Zabójcze tajemnice. Tom 6 - ebook

ROZDZIAŁ 1

Było już późno w Wigi­lię Bożego Naro­dze­nia, kiedy Marissa Lewis wysia­dła z pociągu na pero­nie w Broc­kley i poszła wraz z pija­nym tłu­mem w kie­runku kładki dla pie­szych. Pierw­sze płatki śniegu wiro­wały leni­wie w powie­trzu, a roz­grzani i pełni alko­holu ludzie chcieli tylko wró­cić do domu i roz­po­cząć święta.

Marissa była piękną kobietą o kru­czo­czar­nych wło­sach, fioł­ko­wych oczach i figu­rze klep­sy­dry. To przed takimi dziew­czy­nami matki ostrze­gają swo­ich synów. Wra­cała do domu z klubu w Lon­dy­nie, gdzie wystę­po­wała jako tan­cerka bur­le­ski, i miała na sobie długi czarny płaszcz vin­tage z wyszu­ka­nym futrza­nym wykoń­cze­niem. Tego dnia zro­biła mocny maki­jaż, malu­jąc usta szkar­łatną pomadką i przy­kle­ja­jąc sztuczne rzęsy. Gdy dotarła do scho­dów pro­wa­dzą­cych na kładkę, kilku mło­dych męż­czyzn sto­ją­cych przed nią odwró­ciło się, chci­wie się w nią wpa­tru­jąc. Popa­trzyła tam, gdzie oni, czyli w dół swo­jego ciała, i zoba­czyła, że dolna połowa jej dłu­giego płasz­cza roz­pięła się, odsła­nia­jąc poń­czo­chy i pod­wiązki, które zało­żyła na występ. Zatrzy­mała się, aby zapiąć duże mosiężne guziki, i wtedy wokół niej się gro­ma­dzić się tłum.

– Mam nadzieję, że to sztuczne futro – mruk­nął jakiś głos z tyłu.

Marissa spoj­rzała na kości­stą młodą kobietę i jej rów­nie kości­stego chło­paka. Oboje mieli na sobie zno­szone zimowe kurtki, a włosy kobiety były prze­tłusz­czone.

– Tak, sztuczne – odparła Marissa i natych­miast zama­sko­wała swe kłam­stwo olśnie­wa­ją­cym uśmie­chem.

– Moim zda­niem wygląda jak praw­dziwe futro – upie­rała się młoda kobieta.

Jej przy­ja­ciel stał z lekko otwar­tymi ustami i wpa­try­wał się w skrawki koronki i pod­wiązki, które na­dal były widoczne, gdy Marissa koń­czyła popra­wiać płaszcz.

– Frank! – wark­nęła kobieta, i zaczęła cią­gnąć go po scho­dach.

Futro na płasz­czu Marissy było praw­dziwe. Kupiła go na wyprze­daży w skle­pie z uży­waną odzieżą w Soho. Razem z torebką, która wisiała teraz na jej ramie­niu.

Weszła po scho­dach i ruszyła przez kładkę. Tory kole­jowe pod nią lśniły w świe­tle księ­życa, a na dachach oko­licz­nych budyn­ków poja­wiła się cienka war­stwa śniegu. Gdy Marissa zbli­żyła się do końca kładki, zauwa­żyła, że dwaj mło­dzi męż­czyźni odłą­czyli się od reszty i cze­kali na nią na szczy­cie scho­dów. Jej serce biło coraz szyb­ciej.

– Czy mogę pani pomóc? – zapy­tał wyż­szy, ofe­ru­jąc swoje ramię.

Przy­stojny męż­czy­zna miał rude włosy i gładką, rumianą twarz. Ubrany był w trzy­czę­ściowy gar­ni­tur, długi brą­zowy płaszcz zimowy, a jego skó­rzane buty lśniły. Niż­szy był ubrany nie­malże iden­tycz­nie, ale też mniej przy­stojny.

– Pora­dzę sobie – odparła.

– Jest śli­sko – zaczął się upie­rać i zła­pał ją pod rękę.

Blo­ko­wali teraz połowę scho­dów w dół.

Przez chwilę mu się przy­glą­dała i doszła do wnio­sku, że może łatwiej będzie, jeśli przyj­mie jego pro­po­zy­cję.

– Dzię­kuję – powie­działa i chwy­ciła dłoń męż­czy­zny.

Jego niż­szy kolega chciał zabrać od niej torebkę, ale pokrę­ciła głową i się uśmiech­nęła. Sól chrzę­ściła pod ich sto­pami, gdy scho­dzili, trzy­ma­jąc Marissę wci­śniętą mię­dzy sobą. Cuch­nęli piwem i papie­ro­sami.

– Jest pani modelką? – zapy­tał wysoki.

– Nie.

– Co ozna­cza skrót M.L.? – zapy­tał jego niż­szy kolega, wska­zu­jąc wyha­fto­wane na torebce litery.

– To moje ini­cjały.

– I? Jak się pani nazywa?

– Ja jestem Sid, a to jest Paul – powie­dział ten wyż­szy.

Paul się uśmiech­nął, odsła­nia­jąc duże żółte zęby. Dotarli na dół, Marissa im podzię­ko­wała i zabrała rękę.

– Ma pani ochotę na drinka?

– Dzię­kuję, ale wra­cam do domu – odparła.

Męż­czyźni na­dal blo­ko­wali połowę scho­dów, tłum prze­chod­niów musiał się prze­ci­skać mię­dzy nimi. Stali tak przez chwilę, cze­kali, roz­wa­żali opcje.

– Och, pro­szę dać się namó­wić, są święta – zauwa­żył Sid.

Marissa odsu­nęła się, żeby inni pasa­że­ro­wie ją od nich oddzie­lili.

– A może panią pod­wie­ziemy? – dodał, prze­py­cha­jąc się obok ludzi, by do niej dołą­czyć.

Paul podą­żył za nim i zepchnął z drogi mło­dego chło­paka. Jego pacior­ko­wate oczy były zarówno prze­ni­kliwe, jak i zamglone.

– Nie. Naprawdę. Muszę wra­cać do domu, ale dzię­kuję. Weso­łych Świąt.

– Na pewno? – spy­tał Paul.

– Tak, dzię­kuję.

– Możemy sobie zro­bić z panią sel­fie? – zapy­tał Sid.

– Co?

– Po pro­stu chcemy sobie zro­bić z panią zdję­cie. Lubimy ładne dziew­czyny, a dzięki takim zdję­ciom mamy na co patrzeć, gdy chłod­nymi nocami leżymy samotni w naszych łóż­kach.

Patrzyli na nią w taki spo­sób, że Marissa od razu pomy­ślała o wil­kach. Głod­nych wil­kach. Pode­szli do niej z obu stron i się pochy­lili. Poczuła dłoń na ple­cach, gdy Sid wycią­gnął iPhone’a i zro­bił jedno sel­fie, a potem kolejne. Jego palce zaczęły zmie­rzać mię­dzy jej pośladki.

– Świet­nie – powie­działa i się odsu­nęła.

Poka­zali jej zdję­cie. Miała na nim sze­roko otwarte oczy, ale nie wyglą­dała na tak prze­ra­żoną, jak się czuła.

– Naprawdę jesteś sek­sowna – zauwa­żył Sid. – Na pewno nie dasz się namó­wić na drinka?

