Za żadną cenę - ebook

PROLOG

Włochy, kurort narciarski, 2006 rok

– Twoi przyjaciele cię zostawili?

Annie stała na szczycie góry, spoglądając w dół i zastanawiając się, czy zjechać czarną trasą, czy raczej zawrócić. Męski głos, który usłyszała za plecami, nie ułatwił jej podjęcia decyzji.

Odwróciła się i spojrzała na stojącego powyżej mężczyznę. Wysoki, ubrany w czarny skafander przypominał jednego z modeli, z którymi pracowała jej siostra Bella.

Ponieważ miała założone ciemne gogle, nie była w stanie dostrzec, jakiego koloru są jego oczy, ale zdecydowanie mogła powiedzieć, że prezentował się oszałamiająco. Spod wełnianej czapki wystawały mu ciemne włosy, a twarz była opalona i miała zdecydowane rysy.

Uśmiechał się do niej, odsłaniając białe zęby.

– A może zmieniłaś zdanie i nie chcesz zjeżdżać tą trasą?

Było dokładnie tak, jak powiedział. Annie pierwotnie w ogóle nie miała zamiaru przyjeżdżać tu ze swoimi znajomymi z uczelni, którzy postanowili spędzić na nartach trochę czasu, zanim się zaczną przygotowywać do końcowych egzaminów. Ku jej zdumieniu okazało się jednak, że doskonale się bawi. Pogoda była fantastyczna, narty wspaniałe, a przyjaciele ze studiów przemili.

Do końca wyjazdu zostały im zaledwie trzy dni i właśnie musiała się zdecydować, czy po raz pierwszy w życiu chce zjechać czarną trasą, czy nie. Jej znajomi pomknęli już w dół, żeby się napić gorącej czekolady, a ona wciąż się wahała.

– Odpoczywam sobie – wyznała, nie do końca zgodnie z prawdą.

– W takim razie może zjedziemy razem?

Pomyślała, że przyjęcie tej propozycji byłoby nierozważne. Z drugiej jednak strony, co miała do stracenia? Raz w życiu może zrobić coś szalonego, nie zastanawiając się nad tym, czy to wypada, czy nie.

– Bardzo chętnie! – Odepchnęła się kijkami i zaczęła ostrożnie zjeżdżać.

Mężczyzna po chwili ją wyprzedził, demonstrując swoje umiejętności, które bez wątpienia były daleko lepsze niż jej własne. Annie nie mogła oderwać od niego wzroku. Zjeżdżał z taką swobodą i elegancją, że samo patrzenie na niego sprawiało jej wielką przyjemność. Kiedy wreszcie znaleźli się na dole, była zarumieniona z wysiłku, a jej oczy błyszczały jak dwie gwiazdy.

– Ale było przyjemnie!

– To prawda – odparł, zdejmując okulary i prezentując najciemniejsze brązowe oczy, jakie zdarzyło jej się widzieć.

– Masz ochotę zjechać jeszcze raz? – spytała pełna entuzjazmu, bo nie chciała, żeby nieznajomy tak po prostu zostawił ją i zniknął.

– Na dziś już skończyłem jeżdżenie. Teraz marzę tylko o tym, żeby się znaleźć w domu i napić grzanego wina.

Oczy dziewczyny pociemniały, a na jej twarzy pojawił się wyraz rozczarowania.

– Och.

– Może miałabyś ochotę się do mnie przyłączyć? – spytał, spoglądając na nią pytająco.

– Czy ja wiem? – Annie nie kryła zaskoczenia. – Chociaż, dlaczego nie?

– Luc. – Mężczyzna zdjął rękawicę i wyciągnął rękę, żeby się przestawić.

– Annie – odparła, podając mu swoją drobną dłoń.

