Zapomniana gwiazda Afryki - ebook

ROZDZIAŁ 1

ROZ­DZIAŁ 1

Ratko Velen zga­sił nie­wielką lampkę i w ciem­no­ści pod­szedł do okna. Wycią­gnął dłoń i odsło­niw­szy powoli zawie­szony na kar­ni­szu gruby koc, wyj­rzał ostroż­nie na zewnątrz. Świa­tło księ­życa odbi­jało się w tafli deli­kat­nie falu­ją­cego jeziora, koły­szą­cego przy­cu­mo­waną do pomo­stu drew­nianą łódkę.

Od dnia, w któ­rym do jego biura w Wied­niu wraz z poranną pocztą sekre­tarka przy­nio­sła nie­wielką krysz­ta­łową figurkę przed­sta­wia­jącą bogi­nię Ate¹, minął już pra­wie tydzień. Przez ten czas nie wychy­lał nosa z nie­wiel­kiego drew­nia­nego domku ukry­tego na skraju lasu pomię­dzy gęsto rosną­cymi drze­wami. Gdy zapa­dał zmrok, sie­dział po ciemku, z bro­nią w zasięgu dłoni, w usta­wio­nym na wprost drzwi fotelu i nasłu­chu­jąc uważ­nie odgło­sów oto­cze­nia, tak długo, jak tylko mógł, wal­czył ze snem. Woj­skowe zapasy żyw­no­ści w postaci kon­serw i sucha­rów, doglą­dane sys­te­ma­tycz­nie przez kilka ostat­nich lat, oswa­jały go powoli z myślą, że musi to kie­dyś nastą­pić i prę­dzej czy póź­niej ktoś odkryje ich sekret. Dobrze wie­dział, jakie grozi mu nie­bez­pie­czeń­stwo. Tajem­nica, którą od poko­leń skry­wano, warta była miliony. Znała ją jedy­nie garstka zaufa­nych mu ludzi, dla­tego Ratko zda­wał sobie sprawę, że jeśli ten ktoś tra­fił na jego ślad, to musi być nie­sa­mo­wi­cie prze­bie­gły i bez­względny, a osoby, które pozba­wił życia, z całą pew­no­ścią nie zabrały swo­jego sekretu do grobu. Praw­do­po­dob­nie miał on prze­ko­nu­jący spo­sób, by skło­nić je do zwie­rzeń, pomy­ślał, uśmie­cha­jąc się nie­pew­nie pod nosem.

Ratko miał nie­spełna sie­dem­dzie­siąt lat i nale­żał do osób, które dosko­nale potra­fiły wyko­rzy­stać swoje życiowe doświad­cze­nie oraz nabyte przez dekady umie­jęt­no­ści. Tej nocy jed­nak, wbrew prze­strze­ga­nym na co dzień zasa­dom, musiał opu­ścić swoją bez­pieczną kry­jówkę.

Trasa, którą zamie­rzał poko­nać, liczyła jedy­nie kilka kilo­me­trów, z tego ponad dwie trze­cie drogi posta­no­wił prze­być łódką wio­słową. W nor­mal­nych warun­kach dotar­cie na miej­sce zaję­łoby mu kil­ka­dzie­siąt minut, ale zmu­szony był omi­jać główne drogi. Był świa­domy ryzyka, któ­rego przez całe życie sta­rał się uni­kać. Teraz jed­nak musiał zła­mać nie­które reguły. Nie tylko z powodu zło­żo­nej przy­sięgi, lecz także w tro­sce o sta­rego przy­ja­ciela, który z całą pew­no­ścią postą­piłby podob­nie. Zaraz po powro­cie Ratko miał zamiar zaszyć się w chatce na kolej­nych kilka tygo­dni.

Męż­czy­zna minął nie­pew­nie próg. Następ­nie zamknął za sobą drzwi, prze­cią­gnąw­szy wcze­śniej cienką węd­kar­ską żyłkę tak, by w razie dosta­nia się do środka nie­pro­szo­nych gości, pocią­gnęła ona nie­wielką doniczkę sto­jącą na para­pe­cie, zrzu­ca­jąc ją na zie­mię.

Po kilku sekun­dach Ratko doszedł do pomo­stu. Wła­śnie zaczął padać lekki deszcz. Scho­wał kopertę do wewnętrz­nej kie­szeni płasz­cza i usiadł­szy na drew­nia­nej belce nie­wiel­kiej łódki, chwy­cił za wio­sła. Godzinę póź­niej dobił do brzegu pomię­dzy hote­lem Grüner Baum a uro­kli­wym neo­go­tyc­kim kościo­łem z cha­rak­te­ry­styczną wieżą, czę­sto umiesz­czaną na pocz­tów­kach z Hal­l­statt. Prze­szedł tra­wia­stym skwe­rem i wyszedł na nie­znacz­nie oświe­tlony Markt­platz. Z powodu póź­nej pory i ulewy mia­steczko pra­wie opu­sto­szało. Męż­czy­zna pod­szedł do miej­skiego źró­dła z lejącą się z dwóch dysz pitną wodą i nabraw­szy ją w dło­nie, obmył mokrą od potu twarz. Następ­nie ruszył pew­nie wąską uliczką i minąw­szy ciemną bramę, doszedł do nie­wiel­kiej skrzynki na listy. Znaj­do­wała się na fron­to­wej ścia­nie budynku miej­sco­wej poczty. Wyjął prze­mok­niętą już lekko kopertę i wsu­nął ją do środka.

Ode­tchnął.

Wie­dział, że teraz musi jedy­nie bez­piecz­nie wró­cić do domku i prze­cze­kać, aż wyna­jęta przez niego grupa znaj­dzie wścib­skiego poszu­ki­wa­cza przy­gód. Na moment rzu­cił dys­kretne spoj­rze­nie w kie­runku ciem­nej syl­wetki, sto­ją­cej nie­ru­chomo kil­ka­dzie­siąt metrów dalej, w pobliżu pen­sjo­natu Hal­l­berg. Odniósł wra­że­nie, że ów czło­wiek przez chwilę mu się przy­glą­dał i cho­ciaż nie był tego do końca pewien, sytu­acja, w któ­rej się zna­lazł, nie pozwa­lała, by to zlek­ce­wa­żyć.

