Zawsze moja - ebook

ROZDZIAŁ 1

Gianna

Słyszę swój ciężki oddech, a wszystko wokół to tylko szum.

Szum uciekających gości. Szum głosów otaczających nas ochroniarzy w czarnych garniturach.

Asa osłania mnie swoim ciałem, przytulając mocno. Czuję jego silne ramiona owinięte wokół mojego ciała.

Pierwszą rzeczą, którą pamiętam to szarpnięcie. Gdy spojrzałam na męża, zrozumiałam, że został postrzelony. Nigdy w życiu nie byłam tak przerażona. Jednak, gdy poczułam silny ból w prawym ramieniu, zrozumiałam, że również dostałam.

Asa

Trzymam Giannę mocno przy swojej piersi. Serce bije mi jak szalone. Moja mała jest ranna. Nawet już nie czuję bólu, a jedyne, o czym mogę myśleć to to, aby szybko wyprowadzić z kościoła moją żonę. Musi być bezpieczna i to natychmiast.

Wokół nas pojawiają się uzbrojeni ludzie, a także Russo i Peria.

– Asa, musicie stąd wyjść, zaraz będzie tu policja, ja to załatwię! – krzyczy mi do ucha Peria.

– Kris, dzwoń do doktora Clarka. Ma być w rezydencji jeszcze przed nami!

– Asa, może jednak szpital? – pyta zdenerwowany.

Nagle wtrąca się stary Russo:

– Do rezydencji. Tam będzie bezpiecznie. Asa, wszystko w porządku?

– Tak, kula przeszła na wylot i zraniła Giannę. Muszę ją natychmiast stąd wynieść!

Biorę ukochaną na ręce i w tej chwili przeszywa mnie silny ból. Mimo to nie mam zamiaru jej puszczać. To ja ją wyniosę, ja ją obronię.

Jak najszybciej wychodzimy z kościoła, na zewnątrz czeka na nas limuzyna. Kris otwiera drzwi, a potem pomaga mi posadzić oszołomioną Giannę. Gdy już siedzę obok, przytulam ją mocno do siebie.

– Kochanie, wszystko będzie dobrze. Już jesteś bezpieczna.

Podnosi na mnie spojrzenie, jej policzek jest ubrudzony krwią. Kładę zdrową rękę na jej karku i mówię poważnie:

– Za chwilę będziemy w domu. Czeka tam na nas lekarz. Pracuje dla nas od lat i jest najlepszy. Gdyby tak nie było, już byśmy jechali do szpitala. Nie musisz się martwić. Kula otarła się o ciebie, ale wszystko będzie dobrze.

– Asa, ale… ktoś do ciebie strzelił… trafił…

– Wszystko będzie dobrze, nic mi nie jest.

– Musisz jechać do szpitala! Tam mają wszystko, co potrzebne!

– Gianno, uspokój się. Doktor Clark ma pełne wyposażenie. Kula przeszła na wylot.

– Ale jest tyle krwi…

Wtedy zaczyna płakać, łzy szybko spływają jej po policzkach, a jej wargi drżą. Obejmuję dłońmi jej twarz i przykładam czoło do jej czoła.

– Ciii. Spokojnie. To ja, Coletti. Złego diabli nie biorą. A już na pewno nie teraz, gdy dopiero się ochajtałem. Czekam jeszcze na noc poślubną.

Gianna nadal płacząc, parska rozpaczliwym śmiechem. Znów ją przytulam i skupiam na swoim oddechu. Mam mętlik w głowie. Kto strzelił? Kogo mam zabić?!

Gianna

Podjeżdżamy pod same schody rezydencji, a Kris otwiera nam drzwi. Asa wzdryga się z bólu, gdy odwraca się w jego stronę. Biała koszula męża jest prawie cała zakrwawiona. Moja sukienka również wygląda jak wyjęta z horroru. Asa wysuwa się na zewnątrz, cały czas trzymając mnie za rękę. Powoli wygrzebuję się za nim, a on od razu porywa mnie w ramiona. Ponownie bierze na ręce i wbiega do domu. Zanim zamyka za nami drzwi, dostrzegam przed domem mnóstwo mężczyzn z bronią. Cała włoska mafia tu jest i nas osłania.

Mijamy pięknie przystrojone stoliki czekające na gości. W oddali w jadalni dostrzegam wielki bufet z daniami od najlepszych kucharzy i poustawiane wszędzie kwiaty. Morze pięknych, białych kwiatów. Boże jak tu cudownie. Julia tak wspaniale się spisała. I wszystko na marne.

Asa wbiega ze mną na rękach do gabinetu i kładzie na kanapie przy kominku. Klęka obok i uważnie mi się przygląda.

– Jest ci słabo? – pyta zdenerwowany.

– Nie… nie zemdleję.

Nagle do gabinetu wchodzi jakiś starszy mężczyzna ze skórzaną i całkiem sporą torbą.

Asa wstaje i zaczyna coś do niego mówić. To lekarz. Pomoże nam.

Kiedy słyszę, jak mój mąż stwierdza, że najpierw ma mnie opatrzyć, w końcu nabieram sił. Mój mąż. Tak, to mój mąż i moim obowiązkiem jest troska o niego.

– Nie! Nic mi nie jest, Asa jest w gorszym stanie. Kula przeszła przez niego na wylot i drasnęła moje ramię. To jego musi doktor zbadać najpierw.

