Zapomniane dzieje - ebook

PROLOG

W pewnym budynku na przedmieściach Londynu, w jednym z okien na parterze, pomimo dosyć późnej już godziny, świeciło się światło. Przechodzień, któremu dane by było je zobaczyć, zauważyłby, że jest w nim coś dziwnego. Przede wszystkim dziwiłby się sytuacji, która miała miejsce. Już z zewnątrz dało się dostrzec, że w pokoju znajduje się stanowczo zbyt wiele osób. Zaglądając jednak do środka, można było stwierdzić, że funkcje umysłu zostały oszukane albo wręcz na zawsze pomylone.

W dość niedużym pomieszczeniu spał w łóżku chłopak. Nastolatek. I pewnie samo to nie byłoby niczym nadzwyczajnym, gdyby dookoła jego łóżka nie stało dziesięć osób. Na dodatek połowa z nich nosiła na sobie dosyć dziwaczne jak na te czasy przyodzienie. W oko mógł też wpadać szczegół drobny, acz całkowicie nie do pomyślenia. Było nim światło równomiernie rozlane po całym pokoju. Światło, którego źródła nie sposób było odnaleźć. Ono po prostu tam istniało. Zaś cienie każdej z dziesięciu osób zdawały się żyć własnym życiem. Ale to przecież mogło być jedynie złudzenie…

Skupiwszy się jednak na owych dziwnych ludziach zebranych dookoła łóżka, można by spróbować rozeznać się, o co w ich dyskusji chodzi.

Dostojny starzec przemawiał właśnie do którejś z obecnych tam osób:

– Nie! – mówił zdecydowanie zbyt podniesionym głosem jak na kogoś mającego szacunek dla snu owego chłopaka. – Nie wolno ci, dziewczyno! Zostało już niewiele czasu. Wytrzymasz. Teraz nie jest pora na to, żeby go w czymkolwiek uświadamiać. Takie powzięliśmy postanowienia i tego winniśmy się trzymać. Ja stanowczo mówię: nie!

Głos zabrał inny mężczyzna – młody, mający na sobie strasznie zniszczone ubranie, które można było nazwać łachmanami.

– Popieram go… Przykro mi, mała, ale również uważam, że powinnaś poczekać, tak jak ustaliliśmy.

Po tych słowach młoda dziewczyna, która stała obok obdartusa, żachnęła się. Jednak zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, głos zabrała inna, w tym samym mniej więcej wieku. Miała na sobie jakieś japońskie kimono, jednak to długie blond włosy spływające po plecach były najbardziej charakteryzującym ją elementem.

– Ja popieram lady Marteville.

Nieśmiało uśmiechnęła się do rozgniewanej młodej dziewczyny. Tamta wywróciła tylko oczami i przerzuciwszy uwagę na starszych towarzyszy, chciała już podjąć prowadzoną z nimi dyskusję, kiedy drzwi do pokoju otworzyły się i zajrzała do niego zaspana kobieta w średnim wieku, ubrana w szlafrok i długi podkoszulek.

Wszelki ruch i hałas w pokoju momentalnie ustały. Światło rozpłynęło się, jakby nigdy go tu nie było. Zapanował bezwzględny spokój.

– Ja się tym zajmę – powiedział obdartus, kierując się do drzwi. – Nie obudźcie chłopaka.DZIWNE SPOTKANIE

To ptaki obudziły Jamesa.

Świergotały radośnie za oknem, oznajmiając, że najwyższa pora już wstawać i należycie skorzystać z ostatniego dnia wakacji. James był szesnastolatkiem i właśnie od jutra miał zacząć zajęcia w nowej szkole, z ludźmi, których nie znał. To normalne, że strasznie się denerwował i już od kilku tygodni miał wszystko przygotowane, żeby godnie i wzorowo rozpocząć nowy rok szkolny.

James podniósł się z łóżka i, wciąż jeszcze zaspany, w piżamie poszedł do łazienki.

Miał 16 lat, był raczej średniego wzrostu, budowę jego ciała śmiało można było nazwać atletyczną. Zielone oczy i czarna, zachodząca na oczy czupryna, sprawiały, że podobał się dziewczynom. Jednak James nie miał dziewczyny, nigdy. Mimo że wyglądał całkiem nieźle, był bardzo nieśmiałym chłopcem. Był raczej typem samotnika przedkładającego dobrą książkę czy też film nad hałaśliwe grono znajomych. Także dlatego, że wstydził się nieco swojej kiepskiej sytuacji finansowej.

Po wyjściu z łazienki, już ubrany, wyszedł na piętro domu zjeść śniadanie w kuchni. Dziwny rozkład pomieszczeń w domu rodzina Jamesa zawdzięczała temu, że kilka lat temu wykupili kilka pokoi gościnnych na obrzeżach miasta. Jakaś niewielka firma rezygnowała z interesu z powodu braku klientów, więc wyprzedała lokale po niskiej cenie. Tak więc się stało, że kuchnia znalazła się akurat na piętrze, bo pomieszczenie, w którym mieściła się pierwotnie, zostało sprzedane wcześniej innym nabywcom.

Rodzice byli już dawno w pracy, dlatego James skazany był na samotny posiłek. Chłopak nie miał rodzeństwa ani nawet psa, któremu mógłby rzucić coś z talerza. Rozbił na patelnię kilka jajek i usmażył sobie jajecznicę. Zrobił herbatę i usiadł do jedzenia. Jadł niezwykle wolno, pogrążony w myślach o nowej szkole. Tym razem, jako że wkraczał w coraz bardziej dorosły świat, chciał znaleźć sobie fajnych znajomych, zacząć się udzielać, żyć. Miał przed sobą pustą kartę, którą chciał zapisać jak najlepiej, tysiącem barw.