Ratko znał to mia­steczko jak wła­sną kie­szeń. Zaglą­dał w te oko­lice zawsze, zazwy­czaj późną jesie­nią, gdy tylko czuł, że musi odpo­cząć od miej­skiego zgiełku.

Nie­wielką chatkę kupił od sta­rego, dawno już nie­ży­ją­cego, rybaka. Czło­wieka, który ponad wszystko cenił sobie samot­ność.

Ratko spoj­rzał na zega­rek i ruszył spo­koj­nym kro­kiem przed sie­bie. Po minię­ciu budynku cukierni skrę­cił i zde­cy­do­wa­nie przy­śpie­szył kroku. W oddali sły­szał cichy, dobrze znany szum nie­wiel­kiego wodo­spadu.

Prze­sko­czył niski drew­niany pło­tek i prze­biegł przez odsło­nięty tra­wia­sty odci­nek, sta­ra­jąc się jak naj­szyb­ciej zbli­żyć do wąskiego przej­ścia pomię­dzy domami. Po kil­ku­na­stu sekun­dach drogi wzdłuż nabrzeża dotarł do miej­sca, w któ­rym w zaro­ślach ukrył swoją łódkę. Wsko­czył na nią i odpy­cha­jąc się wio­słem od dna, odbił od brzegu.

Z powodu sil­nego wia­tru i wyso­kiej fali powrót wyma­gał znacz­nie więk­szego wysiłku i doświad­cze­nia. Czarne chmury przy­kryły niebo i w krót­kim cza­sie na jezio­rze zapa­no­wała pra­wie zupełna ciem­ność.

Ratko zatrzy­mał się w odle­gło­ści około kilo­me­tra od doce­lo­wego punktu. Ścią­gnął buty, a kape­lusz rzu­cił na wodę. Upew­niw­szy się, że doku­menty są w kie­szeni płasz­cza, zdjął go i w oba­wie przed porwa­niem przez pory­wi­sty wiatr, zacze­pił jego rękaw o gwóźdź wysta­jący z burty.

Wie­dział, że po kilku godzi­nach fala zepchnie łódkę z powro­tem w kie­runku mia­steczka. Wtedy będzie już widno i miej­scową spo­łecz­ność obie­gnie wia­do­mość o samo­bój­stwie kolej­nego znu­dzo­nego życiem tury­sty.

Męż­czy­zna oblał płaszcz alko­ho­lem i zosta­wiw­szy nie­wielką ilość w butelce, wsko­czył do jeziora. Było zimne. Woda miała zale­d­wie kilka stopni, dla­tego nie chcąc tra­cić czasu, skie­ro­wał się do swo­jej pustelni.

Nie­spełna godzinę póź­niej, zupeł­nie wycień­czony i zzięb­nięty, usiadł w fotelu przy drzwiach i przy­krył się przy­go­to­wa­nym wcze­śniej kocem. W ciem­no­ściach mocno drżącą dło­nią się­gnął intu­icyj­nie po sto­jący obok niego ter­mos. Chwilę póź­niej poczuł, jak cie­pła her­bata wlewa się powoli do jego żołądka i jak stop­niowo wraca w nim życie.

Ratko pocią­gnął kolejny łyk i opie­ra­jąc mokrą jesz­cze głowę o grube, piko­wane opar­cie fotela, spoj­rzał odru­chowo w kie­runku okna.

Dla­czego nie zro­bi­łem tego wcze­śniej? – pomy­ślał. Dla­czego, zgod­nie z wyuczo­nym i wie­lo­krot­nie ana­li­zo­wa­nym pla­nem, nie spoj­rza­łem w okno, gdy zbli­ża­łem się do domku? Z pew­no­ścią wpływ na to miało nagłe zała­ma­nie pogody, co skut­ko­wało tym, że pra­wie dwu­krot­nie wię­cej czasu musia­łem spę­dzić w wodzie. W wyniku tego, będąc na gra­nicy hipo­ter­mii, cał­ko­wi­cie stra­ci­łem czuj­ność.

Teraz nie miało to już zna­cze­nia.

Ratko zdał sobie wła­śnie sprawę z tego, że ten cie­pły napój jest jego ostat­nią przy­jem­no­ścią, jakiej dozna w swoim cie­ka­wym, peł­nym przy­gód życiu. Zaśmiał się w duchu, uświa­do­miw­szy sobie, jak bar­dzo się oszu­ki­wał, myśląc, że uda mu się prze­żyć.

Pocie­sza­jące w tym wszyst­kim jest to, że wyko­na­łem zada­nie i udało mi się wysłać list, pomy­ślał, spo­glą­da­jąc na leżącą przy oknie roz­bitą doniczkę. W tym samym momen­cie do jego uszu dobiegł cichy klik. Odwró­cił głowę wpa­try­wał się ślepo w ota­cza­jącą go ciem­ność. Po chwili ujrzał ośle­pia­jący błysk pło­mie­nia zapal­niczki. Zmru­żył mocno oczy. Blask roz­świe­tlił obli­cze męż­czy­zny, który sie­dział w prze­ciw­le­głym kącie pomiesz­cze­nia i ze spo­ko­jem odpa­lał trzy­ma­nego w ustach papie­rosa. Ratko przyj­rzał mu się dokład­niej. Połowa jego twa­rzy była pokryta świe­żymi bli­znami po opa­rze­niach.

A więc tak wygląda mój prze­śla­dowca, pomy­ślał Ratko, odsta­wia­jąc kubek…

° ° °

Bruno zwol­nił, kiedy skrę­cał w cia­sną uliczkę, wyło­żoną kamienną kostką. Mokry bruk poły­ski­wał w świe­tle ulicz­nych latarni, zawie­szo­nych na fron­tach sta­rych kolo­ro­wych kamie­ni­czek.

Docho­dziła pół­noc.

Nie­wielki hote­lik, w któ­rym zare­zer­wo­wał noc­leg, znaj­do­wał się zale­d­wie kil­ka­set metrów od kra­kow­skiego Rynku. Wokół było już pusto, jedy­nie w wąskiej bra­mie, znaj­du­ją­cej się kilka kro­ków przed nim, Bruno zauwa­żył tulącą się do sie­bie parę. Widział, jak męż­czy­zna zdej­muje puchową kurtkę i osła­nia­jąc od desz­czu swoją part­nerkę, rusza na chod­nik.

