Zapisane w kościach - ebook

Rozdział 1

W odpowiedniej temperaturze pali się wszystko. Drewno. Ubranie.

Ludzie.

W temperaturze dwustu pięćdziesięciu stopni Celsjusza zapala się ciało. Skóra czernieje i pęka. Tłuszcz podskórny zaczyna topić się jak słonina na gorącej patelni. Podsycany nim płomień trawi tkankę miękką. Najpierw zajmują się ręce i nogi, które działają jak podpałka dla masywniejszego tułowia. Kurczą się ścięgna i włókna mięśniowe, i kończyny, już płonąc, poruszają się w obscenicznej parodii życia. Jako ostatnie ulegają organy wewnętrzne. Tkwią w kokonie wilgoci, dlatego często pozostają nienaruszone, nawet jeśli pozostałe tkanki miękkie ulegną całkowitemu zwęgleniu.

Ale kość to zupełnie inna sprawa, inna materia, dosłownie i w przenośni. Kość opiera się wszystkiemu, z wyjątkiem najgorętszego ognia. I nawet jeśli wypali się z niej cały węgiel, nawet jeśli jest już martwa i bez życia niczym pumeks, wciąż zachowuje swój pierwotny kształt. Ale jest wtedy jedynie wątłym duchem samej siebie sprzed spalenia, cieniem, który łatwo kruszy się i rozpada, ostatnim bastionem spopielałego życia. Proces ten, z bardzo nielicznymi wyjątkami, przebiega zwykle według tego samego schematu.

Zwykle, lecz nie zawsze.

Spokój starej chaty zakłóca odgłos kroków. Butwiejące drzwi otwierają się, nie zważając na protest zardzewiałych zawiasów. Do pokoju wpada światło dnia – wpada i przygasa, gdy w progu wyrasta cień mężczyzny. Mężczyzna pochyla głowę, żeby zajrzeć do środka. Towarzyszący mu stary pies waha się, bo instynkt ostrzegł go już przed tym, co czai się w mroku. Waha się i mężczyzna, tak jakby nie chciał przekroczyć progu. Kiedy pies rusza przed siebie, przywołuje go dwoma słowami:

– Do nogi.

Pies posłusznie zawraca, zerkając na niego nerwowo oczami zmętniałymi od katarakty. Wyczuwa nie tylko bijący ze środka zapach, ale i niepokój swojego pana.

– Zostań.

Zdenerwowane zwierzę patrzy, jak mężczyzna wchodzi do opuszczonej chaty. Otacza go mdły zapach wilgoci – wilgoci i czegoś jeszcze. Powoli, niemal niechętnie mężczyzna zbliża się do niskich drzwi na końcu pokoju. Drzwi są zamknięte. Mężczyzna wyciąga rękę, żeby je otworzyć, i znowu się waha. Pies wydaje cichy skowyt. Jego pan tego nie słyszy. Otwiera drzwi ostrożnie, jakby bał się tego, co za nimi zobaczy.

Ale początkowo nie widzi nic. Pokój tonie w półmroku, bo światło wpada tam tylko przez małe okno z pękniętą szybą, spowite pajęczyną, od dziesięcioleci niemyte i pokryte grubą warstwą brudu. W świetle, które się przez nie sączy, pokój chroni swoją tajemnicę kilka chwil dłużej. Gdy oczy przywykają do ciemności, mężczyzna dostrzega coraz więcej szczegółów.

I widzi to, co leży pośrodku pokoju.

Wciąga powietrze tak gwałtownie, jakby ktoś uderzył go pięścią w brzuch, i odruchowo robi krok do tyłu.

– Jezu Chryste.

Te dwa ciche słowa brzmią nienaturalnie głośno w stężałej ciszy pokoju. Mężczyzna blednie. Rozgląda się, jakby bał się, że zaraz zobaczy tam kogoś jeszcze. Ale nie, jest sam.

Wychodzi tyłem, niechętnie, jakby nie mógł oderwać wzroku od tego, co leży na podłodze. Odwraca się dopiero wtedy, gdy skrzypiące drzwi znowu zasłaniają widok.

Wychodzi z chaty niepewnym krokiem. Pies wita go, lecz on nie zwraca na niego uwagi: szpera w kieszeni i wyjmuje paczkę papierosów. Trzęsą mu się ręce i dopiero za trzecim razem udaje mu się zapalić zapalniczkę. Zaciąga się głęboko dymem; żar szybko pochłania papier i dociera do filtra. Ale gdy dociera, mężczyzna jest już spokojny.

Rzuca niedopałek na trawę, rozdeptuje go i podnosi. Chowa go do kieszeni, bierze głęboki oddech i idzie zatelefonować.

Zadzwonili, kiedy jechałem na lotnisko w Glasgow. Był paskudny lutowy dzień, zimny, wietrzny, z przygnębiającą mżawką i szarym, posępnym niebem. Wschodnie wybrzeże atakowały sztormy i chociaż nie dotarły jeszcze w głąb wyspy, sytuacja nie wyglądała zbyt obiecująco.

Miałem tylko nadzieję, że do najgorszego dojdzie już po tym, jak złapię samolot. Wracałem do Londynu. Przez cały tydzień najpierw wydobywaliśmy, a potem badaliśmy zwłoki w Grampian Highlands w północno-wschodniej Szkocji. Niewdzięczne zadanie. Krystaliczny mróz zmienił góry i wrzosowiska w stal, lodowato zimną, lecz piękną. Było to już drugie ciało, które badałem tam w ciągu kilku ostatnich miesięcy. To było okaleczone i należało do młodej kobiety, której jak dotąd nie zidentyfikowano. Ci z prasy niczego jeszcze nie zwęszyli, ale członkowie ekipy śledczej nie mieli wątpliwości, że obydwa morderstwa są dziełem tego samego człowieka. Kogoś, kto zabije znowu, jeśli się go nie złapie, a w tej chwili raczej się na to nie zanosiło. Co gorsza, byłem przekonany, że okaleczeń dokonano post mortem, chociaż ze względu na stan rozkładu zwłok nie mogłem mieć całkowitej pewności.

