Zapłacisz krwią - ebook

ROZDZIAŁ 1

1

Stała w Czyśćcu i patrzyła na śmierć. Krwawą, podłą i okrutną w swej rado­ści, która poja­wiła się w tym miej­scu jak roz­ka­pry­szone dziecko kie­ro­wane pra­gnie­niem zaspo­ko­je­nia bez­myśl­nej bru­tal­no­ści.

Mor­der­stwu rzadko towa­rzy­szy ład. Nie­ważne, czy zostało sta­ran­nie i po mistrzow­sku zapla­no­wane, czy doko­nane pod wpły­wem sza­leń­czego impulsu, zawsze pozo­sta­wia po sobie bała­gan, który sprząt­nąć musi ktoś inny, a nie mor­derca.

Jej praca polega na prze­ko­py­wa­niu się przez gru­zo­wi­sko zbrodni, na zebra­niu czę­ści, dopa­so­wa­niu ich i stwo­rze­niu z nich obrazu życia, które zostało ukra­dzione. Z tej ryciny musi potem spo­rzą­dzić wize­ru­nek zabójcy.

Był rok 2059, wio­sna zbli­żała się nie­pew­nymi kro­kami, dzień dopiero się roz­po­czy­nał. Eve, stą­pa­jąc po morzu roz­kru­szo­nego szkła, spo­koj­nie przy­glą­dała się piw­nymi oczami kosz­mar­nemu pej­za­żowi: roz­bi­tym lustrom, potłu­czo­nym butel­kom, kawał­kom drewna. Roz­trza­skane ekrany na ścia­nach, prze­wró­cone i powy­gi­nane prze­pie­rze­nia. Droga skóra i mate­riały wyście­ła­jące stołki i miej­sca do sie­dze­nia podarte na kolo­rowe strzępy.

To, co jesz­cze wczo­raj było luk­su­so­wym klu­bem ze strip­ti­zem, teraz zamie­niło się w stertę dro­gich śmieci. To, co kie­dyś było czło­wie­kiem, leżało pod wygi­na­ją­cym się w łuk barem. Teraz było ofiarą, zlaną wła­sną krwią.

Porucz­nik Eve Dal­las ukuc­nęła przy tru­pie. Była poli­cjantką, a więc nie­bosz­czyk nale­żał do niej.

– Męż­czy­zna. Czarny. Koło czter­dziestki. Liczne i roz­le­głe obra­że­nia głowy oraz reszty ciała. Wie­lo­krot­nie poła­mane kości. – Wyjęła z prze­no­śnego zestawu przy­rząd pomia­rowy, słu­żący do zmie­rze­nia tem­pe­ra­tury ciała i powie­trza. – Wygląda na to, że śmierć nastą­piła po ude­rze­niu w czaszkę, ale na tym się nie skoń­czyło.

– Ktoś go stłukł pałką na kotlet.

Eve w odpo­wie­dzi na uwagę asy­stentki tylko odchrząk­nęła. Potem przy­glą­da­jąc się leżą­cemu przed nią dość mło­demu, dobrze zbu­do­wa­nemu męż­czyź­nie, zapy­tała:

– Co widzisz, Peabody?

Asy­stentka auto­ma­tycz­nie zmie­niła pozy­cję i wytę­żyła wzrok.

– Denat… cóż, wygląda na to, że został zaata­ko­wany od tyłu. Praw­do­po­dob­nie padł już po pierw­szym ude­rze­niu. Jed­nak zabójca na tym nie poprze­stał, lecz zada­wał następne ciosy. Sądząc po uło­że­niu plam krwi i kie­runku, w któ­rym roz­pry­snął się mózg, ofiara zgi­nęła od ude­rzeń w głowę i była bita na­dal, kiedy już leżała na pod­ło­dze. Nie­które z obra­żeń z pew­no­ścią zostały zadane po zgo­nie. Za narzę­dzie zbrodni posłu­żyła zapewne meta­lowa pałka, a ten, kto jej użył, musiał dys­po­no­wać znaczną siłą. Bar­dzo praw­do­po­dobne, że zabójca znaj­do­wał się pod wpły­wem środ­ków che­micz­nych, ponie­waż roz­miar znisz­czeń wska­zuje na wzmo­żoną agre­syw­ność, czę­sto demon­stro­waną przez osoby zaży­wa­jące zeusa.

– Czas zgonu: czwarta nad ranem – stwier­dziła Eve, potem odwró­ciła głowę i spoj­rzała na Peabody.

Były na służ­bie, więc asy­stentka miała na sobie nie­ska­zi­tel­nie czy­sty i wypra­so­wany mun­dur, a czapka poli­cyjna tkwiła na jej ciem­nych krót­kich wło­sach pod prze­pi­so­wym kątem. Eve uznała, że oczy Peabody, przej­rzy­ste i sku­pione, świad­czą, mimo bla­do­ści policz­ków spo­wo­do­wa­nej strasz­li­wym obra­zem, o tym, że dziew­czyna jakoś się trzyma.

– Motyw? – zapy­tała.

– Wygląda to na zabój­stwo na tle rabun­ko­wym, pani porucz­nik.

– Dla­czego tak sądzisz?

– Kasa jest otwarta i pusta. Maszyna na żetony kre­dy­towe roz­trza­skana.

– Hm. W takim luk­su­so­wym lokalu rachunki regu­luje się zazwy­czaj żeto­nami kre­dy­to­wymi, no ale zapewne była tu rów­nież jakaś gotówka.

– Nar­ko­man potrafi zabić dla drob­nych.

