Zakochani w Rzymie - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Wolnym krokiem przemierzały zalane słońcem ulice Wiecznego Miasta. Emily spojrzała ze współczuciem na swoją ledwie żywą przyjaciółkę.

– Powinnaś wrócić do hotelu, Coral. Położyć się i odpocząć. Dzisiaj rzeczywiście jest bardzo ciepło.

– Bardzo ciepło? – żachnęła się Coral. – Chyba chciałaś powiedzieć: piekielnie gorąco! Moim zdaniem jest co najmniej czterdzieści stopni. – Zdjęła kapelusz, by otrzeć błyszczące od potu czoło, i westchnęła ciężko. – Wiesz co, twój pomysł jest niegłupi. Zaraz złapię taksówkę… Dużo ci zostało roboty?

– Niespecjalnie. Muszę zajrzeć już tylko w jedno miejsce. – Emily zerknęła na zegarek. – Wrócę przed piątą. Odsapnę, wezmę prysznic i wyjdziemy gdzieś na kolację. Może być?

Mieszkały w małym hotelu w urokliwej dzielnicy Trastevere, położonej na lewym brzegu Tybru. Dla Emily ta wycieczka była kolejnym, zwykłym wyjazdem służbowym. Miała za zadanie odwiedzać i oceniać poszczególne hotele i restauracje dla biura podróży, dla którego pracowała. Ta delegacja różniła się jednak od pozostałych – po raz pierwszy nie wyjechała sama, tylko ze swoją bliską przyjaciółką. Chłopak Coral, Steve, niedawno ją rzucił, fundując jej tym samym ostrą depresję. Emily, chcąc wyciągnąć dziewczynę z dołka, zaproponowała jej krótkie „rzymskie wakacje”. Namawiała ją długo, lecz wreszcie się udało. I tak oto znalazły się razem w stolicy słonecznej Italii.

Pożegnawszy się z Coral, Emily kupiła w małej cukierni lody o smaku cappucino i zanurzyła się w jedną z bocznych uliczek, niemal zupełnie zacienioną dzięki wysokim budynkom po obu stronach. Co kilka kroków musiała przystawać, aby polizać lody, które szybko roztapiały się w upale. Może też powinnam wrócić do hotelu? – zapytała się w myślach, zdyszana i wycieńczona. Musiała jednak wstąpić do jeszcze jednej restauracji, która znajdowała się na liście jej dzisiejszych zadań.

Chłonąc atmosferę starodawnego miasta, zastanawiała się, czy jej rodzice kiedykolwiek spacerowali tą uliczką. Myśl o matce, która zmarła nagle cztery lata temu, gdy Emily miała dwadzieścia jeden lat, sprawiła, że oczy zaszły jej łzami. Ojciec, Hugh, pozornie pozbierał się po stracie żony, lecz Emily wiedziała, że w głębi serca nadal tęskni i cierpi… Rodzice tworzyli bardzo dobrą i zżytą parę. Ona i jej starszy brat, Paul, zawsze byli dumni, że mieli tak wspaniałych rodziców. Paul był człowiekiem bardzo poważnym i wrażliwym, co jednocześnie ułatwiało i utrudniało mu wykonywanie zawodu prawnika. Emily nagle za nim zatęskniła. Miała ochotę mocno go teraz przytulić.

Przez dłuższy czas szła zatopiona w myślach, lecz nagle zupełnie oprzytomniała, ponieważ prawie wpadła na jakiegoś człowieka siedzącego na krześle ustawionym przed małym sklepikiem z naczyniami i wyrobami garncarskimi. Twarz miał zasłoniętą słomkowym kapeluszem z wielkim rondem. Przystanęła i przyjrzała mu się dokładnie. Oddychał głęboko i miarowo. Czyżby drzemał? Emily omiotła wzrokiem witrynę sklepu. Jeden z przedmiotów od razu przykuł jej uwagę. Weszła do środka i ostrożnie wzięła do rąk okrągły, ozdobny słoik. Ojciec niedawno zaczął domowym sposobem robić marmoladę, więc na pewno ucieszyłby się z takiego prezentu.

– Cudo – mruknął ktoś głębokim, zmysłowym głosem.

Odwróciła się gwałtownie i ujrzała najczarniejsze oczy, jakie w życiu widziała. Po chwili dostrzegła tańczące w nich iskierki, jakiś dziwny błysk, którego nie potrafiła zinterpretować… To ten człowiek, który siedział przed sklepem! W tej chwili jego oblicza nie zasłaniał już kapelusz. Miał gęstą, ciemną i błyszczącą czuprynę opadającą na szerokie czoło. Przystojną twarz opinała mocno opalona, oliwkowa skóra.

– Słucham? – zapytała.

– Cudo – powtórzył i wziął w dłonie jeden ze słoików, po czym zaczął go obracać niemal pieszczotliwie w długich, szczupłych palcach. – Każdy unikatowy.

– Owszem, są bardzo ładne i oryginalne – zgodziła się. – Ile kosztują?

Sprzedawca błysnął idealnie białymi zębami, wskazując cenę umieszczoną na denku każdego ze słoików.

– Och, przepraszam, nie zauważyłam.

– Nie szkodzi.

Wypowiadał słowa ostrożnie, jakby w zwolnionym tempie. Zapewne włada językiem angielskim jedynie na podstawowym poziomie, pomyślała Emily. Przecież wystarczy znać kilkadziesiąt słów i zwrotów, aby móc porozumieć się z turystami i prowadzić tego typu sklepik. Uśmiechnęła się do mężczyzny, wręczając mu odliczone banknoty euro. Przebiegł ją dziwny dreszcz, gdy palce nieznajomego musnęły jej dłoń. Przypadkowo czy celowo? Z jego twarzy nie mogła nic wyczytać. Starannie zawinął słoik w szary papier i wsadził go do malutkiej torebeczki.

– Dla pani? – zapytał.

– Nie. Prezent – odrzekła, dostosowując się do jego lakonicznego stylu wypowiedzi. – Dla ojca. Lubi robić marmoladę. – Dlaczego o tym wspomniała? Przecież to tylko miły sprzedawca, a nie znajomy. Nie miała w zwyczaju gawędzić z ekspedientami.

– Marmoladę? – powtórzył.

– Tak, marmoladę – odparła.

