Za nic w świecie - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Sophie stanęła na schodach wiktoriańskiego domu i otworzyła notes. Spojrzała na mapkę narysowaną odręcznie ołówkiem i sprawdziła adres. Wzdłuż wysadzanej drzewami ulicy ciągnęły się rzędy identycznych domów.

Adres się zgadzał. Dom wyróżniał się dyskretną elegancją, co według ojca Sophie gwarantowało, że jego córka będzie się tu dobrze czuła.

– Potraktuj tę pracę jak bilet do zawodowego sukcesu. Masz talent, musisz tylko wyjść z ukrycia i pokazać, na co cię stać.

Sophie nie była pewna, czy wykształcenie architekta wnętrz otworzy jej podwoje wielkiego świata, ale nie chciała kłócić się z ojcem. Okazało się, że nie musi przechodzić rozmowy kwalifikacyjnej i pracę zaczyna w przyszłym tygodniu.

– Nie wiem, czy dam sobie radę – powiedziała niepewnie.

Oscar Balfour rzucił jej ostre spojrzenie, choć zazwyczaj był wobec córek bardzo łagodny. Trzeba przyznać, że Sophie nigdy nie sprawiała mu kłopotu. Zawsze zachowywała się odpowiedzialnie i spotykała się tylko z mężczyznami, których akceptowała jej rodzina.

– Na pewno! Wiem, że mnie nie zawiedziesz. Wszystkie twoje siostry świetnie sobie radzą.

Wolała nie myśleć, co będzie, jeśli jej się nie powiedzie. Wiedziała, jak bardzo zależało ojcu na jej szczęściu. Pochyliła się nad biurkiem i ucałowała go.

– Nie martw się – powiedziała. – Poradzę sobie.

Wyszła z gabinetu przybita, ale postanowiła nie zawieść ojca ani swoich sióstr. Chociaż raz w życiu zachowa się jak nieodrodna córka Oscara Balfoura.

Teraz stała przed drzwiami wiktoriańskiego domu ze ściśniętym gardłem, drżąc ze strachu. Od czasu skandalu związanego z dorocznym balem dobroczynnym u Balfourów wszystkie córki Oscara były wysyłane w szeroki świat, by miały szansę zmierzyć się z rzeczywistością bez ochronnej tarczy, jaką dotąd osłaniał je ojciec. Czas mijał, a Sophie nerwowo czekała, aż Oscar zaprosi ją na rozmowę do swojego gabinetu. Kiedy uznała, że nic jej nie grozi, nagle została wezwana na rozmowę. Współczujące spojrzenie kamerdynera wzbudziło jej czujność, ale dopiero, gdy kucharka ucałowała ją, ocierając załzawione oczy, Sophie zrozumiała, że sprawa jest poważna.

Ojciec oznajmił, że długo szukał odpowiedniej pracy dla Sophie. Z trudem uśmiechnęła się i podziękowała ojcu za wysiłek włożony w wyszukanie dla niej idealnej posady.

Spojrzała na zegarek. Była kwadrans przed czasem. Pierwsze spotkanie chciała mieć jak najszybciej za sobą. Wzięła głęboki oddech i rozejrzała się za dzwonkiem. Okazało się, że drzwi są uchylone.

– Dzień dobry!

Nikt jej nie odpowiedział. Weszła do środka i znalazła się w pięknie urządzonym salonie. Widać było, że właściciel ma pieniądze i gust. Poczuła przyjemny zapach kawy. Potem zauważyła gustowną tapicerkę i piękne kolory wnętrza. Przypomniały jej się zdjęcia z pism dekoratorskich. Nowoczesne meble i antyki tworzyły harmonijną całość.

– Halo? Jest tam kto? – zawołała.

