Z tamtej strony dolara - ebook

ROZDZIAŁ 1

Był sierpień i nie powinien padać deszcz. Może deszcz to za mocne określenie dla mokrej mgiełki, która zamazywała krajobraz i utrzymywała w stałym ruchu wycieraczki na szybie mego wozu. Znajdowałem się mniej więcej w połowie drogi pomiędzy Los Angeles i San Diego, jadąc w kierunku południowym.

Szkoła położona była w bok od drogi, po mojej prawej stronie, na własnym dużym terenie, rozciągającym się wzdłuż wybrzeża. Bliżej morza zauważyłem smętne błyski kałuży, której miejscowość zawdzięczała swą nazwę, Laguna Perdida. Błękitna czapla, maleńka z tej odległości, stała jak nieruchoma figurka na brzegu pomarszczonej wody.

Wjechałem na teren szkoły przez bramę, która automatycznie uniosła się w górę. Siwy mężczyzna w mundurze z granatowego sukna wynurzył się z budki i szedł kulejąc w moją stronę.

– Ma pan przepustkę?

– Doktor Sponti chce się ze mną zobaczyć. Moje nazwisko Archer.

– W porządku, mam tu zanotowane pana nazwisko. – Z przedniej kieszeni kurtki wyjął listę napisaną na maszynie i wywijał nią przed moimi oczyma, jak gdyby chciał się pochwalić, że umie czytać. – Może pan zaparkować przed budynkiem administracyjnym. Biuro pana Spontiego jest na wprost, w głębi. – Zrobił ruch ręką, wskazując otynkowany budynek położony sto jardów dalej, przy drodze.

Podziękowałem mu. Zaczął kuśtykać z powrotem do budki, potem przystanął, odwrócił się i uderzył po nodze.

– Paskudne kolano, pierwsza wojna światowa!

– Nie wygląda pan na tyle lat.

– Bo też ich nie mam. Miałem piętnaście, kiedy się zaciągnąłem, a powiedziałem, że mam osiemnaście. Niektórym chłopcom stąd – rzekł z nagłym błyskiem w oczach rozglądając się wokoło – przydałoby się spróbować, jak to smakuje.

Chłopców nigdzie nie było widać. Budynki szkolne, daleko jeden od drugiego pośród pustych przestrzeni i gajów eukaliptusowych, stały pod szarym niebem niby porozrzucane elementy nie wybudowanego miasta.

– Zna pan chłopaka Hillmanów? – spytałem strażnika.

– Słyszałem o nim. Rozrabiacz. Narobił zamieszania w całym East Hall, zanim prysnął. Patch dostał nieomal ataku szału przez niego.

– Kto to jest Patch?

– Pan Patch – odrzekł niechętnie – jest nadzorcą chłopców w East Hall. Mieszka tam razem z nimi i robi piekło o byle co, taki z niego nerwus.

– Co takiego zrobił Hillman?

– Próbował zorganizować bunt, jak twierdzi Patch. Powiedział, że chłopcy w szkole mają prawa obywatelskie jak wszyscy inni. To zresztą nieprawda. Są wszyscy niepełnoletni, a większość ma nie całkiem dobrze w głowie. Nie uwierzyłby pan, jakie rzeczy widziałem tu w ciągu czternastu lat spędzonych przy tej bramie.

– Czy Tom Hillman uciekł tą bramą?

– Nie. Przelazł przez płot. Wyciął otwór w drzwiach sypialni chłopców i wymknął się w środku nocy.

– Przedwczoraj w nocy?

– Tak. Już jest pewnie w domu.

Chyba nie. Gdyby tam był, mnie nie byłoby tutaj.

Doktor Sponti musiał widzieć, jak parkowałem samochód. Czekał na mnie w pokoju sekretarki, w części odgrodzonej balustradą, przed drzwiami swego gabinetu. W lewej ręce trzymał szklankę z maślanką, a w prawej dietetyczny sucharek. Wepchnął go do ust i podał mi rękę na powitanie, przełykając gwałtownie.

– Miło mi widzieć pana.

Był to brunet o kwitnącej cerze, tęgi, z tym lekko zdesperowanym wyglądem człowieka, który musi schudnąć. Odgadywałem, że łatwo poddawał się emocji – to charakterystyczne mruganie oka – ale nauczył się panować nad swymi uczuciami. Miał na sobie kosztowny, klasycznego kroju garnitur w jodełkę, trochę luźno na nim wiszący. Jego ręka była miękka i zziębnięta.

Doktor Sponti przypominał mi wszystkich przedsiębiorców pogrzebowych, z jakimi miałem do czynienia. Nawet jego gabinet, z ciemnymi, mahoniowymi meblami i szarym światłem przy oknie, miał nieco pogrzebowy wygląd, jak gdyby szkoła i jej dyrektor stale obchodzili żałobę po uczniach.

– Proszę, niech pan siada – rzekł z odcieniem melancholii w głosie. – Mamy tu pewien kłopot, jak już panu mówiłem przez telefon. Na ogół nie zatrudniamy prywatnych detektywów, żeby – hm – nokłonić naszych zbłąkanych chłopców do powrotu. Ale obawiam się, że tu chodzi o dość szczególny przypadek.

– Dlaczego szczególny?

Sponti wypił parę łyków maślanki i czubkiem języka polizał górną wargę.

– Przepraszam. Czy mogę panu zaproponować śniadanie?

– Nie, dziękuję.

– Nie to – wstrząsnął gęstym płynem w szklance. – Mógłbym posłać po coś gorącego do stołówki. Dzisiaj w karcie są sznycelki cielęce.

– Nie, dziękuję. Chciałbym raczej zdobyć informacje potrzebne mi, żebym się mógł zabrać do roboty. Dlaczego pan mnie wezwał do złapania zbiega? Musicie ich tu mieć dużo.

– Nie tak dużo, jak można by przypuszczać. Większość naszych chłopców przystosowuje się łatwo i z czasem szkoła staje się ośrodkiem ich zainteresowań. Mamy dla nich bogaty i urozmaicony program. Ale Thomas Hillman był tutaj niecały tydzień i zapowiadał się niezbyt obiecująco, jeśli chodzi o grupowe współżycie. To bardzo trudny młody człowiek.

– I dlatego przypadek jest szczególny?

