludmiły. Przecież to niedaleko. To ci dobrze zrobi. Ona wciąż o ciebie pyta. Bardzo by chciała znowu spotkać się z tobą, ale nie ma śmiałości do ciebie zadzwonić.

— Ale… nie mogę mówić — wyszeptała. — Póki nie odzyskam głosu, nie ma o tym mowy.

— Nic nie będziesz musiała mówić. Ona cię na śmierć zagada.

— No dobrze, zastanowię się nad tym. Ale teraz już muszę iść. Zadzwonię.Rozdział 4

Siedzieli naprzeciw siebie w jej przytulnym salonie. Piękna kobieta w liliowej obcisłej sukni z dużym dekoltem. Przystojny szpakowaty mężczyzna w płóciennym szarym garniturze i różowej koszuli. Chociaż dobrze znał ten dom, z przyjemnością rozglądał się po pokoju. Podobnie jak jego właścicielka, wszystko było tu piękne: meble, obrazy, witryny pełne rosenthalowskiej porcelany, bibelotów i różnych pamiątek, ogromne donice z egzotycznymi roślinami.

— To tylko sen — uspokajał ją Robert. — Musiałaś się zdrzemnąć, pewnie źle spałaś w nocy.

— Naprawdę tak sądzisz? — spytała z nadzieją. — Istotnie, nie sypiam ostatnio zbyt dobrze… Więc to nie były halucynacje? Nie jestem chora psychicznie?

— Skądże! Jesteś tylko nadzwyczaj wrażliwa. Dzięki temu potrafisz przekazać swoim śpiewem wszelkie uczucia, poruszyć, wzruszyć. Ale płacisz za to ogromną cenę. Patos, egzaltacja i inne emocje przeżywane na scenie przenoszą się do twojego życia, rujnując twoją psychikę. Poza tym… Masz piękny głos, ale nie największy. Musiałaś go przeforsować i dlatego odmówił ci posłuszeństwa. A z tego powodu wpadłaś w depresję i stąd te… przywidzenia.

Patrzył na nią z upodobaniem. Była taka piękna, subtelna. Malujący się w jej oczach lęk dodawał uroku tej fascynującej twarzy.

— Jesteś uosobieniem rozmachu, koloru, temperamentu, smaku życia — mówił z niespotykaną u niego egzaltacją. — Kiedy wchodzisz na scenę, liczysz się tylko ty. Ale… powtarzam: masz niezwykły głos, wyjątkowo piękny, jednak nie najmocniejszy. Powinnaś go oszczędzać. Wiecznie go forsujesz i w końcu… załamał się. Z pewnością ma to związek z psychiką, lecz przede wszystkim musisz wyleczyć struny głosowe. Udaj się do innego foniatry. A ja… zapiszę ci, jak zwykle, lek antydepresyjny i to wszystko.

Słuchała go z uwagą, patrzyła w jego łagodne, dobre oczy i czuła, że go… kocha. Tak, jego, nie tego podłego Przemka. Uświadomiła sobie dopiero w tej chwili, że zawsze go kochała, lecz nigdy dotąd nie miała odwagi przyznać się do tego, gdyż przyjaźniła się z jego żoną. Zresztą… on był idealnym mężem, czego z całego serca jej zazdrościła. Nieoczekiwanie znowu przyszła jej do głowy ta zdrożna myśl:

„Jeśli chce się wyjść za mąż w moim wieku, to trzeba odbić męża innej kobiecie, bo wszyscy atrakcyjni mężczyźni są już żonaci.”

Zlękła się tej myśli. To znowu ten kusiciel — pomyślała strwożona.

— Nie — pokręciła przecząco głową. — Foniatra jest bezradny. Doradził mi, bym poszła do psychoterapeuty. Tylko ty mi możesz pomóc. To nie był sen. Ja naprawdę miałam halucynację. Diabeł mnie przez całe życie prześladuje, od czasu do czasu odbiera mi głos — mówiła gorączkowo przejmującym szeptem.

