-
W empik go
Zamknij oczy i zobacz - ebook
Wydawnictwo:
Data wydania:
Marzec 2015
Format ebooka:
EPUB
Format
EPUB
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najpopularniejszych formatów e-booków na świecie.
Niezwykle wygodny i przyjazny czytelnikom - w przeciwieństwie do formatu
PDF umożliwia skalowanie czcionki, dzięki czemu możliwe jest dopasowanie
jej wielkości do kroju i rozmiarów ekranu. Więcej informacji znajdziesz
w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
PDF
czytaj
na laptopie
czytaj
na tablecie
Format e-booków, który możesz odczytywać na tablecie oraz
laptopie. Pliki PDF są odczytywane również przez czytniki i smartfony,
jednakze względu na komfort czytania i brak możliwości skalowania
czcionki, czytanie plików PDF na tych urządzeniach może być męczące dla
oczu. Więcej informacji znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Format
MOBI
czytaj
na czytniku
czytaj
na tablecie
czytaj
na smartfonie
Jeden z najczęściej wybieranych formatów wśród czytelników
e-booków. Możesz go odczytać na czytniku Kindle oraz na smartfonach i
tabletach po zainstalowaniu specjalnej aplikacji. Więcej informacji
znajdziesz w dziale Pomoc.
Multiformat
E-booki w Virtualo.pl dostępne są w opcji multiformatu.
Oznacza to, że po dokonaniu zakupu, e-book pojawi się na Twoim koncie we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego tytułu.
Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na karcie produktu.
Multiformat
E-booki sprzedawane w księgarni Virtualo.pl dostępne są w opcji
multiformatu - kupujesz treść, nie format. Po dodaniu e-booka do koszyka
i dokonaniu płatności, e-book pojawi się na Twoim koncie w Mojej
Bibliotece we wszystkich formatach dostępnych aktualnie dla danego
tytułu. Informacja o dostępności poszczególnych formatów znajduje się na
karcie produktu przy okładce. Uwaga: audiobooki nie są objęte opcją
multiformatu.
czytaj
na laptopie
Pliki PDF zabezpieczone watermarkiem możesz odczytać na dowolnym
laptopie po zainstalowaniu czytnika dokumentów PDF. Najpowszechniejszym
programem, który umożliwi odczytanie pliku PDF na laptopie, jest Adobe
Reader. W zależności od potrzeb, możesz zainstalować również inny
program - e-booki PDF pod względem sposobu odczytywania nie różnią
niczym od powszechnie stosowanych dokumentów PDF, które odczytujemy
każdego dnia.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na tablecie
Aby odczytywać e-booki na swoim tablecie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. Bluefire
dla EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na czytniku
Czytanie na e-czytniku z ekranem e-ink jest bardzo wygodne i nie męczy
wzroku. Pliki przystosowane do odczytywania na czytnikach to przede
wszystkim EPUB (ten format możesz odczytać m.in. na czytnikach
PocketBook) i MOBI (ten fromat możesz odczytać m.in. na czytnikach Kindle).
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
czytaj
na smartfonie
Aby odczytywać e-booki na swoim smartfonie musisz zainstalować specjalną
aplikację. W zależności od formatu e-booka oraz systemu operacyjnego,
który jest zainstalowany na Twoim urządzeniu może to być np. iBooks dla
EPUBa lub aplikacja Kindle dla formatu MOBI.
Informacje na temat zabezpieczenia e-booka znajdziesz na karcie produktu
w "Szczegółach na temat e-booka". Więcej informacji znajdziesz w dziale
Pomoc.
Czytaj fragment
Pobierz fragment
Pobierz fragment w jednym z dostępnych formatów
LUB
24,99 zł za tytuł
Tytuł dostępny w abonamencie Empik Go już od 24,99 zł / 30 dni
Sprawdź
Słuchaj i czytaj w abonamencie Go Standard już za 24,99 zł / 30 dni. Subskrypcja Go Standard daje możliwość dodania do biblioteki 3 dowolne tytuły w danym okresie rozliczeniowym (30 dni). Wybierasz z ponad 200 tys. audiobooków, ebooków i podcastów.