– Będę z panem szczery, panie Archer – powiedział z wahaniem. – Szkoła znalazła się w drażliwej sytuacji. Przyjąłem Toma Hillmana wbrew memu przekonaniu i nie znając całej jego historii, po prostu dlatego, że ojciec na to nalegał. A teraz Ralph Hillman nam przypisuje winę za ucie... to znaczy za to, że jego syn wymknął się stąd podstępnie. Hillman grozi procesem, jeśli chłopcu stanie się krzywda. Sąd nie przyjąłby tego oskarżenia – mieliśmy już podobne wypadki – ale mogłoby to bardzo zaszkodzić naszej opinii. Patch istotnie postąpił niewłaściwie – dodał prawie do siebie.

– Co zrobił Patch?

– Boję się, że niepotrzebnie był zbyt gwałtowny. Nie, żebym potępiał go za to od strony ludzkiej. Ale najlepiej niech pan sam pomówi z Patchem. On może panu podać wszystkie szczegóły dotyczące hm... odejścia Toma.

– Chciałbym potem z nim porozmawiać. Ale pan może mi więcej powiedzieć o tym chłopcu.

– Nie tak dużo, jak bym chciał. Prosimy rodziny lub ich lekarzy o podanie szczegółowego życiorysu wstępujących do nas uczniów. Pan Hillman obiecał napisać, ale tego nie zrobił. A mnie było bardzo trudno wydobyć z niego jakiekolwiek fakty. Jest niezwykle wyniosły i łatwo wpada w złość.

– I bogaty?

– Nie znam jego stanu majątkowego według Duna i Bradstreeta . Większość naszych rodziców jest dobrze sytuowana – dodał prędko, z uśmieszkiem zadowolenia.

– Chciałbym zobaczyć się z Hillmanem. Czy on mieszka w mieście?

– Tak, ale niech pan nie próbuje, przynajmniej dzisiaj. Przed chwilą znów do mnie telefonował i to rozdrażniłoby go jeszcze bardziej.

Sponti wstał zza swego biurka i podszedł do okna, które wychodziło na parking. Poszedłem za nim. Drobny deszcz za oknem wisiał w powietrzu niby dostrzegalny smutek.

– Potrzebny mi jest jeszcze dokładny rysopis chłopca i wszystko, czego mi się uda dowiedzieć o jego zwyczajach.

– Patch zrobi to lepiej niż ja. Był z nim w codziennym kontakcie. Może pan również porozmawiać z jego wychowawczynią, panią Mallow. To doświadczona osoba, z dużym darem obserwacji.

– Miejmy nadzieję, że ktoś ten dar posiada. – Sponti zaczynał mnie niecierpliwić. Najwidoczniej uważał, że im mniej mi mówi o nieobecnym chłopcu, tym mniej rzeczywiste jest jego zniknięcie. – Ile on ma lat, jeśli to nie należy do informacji zastrzeżonych.

Sponti spojrzał z ukosa, a jego obwisłe policzki lekko poczerwieniały.

– Protestuję przeciwko pańskiemu tonowi.

– To pańskie prawo. Ile lat ma Tom Hillman?

– Siedemnaście.

– Czy ma pan jego fotografię?

– Rodzina nie dała mi żadnej, choć żądamy tego zgodnie ze zwyczajem. Mogę panu krótko opisać, jak wygląda. Robi wrażenie bardzo przyzwoitego młodego człowieka, jeśli nie zważać na ponury zazwycżaj wyraz twarzy. Wysoki, około sześciu stóp wzrostu, wydaje się starszy, niż jest.

– Oczy?

– Ciemnoniebieskie, zdaje się. Włosy ciemnoblond. Rysy ma wyraziste, nos tak zwany orli, jak jego ojciec.

– Znaki szczególne?

– Nie wiem o żadnych – wzruszył ramionami.

– Dlaczego go tu oddano?

– Na kurację, oczywiście. Ale nie przebywał dość długo, żeby skorzystać.

– Właściwie co mu zarzucano? Powiedział pan, że miał trudny charakter, ale to określenie bardzo ogólnikowe.

– Nie może być inne. Trudno powiedzieć, co dolega chłopcom w tym burzliwym wieku. Często pomagamy im nie wiedząc jak ani dlaczego. W każdym razie nie jestem doktorem medycyny.

– Myślałem, że tak.

– Nie. Wśród naszego personelu oczywiście są lekarze, zarówno interniści, jak psychiatrzy. Rozmowa z nimi wiele by panu nie dała. Wątpię, czy Tom był dość długo, żeby jego lekarz w ogóle go widział. Niewątpliwie jednak emocjonalnie reprezentował wysoki poziom.

– Co to znaczy?

– To znaczy powyżej możliwości kontroli. Był w złym stanie, kiedy ojciec go tu przywiózł. Daliśmy mu środki uspokajające, ale te nie na wszystkich działają jednakowo.

– Sprawił panu dużo kłopotu?

– Prawdę mówiąc, tak. Wątpię, czy przyjmiemy go z powrotem, jeśli wróci.

– Ale wynajmuje mnie pan po to, żeby go znaleźć.

– Nie mam innego wyboru.

Omówiliśmy sprawy finansowe i wręczył mi czek. Potem ruszyłem do East Hall. Nim wszedłem do środka budynku, żeby zobaczyć się z panem Patchem, odwróciłem się i spojrzałem na góry po przeciwległej stronie. Majaczyły niby na wpół zapomniane twarze za woalką. Błękitna czapla uniosła się znad brzegu błotnistego rozlewiska i poszybowała ich kierunku.ROZDZIAŁ 2

East Hall był to ciężki, jednopiętrowy budynek o białych murach, który dziwnie nie pasował do tego rozległego pejzażu. Jego raczej odpychający wygląd łączył się w pewien sposób z wysoko umieszczonymi okienkami o szczelnie zapuszczonych żaluzjach. Albo z panującym powszechnie przekonaniem, że to rodzaj więzienia, które ma uważać, że nim nie jest. Spiczaste krzewy pyracantha obrzeżające trawnik przed budynkiem robiły wrażenie raczej ogrodzenia niż ozdoby. Trawa wydawała się przygnębiona, nawet w czasie deszczu.

Podobnie wyglądali chłopcy rzędem wchodzący przez drzwi frontowe, w chwili kiedy nadszedłem. Chłopcy w różnym wieku, od dwunastu do dwudziestu lat, chłopcy różnej budowy i wzrostu, z jedną tylko wspólną cechą: wszyscy maszerowali jak niedobitki armii. Przypominali mi tych młodziutkich żołnierzy, których wzięliśmy do niewoli nad Renem w ostatnich dniach drugiej wojny.