W momen­cie, w któ­rym go mijali, jego oczom uka­zała się nie­wielka meta­lowa tabliczka, koły­sząca się na gru­bych łań­cu­chach przy­twier­dzo­nych do cegla­nej ściany. W mroku, na lekko przy­rdze­wia­łej powierzchni, z trud­no­ścią dostrzegł wyryty na niej drobny napis: „Hotel Calypso”.

Zapar­ko­wał samo­chód w nie­wiel­kiej odle­gło­ści od głów­nego wej­ścia, chwy­cił torbę i wysiadł z pojazdu. Roz­ło­żył para­sol i pod­szedł do pokry­tych brą­zo­wo­złotą farbą drew­nia­nych drzwi. Spoj­rzał na rzeź­bioną futrynę i zde­cy­do­wa­nym ruchem naci­snął nie­wielki guzik, znaj­du­jący się tuż obok napisu: „RECEP­CJA”.

Cof­nął się o krok, scho­dząc z kamien­nego schodka, i nie uno­sząc głowy, zer­k­nął dys­kret­nie w górę.

Nie mylił się.

W nie­wiel­kim zakra­to­wa­nym oknie, znaj­du­ją­cym się na pierw­szym pię­trze hote­liku, w któ­rym zamie­rzał noco­wać, zauwa­żył sto­jącą nie­ru­chomo ciemną postać. Wyraź­nie mu się przy­glą­dała. Dostrzegł ją już wcze­śniej, gdy się­gał po bagaż, znaj­du­jący się na tyl­nym sie­dze­niu jego land rovera.

Po paru sekun­dach drzwi się otwo­rzyły i sta­nęła w nich star­sza, przy­gar­biona kobieta. Spoj­rzała na niego obo­jęt­nie, po czym zama­szy­stym ruchem dłoni zarzu­ciła na sie­bie gruby, weł­niany pled. Następ­nie opu­ściła głowę, się­gnęła do dużej kie­szeni swe­tra i wyjęła z niej oku­lary. Miały grube, ciemne oprawki i masywne cylin­dryczne szkła. Zało­żyła je pośpiesz­nie i zmru­żyła oczy, żeby uważ­nie mu się przyj­rzeć.

Uśmiech­nął się do niej.

Odniósł wra­że­nie, że kobieta dopiero teraz zauwa­żyła, że ktoś przed nią stoi, i odwza­jem­niła uśmiech.

Spoj­rzał w górę.

W oknie nie było już nikogo.

– Dobry wie­czór panu. Pogo­dzi­łam się już z myślą, że jed­nak pan zre­zy­gno­wał – powie­działa star­sza pani, uchy­la­jąc sze­rzej drzwi. – O tej porze roku rzadko mie­wamy tu gości – dorzu­ciła, obra­ca­jąc się i kie­ru­jąc kroki w stronę zawie­szo­nej na ścia­nie drew­nia­nej skrzynki. – Przy­go­to­wa­łam pokój na pierw­szym pię­trze, ten, o który pan pro­sił. A oto klucz – dodała, wci­ska­jąc mu go do ręki. Wisiała przy nim nie­wielka figurka przed­sta­wia­jąca jakąś śre­dnio­wieczną postać.

– Prze­pra­szam – powie­dział Bruno, cho­wa­jąc klucz do kie­szeni i łapiąc za skó­rzany uchwyt torby podróż­nej. – W oko­li­cach Czę­sto­chowy prze­wró­cona naczepa zata­ra­so­wała drogę i stra­ci­łem ponad godzinę, sto­jąc w kil­ku­na­sto­ki­lo­me­tro­wym korku.

– Rozu­miem. Z pew­no­ścią jest pan zmę­czony. Pro­szę mi wyba­czyć, że nie odpro­wa­dzę pana na górę, ale nogi już nie te – dodała kobieta z lek­kim uśmie­chem. – Śnia­da­nie będzie o dzie­sią­tej.

– Bar­dzo pani dzię­kuję i życzę miłej nocy – dorzu­cił Bruno, odcho­dząc.

Kobieta zacze­kała jesz­cze, aż wąskim kory­ta­rzem doj­dzie do scho­dów i dopiero gdy posta­wił stopę na pierw­szym stop­niu, zga­siła świa­tło w holu. Małe ledowe lampki, znaj­du­jące się tuż przy pod­ło­dze, rzu­cały cie­płe świa­tło, pro­wa­dząc stromo na pię­tro. Bruno chwy­cił się drew­nia­nej porę­czy i po nie­spełna minu­cie stał już przed drzwiami do pokoju.

Spoj­rzał na led­wie widoczny numer, żeby się upew­nić, czy dobrze tra­fił, i wszedł do środka. Wewnątrz pomiesz­cze­nia było ciemno, a w powie­trzu uno­sił się zapach tyto­niu i świe­żej pościeli. Nie zapa­liw­szy świa­tła, usiadł na łóżku.

– Witam pana i prze­pra­szam za spóź­nie­nie – powie­dział, spo­glą­da­jąc w kie­runku sto­ją­cego kilka metrów dalej dużego fotela z wyso­kim opar­ciem. Mebel stał tyłem do niego, a zwró­cony był w kie­runku wyso­kich na około trzy metry dwu­skrzy­dło­wych drzwi, pro­wa­dzą­cych zapewne do dru­giego pomiesz­cze­nia. Gdy tylko oczy Bru­nona przy­zwy­cza­iły się do ciem­no­ści, zauwa­żył poło­żoną na skó­rza­nym opar­ciu fotela rękę z cyga­rem w dłoni.