Zamknij oczy i zobacz - ebook
eBook z gatunku fantasy, science fiction? A może literatura faktu? Faktu, który został zbadany w innym czasie. W czasie dopiero dla Ciebie nadchodzącym.
Skąd wiesz, czy ten tekst nie jest spisany dzięki komuś, kto potrafi zaginać czas i naginać prawa fizyki? Może dzisiejsze wydarzenia już minęły, a Ty dopiero zaczynasz je odkrywać.
Czy na pewno znasz cel swojej wędrówki? Wiesz, jakie są prawdziwe zadania postawione przed Tobą?
Możliwe, że ten eBook rzuci nowe światło na to, o czym dobrze wiesz, ale przestałeś się przejmować. Możliwe, że ktoś, kto przechodził dziś obok Ciebie jest jednym z opisanych bohaterów... ale, czy on sam już o tym wie?”
NICRAM
| Kategoria: | Science Fiction |
| Zabezpieczenie: |
Watermark
|
| ISBN: | 978-83-7859-463-5 |
| Rozmiar pliku: | 2,2 MB |
FRAGMENT KSIĄŻKI
„eBook z gatunku fantasy, science fiction? A może literatura faktu? Faktu, który został zbadany w innym czasie. W czasie dopiero dla Ciebie nadchodzącym.
Skąd wiesz, czy ten tekst nie jest spisany dzięki komuś, kto potrafi zaginać czas i naginać prawa fizyki? Może dzisiejsze wydarzenia
już minęły, a Ty dopiero zaczynasz je odkrywać.
Czy na pewno znasz cel swojej wędrówki? Wiesz, jakie są prawdziwe zadania postawione przed Tobą?
Możliwe, że ten eBook rzuci nowe światło na to, o czym dobrze wiesz, ale przestałeś się przejmować. Możliwe, że ktoś, kto przechodził dziś obok Ciebie jest jednym z opisanych bohaterów... ale, czy on sam już o tym wie?”
NICRAMSpełnienie, to pierwsze uczucie, jakie dotarło do mnie po przekroczeniu bramy. Po przybyciu do miejsca, w którym jestem teraz i, do którego podążałem przez całe życie.
Jednak droga nie była zbyt prosta... choć mogłaby być o wiele łatwiejsza. Szkoda, że ją sobie komplikowałem. Na szczęście okazało się, że nie byłem sam i dane mi było otrzymać dar, który bardziej pasował do powieści fantastycznych, niż do życia zwykłego śmertelnika, w najzwyklejszych czasach.
Większość z nas nie zdaje sobie sprawy z tego, że żyje w jednym z wielu wymiarów. Niestety nie do końca równoległych. W pozostałych nie ma sobowtórów, lecz zupełnie inni ludzie – często wykorzystujący możliwości swojego mózgu o wiele lepiej niż np. mieszkańcy strefy czasowej GMT +01:00. Całą wielowymiarową społeczność łączy ten sam cel i droga, która prowadzi do niego. Czasem jednak trzeba stracić wzrok, żeby najpierw usłyszeć, później zobaczyć to, co dzieje się między wymiarami. A tam dzieje się najwięcej.
To właśnie tam stoczyła się decydująca bitwa o wszystko co jest związane z Życiem, Światłem i Miłością. Nikt o zdrowych zmysłach nie przypuszczał, że tam to się miało stać. Przecież najważniejsze staropisy naszego wymiaru podawały, że między Światłem a Ciemnością jest wielka przepaść, której nie da się pokonać. Nikt też nie przypuszczał, że w Ciemność podąży taka ilość dusz, która zapełni tę otchłań.
Stworzony z nieszczęśników pomost, ułatwi niezliczonym masom wdrapać się po nim, by stanąć u bram Wiecznego Królestwa.