– Mamy wódkę, Malibu, wino – wtrą­cił Paul.

Marissa zer­k­nęła z powro­tem na kładkę i zoba­czyła, że wciąż jest na niej kilku pasa­że­rów. Spoj­rzała na męż­czyzn i zmu­siła się do kolej­nego uśmie­chu.

– Przy­kro mi, pano­wie, ale nie dzi­siaj.

Popa­trzyła na znaj­du­jącą się nad nimi jedną z kamer moni­to­ringu w pla­sti­ko­wej osło­nie. Skie­ro­wali wzrok w to samo miej­sce. Wyda­wało się, że w końcu zro­zu­mieli suge­stię, i ruszyli przed sie­bie.

– Co za uparta suka – usły­szała jesz­cze głos Paula.

Nie ode­zwała się, tylko obser­wo­wała, jak pod­cho­dzą do sto­ją­cego przy kra­węż­niku samo­chodu, kiedy jed­nak się odwró­cili, spoj­rzała gdzie indziej. Usły­szała śmiech, trza­śnię­cie drzwiami, a następ­nie odgłos uru­cha­mia­nego sil­nika.

Dopiero po ich odjeź­dzie poczuła, że cały czas wstrzy­muje oddech. Wypu­ściła powie­trze i zoba­czyła, że kilku ostat­nich pasa­że­rów scho­dzi na dół. Na samym szczy­cie stał wysoki, przy­stojny męż­czy­zna po pięć­dzie­siątce, a obok jego bar­dzo blada żona.

– Cho­lera – mruk­nęła pod nosem Marissa.

Szybko pode­szła do rzędu samo­ob­słu­go­wych auto­ma­tów bile­to­wych i zaczęła wpa­try­wać się w jeden z ekra­nów.

– Marisso! Widzę cię! – powie­dział kobiecy głos, nie­pewny od alko­holu. – Widzę cię, dziwko!

Na scho­dach roz­legł się stu­kot, gdy kobieta pospie­szyła w jej kie­runku.

– Jeanette! – krzyk­nął męż­czy­zna.

– Zostaw nas w spo­koju – wrza­snęła kobieta i pod­bie­gła do Marissy. Wycią­gnęła długi palec, jego opu­szek zna­lazł się cen­ty­metr od jej twa­rzy. – Trzy­maj się od niego z daleka.

Miała prze­krwione oczy, czer­woną i opuch­niętą twarz, a szkar­łatna szminka spły­nęła w zmarszczki wokół ust.

– Jeanette! – syk­nął męż­czy­zna, dogo­nił ją i odcią­gnął.

Cho­ciaż para była w tym samym wieku, on miał surową, ale przy­stojną twarz. Kolejne przy­po­mnie­nie, że dla męż­czyzn czas jest o wiele łaskaw­szy.

– Sta­ram się nie wcho­dzić wam w drogę, ale miesz­kamy na tej samej ulicy. Więc siłą rze­czy będziemy się spo­ty­kać – zauwa­żyła Marissa i uro­czo się uśmiech­nęła.

– Jesteś zdzirą!

– Byłaś w pubie, Jeanette?

– Tak! – wark­nęła kobieta. – Z moim mężem.

– Wyglą­dasz na trzeź­wego, Don. A ja myśla­łam, że bar­dziej ty będziesz potrze­bo­wał się napić.

Jeanette pod­nio­sła rękę, by ude­rzyć Marissę w twarz, ale Don ją zła­pał.

– Dość tego. Dla­czego nie potra­fisz trzy­mać języka za zębami, Marisso? Prze­cież widzisz, że ona kiep­sko się czuje – powie­dział.

– Kurwa, nie mów o mnie w trze­ciej oso­bie! – burk­nęła Jeanette.

– Chodź, idziemy – zarzą­dził.

Zaczął ją pro­wa­dzić pra­wie jak inwa­lidkę.

– Pie­przona dziwka – mruk­nęła jesz­cze na odchod­nym Jeanette.

– Nikt ni­gdy nie zapła­cił mi za seks! – krzyk­nęła za nią Marissa. – Zapy­taj Dona!

Odwró­cił się i zoba­czyła jego smutną minę. Nie wie­działa, czy to z powodu żony alko­ho­liczki, czy sam z sie­bie był smutny. Pomógł Jeanette dojść do sto­ją­cego na ulicy samo­chodu i posa­dził ją na miej­scu dla pasa­żera. Gdy odje­chali, Marissa zamknęła oczy i zaczęła wspo­mi­nać. Czasy, kiedy pukał do jej drzwi późno w nocy, gdy jej matka już spała, i gdy zakra­dali się do sypialni. Jego cie­płe ciało na jej skó­rze, kiedy się kochali…

Gdy ponow­nie otwo­rzyła oczy, zoba­czyła, że ostatni pasa­że­ro­wie roze­szli się po oko­licz­nych uli­cach, a ona została sama. Śnieg zaczął już porząd­nie sypać, widać go było w łukach jasnych świa­teł wokół hali dworca. Marissa doszła do wyj­ścia ze sta­cji, i skrę­ciła w prawo w Foxberry Road. W oknach domów świe­ciły cho­inki, a śnieg chrzęsz­czący pod jej sto­pami zakłó­cał ciszę.

Koniec drogi skrę­cał ostro w prawo i prze­cho­dził w How­son Road. Zawa­hała się. Pano­wała tam ciem­ność. Kilka ulicz­nych latarni zga­sło i tylko dwie z nich oświe­tlały pię­ciu­set­me­trowy odci­nek, wzdłuż któ­rego, po obu stro­nach, cią­gnęły się sze­re­gowce. Pla­no­wała iść tędy razem z innymi oso­bami, które wysia­dły z ostat­niego pociągu. Zawsze tą trasą szło z nią co naj­mniej kilku pasa­że­rów, przez co droga wyda­wała się bez­piecz­niej­sza. Jed­nak Jeanette i ci dwaj dra­nie ze sta­cji wszystko zepsuli.

Marissa pośpiesz­nie mijała zacie­nione alejki i ciemne, puste okna, szła od oświe­tlo­nej plamy do oświe­tlo­nej plamy. Ode­tchnęła z ulgą, gdy z ciem­no­ści wyło­niła się Coni­ston Road, jasno oświe­tlona dzięki znaj­du­ją­cej się na jej końcu szkole. Kobieta skrę­ciła w lewo i minęła plac zabaw, po czym prze­szła przez ulicę do bramy wej­ścio­wej. Zaskrzy­piała, gdy ją otwo­rzyła. We wszyst­kich oknach było ciemno, w małym ogródku z przodu budynku pano­wała ciem­ność. Miała już przy­go­to­wane klu­cze i wła­śnie zamie­rzała otwo­rzyć drzwi, gdy usły­szała za sobą ciche stuk­nię­cie.

– Jeeezu, Beaker, ale mnie prze­stra­szy­łeś – powie­działa na widok smu­kłego, czar­nego kota sie­dzą­cego na koszu obok bramy. Wzięła go na ręce. – Chodź, jest za zimno, by krę­cić się po dwo­rze. – Beaker zamru­czał i spoj­rzał na nią inten­syw­nie zie­lo­nymi oczami. Wtu­liła twarz w jego cie­płe futro. Przez chwilę godził się na piesz­czoty, a potem zaczął się wier­cić. – W porządku, ty mały gów­nia­rzu. – Zesko­czył i uciekł przez żywo­płot do ogrodu sąsiada.

