Wybrańcy Czasu - ebook

Pro­log

Spa­ce­ru­jąc po­mię­dzy za­bie­ga­nymi prze­chod­niami, męż­czy­zna w czar­nym po­zła­ca­nym sur­du­cie roz­glą­dał się na­około, po­dzi­wia­jąc szklaną za­bu­dowę mia­sta San Fran­ci­sco pię­trzącą się ku bia­łym ob­ło­kom. Roz­pie­rała go duma, że tym mi­ja­nym na każ­dym kroku dwu­noż­nym isto­tom udało się osią­gnąć tak wiele w tak krót­kim cza­sie. Pod­pie­ra­jąc się la­ską, zwin­nie mi­jał każ­dego na­po­tka­nego prze­chod­nia, tak jakby wie­dział, gdzie ten zrobi na­stępny krok.

Po przej­ściu paru prze­cznic za­trzy­mał się przy jed­nym ze skrzy­żo­wań, ob­ser­wu­jąc z za­cie­ka­wie­niem zgro­ma­dzony tłum cze­ka­jący na po­ja­wie­nie się zie­lo­nego lu­dzika w okrą­głej lam­pie sy­gna­li­za­cji.

Je­den śmia­łek nie mo­gąc dłu­żej cze­kać, po­sta­no­wił prze­biec przez ru­chliwą ulicę. Ma­new­ru­jąc mię­dzy trą­bią­cymi po­jaz­dami, zdo­łał prze­biec na drugą stronę jezdni. Nie­mniej nie­zbyt długo na­pa­wał się swym trium­fem, wszak spo­śród prze­chod­niów ni­czym zjawa wy­ło­nił się bar­czy­sty po­li­cjant, ła­piąc go jedną ręką za koł­nierz, drugą na­to­miast się­gnął po blo­czek z man­da­tami.

Po­pra­wiw­szy swój czarny me­lo­nik, męż­czy­zna w sur­du­cie uśmiech­nął się, po czym wraz z tłu­mem ru­szył przez przej­ście dla pie­szych.

Bę­dąc po dru­giej stro­nie, spoj­rzał na nie­szczę­śnika pró­bu­ją­cego wy­do­być ze swej spor­to­wej kurtki bio­me­tryczny do­ku­ment toż­sa­mo­ści. Gdy mu się to udało, wrę­czył go stró­żowi prawa, na­stęp­nie od­wra­ca­jąc wzrok w bok, uj­rzał dziw­nie ubra­nego męż­czy­znę. Ten uno­sząc dłoń w ge­ście po­zdro­wie­nia, pu­ścił do niego oko, na­stęp­nie przy­mknął po­wieki.

Ha­łas za­tło­czo­nej ulicy na­tych­miast ucichł a po chwi­lo­wej głu­chej ci­szy, do uszu za­czął do­cho­dzić śpiew pta­ków oraz brzę­czący dźwięk la­ta­ją­cych owa­dów. Na twa­rzy od­czuć można było przy­jemny po­dmuch wia­tru nio­sący za­pach kwit­ną­cych kwia­tów.

Męż­czy­zna w sur­du­cie otwo­rzył oczy.

Przed sobą uj­rzał staw, po któ­rym dum­nie pły­wały pary ka­czek wraz z mło­dymi. Dźwięczne kwa­ka­nie roz­cho­dziło się echem po ca­łym parku. Oko­licę na­to­miast ozda­biały różne ga­tunki drzew oraz krze­wów, które roz­po­znałby za­pewne tylko bo­ta­nik o wpraw­nym oku.

Męż­czy­zna pod­szedł do brzegu, ku­ca­jąc przy błę­kit­nej ta­fli wody. W lu­strza­nym od­bi­ciu uj­rzał swą po­cią­głą bladą twarz oraz star­czą cerę, przy­pra­wia­jącą go o uśmiech po­li­to­wa­nia. Przy­pa­try­wał się swemu ob­li­czu dłuż­szą chwilę, po czym za­nu­rzył dło­nie.

Czu­jąc rześki chłód dawno nie­wi­dzia­nej cie­czy, za­czął wy­ko­ny­wać ko­li­ste ru­chy, które wpra­wiły wodę w drga­nia, pło­sząc po­bli­ski na­ry­bek.

Uno­sząc głowę, po dru­giej stro­nie stawu uj­rzał młodą parę spę­dza­jącą ro­man­tyczne chwile na świeżo co po­ma­lo­wa­nej ławce. Mło­dzian, obej­mu­jąc nie­wia­stę, do­ko­ny­wał nie lada prób, aby ją po­ca­ło­wać, lecz żadna z nich nie przy­nio­sła po­żą­da­nego skutku. Wi­dząc jego za­kło­po­ta­nie, męż­czy­zna za­nu­rzył dło­nie jesz­cze głę­biej.

Nie­spo­dzie­wa­nie obok pary prze­le­ciała biała go­łę­bica.

Za­fa­scy­no­wany wzrok mło­dej damy po­wę­dro­wał za od­da­la­ją­cym się stwo­rze­niem. Mło­dzian, wy­ko­rzy­stu­jąc szansę, po­ca­ło­wał ją w po­li­czek. Za­sko­czona dziew­czyna za­ru­mie­niła się, przy­wie­ra­jąc moc­niej do ra­mie­nia swego ad­o­ra­tora.

Wy­jąw­szy prze­mo­czone dło­nie męż­czy­zna wy­tarł je o białą chu­stę, na­stęp­nie pod­pie­ra­jąc się na la­sce, pod­szedł do po­bli­skiej ławki. Na­chy­liw­szy się, prze­je­chał po drew­nia­nej po­wierzchni pal­cem. Uj­rzaw­szy na jego koń­cówce kurz, ro­zej­rzał się po cał­kiem pu­stej oko­licy, oczy­wi­ście nie li­cząc zna­jo­mej pary sie­dzą­cej po dru­giej stro­nie stawu i zro­biw­szy głę­boki wdech, wy­dmu­chał po­wie­trze z ca­łej siły. Brud w jed­nej chwili od­szedł w za­po­mnie­nie, da­jąc sie­dzi­sku nowy po­łysk świe­żo­ści.

Sia­da­jąc, zdjął z głowy me­lo­nik, kła­dąc go na ko­la­nach, a płyn­nym ru­chem ręki prze­cze­sał szpa­ko­wate włosy. Na ko­niec z uśmie­chem na ustach spoj­rzał w górę ku bez­chmur­nemu niebu, kie­ru­jąc wzrok bez­po­śred­nio na słońce pró­bu­jące go ośle­pić. On jed­nak pa­trzył na nie bez naj­mniej­szego mru­gnię­cia.

Wy­da­wa­łoby się, że spę­dzi tak cały dzień, de­lek­tu­jąc się cie­płem gwiazdy. Jed­na­kże po kilku se­kun­dach na jego twa­rzy po­ja­wił się gry­mas, a po na­stęp­nych gwał­tow­nie po­wstał na równe nogi, pa­trząc z prze­stra­chem po parku, który na­dal wy­peł­niał ko­jący śpiew pta­ków, a drzewa dum­nie zdo­biły kra­jo­braz swym igla­sto-li­ścia­stym ma­je­sta­tem. Po chwi­lo­wym oszo­ło­mie­niu dźwięki na­tury uspo­ko­iły prze­jęty umysł, wpro­wa­dza­jąc go w stan za­wie­sze­nia.

