Zatracona - ebook

CZĘŚĆ PIERWSZA

Łudziłam się, że więcej już tego nie zrobię. A przynajmniej – że na jakiś czas z tym skończyłam.

– To będzie proste, zobaczysz – mówi Eva. – Jesteś przecież specjalistką, chociaż zupełnie nie wyglądasz.

Do gardła podjeżdża mi coś lepkiego i gniotącego. Wracam myślami do popołudnia, kiedy zastraszona podpisałam wyrok na resztę życia. Umowę na czas nieokreślony.

Stukam paznokciami o blat i milczę.

– I tak cię zbytnio nie angażujemy – stwierdza Eva.

– Poprosiłam o przerwę. Chciałam studiować.

– To świetna przykrywka.

W pomieszczeniu jest zimno jak w kostnicy, więc marznę w sportowej koszulce bez rękawów. Eva podsuwa mi laptop. Wyciągam telefon, odczytuję jednorazowe hasło, które właśnie przyszło jako wiadomość, i wpisuję je, żeby dostać się do danych na temat nowego „celu”.

– To on?

Eva kiwa głową. Mężczyzna mniej więcej w jej wieku. Przystojny, bardzo wysoki. Stuknę go nosem w żołądek. Jestem niska, drobna i dlatego często wchodzę w role nastolatek.

Dominic Stone. Sprawdzam datę urodzenia, nie pomyliłam się. Ma trzydzieści dziewięć lat.

– Próbujemy dotrzeć do niego, ale bez skutku – przyznaje Eva. – Dlatego zwracamy się do ciebie. Niestety, to jest ten przypadek, kiedy trzeba będzie trochę zaimprowizować.

– Naprawdę? – pytam tonem, który wyraża także: „znowu?”. – Co jest w analizie psychologicznej?

– On sam jest psychologiem. Ma też tytuł profesora nauk ścisłych. Najpierw musisz zdobyć jego zaufanie. Potem standard.

– Standard numer jeden czy numer dwa? – pytam z delikatnym sarkazmem.

– Trzy. Nie chodzi o jednorazowe wystawienie faceta, tylko o dłuższą relację. Co najmniej dwu-, trzymiesięczną.

Zazwyczaj się na to nie zgadzam. Zaciskam z niezadowoleniem usta. Eva zna moje reakcje na wylot, więc dodaje szybko:

– Dobrze. To zależy od ciebie. Może uwiniesz się w kilka tygodni.

Klikam w kolejne sekcje na temat Dominica Stone’a. Zrobił studia informatyczne w trzy lata, doktorat w niecałe dwa i zaczął błyskotliwą karierę, wspinając się po kolejnych szczeblach naukowych. Równolegle studiował psychologię.

Kręcę głową, a Eva, która naprawdę dobrze mnie zna, uśmiecha się i mówi spokojnym tonem:

– W dodatku pochodzi z bardzo bogatej rodziny i mógłby w ogóle nic nie robić.

– A czym się właściwie zajmuje? – rzucam pytanie.

I sama to sprawdzam. Dominic Stone pracuje nad rozwojem sztucznej inteligencji.

Mruczę pod nosem:

– Mam nadzieję, że uwzględniacie to wszystko w moim honorarium.

Eva chrząka, co oznacza, że mogę oczekiwać jakiejś niespodzianki. Potem przejdę do czytania dokumentu, który leży na stole.

Laptop będę mogła sobie zabrać. Więc znowu chwytam do ręki telefon i wpisuję nazwisko Stone’a, żeby zobaczyć, jak pozycjonuje go internet. Artificial Intelligence Institute – tam pracuje. Oprócz tego wykłada na uczelni. Publikacje naukowe, działalność charytatywna, stypendium w Azji, wykłady gościnne w Europie, podróże po świecie. Bezpieczne, fascynujące, urozmaicone życie.

Nie znoszę ludzi, których los od urodzenia rozpieszcza.

Może jestem trochę niesprawiedliwa. Wygląda na to, że ten człowiek jest faktycznie zdolny, i to w dziedzinie, o której mam niewielkie pojęcie. Chodzi oczywiście o informatykę, bo z psychiatrami i psychologami miałam do czynienia częściej, niżbym sobie życzyła.