Marissa wła­śnie miała wło­żyć klucz do zamka, gdy znaj­du­jąca się za nią brama skrzyp­nęła. Kobieta zamarła. Usły­szała chrzęst stóp na śniegu. Powoli się odwró­ciła.

Za nią stała postać w dłu­gim czar­nym tren­czu. Jej twarz była ukryta za maską prze­ciw­ga­zową ze szczel­nie okry­wa­ją­cym czaszkę kap­tu­rem z błysz­czą­cej czar­nej skóry. Dwa duże, szklane, okrą­głe otwory na oczy wpa­try­wały się w nią pustym wzro­kiem, a zbior­nik lub przy­rząd do oddy­cha­nia wydłu­żał twarz tak, że wisiała tuż nad klatką pier­siową. Postać miała na rękach czarne ręka­wiczki, a w lewej dłoni trzy­mała długi, cienki nóż.

Marissa pró­bo­wała wło­żyć klucz do zamka, ale ten ktoś rzu­cił się na nią, zła­pał ją za ramię i przy­ci­snął ple­cami do drzwi wej­ścio­wych. Bły­snęło coś srebr­nego, a krew try­snęła na szklane otwory na oczy w masce.

Torebka upa­dła na zie­mię, a Marissa dotknęła szyi, i dopiero wtedy poczuła potworny ból pły­nący z głę­bo­kiej rany. Pró­bo­wała krzy­czeć, ale wydała z sie­bie tylko bul­go­ta­nie, a jej usta wypeł­niły się krwią. Pod­nio­sła ręce, gdy napast­nik się zachwiał i mach­nął nożem, prze­ci­na­jąc jej dwa palce i mate­riał płasz­cza na przed­ra­mio­nach. Nie była w sta­nie oddy­chać i łapała powie­trze, bul­go­cząc i try­ska­jąc krwią. Postać chwy­ciła ją za tył głowy i pocią­gnęła wzdłuż ścieżki, ude­rza­jąc jej twa­rzą w ceglany słu­pek bramy. Marissa poczuła nie­zno­śny ból i usły­szała trzask łama­nych kości.

Dyszała i wymio­to­wała, nie była już w sta­nie nabie­rać powie­trza do zala­nych krwią płuc. Była zupeł­nie obo­jętna, gdy ta dziwna postać z tru­dem usi­ło­wała cią­gnąć ją po ziemi, z dala od słupka bramy, na śro­dek małego ogrodu. Postać zachwiała się i wyglą­dało na to, że zaraz upad­nie, ale utrzy­mała rów­no­wagę. Obiema rękoma przy­ło­żyła nóż do gar­dła i szyi dziew­czyny, tnąc je i dźga­jąc. Gdy krew lała się na śnieg i życie opusz­czało ciało, Maris­sie wyda­wało się, że roz­po­znaje twarz za dużymi szkla­nymi otwo­rami maski prze­ciw­ga­zo­wej.ROZDZIAŁ 2

Budzik głów­nej inspek­tor Eriki Foster włą­czył się o siód­mej rano. Spo­mię­dzy koł­der i koców wyło­niła się szczu­pła blada ręka i go wyłą­czyła. W sypialni pano­wał mrok i chłód, świa­tło ulicz­nych latarni prze­świ­ty­wało przez cien­kie jak papier żalu­zje, które zamie­rzała wymie­nić, odkąd się tu wpro­wa­dziła, ale ni­gdy nie miała czasu spy­tać o to wła­ści­ciela. Prze­to­czyła się na bok, ścią­gnęła z sie­bie koł­drę, po czym prze­szła do łazienki, gdzie wzięła prysz­nic i umyła zęby.

Dopiero gdy się ubrała, scho­wała tele­fon, port­fel i poli­cyjną odznakę, przy­po­mniała sobie, że jest Boże Naro­dze­nie i została zapro­szona na świą­teczny lunch do domu komen­danta Paula Mar­sha.

– Cho­lera – powie­działa i usia­dła na łóżku. Prze­cze­sała pal­cami swoje krót­kie blond włosy. – Kuźwa.

Więk­szość poli­cjan­tów uzna­łaby zapro­sze­nie do zje­dze­nia świą­tecz­nego obiadu z komen­dan­tem i jego rodziną za straszne i prze­ra­ża­jące, ale Erika wie­działa, że jej rela­cje z Mar­shem są… skom­pli­ko­wane.

Wła­śnie zakoń­czyła pracę nad wstrzą­sa­jącą sprawą doty­czącą mło­dej pary, która popeł­niła serię mor­derstw. W ramach swo­jej cho­rej gry upro­wa­dzili dwie małe córki komen­danta Mar­sha, a jego żona, Mar­cie, została zaata­ko­wana pod­czas porwa­nia. Roz­po­częło się praw­dziwe polo­wa­nie. To dzięki Erice dziew­czynki zostały ura­to­wane, doszła więc do wnio­sku, że Marsh i Mar­cie zapro­sili ją do sie­bie w ramach podzię­ko­wa­nia, ale ona chciała po pro­stu iść dalej.

Erika wstała, otwo­rzyła szafę i popa­trzyła na wie­szak z kil­koma ubra­niami, z któ­rych pra­wie wszyst­kie były prze­zna­czone do pracy. Przej­rzała schlud­nie powie­szone czarne spodnie, swe­try i białe bluzki i wygrze­bała nie­bie­ską sukienkę bez ręka­wów. Odwró­ciła się do lustra nad toa­letką i przy­ło­żyła wie­szak pod brodę. Miała metr osiem­dzie­siąt dwa wzro­stu, wyraźne, wysoko umiesz­czone kości policz­kowe, duże zie­lone oczy i krót­kie blond włosy, które ster­czały teraz w mokrych kęp­kach.

– Jezu, ale jestem chuda – powie­działa do sie­bie, przy­kła­da­jąc sukienkę do ciała w miej­scach, w któ­rych kie­dyś znaj­do­wały się krą­gło­ści. Spoj­rzała na sto­jące na komo­dzie zdję­cie zmar­łego męża, Marka. – Ktoś potrze­buje diety odchu­dza­ją­cej, co? Bycie wdową cudow­nie wyszczu­pla talię… – Ten czarny humor ją zszo­ko­wał. – Prze­pra­szam – dodała.

Mark rów­nież był poli­cjan­tem. Erika, Marsh i Mark słu­żyli razem, ale ponad dwa lata wcze­śniej Marka zabito pod­czas nalotu na gang nar­ko­ty­kowy. Zdję­cie Marka zostało zro­bione w salo­nie domu w Man­che­ste­rze, w któ­rym miesz­kali przez pięt­na­ście lat. Słońce wpa­dało przez okno i pod­świe­tlało jego ciemne włosy, two­rząc zło­ci­stą aure­olę. Miał przy­stojną twarz i cie­pły, zaraź­liwy uśmiech.

– Nie wiem, co powie­dzieć Mar­showi i Mar­cie… Chcę po pro­stu zamknąć ten roz­dział i iść dalej, bez żad­nego zamie­sza­nia.