– Miło mi pana poznać – ode­zwał się gruby męski głos. Po jego tona­cji można było przy­pusz­czać, że była to osoba w doj­rza­łym wieku. – Nazy­wam się Lam­bert Foks. Wyba­czy pan, że się nie przy­wi­tam, ale ze wzglę­dów bez­pie­czeń­stwa wolę nie poka­zy­wać swo­jej twa­rzy. Może dziwi pana ta kon­spi­ra­cyjna otoczka, pro­szę mi jed­nak wie­rzyć, będzie lepiej dla nas obu, jeśli nikt nas razem nie zoba­czy – powie­dział i do uszu Bru­nona dotarł świst wcią­ga­nego przez wąski ust­nik powie­trza. – Nie mam już zbyt wiele czasu, więc pozwoli pan, że w skró­cie nakre­ślę obraz sytu­acji, z powodu któ­rej został pan popro­szony o pomoc. – Męż­czy­zna uniósł dłoń i zacią­gnął się mocno cyga­rem. Jego żar roz­ja­śnił na chwilę znaj­du­jącą się w pobliżu nie­wielką komodę i sto­jący na niej eks­klu­zywny kie­szon­kowy obci­nacz do cygar. Na jego wypo­le­ro­wa­nej chro­mo­wa­nej powierzchni Bruno ujrzał wygra­we­ro­wane ini­cjały LF. – Jestem sta­rym przy­ja­cie­lem pani Teks, a prawdę mówiąc, jej świę­tej pamięci rodzi­ców. Jak pan zapewne już wie od swo­jego przy­ja­ciela „Kapi­tana”, rodzina Tek­sów od poko­leń znana jest ze swo­jego zami­ło­wa­nia do kosz­tow­nych dro­bia­zgów. Posia­dają kolek­cję bry­lan­tów war­tych miliony dola­rów. – Męż­czy­zna prze­rwał na chwilę i lekko obró­cił głowę w kie­runku Bru­nona. – Zapew­niono mnie, że można panu zaufać, dla­tego jestem pewien, że treść naszej roz­mowy pozo­sta­nie mię­dzy nami.

– Oczy­wi­ście – odpo­wie­dział krótko.

– Czy inte­re­so­wał się pan kie­dyś mię­dzy­na­ro­do­wym han­dlem szla­chet­nymi kamie­niami poza ogól­no­do­stęp­nymi aukcjami?

– Przy­znam, że nie­spe­cjal­nie. Wiem, że krąży wiele legend na temat… – Męż­czy­zna sie­dzący w fotelu zaśmiał się cicho w spo­sób, z któ­rego Bruno z łatwo­ścią wywnio­sko­wał, że lata spę­dzone na han­dlu mine­ra­łami spra­wiły, że wie­dział on o wiele wię­cej, niż komu­kol­wiek mogło się wyda­wać, i że z całą pew­no­ścią nie były to infor­ma­cje pocho­dzące z publicz­nych środ­ków prze­kazu.

– Z całym sza­cun­kiem, panie Bru­no­nie. Histo­ria wydo­by­wa­nia dia­men­tów, począw­szy od cza­sów śre­dnio­wie­cza, kiedy w naj­więk­szej z indyj­skich kopalni już w pięt­na­stym wieku pra­co­wało ponad sześć­dzie­siąt tysięcy ludzi, aż po dzień dzi­siej­szy, to wystar­cza­jący szmat czasu, by powstały legendy. Jed­nak więk­szość z tych, które znają zwy­kli, pro­szę mi wyba­czyć wyra­że­nie, śmier­tel­nicy, jest mniej praw­do­po­dobna od tej, że ulicz­kami naszego mia­sta prze­cha­dzał się kie­dyś smok wawel­ski. Zmy­ślono je, a przez lata prze­ka­zy­wa­nia ich przy moc­nych trun­kach w zatło­czo­nych pubach dodat­kowo ubar­wiano. O tych praw­dzi­wych cie­ka­wost­kach wie nie­wiele osób – powie­dział i spu­ściw­szy głowę, dodał szep­tem: – A z każ­dym kolej­nym mie­sią­cem liczba tych osób nie­po­ko­jąco się zmniej­sza. To powód pana wizyty.

– A co ma z tym wspól­nego pani Teks? – zapy­tał

Bruno. Męż­czy­zna ponow­nie zacią­gnął się cyga­rem, a po chwili wypu­ścił dużą chmurę gęstego dymu.

– Na sku­tek nie­szczę­śli­wego wypadku, jaki przy­da­rzył się jej ojcu, pani Paula Teks odzie­dzi­czyła nie tylko ogromny mają­tek, lecz także spa­dła na nią wielka odpo­wie­dzial­ność. Pan Teks wpro­wa­dzał ją stop­niowo w sprawy zwią­zane z han­dlem dia­men­tami i wta­jem­ni­czał powoli w zawiłe arkana tego biz­nesu. Pozna­wał z oso­bami, zazwy­czaj swo­imi zaufa­nymi zna­jo­mymi, któ­rzy byli kolek­cjo­ne­rami z Europy, Azji, nie pomi­ja­jąc także tych zza oce­anu. Nie­stety, na początku grud­nia doszło do pew­nego przy­krego zda­rze­nia. W nie­wy­ja­śnio­nych do końca oko­licz­no­ściach w Austrii samo­bój­stwo popeł­nił jeden z naj­bliż­szych przy­ja­ciół pana Teksa. Być może nie byłoby w tym nic dziw­nego, gdyby nie fakt, że tej samej nocy, kiedy męż­czy­zna zdo­był się na ten osta­teczny krok, wysłał też list do ojca Pauli. W koper­cie oprócz krót­kich pozdro­wień umiesz­czona była nie­wielka krysz­ta­łowa figurka. Przy­pusz­czamy, że było to ostrze­że­nie przed zbli­ża­ją­cym się nie­bez­pie­czeń­stwem. Nie­stety, wia­do­mość dotarła po kilku dniach od pogrzebu pana Teksa.

– Jak zgi­nął ojciec pani Pauli?

– Wypa­dek na jezio­rze. Jego ciało odna­le­ziono po kilku dniach poszu­ki­wań. Poli­cja nie dopa­trzyła się udziału osób trze­cich. Oli­wier był moim sze­fem i bar­dzo bli­skim przy­ja­cie­lem przez dobrych kil­ka­dzie­siąt lat. Świet­nie nawi­go­wał, ale, co wyni­kało z poli­cyj­nego raportu, nar­ko­tyki i alko­hol nie idą w parze z pły­wa­niem jach­tem moto­ro­wym, na któ­rym znaj­duje się ponad tysiąc litrów paliwa. Usta­lono, że praw­do­po­dob­nie na sku­tek ludz­kiej nie­ostroż­no­ści doszło do wybu­chu. Szko­puł w tym, że pan Teks ni­gdy nie pił alko­holu, kiedy sam prze­by­wał na łodzi, nie mówiąc już o innych używ­kach. Paula popro­siła mnie, abym prze­ka­zał panu tę infor­ma­cję. Jej na­dal trudno jest o tym mówić.