– Zga­dza się. Tylko dla­czego denat zna­lazł się sam na sam z nar­ko­ma­nem w zamknię­tym klu­bie? Dla­czego wpu­ścił kogoś na pro­chach za bar? I… – Pal­cami w ręka­wicz­kach ochron­nych Eve pod­nio­sła z krwa­wej kałuży mały srebrny żeton. – Dla­czego nasz nar­ko­man to zosta­wił? Wokół ciała leży ich wię­cej.

– Może mu wypa­dły. – Ale Peabody zaczy­nała domy­ślać się, że nie dostrzega cze­goś, co widzi jej prze­ło­żona.

– Może.

Zbie­ra­jąc monety, Eve nali­czyła ich około trzy­dzie­stu. Zamknęła je w torebce na dowody rze­czowe i podała asy­stentce. Potem pod­nio­sła pałkę. Była cała we krwi i w sza­rej masie mózgu. Długa i podej­rza­nie sporo ważąca.

– To porządny, drogi metal. Cze­goś takiego nar­ko­man nie znaj­dzie na ulicy. Praw­do­po­dob­nie okaże się, że pałka sta­no­wiła wypo­sa­że­nie klubu i zawsze stała za barem. Okaże się też, Peabody, że nasza ofiara znała zabójcę. Może umó­wiła się z nim na drinka po pracy.

Eve zmru­żyła oczy, wyobra­ża­jąc sobie roz­wój wyda­rzeń.

– Może się sprze­czali, a po jakimś cza­sie sprzeczka zamie­niła się w poważną kłót­nię. Bar­dzo praw­do­po­dobne, że mor­derca już wcze­śniej miał jakieś pre­ten­sje do ofiary. No i wie­dział, gdzie znaj­dzie pałkę. Wszedł za bar. Musiał to robić już nie­raz, bo ofiara wcale się tym fak­tem nie prze­jęła. Nawet nie pomy­ślała, żeby się obró­cić.

Za to Eve się obró­ciła, przy­glą­da­jąc się pozy­cji ciała i ota­cza­ją­cym je pla­mom krwi.

– Pierw­sze ude­rze­nie rzu­ciło go twa­rzą na ścianę naprze­ciwko, wyło­żoną lustrem. Przyj­rzyj się ranom na twa­rzy. To nie są zadra­pa­nia od lecą­cych okru­chów szkła. Są zbyt dłu­gie i za głę­bo­kie. Udaje mu się jed­nak odwró­cić i wtedy mor­derca zadaje następny cios, w szczękę. Ofiara znowu się obraca. Chwyta się za półki i ściąga je na sie­bie. Butelki spa­dają i się tłuką. W tym momen­cie otrzy­muje śmier­telne ude­rze­nie. To, przez które jego czaszka pęka jak sko­rupka jajka.

Znowu przy­kuc­nęła, opie­ra­jąc się na pię­tach.

– Potem mor­derca bije już gdzie popad­nie, a następ­nie demo­luje pomiesz­cze­nie. Może pod wpły­wem emo­cji, a może dla zmy­le­nia poli­cji. Ale jest na tyle opa­no­wany, żeby wró­cić do ciała i przed wyj­ściem jesz­cze raz spoj­rzeć na swoje dzieło. Tutaj też porzuca zbędną już pałkę.

– Chciał, żeby to wyglą­dało jak napad rabun­kowy? Jak zabój­stwo doko­nane przez nar­ko­mana?

– Taaak. Albo nasz denat był idiotą, a ja zbyt wysoko oce­niam jego poziom inte­lek­tu­alny. Sfil­mo­wa­łaś ciało i oto­cze­nie?

– Tak, pani porucz­nik.

– Prze­kręćmy go.

Pogru­cho­tane kości zachrzę­ściły jak kamie­nie wrzu­cone do worka.

– O, cho­lera! – Eve się­gnęła po iden­ty­fi­ka­tor leżący w kałuży tęże­ją­cej już krwi. Starła ją zabez­pie­czo­nym pal­cem, odsła­nia­jąc zdję­cie i odznakę. – Był na służ­bie.

– To poli­cjant? – Peabody zbli­żyła się, a wokół nagle zapa­dła cisza. Człon­ko­wie ekipy z docho­dze­niówki, zbie­ra­jący odci­ski po dru­giej stro­nie baru, urwali roz­mowę, prze­stali się poru­szać. Z wyra­zem ocze­ki­wa­nia w oczach zwró­cili się w stronę Eve.

– Detek­tyw Taj Kohli. – Pod­nio­sła się z posza­rzałą twa­rzą. – Jeden z nas.

*

Peabody prze­szła po zaśmie­co­nej pod­ło­dze do miej­sca, gdzie stała jej prze­ło­żona, która obser­wo­wała pra­cow­ni­ków pogo­to­wia, przy­go­to­wu­ją­cych ciało ofiary do prze­wie­zie­nia do kost­nicy.

– Zebra­łam pod­sta­wowe infor­ma­cje, Dal­las. Nale­żał do 128 bry­gady, Wydział Nar­ko­ty­ków. W poli­cji pra­co­wał od ośmiu lat. Wcze­śniej słu­żył w woj­sku. Miał trzy­dzie­ści sie­dem lat. Żonaty. Dwoje dzieci.

– Ma coś w aktach?

– Nie, pani porucz­nik, jest czy­sty.

– Musimy się dowie­dzieć, czy zna­lazł się tu w związku z jakąś służ­bową akcją, czy tylko dora­biał po godzi­nach. Elliot? Przy­nieś mi dyski z kamer prze­my­sło­wych.

– Nie ma ich. – Do Eve zbli­żył się poli­cjant z docho­dze­niówki z twa­rzą wykrzy­wioną gnie­wem. – Wyczysz­czone. Wszyst­kie. Klub ma pełny pod­gląd, ale ten sukin­syn zabrał wszyst­kie dyski. Nie mamy nic.