Dwaj uczniowie utrzymywali pewien porządek w szeregu. Wszedłem za nimi do obszernej sali, której umeblowanie wykazywało ślady zniszczenia. Dwaj nadzorujący uczniowie poszli prosto do stołu pingpongowego w rogu, chwycili rakietki i natychmiast przystąpili do gry piłeczką, którą jeden z nich wyjął z kieszeni wiatrówki. Sześciu czy siedmiu chłopców zaczęło im się przyglądać. Czterech czy pięciu zasiadło czytać komiksy. Większość pozostałych stała bezczynnie dokoła, obserwując moją osobę.

Młodzieniec z obrośniętą twarzą, który powinien zacząć się już golić, podszedł do mnie z uśmiechem. Uśmiech był żywy, ale pierzchł w mgnieniu oka, jak złudzenie optyczne. Stanął tak blisko, że niemal otarł się o mnie ramieniem. Czasem psy się tak ocierają, żeby okazać swoją przyjaźń.

– Pan jest nowym nadzorcą?

– Nie. Myślałem, że pan Patch ma nad wami nadzór.

– Nie na długo.

Kilku młodszych chłopców zachichotało. Włochaty młodzian odpowiedział jak aktor, którego oklaskano:

– To jest oddział furiatów. Nikt tu długo nie wytrzymuje.

– Nie wydaje mi się taki groźny. Gdzie jest pan Patch?

– Po drugiej stronie w stołówce. Za chwilę tu będzie. Potem mamy rozrywki zorganizowane.

– Jak na swój wiek to jesteś dość cyniczny. Ile masz lat?

– Dziewięćdziesiąt dziewięć. – Jego audytorium wydało zachęcające pomruki. – Pan Patch ma dopiero czterdzieści dziewięć. Trudno mu występować w roli mego ojca.

– Może mógłbym porozmawiać z panią Mallow.

– Jest w swoim pokoju i pije obiad. Pani Mallow zawsze tylko pije posiłki. – Wesoła złośliwość w jego oczach zaprawiona była goryczą. – Czy pan jest ojcem?

– Nie.

W głębi sali rozlegał się odgłos piłeczki pingpongowej, niby obojętna rozmowa.

Jeden z przysłuchujących się chłopców przemówił:

– On nie jest ojcem.

– Może jest matką? – rzekł owłosiony chłopiec. – Pan jest matką?

– Nie wygląda na matkę. Nie ma biustu.

– Moja matka nie ma biustu – rzekł trzeci chłopiec. – Dlatego czuję się wyalienowany.

– Przestańcie, chłopcy! – Najgorsze było, że oni pragnęli, żebym był ojcem, a nawet matką jednego z nich, i pragnienie to wyrażało się w ich oczach. – Nie chcecie chyba, żebym i ja czuł się wyalienowany, prawda?

Nikt nie odpowiedział. Włochaty chłopak uśmiechnął się do mnie. Trwało to jednak dłużej niż pierwszy uśmiech.

– Jak pan się nazywa? Ja jestem Frederick Tyndal Trzeci.

– A ja Lew Archer Pierwszy.

Odciągnąłem go od jego audytorium. Wyrwał mi się, ale poszedł za mną i usiadł obok na sponiewieranym, obitym skórą tapczanie. Któryś z młodszych chłopców nastawił zdartą płytę na gramofonie. Dwaj inni zaczęli z sobą tańczyć w takt piosenki śpiewanej ochrypłym głosem, jakby parodiowanej.

– Fred, znałeś Toma Hillmana?

– Trochę. Pan jest jego ojcem?

– Nie. Powiedziałem, że nie jestem niczyim ojcem.

– Dorośli niekoniecznie mówią prawdę. – Wyrywał sobie włoski na brodzie, jakby złościły go te oznaki dorastania. – Mój ojciec powiedział, że mnie wysyła do szkoły wojskowej. Jest grubą rybą w rządzie stanu – dodał obojętnie, bez akcentu dumy, a potem innym tonem: – Tom Hillman też nie mógł dojść do ładu ze swoim ojcem. Więc kolej przyniosła go tutaj. Jednotorowa Kolej do Czarodziejskiego Królestwa. – Wyszczerzył zęby w dzikim, ekstatycznym i beznadziejnym grymasie.

– Czy Tom mówił ci coś o tym?

– Trochę. Niedługo tu był. Pięć dni. Sześć. Przyjechał w niedzielę wieczorem i dał nogę w sobotę wieczorem. – Wiercił się niespokojnie na pękającej skórze. – Pan jest gliniarzem?

– Nie.

– Właśnie byłem ciekaw. Bo zadaje pan takie pytania jak glina.

– Czy Tom zrobił coś, co mogłoby interesować gliny?

– Wszyscy coś takiego robimy, czy nie? – Jego gorące i chłodne na przemian spojrzenie obiegło salę i zatrzymało się na rozpaczliwie dziwacznych wyczynach tańczących chłopców. – Do East Hall kwalifikuje się tylko młodocianych przestępców. Ja sam byłem występnym organizatorem machlojki. Podrobiłem nazwisko jakiegoś dygnitarza na czeku na pięćdziesiąt dolarów i pojechałem na weekend do San Francisco.

– A co zrobił Tom?

– Ukradł samochód, zdaje się. To było jego pierwsze przestępstwo, mówił, i łatwo dostałby zawieszenie. Ale jego ojciec nie chciał rozgłosu, dlatego wpakował go tutaj. Przypuszczam, że doszło do starcia między nim a ojcem.

– Rozumiem.

– Dlaczego pan się tak przyczepił do Toma?

– Mam go odnaleźć, Fred.

– I sprowadzi go pan z powrotem tutaj?

– Wątpię, czy go przyjmą.

– Szczęściarz z niego. – Mniej czy bardziej nieświadomie znów się do mnie przysunął. Czułem zapach jego zaniedbanych włosów i ciała, a także jego smutek. – Sam bym stąd prysnął, gdybym miał się gdzie podziać. Ale Gruba Ryba zawróciłaby mnie do tej przystani dla zbłąkanej młodzieży. Zresztą w ten sposób może zaoszczędzić forsy.

– A Tom miał się gdzie podziać?

Gwałtownie zadarł głowę i spojrzał mi w oczy z ukosa.

– Tego nie powiedziałem.

– Pytam się o to.

– Nie powiedziałby mi, gdyby miał.

– Z kim w szkole trzymał się najbliżej.

– Z nikim się nie trzymał. Był taki wzburzony, kiedy tu przyjechał, że go umieścili samego, w osobnym pokoju. Wszedłem tam któregoś wieczora i zagadałem do niego, ale niewiele mi powiedział.

– Nie mówił, dokąd zamierza się udać?