Mark się uśmie­chał.

– Teraz to już lipa, co? Już za późno na wymy­śle­nie wymówki?

„Tak”, mówił jego uśmiech. „No dalej, Eriko, bądź dla nich miła”.

– Masz rację, nie mogę odwo­łać… Weso­łych Świąt. – Przy­ło­żyła palec do ust i przy­ci­snęła go do szybki.

Prze­szła do nie­wiel­kiego, skrom­nie ume­blo­wa­nego aneksu kuchen­nego z małą sofą, tele­wi­zo­rem i do połowy pustym rega­łem na książki. Na kuchence mikro­fa­lo­wej stała malutka pla­sti­kowa cho­inka. Wcze­śniej sta­wiała ją na tele­wi­zo­rze, ale od czasu poja­wie­nia się pła­skiego ekranu górna część kuchenki mikro­fa­lo­wej oka­zała się jedy­nym miej­scem, w któ­rym można było ją umie­ścić. Erika włą­czyła eks­pres do kawy i roz­su­nęła zasłony. Par­king i droga za nim pokryte były grubą war­stwą śniegu, który w świe­tle ulicz­nych latarni nabrał poma­rań­czo­wego bla­sku. Nie widziała ludzi ani samo­cho­dów i poczuła się jak jedyna osoba na świe­cie. Podmuch wia­tru prze­to­czył się po ziemi, prze­sy­pu­jąc śnieg po powierzchni i dołą­cza­jąc go do zwa­łów przy ścia­nie par­kingu.

Gdy nale­wała sobie kawy, zadzwo­nił tele­fon sta­cjo­narny, więc pospiesz­nie wyszła na kory­tarz i ode­brała z nadzieją na cud i odwo­ła­nie lun­chu. To był ojciec Marka, Edward.

– Obu­dzi­łem cię, kocha­nie? – spy­tał z tym swoim cie­płym akcen­tem z York­shire.

– Nie, już wsta­łam. Weso­łych Świąt.

– Tobie też Weso­łych Świąt. Czy w Lon­dy­nie jest zimno?

– Spadł śnieg – powie­działa. – Co prawda jest głę­boki po kostki, ale wystar­czy, by tra­fić na pierw­sze strony gazet.

– My mamy tu metr dwa­dzie­ścia. A w Bever­ley jest jesz­cze wię­cej. – Jego głos brzmiał dziw­nie odle­gle.

– Grze­jesz?

– Tak, kocha­nie. Mam napa­lone w kominku, a ponie­waż chcę być dzi­siaj roz­pustny, będę tak palił przez cały dzień… Szkoda, że cię nie zoba­czę.

Naszło ją poczu­cie winy.

– Przy­jadę w nowym roku. Mam jesz­cze kilka dni urlopu.

– Kazali ci dzi­siaj pra­co­wać?

– Nie, dzi­siaj nie. Zosta­łam zapro­szona na obiad do Paula Mar­sha i jego rodziny… Po tym wszyst­kim, co im się przy­da­rzyło, czu­łam, że nie mogę odmó­wić.

– A kto to jest, kocha­nie?

– Paul, Paul Marsh…

Po dru­giej stro­nie słu­chawki zapa­dła cisza.

– Tak, oczy­wi­ście. Młody Paul. Czy udało mu się sprze­dać forda cor­tinę?

– Co?

– Na pewno nie­wiele za niego dosta­nie. To prze­cież kupa zardze­wia­łego złomu. Można wsa­dzić palec w bla­chę.

– Edwar­dzie, o czym ty mówisz? – Marsh posia­dał wpraw­dzie czer­wo­nego forda cor­tinę, ale było to lata temu, na początku lat dzie­więć­dzie­sią­tych.

– Och, oczy­wi­ście… ale jestem durny… Nie spa­łem dziś zbyt dobrze. Jak się czują po tym, co się stało?

Erika nie wie­działa, co powie­dzieć. Bawiła się kablem tele­fo­nicz­nym. Edward miał pra­wie osiem­dzie­siąt lat, ale zawsze był bystry i orien­to­wał się na bie­żąco.

– To wyda­rzyło się tak nie­dawno… Nie widzia­łam ich od tam­tej pory. – W tle usły­szała gwizd czaj­nika.

– Pozdrów ich ode mnie, dobrze?

– Oczy­wi­ście.

– Będę już koń­czył, kocha­nie. Wypiję sobie fili­żankę poran­nej her­baty i się dobu­dzę. I otwo­rzę pre­zenty. Trzy­maj się i weso­łych Świąt.

– Edwar­dzie, na pewno wszystko w porządku? – zaczęła, ale on już się roz­łą­czył.

Przez chwilę wpa­try­wała się w tele­fon, po czym pode­szła do okna. Znaj­du­jący się naprze­ciwko wik­to­riań­ski dwo­rek był duży, ozdobny i podob­nie jak reszta domów przy ulicy został podzie­lony na miesz­ka­nia. W kilku oknach paliły się świa­tła, w jed­nym z nich zoba­czyła parę z dwójką małych dzieci otwie­ra­jącą pre­zenty pod dużą cho­inką. Chod­ni­kiem szła kobieta w gru­bej kurtce i ze spusz­czoną głową, cią­gnąc za sobą małego czar­nego psa. Erika wró­ciła do tele­fonu i pod­nio­sła słu­chawkę, po czym ponow­nie ją odło­żyła.

Erika naszy­ko­wała się i opu­ściła miesz­ka­nie tuż przed jede­na­stą. Padał gęsty śnieg i wokół pano­wała senna atmos­fera, ponie­waż wszyst­kie sklepy były zamknięte. Po dro­dze widziała tylko grupkę dzieci rzu­ca­ją­cych w sie­bie śnież­kami.

Gdy prze­jeż­dżała obok rzędu skle­pów przy sta­cji kole­jo­wej Cro­fton Park, ruch zaczął się zagęsz­czać, zwal­niać, a potem wszystko sta­nęło. Wycie­raczki skrzy­piały, usu­wa­jąc suchy śnieg. Z przodu widziała błysk nie­bie­skich świa­teł poli­cyj­nych. Tro­chę ją to pocie­szyło, pomy­ślała o pracy. Samo­chody posu­wały się do przodu, a tuż za szkołą Cro­fton Park jedna z dróg po lewej stro­nie była zablo­ko­wana przez dwa radio­wozy i oto­czona poli­cyjną taśmą. Poste­run­kowy John McGorry stał obok, za trze­po­czącą na wie­trze taśmą, i roz­ma­wiał z dwoma funk­cjo­na­riu­szami. Gdy Erika się z nimi zrów­nała, zatrą­biła, a oni na nią spoj­rzeli.

– Co się dzieje? – krzyk­nęła, otwie­ra­jąc okno.

Do środka jej samo­chodu zaczął wpa­dać śnieg, ale nie zwró­ciła na to uwagi. McGorry posta­wił koł­nierz swo­jego dłu­giego czar­nego płasz­cza i szybko ruszył w jej stronę. Był przy­stoj­nym mło­dym męż­czy­zną w wieku około dwu­dzie­stu lat, z pro­stą grzywką oraz ciem­nymi wło­sami, które opa­dały mu na twarz. Jego skóra była gładka i blada, a policzki zaru­mie­nione od zimna. Kiedy dotarł do samo­chodu Eriki, dło­nią w ręka­wiczce odgar­nął włosy.