Cho­dząc na­około ławki, męż­czy­zna w sur­du­cie ką­tem oka ob­ser­wo­wał fa­lu­jące na wie­trze szu­wary, a co chwilę z jego ust wy­do­by­wały się nie­zro­zu­miałe słowa.

Wtem z roz­my­ślań wy­biło go szturch­nię­cie w ra­mię. Od­wró­ciw­szy się, krę­cił głową, od­pro­wa­dza­jąc wzro­kiem nie­sfor­nego bie­ga­cza.

Ochło­nąw­szy, się­gnął po me­lo­nik i pod­pie­ra­jąc się la­ską, pod­szedł do stawu. W sku­pie­niu pa­trzył na oko­licę, chcąc za­pa­mię­tać to miej­sce jak naj­le­piej. Kiedy wi­dziany pej­zaż za­padł mu w pa­mięci, po­now­nie skie­ro­wał wzrok ku słońcu, lecz tym ra­zem za­mknął oczy. Od­głosy parku, z upły­wa­ją­cymi se­kun­dami sta­wały się co­raz słab­sze, aż w końcu na­stała głu­cha ci­sza.

Otwo­rzyw­szy po­wieki, wo­koło sie­bie zo­ba­czył wi­ru­jącą kulę pro­mieni świetl­nych. Wi­dziane świa­tło z każdą ko­lejną chwilą przy­spie­szało, two­rząc ja­skra­wo­białą jed­ność. Cier­pli­wie przy­glą­dał się świetl­nej pro­jek­cji, która po chwili za­częła słab­nąć, uka­zu­jąc nie­wy­raźne kon­tury kra­jo­brazu.

Upew­niw­szy się, że droga jest bez­pieczna, ru­szył pew­nym kro­kiem przed sie­bie, prze­bi­ja­jąc się przez świe­tli­sty ko­kon.

Oczom męż­czy­zny uka­zała się pa­no­rama San Fran­ci­sco, lecz był to wi­dok zu­peł­nie inny od tego, jaki wi­dział jesz­cze przed chwilą, prze­mie­rza­jąc w za­chwy­cie ży­jące ulice. Nad cen­trum mia­sta uno­siły się kłęby dymu cią­gnące się na całe ki­lo­me­try ku ja­skra­wemu czer­wo­nemu niebu, two­rząc tym sa­mym jesz­cze bar­dziej spek­ta­ku­larny ob­raz wszech­obec­nej de­struk­cji.

Po krót­kim spa­ce­rze zna­lazł się na znisz­czo­nym mo­ście Gol­den Gate. Trzesz­cząca me­ta­lowa kon­struk­cja spra­wiała wra­że­nie, że lada chwila ru­nie w stronę wzbu­rzo­nej wody roz­bi­ja­ją­cej się o po­pę­kane be­to­nowe pod­pory.

Męż­czy­zna, do­tarł­szy szczę­śli­wie na drugą stronę, uj­rzał od we­wnątrz wi­dok zruj­no­wa­nego mia­sta, które to wzbu­dziło w nim uczu­cie przy­gnę­bie­nia. Pa­mię­tał bo­wiem, jak jesz­cze chwilę temu mi­jali go uśmiech­nięci prze­chod­nie.

Idąc nie­pew­nie, mię­dzy znisz­czo­nymi za­bu­do­wa­niami od­czuł na swych po­licz­kach, że słońce za­czyna być co­raz bar­dziej za­bój­cze. Po dro­dze mi­jał nie­szczę­śni­ków, któ­rym nie udało się ukryć przed wscho­dzącą gwiazdą. Ich wy­su­szone ciała ozda­biały liczne rany, jak i opa­rze­nia.

Wę­dru­jąc mar­twymi uli­cami, do­tarł przed ru­iny bu­dynku.

Na jed­nej z nie­licz­nych oca­la­łych ścian wid­niała me­ta­lowa ta­bliczka z na­pi­sem: „Te­atr Or­pheum”. Wi­dok błysz­czą­cej ta­blicy go za­sko­czył. Była bo­wiem za­cho­wana w ide­al­nym sta­nie, tak jakby ktoś co­dzien­nie ją pie­lę­gno­wał, za­pra­sza­jąc tym sa­mym wi­dzów na przed­sta­wie­nie.

Ta­jem­ni­czy gość po­sta­no­wił sko­rzy­stać z tego za­pro­sze­nia.

Prze­mie­rza­jąc ka­mienny ko­ry­tarz, za­uwa­żył, że ściany zdo­bią prze­różne fre­ski. Przy­sta­nął przy jed­nym, który to wzbu­dził w nim naj­więk­szą cie­ka­wość. Fresk przed­sta­wiał wielki kon­flikt po­mię­dzy trzema mo­car­stwami na da­le­kiej pół­nocy. Ma­lu­nek wy­raź­nie pod­kre­ślał tra­gizm tego wy­da­rze­nia. Ko­lejna część uka­zy­wała, że było to tylko pre­lu­dium do wiel­kiej wojny o kur­czące się za­soby su­row­ców. Na­stępny opi­sy­wał upa­dek mo­ralny oraz kul­tu­rowy spo­łe­czeństw. Po tych ka­ta­stro­fal­nych zda­rze­niach lu­dzie nie byli w sta­nie spro­stać wy­da­rze­niu uka­za­nym na sa­mym końcu tego dzieła. Męż­czy­zna, wi­dząc pro­ces roz­sze­rza­nia się gwiazdy, był tym nie­sa­mo­wi­cie za­sko­czony.

— Ale dla­czego? Prze­cież nie zła­mali za­sad. Po­winni mieć jesz­cze tyle czasu — wy­brzmiały smu­tek, roz­szedł się echem po ko­ry­ta­rzu.

Po­trzą­snąw­szy głową, ru­szył da­lej.

Kilka kro­ków da­lej ścieżka za­częła opa­dać w głąb ziemi. Zej­ście oświe­tlały lampy flu­ore­scen­cyjne, two­rząc szpa­ler fio­le­to­wej po­światy. Scho­dząc co­raz ni­żej, męż­czy­zna czuł na skó­rze, że tem­pe­ra­tura za­czyna gwał­tow­nie spa­dać.

Po kilku mi­nu­to­wej wę­drówce usły­szał pod­nie­cone ludz­kie głosy, wy­peł­nia­jące echem pod­ziemne przej­ście. Wtem z końca ko­ry­ta­rza roz­brzmiał od­głos grom­kich braw, trwa­ją­cych dłuż­szą chwilę.

Za­cie­ka­wiony przy­spie­szył kroku.

Prze­cho­dząc przez nie­wiel­kie wej­ście osło­nięte bia­łym bal­da­chi­mem, uj­rzał wiel­kich roz­mia­rów am­fi­te­atr. Po­ły­sku­jący mar­mur oraz wie­lo­ra­kie kosz­towne ozdoby po­tę­go­wały roz­mach tego ar­ty­stycz­nego kom­pleksu. Try­buna wy­peł­niona była po brzegi wi­dzami, któ­rzy w peł­nym sku­pie­niu oglą­dali od­gry­waną sztukę.

