-
W empik go
wtorek - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
4 sierpnia 2022
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
wtorek - ebook
Czym jest wtorek? Wyczekiwaniem na 19.00. Stołami ułożonymi po okręgu. Piwnicą. Piórnikiem UFO. Wspólnotą. Dzieleniem się sobą między wierszami. Teksty, które trzymasz przed sobą, zostały stworzone na „Pisaniu co wtorek” w Stole Powszechnym w latach 2019—2022 i są ułożone chronologicznie. Bazują na inspiracjach z zajęć oraz własnych przeżyciach. Każdy utwór został napisany w ciągu 20 minut. Liczne wątki powracają w różnych tekstach — Tobie pozostawiam wybór, co uznasz za prawdę, a co za fikcję.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8324-111-1 |
| Rozmiar pliku: | 908 KB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
Antoni
To ja, Antoni. Którego ogień już spłonął. Blizny na dłoniach. Zagojone szwy zdobią moje przedramiona. Brud pod paznokciami. Metaforyczny brud życia. Codziennie się z nim mierzę. Codziennie ratuję ludzi. Ratuję domy. Koty. Niewdzięczne sukinkoty! Brud zostaje. Chcę spłonąć żywcem. Ale jest na to za późno. Rozbijam lustro. A oczy nadal patrzą. Obserwują. Co dalej, Antoni? Co dalej? Języki ognia liżą moje ciało. A ja idę przed siebie. Koty czekają. Nikt inny nie pokaże im drogi do domu. W świecie, który wiecznie płonie. W świecie, w którym — w wieku trzydziestu siedmiu lat — trudno jest mi się przebranżowić.Wspomnienia
Poniedziałek
„Przyjaźń” — przeczytałam na czerwonej tabletce powlekanej. Przyyyjaaaźźńń… co to była ta przyjaźń? Coś mi tam świta…
Sylabizuję na głos:
przy-jaźń,
przy-jaźń,
literuję: p-r-z-y…
samo ż czy rz?
Nie pamiętam.
Czuję.
Jest maj, mam 7 lat, ona 8. Jaka ona jest fajna! Zdarte, ubrudzone kolana i T-shirt po starszym bracie.
— Cześć — powiedziałam. Rozglądam się wokół. Tak, to chyba mój głos — cześć — mówię jeszcze raz, żeby się upewnić.
— No hej! Chcesz się bawić? Możesz być w mojej drużynie — uśmiecha się do mnie i w jej policzkach powstają dołeczki, jej oczy się śmieją. Oczywiście, że chcę być w jej drużynie, ale w co my właściwie gramy?
— Musisz strzelać do tych tam o — pokazuje mi palcem, ale nie widzę. Nie wiem, gdzie jest „tam o”. Patrzę, ale nic nie widzę. Obraz rozmywa mi się przed oczami, gdy próbuję popatrzeć na inne dzieci — wraca, gdy patrzę na Olę. Tak, to była przyjaźń. Zaczęła się właśnie wtedy. Ciekawe, co teraz robi ta Ola? Kogo ona by zobaczyła biorąc tabletkę przyjaźni?
Wróciłam. Siedzę na kanapie. Nie wiem, jak się tu znalazłam, przecież byłam w kuchni.
Wzdycham.
Wzdycham tak głęboko, że prawie mylę to ze szlochem.
Ale ja nie płaczę. Nie, to nie płacz.
Czy może mam ochotę płakać?
Nie, nie teraz, popłaczę pod prysznicem. Mam jeszcze jakieś resztki samokontroli.
Wtorek
Otwieram plastikowe okienko, ale tabletki nie ma. Jak to? Dzień bez wspomnień? Dzień tak dla samej siebie? Dzień. Potem noc…
Nie.
Nie chcę.
Otwieram kolejne okienko z napisem Środa.
Rozglądam się wokół. Mieszkam sama już od dziesięciu lat, a nadal chcę się upewnić, czy nikt nie patrzy mi na ręce.
Nie chcę
być sama.
Biorę więc tabletkę. Środową tabletkę.
Co zrobię w środę?
Pomyślę o tym jutro.
Popijam ją herbatą. Z wczoraj. Niezapomnianą. Odstawioną specjalnie na dzisiaj. Takie połączenie dwóch czasów. Prezent od samej siebie z przeszłości.