Zanim jednak wielka bitwa stała się zwieńczeniem czasów ostatecznych, na ich początku zaczęły pojawiać się sygnały zapowiadające zmiany, jakich mieliśmy być świadkami. Z czasem sygnały te pojawiały się tak często, że ludzie przestali zwracać na nie uwagę. Informacje o UFO, sektach, nadprzyrodzonych umiejętnościach, czy tajemniczych zniknięciach nie były już sensacją, a nawet ciekawostką w brukowcach.
Obojętność, to nie tylko cecha, ale również jeden z wielu punktów zwrotnych najnowszej historii życia pod każdą postacią. Pozwoliła na łatwiejsze włamywanie się do naszego wymiaru tym, którzy nie powinni tu przebywać. Nawet jeśli dzięki niektórym z nich szybciej poznaliśmy metody leczenia najcięższych chorób, a nasza technologia rozwinęła się nienaturalnie szybko.
Choć sam zawdzięczałem moją nową umiejętność jednemu z nich, myślę, że nie byliśmy jeszcze gotowi. Nie do końca zgadzam się ze zwrotem: „wszystko jest dla ludzi”. Uważam, że do wszystkiego trzeba dojrzeć. Dzięki temu można w pełni wykorzystywać dary i osiągnięcia. Tym bardziej, że wiele z nich ma potężną moc – często autodestrukcyjną.*
– Panie doktorze, co mam teraz zrobić? Czy można to wyleczyć?
– Trzeba rozpocząć kurację, która niestety tylko spowolni postępy choroby. Jest pan jednak już w wieku, w którym rośnie szansa na takie spowolnienie, żeby na starość zachować możliwość swobodnego poruszania się, a nawet czytania.
– Na czym polega kuracja?
– To zwyczajne krople do oczu. Preparat pozwalający naczyniom krwionośnym lepiej odżywiać nerwy wzroku.
Tymi słowami zakończyła się ostatnia wizyta u okulisty, przed rozpoczęciem leczenia i zbliżenia się do wiedzy, która czekała na mnie u kresu jednego z moich ulubionych zmysłów.
Wtedy nie pozostało mi nic innego, jak tylko wsiąść do samochodu, zastanowić się przez chwilę „Co dalej?” i pojechać do domu.
Teraz przypominam sobie wiele szczegółów, wówczas nic nie znaczących. Na przykład facet na przystanku, wpatrujący się we mnie z taką siłą, jakby mnie bardzo dobrze znał. Pamiętam, że jego siwa czupryna przypominała fryzurę Einsteina, a śniada cera i jasnoniebieskie oczy,w połączeniu z nienaganną posturą – modela lub sportowca... Ale to jego ubranie powinno przede wszystkim zwracać uwagę, bo nawet na bardzo wyzwolone modowo czasy było zbyt futurystyczne. Kto jednak w połowie XXI wieku zwracał uwagę na takie szczegóły?(!) Dlatego rzuciłem tylko spojrzenie w jego kierunku i pojechałem dalej, zapominając o „Einsteinie”… jak mi się wtedy wydawało na zawsze.
Droga do domu była tak monotonna, jak następne dni, które mijały na codziennych obowiązkach, przeplatanych próbą rozwiązania zagadki mojego istnienia.
„Dlaczego jestem?”
„Czy jedynym powodem mojego jestestwa jest fakt poczęcia?”
Czułem podświadomie, że mam do wykonania jakieś zadanie, a myśl o tym powodowała lekki dreszcz emocji, co samo w sobie było subtelną podpowiedzią, której wówczas nie potrafiłem odczytać.
Bezsilność w rozwiązywaniu tej zagadki stawała się nie do zniesienia, a samotność w domu potęgowała poczucie mojej porażki. Tylko spacer po mieście i jego gwar pomagał trochę w zwalczaniu przemyśleń. Był tym, czego potrzebowałem w chwilach zwątpienia.
Po kilku dniach dotarło do mnie, że myśli przestały wbijać się do głowy i wreszcie stałem się panem samego siebie.