Scho­dząc w dół po wą­skich schod­kach, doj­rzał, że na sa­mym dole znaj­duje się jedno wolne miej­sce. Usiadł­szy wy­god­nie na chłod­nym sie­dzi­sku, wraz z po­zo­sta­łymi wi­dzami de­lek­to­wał się kunsz­tem gry mło­dych ak­to­rów.

Je­den z nich po wy­po­wie­dze­niu po­etyc­kiej frazy: „Być albo nie być!” upadł z hu­kiem na scenę, a cała wi­dow­nia za­marła. Młody ak­tor jed­nak nie miał za­miaru się pod­dać. Wy­krze­sał z sie­bie resztki sił, wsta­jąc chwiej­nie na równe nogi i spoj­rzaw­szy na pu­blicz­ność pew­nym wzro­kiem, do­koń­czył: „O to jest py­ta­nie!”.

Po tych sło­wach salę wy­peł­niły ży­wio­łowe brawa trwa­jące do­kład­nie pełną mi­nutę.

Widz w sur­du­cie zdjął me­lo­nik, pa­trząc z po­dzi­wem na po­świę­ce­nie ak­to­rów. Wie­dział bo­wiem, jak ważna jest kul­tura, za­szcze­piona w tych isto­tach przed dzie­siąt­kami ty­sięcy lat. Po­mimo nie­uchron­nej ka­ta­strofy, sztuka po­zwa­lała lu­dziom za­cho­wać kon­trolę nad emo­cjami w ob­li­czu tak bez­na­dziej­nej sy­tu­acji. Nie­stety dźwięk sy­reny ogła­sza­ją­cej zbli­ża­jące się nie­bez­pie­czeń­stwo prze­rwał przed­sta­wie­nie. Wi­dzo­wie wraz z ak­to­rami po­śpiesz­nie udali się w głęb­sze re­jony ziemi.

Kiedy cała pod­ziemna sala opu­sto­szała, ta­jem­ni­czy je­go­mość za­mknął oczy, prze­no­sząc się na scenę. Pod­pie­ra­jąc się na la­sce, ob­ser­wo­wał jak mar­mu­rowe sie­dzi­ska, pę­kają pod wpły­wem trzę­sie­nia ziemi. Z su­fitu na jego głowę sy­pały się ka­wałki skał, lecz on na­dal stał nie­wzru­szony.

Gdy wstrząsy ustały ro­zej­rzał się na­około, za­uwa­ża­jąc nad sceną chy­bo­czący się na wy­sta­ją­cym gwoź­dziu chrze­ści­jań­ski krzyż. Pa­trzył na ten sym­bol z pewną no­stal­gią.

Po chwi­lo­wej za­du­mie rzekł:

— I ko­lejny świat po­grą­żony w cha­osie.

Wtem salę na­wie­dził ko­lejny wstrząs, spra­wia­jąc, że chy­bo­czący się krzyż spadł na scenę, ła­miąc się na pół.

Na­chy­liw­szy się, się­gnął po uła­mane czę­ści i usiadł­szy na po­bli­skim ka­mie­niu, po­ło­żył ka­wałki na po­pę­ka­nej es­tra­dzie, pró­bu­jąc po­łą­czyć je w ca­łość.

Nie­spo­dzie­wa­nie zie­mia po­now­nie się za­trzę­sła, lecz tym ra­zem wstrząs był bar­dziej de­li­katny niż po­przedni.

Pa­trząc na le­żący krzyż, po­wie­dział:

— Nie sły­sza­łem, aby ko­mu­kol­wiek się to udało.

Z kie­szeni sur­duta wy­jął no­tes wraz ze zło­tym dłu­go­pi­sem. Wi­dok pu­stej bia­łej strony śmier­tel­nie go prze­ra­ził. Jed­na­kże po chwili wa­ha­nia drżącą dło­nią przy­ci­snął dłu­go­pis do kartki, na któ­rej to po­ja­wiło się pierw­sze tak długo wy­cze­ki­wane słowo.Drugi pro­log

Dwójka mło­dych lu­dzi spa­ce­ro­wała po za­ku­rzo­nych uli­cach dzie­więt­na­sto­wiecz­nego San Fran­ci­sco. Co chwilę mi­jały ich dy­li­żanse na prze­mian z ro­we­rzy­stami pę­dzą­cymi na zła­ma­nie karku. Jed­na­kże mło­dzi byli zbyt za­jęci sobą, by przej­mo­wać się cha­osem pa­nu­ją­cym na ulicy.

Młoda dama wle­piała błę­kitne oczy w swego to­wa­rzy­sza, który wiódł ją wiel­kimi piw­nymi oczyma. Jej dłu­gie kasz­ta­nowe włosy opa­dały na ra­miona, spra­wia­jąc, że śliczna mło­dzień­cza twarz, którą ob­da­rzyła ją na­tura, na­brała jesz­cze pięk­niej­szego bla­sku.

Ona była czter­na­sto­let­nią zgrabną młodą damą, on na­to­miast wy­prze­dzał ją o dwie wio­sny, bę­dąc od niej wyż­szy o dłu­gość głowy. Blada cera oraz równo ogo­lona twarz po­tę­go­wały urok mło­dzieńca kro­czą­cego nie­pew­nie obok wy­branki serca. Po­mimo wielu lat zna­jo­mo­ści, do­piero od pew­nego czasu za­pa­łał do niej czymś wię­cej niż tylko przy­ja­ciel­skim przy­wią­za­niem. Nie wie­dział jed­nak, że ona czuła do­kład­nie to samo w sto­sunku do jego osoby.

Szli da­lej, wciąż ży­jąc poza ota­cza­ją­cym ich świa­tem, po­woli od­da­la­jąc się od za­tło­czo­nego cen­trum mia­sta.

Kiedy ludzki zgiełk zma­lał, chło­pak ro­zej­rzał się na­około. Pra­gnął ob­jąć swą to­wa­rzyszkę, lecz bał się czy za­cho­wa­nie to nie bę­dzie zbyt osten­ta­cyjne. Jed­na­kże mę­ska pew­ność sie­bie wpo­jona mu przez ojca, wzięła nad nim górę. Po­sta­no­wił za­ry­zy­ko­wać, obej­mu­jąc ją czule. Za­sko­czona nie­wia­sta wzdry­gnęła się z prze­ję­cia, lecz za­raz wtu­liła się w jego ciało, jed­no­cze­śnie chi­cho­cząc pod no­sem.

Nie­spo­dzie­wa­nie mi­ło­sny spa­cer prze­rwały pod­nie­cone głosy lu­dzi stło­czo­nych w nie­wiel­kiej uliczce. Mło­dzi po wy­glą­dzie ota­cza­ją­cych ich za­bu­do­wań zo­rien­to­wali się, że do­tarli do bied­niej­szej czę­ści mia­sta.

Za­cie­ka­wieni tym jakże nie­co­dzien­nym wi­do­kiem przy­sta­nęli, ob­ser­wu­jąc zgro­ma­dzoną grupę osób. Byli to sami męż­czyźni, któ­rych to ele­gancki wy­gląd oraz ma­niery świad­czyły, że nie są tu­tej­szymi miesz­kań­cami.