Kiwam głową i dodaję ironicznie:

– Będę musiała się obkuć z kilku tematów.

– Na początek obejrzyj jego wystąpienia na TED. Widać, że to wykładowca z uczelni, ale mówi bardzo przystępnie – proponuje Eva.

– Może to jest też sposób, żebym do niego dotarła? – myślę na głos. – Poczekajmy do jesieni. Wejdę w rolę studentki.

– Nie, to odpada na pewno. Jest formalistą. Intymny kontakt z własną studentką nie wchodzi w grę.

Przeglądam dalej. Internet wyrzuca zdjęcia Stone’a z kobietami. Jest ich trochę, ale nie dostrzegam żadnego wspólnego mianownika. Obracam telefon i pokazuję je Evie.

– Dlaczego dziennikarze chodzą za naukowcem?

– Już teraz jest zamożny, ale to jego babka jest naprawdę bogata. Stone odziedziczy po niej gigantyczne pieniądze jako jedyny spadkobierca, dlatego ludzi interesuje, z kim się spotyka, gdzie spędza wakacje, jaki kupił dom. Bywa w różnych miejscach, na premierach, przyjęciach, ze względu na starą panią Stone. Ale bardzo trudno mu zrobić zdjęcie na randce, zwróć uwagę, że to publiczne wydarzenia. Trzyma kobiety na dystans.

– Dlaczego nie ma żony? – pytam.

To oczywiste, że chcę znać na to odpowiedź. Dlaczego mężczyzna w tym wieku nie zdecydował się dotąd na stałe zobowiązanie, takie jak małżeństwo?

– Właśnie to między innymi masz sprawdzić – odpowiada Eva.

– Myślałam, że chodzi wam o jego pracę?

Wyrzucam z głowy stereotyp naukowca zgarbionego nad mikroskopem, w spłowiałej koszuli w kratę i wełnianej kamizelce. Stone nie pasuje do tego obrazka, zwłaszcza w otoczeniu tych atrakcyjnych kobiet.

– Wiem, że pewnie mi nie powiesz, ale czy część jego partnerek jest od was? – pytam w zamyśleniu, ale potem szybko spoglądam na Evę. Jestem ciekawa, jak zareaguje.

Nawet brew jej nie drgnęła, ale to dobrze. Przecież to oznacza, że ja też jestem bezpieczna. Nikt się nie dowie, co robię w moim drugim życiu.

– Skąd wiadomo, że taki typ dziewczyny jak ja w ogóle go zainteresuje? – dopytuję dalej.

– Zapoznaj się z całą dokumentacją – sugeruje Eva i zerka na zegarek.

– Przejrzałam ją. Prawie nic tu nie macie.

– Liczymy na twoje szczęście – komplementuje mnie moja mentorka. Wie, że dokonywałam rzeczy, które wydawały się niemożliwe. Nie rozwijam wątku „szczęścia”, to brzmi jak ponury żart. Zaciskam rękę w pięść i chowam ją pod stołem.

– Kusi mnie, żeby ci udowodnić, że jestem w stanie odegrać jego studentkę – prowokuję.

– Polegniesz na pierwszych zajęciach – odpowiada Eva. – On naprawdę nie jest głupi, a ty nie bez powodu wybrałaś zupełnie inny kierunek. A przy okazji, co u Jacoba? Jak się rozwija jego kariera?

Chowam telefon do torby. Pocieram dłońmi ramiona, serio, oni naprawdę powinni pracować na biegunie. Potem znowu otwieram laptop, żeby nie musieć na nią patrzeć.

– Eva, czy to próba small talku? Przecież wiem, że mnie monitorujecie. Nas.

– To normalna procedura. Względy bezpieczeństwa.

– To może o niego nie pytaj?

Eva kładzie chłodną rękę na mojej, a nasze pierścionki stukają o siebie. Szybko zabieram dłoń.

