Zamiana ról - ebook

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przez całe swoje dwudziestosiedmioletnie życie Natalie Monette nie podjęła ani jednej nieprzemyślanej decyzji, co zawsze poczytywała sobie za zaletę. Dzieciństwo spędziła, podróżując razem z matką, niezależną, porywczą i nieroztropną, nigdzie nie zagrzewając miejsca. Nic więc dziwnego, że całe dorosłe życie, a już przede wszystkim karierę zawodową, oparła na wszystkim, co przewidywalne i niezawodne.

W końcu jednak i ona miała dość.

Jej pracodawca, który nie był łatwym człowiekiem – Natalie pokręciła głową na myśl o nieznośnym i nieprzyzwoicie bogatym pracodawcy – zwykle zachowywał się jak słoń w składzie porcelanie i nie grzeszył taktem, zwłaszcza w obecności asystentki. Gdy ostatnio poniżył ją przed całym zarządem w londyńskim biurze z powodu jakiegoś wyimaginowanego błędu, powiedziała sobie w końcu: dosyć.

Czasem miała wrażenie, że umiera, przynajmniej wewnętrznie.

Musiała rzucić tę pracę i zastanowić się, jak wyglądałoby jej życie, gdy przestanie spełniać wszystkie zachcianki tyrana. Z pewnością jest wiele ciekawszych rzeczy do roboty. Musiała zrobić coś, zanim… zniknie.

Uznała, że najlepiej działać od razu, bez zastanowienia i oglądania się na histerie szefa. W tej sytuacji będzie to najlepsza strategia.

Natalie myła właśnie ręce w eleganckiej toalecie, która podobnie jak całe prywatne i ekskluzywne lotnisko pod Londynem ociekała luksusem. Próbowała zapanować nad oddechem i wziąć się w garść. Szczyciła się tym, że nie wpadała w panikę, ale dzisiejszy dzień wyrwał jej się spod kontroli. Ledwie zauważyła, jak ciężkie drzwi za nią otworzyły się i do środka weszła kobieta, szybko jednak wróciła myślami do własnych problemów – jak niby miała oznajmić szefowi, że ma dość i rzuca pracę?

Nie potrafiła sobie wyobrazić, jak zareaguje, ale po prostu musiała to zrobić.

Tak naprawdę doskonale wiedziała i to przerażało ją najbardziej. Zdawała sobie sprawę że jeśli nie będzie działać tu i teraz, gorączka, która opanowała jej ciało i motywowała do działania, minie i nigdy tego nie zrobi. Jeśli będzie czekać, wszystko okrzepnie i wróci do normy, a ona spędzi tak kolejne pięć lat. A potem co?

– Przepraszam, że przeszkadzam, ale jest pani bardzo podobna do kogoś, kogo znam.

Kobieta miała przyjemny głos i elegancki akcent. Natalie poczuła się… dziwnie. Jakby już kiedyś słyszała ten głos, choć zdawała sobie sprawę, że to niemożliwe. Ze względu na charakter pracy obracała się czasami wśród towarzyskiej elity, ale nie zawierała tam żadnych znajomości. Podniosła wzrok i wtedy świat zawirował.

Stojąca obok kobieta miała jej twarz. Identyczną. Miedziane włosy były ułożone w inny sposób i w przeciwieństwie do Natalie nie miała na nosie okularów w ciemnych oprawkach, nie ulegało jednak wątpliwości, że poza tym były identyczne. Ten sam nos, lekko spiczasty podbródek, kształt brwi i wysokie czoło.

Stojąca obok kobieta była od niej wyższa, ale Natalie po chwili zauważyła, że ma na nogach niebotycznie wysokie szpilki – takie, w jakich gustują jedynie kobiety, które nie muszą się zbyt dużo poruszać. Dzięki temu była ładnych parę centymetrów wyższa od Natalie, która miała na sobie zdecydowanie niższe i praktyczniejsze buty na koturnach, umożliwiające dotrzymanie kroku niecierpliwemu szefowi.