Nagle słowo „marmolada” wydało jej się najgłupszym wyrazem pod słońcem. Nie wiedziała, dlaczego tak zwyczajna sytuacja, jaką jest zakup prezentu, niepostrzeżenie przemieniła się w coś osobliwego, niemal intymnego. Czyżby to dzięki kameralnej atmosferze panującej w tym sklepiku? A może to wszystko jest skutkiem ubocznym nadmiaru słońca?

– Rozumiem. – Oczy mężczyzny jakby pociemniały. – Pani ojciec… jest sam, tak?

Skinęła głową.

– Moja matka nie żyje. Niedawno zmarła – wyznała znowu, jakby wbrew sobie, i nagle poczuła, jak jego opalona ręka dotyka jej dłoni, lekko ją ściska i gładzi. Odczytała to jako szokująco szczery, odruchowy gest współczucia. Włosi są tacy bezpośredni!

– Przykro mi – szepnął. Po chwili odsunął się i odwrócił, jakby zmieszany tym, co zrobił.

– Bardzo dziękuję… za słoik.

– Cała przyjemność po mojej stronie – odparł uprzejmym tonem.

Emily wyszła ze sklepiku i oddaliła się szybkim, nieco chwiejnym krokiem. Czuła się dziwnie. Co mi strzeliło do głowy? – wyrzucała sobie w myślach. Jakim cudem poczułam nagłą, bliską więź z zupełnie obcym mężczyzną? Może dosypali mi czegoś do lodów, pomyślała ironicznie, próbując zbagatelizować całą sytuację.

Mężczyzna odprowadził ją wzrokiem. Oczywiście kilka minut temu dostrzegł, jak ta kobieta zbliża się do niego. Podziwiał z daleka jej fizyczne piękno, grację ruchów, letnią zwiewną sukienkę, która odsłaniała szczupłe opalone nogi. Długie włosy muskały jej ramiona; żałował, że sam nie może tego uczynić. Szła powoli, delektując się lodami. Z rozkoszą obserwował, jak oblizuje usta, a potem wyciera je delikatnie serwetką. Od razu poznał, że nie jest stąd. Angielka, Niemka, a może Szwedka? Przeszedł go dreszcz podniecenia. Celowo spuścił głowę i przymknął powieki, nadal jednak bacznie śledząc każdy jej gest i ruch. Kobieta nagle zatrzymała się, aby popatrzeć na witrynę sklepiku. Potem, gdy stał blisko niej, pakując słoik najwolniej, jak się da, wdychał zapach jej perfum i rozgrzanych słońcem włosów.

Zniknęła za rogiem. Westchnął niepocieszony. Ta piękna nieznajoma była niczym zjawa, która umiliła mu to nudne, upalne popołudnie. Zerknął na zegarek. Dopiero za godzinę skończy zmianę. Znowu usiadł przed sklepem i zanurzył się w zmysłowych marzeniach z tą piękną nieznajomą w roli głównej. Musiał przecież jakoś zabić nudę…

Emily z trudem odnalazła restaurację, do której musiała zajrzeć. Odbyła krótką rozmowę z menadżerem. Lokal wydał jej się przyjaznym, dobrze prowadzonym miejscem. Zabrała kartę dań oraz ulotki, po czym wzięła taksówkę i pojechała z powrotem do hotelu.

Coral leżała na łóżku, zatopiona w lekturze jakiegoś kolorowego pisma.

– O, dobrze, że wróciłaś – rzuciła na widok Emily. – Udało ci się zrobić to, co… no, wiesz, miałaś zrobić? – zapytała bez większego zainteresowania. Spojrzała na przyjaciółkę z zazdrością. Kiedy była nastolatką, marzyła o takiej idealnej figurze. – Dlaczego nie jesteś poparzona przez to okropne słońce? Masz tak jasną karnację, że powinnaś być teraz czerwona jak rak. Albo jak ja. Na tym świecie sprawiedliwość nie istnieje – rzuciła filozoficznie i westchnęła. Rude włosy Coral i jasna, piegowata skóra wymagały w tym gorącym klimacie wzmożonej ochrony przed słońcem, co było dla niej nie lada utrapieniem.

– Może nie wyglądam na poparzoną, ale tak się czuję – jęknęła Emily. – Muszę natychmiast wziąć zimny prysznic. – Wyjęła z szafy długą bawełnianą spódnicę i świeżą bluzkę, po czym zamknęła się w łazience i z ulgą stanęła pod strumieniem chłodnej wody.

Po kilku godzinach obie dziewczyny wyszły z hotelu i taksówką udały się do centrum.

– Powinnaś mieć już w małym palcu adresy najlepszych restauracji w tym mieście – powiedziała Coral, kiedy spacerowały po zatłoczonych ulicach, na szczęście już niezionących potwornym żarem.

– Niestety, jeszcze nie – odparła Emily. – Jestem tutaj dopiero drugi raz, a Rzym to ogromne miasto.

Szły niespiesznym krokiem, rozkoszując się wieczorną temperaturą i przyjazną atmosferą. Po jakimś czasie zatrzymały się przed jedną z restauracji.

– Ta wygląda nieźle – oceniła Emily.

Usiadły przy stoliku ustawionym na zewnątrz, tuż obok rwącego potoku przechodniów.

– Dlaczego sama myśl o jedzeniu zawsze przepełnia mnie taką przyjemnością? – zapytała Coral. – W tej chwili nie chciałabym być nigdzie indziej i z nikim innym – dodała z błogim uśmiechem.

Emily również się uśmiechnęła. Wiedziała, że Coral od zawsze kochała dobre jedzenie i wszelkie inne ziemskie przyjemności. Kiedy miesiąc temu zerwała ze swoim chłopakiem, Steve'em, z dnia na dzień traciła na wadze. Emily martwiła się o przyjaciółkę; u Coral apetyt stanowił jakby przejaw jej pogody ducha i pozytywnego nastawienia do życia i świata.

– Wiesz, jaki jest brakujący element tej idylli? – zapytała Coral, studiując kartę dań. – Jakiś bosko przystojny Włoch, który padłby przede mną na kolana, błagając o romantyczną randkę.

– Mam rozumieć, że zgodziłabyś się bez wahania?

– Tak. Ale kazałabym mu poczekać, aż skończę jeść – dodała, chichocząc jak nastolatka.