– Zacie­rał za sobą ślady. – Z ręką na bio­drze Eve obró­ciła się dokoła. Klub miał trzy pię­tra; scena znaj­do­wała się na par­te­rze, par­kiet do tań­cze­nia na pierw­szym i dru­gim, a pokoje gościnne na samej górze. Wyli­czyła, że aby kamery mogły objąć całość, musiało ich być co naj­mniej dwa­na­ście, jeśli nie wię­cej. Wyję­cie z nich dys­ków kosz­to­wało zabójcę sporo zabie­gów i czasu. – Mor­derca znał to miej­sce – uznała. – Albo jest spe­cem od sys­te­mów bez­pie­czeń­stwa. Deko­ra­cja – mruk­nęła. – Te znisz­cze­nia to tylko deko­ra­cja, przy­krywka. On wie­dział, co robi. Pano­wał nad roz­wo­jem wyda­rzeń. Peabody, sprawdź, do kogo należy klub, kto go pro­wa­dzi. Chcę znać nazwi­ska wszyst­kich, któ­rzy tu pra­cują.

– Pani porucz­nik? – Jeden z poli­cjan­tów, wyglą­da­jący na zakło­po­ta­nego, prze­ci­snął się do Eve. – Na zewnątrz jest cywil.

– Na zewnątrz jest mnó­stwo cywili. I niech tam zostaną.

– Tak, pani porucz­nik, ale ten chce z panią roz­ma­wiać. Mówi, że to jego klub. I, hm…

– I, hm, co?

– I że pani jest jego żoną.

– Przed­się­bior­stwo Roz­ryw­kowe Roarke’a – powie­działa na głos Peabody, odczy­tu­jąc infor­ma­cję z palm­topa. Posłała prze­ło­żo­nej ostrożny uśmiech. – Zgad­nij, kto jest wła­ści­cie­lem Czyśćca?

– Mogłam się domy­ślić. – Eve ze zre­zy­gno­waną miną ruszyła w stronę fron­to­wych drzwi.

*

Wyglą­dał iden­tycz­nie jak przed dwiema godzi­nami, kiedy się roz­sta­wali, uda­jąc się do swo­ich zajęć. Ele­gancki i osza­ła­mia­jąco przy­stojny. Lekką kurtką, zarzu­coną na czarny gar­ni­tur, poru­szały podmu­chy wia­tru. Bryza zmierz­wiła też kru­cze włosy oka­la­jące poetycz­nie grzeszną twarz. Wra­że­nie ele­gan­cji potę­go­wały ciemne oku­lary prze­ciw­sło­neczne.

Gdy je zdjął, odsła­nia­jąc poły­sku­jące nie­bie­skie oczy, napo­tkał wzrok Eve. Wło­żył oku­lary do kie­szeni i uniósł brew.

– Dzień dobry, pani porucz­nik.

– Już kiedy tu wcho­dzi­łam, mia­łam złe prze­czu­cia. To miej­sce do cie­bie pasuje. Dla­czego, do cho­lery, jesteś wła­ści­cie­lem pra­wie wszyst­kiego?

– Ten klub to speł­nie­nie chło­pię­cych marzeń. – Głos męż­czy­zny jakby odbył podróż do dale­kiej Irlan­dii i powró­cił z muzycz­nym akcen­tem tego kraju. Roarke ode­rwał wzrok od żony i spoj­rzał na poli­cyjną taśmę odgra­dza­jącą miej­sce zda­rze­nia. – Wygląda na to, że oby­dwoje mamy kło­poty.

– Musia­łeś mówić, że jestem twoją żoną?

– Prze­cież jesteś – odparł bez­tro­sko. – I z każ­dym dniem coraz bar­dziej mnie to cie­szy. – Uniósł jej dłoń i nim zdą­żyła ją wyrwać, potarł kciu­kiem obrączkę.

– Żad­nego doty­ka­nia – syk­nęła, co tylko wywo­łało u niego uśmiech roz­ba­wie­nia.

– Nie tak mówi­łaś przed kil­koma godzi­nami. Mówi­łaś…

– Zamknij się, Roarke. – Rozej­rzała się, ale żadna z towa­rzy­szą­cych jej osób nie znaj­do­wała się na tyle bli­sko, by ich usły­szeć. – To docho­dze­nie poli­cyjne.

– Tak mi wła­śnie powie­dziano.

– Kto ci powie­dział?

– Kie­row­nik obsługi, który zna­lazł ciało. Naj­pierw oczy­wi­ście zadzwo­nił na poli­cję – wyja­śnił – ale potem natu­ral­nie zawia­do­mił mnie. Co się stało?

Nie było sensu zło­ścić się na to, że sprawy męża spla­tają się z jej pracą. Zresztą któ­ryś raz z kolei. Pró­bo­wała pocie­szyć się myślą, że Roarke zapewne pomoże jej przejść przez papier­kową robotę.

– Czy pra­cuje u cie­bie bar­man o nazwi­sku Kohli? Taj Kohli?

– Nie mam poję­cia. Ale mogę się dowie­dzieć. – Wycią­gnął z kie­szeni cienki notes elek­tro­niczny i wstu­kał pyta­nie. – Nie żyje?

– Wła­śnie.

– Tak, pra­co­wał u mnie – potwier­dził, a irlandzki akcent w jego gło­sie przy­brał bar­dziej meta­liczny ton. – Przez ostat­nie trzy mie­siące. Cztery wie­czory w tygo­dniu. Miał rodzinę.

– Wiem. – Takie szcze­góły jej mąż uwa­żał za istotne, co zawsze chwy­tało Eve za serce. – To poli­cjant – dodała. Tym razem Roarke opu­ścił brwi. – Tej infor­ma­cji nie ma w twoim małym note­siku, co?

