Zdjęcie z profilu - ebook

I
NIESPOKOJNY KLIENT

Na wiszącym w korytarzu zegarze, wskazówki ustawiły się równo dziesięć po piątej. Wzdłuż korytarza na krzesłach siedziało kilkunastu klientów. Z drzwi prowadzących do dalszych pomieszczeń Zespołu Adwokackiego coraz to wychodzili ludzie. Oni już załatwili z adwokatami swoje sprawy. Wysoki, lekko łysawy mężczyzna, stary woźny pięćdziesiątego czwartego zespołu stale wprowadzał nowe osoby do małych gabinetów, gdzie za biurkiem były jedynie dwa miejsca, jedno dla adwokata, drugie dla człowieka, który nękany różnymi życiowymi kłopotami szukał tutaj ratunku.

Tylko boks, bo to małe pomieszczenie oddzielone płytą paździerzową od dwu sąsiednich, chyba nie zasługiwało na nazwę gabinetu, w którym zwykle pracował popularny warszawski adwokat Mieczysław Ruszyński, był jeszcze nie zajęty. Dziwne, gdyż adwokaci są zazwyczaj bardzo punktualni. Wiedzą, że spóźnienie się na sprawę czy choćby na spotkanie z klientem może mieć bardzo nieprzyjemne i kosztowne skutki.

Wreszcie drzwi z klatki schodowej nagle się otworzyły i na korytarz wszedł, a raczej wpadł mężczyzna korpulentnej postury, o okrągłej twarzy, z bystrymi siwymi oczyma i prawie białymi włosami nad wysokim czołem pooranym kilkoma zmarszczkami. Przebiegł korytarzem prawie nie odpowiadając na ukłony klientów i znikł w przeznaczonym dla niego pomieszczeniu. Był zadyszany, bo jak zwykle, kiedy się nieco spóźniał do zespołu, nie miał cierpliwości czekać na udającą żółwia windę, i nie zważając na te sześćdziesiąt z okładem lat pędził schodami na piąte piętro.

Teraz Miecio, tak go bowiem nazywali przyjaciele i koledzy, pośpiesznie zdejmował płaszcz, otwierał szuflady biurka i wyjmował z nich szare teczki tych akt adwokackich, które, jak przypuszczał, będą mu dzisiaj potrzebne.

Doświadczony woźny o nic nie pytał. Przyniósł i postawił na biurku syfon wody sodowej i parę szklanek. Adwokat napełnił jedną z nich i haustem wypił.

— No — powiedział — teraz mi lepiej. Nie mogłem znaleźć taksówki i od Alei Jerozolimskich prawie biegłem.

— Pan mecenas dzisiaj nie autem?

Miecio znacząco machnął ręką.

— Umówiłem się w „Szanghaju”.

— Z tą rudą? — Franciszek był dość spoufalony z mecenasem. Razem pracowali w zespole przeszło dwadzieścia pięć lat i stary woźny dobrze znał gusta słynnego adwokata. Szczególnie to, że ulubionym lokalem Miecia była „chińska” restauracja „Szanghaj”. A co do „rudych”, o tej słabostce mecenasa wiedzieli wszyscy przyjaciele. A miałby nie wiedzieć stary, doświadczony i nie w ciemię bity woźny?

— Nie — machinalnie odpowiedział adwokat — nie ruda, ale blondynka. Ale jaka? Bomba! — W tym momencie Miecio spostrzegł, że powiedział zbyt wiele, więc dodał: — To klientka. Ma bardzo skomplikowaną sprawę. Dlatego wolałem z nią rozmawiać w bardziej spokojnym pomieszczeniu niż w tym... A kto tu do mnie?

— Jest już pani, ta z pawilonów. Czeka pan doktor. Ale mamy także — wyjaśnił pan Franciszek — jednego dziwnego gościa. Przyszedł do zespołu przed jedenastą. Tłumaczyłem mu, że pan mecenas przyjmuje od piątej do siódmej po południu. A on na to „dobrze, poczekam”. I siedzi tu cały czas.

— Może jakiś gość z prowincji?

— Raczej nie! Nie ma nawet teczki i jest bez płaszcza. Siedzi kamieniem na korytarzu i prawie nie wyjmuje papierosa z ust. Wypalił co najmniej ze dwie paczki. Musiałem dwa razy wietrzyć na korytarzu, bo tam aż ciemno od dymu. Taki jakiś dziwny. Chyba ma fioła. Pewnie zwiał z Pruszkowa. I stale spogląda na drzwi wejściowe. Sześć godzin czeka na pana mecenasa i nawet nie zszedł na dół, żeby sobie kupić coś do jedzenia. A jak zapala kolejnego papierosa, to ręce tak mu latają, że aż się boję, aby sobie nosa nie przypalił.

— Niech pan go tu daje. Zobaczymy co to za sprawa i co to za tajemniczy gość.

— Ale — uprzedzał woźny — niech pan mecenas będzie z nim ostrożny. To na pewno wariat. Jak dostanie szału, to i czterech ludzi nie da mu rady. Wiem dobrze, bo u nas na Brzeskiej mieszka taki jeden. Już go z pięć razy brali do czubków. Ale co z tego? Potrzymają trochę, niby to podleczą i znowu na wolności aż do następnego razu. Ja na wszelki wypadek będę siedział niedaleko drzwi koło telefonu.

Mieczysław Ruszyński zareagował śmiechem na te ostrzeżenia poczciwego pana Franciszka.

Za chwilę do małego pomieszczenia wkroczył tajemniczy klient. Był to człowiek mniej więcej w wieku adwokata. Może parę lat młodszy. Wysoki szatyn o pociągłej twarzy, regularnych rysach i niebieskich oczach. Starał się panować nad sobą, ale widać było, że jest skrajnie zdenerwowany. Nie tylko ręce, ale nawet podbródek mu drżał.