Emily cieszyła się, że zmiana scenerii korzystnie wpłynęła na stan psychiczny Coral. Już prawie nie było śladu po depresji, która nękała ją od wielu dni. Była dawną sobą: promienną, wesołą dziewczyną, nieco roztrzepaną i niefrasobliwą, lecz o złotym sercu. Coral i Steve byli parą przez cztery lata. Pewnego dnia Steve nieoczekiwanie oświadczył, że ma już dość tego związku. Coral poczuła, jakby nagle pod jej stopami otworzyła się przepaść; Emily nie mogła patrzeć, jak współlokatorka zamienia się w cień osoby, którą wcześniej była.

Studiując menu, obszerne niemal jak książka, nagle zmarszczyła brwi pod wpływem pewnej niepokojącej refleksji. Ciągle przejmuję się życiem innych ludzi, pomyślała, ich związkami i sercowymi perypetiami, a co ze mną? Cóż, musiała przyznać, że w tej sferze jej życie przedstawiało się aktualnie wyjątkowo nieciekawie. Jej wiara w mężczyzn została doszczętnie zniszczona, kiedy ostatni narzeczony, Marcus, zaczął się na boku spotykać z koleżanką Emily ze studiów. Wówczas to Coral była dla niej wsparciem i opoką, pomogła poskładać kawałki złamanego serca i zdruzgotanego ego. To było rok temu. Emily rzadko wspominała tamte wydarzenia; traktowała je jako brutalną nauczkę – uważaj na tych, którym ufasz. Zwłaszcza na przystojnych facetów, którzy mają słabość do atrakcyjnych kobiet…

Złożyły zamówienie u młodej włoskiej kelnerki i już po paru minutach na stole pojawiły się dwa duże kieliszki białego wina. Coral od razu chwyciła za swój.

– Nasze zdrowie – wzniosła toast i upiła spory łyk.

Emily uśmiechnęła się i również wlała w siebie trochę trunku. Cieszyła się, że przyjechała tu z Coral. Bez niej snułaby się smutno po tym wielkim, pięknym mieście, nie mając się nawet do kogo odezwać. Razem raźniej, jak głosiła stara jak świat prawda.

Coral umościła się wygodnie w krześle i rozejrzała się dookoła.

– Tu roi się od przystojniaków – zaobserwowała z pewną tęsknotą w głosie. – Spójrz na tamtych dwóch. – Po chwili dodała: – Ej, oni się na nas gapią! Myślisz, że mogłybyśmy…

– Ty mogłabyś – przerwała jej Emily – ale ja nie. Jutro mam od groma pracy. Jak tylko zjemy, wracam do hotelu i nurkuję pod kołdrę.

– Ty psuju – burknęła Coral, udając obrażoną. – Zresztą tylko żartowałam z tymi facetami. – Wbrew temu oświadczeniu, nadal zerkała w ich stronę i odwzajemniała ich zalotne uśmiechy.

– Ignoruj ich, Coral – poradziła Emily – bo jeszcze sobie pomyślą, że naprawdę jesteśmy zainteresowane. A po co komplikować sobie życie?

Gdy wreszcie pojawił się na ich stoliku zamówiony posiłek, Coral przez dziesięć minut nie odezwała się ani słowem, pochłonięta pałaszowaniem dania.

– Cielęcina jest taka delikatna! – oceniła Emily. – Chciałabym wiedzieć, z czego zrobili ten dresing do sałatki. Palce lizać!

– A ja muszę wyznać, że uwielbiam, ba, kocham te frytki! – zawołała z entuzjazmem Coral. – Przed przyjazdem martwiłam się, że będziemy się obżerać wyłącznie kluchami i pizzą.

Porcje były ogromne, zatem dziewczęta uznały, że posiłek zwieńczyć należy już tylko owocami i kawą. Coral jednak po namyśle zaczęła nalegać na dolewkę wina. Emily nie spodobał się ten pomysł.

– Nie bądź taką starą ciotką, Emily – zganiła ją przyjaciółka. – Pamiętaj, że jesteśmy na wakacjach!

– Ty jesteś na wakacjach, a ja w pracy – sprecyzowała Emily, ale i tak wypiła drugi kieliszek wina. Wcale nie chciała uchodzić za sztywniarę ani psuć humoru Coral, która znowu wręcz tryskała optymizmem i entuzjazmem. W pewnym momencie mężczyźni, z którymi Coral flirtowała wzrokiem, podeszli do ich stoika i bez pytania wysunęli krzesła, aby na nich usiąść.

– Można? – zapytał jeden z nich, gdy już wygodnie siedział.

Emily wzruszyła ramionami, lecz Coral była wyraźnie podekscytowana.

– Oczywiście, że można – odparła przymilnym głosem.

Drugi z mężczyzn od razu przywołał kelnerkę i kazał przynieść więcej wina. Obaj byli młodzi… bardzo młodzi. Mają pewnie dopiero po dwadzieścia lat, pomyślała Emily. Byli również, jak większość włoskich młodzieńców, bardzo przystojni i modnie ubrani.

Już po kilku chwilach dowiedzieli się, że Emily i Coral są Angielkami i przyjechały do Rzymu na wakacje. Mówili łamaną angielszczyzną, śmiali się bardzo głośno i w mało subtelny sposób flirtowali. W pewnym momencie jeden z nich nachylił się do Emily, zajrzał jej głęboko w oczy, położył rękę na dłoni i wyznał z uczuciem, że jest piękną, przepiękną kobietą… Emily zdecydowała, że ma już dość tego towarzystwa! Tolerowała tych „zbyt” miłych i familiarnych młodzieńców tylko ze względu na Coral, lecz sytuacja stawała się coraz bardziej niekomfortowa. Wyrwała mu rękę i ostentacyjnie spojrzała na zegarek.

– Cóż, miło mi było was poznać, ale musimy już lecieć.

– O nie, nie! – zaprotestował jej wielbiciel. – Jest za wcześnie… wieczór dopiero się zaczyna!

Emily rzuciła Coral bezradne spojrzenie, licząc na jej wsparcie i współpracę przy taktownej ewakuacji, ale przyjaciółka nawet na nią nie zerknęła. Ewidentnie dobrze się bawiła i nie miała ochoty przerywać tego przygodnego spotkania. Emily zachodziła w głowę, jak kulturalnie się ulotnić, kiedy nagle przyszło wybawienie, o jakim marzyła.

