Zakochani - ebook

JEDEN

DWOJE NA DRODZE

Shelby i Miles śmiali się, kiedy wychodzili z Głosiciela. Jego mroczne macki czepiały się daszka niebieskiej czapki Dodgersów należącej do Milesa i potarganego kucyka Shelby.

Choć Shelby czuła się tak zmęczona, jakby właśnie odbyła bez najmniejszej przerwy cztery sesje jogi Vinyasa, przynajmniej razem z Milesem wróciła na stały grunt – i do tego w chwili obecnej. Byli w domu. Nareszcie.

Powietrze było chłodne, niebo szare, lecz jasne. Miles szedł przed Shelby i osłaniał ją przed podmuchami ostrego wiatru, który szarpał jej białą koszulką. Miała ją na sobie od czasu, gdy opuścili podwórko domu rodziców Luce w Święto Dziękczynienia.

Przed całymi wiekami.

– Poważnie mówię! – stwierdziła Shelby. – Naprawdę tak trudno ci uwierzyć, że moim priorytetem jest pomadka ochronna? – Przeciągnęła palcami po wardze i wzdrygnęła się przesadnie. – Są jak papier ścierny!

– Zwariowałaś – prychnął Miles, jednakże podążył wzrokiem za palcem Shelby, którym ostrożnie dotykała dolnej wargi. – Wewnątrz Głosicieli brakowało ci pomadki ochronnej?!

– Oraz ulubionych audycji – dodała Shelby, depcząc stertę suchych, szarych liści. – I „powitania słońca” na plaży...

Tak długo skakali przez Głosicieli – od celi w Bastylii, gdzie spotkali przypominającego widmo więźnia, który nie chciał im podać swojego imienia; przez krwawe pole bitwy w Chinach, na którym nie rozpoznali nikogo; aż po Jerozolimę, gdzie w końcu odnaleźli Daniela, szukającego Luce. Tyle tylko, że Daniel nie był do końca sobą. Połączył się – dosłownie – ze swoim widmowym poprzednim wcieleniem. I nie umiał się uwolnić.

Shelby nie mogła przestać myśleć o Milesie i Danielu fechtujących na gwiezdne strzały i sposobie, w jaki dwa ciała Daniela – przeszłe i obecne – rozerwały się, kiedy Miles przeciągnął strzałą po piersi anioła.

W Głosicielach działy się dziwne rzeczy, Shelby cieszyła się, że to już koniec. Teraz najważniejsze, żeby nie zgubić się w tych lasach w drodze do pokojów. Shelby spojrzała w stronę, którą uznała za wschód, i zaczęła prowadzić Milesa przez ponurą, nieznaną jej część lasu.

– Shoreline powinno być tam.

Powrót do domu był jednocześnie wesoły i smutny.

Z Milesem weszli do Głosicieli z misją – wskoczyli do nich na podwórku domu rodziców Luce po tym, jak zrobiła to sama Luce. Ruszyli za nią, by zabrać ją do domu – jak twierdził Miles, wędrówki pośród Głosicieli to nie zabawa – ale również, by upewnić się, że nic się jej nie stało. Nie obchodziło ich, kim była Luce dla aniołów i demonów, które o nią walczyły. Dla nich była przyjaciółką.

Ale podczas poszukiwań cały czas się z nią mijali. To doprowadzało Shelby do szału. Przeskakiwali od jednego dziwacznego postoju do drugiego i nie natrafili nawet na ślad Luce.

Kilka razy posprzeczała się z Milsem, dokąd powinni się udać i jak się tam dostać – a nie znosiła się z nim spierać. To było jak kłótnia ze szczeniaczkiem. Tak naprawdę żadne z nich nie wiedziało, co powinni robić.

Jednakże w Jerozolimie wydarzyła się coś dobrego. Ich trójka – Shelby, Miles i Daniel – przynajmniej raz się dogadywała. Później, z błogosławieństwem Daniela (niektórzy mogliby je nazwać rozkazem) Shelby i Miles ruszyli z powrotem do domu. Shelby trochę się martwiła, że porzuca Luce, ale z drugiej strony, ponieważ ufała Danielowi, cieszyła się, że wraca do miejsca, do którego przynależała. Do właściwego czasu i miejsca.

Miała wrażenie, że ich wędrówka trwała całe lata, ale któż wiedział, jak działał czas we wnętrzu Głosicieli? Czy powrócą i odkryją, że nie było ich przez kilka sekund, czy też minęły już całe lata? – zastanawiała się Shelby z pewnym niepokojem.

– Kiedy wrócimy do Shoreline – stwierdził Miles – wezmę długi, gorący prysznic.

– Tak, świetny pomysł. – Shelby chwyciła za swój gruby, jasny kucyk i powąchała go. – Zmyję z włosów ten smród Głosicieli. O ile to w ogóle możliwe.

– Wiesz co? – Miles pochylił się nad nią i zniżył głos, choć wokół nikogo nie było. Dziwne, że Głosiciel wysadził ich tak daleko od szkoły. – Może powinniśmy wślizgnąć się do jadalni i ukraść trochę tych francuskich ciasteczek...

– Tych maślanych? Z tuby? – Shelby szerzej otworzyła oczy. Kolejny genialny pomysł Milesa. Tego gościa dobrze było mieć przy sobie. – Rany, brakowało mi Shoreline. Dobrze tu być...

Wyszli spomiędzy drzew. Przed sobą ujrzeli łąkę. I wtedy Shelby olśniło – nie widziała żadnych znajomych budynków Shoreline, ponieważ ich nie było.

Ona i Miles byli... gdzie indziej.

Zatrzymała się i spojrzała na otaczające ich wzgórza. Śnieg przykrywał gałęzie drzew, które, jak Shelby nagle sobie uświadomiła, z pewnością nie były kalifornijskimi sekwojami. A błotnista bita droga przed nimi z pewnością nie była autostradą. Wiła się przez kolejne kilkanaście kilometrów w stronę otoczonego potężnym czarnym murem miasta, które wydawało się niesamowicie stare.

Przypominało jej jeden z tych spłowiałych gobelinów, na których jednorożce brykają przed średniowiecznymi miastami. Kiedyś widziała je w Muzeum Getty’ego, gdzie zaciągnął ją jeden z byłych narzeczonych jej matki.

– Wydawało mi się, że jesteśmy w domu! – wykrzyknęła Shelby, a jej głos był czymś między warknięciem a jękiem. Gdzie byli?

– Też tak myślałem. – Miles ponuro podrapał się po czapeczce. – Chyba nie całkiem wróciliśmy do Shoreline.

