Wyga - ebook

Przedsmak mięsa

I

Na początku był Krzysztofem Bellew. Z czasem, kiedy chodził do gimnazjum, stał się Krzychem Bellew. Następnie w kołach cyganerii artystycznej w San Francisco nadano mu przezwisko Kit Bellew. W końcu znany był tylko pod imieniem Kurzawy. Dzieje ewolucji jego imienia są zarazem historią jego rozwoju osobistego. Ale nie byłoby żadnej historii, gdyby nie miał słabej matki, żelaznego wuja i gdyby nie otrzymał listu od niejakiego Gilleta Bellamy’ego.

_Właśnie przejrzałem numer „Fali” –_ pisał z Paryża Gillet. – _Prawdę mówiąc, O’Harze może się to udać. Ale są błędy i niedopatrzenia._ (Tu następowało szczegółowe wyliczenie braków tygodnika puszczającego swe pierwsze pędy). _Zajdź do niego i powiedz, że to twoje własne zdanie, nie wspominając ani słowem o mnie. Gdyby się dowiedział, że ja to napisałem, zaraz by mnie zrobił swoim korespondentem paryskim, na co nie mógłbym się zgodzić, ponieważ wielkie miesięczniki i tygodniki naprawdę płacą mi za moje rzeczy. A przede wszystkim nie zapomnij mu powiedzieć, żeby koniecznie spławił cymbała, który pisze recenzje muzyczne i tym podobne. Pamiętajcie, że San Francisco miało zawsze swą własną literaturę. A dziś jej nie ma. Poradź mu, niech się rozejrzy i wyszuka takiego wariata, który by mu pisał tygodniową kronikę artystyczną, tylko żeby w tym była prawdziwa poezja, blask i koloryt San Francisco._

Zgodnie z tą instrukcją Kit Bellew udał się do redakcji _Fali_ z radami i wskazówkami. O’Hara wysłuchał. O’Hara spierał się, O’Hara ustąpił, O’Hara spławił cymbała-krytyka. Ale miał też swoje własne pomysły i zrobił właśnie to, czego się obawiał Gillet w dalekim Paryżu. Jeśli O’Hara czegoś chciał, nikt nie mógł mu odmówić. Był słodki i niezłomnie uparty. Toteż zanim Kit Bellew zdołał się wymknąć z redakcji, został współwłaścicielem i współpracownikiem pisma, przyrzekł pisać co tydzień całe kolumny recenzji, dopóki nie znajdzie się ktoś przyzwoitszy, i zobowiązał się dostarczać co tydzień felieton na dziesięć tysięcy słów z życia San Francisco – wszystko za darmo. O’Hara tłumaczył, że _Fala_ jest na razie pismem deficytowym; twierdził też z równym przekonaniem, iż w San Francisco jeden tylko człowiek może pisać felietony tygodniowe – a tym człowiekiem jest Kit Bellew.

– O Boże, więc to ja jestem tym wariatem – jęknął Kit schodząc wąskimi schodami.

W ten sposób stał się niewolnikiem O’Hary i nienasyconych kolumn _Fali_. Tydzień po tygodniu spędzał w krześle redakcyjnym, walcząc z wierzycielami, zmagając się z zecerami i wypisując dwadzieścia pięć tysięcy słów tygodniowo. A pracy nie ubywało. Fala była ambitna. Zachciało się jej ilustracji. Koszty były wielkie. Fala nigdy nie mogła zapłacić honorarium Kitowi ani też innym swym współpracownikom.

– Oto, do czego dochodzi, gdy się jest dobrym kolegą – mruknął Kit pewnego razu.

– Bóg zapłać dobrym kolegom – zawołał O’Hara, ze łzami w oczach potrząsając prawicą Kita Bellew. – Uratowałeś mnie, Kit, toteż w ogień bym skoczył za ciebie. Jeszcze trochę, stary, a będzie lepiej.

– Nigdy – jęknął Kit. – Jasno widzę swój los. Nigdy się stąd nie wydostanę.

Wkrótce potem już mu się zdawało, że przecież znalazł wyjście z sytuacji. Upatrzył odpowiednią chwilę i w obecności O’Hary omal się nie przewrócił, potknąwszy się o krzesło. W kilka minut później uderzył się znów o róg biurka i macając niepewnie palcami, zaczął szukać gumki.

– Lampartowałeś się? – mruknął O’Hara.

Kit przetarł oczy dłonią i przez chwilę patrzył na niego niezupełnie przytomnym wzrokiem.

– Nie, to nie to – odpowiedział po jakimś czasie. – To moje oczy. Po prostu pomału tracę wzrok.

Przez kilka dni przewracał się i potykał o wszystkie sprzęty w redakcji. Ale O’Hary to nie wzruszyło.

– Wiesz co, Kit? – odezwał się pewnego dnia. – Coś ci powiem. Idź do okulisty. Mam znajomego, niejakiego doktora Hassdapple’a. To równy gość. Nic cię to nie będzie kosztowało. Zapłacimy mu ogłoszeniami. Ja sam z nim pomówię.

W końcu postawił na swoim i wyprawił Kita do okulisty.

– Nic pańskim oczom nie brakuje – zawyrokował lekarz po starannym zbadaniu. – Doprawdy, oczy ma pan świetne – para takich na milion.

– Nie wspominaj pan o tym O’Harze – bronił się Kit. – I niech mi pan da czarne okulary.

W wyniku tego wszystkiego O’Hara okazywał Kitowi dużo współczucia i z żarem mówił o tym czasie, kiedy _Fala_ stanie wreszcie na własnych nogach. Na szczęście Kit Bellew miał własne dochody. Były małe w porównaniu z zarobkami innych ludzi, wystarczały jednak, aby opłacić wpisowe w kilku klubach i kawalerski pokój w dzielnicy studenckiej. Prawdą też jest, że od czasu kiedy Kit został wspólnikiem O’Hary, osobiste jego wydatki znacznie się zmniejszyły. Nie miał czasu wydawać pieniędzy. W domu w ogóle nie bywał i nie urządzał już dla członków miejscowej cyganerii owych słynnych kolacyjek z przepysznymi potrawami podawanymi na gorących rusztach. Mimo to chodził wciąż bez grosza, ponieważ _Fala_ w swych groźnych i – niestety – częstych chwilach kryzysów finansowych pochłaniała jego „flotę” nie mniej niż jego pracę umysłową.

Co jakiś czas zjawiali się w redakcji rysownicy pism ilustrowanych, którzy nie chcieli już dostarczać ilustracji za darmo, drukarze, którzy znów odmawiali dalszego druku, wreszcie chłopak redakcyjny co rusz to wypowiadał pracę. W takich chwilach O’Hara patrzył na Kita, a Kit przykładał się do pracy aż miło.

Kiedy przybył z Alaski parowiec _Excelsior_ i przywiózł wieści o nowej złotej febrze w Klondike, od której cały kraj dostał bzika, Kit wypuścił balon próbny:

– Słuchaj, O’Hara – rzekł – ta gorączka złota rośnie jak na drożdżach. Wracają czasy czterdziestego dziewiątego roku. A gdybym tak skoczył i „zrobił” Klondike dla _Fali_? Pojadę na własny koszt.

Ale O’Hara potrząsnął głową przecząco.