Uznałem, że moje spacery mają zbawienną moc, więc włączyłem je do głównych punktów każdego dnia. Aż w końcu zostawiłem auto w garażu i zacząłem chodzić również do pracy. Wymagało to wcześniejszego wstawania, ale i tak wówczas nie spałem za dobrze, często budząc się nad ranem. Dziwne było również, że nie pamiętałem żadnego ze snów, a po przebudzeniu czułem graniczne wyczerpanie. Zmęczenie co prawda mijało już po kilku chwilach, ale systematyczność tego zjawiska była przerażająca.
Zastanawiałem się wtedy, co się ze mną dzieje? Czułem, że zaczynam rozpadać się na kawałki. Postanowiłem jednak nie szukać kolejnego lekarza. Poddałem się temu, myśląc: „Co ma być, to będzie”.
Gorzej, że krople do oczu nie dawały oczekiwanych efektów i naprawdę obserwowałem postępującą utratę wzroku. Już nie tylko wydruki z wynikami badań były jedynym tego dowodem. Nawet mój okulista stał się dziwnie poddenerwowany za każdym razem, gdy zaglądał mi w oczy przez soczewki najnowszej zdobyczy inżynierów okulistyki. To był przykry widok, gdy miotając się po gabinecie, szukał w najnowszych biulety– nach medycznych podobnego przypadku. Wiedziałem, że robi wszystko co w jego mocy, ale z każdym dniem okazywałem się coraz bardziej ewenemetem, niż osobą kwalifikującą się do rutynowego leczenia.
Nie pozwalał mi jednak tracić nadziei, choć miałem wrażenie, że bardziej stara się pocieszać siebie niż mnie.
Następna wizyta była odwołana, a dowiedziałem się o tym dopiero przed gabinetem. Okazało się, że czeka na mnie informacja od samego dr. Reko. Zostawił specjalnie dla mnie kopertę z wyjaśnieniem. Dzięki temu poczułem się naprawdę wyjatkowo, na tle innych pacjentów, narzekających w recepcji na brak wcześniejszego poinformowania o odwołanych wizytach.
Ciekawość jest jedną z moich wad… a może zaletą. W każdym razie, szybko znalazłem dobrze oświetlone miejsce i otworzyłem kopertę, żeby sprawdzić powód odwołania wizyty. Pomyślałem, że może moje schorzenie przybiło go za bardzo i zaczyna przede mną uciekać. Z drugiej strony miał facet poczucie humoru, zostawiając ślepnącemu informację zapisaną odręcznie w pośpiechu. Dobrze, że nie było wiele do czytania. Kartka zawierała tylko tekst: „Musiałem wyjechać! Jest szansa!”
I duży rysunek przedstawiający coś na wzór amuletu, składającego się jakby z dwóch słońc, chowających się za horyzontem. Nie wiedziałem za bardzo o co chodzi, ale zapaliło to we mnie mały płomyk ostatniej nadziei.
Skąd wiesz, czy ten tekst nie jest spisany dzięki komuś, kto potrafi zaginać czas i naginać prawa fizyki? Może dzisiejsze wydarzenia
już minęły, a Ty dopiero zaczynasz je odkrywać.
Czy na pewno znasz cel swojej wędrówki? Wiesz, jakie są prawdziwe zadania postawione przed Tobą?
Możliwe, że ten eBook rzuci nowe światło na to, o czym dobrze wiesz, ale przestałeś się przejmować. Możliwe, że ktoś, kto przechodził dziś obok Ciebie jest jednym z opisanych bohaterów... ale, czy on sam już o tym wie?”
NICRAMSpełnienie, to pierwsze uczucie, jakie dotarło do mnie po przekroczeniu bramy. Po przybyciu do miejsca, w którym jestem teraz i, do którego podążałem przez całe życie.
Jednak droga nie była zbyt prosta... choć mogłaby być o wiele łatwiejsza. Szkoda, że ją sobie komplikowałem. Na szczęście okazało się, że nie byłem sam i dane mi było otrzymać dar, który bardziej pasował do powieści fantastycznych, niż do życia zwykłego śmertelnika, w najzwyklejszych czasach.