Tak więc w sumie była to wyczerpująca podróż i nie mogłem się już doczekać powrotu do domu. Od półtora roku mieszkałem w Londynie i pracowałem na uniwersytecie, na wydziale kryminalistyki. Był to angaż tymczasowy, który dawał mi dostęp do wszystkich laboratoriów, do chwili aż znajdę coś bardziej na stałe, ale w ciągu kilku ostatnich tygodni więcej czasu spędziłem w terenie niż w gabinecie. Obiecałem Jenny, że po Grampian Highlands będziemy spędzać razem więcej czasu. Obiecałem nie pierwszy raz, ale tym razem zamierzałem dotrzymać słowa.

Kiedy zadzwonił telefon, pomyślałem, że to pewnie ona, że chce sprawdzić, czy już wracam.

Ale na wyświetlaczu zobaczyłem numer, którego nie znałem, a w uchu zabrzmiał mi stanowczy, burkliwy głos.

– Przepraszam, że przeszkadzam, doktorze. Nadinspektor Graham Wallace z komendy głównej w Inverness. Może mi pan poświęcić kilka minut?

Mówił tonem człowieka nawykłego do posłuchu, z ostrym akcentem bardziej typowym dla mieszkańca czynszówki w Glasgow niż dla kogoś z Inverness. Spojrzałem w zalane deszczem okno taksówki. Byliśmy prawie na lotnisku.

– Ale tylko kilka. Zaraz mam samolot.

– Wiem. Przed chwilą rozmawiałem z Allanem Campbellem z Grampian. Powiedział mi, że już skończyliście. Cieszę się, że pana złapałem.

Campbell, starszy śledczy, który pomagał mi przy ekshumacji, był porządnym człowiekiem i dobrym policjantem, i trudno mu było oddzielić życie osobiste od pracy zawodowej. Dobrze to rozumiałem.

Zerknąłem na taksówkarza. Nie chciałem, żeby ktoś mnie podsłuchał.

– Co mogę dla pana zrobić, inspektorze?

– Może wyświadczyć mi pan przysługę. – Wallace mówił krótkimi, urywanymi słowami, jakby każde z nich kosztowało go więcej, niż chciał zapłacić. – Pewnie słyszał pan o tej katastrofie.

Słyszałem. Przed wyjściem z hotelu obejrzałem dziennik, w którym podano, że ekspres dowożący do pracy mieszkańców zachodniego wybrzeża wpadł na stojącą na torach ciężarówkę i się wykoleił. Zmiażdżone wagony, zmiażdżona ciężarówka – wyglądało to fatalnie. Liczby ofiar jeszcze nie ustalono.

– Wysłaliśmy wszystkich, których mieliśmy – ciągnął Wallace – ale wciąż panuje tam chaos. Możliwe, że ciężarówkę zostawiono na torach celowo, dlatego cały teren traktujemy jak miejsce przestępstwa. Ściągamy ludzi, skąd tylko się da, ale zaczyna nam ich brakować.

Wiedziałem, do czego zmierza. Według dziennika niektóre wagony stanęły w ogniu i zanosiło się, że priorytetem będzie identyfikacja ofiar – priorytetem i prawdziwym koszmarem. Ale zanim rozpocznie się proces identyfikacji, trzeba wydobyć ciała, a z tego, co widziałem, jeszcze się do tego nie zabrano.

– Zrobię, co będę mógł. Ale nie bardzo wiem, jak mógłbym w tej chwili pomóc.

– Nie dzwonię w sprawie katastrofy – odparł niecierpliwie Wallace. – Dostaliśmy meldunek, że ktoś zginął w pożarze na Western Isles, na Runie. To taka mała wyspa na Hebrydach Zewnętrznych.

Nigdy nie słyszałem o Runie, ale nie było w tym nic dziwnego. O Hebrydach Zewnętrznych wiedziałem tylko tyle, że to najdalej wysunięty na północ zakątek Wielkiej Brytanii, że leży kilometry na północny zachód od wybrzeża Szkocji.

– Podejrzewacie, że coś jest nie tak? – spytałem.

– Nie, nic na to nie wskazuje. Może to samobójstwo, a może jakiś pijak albo włóczęga, który zasnął za blisko ogniska. Spacerowicz z psem znalazł go w opuszczonej chacie. Ten spacerowicz to emerytowany policjant, mieszka tam teraz. Pracowałem z nim. Kiedyś był dobrym detektywem.

„Kiedyś” – zastanawiałem się, czy Wallace powiedział to celowo.

– Mówił coś jeszcze? Ten detektyw.

Wallace jakby się zawahał.

– Tylko tyle, że zwłoki są niemal doszczętnie spalone. Ale nie chcę odrywać ludzi od pracy przy katastrofie, chyba że naprawdę będę musiał. Dziś wieczorem płynie tam promem dwóch policjantów ze Stornoway. Chciałbym, żeby zabrał się pan z nimi, obejrzał zwłoki i zdecydował, czy to coś pilnego i czy mam wysłać tam ekipę, czy nie. Zanim spanikuję i puszczę machinę w ruch, chciałbym zasięgnąć opinii eksperta, a Campbell mówi, że jest pan w tym cholernie dobry.

Pochlebstwo i szorstka bezpośredniość – nie wypadło to najlepiej. No i zawahał się, kiedy spytałem go o zwłoki, dlatego wyczułem, że czegoś mi nie powiedział. Ale z drugiej strony, gdyby uznał, że jest w tym coś podejrzanego, wysłałby tam ludzi bez względu na katastrofę.

Dojeżdżaliśmy na lotnisko. Miałem wszelkie powody, żeby odmówić. Właśnie skończyłem bardzo duże śledztwo, a ta sprawa wyglądała na prozaiczną, na tragedię z rodzaju tych, które nigdy nie trafiają do gazet. Musiałbym zawiadomić Jenny, że jednak nie wrócę. Zważywszy, jak wiele czasu spędzałem ostatnio poza domem, wątpiłem, żeby dobrze to przyjęła.

