Zabójca znika w mroku - ebook

PROLOG

Mateusz, poniedziałek wcześnie rano

Mateusz nie lubił poniedziałków. Nic dziwnego, bo czy ktokolwiek je lubi? Mateusz uważał, że jeśli tacy ludzie istnieją, na pewno nie są normalni. Poniedziałki to samo zło. Dobrze, że chociaż weekend upłynął w przyjemnej atmosferze. W sobotni wieczór Mateusz umówił się z kolegami z osiedla. Na wstępie opróżnili solidarnie po dwie butelki piwa, a potem poszli na miasto w poszukiwaniu przygód. Było już grubo po północy, gdy w jednym z klubów Mateusz poznał bardzo sympatyczną Magdę. Dziewczyna po kilku drinkach dała się zaprosić do toalety, gdzie nastąpiło cielesne zbliżenie. Na koniec nocni kochankowie wymienili się numerami telefonów. Mateusz nie wiedział jeszcze, czy zrobi użytek z zapisanego w smartfonie ciągu dziewięciu cyfr. Nie miał czasu się nad tym zastanowić, bo całą niedzielę spożytkował na sen i leczenie bólu głowy, a teraz – w poniedziałek – październikowym bladym świtem przemierzał kilkusetmetrową odległość między przystankiem autobusowym a swoim zakładem pracy, czyli zlokalizowanym na warszawskiej Białołęce średniej wielkości supermarketem.

Mateusz miał dwadzieścia dwa lata i w przeciwieństwie do większości rówieśników niczego nie studiował. Jego rodzice twierdzili, że to przejaw braku ambicji. Zarzucali mu, że nie wierzy we własne możliwości. On utrzymywał jednak, że podjął racjonalną decyzję. Na osiedlu spotykał czasem starszych kolegów, którzy po uzyskaniu wyższego wykształcenia lądowali ostatecznie na kasie w sklepie spożywczym. Uznał więc, że pominie etap studiów i od razu zatrudnił się w supermarkecie. Lubił swoją pracę. W jego sklepie nie było nadmiernego ruchu, miał fajne koleżanki, z którymi można było pogadać, pożartować, a nawet poflirtować. Drażniło go tylko, że sklep tak wcześnie się otwierał. Gdy miał poranną zmianę, zaczynał pracę przed siódmą. A przecież na tę Białołękę musiał jeszcze dojechać z Bródna.

Nie narzekał na to, że od przystanku do sklepu miał spory kawałek do przejścia. Ten poranny spacer skutecznie go rozbudzał. Minąwszy kilka ulic, wkraczał na zielony teren, będący czymś pomiędzy parkiem a miniaturą lasu. Zamiast chodników były tam gruntowe ścieżki, wokół których rosła gęsta drzewiasta roślinność. Skręcił właśnie w jedno z takich wąskich przejść między drzewami i już z oddali dostrzegł, że na drodze leży coś dużego.

Gdy podszedł bliżej, zrozumiał, że jest to ciało człowieka. Na ścieżce leżał martwy mężczyzna. Na to, że nie żyje, wskazywały w szczególności krwawe ślady po kulach, z których dwa Mateusz dostrzegł na głowie, a do tego kilka kul utkwiło chyba w brzuchu, bo koszula i rozpięta kurtka były czerwone od krwi. Co dziwne, na piersi leżącego na wznak mężczyzny zauważył niewielki pistolet. Mateusz pomyślał, że gdyby był on własnością ofiary, tkwiłby zapewne w jego dłoni albo leżał gdzieś obok na ziemi. Staranny sposób ułożenia broni wskazywał raczej, że została pozostawiona na miejscu przez zabójcę.

W pierwszym odruchu Mateusz pomyślał, że musi uciekać. Przecież ten, kto to zrobił, może jeszcze tu być. Po chwili jednak uświadomił sobie, że tej osoby od dawna już tu nie ma. Krew była zakrzepnięta i ciemna, więc do morderstwa musiało dojść jakiś czas temu. Zapewne w nocy, kilka godzin wcześniej. Poza tym, skoro broń leży na martwym ciele, to należy przyjąć, że sprawca tej śmierci nie jest już uzbrojony. Dla pewności rozejrzał się wokół i wstrzymał oddech. Usłyszał tylko dochodzący z góry świergot jakiegoś zagubionego ptaka oraz lekki szum liści poruszanych przez łagodny wiatr. Wokół nie było nikogo i Mateusz na razie odepchnął od siebie myśl o ucieczce.

Drugim przebłyskiem, który przeszył jego umysł, było zaskoczenie własnym opanowaniem. Pamiętał z seriali kryminalnych, które czasem oglądał w telewizji, że ludzie różnie reagują na widok trupa. Niektórzy wymiotują, inni wpadają w panikę i krzyczą. Jemu nie zrobiło się niedobrze, nie stracił też panowania nad sobą. Był zadziwiająco spokojny. I dopiero ta świadomość go przestraszyła, bo taki spokój nie wydał mu się normalny.

Serce zabiło mu mocniej, a jego ciało przeszył dreszcz, bo przyszła mu do głowy trzecia myśl, będąca w gruncie rzeczy inną wersją myśli pierwszej. Może jednak najlepiej będzie uciec? Nie ze strachu przed zabójcą, ale z obawy przed kłopotami, jakie mogą go spotkać, jeśli wezwie policję. Będzie musiał zeznawać, opisywać, co robił, jak znalazł ciało. Kto wie, może policja zacznie go nawet podejrzewać. Z nimi przecież nigdy nic nie wiadomo.

Odwrócił się i ruszył przed siebie, ale po kilku krokach zatrzymał się nagle i wrócił do leżącego ciała. Przed ucieczką powstrzymała go bowiem czwarta myśl, która okazała się decydująca. Przecież ktoś mógł go już widzieć. Poza tym koleżanki ze sklepu wiedziały, że przechodzi tą trasą w drodze do pracy. Gdyby teraz odszedł, udając, że nie zauważył po drodze zamordowanego mężczyzny, byłoby to tym bardziej podejrzane i mogłoby go narazić na jeszcze większe nieprzyjemności. Prędzej czy później ktoś znajdzie te zwłoki i rozpocznie się dochodzenie.

