Zagubiona. Trylogia autorska. Tom 2 - ebook

CZYTELNICZKI O TRYLOGII AUTORSKIEJ

To najbardziej dojrzała powieść Katarzyny Michalak. Dogłębnie przemyślana i przejmująca do bólu. Nie można o niej zapomnieć…

~mariola_polak1

Zastanawiacie się czasem, jacy naprawdę są pisarze? Kto tak naprawdę kryje się za wierszami czarnych liter na białych, szeleszczących kartkach i jakie tajemnice nosi w sercu? Ja już to wiem, dzięki „Pisarce”, w której drzwi do swojego pełnego skrajnych emocji świata uchyliła mi Katarzyna Michalak. Piękna, wstrząsająca opowieść, wzbudzająca w czytelniku skrajne emocje.

~paulinadrawska1990

Nie mogłam się oderwać od historii o Weronice i Wiktorze, dopóki nie dotarłam do ostatniej strony. Z książkami pani Michalak już tak jest, że czyta się je niemal na jednym wdechu. Z pierwszym tomem Trylogii Autorskiej nie było inaczej.

~izabelaraj22

„Nieodkładalna” – to określenie pasuje jak ulał do pierwszego tomu Trylogii.

~martaslysz18

To my, dorośli, ponosimy odpowiedzialność za to, jakie stanie się darowane nam przez łaskawy los dziecko. Bo każde dziecko to dar, tylko często zdajemy się o tym zapominać. Nie zastanawiamy się nad tym, jak nasze postępowanie wpływa na jego psychikę. Rzucamy nieuważnie jakieś słowo, nie myśląc o tym, że każde z nich pozostawia w dziecku jakiś ślad. To od nas przede wszystkim zależy, czy wychowywane przez nas dziecko będzie potrafiło kochać, czy wręcz przeciwnie – przyniesie światu nienawiść. Czasem jednak zdarza się tak, że dziecko, które od rodziców w „podziękowaniu” za swe istnienie otrzymuje wyłącznie ból – kocha najpiękniej. O tym właśnie jest ta opowieść – o miłości kilkuletniej dziewczynki, szlachetnej jak diament, która rozkwitła w domu pełnym nienawiści…

~kaffka009

Wiele i wielu z nas odnajdzie w Weronice i Wiktorze cząstkę siebie, choć początkowo będzie wstydziło się do tego przyznać. Trudno się jednak temu dziwić, bo niełatwo wracać do bolesnych wspomnień. Nie można jednak milczeć na temat tego, co przeżywają dzieci, a co dzieje się za zamkniętymi drzwiami… Chwała Pani Michalak za to, że podjęła się tak trudnego i kontrowersyjnego tematu.

~mariamagon_99

„Pisarka” to książka wyjątkowa w dorobku K. Michalak. Nie tylko dlatego, że jest książką jubileuszową. Głównym powodem jej wyjątkowości jest to, że pisząc tę książkę, pani Katarzyna wykazała się niezwykłą wrażliwością i delikatnością. Powinien ją przeczytać każdy z nas, dorosłych, by stać się lepszym człowiekiem…

~rozalia_blue

Kasiu, gratuluję Ci odwagi, przede wszystkim odwagi ! Bo trzeba jej było wiele, by podjąć się tak trudnego tematu. I dziękuję Ci jeszcze za siłę, którą w sobie znalazłaś, by napisać tę książkę.

~samantarusin1

To książka o miłości, która niczym jasny płomień rozświetla niekończący się mrok i nie pozwala się poddać. Na długo zostanie w mojej pamięci. Przeczytajcie, a przekonacie się o tym sami !

~slonko_twoje11

Jeśli coś się w życiu liczy, to nic innego ponad miłość, oddanie i lojalność. O tym właśnie chce przypomnieć Katarzyna Michalak, oddając w ręce czytelników swoją najnowszą powieść. Z całego serca Wam ją polecam !

~Karolina_BOd Autorki

Książka, którą oddaję w Wasze ręce, nie jest autobiografią, ale… wszystkie zdarzenia w niej opisane miały miejsce naprawdę, a kanwą tej historii było życie bliskich mi osób.

Nie zgadujcie, ile Katarzyny Michalak jest w „Zagubionej”, nie ma to sensu. Po prostu dajcie się porwać opowieści pełnej miłości i nienawiści, uczuć pięknych i uczuć podłych, ludzi po prostu dobrych i ludzi bezwzględnie złych. Zapadnijcie się w nią, czytając, tak jak ja się zapadłam, pisząc tę historię.