Dwóch je­go­mo­ści zdjęło swoje czarne ma­ry­narki, przej­mu­jąc od po­moc­ni­ków na­bite pi­sto­lety. Młoda dama prze­jęta tym wi­do­kiem zła­pała uko­cha­nego za rękę, chcąc jak naj­szyb­ciej się od­da­lić. On jed­nak stał jak miecz wbity w ka­mienne pod­łoże.

Dziew­czyna przy­warła do niego, bła­ga­jąc, aby ode­szli, lecz mło­dzian był głu­chy na jej prośby. In­try­go­wał go ten wi­dok, wiele bo­wiem sły­szał o ho­no­ro­wych po­je­dyn­kach, jed­na­kże ni­gdy nie był świad­kiem ta­ko­wego zda­rze­nia.

Przy­tu­liw­szy swoją lubą, pa­trzył z fa­scy­na­cją na po­czą­tek przed­sta­wie­nia.

Męż­czyźni, trzy­ma­jąc broń, sta­nęli do sie­bie ple­cami, a sę­dzia na­ka­zał po­je­dyn­ku­ją­cym od­mie­rzyć dzie­sięć kro­ków.

Sto­jąc w prze­pi­so­wej od­le­gło­ści, usły­szeli ko­mendę:

— Go­tuj!

Był to znak, że przy na­stęp­nej będą mu­sieli się od­wró­cić i z szyb­ko­ścią bły­ska­wicy wy­strze­lić śmier­cio­no­śną kulę.

Na­pię­cie się­gało ze­nitu.

W uliczce na­stała głu­cha ci­sza a sę­dzia cały drżał z pod­nie­ce­nia.

W końcu po chwili głę­bo­kiego wa­ha­nia wy­po­wie­dział długo wy­cze­ki­wane słowo:

— Pal! — krzyk­nął z ca­łych sił.

Śmiał­ko­wie od­wró­cili się rów­no­cze­śnie, sta­jąc twa­rzą w twarz. Przez uła­mek se­kundy wi­dzieli swoje prze­ra­żone ob­li­cza. Nie­mniej tylko je­den z nich wy­ka­zał się ko­cim re­flek­sem, wci­ska­jąc me­ta­lowy spust.

Pi­sto­let z hu­kiem wy­pa­lił.

Nie­stety nie­zdar­nie trzy­mana broń skie­ro­wała kulę w stronę nogi prze­ciw­nika, a siła ude­rze­nia spra­wiła, że tra­fiony opo­nent za­chwiał się na no­gach. Upa­da­jąc, bez­władny pa­lec po­strze­lo­nego nie­szczę­śnika na­ci­snął na cyn­giel, po­wo­du­jąc przy­pad­kowy wy­strzał. Wszy­scy zgro­ma­dzeni wy­dali z sie­bie jęk roz­cza­ro­wa­nia, li­cząc na bar­dziej dra­ma­tyczny ko­niec spek­ta­klu.

Młoda dama, sły­sząc, że po­je­dy­nek do­biegł końca, ode­tchnęła z ulgą i wtu­la­jąc się moc­niej w ciało uko­cha­nego, po­wie­działa me­lo­dyj­nym gło­sem:

— Chodźmy stąd.

Lecz jej luby na­dal tkwił w bez­ru­chu.

Od­stą­piw­szy na krok, prze­ra­żona uj­rzała, jak jej to­wa­rzysz przy­sła­nia po­strze­loną szyję dło­nią, pró­bu­jąc bez­sku­tecz­nie po­wstrzy­mać try­ska­jącą ja­sno­czer­woną krew.

Po chwili upadł na ko­lana, a prze­ra­żona dziew­czyna wy­dała z sie­bie roz­pacz­liwy krzyk roz­cho­dzący się echem po ca­łej ulicy.

Zgro­ma­dzeni męż­czyźni prze­jęci dra­ma­tycz­nym na­wo­ły­wa­niem, zo­rien­to­wali się, do jak nie­szczę­śli­wej tra­ge­dii do­szło. Każdy sta­rał się po­móc na swój spo­sób, lecz na po­moc było już za późno. Roz­le­głe uszko­dze­nia tęt­nicy szyj­nej spra­wiły, że z każdą se­kundą z mło­dego czło­wieka ucho­dziło cenne ży­cie. Ostat­kiem sił spo­glą­dał na swoją uko­chaną trzy­ma­jącą jego głowę na ko­la­nach. Ona ro­niąc nad nim łzy, sta­rała się pod­trzy­mać go na du­chu. On wy­si­la­jąc się, szep­tał nie­wy­raźne słowa do jej de­li­kat­nych uszu.

Trzy­ma­jąc za­krwa­wioną bez­władną głowę, nie mo­gła uwie­rzyć w tę sur­re­ali­styczną scenę. Prze­cież jesz­cze chwilę temu oby­dwoje żyli peł­nią szczę­ścia, wkra­cza­jąc na nową ścieżkę ży­cia. Pra­gnęła, aby tu w tym miej­scu czas się za­trzy­mał. On jed­nak pły­nął, a wraz z nim upły­wała krew śmier­tel­nie ran­nego mło­dzieńca. Po­strze­lony mło­dzian spoj­rzał na swą uko­chaną, po czym jego spoj­rze­nie za­marło tak jak bi­cie jego serca.

Po dru­giej stro­nie ulicy ca­łemu zaj­ściu przy­glą­dał się męż­czy­zna w czar­nym po­zła­ca­nym sur­du­cie, na któ­rego bla­dej twa­rzy ma­lo­wał się szczery smu­tek.

Po­wol­nym kro­kiem ru­szył w stronę zgro­ma­dze­nia, prze­cho­dząc przez tłum ga­piów ni­czym duch. Ukuc­nął przy mło­dej da­mie, do­ty­ka­jąc dło­nią mo­krych od łez po­licz­ków.

Wciąż ży­wiła na­dzieję, że ja­kaś nie­znana siła sprawi, że jej uko­chany po­wsta­nie z mar­twych. Lecz jej na­dzieja prze­mi­nęła jak młode ży­cie mło­dzieńca. Męż­czy­zna w sur­du­cie pa­trząc na mar­twą twarz, wy­jął no­tes wraz ze zło­tym dłu­go­pi­sem. Kart­ku­jąc strony, za­trzy­mał się na jed­nej z nich i przy­ci­ska­jąc dłu­go­pis, na­pi­sał:

„Umarł, pa­trząc na nią i może przez całą wiecz­ność bę­dzie ją wi­dział. Któż to wie, czy ży­cie przy­szłe nie za­myka się w ostat­nim uczu­ciu czło­wieka...”Roz­dział 1: Przy­goda

Lot­ni­sko Grand Ca­nyon West po­ło­żone sie­dem­dzie­siąt cztery mile od Las Ve­gas w sta­nie Ari­zona, każ­dego lata przy­ciąga całą rze­szę tu­ry­stów oraz pi­lo­tów, pra­gną­cych zo­ba­czyć Wielki Ka­nion z lotu ptaka. Po ode­rwa­niu się z pasa star­to­wego na wy­so­ko­ści kil­ku­set stóp pi­lo­tom oraz pa­sa­że­rom uka­zuje się wspa­niały wi­dok, ogrom­nych for­ma­cji skal­nych roz­cią­ga­ją­cych się na dzie­siątki mil.