Kogo ja oszukuję?
Przecież nikt nie słucha. Nikt nie patrzy.
Zapomniałam wczoraj o herbacie.
Gul. Gul.
Tabletka.
Gul. Gul.
Tabletka bezimienna. Czy to był mądry wybór?
Jestem na plaży.
Plaże, twarze. Piasek.
Chmury też mają twarze, ale ludzie nie mają chmur zamiast twarzy.
Chmury mają w oczach.
Rzucają piorunami, a ja nie wiem dlaczego.
Mężczyzna krzyczy: jak mogłaś zapomnieć kremu do opalania?!
Kobieta krzyczy: bo cały czas na mnie krzyczysz!
Patrzę.
Kto to jest? Znam te twarze.
Znam tę plażę.
Czy to właśnie tutaj…? Nie…
Dostałam piłką w twarz. Boli mnie twarz.
Krew na bluzce. Szczeka pies.
Hau hau hau.
Hau hau kurwa HAU HAU POMÓŻCIE JEJ ONA KRWAWI!!
Liże mi twarz. Otwieram oczy.
I to nie jest pies.
To Adam.
On szczeka. Hau hau! Ma język na wierzchu.
Siedzę na podłodze. Znajduję tam wtorkową tabletkę.
Wkładam do przegródki Środa.Tykający zegar
Tyk-tyk-ty
Czas stanął
I już nie tyka
Ja-ja-ja
Jąka się
Sprzeciwia się
Płynności wspomnień
Sięgam pamięcią, ale nie widzę twarzy. Sceny jak pseudoartystyczne glitche, jak kartka papieru po potraktowaniu jej niszczarką. Próbuję złożyć te paski w całość, ale zegar nadal się jąka. Ja-ja-ja. Teraz to mój czas. _Me time._ Próbuje mnie zmusić do skupienia się na sobie. Próbuje mi wmówić, że nie warto wspominać. Że tyk-tyk-ty nie istniałeś. Bo przecież Cię tu nie ma.
Rozglądam się wokół
No nie ma
Ja-ja-ja
Uśmiecha się do mnie
Zegar
Wykrzywiam twarz. Pamięć mięśniowa też mnie zawodzi — uśmiech to nie jest, tylko jakiś dziwaczny grymas.
Ja-ja-ja
Jajecznica
Z dużą ilością soli, szczypiorkiem, pomidorem
Ja-ja-ja
Ja pierdolę
Ja-ja-ja
Jaka jestem zajebiście samodzielna
Jak bardzo potrafię w życie
Bo już do Ciebie nie piszę
Nie proszę żebyś odebrał
Bo rozmawiam z miłą panią co środę
I ona mi mówi że to nie moja wina
Że tak mnie wychowano
I te moje jebane schematy
Da się naprawić
Że tak naprawdę nie jestem Syzyfem
Ani jego kamieniem
Ani puszką Pandory
Ani czarną dziurą
Jak ktoś próbował mi wmówić
(A może to byłam ja?)