– Weso­łych Świąt, sze­fowo. Wybie­rasz się gdzieś? – zapy­tał, bo zauwa­żył, że miała maki­jaż i kol­czyki.

– Na obiad… Co się dzieje?

– Młoda kobieta została zna­le­ziona na progu swo­jego domu. Zaszty­le­to­wano ją. Kto­kol­wiek to zro­bił, dostał szału, wszę­dzie była krew – powie­dział, krę­cąc głową.

Samo­chody przed Ericą ruszyły, a poste­run­kowy wyco­fał się na chod­nik, spo­dzie­wa­jąc się, że Erika odje­dzie.

– Miłego obiadu. Mia­łem nadzieję, że o tej porze będę już po służ­bie. Jutro twoja kolej?

– Kto jest dziś dyżur­nym nad­ko­mi­sa­rzem?

– Peter Far­ley, ale wyje­chał w spra­wie pchnię­cia nożem trzech osób w Cat­ford. Ludzie nie prze­staną się zabi­jać tylko dla­tego, że są święta.

Samo­chód z przodu odje­chał, a jadąca z tyłu fur­go­netka zatrą­biła. Erika pomy­ślała, że bru­talne mor­der­stwo jest o wiele cie­kaw­sze niż świą­teczny obiad z Mar­shem. Fur­go­netka z tyłu ponow­nie zatrą­biła. Erika wrzu­ciła bieg i wje­chała na chod­nik, McGorry odsko­czył w ostat­niej chwili. Zła­pała poli­cyjną odznakę, płaszcz i wysia­dła.

– Zapro­wadź mnie na miej­sce zbrodni – rze­kła.ROZDZIAŁ 3

Erika bły­snęła swoją odznaką, i potem ona i McGorry prze­szli pod kor­do­nem poli­cji. Ruszyli ulicą, mija­jąc pod­nisz­czone domy, w któ­rych na gan­kach stali sąsie­dzi, na róż­nych eta­pach poran­nego ubie­ra­nia się, i wpa­try­wali się w taśmę poli­cyjną na końcu drogi, gdzie umun­du­ro­wani funk­cjo­na­riu­sze krą­żyli wokół kolej­nego terenu oddzie­lo­nego taśmą.

Erika z tru­dem dotrzy­my­wała kroku McGorry’emu, bo odkryła, że obcasy, które zało­żyła na świą­teczny lunch, nie mają przy­czep­no­ści na oblo­dzo­nym chod­niku. Pra­gnęła, żeby było tak cie­pło, aby mogła zdjąć buty i cho­dzić boso.

– To naj­gor­szy dzień na zamknię­cie ulicy. Musie­li­śmy już zawra­cać ludzi, któ­rzy przy­je­chali odwie­dzić krew­nych… – Spoj­rzał za sie­bie i zoba­czył Erikę, która ostroż­nie szła wzdłuż ściany.

– No co? – spy­tała, gdy już go dogo­niła i zauwa­żyła, że się w nią wpa­truje.

– Nic. Masz na nogach obcasy – powie­dział.

– Świetna robota, detek­ty­wie.

– Nie, wyglą­dasz w nich świet­nie. To zna­czy inte­li­gent­nie, naprawdę dobrze…

Skrzy­wiła się i ruszyła przed sie­bie, ale się pośli­zgnęła. McGorry zła­pał ją w ostat­niej chwili, ina­czej by upa­dła.

– Chcesz wziąć mnie pod rękę? – zapy­tał. – Dom znaj­duje się nieco w dół.

– Nie bar­dzo, ale tak może być szyb­ciej. No i nie chcę wypie­przyć się przed mun­du­ro­wymi.

Chwy­ciła go pod ramię i ruszyli wol­niej­szym tem­pem.

– Mia­łem kie­dyś na nogach szpilki – zauwa­żył McGorry.

– Tak?

– Pięt­na­sto­cen­ty­me­trowe. Kiedy byłem w Hen­don, zor­ga­ni­zo­wa­li­śmy świą­teczne przed­sta­wie­nie cha­ry­ta­tywne. Gra­łem lady Brack­nell w _Bądźmy poważni na serio_.

Pomimo iry­ta­cji Erika uśmiech­nęła się, idąc ostroż­nie po lodzie.

– Pięt­na­sto­cen­ty­me­trowe szpilki? Czy lady Brack­nell nie powinna być sztywną, sta­teczną, star­szą wik­to­riań­ską damą?

– Noszę roz­miar dwa­na­ście. To były jedyne szpilki, jakie paso­wały na moje stopy – powie­dział, wska­zu­jąc swoje wiel­kie buty.

– I ile udało się zebrać na cele cha­ry­ta­tywne?

– Czte­ry­sta sie­dem­dzie­siąt trzy funty pięć­dzie­siąt…

– No to dalej, ode­graj dla mnie lady Brack­nell – popro­siła Erika.

– Torebka? – spy­tał, uda­jąc wibrato star­szej damy z klasy wyż­szej.

Erika pokrę­ciła głową i uśmiech­nęła się:

– Cie­szę się, że nie zre­zy­gno­wa­łeś z pracy.

Puściła jego ramię, gdy dotarli do kolej­nego kor­donu poli­cyj­nego roz­cią­ga­ją­cego się przed sze­re­go­wym domem na końcu ulicy. Niski murek i wysoki ośnie­żony żywo­płot zasła­niały ogród z przodu domu, a przez otwartą bramę widać było tłum funk­cjo­na­riu­szy kry­mi­na­li­styki w nie­bie­skich kom­bi­ne­zo­nach z Tyveku. Funk­cjo­na­riuszka sto­jąca przy kor­do­nie spoj­rzała na legi­ty­ma­cję Eriki.

– Wezwano już głów­nego inspek­tora. Spóź­nia się, bo potrójny atak nożow­nika w Cat… – zaczęła.

– Cóż, jego tu nie ma, a ja jestem – odparła Erika.

Poli­cjantka poki­wała głową i pod­nio­sła taśmę. Pode­szli do vana ekipy kry­mi­na­li­stycz­nej zapar­ko­wa­nego na chod­niku. Inna umun­du­ro­wana funk­cjo­na­riuszka, surowo wyglą­da­jąca kobieta w śred­nim wieku z kol­czy­kiem w nosie i krót­kimi siwymi wło­sami, wrę­czyła każ­demu z nich kom­bi­ne­zon. Zdjęli kurtkę i płaszcz, i rzu­cili je na vana.

– Cho­lera jasna, ale zimno – powie­dział McGorry, szybko wkła­da­jąc kom­bi­ne­zon na swój cienki gar­ni­tur.

– Zeszłej nocy tem­pe­ra­tura spa­dła do minus dwu­na­stu – zauwa­żyła poli­cjantka.

Erika przy­trzy­mała się vana, balan­su­jąc na jed­nej nodze, i spró­bo­wała ubrać się w kom­bi­ne­zon, ale zacze­piła lewą piętą o mate­riał i roz­darła nogawkę.

– Kuźwa!

– Zapa­kuję to, tu jest drugi – rze­kła poli­cjantka i podała jej kolejny.