Przed nie­wiel­kim ter­mi­na­lem na pły­cie po­sto­jo­wej stał 85-letni we­te­ran lot­nic­twa puł­kow­nik Wil­liam Evans wraz ze swoją córką Mary oraz sy­nem Al­ber­tem. Oboje przy­trzy­my­wali ojca z po­wodu cho­roby ob­ja­wia­ją­cej się po­wol­nym za­ni­kiem mię­śni.

Puł­kow­nik, spo­glą­da­jąc na star­tu­jące i lą­du­jące awio­netki, do­znał uczu­cia no­stal­gii. Przy­po­mniał so­bie bo­wiem mło­dzień­cze lata, kiedy to wła­śnie na ta­kim ma­łym re­gio­nal­nym lot­ni­sku roz­po­czy­nał ka­rierę pi­lota.

Wil­liam Evans spoj­rzał na ze­ga­rek.

Wraz ze swo­imi do­ro­słymi po­cie­chami cze­kał na sa­mo­lot wy­na­jęty w lo­kal­nej fir­mie, or­ga­ni­zu­ją­cej wy­cieczki wzdłuż Wiel­kiego Ka­nionu.

Do­cho­dziła go­dzina 9:00, lecz przy­by­cie wy­na­ję­tego sa­mo­lotu za­częło się opóź­niać.

Cała trójka ob­ser­wo­wała ho­ry­zont z na­dzieją wy­pa­trze­nia długo ocze­ki­wa­nej ma­szyny. Puł­kow­nik, chcąc wy­ko­rzy­stać spóź­nie­nie, ści­snął ra­mię syna, zwra­ca­jąc się do niego uprzej­mie:

— Do­bry chłop­cze po­dasz mi moje ulu­bione cy­garo?

Syn po­kor­nie ski­nął głową i przy­trzy­mu­jąc jedną ręką ojca, drugą się­gnął do jego le­wej kie­szeni spodni, wyj­mu­jąc upra­gniony przed­miot.

— Ale za­pal­niczkę wyjmę sam — rzekł sta­now­czo puł­kow­nik.

Z tru­dem się­gnął do pra­wej kie­szeni, wyj­mu­jąc srebrny przed­miot po­ły­sku­jący w świe­tle słońca.

Drżącą dło­nią pod­pa­lił cy­garo.

Za­cią­gnąw­szy się, spoj­rzał w prawą stronę przez sie­bie. Uj­rzaw­szy błysk, po­wie­dział za­do­wo­lony:

— Nad­la­tuje nasz dy­li­żans.

Nie my­lił się. Po dłuż­szej chwili na pro­stej do pasa po­ja­wił się mały tu­ry­styczny sa­mo­lot. Była to nie­bie­sko-biała Ces­sna 172 płyn­nie ob­ni­ża­jąca lot. W po­bliżu ro­dziny Evans stała awio­netka przy­go­to­wy­wana do lotu przez ni­skiego pi­lota w kow­boj­skim ka­pe­lu­szu. Z gło­śnika krót­ko­fa­lówki przy­pię­tej do spodni lot­nika usły­szeć można było ko­mu­ni­ka­cję mię­dzy le­cą­cym sa­mo­lo­tem a wieżą kon­tro­lną.

— Wieża tu Ces­sna No­vem­ber Pięć Osiem Sie­dem Kilo na krót­kiej pro­stej do pasa trzy pięć pro­szę o zgodę na lą­do­wa­nie.

— No­vem­ber Pięć Osiem Sie­dem Kilo masz zgodę na lą­do­wa­nie na pa­sie trzy pięć, po lą­do­wa­niu ko­łuj przez Alfa do sta­no­wi­ska po­sto­jo­wego — od­po­wie­dział chłodny głos kon­tro­lera.

— Tu Ces­sna No­vem­ber Pięć Osiem Sie­dem Kilo lą­duję na trzy pięć po lą­do­wa­niu przez Alfa do sta­no­wi­ska po­sto­jo­wego — wy­brzmiał opa­no­wany głos pi­lota.

Ro­dzina Evans pa­trzyła na ma­szynę, zgrab­nie do­ty­ka­jącą na­wierzchni pasa. Awio­netka po kilku chwi­lach do­ko­ło­wała na miej­sce po­sto­jowe.

Pi­lot spę­dził jesz­cze tro­chę czasu w kok­pi­cie, aby za­koń­czyć pro­ce­durę wy­łą­cza­nia sil­nika.

Po chwili przez nie­wiel­kie drzwi sa­mo­lotu wy­siadł męż­czy­zna o bla­dej ce­rze ubrany w czarną kurtkę pi­lotkę, nie­bie­skie sze­ro­kie je­ansy oraz czarne spor­towe buty. W ostat­niej chwili na­chy­lił się, aby nie za­wa­dzić swoją równo ogo­loną głową o koń­cówkę skrzy­dła.

Wi­dząc trójkę osób, pi­lot pod­szedł do nich pew­nym kro­kiem.

Zbli­żyw­szy się na od­le­głość umoż­li­wia­jącą swo­bodną roz­mowę, zdjął ciemne oku­lary, od­sła­nia­jąc przy­stojne piwne oczy. Na ko­niec uśmiech­nął się do sto­ją­cej trójki, mó­wiąc:

— Pań­stwo Evans?

Za­nim Mary i Al­bert zdą­żyli co­kol­wiek po­wie­dzieć, puł­kow­nik wy­cią­gnął dłoń, w stronę pi­lota.

— Tak. Pań­stwo Evans to my. To jest moja córka Mary, a to mój syn Al­bert — rzekł dum­nie, wska­zu­jąc na swoje dzieci. — Na­to­miast ja to Wil­liam Evans słu­ży­łem w dru­giej dy­wi­zji po­wietrz­nej. Obec­nie puł­kow­nik w sta­nie spo­czynku

Nowo przy­były pi­lot wy­pro­sto­wał się i pew­nym ru­chem ręki za­sa­lu­to­wał.

— To za­szczyt pa­nie puł­kow­niku — od­parł z sza­cun­kiem. — Na­zy­wam się ka­pi­tan Jo­seph Col­lins, służę w 53-skrzy­dle w ba­zie Cre­ech.

— Szpieg? — spy­tał z prze­ką­sem puł­kow­nik.

— Szpieg? Szcze­rze to nie wiem, co po­wie­dzieć pa­nie puł­kow­niku — za­śmiał się ka­pi­tan Col­lins.

Puł­kow­nik uśmiech­nął się do mło­dego ka­pi­tana, do­da­jąc:

— W końcu szpie­gu­jesz na te­ry­to­rium prze­ciw­nika, tylko z wy­so­ko­ści kilku ty­sięcy stóp. Prawda synu? Za­wsze tacy lu­dzie bu­dzili u mnie sza­cu­nek. Je­ste­ście tam sa­motni bez żad­nego wspar­cia, je­dy­nie na kogo mo­że­cie li­czyć to na sie­bie i wła­sne umie­jęt­no­ści.

Col­lins po chwili mil­cze­nia od­po­wie­dział:

— Tak to prawda. Dzię­kuję puł­kow­niku za miłe słowa. Choć mu­szę do­dać, że nie­stety dzi­siaj więk­szość ro­boty wy­ko­nują za nas ma­szyny bez­za­ło­gowe.

