-
W empik go
Wyspa św. Teresy - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
1 czerwca 2020
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Wyspa św. Teresy - ebook
Intuicyjny poemat filozoficzno — epicki. Prężność mej istoty jest nieodpartą oczywistością żebraczej aparycji. Kocham ludzi, tylko oni jeszcze tego nie wiedzą. Książkę, w drugiej części, dopełniają wiersze meblujące. Ćwicz swoje serce w dobroci, nie zwołuj ludzi, nie życz im, milcz swój los do końca. Nie ma przyjaciół ten, kto pragnie żyć.
| Kategoria: | Poezja |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-8221-238-9 |
| Rozmiar pliku: | 1,0 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
I. Wesele
W szczęśliwej zgodzie
i palącym smutku
brodzę w morzu
niedorzeczności
Poruszam wachlarzem
uczuć
Jak dzielny zuch
z wątpliwym stanowiskiem
wśród ludzi
myślę o tym,
czego pomyśleć nie można.
Łajdaczę się w bezczynności
W tajemniczym akcie cudu,
w niezwykle silnym
i majestatycznym doznaniu,
co w obrotności języka sapie
z niezdarną gorliwością,
Pragnę boleśnie
i zabiegam o Twą miłość
z pełnią oddania.
Zabierz palącą tęsknotę!
Pokochaj cygana na czerwonym wozie…
Gimnastykuję się jak młody bóg,
wykluczony z grona ludzi porządnych.
Siedzę na umarłym drzewie
bez liści w kształcie serca.
Nie jesteś temu winien…
Zmysłowy przejaw identyczności poznania
Substancja zakutana w skrzypiące
zawiasy bylejakości
Do widzenia,
dziękuję za cukierkiII. Upadek
Nienaturalnie boli niechęć wobec imienia
mocy ducha i słowa.
Pełne zdumienia spoczęło
na wystygłym ołtarzu
wierności…
Najłaskawiej obdarzam nim
splendor eleganckiego
towarzystwa,
co w beznamiętnym tonie
ułudy i konwencjonalnego
kłamstwa,
z religijną mocą czyni mi
zarzut, że istnieję.
Czy to ja rezygnuję z wiary?
Jestem niemoralny.
Pękł dzwon.
Nie dźwięczy już prawda.
Jedyna boleść naszych czasów…
zgromadziła się przed przysadzistą
bramą miejską.
Mały, głupi chłopiec
wrzucony do gotyckiej studni
przez autoryzowanych
zwolenników światła.
Jeszcze wtedy biło jego serce.
Jeszcze żyło,
gdy wołali:
Pod pręgierz!
Bo była w nim tęsknota —
zapomniany składnik osobowości.
Bez zazdrości
Skruszone przypomnienie uchybienia
wobec dostojeństwa czasu.
Niewinna szczęśliwość.
Point d” honneurIII. łania mych emocji
Cóż bym ja znaczył
bez Twej miłości…
Cnoto gwieździsta,
napełniasz mi serce
melodią,
co jest ciszą
duszy.
Obchodzę ostrożnie ołtarz ofiarny,
lecz żywię do Ciebie
intensywny popęd muzyczny…
Czysty płomień miłości
w sercu tego, co boskie…
Czy wyjdziesz za muzyka
wirtuoza
o szlachetnym nazwisku?
Oddaję z całej mocy
dumę poznania
wewnętrzny przymus,
co pierś ludzką
wzdyma,
najbardziej intymnemu
z zaszczytów,
piękna,
ognista matko
mych słów,
Kocham Cię
Wierność na ziemi
jest możliwa
Dogłębność doświadczeń łączy się z rzadka,
lecz ambitna pilność,
co w walce z wybredną
wrażliwością
tworzy niezwykłe dzieła,
jest wyczulona w sprawach
taktu i smaku.
Tylko ten może Cię kochać,
kto wprzódy umarł,
by zostać twórcą.IV. Staszek
Dziękuję Ci przyjacielu,
żeś użyczył mi schronienia,
żeś mi łoże swe oddał,
żeś nie poszczędził
wygodnego fotela.
Żeś mi w końcu pozwolił
wdziać swą koszulę…
dziękuję.