Tak, z dwojga złego lepiej zawiadomić policję. To jedyne bezpieczne rozwiązanie. Przynajmniej będzie o czym opowiadać koleżankom w pracy i kumplom na osiedlu. Mateusz wyjął z kieszeni telefon. Nie zadzwonił od razu. Najpierw włączył tryb aparatu i zrobił kilka zdjęć. Teraz dopiero zrozumiał, że ta przykra sytuacja może mieć również swoje pozytywne konsekwencje. Zdjęcia na pewno zrobią wrażenie na znajomych, a może nawet uda się je sprzedać jakiemuś portalowi internetowemu? Będzie przy okazji szansa na dodatkową kasę. Mateusz zalogował się do swojej poczty elektronicznej na jednym z popularnych serwisów i dodał zdjęcia jako załączniki do nowej wiadomości, którą następnie zapisał jako kopię roboczą. Sieć komórkowa działała z całkiem niezłą prędkością, ale mimo to musiał odczekać dwie minuty, aż wszystko się załaduje. Skasował zdjęcia ze swojego telefonu, bo zakładał, że policjanci będą chcieli sprawdzić urządzenie, zanim pozwolą mu odejść. Rozejrzał się jeszcze raz, by się upewnić, że jest bezpieczny, ale wokół wciąż nikogo nie było. Tylko on i leżące na ziemi ciało. Mateusz na głównym ekranie telefonu odnalazł ikonkę przedstawiającą białą słuchawkę na zielonym tle i wybrał numer alarmowy.ROZDZIAŁ 1

Jan, poniedziałek rano

Jan lubił poniedziałki. Wiedział, że to dziwne, ale w ogóle się tym nie przejmował. Uważał bowiem, że poniedziałki nie są obiektywnie złe ani dobre. Są takie, jakimi je widzimy.

Przywykliśmy sądzić, że świat rzeczywisty, obiektywny – to świat widziany z góry przez niezależnego zewnętrznego obserwatora. Problem w tym, że żaden taki obserwator nie istnieje. My, ludzie, nie żyjemy w świecie rzeczywistym. Żyjemy w świecie opowiedzianym. W świecie, o którym sami sobie opowiedzieliśmy albo ktoś nam o nim opowiedział. Wsiadając do metra linii M1, którą to linię nazwano tak, aby w gęstej sieci kolei podziemnej podróżni nie pomylili jej z linią M2, Jan rozważał powyższe zależności między światem rzeczywistym a opowiedzianym i zastanawiał się, w jaki sposób poruszyć je i rozwinąć w ewentualnej dyskusji na tematy ogólne i filozoficzne, jeśli takowa w ciągu dnia się odbędzie, co było raczej mało prawdopodobne, ale mimo wszystko możliwe. W pracy przecież toczył czasem podobne rozmowy, których główną zaletą było to, że pozwalały zabić czas i przeczekać do szesnastej.

Jan lubił poniedziałki, chociaż wcale nie był miłośnikiem wczesnego wstawania, a porannej podróży do pracy w zatłoczonym metrze również nie uważał za szczególną przyjemność. Mimo to poniedziałek dawał mu zawsze nadzieję na to, że coś zacznie się dziać. Że rozpoczynający się tydzień będzie pełen interesujących wydarzeń. A ten tydzień rzeczywiście miał być szczególny. Jan realizował pewien plan, o którym nikt poza nim nie mógł wiedzieć, i choć był z natury człowiekiem spokojnym i działającym w sposób przemyślany, świadomość skrywanej tajemnicy w swoisty sposób go elektryzowała. Był podekscytowany, choć starał się tego nie okazywać. Przeciętny człowiek na jego miejscu zapewne nie mógłby zapanować nad sobą, drżałyby mu ręce, oczy miałby rozbiegane, nie mógłby się skupić i zachowywałby się dziwnie. Jan nie wykazywał żadnych takich objawów. Zresztą ludzie, u których występują tego typu reakcje, nie nadawaliby się do realizacji podobnego planu. Jan chyba się nadawał, bo jedyną oznaką wewnętrznego poruszenia, jaką wprawny obserwator mógłby dostrzec, był lekki grymas na twarzy, coś w rodzaju delikatnego uśmiechu, pojawiającego się od czasu do czasu na moment i od razu znikającego, gdy tylko Jan się orientował, że uśmiecha się sam do siebie.

Kolejny etap swojego przedsięwzięcia Jan miał zrealizować w drugiej części dnia. Na razie jednak był wczesny poranek, a Jan po dziesięciominutowej podróży wysiadał ze środkowego wagonu podziemnego pociągu na centralnej stacji wspomnianej linii M1. Z pozoru odznaczał się więc przeciętnością, jawił się jako typowy obywatel zmierzający do pracy u progu nowego tygodnia. Gdyby w tłumie pasażerów poszukiwać osoby, która swoim wyglądem lub zachowaniem mogłaby wzbudzać podejrzenia o posiadanie jakichkolwiek niecnych planów, Jan z pewnością nie znalazłby się na czele listy rankingowej.

Nie zastanawiał się już, czy postępuje słusznie. Fazę moralnych rozterek i rozdzielania włosa na czworo miał dawno za sobą. Nie wierzył w istnienie dobra ani zła. Po prostu uznał, że to zrobi i tyle. Za jego postępowaniem nie stała żadna ideologia, żaden porządek moralny ani najwyższe wartości, które miałyby zatriumfować. Nie przewidywał zresztą żadnego publicznego triumfu i nie zamierzał się z niczym ujawniać. Wszystko musiało pozostać jego tajemnicą, bo przecież nie chciał trafić do więzienia. Oczywiście istniało pewne ryzyko, nigdy wszystkiego nie da się przewidzieć, ale ryzyko jest wliczone w każde działanie.

Teraz, gdy Jan był już w ścisłej fazie realizacyjnej, zrozumiał, że to właśnie samo działanie jest źródłem jego ekscytacji. Chodziło chyba o poczucie sprawczości, o kreowanie wydarzeń. O to, by nadać życiu bieg.

Tak – bieg, a nie sens. Jan wiedział bowiem, że życiu nie można nadać sensu. „Sens” to słowo bardzo przereklamowane. Podobnie jak inne tego typu wyrazy – na przykład „Bóg” albo „szczęście” – zostało wymyślone przez ludzi na określenie czegoś, czego nie ma, ale w zasadzie byłoby fajnie, gdyby jednak istniało. Dlatego powszechnie umawiamy się na używanie takich słów i udawanie, że wierzymy, że coś realnego za nimi się kryje, że niosą ze sobą jakąkolwiek treść. Jan wiedział, że nie ma na świecie Boga, sensu ani szczęścia, jest tylko teraźniejszość i życie, któremu musimy nadawać bieg, by było znośne, a czasem nawet przyjemne.

Niezależnie od nadzwyczajnych zadań, które sam sobie narzucił i skrzętnie realizował, Jan toczył oczywiście zwykłe codzienne życie, któremu nadawał bieg w sposób regularny i uporządkowany. Osią, wokół której obracało się jego życie, była – jak w przypadku większości ludzi – praca. Tutaj również wszystko zaczynało się od poniedziałku.