– Och! – Kobieta wstrzymała oddech. – Myślałam, że po prostu jesteśmy do siebie podobne, ale to…

Natalie ze zdziwieniem patrzyła, jak jej własne usta poruszają się na twarzy obcej kobiety. Uczucie było dziwne, niepokojące, jak spoglądanie na odbicie w lustrze, które nagle zaczęło żyć własnym życiem.

– Co to ma znaczyć? – spytała drżącym głosem. – Jak…?

– Nie mam pojęcia – odparła cicho kobieta – ale to fascynujące, nieprawdaż? – Odwróciła się i spojrzała bezpośrednio na Natalie, przyglądając jej się z góry na dół. Jakby oceniała przedmiot w katalogu. Nie mogła jej winić. – Jestem Valentina.

– Natalie.

Dlaczego nagle tak jej zaschło w gardle? Podobno każdy ma gdzieś na świecie sobowtóra, ale zwykle jest to ktoś mniej lub bardziej podobny. Natalie była przekonana ponad wszelką wątpliwość, że stojąca przed nią kobieta, o tych samych oczach, ustach, a nawet piegach na lewej kości policzkowej, musiała być z nią spokrewniona. Nie było innego wytłumaczenia, a to z kolei musiało oznaczać kłopoty. Jej matka zawsze twierdziła, że nie wie, kim jest ojciec Natalie. Próbowała odgonić od siebie te myśli.

Przypomniała sobie, gdzie się znajduje i kto jeszcze miał być dzisiaj na lotnisku. Zawsze uważała, że nie ma niczego tak bezużytecznego jak rodzina królewska. Tę niechęć zaszczepiła w niej jeszcze matka, która od małego powtarzała, że opowieści o księżniczkach i książętach to jedna wielka ściema. Szczęśliwe zakończenia nie istnieją, powtarzała. To tylko głupie historyjki, które ludzie opowiadają sobie na pocieszenie. Moja córka musi być realistką.

Tak więc Natalie była. Zawsze.

Stojąc twarzą w twarz z czymś nieprawdopodobnym, Natalie zamrugała.

– Poczekaj. To ty jesteś tą księżniczką.

– Rzeczywiście, jestem. I z góry przepraszam. – Valentina uśmiechnęła się w ten szczery, niewymuszony sposób, na który Natalie nigdy nie potrafiła się zdobyć. Ale przecież ten uśmiech pojawił się na identycznej twarzy, w takim razie ona też potrafiła. Ta świadomość była… niepokojąca. – Ale podejrzewam, że ty również? – Księżniczka znów uśmiechnęła się uroczo.

Natalie nie potrafiła przyswoić tej informacji. Oczy podpowiadały jej coś, w co rozum nie chciał uwierzyć. Postanowiła zabawić się w adwokata diabła.

– Nie możemy być spokrewnione. Jestem sekretarką, która nigdy nie miała nawet własnego domu, a ty jesteś księżniczką. Podejrzewam, że jak każda księżniczka mieszkasz w zamku, a korzenie twojego rodu sięgają czasów rzymskiego podboju Brytanii.

– Mniej więcej kilka wieków. – Valentina skinęła głową w elegancki i lekko arystokratyczny sposób, który u Natalie z pewnością wyglądałby idiotycznie. – Oczywiście w zależności od tego, którą linię rodową masz na myśli.

– Myślałam, że ludzie wywodzący się z rodów królewskich bardziej zwracają uwagę na takie rzeczy.

– Mogłoby się tak wydawać. – Księżniczka odeszła kilka kroków i przyjrzała się Natalie uważniej. – Miłośnicy teorii spiskowych twierdzą, że moja matka umarła, a jej śmierć została zatuszowana. Wyżsi urzędnicy pałacowi zapewniają mnie, że to nieprawda, matka podobno ma problemy ze zdrowiem psychicznym i przebywa w szpitalu. Wiem tylko, że nie widziałam jej nigdy w życiu. Według mojego ojca wolała anonimowość od uroków macierzyństwa.