– Nic nie zamierzał. Próbował zorganizować bunt w sobotę wieczorem, ale reszta nas stchórzyła. No więc spłynął. Wydawał się bardzo rozdrażniony.

– Miał jakieś zaburzenia psychiczne?

– Czy każdy z nas ich nie ma? – stuknął się w skroń i zrobił minę idioty. – Powinien pan zobaczyć mój test.

– Innym razem.

– Zapraszam pana.

– To ważna sprawa, Fred. Tom jest bardzo młody i rozdrażniony, jak sam powiedziałeś. Nie ma go już od dwóch dni i mógł się wpakować w porządną kabałę.

– Gorszą niż ta?

– Wiesz dobrze, bo inaczej sam byś był po drugiej stronie płotu. Czy Tom wspomniał coś, dokąd się wybiera?

Chłopiec nie odpowiedział.

– Przypuszczam więc, że coś ci mówił.

– Nie. – Ale unikał mego spojrzenia.

Pan Patch wszedł do sali i zmieniła się beztroska atmosfera. Tańczący chłopcy udawali, że się mocują, komiksy znikły jak pliki skradzionych banknotów. Grający w ping-ponga odrzucili piłeczkę.

Patch był mężczyzną w średnim wieku, o przerzedzonych włosach i byczym karku. Dwurzędowa brunatna marynarka ciasno opinała jego korpulentny tors. Przez twarz przebiegała fałda szyderczego i władczego grymasu, który nie pasował do zmysłowych małych ust. Kiedy rozglądał się po sali, zauważyłem przekrwione białka jego oczu.

Wielkimi krokami podszedł do adaptera i wyłączył go.

– Pora obiadowa nie jest porą na muzykę, chłopcy – rozległ się jego głos wśród grobowej ciszy. – Muzyka jest po kolacji od siódmej trzydzieści. – Zwrócił się do jednego z grających w ping-ponga. – Zapamiętaj to sobie, Deering. Żadnej muzyki w dzień. Jesteś za to odpowiedzialny.

– Tak jest, proszę pana.

– Graliście w ping-ponga?

– Właśnie zaczęliśmy, proszę pana.

– Skąd wzięliście piłeczkę? O ile mi wiadomo, piłeczki są zamknięte w moim biurku.

– Jak najbardziej, proszę pana.

– Więc skąd wzięliście tę, którą graliście?

– Nie wiem, proszę pana. – Deering grzebał po kieszeniach wiatrówki. Robił wrażenie głupkowatego, a wystająca grdyka wyglądała jak ukryta piłeczka pingpongowa. – Chyba ją musiałem znaleźć.

– Gdzie znalazłeś? W moim biurku?

– Nie, proszę pana. Pewnie gdzieś była na podwórzu.

Pan Patch podszedł ku niemu melodramatycznie skradającym się krokiem. Kiedy przechodził przez salę, chłopcy za jego plecami zaczęli się wykrzywiać, machać ramionami, podskakiwać i kręcić się w kółko. Jeden z tych, którzy tańczyli, bez hałasu opadł na podłogę i naśladując gest podrzynania sobie gardła, przybrał pozę umierającego gladiatora na jedną mrożącą krew w żyłach sekundę, po czym wstał.

Patch mówił tonem człowieka przytłoczonego wszystkim, co przecierpiał:

– Kupiłeś ją, prawda, Deering? Wiesz, że przepisy zabraniają wychowankom przynosić prywatne piłeczki pingpongowe z własnej inicjatywy. Wiesz o tym, prawda? Jesteś przewodniczącym Zgromadzenia Prawodawczego East Hall, sam pomagałeś układać te przepisy, prawda?

– Tak, proszę pana.

– No, więc oddaj mi ją.

Chłopiec wręczył Patchowi piłeczkę. Patch schylił się, żeby położyć ją na podłodze (w tym czasie jeden z chłopców za jego plecami udawał, że go kopie) i rozgniótł obcasem. Podał Deeringowi nieszczęsną piłeczkę.

– Przykro mi, Deering. Muszę przestrzegać przepisów, tak jak i ty. – Zwrócił się do chłopców w sali, którzy pod jego spojrzeniem co prędzej przybrali potulny wygląd, i powiedział łagodnie: – No, chłopcy, co tam teraz jest w programie?

– Myślę, że ja – powiedziałem wstając z tapczanu. Przedstawiłem mu się i spytałem, czy nie mógłbym z nim porozmawiać na osobności.

– Ależ naturalnie – powiedział z nerwowym uśmieszkiem, jakbym rzeczywiście miał być jego następcą – niech pan pozwoli do mego gabinetu, jeśli go można tak nazwać. Deering i Bronson, zostawiam chłopców pod waszym nadzorem.

Gabinet był klitką bez okna, w której stało zaśmiecone biurko i dwa zwykłe krzesła. Zamknął drzwi przed hałasem, jaki napływał korytarzem z sali, zapalił lampę na biurku i usiadł z westchnieniem.

– Trzeba ich trzymać w ryzach – powiedział jak człowiek odmawiający swoje modlitwy. – Pan chciał porozmawiać o jednym z moich chłopców?

– O Tomie Hillmanie.

Zmieszał się na dźwięk tego nazwiska.

– Czy pan występuje z ramienia jego ojca?

– Nie. Przysłał mnie do pana doktor Sponti. Jestem prywatnym detektywem.

– Ach tak – wydął wargi z pewnego rodzaju niezadowoleniem – przypuszczam, że doktor Sponti winę zwalił na mnie, jak zwykle.

– Powiedział coś na temat niepotrzebnej gwałtowności.

– Nonsens! – zaciśniętą pięścią uderzył w biurko stojące pomiędzy nim a mną. Twarz jego nabiegła krwią. Potem zbladła przerażająco, jak nie wywołana fotografia. Jedynie czerwonawe białka zachowały swoją barwę. – Sponti nie ma tu do czynienia ze zwierzętami. To moja rzecz wiedzieć, kiedy jest potrzebna dyscyplina fizyczna. Mam dwadzieścia pięć lat praktyki z młodzieżą.

– Widzę, że na pana działa przygnębiająco.

Zapanował nad sobą, z wysiłkiem, od którego skurczyła mu się twarz.

– O, nie, bardzo lubię tę pracę, jestem jej szczerze oddany. Zresztą to jedyna rzecz, której się nauczyłem. Lubię chłopców i oni mnie lubią.

– Mogłem się o tym przekonać.

Puścił mimo uszu moją ironię.

– Byłbym w dobrej komitywie z Tomem Hillmanem, gdyby wytrzymał.