Większość z nas nie zdaje sobie sprawy z tego, że żyje w jednym z wielu wymiarów. Niestety nie do końca równoległych. W pozostałych nie ma sobowtórów, lecz zupełnie inni ludzie – często wykorzystujący możliwości swojego mózgu o wiele lepiej niż np. mieszkańcy strefy czasowej GMT +01:00. Całą wielowymiarową społeczność łączy ten sam cel i droga, która prowadzi do niego. Czasem jednak trzeba stracić wzrok, żeby najpierw usłyszeć, później zobaczyć to, co dzieje się między wymiarami. A tam dzieje się najwięcej.
To właśnie tam stoczyła się decydująca bitwa o wszystko co jest związane z Życiem, Światłem i Miłością. Nikt o zdrowych zmysłach nie przypuszczał, że tam to się miało stać. Przecież najważniejsze staropisy naszego wymiaru podawały, że między Światłem a Ciemnością jest wielka przepaść, której nie da się pokonać. Nikt też nie przypuszczał, że w Ciemność podąży taka ilość dusz, która zapełni tę otchłań.
Stworzony z nieszczęśników pomost, ułatwi niezliczonym masom wdrapać się po nim, by stanąć u bram Wiecznego Królestwa.
Zanim jednak wielka bitwa stała się zwieńczeniem czasów ostatecznych, na ich początku zaczęły pojawiać się sygnały zapowiadające zmiany, jakich mieliśmy być świadkami. Z czasem sygnały te pojawiały się tak często, że ludzie przestali zwracać na nie uwagę. Informacje o UFO, sektach, nadprzyrodzonych umiejętnościach, czy tajemniczych zniknięciach nie były już sensacją, a nawet ciekawostką w brukowcach.
Obojętność, to nie tylko cecha, ale również jeden z wielu punktów zwrotnych najnowszej historii życia pod każdą postacią. Pozwoliła na łatwiejsze włamywanie się do naszego wymiaru tym, którzy nie powinni tu przebywać. Nawet jeśli dzięki niektórym z nich szybciej poznaliśmy metody leczenia najcięższych chorób, a nasza technologia rozwinęła się nienaturalnie szybko.
Choć sam zawdzięczałem moją nową umiejętność jednemu z nich, myślę, że nie byliśmy jeszcze gotowi. Nie do końca zgadzam się ze zwrotem: „wszystko jest dla ludzi”. Uważam, że do wszystkiego trzeba dojrzeć. Dzięki temu można w pełni wykorzystywać dary i osiągnięcia. Tym bardziej, że wiele z nich ma potężną moc – często autodestrukcyjną.*
– Panie doktorze, co mam teraz zrobić? Czy można to wyleczyć?
– Trzeba rozpocząć kurację, która niestety tylko spowolni postępy choroby. Jest pan jednak już w wieku, w którym rośnie szansa na takie spowolnienie, żeby na starość zachować możliwość swobodnego poruszania się, a nawet czytania.
– Na czym polega kuracja?
– To zwyczajne krople do oczu. Preparat pozwalający naczyniom krwionośnym lepiej odżywiać nerwy wzroku.
Tymi słowami zakończyła się ostatnia wizyta u okulisty, przed rozpoczęciem leczenia i zbliżenia się do wiedzy, która czekała na mnie u kresu jednego z moich ulubionych zmysłów.
Wtedy nie pozostało mi nic innego, jak tylko wsiąść do samochodu, zastanowić się przez chwilę „Co dalej?” i pojechać do domu.
Teraz przypominam sobie wiele szczegółów, wówczas nic nie znaczących. Na przykład facet na przystanku, wpatrujący się we mnie z taką siłą, jakby mnie bardzo dobrze znał. Pamiętam, że jego siwa czupryna przypominała fryzurę Einsteina, a śniada cera i jasnoniebieskie oczy,w połączeniu z nienaganną posturą – modela lub sportowca... Ale to jego ubranie powinno przede wszystkim zwracać uwagę, bo nawet na bardzo wyzwolone modowo czasy było zbyt futurystyczne. Kto jednak w połowie XXI wieku zwracał uwagę na takie szczegóły?(!) Dlatego rzuciłem tylko spojrzenie w jego kierunku i pojechałem dalej, zapominając o „Einsteinie”… jak mi się wtedy wydawało na zawsze.