Natalie miała ochotę uciec z łazienki, pogrążyć się w pracy i udawać, że cała ta dziwna sytuacja nigdy nie miała miejsca. Miała dosyć wrażeń na dzisiaj, nie potrzebowała dodatkowo wywracać sobie życia do góry nogami, więc tym bardziej nie mogła zrozumieć, dlaczego postanowiła podzielić się z tą kobietą jednym ze swoich największych sekretów.

– Nigdy nie poznałam swojego ojca – powiedziała do obcej osoby, która wyglądała jak jej lustrzane odbicie. Nie powinna ufać osobie poznanej w toalecie, niezależnie od tego, jak wyglądała. Niedorzecznym byłoby czuć, że znała tę kobietę całe życie, bo przecież to nieprawda. Natalie mówiła jednak dalej. – Matka zawsze powtarzała, że nie wie, kim był mój ojciec. Książę na białym koniu to tylko niebezpieczne bajeczki powtarzane małym dziewczynkom, a w rzeczywistości mężczyznom nie wolno ufać. Sama miała wiele romansów, które szybko się kończyły, więc doszłam do wniosku, że naprawdę mogła nie wiedzieć, kim był mój ojciec.

Valentina roześmiała się. Miała niski, chropowaty śmiech, który Natalie rozpoznała, bo jej brzmiał tak samo, choć w tym momencie nie było jej do śmiechu.

– O moim ojcu można wiele powiedzieć, ale z pewnością nie to, że łatwo o nim zapomnieć.

– Nie doceniasz mojej matki. – Pokręciła głową Natalie. – Amnezja stała się jej sposobem na życie. W pewnym sensie nawet ją podziwiam.

Wciąż nie miała pojęcia, dlaczego mówi o tym wszystkim obcej osobie.

– Moją matką była Fredercia de Burgh, wywodząca się z arystokratycznego rodu Murinese. – Valentina przyglądała się uważnie Natalie. – Od razu po narodzinach zaręczono ją z moim ojcem. Wychowywały ją zakonnice i była odizolowana od świata, więc psychicznie nie była później w stanie podołać pozycji królowej. Ale to tylko historia, która ma wytłumaczyć jej zniknięcie. Całkiem przekonująca, nieprawdaż? Jak nazywa się twoja matka?

– Erica. – Natalie odstawiła ciążącą jej torbę na marmurowy blat.

Obie zamilkły na chwilę. Żadna nie chciała powiedzieć na głos, że Erica brzmiało bardzo podobnie do Frederica. Natalie była świadoma aż nazbyt wielu rzeczy. Odległy huk startujących samolotów, telewizor w korytarzu za drzwiami nadający kanał informacyjny. Była lekko zdziwiona, że szef nie dzwonił do niej już z piętnaście razy.

– Widziałam w korytarzu Achillesa Casilierisa, tego słynnego miliardera – powiedziała Valentina, jakby czytając Natalie w myślach. – Na żywo wygląda jeszcze groźniej, nie sądzisz?

– To mój szef. – Natalie przejechała językiem po zębach, znów czując tę obezwładniającą niemoc. – Gdyby coś mu dolegało, odgryzłby mi głowę przed przyjazdem karetki, ponieważ sama nie byłam w stanie mu pomóc.

Pracowała dla Achillesa Casilierisa i należącej do niego Casilieris Company od pięciu lat. To była pierwsza negatywna rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziała na temat swojej pracy. Przynajmniej na głos. Od razu poczuła się jak zdrajca, choć jeszcze kilka minut temu poważnie rozważała porzucenie pracy.