– Nie. Wygląda na to, że mój per­so­nalny nie był wystar­cza­jąco ostrożny. Zajmę się tym. Czy wolno mi wejść do środka?

– Tak, za chwilę. Od jak dawna jesteś wła­ści­cie­lem tego klubu?

– Mniej wię­cej od czte­rech lat.

– Ile osób zatrud­niasz na pełen lub na część etatu?

– Dostar­czę pani wszyst­kich danych, pani porucz­nik, i odpo­wiem na wszyst­kie pyta­nia – w jego oczach, gdy wycią­gał rękę do drzwi, poja­wiła się iry­ta­cja – ale naj­pierw chciał­bym zoba­czyć swój klub.

Wszedł, rozej­rzał się, po czym utkwił wzrok w gru­bym czar­nym worku ukła­da­nym na czymś, co pra­cow­nicy kost­nicy nazy­wają „spa­ce­rówką”.

– Jak zgi­nął?

– Cał­ko­wi­cie – rzu­ciła Eve, a potem wes­tchnęła, widząc, że mąż odwraca się i patrzy na nią ze zło­ścią. – Bru­tal­nie. Zatłu­czony meta­lową pałką. – Zoba­czyła, że Roarke spo­gląda w stronę baru i przy­gląda się pla­mom krwi, lśnią­cym na potłu­czo­nym szkle niczym jakieś awan­gar­dowe malo­wi­dło. – Po kilku pierw­szych ude­rze­niach nic już nie czuł.

– Czy dosta­łaś kie­dyś pałką? Ja tak – powie­dział, zanim zdą­żyła się ode­zwać. – Nic przy­jem­nego. Ale raczej nie można uznać, że było to zabój­stwo na tle rabun­ko­wym, nawet jeśli się założy, że zło­dzieja ponio­sło.

– Dla­czego?

– Tu jest dużo wyso­ko­ga­tun­ko­wego alko­holu, za który nasz zło­dziej na jakiś czas dobrze by się urzą­dził. Po co tłuc butelki, jeśli można je sprze­dać? Jeśli wła­mu­jesz się do takiego miej­sca, to nie po forsę, ale po trunki i może jesz­cze po sprzęt.

– Wiesz to z wła­snego doświad­cze­nia?

Doci­nek tylko go roz­śmie­szył.

– Natu­ral­nie. Z doświad­cze­nia wła­ści­ciela klubu i uczci­wego oby­wa­tela.

– Racja.

– Co z dys­kami z kamer bez­pie­czeń­stwa?

– Znik­nęły. Zabrał wszyst­kie.

– To zna­czy, że przy­go­to­wał napad wcze­śniej.

– Ile jest tych kamer?

Roarke ponow­nie wycią­gnął notes.

– Sie­dem­na­ście. Dzie­więć na par­te­rze, sześć na pierw­szym pię­trze i dwie na górze, obej­mu­jące całość. Zanim zapy­tasz, klub jest zamy­kany o trze­ciej, co zna­czy, że obsługa wycho­dzi jakieś pół godziny póź­niej. Ostatni pokaz, a mamy tu tylko pokazy na żywo, koń­czy się o dru­giej. Muzycy i arty­ści…

– Strip­ti­zerki.

– Jak wolisz – zgo­dził się bez sprze­ciwu. – No więc arty­ści wycho­dzą zaraz po wystę­pie. W ciągu godziny podam ci nazwi­ska i har­mo­no­gram imprez.

– Będę wdzięczna. Dla­czego Czy­ściec?

– Jako nazwa? – Przez usta prze­mknął mu cień uśmie­chu. – Spodo­bała mi się. Ksiądz powie, że czy­ściec to miej­sce, w któ­rym można się oczy­ścić, zre­ha­bi­li­to­wać. Tro­chę jak wię­zie­nie. Mnie zawsze koja­rzył się z ostat­nim miej­scem, w któ­rym jesz­cze można być czło­wie­kiem. Zanim wyro­sną ci skrzy­dła lub sta­niesz twa­rzą w twarz z ogniem pie­kiel­nym.

– Co byś wolał? – zapy­tała zacie­ka­wiona. – Skrzy­dła czy ogień?

– W tym rzecz. Naj­bar­dziej podoba mi się bycie czło­wie­kiem – prze­rwał, bo obok nich prze­je­chała „spa­ce­rówka”. Roarke pod­niósł rękę i pogła­skał żonę po krótko ostrzy­żo­nych kasz­ta­no­wych wło­sach. – Przy­kro mi.

– Mnie też. Znasz jakiś powód, dla któ­rego nowo­jor­ski poli­cjant miałby pra­co­wać jako taj­niak w twoim Czyśćcu?

– Nie znam. Oczy­wi­ście jest moż­liwe, że nie­któ­rzy klienci zaba­wiali się tu w spo­sób nie­ko­niecz­nie apro­bo­wany przez poli­cję, ale nie infor­mo­wano mnie o niczym szcze­gól­nym. Jakieś nar­ko­tyki mogły zmie­niać wła­ści­cieli w poko­jach dla gości lub pod sto­li­kami, ale nie docho­dziło tu do więk­szych trans­ak­cji. Wie­dział­bym o tym. Strip­ti­zerki nie sprze­dają się klien­tom, chyba że są licen­cjo­no­wane, a nie­które są. Nie wpusz­czamy tu nie­peł­no­let­nich. Ani klien­tów, ani pra­cow­ni­ków. Mam swoje zasady, pani porucz­nik.

– Nie napa­dam na cie­bie. Pró­buję tylko wyro­bić sobie zda­nie.

– Dener­wuje cię, że w ogóle tu jestem.