Mam nadzieję, że „Zagubiona” skradnie Wasze serca. Pewien czarnooki drań również. Moje skradł…ROZDZIAŁ I
EWA

Szła niespiesznie uliczkami warszawskiej Starówki, jak zwykle oczarowana klimatem tego miejsca. Miała swoją ulubioną trasę, która omijała przepełniony turystami Rynek. Tutaj było cicho i spokojnie, a widok na Wisłę i daleką Pragę zapierał dech w piersiach stęsknionej za nim Ewie Kotowskiej.

Och, uwielbiała Australię z jej słońcem i ciepłem ! Z pogodnymi ludźmi, którzy uśmiechają się do ciebie, nieznajomej, bo po prostu lubią się uśmiechać. Tam, na dalekich antypodach, Ewa, w pewnym sensie wygnana z ojczyzny, poczuła się w końcu bezpiecznie. Swój dom nad oceanem, który nie do końca był jej własny, uwielbiała również.

Szukała go długo, bo też trudno było znaleźć miejsce marzeń: z dużymi, jasnymi pokojami, których okna wychodzą na roziskrzony bezmiar wód, z pełnym kwiatów ogrodem, wreszcie z pawilonem, w którym Ewa będzie marzyła i pisała, pisała i marzyła. Gdy w końcu agent nieruchomości przywiózł ją tam, do VillaRosy, poczuła całym sercem, że znalazła swój azyl. Miejsce, które zastąpi jej dom, utracony po raz kolejny daleko stąd.

Podpisała umowę na wynajem, wpłaciła kaucję, czynsz za pół roku z góry i… odżyła. Nad oceanem, pod rozkosznym australijskim słońcem, z dala od tych, co krzywdzą, po prostu odżyła.

Jednak ojczyznę kochała sercem Polki-patriotki. I za nic tej miłości, a więc tęsknoty, nie mogła wykorzenić z duszy. Nieraz, siedząc na tarasie swego pięknego domu, otulona w ciepło, jasność i ciszę, zastanawiała się, czy nawet zżymała: „Co cię gna na drugi koniec świata? Do miejsc, które przywracają bolesne wspomnienia? Do ludzi, którzy nie lubią samych siebie, nie można więc wymagać, by lubili kogoś więcej?”. I nie znajdowała odpowiedzi na te pytania. Gdy więc tęsknota stawała się nie do zniesienia, pakowała się w jedną niewielką walizkę, wsiadała do pierwszego z czterech samolotów i już trzydzieści parę godzin później lądowała w Warszawie, z uśmiechem słuchając swojskich przekleństw, których rodacy używają zamiast przecinków.

Za kilka tygodni Ewa zatęskni do ciszy i spokoju Australii, wsiądzie więc w samolot – pierwszy z czterech – by po niemal dwóch dobach z westchnieniem ulgi lądować w tropikach, ale teraz szła ulicami Starego Miasta i, po australijsku, bo to zdążyło wejść jej w krew, uśmiechała się do nielicznych przechodniów, a jeśli ich nie było, po prostu do świata. Marzec w Polsce, szczególnie tak ciepły i słoneczny jak w tym roku, potrafił zachwycić.

Zaś Australia… Zaśmiała się, ale tylko w duchu. W Polsce osoba, która śmieje się do siebie, jest uważana za chorą i „Tworki czekają”. Tam, na dalekich antypodach, możesz śmiać się i tańczyć na ulicy. Spojrzą na ciebie z sympatią i pobłażaniem. Kwiat plumerii we włosach? W Polsce nawet nie przyszłoby jej to do głowy, bo przecież „każda wariatka ma w głowie kwiatka”, tam: uśmiecha się każdy, kto widzi cię z tym kwiatkiem na głowie. A jednak w tym raju na ziemi nie jest tak różowo, jak piszą. To inny świat. Świat kontrastów. „Australia nie wybacza błędów”, takie hasło przyświeca dziś Ewie, która dwa lata temu była pewna, że trafiła do nieba. Po tym, jak umierała na dengę… Po tym, jak śmiertelnie wystraszył ją wąż w łazience, włochaty pająk w jej własnym bucie i rekin, może trzydzieści metrów od jej domu, w wodzie po kolana… Po tym wszystkim nienawidziła swojej nowej ojczyzny, ale i kochała. Bo mimo dengi, węży i rekinów dawała jej poczucie bezpieczeństwa. Coś absolutnie niezbędnego do życia. Czy można być szczęśliwym, żyjąc w stałym zagrożeniu?