Kiedy stała na środku pokoju, zastanawiając się, co powinna zrobić, z głębi korytarza dobiegły ją głosy. Zmarszczyła brwi i poszła w ich kierunku. Pomieszczenie urządzono w stylu skandynawskim. Było jasne, przestronne i skromne. Duże, stylowe lustro dodawało pokojowi blasku i lekkości. Na tarasie rozmawiały dwie kobiety. Sophie chciała się odezwać, ale usłyszała swoje nazwisko i zmieszała się. Chciała się dyskretnie wycofać, gdy nagle jedna z kobiet powiedziała:

– Balfourówna? Chyba żartujesz! Przecież te dziewczyny nie nadają się do pracy. Mają zbyt delikatne ręce.

– Gdybyś była dziedziczką fortuny, na pewno nie rwałabyś się do roboty.

– Nie zapominaj, że musiałabym podzielić się majątkiem z kilkoma siostrami. Ile ich właściwie jest?

– Razem z tą znajdą, która się niedawno pojawiła?

Choć Sophie zazwyczaj była opanowana, poczuła, jak krew uderza jej do głowy. Jak mogły tak mówić o Mii, niedawno odnalezionym, nieślubnym dziecku ojca? Oscar przyjął ją do rodziny z otwartymi ramionami. Sophie szybko pokochała swoją piękną przyrodnią siostrę, której matka była Włoszką.

– Jest jeszcze Zoe Balfour. Ona podobno też nie jest prawowitą córką Oscara. To ona ma u nas pracować?

– Tatuś odciął ją od pieniędzy. – W głosie kobiety zabrzmiała nuta zazdrości. – Ile bym dała, żeby znaleźć się na ich corocznym balu w pałacu Balfourów.

Sophie zacisnęła pięści i nerwowo przygryzła wargę. Bała się jednak odezwać, bo wyszłoby na jaw, że podsłuchuje.

Podczas balu wybuchł skandal towarzyski, ponieważ okazało się, że Zoe jest drugą nieślubną córką Oscara. To jednak nie zmieniało faktu, że stary Balfour kochał wszystkie swoje dzieci.

– To ile ich w końcu jest?

– Sześć, może siedem. Chciałabym mieć ich urodę i pieniądze.

Jest nas osiem, poprawiła ją w myślach Sophie. Sama też chciała być równie piękna i pociągająca jak jej siostry. Pieniędzy nigdy jej nie brakowało, mogła robić to, na co miała ochotę, choć nie miała wielkich wymagań. Jedyne, czego pragnęła, to żyć bezpiecznie w Belfour, w starej stróżówce u boku matki, która po tragicznej śmierci drugiego męża zamieszkała w majątku byłego partnera – Oscara.

Sophie posmutniała na myśl o ojczymie, który otaczał miłością wszystkie trzy pasierbice. Przez jakiś czas mieszkali razem na Sri Lance, ale potem wrócili do majątku Balfour. To było jedyne miejsce, gdzie Sophie czuła się bezpiecznie. W odróżnieniu od pozostałych sióstr nikt jej nie znał, więc mogła cieszyć się swobodą i nie musiała uciekać przed fotoreporterami.

– Popełniłem błąd, że tak niewiele od was wymagałem – Oscar załamywał ręce. – Teraz muszę was wyrzucić z gniazda. Na szczęście nigdy nie jest za późno. Byłem dla was zbyt pobłażliwy, ale zamierzam to zmienić. Sophie! – zwrócił się do córki. – Pamiętaj, że jako Balfourówna musisz nauczyć się stawiać czoło wyzwaniom. Nie możesz polegać tylko na rodzinie. Powinnaś być niezależna.

Ze wspomnień wyrwał ją kobiecy głos:

– Boję się, że jeśli ją przyjmą, będziemy musiały za nią pracować.

Sophie zacisnęła zęby. Wyglądało na to, że uważały ją za porcelanową lalkę. Nawet nie mogła pochwalić się urodą, ale za to zapał do pracy miała ogromny. Wkrótce pokaże im, co potrafi.

– Nie wiem, dlaczego Amber zgodziła się ją zatrudnić.

– Kojarzysz tę diamentową bransoletkę, którą nosi szefowa? To pożegnalny prezent od Oscara Balfoura…

– Amber była z Oscarem Balfourem? Nic nie wiedziałam.