Mil­czała przez chwilę, bo pra­cow­nicy kost­nicy otwo­rzyli drzwi, aby wywieźć ciało Koh­liego. Do środka wdarły się odgłosy wzma­ga­ją­cego się o tej porze ruchu ulicz­nego. Ope­ra­tor rucho­mego chod­nika na widok ciała w worku gło­śno prze­klął.

– Tak, jestem zła, ale mi to minie. Kiedy byłeś tu ostat­nio?

– Kilka mie­sięcy temu. W klu­bie pano­wał spo­kój, więc nie musia­łem zaj­mo­wać się nim oso­bi­ście.

– Kto go pro­wa­dzi?

– Rue Mac­Lean. Poroz­ma­wiam z nią i prze­każę ci infor­ma­cje, które od niej uzy­skam.

– I to jak naj­szyb­ciej. Chcesz teraz obej­rzeć klub?

– Nie ma sensu. Zro­bię to, gdy sobie przy­po­mnę, jak wyglą­dał. Chciał­bym wtedy móc się do niego dostać.

– Zajmę się tym. Tak, Peabody? – rzu­ciła pyta­jąco Eve, widząc, że zbliża się jej asy­stentka.

– Prze­pra­szam, ale pew­nie chcia­ła­byś to wie­dzieć. Roz­ma­wia­łam z kapi­ta­nem bry­gady, do któ­rej nale­żała ofiara. Jedzie do żony Koh­liego z kimś, kto zaj­muje się wspie­ra­niem rodzin ofiar. Chce wie­dzieć, czy mają cze­kać, czy iść bez cie­bie.

– Powiedz im, żeby zacze­kali. Zaraz wyjeż­dżamy i spo­tkamy się na miej­scu. Muszę lecieć – rzu­ciła do męża.

– Nie zazdrosz­czę pani pracy, pani porucz­nik. – Ponie­waż tego potrze­bo­wał, chwy­cił ją za rękę i mocno uści­snął. – Ale pozwolę ci do niej powró­cić. A te infor­ma­cje dla cie­bie posta­ram się zebrać jak naj­szyb­ciej.

– Roarke! – zawo­łała za nim, gdy już stał przy drzwiach. – Przy­kro mi z powodu klubu.

– To tylko drewno i szkło. Tego nie zabrak­nie – odparł, patrząc na żonę przez ramię.

– Wcale tak nie myśli – mruk­nęła Eve, kiedy drzwi się za nim zamknęły.

– Słu­cham, pani porucz­nik?

– Ktoś z nim zadarł i nie puści tego pła­zem. – Wes­tchnęła. – Chodźmy, Peabody. Spo­tkajmy się z żoną i miejmy już za sobą pie­kło. Zwłasz­cza to.

*

Koh­lio­wie miesz­kali w porząd­nym, śred­niej klasy budynku na East Side, w dziel­nicy, gdzie można spo­tkać tylko młode mał­żeń­stwa i eme­ry­tów. Dla sno­bów takie miej­sca są zbyt skromne, a dla światka prze­stęp­czego za bogate.

Pro­sty budy­nek był ład­nie, a nawet ele­gancko prze­bu­do­wany po woj­nach miej­skich.

Zabez­pie­cze­nie wej­ścia sta­no­wił szyfr cyfrowy.

Eve dostrze­gła swo­ich kole­gów ze 128 bry­gady, jesz­cze zanim zdą­żyła zapar­ko­wać i włą­czyć sygna­li­za­cję „na służ­bie”.

Naj­pierw przyj­rzała się kobie­cie. Zadbana blon­dynka w oku­la­rach prze­ciw­sło­necz­nych i tanim gra­na­to­wym gar­ni­tu­rze. Spoj­rzaw­szy na jej buty na wąskich wyso­kich obca­sach, Eve domy­śliła się, że pra­cuje za biur­kiem.

Spra­wiała wra­że­nie zaro­zu­mia­łej.

Męż­czy­zna był bar­czy­sty i miał wysta­jący brzu­szek. Posi­wiałe miej­scami włosy powie­wały na wie­trze wokół spo­koj­nej, opa­no­wa­nej twa­rzy. Na jego nogach lśniły wypo­le­ro­wane na glans poli­cyjne buty z cięż­kimi pode­szwami. Rękawy opię­tej mary­narki były poprze­cie­rane na łok­ciach i przy man­kie­tach.

Dłu­go­dy­stan­so­wiec, uznała. Z tych, co to zaczy­nają od obcho­dów, potem dostają służbę na ulicy, aż wresz­cie na koniec tra­fiają za biurko.

– Porucz­nik Dal­las. – Kobieta zro­biła krok do przodu, ale nie wycią­gnęła dłoni. – Poznaję, bo czę­sto widuję panią w mediach. – Nie było to powie­dziane z otwartą przy­ganą, ale jej cień pobrzmie­wał jed­nak w gło­sie poli­cjantki. – Kapi­tan Roth ze 128. A to sier­żant Clo­oney z naszej bry­gady. Teraz pełni funk­cję doradcy rodzin­nego.

– Dzię­kuję, że na mnie zacze­ka­li­ście. To inspek­tor Peabody, moja asy­stentka.

– W jakim punk­cie docho­dze­nia pani się znaj­duje, pani porucz­nik?

– Ciało detek­tywa Koh­liego zostało prze­ka­zane do autop­sji. Ma być potrak­to­wane prio­ry­te­towo. Ja nato­miast zaraz po wyj­ściu stąd napi­szę raport i prze­każę go prze­ło­żo­nym. – Eve zamil­kła, chcąc unik­nąć prze­krzy­ki­wa­nia zatrzy­mu­ją­cego się w pobliżu auto­busu. – W tej chwili, kapi­tan Roth, mogę pani powie­dzieć jedy­nie to, że mam mar­twego poli­cjanta, który, pra­cu­jąc po godzi­nach w noc­nym klu­bie ze strip­ti­zem, padł ofiarą wyjąt­kowo bru­tal­nego napadu. Zda­rzyło się to we wcze­snych godzi­nach poran­nych. Kohli był w klu­bie bar­ma­nem.