– A dlaczego nie wytrzymał.

– Uciekł. Wie pan o tym. Ukradł ogrodnikowi sekator i przeciął nim kratę w oknie sypialni.

– Dokładnie kiedy to było?

– W sobotę w nocy, jakoś tak pomiędzy moim obchodem o jedenastej i apelem rannym.

– A co się stało przedtem?

– Ma pan na myśli sobotni wieczór? Podburzał innych chłopców, namawiał ich do napaści na personel. Wyszedłem z jadalni po kolacji i stąd słyszałem go, jak przemawiał. Usiłował przekonać chłopców, że zostali pozbawieni swoich praw i powinni o nie walczyć. Na niektórych, bardziej podatnych, zrobiło to wrażenie. Ale kiedy kazałem Hillmanowi zamilknąć, tylko on jeden rzucił się na mnie.

– Uderzył pana?

– Ja pierwszy go uderzyłem – powiedział Patch. – Nie ukrywam tego. Musiałem utrzymać mój autorytet wobec innych. – Potarł pięści. – Rozłożyłem go lekko. Trzeba zademonstrować męską siłę. Kiedy poczują, że dostali po skórze, stają się potulni. Trzeba ich nauczyć szacunku.

– Co się stało potem? – zapytałem, żeby mu przerwać.

– Pomogłem mu wrócić do jego pokoju i poinformowałem Spontiego o zajściu. Uważałem, że chłopca powinno się trzymać w izolatce. Ale Sponti odwołał moje polecenie. Hillman nie uciekłby, gdyby Sponti pozwolił mi zamknąć go w pokoju obitym materacami. Między nami mówiąc, Sponti popełnił błąd. – Przerwał nagle i powiedział cichym głosem: – Niech mu pan tego wszystkiego nie powtarza.

– Dobrze.

Zaczynałem tracić nadzieję, że uda mi się wyciągnąć z Patcha jakieś szczegóły pożyteczne. Był to człowiek w stanie ruiny, nie lepszym niż meble w sali rekreacyjnej. Hałas dochodzący stamtąd stawał się coraz głośniejszy. Patch wstał ociągając się.

– Muszę wrócić, zanim rozniosą salę.

– Chciałem jeszcze zapytać, jak pan przypuszcza, dokąd mógł się stąd udać Tom Hillman?

Patch zastanowił się nad moim pytaniem. Zdawało się, że trudno mu sobie wyobrazić świat zewnętrzny, w którym znikł chłopiec.

– Los Angeles – rzekł w końcu. – Zwykle kierują się na Los Angeles. Albo do San Diego i w stronę granicy.

– Albo na wschód?

– Jeśli ich rodzice mieszkają na wschodzie, czasem obierają ten kierunek.

– Albo na zachód, przez ocean – drażniłem się z nim.

– I tak bywa. Jeden z chłopców ukradł łódź i popłynął na wyspy.

– Dużo ich musi stąd uciekać.

– Z biegiem lat uzbierało się tego sporo. Sponti jest przeciwny ostrym środkom bezpieczeństwa, jakie stosowaliśmy w Juvenile Hall. Przy tej liczbie ucieczek dziwię się, że z tą jedną robi tyle szumu. Chłopiec wróci tu, prawie zawsze tak bywa.

Mówił tak, jakby go to bynajmniej nie cieszyło.

Ktoś zastukał do drzwi za moimi plecami.

– Pan Patch? – odezwał się zza ścianki głos kobiecy.

– Tak, pani Mallow.

– Chłopcy się rozbrykali. Nie chcą mnie słuchać. Co pan tam robi?

– Rozmawiam. Sponti mi przysłał pewnego człowieka.

– Świetnie. Potrzebujemy człowieka.

– Tak? – potrącił mnie otwierając drzwi. – Proszę, niech pani schowa dla siebie swoje dowcipy, pani Mallow. Wiem o paru rzeczach, które Sponti także bardzo chciałby wiedzieć.

– I ja tak samo – odpowiedziała kobieta.

Mocno uróżowana, z rudymi włosami uczesanymi w grzywkę na czole, miała na sobie ciemną, wizytową suknię, która wyszła z mody dziesięć lat temu, i kilka sznurków sztucznych pereł. Twarz jej była dość miła, mimo oczu, których blask zgasiły przeżywane i oglądane cierpienia.

Rozpromieniła się na mój widok.

– Hello.

– Nazywam się Archer – powiedziałem. – Doktor Sponti polecił mi zbadać sprawę zniknięcia Toma Hillmana.

– Wyglądał na bardzo przyzwoitego chłopca – powiedziała – przynajmniej dopóki nie zajął się nim nasz miejscowy Markiz de Sade.

– Działałem w obronie własnej – zawołał Patch. – Bicie nie sprawia mi żadnej przyjemności. Moja osoba jest autorytetem w East Hall i kiedy mnie ktoś zaczepia, to tak, jakby podniósł rękę na swego ojca.

– Dałby pan lepiej spokój temu autorytetowi, ojcze. Ale jeżeli w tym tygodniu skrzywdzi pan jeszcze któregoś, wyrwę panu żywcem serce z piersi.

Patch spojrzał na nią tak, jakby wierzył, że mogłaby to zrobić. Potem odwrócił się na pięcie i wielkimi krokami poszedł w stronę huczącej sali. Wrzask ustał raptownie, jak gdyby zamknął za sobą dźwiękoszczelne drzwi.

– Biedny, stary Patch – rzekła pani Mallow. – Za długo już jest tutaj. Biedni my wszyscy starzy. Za wiele lat kontaktu z młodocianym umysłem – jeśli umysł jest właściwym słowem – i w końcu wszyscy dostaniemy fioła.

– Po co na to czekać?

– Coś takiego robi się z nami, ze nie potrafimy już żyć w świecie na zewnątrz zakładu. I to jest właśnie najgorsze.

– Wszyscy tu niezwykle chętnie zwierzają się ze swoich problemów.

– To jest atmosfera chorych umysłowo.

– Ale – ciągnąłem – niewiele mówią mi o tym, co chciałbym wiedzieć. Czy pani może powiedzieć mi coś konkretnego o Tomie Hillmanie?

– Mogę panu przekazać moje własne wrażenia.

Miała nieco trudności z wymową tego słowa i wydawała się zbita z tropu. Weszła do gabinetu Patcha i oparła się o jego biurko, stając na wprost mnie. Jej twarz, na wpół oświetlona padającym z góry światłem lampy, przypominała oblicze Sybilli.

