Za zasłoną chmur - ebook

Roz­dział 1

Było póź­ne po­po­łu­dnie. Ta­tia­na Fi­li­pow­na Sta­wic­ka wsu­nę­ła klucz w dziur­kę bocz­nych drzwi wej­ścio­wych, któ­rych nie uży­wał nie­mal nikt. Były bo­wiem cał­ko­wi­cie nie­prak­tycz­ne, za­nad­to od­da­lo­ne od kuch­ni, by chcia­ła ko­rzy­stać z nich służ­ba, zbyt cia­sne i wą­skie, sło­wem: nie dość wy­god­ne, co gor­sza, nie dość re­pre­zen­ta­tyw­ne, by peł­nić funk­cję wej­ścia co­dzien­ne­go dla do­mow­ni­ków i go­ści. W do­dat­ku, aby zna­leźć się we­wnątrz domu, naj­pierw trze­ba było zejść dwa schod­ki na ze­wnątrz, a po­tem wspiąć się po trzech już we­wnątrz – i nikt nie mógł dojść przy­czy­ny za­sto­so­wa­nia po­dob­ne­go roz­wią­za­nia. Oj­ciec Ta­tia­ny, Fi­lip Birsz­tejn, nie­jed­no­krot­nie żar­to­wał, że kto­kol­wiek pro­jek­to­wał ten dom, z pew­no­ścią otrzy­mał za­pła­tę przed wy­ko­na­niem pra­cy.

– Upił się z ra­do­ści tak bar­dzo, że pew­ne szcze­gó­ły, ot, choć­by te nie­szczę­sne drzwi, do­ry­so­wy­wał za­pew­ne w pi­jac­kim wi­dzie.

– Albo wy­chy­la­jąc szklan­kę wody z ogór­ków ki­szo­nych dnia na­stęp­ne­go... – do­po­wie­dział pew­ne­go razu Bo­rys. – Po­czuł, że nie­na­wi­dzi lu­dzi tak bar­dzo, że do dość zgrab­nej ca­ło­ści do­ło­ży okrut­nie wą­skie i cał­ko­wi­cie zbęd­ne scho­dy. To mia­ła być za­pew­ne jego oso­bi­sta ze­msta na pe­ters­bur­ża­nach za nie­zno­śny ból gło­wy, su­chość w ustach i tra­wią­ce go mdło­ści.

Bog­da­now wy­wo­łał tym sal­wę śmie­chu. Naj­gło­śniej ze wszyst­kich śmiał się sta­ry Birsz­tejn. Ta­tia­na wzdry­gnę­ła się na to wspo­mnie­nie, nie­pew­na, czy jesz­cze kie­dy­kol­wiek usły­szy ten wspa­nia­ły śmiech. Czym prę­dzej od­su­nę­ła od sie­bie tę myśl. Oj­ciec, ow­szem, cho­ro­wał, ale wciąż żył, a póki żył, mógł jesz­cze od­zy­skać zdro­wie.

Po­krze­pio­na tą my­ślą spró­bo­wa­ła prze­krę­cić klucz w zam­ku, ale me­cha­nizm nie chciał ustą­pić. Nie­na­oli­wio­ne za­su­wy od­ma­wia­ły po­słu­szeń­stwa, a Ta­tia­na jęła za­sta­na­wiać się, co też przy­szło jej do gło­wy, żeby się z nimi mo­co­wać. Była jed­nak zbyt roz­draż­nio­na, żeby te­raz się pod­dać. Po­trze­bo­wa­ła ja­kie­go­kol­wiek zwy­cię­stwa, choć­by naj­mniej­sze­go, a to, choć nie­do­rzecz­ne, było rów­nie do­bre jak inne. Po­zwa­la­ło za­jąć ręce i od­cią­gnąć my­śli od wy­pad­ków tego dnia, sku­pić się na czymś in­nym niż wy­obra­ża­nie so­bie, jak Ana­sta­zja wpa­da na dwor­cu w ra­mio­na Ka­zi­mie­rza. Wi­dzia­ła pięk­ne mie­dzia­ne wło­sy mu­ska­ją­ce twarz jej męża. Wie­lo­ko­lo­ro­we oczy wpa­trzo­ne z mi­ło­ścią w tego, któ­ry prze­cież to jej obie­cy­wał do­cho­wać wier­no­ści, był oj­cem jej dziec­ka.

Szarp­nę­ła za klam­kę. Coś chrup­nę­ło, ale drzwi na­dal po­zo­sta­wa­ły za­mknię­te. Ta­tia­na mia­ła ocho­tę kop­nąć je z wście­kło­ści. I tym ra­zem zdo­ła­ła się jed­nak opa­no­wać.