Jakimś cudem pod wpływem nieznajomej, która była do niej podobna jak kropla wody, Natalie nagle zaczęła wątpić w to, kim jest, a nad całym jej dotychczasowym życiem pojawił się nagle wielki znak zapytania. Księżniczka spojrzała z niechęcią na leżącą na blacie skórzaną kopertówkę, z której dobiegał dźwięk wibrującego telefonu. Valentina sięgnęła po torebkę, spojrzała na wyświetlacz i przewróciła oczami, odkładając telefon.

– Mój narzeczony – powiedziała, spoglądając na Natalie. Jej oczy wydawały się teraz ciemniejsze. Telefon brzęczał jeszcze przez chwilę i zamilkł. – A raczej szef jego sztabu.

– Gratulacje – powiedziała Natalie, choć Valentina nie wyglądała na uradowaną.

– Dziękuję. Prawdziwa ze mnie szczęściara – odparła, uśmiechając się, choć w jej oczach nie widać było radości. – Wszyscy tak twierdzą. Książę Rodolfo w sumie jest atrakcyjny, w przeciwieństwie do wielu innych książąt, ale o jego urodzie tabloidy rozpisywały się, odkąd był nastolatkiem. Podobnie jak o podbojach miłosnych, między innymi wśród modelek i aktorek z przynajmniej czterech kontynentów. Doniesienia nie ustały nawet po naszych zaręczynach.

– Książę wydaje się… czarujący – mruknęła Natalie. To tylko potwierdzało jej podejrzenia względem mężczyzn jego pokroju.

Valentina wzruszyła ramionami.

– Zgodnie z jego teorią pozostaje wolny do dnia naszego ślubu, a potem odzyskuje wolność po narodzinach dziedzica. Mam tylko nadzieję, że wtedy będzie bardziej dyskretny. Ja natomiast nie posiadam się z radości, że już za dwa miesiące stanę przed ołtarzem u jego boku.

Natalie nie miała pojęcia, dlaczego się roześmiała, ale miała wrażenie, że są jedną osobą. Było to dziwne uczucie, z którego nie potrafiła się otrząsnąć.

– Mnie również czeka kilka wspaniałych miesięcy. Pan Casilieris jest w trakcie przygotowywania bardzo ważnego kontraktu, nie wszystko idzie po jego myśli, a on… nie jest do tego przyzwyczajony. Tak więc pracuję teraz dwadzieścia dwie godziny na dobę, zamiast zwykłych dwudziestu, do tego szef jest jeszcze bardziej gburowaty i nieprzyjemny niż zwykle.

– To nie może być gorsze niż wysłuchiwanie z uprzejmym uśmiechem, jak przyszły mąż robi ci wykład na temat absurdów związanych z wiernością, na której opiera się małżeństwo. Absurd ma polegać na tym, że przez rok musi zapanować jakoś nad instynktami. Ja natomiast mam po cichu oddać się pracy charytatywnej, podobnie jak jego wspaniała matka, która wymyśliła sobie chorobę, żeby móc się zaszyć w spokoju z dala od świata.

Natalie uśmiechnęła się.

– Spróbuj ugryźć się w język, gdy twój szef choleryk wrzeszczy na ciebie bez powodu po raz setny, ponieważ płaci ci za to, żebyś stała i znosiła to bez słowa.

– Albo udzielanie wielogodzinnych przedślubnych wywiadów – Valentina odwzajemniła uśmiech – w otoczeniu sztabu doradców, którzy cenzurują każde twoje słowo, więc koniec końców wychodzisz na oderwaną od rzeczywistości idiotkę, jakbyś była jakimś wyjątkowo przesłodzonym deserem.

– Skoro mówimy o przekąskach, to muszę również znosić całą radę nadzorczą, którą pan Casilieris traktuje jak bandę rozwydrzonych dzieci, wściekłe ekskochanki, z których każda ma własny plan zemsty, przerażonych pracowników, którzy potrzebują wsparcia podczas spotkań i terapii po, oraz wszystkich pracowników we wszystkich jego domach, ponieważ mają zwyczaj zwracać się do mnie z pytaniami skierowanymi do niego.