Ja jestem sobą
Ja-ja-ja
Ja w sumie jestem spoko
A tyk-tyk-ty
Tak w sumie to jesteś
Już mi kimś obcymChciałabym
Chciałabym być
Dwugłową chimerą
Z dwiema żarówkami
W moich pustych czaszkach
Chciałabym móc kochać
Dwóch chłopców na raz
Bez poczucia że się puszczam
Lub że ich zawodzę
Mając dwie głowy
Każdy by rozumiał
Że nie da się wybrać
Bo ten jest zły
A ten jeszcze gorszy
Chciałabym podejmować
Dobre decyzje
(A to dobre)
Chciałabym jeść gluten
Bułki bez dupek
Z dwoma brzuszkami
Chciałabym żebyś mnie karmił
Wyważonymi słowami
Na wegańskim bulionie
Chciałabym lizać twoje ucho
Które wygląda na nadgryzione
Chciałabym żeby był pokój na świecie
I więcej kolorowych samochodów
Ale to tylko skradzione marzenie dziewczynki z tramwaju
Mam nadzieję że gdy dorośnie
Wyjedzie z tego kraju
Chciałabym żebyś mówił o mnie na terapii
I żeby twoja miła pani przyznawała mi rację
Chciałabym żeby moje dłonie były mniej suche
I żebym miała mniej krost na szyi
Chciałabym częściej do ciebie przychodzić
Żebyś rozpisał mi dietę
Z większą ilością białka
Żebym robiła drogi 6+ z dołem
Żebyśmy przestali tyle oczekiwać
To ja, Antoni. Którego ogień już spłonął. Blizny na dłoniach. Zagojone szwy zdobią moje przedramiona. Brud pod paznokciami. Metaforyczny brud życia. Codziennie się z nim mierzę. Codziennie ratuję ludzi. Ratuję domy. Koty. Niewdzięczne sukinkoty! Brud zostaje. Chcę spłonąć żywcem. Ale jest na to za późno. Rozbijam lustro. A oczy nadal patrzą. Obserwują. Co dalej, Antoni? Co dalej? Języki ognia liżą moje ciało. A ja idę przed siebie. Koty czekają. Nikt inny nie pokaże im drogi do domu. W świecie, który wiecznie płonie. W świecie, w którym — w wieku trzydziestu siedmiu lat — trudno jest mi się przebranżowić.Wspomnienia
Poniedziałek
„Przyjaźń” — przeczytałam na czerwonej tabletce powlekanej. Przyyyjaaaźźńń… co to była ta przyjaźń? Coś mi tam świta…
Sylabizuję na głos:
przy-jaźń,
przy-jaźń,
literuję: p-r-z-y…
samo ż czy rz?
Nie pamiętam.
Czuję.
Jest maj, mam 7 lat, ona 8. Jaka ona jest fajna! Zdarte, ubrudzone kolana i T-shirt po starszym bracie.
— Cześć — powiedziałam. Rozglądam się wokół. Tak, to chyba mój głos — cześć — mówię jeszcze raz, żeby się upewnić.
— No hej! Chcesz się bawić? Możesz być w mojej drużynie — uśmiecha się do mnie i w jej policzkach powstają dołeczki, jej oczy się śmieją. Oczywiście, że chcę być w jej drużynie, ale w co my właściwie gramy?
— Musisz strzelać do tych tam o — pokazuje mi palcem, ale nie widzę. Nie wiem, gdzie jest „tam o”. Patrzę, ale nic nie widzę. Obraz rozmywa mi się przed oczami, gdy próbuję popatrzeć na inne dzieci — wraca, gdy patrzę na Olę. Tak, to była przyjaźń. Zaczęła się właśnie wtedy. Ciekawe, co teraz robi ta Ola? Kogo ona by zobaczyła biorąc tabletkę przyjaźni?
Wróciłam. Siedzę na kanapie. Nie wiem, jak się tu znalazłam, przecież byłam w kuchni.
Wzdycham.
Wzdycham tak głęboko, że prawie mylę to ze szlochem.
Ale ja nie płaczę. Nie, to nie płacz.
Czy może mam ochotę płakać?
Nie, nie teraz, popłaczę pod prysznicem. Mam jeszcze jakieś resztki samokontroli.
Wtorek
Otwieram plastikowe okienko, ale tabletki nie ma. Jak to? Dzień bez wspomnień? Dzień tak dla samej siebie? Dzień. Potem noc…
Nie.
Nie chcę.
Otwieram kolejne okienko z napisem Środa.
Rozglądam się wokół. Mieszkam sama już od dziesięciu lat, a nadal chcę się upewnić, czy nikt nie patrzy mi na ręce.
Nie chcę
być sama.
Biorę więc tabletkę. Środową tabletkę.
Co zrobię w środę?
Pomyślę o tym jutro.
Popijam ją herbatą. Z wczoraj. Niezapomnianą. Odstawioną specjalnie na dzisiaj. Takie połączenie dwóch czasów. Prezent od samej siebie z przeszłości.
Kogo ja oszukuję?
Przecież nikt nie słucha. Nikt nie patrzy.
Zapomniałam wczoraj o herbacie.
Gul. Gul.
Tabletka.
Gul. Gul.
Tabletka bezimienna. Czy to był mądry wybór?
Jestem na plaży.
Plaże, twarze. Piasek.