Co mogłabym zrobić, żeby nigdy więcej nie ośmieliła się mi współczuć? Jacob to moja jedyna słabość, dręcząca jak źle zszyta blizna. Próbuję odbudować nasz związek i mogę to robić tylko dlatego, że od dłuższego czasu nie współpracuję z agencją Particular Confidential Cases. Łaskawie pozwolono mi na „urlop”.

Ale za dwa dni Eva znowu do mnie zadzwoniła.

– To nietypowe i czasochłonne zlecenie – dodaję. – A poza tym wiesz, że najchętniej w ogóle bym nie wracała… jeszcze nie teraz.

– Widziałaś stawkę? Chyba ci to zrekompensuje? – pyta Eva dość oschle.

W końcu sięgam po ten dodatkowy aneks. Patrzę na kwotę, którą dostanę za Dominica Stone’a. To naprawdę dużo. Jacob chciałby pojechać do Paryża, mówi o tym bez przerwy.

Może jego marazm zniknie, jeśli go tam zabiorę?

Stukam długopisem o blat. Mijają minuty, a ja wybijam niecierpliwy rytm, który na pewno denerwuje Evę. Próbuje wymóc na mnie walkę z tymi odruchami, ale to jest jedna z niewielu rzeczy, dzięki którym mogę pograć jej na nerwach.

Odkładam długopis i wkładam ręce do kieszeni.

– Potrzebuję czasu, żeby się przygotować. I muszę skończyć semestr – oświadczam Evie.

– W porządku.

Zgadza się dość szybko, co mnie odrobinę zastanawia, ale naciskam dalej:

– Przerwa wakacyjna. Więcej nie jestem w stanie na to poświęcić. Potem wracam na uczelnię.

Eva kiwa głową, co oznacza zgodę. A ja czytam dalej dokument dotyczący zlecenia.

– Jeszcze to? – pytam.

– Jacob może utrudnić ci zadanie. To był główny zarzut przeciwko twojej kandydaturze – mówi Eva z fałszywym, a może prawdziwym ubolewaniem. – Ja na ciebie postawiłam.

– Mam ci podziękować? – mruczę pod nosem.

– Jesteś moją wychowanką – odpowiada, a jej zawoalowany sarkazm wywołuje u mnie niechęć. – Nie chciałabym, żebyś wyszła z wprawy.

– Uwielbiam te twoje okropnie niedowcipne żarty. – Udaje mi się szybko opanować, bo przecież ona zawsze mnie tak traktuje.

– I tak się wam nie układa. Może Jacob za tobą zatęskni, pomyślałaś o tym? – sugeruje Eva od niechcenia.

– Mogę bez problemu zająć się Stone’em, skoro mój chłopak zostawia mi dużo swobody. Po co mam ucinać kontakt z Jacobem?

– Stone musi ci naprawdę uwierzyć.

Nigdy nie brałam zleceń, które wymagałyby ode mnie publicznego pokazywania się z celem. Eva o tym wie.

– Spójrz na kwotę – stara się mnie przekonać.

– Patrzę na nią.

– Jesteś po prostu ładną, świeżą dziewczyną. Dziesiątki takich chodzą po ulicach. Zrobisz to zlecenie, potem znikniesz.

– A Jacob? Co mam mu twoim zdaniem powiedzieć?

– Odstaw go na kilka miesięcy. Od dawna – Eva nachyla się nad blatem i patrzy mi w oczy, chyba po to, żeby bardziej zabolało – sprawia wrażenie, że ma cię po prostu dość.

– Nic nie wiesz o naszej relacji – oświadczam.

– Przepraszam. Oczywiście.

Dyskusja z Evą tylko stwarza pozory wyboru. Pozwala mi się wygadać, urabia mnie, pozornie nic nie narzuca. A potem i tak robię to, czego ona chce.

Tym bardziej że na koniec używa naprawdę konkretnego argumentu.

Jeżeli nie wezmę sprawy tego naukowca, Eva i tak do mnie wróci. Z jakimś nowym „celem”. Innym mężczyzną. Mogę trafić dużo gorzej, przecież nieraz tak było. Według umowy agencja może odwołać mnie z urlopu, jeżeli sprawa jest priorytetowa. A współpraca z Particular Confidential Cases, czyli z PCC, to nie jest mój wybór, tylko konieczność spłacenia długu.