Ewa nie mogła. Dlatego od ładnych paru lat, tutaj, do ojczyzny, przylatywała na wakacje, tam, na antypodach, odnalazła swoją przystań.

Tak rozmyślając, szła Krakowskim Przedmieściem.

Minęła jakąś demonstrację pod Pałacem Prezydenckim – nie wiedziała jaką, po co i o co, i niewiele ją to obeszło. Jednym zawsze będzie źle, innym zawsze lepiej, bez względu na ustrój polityczny.

Kilka kroków dalej zastanawiała się, czy nie wstąpić do Wedla na filiżankę obłędnej czekolady z płatkami róż. Zerknęła na wyświetlacz telefonu. Do spotkania z Konradem miała jeszcze godzinę. Zdąży i wypić czekoladę, i spacerem dotrzeć do pierogarni, ale… coś gnało ją naprzód. Jakiś głos z głębi duszy kazał jej iść dalej.

I nagle zrozumiała, dlaczego. Stanęła, zadarła głowę i z nie­dowierzaniem wbiła wzrok w baner na drugim piętrze ślicznej kamieniczki, której okna wychodziły na zalaną słońcem ulicę.

„NA SPRZEDAŻ” głosiły czarne litery na żółtym tle. Nie byłoby w owym ogłoszeniu nic dziwnego – takich banerów wiszą setki, jak kraj długi i szeroki – gdyby nie fakt, że to umieszczono w oknie mieszkania, w którym przez kilkoma dziesięcioleciami mieszkała babcia Stefania !

Ewa zamrugała, jakby to, co widzi, mogło być snem. Ale nie ! Baner jak wisiał, tak wisi ! Mieszkanie, które Stefania opisała w pamiętniku, było na sprzedaż ! Ręka sama wydobyła z torebki telefon. Palce same wystukały numer.

– Dzień dobry, ja w sprawie mieszkania – głos sam, bez udziału Ewy, serio !, wydobył się z jej krtani. Dlaczego sam? Bo umysł i rozsądek na wszelki wypadek wyłączyły się. Ewy nie było stać nawet na gzyms kamieniczki, co dopiero mówić o mieszkaniu w owej…

– Właśnie stoję pod domem i patrzę w okna – odpowiedziała. – Jeśli jest taka możliwość, mogę obejrzeć je w tej chwili.

Była.

Ciężkie, oszklone drzwi ustąpiły, gdy tylko rozległ się brzęczyk domofonu. Ewa wbiegła na drugie piętro. Tam, w drzwiach, już czekała na nią właścicielka. Zaskoczona, ale przyjaźnie uśmiechnięta. Zaprosiła do środka i… Ewa nagle poczuła, całą sobą poczuła, że jest u siebie. Że chce tutaj zostać.

Mieszkanie, dwupokojowe, wysokie, o wielkich oknach, przez które wpadały potoki słońca, było nieco zaniedbane, prawdę mówiąc, błagało o remont, ale Ewa nie zważała ani na poczerniały miejscami parkiet, ani na przybrudzone ściany. Wodziła po nich ręką i miała pewność, że pół wieku wcześniej to samo czyniła jej ukochana Bunia. Przechodziła z pokoju do pokoju, z korytarza do kuchni i czuła, niemal namacalnie, serdeczną obecność babci Steni.

– Jest cudne. Już je kocham – wyszeptała, patrząc roziskrzonymi oczami na właścicielkę.

– To dobre miejsce. Byliśmy tu z mężem szczęśliwi – odparła starsza kobieta.

Jej mąż nie żył. Zmarł niedawno, pozostawiając ją w żałobie. Z mieszkaniem, szczególnie tym, trudno się jej będzie rozstać, bo przeżyli tu parędziesiąt pięknych lat, ale po prostu nie było jej stać na jego utrzymanie. Nie odda jednak swego domu w pierwsze lepsze ręce, co to, to nie ! Szuka godnego nabywcy.

– Pani nadawałaby się w sam raz – dodała, obdarzając Ewę ciepłym uśmiechem.