– Tak, to jak naj­bar­dziej zro­zu­miałe, ale jaka jest moja rola w tej spra­wie? – zapy­tał Bruno, spo­glą­da­jąc na duży, stary zegar na ścia­nie. Minęła pierw­sza w nocy.

– Nie wiemy dokład­nie, przed kim chciano ostrzec Oli­wiera i czy nie­bez­pie­czeń­stwo grozi rów­nież jego córce, dla­tego nie ukry­wam, że oba­wiam się o Paulę. Był­bym wdzięczny, gdyby zgo­dził się pan ochra­niać ją do czasu, aż sytu­acja tro­chę się wyja­śni. Z przy­czyn oso­bi­stych ja nie mogę jej pomóc, cho­ciaż bar­dzo nad tym ubo­le­wam. Byłem przy tej rodzi­nie od zawsze i słu­ży­łem jej swoją pomocą tak czę­sto, jak tylko było to konieczne. Nie­stety, pro­wa­dzę inte­resy poza gra­ni­cami kraju i w związku z tym dużo podró­żuję.

– Hmm… – mruk­nął Bruno. – Dla­czego aku­rat ja?

– To musi być zaufana osoba, a pana, po roz­mo­wie z Kapi­ta­nem, pole­ciła mi Paula. Ostat­nio odsu­nę­li­śmy z jej oto­cze­nia pry­wat­nego kie­rowcę i z całą pew­no­ścią nie była to prze­sadna ostroż­ność… Rozu­mie pan. Oczy­wi­ście zdaję sobie sprawę ze strat, które pan ponie­sie, nie mogąc pro­wa­dzić swo­ich inte­re­sów w Gdań­sku, dla­tego też z chwilą wyra­że­nia zgody na pań­skie konto będzie wpły­wało odpo­wied­nie wyna­gro­dze­nie. – Bruno zamy­ślił się przez chwilę. Wie­dział, że firma prze­wo­zowa w Gdań­sku dopiero się roz­wija, a jego wspól­nik Tomek po powro­cie ze szpi­tala aż rwie się do roboty. Sam nawet nale­gał, by Bruno wziął dwu­ty­go­dniowy urlop i gdzieś wyje­chał. Zatem for­mal­nie nic nie stało na prze­szko­dzie, by pod­jąć się tego zle­ce­nia.

– Od kiedy mam zacząć? – zapy­tał.

– Dzię­kuję – odpo­wie­dział męż­czy­zna i natych­miast zga­sił cygaro. – Jutro w połu­dnie pro­szę zgło­sić się pod adres, który zosta­wi­łem panu w koper­cie. Leży na sto­liku przed panem. Jest tam rów­nież numer do mnie. Pro­szę dzwo­nić tylko w osta­tecz­no­ści. Będziemy w kon­tak­cie, ale jest raczej mało praw­do­po­dobne, że jesz­cze kie­dy­kol­wiek się spo­tkamy. Było mi miło. Żegnam pana – dodał męż­czy­zna i wstał. Po chwili znik­nął za drzwiami. Bruno spoj­rzał w jego kie­runku. Zauwa­żył jedy­nie ciemną wysoką postać.

Pod­niósł się z łóżka i włą­czył świa­tło. Pokój był duży i czy­sty, urzą­dzony w stylu nowo­jor­skim, ze sta­ran­nie zaście­lo­nym dwu­oso­bo­wym łóż­kiem.

Uchy­lił okno i odru­chowo spoj­rzał w dół na pojazd, który gwał­tow­nie ruszył spod hotelu. Następ­nie pod­szedł do sto­lika. Się­gnął po kopertę, otwo­rzył ją i wysu­nął ze środka nie­wielką kartkę. Przed zga­sze­niem świa­tła spoj­rzał raz jesz­cze na znaj­du­jący się na niej adres: ul. Liliowa 8.ROZDZIAŁ 2

ROZ­DZIAŁ 2

Docho­dziła dzie­wiąta, gdy Bruno otwo­rzył oczy. Zbu­dził go gło­śny dźwięk usta­wio­nego w tele­fo­nie budzika. Wziął szybki prysz­nic i po nie­spełna kwa­dran­sie wyszedł z hote­lo­wego pokoju. Po kil­ku­na­stu minu­tach był już w umó­wio­nym wcze­śniej miej­scu. Cze­kał na Kapi­tana. Był to jego wie­lo­letni przy­ja­ciel, któ­rego poznał w Men­to­nie w rejo­nie Lazu­ro­wego Wybrzeża. To on kilka tygo­dni temu zadzwo­nił do niego i pro­sił, by przy­je­chał do Kra­kowa.

Umó­wili się w nie­wiel­kiej kawia­rence miesz­czą­cej się na barce przy­cu­mo­wa­nej do nabrzeża w pobliżu zakola Wisły. To Kapi­tan zasu­ge­ro­wał, by spo­tkali się wcze­śniej, zanim Bruno pojawi się w posia­dło­ści pań­stwa Tek­sów.

Bruno zdą­żył opróż­nić już talerz, gdy ujrzał w drzwiach zna­jomą twarz przy­ja­ciela. Za każ­dym razem, gdy się z nim spo­ty­kał, nie mógł uwie­rzyć, że ten ener­giczny, świet­nie ubrany czło­wiek ma ponad sie­dem­dzie­siąt lat. Tym razem jed­nak odniósł wra­że­nie, że Kapi­tan wygląda nieco gorzej. Pew­nie impre­zo­wał przez kilka dni z rzędu, nie raz już mu się to zda­rzyło, pomy­ślał.

– Ucie­szyła mnie infor­ma­cja, że zgo­dzi­łeś się pomóc. Znowu mam u cie­bie dług – zaczął męż­czy­zna, zbli­ża­jąc się do nie­wiel­kiego dwu­oso­bo­wego sto­lika usta­wio­nego w zacisz­nym miej­scu w rogu pomiesz­cze­nia. Bruno poki­wał jedy­nie głową, prze­ły­ka­jąc ostatni kęs kanapki i nawet na moment nie odry­wa­jąc wzroku od kolej­nej por­cji jajecz­nicy na boczku, którą wła­śnie dono­siła mu kel­nerka.