Wallace musiał wyczuć moją niechęć.

– To zajmie panu najwyżej parę dni, razem z dojazdem – powiedział. – Widzi pan, ta sprawa jest trochę… dziwna.

– Mówił pan, że nie jest.

– Mówiłem, że nie jest podejrzana. A przynajmniej nie ma powodów, żeby tak sądzić. Niech pan posłucha. Nie chcę za dużo gadać i wolałbym, żeby rzucił na to okiem fachowiec, taki jak pan.

Nie znoszę, kiedy ktoś próbuje mną manipulować. Chociaż nie mogłem zaprzeczyć, że mnie to zaciekawiło.

– Nie nalegałbym, gdybyśmy nie byli zarżnięci – dodał Wallace, dokręcając śrubę.

Za zalaną deszczem szybą mignęła tablica informacyjna. Dojeżdżałem na lotnisko.

– Oddzwonię – powiedziałem. – Za pięć minut.

Nie spodobało mu się to, ale cóż. Rozłączyłem się, posiedziałem przez chwilę, zagryzając wargę, wreszcie wybrałem numer, który znałem na pamięć.

I usłyszałem jej głos. Uśmiechnąłem się, chociaż wiedziałem, że rozmowa nie będzie miła.

– David! Właśnie wychodzę do pracy. Gdzie jesteś?

– W drodze na lotnisko.

Roześmiała się.

– Dzięki Bogu. Myślałam już, że dzisiaj nie wracasz.

Ścisnęło mnie w dołku.

– Właśnie dlatego dzwonię, Jenny. Poproszono mnie, żebym gdzieś pojechał…

– Ach tak.

– Tylko na parę dni. Na Hebrydy. Nie mają nikogo innego. – Nie powiedziałem jej o katastrofie, bo wyglądałoby to tak, jakbym próbował się usprawiedliwiać.

Zapadła cisza. Nie znosiłem chwili, kiedy przestawała mieć roześmiany głos.

– I co im odpowiedziałeś?

– Że oddzwonię. Najpierw chciałem porozmawiać z tobą.

– Po co? Obydwoje wiemy, że już podjąłeś decyzję.

Nie chciałem, żeby rozmowa przerodziła się w kłótnię. Zerknąłem na taksówkarza.

– Jenny, posłuchaj…

– Czy to znaczy, że jednak nie?

Zawahałem się.

– Tak myślałam.

– Jenny…

– Muszę iść. Spóźnię się do pracy.

Odłożyła słuchawkę. Westchnąłem. Nie tego spodziewałem się po tym poranku. No to zadzwoń jeszcze raz i powiedz jej, że nie jedziesz! Palec zawisł nad telefonem.

– Niech się pan nie martwi, panie kolego – rzucił przez ramię taksiarz. – Moja stara też załazi mi za skórę. Jakoś to przeboleje, nie?

Mruknąłem coś wymijająco. W oddali zobaczyłem startujący samolot. Gdy wybierałem numer, taksówkarz włączył prawy migacz. Wallace odebrał po pierwszym sygnale.

– Jak się tam dostać? – spytałem.Rozdział 2

Większość dnia spędzam ze zmarłymi. Czasem ze zmarłymi, którzy nie żyją od bardzo dawna. Jestem antropologiem sądowym. Antropologia sądowa to dziedzina nauki i smutna rzeczywistość, której większość ludzi starannie unika. Do czasu. Ja też unikałem. Kiedyś. Po tym jak moja żona i córka zginęły w wypadku samochodowym, praca w terenie przypominała mi codziennie to, co straciłem. Przypominała zbyt boleśnie, dlatego zostałem lekarzem, woląc zajmować się żywymi niż zmarłymi.

Ale wydarzenia, do jakich doszło półtora roku temu, zmusiły mnie do powrotu do profesji. Mojego powołania, jak kto woli. To po części patologia, po części archeologia – to, co robię, wykracza poza jedno i drugie. Bo nawet wtedy, kiedy biologia człowieka przestaje działać, kiedy z tego, co było życiem, zostaje jedynie zepsucie, zgnilizna i stare suche kości, nawet wtedy zmarły może być ważnym świadkiem. Może opowiedzieć swoją historię pod warunkiem, że umie się ją zinterpretować. Ja umiem.

Umiem skłonić zmarłych do zwierzeń.

Wallace musiał wiedzieć, że nie odmówię. Czekał już na mnie bilet na samolot do Lewis na głównej wyspie Hebrydów Zewnętrznych. Ze względu na złą pogodę lot był opóźniony blisko godzinę, siedziałem więc w poczekalni, próbując nie patrzeć i nie słuchać, jak wywołują pasażerów na samolot do Londynu, jak kończą odprawę i jak numer lotu znika w końcu z tablicy.

W samolocie koszmarnie trzęsło i jedynym zadośćuczynieniem było to, że podróż trwała krótko. Zanim złapałem taksówkę z lotniska do portu w Stornoway, ponurego miasteczka, zależnego głównie od przemysłu rybołówczego, zrobił się wieczór. Na nabrzeżu, gdzie mnie wyrzucono, zamglonym i zimnym, cuchnęło ropą i rybami, jak to w porcie. Myślałem, że popłynę wielkim promem samochodowym, takim, który będzie wyrzucał kominem dym w szare deszczowe niebo, tymczasem krypa, przed którą stanąłem, wyglądała jak mały kuter rybacki, a już na pewno nie jak łódź do przewozu pasażerów. Gdyby nie rzucający się w oczy policyjny range rover, zajmujący większość pokładu, nigdy bym nie zgadł, że dobrze trafiłem.

Na prom prowadził mocno rozkołysany trap i już na sam jego widok dostałem mdłości. Na betonowym nabrzeżu u stóp trapu stał umundurowany policjant, sierżant z rękami w kieszeniach. Policzki i nos miał czerwone od pękniętych naczynek. Ja walczyłem z torbą podróżną, a on przyglądał mi się złowieszczo znad przyprószonych siwizną wąsów.