Ona próbowała odpowiedzieć tym samym, ale cena za pięćdziesięciometrowy apartament, nawet zaniedbany, przy najpiękniejszej ulicy w Polsce, musiała być kolosalna !

– Przepraszam, że zawracam głowę – odezwała się. – Moja babcia właśnie tutaj mieszkała podczas wojny i parę lat po wojnie. Musiałam, po prostu musiałam wstąpić i… spróbować.

Zaczęła cofać się do drzwi.

– Nawet nie zapytała pani o cenę, pani Ewo – zauważyła właścicielka. – Ewa Kotowska, moja ukochana pisarka, prawda?

Uśmiechnęła się i lekko zmieszała, jak zawsze, gdy ktoś na ulicy – czy w mieszkaniu na sprzedaż – ją rozpoznawał. Padła kwota. Niezbyt wygórowana. Czy to możliwe, że byłoby ją stać…?

Ewa zarabiała na swoim pisarstwie naprawdę przyzwoicie, ale gros z tych pieniędzy szło na utrzymanie domu w Australii. Nie było to najtańsze miejsce na świecie. Małe niedomówienie: Australia i jej piękny dom były horrendalnie drogie !

Tutaj, w Polsce, dorobiła się jedynie „budki na narzędzia”. Tak mówiła o swoim domku, wielkości chusteczki do nosa, który miała na własność. Stał sobie nad Liwcem i był… cóż, po prostu był. Ani duży, ani piękny, ale jej własny. Gdy podczas wywiadu dziennikarka z jakiegoś czaso­pisma zapytała Ewę, jak mieszka polska Nora Roberts, czy również ma pałac nad oceanem w pięknym ogrodzie, Ewa parsknęła śmiechem – wtedy nie było jeszcze mowy o australijskim raju – i odrzekła, że mieszka w domku, który mógłby być co najwyżej budką na narzędzia przy pałacu Nory Roberts. Czytelniczkom bardzo się to określenie spodobało.

Sama Ewa nie miała specjalnych kompleksów na tym punkcie, była szczęśliwa, że po tylu latach bezdomności w ogóle ma coś na własność. Nie przywiązywała się do miejsc, z własnego doświadczenia wiedząc, że mogą cię wyrzucić z domu ot tak, na pstryknięcie. I cztery ściany, które były całym twoim światem, które z miłością urządzałaś, w których wiłaś gniazdko, nagle, z dnia na dzień, musisz opuścić. Była więc wdzięczna domkowi w Urlach--City, tej swojej „budce na narzędzia”, że w ogóle go ma. Czyżby mogła zamienić go na mieszkanie Stefanii? Właśnie to, którego ścianę głaszcze w tej chwili drżącą z podekscytowania dłonią?

Jeśli sprzeda domek, będzie miała na pierwszą wpłatę. Bank bez problemu powinien udzielić jej kredytu. Więc…

– Bardzo chciałabym kupić to mieszkanie – rzekła z głębi duszy.

– Widzę, pani Ewo. – Właścicielka uśmiechnęła się ponownie. – Ja z kolei bardzo chciałabym oddać je w pani ręce.

– Ale…

Jeszcze się wahała, jeszcze rozum uciszał serce, pełne nadziei. Wreszcie powiedziała słowa, które już raz padły, wiele lat temu w chwili, gdy ujrzała swoją ukochaną Poziomkę, domek na leśnej polanie:

– Dobrze. Jeśli poczeka pani, aż ogarnę sprawę sprzedaży domu, kupię to mieszkanko i będę tu szczęśliwa.

Nagle poczuła ogromną radość. Aż ją zatkało z niedowierzania, że oto z miejsca zdecydowała się na takie mieszkanie – ludzie, przecież tego nie planowała !, chciała się jedynie przespacerować Krakowskim ! – i ze szczęścia. Właścicielka również nie wahała się ani chwili:

– To mieszkanie czekało na panią. Ja więc poczekam, aż będzie pani gotowa je kupić.

– Nie mam teraz pieniędzy nawet na zaliczkę.

– Poczekam.

Parę chwil później Ewa stała z powrotem na Krakowskim Przedmieściu i patrzyła w okna na drugim piętrze. Pani Hania właśnie zdejmowała baner. Pomachała jej ręką. Ewa uniosła dłoń, uśmiechnęła się i wyszeptała:

– Babciu, ty też byś tego chciała, prawda? Czuję się, jakbym po długiej tułaczce wracała do rodzinnego gniazda…