Miałem się u Ciebie
doskonale,
znakomicie,
znalazłem upodobanie
w tym, co najpełniej ludzkie.
Pełne znaczenia,
zagłębione przeżycie
samotności i milczenia
rodzi śmiałe i oryginalne
poczucie piękna.
Jak ten poemat.
Rzeczy te mam opanowane
po mistrzowsku.
Składam hołd
artystycznemu
wyróżnieniu,
siedząc w aksamitnych
spodniach na
aksamitnym fotelu.
Myślę, że wiesz już z jakim
zapałem oddaję się swemu
powołaniuV. św. Teresa
Jestem dziwnie wzruszony
głuchym spokojem
zmarszczonym horyzontem
ławicą wydm piaskowych
białą suknią ozdobioną perłami,
co weszła właśnie do holu…
Pogrążony w kontemplacji
i duchowej podniecie —
może to uczucie pozornego szczęścia? —
widzę analogię
w akcentowaniu karności.
Ja — do treści
Ty, święta Tereso — do formy.
Jedność teoretyczna
i praktyczna działalność
przychodzą w sukurs człowiekowi.
Dają mu punkt oparcia.
Cel ostateczny w poszukiwaniu ojczyzny świętości:
Uchwycić Boga — uchwycić piękno — pojąć prawdę do końca.
(Poraziła mnie biel kości słoniowej, służalczej sztywności)
To znak…
Muszę uważać, by nie zgubić
przyjemności wyrazu tego,
co na granicy spotkania
i rozkoszy ducha,
prowadzi mnie wśród niepokojów sumienia
wprost do człowieka —
do jego cierpienia.
Pochłonięty pracą
i niewidzialny,
wybredny i pełen sprzeczności —
to duma mego poznania —
czuję się powołanym służyć temu,
co wielkość i zaszczyty
zdobywa poza czasem,
w niematerialnej autonomii.
Mistrzowsko opanowana znajomość duszy
zadaje wiele pytań, Tereso
Czy wnętrze światła żywi wstręt i nienawiść do zmysłów?
Czy wszystko, co widzimy, jest tylko iluzją,
oderwanym pojęciem, chwilą oczekującą na śmierć?
Tam jest piękno, gdzie czystość serca
i odwaga, by mówić o prawdzie.
Więc wiedz, św. Tereso — kłaniam się światłu inteligencji —
ulga to dla serca —
że piękno się w proch nie obróci…VI. Uniesienie
Waleczny romantyk,
człowiek głębokiej troski
nie pozwoli o sobie zapomnieć,
nie pozwoli umrzeć miłości,
miłości
miłości, coś serce swe zaplątała
w przygody ciała,
coś umniejszyła kwestii godności,
wyjdę na przeciw Tobie
i po zapachu
w mroku nocy
i bezkształtnym woalu
samogwałtu
odnajdę nowe dzieci
w szkole nieuświadomionego
szczęścia,
w szkole ludzkiej pomyślności…
Nie złość się, kochana,
moja cnoto,
mój śnie różany…
Zbliżę się do okropnych ludzi —
okażę wierność temu szaleństwu.
Wszystko będzie przykryte kurzem,
zanim dostanie się tam deszcz.
Zrozum
uwierz,
że nadejdą huczne weseliska i bachiczna jesień…
Hej, prowadź mnie wietrze,
graj pieśni wartości,
graj,
pędź biały koniu
Nie odchodź, kochana,
bez względu na wszystko,
proszę,
w uniesieniuVII. Lęk
I.
Nie zniewolisz mego serca
Komendancie narodów
nie przygnieciesz ciężarem
Przyczyno melancholii
nie zatrwożysz
Milcząca podróży
(Wiej, wietrze, wiej)
Odpowiem na wezwanie
Staję przed tobą
w świętej służbie dnia powszedniego
bez przyłbicy z rąk…
(Nastręczam Państwu możliwości podziwiania i studiowania tego uroczego zjawiska)
II.
Kochana, przyjmij me odcieleśnione słowa —
natarczywość poważnego chłopca —
ujmij mnie w łaskawej pamięci
i oddaj, w najśliczniejszym ulubieniu,
honory złotej regule.