Luc mieszkał w tym samym domu co oni i choć trzymał się na uboczu, zwrócił uwagę na grupę studentów, którzy co wieczór wesoło się bawili. Dostrzegł też, że ta dziewczyna różni się nieco od swych kolegów. Była od nich zdecydowanie cichsza i mniej gadatliwa. Nie sposób było nie zauważyć jej gęstych kasztanowych włosów i błękitnych oczu. Figurę też miała niczego sobie i nawet kombinezon narciarski nie był w stanie tego ukryć.

Cóż, być może w jej towarzystwie choć na chwilę zapomni o całym zamieszaniu, jakie pozostawił za sobą w Rzymie.

– Poczekam tu, żebyś mogła powiedzieć swoim przyjaciołom, dokąd idziesz.

– Tak, oczywiście.

Dotknął lekko jej kremowego policzka. Zauważył, jak się przy tym zarumieniła, a jej oczy gwałtownie pociemniały.

– Tylko nie każ mi czekać długo – dodał.

Annie nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Ten mężczyzna był niesamowity. Po raz pierwszy w życiu poczuła ochotę, by zrobić coś zupełnie nieprzemyślanego i zwariowanego.

I niech diabli porwą konsekwencje.ROZDZIAŁ PIERWSZY

Włochy, jezioro Garda, czerwiec 2010 rok

– Będę w domu za kilka dni, skarbie – powiedziała do telefonu Annie, przemierzając przestronny hotelowy hol i kierując się w stronę sali konferencyjnej. – Ja też cię kocham, Oliver. Och! – Zatrzymała się nagle, ponieważ wpadła na jakiś nieruchomy obiekt.

Nieruchomy, mocno umięśniony i bardzo męski. Annie podniosła wzrok i zaniemówiła.

To nie mogła być prawda. Przecież to nie mógł być Luc!

Czy to możliwe, żeby stojący przed nią mężczyzna był tym samym, którego poznała cztery i pół roku temu na nartach i z którym spędziła gorącą noc?

Ten mężczyzna miał krótkie włosy i był ubrany w szyty na miarę garnitur i jedwabną koszulę. Jednak jego oczy były takie same jak kiedyś: ciemne i aroganckie. Z jego spojrzenia domyśliła się, że właściciel tych oczu nie rozpoznał jej.

Annie instynktownie postąpiła krok do tyłu. Ona wiedziała, kogo ma przed sobą.

– Scuse, signore…

– Mówię po angielsku, signorina – przerwał jej.

Dobry Boże, ten głos…

Pamiętała, jak w miłosnym uniesieniu szeptał jej najczulsze zaklęcia, prowadząc ją na sam szczyt.

To był Luc.

Ale jakże inny od tego, którego zapamiętała. Zimny, wyniosły, pewny siebie.

Wtedy miał dwadzieścia sześć lat i wszystko, co robił, było pełne pasji i niesłychanej energii. Tym właśnie ją zachwycił i zdobył. Teraz też widać było w nim tę energię, tyle tylko, że poddał ją całkowitej kontroli, a uczucia, jakie żywił, zostały skrzętnie ukryte. Patrzył na nią chłodno, a na jego twarzy nie sposób było dostrzec żadnych emocji.

Luc nigdy nie należał do cierpliwych ludzi, teraz jednak pokłady jego cierpliwości zdecydowanie się wyczerpały. Ta kobieta patrzyła na niego, jakby zobaczyła ducha. Nie do takich reakcji był przyzwyczajony.

– A może raczej signora?

– Nie, za pierwszym razem powiedział pan dobrze.

Słysząc jej głos, Luc miał dziwne uczucie, że rozpoznaje w nim coś znajomego. Przyjrzał się uważnie stojącej przed nim dziewczynie. Ubrana była w prostą sukienkę, ciemne włosy związała w węzeł na karku, a jej mocno błękitne oczy wpatrywały się w niego z tą samą intensywnością co na początku.

– Czy myśmy się już nie spotkali, signorina? – spytał wolno.

– Być może – odparła, uśmiechając się lekko. – Niech pan mi powie.

– Ja spytałem pierwszy.