— Jeśli to nie był sen, to w twoim przypadku trudno nazwać tę wizję halucynacją. Jesteś artystką. Diabeł stanowi reminiscencję religijnego wychowania, uosobienie wyrzutów wrażliwego sumienia. Możliwe, że to one spowodowały załamanie głosu. Z pewnością wpłynął też na to lęk przed utratą wybitnej pozycji w teatrze i kochanka. Przeraziłaś się tej młodej śpiewaczki. Zupełnie niepotrzebnie. Jeśli ci tak bardzo zależy na Przemku, to gdy wyjdziesz z depresji, z pewnością znajdziesz sposób, by go odzyskać. A na scenie jesteś niezastąpiona.

Łyknął nieco kawy. Zamyślił się przez dłuższą chwilę, po czym dodał:

— Masz tak bogatą i skomplikowaną osobowość, że może być wiele psychicznych przyczyn utraty głosu. To jest podobnie jak w programie komputerowym, który się zapętlił…

Znowu przerwał i długo zastanawiał się, zanim znów się odezwał:

— My, psychiatrzy, wierzymy głównie w chemię, w leki. Jednak w twoim przypadku jest to ryzykowne. Jeśli inny mój pacjent przeżywa takie skrajne stany euforii i depresji, zapisuję mu leki stosowane w psychozie maniakalno-depresyjnej. Tobie też mógłbym zalecić jeden z nich, ale wtedy przestałabyś być tak wspaniałą artystką.

— Może jednak taki lek by mi pomógł? — spytała niepewnie. — Bo… — umilkła, zastanawiając się, czy mu to powiedzieć.

— Musisz mi wszystko wyznać, jak na spowiedzi — zachęcił ją. — Czy to coś wstydliwego?

Podniosła na niego oczy i nabrała odwagi.

— Wiesz, nigdy ci o tym nie wspomniałam, ale… już przedtem miewałam halucynacje. Zdawało mi się, że jestem w niebie jednym z aniołów i byłam niewiarygodnie szczęśliwa.

— To nie były halucynacje — zapewnił ją. — Obrazy, symbole, mity nie są nieodpowiedzialnymi wybrykami psychiki, odpowiadają pewnej potrzebie i spełniają pewną funkcję, obnażają najskrytsze modalności bytu. Mieć wyobraźnię taką jak ty, znaczy korzystać z bogactwa wewnętrznego, z nieustającego, spontanicznego potoku obrazów… To znaczy widzieć świat w jego pełni, gdyż moc i zadanie obrazów polega na tym, aby ukazywać to wszystko, co wymyka się konceptualizacji. Wartościowe, samorealizujące się jednostki charakteryzują się głębokimi doznaniami mistycznymi. Znajdują się wśród nich zarówno ludzie współcześnie żyjący, jak i postacie historyczne, na przykład: Lincoln, Beethoven, Einstein i wielu innych wybitnych ludzi…

Psychiatra wpadł w zadumę. Patrzyła mu w oczy w napięciu.

— Czy wierzysz w Boga? — zaskoczył ją po pewnym czasie pytaniem.

— Tak — odpowiedziała z pełnym przekonaniem. — Jestem pewna, że od niego pochodzi całe piękno tego świata. Twórczość to nie jest tylko talent, natchnienie, to jest Boża interwencja, to nie człowiek, lecz on tworzy muzykę, dzieła sztuki. To on stworzył piękno natury i gotyckie katedry. Ja też nie umiałabym bez jego udziału tak wspaniale śpiewać. Czuję w sobie samej jego działanie. I wiem, że teraz nie mogę śpiewać, bo on mnie opuścił. Diabeł usunął go z mojego życia. Chyba już na zawsze — rzekła zrezygnowana, a po policzkach spłynęły jej łzy.

Patrzył na nią ze współczuciem, było mu jej ogromnie żal.

— Hmm, jeśli takie są twoje odczucia, to może pomógłby ci jakiś ksiądz? — wyraził przypuszczenie.