Uklęknij w uniwersalnym szacunku.
Ja, próżnujący wędrowiec,
niemy samotnik i niepokój
ukazuję ten specyficzny
moralny niuans, przenikając
tajemnicę Twego przerażenia.
Na przekór wyuzdanemu porządkowi dnia
W szczęśliwej zgodzie
i palącym smutku
brodzę w morzu
niedorzeczności
Poruszam wachlarzem
uczuć
Jak dzielny zuch
z wątpliwym stanowiskiem
wśród ludzi
myślę o tym,
czego pomyśleć nie można.
Łajdaczę się w bezczynności
W tajemniczym akcie cudu,
w niezwykle silnym
i majestatycznym doznaniu,
co w obrotności języka sapie
z niezdarną gorliwością,
Pragnę boleśnie
i zabiegam o Twą miłość
z pełnią oddania.
Zabierz palącą tęsknotę!
Pokochaj cygana na czerwonym wozie…
Gimnastykuję się jak młody bóg,
wykluczony z grona ludzi porządnych.
Siedzę na umarłym drzewie
bez liści w kształcie serca.
Nie jesteś temu winien…
Zmysłowy przejaw identyczności poznania
Substancja zakutana w skrzypiące
zawiasy bylejakości
Do widzenia,
dziękuję za cukierkiII. Upadek
Nienaturalnie boli niechęć wobec imienia
mocy ducha i słowa.
Pełne zdumienia spoczęło
na wystygłym ołtarzu
wierności…
Najłaskawiej obdarzam nim
splendor eleganckiego
towarzystwa,
co w beznamiętnym tonie
ułudy i konwencjonalnego
kłamstwa,
z religijną mocą czyni mi
zarzut, że istnieję.
Czy to ja rezygnuję z wiary?
Jestem niemoralny.
Pękł dzwon.
Nie dźwięczy już prawda.
Jedyna boleść naszych czasów…
zgromadziła się przed przysadzistą
bramą miejską.
Mały, głupi chłopiec
wrzucony do gotyckiej studni
przez autoryzowanych
zwolenników światła.
Jeszcze wtedy biło jego serce.
Jeszcze żyło,
gdy wołali:
Pod pręgierz!
Bo była w nim tęsknota —
zapomniany składnik osobowości.
Bez zazdrości
Skruszone przypomnienie uchybienia
wobec dostojeństwa czasu.
Niewinna szczęśliwość.
Point d” honneurIII. łania mych emocji
Cóż bym ja znaczył
bez Twej miłości…
Cnoto gwieździsta,
napełniasz mi serce
melodią,
co jest ciszą
duszy.
Obchodzę ostrożnie ołtarz ofiarny,
lecz żywię do Ciebie
intensywny popęd muzyczny…
Czysty płomień miłości
w sercu tego, co boskie…
Czy wyjdziesz za muzyka
wirtuoza
o szlachetnym nazwisku?
Oddaję z całej mocy
dumę poznania
wewnętrzny przymus,
co pierś ludzką
wzdyma,
najbardziej intymnemu
z zaszczytów,
piękna,
ognista matko
mych słów,
Kocham Cię
Wierność na ziemi
jest możliwa
Dogłębność doświadczeń łączy się z rzadka,
lecz ambitna pilność,
co w walce z wybredną
wrażliwością
tworzy niezwykłe dzieła,
jest wyczulona w sprawach
taktu i smaku.
Tylko ten może Cię kochać,
kto wprzódy umarł,
by zostać twórcą.IV. Staszek
Dziękuję Ci przyjacielu,
żeś użyczył mi schronienia,
żeś mi łoże swe oddał,
żeś nie poszczędził
wygodnego fotela.
Żeś mi w końcu pozwolił
wdziać swą koszulę…
dziękuję.
Miałem się u Ciebie
doskonale,
znakomicie,
znalazłem upodobanie
w tym, co najpełniej ludzkie.
Pełne znaczenia,
zagłębione przeżycie
samotności i milczenia
rodzi śmiałe i oryginalne
poczucie piękna.
Jak ten poemat.