W tym jed­nym je­stem na­praw­dę do­bra – po­my­śla­ła z go­ry­czą. – W by­ciu opa­no­wa­ną.

Pod­czas roz­mo­wy z Ana­sta­zją wła­śnie taka była: spo­koj­na i zrów­no­wa­żo­na, choć prze­cież w tej sa­mej chwi­li w jej wnę­trzu coś umie­ra­ło. Po­tem po­bie­gła do domu. Mu­sia­ła wy­cho­dzić złość, li­czy­ła, że wiatr roz­wie­je łzy, któ­re ci­snę­ły się jej do oczu. Chcia­ła raz na za­wsze za­trza­snąć za sobą te drzwi. Za­po­mnieć o wszyst­kim. O wia­ro­łom­nym mężu, o jego ko­chan­ce, o wła­snych pla­nach i ma­rze­niach. Za­to­pić się w te­raź­niej­szo­ści.

Coś jed­nak nie da­wa­ło jej spo­ko­ju. Nie mo­gąc za­pa­no­wać nad od­ru­cho­wym zer­ka­niem na zło­ty ze­ga­rek, kon­se­kwent­nie od­mie­rza­ją­cy mi­nu­ty do od­jaz­du po­cią­gu Ka­zi­mie­rza, w przy­pły­wie de­ter­mi­na­cji od­pię­ła go z nad­garst­ka i wsu­nę­ła w dłoń że­bra­ka pro­szą­ce­go o da­tek. Nie obej­rza­ła się, gdy ob­da­ro­wa­ny za­czął wo­łać za nią, dzię­ku­jąc wy­lew­nie za taką hoj­ność. Nie zwa­ża­ła na ni­ko­go i na nic. Nie czu­ła tę­sk­no­ty czy bólu, a przy­naj­mniej ro­bi­ła wszyst­ko, by nie do­pu­ścić ich do gło­su. Nie po­zo­sta­wio­no jej wy­bo­ru. Za­de­cy­do­wa­no za nią.

Po­stą­pi­ła tak, jak na­le­ża­ło. Wy­peł­ni­ła już za­da­ną jej rolę w opo­wie­ści o mi­ło­ści tych dwoj­ga, te­raz chcia­ła tyl­ko za­po­mnieć, wró­cić do domu i sku­pić się na tych, któ­rzy jej po­trze­bo­wa­li, cho­rym ojcu, za­gu­bio­nej mat­ce, uko­cha­nym syn­ku. Je­dy­ne, cze­go nie by­ła­by w sta­nie te­raz znieść, to roz­mo­wa z kim­kol­wiek. Ko­niecz­ność od­po­wie­dze­nia na ja­kie­kol­wiek, choć­by naj­prost­sze py­ta­nie wy­da­wa­ła się jej za­da­niem po­nad siły. Dla­te­go sta­ła, sza­mo­cząc się z tymi nie­szczę­sny­mi drzwia­mi. Naj­wi­docz­niej jed­nak i one po­sta­no­wi­ły sta­wić jej opór. Ta­tia­na po­czu­ła, że coś gnie­cie ją w środ­ku.

Lek­ki po­wiew wio­sen­ne­go wia­tru starł z jej po­licz­ka sa­mot­ną łzę, choć zda­wa­ło jej się, że tego ran­ka wy­pła­ka­ła już wszyst­kie.

– Chcę tyl­ko wejść do środ­ka – wy­szep­ta­ła przez za­ci­śnię­te zęby, jak­by rzu­ca­ła czar lub prze­kleń­stwo.

Po­nie­waż była to pora po­obied­niej drzem­ki Ka­ro­la, Ta­tia­na za­mie­rza­ła nie­zau­wa­żo­na przez ni­ko­go wśli­zgnąć się do domu, prze­mknąć wą­ską klat­ką scho­do­wą dla służ­by do po­ko­ju nie­przy­tom­ne­go ojca i spę­dzić ten czas, sie­dząc przy nim, w mil­cze­niu, któ­re­go tak bar­dzo po­trze­bo­wa­ła. Za­sta­no­wić się nad kro­ka­mi, któ­re bę­dzie mu­sia­ła pod­jąć po odej­ściu Ka­zi­mie­rza. Nie mia­ła żad­nych wąt­pli­wo­ści, że było ono osta­tecz­ne.