Puł­kow­nik spoj­rzał po­sęp­nie na swego roz­mówcę, a jego głos zro­bił się nieco cich­szy:

— No tak... po­woli tra­cimy na­sze czło­wie­czeń­stwo na rzecz ma­szyn. Chyba to wszystko zmie­rza w złym kie­runku mój drogi. Tech­nika po­winna być wspar­ciem dla czło­wieka, a nie jego za­stęp­stwem. Mam na­dzieję, że kie­dyś lu­dzie się obu­dzą i uj­rzą nie­bez­pie­czeń­stwo z tym zwią­zane. — Na twa­rzy puł­kow­nika po­ja­wiła się wi­do­czna obawa. — No ale może, za­miast tak smę­cić, prze­le­cimy się pa­nie ka­pi­ta­nie? Nie ma chyba bar­dziej że­nu­ją­cego wi­doku niż pi­lot na ziemi!

Col­lins bez wa­ha­nia jak przy­stało na pi­lota woj­sko­wego, wy­ko­nał gest ręką, za­pra­sza­jąc ro­dzinę Evans w stronę sa­mo­lotu.

Chwilę po­trwało, za­nim zdo­łano usa­do­wić puł­kow­nika na pra­wym fo­telu. Gdy wszystko było go­towe, oj­ciec uści­skał swoje dzieci, a drzwi od jego strony zo­stały za­mknięte. Na dru­gim fo­telu pi­lota ka­pi­tan Col­lins przy­go­to­wy­wał się do roz­po­czę­cia spraw­dza­nia li­sty kon­tro­l­nej.

Na­gle puł­kow­nik ode­zwał się do Col­linsa, rzu­ca­jąc mu jed­no­cze­śnie szy­der­cze spoj­rze­nie:

— Co pi­lot woj­skowy robi w pry­wat­nej fir­mie?

Col­lins z obawą pa­trzył na swo­jego pa­sa­żera. Po­mimo wieku oraz cho­roby obok niego sie­dział na­dal by­stry gość, który ra­czej nie da się wma­new­ro­wać w ta­nią hi­sto­ryjkę.

— Tak na­prawdę to po­mysł pań­skiej córki — od­parł Col­lins, ro­biąc kwa­śną minę. — Znamy się tro­chę czasu i po­pro­siła mnie o przy­sługę. Stwier­dziła, że cy­wilny pi­lot może nie po­do­łać pań­skiemu tem­pe­ra­men­towi, więc chciała, abym to ja z pa­nem po­le­ciał.

— Wie­dzia­łem… — Puł­kow­nik za­milkł. Lecz za­raz dum­nie od­parł: — Ko­chana có­reczka za­wsze po śmierci żony o mnie dbała.

— Tak to prawda jest wspa­niałą ko­bietą — do­dał Col­lins.

Przez mo­ment puł­kow­nik mil­czał, lecz za­raz po przy­ja­ciel­sku klep­nął Col­linsa w ra­mię.

— Skończmy z tymi pa­nami, mów mi Wil­liam.

Uści­snąw­szy dłoń puł­kow­nika, Col­lins po­wró­cił do spraw­dza­nia li­sty przed­star­to­wej.

Po uru­cho­mie­niu sil­nika sa­mo­lot za­czął po­woli ko­ło­wać w kie­runku pasa star­to­wego. Ka­pi­tan po otrzy­ma­niu zgody na start prze­su­nął prze­pust­nice do mak­sy­mal­nego po­ło­że­nia. W ka­bi­nie można było od­czuć lekką wi­bra­cję, sil­nik za­wył, a pi­lot zwol­nił ha­mulce.

Awio­netka, pra­gnąc opu­ścić pod­łoże, za­częła rwać się do przodu. Kiedy na­brała pręd­ko­ści, Col­lins przy­cią­gnął de­li­kat­nie wo­lant do sie­bie. Dziób ma­szyny uniósł się do góry i po kil­ku­na­stu se­kun­dach sa­mo­lot szy­bo­wał w gór­nych par­tiach bez­chmur­nego nieba.

Po­cie­chy puł­kow­nika Evansa pa­trzyły jak sa­mo­lot z ich oj­cem na po­kła­dzie, za­ta­cza krąg nad lot­ni­skiem, na­stęp­nie kie­ru­jąc się na po­łu­dniowy wschód, za­czął za­ni­kać z pola wi­dze­nia, by po pew­nym cza­sie znik­nąć na do­bre za ho­ry­zon­tem.

***

Le­cąc wzdłuż ka­nionu, puł­kow­nik Evans za­chwy­cał się jego ogro­mem. Co chwilę przy­ci­skał twarz do szyby, aby uj­rzeć jak naj­wię­cej piękna ota­cza­ją­cej go na­tury. Col­lins sta­rał się mu w tym po­móc, prze­chy­la­jąc sa­mo­lot to raz na prawe to raz na lewe skrzy­dło.

Wtem obok awio­netki pi­lo­to­wa­nej przez ka­pi­tana Col­linsa śmi­gnął woj­skowy my­śli­wiec, co przy­pra­wiło puł­kow­nika o za­chwyt. Woj­skowa ma­szyna unio­sła się na peł­nym do­pa­la­czu w górę, ro­biąc przy tym prze­różne ma­newry.

Puł­kow­nik ko­men­to­wał każdy z nich, opo­wia­da­jąc rów­no­cze­śnie swo­jemu pi­lo­towi o daw­nych mi­sjach bo­jo­wych w Wiet­na­mie, w któ­rych brał udział. Jed­nak gdy my­śli­wiec za­nikł w gór­nych par­tiach nieba, puł­kow­nik spo­chmur­niał.

Doj­rzaw­szy smu­tek na twa­rzy pa­sa­żera, Col­lins nie­śmiało się ode­zwał:

— Wszystko w po­rządku Wil­lia­mie?

— Masz ro­dzinę? — spy­tał puł­kow­nik.

Col­linsa za­sko­czyło to py­ta­nie.

— Nie… Nie mam ro­dziny. Od uro­dze­nia je­stem sie­rotą. Zo­sta­łem zna­le­ziony i wy­cho­wany przez ka­to­lic­kiego księ­dza.

— Przy­kro mi to sły­szeć synu. — Puł­kow­nik z wy­sił­kiem po­kle­pał Col­linsa po ra­mie­niu. — Ale wi­dać udało ci się wyjść na lu­dzi.

— Tak to prawda. Nie­stety nie było ła­two, brak ro­dzi­ców zo­sta­wia pewną skazę na du­szy i sercu przez całe ży­cie. Ich brak to jedna z dwóch naj­gor­szych rze­czy, jaka może spo­tkać czło­wieka.

— A jaka jest druga? — spy­tał za­cie­ka­wiony puł­kow­nik.

Col­lins przez mo­ment bał się ode­zwać, lecz za­raz się prze­ła­mał, mó­wiąc:

— Śmierć.

Puł­kow­nik zdzi­wiony tym, co usły­szał, od­parł:

— Śmierć? Prze­cież to naj­pięk­niej­sza przy­goda, jaką może ci po­da­ro­wać ży­cie. Na­wet kie­dyś mia­łem oka­zję ją roz­po­cząć i za­pewne nie­długo znów do­stą­pię tego za­szczytu.