– Nie całkiem? Popatrz na tę żałosną drogę. Popatrz na tę fortecę na dole. – Sapnęła. – A te poruszające się kropeczki, czy to rycerze? O ile nie trafiliśmy do jakiegoś parku rozrywki, to utknęliśmy w cholernym średniowieczu! – Uniosła dłoń do ust. – Lepiej, żebyśmy się nie zarazili dżumą. A tak właściwie, czyjego Głosiciela otworzyłeś w Jerozolimie?

– Nie wiem, ja po prostu...

– Nigdy nie wrócimy do domu!

– Ależ tak, Shel. Czytałem o tym... chyba. Cofaliśmy się w czasie, przeskakując między Głosicielami innych aniołów, więc może w taki sposób również wrócimy.

– To na co czekasz? Otwórz kolejnego.

– To nie takie proste. – Miles mocniej naciągnął czapeczkę na oczy. Shelby ledwie widziała jego twarz. – Sądzę, że musimy znaleźć jednego z aniołów i, no, pożyczyć kolejny cień...

– W twoich ustach brzmi to tak, jakbyś chciał pożyczyć śpiwór na kemping.

– Posłuchaj, jeśli znajdziemy cień, który pada przez stulecie, w którym istniejemy, wrócimy do domu.

– A jak to zrobimy?

Miles pokręcił głową.

– Sądziłem, że zrobiłem to, kiedy byliśmy z Danielem w Jerozolimie.

– Boję się. – Shelby założyła ręce na piersi i zadrżała na wietrze. – Zrób coś!

– Nie mogę... szczególnie, kiedy tak na mnie wrzeszczysz...

– Miles! – Shelby zesztywniała. Co to za turkoczący odgłos za ich plecami? Coś jechało drogą.

– Co takiego?!

W ich stronę jechał, skrzypiąc, konny wóz. Stukot końskich kopyt stawał się coraz głośniejszy. Za chwilę ten, który nim kierował, wjedzie na szczyt wzgórza i ich zobaczy.

– Kryj się! – wrzasnęła Shelby.

W ich polu widzenia pojawiła się sylwetka przysadzistego mężczyzny trzymającego wodze dwóch dropiatych koni. Shelby chwyciła za kołnierz Milesa, który bawił się nerwowo swoim nakryciem głowy, a kiedy szarpnęła go i pociągnęła za gruby pień dębu, jaskrawoniebieska czapeczka spadła mu z głowy.

Shelby patrzyła, jak czapka – która od lat była nieodzownym elementem ubiory Milesa – unosi się w powietrze jak niebieska sójka. Po czym spada w dół, prosto w szeroką, jasnobrązową kałużę błota na drodze.

– Moja czapka – wyszeptał Miles.

Trzymali się blisko siebie, przyciskając plecy do szorstkiej kory dębu. Shelby spojrzała na niego i z zaskoczeniem ujrzała jego odkrytą twarz. Oczy miał rozszerzone. Włosy rozczochrane. Robił wrażenie... przystojnego, jakby widziała go po raz pierwszy w życiu. Miles z zażenowaniem przeczesał włosy.

Shelby odchrząknęła.

– Odzyskamy ją, jak tylko przejedzie wóz. Nie pokazuj się, dopóki gość się stąd nie wyniesie.

Czuła ciepły oddech Milesa na szyi i jego wystającą kość biodrową wbijającą się w jej bok. Jakim cudem Miles był taki chudy? Jadł za trzech, ale były z niego same kości. Tak przynajmniej powiedziałaby matka Shelby, gdyby miała okazję go poznać – co jej się nie uda, jeśli Miles nie znajdzie Głosiciela, który zabrałby ich z powrotem do teraźniejszości.

Miles kręcił się, usiłując dojrzeć swoją czapkę.

– Nie ruszaj się – ostrzegła go Shelby. – Ten gość może być barbarzyńcą albo coś w tym rodzaju.

Miles uniósł palec i przechylił głowę.

– Posłuchaj. On śpiewa.

Śnieg zatrzeszczał pod stopami Shelby, kiedy wysunęła głowę zza pnia drzewa, by się przyjrzeć nadjeżdżającemu wozowi. Woźnicą był rumiany mężczyzna ubrany w brudną koszulę, luźne spodnie i ogromną futrzaną kamizelę, którą obwiązał w pasie skórzanym rzemieniem. Jego nieduża czapka z niebieskiego filcu wyglądała absurdalnie, jak kropka na środku szerokiego, łysego czoła.

Piosenka woźnicy brzmiała wesoło i hałaśliwie, jak pijacka przyśpiewka – a śpiewał ją na całe gardło. Odgłos kopyt jego koni brzmiał niemal jak akompaniament dla zuchwałego głosu:

– Jadę do miasta po dziewczynę, krągłą dziewczynę, krzepką dziewczynę. Jadę do miasta po narzeczoną, wieczorną porą, mą walentynkę!

– Elegancko. – Shelby przewróciła oczami. Ale przynajmniej rozpoznała akcent mężczyzny. – Chyba jesteśmy w starej dobrej Anglii.

– I domyślam się, że to walentynki.

– Wspaniale. Dwadzieścia cztery godziny wyjątkowej samotności i żałosnego samopoczucia... w stylu średniowiecznym.

Przy tych ostatnich słowach dla efektu wyciągnęła przed siebie dłonie, ale Miles był zbyt zajęty obserwowaniem prymitywnego wozu, żeby to zauważyć.

Konie miały założone niepasujące do siebie białe i niebieskie uzdy i uprzęże. Widać im było żebra. Mężczyzna jechał sam, siedząc na zbutwiałym drewnianym koźle z przodu wozu, który miał wielkość skrzyni ładunkowej pikapa, a przykrywała go mocna biała plandeka. Shelby nie widziała, co mężczyzna wiezie do miasta, ale cokolwiek to było, było ciężkie. Mimo chłodu konie się pociły, a deski na dole wozu wyginały się i drżały, kiedy zaprzęg ciągnął go w stronę miasta.

– Powinniśmy ruszyć za nim – powiedział Miles.

– A po co? – Wargi Shelby zadrżały. – Chcesz sobie znaleźć krągłą dziewczynę, krzepką dziewczynę?

– Chciałbym znaleźć kogoś, kogo znamy i czyjego Głosiciela moglibyśmy wykorzystać, żeby wrócić do domu. Pamiętasz? Pomadka ochronna? – Rozdzielił jej wargi kciukiem.

Jego dotyk sprawił, że Shelby na chwilę zaparło dech w piersi.

– W mieście mamy większą szansę, żeby wpaść na któregoś z aniołów – dodał Miles.