I co z tego? Przez te wszystkie lata bała się, że znów go zobaczy, ponieważ wiedziała, jak bardzo to spotkanie mogłoby skomplikować jej życie. I oto jej najgorsze przewidywania się spełniły. Znów miała przed sobą człowieka, który całkowicie odmienił jej dotychczasową egzystencję, a który jej nawet nie rozpoznał.

Rozpalił żarzący się w niej ogień, po czym zniknął tak nagle, jak się pojawił.

Cóż za arogancki drań!

– Jestem pewna, że któreś z nas by to zapamiętało, signore – odparła, unosząc dumnie brodę.

On nie miał tej pewności. Ton jej głosu jasno dawał mu do zrozumienia, że nie ma o nim najlepszego zdania.

Luc był jedynym synem i spadkobiercą znanego włoskiego przemysłowca i był przyzwyczajony do tego, że jego wszelkie zachcianki są natychmiast spełniane. Zdawał sobie sprawę z tego, jak wpłynęło to na jego charakter i sposób traktowania bliźnich. Już w wieku osiemnastu lat zajął poważne stanowisko w firmie ojca i całkiem nieźle sobie radził. Do dnia, w którym zgubiła go nadmierna pewność siebie i podjął zbyt duże ryzyko. Od tej chwili imperium zbudowane przez ojca zaczęło się sypać…

Na wspomnienie tamtych dni zacisnął usta. Minęły ponad cztery lata, w trakcie których całkowicie skupił się na odbudowie tego, co tak lekkomyślnie zniszczył. W tej chwili firma była silniejsza niż kiedykolwiek, a on sam nareszcie mógł bez niepokoju patrzeć w przyszłość.

Przez te lata w jego życiu nie było żadnej kobiety, a jedynie przypadkowo poznane znajome, z którymi rozstawał się po jednej, najwyżej dwóch nocach. Czyżby ta skromnie ubrana dziewczyna bez śladu makijażu na twarzy była jedną z nich?

Jakoś nie bardzo w to wierzył. Tamte zazwyczaj były wysokie, jasnowłose i hojnie obdarzone przez naturę. Mimo to miał wrażenie, że gdzieś już ją spotkał.

– Nie rozmawiasz już przez telefon?

Annie spojrzała na telefon, który trzymała w ręku. Zdała sobie sprawę, że jej rozmówca może usłyszeć wszystko, co się tu dzieje.

Oliver.

Zupełnie zapomniała, że z nim rozmawiała.

– Wybaczy mi pan?

Odwróciła się tyłem do Luca, szukając wzrokiem jakiegoś miejsca, w którym mogłaby dokończyć rozmowę, choć miała poważne wątpliwości, czy będzie w stanie normalnie rozmawiać z Oliverem po tym niespodziewanym spotkaniu. Tak naprawdę, im szybciej wyjedzie z Lake Garda, a jeszcze lepiej z Włoch, tym bardziej będzie zadowolona.

To właśnie z powodu tego, co przeżyła w tym kraju, nie chciała przyjeżdżać na to szkolenie i zrobiła to tylko dlatego, że jej ojcu bardzo na tym zależało. Ojciec wciąż nie mógł do siebie dojść po śmierci Lillian, swojej trzeciej żony. Skandal, jaki jego córki wywołały niespełna miesiąc temu na dorocznym balu dobroczynnym, nie poprawił mu nastroju.

Annie poczuła, że na jej ramieniu zaciskają się silne, długie palce. Palce, które kiedyś dały jej tyle rozkoszy i których dotyk teraz wcale nie był jej obojętny. Odwróciła się w stronę Luca, a w jej oczach można było dostrzec niebezpieczne błyski.

– Natychmiast mnie puść! – rzuciła przez zaciśnięte zęby.

A więc się nie mylił. Najwyraźniej ta kobieta czuła do niego jakąś niechęć i chętnie by się dowiedział dlaczego.

– Zjesz dziś ze mną kolację? – spytał, nie puszczając jej ręki.

– Słucham? – Patrzyła na niego szeroko otwartymi ze zdumienia oczami.