Przez kilka chwil sie­dzieli w mil­cze­niu, słu­cha­jąc rów­no­mier­nej pracy sil­nika.

— Wi­dzę, że ze­psu­łem ro­man­tyczną at­mos­ferę — ode­zwał się puł­kow­nik. — A tak po­waż­nie jak­bym ci te­raz tu umarł, to po pro­stu ode­pnij pas, otwórz drzwi i wy­rzuć mnie na ze­wnątrz.

Ka­pi­tan, zro­biw­szy po­ważną minę, spoj­rzał na pa­sa­żera. Za­raz jed­nak się uśmiech­nął, krzy­cząc po woj­sko­wemu:

— Tak jest pa­nie puł­kow­niku!

Oby­dwaj wy­bu­chli grom­kim śmie­chem.

Roz­ko­szu­jąc się lo­tem, roz­ma­wiali o daw­nych cza­sach, kiedy to puł­kow­nik Evans był czyn­nym pi­lo­tem. Po­mimo róż­nicy po­ko­leń do­ga­dy­wali się jak sta­rzy przy­ja­ciele. Pi­lot na prośbę swo­jego pa­sa­żera wy­ko­nał jesz­cze kilka ma­new­rów, na­ru­sza­jąc przy tym prze­pisy bez­pie­czeń­stwa. Col­lins chciał spra­wić przy­jem­ność by­łemu pi­lo­towi, w końcu ro­zu­miał go jak nikt inny.

Po kilku ko­lej­nych mi­nu­tach lotu ka­pi­tan spoj­rzał na wskaź­nik pa­liwa. Zdał so­bie sprawę, że mu­szą za­raz za­wra­cać, aby bez pro­ble­mów po­wró­cić na lot­ni­sko Grand Ca­nyon West.

Po dzie­się­ciu mi­nu­tach wy­ko­nał skręt o sto osiem­dzie­siąt stopni.

Gdy ma­szyna wy­rów­nała lot, puł­kow­nik z wy­sił­kiem wska­zał pal­cem na ho­ry­zont.

— Wi­dzia­łeś ten błysk synu?

Col­lins ner­wowo roz­glą­dał się, ma­jąc obawy, że mogą nie­bez­piecz­nie zbli­żać się do in­nego sa­mo­lotu. Ru­szał głową na boki, pró­bu­jąc doj­rzeć rze­komy błysk, lecz niebo było czy­ste jak łza. Po­my­ślał, że puł­kow­nik z ra­cji wieku za­czyna mieć omamy wzro­kowe.

Ten jed­nak na­gle krzyk­nął z ca­łych sił:

— Tam po pra­wej, PTAK!

W ostat­niej chwili Col­lins do­strzegł obiekt, lecz nie był to ptak, tylko woj­skowy dron. In­stynk­tow­nie ścią­gnął wo­lant, uno­sząc dziób ma­szyny w górę. Nie­stety na ma­newr było już za późno, gwał­towne ude­rze­nie spra­wiło, że stra­cił przy­tom­ność.

***

Okropny chłód i ciem­ność. To wła­śnie czuł i wi­dział ka­pi­tan Col­lins, znaj­du­jąc się w nie­zna­nym mu miej­scu. Roz­glą­da­jąc się na­około, pró­bo­wał od­na­leźć się w ota­cza­ją­cym mroku.

Po chwili sta­rań uj­rzał po­je­dyn­cze bły­ski świa­tła, a na twa­rzy od­czuł de­li­katny po­wiew wia­tru, przy­wo­łu­jący do jego umy­słu mo­ment ude­rze­nia, przez co ogar­nęło go prze­ra­że­nie.

Sta­rał się po­ru­szać ręką oraz nogą, lecz nie od­czu­wał żad­nej z koń­czyn. Był je­dy­nie ob­ser­wa­to­rem, umy­słem uno­szą­cym się gdzieś w nie­zna­nej prze­strzeni.

Z mroku nie­spo­dzie­wa­nie za­częły wy­ła­niać się świe­tli­ste kropki. Wpierw było ich tylko kilka, lecz po chwili setki, ty­siące, a na­stęp­nie mi­lion gwiazd róż­nej wiel­ko­ści oraz barwy stwo­rzyło świe­tli­sty pej­zaż.

Col­lins mógłby tak spę­dzić całą wiecz­ność, pa­trząc na to ar­cy­dzieło. Jed­na­kże ota­cza­jące go ja­skrawe obiekty za­częły zmie­rzać w kie­runku wy­róż­nia­ją­cej się w od­dali czerni. Gwiazdy, znaj­du­jące się w jej po­bliżu, były naj­pierw roz­ry­wane, a na­stęp­nie po­chła­niane.

Ka­pi­tan zdał so­bie sprawę, że i on nie­uchron­nie zmie­rza w jej stronę.

Bę­dąc co­raz bli­żej, wi­dział jak wszystko w jej wnę­trzu, za­czyna wi­ro­wać z za­wrotną pręd­ko­ścią.

Wtem zo­stał ośle­piony przez na­głą eks­plo­zję, a białe draż­niące świa­tło wy­peł­niło wi­do­czną prze­strzeń. Acz­kol­wiek ośle­pia­jący blask ze­lżał tak szybko, jak się po­ja­wił, uka­zu­jąc oczom Col­linsa ma­te­ria­li­zu­jący się świat. Kon­tury z każdą ko­lejną se­kundą sta­wały się co­raz wy­raź­niej­sze, aż w końcu po­czuł pod sto­pami twardy grunt. Wi­dział swe nogi, lecz na­dal bra­ko­wało po­zo­sta­łych czę­ści ciała.

Za­fa­scy­no­wany ob­ser­wo­wał, jak na­około za­czy­nają go ota­czać lasy, prze­pla­tane na prze­mian przez zie­lone pola. W nie­wiel­kiej od­le­gło­ści doj­rzał ja­błoń, przy któ­rej stała nie­wy­raźna istota.

Po­sta­no­wił do niej po­dejść.

Bę­dąc co­raz bli­żej, zo­rien­to­wał się, że jest to ko­bieta ubrana w brą­zowo-biały cy­gań­ski strój. Na oko miała ze dwa­dzie­ścia kilka lat.

Zro­biw­szy jesz­cze parę kro­ków, przy­sta­nął, przy­glą­da­jąc się nie­zna­jo­mej. Mło­dzień­cza gładka twarz była naj­pięk­niej­szym ob­ra­zem, na jaki kie­dy­kol­wiek miał oka­zję pa­trzeć.

Urze­czony jej wi­do­kiem ob­ser­wo­wał jak dłu­gie kasz­ta­nowe włosy, ozdo­bione z jed­nej strony pę­kiem ja­gód, fa­lują na wie­trze.

Ob­cho­dząc ja­błoń, nie­zna­joma od czasu do czasu zer­kała na miej­sce, gdzie stał Col­lins. Po ko­lej­nym kółku po­de­szła do niego w ra­do­snych pod­sko­kach i sta­nąw­szy przed nim, do­tknęła dło­nią jego nie­wi­docz­nego ciała, spra­wia­jąc tym sa­mym, że w jed­nej chwili cały się zma­te­ria­li­zo­wał.