Koła wozu przecinały koleiny na błotnistej drodze, kołysząc woźnicą. Wkrótce znalazł się na tyle blisko, że Shelby widziała jego szorstką brodę, gęstą i czarną jak jego kamizela z niedźwiedziego futra. Na ostatniej, przeciągniętej sylabie piosenki załamał mu się głos i mężczyzna zaczerpnął głęboko tchu, po czym znów zaczął śpiewać. Nagle jednak przerwał gwałtownie.

– Co to takiego? – Chrząknął.

Shelby widziała, że jego ręce są spierzchnięte i czerwone od zimna, kiedy mocno ściągnął wodze, żeby zatrzymać konie. Chude zwierzaki zarżały i zatrzymały się tuż przed niebieską bejsbolówką Milesa.

– Nie, nie, nie – mruknęła Shelby pod nosem.

Miles pobladł.

Mężczyzna niezgrabnie zsunął się z kozła, jego buty zatonęły w błocie. Ruszył w stronę czapki Milesa, pochylił się z kolejnym sapnięciem i błyskawicznie ją podniósł.

Shelby usłyszała, że Miles głośno przełyka ślinę.

Mężczyzna szybko przetarł czapkę o swoje i tak brudne spodnie. Bez słowa odwrócił się, znów wspiął się na kozła i wrzucił czapkę pod plandekę.

Shelby spojrzała na siebie i swoją zieloną bluzę z kapturem. Próbowała sobie wyobrazić reakcję tego mężczyzny, gdyby wyskoczyła zza drzewa, ubrana w dziwaczne ciuchy z przyszłości, i próbowała odebrać jego łup. To nie było uspokajające.

W czasie, który Shelby zajęło zastanawianie się, mężczyzna puścił wodze. Wóz znów poturkotał w stronę miasta, a piosenka zabrzmiała po raz dwunasty.

Kolejna sprawa, którą zawaliła.

– Och, Miles, tak mi przykro.

– Teraz już z pewnością musimy za nim ruszyć – stwierdził Miles z niejaką desperacją.

– Naprawdę? – spytała Shelby. – Przecież to tylko czapka.

Spojrzała na Milesa. Nie była przyzwyczajona do widoku jego twarzy. Policzki, które niegdyś wydawały się jej dziecinne, robiły wrażenie szczuplejszych, bardziej kościstych, a jego tęczówki nabrały mocniejszego odcienia. Przybita mina wyraźnie świadczyła, że dla niego z pewnością nie była to „tylko czapka”. Nie wiedziała, czy wiązały się z nią szczególne wspomnienia, czy uważał, że przynosiła mu szczęście. Ale Shelby zrobiłaby wszystko, by z jego twarzy zniknął ten wyraz.

– Dobra – rzuciła. – Chodźmy po nią.

Nim Shelby zorientowała się, co się dzieje, Miles wziął ją za rękę. Jego uścisk wydawał się silny, pewny siebie i nieco impulsywny. Pociągnął ją w stronę drogi.

– Chodź!

Przez chwilę się opierała, ale przypadkiem spojrzała Milesowi w oczy, a one były szaleńczo niebieskie i Shelby poczuła, że przepełnia ją fala uniesienia.

Biegli w dół zaśnieżoną średniowieczną drogą, mijając zamarznięte pola uprawne, przykryte warstwą gładkiej bieli, która otaczała również drzewa i leżała plamami na bitej drodze. Kierowali się w stronę otoczonego murami miasta o wysokich czarnych iglicach, do którego prowadził wąski most zwodzony nad fosą. Trzymając go za rękę, z zarumienionymi policzkami i spierzchniętymi wargami, śmiała się z powodu, którego nie umiałaby sprecyzować – śmiała się tak bardzo, że prawie zapomniała, co mieli zrobić. Ale wtedy Miles zawołał:

– Skacz!

Wtedy coś wskoczyło na miejsce i już wiedziała.

Przez chwilę miała wrażenie, jakby leciała.

Tylną półkę wozu tworzyła pełna sęków kłoda, ledwie na tyle szeroka, by na niej stanąć. Ich stopy dotknęły jej, wylądowały tam wyłącznie dzięki czystemu szczęściu...

Na chwilę. Później wóz trafił na koleinę i zakołysał się gwałtownie, stopa Milesa poślizgnęła się, a Shelby wypuściła z ręki płótno. Jej palce również się ześlizgnęły, ciało zakołysało, po czym oboje zostali odrzuceni do tyłu i polecieli w dół, w błoto.

Chlup!

Shelby sapnęła. Czuła ćmienie bólu w klatce piersiowej. Starła zimne błoto z oczu i wypluła trochę tego świństwa. Spojrzała na wóz niknący w oddali. I tyle po czapce Milesa.

– W porządku? – spytała go.

Wytarł twarz rąbkiem koszulki.

– Tak. A ty? – Kiedy przytaknęła, uśmiechnął się. – Zrób minę Franceski, jaką by miała, gdyby się dowiedziała, gdzie jesteśmy w tej chwili. – Miles z pozoru mówił rozbawionym tonem, ale wiedziała, że w głębi duszy jest zrozpaczony.

Mimo to, postanowiła spełnić jego prośbę. Shelby uwielbiała naśladować dostojną nauczycielkę z Shoreline. Wygramoliła się z kałuży, wsparła na łokciach, wydęła pierś i zadarła nos.

– I pewnie macie zamiar zaprzeczyć, że z premedytacją usiłowaliście przynieść wstyd dziedzictwu Shoreline? Wolę sobie nawet nie wyobrażać, co powie nasz szanowny zarząd. I czy wspomniałam, że zadarłam sobie paznokieć na brzegu Głosiciela, kiedy próbowałam was wyśledzić?

– Spokojnie, Frankie. – Miles pomógł Shelby podnieść się z błota i zniżył głos, starając się naśladować Stevena, nieco bardziej wyluzowanego demonicznego męża Franceski. – Nie bądźmy zbyt surowi dla Nefilim. Jeden semestr szorowania wychodków powinien dać im do myślenia. W końcu ich błąd wynikał ze szlachetnych pobudek.

Szlachetne pobudki. Odnalezienie Luce.

Shelby przełknęła ślinę, czując, jak ogarnia ją posępny nastrój. Byli drużyną, ich trójka. A drużyny trzymają się razem.

– Nie opuściliśmy jej – powiedział cicho Miles. – Słyszałaś, co mówił Daniel. Tylko on może ją odnaleźć.

– Myślisz, że już ją odnalazł?

– Mam nadzieję. Tak mówił. Ale...

– Ale co? – spytała Shelby.

Miles wahał się przez chwilę.

– Luce była wściekła, gdy zostawiła wszystkich na podwórku. Mam nadzieję, że kiedy Daniel ją w końcu odnajdzie, ona mu wybaczy.