– Tom Hillman jest bardzo miłym chłopcem. Nie tutaj było jego miejsce. Szybko to odkrył. Toteż uciekł.

– Dlaczego nie było to miejsce dla niego?

– Chce pan, żebym wytłumaczyła to dokładniej? East Hall zasadniczo jest zakładem dla chłopców obciążonych problemami osobowości i charakteru albo niezdolnych przystosować się do społeczeństwa. Młodzież z poważniejszymi zaburzeniami, zarówno chłopców jak i dziewczęta, trzymamy w West Hall.

– A Tom należał do tamtych?

– Bynajmniej. Nie powinni go byli w ogóle przysyłać do Laguna Perdida. To tylko moja opinia, ale powinna być coś warta. Byłam w swoim czasie całkiem niezłym psychologiem. – Popatrzyła w dół na światło.

– Doktor Sponti uważa, że Tom cierpiał na pewne zaburzenia.

– Doktor Sponti nigdy nie myśli inaczej, kogokolwiek by to dotyczyło. Wie pan, ile płacą rodzice tych dzieci? Tysiąc dolarów miesięcznie plus ekstra wydatki. Lekcje muzyki. Terapia grupowa. – Roześmiała się cierpko. – A tymczasem w połowie przypadków to rodzice powinni znaleźć się tutaj. Albo w jakimś gorszym miejscu. Tysiąc dolarów miesięcznie – powtórzyła. – W ten sposób tak zwany doktor Sponti może wyciągnąć swoje dwadzieścia pięć tysięcy rocznie. To przeszło sześć razy tyle, co mi płaci za prowadzenie tych dzieci za rękę.

Miała do niego osobistą urazę. Czasem taka uraza skłania do mówienia prawdy, ale nie zawsze.

– Co pani ma na myśli mówiąc „tak zwany” doktor Sponti?

– Nie jest doktorem medycyny ani żadnym innym prawdziwym doktorem. Tytuł ten uzyskał w dziedzinie administracji w jednej z fabryk dyplomów gdzieś tam na południu. Wie pan, na jaki temat pisał pracę doktorską? Wytyczne dla kuchni w średniej wielkości internacie.

– Wracając do Toma – powiedziałem – dlaczego ojciec oddał go tutaj, jeśli chłopiec nie wymagał leczenia psychiatrycznego?

– Nie wiem. Nie znam jego ojca. Prawdopodobnie dlatego, że chciał się go pozbyć.

– Dlaczego?

– Chłopiec wpadł w jakieś tarapaty.

– Tom pani coś powiedział?

– Nie chciał rozmawiać na ten temat. Ale ja umiem czytać pewne znaki.

– Słyszała pani o tej historii z kradzieżą samochodu?

– Nie, ale to by mogło coś wytłumaczyć. Ten chłopak jest bardzo nieszczęśliwy i czuje się winny. To wcale nie jeden z waszych zatwardziałych młodocianych przestępców. Jeżeli w ogóle któryś z nich jest nim naprawdę.

– Zdaje się, że pani lubiła Toma Hillmana.

– Mało go widywałam. Przez ten tydzień, kiedy tu był, nie chciał mówić, a ja nigdy nie próbuję się narzucać. Oprócz godzin lekcji większość czasu spędzał w swoim pokoju. Myślę, że próbował nad czymś pracować, obmyślał jakiś plan.

– Na przykład plan rewolucji?

Oczy jej zajaśniały wesoło.

– Ach, widzę, że słyszał pan o tym. Chłopiec był sprytniejszy, niż przypuszczałam. Niech pan się tak nie dziwi. Jestem po stronie chłopców. Po cóż innego byłabym tutaj?

Zaczynałem nabierać sympatii do pani Mallow. Wyczuwając to, podeszła do mnie i dotknęła mego ramienia.

– Mam nadzieję, że pan też. To znaczy po stronie Toma.

– Poczekam, aż go poznam. Zresztą to nie ma znaczenia.

– Przeciwnie. To zawsze ma znaczenie.

– Co właściwie zaszło między Tomem a panem Patchem w sobotę wieczorem?

– Naprawdę nie wiem. Sobotni wieczór mam zwykle wolny. Może pan to zanotować, jeśli pan chce, panie Archer.

Uśmiechnęła się, a ja dostrzegłem na chwilę sens jej życia. Troszczyła się o innych. Nikt nie troszczył się o nią.ROZDZIAŁ 3

Wyprowadziła mnie bocznymi drzwiami, które trzeba było otworzyć. Deszcz padał wystarczająco ulewny, żeby mi zmoczyć twarz. Gęste chmury zbierały się nad górami, co prawdopodobnie oznaczało, że deszcz jeszcze potrwa.

Wróciłem do budynku administracyjnego. Trzeba było powiedzieć Spontiemu, że muszę się zobaczyć z rodzicami Toma, bez względu na to, czy wyrazi swoją aprobatę, czy nie. Szczegóły zebrane od ludzi, którzy lubili Toma albo nie, nie dały mi jasnego wyobrażenia o jego zwyczajach i osobowości. Mógł to być prześladowany nastolatek, psychopata umiejący sobie zjednywać starsze kobiety albo też coś pośredniego między jednym i drugim, jak Fred Trzeci.

Nie rozglądałem się idąc i żółta taksówka omal nie przejechała mnie na parkingu. Mężczyzna w tweedowym ubraniu wysiadł przez tylne drzwiczki. Myślałem, że przeprosi, ale nawet mnie nie zauważył.

Był to wysoki, tęgawy, siwy mężczyzna, zadbany, prawdopodobnie przystojny w normalnych warunkach. W tej chwili wydawał się znękany. Wbiegł do budynku administracyjnego. Wszedłem za nim i zobaczyłem, że dyskutuje z sekretarką Spontiego.

– Bardzo mi przykro, panie Hillman – tłumaczyła – doktor Sponti jest zajęty rozmową. Nie mogę mu przeszkadzać.

– Lepiej będzie, jeśli pani to zrobi – rzekł szorstko Hillman.

– Przykro mi. Będzie pan musiał poczekać.

– Ale ja nie mogę czekać. Mój syn jest w rękach bandytów. Próbują wyciągnąć ze mnie pieniądze.

– Naprawdę? – głos jej zabrzmiał szorstko, bez zawodowej uprzejmości.

– Nie mam zwyczaju kłamać.

Dziewczyna przeprosiła i weszła do gabinetu Spontiego, starannie zamykając drzwi za sobą. Odezwałem się do Hillmana wymieniając moje nazwisko i zawód.