Nadprogramowa aktywność miała się więc rozpocząć później, a teraz była ósma rano, po wyjściu z metra przesiadka do tramwaju i parę przystanków przejechanych w milczeniu na końcu wagonu. Październikowe powietrze było rześkie, lekki wiatr ożywiał Jana i budził z porannego zaspania. Ostatnie sto metrów od przystanku tramwajowego do biurowca, w którym pracował, pokonywał zawsze z dużym zadowoleniem. Brał głębokie oddechy, smakując zimne powietrze z mieszaniną zapachów i smrodów, których wachlarz zmieniał się co kilka kroków. Spaliny zmieszane z gnijącymi liśćmi, które spadały z drzew, realizując koncepcję złotej polskiej jesieni, aromat świeżych wypieków z mijanego właśnie sklepu z pieczywem, za chwilę przesadnie mocny powiew perfum mijanej kobiety, która szła w przeciwnym kierunku, smród papierosa ściskanego w ustach przez mężczyznę zamiatającego chodnik, za moment powrót do normalności, czyli spaliny i liście. Zapachy i hałas, ciągły szum miasta przerywany dźwiękowymi wystrzałami klaksonów i nagle ruszających na światłach motocykli. Miasto, które żyje, w którym życie ma swój bieg, choć nie ma sensu, miasto wielu bogów umęczonych gonitwą za nieosiągalnym szczęściem. Bieg życia i chód w kierunku biurowca doprowadziły Jana do celu. Otworzyć drzwi, wyjąć identyfikator, przyłożyć do bramki, bramka się otwiera, Jan przechodzi, winda, piąte piętro, sekretariat, podpisać listę obecności, wziąć klucz do pokoju, klucza nie ma, czyli Konrad już jest, przyszedł wcześniej, pójść do pokoju numer 532, podać rękę Konradowi, zdjąć kurtkę, plecak położyć obok biurka, włączyć komputer, usiąść. Nie, nie usiąść, Jan nie był wprawdzie rygorystycznym higienistą, ale nawyk kazał mu najpierw udać się do łazienki, umyć ręce, potem wrócić i dopiero wtedy usiąść, wpisać hasło do komputera, który zdążył się już uruchomić – i zacząć biurowy dzień.

Jan pracował w Centrum Ulepszania Działań. W skrócie – CUD. Ten z pozoru zabawny akronim w gruncie rzeczy trafnie definiował wartość, jaką ta państwowa instytucja stanowiła dla swoich pracowników. Było to bowiem niezwykle komfortowe miejsce do pracy. Wbrew pozorom tego typu rządowych agencji istnieje bardzo wiele, choć większość ludzi w ogóle o nich nie wie. Przeciętny obywatel powiedziałby zapewne, że taka instytucja jak CUD z pewnością nie istnieje. Nie tylko dlatego, że o niej nie słyszał, ale także dlatego, że jej istnienie nie miałoby żadnego sensu. Dla twórców systemu administracji publicznej nie stanowiło to jednak problemu. Polityczni decydenci w swej zbiorowej mądrości już dawno temu doszli do wniosku – z którym, choć być może w nieco innym kontekście, zgadzał się także Jan – że słowo „sens” jest bardzo przereklamowane. Państwowe urzędy tworzy się nie tylko po to, by robiły coś sensownego. Niektóre powołuje się wyłącznie dla utrzymywania pozoru, w celu wygenerowania sztucznego ruchu, służącego budowie wizerunku i autorytetu władzy. Takich publicznych instytucji, o których nie wie przeciętny obywatel i które nie robią nic pożytecznego, jest znacznie więcej, niż nam się wydaje. Centrum Ulepszania Działań to tylko drobny element systemu.

Za ideą stworzenia tej rządowej agencji, podlegającej bezpośrednio Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, stało bardzo proste rozumowanie. Wszyscy wiedzą, że państwo działa źle. Nawet jeśli czasem coś uda się sprawnie zorganizować, to jest to tylko wyjątek od powszechnie obowiązującej zasady. Poza tym tego, co funkcjonuje poprawnie, nikt nie zauważa, a gdy tylko coś nie wyjdzie, trąbią o tym wszystkie media, wzniecając społeczny sprzeciw i wywołując oburzenie wśród obywateli. Dlatego rządzący doszli do oczywistego wniosku: skoro nie potrafimy dobrze zorganizować służby zdrowia, edukacji, policji i całej reszty, którą zajmuje się państwo, to przynajmniej stwórzmy wrażenie, że nie jest to nasza wina, że robimy wszystko, co w naszej mocy, że doglądamy, nadzorujemy, monitorujemy i identyfikujemy luki.

Opiszmy to na przykładzie. Urząd skrzywdził obywatela, niesłusznie odmawiając przyznania mu zasiłku. Centrum Ulepszania Działań natychmiast – czyli w terminie czternastu dni od momentu, gdy o sprawie napisano w prasie – przygotowuje pismo do ministra pracy i polityki społecznej, zawierające uprzejmą prośbę, by ulepszono działania państwowych urzędów i w przyszłości dokładniej weryfikowano wnioski o zasiłki, aby obywatele nie czuli się pokrzywdzeni. Po upływie kolejnych dwóch tygodni minister odpowiada, że oczywiście dołoży wszelkich starań, jak również jest zdeterminowany, by podjąć niezbędne kroki.

Jeśli nie wszystko jest jeszcze jasne, posłużmy się inną przykładową sytuacją. W telewizji oglądamy reportaż o ciężko chorym starszym panu, który musi czekać dwa lata na operację w szpitalu. Nie później niż w terminie dziesięciu dni roboczych Centrum Ulepszania Działań sporządza pismo do Ministerstwa Zdrowia, z wyraźnym żądaniem, aby terminy oczekiwania na operacje w szpitalach zostały znacząco skrócone. Po upływie około trzydziestu dni – gdyż w tym wypadku sprawa jest bardziej złożona – ministerstwo przekazuje odpowiedź, w której jednoznacznie podkreśla, że rozumie wagę problemu i dlatego niezwłocznie podejmie stosowne działania oraz dołoży starań, niemniej jednak kwestia ta wymaga szczegółowych analiz.

Celem tych wszystkich działań było stworzenie pisemnej korespondencji, której kopię następnie przekazywano do agencji prasowych. Czyniono to w sposób otwarty albo w formie kontrolowanego przecieku, przy czym zarządzanie wypływem informacji leżało, rzecz jasna, w gestii odrębnego departamentu. Co ważne, Centrum Ulepszania Działań nie wysyłało samodzielnie napisanych przez pracowników pism interwencyjnych. Projekt korespondencji był kierowany do Kancelarii Premiera i tam dopiero podpisywany przez odpowiedniego sekretarza stanu. Oficjalnie więc wymiana korespondencji następowała pomiędzy rządowymi oficjelami najwyższego szczebla. Aby zapewnić rządowi kompleksową obsługę, odrębny departament CUD przygotowywał projekty odpowiedzi dla poszczególnych ministerstw. Pracownicy tego departamentu mieli swoje gabinety na szóstym piętrze biurowca, więc Jan na co dzień ich nie widywał. Uzasadniano to koniecznością zapewnienia im niezależności, choć Jan twierdził, że chodziło po prostu o znalezienie pretekstu, żeby na potrzeby urzędu wynająć dwa piętra, a nie jedno.