– W żaden sposób nie mogę się obejść bez ciebie w redakcji, Kit. A poza tym, nie dalej jak godzinę temu rozmawiałem z Jacksonem. Wyjeżdża jutro do Klondike i zobowiązał się przysyłać co tydzień korespondencje i zdjęcia. Piłowałem go tak długo, aż mi to przyrzekł. A co najlepsze, nic nas to nie będzie kosztowało.

Drugi raz zgadało się o Klondike tegoż popołudnia w klubie, do którego Kit „zajrzał” przypadkiem. W jednej z nisz czytelni natknął się na swego stryja.

– Halo, bracie mego ojca – powitał go Kit, osuwając się na obity skórą fotel i wyciągając nogi. – Może się przysiądziesz do mnie?

Zamówił cocktail, ale stryj poprzestał na lekkim krajowym winku czerwonym – nic innego nie pił. Pełne wyrzutu spojrzenie rzucił na cocktail, a potem na twarz bratanka. Kit spostrzegł, że zbiera się na dłuższe kazanie.

– Wpadłem tu tylko na chwilę – pośpiesznie uprzedził atak. – Muszę zebrać trochę danych o ekspedycji Keitha i Ellery’ego i zrobić z tego pół kolumny.

– Co się z tobą dzieje? – zapytał stryj. – Wyglądasz mizernie. Jesteś po prostu ruiną człowieka.

Głuchy jęk był całą odpowiedzią Kita.

– Już widzę, że będę musiał wyprawić ci pogrzeb.

Kit smutno potrząsnął głową.

– Nie znoszę robactwa, dziękuję pięknie. Wolę krematorium.

John Bellew należał do starego, krzepkiego i twardego pokolenia, które w latach pięćdziesiątych przemierzyło stepy wozami. Była w nim siła, siła młodości spędzonej na zdobywaniu nowej ziemi.

– Źle żyjesz, Krzysztofie. Wstyd mi za ciebie.

– Droga do ołtarza, co? – zaśmiał się Kit.

Starszy pan wzruszył ramionami.

– Szkoda tych piorunujących spojrzeń, bracie mego ojca. Bardzo bym chciał stanąć na ślubnym kobiercu. Ale odcięto mi tę drogę. Nie mam czasu.

– Więc cóż, do...

– Przemęczenie.

John Bellew zaśmiał się szorstko i nieufnie.

– Uczciwą pracą?

I znowu dał się słyszeć śmiech.

– Ludzie są tworami swego otoczenia – rzekł Kit, wskazując szklankę stryja. – Twój humor jest cienki i cierpki jak twój napój.

– Przeciążenie pracą! – śmiał się stryj. – Toć ty przez całe życie ani centa nie zarobiłeś.

– Załóżmy się, że tak. Zarobiłem, tylko nigdy nic mi nie wypłacono. Zarabiam pięćset dolarów tygodniowo, a robię za czterech.

– Pewnie smarujesz obrazy, których nikt nie chce kupić, albo inne głupstwa. Umiesz pływać?

– Pływałem czasem.

– Siedzisz na koniu jako tako?

– Próbowałem i tej emocji.

John Bellew wylał na niego całe swe oburzenie.

– Szczęśliwy jestem, że ojciec twój nie dożył dni chwały twojego niedołęstwa – rzekł. – Twój ojciec był mężczyzną, mężczyzną w każdym calu. Rozumiesz? Mężczyzną całą gębą. Pewny jestem, że wybiłby ci z głowy ten muzykalno-artystyczny obłęd.

– Niestety, żyjemy w epoce karłów – westchnął Kit.

– Mógłbym to zrozumieć i patrzyć na to przez palce – podjął stryj tonem pojednawczym – gdybyś coś z tego miał. Ale nigdy przez całe życie ani grosika nie zarobiłeś i w ogóle nie zrobiłeś jeszcze nic porządnego.

– Akwaforty, obrazy, wachlarze – wtrącił z uporem Kit.

– Jesteś bazgracz i pacykarz. Cóżeś ty za obrazy namalował? Brudne akwarele i kicze jak zmory. Nic nigdy nie wystawiłeś nawet tu, w San Francisco.

– Ejże, zapomina stryj, że w hallu klubu wisi jeden mój obraz.

– Bohomaz... A muzyka? Ta twoja kochana zwariowana matka wydawała krocie na twoje lekcje. A ty zmarnowałeś wszystko i do niczegoś nie doszedł. Żebyś choć pięć dolarów zarobił akompaniowaniem komu bądź na koncercie. A twoje piosenki – bzdury. Nikt ich nie chce drukować, a śpiewa je tylko banda kretynów, „nadludzi”.

– Wydałem przecie książkę, te sonety, pamięta stryj? – bronił się Kit miękko.

– Ile cię to kosztowało?

– Jakieś paręset dolarów.

– Czego jeszcze dokazałeś?

– Wystawiłem sztukę plenerową na werandzie klubu.

– I cóżeś zyskał?

– Sławę.

– I to ty, który umiesz pływać i próbowałeś jeździć konno!

John Bellew postawił szklankę z niezwykłą gwałtownością.

– No i cóżeś ty wart? Ładnie was wychowują. Na uniwersytecie nawet w piłkę nożną nie grałeś. Nie wiosłowałeś. Nie...

– Trochę się boksowałem, biłem się na szable...

– Kiedy boksowałeś się ostatni raz?

– Dość dawno. Ale mówiono, że doskonale obliczam czas i odległość, tylko tego...

– Gadaj szczerze.

– Uważano, że jestem... nierówny...

– Próżniak po prostu.

– Toteż mnie samemu zawsze się zdawało, że _nierówny_ to określenie zbyt łagodne.

– Mój ojciec, szanowny panie dobrodzieju, a twój dziadek, uważasz, stary Izaak Bellew, zabił jednym uderzeniem pięści człowieka w sześćdziesiątym dziewiątym roku życia.

– To jest – ten człowiek miał sześćdziesiąt dziewięć lat?

– Nie, twój dziadek, smarkaczu. Jak ty będziesz miał sześćdziesiąt dziewięć lat – komara nie zabijesz.

– Czasy się zmieniły, o, bracie mego taty. Za zabójstwo idzie się dziś do więzienia.

– Twój ojciec zrobił bez zmrużenia oka sto osiemdziesiąt mil konno i trzy konie padły pod nim.

– Gdyby doczekał naszych dni, robiłby tę drogę chrapiąc w pullmanie.

Starszego pana omal nie zatkało. Ale jakoś przełknął złość i raczył spytać:

– Ile masz lat?

– Zdawałoby się...

– Sam wiem dokładnie. Dwadzieścia siedem. Skończyłeś szkoły w dwudziestym drugim roku życia – pięć lat wałęsasz się, bawisz i próżnujesz. I czymże jesteś przed Bogiem i ludźmi? Kiedy byłem w twoim wieku, miałem tylko jeden komplet bielizny. Konwojowałem bydło w Koluzie. Byłem twardy jak krzemień, a spać mogłem z kamieniem pod głową. Żyłem befsztykami i niedźwiedzim mięsem. A dziś jestem z pewnością zdrowszy i mocniejszy od ciebie. Ważysz najwyżej sto sześćdziesiąt pięć funtów. Dziś jeszcze mógłbym bez trudu rozciągnąć cię na ziemi lub wymłócić pięściami.