– Dawne dzieje.

– Oscar Balfour jest nadal atrakcyjny…

Sophie skrzywiła się. Nie miała ochoty tego dłużej słuchać. Zasłoniła uszy rękami.

– Ale przyznaj, że gdyby pracowała tu jedna z jego córek, mielibyśmy niezłą reklamę – usłyszała po chwili, gdy opuściła dłonie. – Pamiętasz Bellę, tę chudą? Zrobiono jej zdjęcie, gdy miała na sobie sukienkę ze sklepu z używaną odzieżą, a następnego dnia znikły z niego wszystkie ubrania.

Zoe nie mogła zrozumieć całego zamieszania. Powiedziała, że przecież Sophie nosiła stroje z takich sklepów przez cały rok i nikt nie zwracał na to uwagi. Śmiała się ze wszystkimi, szczególnie ze swoich sportowych staników, ale gdy wróciła do pokoju, ze ściśniętym sercem przejrzała garderobę i przyznała siostrze rację. Nikt jej nie zauważał, nawet własna rodzina.

W rodzie Balfourów wszyscy byli piękni i inteligentni – poza Sophie. Była niska i krępa, brakowało jej wdzięku i uroku. Gdy wchodziła do pokoju, nikt nie podnosił głowy i nie patrzył na nią z zachwytem. W przeciwieństwie do sióstr wolała pozostawać w cieniu. Sophie nie była ani piękna, ani błyskotliwa. Dlatego czuła się jak czarna owca. Z czasem zaakceptowała rzeczywistość i w wieku dwudziestu trzech lat do perfekcji opanowała umiejętność zlewania się z otoczeniem. Ludzie zwracali na nią uwagę jedynie wtedy, gdy się o coś potknęła albo coś wylała.

– W czym mogę pomóc? – Nagle usłyszała za sobą czyjś głos.

Podskoczyła i błyskawicznie się odwróciła, z przerażenia upuszczając torbę na wypastowany parkiet. Stała przed nią wysoka blondynka w obcisłej czerwonej sukience i nieprzyjaźnie się jej przyglądała.

– Przepraszam, ja tylko… – jęknęła Sophie. – Nazywam się Sophie Balfour. Mam tu pracować. Mój tata…

– Sophie Balfour, córka Oscara? – spytała z niedowierzaniem nieznajoma.

Sophie zdążyła przyzwyczaić się do takiej reakcji. Skinęła potulnie głową.

– Spodziewałam się, że będziesz… – Kobieta urwała w pół zdania.

Pewnie spodziewała się eleganckiej, pięknej dziewczyny, a zamiast niej miała przed sobą pulchną Sophie.

Blondynka zacisnęła usta. Jej nieruchoma, gładka twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Wreszcie uśmiechnęła się sztucznie.

– Nazywam się Amber Charles. Twój ojciec mówił mi, że masz talent.

Sophie wzruszyła ramionami, jakby wstydziła się słów ojca.

– Lubię dekorować wnętrza – przyznała nieśmiało. – Lubię kolory, materiały – dodała, lecz natychmiast urwała, widząc, jak Amber krytycznie taksuje wzrokiem jej strój. – Mam ze sobą świadectwo ukończenia szkoły.

Była pewna, że jej oceny też nie wzbudzą w kobiecie zachwytu. Sophie nie zdradzała w szkole żadnych zdolności.

Amber nie chciała nawet spojrzeć na kartkę.

– Na pewno miałaś świetne wyniki w nauce, tak jak wszystkie dziewczęta z Westfields. Córka mojej kuzynki chodzi do Westfields i jest zachwycona. Gdzie studiowałaś?

– Nie uczyłam się na uniwersytecie.

Cienkie brwi Amber uniosły się ze zdziwieniem.

– Kończyłam studia eksternistycznie.

Zastanawiała się, czy powinna dodać, że ukończyła je z oceną celującą.