Poczuła na ramieniu czyjąś ciepłą, ciężką dłoń.

Odwróciła się i ujrzała przystojnego Włocha, którego spotkała wcześniej w sklepiku. Na widok jej zaszokowanej twarzy uśmiechnął się w taki sposób, że serce Emily na chwilę zamarło, po czym wyrwało do galopu.

– Siedziałem w środku, przy barze, kiedy nagle ujrzałem panią przy stoliku – wyjaśnił spokojnym tonem. – Czy wszystko w porządku?

Emily zauważyła, że, o dziwo, jego angielszczyzna jest bezbłędna. Ach tak! – olśniło ją nagle. Jako sprzedawca specjalnie udawał, że włada językiem angielskim na poziomie początkującego ucznia, żeby nie wdawać się w dłuższe pogawędki z turystami. Co prawda ją oszukał, tak jak każdego innego klienta, ale była mu wdzięczna za to, że nagle zmaterializował się u jej boku. Zauważyła, że na jego widok dwaj Włosi nagle wstali z miejsca i ukłonili się z wyraźną rewerencją.

– Giorno, Giovanni – powiedzieli niemal jednocześnie. Widocznie był on tutaj jakąś znaną osobą. To trochę dziwne, pomyślała. A z drugiej strony… niby dlaczego? Widocznie we Włoszech, nawet w tak wielkim mieście jak Rzym wszyscy znają wszystkich.

– Właśnie próbowałyśmy wytłumaczyć tym… chłopcom – zaczęła Emily trochę niezręcznie – że musimy się już pożegnać…

Giovanni rzucił po włosku kilka słów do młodzieńców. Nagle wszyscy trzej wybuchnęli śmiechem. Co powiedział? Czyżby zażartował z Emily i Coral? Tak czy owak, obaj podrywacze po chwili odeszli. Emily odetchnęła z ulgą. Giovanni obdarzył Coral swoim rozbrajającym uśmiechem i oficjalnie się przedstawił.

– Mam na imię Giovanni, lecz przyjaciele mówią do mnie Gio – oświadczył i znowu spojrzał na Emily.

– Ja jestem Emily, a to jest Coral. Przyjechałyśmy tutaj na kilka dni. Na… wakacje. Lub coś w tym rodzaju. – Zerknęła na przyjaciółkę, która wpatrywała się w nią z otwartymi ustami. Zapewne zastanawiała się, skąd Emily zna tego bosko przystojnego Włocha. – Dzisiaj kupiłam uroczy prezent dla ojca w sklepie Giovanniego. I tam właśnie go spotkałam. Nie ojca, tylko Giovanniego – paplała nerwowo. – To znaczy, Gio…

Być może Coral była zawiedziona, że nieznajomy spłoszył dwóch przystojnych młodzieńców, lecz teraz była tak zafascynowana Giovannim, że nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Miał na sobie dobrze skrojone, obcisłe dżinsy, śnieżnobiałą bawełnianą koszulę, rozpiętą pod szyją i eksponującą kawałek muskularnego, opalonego torsu. Jego włosy były stylowo zmierzwione, kilka kruczych kosmyków opadało na szerokie czoło. Jego czarne oczy ocienione były długimi rzęsami. Nachylił się do Coral i ujął jej rękę.

– Miło mi ciebie poznać, Coral – rzekł aksamitnym głosem.

Emily bała się, że przyjaciółka lada moment zemdleje z wrażenia.

– Och – wydukała wreszcie Coral. – Mnie też jest szalenie miło, Gio.

Mężczyzna w pełni wykorzystywał swój wrodzony urok. Rozmawiał swobodnie i zabawnie, z jego ust nie schodził czarujący uśmiech. Potrafił w tej samej chwili szarmancko zabawiać obie panie.

– Czy możemy uczcić naszą znajomość? – zapytał. – Czego się napijecie?

– Ja poproszę o jeszcze jedną kawę – odparła Emily. Uważała, że i tak wypiła już za dużo wina. Jeszcze kilka kropel, a straciłaby nad sobą kontrolę, czego bardzo nie lubiła. Coral nie miała jednak nic przeciwko temu, by wypić kolejną lampkę. Zaczęła opowiadać Giovanniemu historię swojego życia, jakby byli starymi przyjaciółmi. Emily siedziała cicho, odzywając się sporadycznie. Pytał, skąd pochodzą i w jakim celu przyjechały do Rzymu.

Emily wkrótce uznała, że dla niej ten wieczór już dobiegł końca.

– Wracam do hotelu, Coral – oznajmiła. – Jest późno, a jutro rano muszę być na nogach.

– Gdzie się zatrzymałyście? Mogę was podwieźć do hotelu. Zaparkowałem auto niedaleko stąd.

– Och, to fantastycznie! – zawołała Coral.

Emily posłała jej karcące spojrzenie.

– To miło z twojej strony, ale weźmiemy taksówkę. Nie chcemy cię fatygować – rzuciła uprzejmym, lecz oficjalnym tonem. Wstała z miejsca i wyciągnęła dłoń do Włocha. – Bardzo mi było miło cię poznać, Gio. Dzięki za kawę.

Odpowiedział kolejnym ciepłym uśmiechem.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Tak na marginesie, jeśli będziesz miała trudności w znalezieniu miejsc, do których musisz wstąpić, chętnie służę pomocą. Znajdziesz mnie w sklepiku.

– Dziękuję. Sądzę jednak, że dam sobie radę.

– Dlaczego nie chciałaś, żeby nas podrzucił swoim wozem? – zapytała Coral z wyrzutem, gdy już usadowiły się na tylnym siedzeniu staromodnej taksówki.

– Bo to obcy człowiek.

– Obcy? No, nie do końca, przecież…

– Nigdy nic nie wiadomo – ucięła dyskusję.

Późnym wieczorem, kiedy do jej uszu wdzierało się donośne chrapanie Coral, Emily intuicyjnie poczuła, że jednak nie miała się czego obawiać ze strony przystojnego Włocha. Na pewno kierowały nim dobre intencje. Sądząc po reakcji dwóch młodzieńców na jego osobę, był najwyraźniej znanym i szanowanym członkiem miejscowej społeczności, a nie typowym włoskim lowelasem.