– Doktor Hunter? – burknął. – Sierżant Fraser. – Bez imienia, wciąż z rękami w kieszeniach. Mówił z wyraźnym nosowym akcentem, bardzo różniącym się od szkockich akcentów, które znałem. – Czekaliśmy na pana.

Z tymi słowami wszedł na trap, zostawiając mnie sam na sam z ciężkim bagażem. Zarzuciłem na ramię torbę i aluminiową walizeczkę na pasku i ruszyłem za nim. Mokry i śliski trap nieustannie podnosił się, kołysał i opadał. Z trudem utrzymywałem równowagę, próbując dostosować krok do jego nieprzewidywalnych ruchów. Nagle ktoś wyszedł mi na spotkanie. Młody policjant w mundurze posterunkowego z uśmiechem wziął ode mnie walizeczkę.

– Pan pozwoli.

Nie zaprotestowałem. Policjant podszedł do przymocowanego do pokładu range rovera i włożył walizeczkę do bagażnika.

– Co pan tam ma? – spytał wesoło. – Zwłoki?

Zdjąłem z ramienia torbę.

– Nie jest ciężka, tak się tylko wydaje. Dzięki.

– Nie ma sprawy. – Najwyżej dwadzieścia lat, szczera, przyjacielska twarz, mundur, który wyglądał porządnie nawet w deszczu. – Posterunkowy McKinney, ale proszę mi mówić Duncan.

– David Hunter.

Entuzjastycznie uścisnął mi rękę, jakby chciał zrekompensować mi brak entuzjazmu Frasera.

– A więc to pan jest tym lekarzem sądowym?

– Obawiam się, że tak.

– Świetnie! To znaczy, nie, ale… No, wie pan. Lepiej zejdźmy z tego deszczu.

Kabina pasażerska mieściła się pod sterówką. Za przeszkloną ścianą Fraser rozmawiał z ożywieniem z brodatym mężczyzną w sztormiaku. Stojący tuż za brodaczem wysoki nastolatek z twarzą pocętkowaną trądzikiem ponuro patrzył, jak Fraser dźga palcem powietrze.

– …czekaliśmy i czekaliśmy, a teraz mówisz, że zaraz?

Brodacz spojrzał na niego beznamiętnie.

– Brakuje pasażerki. Bez niej nie odbijemy.

Fraser poczerwieniał jeszcze bardziej.

– Myślisz, że to jakaś wycieczka? Jesteśmy spóźnieni, więc lepiej wciągnij ten cholerny trap.

Mężczyzna popatrzył na niego znad czarnej brody, która nadawała mu wygląd dzikiego zwierzęcia.

– To moja łódź i to ja ustalam rozkład kursów. Chcesz wciągnąć trap, to wciągnij go sobie sam.

Chcąc zaznaczyć swój autorytet, Fraser spiął się jak do walki, gdy usłyszeliśmy jakiś stukot. Po trapie biegła młoda drobna kobieta, uginając się pod ciężarem torby. Była w jaskrawoczerwonej kurtce, dwa razy na nią za dużej, i w naciągniętej na uszy grubej wełnianej czapce. Rudoblond włosy i szpiczasty podbródek nadawały jej wygląd elfa.

– Witam panów – wysapała. – Czy ktoś mi pomoże?

Duncan zrobił krok do przodu, ale brodacz go uprzedził. Uśmiechnął się do nowej pasażerki i błysnąwszy w mroku białymi zębami, bez wysiłku dźwignął jej torbę.

– Najwyższa pora, Maggie. Mieliśmy już odbijać, bez ciebie.

– Dobrze, że zdążyłam, babcia by mnie zabiła. – Maggie wzięła się pod boki i spojrzała na nich, z trudem łapiąc oddech. – Cześć, Kevin, co słychać? Tato nie każe ci za ciężko pracować?

Nastolatek zaczerwienił się i spuścił wzrok.

– Cześć – szepnął.

– Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają. Masz już osiemnaście lat, tata powinien dać ci podwyżkę.

Spojrzała na range rovera i w jej oczach zabłysły iskierki zainteresowania.

– Co się dzieje? – spytała. – Coś, o czym nie wiem?

Brodacz wskazał nas ruchem głowy.

– Ich spytaj. Nam nic nie chcą powiedzieć.

Maggie zerknęła w naszą stronę, zobaczyła Frasera i przestała się uśmiechać. Po chwili pozbierała się i znowu się uśmiechnęła, tym razem jakby zadziornie.

– Witam, sierżancie. Cóż za niespodzianka. Co pana tu sprowadza?

– Sprawy służbowe – odparł krótko Fraser i się odwrócił. Nie wiedziałem, kim jest Maggie, ale na pewno nie ucieszył się na jej widok.

Ostatnia pasażerka była już na pokładzie, więc kapitan i jego syn zajęli się łodzią. Zajęczał silnik, trap wpełzł na pokład, zadygotał drewniany kadłub, zagrzechotał łańcuch kotwicy. Maggie zerknęła ciekawie przez ramię i weszła do sterówki.

A potem zadudnił silnik, łódź odbiła od brzegu i wypłynęliśmy z portu.

Morze było wzburzone, dlatego zamiast dwóch godzin płynęliśmy prawie trzy. Niebo, i tak już posępnie szare, poszarzało jeszcze bardziej, gdy za ścianą deszczowej mgły dostrzegłem zarys wyspy. Nie powiem, żeby widok ten mnie zmartwił, wprost przeciwnie. Gdy tylko wyszliśmy z portu, Atlantyk udowodnił nam, że zasługuje na swoją reputację. Wyglądał jak szara, wściekle wzburzona równina, jak bezkresna pustynia pokryta falami, z furią atakującymi dziób łodzi. Ilekroć uderzały, łódź stawała dęba, a potem gwałtownie opadała w dół tylko po to, żeby po chwili znowu zadrzeć pysk.