— W jaki sposób? — spytała zdumiona. — Nie chcesz mi chyba doradzić pójścia do spowiedzi — wzruszyła ramionami. — Nie sądzę, żeby mógł mi pomóc jakiś poczciwy księżulek?

— Są różni księża. Mądry ksiądz dałby ci rozgrzeszenie i w ten sposób uwolnił od wyrzutów sumienia, bo ta wizja z diabłem świadczy o tym, że sumienie nie daje ci spokoju. O ile wiem, istnieje w Krakowie duszpasterstwo artystyczne. Słyszałaś chyba o tym.

— Nie, moja wiara ma niewiele wspólnego z Kościołem katolickim jako instytucją. Zerwałam z nim już w okresie dojrzewania… Powiem ci dlaczego. Uważam, że cała liturgia powinna być jednym wielkim symbolem, niosącym w sobie rzeczywistość niewidzialnego piękna Boga. Tylko wielcy artyści potrafili tak tworzyć dzieła sztuki sakralnej, że człowiek poprzez widzialne symbole dochodzi do rzeczywistości niewidzialnej. Tymczasem w moim miasteczku panował w kościele kicz i nieprzyjemna dla ucha muzyka, co nie spełniało w najmniejszym stopniu tej szczytnej roli. Księża wygłaszali prymitywne kazania. Zniechęciło mnie to raz na zawsze. Dlatego też moje kontakty z Kościołem ograniczają się do koncertów dawnej muzyki w pięknych świątyniach, w których uczestniczę jako solistka. Dla mnie… myślenie o Bogu staje się coraz bardziej związane z obrazami i symbolami, ze sztuką, literaturą i muzyką, wzbudzającymi uczucie czystej, idealnej miłości…

— To idź do psychoterapeuty, chociaż… poczekajmy, aż ustąpi depresja. Wychodziłaś z niej zawsze dość szybko. Zażywaj ten swój lek trzy razy dziennie. Zawsze ci pomagał. Całkiem możliwe, że wtedy odzyskasz głos. A poza tym… sama możesz sobie pomóc. Zrób rachunek sumienia i wybacz sobie wszystko, co ono ci wyrzuca.

— To nie jest takie proste — rzekła, patrząc mu w oczy.

— Wiem. — Pokiwał głową ze zrozumieniem. — Mnie też jest trudno uwolnić się od nich.

Zapadło milczenie. Oboje w tej chwili mieli na myśli to samo, chociaż ona o wiele więcej miała na sumieniu, ale on tego nie wiedział.

— A może wyjechałabyś gdzieś na parę dni? — odezwał się pierwszy. — Może…

— To nie wchodzi w rachubę — przerwała mu. — Nie jestem w stanie się pozbierać. Jestem obezwładniona rozpaczą.

— Po lekach przejdzie ci po paru dniach. I wtedy wyjedziesz. Mogłabyś odwiedzić matkę.

Nagle Ina rozpłakała się, gwałtownie wstała z fotela, usiadła obok niego, po czym rzuciła mu się na szyję i przytuliła do jego piersi.

— Jestem wyrodną córką — wyszeptała, łkając.

Pogładził ją po głowie, po czym delikatnie uwolnił się z uścisku.

— Sama widzisz, że masz wyrzuty sumienia z powodu zaniedbania matki. Kontakt z matką jest najlepszym lekarstwem w każdej chorobie. Zadzwoń do niej, poproś, żeby do ciebie przyjechała.

— Nie mogę, nie znoszę jej — szlochała, siedząc obok niego na sofie. — Szatan mnie opętał. On mi już nie da spokoju. Wiecznie będzie mnie nachodził.