– Nie trzeba dokazywać cudów siły, aby wypić cocktail lub filiżankę herbaty – mruknął Kit lekceważąco. – O, stryjaszku, czy nie widzisz, że czasy się zmieniły? A poza tym źle mnie wychowano. Moja kochana, zwariowana matka...

John Bellew żachnął się.

– ...jak stryj sam powiedział, była dobra dla mnie. Ubierała mnie zawsze w ciepłe trykociki i tak dalej. Jako młody chłopak parę razy spędziłem wakacje w opisany przez stryja, tak zwany męski sposób – ale dziwię się, że też stryj nigdy mnie nie zaprosił. Brał stryj przecież ze sobą Roberta i Hala i woził ich przez Sierrę i Meksyk...

– Byłeś zbyt delikatnym paniczem.

– A, to już twoja wina, mój stryju, twoja i tej mojej – jakby rzec – kochanej matki. Byłem tylko wątłym dziecięciem. Cóż mi pozostawało prócz akwafort, obrazów i wachlarzy? Czy więc moją jest winą, że nie zaznałem, co to trud w pocie czoła?

Starszy pan spojrzał na swego bratanka z nietajonym wstrętem. Nie mógł znieść tych łagodnych wymówek wiecznie pobłażającej sobie lekkomyślności.

– Dobrze. Mam właśnie zamiar urządzić sobie tak zwane przez ciebie _męskie_ wakacje. Gdybym cię tak zaprosił i wziął z sobą?

– Muszę stwierdzić, że zaproszenie jest trochę spóźnione. A dokądże to stryj się wybiera?

– Hal i Robert jadą do Klondike. Mam zamiar odprowadzić ich przez przełęcz do jeziora, a potem wrócić.

Nie mógł mówić dalej, bo młody człowiek skoczył i chwycił go za rękę.

– Mój zbawco!

W Johnie Bellew natychmiast zbudziło się podejrzenie. Nie śniło mu się nawet, aby jego zaproszenie mogło być przyjęte.

– Nie mówisz chyba serio? – rzekł.

– Kiedy wyruszamy?

– To ciężka przeprawa. Będziesz zawadzał.

– Nie, nie. Będę pracował. Nauczyłem się pracować, odkąd jestem w _Fali_.

– Każdy musi wziąć z sobą żywność na cały rok. Tobołów zwali się nam tyle, że tragarze indiańscy nie będą mogli ich przenieść. Hal i Robert będą musieli sami troszczyć się o cały swój ekwipunek. Jadę z nimi, aby im w tym pomóc. Jeśli chcesz jechać z nami, musisz też pomagać.

– Zobaczymy.

– Ale co ty tam udźwigniesz! – żachnął się stryj.

– Kiedy wyjeżdżamy?

– Jutro.

– Niechże stryj sobie nie pochlebia, że to wszystko sprawiło twoje kazanie – mówił, żegnając się, Kit. – Właśnie chciałem wyrwać się stąd, wszystko jedno dokąd, byle jak najdalej od O’Hary.

– O’Hara? Któż to taki? Japończyk?

– Nie. To Irlandczyk, handlarz niewolnikami i mój najserdeczniejszy przyjaciel. Jest wydawcą, właścicielem, redaktorem i w ogóle najgrubszą rybą w _Fali_. Co chce, to zrobi. Duchy mógłby zaprząc do roboty.

Tej samej nocy Kit Bellew pisał do O’Hary:

Jadę na kilkutygodniowe wakacje. Będziesz musiał rozejrzeć się za jakimś wariatem, który by pisał ci kronikę tygodniową. Bardzo mi przykro, mój stary, ale moje zdrowie tego wymaga. Za to, gdy wrócę, wezmę się do roboty ze zdwojoną energią.

II

Kit Bellew wylądował wśród opętanego ruchu na brzegu Zatoki Dyea zapchanym tysiącami funtów bagażu zawierającego narzędzia i zapasy żywności, i wypełnionym mrowiem ludzkim.

Olbrzymie masy bagażu, całymi górami wyrzucane na brzeg z parowców, zaczęły powoli posuwać się w górę Doliną Dyea w kierunku grzbietu Chilcoot. Z zatoki do grzbietu tej góry było zaledwie dwadzieścia osiem mil, ale transport mógł się odbywać tylko na plecach ludzkich. Toteż, mimo że tragarze indiańscy podnieśli cenę z ośmiu centów od funta na czterdzieści, byli zawaleni pracą i nie ulegało wątpliwości, że zima zaskoczy większą część bagażu po tej stronie działu wód.

Najdelikatniejszy ze wszystkich maminych synków był oczywiście Kit. Jak setki jego towarzyszy podróży, dźwigał wielki rewolwer przytroczony do pasa z nabojami. Nie był tutaj bez winy stryj pełen wspomnień dni bezprawia. Ale Kit Bellew miał usposobienie romantyczne. Był zachwycony wrzeniem i jaskrawym zgiełkiem złotej gorączki, której objawy chłonął okiem artysty. Na serio tego nie brał. Jak mówił na pokładzie statku, ostatnia jego godzina jeszcze nie wybiła. Był sobie na wakacjach: ot, popatrzyć zza płota, jak ludzie żyją na świecie – i wrócić.

Zostawił na piasku swych towarzyszy, którzy czekali, aż parowiec wyrzuci ich bagaż, i wałęsał się po brzegu, zdążając pomału ku staremu etapowi handlowemu. Nie puszył się, choć zauważył, że inni „rewolwerowi” fanfaronują niesłychanie. Minął go olbrzymi, na sześć stóp wysoki Indianin z nieprawdopodobnie wielkim ciężarem. Kit szedł za nim chwilę, podziwiając bajeczne łydy tego człowieka i pełną wdzięku swobodę, z jaką się poruszał pod ciężkim brzemieniem. Indianin złożył ciężar na schodach przed głównym wejściem do etapu i Kit przyłączył się do grupy poszukiwaczy złota, którzy z podziwem otoczyli tragarza. Ładunek ważył sto dwadzieścia funtów, co wywołało uwagi wygłaszane z szacunkiem i podziwem. Była to bądź co bądź sztuka nie lada i Kit szczerze wątpił, aby mógł kiedykolwiek dźwignąć taki ciężar, a cóż dopiero iść z nim na piecach.

– Pójdziecie z taką furą aż do Jeziora Lindermana, stary? – zapytał Indianina.

Olbrzym, prostując się z dumą, mruknął, że tak.

– Co wam przyniesie taki jeden ładunek?

– Pięćdziesiąt dolarów.

Tu Kit przerwał rozmowę. Wzrok jego padł na młodą kobietę stojącą w drzwiach etapu. Od kobiet przybyłych na pokładzie statku tym się różniła, że nie miała kusej spódnicy ani koszuli marki Bloomer. Ubrała się po prostu jak do podróży. Nie mógł się oprzeć wrażeniu, że dziewczyna tu właśnie jest na swoim miejscu, że do tego świata należy. Poza tym była młoda i ładna.