Nazwa Centrum Ulepszania Działań nie pojawiała się w oficjalnych pismach ani tym bardziej w powołujących się na nie mediach. Instytucja ta pozostawała w cieniu, dyskretnie realizując swoje zadanie, czyli inicjując i koordynując aktywność epistolarną, po której ostatecznie pozostawało to, co najważniejsze, czyli dobre wrażenie. Społeczeństwo czuło się uspokojone, a media z dumą informowały: „W odpowiedzi na nasze publikacje rządowa administracja podjęła interwencję”. Cytowano fragmenty pism i podkreślano, że ich stanowczy wydźwięk na pewno zrobił wrażenie na odpowiedzialnych za sprawę urzędnikach. Wprawdzie skrzywdzony obywatel nadal pozostawał bez zasiłku, a rodzina starszego pana już po kilku miesiącach odbywała ponury spacer wśród drzew rosnących na cmentarzu Bródnowskim, opłakując jego odejście, ale te fakty umykały już uwadze opinii publicznej, usatysfakcjonowanej natychmiastową reakcją państwowych instytucji, która potwierdzała, że system administracji publicznej – mimo że wciąż dotknięty pewnymi niedociągnięciami – w gruncie rzeczy działa prawidłowo i błyskawicznie się aktywizuje, gdy tylko pojawi się problem.

W praktyce urzędnicy zatrudnieni w Centrum Ulepszania Działań nie mieli wiele pracy. Różne kontrowersje związane z działaniem państwowych instytucji pojawiały się wprawdzie codziennie, ale przez kilka lat istnienia ta niepozorna jednostka administracji rządowej zdążyła rozrosnąć się na tyle, że zatrudniała już prawie dwieście osób, podzielonych na różne departamenty i wydziały, dlatego liczba spraw przypadająca na jednego pracownika była stosunkowo niewielka. Oczywiście jak w każdej instytucji tego rodzaju właściwą pracą związaną z celem istnienia urzędu zajmowało się tylko około połowy zatrudnionych, a resztę stanowiły osoby zapewniające obsługę wewnętrzną – kadry, finanse, informatycy, statystycy, sekretarki. Ponadto obowiązywała ścisła specjalizacja – na przykład jeden wydział zajmował się przeglądem doniesień medialnych i typowaniem spraw, w których należy podjąć interwencję, a inny – i właśnie w takim pracował Jan – otrzymawszy informację o wytypowanych tematach, był odpowiedzialny za sporządzanie pism interwencyjnych.

Po uwzględnieniu liczby zatrudnionych oraz wskazanych powyżej zasad organizacyjnych na takiego pracownika jak Jan przypadał zwykle obowiązek napisania od dwóch do trzech pism tygodniowo. Typowe pismo tworzono na schemacie, w który wpisywano dane adresata oraz jednozdaniowe odniesienie do jakiegoś problemu opisanego w mediach. Schemat w ostatnim akapicie zawierał standardowe żądanie podjęcia kroków w celu ulepszania działań państwa w omawianym zakresie. Cały proces tworzenia takiego pisma, wliczając w to zapoznanie się ze źródłowymi materiałami prasowymi, zajmował około dwudziestu minut. Łatwo policzyć, że w trakcie przeciętnego tygodnia pracy czynności służbowe zajmowały Janowi mniej więcej jedną godzinę. Całą resztę musiał sobie sam zorganizować, co wbrew pozorom nie było wcale łatwe.

Zwykle gdy ludzie mówią o swojej pracy, narzekają na to, że mają jej za dużo. Muszą siedzieć po godzinach, bo się nie wyrabiają. Natłok obowiązków przygniata ich i męczy nie tylko fizycznie, ale również psychicznie. Jan wiedział jednak, że konieczność siedzenia w pracy, w której w zasadzie nie ma nic do roboty, może być podobnie męcząca. To zapewne problem, który nie jest powszechnie znany, a psychologowie nie zbadali go jeszcze dogłębnie, ale nuda w pracy jest naprawdę trudna do zniesienia. Trzeba sporej wytrzymałości i samozaparcia, by nie zwariować. Pracownicy mieli różne sposoby na radzenie sobie z tym problemem. Początkowo wystarczały standardowe rozrywki – śniadanie, obiad, internet, rozmowy z kolegami i koleżankami. Jak długo jednak można jeść? Jak długo można przeglądać te same nudne i powtarzalne informacje w internecie? Byli tacy, którzy grali w gry na komputerze, układali internetowe puzzle albo pasjanse, ale to też działało na krótką metę. Nieco łatwiej było osobom posiadającym jakieś hobby, które mogli uprawiać w pracy, ale nawet czytanie książek czy słuchanie muzyki non stop przez pięć dni w tygodniu nie rozwiązywało problemu nużącej monotonii i rutyny.

Dlatego Jan i Konrad wypracowali sobie pewien rytuał. Cykl zajęć, które wypełniały dzień pracy, wprowadzając pozór urozmaicenia. Codziennie były to te same aktywności, ale było ich wiele, dzięki czemu mimo wszystko mieli poczucie, że coś się dzieje, coś robią, nie pozostają bierni. Ranek spędzali zwykle na śniadaniu, pogaduszkach na nieistotne tematy i wstępnym przeglądzie informacji w internecie. Potem Jan, jeśli czuł, że jest w dobrym nastroju, robił sobie wycieczkę po pokojach kolegów i koleżanek, odbywając kolejne rozmowy o niczym, które mimo wszystko zmierzały zawsze w kierunku rozluźnienia atmosfery i rozruszania szarych komórek. Konrad w tym czasie najczęściej wolał pozostać u siebie i kontynuować aktywność w sieci. A to kupił coś w sklepie internetowym, a to przeczytał, jak naprawić samodzielnie jakiś sprzęt, który popsuł mu się w domu. Przed dwunastą – jeżeli akurat w danym dniu trzeba było napisać jakieś pismo – poświęcali kilkanaście, w porywach do kilkudziesięciu minut na wykonanie swoich pracowniczych obowiązków. A potem już było z górki. Około południa wychodzili na obiad, dzięki czemu mogli odetchnąć świeżym powietrzem. Teoretycznie przerwa obiadowa powinna trwać około piętnastu minut, oni jednak wracali po dwóch godzinach, odwiedziwszy nie tylko stołówkę znajdującą się w sąsiednim budynku, ale także park i sklep spożywczy, w którym nabywali – i tu następował kolejny element wprowadzający urozmaicenie – piwo albo wino, w zależności od nastroju. I to nie wszystko – bo czasem postanawiali zaszaleć, odkryć nowe smaki. Wtedy wracali do biura z butelką porto, whisky, sherry albo innego wynalazku, na który w danym dniu poczuli ochotę. Na spożywaniu tego, co kupili, upływała im reszta dnia pracy.