W poprzedniej szkole dzieci uważały go za dziwaka. Był samotnikiem, a ludzie w jego wieku nie potrafili tego zrozumieć i zaakceptować. Dla nich był niemal obcym z innej planety. Ponury, wiecznie milczący, odpowiadający tylko na pytania i zawsze bez inicjatywy. Mimo że uczył się w miarę dobrze, dawał odpisywać innym zadania domowe i podobał się dziewczynom, nigdy nie był częścią klasy czy też innej grupy młodzieżowej. Ale teraz James chciał to zmienić. I zacznie od jutra!

Wstał od stołu pozmywać naczynia, po czym wybrał numer do mamy do pracy.

– Halo? – odezwał się kobiecy głos w słuchawce.

– Cześć Page, o której wracasz? Obiecaliście mi dzisiaj wypad na dokupienie ostatnich artykułów niezbędnych na rok szkolny. – James zwracał się do ojca i matki po imieniu. Sami to zaproponowali.

– Hmmm, niech pomyślę, teraz jest jedenasta, więc wydaje mi się, że do szesnastej powinnam się wyrobić, będę więc około szesnastej trzydzieści w domu. Zostanie półtorej godziny na zakupy, myślę, że powinno wystarczyć. Ewentualnie jutro wyskoczymy jeszcze raz.

– Dobrze, to ja teraz wychodzę do parku poczytać i wrócę tak, żeby zrobić obiad przed waszym przyjściem. Pa, Page.

– Dobrze… Do zobaczenia, James.

Chłopak odłożył słuchawkę i westchnął. Akurat uda mu się załatwić wszystko w półtorej godziny! To nie może wypalić. No ale trudno. Musiał zrozumieć sytuację i mieć nadzieję, że jednak jakimś cudem uda się im wyrobić ze wszystkim. Zabrał książkę z pokoju, zamknął drzwi wejściowe i ruszył w stronę parku miejskiego.

Kiedy wyszedł na chodnik, powitała go sąsiadka podlewająca kwiatki. James uśmiechnął się na ten widok. Mieszkali bowiem w nie najlepszej dzielnicy na obrzeżach miasteczka. Tutejsze dzieciaki poczynały sobie dosyć swobodnie, na przykład niszcząc dekoracje dookoła domów. Te kwiatki, które podlewała teraz jego sąsiadka, były już którymś z kolei zestawem w tym miesiącu. Za pierwszym razem, kiedy chuligani zniszczyli jej kwiaty, przyszła do domu Jamesa zapytać członków rodziny, czy nie widzieli, kto to zrobił. Niestety nie udało się jej namierzyć sprawców, jednak poprzysięgła przy nim i jego rodzicach, że nie odpuści i będzie dbała o otoczenie domu, nie zważając na wybryki, jak to powiedziała, „niewychowanych prostaków”.

Sąsiadka, myśląc, że James uśmiecha się do niej, również przywołała na twarz promienny uśmiech i wróciła do roboty. Chłopak wzruszył tylko ramionami i poszedł dalej. Miejski park mieścił się jakieś piętnaście minut piechotą od domu. Było to jedyne miejsce w promieniu kilku kilometrów, w którym rosły jakiekolwiek drzewa. Niestety to jedyny atut parku, ponieważ był on miejscem zebrań okolicznej, niezbyt kulturalnej młodzieży. Ławki popisane sprayem, połamane, chodniki pokryte artystycznymi malunkami miejscowych. Jednak James musiał przyznać, że te malowidła były naprawdę dobre. „Artyści” najwidoczniej mieli wśród siebie jakąś hierarchię, ponieważ na chodnikach nikt nie bazgrał, mieściły się na nich tylko „dzieła sztuki” wśród slumsowych prac. I pomimo sporego odcinka niewykorzystanego podłoża nikt na nim nie malował, czekając aż powstanie w tym miejscu kolejna postać z kreskówek, bohater ze znanego filmu bądź jakiś dobrze się prezentujący wytwór wyobraźni jednego z mających wyższe prawa malarzy.

Ojciec niejednokrotnie mówił Jamesowi, żeby nie łaził do tego parku, że to niebezpieczne, że te dzieciaki są ze złych domów, że patologiczne rodziny, że złodzieje, bandyci i tego typu rzeczy. Jednak James uważał, że wcale nie jest aż tak źle, ostatecznie nigdy go nie zaczepili. Na początku, kiedy zaczął tam przychodzić kilka lat temu, patrzyli się na niego krzywo przez kilka dni, jednak potem któryś z chłopaków popisujących się sztuczkami na desce podjechał do niego i zapytał, czy chce zapalić papierosa. James odmówił, a chłopak odszedł, jednak od tamtej pory był już „swój” wśród dzieciaków z parku. Nie zaczepiali go, czasem tylko pytali, czy chce się z nimi gdzieś wybrać, ale on zawsze odmawiał.

Ponadto Jamesowi naprawdę podobały się te niezwykłe rysunki na chodnikach. Był tam przegląd większości najpopularniejszych kreskówek. Niektóre postacie jego zdaniem były namalowane lepiej niż te oryginalne. Nie wiedział, kto je stworzył, jednak podświadomie darzył tę osobę szacunkiem.

Teraz, podobnie jak wiele razy wcześniej, wybrał jedną z tych okaleczonych ławek i zatopił się w lekturze. Była to jakaś lekka książka polskiego autora, Lema. James chciał po prostu oderwać myśli od nadchodzącego wielkimi krokami nowego roku szkolnego.