Uroda i płeć jasnej, owalnej twarzy przykuły jego wzrok i patrzył na nią tak długo, aż to odczuła i spotkała jego wzrok chłodnym, bacznym spojrzeniem ciemnych oczu okolonych długimi rzęsami. Oczy te z widoczną uciechą zsunęły się z jego twarzy na wielki rewolwer u pasa, a potem znów przeniosły się na twarz, pełne rozbawionego uśmiechu lekceważenia. Uderzyło go to jak kijem. Dziewczyna zwróciła się do stojącego obok mężczyzny i wskazała mu Kita. Mężczyzna zmierzył go wzrokiem od stóp do głowy z tym samym uśmiechem lekceważenia.

– _Chechaquo_ – rzekła dziewczyna.

Mężczyzna, który w swym tanim ubraniu i rozlatującej się kurtce wełnianej wyglądał na włóczęgę, uśmiechnął się sucho, a Kitowi zrobiło się dziwnie nieswojo, choć nie wiedział czemu. Mimo wszystko, kiedy ta para odeszła, uchwalił jednogłośnie, że dziewczyna jest niepospolicie ładna. Zapamiętał sobie jej chód i przysiągł, że pozna go choćby po tysiącu lat.

– Widział pan tego mężczyznę z dziewczyną? – trącił go podniecony sąsiad. – Wiesz pan, kto to jest?

Kit potrząsnął przecząco głową.

– Cariboo Charley. Przed chwilą mi go pokazali Wielkich on rzeczy dokonał w Klondike. Jeden z dawnych traperów. Dwanaście lat spędził nad Yukonem. Właśnie stamtąd przyjechał.

– A co znaczy: chechaquo?

– Pan jesteś chechaquo, ja jestem chechaquo – brzmiała odpowiedź.

– Może być, że jestem, ale powinien pan naprzód się o tym przekonać. Co znaczy to słowo?

– Mamin synek.

Idąc z powrotem ku zatoce Kit bezustannie przeżuwał to słowo. Nie należy do przyjemności, jeśli nazwie nas maminym synkiem taka koza z wyraźnie oszczerczymi skłonnościami.

Kiedy tak przeciskał się między workami, mając oczy wypełnione wizją Indianina z olbrzymim brzemieniem, przyszło mu na myśl, żeby spróbować swych sił. Wybrał sobie worek mąki ważący – jak wiedział – równe sto funtów. Stanął przed nim, pochylił się i z wysiłkiem zarzucił go sobie na plecy. W pierwszej chwili pomyślał, że jest to ciężar w sam raz dla niego. W następnej doszedł do przekonania, że jednak w krzyżach jest słaby. Potem zaklął, a po marnych pięciu minutach runął na brzemię, z którym się przed chwilą zmagał. Ocierając pot z czoła, ujrzał wśród gór rozmaitych worków Johna Bellew przyglądającego mu się z zimnym, zjadliwym uśmiechem.

– O Boże! – zawołał apostoł hartu. – Oto z lędźwi naszych wyszło pokolenie cherlaków. W szesnastym roku życia bawiłem się takimi piórkami!

– O, bracie mego tatusia – odpowiedział Kit – zapominasz, że mnie nie karmiono niedźwiedzim mięsem.

– I będę się bawił, choćbym miał lat sześćdziesiąt.

– Może mi stryj pokaże?

John Bellew pokazał. Prawdą jest, że nie miał więcej niż czterdzieści osiem lat. Pochylił się nad workiem mąki, zważył go, ujął dobrze, by nie stracić równowagi, i dźwignąwszy jednym ruchem na plecy, stanął wyprostowany.

– Chwyt, mój chłopcze, chwyt, i – uważasz – krzyże.

Kit z szacunkiem zdjął kapelusz.

– O, stryju! Jesteś cudownym okazem mężczyzny! Jak myślisz, potrafię się nauczyć tego chwytu?

John Bellew wzruszył ramionami.

– Weźmiesz ogon pod siebie, zanim stąd ruszymy!

– Niech się stryj o to nie boi! – jęknął Kit. – Tam jest O’Hara, lew ryczący. Nie wrócę, chyba że będę musiał.

III

Pierwszy etap udał się Kitowi. Aż do Rozdroża Finnegana. Do przeniesienia ważącego dwa tysiące pięćset funtów bagażu do rozdroża udało im się nająć tragarzy indiańskich. Ale dalej trzeba już było nieść wszystko na własnym grzbiecie. Postanowili robić milę dziennie. Było to łatwe – na papierze. Odkąd John Bellew siedział w obozie, zajmując się głównie kuchnią, mógł pomóc tylko od czasu do czasu, przy sposobności, wobec czego każdy z trzech młodzieńców musiał co dzień przenieść o milę przypadające na niego osiemset funtów. Gdyby bagaż podzielono na pięćdziesięciofuntowe paczki, oznaczałoby to codzienną szesnastomilową przechadzkę z ciężarem, a oprócz tego bez ciężaru piętnaście mil: _bo ostatni raz nie będzie już trzeba wracać_ – zrobił Kit radosne odkrycie. Gdyby bagaż podzielono na paczki osiemdziesięciofuntowe, trzeba by robić już tylko dziewiętnaście mil dziennie, a piętnaście mil, jeśliby ciężar każdej paczki wynosił sto funtów.

– Nie lubię chodzić – rzekł Kit. – Niech już będzie po sto funtów.

Zauważył uśmiech niedowierzania na ustach stryja i dodał:

– Rozumie się, że muszę do tego dojść stopniowo. Ale nie święci garnki lepią. Zacznę od pięćdziesięciu funtów.

Zrobił, jak powiedział, i raźno pobiegł szlakiem. Zwalił worek na miejscu następnego postoju i wrócił. Poszło łatwiej, niż myślał. Ale dwie mile starły kwiat jego siły i odkryły warstwę słabości. Drugi tobół ważył sześćdziesiąt pięć funtów. Sprawa była ciężka – już nie biegł. Naśladując swych towarzyszy, przysiadał kilka razy po drodze, oparłszy worek o kamień lub pień. Za trzecim nawrotem rozzuchwalił się. Wziął w szelki worek fasoli ważący dziewięćdziesiąt pięć funtów i poszedł. Ledwie jednak zrobił sto sążni, poczuł, że padnie. Usiadł i otarł twarz z potu.

– Krótkie wysiłki i krótkie odpoczynki – mruknął. – Na tym polega cały dowcip.

Chwilami jednak nie mógł zrobić ani stu sążni, a za każdym razem, kiedy wstawał z wysiłkiem, worek wydawał mu się cięższy. Ledwo dyszał, pot lał się z niego strugami. Zanim zrobił ćwierć mili, zerwał z siebie wełnianą koszulę i powiesił ją na gałęzi drzewa. Po chwili rzucił kapelusz. Gdy zrobił pół mili, zrozumiał, że nie da rady. Nigdy w życiu tak się nie natężał i czuł, że dłużej już stanowczo nie wytrzyma. Gdy tak siedział, dysząc ciężko, wzrok jego padł na wielki rewolwer i ciężki pas z ładunkami.

– Dziesięć funtów zbytecznego obciążenia! – zaśmiał się odpinając pas.

Ale ani mu się śniło wieszać go na drzewie. Rzucił go po prostu w krzaki. A kiedy koło niego przeciągał korowód tragarzy idących tam i z powrotem, zauważył, że wielu nowicjuszów już się pozbyło swego śmiercionośnego żelastwa.