— Nie martw się — pocieszał ją. — Jeśli istotnie będzie ci się ukazywał diabeł, Bóg czy jakaś inna postać, to zapiszę ci odpowiedni lek i z tego też wyjdziesz. Jak nie chcesz wyjechać, to idź między ludzi, tutaj w Krakowie. Nie siedź sama w tym domu, bo to pogłębia depresję… A teraz dam ci zastrzyk na uspokojenie, bo jesteś niesamowicie roztrzęsiona… Nie pij tyle kawy — zwrócił jej nagle uwagę. To też ci szkodzi. Co za dużo, to niezdrowo — rzekł.

Po zaaplikowaniu jej zastrzyku, pożegnał się.***

Po jego wyjściu leżała na sofie zupełnie zobojętniała. Słuchała swojego nagrania Mszy Koronacyjnej Mozarta. Modlitwa Agnus Dei wyrwała ją z otępienia. Zachwyciła się swoją interpretacją, ogarnęły ją religijne uczucia.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nade mną, biedną grzesznicą. Uwolnij mnie od szatana, powtarzała w myśli. Nie dość, że odebrał mi głos, to jeszcze mnie kusi, bym uwiodła Roberta. Chce, żebym go odbiła jego żonie.

Nagle usłyszała w myśli głos matki:

— To ty chcesz go uwieść, podła szmato. Nie zwalaj wszystkiego na diabła. Sama jesteś diabłem!

— Nieprawda — zaoponowała. — Jestem aniołem. Tylko anioły potrafią tak śpiewać.

— Już nie potrafisz — odpowiedziała matka. — Skończyło się. Nigdy już nie będziesz śpiewała!

Wtem usłyszała inny głos, anielski:

— To nie jest twoja matka. Diabeł ją udaje. To on wciska ci do świadomości te wszystkie wulgarne słowa. Ona jest dobra, mądra, kocha ciebie. I ty ją kochasz, nienawidzisz diabła, który przybiera jej postać w twoich wspomnieniach.

Wstała z sofy, zaczęła nerwowo chodzić po pokoju, szepcząc rozpaczliwie:

— Zwariowałam. Słyszę głosy. Jestem schizofreniczką, jestem schizofreniczką, jestem schizofreniczką…

Wyłączyła muzykę i natychmiast zadzwoniła do Roberta:

— Błagam cię, przyjdź do mnie. Słyszę głosy. To nie są halucynacje, tak jak ta z diabłem, ale słyszę wyraźnie w mózgu głos matki i… anioła.

— Dobrze — odpowiedział spokojnym tonem — przyniosę ci inne tabletki. Tylko to trochę potrwa, bo muszę pojechać po nie do dyżurującej apteki.

Położyła się na sofie, gdyż zrobiło się jej ciemno przed oczyma. Jednak ciemność nie ustępowała i znów ujrzała, jak zbliża się do niej Mefisto. Wyglądał tak samo, jak za pierwszym razem: czarny kombinezon i czerwona peleryna. Jednak kiedy się do niej zbliżył i stanął przy sofie, okazało się, że jest to młody, piękny mężczyzna, ubrany na biało, wypisz, wymaluj odmłodzony operowy profesor Faust.

— Uspokój się, Ineczko — zaśpiewał tenorem Przemka. — Nie jesteś chora psychicznie. Jesteś artystką, masz dostęp do innego wymiaru rzeczywistości. Możesz teraz poznać tajemne siły rządzące tym światem i liczne możliwości ich wykorzystania do swoich celów. Nie chcesz nabyć zdolności nadzmysłowych, nadprzyrodzonych?

— Idź precz, szatanie! — krzyknęła, odzyskawszy głos.

I w tym momencie poczuła ulgę i radość z powodu jego odzyskania.

— Daj spokój. Przestań się mnie bać. Przecież kochasz piękno. Czyż nie jestem piękny?

— Jesteś — przytaknęła, obrzucając go pełnym podziwu spojrzeniem.

— Dowiesz się niedługo, co posiałaś w swoim ogrodzie podświadomości — powiedział syrenim wręcz głosem. — Poznasz odmienne stany świadomości…

— Mnie to nie interesuje — pokręciła przecząco głową.