Kobiety przesunęły się bliżej, stojąc obok siebie jak przyjaciółki. Albo siostry, podpowiedział jej cichy głosik w głowie. Powinno ją to zaniepokoić, ale nie cofnęła się. Myślała nawet, że jej ciało wiedziało już to, co mózg nadal próbował zakwestionować.

Natalie jeszcze przed chwilą obawiała się, że jak zaraz nie pójdzie do szefa i nie porzuci swojej pracy, już nigdy się na to nie odważy – z jakiegoś powodu była przekonana, że ta obca kobieta doskonale ją rozumie.

– Szczerze, to myślałam o tym, żeby rzucić tę pracę – wyszeptała. – Dzisiaj.

– Ja swojego życia nie mogę porzucić, niestety – odpowiedziała księżniczka – ale mam lepszy pomysł. Zamieńmy się rolami. Powiedzmy na miesiąc. Góra sześć tygodni. Tak po prostu, żeby zrobić sobie przerwę.

– Oszalałaś! – zakrzyknęła Natalie.

– To prawda – potwierdziła Valentina – ale może spodoba ci się królewski rozmach, a ja zawsze chciałam zakosztować normalnego życia. Na przykład zwykłej pracy.

– Ludzie tak naprawdę nie mogą się zamieniać rolami – skrzywiła się Natalie – a już na pewno z księżniczką.

– Będziesz się mogła zastanowić, czy na pewno chcesz rzucić pracę – zauważyła Valentina. – To byłaby doskonała okazja, żeby zrobić sobie wakacje. Gdzie będzie Achilles Casilieris za sześć tygodni?

– Nigdy nie wyjeżdża z Londynu na zbyt długo – odparła Natalie z namysłem.

Valentina uśmiechnęła się.

– W takim razie za sześć tygodni spotkamy się w Londynie. W międzyczasie będziemy w kontakcie, żeby wymieniać się informacjami, a potem spotkamy się ponownie i każda wróci do własnego życia. Czy to nie brzmi kusząco? – Spojrzała na Natalie jakby ze współczuciem. – Nie obraź się, ale mam wrażenie, że trochę zabawy dobrze by ci zrobiło.

– To się nie uda. – Natalie zdała sobie sprawę, że jeszcze nie odmówiła. – Nikt nigdy nie uwierzy, że jestem tobą.

– Jak ktokolwiek miałby się zorientować, skoro samej trudno mi zauważyć jakieś różnice pomiędzy nami?

– Ludzie od razu się zorientują, że nie jestem tobą – upierała się Natalie. – Wyglądasz jak księżniczka.

Nawet jeśli Valentina zauważyła, jak mocno zaakcentowała ostatnie słowo, postanowiła to zignorować.

– Ty również możesz tak wyglądać. Przecież jesteśmy identyczne.

– Za dużo do nadrobienia. Jesteś elegancka, wyrafinowana. Pewnie uczyłaś się tego przez całe życie. Potrafisz być dyplomatyczna i umiesz zachować się uprzejmie w każdej sytuacji. No i wiesz, jakiego widelca użyć podczas kolacji i takie tam.

– Achilles Casilieris jest jednym z najbogatszych mężczyzn na świecie. Jada w towarzystwie królów pewnie częściej niż ja. Podejrzewam, że jako jego osobista sekretarka ty również bierzesz udział w tych kolacjach. Prawdopodobnie nauczyłaś się już posługiwać sztućcami.

– Nikt w to nie uwierzy – wyszeptała Natalie, wciąż nie odmawiając.

Być może to ona nie potrafiła w to uwierzyć. Jeśli miała być szczera, gdzieś w głębi duszy chciała tego – życia księżniczki i całej otoczki. Wszystkie wygody, jakich nigdy nie zaznała, no i zamek. Tylko na chwilę, sześć krótkich tygodni. Niewiele dłużej niż sen.