Erika wzięła go i wło­żyła, ale znowu się podarł.

– Powinna być pani w butach na pła­skim obca­sie, zwłasz­cza w taki dzień – zauwa­żyła kobieta.

Erika rzu­ciła jej ostre spoj­rze­nie, a McGorry grzecz­nie odwró­cił wzrok, gdy wzięła trzeci kom­bi­ne­zon, który tym razem z powo­dze­niem wło­żyła. Zapięła go i oboje nacią­gnęli kap­tury. Nało­żyli ochra­nia­cze na buty, co znowu przy­spo­rzyło Erice spo­rych trud­no­ści, ale gdy byli gotowi, ruszyli do bramy i weszli do nie­wiel­kiego ogrodu.

Isaac Strong, pato­log sądowy, pra­co­wał na małej prze­strzeni z dwoma asy­sten­tami. Był to wysoki, szczu­pły męż­czy­zna po czter­dzie­stce. Spod kap­tura kom­bi­ne­zonu wysta­wał wdowi szpic ciem­no­brą­zo­wych wło­sów. Miał dłu­gie, cien­kie brwi, które spra­wiały, że wyglą­dał na nie­ustan­nie zdzi­wio­nego.

Zakrwa­wione ciało mło­dej kobiety leżało na ple­cach pod wyku­szo­wym oknem. Jej długi czarny płaszcz był roz­pięty. Niska tem­pe­ra­tura w nocy zamro­ziła roz­laną krew do kon­sy­sten­cji rubi­no­wo­czer­wo­nego sor­betu. Ofiara miała roz­cięte gar­dło. W tym miej­scu było naj­wię­cej krwi, która utwo­rzyła roz­le­głą kałużę pod cia­łem ofiary. Krwią prze­sią­kła cienka zie­lona sukienka bez ramią­czek, roz­cięta na lewej nodze, i odsła­nia­jąca czarne poń­czo­chy, oraz pas, krew pokry­wała rów­nież wyku­szowe okno oraz para­pet ponad ofiarą, two­rząc drobną oszro­nioną mgiełkę.

– Dzień dobry, weso­łych Świąt – powie­dział Isaac, krę­cąc głową.

Po jego powi­ta­niu zapa­no­wała nie­zręczna atmos­fera. Erika ponow­nie spoj­rzała na młodą dziew­czynę. Jej twarz zasty­gła, w prze­no­śni i dosłow­nie, ze stra­chu. Usta ofiary były lekko roz­chy­lone, jeden z przed­nich zębów został wybity tuż przy dzią­śle. Jej oczy, choć mętne, miały fio­le­towy odcień i były ude­rza­jąco piękne, nawet po śmierci.

– Czy wiemy, kim ona jest? – zapy­tała Erika.

– Marissa Lewis, lat dwa­dzie­ścia dwa – odpo­wie­dział Isaac.

– Czy to for­mal­nie potwier­dzona toż­sa­mość?

– Dziś rano ciało zna­la­zła jej matka, w port­felu było prawo jazdy.

Erika przy­kuc­nęła i przyj­rzała się bli­żej. Kwa­dra­towa torebka z ini­cja­łami M.L. leżała na wpół zako­pana w śniegu, przy żywo­pło­cie, a obok niej znaj­do­wał się czarny but na wyso­kim obca­sie. Oba przed­mioty były ozna­czone pla­sti­ko­wymi nume­rami.

– Czy ktoś doty­kał ciała?

– Nie – odparł McGorry. – Byłem pierw­szym funk­cjo­na­riu­szem ma miej­scu zbrodni. Zna­la­zła ją matka i zapew­niła, że niczego nie doty­kała.

– Udało ci się okre­ślić czas zgonu?

– W warun­kach eks­tre­mal­nego mrozu to może być trudne – zauwa­żył Isaac. – Jej gar­dło zostało pode­rżnięte bar­dzo ostrym narzę­dziem, co spo­wo­do­wało głę­boką ranę i prze­cię­cie tęt­nic szyj­nych po obu stro­nach szyi. Dopro­wa­dziło to do szyb­kiej utraty krwi, więc ofiara bły­ska­wicz­nie się wykrwa­wiła. Palec wska­zu­jący pra­wej dłoni jest pra­wie odcięty, a kciuk, palec środ­kowy i ramiona są pora­nione, co suge­ruje, że pró­bo­wała się bro­nić.

– Nie ma innego wyj­ścia z ogrodu, poza bramą lub fron­to­wymi drzwiami – zauwa­żył McGorry.

Erika zoba­czyła, że na wybla­kłym nie­bie­skim lakie­rze drzwi wej­ścio­wych rów­nież znaj­do­wała się cienka strużka krwi.

– Czy to jej klu­cze? – spy­tała na widok pęku klu­czy z bre­lo­kiem w kształ­cie serca.

– Tak – odparł McGorry.

Erika zamknęła na chwilę oczy, wyobra­ża­jąc sobie, jak musiała się czuć ta kobieta, obez­wład­niona przez uzbro­jo­nego w nóż sza­leńca w tej nie­wiel­kiej, zamknię­tej prze­strzeni. Otwo­rzyła je ponow­nie i spoj­rzała na twarz Marissy.

– Ma zła­many nos – stwier­dziła.

– Tak. I lewą kość policz­kową. Zna­leź­li­śmy też jej przedni ząb, był wbity w słu­pek bramy – dodał Isaac.

Erika i McGorry odwró­cili się, by spoj­rzeć na bramę, gdzie w poło­wie wyso­ko­ści przy­mo­co­wany był nume­ro­wany znacz­nik. Na cegla­nym murze widać było bryły śniegu. Obok stał śmiet­nik na kół­kach i pojem­nik na surowce wtórne wypeł­niony pustymi butel­kami po wódce. Erika odwró­ciła się, by spoj­rzeć na dom. Zasłony były zacią­gnięte, nie paliło się żadne świa­tło.

– Gdzie jest matka?

– U sąsiadki – odpo­wie­dział McGorry i wska­zał sze­re­gowy dom po dru­giej stro­nie ulicy.

– I jeste­śmy pewni, że ofiara tutaj mieszka? Może po pro­stu przy­je­chała do mamy na święta?

– Musimy to spraw­dzić.

– Będziemy mieli trud­no­ści z prze­nie­sie­niem jej – zauwa­żył jeden z asy­sten­tów, który skoń­czył odśnie­żać zakrwa­wione nogi.

– Dla­czego? – zapy­tała Erika.

Spoj­rzał na nią – był niskim męż­czy­zną o dużych inten­syw­nie brą­zo­wych oczach. Wska­zał roz­le­głą kałużę zamar­z­nię­tej krwi pod cia­łem.

– Krew. Ofiara jest przy­mar­z­nięta do ziemi.ROZDZIAŁ 4

Isaac pod­szedł do bramy razem z Eriką. Zer­k­nął na nisko wiszące szare chmury.

– Muszę ją prze­nieść, zanim pogoda się zmieni. Nie­długo znowu zacznie padać śnieg – zauwa­żył.