– Jak miło… – Amber próbowała uśmiechnąć się życzliwie, ale na jej twarzy pojawił się grymas. – Co my z tobą zrobimy… – westchnęła, przyglądając się jej badawczo.

Sophie miała ochotę zapaść się pod ziemię.

– Oscar mówił, że jesteś utalentowana, ale…

Sophie wiedziała, że powinna pochwalić się ukrytymi talentami, ale nie potrafiła nic powiedzieć.

– …talent to nie wszystko – zakończyła kwaśno Amber. – Masz liczną konkurencję. Trzeba znać się na wszystkim. Wizerunek też jest bardzo ważny. Dlatego uważam, że lepiej będzie, jeśli na razie popracujesz z dala od naszych klientów.

– Co mam zatem robić? – Sophie nie czuła się urażona. Zdążyła się do tego przyzwyczaić. Właściwie taka sytuacja była jej na rękę.

Widząc uśmiech na twarzy Sophie, Amber powiedziała:

– Zacznijmy od tego, że będziesz się częściej uśmiechać. Lepiej wtedy wyglądasz.ROZDZIAŁ DRUGI

Marco Speranza zostawił samochód i ruszył pieszo krętą aleją, która prowadziła do pałacu. Miał w kieszeni ciężki klucz do frontowych drzwi. Kiedy dwanaście miesięcy temu je zamykał, miał wrażenie, że to symboliczny gest. Zostawiał za sobą przeszłość, liczne błędy, upokorzenia i rozbite małżeństwo. Powiedział sobie wówczas, że liczy się tylko przyszłość i nowe życie. Brzmiało to lepiej niż „ucieczka”. Podjęta decyzja pomogła mu stanąć na nogi i podreperować finanse.

Przestał chodzić na przyjęcia, co dotąd uważał za swój obowiązek. Kiedyś twierdził, że obliguje go do tego nazwisko i rodzinna tradycja. Teraz mógł poświęcić więcej czasu pracy i nowym przedsięwzięciom. Interesy szły coraz lepiej. Uwolnił się od żony, która zdradzała go na prawo i lewo. Z czasem nawet zaczął spotykać się z innymi kobietami. Jednak żaden romans nie przekształcił się w poważny związek. Po udanym seksie zwykle pozostawała pustka, której Marco nie zamierzał wypełniać uczuciami. Pustka była łatwiejsza do zniesienia niż romantyczne złudzenia. To one doprowadziły go do małżeństwa z Allegrą.

Popełnił błąd, wierząc Allegrze i uciekając od obowiązków związanych ze starą siedzibą rodu. Powinien zachowywać się godnie jako spadkobierca majątku Speranzów. Był to winien ludziom, którzy pracowali tu od pokoleń. Wstydził się swojej ucieczki sprzed roku. Opuścił wtedy pałac, ponieważ nie mógł znieść klęski.

Zacisnął zęby. Teraz będzie inaczej. Nie widział powodu, by inni musieli cierpieć razem z nim. Powinność wobec służby była zapisana w jego genach i dlatego wrócił. Pragnął odzyskać coś, co stracił rok temu. Nie potrafił tego nazwać, ale czuł, że nie chodzi tylko o pałac.

Kiedy podszedł do drzwi, nie czuł wzruszenia. Znajome widoki i zapachy stały mu się obojętne. Niegdyś był dumny ze swego dziedzictwa, ale z czasem duma zmieniła się w zwykłe poczucie obowiązku. Bolesne przeżycia związane z rozwodem pogłębiły jego niechęć do rodzinnego gniazda.

Otrząsnął się ze wspomnień. Nie można odzyskać szacunku dla siebie, uciekając przed bolesną przeszłością. Jego małżeństwo od początku było nieudane. Allegra piła i zdradzała go, lecz najtrudniej zniósł myśl, że dał się zwieść jej słodkim gierkom. Z pałacem wiązały się też wspomnienia z dzieciństwa. Jego matka aktorka często wyjeżdżała na plan filmowy. Ojciec także rzadko bywał w domu. Porzucił karierę prawniczą dla polityki i wkrótce z powodu swej uczciwości przysporzył sobie wielu wrogów. Wreszcie jeden z jego zajadłych nieprzyjaciół zabił go strzałem z pistoletu, a Marcowi został po ojcu tytuł markiza i pałac.