– Doktor Sponti wezwał mnie, żebym odszukał pańskiego syna. Chciałem z panem pomówić. Zdaje się, że najwyższy czas.

– Tak. Oczywiście.

Uścisnął mi rękę. Jego twarz miała tę charakterystyczną patrycjuszowską kościstą budowę, która niekoniecznie jest oznaką intelektu, zdolności czy nawet uczciwości, ale na ogół idzie w parze z pieniędzmi. Był wąski w pasie, szeroki w ramionach, uściskowi jego ręki brakowało jednak siły. Trząsł się na całym ciele jak wystraszony pies.

– Mówił pan coś o bandytach i szantażu.

– Tak. – Ale spojrzenie jego stalowoszarych oczu wciąż uciekało ku drzwiom gabinetu Spontiego. Chciał mówić z kimś, kogo mógłby oskarżać. – Co oni tam robią?

– To mało ważne. Jeśli pański syn został porwany, Sponti niewiele panu pomoże. To sprawa policji.

– Nie! Policja nie może się do tego mieszać. Mam instrukcje, żeby policję trzymać z daleka. – Spojrzał na mnie po raz pierwszy twardo, podejrzliwie. – Pan nie jest policjantem?

– Mówiłem już, że jestem prywatnym detektywem. Przyjechałem z Los Angeles godzinę temu. Jak pan się dowiedział o Tomie i kto panu dał instrukcje?

– Jeden z członków bandy. Zatelefonował do domu w chwili, kiedy siadaliśmy do obiadu. Ostrzegł mnie, żebym milczał. Inaczej Tom nigdy nie wróci.

– Tak powiedział?

– Tak.

– Co jeszcze powiedział?

– Chciał mi sprzedać informację co do miejsca pobytu Toma. To tylko łagodniejsza forma żądania okupu.

– Ile żądał?

– Dwadzieścia pięć tysięcy dolarów.

– Ma pan te pieniądze?

– Będę miał po południu. Sprzedaję coś. Byłem w mieście u mego agenta, zanim przyjechałem tutaj.

– Szybko pan działa, panie Hillman. – Potrzebna mu była jakaś oznaka uznania. – Ale niezupełnie rozumiem, po co pan tu przyjechał.

– Nie ufam tym ludziom – rzekł przyciszonym głosem. Widocznie zapomniał albo nie usłyszał, że pracuję dla Spontiego. – Jestem pewien, że Toma wywabiono stąd, może dzięki pomocy z wewnątrz, a oni to tuszują.

– Bardzo wątpię. Rozmawiałem z kimś z grona wychowawców, kto jest związany z tą sprawą. W sobotę wieczorem doszło do bójki między nim a Tomem, potem Tom przeciął kratę i przelazł przez płot. Jeden z wychowanków potwierdził to mniej więcej.

– Wychowanek bałby się zaprzeczyć wersji oficjalnej.

– Nie ten wychowanek, panie Hillman. Jeśli pański syn został porwany, nastąpiło to po jego ucieczce stąd. Proszę mi powiedzieć, czy on miał jakieś znajomości wśród przestępców?

– Tom? Pan musi być niespełna zmysłów.

– Słyszałem, że ukradł samochód.

– Sponti to panu powiedział? Nie miał prawa.

– Dowiedziałem się z innego źródła. Chłopcy na ogół nie kradną samochodów, o ile nie mają jakiegoś doświadczenia w łamaniu prawa. Może utrzymywał kontakt z jakąś młodocianą bandą.

– Nie ukradł tego samochodu. – Spojrzenie Hillmana uciekało od mego. – Pożyczył od sąsiada. Fakt, że go rozbił, to czysty przypadek. Był wyczerpany nerwowo.

Hillman także. Brakowało mu tchu i słów. Otwierał i zamykał usta jak piękna, duża ryba, złapana na haczyk i rzucona w obcy sobie żywioł.

– I co pan ma zrobić z tymi dwudziestoma pięcioma tysiącami dolarów? – zapytałem. – Czekać dalszych instrukcji?

Hillman skinął głową i bezsilnie opadł na krzesło. Drzwi od pokoju doktora Spontiego otworzyły się tymczasem, a on sam słuchał. Nie wiem od jak dawna. Wyszedł za próg w towarzystwie sekretarki, za nimi postępował mężczyzna z długą trupią twarzą.

– Co to z tym porwaniem? – podniesionym głosem spytał Sponti i po chwili dodał zmuszając się do łagodniejszego tonu: – Przykro mi, panie Hillman.

Hillman skurczył się na krześle, jakby gotując się do skoku.

– Będzie panu jeszcze bardziej przykro. Chcę wiedzieć, kto uprowadził stąd mego syna, w jakich okolicznościach i za czyją milczącą zgodą.

– Pański syn opuścił to miejsce z własnej woli, panie Hillman.

– A pan umywa ręce, prawda?

– Nigdy tak nie postępujemy wobec naszych podopiecznych, choćby tu przebywali jak najkrócej. Wynająłem pana Archera, żeby panu pomóc. I właśnie rozmawiałem z panem Squerry, naszym księgowym.

Mężczyzna z trupią twarzą skłonił się uroczyście. Wypomadowane czarne, sczesane na bok pasma włosów pokrywały gładko jego prawie nagą czaszkę. Powiedział z naciskiem:

– Doktor Sponti i ja zdecydowaliśmy zwrócić panu pełną sumę, którą wpłacił pan nam w zeszłym tygodniu. Właśnie wypisaliśmy czek, oto on.

Wręczył Hillmanowi skrawek żółtego papieru. Ten zgniótł go w kulkę i rzucił z powrotem panu Squerry. Kulka odbiła się od jego szczupłej piersi i upadła na podłogę. Podniosłem ją. Czek opiewał na sumę dwóch tysięcy dolarów.

Hillman wybiegł z pokoju. Wyszedłem za nim, zanim Sponti zdążył podziękować mi za usługi, i dopadłem Hillmana, kiedy wsiadał do taksówki.

– Dokąd pan jedzie?

– Do domu. Moja żona źle się czuje.

– Ja pana odwiozę.

– Nie, jeśli pan jest człowiekiem Spontiego.

– Nie należę do nikogo, tylko do siebie samego. Sponti wynajął mnie, żebym odnalazł pańskiego syna. Zrobię to, jeśli jest to w ludzkiej mocy. Ale potrzebna mi będzie współpraca pana i pani Hillman.

– Co my możemy zrobić? – Bezradnie rozłożył swoje wielkie ręce.

– Proszę mi powiedzieć, jakiego rodzaju to jest chłopak, kim są jego przyjaciele, gdzie on przebywa.