Rzeczy te mam opanowane
po mistrzowsku.
Składam hołd
artystycznemu
wyróżnieniu,
siedząc w aksamitnych
spodniach na
aksamitnym fotelu.
Myślę, że wiesz już z jakim
zapałem oddaję się swemu
powołaniuV. św. Teresa
Jestem dziwnie wzruszony
głuchym spokojem
zmarszczonym horyzontem
ławicą wydm piaskowych
białą suknią ozdobioną perłami,
co weszła właśnie do holu…
Pogrążony w kontemplacji
i duchowej podniecie —
może to uczucie pozornego szczęścia? —
widzę analogię
w akcentowaniu karności.
Ja — do treści
Ty, święta Tereso — do formy.
Jedność teoretyczna
i praktyczna działalność
przychodzą w sukurs człowiekowi.
Dają mu punkt oparcia.
Cel ostateczny w poszukiwaniu ojczyzny świętości:
Uchwycić Boga — uchwycić piękno — pojąć prawdę do końca.
(Poraziła mnie biel kości słoniowej, służalczej sztywności)
To znak…
Muszę uważać, by nie zgubić
przyjemności wyrazu tego,
co na granicy spotkania
i rozkoszy ducha,
prowadzi mnie wśród niepokojów sumienia
wprost do człowieka —
do jego cierpienia.
Pochłonięty pracą
i niewidzialny,
wybredny i pełen sprzeczności —
to duma mego poznania —
czuję się powołanym służyć temu,
co wielkość i zaszczyty
zdobywa poza czasem,
w niematerialnej autonomii.
Mistrzowsko opanowana znajomość duszy
zadaje wiele pytań, Tereso
Czy wnętrze światła żywi wstręt i nienawiść do zmysłów?
Czy wszystko, co widzimy, jest tylko iluzją,
oderwanym pojęciem, chwilą oczekującą na śmierć?
Tam jest piękno, gdzie czystość serca
i odwaga, by mówić o prawdzie.
Więc wiedz, św. Tereso — kłaniam się światłu inteligencji —
ulga to dla serca —
że piękno się w proch nie obróci…VI. Uniesienie
Waleczny romantyk,
człowiek głębokiej troski
nie pozwoli o sobie zapomnieć,
nie pozwoli umrzeć miłości,
miłości
miłości, coś serce swe zaplątała
w przygody ciała,
coś umniejszyła kwestii godności,
wyjdę na przeciw Tobie
i po zapachu
w mroku nocy
i bezkształtnym woalu
samogwałtu
odnajdę nowe dzieci
w szkole nieuświadomionego
szczęścia,
w szkole ludzkiej pomyślności…
Nie złość się, kochana,
moja cnoto,
mój śnie różany…
Zbliżę się do okropnych ludzi —
okażę wierność temu szaleństwu.
Wszystko będzie przykryte kurzem,
zanim dostanie się tam deszcz.
Zrozum
uwierz,
że nadejdą huczne weseliska i bachiczna jesień…
Hej, prowadź mnie wietrze,
graj pieśni wartości,
graj,
pędź biały koniu
Nie odchodź, kochana,
bez względu na wszystko,
proszę,
w uniesieniuVII. Lęk
I.
Nie zniewolisz mego serca
Komendancie narodów
nie przygnieciesz ciężarem
Przyczyno melancholii
nie zatrwożysz
Milcząca podróży
(Wiej, wietrze, wiej)
Odpowiem na wezwanie
Staję przed tobą
w świętej służbie dnia powszedniego
bez przyłbicy z rąk…
(Nastręczam Państwu możliwości podziwiania i studiowania tego uroczego zjawiska)
II.
Kochana, przyjmij me odcieleśnione słowa —
natarczywość poważnego chłopca —
ujmij mnie w łaskawej pamięci
i oddaj, w najśliczniejszym ulubieniu,
honory złotej regule.
Uklęknij w uniwersalnym szacunku.
Ja, próżnujący wędrowiec,
niemy samotnik i niepokój
ukazuję ten specyficzny
moralny niuans, przenikając
tajemnicę Twego przerażenia.
Na przekór wyuzdanemu porządkowi dnia
więcej..