Ze wspomnień wyrwał go widok znajomej sylwetki. Uśmiechnął się.

– Alberto! – zawołał, widząc zbliżającego się szczupłego mężczyznę. – Świetnie wyglądasz.

– Ty też! – powiedział Alberto i poklepał młodego markiza po ramieniu.

Czując twarde mięśnie pod dobrze skrojoną marynarką, Alberto pomyślał z satysfakcją, że życie w mieście nie uczyniło z Marca mięczaka.

– Chcesz sprawdzić, jak pracuje nowy zarządca majątku? – spytał Alberto.

Marco zatrudnił mężczyznę trzy lata temu, ale dla Alberta, którego rodzina od pokoleń pracowała w pałacu, był on nadal „nowym” pracownikiem.

– Jest bardzo pracowity – dodał.

– Taka pochwała w twoich ustach liczy się podwójnie – uśmiechnął się Marco. – Jak Natalia?

Żona Alberta rządziła pałacową kuchnią przez wiele lat. To ona pocieszała i tuliła Marca, gdy matka wyjeżdżała do pracy. Prawdę mówiąc, pani Speranza rzadko okazywała synowi czułość, chyba że w pobliżu były kamery.

– Dobrze. Chętnie by cię zobaczyła. Może wpadniesz?

Marco czuł się winny, że ostatnio zaniedbywał przyjaciół. Rozwodził się w atmosferze skandalu i przez jakiś czas potrzebował samotności.

– Dziś nie mogę – odparł, patrząc na zegarek. – Mam spotkanie w Palermo.

– Natalia stęskniła się za tobą – powiedział z wyrzutem Alberto.

– Popełniłem błąd, że wyjechałem. Tęskniłem. Chcę sprawdzić, czy nie trzeba czegoś tu naprawić.

– Wracasz do domu?

Marco podniósł wzrok na renesansową fasadę pałacu. Zastanawiał się, czy będzie w stanie żyć tu bez powracania do smutnej przeszłości? Czy kiedykolwiek spojrzy na pałac jak na prawdziwy dom?

– Tak, dlatego muszę zrobić remont. Potrzebuję dobrego dekoratora.

Szukał osoby, która z polotem urządzi stary pałac, zachowując w nim to, co najlepsze. Potrzebował kogoś, kto przekona go, że warto tu żyć.

– Czy Natalia zgodzi się wrócić do pałacu jako gospodyni?

Kiedyś, podczas jego nieobecności, Allegra wyrzuciła Natalię z pracy i sprowadziła do pałacowej kuchni francuskiego szefa. Po powrocie Marco odprawił Francuza i błagał Natalię, by wróciła, ale ona odmówiła. Powiedziała, że nie przekroczy progu pałacu, póki mieszka w nim Allegra.

W odwecie Allegra upiła się i dała sfotografować paparazzim na tylnym siedzeniu samochodu w objęciach ochroniarza z nocnego klubu.

– Chyba tak – uśmiechnął się Alberto.

Marco wyjął klucz z kieszeni spodni, wziął głęboki oddech i otworzył drzwi. Widok wnętrza nie podniósł go na duchu. Kiedyś pałac był chlubą rodziny, teraz meble pokrywała warstwa kurzu. Marco podszedł do okna i odsunął ciężką kotarę. W świetle dnia wyraźnie zauważył plamy pleśni na suficie.

– Potrzebuję zatrudnić kogoś, kto pozna się na tych wnętrzach.