– Spytałem, czy zechciałabyś zjeść dziś ze mną kolację. Jako przeprosiny za to, że przeze mnie omal się nie przewróciłaś.

– Bardzo dziękuję za zaproszenie, ale nie skorzystam.

Luc nie był przyzwyczajony do tego, aby kobiety dawały mu odprawę.

– Ale dlaczego?

– Dlatego, że nie mam zwyczaju jadać kolacji z mężczyznami, na których wpadam w hotelowym holu. A teraz puść mnie wreszcie albo będę musiała poprosić o pomoc obsługę!

– To nie będzie konieczne. – Wzruszył ramionami. – Chciałem jedynie być uprzejmy i zaprosiłem cię w ramach przeprosin.

Annie była na siebie zła. Dlaczego nie wystarczyło jej odwagi, aby przyjąć zaproszenie na kolację? Czyżby wciąż była pod wpływem jego niezaprzeczalnego uroku? Nie, to nie możliwe. Pojawił się w jej życiu jak meteoryt, wziął, czego chciał i zniknął.

A czy ona wzięła od niego to, czego chciała? Mając trzy starsze siostry, których nazwisko regularnie pojawiało się w prasie, i cztery młodsze, które szły w ich ślady, sama wolała pozostać w cieniu. Nazwisko Balfour i tak zdecydowanie zbyt często pojawiało się w mediach.

Całe szczęście, że jej krótkotrwała znajomość z Lukiem nie została opisana w prasie. Sama się sobie dziwiła, dlaczego zdecydowała się wtedy pójść do jego mieszkania. Wypili drinka, zrobili kolację, a potem się kochali na podłodze przed rozpalonym kominkiem.

To był czas wyjęty z rzeczywistości. Czas, w którym każde z nich mogło być sobą.

Kim on był naprawdę? Sądząc teraz po jego wyglądzie, chyba kimś ważnym. Kimś, kogo za nic nie chciała spotkać w swoim życiu ponownie.

– Żadne przeprosiny nie są potrzebne. A teraz naprawdę chciałabym dokończyć rozmowę.

– Mam nieodparte wrażenie, że już się kiedyś spotkaliśmy – ciągnął, jakby nie słysząc jej prośby.

– Być może w jakimś innym życiu.

– Być może – odparł wolno.

Znał ją. Zarys szczęki, głęboki ton głosu, spojrzenie tych niewiarygodnie błękitnych oczu były mu doskonale znane.

– Długo zamierzasz zostać w tym hotelu?

– Tylko ten weekend. Będę przez ten czas bardzo zajęta i wątpię, czy będziemy mieli okazję ponownie się spotkać.

A więc zdecydowanie nie chciała się z nim widzieć. Interesujące.

Zazwyczaj kobiety rzucały mu się do stóp, mając nadzieję na dłuższą znajomość, żeby nie wspomnieć o małżeństwie. Ta jednak jaśniej nie mogła mu dać do zrozumienia, że nie jest nim zainteresowana.

Oczywiście to tylko rozbudziło jego ciekawość. I jej brak chęci współpracy w tym zakresie zupełnie mu nie przeszkadzał…

– Na twoim miejscu nie byłbym tego taki pewien – powiedział z uśmiechem.

– Przez tę rozmowę jestem już spóźniona na spotkanie. – Spojrzała wymownie na swój delikatny złoty zegarek.

– W takim razie kilka minut więcej nie zrobi ci już większej różnicy, prawda?

– Przepraszam, ale nie znoszę niepunktualnych osób. Dotyczy to także mnie samej.

Widział, że nie może doczekać się chwili, w której się od niego uwolni. Zupełnie nie zdawała sobie sprawy z tego, że podsyca tym jedynie jego zainteresowanie swoją osobą.

– W takim razie, do zobaczenia – powiedział miękko.

– Nie spotkamy się już, signore.

– O tym zadecyduje los – odparł, obdarzając ją jednym ze swych specjalnych uśmiechów.