Ten poniedziałek zaczął się tak jak każdy inny. Jan zjadł śniadanie, które przyniósł sobie z domu, wypił herbatę, którą zrobił sobie w pracowniczej kuchni, przejrzał kilka zupełnie nieistotnych wiadomości na portalach internetowych, po czym zainicjował tradycyjną poranną konwersację.

– Jak minął weekend, Konradzie? Poznałeś jakąś nową studentkę historii?

Konrad uśmiechnął się pod nosem.

– Taaak… – powiedział przeciągle tonem oznaczającym mieszaninę obojętności, dumy i zadowolenia. – Nawet była niezła, ale bywało już znacznie lepiej. A ty?

– Ja jak zwykle nikogo nie poznałem, ale przynajmniej nie miałem wydatków – odparł Jan, przeciągając się i ziewając. – Trochę poczytałem, obejrzałem mecz, przeszedłem się na spacer. Nic szczególnego. Większość czasu jak zwykle spędziłem przed komputerem.

– Ciągle rozwijasz swoje informatyczno-internetowe hobby i eksplorujesz ciemną sieć? – roześmiał się Konrad. – Mówię ci, Janek, uważaj, żebyś się całkowicie w tych ciemnościach nie zatopił. Ale doceniam to oryginalne połączenie: oficjalnie przykładny urzędnik, prywatnie haker samouk. – Konrad był wyraźnie zadowolony ze swojej kpiącej uwagi.

– Żaden tam ze mnie haker – odparł Jan. – Ale nie bój się, zachowuję zdrowe proporcje. Poświęcam na to tylko weekendy. W tygodniu prawie w ogóle nie dotykam komputera w domu.

– To trochę mnie uspokoiłeś. A na strzelnicę nadal chodzisz? Może kiedyś przeszlibyśmy się razem, spróbowałbym tego sportu.

– Już od paru tygodni nie byłem. Chyba mi się znudziło. Nieskromnie przyznam, że szło mi bardzo dobrze i strzelanie do tarczy przestało być dla mnie wyzwaniem.

– No tak, ty jesteś opanowany i spokojny, masz predyspozycje. Ja bym się chyba nie nadawał – zakończył Konrad i przymknął oczy, wysyłając jasny sygnał, że wchodzi w fazę samotnej zadumy.

Jan nie był zaskoczony tym nagłym zakończeniem dialogu. Na takiej jak powyższa krótkiej wymianie uprzejmości zwykle kończyła się poranna rozmowa tej osobliwej urzędniczej pary. Konrad wylewniejszy stawał się po południu, gdy wracali ze sklepu. Rano nie mówił wiele, ale Janowi to odpowiadało. Poranek urzędnika nie miał być przecież czasem intelektualnych eksplozji. Miał być ciepłym przedsionkiem dla całego leniwego dnia, który dopiero nadchodził.

Janowi dobrze siedziało się z Konradem. W państwowych urzędach panował jeszcze stary dobry zwyczaj lokowania pracowników w małych pokojach. Większość z nich była dwuosobowa. Nie praktykowano otwartych przestrzeni, tak charakterystycznych dla dużych korporacji. Była to być może jedna z zalet tej pracy, rekompensująca średni poziom zarobków. Bo w rządowych agencjach nie zarabiało się źle, ale nie zarabiało się również bardzo dobrze. Średnia krajowa – tylko tyle i aż tyle. Tym, którym to wystarczało, pasował taki układ. Nic zresztą dziwnego, jeśli wziąć pod uwagę inne instytucje z tak zwanej sfery budżetowej. Pielęgniarki albo nauczyciele, wykonujący znacznie trudniejszą i naprawdę pożyteczną pracę, nie mogli liczyć na podobne zarobki.

Konrad był rówieśnikiem Jana. Miał trzydzieści trzy lata i zdążył już ożenić się z koleżanką ze studiów, zrobić jej dwójkę dzieci, a następnie się z nią rozwieść. Rozwód nastąpił oczywiście z jego winy, bo Konrad notorycznie lekceważył ten zupełnie niezrozumiały z jego punktu widzenia przesąd, wedle którego mężczyzna ożeniony nie powinien uprawiać seksu z kobietami innymi niż jego małżonka. Żona Konrada przez pewien czas tolerowała jego wybujałe potrzeby, ale gdy urodziła dwójkę upragnionych dzieci, przekonała się, że są zdrowe i spokojnie da radę wychować je sama, wniosła pozew o rozwód i alimenty. Było to całkowicie zrozumiałe i Konrad w zasadzie przyjął jej wniosek z ulgą. Alimenty nie stanowiły dla niego problemu, gdyż stałym źródłem finansowania jego potrzeb życiowych byli kochający i jednocześnie ponadprzeciętnie zamożni rodzice. Jedynym warunkiem, jaki stawiali, było posiadanie przez Konrada stałej pracy. Zależało im, aby syn nie wyrósł na zblazowanego obiboka, żądali więc, aby jak każdy uczciwy człowiek pracował na etacie. W ten sposób Konrad wylądował w Centrum Ulepszania Działań. Rodzice byli zadowoleni, a nawet dumni, że ich syn wykonuje społecznie pożyteczną pracę w szanowanym urzędzie, i z przyjemnością przelewali co miesiąc pięciocyfrowe kwoty na jego rachunek bankowy, nie zauważając, że pomimo tak szlachetnego zatrudnienia Konrad w istocie przeobraził się w zblazowanego obiboka, co jednak starał się skrzętnie przed nimi ukrywać.