Właśnie w tym się specjalizuję, w „poufnych i szczególnych przypadkach”.

Jeszcze raz patrzę na kwotę, którą wart jest dla nich Dominic Stone.

– Zgoda.

***

Chciałabym przytulić Jacoba tak mocno, żeby jego smutki uciekły w kosmos. Ale nie potrafię, a on tego nie chce.

Oglądamy jego najnowsze prace. Jacob nuci coś pod nosem. Zawsze to robi, kiedy jest spięty. Udaje, że gardzi swoimi dziełami, a tak naprawdę marzy, żeby je doceniono. Ze studiów zrezygnował po kilku miesiącach, bo czuł, że akademickie środowisko go ogranicza. Kręci się na nieustannej emocjonalnej karuzeli, uważa się za współczesnego Egona Schiele¹.

Tylko nikt tego nie widzi. Ja w niego wierzę, ale jestem wyjątkiem; nawet jego rodzice chcieliby, żeby wrócił do naszego miasteczka i przejął interesy ojca.

– Jestem do niczego – mówi teraz.

– Nie jesteś – odpowiadam ze ściśniętym gardłem.

– To nie było szczere, kotku. Fatalnie kłamiesz.

Jacob otwiera okno i robi coś, czego nienawidzę. Staje na parapecie, łapie za framugi i wychyla się z szóstego piętra.

– Zejdź, proszę cię – mówię.

– Muszę zaczerpnąć świeżego powietrza – mamrocze.

Kiedy weszłam do mieszkania, próbowałam go pocałować, ale wykręcił się z mojego uścisku. Nie kochaliśmy się od miesięcy.

Czy powinnam podejść, żeby go przytrzymać? Rozzłości się. Przecież to nie jest pierwszy raz, kiedy Jacob próbuje mnie przestraszyć. Robię dwa kroki w jego kierunku, potem się zatrzymuję.

Nie jest wysoki, chociaż o głowę wyższy ode mnie. Nie ma na sobie koszulki. Obserwuję poruszające się mięśnie pleców i brzucha, ciemnawy i jednocześnie złocisty odcień skóry. Przypominam sobie jej gładkość.

Jego czułość.

Ciągle stoi na parapecie, w opadających na biodra dżinsach. Odwraca się i mogę spojrzeć na jego twarz. Ciemne brwi, linia rzęs, nos i broda wyglądają jak obraz naszkicowany szybką, pewną kreską.

Sam jest dziełem sztuki, więc może powinien na tym poprzestać. Przypomina upadłego anioła. I czasem myślę, że tylko udaje człowieka, a tak naprawdę szatański ogień spala go od środka.

– Wyjeżdżam i pomyślałam, że…

Jacob zwinnym ruchem wychyla się jeszcze bardziej.

Powstrzymuję okrzyk przerażenia, bo mój strach go tylko podjudza. Zeskakuje z tego parapetu, a ja oddycham z ulgą.

Sięga po koszulkę leżącą na stosie ubrań i otwiera wino, które przyniosłam.

– Widziałaś gdzieś czyste kieliszki?

Zaprzeczam ruchem głowy.

Jacob wyczuwa, że za moim milczeniem coś się kryje. Nie każe mi szukać tych przeklętych kieliszków, które w jego domu są w ciągłym obiegu. Sam wyciąga je ze zlewu, myje. Wyciera, aż nieskazitelnie błyszczą, i nalewa wina.

– Zazdroszczę ci, że możesz sobie wyjechać. Duszę się tu – mówi.

Nie wyciągam ręki, więc podnosi moją dłoń, rozsuwa palce i wkłada między nie kieliszek, żebym go chwyciła.

– Dokąd jedziesz, kotku? – jednak zadaje to pytanie.

Wymieniam nazwę znanej miejscowości turystycznej nad jeziorem. Jacob nie poświęci trzech godzin w jedną stronę, żeby do mnie przyjechać.

Tak naprawdę przenoszę się zupełnie gdzie indziej.