Shelby wpatrywała się w ubłoconego Milesa, wiedząc, jak bardzo – w pewnej chwili – zależało mu na Luce. Musiała przy tym przyznać, że sama nigdy nie czuła nic takiego wobec nikogo. A właściwie, wręcz nawet słynęła z umawiania się na randki z jak najgorszymi partiami. Phil? Dajcie spokój! Gdyby nie dała się mu uwieść, Wygnańcy nie wyśledziliby Luce, ona nie musiałaby wskoczyć do Głosiciela, a Shelby i Miles nie utknęliby w tym miejscu. Pokryci błotem.

Ale nie o to chodziło. Chodziło o coś zupełnie innego – Shelby ze zdziwieniem stwierdziła, że Miles nie jest rozgoryczony, widząc ogromne uczucie Luce do kogoś innego. Naprawdę nie był. Cały Miles.

– Wybaczy mu – powiedziała w końcu Shelby. – Gdyby ktoś kochał mnie tak mocno, by zanurkować przez całe tysiąclecia, żeby mnie odnaleźć, wybaczyłabym mu.

– Tylko tyle by ci wystarczyło, tak? – Miles dał jej kuksańca.

Pod wpływem impulsu pacnęła go w brzuch wierzchem dłoni. W taki sposób przekomarzały się z matką, jak najlepsze przyjaciółki czy coś w tym rodzaju. Ale w obecności ludzi spoza najbliższej rodziny Shelby zachowywała o wiele większą rezerwę. Dziwne.

– Hej – przerwał jej Miles. – Teraz oboje musimy się skupić na dotarciu do miasta, odnalezieniu anioła, który mógłby nam pomóc, i powrocie do domu.

A po drodze, w odzyskaniu twojej czapki, dodała w myślach Shelby, gdy razem z Milesem ruszyli truchtem, podążając za wozem w stronę miasta.

∗

Gospoda znajdowała się około mili od miejskich murów i była jedynym budynkiem pośrodku wielkiego pola. Niewielka budowla z drewna miała podniszczony drewniany szyld, a wzdłuż ścian stały wielkie baryłki piwa.

Shelby i Miles przebiegli obok setek drzew, z których opadły już liście, i topniejących płatów śniegu na dziurawej, wijącej się drodze prowadzącej do miasta. Tak naprawdę nie było tam zbyt wiele do oglądania. W pewnym momencie stracili nawet z oczu wóz, kiedy Shelby dostała kolki i musieli zwolnić, teraz jednak fortunny zbieg okoliczności sprawił, że ujrzeli go przed gospodą.

– A oto i nasz cel – mruknęła pod nosem Shelby. – Pewnie zatrzymał się, żeby się napić. Frajer. Zabierzemy czapkę i ruszymy w drogę.

Miles pokiwał głową, ale kiedy wślizgnęli się za wóz, Shelby zauważyła mężczyznę w futrzanej kamizeli, który stał w drzwiach, i natychmiast spochmurniała. Nie słyszała, co mówił, ale trzymał w rękach czapkę Milesa i pokazywał ją z dumą karczmarzowi, jakby to był rzadki klejnot.

– Och – powiedział rozczarowany Miles. Wyprostował się. – Wiesz co, kupię sobie nową. W Kalifornii można je dostać wszędzie.

– Jasne.

Shelby z frustracji uderzyła w płócienną plandekę wozu. Siła jej uderzenia sprawiła, że róg się uniósł. Przez chwilę widziała leżącą wewnątrz stertę skrzyń.

– Hm.

Wsunęła głowę pod płótno.

W środku było chłodno i nieco śmierdziało stęchlizną, wnętrze było zapchane różnymi drobiazgami. Widziała drewniane klatki ze śpiącymi, cętkowanymi kurami, ciężkie wory karmy, płócienny worek z różnorakimi żelaznymi narzędziami i drewniane skrzynie. Próbowała podnieść wieko jednej z nich, ale nie udało jej się.

– Co robisz? – spytał Miles.

Shelby uśmiechnęła się do niego krzywo.

– Mam pomysł.

Sięgnąwszy do worka z narzędziami po coś, co wyglądało jak niewielki łom, podważyła wieko najbliższej ze skrzyń.

– Bingo.

– Shelby?

– Jeśli mamy udać się do miasta, nasze ciuchy mogą zrobić nieodpowiednie wrażenie. – Dla podkreślenia tych słów poklepała kieszeń swojej zielonej bluzy z kapturem. – Nie sądzisz?

W środku znalazła proste stroje, które wydawały się spłowiałe i zużyte, pewnie wyrośli z nich członkowie rodziny woźnicy. Rzucała wybrane elementy Milesowi, który z trudem je łapał.

Wkrótce trzymał długą, jasnozieloną lnianą suknię z szerokimi rękawami i złotym haftem biegnącym przez środek, cytrynowe rajtuzy i czepek z beżowego płótna, który wyglądał trochę jak kornet zakonnicy.

– Ale co ty masz zamiar włożyć? – zażartował Miles.

Shelby musiała przejrzeć pół tuzina dalszych skrzyń pełnych szmat, pogiętych gwoździ i gładkich kamieni, zanim znalazła coś, co nadawało się dla Milesa. Wyciągnęła prostą niebieską szatę z szorstkiej surowej wełny, która mogła ochronić go przed ostrym wiatrem; była wystarczająco długa, by zasłonić jego sportowe buty – a z jakiegoś powodu Shelby doszła do wniosku, że kolor będzie idealnie pasował mu do oczu.

Shelby rozpięła zieloną bluzę z kapturem i rzuciła ją na tył wozu. Na jej odkrytych ramionach pojawiła się gęsia skórka, kiedy naciągnęła wydymającą się na wietrze suknię na koszulkę i dżinsy.

Miles wydawał się nadal niechętny.

– Czuję się dziwnie, kradnąc temu gościowi rzeczy, które pewnie miał zamiar sprzedać w mieście – wyszeptał.

– Karma, Miles. On ukradł twoją czapkę.

– Nie, on znalazł moją czapkę. A co, jeśli musi utrzymywać rodzinę?

Shelby zagwizdała cicho.

– W gorszej dzielnicy nie przetrwałbyś jednego dnia, dzieciaku. – Wzruszyła ramionami. – Chyba że pod moją opieką. Posłuchaj, może kompromis, odpłacimy kosmosowi czymś innym. Moja bluza... – Wrzuciła zieloną bluzę do skrzyni. – Kto wie? Może w przyszłym roku bluzy z kapturem okażą się szalenie modne w teatrach anatomicznych, czy co tam jest ulubioną rozrywką w tych okolicach.