Spoj­rzała z powro­tem na ciało, asy­stenci Isa­aca pró­bo­wali ostroż­nie wyko­pać dziew­czynę z zamar­z­nię­tej i prze­siąk­nię­tej krwią ziemi. Erika poczuła zna­jome uczu­cie prze­ra­że­nia i pod­nie­ce­nia, któ­rego zawsze doświad­czała na miej­scu zbrodni. Tak wiele w jej życiu było poza jej kon­trolą, ale miała moc, by wytro­pić tego, kto to zro­bił. I wie­działa, że jej się to uda.

– Jak sądzisz, kiedy będzie można prze­pro­wa­dzić sek­cję zwłok?

Isaac wydął policzki.

– Przy­kro mi, ale za kilka dni. Mam zale­gło­ści. To pra­co­wita pora roku, jeśli cho­dzi o podej­rzane zgony. Nie wspo­mnia­łem ci? Zosta­łem prze­nie­siony. Pra­cuję w kost­nicy szpi­tala Lewi­sham.

– Od kiedy?

– Odkąd kost­nica w Penge została sprze­dana dewe­lo­pe­rowi. Kilka tygo­dni temu poja­wił się wielki szyld Park­side Penin­sula Apart­ments, a my prze­pro­wa­dzi­li­śmy się w zeszłym tygo­dniu. Powo­duje to róż­nego rodzaju opóź­nie­nia.

– Park­side Penin­sula Apart­ments, Penge – powtó­rzyła Erika, uno­sząc brew.

Isaac też uniósł brew.

– I jesz­cze jedno – dodał. – Roz­bry­zgi krwi. Osoba, która to zro­biła, musiała być pokryta krwią i miała przy sobie broń, ale kro­ple krwi koń­czą się nagle przy bra­mie.

– Myślisz, że ten ktoś wytarł nóż? A może przy bra­mie zapar­ko­wał jakiś pojazd? – zapy­tała Erika.

– To ty musisz to usta­lić – zauwa­żył Isaac. – Ja będę na bie­żąco infor­mo­wać cię o postę­pach w sek­cji.

Po tych sło­wach pato­log wró­cił do ogrodu.

Erika i McGorry zdjęli kom­bi­ne­zony, oddali je, a następ­nie prze­szli pod taśmą poli­cyjną. Zapięli guziki płasz­czy, żeby chro­nić się przed zim­nem. Wła­śnie pod­je­chał duży poli­cyjny van i pró­bo­wał zapar­ko­wać przy kra­węż­niku. Jeden z radio­wo­zów zje­chał na pobo­cze, by zro­bić wię­cej miej­sca, i utknął w śniegu, jego koła obra­cały się i pisz­czały.

– Szu­kamy zatem kogoś, kto przy­pusz­czal­nie miał samo­chód – stwier­dziła Erika. – Ten ktoś wsiadł i odje­chał. Ale dokąd?

Pod­nio­sła wzrok i spoj­rzała w dół ulicy. Dom stał na końcu rzędu sze­re­gó­wek, a ulica wycho­dziła na tyl­nie ogrody domów przy ulicy How­son Road, która bie­gła rów­no­le­gle do Coni­ston Road.

– Chcę jak naj­szyb­ciej zacząć wypy­ty­wać sąsia­dów. W Boże Naro­dze­nie w domach powinno być mnó­stwo ludzi. Chcę wie­dzieć, czy kto­kol­wiek coś widział, i potrze­buję szcze­gó­ło­wych infor­ma­cji na temat miesz­kań­ców oko­licy: prze­stęp­ców, któ­rzy uży­wali prze­mocy, osób z zakoń­czo­nymi lub trwa­ją­cymi wyro­kami sądo­wymi.

Na pomoc przy­było dwóch umun­du­ro­wa­nych funk­cjo­na­riu­szy, któ­rzy spró­bo­wali wypchnąć radio­wóz z zaspy. Sil­nik ryczał, a koła się obra­cały.

– Na końcu następ­nej ulicy znaj­duje się wia­dukt kole­jowy, który pro­wa­dzi do Fit­zwil­liam Estate – powie­dział McGorry.

Erika kiw­nęła głową.

– To warte uwzględ­nie­nia, ale ten, kto tam poje­dzie, musi zacho­wać ostroż­ność. – Wie­działa, że osie­dle Fit­zwil­liam Estate, podob­nie jak wiele wie­żow­ców w bied­nych dziel­ni­cach, było dobrze znane miej­sco­wej poli­cji. Zer­k­nęła w dłu­gie alejki bie­gnące po obu stro­nach domów. – Musimy też spraw­dzić, czy któ­reś bramy ogro­dowe wycho­dzą na te alejki…

Gdy radio­wóz wresz­cie został wypchnięty ze śniegu, zeszli mu z drogi. Prze­je­chał obok, skrę­cił w prawo na końcu ulicy i zapar­ko­wał przed szkołą naprze­ciwko. Van wje­chał na wolne miej­sce przy kra­węż­niku. W ciszy roz­le­gło się nagłe klik­nię­cie migawki apa­ratu. Erika zwró­ciła się do McGorry’ego.

– Sły­sza­łeś to? – mruk­nęła.

Kiw­nął głową.

Spoj­rzeli na oko­liczne okna, ale nic nie zoba­czyli. Z tyłu roz­legł się sze­lest. Erika odwró­ciła się i spoj­rzała w górę na gałę­zie wyso­kiego dębu po dru­giej stro­nie ulicy, obok barie­rek szkol­nego boiska. Młody męż­czy­zna, który wyglą­dał na dwa­dzie­ścia kilka lat, scho­dził cicho z drzewa. Sta­nął na meta­lo­wej barierce przy placu zabaw, po czym zesko­czył na chod­nik. Wyglą­dał nie­chluj­nie, miał dłu­gie blond włosy, a na jego szyi, na pasku, wisiał apa­rat z obiek­ty­wem dłu­go­ogni­sko­wym. Zer­k­nął na Erikę i McGorry’ego, po czym puścił się pędem zaśnie­żoną alejką.

– Ej! Pro­szę się zatrzy­mać! – krzyk­nęła Erika.

McGorry ruszył, a Erika podą­żyła za nim.

Młody męż­czy­zna miał na sobie ciemną kurtkę. Po chwili wspiął się na pokrywę kosza na śmieci i prze­sko­czył przez ceglany mur, za któ­rym znaj­do­wały się wyso­kie drzewa. Kilka sekund póź­niej McGorry dopadł do tego samego kosza na śmieci, pod­cią­gnął swój płaszcz i zaczął się wspi­nać. Erika dotruch­tała chwiej­nie do kosza, pod­czas gdy McGorry zła­pał się gałęzi jed­nego z gru­bych, pokry­tych śnie­giem zimo­zie­lo­nych drzew, pod­cią­gnął się i sta­nął na kra­wę­dzi muru.

– Co tam jest…? – zaczęła, ale on już zesko­czył na drugą stronę.

Roz­legł się huk i krzyk. Gałę­zie nad murem zako­ły­sały się, sypiąc śnie­giem, a potem znie­ru­cho­miały. Erika usły­szała kolejne krzyki i instynk­tow­nie się­gnęła do kie­szeni po radio, ale go tam nie było. Spoj­rzała na ulicę, ale oka­zało się, że miej­sce zbrodni znaj­duje się bar­dzo daleko.

– Cho­lera, jeśli coś sobie zła­mał… – mruk­nęła, myśląc o tym, ile papier­ko­wej roboty będzie do wypeł­nie­nia w takim przy­padku.