– Nie ma mowy, Gianno. Najpierw ty! – mówi ostro Asa.

Doktor podchodzi i uważnie przygląda się moim oczom.

– Jak się czujesz? Masz problemy z koncentracją?

– Już nie. Na początku słyszałam tylko szum i nie wiedziałam do końca, co się dzieje. Wszystko było zamglone…

– Byłaś w szoku. Teraz sprawdzimy ranę.

– Ale Asa musi być pierwszy.

Lekarz wie, że mam rację. To on stracił dużo krwi i jeszcze… o Boże, jeszcze mnie niósł!

Doktor spogląda na Colettiego, który siada na fotelu naprzeciwko i gdy już chce coś powiedzieć, Asa mu przerywa.

– Ja tu decyduję. Nikt inny. Ona pierwsza albo, kurwa, zastąpię cię kimś innym, Clark.

Patrzę na coraz bledszego Asę i wiem, że z nim nie wygram. Odnoszę wrażenie, że spojrzeniem chciał mnie skarcić za to, że sprzeciwiłam mu się w takiej chwili. Ale on jest coraz słabszy…

– Zaczynajmy, doktorze. Jestem gotowa.

Doktor Clark otwiera torbę i wyciąga nożyczki. Chwyta za krawędź rękawa i rozcina go na całej długości, ostrożnie omijając ranę.

Opuszczam na nią wzrok i stwierdzam, że wygląda to nieciekawie. Skóra jest rozszarpana. Oprócz krwi pojawia się także opuchlizna. Jestem tak skupiona na ranie, że nie zauważam, kiedy lekarz wbija mi w ramię igłę strzykawki. Po chwili ręka zaczyna drętwieć i już prawie nic nie czuję. Czekamy jeszcze kilka minut, w tym czasie doktor Clark oczyszcza igłę. Jezu, będzie mnie zaszywać i to na moich oczach. Zaciskam mocno powieki, a mój oddech przyspiesza.

Czuję dłoń na policzku i dopiero wtedy otwieram szybko oczy. Asa zajmuje miejsce obok mnie, po czym ociera mi łzy. Płakałam?

– Nie patrz na to. Patrz na mnie.

– Asa…

– Wiem, że teraz nie wyglądam za dobrze, ale to nadal ja i ja tu rządzę, tak?

– Tak.

– Więc słuchaj mnie uważnie. Doktor Clark jest najlepszy. Oczyści ranę i ją zszyje. Zobaczysz, za jakiś czas nie będzie śladu. A nawet jeśli będziesz miała bliznę, to będzie to cholernie seksowne. Kobieta mafii. Ale przysięgam ci, że to jedyna blizna, jaką będziesz mieć.

– Nie obchodzi mnie blizna. Za mocno krwawisz… Asa…

– Nic mi nie będzie. Obiecuję.

Pochyla się i delikatnie całuje mnie w usta. Dzięki temu, że skupiam się na nim, doktor może mnie szybko zszyć. Następnie owija ramię bandażem i mówi, że za kilka dni sprawdzi ranę.

Teraz czas na Asę. Podchodzi Kris i pomaga mu ostrożnie ściągnąć marynarkę. Lewa strona koszuli przybrała ciemnoczerwony kolor krwi. Mój mąż powoli odpina guziki i ściąga koszulę. Grymas na jego twarzy świadczy o tym, jak bardzo teraz cierpi. Mimo to gdy doktor sprawdza ranę, dotykając zaczerwienionej skóry, on nawet się nie porusza. Również dostaje miejscowe znieczulenie, ale nie czeka zbyt długo, by zaczęło działać. Nakazuje Clarkowi szybko oczyścić ranę i ją zaszyć. Pierwszy kontakt ze środkami antyseptycznymi sprawia, że głośno przeklina. Gdy widzę, że igła jest już naszykowana, odzywam się z płaczem:

– Asa, jeszcze poczekaj. Znieczulenie nie działa.

– Kris, zaprowadź moją żonę do naszej sypialni i zostań z nią.

– Asa…

– Idź, Gianno, nie musisz tego oglądać.

Asa opiera głowę o oparcie sofy, a następnie zamyka oczy. Kris podchodzi do mnie i wyciąga rękę. Nie chcę na to patrzeć, ale też nie mogę go tak zostawić. On by tego nie zrobił.

– Zostaję z mężem. Nigdzie nie idę, Kris. – Mój głos jest stanowczy i silny.

Ochroniarz z małym uśmiechem przytakuje, po czym się odsuwa. Znów koncentruję się na Asie, który również na mnie patrzy. Jest wyraźnie zaskoczony moim stanowiskiem.

Przysuwam się nieco bliżej do jego zdrowej strony i chwytam go za rękę. Splatam nasze palce i lekko ściskam, po czym podnoszę na niego wzrok. Uśmiechamy się do siebie delikatnie. Gdy kątem oka dostrzegam, że lekarz jest gotowy do szycia, zaczynam mówić:

– Nie spodziewałam się, że przeniesiesz mnie przez próg, jak nakazuje tradycja. Nasz ślub na długo pozostanie w pamięci gości. Rozumiem, że mafia i tak dalej, ale to już była gruba przesada.

Na moje słowa Asa parska śmiechem. Doskonale wie, że chcę odwrócić jego uwagę. Może udawać, że go nie boli, ale widzę, że jest wyczerpany.