Wiadomo przecież, że pierwszy dzień jest najważniejszy. Nie dawało mu to spokoju. Jakich spotka tam ludzi, jak będą się do niego odnosić? Czy będą jakieś fajne dziewczyny, czy dalej będzie uważany za dziwaka, czy może uda mu się zmienić i zostanie duszą towarzystwa? Nie… to może lekka przesada – pomyślał. Dusza towarzystwa to nie dla mnie, ale być w centrum młodzieńczych wydarzeń? To już jak najbardziej.

Przede wszystkim obawiał się tego, że może sobie nie poradzić finansowo. Okrutny los sprawił, że dostał stypendium w bardzo dobrym, prywatnym college’u. Normalnie uczęszczanie do takiej szkoły było bardzo drogim przedsięwzięciem, jednak stypendium wiele zmieniało. Nie musiał opłacać semestru, a jedynie zakupić niezbędne do nauki przyrządy. Mimo że to niemały wydatek, rodzice Jamesa jak tylko dowiedzieli się o możliwości wysłania go do tak renomowanej szkoły, odbyli w kuchni długą poważną rozmowę i zadecydowali, że nie można zmarnować szansy. Postanowili, że w najgorszym wypadku wezmą pożyczkę, ale opłacą Jamesowi naukę w pierwszym roku. Warunkiem były wysokie stopnie, by w kolejnym roku chłopak dostał stypendium i odciążył troszkę rodziców. Był bardzo szczęśliwy, że Page i Derry tak postawili sprawę, jednak wciąż obawiał się tego, że nie będzie w stanie dotrzymać kroku bogatym dzieciakom i zostanie już na początku napiętnowany mianem biedaka. Bądź co bądź takie stypendium dostawało rocznie tylko kilkoro uczniów, więc pozostali na pewno byli bogato urodzeni. Pocieszał się myślą, że to szkoła z internatem, z dala od jego domu, który na pewno wystawiłby mu niekorzystną opinię. Tam przynajmniej wszyscy będą mieszkali w równych warunkach. Był jednak pewien, że będzie wyśmiewany z powodu braku auta, niemarkowych ciuchów i zacofania w wielu sprawach, które dotyczyły bogatych.

– Nie martw się – zawsze mówili mu rodzice, kiedy wspominał im o tym problemie – na pewno wielu z nich będzie miało na tyle poukładane w głowie, żeby szanować człowieka nie za wygląd bądź fortunę, lecz za jego wnętrze.

– Tak – mawiał Derry – niejedno z tych dzieciaków nie ma wnętrza. A wiesz czemu, James? Bo cały czas udają kogoś innego, przybierają pozy, grają. Ty masz wnętrze, dlatego mimo braku pieniędzy wiele osób będzie traktować cię lepiej niż niejednego bogacza z prywatną wyspą.

I z tego powodu James bał się spotkania z tymi ludźmi. W końcu przecież sam zamierzał spróbować udawania, o którym mówił ojciec. Nigdy nie był przyjacielski, nie był cool, nie umawiał się, nie łaził z kumplami, a teraz właśnie chciał to wszystko robić, żeby zyskać aprobatę innych. Niczym nie różnił się więc od tych nadętych bufonów. No, może tym, że faktycznie nie miał pieniędzy.

Głośny okrzyk wyrwał go z zamyślenia. To chłopcy popisywali się przed grupką dziewczyn, czego to oni nie potrafią zrobić na swoich deskach, i właśnie jednemu z nich udał się jakiś fajny trik. James poprzyglądał się chwilę, jak kumple mu gratulują, po czym skierował wzrok na plac zabaw dla dzieci, gdzie jak zwykle siedzieli starsi. Palili papierosy i przeważnie popijali jakiś alkohol. Tak naprawdę nigdy nie widział, żeby sprawiali jakieś problemy, wbrew wszystkiemu zawsze zachowywali się kulturalnie. To chyba nie oni niszczyli kwiatki jego sąsiadce. Powrócił wzrokiem do książki i zauważył, że nie przeczytał nawet jednego zdania. Rzeczywiście – pomyślał – wziąłem książkę, żeby oderwać się od myśli…

Westchnął i skupił się na tekście, oczyszczając głowę z wszelkich niezwiązanych z książką spraw. Czytał dobrych kilka godzin, kiedy nagle ktoś koło niego usiadł, wyrywając go z transu. Dziewczyna, na pierwszy rzut oka w jego wieku, dosyć ładna. Miała farbowane na ciemny brąz włosy opadające aż za łopatki i błękitne oczy. James na pewno się zarumienił. Dziewczyna bowiem wyglądała prześlicznie, ubrana w ciasny zielony golf, mini-spódniczkę jak japońskie dziewczęta w oglądanych przez Jamesa filmach anime, oraz trampki, z których wychodziły długie skarpety sięgające aż za kolana.

Dziewczyna usiadła na ławce bokiem, tak że skierowała się przodem do niego, czego nie omieszkała wykorzystać, żeby wlepić w niego wyczekująco swoje ogromne oczy. James zaś kompletnie nie wiedział, co ma robić. Nie znał jej, nawet jej nigdy nie widział w parku. Nie miał pojęcia, czego może od niego chcieć i skąd się wzięła. Był jednak pewien, że nie chciałby, żeby jej chłopak zobaczył ją siedzącą tak koło niego i wlepiającą w niego ślepia.

– No? – zapytała.

Zmieszany James wybałuszył oczy.

– Eee… Co… to znaczy? O co chodzi?

– No jak to o co, James, przyszłam do ciebie – powiedziała, tak jakby to było najzwyklejszą rzeczą na świecie, a jego zdziwienie – co najmniej nudnym żartem.

James zaś nie miał zielonego pojęcia, o co chodzi. Co gorsza, starsi chłopcy siedzący na placu zabaw już zaczęli spoglądać ciekawie w stronę niespodziewanego gościa. I bynajmniej nie były to niewinne spojrzenia. Zresztą trudno, żeby dziewczyna mogła się komuś nie podobać.