Chmury też mają twarze, ale ludzie nie mają chmur zamiast twarzy.
Chmury mają w oczach.
Rzucają piorunami, a ja nie wiem dlaczego.
Mężczyzna krzyczy: jak mogłaś zapomnieć kremu do opalania?!
Kobieta krzyczy: bo cały czas na mnie krzyczysz!
Patrzę.
Kto to jest? Znam te twarze.
Znam tę plażę.
Czy to właśnie tutaj…? Nie…
Dostałam piłką w twarz. Boli mnie twarz.
Krew na bluzce. Szczeka pies.
Hau hau hau.
Hau hau kurwa HAU HAU POMÓŻCIE JEJ ONA KRWAWI!!
Liże mi twarz. Otwieram oczy.
I to nie jest pies.
To Adam.
On szczeka. Hau hau! Ma język na wierzchu.
Siedzę na podłodze. Znajduję tam wtorkową tabletkę.
Wkładam do przegródki Środa.Tykający zegar
Tyk-tyk-ty
Czas stanął
I już nie tyka
Ja-ja-ja
Jąka się
Sprzeciwia się
Płynności wspomnień
Sięgam pamięcią, ale nie widzę twarzy. Sceny jak pseudoartystyczne glitche, jak kartka papieru po potraktowaniu jej niszczarką. Próbuję złożyć te paski w całość, ale zegar nadal się jąka. Ja-ja-ja. Teraz to mój czas. _Me time._ Próbuje mnie zmusić do skupienia się na sobie. Próbuje mi wmówić, że nie warto wspominać. Że tyk-tyk-ty nie istniałeś. Bo przecież Cię tu nie ma.
Rozglądam się wokół
No nie ma
Ja-ja-ja
Uśmiecha się do mnie
Zegar
Wykrzywiam twarz. Pamięć mięśniowa też mnie zawodzi — uśmiech to nie jest, tylko jakiś dziwaczny grymas.
Ja-ja-ja
Jajecznica
Z dużą ilością soli, szczypiorkiem, pomidorem
Ja-ja-ja
Ja pierdolę
Ja-ja-ja
Jaka jestem zajebiście samodzielna
Jak bardzo potrafię w życie
Bo już do Ciebie nie piszę
Nie proszę żebyś odebrał
Bo rozmawiam z miłą panią co środę
I ona mi mówi że to nie moja wina
Że tak mnie wychowano
I te moje jebane schematy
Da się naprawić
Że tak naprawdę nie jestem Syzyfem
Ani jego kamieniem
Ani puszką Pandory
Ani czarną dziurą
Jak ktoś próbował mi wmówić
(A może to byłam ja?)
Ja jestem sobą
Ja-ja-ja
Ja w sumie jestem spoko
A tyk-tyk-ty
Tak w sumie to jesteś
Już mi kimś obcymChciałabym
Chciałabym być
Dwugłową chimerą
Z dwiema żarówkami
W moich pustych czaszkach
Chciałabym móc kochać
Dwóch chłopców na raz
Bez poczucia że się puszczam
Lub że ich zawodzę
Mając dwie głowy
Każdy by rozumiał
Że nie da się wybrać
Bo ten jest zły
A ten jeszcze gorszy
Chciałabym podejmować
Dobre decyzje
(A to dobre)
Chciałabym jeść gluten
Bułki bez dupek
Z dwoma brzuszkami
Chciałabym żebyś mnie karmił
Wyważonymi słowami
Na wegańskim bulionie
Chciałabym lizać twoje ucho
Które wygląda na nadgryzione
Chciałabym żeby był pokój na świecie
I więcej kolorowych samochodów
Ale to tylko skradzione marzenie dziewczynki z tramwaju
Mam nadzieję że gdy dorośnie
Wyjedzie z tego kraju
Chciałabym żebyś mówił o mnie na terapii
I żeby twoja miła pani przyznawała mi rację
Chciałabym żeby moje dłonie były mniej suche
I żebym miała mniej krost na szyi
Chciałabym częściej do ciebie przychodzić
Żebyś rozpisał mi dietę
Z większą ilością białka
Żebym robiła drogi 6+ z dołem
Żebyśmy przestali tyle oczekiwać
więcej..