Na­ci­snę­ła klam­kę, opar­ła się ra­mie­niem o sta­re drew­no i pchnę­ła moc­no. Za­wia­sy jęk­nę­ły prze­cią­gle, ża­ło­śnie jak du­sze czyść­co­we, i drzwi ustą­pi­ły.

Ta­tia­na po­pra­wi­ła wło­sy, któ­re wy­su­nę­ły się jej z upię­cia, strzep­nę­ła nie­wi­dzial­ne pył­ki z ubra­nia i po­stą­pi­ła krok do przo­du, lecz na­raz za­trzy­ma­ła się z dło­nią opar­tą na klam­ce i nie mo­gła zde­cy­do­wać się, by wejść do środ­ka. Ogar­nął ją pa­lą­cy nie­po­kój, tak strasz­ny, że żad­ny­mi ra­cjo­nal­ny­mi ar­gu­men­ta­mi nie szło go uci­szyć. Mia­ła wra­że­nie, że coś prze­oczy­ła, gdzieś po­peł­ni­ła błąd, któ­ry wciąż jesz­cze mo­gła na­pra­wić. Za­drża­ła z emo­cji i cof­nę­ła się. Za­mknę­ła drzwi, nie zwa­ża­jąc na to, że wciąż trzy­ma­ny w dło­ni klucz prze­śli­zgnął się jej mię­dzy pal­ca­mi i z brzdę­kiem ude­rzył o ka­mien­ny scho­dek. Nie usły­sza­ła tego, po­nie­waż ze­rwa­ła się już do bie­gu. Wy­pa­dła za róg uli­cy i za­ma­cha­ła na prze­jeż­dża­ją­cy wła­śnie sa­mo­chód. Kie­row­ca, czło­wiek nie­mło­dy, ale i nie cał­kiem jesz­cze sta­ry, choć wo­kół jego oczu utwo­rzy­ła się już sia­tecz­ka zmarsz­czek, a gę­stą czu­pry­nę nie­gdyś ciem­nych wło­sów tu i ów­dzie przy­pró­szy­ła si­wi­zna, był wy­raź­nie zszo­ko­wa­ny. Jed­nak to wła­śnie to uczu­cie nie­chyb­nie zmu­si­ło go do za­trzy­ma­nia się obok nie­zwy­kle ele­ganc­kiej ko­bie­ty o kru­czo­czar­nych wło­sach i moc­no za­czer­wie­nio­nych po­licz­kach, któ­rej oczy lśni­ły nie­zdro­wym bla­skiem.

– Czy mógł­by pan mnie za­wieźć na Dwo­rzec War­szaw­ski? – spy­ta­ła, gdy po­spiesz­nie opu­ścił szy­bę. – To bar­dzo, bar­dzo waż­ne. Za­pła­cę. Każ­dą cenę. Mu­szę tyl­ko do­stać się na Dwo­rzec War­szaw­ski.

Męż­czy­zna, któ­re­mu od tych nie­co­dzien­nych wy­pad­ków aż za­schło w gar­dle, po­czuł na­gle zew emo­cji. Coś po­dob­ne­go nie zda­rzy­ło mu się ni­g­dy przed­tem, lecz żył do­sta­tecz­nie dłu­go, by zdą­żyć się już na­uczyć, że cza­sem nie­zwy­kłe zaj­ścia by­wa­ją przy­czyn­kiem tra­ge­dii lub prze­ciw­nie, wiel­kie­go szczę­ścia, a on nie chciał być od­po­wie­dzial­ny za tę pierw­szą oko­licz­ność ani za nie­do­pusz­cze­nie do za­ist­nie­nia dru­giej. W za­my­śle­niu po­tarł na­zbyt sze­ro­ką szczę­kę.

– Cho­dzi o mo­je­go męża – wy­zna­ła Ta­tia­na, nie­świa­do­mie ści­sza­jąc głos, nim męż­czy­zna zdą­żył się ode­zwać. Sło­wa wy­pły­wa­ły z jej ust rwą­cym po­to­kiem. – Po­win­nam była wal­czyć, spró­bo­wać... Na Boga, po­win­nam mu po­wie­dzieć... Mu­szę mu po­wie­dzieć... On musi wie­dzieć.

Kie­row­ca bez sło­wa ski­nął gło­wą. Ta­tia­na umil­kła w jed­nej chwi­li, jak­by za­sko­czo­na tym ge­stem.

– Pro­szę wsia­dać – rzu­cił, a do­strze­gł­szy wa­ha­nie ko­bie­ty, czym prę­dzej wy­siadł i otwo­rzył przed nią drzwi.