Wydawało się, że to nie będzie trudne, ale po tygodniu poszukiwań i sześciu rozmowach kwalifikacyjnych Marco niemal stracił nadzieję na znalezienie odpowiedniej osoby. Postanowił poszerzyć krąg poszukiwań. Kiedy był w Londynie, znajomy pochwalił pewną firmę zajmującą się dekoracją wnętrz. Marco natychmiast kazał swojej asystentce skontaktować się z nimi. Wiedział, że może jej ufać i wkrótce otrzyma wszystkie informacje na temat firmy.ROZDZIAŁ TRZECI

Sophie wyszła z pracy po ósmej. Koledzy wyczuli, że jest osobą przesadnie obowiązkową i szybko zaczęli to wykorzystywać, a ona nie potrafiła odmówić.

Wracając wieczorem do swojego wynajętego mieszkania, musiała przejść obok grupy robotników naprawiających dziurę w jezdni. W domu okazało się, że odcięto wodę i wyłączono prąd. Elektryczność przywrócono dopiero o jedenastej wieczorem, lecz wody nadal nie było. Do mycia zębów Sophie użyła wody mineralnej i około północy nieprzytomna położyła się do łóżka.

Czuła się wykończona, ale zadowolona. Miała blisko do pracy, a jej koledzy szybko się do niej przyzwyczaili. Przynajmniej nie przerywali rozmów, gdy wchodziła do pokoju. Uśmiechała się i ze wszystkich sił koncentrowała na swojej pracy. Kiedy okazało się, że jest wyjątkowo pracowita, koleżanki i koledzy coraz częściej obarczali ją zadaniami, których sami nie chcieli wykonać.

Sophie wkrótce przekonała się, że jest świetnym organizatorem. Jej praca nie miała wiele wspólnego z artystyczną karierą, o jakiej marzył dla niej ojciec, ale był to dobry początek. Nadal jednak tęskniła za domem i czasem śniło jej się, że siedzi z mamą w kuchni i wdycha zapach pieczonego ciasta.

Właśnie śniła swój ulubiony sen, gdy zbudził ją telefon. Usiadła i zapaliła nocną lampkę.

– Słucham? – odezwała się nieprzytomnym głosem.

– Sophie? Jak dobrze, że jesteś! – usłyszała głos Amber.

Niestety mimo swego wieku Sophie zawsze spędzała wieczory i noce w domu, co nieraz było powodem jej frustracji.

– Amber? Czy coś się stało? – spytała, zerkając na zegarek.

– Tak – odparła z przejęciem Amber. – Wszystko się wali, ale poradzimy sobie.

Sophie nie spodobało się użycie słów „poradzimy sobie”, co zazwyczaj oznaczało, że to ona będzie musiała sobie z czymś poradzić.

– Ale o co chodzi?

– Nie mów, tylko słuchaj! O piątej trzydzieści masz lot do Palermo.

Sophie pomyślała, że Amber stroi sobie z niej żarty. Pewnie za dużo wypiła i chce zabawić się jej kosztem. Oparła się o poduszkę i ziewnęła.

– Oczywiście! I co jeszcze?

Od tygodni w pracowni mówiło się tylko o kontrakcie, który Amber podpisała z milionerem Markiem Speranzą. Z „tym Speranzą”, jak podkreślali koledzy.

Firma Amber miała wyremontować i urządzić jego stary pałac na Sycylii. Wiadomość postawiła wszystkich na nogi. To była wielka okazja, którą należało wykorzystać. Widząc euforię kolegów, Sophie pomyślała, że ulegają histerii. Kiedy spytała, o co tyle hałasu, usłyszała, że zlecenie od takiego klienta może ustawić ich na lata. Amber zwołała zebranie, żeby ustalić sposób działania. Należało stworzyć projekt, który zachwyci sycylijskiego arystokratę.

Sophie miała ochotę wtrącić swoje trzy grosze i sprowadzić kolegów na ziemię, ale gdy zobaczyła zdjęcie Speranzy, zrozumiała, że ich peany na cześć klienta były uzasadnione. Nigdy przedtem nie widziała tak przystojnego mężczyzny.

– Przygotujemy taki projekt, że markiz oniemieje z wrażenia! – powiedziała Amber.