Jedynym schronieniem była ciasna kabina, lecz spaliny i niemiłosierne gorąco to kiepska kombinacja. Przez większość czasu Fraser i Duncan ponuro milczeli. Próbowałem wyciągnąć z Frasera coś na temat tych zwłok, ale najwyraźniej wiedział niewiele więcej ode mnie.

– Cmentarna robota – mruknął ze spoconym czołem. – Pewnie jakiś pijak zasnął za blisko ognia.

– Wallace mówił, że znalazł go miejscowy detektyw. Tak?

– Tak, Andrew Brody – wtrącił Duncan. – Jest już na emeryturze. Mój tata kiedyś z nim pracował, ale potem przeprowadziliśmy się do Stornoway. Tata mówił, że był dobrym policjantem.

– Ano był – dodał Fraser. – Rozpytywałem o niego. To samotnik. Nie lubił z nikim współpracować. Rzuciła go żona, uciekła mu córka, to się i załamał. Dlatego przenieśli go na emeryturę.

Duncan wyglądał na zażenowanego.

– Tata mówił, że przeżył stres, że to dlatego.

Fraser lekceważąco machnął ręką.

– Co to za różnica. Oby tylko pamiętał, że nie jest już inspektorem. – Sierżant zesztywniał, bo łódź nagle zadygotała, wspinając się na kolejną falę. – Chryste, żeby trafić na takie zadupie…

Siedziałem tam, zastanawiając się, co ja właściwie robię na tym przeklętym Atlantyku. Przecież mogłem być teraz w drodze do domu, do Jenny. Coraz częściej się ostatnio kłóciliśmy, i zawsze o to samo: o moją pracę. Wiedziałem, że wyjazd na Runę na pewno nie polepszy sytuacji, i nie mając nic do roboty, gryzłem się tym, czy podjąłem dobrą decyzję, i zastanawiałem się, jak jej to zrekompensować.

Po godzinie rozmyślania zostawiłem ich i wyszedłem na pokład. Natychmiast smagnął mnie wiatr i z ulgą poczułem na twarzy drobiny morskiej piany. Runa była niewyraźnym, niedostrzegalnie powiększającym się kształtem wyrastającym z morza. Patrząc na nią, poczułem znajomy ucisk w brzuchu, trochę ze zdenerwowania, trochę z nerwowego wyczekiwania.

Nie wiedziałem, co mnie tam czeka, ale miałem nadzieję, że się nie rozczaruję.

Kątem oka dostrzegłem coś czerwonego: niepewnym krokiem szła ku mnie młoda kobieta w przydużej kurtce. Pokład przechylił się nagle i musiałem ją podtrzymać.

– Dzięki. – Posłała mi łobuzerski uśmiech i stanęła przy relingu. – Ostro huśta. Iain mówi, że będzie niezła zabawa z cumowaniem.

Mówiła z akcentem podobnym do akcentu Frasera, może bardziej śpiewnym.

– Iain?

– Iain Kinross, kapitan. Miejscowy, mój sąsiad z Runy.

– Mieszka pani na Runie?

– Już nie. Moja rodzina przeprowadziła się do Stornoway, cała z wyjątkiem babci. Odwiedzamy ją na zmianę. A więc przyjechał pan tu z nimi, z policją?

Zadała to pytanie tak niewinnie, że omal jej nie zaufałem.

– Mniej więcej.

– Aha, to znaczy, że nie jest pan policjantem, tak?

Pokręciłem głową.

Uśmiechnęła się szeroko.

– Tak myślałam. Iain słyszał, jak tamci zwracali się do pana „panie doktorze”. Mamy na wyspie rannych czy co?

– Nic o tym nie wiem.

Tą odpowiedzią jeszcze bardziej zaostrzyłem jej ciekawość.

– A więc co tu robi lekarz, w dodatku z policjantami?

– Proszę zapytać sierżanta Frasera.

Skrzywiła się.

– Tak, na pewno go spytam.

– Znacie się?

– Powiedzmy. – Nie rozwinęła tematu.

– Co pani porabia w Stornoway?

– Och, jestem… pisarką. Piszę powieść. Tak przy okazji: Maggie Cassidy.

– David. David Hunter.

Zapisała tę informację i skatalogowała, tak to przynajmniej wyglądało. Milczeliśmy przez chwilę, patrząc, jak wyspa wynurza się stopniowo z mroku; widać już było strome szare klify zwieńczone monotonną zielenią. Przed klifami strzelała w niebo wysoka czarna iglica, naturalna kamienna wieża.

– Już prawie jesteśmy – powiedziała Maggie. – Port jest zaraz za Stac Ross, za tym czarnym czymś. Podobno to trzecia pod względem wysokości skała w Szkocji. Cała Runa. Słynie tylko z tego, że jest w czymś trzecia. – Odepchnęła się od relingu. – Miło mi było pana poznać, Davidzie. Może się jeszcze spotkamy.

Przeszła przez pokład i dołączyła do Kinrossa i jego syna w sterówce. Zauważyłem, że szła teraz krokiem o wiele pewniejszym niż przedtem.

Spojrzałem na wyspę. Za czarną iglicą Stac Ross skalny klif opadał w stronę małego portu. Mimo słabego światła dostrzegłem rozrzucone wokół niego domy, małą zamieszkaną przez ludzi oazę na wzburzonym oceanie.

Głośno zagwizdał gwizdek, zagłuszając i wiatr, i dudnienie silnika. Spojrzałem na sterówkę: Kinross gniewnie wymachiwał rękami, dawał mi jakieś znaki.

– Do środka! Niech pan wejdzie do środka!

Nie musiał powtarzać mi tego dwa razy. Morze, uwięzione w kanale między wysokimi klifami, było jeszcze bardziej wzburzone i ciskało łodzią na wszystkie strony. Fale zderzały się ze sobą i zamiast huśtać jak dotąd, rzucały nami spiralnym, przyprawiającym o mdłości ruchem i obryzgiwały pokład pianą.