Już raz los za nią zadecydował. Nie miała zamiaru powtórzyć błędu z przeszłości. Choć musiała przyznać, że to wcielenie Luca podobało jej się jeszcze bardziej niż tamto sprzed lat. Było w nim coś mrocznego, niemal odpychającego, co bardzo ją pociągało.

A ten uśmiech!

Ku swemu przerażeniu zdała sobie sprawę, że ten mężczyzna wciąż nie jest jej obojętny.

– Naprawdę chciałabym dokończyć swoją rozmowę.

Luc przypomniał sobie, że słyszał, jak wymawiała do słuchawki imię Oliver i jego uśmiech zniknął.

– Ja też jestem już spóźniony na spotkanie.

Annie uśmiechnęła się do niego słodko.

– A zatem nie powinnam cię już dłużej zatrzymywać, prawda?

Ktoś powinien jej dać porządnego klapsa, pomyślał. W ten jej kształtny tyłeczek, który aż się prosił, żeby położyć na nim dłoń.

Odczuł nagły, zupełnie niespodziewany przypływ pożądania, coś, co dawno mu się już nie zdarzyło. Przez ostatnie lata był zajęty odbudową rodzinnej firmy i nie interesował się kobietami. Nie miał wątpliwości, że zainteresowanie tą konkretną też nie potrwa długo, ale spodziewał się, że mogłoby być całkiem przyjemne.

– Signorina. – Skinął jej uprzejmie głową, pocieszając się w duchu faktem, że w ciągu najbliższych dni będą razem w Lake Garda.

Annie popatrzyła za odchodzącym mężczyzną, aż zniknął za rogiem.

Wielki Boże!

Jak to się stało? I dlaczego?

Znalazła się tu tylko dlatego, że ojciec uznał, że jego córka powinna się bardziej zaangażować w prowadzenie rodzinnego interesu i wysłał ją na to szkolenie. Wszystkie osiem córek Oscara pracowało w Balfour Manor, ale to ją właśnie wybrał do tej roli. Protesty na nic by się nie zdały. Oscar uznał, że nadszedł czas, aby jego córki dowiedziały się, czego chcą od życia, i nic nie było w stanie przeszkodzić mu w realizacji tego planu.

Dlatego znalazła się w tym pięknym hotelu, którego gościem był także jej były kochanek…ROZDZIAŁ DRUGI

– A więc, signorina, jak widzę, pomimo napiętego planu znalazła pani czas na chwilę relaksu.

Annie była zadowolona, że ma ciemne okulary, dzięki którym nie było widać wyrazu jej twarzy, gdy usłyszała głos Luca. Leżała na ręczniku na hotelowej plaży, w nadziei, że chwilę odpocznie.

Najwyraźniej jednak nie było jej to dane.

Luc prezentował się absolutnie wspaniale. Ubrany jedynie w czarne kąpielówki, wyglądał jak młody bóg. Sprawiał wrażenie bardziej umięśnionego niż przed laty i przyciągał spojrzenia wszystkich kobiet na plaży.

Usiadła gwałtownie, przybierając groźną minę i spoglądając na niego znad okularów.

– Chyba mnie nie śledzisz?

W odpowiedzi jedynie się uśmiechnął. Nie mógł nie dostrzec, jaką reakcję wywarło na niej jego pojawienie się.

Tak naprawdę nie miał pojęcia, że ją tu zastanie. Chciał po prostu popływać przed kolejnym spotkaniem, a kiedy ją dostrzegł, skierował się prosto ku niej.

Miał ochotę trochę się z nią podroczyć. Kiedy się złościła, wyglądała naprawdę uroczo.

Kiedy patrzył na nią leżącą na ręczniku, uznał, że biała bluzka i czarna sukienka, które miała na sobie rano, zupełnie nie oddawały jej sprawiedliwości. Była opalona na złoty kolor, a błękitny kostium ledwo zakrywał pełne piersi. Nogi miała długie i bardzo zgrabne.