– James, obudź się, o czym ty myślisz? Rozmawiaj ze mną – powiedziała, śmiejąc się przyjaźnie.

– Ee… Tak, jasne. To… kim ty jesteś?

Dziewczyna znów się zaśmiała, zanim odpowiedziała na jego pytanie.

– Jestem Bler. Ale jesteś zabawny, przestań się już wygłupiać i chodź pokazać mi, jak mieszkasz.

W tym momencie James zauważył, że starsi chłopcy zdecydowali wreszcie zareagować na piękną dziewczynę pojawiającą się w parku. Jeden z nich, ubrany w tanie dżinsy, czarny t-shirt i czarną skórzaną kurtkę ruszył szybkim krokiem w ich kierunku, zaciągając się raz po raz papierosem, żeby skończyć przed dojściem do ławki.

Dziewczyna również spojrzała w tamtym kierunku i z jej twarzy zniknął uśmiech. Zastąpił go natomiast grymas przypominający zaskoczenie pomieszane z gniewem.

– Garb, co ty tu robisz, do diaska?! – warknęła na chłopaka, gdy podszedł już bliżej.

Widocznie skądś się znają – pomyślał James. Miał tylko nadzieję, że nie jest to jej chłopak albo jakiś jego koleżka, który może nim potrząsnąć za to, że przebywa w jej towarzystwie sam na sam.

– Dobre pytanie, Bler, jednak tylko w przypadku, kiedy to ja bym je zadał – odpowiedział z uśmiechem. Widząc jej grymas, dodał: – Co powiesz? Stęskniłaś się? Na pewno nie za mną. Czyżby mały James tak cię interesował? Nasz parkowy mól książkowy?

– Uważaj, jak się do mnie odzywasz. Nie zapędzaj się!

Z twarzy chłopaka zniknął uśmieszek, zastąpiony nagłą powagą. Skinął głową, jakby przepraszając, i powiedział:

– Nie powinno cię tutaj być, panienko. Proszę, odejdź, daj chłopakowi czytać, nie kwestionuj moich metod i bądź cierpliwa. Od jutra możesz robić, co tylko zechcesz. Jednak ta okolica to slums i nie powinno cię tutaj być ani dzisiaj, ani nigdy więcej.

Bler machnęła lekceważąco ręką na jego ostatnie słowa, jednak wstała i uśmiechnęła się do Jamesa.

– Teraz muszę iść, jednak jestem pewna, że jeszcze się spotkamy. – Popatrzyła na zegarek i dodała: – Jest już prawie piętnasta, James.

Uśmiechnęła się psotliwie na widok jego zdziwionej i jednocześnie zaniepokojonej miny, po czym odwróciła się na pięcie i odeszła szybkim krokiem w stronę wyjścia z parku. Patrząc, jak się oddala, James zauważył, że starała się nie deptać twarzy postaci namalowanych na chodniku. Dziwna osoba – pomyślał.

Zaraz jednak wrócił do rzeczywistości, bo chłopak, który wciąż nie odszedł, właśnie usiadł koło niego na ławce. Wyciągnął paczkę papierosów i przechylił otwartą w stronę Jamesa.

– Chcesz?

– Ee… Nie, dzięki.

Kiedy tamten wyciągnął papierosa dla siebie i odpalił, James zapytał:

– Kim była ta dziewczyna?

– Widzisz, James… – Garb skinął głową w kierunku dziewczyny, która ku zdziwieniu Jamesa właśnie wsiadała do niesamowitego sportowego porsche w zielonym kolorze. – To była osoba, która najbardziej ze wszystkich nie mogła się ciebie doczekać w swoim świecie. Przyjechała tutaj wbrew regułom, wbrew temu, że tu są slumsy i ona pasuje tutaj jak ogórek w dziale z nabiałem w markecie. Jednak nie przejmuj się tym, nie ma sensu. Zapomnij o wszystkim i korzystaj należycie z ostatniego dnia wakacji. Zdaje się, że Bler chciała ci uświadomić swoją ostatnią uwagą, że masz już mało czasu. Idź więc. – Skończył mówić i przygasił na oparciu ławki papierosa. Następnie wstał, kiwnął głową i odszedł do kumpli, którzy już czekali na niego z otwartym winem.

James nie potrafił znaleźć w sobie dosyć odwagi, żeby pójść za nim i dopytać o więcej. Skąd on o tym wszystkim wie? Kim jest ta cała Bler i dlaczego, do diabła, zachowują się, jakby go znali? Bynajmniej nie z widzenia!

Wstał więc i rozzłoszczony brakiem silnej woli, ruszył do domu, aby przygotować obiad dla Page i Derry’ego, chociaż już wiedział, że pogrążony w myślach prędzej zrobi sobie krzywdę niż dobry posiłek. Wróciwszy do domu, James oczyścił myśli i zabrał się za jak najszybsze przygotowanie jedzenia, zostało mu bowiem niewiele czasu do przyjazdu mamy. Pokroił warzywa na zupę, nastawił wodę na ryż i podgrzał sos z jednego ze słoiczków, które kiedyś przygotowała.

Kiedy wybiła godzina szesnasta, wszystko było już gotowe. Chłopak usiadł więc przy stole w kuchni, żeby trochę odpocząć i wtedy zaczął sobie przypominać zajście, które miało miejsce w parku. Zastanawiał się intensywnie, czy już kiedyś widział tę dziewczynę. Nie mógł sobie jej przypomnieć, ale przecież ona najwyraźniej skądś go znała. Zresztą jak mógłby nie pamiętać nie dosyć, że takiej pięknej, to jeszcze bogatej dziewczyny. Gdyby z nią kiedyś już rozmawiał bądź chociaż przebywał w tym samym towarzystwie, na pewno nie umknęłoby to jego pamięci. Tym bardziej że nie było w życiu Jamesa zbyt wielu takich okazji.