Przytrzymując się relingu, wróciłem do przegrzanej kabiny i razem z pobladłym Fraserem i Duncanem czekałem, aż rozdygotana łódź wejdzie do portu. Przez okno widziałem, jak grzywacze roztrzaskują się o betonowe molo, wzbijając w niebo białe fontanny. Próbowaliśmy dobić trzy razy, wreszcie kapitan dał całą wstecz i łódź gwałtownie zawibrowała. Przycumowaliśmy.

Z trudem szedłem po wciąż rozhuśtanym pokładzie. Wiał silny wiatr, przed którym nie mogłem się nigdzie schronić, ale powietrze było cudownie świeże i miało czysty słonawy posmak. Wysoko na niebie krążyły rozkrzyczane mewy, a na nabrzeżu uwijali się ludzie z linami i gumowymi odbojnikami. Mimo skalnych klifów port był całkowicie otwarty na morze i miał tylko jeden falochron, żeby osłabić siłę naporu fal. Nieco dalej cumowało kilka kutrów rybackich, które szarpały się jak psy na smyczy.

Stromego zbocza, opadającego w stronę portu, uczepiło się kilkanaście niskich domów i chat. Za nimi rozciągał się bezdrzewny, zielonobury krajobraz, ponury i smagany przez wiatr. W oddali wznosiła się groźnie góra, której szczyt ginął w niskich chmurach.

Maggie Cassidy zbiegła z pokładu, gdy tylko opuszczono trap. Byłem trochę zaskoczony, że się ze mną nie pożegnała, ale miałem na głowie inne sprawy. Odpalił silnik range rovera. Usiadłem z tyłu, czując na sobie wzrok ludzi, którzy pomagali nam przycumować. Zauważyłem, że Fraser pozwolił Duncanowi prowadzić. Chociaż łódź wciąż się kołysała, policjant wprawnie zjechał na dół niebezpiecznie rozchwianą rampą.

Na nabrzeżu czekał pięćdziesięciokilkuletni mężczyzna o wyrazistych rysach twarzy. Wysoki i potężnie zbudowany miał w sobie coś, co mówiło, że jest policjantem. Bez niczyjej podpowiedzi wiedziałem, że mam przed sobą emerytowanego detektywa inspektora, który znalazł zwłoki.

Fraser opuścił szybę.

– Andrew Brody?

Mężczyzna z potarganymi przez wiatr siwymi włosami krótko kiwnął głową i spojrzał na nas. Miejscowi przyglądali się nam ciekawie.

– Tylko tylu? – spytał Brody z jawną dezaprobatą w głosie.

– Na razie wystarczy – odparł sztywno Fraser.

– A ci z dochodzeniówki? Kiedy przyjadą?

– Jeszcze nie wiadomo, czy w ogóle przyjadą – odparował Fraser, któremu wyraźnie nie podobała się postawa byłego inspektora. – Na razie nie ma decyzji.

Brody zacisnął usta. Na emeryturze czy nie, nie lubił, kiedy przygadywał mu zwykły sierżant.

– A ci ze Stornoway? Przecież muszą przyjechać, tak czy inaczej.

– Przyjadą, kiedy doktor Hunter obejrzy zwłoki. Jest specjalistą od… Jest lekarzem sądowym.

Brody nie zwracał na mnie uwagi – do tej pory. Teraz spojrzał na mnie z większym zainteresowaniem. Oczy miał bystre, inteligentne, i przez chwilę czułem, jak prześwietla mnie i ocenia.

– Już wieczór – powiedział, spoglądając na niebo. – To tylko kwadrans jazdy stąd, ale zanim dotrzemy na miejsce, będzie ciemno. Może pojedzie pan ze mną? Po drodze wprowadzę pana w sprawę.

– Pan doktor na pewno widział już spalone zwłoki – obruszył się Fraser. – I to niejedne.

Brody przyglądał mu się przez chwilę, jakby właśnie przypomniał sobie, że nie jest już inspektorem. Potem przeniósł wzrok na mnie.

– Ale nie takie – odparł.

Jego samochód, nowe volvo kombi, parkował na nabrzeżu. W środku było nienagannie czysto. Pachniało odświeżaczem powietrza i – ledwo wyczuwalnie – papierosowym dymem. Na rozłożonym z tyłu kocu leżał stary pies, owczarek szkocki z posiwiałym pyskiem. Gdy Brody wsiadł, podekscytowany pies wstał.

– Połóż się, Bess – powiedział łagodnie inspektor. Pies natychmiast się położył. Brody chciał włączyć ogrzewanie. Spojrzał na deskę rozdzielczą i zmarszczył czoło. – Przepraszam. Mam go od niedawna i nie wiem jeszcze, gdzie co jest.

Wyjechaliśmy z portu. Światła reflektorów policyjnego range rovera we wstecznym lusterku mówiły, że Fraser i Duncan jadą za nami. Tu, na dalekiej północy, dni są krótkie, zwłaszcza o tej porze roku, i zmierzch ustępował już miejsca nocy. Palące się latarnie oświetlały wąską ulicę, która ledwie zasługiwała na tę nazwę. Biegła od nabrzeża przez całe miasteczko; stało przy niej kilka małych sklepów, kilka starych kamiennych domów i kilka bungalowów, nowych i dość prowizorycznych.

Nawet z tego, co zdążyłem zobaczyć, odkąd wyruszyliśmy z portu, było oczywiste, że Runa nie jest zaściankiem, jakiego się spodziewałem. Na poboczu stały ruiny małego, pozbawionego dachu kościoła – albo kirku, jak mówili miejscowi – dowodząc, że religia nie odgrywa już większej roli w życiu mieszkańców wyspy. Ale większość drzwi i okien w mijanych domach robiła wrażenie nowych, jakby niedawno je wymieniono. Była tam i mała, ale nowoczesna szkoła, a napis na nowej dobudówce do drewnianej świetlicy miejskiej kilkadziesiąt metrów dalej dumnie głosił, że mieści się tam przychodnia.