– A jeśli tak, to co?

– W takim razie będę zmuszona zgłosić to dyrekcji hotelu i poprosić o ochronę.

– Bardzo proszę. – Luc rozłożył ręcznik obok niej i usiadł.

W tej chwili znajdowali się tak blisko siebie, że czuła ciepło bijące z jego ciała i zapach jego kolońskiej wody. Wystarczyło, aby lekko wyciągnęła rękę i…

– Czego pan sobie ode mnie życzy, signore? W tym hotelu bez wątpienia znalazłoby się mnóstwo kobiet, które byłyby znacznie bardziej zadowolone z pańskiego towarzystwa niż ja.

– Nie uważa pani, że to trochę niesprawiedliwe wobec tych kobiet?

– Uważam, że jestem szczera. Mówienie prawdy jest dla mnie najważniejsze.

– Czyżby? W takim razie może pani szczerze powiedzieć, że nie jest mną zainteresowana?

Na policzkach Annie pojawił się głęboki rumieniec.

– Nie jestem zainteresowana żadnym mężczyzną, który wyjeżdża na weekend w nadziei, że spędzi miło czas, jak tylko zniknie z oczu swojej rodzinie.

– A jeśli mężczyzna nie ma rodziny?

– Czyż oni wszyscy tak nie mówią?

– A mówią?

– Tak – odparła zdecydowanie. Za każdym razem, kiedy towarzyszyła ojcu w wyjazdach służbowych, musiała się oganiać od tego typu mężczyzn.

– Cóż, w moim przypadku to akurat jest prawda.

Zamierzał kiedyś założyć rodzinę, ale na razie nie spotkał odpowiedniej kandydatki na żonę. Wiedział, że w swoim czasie na pewno do tego dojdzie.

– Mimo to nie jestem zainteresowana.

– Na pewno?

– Na pewno! Bez wątpienia nie musisz się tak bardzo starać. Bez trudu znajdziesz kobietę, która chętnie wskoczy do twojego łóżka.

Miała rację, choć ostatnio te łatwe podboje zaczęły go nudzić.

– Mówisz tak, jakbyś mnie doskonale znała.

– Wystarczy, że znam ten typ mężczyzn.

– Doprawdy? – W głosie Luca pojawił się ostrzejszy ton.

– Doprawdy.

Patrzył na nią w milczeniu, po czym położył się na ręczniku z rękami pod głową.

Miała okazję, żeby spokojnie się mu przyjrzeć. Z młodego, pełnego życia człowieka zmienił się w skrytego, twardego mężczyznę. Każdym słowem i gestem dawał wyraz pogardzie, jaką żywił dla wszelkiego braku powściągliwości, któremu wszak hołdował w przeszłości.

Dlaczego miałoby ją interesować to, co się z nim działo przez te lata? On nawet nie pamiętał jej imienia, nie pamiętał jej!

– Chyba pójdę trochę popływać. – Nie czekając na jego odpowiedź, wstała i ruszyła w stronę wody.

Luc popatrzył za nią, podziwiając grację, z jaką się poruszała. W pewnej chwili jego wzrok zatrzymał się na tatuażu, jaki miała nad lewym pośladkiem, i z wrażenia aż usiadł. W jego głowie natychmiast pojawiły się wspomnienia kobiety kochającej się z nim przed kominkiem. Uśmiechała się do niego kusząco, a jej nagie ciało przylgnęło do niego, dając mu wiele rozkoszy.

W jednej chwili był obok niej.

– Annie? – Chwycił ją za ramię i zdjął okulary, aby przyjrzeć się jej twarzy.

Dziewczyna pobladła, a jej ciało lekko zadrżało. To była odpowiedź na jego pytanie. Poznała go i pamiętała noc, którą wspólnie spędzili.

– Powiedziałaś, że nigdy wcześniej mnie nie spotkałaś.