– Złapałam dodatkową pracę na lato. Zajęcia dla dzieci – dodaję, żeby go dostatecznie zniechęcić, bo wiem, że on dzieci nie znosi.

– Mam nadzieję, że nie poprosisz mnie – Jacob zawiesza głos – o podlewanie kwiatków?

– Nie, skąd.

Powierzenie mu jakiejkolwiek odpowiedzialności kończy się porażką. Zawsze ma jakieś wytłumaczenie. Odsypiał ciężką noc, chciał się z kimś spotkać, musiał coś przemyśleć.

Przywieram do niego, a Jacob gładzi mnie po włosach.

Machinalnie, jak przymilającego się kota.

Zresztą tak mnie przecież nazywa.

– Kto mi będzie pozował, jak wyjedziesz? – pyta, jak zwykle skupiony na sobie.

Kto będzie mu przywoził coś do jedzenia? Zanosił ciuchy do pralni? Wysłuchiwał niezliczonych skarg na świat i niewdzięcznych ludzi, którzy nie poznali się na jego talencie?

Najgorsze jest to, że ktoś na pewno się znajdzie. Nie wiem, jak Jacob to robi. Ludzie lgną do jego toksycznej, uwodzicielskiej osobowości, przyciąga ich jak magnes. Swobodnie żongluje kobietami i mężczyznami, a obecność tych drugich w jego życiu szczególnie mnie boli, bo z oczywistych powodów nie mogę z nimi konkurować.

Kiedy Jacob poprosił, żebym się wyprowadziła i zostawiła go samego, straciłam poczucie sensu. Tego nie widać. Chodzę na zajęcia, daję lekcje rysunku, pracuję nad własnymi projektami, przerabiam używane ciuchy na coś nowego – robię to wyłącznie z pasji, bo stać mnie na nowe.

Z pękniętym sercem, które kłuje mnie przy każdym oddechu.

Wkładam rękę pod jego koszulkę i dotykam brzucha. Może dzisiaj będzie chciał się kochać? Rysuję wzorki na jego skórze, ale Jacob mnie powstrzymuje.

– Kotku – upomina mnie. – Wiesz, że to nie wychodzi nam na dobre. Nie wywieraj na mnie presji, dopóki nie poczuję się gotowy.

Siadam na podłodze i walczę z pokusą, żeby mimo tych słów nie nakłonić go do seksu w sposób, który zawsze lubił. Kładę dłoń na jego udzie, zbliżam ją do suwaka w spodniach. On kończy temat gestem ręki. „Nie”.

Do granic upokarzające.

Jacob siada po turecku tuż przede mną i sięga po butelkę, żeby dolać do obu kieliszków.

– Nie chodzi o to, że nie jesteś atrakcyjna – mówi, nie spuszczając oka z strumyczka alkoholu, wypełnia jeden, potem drugi kieliszek niezwykle starannie. – Ten problem jest we mnie.

– Kiedyś było inaczej – próbuję to powiedzieć takim samym obojętnym tonem jak on przed chwilą.

Doskonale pamiętam, jak nie mógł się ode mnie oderwać. Kompulsywna bliskość zastępowała nam jedzenie, używki, innych ludzi. Ja ciągle czuję to samo, ale on już nie. Po prostu nie.

– Problem w tym, kotku, że ty się zmieniłaś. Wtedy byłaś taka nieposkromiona, zbuntowana. Zła do szpiku kości. Kręciło mnie to. Dzisiaj jesteś dla mnie po prostu za dobra.

Gdybym miała więcej siły, dawno bym to skończyła.

Jacob mnie dręczy. Wykorzystuje. Odrzuca i przyciąga na zmianę. To zaszło już tak daleko, że sami nie wiemy, na jakim etapie jesteśmy. Nie widujemy się tygodniami, potem nagle mu się przypominam i nie chce się ze mną rozstawać; zamęcza mnie wówczas pozowaniem do zdjęć i obrazów, niekończącym się imprezowaniem, gniewnymi monologami, chodzeniem po mieście w nocy, szukaniem inspiracji. I tak bez końca.