Miles uniósł beżowy czepek nad głowę Shelby. Nie dało się go naciągnąć na kucyk, więc pociągnął za gumkę. Jej jasne włosy rozsypały się na ramiona. Teraz ona poczuła się zawstydzona. Jej włosy zawsze były rozczochrane. Nigdy nie nosiła ich rozpuszczonych. Ale oczy Milesa rozpromieniły się, kiedy umieścił czepek na jej głowie.

– Panienko. – Elegancko wyciągnął rękę. – Czy mógłbym mieć przyjemność towarzyszenia panience w drodze do tego pięknego miasta?

Gdyby była z nimi Luce, w czasach, kiedy ich troje łączyła jedynie przyjaźń i wszystko było o wiele mniej skomplikowane, Shelby wiedziałaby, jak odpowiedzieć żartem. Luce odezwałaby się słodkim, przesadnie skromnym głosikiem damy w niebezpieczeństwie i nazwałaby Milesa swoim rycerzem w lśniącej zbroi, i inne takie bzdury, do czego Shelby mogłaby dodać coś sarkastycznego, i wtedy wszyscy wybuchnęliby śmiechem, a dziwne napięcie, które Shelby odczuwała w ramionach, ściskanie w piersi – to wszystko by zniknęło. Wszystko wydawałoby się normalne, pełne.

Ale była tylko ona i Miles.

Razem. Samotni.

Odwrócili się w stronę czarnych kamiennych murów miasta, które otaczało dużą fortecę w centrum. Flagi w kolorze nagietka wisiały na żelaznych słupach na wysokiej kamiennej wieży. Powietrze pachniało węglem i zbutwiałym sianem. Pośród murów rozlegały się dźwięki muzyki – może lira i jakieś bębny. I gdzieś tam, jak liczyła Shelby, był anioł, którego Głosiciel mógł ich zabrać do teraźniejszości, ich miejsca.

Miles wciąż wyciągał do niej rękę, wpatrując się w nią, jakby nie wiedział, jak bardzo niebieskie były jego oczy. Odetchnęła głęboko i chwyciła jego dłoń. Ścisnął ją lekko i oboje ruszyli w stronę miasta.DWA

DZIWACZNY BAZAR

Opuścili na dobre spokojny wiejski krajobraz. Tuż za murami miasta panowało wielkie zamieszanie. Po obu stronach drogi prowadzącej do wysokich czarnych murów, na błoniach rozstawiono prowizoryczne namioty. Całość robiła wrażenie tymczasowej, przygotowanej, na przykład, na trwający przez weekend jarmark. Radosny chaos kłębiących się wokół ludzi nieco przypominał Shelby muzyczny festiwal Bonnaroo, z którego zdjęcia widziała kiedyś w Internecie. Uważnie obserwowała, co nosili inni – czepek w kształcie kornetu wydawał się ostatnim krzykiem mody. Nie sądziła, by ona i Miles za bardzo się wyróżniali.

Dołączyli do tłumu przechodzącego przez bramę i dali się mu pociągnąć. Wszyscy wyraźnie kierowali się w jedną stronę – na rynek. Przed nimi wznosiły się wieżyczki, część olbrzymiego zamku położonego w pobliżu murów po przeciwnej stronie miasta. Głównym punktem rynku był skromny, lecz ładny wczesnogotycki kościół (Shelby rozpoznała smukłe wieże). Labirynt wąskich szarych ulic i uliczek kontrastował z wyglądem rynku, który był chaotyczny, śmierdzący i pełen zgiełku – w takim miejscu można było odnaleźć wszystko i każdego.

– Płótno! Dwie bele za dziesiątaka!

– Lichtarze! Jedyne w swoim rodzaju!

– Piwo jęczmienne! Świeże piwo jęczmienne!

Shelby i Miles musieli uskoczyć z drogi przysadzistemu zakonnikowi, który popychał wózek z kamionkowymi dzbanami z jęczmiennym piwem. Patrzyli na jego szerokie, okryte szarą tkaniną plecy, kiedy przepychał się przez zatłoczony rynek. Shelby zaczęła za nim iść, żeby zyskać choć trochę przestrzeni, ale już chwilę później smrodliwa masa rozgadanych mieszkańców zapełniła wolną przestrzeń.

Trudno było zrobić choć krok, by na nikogo nie wpaść.

Na rynku było tyle ludzi – targujących się, plotkujących, odpychających od jabłek wystawionych na sprzedaż wyciągnięte ręce małych złodziejaszków – że nikt nie zwracał najmniejszej uwagi na Shelby i Milesa.

– Jak my znajdziemy kogokolwiek w tym rynsztoku? – Shelby mocno trzymała Milesa za rękę, kiedy po raz dziesiąty ktoś nadepnął jej na nogę.

To było gorsze niż ten koncert Green Day w Oakland, kiedy Shelby, tańcząc pod sceną, uszkodziła dwa żebra.

Miles pochylił się w jej stronę.

– Nie wiem. Może każdy zna każdego?

Był wyższy niż większość mieszkańców, więc jemu nie było tak źle.

On miał świeże powietrze i pole widzenia, ale ona zaczynała czuć nadchodzący atak klaustrofobii – zdradzał to charakterystyczny rumieniec wypełzający na policzki. Gorączkowo szarpnęła wysoki kołnierz swojej sukni, na co odpowiedzią był trzask szwów.

– Jak ludzie mogą oddychać w czymś takim?

– Wdech przez nos, wydech ustami – poinstruował ją Miles i zademonstrował swoją radę, a wtedy smród sprawił, że aż zmarszczył nos. – Popatrz, tam jest studnia. Może się napijesz?

– Zarazimy się cholerą – mruknęła Shelby, ale on już kierował się w tamtą stronę, ciągnąc ją za sobą.

Pochylili się pod sznurem obwieszonym wilgotnymi ubraniami z samodziału, przeszli nad rządkiem chudych, rozgdakanych czarnych kur i ominęli parę rudych braci, którzy sprzedawali gruszki, zanim w końcu dotarli do studni. Robiła wrażenie archaicznej – krąg kamieni otaczających otwór, nad którym umieszczono drewniany żuraw. Na prymitywnym bloczku wisiało omszałe drewniane wiadro.

Shelby po kilku chwilach złapała oddech.

– Ludzie z tego piją?

Teraz mogła zobaczyć, że choć jarmark zajmuje większość rynku, nie jest jedyną imprezą w mieście. Przy murze ustawiono grupę chochołów okrytych grubym płótnem. Młodzi chłopcy ćwiczyli drewnianymi mieczami, atakując średniowieczne odpowiedniki manekinów jak rycerze podczas szkolenia. Wędrowni minstrele krążyli po obrzeżach rynku, śpiewając dziwnie piękne piosenki. Nawet studnia była celem wędrówek.