– Nieprawda. Powiedziałam jedynie, że jedno z nas na pewno by to pamiętało – przypomniała mu. I rzeczywiście tak było. Ona pamiętała wszystko w najdrobniejszych szczegółach. – Jak widzę i tobie wreszcie się przypomniało. Dlaczego tak nagle?

– Tatuaż – rzucił przez zaciśnięte zęby.

– Mój jednorożec?

Na pierwszym roku studiów uległa ogólnej modzie i zrobiła sobie niewielki tatuaż w dole pleców. Jak na ironię, to właśnie ten znak uzmysłowił mu, z kim ma do czynienia.

– Twój jednorożec – powtórzył, potrząsając lekko jej ramieniem. – Dlaczego nie powiedziałaś mi wcześniej, że już się spotkaliśmy?

– Nie widziałam takiej potrzeby, skoro mnie nie zapamiętałeś. Co miałam powiedzieć? „Hej, nie pamiętasz? To ze mną kochałeś się podczas zimowych wakacji cztery i pół roku temu”. Jakoś sobie tego nie wyobrażam.

Cóż, w jej ustach nie brzmiało to najlepiej.

– Powinniśmy porozmawiać…

– O czym tu rozmawiać? Spędziliśmy razem noc, ja to zapamiętałam, ty najwyraźniej nie, i tyle. Koniec tematu. – Wzruszyła ramionami. – A teraz puść mnie, bo ludzie zaczynają się na nas patrzeć.

– Co cię obchodzą ludzie?

Nie mogła uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Dlaczego nagle sobie o niej przypomniał? Byłoby znacznie lepiej, gdyby mogła dotrwać do końca kursu, nie spotykając go więcej, a potem wrócić do Anglii i żyć dalej jak dotąd.

Uśmiechnęła się do niego, starając się, aby wyglądało to naturalnie.

– Nie róbmy z tego wielkiego problemu. Przyznaję, że na początku było mi trochę przykro, że mnie nie poznałeś, ale…

– Przestań, Annie! – Palce Luca mocniej zacisnęły się na jej ramieniu.

– Co mam przestać? Miło, że chcesz porozmawiać o starych czasach, ale naprawdę nie widzę takiej potrzeby.

– Powiedziałem, przestań! Annie, którą wtedy poznałem…

– Annie, którą poznałeś, ale której sobie nie mogłeś przypomnieć, miała dwadzieścia lat i była bardzo naiwna. – Zaśmiała się drwiąco. – Dorosłam przez te lata, Luc. Doskonale potrafię poznać, kiedy mężczyźnie zależy jedynie na tym, żeby się ze mną przespać!

Zastanawiał się, jak to możliwe, że jej nie rozpoznał. To prawda, było w niej coś znajomego, ale dopiero tatuaż uzmysłowił mu, z kim ma do czynienia.

Wtedy miała dłuższe włosy, była nieco pełniejsza, a na twarzy nie było widać tego wyrazu zdecydowania, który znamionował ją teraz. Ale oczy miała te same. Powinien sobie przypomnieć jej usta, które z taką przyjemnością całował. Powinien był pamiętać…

– Byłem twoim pierwszym kochankiem! – wykrzyknął.

– Tak i co z tego? Każdy kiedyś zaczyna.

Tyle tylko, że w jej przypadku na nim się zaczęło i skończyło.

Co by powiedział, gdyby mu oznajmiła, że rezultatem spędzonej wspólnie nocy było dziecko? Że w domu jej matki czeka na nią niespełna czteroletni chłopczyk o oczach podobnych do jej własnych, a włosach tak ciemnych jak włosy Luca?

Był podobny do ojca jak dwie krople wody.

Był podobny do Luca.

Wiedziała, że Luc nie należy do mężczyzn, którzy są skłonni do kompromisów. Widać to było w każdym jego słowie, każdym geście i spojrzeniu.

Jak by się zachował, gdyby się dowiedział o istnieniu Olivera?

Czy Oliver powinien się dowiedzieć, kim jest jego ojciec? Kiedyś być może tak. A jeśli się dowie, że mogła powiedzieć jego ojcu o tym, że on istnieje, a nie zrobiła tego?