Po rozwodzie Konrad spotykał się z kobietami jeszcze częściej i w znacznie bardziej otwarty sposób, niż czynił to w trakcie trwania małżeństwa, jednak wraz z upływem czasu zaczął zauważać, że trzydziestoletnie koleżanki mają zupełnie inny stosunek do randek niż dawne partnerki z lat studenckich. Gdy Konrad miał dwadzieścia lat, jego ówczesne rówieśniczki podchodziły do wszystkiego na luzie, nikt na nikogo nie wywierał presji, a przygodne spotkania i flirty wiązały się z zabawą i przyjemnością, nie pociągając za sobą długoterminowych zobowiązań. Konrad trzydziestoletni zaczął się jednak spotykać z zupełnie innym traktowaniem. Przedstawicielki płci pięknej, które zapraszał do knajpy, do klubu albo po prostu do siebie do domu – owszem, chętnie wskakiwały z nim do szerokiego łóżka w jednej z sypialni jego pięciopokojowego apartamentu, ale gdy już było po wszystkim, zaczynały robić jakieś dziwne miny, czyniły mu uwagi oraz posyłały w jego kierunku znaczące i wiele mówiące spojrzenia. Krótko mówiąc – oczekiwały, że skoro już uprawiały z nim seks, to naturalnym następstwem będzie przejście do kolejnych etapów tworzenia tak zwanego związku. Tymczasem Konrad potrzebował wyłącznie seksu i jednocześnie bronił się rękoma i nogami przed jakimkolwiek emocjonalnym zaangażowaniem. Dość szybko zwykłe randki przestały go bawić, bo całą przyjemność z namiętnych zbliżeń zabierało mu wszystko to, co działo się potem, a co sprowadzało się do pretensji, wyzwisk i rozstania w gniewie. Dlatego ostatecznie po przekroczeniu trzydziestki Konrad postanowił zmienić sposób postępowania. Skoro potrzebował zaspokojenia swoich potrzeb seksualnych i niczego poza tym, zaczął korzystać z usług pań, które te potrzeby zaspokajały zawodowo, nie oczekując emocjonalnego zaangażowania z jego strony.

Nie lubił mówić o nich jako o prostytutkach. Trzeba zresztą przyznać, że nie były to pierwsze lepsze kobiety łapiące klientów na ulicy. Konrad w każdy piątek i sobotę udawał się do jednego ze znanych mu klubów, spotykał tam znajomych, spożywał alkohol, a potem w pewnym momencie nie wiadomo skąd pojawiały się młode dziewczyny, najczęściej dorabiające do stypendium lub jego braku studentki, które umilały czas gościom – najpierw na miejscu, a potem już w parach, podczas zajęć indywidualnych. Konrad zwykle zabierał je do swojego mieszkania, bo tam czuł się najlepiej – po wszystkim mógł od razu zapłacić i odprawić studentkę, po czym kładł się spać w poczuciu dobrze wykorzystanego czasu.

Nazywał je studentkami historii, bo – jak mawiał – potrafiły bezbłędnie ocenić wartość dziejowej spuścizny, jaką pozostawili po sobie poszczególni władcy Polski. Każda z nich kategorycznie odrzucała dorobek Mieszka I oraz Bolesława Chrobrego, a na Kazimierza Wielkiego patrzyła z grymasem zażenowania. Jedynymi akceptowanymi królami byli Władysław Jagiełło i Zygmunt Stary, przy czym dopiero wielokrotność ich wizerunków w pełni odpowiadała aspiracjom studentek. Dlatego Konrad przed każdym weekendem zaopatrywał się w bankomacie w portrety królów uwidocznione na biletach NBP i w ten sposób zapewniał sobie przychylność wieczornych towarzyszek.

Jan był rówieśnikiem Konrada, ale jego życie osobiste ułożyło się w zupełnie inny sposób. Jan spotykał się w przeszłości z kilkoma dziewczynami, ale za każdym razem próba miłosnego podboju kończyła się niepowodzeniem i rozczarowaniem. Jan szukał idealnego związku, chciał odnaleźć tę jedyną wybrankę, która pokocha go bezgranicznie, a on odda jej się bez końca. Miał stały sposób działania – wypatrywał swój cel wśród koleżanek z klasy, ze studiów albo z pracy, obserwował ją, marzył o niej, planował, myślał o tym, jak zacząć, jak podejść do niej, jak podjąć rozmowę, gdzie ją zaprosić, o czym rozmawiać. Idealizował ją sobie we własnej wyobraźni. Ten etap trwał kilka tygodni, czasem kilka miesięcy. Aż wreszcie podejmował działanie. Zapraszał ją na randkę, do kina, do knajpy, na spacer.

Ten sposób postępowania nie przyniósł jak dotąd sukcesu. Raz kończyło się już po pierwszym spotkaniu, innym razem po kilku dniach albo tygodniach. Nigdy nie trwało to długo. Takich wybranek Jan miał może pięć albo sześć – niewiele, bo wielotygodniowe rozmyślanie i planowanie oraz następujące po szybkim rozstaniu wielomiesięczne okresy zniechęcenia skonsumowały większość czasu, który zwykle nazywamy młodością. Mimo to, będąc już po trzydziestce, Jan nie wyciągnął wniosków z poprzednich lat i w życiu uczuciowym postępował cały czas tak samo. Tym razem skoncentrował się na koleżance z pracy – Joannie. Adorował ją coraz odważniej, próbował nawet zaprosić na randkę. Ona jednak pozostawała nieugięta. Mówiła jasno, że nie łączy pracy z życiem osobistym. Owszem, lubi Jana, przyjemnie jej się z nim pracuje i rozmawia, ale nie zamierza wchodzić w bliskie znajomości, bo praca to praca, a życie to życie. W ogóle Joanna zachowywała się dziwnie. Pociągała Jana w niezrozumiały dla niego sposób, ale generalnie była chłodna, nieprzystępna i bardzo zamknięta w sobie, tak jakby obawiała się zbliżyć do kogokolwiek. Pojawiały się tylko chwile, pojedyncze momenty, w których nagle się otwierała, tak jakby na jej pancerzu pojawiła się mała rysa, przez którą próbował się prześlizgnąć strumień światła wychodzący ze środka. Te momenty budowały w nim przekonanie, że Joanna tak naprawdę jest w głębi duszy inna, że jedynie pozuje na zamkniętą i zimną, ale z jakichś powodów czeka tylko na odkrycie, na ośmielenie, na obudzenie tego wewnętrznego żaru. Wciąż wmawiał sobie, że to właśnie on dokona tego, co na pozór wydawało się niemożliwe.

Gdyby w swoim postępowaniu wobec Joanny kierował się racjonalnością, tak jak zwykł to czynić we wszystkich innych dziedzinach swojego życia, powinien był już dawno dać sobie spokój. On jednak odczytywał postawę koleżanki niejako na opak. Wzmagała ona jego ekscytację, wmawiał sobie, że wprawdzie odmawia mu wejścia w bliższą relację, ale przecież motywuje to tylko tym, że razem pracują, więc w zasadzie nie przekreśla to jego szans, wystarczy jeszcze trochę się postarać, a być może przebije się przez ten mur profesjonalizmu i chłodu. Jan widział, że Joanna wysyła sprzeczne sygnały. Wprawdzie zazwyczaj była zamknięta w sobie i niedostępna, ale zdarzały się również dni, w których chętnie z nim rozmawiała, uśmiechała się do niego, a czasem nawet sama przychodziła do jego pokoju, aby poplotkować i pośmiać się wspólnie. Zdarzało się to jednak rzadko, a wszelkie próby spotkania się z nią poza biurem jak dotąd spełzły na niczym.