– Zabój­stwo na tle rabun­ko­wym?

– Wąt­pliwe.

– W takim razie, jaki był, według pani, motyw?

Eve poczuła w żołądku kieł­ku­jące ziarno nie­chęci. Wie­działa, że musi być czujna, bo ina­czej nasionko szybko się roz­ro­śnie.

– Na tym eta­pie docho­dze­nia nie chcia­ła­bym for­mu­ło­wać opi­nii na temat motywu. Kapi­tan Roth, czy zamie­rza pani stać na ulicy i zada­wać mi te wszyst­kie pyta­nia, czy może woli prze­czy­tać mój raport, kiedy już go oddam?

Roth otwo­rzyła usta, potem wcią­gnęła gło­śno powie­trze.

– Chcę być dobrze zro­zu­miana, pani porucz­nik. Detek­tyw Kohli pra­co­wał pod moimi roz­ka­zami przez pięć lat. Będę mówić otwar­cie. Zależy mi na tym, by to śledz­two było pro­wa­dzone z całym poświę­ce­niem.

– Podzie­lam pani uczu­cia zwią­zane z tą sprawą, kapi­tan Roth. Mogę jedy­nie zapew­nić, że jak długo będę pro­wa­dzić śledz­two, poświecę mu się cał­ko­wi­cie. – Zdej­mij te prze­klęte oku­lary, myślała Eve. Chcę zoba­czyć twoje oczy. – Oczy­wi­ście wolno pani zwró­cić się z prośbą o zmianę pro­wa­dzą­cego – cią­gnęła. – Ale nie będę ukry­wała, że nie zrzeknę się tej funk­cji łatwo. Sta­łam nad Koh­lim dziś rano. Widzia­łam, co mu zro­biono. Jestem pewna, że nie bar­dziej niż ja pra­gnie pani ująć zabójcę.

– Pani kapi­tan. – Do przodu wysu­nął się Clo­oney, kła­dąc lekko dłoń na łok­ciu Roth. Pod jego jasno­nie­bie­skimi oczami wiła się gęstwina zmarsz­czek. Spra­wiały, że wyglą­dał na zmę­czo­nego i god­nego zaufa­nia. – Pani porucz­nik, w tej chwili wszy­scy jeste­śmy pod­eks­cy­to­wani. Ale pamię­tajmy, że mamy tu zada­nie do wyko­na­nia. – Pod­niósł głowę i spoj­rzał na okna cztery pię­tra wyżej. – Nasze uczu­cia w niczym nie dorów­nują uczu­ciom kobiety, którą zaraz spo­tkamy.

– Masz rację. Masz rację, Art. Miejmy to za sobą.

Roth zwró­ciła się w stronę drzwi wej­ścio­wych, uży­wa­jąc do ich otwar­cia uni­wer­sal­nego klu­cza.

– Pani porucz­nik? – Clo­oney zacze­kał na Eve. – Domy­ślam się, że będzie pani chciała prze­słu­chać Patsy, żonę Taja. Muszę jed­nak pro­sić, aby potrak­to­wała ją pani łagod­nie. Wiem, przez co za chwilę przej­dzie. Kilka mie­sięcy temu stra­ci­łem syna. Był na służ­bie. To prze­ra­ża­jące i roz­ry­wa­jące serce doświad­cze­nie.

– Nie zamie­rzam kopać leżą­cego, Clo­oney. – Eve weszła do budynku, zatrzy­mała się i odwró­ciła. – Nie zna­łam go – powie­działa już spo­koj­niej – ale został zamor­do­wany i był poli­cjan­tem. To mi wystar­cza. W porządku?

– Tak. Oczy­wi­ście.

– Chry­ste, nie­na­wi­dzę tego – rzu­ciła, idąc za Roth do windy. – Jak pan to robi? – zapy­tała Clo­oneya. – Cho­dzi mi o wspie­ra­nie rodzin ofiar. Jak pan to znosi?

– Mówiąc szcze­rze, wybrali mnie, bo potra­fię zacho­wać spo­kój. Medy­ta­cja – dodał z uśmie­chem. – Przy­ją­łem tę funk­cję na próbę, ale prze­ko­na­łem się, że mogę robić coś dobrego. Wiem, co czują rodziny ofiar… na każ­dym eta­pie.

Zaci­snął usta i wszedł do windy. Na jego twa­rzy już dawno nie było uśmie­chu.

– Potra­fię to znieść, ponie­waż mogę pomóc… choćby tro­szeczkę. To ważne, że jestem poli­cjan­tem. A w ciągu ostat­nich kilku mie­sięcy prze­ko­na­łem się, że jesz­cze istot­niej­szy jest fakt, że sam prze­ży­łem podobną stratę. Czy stra­ciła pani kogoś z rodziny, pani porucz­nik?

Niczym bły­ska­wica przez umysł Eve prze­mknął obraz obskur­nego pokoju, w któ­rym znaj­do­wał się zakrwa­wiony męż­czy­zna i ona z poła­ma­nymi kośćmi, wci­śnięta w róg.

– Nie mam rodziny.

– Cóż… – mruk­nął posęp­nie Clo­oney. Winda zatrzy­mała się na czwar­tym pię­trze.

Wie­dzieli, że żona Koh­liego się domy­śli. Part­nerka poli­cjanta wie, gdy tylko otwo­rzy drzwi. Wypo­wia­dane słowa nieco się róż­nią i to, jak brzmią, tak naprawdę nie ma żad­nego zna­cze­nia. W chwili kiedy drzwi się otwie­rają, czy­jeś życie zmie­nia się nie­od­wra­cal­nie.