Potrzebowała czasu, żeby się zastanowić. Przemyśleć, co jest najlepsze dla Olivera.

– Puść mnie, Luc – poprosiła cicho. – Już i tak wzbudziliśmy nadmierne zainteresowanie.

Spojrzał na nią z uwagą. Jej twarz nie wyrażała w tej chwili żadnych uczuć.

– W takim razie zjemy dziś razem kolację u mnie w pokoju, żeby spokojnie dokończyć tę rozmowę.

– Naprawdę nie wydaje mi się…

– Annie, jeśli się nie zgodzisz, najzwyczajniej w świecie cię nie puszczę. Taka jest moja cena.

– Ależ się z ciebie zrobił arogancki drań. Kiedyś nie byłeś taki.

Luc uśmiechnął się do niej pozbawionym humoru uśmiechem i powoli puścił jej ramię.

– Ależ byłem. Tylko nie zdążyłaś mnie dostatecznie dobrze poznać.

– Być może.

Z ledwością trzymała się na nogach. Szok spowodowany spotkaniem Luca, niepewność, czy powinna mu powiedzieć o Oliverze, zupełnie wytrąciły ją z równowagi.

– No, Annie, bądź dla mnie miła.

– Mam wrażenie, że zbyt wiele kobiet stara się być dla ciebie miłymi.

– Może masz rację.

Westchnęła sfrustrowana. Co powinna zrobić? Powiedzieć mu o Oliverze czy nie? Co zrobi, kiedy się dowie, że ma ponad trzyletniego syna?

Westchnęła ponownie.

– Dobrze, Luc. Zjem dziś z tobą kolację, ale pod dwoma warunkami. Po pierwsze, wyjdę, kiedy będę chciała.

– A jeśli zechcesz wyjść zaraz na początku?

– Nie zechcę.

Bardzo wątpiła, czy w ogóle pozwoli jej wyjść, gdy mu powie o Oliverze.

– Skąd mogę mieć pewność?

– Zapomniałeś już? Powiedziałam ci, że nigdy nie kłamię.

– No dobrze, a jaki jest drugi warunek?

– Zjemy kolację w restauracji hotelowej, a nie w twoim apartamencie.

– Niepokoi cię myśl, że mogłabyś zostać ze mną sam na sam?

Niepokój to najdelikatniejsze określenie, jakiego mogłaby użyć na opisanie uczuć, jakich doświadczała, myśląc o spotkaniu z nim. Zgodziła się zjeść z nim kolację, ponieważ chciała wyjaśnić sytuację, w jakiej się znaleźli.

– Bynajmniej – odparła, sięgając po ręcznik i torbę. – Po prostu w tłumie jest bezpieczniej.

– A więc jednak się mnie boisz – uśmiechnął się drwiąco.

– Już ci mówiłam, że nie. Mam tylko nadzieję, że w obecności tylu ludzi powstrzymam się przed pokusą, żeby zetrzeć z tej twojej aroganckiej twarzy wyraz satysfakcji, jaki nieustannie na niej gości!

Lucowi najwyraźniej spodobała się jej cięta odpowiedź.

– Już się nie mogę doczekać, Annie. Do zobaczenia o ósmej.

– Cóż, nie mogę powiedzieć, żebym oczekiwała tego z taką samą niecierpliwością – oznajmiła i ruszyła w stronę wyjścia.

Luc stał bez ruchu, patrząc, jak Annie znika w hotelu. Teraz rozumiał, dlaczego rano była taka zła. Natomiast zupełnie nie mógł pojąć, dlaczego przed chwilą dostrzegł w jej oczach niepokój, żeby nie powiedzieć strach.

Chyba się go nie obawia?

Czy wspomnienie nocy, jaką razem spędzili, wywołuje w niej takie samo uczucie jak w nim? Czy chciałaby przeżyć to jeszcze raz?

A może obawia się czegoś zupełnie innego?