Zobaczyła teraz drewnianą korbę służącą do podnoszenia wiadra. Chłopak w obcisłych nogawicach z koźlęcej skóry zanurzył w wiadrze czerpak i podał go dziewczynie o ogromnych, szeroko osadzonych oczach, z gałązką ostrokrzewu wciśniętą za ucho. Ona opróżniła czerpak kilkoma łykami, cały czas wpatrując się z miłością w chłopaka, nie zwracając przy tym uwagi na wodę spływającą po jej brodzie i pięknej kremowej sukni.

Kiedy skończyła, chłopak mrugnął i podał czerpak Milesowi. Shelby nie podobało się to, co sugerowało owo mrugnięcie, ale była zbyt spragniona, by zrobić aferę.

– Przyjechaliście na odpust świętego Walentego, tak? – zwróciła się dziewczyna do Shelby głosem spokojnym jak tafla jeziora.

– Ja, no, my...

– W rzeczy samej – wtrącił Miles, nieudolnie naśladując brytyjski akcent. – Kiedy rozpoczynają się uroczystości?

Brzmiał absurdalnie. Ale Shelby stłumiła śmiech, żeby go nie zdradzić. Nie była pewna, co by się stało, gdyby zostali zdemaskowani, ale czytała o nabijaniu na pal i narzędziach tortur w rodzaju koła.

Pomadka ochronna, Shelby. Myśl pozytywnie. Gorące kakao, „powitanie słońca” i reality show. Skup się na tym.

Wydostaną się z tego miejsca. Muszą.

Chłopiec z uwielbieniem objął dziewczynę w talii.

– Rychło. Święto jest jutro.

Dziewczyna szerokim gestem objęła jarmark.

– Ale, jak widzicie, większość zakochanych już przybyła. – Żartobliwie poklepała Shelby po ramieniu. – Nie zapomnij przed zachodem słońca wrzucić swojego imienia do Urny Kupidyna!

– Ach tak. Ty też – mruknęła niezręcznie Shelby, jak to miała w zwyczaju, kiedy ludzie na stanowisku odprawy na lotnisku życzyli jej przyjemnej podróży.

Zagryzła wnętrze policzka, gdy chłopiec i dziewczyna pomachali im na pożegnanie i, wciąż trzymając się za ręce, ruszyli ulicą.

Miles chwycił ją za ramię.

– Czyż to nie cudowne? Walentynki!

A powiedział to grający w bejsbol chłopak z sąsiedztwa, który kiedyś na oczach Shelby zjadł dziewięć hot dogów za jednym zamachem. Od kiedy Milesa tak kręciły sentymentalne imprezy z okazji walentynek?

Miała zamiar powiedzieć coś sarkastycznego, ale zobaczyła minę Milesa, jakby... pełną nadziei. Jakby naprawdę miał ochotę tam pójść. Z nią? Z jakiegoś powodu nie chciała go zawieść.

– Pewnie. Cudownie. – Shelby nonszalancko wzruszyła ramionami. – Brzmi interesująco.

– Nie. – Miles pokręcił głową. – Chodziło mi o to... że jeśli w okolicy są upadłe anioły, to z pewnością się na nie udadzą. Tam właśnie znajdziemy kogoś, kto pomoże nam wrócić do domu.

– Och. – Shelby odchrząknęła. Oczywiście, że o to mu właśnie chodziło. – Tak, masz rację.

– Coś się stało? – Miles zanurzył czerpak i uniósł kubek chłodnej wody do ust Shelby. Cofnął go, przetarł brzeg rękawem, i znów go wyciągnął.

Shelby poczuła, że bez powodu się rumieni, zamknęła więc oczy i pociągnęła długi łyk, mając nadzieję, że nie zarazi się żadną wyniszczającą chorobą i nie umrze.

– Nic – odpowiedziała, kiedy skończyła.

Miles znów zanurzył czerpak i napił się, jednocześnie obserwując zgromadzone tłumy.

– Popatrz – powiedział, wrzucając czerpak do wiadra.

Wskazał za Shelby, w stronę podwyższenia obok ostatnich kramów, gdzie stały razem trzy dziewczyny, zgięte wpół w ataku śmiechu. Między nimi znajdowało się wysokie cynowe naczynie o żłobkowanej krawędzi. Wydawało się stare jak świat i raczej paskudne, wręcz idealnie pasowałoby do różnych drogich „dzieł sztuki”, które Francesca miała w swoim gabinecie w Shoreline.

– To musi być Urna Kupidyna – stwierdził Miles.

– Ach tak, z pewnością. Urna Kupidyna. – Shelby ironicznie pokiwała głową. – Co to, do licha, ma znaczyć? Czy Kupidyn nie miałby lepszego gustu?

– To tradycja wywodząca się jeszcze z czasów starożytnego Rzymu – powiedział Miles tonem wykładowcy. Podróżując z nim, człowiek czuł się jak z chodzącą encyklopedią.

– Zanim dzień świętego Walentego stał się dniem świętego Walentego – mówił dalej, a w jego głosie brzmiało podniecenie – nazywano go Luperkaliami...

– Lupa... – Machnęła ręką nad swoją nieudaną grą słów. Wtedy jednak zobaczyła wyraz twarzy Milesa. Taki poważny i skupiony.

Zauważywszy, że Shelby na niego patrzy, instynktownie uniósł rękę, by naciągnąć czapeczkę na oczy. Taki nerwowy gest. Jednakże dłoń dotknęła powietrza.

Skrzywił się, jakby zażenowany, i próbował wcisnąć rękę do kieszeni dżinsów, ale szorstka niebieska tkanina płaszcza zakrywała mu spodnie, więc ostatecznie założył ręce na piersi.

– Brakuje ci jej, prawda? – spytała Shelby.

– Czego?

– Czapki.

– Tego starocia? – Zbyt szybko wzruszył ramionami. – Nie. Nawet o niej nie myślałem. – Rozejrzał się dookoła, obrzucając rynek pustym spojrzeniem.

Shelby dotknęła jego ramienia.

– Mógłbyś powiedzieć coś więcej o tych Lupa... no wiesz?

Spojrzał na nią z lekką podejrzliwością.

– Naprawdę chcesz wiedzieć?

– A jak myślisz?

Uśmiechnął się.

– Luperkalia były pogańskim świętem płodności i nadchodzącej wiosny. Wszystkie niezamężne kobiety w mieście zapisywały swoje imiona na kawałkach pergaminu i wrzucały je do urny... takiej, jak ta tutaj. Następnie kawalerowie wyciągali karteczki z urny, a ta, której imię wylosowali, miała być ich ukochaną przez następny rok.