– Nie wiem, ile jesz­cze zamie­rzasz pocią­gnąć, ale ponie­waż nie wyglą­dasz zbyt dobrze – powie­dział, dole­wa­jąc sobie her­baty do fili­żanki – suge­ruję, abyś zaczął już myśleć powoli o jego spła­cie – dodał Bruno i mru­gnął okiem. Następ­nie wstał i przy­ja­ciele uści­snęli się mocno na powi­ta­nie.

– Coś ci zamó­wić?

– Nie, dzię­kuję, już jadłem – odpo­wie­dział Kapi­tan, pokle­pu­jąc się bo brzu­chu. – Wiem, że mia­łeś wie­czorne spo­tka­nie z panem Lam­ber­tem – dodał, dosia­da­jąc się do sto­lika.

– Ow­szem. Poga­wę­dzi­li­śmy tro­chę i nakre­ślił mi z grub­sza, w czym rzecz. Muszę przy­znać, że to dość tajem­ni­czy gość.

– Zauwa­ży­łeś? – zapy­tał prze­kor­nie Kapi­tan, uda­jąc lek­kie zasko­cze­nie.

– Opo­wiesz mi coś o nim?

– Nie­stety, w tej kwe­stii nie­wiele pomogę. Pozna­łem rodzi­ców Pauli ponad dwa­dzie­ścia lat temu. Lam­bert już wtedy przy nich był. Pierw­szy raz spo­tkali się w połu­dnio­wej Afryce. Pra­co­wał w znaj­du­ją­cej się tam kopalni dia­men­tów. Nie wiem, jaką peł­nił w niej funk­cję. Pew­nego dnia odwie­dzili ją także pań­stwo Tek­so­wie. To miała być nor­malna wycieczka, jak jedna z wielu już wcze­śniej orga­ni­zo­wa­nych, pod­czas któ­rych poka­zuje się gór­ni­ków z rado­ścią wyko­nu­ją­cych swoją pracę. Nie­stety, pod­czas zwie­dza­nia kory­ta­rzy doszło do nie­szczę­śli­wego wypadku. Zgi­nęło kilka osób i zapewne ta ponura liczba byłaby więk­sza, gdyby nie pan Lam­bert. Nara­ża­jąc wła­sne życie, ura­to­wał Oli­wiera, sam został przy tym ranny. Zresztą tro­chę kuleje aż do dzi­siaj. Tym poświę­ce­niem Lam­bert zaskar­bił sobie dozgonną wdzięcz­ność rodziny. Męż­czy­zna dostał sta­no­wi­sko doradcy w fir­mie Teksa, a wkrótce potem zajął się han­dlem świe­ci­deł­kami. Stare zna­jo­mo­ści i nie do końca jasne, moim zda­niem, układy, pozwo­liły mu świet­nie odna­leźć się w nowej branży, w któ­rej w krót­kim cza­sie doro­bił się spo­rej for­tuny.

– A moja pod­opieczna? – zapy­tał Bruno, roz­glą­da­jąc się za sol­niczką. Kapi­tan spoj­rzał na niego. Bruno zauwa­żył, jak unosi mu się lekko prawy kącik ust. Znali się na tyle dobrze, że bez słów mógł odgad­nąć to, co przy­ja­ciel chciał mu prze­ka­zać.

– Taka sobie. Powinna ci się spodo­bać – odpo­wie­dział. – Dwu­dzie­sto­sze­ścio­let­nia panna, zgrabna i wystar­cza­jąco ładna, by stan posia­da­nego przez nią konta nie musiał jej doda­wać uroku.

– Okej. Świet­nie. W takim razie przyj­rzyjmy się jesz­cze ostat­nim wyda­rze­niom – powie­dział Bruno, się­ga­jąc po kromkę razo­wego chleba i sma­ru­jąc ją masłem. – Mamy dwa pogrzeby i to w dość krót­kim cza­sie oraz ostrze­że­nie suge­ru­jące, że ktoś miał, bądź na­dal ma, złe zamiary w sto­sunku do tej rodziny. – Bruno zamy­ślił się przez moment. – Co o tym myślisz?

– Sam nie wiem. To świat wiel­kich inte­re­sów. Podobno nie ma na świe­cie dia­mentu, który nie byłby oku­piony nie­wol­ni­czą pracą lub czy­jąś śmier­cią. A my wcho­dzimy pomię­dzy naj­więk­szych gra­czy. Dia­menty zmie­niają ludzi jak pie­przony pier­ścień w stwo­rzo­nej przez Tol­kiena mito­lo­gii Śród­zie­mia. Ktoś, kto sie­dzi w tym zbyt długo, traci uczu­cia i prze­ko­nuje się, że w pogoni za praw­dzi­wymi oka­zami ludz­kie życie jest nie­wiele warte i wpi­sane w ewen­tu­alne straty. Ale powiedz lepiej, co u cie­bie? Jak ci się mieszka w Gdań­sku? No i czy inte­res się roz­kręca?

– A dzię­kuję – odpo­wie­dział Bruno. – Mamy coraz wię­cej zamó­wień, więc nowy rok zapo­wiada się cał­kiem nie­źle. Pod moją nie­obec­ność zastę­puje mnie wspól­nik. Byczył się parę tygo­dni na wol­nym, to teraz nad­ra­bia zale­gło­ści.

– Wiem. Widzia­łem w jakiejś tele­wi­zji. Poka­zy­wali nawet miej­sce, w któ­rym go prze­trzy­my­wali i rze­czy­wi­ście, co do wido­ków można mieć pewne zastrze­że­nia, ale o ile się nie mylę, była to piw­niczka winiarni.