Przekręciła się na drugi bok i zamknęła oczy, lecz pod powiekami znowu wyświetliła się jego męska, sympatyczna twarz, uwodzicielski uśmiech i spojrzenie, którymi raz po raz obdarzał ją w trakcie ich spotkania. Nagle wstała i odgarnęła włosy. Basta! – zawołała w duchu. Przyjechała do Rzymu do pracy, a nie po to, by oddawać się przyjemnościom. Dała się oczarować pierwszemu włoskiemu mężczyźnie, który poświęcił jej odrobinę uwagi. Przecież to niedorzeczne! Niemniej poczuła w sercu ukłucie na myśl o tym, że prawdopodobnie już nigdy go nie zobaczy. Zwłaszcza że pojutrze Emily ma się stawić z powrotem w Anglii.

Giovanni, wróciwszy do swojego luksusowego apartamentu w centrum miasta, zdjął koszulę i spodnie, po czym wszedł pod prysznic. Dopisało mi dziś szczęście, pomyślał, uśmiechając się pod nosem. Dwukrotnie spotkałem tę piękną Angielkę. A przecież mogła wybrać jedną z setek innych restauracji rozrzuconych po stolicy albo siedzieć już na pokładzie samolotu. Widocznie los chciał, aby poznali się bliżej. Sącząc przy barze drinka, bacznie obserwował, jak dwóch młodzieńców dosiada się do pięknej Emily i jej pogodnej przyjaciółki. Zauważył, że czuła się w ich towarzystwie niezręcznie; na jej twarzy malowała się irytacja. Kiedy jeden z nich położył rękę na jej dłoni, Giovanni postanowił wkroczyć do akcji.

Przez chwilę wpatrywał się w swoje odbicie w lustrze. Jego usta układały się w uśmiech, którego nie potrafił powstrzymać. Na okrągło spotykał miłe, ładne kobiety. Lecz z jakiegoś powodu ta była inna… miała w sobie to coś, cechę lub zbiór cech trudnych do zdefiniowania, lecz decydujących o tym, czy ktoś jest wyjątkowy, czy nie. W jej towarzystwie czuł, że znowu żyje, oddycha, odżywa. Poczucie winy, które trawiło go od półtora roku, nieco osłabło. Przygryzł wargę. Te introspekcje to droga donikąd, skarcił się w myślach. Nie ma sensu żyć przeszłością. Nie dało się ukryć, że Emily rozpaliła w nim iskrę, która rozświetliła jego ponure wnętrze. Była nie tylko piękna, ale też inteligentna, wrażliwa, delikatna. Tkwił w niej jakiś smutek, tajemniczy i pociągający. I wiele innych rzeczy, których nie potrafił opisać słowami. Siedząc przy niej, miał ochotę ją objąć, przytulić, chronić. Nigdy, przenigdy żadna kobieta w tak krótkim czasie nie wyzwoliła w nim takich emocji.

Ta konkluzja była dla niego niemałym szokiem.

Chłodna woda obmywała jego muskularne ciało, lecz nadal nie udawało mu się ostudzić głowy. Wiedział, w którym hotelu się zatrzymała. Miał jednak mało czasu. Za parę dni Emily wyjedzie i będzie już na wszystko za późno.

Wytarł się dokładnie grubym białym ręcznikiem, przewiązał nim biodra, po czym wszedł do sypialni. Nadzieja napełniała go jak powietrze napełnia balon. Znowu czuł się jak osiemnastolatek głodny życia, przyjemności i szczęścia. Emily Sinclair była chyba czarodziejką – rzuciła na niego jakieś magiczne zaklęcie. Nie mógł się doczekać jutrzejszego dnia. Przeczuwał, że przyszłość, bardzo bliska przyszłość, ma dla niego w zanadrzu coś wspaniałego.

Nie bez kozery jego przyjaciele wołali na niego Gio Szczęściarz.ROZDZIAŁ DRUGI

– Och, co to była za noc…

Coral siedziała na brzegu łóżka, trzymając głowę w dłoniach. Przez palce spoglądała na Emily, która nadal pogrążona była we śnie.

– Cieszę się, że nie zakłóciłam ci słodkiego snu – dodała z nutką sarkazmu.

Emily przetarła oczy i podniosła się do pozycji siedzącej.

– Nie, nic nie słyszałam. Spałam jak zabita. Możesz zdradzić, co takiego się wydarzyło?

– Nic ciekawego. Całą noc kursowałam pomiędzy łóżkiem a łazienką – jęknęła Coral. – Chyba się czymś zatrułam.

– Jadłyśmy to samo, a mnie nic nie dolega – zauważyła Emily. Tak, Coral na pewno się zatruła… alkoholem. Niemal samodzielnie opróżniła butelkę drogiego wina, którą zamówił Giovanni, a wcześniej też już zdążyła niemało wypić. – Dasz radę wmusić w siebie śniadanie?

Coral jeszcze bardziej zbladła.

– Nie! Błagam, nie wspominaj o jedzeniu! – poprosiła teatralnym tonem. – Dzisiaj nie wezmę niczego do ust. – Powoli wstała i podeszła do okna, trzymając się za brzuch niczym ranny żołnierz. – Nie mogę z tobą wyjść, Emily. Przez kilka godzin poleżę w łóżku, modląc się o to, żeby znowu się poczuć jak normalna, zdrowa istota ludzka. Jesteś na mnie zła?

– Nie, oczywiście, że nie. Wydaje mi się, że najgorsze masz już za sobą – pocieszyła koleżankę. Wygramoliła się z łóżka, ziewając szeroko. – Zadzwonię do ciebie po lunchu zapytać, czy będziesz w stanie dołączyć do mnie po południu.

Emily zjadła szybkie, skromne śniadanie, studiując pisemne instrukcje, które otrzymała od pracodawcy. Na liście figurowały dwie restauracje i dwa hotele, które musiała dzisiaj odwiedzić. Choć orientacja w terenie nie była jej najmocniejszą stroną, uznała, że nie będzie miała problemu z dotarciem pod właściwy adres. Wystarczy odrobina determinacji i dobrego planowania.