– To barbarzyństwo! – wykrzyknęła Shelby. Nie ma mowy, żeby jakaś urna mówiła jej, z kim ma się spotykać. Sama może popełniać własne błędy, wielkie dzięki.

– Ja sądzę, że to urocze. – Miles wzruszył ramionami i odwrócił wzrok.

– Naprawdę? – Shelby znów zwróciła głowę w jego stronę. – To znaczy, pewnie czasem to może być całkiem fajne. Ale ta tradycja z urną pochodzi z czasów zanim święto miało cokolwiek wspólnego ze świętym Walentym, nie?

– Zgadza się – odparł Miles. – W końcu Kościół się wtrącił. Chcieli zapanować nad pogańską tradycją, więc przypisali jej świętego patrona. Robili tak z wieloma starożytnymi świętami i tradycjami. Jakby przestawały być zagrożeniem, kiedy znalazły się w ich posiadaniu.

– Typowi mężczyźni.

– A trzeba powiedzieć, że prawdziwy Walenty był za życia znany jako obrońca zakochanych. Ludzie, którzy nie mogli zgodnie z prawem zawierać związków małżeńskich... na przykład żołnierze... schodzili się do niego z całej okolicy, a on w tajemnicy udzielał im ślubów.

Shelby pokręciła głową.

– Skąd ty to wszystko wiesz? A raczej, dlaczego?

– Luce – stwierdził Miles, nie patrząc Shelby w oczy.

– Och. – Shelby poczuła się tak, jakby ktoś walnął ją pięścią w żołądek. – Poznałeś historię walentynek, żeby zaimponować Luce? – Kopnęła grudę ziemi. – Pewnie niektóre dziewczyny lubią kujonów.

– Nie, Shelby. Chodziło mi o to... – Miles chwycił ją za ramiona i obrócił twarzą w stronę urny. – Tam jest Luce.

Luce miała na sobie jasnobrązową sukienkę z szerokim dołem. Długie czarne włosy zaplotła w trzy grube warkocze i związała wąskimi białymi wstążeczkami. Jej skóra wydawała się bledsza niż zwykle, choć policzki zdobił bladoróżowy rumieniec. Powoli, z namysłem krążyła wokół urny, z dala od pozostałych dziewcząt. Pośród chaosu panującego na rynku Luce wydawała się jedyną osobą, która była sama. Jej oczy miały ten miękki, rozproszony wyraz, który świadczył o tym, że zatonęła w myślach.

– Shelby... czekaj!

Shelby znajdowała się już w połowie placu, niemal biegła w stronę Luce, kiedy Miles chwycił ją w pasie. Zatrzymał ją gwałtownie, a ona odwróciła się, gotowa go walnąć.

Tyle tylko, że jego twarz... emanowała czymś, czego Shelby nie umiała rozpoznać.

– Wiesz, że to Lucinda z przeszłości. Ta dziewczyna nie jest naszą przyjaciółką. Nie pozna cię...

Shelby nie pomyślała o tym. Udawała, że to zrobiła. Odwróciła się i jeszcze raz uważnie przyjrzała Lucindzie. Tamta miała brudne włosy – nie tłuste, ale coś więcej, naprawdę brudne – a tego Lucinda Price nie tolerowała. Z nowoczesnego punktu widzenia Shelby, jej ubranie leżało dziwnie, ale Lucinda najwyraźniej czuła się w nim swobodnie. W ogóle sprawiała wrażenie, że czuje się swobodnie, co również nie pasowało do Luce Price. Shelby uważała Luce za chronicznie – choć uroczo – nieprzystosowaną. To właśnie uwielbiała w Luce. Ale ta dziewczyna? Czuła się swobodnie, mimo że każdy jej ruch emanował rozpaczliwym przygnębieniem. Jakby była przyzwyczajona do smutku tak samo, jak do słońca wschodzącego każdego ranka. Nie miała przyjaciół, którzy by ją pocieszyli? Czyż nie po to człowiek ma przyjaciół?

– Miles – powiedziała Shelby, chwytając go za wolny nadgarstek i pochylając się w jego stronę. – Wiem, że zgodziliśmy się, żeby Daniel odnalazł naszą Lucindę Price, ale ta dziewczyna wciąż jest Lucindą, która nas obchodzi... albo jej wcześniejszą wersją. A my możemy ją przynajmniej pocieszyć. Popatrz, jaka jest przygnębiona. Popatrz.

Zagryzł wargi.

– Ale... ale... zgodnie ze wszystkim, czego nauczyliśmy się o Głosicielach, nie należy się wtrącać...

– Cze-eść! – krzyknęła Shelby melodyjnie i pociągnęła Milesa za sobą, aż dotarli do Lucindy.

Nie miała pojęcia, skąd się jej nagle wziął ten akcent piękności z południa Stanów, być może poza charakterystycznym sposobem mówienia matki Luce podczas Święta Dziękczynienia w Georgii. I nie wiedziała, co ludzie w tym średniowiecznym brytyjskim świecie mogą sobie pomyśleć, słysząc ten akcent, ale było już za późno.

Idący kilka kroków za nią Miles z przerażeniem pokręcił głową. „To był wypadek!”, zakomunikowała mu Shelby spojrzeniem.

Lucinda tego nawet nie zauważyła – tak bardzo pogrążyła się w smutku. Shelby musiała stanąć przed nią i zamachać dłonią przed jej twarzą.

– Och – powiedziała Lucinda i zamrugała, spoglądając na Shelby bez śladu rozpoznania. – Dzień dobry.

To nie powinno zranić uczuć Shelby, ale tak właśnie się stało.

– Cz-czy my się już wcześniej nie spotkałyśmy? – wydukała Shelby. – Wydaje mi się, że moja kuzynka z, no, Windsoru zna twojego wuja od strony ojca... a może odwrotnie?

– Przykro mi, nie sądzę, choć być może...

– Ale nazywasz się Lucinda, prawda?

Lucinda wzdrygnęła się i na chwilę w jej oczach pojawił się znajomy błysk.

– Tak.

Shelby przycisnęła dłoń do serca.

– Jestem Shelby. A to Miles.

– Cóż za niezwykłe imiona. Musieliście przybyć z północy, prawda?

– Pewnie. – Shelby wzruszyła ramionami. – Z bardzo, bardzo dalekiej północy. I dlatego nigdy wcześniej nie byliśmy na... waszym odpuście świętego Walentego. Wrzucasz swoje imię do urny?