Przez to, że Joanna tak broniła swojej prywatności, Jan popadł nawet w lekką paranoję. Jak każdy zakazany owoc jej życie poza biurem stało się dla niego czymś atrakcyjnym, ciekawym. Kiedyś podejrzał na jej biurku jakieś pismo, które napisała w swojej prywatnej sprawie do urzędu skarbowego. Rzucił okiem na nagłówek i znalazł tam jej adres. Sam pomyślał kiedyś, że to chore, ale przejeżdżając pewnego dnia samochodem przez Grochów, specjalnie pojechał okrężną drogą, żeby zobaczyć budynek, w którym mieszkała. Ta jej tajemniczość go pociągała. Mimo to był cały czas ostrożny, nie chciał jej się narzucać. Wyszedł z założenia, że trzeba utrzymywać z nią stały kontakt do czasu, aż sama się przełamie i bardziej przed nim otworzy.

Tym bardziej że teraz życie osobiste Jan odsunął na drugi plan. Był w trakcie realizacji swojego tajemnego przedsięwzięcia. Gdy sfinalizuje wszystko, tak jak sobie zaplanował, wtedy może również w sprawie Joanny coś się wreszcie zmieni. A na razie spokojnie, bez napinania się, bez presji. Normalne koleżeńskie stosunki.

Jan wstał i już miał wyjść z pokoju, by udać się w odwiedziny do Joanny i siedzącej z nią w pokoju Klaudii, gdy Konrad, który tymczasem zdążył się już wybudzić z zamyślenia, otworzyć oczy i przejść do kolejnej fazy przeglądania internetu, zapytał:

– Czytałeś o tym seryjnym mordercy? W ciągu ostatnich trzech dni w Warszawie znaleziono trzy trupy. Każdej nocy po jednym morderstwie. I piszą tutaj, że policja oczywiście niczego nie potwierdza, ale nieoficjalnie wiadomo, że na razie nie mają żadnych świadków ani śladów, dzięki którym mogliby zidentyfikować sprawcę, mimo że ten na każdym miejscu zbrodni pozostawia swój podpis. To znaczy pistolet. Zabija nim ofiarę, władowuje cały magazynek, a potem porzuca broń i odchodzi. I zawsze jest to ten sam rodzaj broni. Niezły psychol. O, i najlepsze, posłuchaj. – Tu Konrad zaczął czytać na głos tekst internetowego artykułu: – „Z nieoficjalnych informacji, które zweryfikowaliśmy w dwóch niezależnych źródłach, wynika, że morderca używa unikalnego modelu broni pochodzącego z kradzieży dokonanej kilka miesięcy wcześniej w policyjnym magazynie Komendy Stołecznej. Nasi informatorzy potwierdzają, że na początku lata tego roku odkryto, że z partii zakupionych przez polską policję nowoczesnych, małych i bardzo skutecznych pistoletów zaopatrzonych w tłumiki, z magazynkami na sześć naboi, przeznaczonych do specjalistycznych zadań operacyjnych, zniknęło dwadzieścia sztuk wraz z amunicją. Policja nie ujawniała informacji o tej kradzieży aż do teraz, kiedy wyszła ona na jaw w związku z serią zabójstw popełnionych w ostatnich dniach w różnych dzielnicach Warszawy”. Rozumiesz to, Janek? Nie dość, że ktoś zabija ludzi, to na dodatek strzela z broni, którą zwinął policjantom! Nie do pomyślenia. – Konrad pokręcił głową z niedowierzaniem.

Jan wzruszył ramionami.

– Czytałem o tym. Ale w tym kraju nic mnie już nie zdziwi.

To była ulubiona formułka Jana, którą wypowiadał przy każdej możliwej okazji. Była w zasadzie prawdziwa. Jana rzeczywiście nic nie dziwiło. Zdziwienie jest charakterystyczne dla osób, które sądzą, że istnieje jakiś idealny model świata, do którego powinniśmy zmierzać, w związku z czym fakt, że do niego nie zmierzamy, jest tak niezrozumiały i zaskakujący. Jan wiedział, że idealny model świata nie istnieje, że świat po prostu jest taki, jaki jest. Dlatego nie dodał nic więcej, tylko wyszedł z pokoju.

Joanna i Klaudia siedziały w ciszy, wpatrzone w ekrany swoich komputerów. Joanna spojrzała krótko na Jana, powiedziała szybkie „hej” i znów zajęła się monitorem. Klaudia postąpiła zupełnie inaczej – uśmiechnęła się szeroko, powiedziała gromkie „cześć, Janek!” i spojrzała na niego wzrokiem, który jak zwykle trochę go zawstydził. On ciągle interesował się Joanną, która notorycznie odmawiała mu dostępu do swojej prywatności, tymczasem Janem bardzo interesowała się Klaudia. Jan wiedział, że od razu zgodziłaby się, gdyby zaproponował jej randkę. Ba, czasem miał wrażenie, że oczy Klaudii wpatrzone w niego mówią wręcz: „Janek, zróbmy to tu i teraz, weź mnie i kochaj się ze mną na biurku”. Czasem wyobrażał sobie, że robi to z Klaudią. Nawet go pociągała. Była atrakcyjną ciemną blondynką z klasyczną fryzurą dosięgającą ramion, miała szczupłą figurę i całkiem ładne piersi. Swoje fizyczne atuty chętnie eksponowała za pomocą obcisłej odzieży, w której bez skrępowania przychodziła do pracy. W gruncie rzeczy była fajna, ładna i wyluzowana. Ale niestety nie była Joanną. A to Joanna pociągała Jana, to na jej widok serce zaczynało bić mu mocniej. Nie wiedział dlaczego. Joanna była z pozoru przeciętną brunetką, miała długie włosy, które jednak upinała, by pozostawały pod kontrolą, ubierała się skromnie w długie spodnie albo spódnice i wyciągnięte swetry, na szyi nosiła zwykle jakąś apaszkę albo podobny element ubioru, generalnie nie była pięknością, a tych detali urody, które można byłoby uznać za atut, wcale nie starała się uwypuklać – przeciwnie, zasłaniała wszystko, co można było zasłonić. Jan nie wiedział, co go w niej najbardziej pociągało, być może był to uśmiech, który pojawiał się na jej twarzy rzadko, ale gdy już się objawił, zmieniał ją całkowicie. Joanna pociągała Jana również tym, czym chciała go od siebie odepchnąć – tajemniczością, skrytością. Dotyczyło to zarówno jej życia, jak i wyglądu – wydawało jej się, że jeśli ukryje swoje piersi pod szerokim swetrem, to nie będą one zwracać niczyjej uwagi, tymczasem dla Jana był to tylko przyczynek do uruchomienia wyobraźni, w której stawały się one prawdopodobnie jeszcze okazalsze, niż były w rzeczywistości. Jeśli nie mówiła nic o swoim życiu prywatnym, Jan wyobrażał sobie, że jest ono w gruncie rzeczy wypełnione – wbrew jej chłodnej postawie – marzeniami o wielkiej miłości i oczekiwaniem na upragnionego mężczyznę jej życia, którym oczywiście w domyśle Jan prędzej czy później miał się okazać. Jan sam już zaczynał rozumieć, że jego wyobrażenia są najprawdopodobniej dalekie od rzeczywistości, że zauroczenie Joanną jest głupie i absurdalne, że z powodu tego zauroczenia traci cenny czas, który mógłby poświęcić bardziej przychylnej sobie dziewczynie, choćby Klaudii. Ale wtedy na siłę znajdował jakąś wymówkę, na przykład że Klaudia tak strasznie dużo gada, ciągle trajkocze bez sensu i gdyby spędzał z nią więcej czasu, to pewnie by zwariował od tego ciągłego gadania. A Joanna jest taka cicha, spokojna, no i ma to coś, co go pociąga. Zawsze na końcu Jan wracał do punktu wyjścia.