Nie mieli nawet szansy zapu­kać, nim się zaczęło.

Patsy Kohli była ładną kobietą o gład­kiej heba­no­wej cerze i krót­kich krę­co­nych, ciem­nych wło­sach. Była ubrana do wyj­ścia, a na pier­siach miała nosi­dełko z nie­mow­lę­ciem. Obok niej stał mały chło­piec, trzy­ma­jący matkę za rękę i pod­ska­ku­jący nie­cier­pli­wie.

– Chodźmy na huś­tawkę! Na huś­tawkę!

Ale jego matka zamarła w miej­scu, a radość, która przed chwilą lśniła w jej oczach, zaczęła szybko nik­nąć. Pod­nio­sła rękę, przy­ci­ska­jąc nią nie­mowlę do serca.

– Taj.

Roth zdjęła oku­lary. Jej nie­bie­skie oczy było chłodne, ofi­cjalne i bez wyrazu.

– Patsy. Musimy wejść.

– Taj. – Wdowa nie ruszyła się z miej­sca, wolno krę­cąc głową. – Taj.

– No, Patsy. – Clo­oney objął ją ramie­niem. – Może usią­dziemy?

– Nie. Nie. Nie.

Chłop­czyk zaczął pła­kać, pokrzy­ki­wać i cią­gnąć matkę za rękę. Zarówno Roth, jak i Eve spoj­rzały na niego w panice.

Peabody weszła do miesz­ka­nia i ukuc­nęła przy nim.

– Cześć.

– Idziemy na huś­tawkę – powie­dział żało­śnie chłop­czyk, a po jego puco­ło­wa­tych policz­kach zaczęły spły­wać wiel­kie łzy.

– Pani porucz­nik, może pójdę z chłop­cem na spa­cer? – zapro­po­no­wała Peabody

– Dobry pomysł. Bar­dzo dobry. – W odpo­wie­dzi na coraz gło­śniej­szy płacz dziecka w żołądku Eve rosła bole­sna gruda. – Pani Kohli, jeśli się pani zgo­dzi, moja asy­stentka zabie­rze syna na krótki spa­cer. Myślę, że tak będzie naj­le­piej.

– Chad. – Patsy spoj­rzała w dół, jakby budziła się ze snu. – Szli­śmy do parku. Dwie prze­cznice stąd. Na huś­tawki.

– Zabiorę go tam, pani Kohli. Będzie ze mną bez­pieczny. – Z pew­no­ścią, która wywo­łała zdu­mie­nie Eve, Peabody pod­nio­sła chłopca i posa­dziła go sobie na bio­drze. – Hej, Chad, lubisz sojowe hot dogi?

– Patsy, daj mi córeczkę. – Clo­oney deli­kat­nie roz­piął nosi­dełko i wyjął z niego nie­mowlę. Następ­nie, ku zasko­cze­niu i prze­ra­że­niu Eve, podał jej dziecko.

– Och, pro­szę posłu­chać, ja nie mogę…

Ale Clo­oney już pro­wa­dził wdowę do kanapy, pozo­sta­wia­jąc Eve z cię­ża­rem w dło­niach. Krzy­wiąc się, spoj­rzała w dół i gdy duże czarne oczy popa­trzyły na nią z cie­ka­wo­ścią, poczuła, że jej dło­nie zaczy­nają się pocić.

Dziecko zakwi­liło, więc Eve pospiesz­nie rozej­rzała się po pokoju w poszu­ki­wa­niu pomocy. Clo­oney i Roth już oto­czyli Patsy. Cichy głos męż­czy­zny brzmiał jak mru­cze­nie. Pokój, w któ­rym się znaj­do­wali, był mały. Na dywa­nie leżały dzie­cięce zabawki. Roz­no­sił się tu zapach, któ­rego Eve nie znała; talku, kre­dek i sło­dy­czy. Zapach dzieci.

W końcu dostrze­gła leżący na pod­ło­dze koło krze­sła kosz ze sta­ran­nie zło­żo­nym pra­niem. Dosko­nale, uznała, i z ostroż­no­ścią osoby nio­są­cej bombę domo­wej roboty poło­żyła na nim nie­mowlę.

– Zostań tu – szep­nęła, nie­zręcz­nie głasz­cząc ciemną główkę.

I znowu zaczęła oddy­chać spo­koj­niej.

Spoj­rzała na pokój. Zoba­czyła, że kobieta na kana­pie sku­liła się i koły­sze rów­no­mier­nie z rękami w dło­niach Clo­oneya. Nie wyda­wała z sie­bie żad­nego dźwięku, a łzy spły­wały jej po twa­rzy jak deszcz.

Eve trzy­mała się z boku, przy­glą­da­jąc się pracy Clo­oneya, patrząc na wspie­ra­jącą wdowę parę, ota­cza­jącą ją z dwóch stron. To, pomy­ślała, jest teraz jej rodzina. Być może to mało, ale w chwi­lach takich jak ta jest wszyst­kim.

Smu­tek opadł na pokój jak mgła. Eve wie­działa, że minie wiele czasu, zanim ta mgła się unie­sie.

– To moja wina. Moja wina. – Były to pierw­sze słowa wypo­wie­dziane przez Patsy, odkąd usia­dła na kana­pie.

– Nie. – Clo­oney uści­snął jej rękę, cze­ka­jąc, aż na niego spoj­rzy. Wie­dział, że kobieta musi popa­trzeć mu w oczy, zoba­czyć w nich pocie­sze­nie i nadzieję. – Z pew­no­ścią nie.