– Ja? – Lucinda przełknęła ślinę i uniosła dłoń do szyi. – Nie przemawia do mnie pomysł, że przypadek miałby zadecydować o przeznaczeniu mojego serca.

– Mówisz jak dziewczyna, która już znalazła sobie niezłego chłopaka! – Shelby dała Lucindzie kuksańca, zapominając, że się nie znają, zapominając, że jej słowa mogą brzmieć szorstko, a sarkazm może być obcy średniowiecznej wrażliwości Lucindy. – To znaczy... czy jest jakiś rycerz, który ci się podoba, pani?

– Byłam zakochana – odpowiedziała poważnie Lucinda.

– Byłaś? – powtórzyła Shelby. – Chciałaś powiedzieć, że jesteś zakochana.

– Byłam. Ale on odszedł.

– Daniel cię zostawił? – Miles poczerwieniał. – To znaczy... jak on ma na imię?

Ale Lucinda wyraźnie go nie usłyszała.

– Spotkaliśmy się w ogrodzie różanym jego pana. Muszę przyznać, że nie powinnam tam wchodzić, lecz widziałam tak wiele pięknych dam, które odwiedzały ogród, brama była otwarta, a kwiaty jakże nadobne...

Uniosła dłonie do serca i westchnęła z żalem.

– Tamtego pierwszego dnia uznał mnie za niewiastę lepszego pochodzenia. Wyższej klasy. Miałam na sobie najlepszą sukienkę, a we włosy wplotłam kwiaty głogu, jak to czynią niektóre damy. Wyglądałam pięknie, ale obawiam się, że byłam nieszczera.

– Och, Lucindo – powiedziała Shelby. – Jestem pewna, że w jego oczach jesteś damą!

– Daniel jest rycerzem. Musi poślubić odpowiednią damę. My należymy do pospólstwa. Mój ojciec jest wolnym człowiekiem, ale uprawia zboże, jak jego ojciec przed nim. – Zamrugała i po jej policzku popłynęła łza. – Nigdy nawet nie powiedziałam mojej miłości, jak mam na imię.

– Jeśli cię kocha... a tego jestem pewna... zna twoje prawdziwe imię – powiedział Miles.

Lucinda z drżeniem wciągnęła powietrze.

– Później, w poprzednim tygodniu, przyszedł do mojego ojca po jaja na ucztę świętego Walentego, gdyż jego obowiązkiem jest i w ten sposób służyć swemu panu. To była rocznica mojego chrztu. Świętowaliśmy. Wyraz twarzy mojego ukochanego, kiedy ujrzał mnie w naszej skromnej chatce... próbowałam go zatrzymać, ale on odszedł bez słowa. Szukałam go we wszystkich naszych tajemnych miejscach... wydrążonym dębie w lesie, północnym skraju ogrodu różanego o zmroku... ale od tego czasu go nie widziałam.

Shelby i Miles popatrzyli po sobie. Daniela oczywiście nie obchodziło, z jakiej rodziny pochodzi Lucinda. Przeraziła go rocznica, fakt, że zbliżała się do granic swojego przekleństwa. Shelby była już świadoma sposobu, w jaki Daniel czasami próbował odsunąć się od Luce, kiedy wiedział, że jej śmierć się zbliża. Łamał jej serce, żeby ocalić jej życie. On też pewnie gdzieś siedzi w kącie z nieszczęśliwą miną i złamanym sercem.

Tak być musiało. Dziewczyna stojąca przed Shelby musiała umrzeć, może setki razy przed wcieleniem, w którym Shelby poznała Luce – wcieleniem, w którym Luce po raz pierwszy zyskała szansę, by przełamać klątwę.

To niesprawiedliwe, że musiała raz za razem umierać i tak wiele razy przechodzić przez takie cierpienie w chwilach pomiędzy umieraniem. Bardziej niż ktokolwiek, Lucinda zasługiwała, by być szczęśliwą.

Shelby chciała coś dla niej zrobić, nawet jeśli miałoby to być coś małego.

Spojrzała znów na Milesa. Uniósł brew w sposób, który, jak miała nadzieję, znaczył „Czy myślisz o tym samym, co ja?”. Pokiwała głową.

– To po prostu ogromne nieporozumienie – powiedziała Shelby. – Znamy Daniela.

– Naprawdę? – Lucinda wydawała się zaskoczona.

– Wiesz co, przyjdź jutro na odpust, a jestem pewna, że Daniel też tam będzie i oboje będziecie mogli...

Wargi Lucindy zadrżały, ukryła twarz w ramieniu Shelby i zaczęła łkać.

– Nie mogłabym znieść, gdyby imię innej wyciągnął z urny.

– Lucindo. – Miles odezwał się tak ciepło, że dziewczyna przestała płakać i spojrzała na niego w charakterystyczny serdeczny sposób, w jaki Luce czasem na niego patrzyła. Shelby poczuła się dziwnie zazdrosna. Odwróciła wzrok, kiedy Miles mówił dalej: – Wierzysz, że Daniel szczerze cię kocha?

Lucinda pokiwała głową.

– I w głębi serca – mówił Miles dalej – naprawdę wierzysz, że więź między tobą a Danielem jest tak słaba, że pozycja twojej rodziny może ją zerwać?

– On... nie ma wyboru. Zapisano to w kodeksie templariuszy. Musi poślubić...

– Luce! Nie wiesz, że wasza miłość jest silniejsza od jakiegoś głupiego kodeksu? – wyrzuciła z siebie Shelby.

Lucinda uniosła brew.

– Przepraszam? – spytała.

Miles posłał Shelby ostrzegawcze spojrzenie.

– To znaczy, no... prawdziwa miłość jest większa i silniejsza od społecznych konwenansów. Jeśli kochasz Daniela, musisz mu powiedzieć, jak się czujesz.

– Czuję się dziwnie.

Lucinda była zarumieniona, uniosła dłoń do piersi. Zamknęła oczy i Shelby przez chwilę miała wrażenie, że zaraz stanie w płomieniach. Cofnęła się o krok.

Ale to tak nie działało, prawda? Przekleństwo Luce wiązało się z tym, jak ona i Daniel na siebie działali, jego obecność coś w niej budziła.

– Chciałabym wierzyć, że to, co mówicie, jest prawdą. Nagle poczułam, że nasza miłość jest rzeczywiście bardzo silna.

– Na tyle silna, że gdybyśmy jutro podczas odpustu przyprowadzili Daniela – odezwała się Shelby – przyszłabyś do niego?

Lucinda otworzyła oczy. Były szeroko otwarte, szalone i bardzo orzechowe.

– Przyszłabym. Poszłabym dokądkolwiek na świecie, aby tylko znów z nim być.