– Kiedy znikasz, kotku? – pyta Jacob miękkim tonem, bo widzi, że jestem coraz bardziej rozbita.

– Za trzy dni – mówię cicho.

– Będziesz dzwonić?

Absolutnie nie powinnam do niego dzwonić.

– A ty? – pytam.

Sprawdzam go. Ciągle się łudzę.

– Ej, kotku – rzuca Jacob.

W tych dwóch słowach kryje się wszystko. „Nie jesteśmy równi, nie oczekuj za dużo, przecież mnie znasz, ja nie dzwonię do kobiet ani w ogóle do nikogo”.

Nabieram powietrza do płuc, wypuszczam je powoli.

– Potraktujmy ten wyjazd jak prawdziwą przerwę. Od dawna o tym mówisz. Może dzięki temu poczujesz się lepiej – wyduszam z siebie.

Jacob jest zaskoczony. Nic nie mówi, tylko patrzy mi w oczy.

Odpowiada powoli:

– Ale dzwoń. Nadal jesteśmy przyjaciółmi, tak?

– Tak.

– Potrzebuję cię. Dzwoń, proszę. Jak przyjaciółka.

Nie chcę jego przyjaźni. Może jednak Eva ma rację. Jacob za mną zatęskni. Ja zarobię na Stonie. Wrócę i polecimy do Paryża.

– Zróbmy prawdziwą przerwę – mówię. – Nie będę dzwonić.

***

Zamykam swoje mieszkanie-pracownię w Ashland, część przedmiotów zaliczam wcześniej, inne przenoszę na jesień.

Przekraczam granicę stanu, zmieniam miasto. Wprowadzam się do nowego gniazdka i wchodzę w zupełnie nową rolę. Jestem wpisana na listę studentów na tutejszej uczelni. Mam nawet ściągę z tego, na jakie zajęcia będę uczęszczała i kto je prowadzi.

Eva przyjeżdża, żeby mnie wprowadzić, potwierdzić szczegóły i ustalić sposób raportowania. Przy okazji stwierdza, że najlepiej by było, gdybym nadal robiła swoje projekty.

– To jest podcinanie gałęzi, na której siedzę – zwracam jej uwagę. – Jeżeli wykorzystam tu moje oryginalne prace, wówczas nie będę mogła ich tworzyć jako ja.

– Aż takie oryginalne chyba nie są? Przecież to w zasadzie… zabawki – dziwi się Eva.

Jacob także uważa, że moje małe domki z przeróżnych pomysłowych materiałów w ogóle nie są sztuką. Krzyczy, że bolą go oczy, że się marnuję, że jestem infantylna i że prezentuję najbardziej mieszczański, obrzydliwy brak gustu.

Powiedzmy, że Jacob się na tym zna, ale przecież Eva nie. Dlatego odpowiadam jej z irytacją:

– Nie są wyjątkowo oryginalne, jednak to część mnie.

– To pokaże twoją dziewczęcą stronę, a poza tym jest słodkie. I ty jesteś słodka. Stone oszaleje, to znaczy na to liczę – odpowiada Eva.

Robi mi się niedobrze. Nie znoszę, kiedy ktoś określa mnie jako „słodką”.

Poza tym ona się myli – nie wszystkie moje miniaturowe domki są słodkie. Nikomu nie pokazuję najbardziej drastycznych prac.

Klienci wysyłają mi zdjęcia, a ja tworzę miniaturki ich domów. Czasem są to całe apartamenty, czasami tylko pojedyncze pokoje. Wszystkie z efektem „czwartej ściany”, do każdego „domku” można zajrzeć. Mogą postawić sobie zmniejszoną wersję swojego domu na półce i do woli się w nią wpatrywać.

W końcu przestaję się o to kłócić. Niech jej będzie, nie porzucę robienia swoich prac. Nie będę się nudzić, próbując podejść profesora Stone’a, przy okazji trochę zarobię. Jak z nim skończę, to już bez znaczenia, czy uda mu się mnie po nich namierzyć, czy nie. Zniknę z jego życia.