Rola Sophie sprowadzała się głównie do parzenia herbaty. Przysłuchując się rozmowom, miała ochotę zabrać głos, jednak nie odważyła się odezwać.

– Wiesz, kiedy cię po raz pierwszy zobaczyłam – ciągnęła Amber przez telefon – od razu wiedziałam, że masz talent.

– Dziękuję – odparła Sophie. – A teraz pozwól, że się położę. Jest późno.

– Na przykład potrafisz robić kilka rzeczy naraz. Może zaczęłabyś się pakować, a ja w tym czasie wytłumaczę ci o co chodzi?

– Jestem zmęczona i chce mi się spać. Jutro pośmiejemy się razem z twojego żartu. Powodzenia w Palermo.

– To nie jest żart! Nie mogę jechać do Palermo.

– Wiem, byłaś u dentysty.

– Nie byłam u dentysty. Wstrzyknięto mi botoks i miałam liposukcję. Niestety pojawiły się komplikacje i nie pozwolili mi wyjść z kliniki. Zabrali mi nawet ubranie! – powiedziała płaczliwym tonem Amber.

– Spokojnie! Zaraz zadzwonię do Vincenta. – Sophie próbowała ją pocieszyć.

Vincent był jej prawą ręką i pomimo słabości do różowych koszul okazał się uroczym człowiekiem.

– Już do niego dzwoniłam! – Amber niemal krzyknęła do słuchawki. – Pojechał do Yorku. Matka jego przyjaciela miała zawał.

– Jak mi przykro! Przekaż Colinowi wyrazy współczucia.

– Do cholery, zostaw Colina! – wrzasnęła Amber. – Zacznij się pakować!

– A Sukie, Emma… – wyjąkała Sophie, chociaż nie miała dobrego zdania o dwóch kobietach, które pierwszego dnia obgadywały ją na ławce w ogrodzie.

– Przecież wiesz, że Emma jest do niczego.

A więc Amber też była tego zdania. Zadziwiające, pomyślała.

– Sukie dziś rzucił chłopak. Upiła się i teraz wymiotuje.

Obraz Sukie klęczącej nad muszlą klozetową na chwilę poprawił humor Sophie.

– Zrozum, wszystko wisi na włosku. Moja przyszłość jest w twoich rękach! – powiedziała Amber i rozpłakała się.

– Mówisz poważnie? – spytała przerażona Sophie. – Wysyłasz mnie na Sycylię do tego milionera?

Czuła strach, a jednocześnie radość, jakby nagle zjawiła się wróżka i spełniła jej najskrytsze marzenia. Takie rzeczy zdarzały się tylko w bajkach albo w snach. Sophie pomyślała, że pewnie nadal śni i zaraz się zbudzi.

– Umówiłam się z nim na spotkanie, dlatego ktoś musi mnie zastąpić. Sophie, potrzebujemy tego kontraktu. Nie mamy wyjścia. Kryzys dotknął także naszą branżę i straciliśmy kilku klientów, a ja musiałam wziąć kredyt.

Początkowo Sophie chciała odmówić, ale zrozumiała, że nie chodzi tylko o prestiż firmy, ale o coś znacznie ważniejszego. Amber bała się o los swojego zespołu. Sophie zrobiło się wstyd, że nie widzi niczego poza czubkiem własnego nosa. Nie przyszło jej do głowy, że inni też mogą mieć problemy.

– Zrozum, Sophie, nie mogę przełożyć tego spotkania.

– Rozumiem.

– Jeśli Speranza poczuje się urażony, może nas zniszczyć. Słyszałam, że potrafi być mściwy.

Amber załkała w słuchawkę.

– Dobrze, już dobrze. Polecę do Palermo.

Pół godziny później pojechała do biura i zabrała całą dokumentację, żeby przestudiować ją podczas lotu.

– Pomysł jest świetny. Sam się sprzeda – zapewniła ją Amber.

– Wiele kobiet wraca do pracy tydzień po porodzie, nawet po cesarskim cięciu.