Ode­pchnęła od sie­bie tę myśl i poczu­cie winy, zdjęła obcasy i wło­żyła je do kie­szeni dłu­giego płasz­cza, po czym pod­ka­sała go, i weszła na kosz. Pla­sti­kowa pokrywa ugięła się pod jej cię­ża­rem. Erika zaha­czyła nogą o ceglany mur i chwy­ciła się gałęzi jed­nego z drzew, by zacho­wać rów­no­wagę. Przy oka­zji zrzu­ciła sobie na głowę kolejną por­cję śniegu. Po prze­ciw­nej stro­nie zie­mia znaj­do­wała się wyżej i Erika opa­dła miękko na pod­łoże z ziemi i liści mię­dzy murem a gęstym rzę­dem drzew. Ponow­nie wło­żyła buty i wyszła zza drzew do dużego, pokry­tego śnie­giem ogrodu. Pośrodku znaj­do­wała się ścieżka z dwoma rodza­jami śla­dów, a za nią dwie duże szopy, szklar­nia i długi tunel z poli­ety­lenu. Wyso­kie mury ogrodu sku­tecz­nie tłu­miły odgłosy ruchu ulicz­nego.

McGorry szedł powoli w kie­runku szopy. Odwró­cił się do Eriki i przy­ło­żył palec do ust, wska­zu­jąc drugą szopę, tę bli­żej domu. Poki­wała głową. Budy­nek był duży i zanie­dbany. Miał brudne okna, na któ­rych łusz­czyła się farba. Wysoka brama ogro­dze­niowa zablo­ko­wana była przez prze­peł­nione kosze na śmieci. Tylne wej­ście do domu miało małą zada­szoną werandę ze scho­dami pro­wa­dzą­cymi do ogrodu. Stało na nich kilka donic.

Gdy Erika dotarła do McGorry’ego, z wnę­trza domu dobie­gła kako­fo­nia wybi­ja­ją­cych godzinę zega­rów. Blon­d­włosy chło­pak wyło­nił się zza szopy i pod­biegł do ściany budynku. McGorry ruszył szyb­ciej i bły­ska­wicz­nie powa­lił go na zie­mię. Erika popę­dziła w ich stronę, ale przy oka­zji zgu­biła jeden z butów i się prze­wró­ciła.

– Uspo­kój się! – krzyk­nął McGorry, gdy chło­pak zaczął się szar­pać i wymie­rzać na oślep ciosy, z któ­rych jeden tra­fił poli­cjanta w twarz.

– Złaź ze mnie! – wrzesz­czał młody męż­czy­zna.

Był chudy, ale umię­śniony. Miał szczu­płą, wście­kłą twarz i jasno­nie­bie­skie, nieco zbyt sze­roko roz­sta­wione oczy.

Erika wstała i ruszyła przed sie­bie, gubiąc w śniegu drugi but.

McGorry roz­wa­lał śnieg, sta­ra­jąc się utrzy­mać mło­dego męż­czy­znę, który kopał i wyma­chi­wał rękami, aż wresz­cie zdo­był prze­wagę i wepchnął twarz McGorry’ego w śnieg. Poli­cjant zaczął szu­kać po omacku ręką, zdo­łał zła­pać apa­rat i zaci­snął pas na szyi chło­paka. Ten puścił głowę McGorry’ego i chwy­cił za pasek zaci­ska­jący się wokół jego szyi.

– Cof­nij się! – krzyk­nął jakiś głos. – Puść go!

U szczytu scho­dów na ganku stała tęga, star­sza kobieta w poma­rań­czo­wym kom­bi­ne­zo­nie. Mie­rzyła do nich ze strzelby. Siwe włosy opa­dały jej na ramiona, na nosie miała ogromne oku­lary, które powięk­szały oczy. Trzy­ma­jąc funk­cjo­na­riu­szy cały czas na muszce, ruszyła w ich kie­runku przez śnieg.

Erika pod­nio­sła ręce do góry. W oczach kobiety widoczne było sza­leń­stwo i poli­cjantka poczuła, że sytu­acja nagle stała się nie­zwy­kle nie­bez­pieczna. McGorry zakasz­lał i zaczął pluć, wciąż mocno trzy­ma­jąc pasek. Młody męż­czy­zna szar­pał się gorącz­kowo, pró­bu­jąc się uwol­nić.

– John. Puść go! – krzyk­nęła Erika.

McGorry puścił pas apa­ratu, chło­pak upadł na śnieg i zaczął kasłać.

– Erika Foster, główna inspek­tor, jestem z lon­dyń­skiej poli­cji metro­po­li­tar­nej, a to jest poste­run­kowy John McGorry. Poka­żemy pani nasze odznaki, ale musi pani opu­ścić broń… Natych­miast.

Kobieta patrzyła z nie­po­ko­jem na Erikę i McGorry’ego, ale nie opu­ściła broni.

– Zaata­ko­wa­li­ście mojego syna i wtar­gnę­li­ście na mój teren!

– Jeste­śmy z poli­cji, a pani syn wtar­gnął na miej­sce zbrodni i robił zdję­cia – powie­działa Erika, zasta­na­wia­jąc się, do czego ta kobieta jest zdolna.

– Joseph! Odejdź od nich! – krzyk­nęła kobieta, wciąż celu­jąc do nich ze strzelby. Chło­pak kasłał i się zata­czał, kurtkę miał pokrytą śnie­giem.

– Elspeth! – krzyk­nął inny głos.

W tyl­nym wyj­ściu poja­wił się star­szy męż­czy­zna. Wyglą­dał jak eks­cen­tryczny pro­fe­sor, miał na sobie długą nie­bie­ską pele­rynę i wytartą czapkę z ceki­nową czaszką. Na gło­wie miał rów­nież opa­skę z przy­mo­co­waną lupą, przez co wyglą­dał, jakby miał jedno wiel­kie oko.

– Elspeth, natych­miast to odłóż!

– Jeste­śmy z poli­cji i możemy poka­zać nasze odznaki – powtó­rzyła Erika, któ­rej serce waliło coraz szyb­ciej.

Czuła się głu­pio, że wplą­tała się w taką sytu­ację, w dodatku boso. Stopy już jej zdrę­twiały z zimna.

Męż­czy­zna deli­kat­nie wziął strzelbę od Elspeth i zło­żył lufę.

– Nie jest nała­do­wana – powie­dział, a następ­nie prze­wie­sił broń przez ramię tak jak leśni­czy. – Poza tym mamy na nią pozwo­le­nie.

– Mój chło­piec, mój chło­piec! – zawo­łała Elspeth, po czym chwy­ciła Jose­pha w ramiona i zaczęła go oglą­dać, gła­dzić dłońmi jego szyję i zaglą­dać mu w oczy. – Zro­bili ci krzywdę? Wszystko w porządku?

Chło­pak wyglą­dał na nieco zszo­ko­wa­nego.

– Dla­czego ta broń była tak łatwo dostępna? – zapy­tała Erika.

McGorry uklęk­nął i znowu splu­nął.

– Mili pań­stwo, jeśli wej­dzie­cie z nami do środka, będzie­cie mogli się wysu­szyć i wszystko wam wyja­śnimy – zapro­po­no­wał męż­czy­zna.