Nawet Natalie zasługiwała na to, żeby czasem sobie pomarzyć. Tylko ten jeden raz.

Valentina uśmiechnęła się szeroko, czując, że Natalie się poddaje. Zdjęła z palca olbrzymi pierścień i położyła go na marmurowym blacie.

– Przymierz. To rodowy pierścień księcia Rodolfa, bezcenny i bardzo stary. Jeśli nie będzie pasował, temat skończony.

Natalie miała wrażenie, że coś ją opętało. Cały pomysł był niedorzeczny, a to tylko pogorszy sytuację. Nie była żadnym Kopciuszkiem.

Sięgnęła jednak po pierścień i wsunęła go na palec. Pasował idealnie, mieniąc się jak marzenia, które miewała w dzieciństwie. O domu, mężczyźnie, do którego mogłaby należeć, o swoim miejscu na ziemi. Chciała poczuć, że jest związana z czymś, tak jak ten pierścień, zamykający w sobie wielowieczną historię.

Wiedziała, że pierścień nie należy do niej, mimo to był niczym obietnica.

Od tego momentu wszystko potoczyło się błyskawicznie. Obie zrzuciły buty i stanęły boso na zaskakująco miękkim dywanie. Valentina zdjęła elegancką sukienkę i podała ją Natalie, która ruszyła do kabiny, żeby się przebrać. W przeciwieństwie do księżniczki nie była przyzwyczajona do zdejmowania ubrań w obecności całej świty pomocników. Przez drzwi podała Valentinie ołówkową spódnicę, bluzkę i sweter. Potem włożyła sukienkę.

Podobnie jak pierścionek, pasowała idealnie.

Wyszła powoli z kabiny, z niedowierzaniem patrząc na samą siebie, czekającą przy umywalkach. Ten sam obraz widziała rano w lustrze, gdy szykowała się w pokoju, który pan Casilieris przygotował dla niej w piwnicy londyńskiego domu, ponieważ jej mieszkanko było zbyt daleko. Odepchnęła od siebie te myśli, ponieważ Valentina śmiała się, widząc jej oszołomioną minę.

Natalie podeszła do umywalki i wsunęła stopy w niedorzecznie wysokie szpilki. Kolana zaprotestowały, gdy spróbowała się wyprostować i musiała przytrzymać się marmurowego blatu.

– Przenieś ciężar ciała na pięty – poradziła Valentina. Miała już na stopach koturny Natalie i oczywiście nie miała żadnych problemów, żeby w nich ustać. – Każdy pochyla się do przodu, stając na palcach, a to wygląda okropnie. Odchyl się do tyłu i wszystko będzie w porządku. – Spojrzała na Natalie. – Czy od twoich okularów będzie mnie boleć głowa?

– To zerówki. Pana Casilierisa irytowało, gdy mężczyźni zwracali na mnie uwagę w pracy, więc zaczęłam nosić okulary i upinać włosy. Podziałało momentalnie.

– Nie wierzę, że mężczyźni są tak głupi.

Natalie uśmiechnęła się, gdy Valentina włożyła okulary.

– Ci mężczyźni nie adorowali mnie ze względu na moją osobę, ale była to ich taktyka negocjacyjna. Zdziwiłabyś się, dla ilu mężczyzn kobiety wyglądające na inteligentne stają się niewidzialne.

Ściągnęła gumkę do włosów, podała ją Valentinie i potrząsnęła głową. Księżniczka ściągnęła włosy w koński ogon.

To było jak czary.

Zwyczajna Natalie Monette, znana z pracowitości, dbałości o szczegóły i braku życia osobistego, stała się jej wysokością księżniczką Valentiną z Murin. I vice versa. Tak po prostu.

– To szaleństwo – wyszeptała Natalie.

Prawdziwa księżniczka uśmiechnęła się, wyglądając zupełnie jak sumienna i kompetentna prawa ręka budzącego grozę rekina biznesu.