Wymieniono nawet nawierzchnię jezdni. Ulica była bardzo wąska, jednopasmowa, co sto metrów poprzecinana przejściami dla pieszych, ale gładki czarny asfalt nie przyniósłby wstydu najlepszym drogom w Szkocji. Pięła się stromo prawie przez całe miasteczko i wyrównywała dopiero za ostatnimi domami. Na szczycie górującego nad nimi wzgórza stał krzywy wysoki kamień, stercząc z trawy niczym oskarżycielsko wyciągnięty palec.

– To Bodach Runa – powiedział Brody, widząc, że nań patrzę. – Starzec z Runy. Legenda mówi, że pewien starzec wypatrywał stąd syna, który wypłynął w morze. Ale syn nie wrócił, a on stał tam, aż zmienił się w kamień.

– W taką pogodę to całkiem możliwe.

Brody uśmiechnął się, lecz zaraz spoważniał. Bardzo chciał, żebym z nim jechał, ale teraz nie bardzo wiedział, jak zacząć rozmowę. Wyjąłem telefon, żeby sprawdzić wiadomości.

– Tu nie ma zasięgu – ostrzegł. – Jeśli chce pan zadzwonić, musi pan skorzystać albo z telefonu stacjonarnego, albo z policyjnej radiostacji. A podczas silnego sztormu nawet radiostacja nie zawsze działa.

Schowałem telefon. Łudziłem się nadzieją, że Jenny zostawiła mi wiadomość, chociaż wiedziałem, że nie zostawiła. Będę musiał zadzwonić do niej później i spróbować to jakoś załagodzić.

– Lekarz sądowy, tak? – zaczął wreszcie Brody. Wypowiedział te słowa z lekkim naciskiem, żeby pokazać, że zauważył wahanie Frasera.

– Tak, i antropolog. – Zerknąłem na niego, żeby sprawdzić, czy wymaga to dalszych wyjaśnień. Niektórzy policjanci nie mieli zielonego pojęcia, czym się właściwie zajmuję. Ale jego chyba to zadowoliło.

– To dobrze. Będziemy mieli tu chociaż jedną osobę, która wie, co robi. Co powiedział panu Wallace?

– Tylko tyle, że ktoś zginął w pożarze i że jest w tym coś dziwnego. Nie powiedział co, dodał tylko, że to nic podejrzanego.

– Nic podejrzanego. No, proszę… – Brody z dezaprobatą poruszył szczęką.

– Uważa pan, że jest inaczej?

– Nie chcę nic mówić. Zobaczy pan, to i wyrobi sobie własne zdanie. Myślałem tylko, że Wallace przyśle tu pełną ekipę, to wszystko.

Zaczynałem mieć złe przeczucia. W przypadku podejrzanego zgonu policja musi przestrzegać ściśle określonych procedur i w normalnych okolicznościach wpuszczono by mnie na miejsce zbrodni dopiero wtedy, kiedy przeczesaliby je ci z dochodzeniówki. Miałem nadzieję, że katastrofa kolejowa nie zamąciła Wallace’owi w głowie.

Ale pamiętałem również to, co powiedział o Brodym. „Kiedyś był dobrym detektywem”. Emerytowanym policjantom trudno jest zapomnieć o pracy i o tym, że swego czasu miało się coś do powiedzenia. Brody nie byłby pierwszym, który przesadzał, żeby znów znaleźć się w centrum wydarzeń. Nie za bardzo wierzyłem twierdzeniom Frasera o jego załamaniu nerwowym, zastanawiałem się jednak, czy podobne wątpliwości nie wpłynęły przypadkiem na decyzję Wallace’a.

– Chce tylko, żebym obejrzał zwłoki – odparłem. – Jeśli zauważę coś sugerującego, że nie był to zwykły wypadek, wycofam się i zaczekam na ekipę.

– Chyba nie ma innego wyjścia – mruknął Brody.

Ale wcale go to nie pocieszyło. Okazało się, że Wallace nie wziął jego słów za dobrą monetę: taka decyzja sprawiłaby przykrość każdemu detektywowi, nawet emerytowanemu.

– Jak znalazł pan zwłoki? – spytałem.

– Bess zwietrzyła je na spacerze. Dziś rano. Leżą w chacie, w starym, opuszczonym gospodarstwie. Czasem bawią się tam dzieci, ale nie zimą. I zanim mnie pan spyta, nie, niczego nie dotykałem. Mogę być na emeryturze, ale wiem, co robię.

W to nie wątpiłem.

– Domyśla się pan, kto to może być?

– Nie mam pojęcia. O ile wiem, nikt tu ostatnio nie zaginął. Runa ma dwustu mieszkańców, nawet mniej niż dwustu, więc trudno tu zniknąć niezauważenie.

– Dużo obcych tu przyjeżdża?

– Nie, ale przyjeżdżają. Czasem zajrzy tu jakiś przyrodnik czy archeolog. Te wyspy są upstrzone ruinami. Epoka kamienia łupanego, epoka brązu, Bóg wie, co jeszcze. Na górze są podobno kurhany grobowe i stara wieża obserwacyjna. Trwają tam teraz prace renowacyjne, więc przyjeżdżają tu przedsiębiorcy budowlani i robotnicy. Poza tym wymiana nawierzchni dróg, budowa domów i tak dalej. Ale odkąd zmieniła się pogoda, nikogo obcego tu nie było.

– Kto jeszcze wie o tych zwłokach?

– Nikt. Powiedziałem tylko Wallace’owi.

Wyjaśniało to ciekawskie spojrzenia miejscowych w porcie. Na tak małej wyspie obecność policji była wielkim wydarzeniem. Wątpiłem, żeby powód naszej wizyty na długo pozostał tajemnicą, ale przynajmniej na razie nie musieliśmy się opędzać od gapiów.

– Wallace mówił, że prawie doszczętnie spłonęły.

Brody uśmiechnął się ponuro.