W końcu poniechał przypominania sobie, czy znał Bler, czy nie, i skupił się na chłopaku z placu zabaw. Jego z pewnością kojarzył, teraz zdał sobie sprawę, że ilekroć przychodził do parku, tamten też tam był. Ba! Nawet w zimie, kiedy nie bywał w parku, tylko odwiedzał czasami świetlicę osiedlową, to o dziwo tamten chłopak też w niej przesiadywał ze swoimi kumplami albo z jakąś dziewczyną. Teraz wydało mu się to troszkę dziwne… Garb. Przynamniej już wiedział, jak ma na imię chociaż jedna z tych osób, z którymi poniekąd spędzał niemal wszystkie letnie popołudnia od kilku lat. Tylko… skąd on znał się z tą całą Bler? Nie wygląda na kogoś, kto obracałby się wśród dziewczyn jeżdżących porsche. Chociaż z drugiej strony… Może tak to jest wśród tych bogatych? Może ten chłopak był tylko zachcianką młodej dziewczyny, która chciała się pobawić i uznała, że znajdzie jakiegoś kolesia z niższej kasty? Tak, to musiało być właśnie coś takiego. Tylko jaka była w tym wszystkim jego rola?

Wstał i nalał sobie zimnego soku z lodówki na otrzeźwienie umysłu. Kiedy usiadł z powrotem, zaświtało mu rozwiązanie. Najprawdopodobniej kiedy Bler poderwała Garba, wychodziła z nim i jego kumplami czasem do parku. Ale James nie zwrócił na nią wtedy uwagi. Pewnie na jednym z tych wyjść Bler go przyuważyła, zaciekawił ją, bo przecież nie jest najbrzydszy, tylko Garb odwrócił jej uwagę, że mól książkowy, że dziwny, nieciekawy. Więc dała spokój. A teraz pewnie chłopak z placu zabaw znudził się jej, więc, tak jak powiedział, przyszła, bo nie mogła się go doczekać, była ciekawska. I wszystko jasne. James będzie musiał chyba podziękować temu całemu Garbowi za to, że ten nie dopuścił, żeby on stał się kolejną zabawką w rękach dziewczyny. Tak, tak właśnie zrobi.

Usłyszał dzwonek do drzwi, więc wstał otworzyć, porzucając myśli o popołudniowym zdarzeniu z parku. Po prostu uznał je za wyjaśnione. Jednak nie pamiętał, jak Garb wspomniał w parku o tym, że Bler to osoba, która najbardziej ze wszystkich nie mogła się go doczekać… Wkrótce miał sobie to przypomnieć.

Kiedy Page zjadła obiad, bo to właśnie ona dzwoniła do drzwi, wsiedli wspólnie do samochodu i udali się na ostatnie zakupy. Już następnego dnia był bowiem poniedziałek kwaterowy. Pierwszy dzień szkoły, w którym wszyscy uczniowie zjeżdżali się do kampusu i zajmowali swoje pokoje. Wieczorem zaś w wielkiej sali odbywała się wspólna kolacja, która była świetną okazją, by nieco się poznać. Także nauczyciele przedstawiali się w kilku zdaniach, tłumacząc, do kogo z czym należy przychodzić.

James musiał kupić kilka rzeczy potrzebnych do codziennych czynności, a także narzędzia niezbędne na zajęciach. Jako że szkoła miała wysoki poziom, potrzebne teraz chłopakowi przedmioty wszędzie indziej okazałyby się bezużyteczne. Musiał na przykład zaopatrzyć się w smoking na bankiety organizowane w szkole czy też w aparaturę do nurkowania. Zaś w domu już od dłuższego czasu stały teleskop do obserwacji gwiazdozbiorów oraz terrarium na pająki, nie wspominając o rzeczach innych, wysłanych prosto ze sklepu na adres szkoły, gdyż były zbyt ciężkie w transporcie. Doprawdy James nie miał pojęcia, skąd Page i Derry wzięli na to wszystko pieniądze. Wiedział mniej więcej, ile co kosztuje, bo przecież jak tylko przyszła lista przedmiotów, od razu posprawdzał w Internecie ceny. Wszystkie te rzeczy, o których zakup prosiła szkoła, miały mu służyć w nadchodzącym roku szkolnym w celach edukacyjnych. Jednak James, patrząc na sprzęty, o których wcześniej nawet nie marzył, już widział w korzystaniu z nich świetną zabawę. Co to za szkoła, że będzie mógł hodować pająki i nurkować! Wspaniale!

Resztę wieczoru spędził wraz z Page i Derrym. Kiedy razem z mamą zrobili już zakupy, dołączył do nich ojciec i wybrali się na kolację do jakiejś przytulnej knajpki. Rodzice chcieli zaszaleć na pożegnanie, posiedzieć z nim troszkę dłużej. Jutro mieli go już tylko odwieźć i pomóc się rozpakować. Nie będzie czasu, żeby pogawędzić. Rozmawiali więc do późna, śmiejąc się do rozpuku, jedząc i pijąc, ile wlezie. Nie liczyło się nic oprócz dobrej zabawy. Tak zakończył się ostatni dzień wakacji Jamesa. Teraz miało zacząć się całkiem nowe życie…POCZĄTEK SZKOŁY

To ptaki obudziły Jamesa.