Marsze stawały się coraz krótsze. Chwilami nie mógł już zrobić stu stóp. Złowróżbne bicie serca oraz gwałtowny szum w uszach, połączony z drżeniem kolan, zmuszały go do odpoczynku. Postoje stawały się coraz dłuższe.

Ale umysł Kita pracował. Miał przed sobą dwadzieścia osiem mil, to znaczy dwadzieścia osiem dni takiej pracy, a z tego, co słyszał, była to najłatwiejsza część drogi.

– Zobaczycie, co to będzie, kiedy dojdziemy do Chilcoot! – mówili podczas krótkich pogawędek jego towarzysze. – Tam trzeba leźć na czworakach!

– Co mnie obchodzi Chilcoot – odpowiadał. – Nie dla mnie! Zanim tam dojdziemy, dawno już będę gryzł ziemię!

Poślizgnięcie się i gwałtowny, rozpaczliwy wysiłek w celu odzyskania równowagi przeraziły go – czuł, że się w nim wszystko przewróciło.

– Jeśli upadnę z tym workiem na plecach, wyciągnę kopyta! – rzekł do sąsiada.

– To jeszcze nic! – brzmiała odpowiedź. – Zaczekajcie, jak przyjdziemy do Kanionu! Tam trzeba będzie przechodzić przez rwący strumień po pniu sosnowym długim na sześćdziesiąt stóp, bez poręczy, bez niczego, a woda spieniona, na zaklęśnięciach pnia sięga wam do kolan. Kto zleci z pnia z workiem na plecach – przepadł. Musi utonąć.

– Doskonała dla mnie nowina! – odezwał się Kit.

Mówił to z otchłani wyczerpania, niemal serio i szczerze.

– Topi się tam trzech do czterech ludzi dziennie – zapewniał go sąsiad. – Pomagałem raz w wyławianiu jednego Niemca. Znaleźliśmy przy nim cztery tysiące dolarów.

– Zachęcające, muszę przyznać – bąknął Kit. Wstał z trudem i powlókł się dalej.

On i jego worek fasoli stali się chodzącą tragedią. Worek przypomniał mu owego złośliwego staruszka, który siedział na karku Sindbada.

– Masz te prawdziwie męskie wakacje! – myślał. – Niewola u O’Hary była słodka w porównaniu z tymi wakacjami.

Kilkakrotnie już omal nie uległ pokusie, by rzucić w krzaki worek z fasolą, okrążyć obóz, podkraść się do zatoki i tam wsiąść na pierwszy lepszy statek idący w stronę cywilizacji.

Ale nie ustąpił. Gdzieś na dnie tkwiła w nim jeszcze resztka silnej woli i wmawiał w siebie, że co mogą inni, on też potrafi. Powtarzał sobie to w kółko i wykładał niezrozumiale tym, którzy go mijali. To znowu, spoczywając, z zazdrością przyglądał się silnym, obładowanym jak muły Indianom, dźwigającym znacznie większe ciężary. Zdawało się, że oni nigdy nie odpoczywają, lecz idą i idą z wytrwałością i pewnością, która go przerażała.

Siedział i klął – bo idąc, kląć z powodu braku oddechu nie mógł – i walczył z pokusą powrotu do San Francisco. Zanim mila się skończyła, przestał kląć i zaczął płakać. Były to łzy wyczerpania i pogardy dla samego siebie. Czuł się zupełnie rozbity i złamany. Kiedy wreszcie ujrzał nowe stanowisko i szarpnął się naprzód, runął na twarz z workiem fasoli na plecach. Nie zabiło go to, leżał jednak z kwadrans, zanim zebrał tyle sił, że mógł się wyplątać z rzemieni, po czym osłabł śmiertelnie. Tak zastał go Robbie, który walczył z tymi samymi trudnościami. Ale widok omdlałego Roberta dodał Kitowi odwagi.

– Co inni mogą zrobić i my potrafimy! – pocieszał go Kit, choć w głębi duszy nie bardzo był pewny, czy sam w to wierzy.

IV

– Mam przecie dwadzieścia siedem lat i jestem mężczyzną! – zapewniał się w duchu w następnych dniach.

Istotnie, zachęta była niezbędna. Po tygodniu, w którym swoją drogą udało mu się przenieść o milę osiemset funtów, sam stracił piętnaście funtów na wadze. Na wychudłej twarzy widać było tylko skórę i kości. Stracił wszelką elastyczność, fizyczną i duchową. Już nie chodził, lecz wlókł się, a kiedy wracał po nowe brzemię, choć nic nie niósł, powłóczył nogami, jakby był nie wiedzieć jak obładowany.

Stał się jucznym bydlęciem. Zasypiał nad jedzeniem, a sen miał ciężki, zwierzęcy, jeśli nie zrywał się z głośnym jękiem, obudzony kurczami w nogach. Bolały go wszystkie kości. Chodził z popękanymi pęcherzami na stopach, ale to było nic w porównaniu z tym, jak strasznie uderzył się w nogę wśród zalanych wodą głazów w Dyea Flats, przez które ścieżka ciągnęła się na przestrzeni dwóch mil – co stanowiło trzydzieści osiem mil podróży. Mył się tylko raz na dzień. Paznokcie, połamane, wykrzywione i pełne zadziorów, były czarne od brudu. Pierś i plecy z głębokimi pręgami od rzemiennych szelek kazały mu pierwszy raz w życiu myśleć ze znajomością rzeczy o koniach, które widywał na ulicach miasta.

Zmorą, która o mało zupełnie go nie rozśrubowała, była strawa. Niezwykły wysiłek wymagał nadzwyczajnego odżywiania, a jego żołądek nie był przyzwyczajony do wielkich ilości wędzonki i ordynarnej, niemal trującej fasoli brunatnej. W rezultacie żołądek nie przyjmował pokarmu, a że trwało to kilka dni, męka, spowodowane nią rozdrażnienie i wreszcie głód omal go nie powaliły. Ale w końcu nastały radosne dni, kiedy mógł jeść jak drapieżne zwierzę i z wilczym wzrokiem wołać o więcej.

Kiedy przenieśli wszystek bagaż i zapasy żywności przez kładki u ujścia Kanionu, zmienili plan. Przez Przełęcz przyszła wieść, iż nad Jeziorem Lindermana wycięto ostatnie drzewa zdatne na łódki. Dwaj krewniacy zabrali deski, świdry, piłę i inne narzędzia i pobiegli naprzód. Kit ze stryjem mieli dalej wlec bagaże.

Teraz John Bellew gotował na przemian z Kitem i razem z nim nosił paki i worki. Czas nie czekał, na szczytach pokazał się pierwszy śnieg. Dać się złapać przez śnieg po tej stronie Przełęczy znaczyło całoroczną zwłokę. Starszy pan brał na swe kozły po sto funtów ciężaru. Kit poczuł się tym zawstydzony, zaciął zęby i nałożył na kozły również sto funtów. Gniotło trochę, ale już się umiał naciągnąć, a ciało pozbawione tłuszczu i stwardniałe, choć chude, zaczęło się prężyć muskułami. Poza tym uczył się, obserwując innych. Obejrzał rzemienie, jakimi Indianie przymocowywali kozły do głowy, i sporządził sobie podobne. Było to znaczne ułatwienie i teraz mógł położyć na szczycie swego brzemienia jakiś lżejszy, nieporęczny przedmiot. W krótkim czasie doszedł do tego, że mógł iść ze stu funtami w szelkach, z piętnastu do dwudziestu ułożonymi wolno na górze i na karku, niosąc przy tym w jednej ręce siekierę lub parę wioseł, a w drugiej zasmolony kocioł obozowy.