– Dokład­nie – powie­dział Bruno. Dobrze wie­dział o zami­ło­wa­niu Kapi­tana do tego szla­chet­nego trunku. – Ale my tu o przy­jem­no­ściach – dodał, odkła­da­jąc sztućce na talerz – a ja zaraz muszę się zamel­do­wać u mojej nowej pra­co­daw­czyni. Zapewne to od niej się dowiem, jaki roz­kład zajęć mnie czeka, ale jeśli uwa­żasz, że możesz mi coś jesz­cze…

– Znam Paulę – wtrą­cił Kapi­tan – odkąd przy­szła na świat. Stra­ci­li­śmy kon­takt na kilka lat, gdy jako nasto­latka wyje­chała za gra­nicę, by pogłę­biać swoją wie­dzę na reno­mo­wa­nych uczel­niach. Po stu­diach tro­chę podró­żo­wała i przy­pad­kiem spo­tka­li­śmy się znowu we Flo­ren­cji. To tam pozna­li­śmy się lepiej. Od tego czasu regu­lar­nie, dwa razy do roku, wyjeż­dżamy gdzieś razem. Ojciec bez obaw zosta­wiał ją pod moją opieką.

– A mówi­łeś, że dobrze cię znał… – powie­dział Bruno, uda­jąc zdzi­wie­nie. Kapi­tan zmarsz­czył gniew­nie czoło, ale jego roze­śmiane oczy szybko zdra­dziły pozo­ro­waną złość.

– Za kogo mnie masz? Ona odpo­czy­wała od nadę­tych kolesi ze swo­jego oto­cze­nia, a ja jedy­nie z bez­piecz­nej odle­gło­ści przez okno na pię­trze – dodał, uno­sząc w górę wska­zu­jący palec – czer­pa­łem ener­gię życiową, patrząc, jak opala się nago na pomo­ście. Możesz mi nie uwie­rzyć, ale mia­łem z tego cza­sem więk­szą przy­jem­ność niż… No wiesz.

– Okej. Rozu­miem.

– Pyta­łeś o obo­wiązki. Zawie­ziesz ją do firmy, na spek­takl do teatru, może usią­dzie­cie sobie cza­sem w jakimś pubie. Poznasz cie­ka­wych ludzi z jej towa­rzy­stwa. Jed­nym sło­wem, waka­cje, za które ci jesz­cze zapłacą – powie­dział Kapi­tan, po czym zamknął oczy i na potwier­dze­nie swo­ich słów kiw­nął kil­ku­krot­nie głową.

– Brzmi cie­ka­wie. A ty zosta­jesz na miej­scu?

– Chciał­bym. Nie­stety, dzi­siaj wie­czo­rem muszę wyje­chać. Nie będzie mnie kilka dni. Zała­twię parę spraw i posta­ram się szybko wró­cić. W razie potrzeby dzwoń. Znasz mnie, w sytu­acjach zagro­że­nia prze­miesz­czam się bły­ska­wicz­nie.

– To prawda – zgo­dził się z nim Bruno, mając w pamięci momenty wyma­ga­jące od Kapi­tana szyb­kich ewa­ku­acji z miesz­kań męża­tek, gdy ich druga połówka nie­ocze­ki­wa­nie wra­cała do domu.

– Wiesz, muszę przy­znać, że cał­kiem ład­nie tu pach­nie. Chyba się jed­nak sku­szę i coś sobie zamó­wię.

– Zatem smacz­nego. Na mnie już czas – powie­dział Bruno, mija­jąc przy­ja­ciela i pokle­pu­jąc go po ramie­niu. – Jeste­śmy w kon­tak­cie.

Kapi­tan, nie odwra­ca­jąc się, z nosem wci­śnię­tym w menu uniósł jedy­nie na poże­gna­nie otwartą dłoń.

° ° °

Po nie­spełna dwu­dzie­stu minu­tach Bruno mijał już osie­dle dom­ków jed­no­ro­dzin­nych. Przy­ci­szył radio i zer­k­nął na nawi­ga­cję. Od wyzna­czo­nego miej­sca dzie­lił go zale­d­wie kilo­metr. Spoj­rzał na zega­rek i dodał nieco gazu.

Równy, świeżo poło­żony asfalt biegł lekko pod górę, a następ­nie skrę­cał w prawo i zni­kał za linią gęstych igla­stych drzew. Bruno z lewej strony pojazdu zauwa­żył cią­gnące się żalu­zjowe ogro­dze­nie z sza­rej stali. Zwol­nił i pod­je­chał pod długą bramę prze­suwną, uzbro­joną w dwie kamery prze­my­słowe. Otwo­rzył okno, żeby wysta­wić rękę i naci­snąć przy­cisk umiesz­czony obok nie­wiel­kiego gło­śnika.

– Dzień dobry, panie Bru­no­nie. Pani Paula ocze­kuje już na pana. Zapra­szam. – Z meta­lo­wej skrzynki dobiegł męski głos i zanim Bruno zdą­żył się ode­zwać, brama zaczęła się prze­su­wać. Ruszył wolno do przodu i minął wysoką na ponad sześć metrów szklaną, zakrzy­wioną ścianę, po któ­rej mie­niąc się dzie­ciąt­kiem kolo­rów, spły­wała woda. Za nią, w odle­gło­ści około trzy­dzie­stu metrów, ujrzał par­te­rowy dom zło­żony z kilku seg­men­tów, z wiel­kimi pano­ra­micz­nymi oknami. Wokół nich rosły oka­za­łych roz­mia­rów wie­lo­let­nie sosny.

Bruno zapar­ko­wał pojazd na wyzna­czo­nym par­kingu i udał się pie­szo do głów­nych drzwi. Zauwa­żył, jak jedna z kamer, umiesz­czona na rogu budynku, prze­su­wa­jąc się powoli, śle­dzi każdy jego krok.

A zatem nad wszyst­kim czuwa oko ochrony. To dobrze, pomy­ślał, zbli­ża­jąc się do wej­ścia. Gdy się­gał dło­nią w kie­runku dzwonka, usły­szał cha­rak­te­ry­styczny odgłos mecha­ni­zmu otwie­ra­ją­cego zamek i jedno skrzy­dło drzwi uchy­liło się do środka. W progu sta­nęła młoda, drobna dziew­czyna z dłu­gimi pra­wie do pasa blond wło­sami, ładną buzią i ścierką kuchenną w dłoni.

– Bar­dzo pana prze­pra­szam, panie Bru­no­nie. Nazy­wam się Paula Teks. Myśla­łam, że zdążę z obia­dem i stąd moje nie­przy­go­to­wa­nie. Pro­szę mi wyba­czyć i zapra­szam – powie­działa, uchy­la­jąc sze­rzej drzwi.