Ko­bieta, uj­rzaw­szy go w ca­łej swej oka­za­ło­ści, przy­tu­liła się do jego ciała. Col­lins pró­bo­wał się ode­zwać, lecz po­mimo usil­nych prób nie był w sta­nie nic po­wie­dzieć, tak jakby ja­kaś nie­znana siła za­szyła mu usta.

Nie­zna­joma od­stą­piła na krok, ro­biąc szczery uśmiech. Ka­pi­tan do­strzegł, że z jej oczu za­częły wy­do­by­wać się świe­tli­ste pro­mie­nie, prze­szy­wa­jące go na wskroś.

Col­lins za­chwiał się na no­gach, upa­da­jąc na ko­lana. Ko­bieta ukuc­nęła przy nim, głasz­cząc go czule po twa­rzy.

Po chwili pa­trze­nia wzro­kiem peł­nym no­stal­gii z jej ust wy­do­były się me­lo­dyjne słowa:

— Mu­sisz żyć Jo­se­phie. W twoim sercu znaj­duje się klucz do bram czasu… Mu­sisz ich ura­to­wać.

— Ale kogo? — za­py­tał.

— Tych, któ­rzy cię ota­czają.

Głosy za­mil­kły tak na­gle, jak się po­ja­wiły.

Ko­bieta pu­ściła twarz ka­pi­tana, od­cho­dząc z po­wro­tem w stronę ja­błoni.

Col­lins uj­rzał, że świat przed nim za­czyna się gwał­tow­nie roz­pa­dać.

Ostat­nim wi­dzia­nym ob­ra­zem była nie­zna­joma ma­cha­jąca do niego na po­że­gna­nie.

***

Nie­zno­śny szum wia­tru oraz chłodny pęd po­wie­trza spra­wiły, że Col­lins od­zy­skał świa­do­mość. Je­dy­nym spraw­nym okiem sta­rał się zo­rien­to­wać w sy­tu­acji, lecz je­dy­nie co był w sta­nie doj­rzeć to ko­lumnę ste­row­ni­czą bę­dącą w ka­ta­stro­fal­nym sta­nie.

Chciał jej do­tknąć, aby spraw­dzić, czy jest sprawna, lecz odłamki wbite w ręce spra­wiły, że stały się bez­władne. Pró­bo­wał rów­nież się ode­zwać, jed­na­kże ob­fi­cie krwa­wiący nos po­wo­do­wał du­szący ka­szel.

Prze­chy­liw­szy głowę w prawą stronę, uj­rzał puł­kow­nika Evansa, trzy­ma­ją­cego ręce na ste­rach, który z peł­nym opa­no­wa­niem pi­lo­to­wał ma­szynę.

Puł­kow­nik, uj­rzaw­szy przy­tom­nego Col­linsa, krzyk­nął ra­do­śnie:

— Ka­pi­ta­nie ty ży­jesz!

Col­lins jęk­nął z bólu.

— Po­wiedz mi jak twoje nogi? Czy czu­jesz nogi? Halo ka­pi­ta­nie!

Po chwi­lo­wym za­wie­sze­niu Col­lins spraw­dził, że jego nogi o dziwo są całe. Od­po­wie­dział bo­le­snym kiw­nię­ciem głowy.

— To wspa­niale! — od­krzyk­nął puł­kow­nik. — A te­raz po­słu­chaj, mu­simy współ­pra­co­wać! Moje nogi są jak z waty, mu­simy więc ko­or­dy­no­wać na­sze ru­chy! Jak po­wiem w prawo, to wci­skasz prawy pe­dał jak w lewo to lewy! Wiesz prze­cież, o co cho­dzi!

Puł­kow­ni­kowi od­po­wie­działo ko­lejne bo­le­sne kiw­nię­cie głowy.

Ma­szyna to raz opa­dała, to raz się wzno­siła, mio­tało nią na lewo i prawo to, że jesz­cze le­ciała, było jak cud, bo­ska in­ter­wen­cja lub so­lidna kon­struk­cja wy­ko­nana przez pro­jek­tan­tów.

Sa­mo­lot nie­bez­piecz­nie za­czął się zbli­żać w kie­runku ka­nionu.

Puł­kow­nik Evans wy­da­wał ko­mendy, dzięki czemu zdo­łali unik­nąć jed­nego nie­bez­pie­czeń­stwa.

Po kilku ko­lej­nych mi­nu­tach puł­kow­nik uświa­do­mił so­bie, że ma­szy­nie koń­czy się pa­liwo, ucie­ka­jące z prze­dziu­ra­wio­nych zbior­ni­ków, a bez re­gu­la­cji mocy sil­nika prze­padną gwał­tow­nie w kie­runku ziemi.

Po­sta­no­wił, że mu­szą lą­do­wać tu i te­raz na piasz­czy­stym pod­łożu po­ro­śnię­tym krze­wami.

Wie­lo­let­nie do­świad­cze­nie puł­kow­nika po­zwo­liło bez­piecz­nie ob­ni­żyć lot.

Wtem po­ja­wił się o wiele gor­szy pro­blem.

Uszko­dzone po­wierzch­nie ste­rowe unie­moż­li­wiały zmniej­sze­nie pręd­ko­ści, do war­to­ści po­zwa­la­ją­cej na bez­pieczne lą­do­wa­nie awa­ryjne. Na do­miar złego sa­mo­lot zno­siło w lewą stronę. Puł­kow­nik wie­dział, że przy ude­rze­niu z le­wej ka­pi­tan Col­lins zo­sta­nie za­bity na miej­scu.

Tyle razy na woj­nie był o włos od utraty ży­cia, a to wła­śnie jak na iro­nie w cza­sie po­koju śmierć chciała go za­brać ze sobą. Jego umysł dzia­łał na zwięk­szo­nych ob­ro­tach, pró­bu­jąc zna­leźć naj­lep­sze roz­wią­za­nie.

Po szyb­kim na­my­śle po­sta­no­wił, że ko­stu­cha na­cie­szy się tylko jedną du­szą.

Wziął głę­boki wdech i wy­po­wie­dział w my­ślach, słowa zwra­ca­jąc się do Boga, w któ­rego wie­rzył:

— Pa­nie… Je­śli to ma dziś na­stą­pić, to je­stem go­tów! Pro­szę tylko, za­opie­kuj się tym chłop­cem i mo­imi dziećmi… Bła­gam!

Spoj­rzaw­szy na cier­pią­cego Col­linsa, pu­ścił do niego oko, po czym krzyk­nął, pró­bu­jąc prze­bić się przez okropny dźwięk pę­dzą­cego po­wie­trza:

— Po­wo­dze­nia chłop­cze! To był za­szczyt z tobą le­cieć, może spo­tkamy się kie­dyś w in­nym cza­sie!

Puł­kow­nik ob­ni­żył lot i gdy koła zna­la­zły się o włos od po­wierzchni gruntu, wy­krze­sał z cho­rego ciała, co tylko mógł.

Wy­ko­nał skręt.

Prawe skrzy­dło ze­tknęło się z pod­ło­żem, a gra­wi­ta­cja po­twier­dziła swoją bru­tal­ność.

Ka­pi­tan Col­lins przed po­nowną utratą przy­tom­no­ści uj­rzał, jak puł­kow­nik Wil­liam Evans udał się na naj­pięk­niej­szą przy­godę, jaką może po­da­ro­wać ży­cie...