Świergotały radośnie za oknem, dając mu znak, że rozpoczął się pierwszy dzień szkoły, dzień zakwaterowań. Tak jak większość dzieci na świecie powinna być tego dnia smutna i niemrawa, tak James, jak całkiem nie on, wyskoczył z łóżka, ubrał się jeszcze w pokoju i poszedł do łazienki, żeby przemyć twarz. Wychodząc do góry, starał się być cicho, żeby nie obudzić rodziców, którzy pewnie jeszcze spali. Specjalnie obydwoje wzięli dzień wolny w pracy, żeby móc razem odwieźć go do nowej szkoły. Na pewno chcieli wykorzystać okazję podwójnie i wyspać się do późna. Wyjazd zaplanowali dopiero koło południa.

Jednak w tej kwestii James bardzo się zdziwił. Rodzice siedzieli w kuchni przy porannej kawie, rozmawiając przyciszonymi głosami, żeby go nie obudzić. Kiedy zobaczyli syna na schodach, Page wstała, żeby wyciągnąć mu z garnka parówki oraz ukroić kilka kromek chleba. Widząc zaskoczenie, jakie pojawiło się na obliczu chłopaka z powodu ich wczesnej pobudki, Derry się zaśmiał.

– Myślałeś, że tylko ty nie możesz spać? Dla nas też jest to ważny dzień, James. Siadaj i jedz, pogadamy o kieszonkowym.

Chłopak wybałuszył oczy na ojca. Stypendium uwzględniało posiłki, wszelkie opłaty, a nawet kilka funtów gratisu na drobne wydatki, nie spodziewał się propozycji kieszonkowego od rodziców, którzy i tak wydali na szkołę niebotyczne sumy jak na ich kieszeń.

– O czym tutaj rozmawiać, Derry. Wiem, że nie ma na tyle kasy, nie przejmujcie się tym, ja niewiele potrzebuję. I tak wydawałbym wszystko na książki, a przecież tych na pewno będzie pod dostatkiem w tamtejszej bibliotece. Więc zaoszczędźcie na mnie chociaż w ten sposób.

– Nie, James. Nie będziesz kupował tylko książek. – Matka uśmiechnęła się pobłażliwie. – Wyjeżdżasz na cały rok, będziesz mieszkał z młodymi ludźmi, bez nas. Sam szybko się przekonasz, że masz sporo innych wydatków. Jak tylko poznasz jakąś miłą dziewczynę, zobaczysz od razu, że postawienie jej czekolady w kawiarence jest nie mniej przyjemne niż kupienie dobrej książki.

James zarumienił się lekko. Faktycznie nie myślał o kieszonkowym pod tym kątem, a przecież chciał być od dzisiaj towarzyski, wychodzić ze znajomymi i umawiać się z dziewczynami. A miejsca, do których będą chcieli chodzić bogaci młodzi ludzie, na pewno nie należą do najtańszych. Wobec tego każda kasa ma znaczenie.

– Dobrze, przekonaliście mnie. Co proponujecie? Mam się targować?

– Dostaniesz miesięcznie tysiąc funtów.

Jamesa zamurowało.

– Razem ze stypendium będziesz więc miał tysiąc trzysta miesięcznie.

– Aaale skąd wy… Was nie stać na to – wyjąkał James, wciąż nie wiedząc, co powiedzieć.

– Widzisz, James, sytuacja nieco uległa zmianie – tłumaczył Derry. – Wiem, że może ci się to wydać dziwne i podejrzane, ale obiecuję, że jak tam będziesz, zrozumiesz, dlaczego tak robimy i dlaczego to dla nas takie ważne. Teraz po prostu przyjmij to wszystko. Uwierz mi, należy ci się. Jesteś złotym dzieckiem, synu.

Zarówno Page, jak i James wytrzeszczyli na niego oczy, pierwszy raz odezwał się w ten sposób.

– Dziękuję, tato – znów wyjąkał James i objął Derry’ego. Page położyła tylko chłopakowi rękę na ramieniu, ale to wystarczyło. James wiedział wszystko, był tu kochany.

– Jedz, bo ci wystygnie, chłopcze – powiedziała.

Kiedy James zjadł, ojciec położył przed nim plik banknotów, radząc, żeby dobrze je schował i rozłożył najlepiej w kilku miejscach. Chłopak nigdy nie miał wyłącznie dla siebie takiej gotówki. Nie bardzo wiedział, co z nią zrobić, i bał się nosić ją przy sobie. Ale z drugiej strony za nic nie zostawiłby pieniędzy gdzieś schowanych, obawiając się, że ktoś przypadkiem może się na nie natknąć. Kiedy wyraził swoje obawy, Page i Derry zaproponowali, że po drodze zajadą do banku i utworzą mu konto, na które będą mogli przesyłać kieszonkowe, a on będzie mógł swobodnie chodzić po świecie, bez obaw, że ktoś go napadnie bądź że pieniądze wyskoczą mu z portfela.

Po śniadaniu zaczęło się pakowanie. Jak się szybko okazało, nie dali rady pomieścić wszystkich bagaży, więc musieli zdecydować, co dosłać chłopakowi kurierem. Padło na rzeczy osobiste, ponieważ James nie miał pojęcia, jakie zajęcia będzie miał pierwsze i co okaże się niezbędne w pierwszych dniach. Nie chciał zaś, żeby już na początku wyszło, że w jakikolwiek sposób jest nieprzygotowany. Zapakował więc do plecaka tylko to, co niezbędne na kilka pierwszych dni, a resztę zostawił w domu.