– Po co to wszystko? Mój syn jest w rękach gangsterów. Oni chcą pieniędzy. Jestem skłonny im zapłacić.

Szofer taksówki, który wysiadł, żeby otworzyć drzwiczki Hillmanowi, stał przysłuchując się z coraz szerzej otwartymi ustami i oczyma.

– To nie takie proste – powiedziałem. – Ale nie będziemy tutaj o tym mówili.

– Możecie mi panowie ufać – rzekł szofer zachrypniętym głosem – mam szwagra w patrolu drogowym. Poza tym nigdy nie opowiadam o moich kursach.

– Dobrze pan robi – rzekł Hillman.

Zapłacił taksówkarzowi i poszedł ze mną do mego auta.

– Skoro mowa o pieniądzach – powiedziałem, kiedy usiedliśmy obok siebie na przednich sledzeniach – nie chciał pan chyba naprawdę wyrzucić dwóch tysięcy dolarów? – Wygładziłem żółty czek i podałem mu.

Nigdy nie wiadomo, co może sprawić, że człowiek się załamie. Długie milczenie czy dzwonek telefonu, czy też odmienny ton w głosie kobiety. W przypadku Hillmana był to czek na dwa tysiące dolarów. Włożył go oddzielnie do swego portfela z krokodylowej skóry i jęknął głucho. Zakrył oczy rękoma i oparł czoło o deskę rozdzielczą. Z jego ust wydobywało się krakanie, jak gdyby rozwścieczony kruk szarpał sobie wnętrzności. Po chwili rzekł:

– Nie powinienem był nigdy przywozić go tutaj.

Mówił głosem bardziej ludzkim niż prżedtem, jak gdyby przełamało się w nim coś, pozwalając mu głębiej poznać samego siebie.

– Niech pan nie płacze nad rozlanym mlekiem.

Wyprostował się.

– Nie płaczę.

Była to prawda, oczy pozostały suche.

– Nie będziemy się sprzeczać, panie Hillman. Gdzie pan mieszka?

– W El Rancho. To pomiędzy tym miejscem a miastem. Powiem panu, jak tam się dostać najkrótszą drogą.

Kulawy strażnik wyszedł ze swojej budki i wymieniliśmy półukłony. Uruchomił urządzenie otwierające bramę. Według wskazówek Hillmana pojechałem drogą, która prowadziła przez nieuprawne obszary porośnięte trzciną, gdzie głośno świergotały ptaki, potem przez podmiejskie nieużytki, usiane nowymi blokami mieszkalnymi, i okrążała teren szkoły. Minęliśmy lotnisko, z którego startował samolot. Hillman wyglądał tak, jakby żałował, że się w nim nie znajduje.

– Dlaczego umieścił pan syna w szkole Laguna Perdida?

Opowiadał powoli, urywanie...

– Bałem się. On jakby dążył do tego, żeby ściągnąć na siebie nieszczęście. Czułem, że muszę temu jakoś zapobiec. Miałem nadzieję, że się tam poprawi i będzie mógł wrócić do normalnej szkoły. Za miesiąc miał zacząć ostatni rok nauki w szkole średniej.

– Czy mógłby pan wyraźnie określić to nieszczęście, które on chciał na siebie ściągnąć? Ma pan na myśli kradzież samochodu?

– To była jedna z rzeczy. Ale nie można tu mówić o prawdziwym przypadku kradzieży, jak wyjaśniłem.

– Nic pan nie wyjaśnił.

– Wziął samochód Rhei Carlson. Rhea i Jay Carlson są naszymi najbliższymi sąsiadami. Kiedy zostawia się nowego darta w garażu przez całą noc, z kluczykiem w stacyjce, to praktycznie jest to zaproszenie do przejażdżki bez zgody właściciela. Powiedziałem im to. Jay przyznałby mi rację, gdyby nie był trochę cięty na Toma. Albo gdyby Tom nie rozbił auta. Szkoda została całkowicie pokryta przez moją polisę ubezpieczeniową i ich polisy, ale oni musieli to ciężko przeżyć.

– Samochód został rozbity?

– Doszczętnie. Nie wiem, jak udało mu się to zrobić, ale zrobił. Szczęśliwie sam wyszedł z tego bez szkody.

– Dokąd jechał?

– Wracał do domu. Stało się to właściwie przed samym domem. Pokażę panu to miejsce.

– Ale skąd wracał?

– Nie chciał powiedzieć. Nie było go całą noc, ale nie chciał w ogóle na ten temat mówić.

– Kiedy to było?

– W sobotę. Tydzień temu. Policjanci przyprowadzili go do domu około szóstej nad ranem i powiedzieli, żebym wezwał do niego lekarza, co też zrobiłem. Nie doznał żadnych obrażeń cielesnych, tylko jakby wstrząsu psychicznego. Wpadł we wściekłość, kiedy próbowałem go pytać, gdzie spędził noc. Nigdy przedtem nie widziałem go w takim stanie. Zawsze odpowiadał spokojnie. Powiedział, że nie mam prawa go wypytywać o nic, że nie jestem jego ojcem, i tak dalej, i tak dalej. Boję się, że straciłem panowanie nad sobą i uderzyłem go, kiedy tak powiedział. Wtedy odwrócił się do mnie plecami i w ogóle przestał się odzywać.

– Był pijany?

– Nie przypuszczam. Nie. Byłbym poczuł.

– A narkotyki?

W bocznym lusterku widziałem jego szeroką twarz o zamkniętym wyrazie, zwracającą się ku mnie.

– O tym nie może być mowy.

– Miejmy nadzieję. Doktor Sponti powiedział mi, że pański syn szczególnie reaguje na środki uspokajające. To czasem się zdarza ludziom przyzwyczajonym do narkotyków.

– Mój syn nie jest narkomanem – powiedział gwałtownie. – Był pod wpływem szoku spowodowanego wypadkiem.

– Czy lekarz też tak uważał?

– Doktor Shanley jest chirurgiem ortopedą. Nie zna się na zaburzeniach psychicznych. Zresztą nie wiedział, co się stało tego ranka, kiedy poszedłem do sędziego załatwić sprawę kaucji. Nie mówiłem o tym nikomu.

Czekałem i wsłuchiwałem się w odgłos wycieraczek. Zielony i biały znak na poboczu drogi oznajmiał „El Rancho”. Hillman powiedział, jakby zadowolony, że ma do powiedzenia coś obojętnego:

– Jeszcze ćwierć mili i zjedzie pan z drogi.

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.