– Szkoda tylko, że będziemy musieli poczekać z nocą poślubną – kontynuuję, ale słyszę, że doktor cicho się zaśmiał.

Asa też to usłyszał, więc surowo wyraża swoje zdanie:

– Nie mów przy innych o seksie, Gianno.

– Nawet w takiej chwili musisz być zaborczy, panie Coletti?

– Nawet gdy śpię, jestem zaborczy, pani Coletti.

Kiedy tak mnie nazywa, odbiera mi mowę. Ma rację. Od teraz jestem Gianna Coletti.

Z rozmyślań wyrywa mnie głos Asy.

– Ooo, chyba pierwsza fala paniki cię dopadła.

– Pierwsza? Żartujesz? Panikuję, odkąd powiedziałeś, że będę twoją żoną.

– No i już jesteś. Zawsze dostaję to, czego chcę.

– To prawda i jest to cholernie wkurzające.

– Nie narzekaj, lubisz moją pewność siebie, kochanie.

– Nie zawsze, czasami jest irytująca.

– Przesadzasz, wszystko, co robię, wynika z miłości do ciebie, więc kto jak kto, ale ty powinnaś przymykać oczy na to, że jestem odrobinkę arogancki.

– Odrobinkę? Ile ty dostałeś tego znieczulenia?

Ponownie parska śmiechem, ale szybko na jego twarz wypływa grymas bólu, gdy doktor po raz kolejny wbija igłę w jego podrażnioną skórę.

– Będzie dobrze, Gianna.

– Wiem, musi być.

– Dokładnie – odpowiada spokojnie, po czym przyciąga nasze złączone dłonie do twarzy i całuje wierzch mojej ręki.ROZDZIAŁ 2

Gianna

Strumień wody barwi się na jasnoczerwono od krwi, którą zmywam ze swojej twarzy, szyi i skóry wokół rany na ramieniu. Muszę być ostrożna, by nie zamoczyć opatrunku, więc pomagam sobie wilgotną ścierką. Gdy pierwszy raz zobaczyłam własne odbicie w lustrze, zaniemówiłam. Koszmarny widok. Panna młoda cała w czerwieni.

Krótko po tym jak doktorek zabandażował Asę, do posiadłości przybyli członkowie rady. Mój ojciec, Russo i Peria wraz ze swoimi szefami ochrony. Pojawili się także inni ważni sprzymierzeńcy półświatka.

Coletti nakazał Krisowi zaprowadzić mnie do pokoju, na czas ich audiencji. Chciałam się sprzeciwić. On również potrzebuje odpoczynku. Na litość boską, jest poważnie ranny!

Jednak mnie nie posłuchał. Bez większych wyjaśnień stanowczo kazał mi wyjść i pozostać w sypialni. Tam mam na niego czekać. Przyznaję, że to mnie zabolało. Mimo że jestem świadoma swojej pozycji i faktu, że muszę być posłuszna, nadal uważam, że powinien zostać ze mną w takiej chwili.

Dalsza kłótnia nie miałaby sensu. Nie wolno mi sprzeciwiać się mężowi w towarzystwie innych. Ten świat tego nie akceptuje.

Kris pomógł mi wstać z kanapy, po czym Asa podszedł do mnie, by ucałować czubek mojej głowy. To była chyba taka cicha forma przeprosin za to, że zostawia mnie samą.

W holu, ku swojemu zaskoczeniu, spotkałam Michaela, troskliwie obejmującego Julię. Gdy tylko na mnie spojrzała, w jej oczach pojawiły się łzy. Podeszła do mnie szybko i ostrożnie objęła, szepcząc słowa pociechy. Przyjaciel skinął mi głową i udał się do gabinetu. Zaraz za nim zrobił to samo Kris. Nie pozostało mi nic innego, jak wraz z nią udać się do głównej sypialni, gdzie w końcu mogłam ściągnąć zniszczoną suknię ślubną.

I właśnie przez to stoję teraz w łazience w cielistym body i zmywam krew. Nawet nie wiem, czy jest moja, czy Asy. Pewnie obojga. Termin więzy krwi nabrał dzisiaj dla mnie nowego znaczenia. Trafiła nas ta sama kula, będziemy mieć pasujące do siebie blizny…

Ostrożnie ściągam bieliznę i zakładam luźny, jedwabny szlafrok.

Julia czeka na mnie, siedząc na skraju łóżka z wciąż zapłakaną twarzą.

– Julio, już dobrze.

– To było straszne. Gdy usłyszałam strzał i zobaczyłam, że oboje krwawicie, byłam przerażona. Nie wiedziałam, co się dzieje. Kris krzyknął, że mam natychmiast uciekać i pobiegł w waszą stronę. Nagle pojawił się Michael i zaprowadził mnie do samochodu. Gdy cię teraz zobaczyłam…

– Spokojnie. Nic mi nie będzie.

– Ale to był twój ślub… kto to zrobił? Kto strzelił?

– Nie mam pojęcia…

Asa

Nie zakładam z powrotem koszuli. Do niczego się nie nadaje. Nalewam sobie whisky, siadam za biurkiem i czekam, aż wszyscy się zjawią.

Z tego, co do tej pory powiedział mi Kris, nie zauważono nikogo podejrzanego. Kościół był wcześniej sprawdzony i podczas ceremonii nasi chłopcy stali przy każdym możliwym wejściu. Nie było przypadkowych wiernych, którzy ot tak przyszli na mszę. To była zamknięta uroczystość, więc jak strzelec znalazł się w środku? I jak ta gnida uciekła? To niemożliwe. Gdy tylko o tym pomyślę, wzbiera się we mnie czysta wściekłość.

Gdy już wszyscy są w gabinecie, czekają, aż odezwę się pierwszy.

– Chcę wiedzieć, kto strzelał i na czyj rozkaz. I jak, kurwa, przeszedł przez naszą ochronę! Albo umie się rozpłynąć w powietrzu, albo nasi ludzie to pierdolone durnie!

– Asa, wszystko było sprawdzone, tak jak zawsze. Kościół jest duży, ma pełno kolumn i… – Peria nie kończy, szybko mu przerywam.

– I nikt, kurwa, nie widział, że ktoś wyciągnął broń i strzelił?! Chcesz powiedzieć, że stał sobie wśród gości, a potem wyparował?! A może to człowiek widmo?! – krzyczę wzburzony, ale wiem, że to nie jego wina.

Zawsze wywiązuje się ze swoich obowiązków. To stary wyga i wie co robić. Tak jak każdy w tym gabinecie.

Nagle naprzód wysuwa się Kris. Widzę, że chce coś powiedzieć, ale czeka na moje pozwolenie. Zawsze liczę się z jego zdaniem, ale przy radzie nie może odzywać się do mnie jak do kumpla.

– Kris, jesteś moim najlepszym człowiekiem i szefem ochrony. Mów, co o tym myślisz.

– Myślałem, szefie, o tym, pod jakim kątem musiał strzelać. Kula gładko przeszła przez łopatkę, gdy był pan pochylony nad panią Coletti. Najpierw pomyślałem, że może napastnik był na chórze. Ale i tam był ktoś od nas i pytałem. Nikt inny się nie kręcił po balkonie. Poza tym strzał nie byłby tak celny. To musiało być zza pleców szefa. Jest tam dodatkowe wyjście z kościoła…

– Wszystkie wyjścia były zabezpieczone! – burzy się Russo.

– Nie przerywaj mu, nie skończył.

– Obok korytarza do wyjścia znajduje się konfesjonał…

– To absurd! Przed mszą ludzie podchodzili do spowiedzi – odpowiada Russo.

– Czy proboszcz spowiadał, zanim się zjawiłem?

– Nie, jakiś młody wikary.

– Kurwa! Był sprawdzony?

– Ksiądz wiedziałby, że nie jest jego wikarym.

Słyszę zwątpienie w głosie starego Russo. Peria również zaniemówił. Mangano tylko prycha. Jeszcze chwila i go rozpierdolę. Nawet nie zapytał, co z Gianną. Przysięgam, że kiedyś poślę mu kulkę w łeb.

Zaczynam głośno myśleć:

– Konfesjonał. Siedział cicho, wyciągnął broń i przez kratkę oddał strzał. Zrobiło się zamieszanie. Jako klecha mógł przejść obok nas. Albo został w swojej kryjówce, dopóki nie wyszliśmy. Ja pierdolę!

Wstaję wzburzony, po czym zdrową ręką uderzam o biurko. Co za gówno!

Głos Rafaela wyrywa mnie z rozmyślań.

– To na pewno Irlandczycy. Same z nimi problemy. Powinieneś wytoczyć im wojnę. Tak zrobiłby boss.

Patrzę na niego i dostrzegam jego pychę. Chce pokazać wszystkim, że nie nadaję się na szefa. I tu się myli. Całe życie byłem do tego przygotowywany. Mój ojciec zawsze powtarzał, że to nowe pokolenie powinno rządzić. Nigdy nie był czułym rodzicem. Nie raz dostałem od niego po mordzie za szczeniackie wybryki. Ale nie robił tego dla samej przyjemności i satysfakcji. Chciał nauczyć mnie życia, przygotować na wszystko, co miało mnie spotkać w dorosłości, w mafii. Za każdym razem, gdy mnie karał, na koniec dostawałem radę. I choć wtedy czułem do niego niechęć i niezrozumienie, dzisiaj jestem mu wdzięczny.

– Mangano, to ja jestem bossem, a nie ty. Ostatni raz tak do mnie powiedziałeś albo nie ręczę za siebie! Jeśli to nie byli Irlandczycy, rozpętamy piekło na próżno. Wtedy inne rodziny będą się zastanawiać, czy ich także bezpodstawnie oskarżymy. Zrobi się brzydko i krwawo. A w tym czasie znowu ktoś będzie atakować nas z ukrycia. Nie możemy strzelać na oślep.

– Asa ma rację. Na mieście cisza. Nie ma żadnych powodów, by sądzić, że Irlandusy zaczynają wojnę – zauważa Peria z pełną powagą.

– Gdyby chcieli wojny, nie ukrywaliby tego, że zranili bossa. Dzisiaj by świętowali, że zadali nam taki cios. Tu nie chodzi o mafijne porachunki. Myślę, że to coś osobistego…

Moje słowa wywołują ciche szepty w gabinecie pełnym groźnych ludzi. Tak właśnie myślę, to osobista wendeta. Przez te wszystkie lata naraziłem się wielu ludziom. Każdy po latach mógłby zapałać chęcią zemsty. Albo rodzina zmarłego. Na moich rękach jest sporo krwi. Zawsze uzasadnionej, ale jednak.

Po głowie chodzi mi jeszcze jedna myśl. A co, jeśli to ktoś od nas? Wszystkie problemy zaczęły się po śmierci mojego ojca. A fakt, że dostał zawału serca, gdy był całkiem zdrowy, również nie daje mi spokoju. Wszyscy jesteśmy prawie pewni, że było to dyskretne morderstwo. Wystarczą odpowiednie substancje i serce się zatrzymuje. Co prawda patolog niczego nie znalazł, ale przecież nie wszystko jest wykrywalne. Znam przypadki cichej egzekucji, dlatego nadal szukam ewentualnego mordercy. Pomszczę mojego ojca, tak samo jak pomszczę zranienie mojej żony. Ktokolwiek był w to zamieszany, nie ujdzie z życiem.

* * *

Zostałem sam na sam z Krisem, który także nalał sobie sporego drinka. Muszę na spokojnie przemyśleć, co mam dalej zrobić. Rozważyć każdą opcję. Na szali leży bezpieczeństwo mojej żony. I choć ja także zostałam zaatakowany, to przede wszystkim myślę o Giannie. Obiecałem jej ochronę, obiecałem, że nie pozwolę, aby ktoś ją skrzywdził i zrobię, co w mojej mocy, aby moje słowa nie okazały się bez pokrycia.

– Czy Julia jest z Gianną?

– Tak, szefie. Kazałem Marii uszykować dla niej pokój gościnny, jeśli nie masz nic przeciwko. A jeśli ci to przeszkadza, zabiorę ją do siebie.

– Niech zostanie. Dobrze, że Gianna ma przyjaciółkę u boku.

– Co teraz, szefie? Co robimy?

– Zorganizuj mi spotkanie z Antonem.

– Z Antonem Nawczenko?

– Jeśli nadal jest szefem Bratvy to tak.

– Podejrzewasz Rosjan?

– Nie, mamy z nimi dobry układ. My się im nie wpierdalamy w interesy, a oni odwdzięczają się tym samym. Od lat nie było żadnych problemów. Zresztą jestem półkrwi Rosjaninem i to chyba ma dla nich znaczenie. Kiedy zostałem bossem, to Anton pierwszy mi pogratulował. Powiedział: „wiedziałem, że tak będzie sukinsynu”.

– To są gratulacje?

– W najlepszym wydaniu. Możesz mi wierzyć, sam nie jest jeszcze taki stary i uważa, że niektórzy powinni przejść do historii.

– Czego potrzebujesz od Bratvy?

– Sekretnego sojusznika, Kris. Kogoś, kto z zewnątrz przyjrzy się naszej grupie.

– Co? Myślisz, że za tym wszystkim stoi ktoś od nas?

– Muszę to sprawdzić, a oprócz ciebie w tej chwili nie mam nikogo, komu mógłbym zaufać.

– Myślisz o Mangano prawda?

– To stare ścierwo mnie nienawidzi za odebranie mu pozycji. Nie zdziwiłbym się, gdyby maczał w tym palce.

– Naraziłby córkę?

– Bez mrugnięcia. To nie typ rodzinny. Jestem przestępcą i skurwielem, ale rodzina jest dla mnie święta. On nie wie, co to jest świętość, zależy mu tylko na władzy i pieniądzach.

– A Peria i Russo? Wyglądają na zadowolonych z twoich rządów.

– Nigdy nie wiadomo, Kris.

– Więc Bratva?

– Bratva.ROZDZIAŁ 3

Gianna

Budzę się i od razu widzę Asę pogrążonego w głębokim śnie. Jego naga klata podnosi się i ciężko opada. Nadal ma na sobie spodnie od garnituru z rozpiętym paskiem. Widocznie opadł z sił i zasnął, gdy tylko położył się na łóżku. Nie wiem, o której godzinie to było, sama czułam się wyczerpana.

Kiedy Julia wyszła, otuliłam się kołdrą i odpłynęłam, myśląc o mężu wśród tych wszystkich groźnych ludzi. Ale pewnie i tak to on jest najniebezpieczniejszy.

Mam ochotę go dotknąć, przytulić, poczuć jego silne ramiona wokół mojego ciała, ale jest wyczerpany i osłabiony. Musi odpoczywać.

Wstaję po cichutku i idę do łazienki. Po porannej toalecie ubieram się w garderobie w letnią sukienkę. Rana nadal boli, a środki znieczulające, które podał mi doktor Clark, przestały działać. Maria na pewno ma jakieś leki przeciwbólowe. Muszę tylko zejść na dół i jej poszukać. Przy okazji przyniosę też coś dla męża.

Dla męża. O kuźwa! Nie sądziłam, że tak naturalnie przyjdzie mi myśleć w ten sposób o Colettim. To wszystko przez jego opiekuńczość i chyba niesamowity seks. Pokazał mi jego magię i teraz ciągle o nim myślę.

Tak jak przypuszczałam, Maria wręczyła mi tabletki, które zostawił doktor Clark. Dzięki Bogu. Teraz mogę wrócić na górę.

Asa

– Gianna? No chodź tu do mnie… – mówię z zamkniętymi oczami. Jeszcze nie mam ochoty wybudzać się całkowicie, ale z całą pewnością mam ochotę poczuć ją przy sobie. – Chodź do męża…

Co ona wyprawia? Przecież powiedziałem, co ma robić.

Otwieram powoli oczy i rozglądam się na boki. Cholera, nie ma jej.

Siadam ostrożnie, by nie pozrywać szwów, gdyż nawet najmniejszy ruch boli jak diabli. Kurwa, nadal nie mogę uwierzyć w to, co się stało podczas ślubu.

– Gianna! Jesteś w łazience?!

Cisza. Nasłuchuję przez chwilę, ale nie docierają do mnie żadne dźwięki, nawet wody płynącej pod prysznicem. A jeśli zemdlała przez utratę krwi? Nie straciła jej dużo, ale jednak. Emocjonalnie pewnie też jest wyczerpana.

Wstaję i czuję, że całe moje ciało jest obolałe. Wczoraj oprócz środków przeciwbólowych, trzymała mnie w ryzach adrenalina, ale teraz odczuwam wszystko ze zdwojoną siłą.

Zaglądam do łazienki, a następnie do garderoby. Dokąd ona znowu poszła?!

Słyszę, jak ktoś otwiera drzwi, więc szybko wychodzę z garderoby.

– Gdzie ty, do cholery, byłaś?!

Gianna robi wielkie oczy. Czym ona jest zaskoczona? Mam prawo wiedzieć, kiedy wychodzi i gdzie przebywa.

– Dzień dobry, mężu – mówi z poważną miną i podchodzi do stolika, na którym stawia szklankę wody i kładzie jakieś tabletki.

– To środek przeciwbólowy od doktora. Ja już wzięłam w kuchni i przyniosłam też dla ciebie. Na pewno bardzo cię boli.

To prawda, napierdala mnie cały bok. A Gianna o tym pomyślała. Dba o mnie.

Chyba za szybko podniosłem głos, ale nie wygram z włoskim temperamentem.

– Powinnaś tu zostać. Ktoś by przyniósł tabletki, wystarczyło zadzwonić do kuchni.

– Chcesz powiedzieć, że nie mogę swobodnie poruszać się po domu, który od teraz też jest moim domem?

– Zawsze był twój i możesz.

– Więc po co te krzyki, Coletti?

Moja mała, seksowna żonka się zdenerwowała. Muszę przyznać, że będzie miała ze mną trudne życie. Moja obsesja na jej punkcie jest jeszcze większa, odkąd tu mieszka. Cały czas mam ochotę ją oznaczać i zdominować. Jestem chorym sukinsynem, ale ona jest moim całym światem i zawsze będę obdarzał ją pełną uwagą.

– Podejdź tu do mnie, pani Coletti.

– Weź tabletki.

– Chodź do męża, Gianno.

Kiedy widzi mój chytry uśmieszek, kręci bezradnie głową i głośno wzdycha.

– Asa, serio? W tej chwili mnie uwodzisz? Jesteś ranny, na litość boską!

– I to sprawia, że moja żona nie przywita się ze mną prawidłowo? O nie, w tej chwili masz tu do mnie przyjść albo sam cię przyniosę. Ale obiecuję ci, że skończy się na tym, że rozerwę tę słodką sukieneczkę.

Gianna

On jest niemożliwy, a nawet ośmielę się powiedzieć, że nienormalny! Nie zna granic. Nawet gdy jest poważnie ranny!

I tak stoi sobie wyprostowany i czeka, jakby był panem świata. Mam ochotę zrobić mu na złość i wyjść z tej sypialni, ale wiem, że pobiegnie za mną.

Widocznie tylko ja myślę tu rozsądnie i zdaję sobie sprawę, że jest osłabiony.

Podchodzę do niego, kładę ręce na jego rozgrzanej piersi i cmokam w brodę. Jego lekki zarost trochę mnie łaskocze. Podoba mi się to uczucie, ale w tej chwili z pewnością go nie skomplementuję. Jest zbyt władczy i czas to nieco ukrócić.

– To ma być pocałunek? Co my? Pięćdziesiąt lat po ślubie?

– Chcesz powiedzieć, że odpuścisz mi dopiero za pięćdziesiąt lat?

– W gruncie rzeczy to wtedy pewnie też będę napalony.

– Asa…

– Pocałuj mnie jak żona i nie narzekaj.

– Jesteś…

Nie mogę dokończyć zdania, bo Asa oplata swoje zdrowe ramię wokół mojej szyi i przyciąga do mocnego pocałunku.

Gdy chce objąć mnie drugą ręką, wzdryga się z bólu, więc postanawiam odsunąć się od tego upartego człowieka. Podchodzę do stolika po tabletki i wodę, by móc je w końcu podać Colettiemu.

– Bierz tabletki i to bez dyskusji.

Uśmiecha się szeroko, połyka pastylki i popija wodą. Gdy kończy, na jego twarzy znów widać, że ma niezły ubaw.

– Widzę, że żonka lubi się porządzić. Co z kobietą robi zmianą nazwiska. Ale wiesz co? Podoba mi się to. Lubię cię poskramiać. Zwłaszcza w sypialni.

– Zauważyłam.

– Chcesz mi ściągnąć spodnie?

– Przestań! Musisz odpoczywać!

– Dobra, ale wieczorem nie odpuszczę. Będziemy ostrożni, nie będzie nic bolało. Aż mi się przypomina, jak to mówiłem, gdy pierwszy raz…

– Coletti!

– Mogę mówić o zabraniu twojej wisienki, kiedy chcę, moja droga żono.

Pełny zadowolenia siada na łóżku i opiera się o zagłówek. Mierzy całe moje ciało, jakbym była naga, a to sprawia, że tak się właśnie czuję.

Lekko skrępowana podchodzę do okna, by je otworzyć.

– Widziałaś na dole Krisa?

– Oj widziałam.

– Co znaczy to „oj”? – pyta, prawie idealnie naśladując mój głos.

– Kiedy wchodziłam do kuchni, Julia już tam była, a Kris parzył jej kawę. Maria chciała sama to zrobić, ale tylko burknął na nią i zasłonił ciałem ekspres.

– Co za podstępny gnojek. Chce się jej przypodobać. „Zobacz Julia, jakim jestem troskliwym zwierzakiem”.

– Nie śmiej się z niego. To miłe, jak facet wykonuje takie małe gesty. Mają wielkie znaczenie. Jeśli facet zrobi kawę kobiecie, to nie znaczy, że straci koronę czy męską dumę.

Asa przestaje rechotać i uważnie mi się przygląda. Chyba nie myślał o tym w ten sposób. To Coletti. Liczą się tylko wielkie czyny, a my kobiety lubimy takie małe niuanse. Wtedy wiemy, że facet dba o nas w takim zwykłym, codziennym życiu.

– Chcesz kawy? Umiem zrobić.

– A zrobiłeś kiedyś komuś kawę? Albo chociaż sobie?

Nic nie odpowiada. Pewnie trafiłam w czuły punkt. Służba otacza go od dziecka i zapewne należał do rodzaju tych paniczy, którzy tylko zjawiają się w jadalni, pożerają wykwintne dania i wychodzą bez namysłu, kto po nich sprząta.

Asa wstaje z obrażoną miną, wchodzi do garderoby i po chwili ubrany w szary T-shirt i spodnie dresowe wychodzi z pokoju. Obraził się? Myślałam, że ma silniejsze ego. A niech się obraża, przynajmniej przestanie się do mnie dobierać i pozwoli zregenerować się ciału po postrzale.

Asa

Chce kawy? To dostanie kawę od męża. Co ja? Gorszy od Krisa?

Wchodzę do kuchni, gdzie Julia siedzi na wysokim stołku przy wyspie kuchennej i już kończy pić swoją kawę. A Kris siedząc bardzo blisko, przygląda się, jak przełyka gorący napój. Zakochany głupek.

– Dzień dobry.

Witam się, na co zerkają na mnie zaskoczeni. Tak, kurwa, jestem w kuchni i co z tego? No ja pierdolę, to mój dom.

Julia szybko wstaje i mówi, że musi za chwilę wyjść, ale najpierw pożegna się z Gianną. Gdy opuszcza pomieszczenie, Kris odprowadza ją wzrokiem.

– Bo sobie kark skręcisz.

– Śmieszne. Co szef robi w kuchni?

– Kawę dla żony.

– Że co, kurwa?

– Jeszcze raz to powiedz!

– Dobra, już dobra. Nic nie mówiłem.

Podchodzę do ekspresu i moja pierwsza myśl to – „Po chuj tutaj tyle przycisków?”. Podstawiam kubek i nie wiem co dalej.

– Jak to zrobiłeś, Kris? Jak włączyć to diabelstwo?

Przyjaciel podchodzi i przystaje przy moim boku. Już ma zamiar nacisnąć przycisk, ale go odsuwam.

– Tylko mi pokaż, sam to zrobię.

– Okej, musisz nacisnąć tutaj, a potem tu. Jeśli chcesz z mlekiem to jeszcze tu…

Robię to, co mi mówi, i faktycznie ta kawa leci. Jeśli to nie jest dowód miłości, to już nie wiem, co nim może być…ROZDZIAŁ 4

Asa

Od kilku dni Gianna jest moją żoną, od kilku dni każdego ranka robię jej kawę i od tylu dni odmawia mi w łóżku. Nie tylko tam, także w gabinecie, pod prysznicem, pod ścianą czy na dywanie. Jestem, delikatnie mówiąc, sfrustrowany seksualnie. Jeszcze trochę i nie wytrzymam. Staram się być delikatny, ale już przegina. Nie ma prawa mi odmawiać, nie, kiedy chodzę za nią z wywalonym językiem. Kilka miesięcy temu byłbym nieustępliwy, ale ona sprawiła, że moje serce zmiękło. Kiedy mówi, że martwi się o moją ranę, w jakiś sposób rozczula mnie jej troska. Nikt nigdy tak nie dbał o mnie.

Z drugiej strony mój obolały kutas tego nie pochwala.

Wchodzę do garderoby, gdzie Gianna zakłada obcisłe jasne dżinsy, a jej biust jest jak na razie zakryty tylko białym stanikiem. Ona chce mnie zabić. Co tam strzelec w kościele, to moja żonka mnie wykończy!

Staję za nią i gdy zapina guzik, kładę swoje spragnione ręce na jej biodrach. Przytulam się do niej i zatapiam twarz w jej gęstych, czarnych włosach. Czuję słodki zapach szamponu. Zresztą ona cała jest słodka.

– Asa, nie zaczynaj.

– Nic nie robię.

– Ty zawsze coś robisz.

Odsłaniam jej szyję i zaczynam składać na niej pocałunki. W lustrze mogę dostrzec, jak zamyka oczy. Moja mała także jest spragniona, więc dlaczego nas katuje? Dlaczego jest taka uparta?

– Ten puszysty dywan będzie wygodny. Położę cię i ściągnę te seksowne spodnie…

– Przestań. Za dwa dni przyjdzie doktor Clark i ściągnie szwy. Jeśli wszystko będzie dobrze…

– Nie jest dobrze.

– Co? Myślałam, że już cię tak nie boli.

– Boli mnie, ale nie bark.

W trakcie mówienia tych słów zaczynam pocierać jej tyłeczek swoim twardym kroczem.

Sięgam ręką do jej prawej piersi i mocno ściskam.

– Mała, ja tu cierpię bardziej niż od postrzału.

Odsuwa się i odwraca w moją stronę, a jej mina jest poważna i zmartwiona.

– Asa, wiesz, kto do nas strzelał?

– Jeszcze nie, ale nie musisz się martwić. Nic ci nie grozi. Nie pozwolę, by znowu ktoś się do ciebie zbliżył. W domu jesteś bezpieczna.

– A ty jesteś bezpieczny?

– Martwisz się o mnie.

To nie było pytanie. Pierwszy raz ktoś naprawdę się o mnie boi. Nie umiem opisać, jak jest to dla mnie miłe, a zarazem nowe. Dlatego tak ważne, aby mieć u swojego boku rodzinę, która zawsze będzie cię wspierać i opiekować się tobą. W zamian możesz zrobić dokładnie to samo. Stawiać ukochanych na pierwszym miejscu i robić wszystko, aby byli szczęśliwi. Tak właśnie czuję się, gdy patrzę na Giannę, czuję się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

– Asa, muszę ci o czymś powiedzieć. Miałam to zrobić po ślubie, ale potem wydarzyło się to całe zamieszanie…

– O co chodzi? – pytam zdenerwowany.

– W limuzynie, przed ceremonią, mój ojciec coś powiedział. Ale obiecaj mi, że nie zrobisz nic pochopnie.

– Gianno, mów natychmiast.

– Obiecaj. Wiem, że nie przepadasz za moim ojcem, ale to moja najbliższa rodzina.

Rafael nigdy nie doceniał swojej córki, nigdy nie okazywał jej czułości, na którą zasługiwała. I co ona robi w zamian? Martwi się o tego sukinsyna. Ktoś mógłby powiedzieć, że jest głupia i naiwna, ale ja tak nie uważam. Moja żona kieruje się w życiu przede wszystkim sercem, cholernie dobrym sercem i za to ją szanuję.

– Obiecuję, a teraz słucham. Co takiego powiedział ci Rafael przed ślubem?

– Przypomniał mi, że w moich żyłach płynie jego krew i to wobec niego muszę być lojalna. I jeśli będziesz knuć przeciwko niemu, mam mu o tym niezwłocznie powiedzieć.

– Pieprzony skurwiel. Wie, że będąc moją żoną, to wobec mnie musisz być lojalna! Nie ma prawa wymagać od ciebie donosicielstwa. Co za gnój, chce, byś dla niego szpiegowała!

– Nie denerwuj się! Dlatego ci to mówię, bo nigdy nie miałam zamiaru tego robić!

Sprawa z Mangano wyprowadziła mnie z równowagi, adrenalina buzuje mi w żyłach i mam ochotę jechać w tej chwili do niego, by rozkwasić mu gębę. Czy nie mam za mało zmartwień?

Muszę rozwikłać zagadkę, dotyczącą tajemniczego wroga. Pokazał, na co go stać i nie mogę już bagatelizować jego możliwości. Zamach podczas ślubu na oczach tylu ludzi zebranych w kościele, w towarzystwie armii gangsterów, był śmiały. Był prawie bezczelny.

Gianna, czekając na moją reakcję, wygląda na zdenerwowaną i niepewną decyzji, jaką muszę podjąć w związku z Rafaelem. W końcu docierają do mnie jej ostatnie słowa. Bała się wyznać prawdę, o tym jestem przekonany. Wie, jaki jestem porywczy, a w końcu chodzi o jej ojca. Rafael jest beznadziejny w tej roli, ale to nadal jej najbliższa rodzina. Rozumiem jej rozdarte serce i chciałbym zabrać od niej każde zmartwienie.

Dotykam knykciami jej policzka i mówię spokojnie:

– Pamiętasz, jak mówiłaś, że nie nadajesz się na żonę bossa? Właśnie udowodniłaś, że mój wybór był właściwy. Ja zawsze o tym wiedziałem, teraz wiesz i ty. Jesteś lojalna wobec mnie i tylko mnie. Tak powinno być. Tak będzie zawsze.

Gianna przyjmuje moje słowa i przytakuje na zgodę. Pochylam się i smakuję jej piękne usta. Moja i tylko moja. Dla niej zostawię Rafaela w spokoju, przynajmniej na razie. Aczkolwiek jeśli zrobi coś, aby mi zaszkodzić, drogi teść nie będzie mógł liczyć na ulgowe traktowanie. Nasze rodziny są już połączone moim ślubem z Gianną, ale to nie znaczy, że nie mogę wyciągnąć konsekwencji z braku lojalności. Nasze życie rządzi się innymi prawami. Mamy określone zasady i jeśli ktoś postanowi je zlekceważyć, musi się liczyć z wymierzeniem brutalnej sprawiedliwości.