Spacer okazał się jednak morderczy. Z nieba lał się żar. Miała wrażenie, że lada chwila roztopi się w słońcu jak kostka lodu. W pewnym momencie, czując, że jest bliska zgonu lub co najmniej udaru, usiadła w małej kawiarence, aby uzupełnić notatki. Zamówiła szklankę świeżego soku z pomarańczy, wyciągnęła notes i zapisała w nim kilka uwag i pytań, które powinna zadać pracownikom i menadżerom. Wpatrując się nieobecnym wzorkiem w sunące po jezdni auta, doszła do wniosku, że to rzymskie zlecenie mimo wszystko idzie jej całkiem nieźle. Szkoda tylko, że każda zapytana na ulicy osoba wskazywała jej zawsze inną drogę do miejsca, do którego chciała dotrzeć. Cóż, widocznie roztargnienie jest narodową cechą Włochów. Coral powinna zamieszkać tu na stałe, dodała w myślach z serdeczną ironią.

Wstała od stolika i podeszła do jezdni z wyciągniętą ręką. Taksówki mijały ją, nawet nie zwalniając; czyżby naprawdę każda była zajęta? Po kilku minutach daremnych prób stanęła kilkanaście metrów dalej, na zakręcie, i tam znowu spróbowała szczęścia. Na widok zbliżającej się taksówki wyskoczyła na jezdnię i desperacko zaczęła machać rękami, lecz kierowca nie zwolnił. Cofnęła się, potknęła o krawężnik i prawie upadła na ziemię. Zagryzła wargi, by z jej ust nie wyleciało przekleństwo. Dlaczego tutejsi taksówkarze nie rozumieją, że ich praca polega na zabieraniu pasażerów? – złościła się w duchu, zaciskając pieści.

Nagle tuż przed nią zatrzymało się czarne auto. Podniosła wzrok i zamarła z wrażenia.

– Buon giorno, signorina – rzucił Giovanni przez uchylone okno. Na jego ustach błąkał się zniewalający półuśmiech. Dostrzegła, jak czarnymi oczami omiata ją od stóp do głów.

– Och, witaj, Giovanni… To znaczy Gio – poprawiła się szybko. Nie mogła uwierzyć, że znowu go spotkała. Poczuła natychmiastową ulgę. Na pewno pomoże jej poruszać się po tym pięknym, choć, jak widać, nie zawsze przyjaznym mieście.

Nie gasząc silnika, wysiadł z wozu i obszedł go, by otworzyć drzwi dla Emily. No, no! – ucieszył się w duchu. Los znowu się do mnie uśmiechnął. Ów zbieg okoliczności był tym dziwniejszy, że Giovanni prawie nigdy o tej porze nie jeździł samochodem po mieście. Takie rzeczy zdarzają się tylko w komediach romantycznych lub romansidłach, pomyślał z rozbawieniem.

Znowu usiadł za kółkiem i zerknął na Emily siedzącą na fotelu pasażera. Zauważył jej zarumienione policzki i krótki, płytki oddech.

– Próbowałaś złapać taksówkę? W tym mieście to nie jest łatwa sztuka.

– Zdążyłam zauważyć – bąknęła, nadal poirytowana. Oparła głowę o fotel i odetchnęła głęboko, chłonąc przyjemny powiew klimatyzacji. – Muszę dzisiaj odwiedzić dwa hotele. Moja praca polega na ocenianiu miejsc pod kątem kryteriów i standardów brytyjskich turystów – wyrecytowała machinalnie, wachlując się plikiem kartek. – Nie mam pojęcia, jak dotrzeć do tych dwóch hoteli.

– Tak się składa, że dzisiaj nie muszę siedzieć w sklepie, więc mogę być twoim osobistym szoferem – zaofiarował się, uśmiechając się w charakterystyczny dla siebie sposób. – Czego szukasz?

Emily podała mu kartkę, na której widniały nazwy hoteli i malutka mapka. Po kilku sekundach powiedział:

– Nie jest łatwo je znaleźć, ale dla chcącego nic trudnego – wskazał palcem na siebie. – Zatem jeśli nie obawiasz się niczego z mojej strony…

Zawiesił głos. Emily przypomniała sobie, że wczoraj może zbyt obcesowo się z nim pożegnała. Zrobiło jej się głupio. Przecież przy tym mężczyźnie czuła się bezpieczna… odprężona… zadowolona. To dopiero było przerażające!

– Będę bardzo wdzięczna za pomoc, Gio. Jeśli nie stanowi to dla ciebie problemu – dodała szybko.

– Żadnego – zapewnił. – Dla której firmy turystycznej pracujesz? – zapytał, gdy ruszyli. Skinął głową, usłyszawszy odpowiedź. – To bardzo znana firma. Od jak dawna jesteś z nimi związana?

– Niedługo minie rok.

– A co robiłaś wcześniej?

– Kilka lat pracowałam w małej galerii sztuki w Londynie.

Ukradkiem rzuciła okiem na jego szlachetny profil, silny kark i mocną szczękę. Biała koszula opinała muskularne ramiona, które co chwila napinały się, gdy sterował kierownicą. Przełknęła głośno i niemal z bólem oderwała od niego wzrok.

– A ty od jak dawna prowadzisz sklep?

Uśmiechnął się, nie spoglądając na nią.

– Nie jest mój. To interes mojego przyjaciela. Ja mu tylko od czasu do czasu pomagam.

Zaległa dłuższa cisza. Emily miała wrażenie, że Giovanni nie kwapi się do opowiadania o sobie. Wiedziała, że musi pociągnąć go za język.

– Co zatem robisz, gdy nie sprzedajesz turystkom pięknych słoików na… marmoladę?

– Mój przyjaciel jest również właścicielem restauracji, w której wczoraj się posilałyście – wyjaśnił. – Tam też czasami pomagam. Stoję za barem, jak ktoś zachoruje, ale częściej zajmuję się papierkową robotą. – Zanim Emily zdążyła zadać jakieś dodatkowe pytanie, zmienił temat: – Co dziś porabia Coral?

– Jest niedysponowana. Obawiam się, że wczoraj przedawkowała… słońce – dokończyła w ostatniej chwili. – Postanowiła zostać w hotelu i poczekać, aż wróci do formy. Ach, właśnie sobie przypomniałam, że miałam do niej zadzwonić.