— Nie interesuje cię wzmocnienie afirmacji i przekazu, nie interesuje cię odzyskanie głosu? Ze mną możesz zrobić światową karierę.

— Naprawdę? — zawahała się.

Bardzo jej na tym zależało. Bardziej niż na czymkolwiek innym.

— Obiecuję ci to, a ja zawsze dotrzymuję słowa — śpiewał tenorem operowego Fausta.

Uwierzyła mu. Przecież przywrócił jej głos. Poczuła się niewiarygodnie szczęśliwa.

— No dobrze, ale jaką cenę musiałabym za to zapłacić? — spytała, drżąc z przejęcia.

— Porozmawiamy jeszcze o tym innym razem — rzekł stanowczo, przestając śpiewać. — Teraz zjawiłem się, by cię ostrzec przed zażywaniem jakichkolwiek tabletek. Po nich wszystko stracisz, wszelkie nadzmysłowe zdolności i… przestaniesz być artystką.

W tym momencie odezwał się domofon. Młodzieniec natychmiast zaczął się oddalać.

— Nie wolno ci zażywać żadnych tabletek. Pamiętaj! — krzyknął na odchodne.

Znowu zrobiło się jasno, wstała z sofy i nacisnęła klawisz domofonu. Po chwili zjawił się Robert. Miał zaaferowaną minę.

— Usiądź — powiedziała pełnym głosem, władczym tonem. — Porozmawiajmy.

Spojrzał na nią ze zdziwieniem, zaskoczony tym, że odzyskała głos. Zajął miejsce na sofie, a ona usiadła obok niego tak blisko, że poczuł ciepło jej ciała i zapach perfum. Ogarnęło go niesamowite podniecenie. Przypomniał sobie swój szalony postępek po pamiętnym przyjęciu i przeraził się, że mogłoby się to powtórzyć. Ta scena śniła mu się po nocach. Myślał o niej, uprawiając seks z żoną. Odsunął się gwałtownie.

— Sądzę, że nie powinnam zażywać tych tabletek — rzekła zdecydowanie. — Jak widzisz wszystko mi już przeszło. Nie wyobrażasz sobie, jaka jestem szczęśliwa.

— Musisz je zażywać — powiedział stanowczo. — To jest Solian, świetny lek przeciw schizofrenii — straszliwej chorobie, przy której utrata głosu jest niczym. Nie będziesz mogła śpiewać, dopóki jej nie wyleczysz… Nie pij tyle tej kawy — zwrócił jej uwagę, widząc, że Ina napełnia kolejną filiżankę. — No i nie słódź jej tak mocno. To też jest szkodliwe.

— Sam mówiłeś, że nie jestem chora psychicznie, tylko nadzwyczaj wrażliwa — zaoponowała, pomijając jego uwagę i wsypując do kawy trzy łyżeczki cukru.

— Ale po zastanowieniu i po tym, co mi ostatnio opowiedziałaś przez telefon, zmieniłem zdanie. Masz typowe objawy schizofrenii. Nawet utrata głosu i jego nieoczekiwane odzyskanie świadczą o tym. Teraz… ogarnął cię stan maniakalny.

Nagle usłyszała głos diabła:

— Zrób to! — rozkazał.

Przysunęła się do Roberta i przytuliła do niego całym ciałem. Było to tak przyjemne, że on nie miał siły, żeby się odsunąć. Ona zaś błyskawicznie znalazła się na jego kolanach i zaczęła go namiętnie całować.

— Chcesz mieć znowu wyrzuty sumienia? — spytał stłumionym głosem, obezwładniony podnieceniem.

— Powiedziałeś, że należy się ich pozbyć — szepnęła. — Nic złego nie robimy. Alina nigdy się o tym nie dowie.

Wstała z jego kolan i pociągnęła go za rękę.

— Chodź, chodź — kusiła. — Przejdźmy do sypialni.

Jak zahipnotyzowany dał się zaprowadzić do jej ogromnego łoża.