– Prawie. Ale lepiej będzie, jeśli sam pan je zobaczy.

Powiedział to stanowczo i z przekonaniem, ostatecznie zamykając temat.

– Podobno pan z nim pracował, z Wallace’em.

– Tak, przez jakiś czas, w komendzie głównej w Inverness. Był pan w Inverness?

– Tylko przejazdem. Przeprowadzka na Runę musiała być dla pana dużą zmianą.

– Tak, ale na lepsze. Dobrze się tu żyje. Spokojnie. Jest dużo czasu i miejsca na myślenie.

– Urodził się pan tu?

– Boże uchowaj – odparł. – Jestem tak zwanym elementem napływowym. Przeszedłem na wcześniejszą emeryturę. Chciałem uciec od tego wszystkiego. Okazało się, że wystarczy przyjechać tutaj.

Miał rację. Tuż za miasteczkiem zniknęły wszelkie oznaki życia. Jedynym dowodem na to, że ktoś tu mieszka, był wielki stary dom stojący z dala od drogi. Poza tym widziałem tylko owce i ruiny. W zapadającym zmierzchu Runa wyglądała pięknie, lecz odludnie.

Samotnie tu było umierać.

Brody skręcił, samochód podskoczył na wyboju i potoczył się zarośniętą chwastami drogą. W świetle reflektorów zobaczyłem rozpadającą się chatę. Wallace powiedział, że ciało znaleziono na terenie opuszczonego gospodarstwa, ale niewiele już z niego zostało. Inspektor zaparkował i wyłączył silnik.

– Zostań, Bess – rzucił do psa.

Wysiedliśmy i w tej samej chwili w drogę skręcił range rover. Przysadzista chata, niegdyś parterowy dom, powoli ulegała siłom natury. Majaczyła za nią góra, którą widziałem już wcześniej. W gęstniejącej ciemności była tylko mrocznym cieniem.

– To Beinn Tuiridh – powiedział Brody. – Tutaj uchodzi za górę. Powiadają, że z jej szczytu widać Szkocję.

– I widać?

– Nie spotkałem głupca, który by to sprawdził.

Wyjął latarkę ze schowka na mapy i zaczekaliśmy, aż Duncan zaparkuje. Otworzyłem bagażnik range rovera, wyjąłem z torby własną latarkę i w podskakujących, krzyżujących się ze sobą smugach światła ruszyliśmy w stronę chaty. Chaty, a raczej kamiennej budy o ścianach porośniętych mchem i dzikim pnączem. Drzwi były tak niskie, że wchodząc, musiałem się pochylić.

Przystanąłem i poświeciłem latarką. Mieszkańcy musieli porzucić chatę dawno temu i była teraz posępnym nagrobkiem zapomnianego życia. Z dziury w dachu kapała woda, a małe, ciasne pomieszczenie, w którym staliśmy, miało niski sufit, co jeszcze bardziej wzmagało uczucie klaustrofobii.

Tak jak w grobie.

Zły na siebie szybko odpędziłem tę myśl i się rozejrzałem. Kuchnia. Stara płyta, żelazna zakurzona patelnia na zimnej fajerce. Wyłożona płaskimi kamieniami podłoga, rozchwierutany drewniany stół. Na podłodze porozrzucane puszki i butelki, dowód na to, że ktoś tu jednak czasem bywa. Pachniało pleśnią i wilgocią, ale niczym więcej. Pożar? Śmierć w ogniu? Nic na to nie wskazywało.

– Tędy – powiedział Brody, oświetlając latarką drzwi.

Podchodząc bliżej, po raz pierwszy poczułem lekki swąd. Ale był to zapach bardzo słaby, oczekiwałem znacznie silniejszego. Wypaczone drzwi, skrzypnięcie zardzewiałych zawiasów. Ostrożnie wszedłem do sąsiedniego pomieszczenia. Było jeszcze bardziej ponure niż kuchnia. Uderzył mnie smród spalenizny, teraz już zupełnie wyraźny. W świetle latarki ukazały się nagie ściany ze starym odpadającym tynkiem i rozdziawiona paszcza kominka. Ale smród nie dochodził stamtąd. Bił ze środka pokoju i gdy tam poświeciłem, zabrakło mi tchu.

Z żywego niegdyś człowieka nie pozostało prawie nic. Trudno się dziwić, że Brody wyglądał tak, jak wyglądał, gdy spytałem go, czy zwłoki są doszczętnie spalone. Rzeczywiście były. Nawet rozgrzany do białości piec krematorium nie spopieli całkowicie ciała, tymczasem ogień, który płonął w tym opuszczonym pokoju, jakimś cudem zdołał tego dokonać.

Na podłodze leżała kupka tłustego popiołu i żużla. Ogień strawił kości z taką samą łatwością, z jaką zwęglił skórę i tkanki. Z kości ocalały jedynie te większe, które sterczały teraz z popiołu jak martwe gałęzie ze śnieżnej zaspy. Ale nawet one były całkowicie wypalone, szare i kruche. Niczym pęknięta skorupka jajka spoczywała na nich ludzka czaszka z przekrzywioną na bok szczęką.

Mimo to nic w pokoju nie uległo zniszczeniu. Ogień, który spopielił ciało, wypalił z kości cały węgiel i nadał im konsystencję pumeksu, zrobił to, nie uszkadzając niczego w pobliżu. Płaskie kamienie na podłodze były osmalone, ale leżący kilkadziesiąt centymetrów dalej materac, brudny i wystrzępiony, był nietknięty. Płomienie pogardziły nawet suchymi liśćmi i walającymi się na podłodze gałązkami.

Ale nie to było najgorsze. Wstrząśnięty, zaniemówiłem dopiero na widok dwóch stóp i ręki sterczącej z popiołu. Wszystkie kości były spalone i wyglądały jak czarne patyki, tymczasem stopy i ręka ocalały.

Podszedł do mnie Brody.

– No i co, panie doktorze? Wciąż uważa pan, że nie ma w tym niczego podejrzanego?