– Ale ja do nich nie należę – zaśmiała się Izabella, asystentka Marca. – Chcę pół roku urlopu macierzyńskiego, a potem ustalimy warunki współpracy.

Marco wyłączył komórkę i westchnął. Izabella owinęła go sobie wokół palca. Wściekły wysiadł z samochodu i poszedł do windy. Dziewczyna zastępująca Izabellę tak bardzo się go bała, że zaczęło przeszkadzać mu to w pracy. Patrzyła na niego wielkimi, przerażonymi oczami, jakby chciał ją zjeść, i mówiła tak cicho, że nic nie słyszał. Co gorsze, miał wrażenie, że w młodej dziewczynie zakochał się jego podwładny Francesco. Samo słowo „miłość” budziło w nim niechęć. Poza tym miał zasadę, że nie należy łączyć życia prywatnego z zawodowym. Nie interesowało go, co robią jego podwładni w wolnym czasie, ale nie akceptował romansów w pracy.

Kiedy wszedł do biura, Francesco rozmawiał z dziewczyną, która wystukiwała coś na klawiaturze komputera. Marco rzucił mu ponure spojrzenie, po czym podszedł do regału z segregatorami.

– Masz mi coś do powiedzenia? – zwrócił się do Francesca, sięgając po dokumenty.

– Nie.

Marco rzucił mu surowe spojrzenie. Francesco wyglądał na speszonego, ale nie spuścił wzroku. Przynajmniej ma odwagę bronić swoich racji, pomyślał markiz.

– Proszę mi nie przeszkadzać przez najbliższe dwie godziny – powiedział ostrym tonem.

– O Boże!

Marco odwrócił się, uniósł brwi i powtórzył:

– „O Boże”?

– Mamy problem – wyjaśnił Francesco. – Osoba, która była umówiona na drugą trzydzieści, cały czas na pana czeka.

– Prosiłem, żeby odwołać spotkanie – odparł Marco, marszcząc brwi.

– Próbowaliśmy, ale panna Balfour nie odbierała telefonu. Chyba zgubiła komórkę.

– Nie byłem umówiony z panną Balfour – powiedział Marco. – Czy ona siedzi w moim gabinecie? – spytał, gromiąc wzrokiem nową sekretarkę. – Wpuściłaś do mojego gabinetu obcą osobę?

– To był mój pomysł – odezwał się Francesco. – Powiedziała, że nie wyjdzie, dopóki nie zobaczy się z szefem.

– Co takiego? – spytał Marco, patrząc, jak Francesco kładzie dłoń na ramieniu przerażonej sekretarki.

Pełne oddania spojrzenie dziewczyny potwierdziło jego przypuszczenia. Romans kwitł w najlepsze.

– Co to znaczy, że nie chciała wyjść?

– Nie mogłem jej wyrzucić. Kiedy Analise poprosiła, żeby przyszła jutro, ta dziewczynka zrobiła taką minę, jakby zaraz miała się rozpłakać.

– Dziewczynka?

– Moja siostra wygląda na starszą, a ma dopiero osiemnaście lat – odezwała się sekretarka.

Marco westchnął, poirytowany jej uwagą.

– Rzeczywiście wygląda młodo – zgodził się Francesco. – Przyjechała wprost z lotniska, a po drodze zgubiła bagaż. Jest bardzo…

– Ładna?

– Niezupełnie – odparł Francesco. – To znaczy… nie jest brzydka. Ma niebieskie oczy.

– Niezbyt ładna – powtórzył Marco, nie kryjąc zniecierpliwienia. – Wezwij dla niej taksówkę.

– Sam odwiozę ją do hotelu – zaproponował Francesco.

Marco zmroził go wzrokiem.

– Pewnie przy okazji zaprosisz ją na kolację.

– Wystarczyła pizza.

– Żartowniś z ciebie.

Kiedy wszedł do gabinetu, zrozumiał, że Francesco nie żartował. Na talerzu były resztki pizzy.