Chociaż jednak pracowali do upadłego, szło im coraz trudniej. Droga stawała się coraz uciążliwsza, bagaż gniótł niemiłosiernie, a im niżej opuszczała się na górach linia śniegu, tym wyżej skakała stawka tragarzy, aż wreszcie doszła do sześćdziesięciu centów od funta. Krewniacy nie dawali znaku życia, z czego Kit wraz ze stryjem domyślali się, że pewnie są już przy pracy, ścinają drzewa i tną deski na czółna. John Bellew zaczął się niepokoić. Spotkali garstkę Indian wracających znad Jeziora Lindermana. Stryj namówił ich, żeby mu wnieśli bagaż na szczyt Chilcoot. Zgodzili się, ale wzięli po trzydzieści centów od funta, co stryja zniszczyło. Pokazało się też, że umowa nie obejmuje około czterystu funtów bagażu z ubraniami i sprzętem obozowym. Wobec tego stryj pozostał, aby te rzeczy wywindować na górę, Kitowi zaś kazał iść naprzód z Indianami. Kit chciał powoli dźwigać swą tonę, czekając, aż stryj, jak tego był pewien, dogoni go ze swymi czterystoma funtami.

V

Kit dreptał teraz szlakiem wraz ze swymi indiańskimi tragarzami. Zdając sobie sprawę z tego, że marsz będzie długi, prosto na szczyt Chilcoot, nie wziął więcej niż osiemdziesiąt funtów. Indianie, uginając się pod brzemieniem, szli prędzej, niż Kit przywykł. Nic sobie z tego nie robił. Był pewny, że im dorówna.

Uszedłszy ćwierć mili, chciał odpocząć. Ale Indianie się nie zatrzymali. Wobec tego szedł z nimi, aby nie stracić swego miejsca w szeregu. Po pół mili był przekonany, że nie ujdzie już ani kroku, lecz zaciąwszy zęby nie opuszczał szeregu i ku wielkiemu swemu zdziwieniu pod koniec mili spostrzegł, że jeszcze żyje. A potem w jakiś niewytłumaczony sposób przyszło coś, co się nazywa drugim oddechem, i następna mila była już znacznie łatwiejsza. Za to trzecia mila o mało go nie zabiła, ale choć na pół przytomny z bólu i zmęczenia, ani przystanął. I właśnie, właśnie kiedy czuł, że lada chwila padnie, przyszedł odpoczynek.

Indianie, zamiast zwyczajem białych tragarzy siedzieć w szelkach, porozpinali rzemienie na barkach i na głowie i odpoczywali, leżąc wygodnie, paląc i rozmawiając. Minęło dobre pół godziny, zanim ruszyli w dalszą drogę. Ku swemu wielkiemu zdziwieniu Kit czuł się zupełnie wypoczęty i od tej chwili nowe jego motto brzmiało: _długi wysiłek i długi odpoczynek_.

Szczyt Chilcoot zupełnie usprawiedliwiał straszną opinię, jaką o nim szerzono, i istotnie dawał mnóstwo sposobności do czołgania się na czworakach. Ale gdy Kit stanął na grzbiecie działu wód w gęstej zawiei śnieżnej, Indianie byli wraz z nim, a on z ukrywaną dumą powtarzał sobie w duchu, że jednak dotrzymał im kroku i ani razu nie jęknął, ani nie pozostał w tyle. Jego nową ambicją stało się dorównać wytrwałością Indianom.

Kiedy zapłacił i odprawił Indian, zapadły ciemności i zerwała się burza z zadymką. Pozostał sam na grzbiecie górskim, tysiąc stóp ponad strefą lasów. Mokry do pasa, zgłodniały i wyczerpany, oddałby teraz całoroczny dochód za odrobinę ognia i filiżankę kawy. Zamiast tego pochłonął około tuzina zimnych podpłomyków i wślizgnął się pod fałdy na pół rozbitego namiotu. Zasypiając, przypomniał sobie stryja Bellew i uśmiechnął się z występną radością na myśl o tym, jak to stryjaszek w najbliższych dniach spędzać będzie swoje męskie wakacje, windując na górę czterysta funtów. Co do niego, to choć miał ich dwa tysiące, nie martwił się – trzeba je było tylko spuścić na dół.

Rano, zesztywniały z zimna i zmęczenia, wygrzebał się spod płócien, zjadł parę funtów surowej wędzonki, ścisnął w szelkach sto funtów i ruszył skalistą dróżką. O paręset sążni niżej ścieżka wiodła przez mały lodowiec, a potem na dół, ku Jezioru Krateru. Widać było ludzi podążających przez lodowiec. Kit przez cały dzień znosił swe worki i paki na górny kraniec lodowca, a w końcu widząc, że etap jest bardzo krótki, wziął na plecy sto pięćdziesiąt funtów. Jego zdumienie, że może ważyć się na coś podobnego, nie miało granic. Od przechodzącego Indianina kupił za dwa dolary trzy twarde jak kamień suchary marynarskie, które wraz z wielką ilością surowej wędzonki wystarczyły mu na kilka razy. Brudny i zziębnięty, w ubraniu mokrym od potu, przespał drugą noc w górach, zawinąwszy się w płótna namiotu.

Wczesnym rankiem rozesłał na lodzie płachtę brezentowego płótna, władował na nią trzy czwarte tony i cały ten ładunek zaczął ściągać na dół. W pewnym miejscu, gdzie lodowiec był bardziej stromy, ładunek zsunął się szybciej, poderwał mu nogi, zarzucił go na siebie i poleciał na dół.

Ze stu podróżnych uginających się pod brzemieniem ciężarów stanęło, patrząc, co też z tego wyniknie. Kit wrzeszczał na całe gardło, ostrzegając ludzi, którzy przystawali i schodzili mu z drogi. Na dole, na drugim końcu lodowca, pokazał się mały namiot, który zdawał się lecieć ku Kitowi, z taką szybkością rósł mu w oczach. Kit wyminął ubitą ścieżkę, którą tragarze skręcali w lewo, i leciał polem świeżo spadłego śniegu, aż się za nim kurzyło. Ale śnieg trochę zahamował pęd. Kit ujrzał, jak w pewnej chwili góra worków, na której jechał, runęła na namiot, zerwała boczne sznury, uderzyła w przednie płótna i wjechała wraz z nim do środka namiotu. Namiot zatoczył się jak pijany, a Kit owiany chmurą zimnego pyłu znalazł się naraz twarzą w twarz ze zdumioną młodą damą zawiniętą w koc – tą samą, która w Dyea nazwała go chechaquo.

– Widziała pani, jak się za mną kurzyło? – spytał wesoło.

Rzuciła na niego pełne nagany spojrzenie.

– I co tu opowiadać o czarodziejskich latających kobiercach! – dodał zachwycony.

– Może by pan usunął wreszcie ten worek z mojej nogi? – rzekła zimno.

Spojrzał i dźwignął się czym prędzej.

– To nie worek. To był mój łokieć. Bardzo przepraszam.