Poza tym wyglądały jak bliźniaczki. Musiały nimi być. Nie było innej możliwości.

Natalie nie chciała myśleć o tych wszystkich kłamstwach, które jej matka musiałaby jej naopowiadać, jeśli to miało być prawdą.

– Teraz musimy się zamienić – powiedziała Valentina miękko, choć w jej głosie słuchać było wyzwanie. – Zawsze chciałam być kimś innym. Normalnym. Tylko na chwilę.

Ich oczy spotkały się, identyczne odcienie zieleni. Włosy miały ten sam niespotykany miedziany kolor, choć Valentiny poprzetykane były jasnymi refleksami, prawdopodobnie w wyniku długich dni spędzanych na pokładzie jachtu lub prywatnej plaży.

Jeśli naprawdę były bliźniaczkami – siostrami – to te wszystkie jachty, pałace i plaże należały również do niej, podpowiadał jej cicho głos w głowie. Natalie jednak nie chciała tego słuchać. Nie teraz i nie tutaj.

– Czy o tym marzą księżniczki? – spytała Natalie. Chciała się uśmiechnąć, ale moment wydawał się nieodpowiedni. Przepełniały ją emocje, których nie potrafiła nazwać. – Pewnie wiele dziewczynek wyobraża sobie, że jest tobą.

Oczywiście ona nie. W żadnym wypadku.

Oczy Valentiny rozbłysły trochę za mocno i Natalie poczuła ucisk w piersi.

Nigdy jednak nie poznała odpowiedzi, ponieważ w tym momencie rozległ się tak dobrze jej znany, wściekły głos. Natalie była przebrana za księżniczkę i nie mogła pozwolić, żeby ktoś ją zobaczył, więc nie namyślając się długo, wskoczyła do kabiny i zamknęła drzwi.

– Co tu robisz tyle czasu? – W łazience rozległ się głos, który Natalie znała lepiej niż swój własny. Wiedziała na przykład, że ten ton oznaczał zniecierpliwienie; nie zmaterializowała się przed nim w magiczny sposób, zanim zdążył pomyśleć, więc musiał jej poszukać. Nienawidził tego, a nie lubił tłumić emocji.

– Myślisz, że możemy już lecieć do Nowego Jorku, czy potrzebujesz kolejnej godziny, żeby poprawić makijaż?

Natalie z przyzwyczajenia wyprostowała się i po chwili zdała sobie sprawę, że wściekłość szefa nie jest skierowana do niej. Siedziała zamknięta w kabinie toalety, a Achilles krzyczał na Valentinę. Najwyraźniej niczego nie zauważył, choć oznaczałoby to, że Natalie w piętnaście minut rozjaśniła włosy. Szef widział jednak przed sobą jedynie asystentkę.

– Przepraszam – wyszeptała Valentina.

– Nie potrzebuję twoich przeprosin, masz jak najszybciej znaleźć się na pokładzie – odpowiedział Achilles, odwrócił się i wyszedł.

Natalie poczuła, że kręci jej się w głowie. Pracowała dla tego mężczyzny dniami i nocami przez pięć lat. Achilles Casilieris znany był ze spostrzegawczości i doskonałego instynktu, a Natalie była pewna, że niczego nie zauważył.

Gdy Valentina sięgnął po torebkę Natalie, nie zrobiła niczego, żeby powstrzymać dalszy bieg wydarzeń.

– Zadzwonię – wyszeptała Valentina, wychodząc pospiesznie z łazienki. Natalie zdążyła jeszcze zauważyć błysk podekscytowania, który rozjaśnił zielone oczy księżniczki, gdy ruszyła za Achillesem Casilierisem.

Wyszła z kabiny i spojrzała w lustro. Przygładziła lśniące włosy i spojrzała na pierścionek błyszczący niedorzecznie na jej palcu.

Tak oto została księżniczką, zupełnie jak w bajce.