Pomieszkuję w nowej okolicy i poznaję ją podczas spacerów, zapoznaję się z sąsiadami i właścicielami okolicznych sklepów, wtapiam w otoczenie, jem na mieście, chodzę do kina. Oglądam budynek Artificial Intelligence Institute, gdzie pracuje mój „cel”. Obok znajduje się uczelnia, tam Dominic Stone prowadzi zajęcia dla studentów, chociaż nie teraz. Zaczęły się wakacje.

Ale najważniejsze jest to, że dzieli nas tylko park. Zaczynam jeździć na rolkach, ale nie trenuję za dużo, żeby wypaść wiarygodnie.

Stone codziennie biega.

To bardzo atrakcyjny mężczyzna, nie da się ukryć. Silne ciało biegacza, mocne uderzenia stóp w podłoże. Porusza się jak maszyna. Nie dotrzymałabym mu kroku. Jestem sprawna, ale takie wyczynowe bieganie to nie moja bajka.

Obserwuję go przez kilka dni, biegnie tak skupiony, że nie widzi nic ani nikogo dookoła. I ma śmieszny nawyk. Jest takie miejsce w parku, w którym zawsze nagle zawraca.

To nie jest ani koniec ścieżki, ani żaden charakterystyczny punkt, ale on ciągle to powtarza. Biegnie, biegnie… i niespodziewanie robi zwrot. Patrzę na to raz i drugi, i trzeci, i piąty – zawsze to samo. Musi być naprawdę sztywny w swoich przyzwyczajeniach, a to zawracanie jest nawet zabawne.

Dlatego o godzinie zero wciskam się w rolki z nadzieją, że i dzisiaj zrobi ten nagły zwrot. W uszach mam słuchawki, więc w razie czego będzie jasne, dlaczego go nie usłyszałam. Poza tym mam prawo nie spodziewać się tego, że on zrobi taki nieprzewidywalny ruch.

Bingo. Prawie.

Stone praktycznie zmiata mnie ze ścieżki. Jest tak rozpędzony, że biegnie dalej, ale cofa się, żeby pozbierać mnie z trawnika.

Nachyla się i dotyka mojego ramienia.

– Halo, nic ci się nie stało?

Jęczę z bólu i wcale nie muszę tego udawać. Nie da się ukryć, że pierwszy fizyczny kontakt z Dominikiem Stone’em to nokaut. Ciekawe, co będzie dalej.

– Nie zauważyłem cię, jakbyś pojawiła się po prostu znikąd. Przepraszam. Potrzebujesz pomocy lekarza? – pyta Stone.

Nie odpowiadam mu od razu. Opieram się na łokciach i zapewne wyglądam na zupełnie zdezorientowaną.

– Nie – mówię w końcu. – Nie potrzebuję. Moim zdaniem to pan pojawił się znikąd, ale nie będę się kłócić.

– Gdybym mógł cofnąć czas, na pewno bym próbował cię jakoś ominąć. Przepraszam. Możesz wstać?

– Może najpierw usiądę.

Z jego pomocą siadam i zdejmuję kask. Sprawdzam żuchwę.

– Chyba uderzył mnie pan w szczękę.

Dominic Stone klęka na trawie i wyraźnie się zastanawia, czy może pomacać mnie po tej szczęce, w którą z całej siły od niego dostałam. Ma włosy przystrzyżone tuż przy skórze. Przy bliższym kontakcie okazują się białe. Tak sądziłam, patrząc na zdjęcia, ale teraz się upewniam. Nosi krótką ciemną brodę. Rejestruję wyraźne, ostre rysy twarzy, spory nos, zdecydowane usta. Patrzę mu w oczy i natychmiast spuszczam wzrok. Są czarne i niepokojąco skupione.

On jednak nie decyduje się mnie dotknąć, ale szczegółowo ogląda moją sylwetkę pod pozorem szukania kontuzji. Od stóp do głów, nawet się szczególnie z tym nie kryje. A miał być takim formalistą.

– Powinienem chyba zadzwonić do twoich rodziców.

– Nie trzeba, zresztą ja już nie mieszkam z rodzicami – zbijam ten pomysł.