Koło południa wyjechali, przegryzłszy wcześniej kilka kanapek. Podróż zaplanowali na około sześć godzin autostradą, która zaczynała się zaraz za miasteczkiem. O szesnastej zatrzymali się na obiad i do banku. Była to ostatnia miejscowość na mapie. Potem mieli jechać już bez przystanku wśród wszechobecnej natury. Na miejsce dotarli przed dziewiętnastą, została więc godzina, żeby się rozpakować, przebrać i stawić we wspólnej sali. Kiedy minęli bramę posiadłości, na której mieściła się szkoła, zaparło im dech. Dookoła rozciągały się ogromne parki, zaś gdy wjechali na jedyne wzniesienie, kilka kilometrów z przodu ujrzeli szkołę, Denedrum. Był to olbrzymi zamek z mnóstwem wieżyczek i niezliczoną ilością okien. Kiedy James był młodszy, nieraz jeździli z rodzicami na wycieczki zwiedzać zamki, dworki i pałace, jednak ten był wspanialszy niż wszystko, co do tej pory widzieli. Przez cały teren posiadłości wiła się rzeczka przepływająca zaraz koło budynku, natomiast za zamkiem… rzeczka wpadała do morza. Było ono odległe od ostatnich zabudowań zaledwie o kilkaset metrów. Ot, mały spacerek. Nad brzegiem ujrzeli szereg budynków służących pewnie jako przystań. Kiedy oderwali oczy od tego wspaniałego widoku, ich uwagę przykuł inny element krajobrazu. Mianowicie wielkie połacie łąk odbiegających na zachód od zamku i ciągnących się aż do odległych gór, które pewnie były jedną z granic posiadłości. Coś w tych łąkach nie dawało Jamesowi spokoju, jednak były one zbyt daleko, aby mógł stwierdzić z całą pewnością, co to jest.

Jechali przez tereny posiadłości jeszcze piętnaście minut, aż wreszcie dotarli pod zamek. Przejechali przez olbrzymią bramę w murze. Była ona tak wielka, że spokojnie mogłaby stać nad dwupasmową autostradą, a przecież w średniowieczu nie było żadnych autostrad. Bez wątpienia więc mogły nią swobodnie przejeżdżać dziesiątki karet. Przejechawszy na jej drugą stronę, zatrzymali się na olbrzymim parkingu, który nawet w połowie nie był zastawiony. Ani James, ani jego rodzice nie widzieli tak wielkiego placu pod żadnym z supermarketów.

Na parkingu można było odnaleźć przegląd najnowocześniejszych, najdroższych i najwyższych jakościowo samochodów. Wielu z modeli chłopak w życiu nie widział, nawet w gazetach bądź filmach.

Zaparkowali jak najbliżej zamku, biorąc pod uwagę, że muszą jeszcze rozpakować bagaże. James zastanawiał się, jak inne dzieciaki przywoziły swoje rzeczy, skoro przyjeżdżały tak niepraktycznymi samochodami. Jednak szybko doszedł do wniosku, że zapewne przysyłały tutaj swoje bagaże bądź po prostu dostarczały je inne auta, specjalnie w tym celu wynajęte.

Kiedy wysiedli, natychmiast pojawił się starszy pan ubrany w drogi, idealnie dopasowany garnitur. Pokłonił się.

– Dobry wieczór państwu, dobry wieczór, paniczu. Czy mam zlecić zabranie bagaży? – zapytał.

Wymienili zdziwione spojrzenia i poprosili o to, zaś starszy pan powiedział coś do krótkofalówki, którą trzymał w ręku i zaraz pojawiło się małe autko bagażowe, podobne do jeżdżących po lotniskach. Page i Derry uśmiechnęli się do niego i ruszyli w stronę zamku. Jednak starszy pan miał widocznie inne plany, gdyż zaraz ich uprzejmie zatrzymał.

– Wybaczcie państwo, ale zamek jest obiektem przeznaczonym wyłącznie dla uczniów i kadr. Bardzo prosiłbym państwa o pożegnanie się z paniczem tutaj, na miejscu.

Popatrzyli po sobie jeszcze bardziej zdziwieni niż przed chwilą. Derry już zamierzał protestować, kiedy nagle ktoś zawołał Jamesa po imieniu. Odwrócili się wszyscy w stronę zamku i ujrzeli piękną dziewczynę ubraną w długą zieloną suknię wieczorową. Szła powoli i uśmiechała się radośnie.

– W porządku, ja zaprowadzę Jamesa do jego pokoju i pokażę mu, co i jak, jestem już tutaj któryś rok, więc będę na pewno odpowiednim przewodnikiem.

W tym momencie James poznał, kto przed nim stoi.

Nie mógł uwierzyć, że znów widzi Bler. Sądził, że kiedy mówiła, iż na pewno się jeszcze spotkają, miała na myśli jakąś nieokreśloną przyszłość, nie zaś wieczór dnia następnego i to w dodatku w sytuacji, kiedy dziewczyna wyraźnie oczekiwała jego przybycia.

Co gorsza Derry i Page cofnęli się o krok i skinęli jej głowami, jakby skądś ją znali i zgadzali się z tym, że tak będzie najlepiej. Gdzieś nagle umknęły zamiary wykłócania się ze starszym panem o możliwość odprowadzenia syna na teren zamku. Zastąpiła je zaś niewiarygodna wręcz uległość.

– Dobrze, myślę, że tak będzie najlepiej – powiedział Derry. – Bagaże przeniesione, my będziemy się już zbierać.

– Tak, mąż ma rację, na nas już pora, musimy jeszcze dzisiaj przejechać spory kawałek, jutro mamy być w pracy. Żegnaj, James – powiedziała Page i przytuliła go na pożegnanie.

Derry zaś uścisnął mu mocno rękę i odwrócił się w stronę auta.

– Zaopiekuj się nim, dziewczyno. Do zobaczenia, chłopcze. Widzimy się w przerwie świątecznej – powiedział.

– Taa, trzymajcie się – odpowiedział im naburmuszony chłopak. Bardzo nie podobała mu się sytuacja, w której jego rodzice ustępują jakiemuś dziadkowi i młodej dziewczynie, kiedy perspektywą jest półroczne rozstanie z synem.

Page i Derry wsiedli do samochodu, pomachali mu ostatni raz i odjechali.

– No, chyba nie będziesz się tutaj mazgaił, co James? – zapytała figlarnie dziewczyna. Starszy pan gdzieś zniknął, więc zostali sami na parkingu.

– A żebyś wiedziała, że nie będę. Prowadź do tego pokoju, skoro już musisz. Bądź jednak pewna, że czeka cię sporo tłumaczenia.

– Ooo, myślałam, że całkiem dobrze radzisz sobie z angielskim – powiedziała Bler i nie czekając na odpowiedź, ruszyła w stronę zamku.

Jamesowi zaś nie pozostało nic innego jak pójść za nią, nie ripostując żarciku.

Kiedy opuścili parking, weszli do pięknego labiryntu, gdzie co rusz wyrastały przed nimi małe zagajniki z altankami i fontannami. Tak pięknego miejsca, jak ten labirynt, James jeszcze w życiu nie widział.

Tutaj już dało się poznać, iż to miejsce żyje. Niemal w każdej z altanek siedzieli młodzi ludzie i chyba wszyscy oglądali się za nimi, kiedy przechodzili. Gdy chłopak przyjrzał się uważniej idącej przed nim dziewczynie, zdał sobie sprawę, jak świetnie się tutaj czuła. Szła bez namysłu, doskonale wiedząc, dokąd zmierza, jakby wszystko to należało właśnie do niej. Na nikim nie zawiesiła spojrzenia, niemal ignorując obecność innych. Sprawiała wrażenie, jakby była od nich lepsza i nie chciała dać im pretekstu, by myśleli, że mogą być z nią na równi.

Teraz James nie potrafił sobie przypomnieć tej wspaniałej piękności o tak dostojnej prezencji, w parku, w którym zwykł przesiadywać, nieopodal jego domu. A przecież tam była. Ubrana całkiem normalnie, prawie jak zwykła dziewczyna. I do tego rozmawiała z miejscowym zbirem! Ach, to było w tej chwili nie do pomyślenia.

Nagle z zadumy wyrwał go jej głos.

– Ten labirynt to Par-k. Nazywamy go tak żartobliwie, bo zazwyczaj spotykają się tutaj pary. Jest jedna bardzo ważna zasada, którą musisz zapamiętać. W tym miejscu nigdy nie pojawiają się nauczyciele. Mogą wysłać któregoś z opiekunów, jednak sami jakby nie mieli tutaj wstępu. Mógłbyś tu nawet spędzić noc, ignorując nocny zakaz opuszczania zamku, jeżeli nie przyjdzie po ciebie opiekun.

– Czyli w nocy nie można opuszczać zamku? Po co nam w takim razie sprzęt do nocnych obserwacji? Gdzie to się odbywa?

Bler spojrzała na niego tak dziwnie. Jednak zaraz się uśmiechnęła.

– To niespodzianka, pozwól, że nie wyprowadzę cię z błędu. Zrobią to inni. Tymczasem musisz wiedzieć, że obowiązuje zakaz opuszczania zamku nocą. Nawet wewnątrz w nocy można przebywać tylko w określonych sektorach. W razie gdybyś złamał ten zakaz, możesz stracić życie. Nie, nie patrz tak na mnie, ja nie żartuję. Zresztą… Dyrektor powie o tym wszystkim na wieczorze zapoznawczym.

Wyszli z Par-ku i zaczęli wspinać się po monstrualnych schodach. Siedziało na nich sporo uczniów pogrążonych w rozmowie lub w jakiejś rozluźniającej zabawie. Nie tylko pierwszoroczniaki były spięte, wydawało się, że wszyscy ekscytują się niemal na równi.

Tym razem ludzie także się za nimi oglądali, niekiedy nawet milknąc lub zaprzestając zabaw.

Po chwili stanęli u szczytu schodów i dziewczyna wskazała Jamesowi olbrzymi obszar Łąk, nad którym tak się głowił w samochodzie.

– Na Łąkach nie jest bezpiecznie. Wchodzisz na nie albo w grupie, albo pod opieką któregoś z profesorów. Jest możliwość załatwienia zgody na indywidualne spacery, ale to raczej bolesna sprawa. Od pięciuset lat nikt nie odważył się tego zrobić. Zresztą i po co… Jakby było mało, że musimy tam łazić na zajęciach. Chodź, pokażę ci teraz twój pokój.

Mówiąc to, odwróciła się i zaczęła schodzić ze schodów. James podbiegł do niej, żeby zadać ciche pytanie.

– To my nie mamy pokoi w zamku? Myślałem, że wszystkie pomieszczenia nam służące są w środku, skoro jest zakaz wychodzenia na zewnątrz.

– Tak, bystry jesteś, taką właśnie miałam nadzieję – powiedziała, patrząc mu z uśmiechem w oczy. – Apartamenty są połączone z zamkiem tunelem, jednak kiedy jesteśmy w tym miejscu, szybciej będzie pójść tą drogą. Poczekam u ciebie, żebyś się przygotował do uczty i pokażę ci tę drugą.

– Dzięki.

Nie mieściło mu się w głowie to wszystko. Zakaz wychodzenia z zamku w nocy był jeszcze zrozumiały, w końcu byłoby nie na miejscu, żeby nieletnie dzieciaki kręciły się po lasach. Ale te Łąki? Par-ki, do których nauczyciele nie mieli wstępu? O co w tym wszystkim chodziło? Po co to? Dlaczego zachowują się tutaj tak dziwnie? O tym James miał się przekonać dopiero wkrótce.