– Ni­gdy by tam nie pra­co­wał, gdyby nie ja. Po uro­dze­niu Jilly nie wró­ci­łam do pracy. Chcia­łam zostać w domu. Pie­nią­dze, które mogłam zaro­bić, były o wiele mniej­sze niż…

– Patsy, Taj cie­szył się, że chcesz zostać w domu z dziećmi. Był taki dumny z nich i z cie­bie.

– Nie mogę… Chad. – Uwol­niła dło­nie i przy­ci­snęła je do twa­rzy. – Jak ja mu to powiem. Jak będziemy mogli żyć bez Taja? Gdzie on jest? – Opu­ściła ręce i rozej­rzała się nie­wi­dzą­cym wzro­kiem po pokoju. – Muszę pójść i go zoba­czyć. Może nastą­piła pomyłka.

Eve wie­działa, że nade­szła jej kolej.

– Przy­kro mi, pani Kohli, ale nie było pomyłki. Jestem porucz­nik Dal­las. Pro­wa­dzę śledz­two.

– Widziała pani Taja. – Wdowa wstała roz­trzę­siona.

– Tak. Przy­kro mi, bar­dzo przy­kro z powodu tego, co panią spo­tkało. Czy może pani ze mną poroz­ma­wiać, pani Kohli? Pomóc mi zna­leźć osobę, która to zro­biła?

– Porucz­nik Dal­las – zaczęła Roth, ale Patsy potrzą­snęła głową.

– Nie, nie. Chcę mówić. Taj by tego chciał. Chciałby… Gdzie jest Jilly? Gdzie moje dziecko?

– Ja, eee… – Czu­jąc, że znowu się poci, Eve wska­zała kosz z bie­li­zną.

– Och. – Patsy otarła łzy z twa­rzy i uśmiech­nęła się. – Jest taka dobra. Taka słodka. Pra­wie nie pła­cze. Położę ją w koły­sce.

– Ja to zro­bię, Patsy. – Clo­oney wstał. – Ty poroz­ma­wiaj z panią porucz­nik. – Zer­k­nął na Eve ze współ­czu­ciem i zro­zu­mie­niem. – Tego chciałby Taj. Czy chcesz, żeby­śmy do kogoś zate­le­fo­no­wali, żeby do cie­bie przy­je­chał? Może do sio­stry?

– Tak. – Wdowa wes­tchnęła. – Tak, pro­szę. Zadzwoń­cie po Carlę.

– Kapi­tan Roth tym się zaj­mie, prawda pani kapi­tan? A ja położę dziecko.

Roth przez chwilę się wahała. Miała zaci­śnięte zęby. Clo­oney łagod­nie prze­jął dowo­dze­nie, a jego prze­ło­żona nie nale­żała do osób, które lubią dosta­wać roz­kazy od pod­wład­nych.

– Tak, oczy­wi­ście. – Posy­ła­jąc Eve ostrze­gaw­cze spoj­rze­nie, prze­szła do dru­giego pokoju.

– Pra­co­wała pani z Tajem? – spy­tała wdowa.

– Nie.

– Nie, oczy­wi­ście, że nie. – Patsy potarła czoło. – Pani musi być z Wydziału Zabójstw. – Zaczy­nała się łamać, z jej ust wymknął się prze­cią­gły jęk, ale po chwili, co Eve obser­wo­wała z wiel­kim podzi­wem, wzięła się w garść. – Co chce pani wie­dzieć?

– Pani mąż nie przy­szedł rano do domu? Nie zmar­twiło to pani?

– Nie. – Wdowa wycią­gnęła rękę do tyłu, objęła opar­cie kanapy i pochy­liła się. – Uprze­dził, że praw­do­po­dob­nie pro­sto z klubu poje­dzie na poste­ru­nek. Cza­sami tak robił. I powie­dział, że ma się z kimś spo­tkać po zamknię­ciu lokalu.

– Z kim?

– Tego nie mówił, tylko to, że ma się z kimś spo­tkać.

– Czy zna pani kogoś, kto mu źle życzył, pani Kohli?

– Był poli­cjan­tem – odparła kobieta po pro­stu. – Czy zna pani kogoś, kto źle pani życzy, pani porucz­nik?

Ma słusz­ność, pomy­ślała Eve i ski­nęła głową.

– Może ktoś szcze­gólny? Ktoś, o kim pani wspo­mi­nał.

– Nie. Taj nie prze­no­sił spraw zawo­do­wych do domu. Myślę, że wziął to sobie za punkt honoru. Nie chciał nas niczym mar­twić. Nawet nie wie­dzia­łam, nad czym pra­cuje. Nie lubił o tym mówić. Ale mar­twił się. – Wdowa zło­żyła mocno sple­cione dło­nie na kola­nach i zapa­trzyła się na nie. Wpa­try­wała się, jak zauwa­żyła Eve, w złotą obrączkę. – Wiem, że czymś się mar­twił. Zapy­ta­łam go o to, ale mnie zbył. To cały Taj – udało jej się wydu­sić z drżą­cych w lek­kim uśmie­chu ust. – Wła­śnie taki. Nie­któ­rzy powie­dzie­liby, że był męż­czy­zną domi­nu­ją­cym. Taki chyba był, a w pew­nych spra­wach kie­ro­wał się bar­dzo sta­ro­świec­kimi zasa­dami. Był dobrym czło­wie­kiem. Wspa­nia­łym ojcem. Kochał swoją pracę. – Zaci­snęła usta. – Byłby dumny, gdyby zgi­nął na służ­bie. Ale nie tak. Nie w ten spo­sób. Kto­kol­wiek to uczy­nił, pozba­wił go tego. Zabrał go mnie i dzie­ciom. Jak to moż­liwe? Pani porucz­nik, jak to moż­liwe?

Ponie­waż nie ist­niała odpo­wiedź na to pyta­nie, Eve mogła jedy­nie zada­wać następne.