– Pro­szę się mną nie przej­mo­wać i zde­cy­do­wa­nie nie prze­ry­wać pracy nad tym, co tak sma­ko­wi­cie pach­nie – odparł, zasko­czony uprzej­mo­ścią dziew­czyny.

Kapi­tan opi­sy­wał mu ją wcze­śniej, ale naj­wi­docz­niej, żeby się odmło­dzić, w towa­rzy­stwie pani Pauli nie zakła­dał oku­la­rów, bo dziew­czyna nie była, jak to ujął, „taka sobie”, była po pro­stu uro­cza i wyglą­dała na dwu­dzie­sto­latkę… Stary zbo­cze­niec, pomy­ślał Bruno, uśmie­cha­jąc się lekko pod nosem i wyobra­ża­jąc sobie przy­ja­ciela w oknie ze wzro­kiem wyce­lo­wa­nym w pomost, na któ­rym się opa­lała.

– Będzie mi miło, jeśli nie odmówi mi pan wspól­nego posiłku. Zawsze, gdy tylko czas pozwala, rezy­gnuję z restau­ra­cji i chęt­nie przy­rzą­dzam coś sama.

– To bar­dzo miło z pani strony. Dzię­kuję i z przy­jem­no­ścią spró­buję tej wspa­niale wyglą­da­ją­cej potrawy – dodał, spo­glą­da­jąc w kie­runku usta­wio­nego na elek­trycz­nym pie­cyku dużego woka.

Zna­leźli się w prze­stron­nym, kwa­dra­to­wym, nowo­cze­śnie urzą­dzo­nym pomiesz­cze­niu, w któ­rym na ponad stu metrach kwa­dra­to­wych powierzchni mie­ścił się aneks kuchenny otwarty na salon. Wokół niego pra­wie nie było ścian, nie licząc jed­nej znaj­du­ją­cej się przy kominku, a jedy­nie duże pano­ra­miczne okna, które spra­wiały wra­że­nie, jak gdyby czło­wiek sie­dział w samym środku sosno­wego lasu. Bruno zro­bił kilka kro­ków. Jego uwagę zwró­cił gruby, weł­niany dywan w kolo­rze zło­tego brązu, który oświe­tlony nagle przez wpa­da­jące z zewnątrz pro­mie­nie słońca, roz­bły­snął wszyst­kimi odcie­niami mie­dzi. Przy jego końcu, odgro­dzony od salonu szybą, znaj­do­wał się długi na około dzie­sięć metrów basen.

Bruno zajął miej­sce, które wska­zała mu pani

Paula, a dziew­czyna nało­żyła potrawę.

– Życzę smacz­nego – ode­zwała się z uśmie­chem, kła­dąc przed nim talerz.

– Bar­dzo dzię­kuję. Strawa wygląda wspa­niale, ale przy­znam, że nie spo­tka­łem się z nią wcze­śniej.

– To danie kuchni chiń­skiej, które jest przy­sma­kiem w Peru. _Lomo sal­tado,_ czyli w dosłow­nym tłu­ma­cze­niu solona woło­wina podana z _tacu-tacu_ zamiast czę­stego dodatku w postaci ryżu. Pyszne mięso sma­żone z dodat­kiem kuminu, papryki i czosnku, wymie­szane z fryt­kami. Mam nadzieję, że będzie panu sma­ko­wało. W razie czego zawsze możemy zamó­wić pizzę – dodała w chwili, w któ­rej Bruno miał już w ustach pierw­szą por­cję sma­żonego mięsa. Zamknął na moment oczy.

– Wyśmie­nite – powie­dział po chwili, kiwa­jąc z uzna­niem głową.

– Uff… Dzię­kuję. Oba­wia­łam się, że może prze­sa­dzi­łam tro­chę z papryką. Lubię bar­dziej na ostro, podob­nie jak pana zna­jomy, Kapi­tan. – Bruno jedy­nie się uśmiech­nął. Co do dziew­czyny, jej deli­kat­ność cał­ko­wi­cie mogła zaprze­czać temu, o czym pomy­ślał, ale jeśli cho­dzi o Kapi­tana, to jakoś bez trudu potra­fił go sobie wyobra­zić w…

– Może dokładkę? – prze­rwała jego myśl.

– Z przy­jem­no­ścią – odpo­wie­dział. – Jed­nak pod warun­kiem, że to, co pozo­stało, podzie­limy po równo – dodał, mru­ga­jąc okiem.

Gdy już zje­dli, dziew­czyna odnio­sła tale­rze i wró­ciła do sto­lika. Bruno pomy­ślał, że nad­szedł odpo­wiedni moment, by nawią­zać do sprawy, która go tu spro­wa­dziła.

– Prze­pra­szam, ale jeśli mogę zapy­tać, jaki był powód zwol­nie­nia pani pry­wat­nego kie­rowcy? – Dziew­czyna wes­tchnęła ciężko i poki­wała głową tak, jakby na­dal nie mogła uwie­rzyć w to, co się wyda­rzyło.

– Do dzi­siaj trudno mi to zro­zu­mieć. Karl był Estoń­czy­kiem. Jako sied­mio­la­tek przy­je­chał z rodzi­cami do Pol­ski. Pra­co­wał u nas pra­wie dzie­sięć lat. Ni­gdy nie zauwa­ży­łam niczego, co mogłoby wzbu­dzić moją podejrz­li­wość. Ow­szem, był tro­chę zamknięty w sobie, ale zawsze miły i uczynny. Mia­łam do niego zaufa­nie. Pew­nej nocy, kilka dni po pogrze­bie… – Dziew­czyna na chwilę wstrzy­mała oddech, po czym z lekko szklą­cymi się oczami kon­ty­nu­owała: – Pan Lam­bert, z któ­rym miał pan przy­jem­ność roz­ma­wiać, poja­wił się nie­za­po­wie­dziany w rezy­den­cji moich rodzi­ców. Znaj­duje się ona na tyłach tego domku, tuż za dużym kamien­nym murem poro­śnię­tym wino­ro­ślą. Obec­nie nikt tam nie mieszka. Jedy­nie jedno nie­wiel­kie par­te­rowe pomiesz­cze­nie zaj­muje ochrona, która dodat­kowo poprzez moni­to­ring strzeże mojej działki. Kiedy pan Lam­bert zbli­żał się do budynku, jego uwagę zwró­cił nie­wielki błysk.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki