Zaufasz mi - ebook

1

Tramwaj linii numer osiem zatrzymał się na przystanku Wyszyńskiego. To był pierwszy kurs, prosto z Turkusowej. Wysiadł z niego tylko on, nikt inny nie pokusił się o to. Zerknął na elektroniczną tablicę z rozkładem jazdy tramwajów. Zegar wskazywał dopiero piątą siedemnaście. Był w środku miasta, ale nawet tutaj o tej godzinie było ciemno, latarnie nie świeciły dostatecznie mocno, żeby rozjaśnić wszystkie mroczne zakamarki.

Skierował się w stronę pasów i stanął, widząc czerwone światło. Chodniki były puste, ledwie dostrzegał pojedyncze samochody na jezdni. Czuł się samotny, tak jakby na świecie był jedynie on. Przeszedł na drugą stronę, gdy tylko zmieniło się światło.

Odetchnął, wkładając ręce do kieszeni. Czasami o tej porze w okolicy rozchodził się zapach czekolady, słodki, wręcz mdły. Nie przepadał za nim, ale chciałby go teraz poczuć, dodałby mu otuchy. Tymczasem jedyne, co wpadało do jego nozdrzy razem z powietrzem, to chłód październikowego poranka. Nigdy nie lubił zimna, ale miał wrażenie, że od dłuższego czasu towarzyszyło mu nieustannie.

Pokonał niewielką odległość i wszedł na most Długi. Chodnik tutaj nie różnił się niczym od płyt chodnikowych, które mijał wcześniej, ale on czuł się inaczej, tak jakby stąpał po kruchym lodzie. Spojrzał w dół i poczuł, że drżą mu dłonie. Potarł je o siebie. Woda wydawała mu się czarna jak smoła.

Zrobił kilka kroków do przodu, zatrzymał się dopiero w połowie mostu i przywarł do chłodnej metalowej barierki, opierając na niej obie dłonie. Poczuł, jak pod powiekami wzbierają mu łzy, pokręcił energicznie głową i naparł mocniej rękami na barierkę. Bał się. Strach wzrastał z każdą chwilą. Załkał. Jeszcze mocniej przywarł do barierki, wychylając się ponad nią. Jego oddech był coraz szybszy, serce pompowało krew jak oszalałe, a adrenalina krążyła w żyłach. Wyprostował się, powoli się odwrócił i oparł plecami o barierkę. Drżącą dłonią sięgnął do kieszeni i wyciągnął telefon komórkowy. Otworzył książkę telefoniczną i zaczął ją przeszukiwać. Telefon upadł na ziemię. Przeklął zdenerwowany, schylił się i podniósł go. Wciąż czuł za sobą stalową barierkę, która wbijała mu się w plecy. Wybrał połączenie, rozmówca odebrał po trzecim sygnale.

– Zrobię to, dzisiaj, teraz… stoję na moście – rzucił do słuchawki. – Tyle że… tyle że wciąż nie wiem, czy potrafię… – Załkał i ponownie obrócił się przodem do barierki, przyciskając do niej biodra. Robiło się coraz widniej, ale woda wciąż pozostawała czarna, a dno zupełnie niewidoczne.

– Chcesz, żebym z tobą został?

– Tak.

– Będę z tobą na linii do końca, bez względu na to, co postanowisz. Pamiętaj, że możesz się wycofać.

– Nie wycofam się – powiedział twardo mężczyzna. – Nie teraz.

– W takim razie będę z tobą do końca.

Włożył telefon do kieszeni kurtki, wspiął się na palce i przerzucił jedną, a potem drugą nogę przez barierkę, niezdarnie stanął na krawędzi murka, mocno ściskając metalowy pręt. Spojrzał w dół, woda nadal była nieprzenikniona. Przerażony pokręcił głową. Nie chciał się jednak wycofać, nie teraz. Usłyszał, że ktoś krzyczy, musieli go zauważyć. Ostrzegał go, przewidział to. Mówił, że skok do Odry nie jest najlepszym pomysłem. Upadek miał być bolesny i nie musiał zakończyć się śmiercią, a przypadkowi przechodnie mogli go powstrzymać. Mimo to właśnie tak chciał ze sobą skończyć, to wydawało mu się najodpowiedniejsze. Po prostu skoczyć.

Mocno uderzył głową o barierkę, i jeszcze raz. Poczuł tępy ból, w głowie mu wirowało. Zobaczył wysokiego mężczyznę w kombinezonie motocyklowym, który biegł w jego stronę. Krzyczał coś, ale on nie rozumiał już jego słów. Widział szaroniebieskie oczy pełne przerażenia. Odepchnął się i zwolnił uchwyt, ale zamiast spadać, poczuł, jak uderza ciałem o barierkę, a jego ręka napręża się do granic możliwości.

– Trzymam cię.

– Puszczaj! – krzyknął.

– Nie ma takiej opcji – warknął mężczyzna, zaciskając zęby. – Nie ma żadnego skakania, nie na mojej zmianie.

– Zostaw, robię to dla nich.

– Nie wiem, co ćpałeś, ale za samobója nikt ci nie podziękuje.

– Nic nie rozumiesz… – Zaczął się szarpać i uderzać głową o barierkę.

Mężczyzna, który starał się go uratować, przeklął i zacisnął mocniej zęby. Wychylił się przez barierkę, zapierając się nogami o pręty. Starał się siłą wciągnąć desperata na drugą stronę barierki albo chociaż unieruchomić jego głowę, ale szamotanie się tamtego i rytmiczne uderzanie głową w metalowe pręty skutecznie mu w tym przeszkadzały. W końcu poczuł, jak bolący bark odmawia mu posłuszeństwa. W oddali słyszał syreny policyjne, wiedział już jednak, jak to się skończy. Tamten spojrzał na niego pustym wzrokiem i z całej siły uderzył jego ręką o barierkę. Nie wytrzymał, puścił. Obserwował, jak bezwładne ciało leci w dół i wpada do wody z głośnym pluskiem.2

Morze było dzisiejszego dnia spokojne, w oddali woda nieznacznie się poruszała, powoli wzbierała, kierując się w stronę brzegu, aż wreszcie wypluwała falę z charakterystyczną pianą. Ada opatuliła się ciaśniej szalikiem i poprawiła rękawiczkę, która zsunęła jej się z dłoni. Kochała morze i mogła się w nie wpatrywać godzinami. Potarła zmarznięte dłonie o siebie, żeby odrobinę je rozgrzać. Jesień przypominała dotąd bardziej szarobury grudzień bez śniegu niż piękną złocistą porę roku. Nad morzem lodowaty wiatr atakował każdą niewystarczająco osłoniętą część ciała. Ada odwróciła się w stronę jednego z wyjść z plaży, przy którym czekali jej rodzice, i ruszyła w ich kierunku.

– Pilnujecie, żebym na pewno wróciła do domu? – zapytała. – Julia pewnie się martwi, że spóźnimy się na kolejną terapię.

– Ona tylko próbuje ci pomóc – zauważyła jej matka. – Chce dla ciebie jak najlepiej.

– Nie wiem, czy ciąganie mnie od jednego psychoterapeuty do drugiego to jakiekolwiek rozwiązanie. Co zrobi, gdy zabraknie specjalistów w okolicy? Wywiezie mnie? A może zamknie w jakimś ośrodku?

Wspólnie ruszyli schodkami na górę. Ada szła pośrodku, czuła się osaczona, bez szansy na ucieczkę. Do niewielkiego pensjonatu, który jej rodzice kupili za oszczędności swojego życia, mieli niewiele ponad kilometr.

– Ada! – skarcił ją ojciec. – Skoro ta metoda nie działa, to powiedz nam, co ci pomoże. Nie możesz się tutaj wiecznie chować, to nie jest żadne rozwiązanie.

Kobieta skrzywiła się nieznacznie. Z każdym jego słowem czuła się coraz bardziej zagubiona, raniły ją jak odłamki lodu. Potrzebowała pomocy, ale nie miała pojęcia czyjej i jakiej. Chciała działać, a nie rozpamiętywać to, co się wydarzyło, skupić się na czymś i powoli zapomnieć, ale nie była w stanie. Wpadła w błędne koło, z którego nie potrafiła się wyrwać.

– Ojciec nie chciał być taki ostry – podjęła matka z troską. – Po prostu wszyscy się o ciebie martwimy.

– Nie wróciłaś do pracy, nie rozmawiasz o tym, nie realizujesz terapii, zerwałaś kontakt ze wszystkimi znajomymi ze Szczecina – wymieniał ojciec. – Ty się po prostu tutaj ukrywasz, ileż można?

– Możesz u nas mieszkać, ile chcesz, córeczko – zapewniła matka. – Ale czas w końcu podjąć jakąś decyzję, pozwolić sobie pomóc, cokolwiek…

– Wiem, naprawdę wiem – przytaknęła Ada. – Po prostu sama jeszcze nie doszłam z tym wszystkim do ładu. Potrzebuję czasu.

– Czas może i leczy rany, ale niekiedy trzeba pozwolić sobie pomóc – zauważył ojciec. – Nie możesz liczyć na to, że same się zabliźnią.

Skręcili w lewo, leśna ścieżka zmieniła się w chodnik, któremu brakowało co najmniej kilkunastu elementów i który z niecierpliwością oczekiwał na remont. Stąd było już widać ich pensjonat. Budynek miał cztery kondygnacje i elewację o barwie soczystej oliwki. Na dole znajdowała się przestronna kuchnia oraz jadalnia dla gości, sala kominkowa i dwa pokoje gościnne, na dwóch wyższych piętrach wydzielono łącznie dziesięć dużych pokoi, a wreszcie na ostatnim piętrze rodzice mieli samodzielne mieszkanie.

– Zapamiętam, tato. I postaram się coś z tym zrobić, obiecuję.

Ściągnęła prawą rękawiczkę i wyjęła z kieszeni iphone’a. Odnalazła w książce telefonicznej numer Krystiana. Przełknęła ślinę ze zdenerwowania. Nie kontaktowała się z nim przez cztery miesiące, chociaż on nie ustawał w próbach.3

Położył ją na blacie biurka stojącego w rogu salonu. Jego dłonie prześlizgnęły się po smukłym ciele kobiety, zatrzymując się na dłużej przy kształtnych piersiach, po czym chwycił ją za biodra. Nie pozostawała bierna, niecierpliwie przylgnęła do niego. Pochylił się i całował ją namiętnie, szybko, nie dając jej szansy na złapanie oddechu. Kobieta ściągnęła z niego koszulkę i przesunęła długimi krwistoczerwonymi paznokciami po jego plecach, zostawiając na nich ślady. Była namiętna, lubił to. Sięgnęła do klamry jego paska, pociągnęła za nią powoli. Drażniła się z nim. Obserwował ją z góry, potem zsunął spodnie wraz z bokserkami. Ponownie ją pocałował, a jego dłonie powędrowały do jej piersi.

– Na co czekasz?

Zaśmiał się wprost do jej ucha, drażniąc ją swoim ciepłym oddechem. Zdarł z niej rajstopy wraz z figami i odrzucił je w kąt. Rozsunął jej nogi, a ona uniosła je i oparła na jego barkach. Złapał za biodra kobiety, przysunął ją na krawędź biurka i wszedł w nią mocno jednym pchnięciem, które wywołało u niej przeciągły jęk. Poruszał się, na przemian drażniąc ją powolnością swoich ruchów i gwałtownie przyspieszając, co doprowadzało ją do szaleństwa. Wsłuchiwał się w jej krzyki i starał się ignorować telefon, który nieprzerwanie wibrował gdzieś za nim, w kieszeni spodni.

– Szybciej… – poleciła zdyszana.

Usłyszał dźwięk klucza przekręcanego w zamku. Jego partnerka zesztywniała. Nie zwrócił na to uwagi, ścisnął jedynie mocniej jej biodra i zintensyfikował pchnięcia. Drzwi się zamknęły, usłyszał kroki, ale nie zamierzał teraz przestać. Wykonał kilka ostatnich ruchów. Oboje znieruchomieli na chwilę, a ich ciężkie oddechy wypełniły pomieszczenie. Wreszcie wysunął się z niej.

– Może się przyłączysz? – rzucił, nie odwracając się.

Spłoszona kobieta obciągnęła sukienkę i zażenowana podniosła rajstopy z ziemi. Z lekkim niedowierzaniem przyglądała się mężczyźnie wyglądającemu w zasadzie tak samo jak ten, z którym przed chwilą uprawiała seks.

– Nie pisałam się na trójkąt.

– Spoko, mój brat jest na to zbyt święty – zapewnił Krystian. – Wyjdziesz? – rzucił do niego. – Planowaliśmy drugą rundę.

Przemek zaszczycił go tylko spojrzeniem pełnym politowania, a później przeniósł wzrok na brunetkę, która była ewidentnie speszona. Zdecydowanie nie to obiecywał jej Krystian, kiedy proponował seks.

– Pani już dziękujemy – odezwał się niespodziewanie Przemek. – Tam są drzwi.

Zarumieniła się ze złości i spojrzała na Krystiana, ale on tylko wzruszył ramionami.

– Możesz poczekać w mojej sypialni albo iść. Przepraszam cię za niego, ale raczej prędko go stąd nie wyrzucę.

Prychnęła w odpowiedzi. Naciągnęła na siebie rajstopy, starając się nie myśleć o tym, że na nią patrzą. Sięgnęła po sweter, następnie podeszła do Krystiana i przyłożyła mu z otwartej dłoni w prawy policzek. Nawet nie drgnął.

– Nie dzwoń do mnie więcej.

Bracia mierzyli się wzrokiem. W tle zabrzmiało trzaśnięcie drzwi wyjściowych. Krystian podniósł bokserki i spodnie, włożył je. Ruszył bez słowa do kuchni. Przemek usiadł na kanapie w salonie i czekał, jego bratu się jednak nie śpieszyło. Powoli popijał wodę ze szklanki, odwlekając moment rozmowy. Wreszcie ruszył do salonu, usiadł naprzeciwko brata. Wzrok Przemka wędrował od jednego siniaka do drugiego.

– Napatrzyłeś się już? – rzucił Krystian.

– Nie mógłbyś się w końcu ogarnąć? – spytał Przemek. – Seks bez zobowiązań, alkohol, boks, skoki ze spadochronem, ileż można?

– Po prostu dobrze się bawię. Nawet bardzo dobrze.

– Gówno prawda.

– Gdybyś kiedyś uprawiał seks z kimś innym niż twoja zimna flądra, może byś go docenił.

Przemek przeklął bezgłośnie i ścisnął sobie nos u nasady. Kiedy ponownie spojrzał na brata, w jego oczach widniała ta sama troska co poprzednio.

– Mam tego dosyć – powiedział Przemek. – Ada od lipca się do ciebie nie odzywa, ale to nie powód, żebyś ty się tak zachowywał. Zmierzasz do autodestrukcji.

– Potraktowałeś Kaśkę jak dziwkę, a wcale nią nie jest i świetnie tańczy salsę. Nie traktuję tak kobiet, bo czasami fajnie, jak wracają lub nie dają mi w mordę. Będę musiał ją teraz przeprosić, inaczej rozpowie innym, jaki ze mnie cham i prostak.

– Skup się, do jasnej cholery – polecił mu Przemek. – Zachowujesz się co najmniej tak, jakby zmarła ci żona.

Milczał. Starał się nie okazywać tego, jak bardzo rani go każde usłyszane słowo. Patrzył na brata, widząc odzwierciedlenie własnego bólu w jego oczach. Ten jednak nie zamierzał przestać.

– Tymczasem rozpaczasz po kobiecie, która żyje, nigdy cię nie kochała i która po prostu nie chce z tobą rozmawiać – kontynuował Przemek.

– Nic o tym nie wiesz.

– To trwa zbyt długo, Krystian. Musisz się wreszcie ogarnąć. Nie możesz żyć poczuciem winy. To, co się stało, nie było twoją winą.

Podniósł się z miejsca, zrobił zaledwie kilka kroków, chwycił brata za poły marynarki i podciągnął do góry. Przemek się nie bronił, obaj patrzyli sobie teraz w oczy.

– Wypierdalaj.

– Krystian, ja… martwię się o ciebie. Nie wiem już, co mam robić.

Zaczął go ciągnąć w stronę drzwi, nie musiał nawet używać zbyt wiele siły. Znacznie gorszy był ból, który czuł, jego nie potrafił się tak łatwo pozbyć.

– Twoja żona beznadziejnie całuje.

Przemek drgnął.

– Nigdy nie potrafiła nas odróżnić albo zawsze bardziej pragnęła mnie. To ja pocałowałem ją pierwszy i prawie ją zerżnąłem w naszym mieszkaniu, a później to ona dopadła mnie na waszych poprawinach. Gdybym się nie przyznał, nie zorientowałaby się. Chociaż może od początku wiedziała, na kogo się rzuciła?

Przemek wyszarpnął się z jego rąk.

– Zostaniesz kiedyś sam, Krystian, zupełnie sam. Odpychasz od siebie bliskich i niszczysz każdą relację, zanim przerodzi się w coś poważnego. Martwię się i zawsze będę się martwił. Postaram się zawsze być przy tobie, ale nie wiem, jak długo wytrzymam, skoro atakujesz moją rodzinę.

– Po co w ogóle przyszedłeś? – spytał Krystian. – Po co? Pastwić się nade mną?

– Widziałeś dzisiaj samobójstwo. Chłopak rzucił się na twoich oczach z mostu, a ty najpierw próbowałeś go uratować, przy czym sam prawie spadłeś, a później, niewiele myśląc, zbiegłeś po schodkach i rzuciłeś się do wody, starając się go wyłowić. Chciałem sprawdzić, czy wszystko gra, jak się czujesz, ale najwyraźniej niepotrzebnie.

Brat wyszedł z jego mieszkania, trzaskając drzwiami. Krystian przekręcił klucz w zamku, oparł się plecami o drzwi i osunął się na podłogę. Ukrył twarz w dłoniach i wziął kilka głębokich oddechów. Nie miał pojęcia, co powinien teraz zrobić. Podniósł wzrok, na blacie w kuchni stała butelka whisky, otwarta i napoczęta. To nie było żadne rozwiązanie, podobnie jak seks czy sport, musiał wreszcie podjąć rękawicę i coś ze sobą zrobić. Potrzebował bodźca, czegoś, co zmobilizowałoby go do działania i do zatrzymania tego pędu w stronę autodestrukcji. Potrzebował Ady.4

Na ekranie ponownie wyświetliła się grafika przypisana do kontaktu o nazwie „Krystian”. Przedstawiała słodkiego wilka żywcem wyjętego z jakiejś bajki. Niemal codziennie zastanawiała się, czy nie powinna jednak zadzwonić.

– No, wreszcie jesteś – zawołała Julia. – Próbowałaś zwiać?

Zaskoczona Ada prawie upuściła telefon. Schowała go do kieszeni i dopiero wówczas spojrzała na siostrę. Julia jak zwykle była idealna. Jasne blond włosy wystawały spod turkusowej czapki zakończonej dużym pomponem, który dobrze komponował się z beżowym płaszczem. Kolor włosów zmieniła kilka dni po zatrzymaniu sprawcy napaści, siostrze też to doradzała, ale Ada kategorycznie odmówiła.

– Próbowałam zwiać za pierwszym, drugim i trzecim razem, ale za dwunastym zorientowałam się, że znajdziesz mnie wszędzie.

– Wiesz, że to dla twojego dobra? – upewniła się Julia.

Otworzyła drzwi swojej niewielkiej granatowej skody. Wsiadły do środka. Julia próbowała wykręcić i wyjechać z podjazdu.

– Z twojego punktu widzenia to dla mojego dobra – stwierdziła Ada.

– A z twojego nie? Sama jesteś psychologiem, wiesz, że terapie są skuteczne.

Ada powstrzymała się od parsknięcia, wałkowały ten temat już kilka razy, ale on wciąż powracał jak bumerang. Ściągnęła czapkę i rękawiczki, rozpięła kurtkę i odchyliła się wygodniej w fotelu.

– Terapie są skuteczne tylko wówczas, gdy pacjent chce w nich uczestniczyć, bez jego woli nawet najlepszy psycholog nie pomoże.

– To może wykaż odrobinę dobrej woli, bo kończą mi się specjaliści, którzy zgadzają się z tobą porozmawiać.

– Może to i dobrze?

– Ada, staram się pomóc.

Oburzona Julia wzięła ostry zakręt i wjechała na drogę prowadzącą do Kamienia Pomorskiego. Tym razem nie jechały do Szczecina, miały więc przed sobą jakieś dwadzieścia minut w napiętej atmosferze.

– Julia, wiem, że starasz się pomóc – podjęła Ada. – Robisz to dla mojego dobra i świetnie, ale nie pomożesz mi, dopóki sama się nie dowiem, co mi pomoże. Od czterech miesięcy szukam rozwiązania i staram się wziąć w garść, ale brakuje mi kogoś albo czegoś, aby wydostać się z błędnego koła. Tą osobą nie jesteś ani ty, ani psychoterapeuci, których wynajdujesz, i będziesz musiała się wreszcie z tym pogodzić. – Zerknęła na siostrę, zdążyła dostrzec, jak ta klnie bezgłośnie. Wcale jej się nie dziwiła, sama ze sobą już ledwo wytrzymywała.

– Niech do ciebie dotrze, że w końcu będziesz musiała wrócić do życia, chyba że zamierzasz prowadzić pensjonat razem z rodzicami – powiedziała Julia.

Ada się skrzywiła. Ta wizja przyszłości zdecydowanie jej nie odpowiadała. Uwielbiać morze to jedno, ale utknąć tutaj na całe życie to już była zupełnie inna kwestia. W dodatku nie lubiła gości, zazwyczaj irytowali ją jeszcze bardziej niż ludzie w pracy, tyle że nie mogła im pyskować, musiała być miła aż do bólu.

– Dobra, już dobra, spróbuję kolejnej terapii – zgodziła się niechętnie.

Wyjrzała przez okno. Nim się spostrzegła, wjechały do Kamienia Pomorskiego. Zorientowała się dopiero po charakterystycznym budynku Szpitala Świętego Jerzego, który pokrywały niebieskie poziome pasy. Julia zaparkowała na chodniku naprzeciwko jednego z bliźniaków przy ulicy Wolińskiej. Ada dostrzegła na balkonie szyld gabinetu psychologicznego. Nie kojarzyła nazwiska właściciela, ale nie miało to dla niej żadnego znaczenia. Nie wierzyła, by mógł jej pomóc. Bez słowa wysiadły z samochodu i skierowały się prosto do domu, przeszły przez furtkę i ścieżką wyłożoną kolorowymi kamieniami dotarły do drzwi. Zanim zdążyły zapukać, te się otworzyły. Pojawił się w nich mężczyzna niewiele wyższy od Ady. Miał na sobie dżinsy i czekoladowy golf, które zdradzały, że ćwiczył. Musiała przyznać, że wygląda całkiem nieźle.

– Nie mogłem się was doczekać – powiedział na przywitanie i zaprosił je do środka. – Czego się napijecie?

– Miejmy to z głowy – stwierdziła Ada.

– Wskaż gabinet temu Grinchowi psychoterapii – poleciła rozbawiona Julia. – A ja z przyjemnością napiję się herbaty.

Mężczyzna gestem wskazał jej kierunek. Ada niechętnie przeszła przez niewielki przedpokój zaaranżowany na poczekalnię i otworzyła ciężkie orzechowe drzwi. Weszła do środka i zamknęła je, były wygłuszone, bo natychmiast przestała słyszeć głosy z korytarza. Usiadła na szezlongu, który od razu zwrócił jej uwagę. Musiała przyznać, że był miękki i zdecydowanie zachęcał do tego, żeby z niego skorzystać. Odchyliła się do tyłu, opierając się o wygodne oparcie z miękkiej karmelowej skóry. Wnętrze było małe, przytulne. Podobało jej się tu.

Do pomieszczenia wszedł doktor Kobyliński, jego imienia wciąż nie mogła sobie przypomnieć. Usiadł na kanapie, a karmelowa skóra zapadła się pod nim. Wziął podkładkę z długopisem i oparł ją na kolanach.

– Skoro się już pani rozgościła… – zaczął psychoterapeuta.

– Ta… Jest całkiem nieźle – potwierdziła Ada. – Ten szezlong jest świetny. Kupię sobie taki do domu.

– Zawsze mnie cieszy, kiedy moi pacjenci czują się tutaj dobrze.

Przewróciła oczami. Od momentu, kiedy wróciła do rodziców, jej siostra próbowała nawiązać z nią rozmowę na temat tego, co się stało, ale ona konsekwentnie milczała, zarówno na temat Smarzewskiego, jak i rozwodu. Nie chciała z nimi o tym rozmawiać, z nikim nie chciała, nie czuła takiej potrzeby, choć naprawdę próbowała ją z siebie wykrzesać. Po tygodniu Julia zdała sobie sprawę, że Ada się przed nią nie otworzy, więc zaczęła ciągać ją po wszystkich znanych sobie terapeutach. Ten był dwunasty albo trzynasty, nie liczyła. Żaden z nich jej nie pomógł, ale siostra się nie poddawała. Niestety określenie „Grinch psychoterapii” pasowało do Ady idealnie, bez względu na to, czy występowała w roli psychoterapeuty, czy pacjenta.

– Słyszy mnie pani?

Podniosła na niego wzrok, nie okazując zniecierpliwienia.

– Zamyśliłam się – przyznała.

– W porządku – powiedział niezrażony terapeuta. – Powtórzę w takim razie, co mów…

– Nie ma takiej potrzeby – zapewniła Ada. – Zapytał pan pewnie, jak się czuję, co u mnie słychać albo co tutaj robię, chociaż nie, o to nie ma pan potrzeby pytać, bo moja siostra już pewnie to panu wyjaśniła. – Zrobiła znaczącą pauzę. – Zaraz po tym zapewne poprosiłby pan, żebym opowiedziała panu, co się wydarzyło, kiedy przez trzy doby siedziałam zamknięta w jednym domu z seryjnym mordercą. Ewentualnie ująłby pan to jakoś zgrabniej, coś w stylu: „jakie wydarzenie doprowadziło do tego, że znalazła się pani właśnie tutaj?”. Tak by było, prawda? – Patrzyła na niego przenikliwym wzrokiem, nie odrywając go ani na sekundę, niemal przewiercając nim terapeutę na wylot.

Mężczyzna odchrząknął, starając się ukryć zakłopotanie. Odruchowo poluźnił golf.

– Cóż… rozgryzła mnie pani – starał się zażartować.

– Szybciej niż innych.

– To znaczy?

– Nie tylko u pana byłam – wyjaśniła Ada.

Nie zaliczał się do najlepszych psychoterapeutów, jakich testowała. Pierwszy z nich, profesor Chmiel, był niezły, naprawdę niezły. Zjawiła się u niego na pięciu sesjach. Terapia okazała się dla niej zbyt trudna, za bardzo się otwierała przed tym człowiekiem. Powodowało to u niej tak wielki ból, że zrezygnowała. Później nikomu już nie udało się do niej trafić, bo była na to świetnie przygotowana. Nie chciała terapii, uważała, że jej nie potrzebuje. Mimo tych porażek jej siostra wciąż próbowała.

– Dajmy sobie spokój – zaproponowała Ada.

– Słucham?

– Lepsi próbowali do mnie dotrzeć i rozłożyłam ich na łopatki, a pan nie wygląda mi na starego wyjadacza – wyjaśniła Ada. – Po co mam panu mówić niemiłe rzeczy? Nie widzę sensu w tym, żeby pana dołować.

– Ale pani siostra…

– Nalegała na psychoterapię i takie tam. Pewnie jeszcze robi pan to po znajomości. Cóż, współczuję panu, ale nic z tego. – Uśmiechnęła się do mężczyzny sympatycznie, a później ruszyła w kierunku drzwi.

Wiedziała, że jej siostra nie będzie zachwycona, ale nie skomentuje tego. Ada zdawała sobie jednak sprawę, że musi w końcu posłuchać zarówno Julii, jak i rodziców, inaczej utknie w Międzywodziu na zawsze.

*

Julia niespodziewanie zjechała z drogi i zatrzymała samochód na poboczu. Ada spojrzała na nią z niemym pytaniem, ale wówczas dostrzegła w jej oczach łzy.

– To wszystko, co się wydarzyło, to… Ja… ja chcę po prostu, żebyś znowu stała się sobą.

– Nigdy nie byłaś winna temu, co się stało – powiedziała Ada. – To był mój wybór, podjęłam ryzyko i się opłaciło.

– Jak możesz tak mówić? Jak? Zostałaś porwana i…

– Obie żyjemy, dla mnie to wystarczająca nagroda. Nie zadręczaj się tym.

Padły sobie w objęcia. Julia płakała, a Ada tuliła ją do siebie i zastanawiała się, dlaczego sama nie może po prostu pozwolić łzom płynąć, oczyścić się i zapomnieć.5

Prosektorium Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego mieściło się w zachodniej części szpitala klinicznego na Pomorzanach. Budynek był mały i niepozorny, nie rzucał się w oczy, a od szpitala dzielił go jedynie parking. Prokurator Wilk stał w rogu z rękami wciśniętymi w kieszenie spodni. Beznamiętnie obserwował ciało Karola Janika. Mężczyzna miał dwadzieścia jeden lat, kartotekę karną i podobno wychodził na prostą. Znalazł sobie dziewczynę, nie kłócił się z rodzicami, choć niestety wciąż dilował. Skończył tragicznie, zanim zdążył cokolwiek osiągnąć.

Do stołu sekcyjnego podszedł wysoki, łysy mężczyzna w niebieskim fartuchu. Technik ten zawsze przywodził Wilkowi na myśl wujka Festera z rodziny Addamsów, przez co czuł się w jego obecności nieswojo. Mężczyzna dokładnie obejrzał każdy centymetr ciała denata, począwszy od głowy aż po koniuszki stóp. Następnie sięgnął po wiertarkę rodem z pierwszego lepszego sklepu budowlanego.

– Co może mi pan powiedzieć o denacie? – spytał prokurator.

Od czasu podjęcia pracy w Prokuraturze Okręgowej w Szczecinie Wilk w zasadzie przestał przychodzić na sekcje zwłok, chyba że sytuacja naprawdę tego wymagała. Teraz czuł, jak jego żołądek wywraca się na drugą stronę. Sam zapach dało się znieść, różnił się intensywnością w zależności od stanu rozkładu trupa, jednak prokuratora zawsze uderzało zetknięcie ze śmiercią i to, co działo się wtedy z ciałem.

– Chwila – rzucił technik.

Usłyszeli głośne stukanie do drzwi. Technik posłał prokuratorowi jedynie znaczące spojrzenie znad ciała. Wilk westchnął zrezygnowany, przeszedł przez niewielki pokój, a następnie korytarz, aż do sali, w której ustawiono marmurowy katafalk. Otworzył ciężkie metalowe drzwi. Wraz z październikowym chłodem w pomieszczeniu pojawił się prokurator Szymon Tomaszewski.

– Spodziewałem się pana wcześniej czy później – przyznał Wilk. – Liczyłem jednak, że spóźni się pan na sekcję.

Stojący przed nim mężczyzna ciężko łapał oddech. Był od niego niższy, nie mógł mieć więcej niż metr siedemdziesiąt pięć. Optycznie skracały go źle dobrane dżinsy i mocno dopasowana granatowa koszula.

– Skąd pomysł na sekcję? – spytał Tomaszewski.

Wilk nie odpowiedział, ruszył z powrotem w stronę małego pomieszczenia, w którym królował technik. Tomaszewski podążał tuż za nim i jawnie okazywał swoje niezadowolenie. Nie dziwiło to Wilka. Nikt nie lubił, gdy ktoś z wyższego szczebla korzystał z uprawnień, które mu przysługiwały, i coś wymuszał. Szczególnie gdy odrobinę je przekraczał, ale nie wypadało zwrócić mu uwagi.

– Facet rozwalił sobie czaszkę o metalową barierkę, potem puścił się i spadł – relacjonował technik. – Nie utopił się, kojfnął na skutek uderzenia czaszką o barierkę i upadku z dużej wysokości. Na razie tyle…

– Dokładniej – polecił Wilk.

– Doszło do pęknięcia twarzoczaszki i złamania mózgoczaszki, w konsekwencji również do uszkodzenia tkanek miękkich otaczających czaszkę, w tym między innymi tkanki podskórnej, czepca i okostnej – uzupełnił technik. – Prawdopodobnie także uszkodzone zostały naczynia tętnicze i żylne. Na skutek skoku i obrócenia się w locie doszło do złamania kompresyjnego kręgosłupa szyjnego, pogłębienia urazu mózgu i wreszcie zgonu na skutek odniesionych obrażeń. Więcej będzie wiadomo po sekcji, ale nie mam wątpliwości, że denat popełnił samobójstwo. Brak działania osób trzecich. Nie wiem, po co w ogóle robimy tę sekcję.

– Też chciałbym to zrozumieć – odezwał się Tomaszewski. – Może raczy pan to wyjaśnić?

– Mam pewne podejrzenia – uciął Wilk. – Proszę robić swoje, panie prokuratorze, czekam na notatkę.

– Zamierzam umorzyć sprawę – ostrzegł Tomaszewski. – To samobójstwo, żadnego udziału osób trzecich. Nawet pana brat zeznał, że denat sam skoczył. Z tego, co pamiętam, próbował go ratować, prawda?

– Niech pan prokurator się wstrzyma do czasu uzyskania protokołu oględzin telefonu denata oraz bilingów. Dopiero wtedy niech pan rozważy zamknięcie sprawy – zaproponował Wilk. – Myślę, że coś znajdziemy.

– Nie wiem, co chce pan znaleźć w tej sprawie, według mnie jest wystarczająco klarowna – stwierdził Tomaszewski. – Karol Janik popełnił samobójstwo i nic pan z tego nie wyciągnie, choćby pan nie wiem jak próbował.

Wilk się uśmiechnął.

– Tam, gdzie pan widzi samobójcę, ja widzę ofiarę czyichś działań.6

Sala była niewielka, podłoga trzeszczała przy każdym głośniejszym kroku, a mocne światło punktowe oświetlało jedynie środek pomieszczenia. To wszystko sprawiało, że panował tutaj klimat rodem z horroru. Wysoki mężczyzna rozstawił stopy na szerokość bioder. Cofnął prawą nogę kilka centymetrów i skręcił biodra w prawo, na odsłoniętych łydkach zagrały napięte mięśnie. Lewą stopę skierował bliżej środka i niemal automatycznie obniżył prawy bark. Uniósł czarne rękawice bokserskie na wysokość brody, przysuwając prawą dłoń bliżej swojego policzka. Zgarbił się i wciągnął brzuch, napinając mięśnie pleców do granic możliwości, dzięki czemu w pełni zaprezentował tatuaż ukazujący wściekłego wilka.

Krystian przyjął pierwszy cios, który spadł na jego prawe biodro, przeciwnik kopnął mocno, zabolało. Po chwili otrzymał drugi cios niżej i kolejny, bolało jak jasna cholera, ale nie przesunął się ani o milimetr. Wyprowadził prawy prosty, trafił w prawy bark, ale nie osiągnął niczego, cios był za słaby. Po chwili poczuł kolejne kopnięcie, mógł tego uniknąć, gdyby się skupił. Pięść w czerwonej rękawicy świsnęła tuż obok jego głowy. Było blisko, po tym ciosie pewnie już by się nie podniósł. Wyprowadził kopnięcie, trafił, celnie, ale za słabo. Przeklął. Nim zdążył się wycofać, otrzymał cios, który powalił go na ziemię. Opadł na plecy z głośnym plaśnięciem, obrócił się na bok i wsparł na przedramionach. Silne uderzenie w prawą część torsu w pobliżu splotu słonecznego odebrało mu dech. Podniósł się powoli, łapiąc równowagę.

– Co z tobą ostatnio? – spytał Barti. Zdjął rękawice i potarł dłonią smoczy tatuaż z lewej strony szyi.

– Ale żeś mi przypierdolił – mruknął Krystian. – Kurwa…

Ściągnął rękawice i ruszył do ławki chwiejnym krokiem. Opadł na nią ciężko tuż obok swojej torby. Sięgnął po butelkę wody. Upił kilka łyków, ignorując ból, który promieniował od barku, rozchodząc się na każdy mięsień.

– Na twoje własne życzenie – odparł Barti.

– Co ty chrzanisz?

– Ostatnio mam wrażenie, że przychodzisz tu nie walczyć, tylko dostać wpierdol. Potrzebujesz bólu, żeby coś zagłuszyć?

– Wal się.

– Jak chcesz, to ja wychodzę stąd jako zwycięzca, a ty jak zbity pies.

Barti chwycił swoje rzeczy i ruszył raźnym krokiem do łazienki, podśpiewując wesoło. Krystian przeklął ponownie i upił jeszcze kilka łyków wody. Z trudem podniósł się z ławki i spojrzał w duże lustro, zajmujące całą ścianę naprzeciwko. Zauważył kilkanaście fioletowych sińców na nogach, ramionach, ale przede wszystkim na brzuchu i klatce piersiowej. Potarł prawe biodro, tam również dzisiaj znajdzie nowego sińca. Jego ciało stanowiło idealne potwierdzenie tego, co powiedział Barti.

Chwycił swoją torbę i powoli stawiając nogi, ruszył do szatni. Od razu zrzucił

Ciąg dalszy dostępny w wersji pełnej.