Wygrzebała z torby telefon komórkowy i wybrała numer przyjaciółki. Coral odebrała po dwóch sygnałach i od razu oświadczyła, że czuje się już dużo lepiej.

– To dobrze. Wrócę około szóstej, a potem pójdziemy gdzieś na kolację. Co powiedziałaś? Skąd dzwonię? Dzwonię z… samochodu – odparła, nie zagłębiając się w szczegóły. – Jadę do jednego z hoteli. Trzymaj się, pa, pa. – Rozłączyła się pospiesznie.

Dlaczego zataiłam przed Coral, że znajduję się w aucie Giovanniego? – dziwiła się sama sobie. On najwidoczniej też zadawał sobie w myślach to pytanie, ponieważ jego twarz wykrzywił kwaśny grymas.

– Czyżby moje imię było dla ciebie brzydkim słowem? – zapytał po chwili. – Mam nadzieję, że nie wstydzisz się mnie, Emily.

Poczuła, jak policzki pali jej rumieniec rozlewający się na szyję i uszy.

– Oczywiście, że nie! Absolutnie nie! – odrzekła z werwą. – Po prostu przez telefon trudno byłoby mi wyjaśnić Coral, że ja… to znaczy ty… a raczej my… Wyjaśnię jej później – zakończyła sfrustrowana. Nie chciała mu wyjawić, że przyjaciółka najwyraźniej się w nim zadurzyła. Wczoraj po powrocie do domu jeszcze przez kilka godzin Coral rozpływała się nad „boskim Gio”. Gdyby się dowiedziała, że Emily w tej chwili jest z nim sam na sam, w jego aucie, zwariowałaby z zazdrości, a jej dziki okrzyk rozsadziłby słuchawkę.

Po kwadransie dojechali wreszcie na miejsce. Z zewnątrz hotel prezentował się imponująco.

– Jesteś umówiona na spotkanie czy zawsze składasz niezapowiedziane wizyty? – zaindagował Gio.

– To zależy. Dobrze jest wpaść bez zapowiedzi, ale zazwyczaj anonsuję się telefonicznie. Mam nadzieję, że menadżer, pan Saracco, nie będzie zajęty. Rozmowa z kierownictwem nie jest jednak decydującym czynnikiem oceny, którą wystawiam danemu miejscu. Najważniejsza jest przyjazna atmosfera, poziom personelu, wystrój i nastrój. Szukam czegoś, co przypadnie do gustu naszym klientom.

Wysiedli z auta i weszli do środka. Foyer było tak olbrzymie, że niemal przytłaczające. Emily od razu pomyślała, że wzmianka o tym hotelu powinna pojawiać się w katalogach wakacji z wyższej półki, dla zamożniejszych i bardziej wymagających. Recepcjonistka obrzuciła Emily przelotnym spojrzeniem, które na dłuższą chwilę zatrzymało się na Giovannim. Jej oczy zabłysły. Widać było, że dziewczyna nie pozostała obojętna na jego nieprzeciętną urodę i intensywną aurę, którą emanował.

– Parla inglese? – zapytała Emily.

Recepcjonistka z wahaniem przytaknęła.

– Yes. Trochę.

Szybko okazało się, że pracownica ma spore kłopoty z językiem angielskim. Emily zanotowała ten fakt w myślach. To bardzo ważne, by brytyjscy turyści już na samym wstępie czuli się komfortowo w danym hotelu, zwłaszcza tak drogim, i mogli otrzymać wyczerpującą odpowiedź na każde nurtujące ich pytanie. Obsługa dukająca po angielsku była zaprzeczeniem komfortowego pobytu. Po chwili głos zabrał Giovanni, przemawiając do dziewczyny w ich ojczystym języku. Rozmawiali przez kilka minut, aż Emily zaczęła się niecierpliwić. Recepcjonistka kiwała głową i śmiała się raz po raz, urzeczona przystojnym nieznajomym.

– Ta młoda dama jedynie zastępuje chorą recepcjonistkę – wyjaśnił Giovanni po zakończonej pogawędce. – Zaczęła pracę dopiero dziś rano i skarży się, że to najdłuższy poranek w jej życiu. Ma siedemnaście lat – dodał ku zdumieniu Emily.

Carla, bo takie imię widniało na jej plakietce, wyglądała na co najmniej dwadzieścia pięć lat. Miała na sobie elegancki czarny strój przyozdobiony złotą biżuterią. Jej kruczoczarne włosy upięte były w koczek. Emily już wcześniej nie bez nutki zazdrości zauważyła, że Włoszki są nad wyraz urodziwe.

– Zapytałem, czy signor Saracco jest w tej chwili dostępny. Podobno wróci za godzinę. Chcesz tu poczekać czy poszukać tego drugiego miejsca? – Po chwili dodał: – Osobiście nie jadłem jeszcze lunchu. Carla mówi, że restauracja hotelowa serwuje wyśmienite potrawy…

Emily przypomniała sobie, że jej śniadanie składało się z kilku tostów, kawy i szklanki soku pomarańczowego wypitego w ulicznej kafejce. Poczuła ssanie w żołądku.

– Chętnie coś przekąszę – odparła.

Giovanni chwycił ją za łokieć i zaprowadził na drugi koniec przestronnego holu, gdzie znajdowało się wejście do restauracji. Usiedli przy małym okrągłym stoliku w rogu. Okno wychodziło na idealnie przystrzyżony zielony trawnik podlewany przez zraszacz. Kropelki wody migotały w powietrzu niczym diamenciki. Emily przestudiowała kartę dań, po czym oboje zdecydowali się na „specjał szefa kuchni”, czyli ravioli ze świeżo ugotowanym szpinakiem.

– Mam nadzieję, że facet zna się na rzeczy, bo umieram z głodu – powiedział Giovanni.

Już po paru minutach danie pojawiło się na stole. Emily skosztowała potrawy i mruknęła z aprobatą.

– Ravioli, które robię w domu, nie umywa się do tego – powiedziała samokrytycznie, wyczyściwszy talerz do cna.

Giovanni uśmiechnął się. Towarzystwo tej Angielki, którą ledwie znał, było dla niego źródłem nieustannej przyjemności. Nie uszło jednak jego uwadze, że jest w niej coś dziwnego – może nie chłód, ale pewna powściągliwość, jakaś niewidoczna ochronna bariera, przez którą nie pozwalała mu przejść. Czy to tylko słynna angielska rezerwa, czy może coś innego, głębszego?

– Powiedz mi coś o sobie – poprosił, dopiwszy swoje piwo. – Jesteś jedynaczką czy masz jakieś rodzeństwo?

– Mam starszego brata. Jest prawnikiem. – Po chwili dodała: – Choć oboje mieszkamy w Londynie, nie widujemy się tak często, jak byśmy sobie tego życzyli. Zawsze brakuje czasu.

– Zawsze należy mieć czas dla bliskich – odparł Giovanni. Przez jego twarz przesunął się cień smutku.

– Czy twoi rodzice nadal żyją?

– Tylko mama. Ojciec zmarł dziesięć lat temu.

A więc oboje jesteśmy półsierotami, zauważyła w myślach.

– Mama mieszka z tobą w Rzymie?

– Nie, mamy dom na wsi. Jest tam szczęśliwa i ma święty spokój, chociaż czasem przyjeżdża do miasta i pomieszkuje u mnie, kiedy najdzie ją ochota. – Zatopił w Emily poważne spojrzenie. – Powiedziałaś, że twój ojciec jest samotny. Gdzie mieszka?

– W domu w Hamspshire, w którym rodzice mieszkali całe życie – odparła Emily. Żałowała, że kilka łyków wina usposobiło ją do zwierzeń. Nie lubiła rozmawiać o prywatnych sprawach. To było zbyt bolesne i zbyt intymne.

Zapadła cisza. Wreszcie Giovanni rzucił pozornie nonszalanckim tonem:

– A co z twoim życiem osobistym? Zapewne w Anglii czeka na ciebie stęskniony narzeczony…

Emily zaskoczyło to bezpośrednie pytanie. Postanowiła wykorzystać sytuację, by jasno postawić sprawę.

– Nie, obecnie nie mam partnera. I takowego nie szukam – oświadczyła chłodnym tonem. Odwróciła twarz do okna. Nie miała zamiaru opowiadać mu o Marcusie. Zresztą to był już zamknięty rozdział. Sfera uczuciowa była aktualnie w jej życiu martwa, nieobecna. I bardzo się z tego cieszyła. Przynajmniej tak sobie od dłuższego czasu wmawiała.

Do sali wkroczyło nagle trzech mężczyzn ubranych w eleganckie, ciemne garnitury. Giovanni na ich widok wstał z miejsca; najwyraźniej znał któregoś z nich. Już po chwili do ich stolika podszedł najwyższy z tej trójki. Na oko miał pięćdziesiąt parę lat, lecz nadal wyglądał świetnie. Przywitał się z Giovannim, ściskając jego dłoń. Padło kilka słów po włosku, po czym Gio spojrzał na Emily i rzekł:

– Pozwól, że przedstawię ci Emily – rzekł gładkim tonem. – Przyjechała do Rzymu w interesach. Emily, to jest… Aldo.

Aldo spojrzał na nią w tak natarczywy, niemal lubieżny sposób, aż poczerwieniała. Miała wrażenie, jakby rozbierał ją wzrokiem.

– To rozkosz panią poznać, Emily – szepnął zmysłowo, po czym zerknął na Giovannego i powiedział: – Kolejna czarująca istota do twojej kolekcji. – W głosie mężczyzny pobrzmiewała tajona wrogość. Emily wzdrygnęła się i spojrzała na swojego towarzysza. Jego twarz była nieprzeniknioną maską. Atmosfera ochłodziła się gwałtownie, jakby do sali wtargnął podmuch zimnego wiatru. Po krótkiej wymianie zdań Aldo oddalił się i usiadł ze swoimi kolegami w drugim końcu restauracji.

– Nie spodziewałem się tego spotkania – odezwał się Giovanni nieco zmieszany. – Przepraszam, że nie rozmawialiśmy po angielsku.

– Nic nie szkodzi. Czy to twój przyjaciel? Od jak dawna go znasz?

– Od zbyt dawna.

– Nie lubisz go?

– Mam do niego obojętny stosunek. Za to on mnie nie cierpi.

To prawda, pomyślała Emily. Od razu to wyczuła.

– Cóż, czasami trudno jest się dogadać z niektórymi znajomymi czy przyjaciółmi – rzekła pocieszająco.

Giovanni pokręcił głową.

– Z przyjaciółmi nie mam żadnych problemów. Ale rodzina to już zupełnie inna bajka. – Dostrzegłszy dezorientację w oczach rozmówczyni, dodał: – Aldo to mój wujek. Młodszy brat mojego ojca.

Dlaczego nie wspomniał o tym podczas wzajemnej prezentacji? Emily wzruszyła ramionami. Wprawdzie Włosi słyną ze swojego przywiązania do bliskich, ale przecież nawet w najlepszych rodzinach zdarzają się sprzeczki i konflikty. Zerknęła na zegarek. Menadżer powinien już wrócić.

– Mówisz świetnie po angielsku, Gio – zmieniła temat. – Na pewno spędziłeś mnóstwo czasu w Wielkiej Brytanii.

– Tam się kształciłem – odparł lakonicznie.

– W jakiej szkole?

– W szkole z internatem w Surrey, potem w Marlborough College w Wiltshire, a następnie na Uniwersytecie Londyńskim. Uprzedzając twoje pytanie, ukończyłem prawo biznesowe.

Emily aż rozdziawiła usta z wrażenia. Dopiero po dłuższej chwili zadała pytanie, które samo się narzucało.

– Skoro jedynie pomagasz w sklepie i barze twojego przyjaciela, gdzie tak naprawdę pracujesz? Z takim wykształceniem powinieneś robić zawrotną karierę.

Wyjął z kieszeni spodni mały kartonik i podał go Emily.

– Pomagam mojej matce w… prowadzeniu rodzinnego przedsiębiorstwa tu, w Rzymie – odparł powoli. – Z moją pracą łączą się wizyty w Wielkiej Brytanii.

Emily spojrzała na wizytówkę, którą jej wręczył. Giovanni Boselli. Konsultant finansowy. Pod spodem znajdował się krótki opis jego kwalifikacji, numer telefonu i adres londyńskiego biura. Przecież to rzut kapeluszem od mojego biura w Mayfair! – zawołała w myślach.