Droga do domu była tak monotonna, jak następne dni, które mijały na codziennych obowiązkach, przeplatanych próbą rozwiązania zagadki mojego istnienia.
„Dlaczego jestem?”
„Czy jedynym powodem mojego jestestwa jest fakt poczęcia?”
Czułem podświadomie, że mam do wykonania jakieś zadanie, a myśl o tym powodowała lekki dreszcz emocji, co samo w sobie było subtelną podpowiedzią, której wówczas nie potrafiłem odczytać.
Bezsilność w rozwiązywaniu tej zagadki stawała się nie do zniesienia, a samotność w domu potęgowała poczucie mojej porażki. Tylko spacer po mieście i jego gwar pomagał trochę w zwalczaniu przemyśleń. Był tym, czego potrzebowałem w chwilach zwątpienia.
Po kilku dniach dotarło do mnie, że myśli przestały wbijać się do głowy i wreszcie stałem się panem samego siebie.
Uznałem, że moje spacery mają zbawienną moc, więc włączyłem je do głównych punktów każdego dnia. Aż w końcu zostawiłem auto w garażu i zacząłem chodzić również do pracy. Wymagało to wcześniejszego wstawania, ale i tak wówczas nie spałem za dobrze, często budząc się nad ranem. Dziwne było również, że nie pamiętałem żadnego ze snów, a po przebudzeniu czułem graniczne wyczerpanie. Zmęczenie co prawda mijało już po kilku chwilach, ale systematyczność tego zjawiska była przerażająca.
Zastanawiałem się wtedy, co się ze mną dzieje? Czułem, że zaczynam rozpadać się na kawałki. Postanowiłem jednak nie szukać kolejnego lekarza. Poddałem się temu, myśląc: „Co ma być, to będzie”.
Gorzej, że krople do oczu nie dawały oczekiwanych efektów i naprawdę obserwowałem postępującą utratę wzroku. Już nie tylko wydruki z wynikami badań były jedynym tego dowodem. Nawet mój okulista stał się dziwnie poddenerwowany za każdym razem, gdy zaglądał mi w oczy przez soczewki najnowszej zdobyczy inżynierów okulistyki. To był przykry widok, gdy miotając się po gabinecie, szukał w najnowszych biulety– nach medycznych podobnego przypadku. Wiedziałem, że robi wszystko co w jego mocy, ale z każdym dniem okazywałem się coraz bardziej ewenemetem, niż osobą kwalifikującą się do rutynowego leczenia.
Nie pozwalał mi jednak tracić nadziei, choć miałem wrażenie, że bardziej stara się pocieszać siebie niż mnie.
Następna wizyta była odwołana, a dowiedziałem się o tym dopiero przed gabinetem. Okazało się, że czeka na mnie informacja od samego dr. Reko. Zostawił specjalnie dla mnie kopertę z wyjaśnieniem. Dzięki temu poczułem się naprawdę wyjatkowo, na tle innych pacjentów, narzekających w recepcji na brak wcześniejszego poinformowania o odwołanych wizytach.
Ciekawość jest jedną z moich wad… a może zaletą. W każdym razie, szybko znalazłem dobrze oświetlone miejsce i otworzyłem kopertę, żeby sprawdzić powód odwołania wizyty. Pomyślałem, że może moje schorzenie przybiło go za bardzo i zaczyna przede mną uciekać. Z drugiej strony miał facet poczucie humoru, zostawiając ślepnącemu informację zapisaną odręcznie w pośpiechu. Dobrze, że nie było wiele do czytania. Kartka zawierała tylko tekst: „Musiałem wyjechać! Jest szansa!”
I duży rysunek przedstawiający coś na wzór amuletu, składającego się jakby z dwóch słońc, chowających się za horyzontem. Nie wiedziałem za bardzo o co chodzi, ale zapaliło to we mnie mały płomyk ostatniej nadziei.
więcej..