Ukrad­kiem prze­że­gnał się jesz­cze, wzy­wa­jąc wszyst­kich świę­tych, by par­tyj­ne spo­tka­nie, z któ­re­go miał wkrót­ce ode­brać wła­ści­cie­la sa­mo­cho­du, prze­dłu­ży­ło się przy­naj­mniej o dwa kwa­dran­se. Żona nie wy­ba­czy­ła­by mu, gdy­by stra­cił tę pra­cę.

– Pre­swia­ta­ja Troj­ce, po­mi­łuj nas – szep­nął bez­gło­śnie.

Za­trza­snął drzwicz­ki, siadł za kie­row­ni­cą i ru­szył w stro­nę dwor­ca. Raz po raz zer­kał w lu­ster­ku na sie­dzą­cą za nim ko­bie­tę. Pierw­sze wra­że­nie nie zmy­li­ło go, była to praw­dzi­wa pięk­ność i z pew­no­ścią wiel­ka dama. Za­sty­gła te­raz w peł­nej gra­cji po­zie, ide­al­nie wy­pro­sto­wa­na. Z gło­wą lek­ko po­chy­lo­ną w pra­wo spo­glą­da­ła przez okno nie­wi­dzą­cym wzro­kiem.

– Nie wiem, czy kie­dy­kol­wiek zdo­łam się panu od­wdzię­czyć – ode­zwa­ła się po raz pierw­szy, od­kąd ru­szy­li, gdy w od­da­li za­ma­ja­czy­ły kon­tu­ry dwor­ca. Ro­zej­rza­ła się wo­ko­ło, do­pie­ro te­raz orien­tu­jąc się, że nie ma przy so­bie to­reb­ki. Odło­ży­ła ją na scho­dek przy wej­ściu, gdy mo­co­wa­ła się z drzwia­mi. – Ale nie za­po­mnę. Ni­g­dy panu tego nie za­po­mnę.

Męż­czy­zna za­mru­czał coś nie­wy­raź­nie, na­gle onie­śmie­lo­ny jej peł­nym do­sto­jeń­stwa gło­sem i wy­po­wia­da­ny­mi przez nią sło­wa­mi, z któ­rych biła dziw­na siła.

– Na­zy­wam się Ta­tia­na Sta­wi... – za­wa­ha­ła się. – Gdy­by kie­dy­kol­wiek po­trze­bo­wał pan ja­kiej­kol­wiek po­mo­cy, pro­szę py­tać o cór­kę Fi­li­pa Birsz­tej­na.

Nie po­wie­dzia­ła nic wię­cej. Wy­sia­dła, po­zo­sta­wia­jąc po so­bie je­dy­nie de­li­kat­ną woń per­fum uno­szą­cych się w ka­bi­nie sa­mo­cho­du.

Kie­row­ca zdjął czap­kę i otarł pot z czo­ła. Chciał od­je­chać, lecz nie­opo­dal do­strzegł tęgą ko­bie­ci­nę sie­dzą­cą na ni­skim sto­łecz­ku, mimo cie­płe­go dnia opa­tu­lo­ną w ko­lo­ro­wą weł­nia­ną chu­s­tę. Obok niej sta­ła duża me­ta­lo­wa bań­ka, przed któ­rą ufor­mo­wa­ła się pręd­ko ko­lej­ka spra­gnio­nych orzeź­wie­nia po­dróż­nych. Męż­czy­zna prze­łknął śli­nę. Po­czuł pa­lą­ce pra­gnie­nie, któ­re – jak mu się w owej chwi­li zda­wa­ło – uga­sić mo­gła tyl­ko szklan­ka świe­że­go mle­ka. Przez chwi­lę po­ku­sa wal­czy­ła z po­czu­ciem obo­wiąz­ku za­pra­wio­nym stra­chem przed gnie­wem żony. Wresz­cie uznał, że i tak zmi­trę­żył już dość cza­su i na­giął obo­wią­zu­ją­ce go za­sa­dy. Je­śli ma po­nieść kon­se­kwen­cje, po­nie­sie je, wszyst­ko się wyda i z pew­no­ścią nie unik­nie kary. Kil­ka do­dat­ko­wych mi­nut nie zro­bi już więc żad­nej róż­ni­cy. Po­krze­pio­ny tą my­ślą, wy­siadł z sa­mo­cho­du i sta­nął na koń­cu ogon­ka.

------------------------------------------------------------------------

Za­pra­sza­my do za­ku­pu peł­nej wer­sji książ­ki

------------------------------------------------------------------------

.