– Myślałem, że… – Jeszcze raz przypatruje się mojej twarzy, przypuszczam, że próbuje jednak ocenić mój wiek i czy mówię prawdę.

– Dopiero zaczęłam jeździć i teraz mam nauczkę, żeby nie wjeżdżać na ścieżkę dla biegaczy. Miło, że pan się w ogóle zatrzymał.

– Nie mógłbym postąpić inaczej. I chyba to ja zmienię trasę.

Zginam kolano i zapieram się rękami, żeby wstać. Ale to nie jest takie proste. Na łydce mam ślad od jego buta. Dobrze, że założyłam ochraniacze. Mogłabym zrobić sobie jeszcze większą krzywdę.

– Ktoś jednak powinien to zbadać – mówi Stone.

Ruszam szczęką i uśmiecham się leciutko.

– Trzyma się jakoś.

Stone wstaje, chwyta mnie od tyłu pod pachami i pomaga wstać, co nie jest proste, skoro wciąż mam na nogach te nieszczęsne rolki. Niechcący dotyka moich piersi pod sportową koszulką. Mówi coś pod nosem i szybko przesuwa ręce, żeby nasz kontakt był bardziej neutralny.

– Au! – syczę. – Boli.

I to jest akurat prawda, bo upadając, obiłam też kość biodrową. Pokazuję to miejsce przez ubranie. Oczywiście nie będę tego demonstrować bardziej.

– Mieszkam blisko – mówię. – Powinnam jakoś dotrzeć do domu.

– Nie ma mowy, odwiozę cię. I musisz mi dać swój numer telefonu, na wypadek gdybyś potem źle się poczuła.

– Proszę dać mi swój – odpowiadam. – Jeżeli będę miała coś do przekazania, zadzwonię.

– Niestety, to niemożliwe. Mój numer jest…

…zastrzeżony?

Nie mówi tego jednak. Wykręcam się z uścisku i robię kilka kroków po trawie. Potem ruszam.

Biegnie obok. Jadę jeszcze bardziej niezgrabnie niż wcześniej, chociaż i przedtem nie radziłam sobie zbyt dobrze.

– Nie założyłaś kasku – zwraca mi uwagę.

Macham ręką, zwalniam.

– Chcę tylko dojechać do ławki.

W ostatniej chwili łapię za oparcie, siadam z ulgą, której nawet nie muszę za bardzo udawać. Ściągam plecak, rozpinam go i wyrzucam na asfalt trampki. Wyciągam rękę.

– Poproszę o kask. Chcę go spakować.

– Niepotrzebnie się upierasz, powinnaś pójść do lekarza – mówi Stone, obstając przy swoim, co mnie nie dziwi, bo wygląda na kogoś, kto lubi decydować. – Oberwałaś w głowę.

Oddaje mi kask, ale po chwili klęka przede mną i rozwiązuje rolki. Dwoma silnymi ruchami ściąga mi je z nóg. Przez chwilę patrzy na skarpetki w niebieskie „ciasteczkowe potwory”.

– Lubię nietypowe wzory – tłumaczę się.

– Może trzeba sprawdzić kostki – sugeruje Stone.

– Nie, nie. Nie trzeba – zaprzeczam. – Przecież rolki je osłaniają.

Stone sięga po trampki. Szybko mi je zakłada, ale nie pozwalam, żeby wiązał sznurówki. Próbuję zrobić to sama, ale i tak on musi za mnie dokończyć, bo plączą mi się palce i nie mogę sobie poradzić z tą prozaiczną czynnością. Oczywiście… udaję. Ale on traktuje to wszystko poważnie.

– Dziękuję. Jeszcze chyba nie doszłam do siebie – mówię.

Wstaję i robię kilka kroków. Stone bierze mój plecak i rolki.

– A teraz chodź – mówi. – Muszę cię bezpiecznie dostarczyć do domu.

Kuśtykając, idę za nim. Zwalnia kroku. Dochodzę do wniosku, że nie wygląda na człowieka, którego opis czytałam w aktach.

I dlatego mam szansę. Wyszedł zza swojej fasady.