– Jak wam minął weekend? – rozpoczął standardowo.

– Przecież wiesz, że ja nic ci nie powiem – odpowiedziała szybko Joanna, nie odrywając wzroku od komputera. – Ale jeśli chcesz, to możesz coś opowiedzieć o sobie.

Jan zbył tę całkowicie przewidywalną odpowiedź rutynowym uśmiechem, za którym mimo wszystko kryła się delikatna nuta rozczarowania, po czym popatrzył na wciąż roześmianą Klaudię.

– A ja się strasznie wynudziłam w weekend – powiedziała Klaudia, zmieniając nagle wyraz twarzy na udawane zasmucenie. – Znów nie miał mnie kto przytulić albo pójść ze mną na spacer. – Spojrzała znacząco na Jana, aby po chwili znów szeroko się uśmiechnąć. – Ale mimo to jakoś przeżyłam, w zasadzie to nawet miałam sporo zajęć, byłam w sobotę na zawodach, był znów jakiś bieg na dziesięć kilometrów, wiecie, że zawsze zapisuję się na te różne biegi, w sumie to wyciąganie pieniędzy, bo wpisowe trzeba zapłacić, a i tak wygrywają zawsze jacyś Kenijczycy, mogłabym po prostu pobiegać sobie po parku, ale jakoś tak już się przyzwyczaiłam, że jak jest bieg w Warszawie, to się zapisuję i biegnę, no więc machnęłam tę dychę, a wieczorem poszłam z kumpelą do kina na ten nowy amerykański film, czekajcie, jak on się nazywa, no ten o takim bohaterze, co znowu ratuje świat, Aśka, pamiętasz, jaki to tytuł, bo ja byłam dwa dni temu, a już zapomniałam, taka ze mnie kinomanka – roześmiała się gromko – nieważne, film słaby, ale przynajmniej objadłyśmy się popcornu, potem poszłyśmy na piwo, ponarzekałyśmy sobie jak zwykle, więc było całkiem przyjemnie. A w niedzielę rano leczyłam kaca, a potem to już mi się nie chciało wychodzić, w telewizji coś oglądałam, ale tam same głupoty są, zresztą sami wiecie, a ty, Janek, co w weekend robiłeś?

Jan odpowiedział paroma ogólnikami podobnymi do tych, które wcześniej zaprezentował Konradowi. Widział, że Joanna nie ma ochoty na rozmowę, a Klaudia – choć ładna i aż nadto otwarta – rozpoczynała swoje trajkotanie, więc postanowił, że się wycofa i odwiedzi kogoś innego. Pomyślał, że może Joanna wydaje mu się tak atrakcyjna właśnie dlatego, że nic nie mówi. Człowiek milczący zwykle wychodzi na najmądrzejszego. Klaudia potrafiła mówić bez przerwy, ale Janowi wydawało się to odpychające i budziło jego zażenowanie. W sumie w tym, co mówiła, nie było nic złego, opowiadała o swoim zwykłym życiu, on wolny czas spędzał w podobnie błahy sposób, bo przecież życie nie jest niczym więcej, jak tylko trwaniem. Ludzie, którzy dorabiają do swojego życia wzniosłą ideologię, chcąc nadać mu znaczenie i wagę, okazują się zwykle przemądrzałymi bufonami. Można wręcz powiedzieć, że życie Klaudii z punktu widzenia światopoglądu Jana było modelowym przykładem udanej i pozbawionej trosk egzystencji. A mimo wszystko irytowało go, gdy szczegółowo relacjonowała swoją zwyczajną codzienność. Nasze życie jest puste, myślał Jan, bo takie być musi, ale czy trzeba o tym aż tyle opowiadać? Zadawał sobie to pytanie, zastanawiając się jednocześnie, czy aby przypadkiem nie szuka na siłę wytłumaczenia dla zachowywania wobec Klaudii podobnego dystansu, jaki Joanna budowała w stosunku do niego.

Wiedział, że jest niesprawiedliwy. Ulegał czemuś, co było swego rodzaju społecznym konsensusem. Częste mówienie o błahostkach było źle widziane i traktowane jako przejaw niskiego poziomu kultury i miałkości intelektualnej. Z drugiej strony jednak Jan zdawał sobie sprawę, że właśnie wokół błahostek koncentruje się nasze życie. Udawanie, że tak nie jest, świadczy o hipokryzji. Być może zatem sytuacja przedstawia się inaczej, niż powszechnie sądzimy. Skoro pustka naszego życia jest czymś nieuniknionym, dlaczego nie mielibyśmy jej wypełniać mówieniem jako celem samym w sobie? Rozmowa jest przecież formą komunikacji, a komunikacja – nawet w prymitywnej formie – jest elementem łączącym ludzi. Może więc lepiej mówić o niczym niż nie mówić nic? Jan czasem rozważał takie kwestie, ale traktował to jako czystą teorię i toczył te rozważania wyłącznie po to, by zapełnić krótki odcinek czasu, na przykład ten potrzebny do przemieszczenia się między pokojem Joanny i Klaudii a biurem zajmowanym przez Tomka i Marcina. Z nimi porozmawia nie o tym, jak kto spędził weekend, bo oni mieli żony i dzieci, a Jana opowieści o rodzinnym życiu nudziły jeszcze bardziej niż trajkotanie Klaudii. Z nimi porozmawia o sobotnim meczu. Temat tak samo trywialny jak wyjście do kina na amerykański film o ratowaniu świata, a mimo to Jan wolał takie rozmowy. W nich czuł się dobrze, mimo że tak naprawdę było mu obojętne, czy warszawski klub wygrał, przegrał czy zremisował.