Informacja ta nie zmieszała panny, a jej chłód był wprost wyzywający.

– Całe szczęście, że mi pan nie przewrócił piecyka – zauważyła.

Idąc za jej spojrzeniem spostrzegł przenośny piecyk żelazny, a na nim imbryk z kawą, koło której krzątała się młoda Indianka. Wciągnął w nozdrza woń kawy i znowu zwrócił wzrok na pannę.

– Jestem chechaquo – zauważył.

Niechętny wyraz jej twarzy mówił mu, że uważa go za nieproszonego i natrętnego gościa. Ale Kit był bezczelny.

– Wyrzuciłem już swoje śmiercionośne żelazo! – dodał.

Dopiero teraz poznała go i oczy jej błysnęły.

– Nigdy bym nie przypuszczała, że pan zajdzie tak daleko! – oświadczyła.

Znowu chciwie wciągnął w nozdrza powietrze.

– Jak Boga kocham – kawa!

I zwróciwszy się ku niej, rzekł wprost:

– Dam sobie odciąć mały palec – proszę, niech pani tnie choćby zaraz! Zrobię, co pani zechce. Zostanę pani niewolnikiem na rok i dzień, czy na jak długo będzie pani chciała, jeśli mi pani da filiżankę kawy.

Przy kawie przedstawił się i dowiedział, z kim ma do czynienia. Nazywała się Joy Gastell i należała do rodziny kolonistów osiadłych tu od dawna. Urodziła się na etapie poczty handlowej nad Great Slave i jeszcze jako małe dziecko wędrowała wraz z ojcem przez Góry Skaliste nad Yukon. Udawała się tam i teraz – jak mówiła – wraz z ojcem, którego jednak interesy zatrzymały po drodze w Seattle.

Ojciec wyjechał stamtąd na pokładzie osławionego _Chantera_, który się rozbił, i teraz musiał wracać do Puget-Sound parowcem, który przybył na pomoc.

Wobec tego, że dama siedziała wciąż zawinięta w koce, Kit nie rozpoczynał dłuższej rozmowy, lecz z nadludzkim bohaterstwem wymówił się od drugiej filiżanki kawy, po czym wycofał się i swoje trzy ćwierci tony bagażu z namiotu. Prócz tego wyniósł z namiotu kilka spostrzeżeń, a mianowicie:

– Ona ma pociągające imię i pociągające oczy. Nie może mieć więcej jak dwadzieścia, dwadzieścia jeden lub dwadzieścia dwa lata. Ojciec musi być Francuzem. Dziewczyna ma własną wolę i gorący temperament. Wychowanie otrzymała z pewnością nie na pograniczu.

VI

Nad zheblowanymi przez lodowce skałami i linią lasów szlak wiódł dokoła jeziora Krateru i wchodził w skalisty wąwóz, prowadzący do Szczęśliwego Obozu i pierwszych karłowatych świerków. Przeniesienie tędy ciężkiego bagażu wymagało całych dni pracy do upadłego.

Obite płótnem czółno przewoziło towary przez jezioro. Za dwoma nawrotami w ciągu dwóch godzin mogło przewieźć na drugą stronę Kita i jego tonę towaru. Ale był bez grosza, a przewoźnik żądał czterdziestu dolarów od tony.

– To nędzne czółno to istna kopalnia złota, mój przyjacielu! – rzekł do niego Kit. – Czy nie chcielibyście mieć drugiej takiej kopalni?

– Pokażcie mi ją tylko – brzmiała odpowiedź.

– Sprzedam ją wam za cenę przewiezienia moich zapasów. Jest to idea nieopatentowana i możecie przystąpić do jej eksploatacji natychmiast, gdy ją wam zakomunikuję. Umowa stoi?

– Stoi! – zgodził się przewoźnik, a Kitowi spodobało się jego spojrzenie.

– Doskonale. Widzicie ten lodowiec? Weźcie oskard i zabierzcie się do niego. Za dzień możecie przekopać porządną rynnę. Widzicie ten szczyt? Oto _Towarzystwo Chilcoot Crater Lake do Spuszczania na dół Towarów i Tobołków, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością_. Możecie brać po pięćdziesiąt centów od stu funtów, mieć sto ton dziennie i nie ruszając palcem, zbierać pieniądze.

W dwie godziny później cały jego bagaż znajdował się już na drugim brzegu jeziora, co oszczędziło mu trzy dni drogi. John Bellew dopędził go już na drodze do Jeziora Głębokiego, drugiego krateru wypełnionego lodowatą wodą.

VII

Ostatni odcinek drogi od Jeziora Długiego do Jeziora Lindermana miał trzy mile długości, a sam szlak, jeśli to można w ogóle tak nazwać, wiódł przez ostry grzbiet na wysokości przeszło tysiąca stóp, opuszczał się w dół stromym zboczem usianym śliskimi głazami, a wreszcie szedł przez rozległe bagno. John Bellew zdumiał się na widok Kita, który ze stu funtami na plecach schylił się po pięćdziesięciofuntowy worek mąki i rzucił go na szczyt kozłów, opierając o kark.

– Chodźże, apostole hartu! – zawołał do niego Kit. – Dalej, bierz się do swej niedźwiedziej strawy i jednej pary bielizny!

Ale John Bellew potrząsnął głową:

– Zdaje się, że zaczynam się starzeć, Krzysztofie!

– Masz przecie tylko czterdzieści osiem lat. Czy szanowny pan może sobie wyobrazić, że mój dziadek, a pański ojciec, zacny Izaak Bellew w sześćdziesiątym dziewiątym roku życia jednym uderzeniem pięści zabił człowieka?

John Bellew uśmiechnął się i przełknął w milczeniu swoje własne lekarstwo.

– O, stryju, pragnę ci powiedzieć coś bardzo ważnego. Wychowano mnie na paniczyka, a jednak dźwignę dziś więcej od stryja, zajdę dalej niż on i gdyby mi się spodobało, mógłbym go bez trudu rozciągnąć na ziemi lub wygrzmocić pięściami.

John Bellew uścisnął dłoń Kita i rzekł uroczyście:

– Krzysztofku, chłopcze mój, wierzę, że możesz to zrobić. Wierzę, że byś to zrobił nawet z kozłami na piecach. Dokazałeś cudu, mój chłopcze, ale doprawdy wprost nie podobna w to uwierzyć.

Kit robił teraz cztery obroty dziennie, to znaczy dwadzieścia cztery mile po górach, z czego dwanaście mil ze stu pięćdziesięcioma funtami na plecach. Był dumny, twardy i zmęczony, lecz zdrowy jak rydz. Jadł i spał, jak nigdy jeszcze nie jadał i nie sypiał w swym życiu, a kiedy zadanie zbliżało się do końca, był niemal zmartwiony.

Ale jeden problem go niepokoił. Sprawdził, że można bezkarnie upaść ze stu funtami na plecach. Zdawało mu się jednak, że gdyby tak upadł z dodatkowym ciężarem pięćdziesięciofuntowym na głowie, musiałby skręcić kark. A tymczasem tysiące stóp jego towarzyszy każdą ścieżkę prowadzącą przez mokradła w krótkim czasie rozdeptywały tak, że trzeba było wybierać sobie inną drogę. Otóż właśnie przy takiej sposobności, kiedy Kit torował sobie nową ścieżkę, rozwiązał ten zajmujący go problem.

Miękki, wodnisty grunt osunął się pod nim. Kit potknął się i upadł na twarz. Pięćdziesięciofuntowy worek wcisnął twarz Kita w błoto i zesunął się, nie uszkodziwszy mu karku. Ze stu funtami na plecach Kit podniósł się tak, że stanął na czworakach. Ale to było wszystko. Jedna ręka zapadła mu się znowu aż po łopatkę, układając miękko na błocie jego policzek. W tej pozycji nie można było zsunąć z siebie szelek, a stufuntowy ciężar na plecach nie pozwalał wstać. Czołgając się na czworakach, przy czym to jedna to druga ręka zapadała mu w grząskie błoto, starał się dotrzeć do miejsca, w którym leżał pięćdziesięciofuntowy worek z mąką, tak się jednak tym szamotaniem wyczerpał i tak zrył grząską powierzchnię, że naraz pewna kałuża znalazła się w nazbyt bliskim sąsiedztwie jego ust i nosa.

Próbował przewrócić się na wznak, na swój ładunek, ale zyskał tylko tyle, że oba jego ramiona zamoczyły się aż po pachy, co dało mu przedsmak topienia się. Z doskonałą cierpliwością wyjął powoli naprzód jedną rękę, a potem drugą i podłożył je sobie pod brodę, aby twarz utrzymać nad powierzchnią bagna. Potem zaczął wołać o ratunek. Po pewnym czasie usłyszał kroki i odgłos stóp mlaszczących po bagnie.

– Podajcie mi rękę, przyjacielu – rzekł. – Albo rzućcie mi jaki sznur czy tykę...

Odpowiedział mu głos kobiecy, który poznał natychmiast.

– Jeśli mi pani rozwiąże szelki, będę mógł wstać sam.

Przeklęte sto funtów wleciało w błoto z mokrym świśnięciem i Kit powoli się dźwignął.

– Ładna zabawa! – roześmiała się panna Gastell na widok jego oblepionej błotem twarzy.

– Nienajgorsza! – odpowiedział wesoło. – Jest to moje ulubione ćwiczenie gimnastyczne. Radzę pani spróbować go czasem. Świetnie wyrabia muskuły piersi i grzbietu.

Otarł twarz, zgarniając dłonią błoto i strzepując je z palców na ziemię.

– Och! – krzyknęła, poznając go. – To pan... pan... pan – Kurzawa!

– Szczerze dziękuję pani za pomoc w samą porę i za ten nowy przydomek – odpowiedział. – Zostałem drugi raz ochrzczony. Będę nastawał, aby mnie nazywano Kurzawą. Mocne to nazwisko i nie bez znaczenia.

Urwał. Lecz po chwili znów zaczął mówić, gwałtownie i z dzikim wyrazem twarzy:

– A wie pani, co zrobię? – zapytał. – Po pewnym czasie wrócę do Stanów Zjednoczonych. I ożenię się. I postaram się o to, żeby mieć dużo dzieci. A potem, o zmroku, będę zbierał dzieci dokoła siebie i opowiadał im o wszystkich cierpieniach i mękach mej wędrówki na chilcootskim szlaku. A jeśli one wtedy w głos się nie rozpłaczą – powtarzam, jeśli nie będą głośno beczeć – duszę z nich wytłukę!

VIII

Zima podbiegunowa przyszła w mgnieniu oka. Wysoka na sześć cali warstwa trwałego śniegu pokryła ziemię, a w spokojniejszych stawach tworzył się lód mimo gwałtownych podmuchów wiatru. Pewnego popołudnia, właśnie kiedy dął taki wiatr, Kit i John Bellew skończyli wraz z krewniakami ładowanie bagażu na czółno, a potem stali na brzegu patrząc, jak łódź znika w śnieżycy szalejącej nad jeziorem.

– A teraz spać, bo jutro skoro świt ruszamy w drogę powrotną! – rzekł John Bellew. – Gdyby nie ta zadymka na szczycie Chilcoot, już jutro wieczorem moglibyśmy stanąć w Dyea, a gdybyśmy jeszcze szczęśliwym trafem od razu złapali statek, za tydzień bylibyśmy w San Francisco.

– Udały się stryjowi wakacje? – spytał zamyślony Kit.

To ich ostatnie obozowisko nad Jeziorem Lindermana składało się już tylko z żałosnych szczątków. Krewniacy zabrali wszystko, co mogło służyć do jakiego takiego użytku, nie wyłączając namiotu. Podarte płótno brezentowe, rozpięte jako zasłona od wiatru i śniegu, chroniło ich tylko trochę. Obiad musieli gotować w dwóch starych kociołkach na ogniu pod gołym niebem. Zostawiono im tylko koce i parę racji żywności.

Od chwili gdy czółno odbiło od brzegu, Kit był dziwnie zamyślony i zdenerwowany. Stryj zauważył to, lecz sądził, że to zmęczenie po ciężkiej pracy. Podczas obiadu Kit raz tylko się odezwał:

– O, stryju – rzekł ni stąd ni zowąd – po tym wszystkim życzę sobie, abyście nazywali mnie Kurzawą. Narobiłem trochę kurzu na tej drodze, prawda?

W kilka minut później poszedł w kierunku namiotów, koło których krzątali się poszukiwacze złota, przenosząc jeszcze swój bagaż lub klecąc czółna. Bawił tam kilka godzin, a kiedy wrócił i zawinął się w koc, John Bellew już spał.

W ciemnościach zimnego i wietrznego poranka Kit wstał, rozpalił ognisko między swymi nogami, przez co wytopił lód z butów, po czym ugotował kawę i przysmażył wędzonkę. Było to nędzne i zimne śniadanie. Gdy skończył, zwinął koc. John Bellew skierował się w stronę Chilcoot. Kit wyciągnął do niego rękę.

– Do widzenia, stryjaszku – rzekł.

John Bellew spojrzał na niego i aż zaklął ze zdumienia.

– Niech stryj nie zapomina, że nazywam się Kurzawa – przypomniał Kit.

– Cóż ty będziesz robił?

Kit wskazał ręką w stronę północy i na jezioro chłostane przez wiatr.

– Po cóż wracać, skoro się zaszło tak daleko? – zapytał. – A poza tym mam już przedsmak mięsa – owszem, smaczne. Pójdę dalej.

– Jesteś bez grosza – zaprotestował John Bellew. – Nie masz ekwipunku.

– Ale mam cel w życiu. Pamiętaj o swym bratanku, Krzysztofie Kurzawie Bellew. Znalazł cel w życiu. Jest sługą dostojnego pana. Ma cel w życiu, sto pięćdziesiąt dolarów miesięcznie i koryto. Pójdzie do Dawson z parą dudków i służącym drugiego dostojnego pana jako kucharz obozowy, wioślarz i chłopiec do wszystkiego. A O’Harę z jego _Falą_ niech diabli wezmą! Do widzenia.

John Bellew, osłupiały ze zdumienia, ledwie wybąkał:

– Nie rozumiem.

– Mówią, że szare niedźwiedzie w Yukonie są tłuste – tłumaczył mu Kit. – Mam już tylko jeden komplet bielizny, idę więc poszukać niedźwiedziego mięsa – to wszystko.