— Jestem adwokat Ruszyński. Pan chciał ze mną rozmawiać? Czym mogę panu służyć? Proszę, niech pan siada.

— Nazywam się Stanisław Wróblewski — nieznajomy zajął wskazane mu miejsce naprzeciwko adwokata i odruchowo odwrócił głowę w stronę drzwi, za którymi usłyszał jakieś kroki. Dopiero teraz adwokat zauważył, że tego przystojnego mężczyznę szpeci ciemnoczerwone znamię na prawym policzku, powyżej szczęki. Znamię to miało wyraźny kształt, jak gdyby po tym policzku pełzła gąsienica zabarwiona purpurą.

— Jestem Stanisław Wróblewski — powtórzył klient — mogę na to przysiąc. Na własną głowę, na życie żony i moich dzieci. Zawsze byłem Stanisławem Wróblewskim. Od urodzenia i będę nim aż do śmierci. Stanisławem Wróblewskim, inżynierem pracującym w Biurze Projektów w Warszawie, przy ulicy Tamka — wymawiając te słowa, nieznajomy zapalał się coraz bardziej.

Adwokat bez słowa napełnił szklankę wodą z syfonu i podsunął swojemu gościowi.

— Proszę, niech pan wypije i uspokoi się. Proszę mi wszystko opowiedzieć od początku.

— Jestem Stanisław Wróblewski...

— Rozumiem. Proszę wypić.

— Pan myśli, że jestem wariatem?

— Ależ skądże znowu. Po prostu widzę, że pan jest zdenerwowany i lepiej będzie, jeżeli naszą rozmowę przeprowadzimy w spokoju. Dlatego zależy mi na tym, aby pan się opanował.

— Kiedy to takie trudne — Wróblewski trzęsącą się ręką podniósł szklankę do ust. Kiedy pił, zęby parę razy uderzyły o szkło.

Adwokat nie przerywał milczenia.

— Pan to zna? — Wróblewski wyjął z kieszeni książkę i podał mecenasowi.

— Nie znam — wyjaśnił Ruszyński — wprawdzie sam spędziłem prawie cztery lata w różnych hitlerowskich obozach koncentracyjnych, ale nie w Oświęcimiu, więc „Przeżyłem piekło i Oświęcim” mniej mnie interesowało niż wspomnienia ludzi z innych obozów. Mam tę książkę w domu, ale jeszcze jej nie przeczytałem.

— Niech pan mecenas otworzy książkę na osiemdziesiątej szóstej stronicy.

Adwokat przekartkował trzymane w ręku wydawnictwo.

Na wskazanej stronie znalazł fotografię. Za dużym biurkiem siedział profilem jakiś gestapowiec w czapce z trupią główką i odznakami Hauptsturmführera. Na biurku leżał wielki pejcz. Przed biurkiem stał więzień, a za nim dwaj gestapowcy z podobnymi pejczami w rękach. Tej groźnej scenie patronował pan z wąsikiem, na portrecie zawieszonym na ścianie. Pod zdjęciem krótki napis informował „Richard Baumvogell, kat Bradomska”.

Na prawym policzku gestapowca widać było wyraźnie znamię w postaci gąsienicy. A poza tym, pomimo upływu co najmniej trzydziestu paru lat, podobieństwo zdjęcia z osobą siedzącą naprzeciwko adwokata Ruszyńskiego, było wprost uderzające.

— To pan?

— Przysięgam, że to nie ja! Przysięgam na wszystko co mam najświętszego. Dzisiaj rano, kiedy wszedłem do biura, uderzyło mnie, że zawsze tak życzliwi mi koledzy, tym razem wyraźnie mnie unikali i nawet nie witali się ze mną. Jak gdybym był duchem. A na swoim stole projektowym znalazłem tę książkę otwartą na stronie z fotografią.

Ruszyński ponownie przyjrzał się uważnie reprodukowanemu zdjęciu. Bez słowa zwrócił książkę Stanisławowi Wróblewskiemu. Adwokat raczej nie miał wątpliwości, kto przed nim siedzi.

— Tak od razu przyszedł pan do mnie?

— Nie. Kiedy obejrzałem tę książkę otwartą na fotografii gestapowca, naturalnie, od razu dostrzegłem duże podobieństwo pomiędzy zdjęciem i mną. Ale potraktowałem to jako po prostu głupi żart któregoś z młodszych kolegów. A że wszyscy w mojej pracowni, jestem jej kierownikiem, wpatrywali się we mnie, powiedziałem głośno i możliwie najspokojniejszym tonem: „Rzeczywiście, facet jest do mnie podobny”. Zamknąłem książkę, położyłem ją na skraju stołu i jak gdyby nigdy nic, wziąłem się za swoją robotę. Pozostali koledzy i koleżanki, chcąc nie chcąc, musieli zrobić to samo.

— Pan był lubiany przez kolegów i zwierzchników?

— Raczej tylko przez zwierzchników. Biuro projektowe to dość dziwna instytucja. Można tam się obijać i jednocześnie doskonale zarabiać na różnych chałturach. Kosztem pracy innych kolegów z pracowni. Ja to ukróciłem, co naturalnie nie podobało się części personelu. Kiedy potem bardzo pilnowałem punktualności i rzetelności w pracy, znowu naraziłem się innym. Naturalnie byli w moim zespole i doskonali pracownicy, którzy trzymali moją stronę. Dyrekcja przedsiębiorstwa wiedziała, że na mnie zawsze można liczyć. Moja pracownia otrzymywała z reguły najtrudniejsze zlecenia.

— Co było dalej? — adwokat uważał, że należy pozwolić klientowi, żeby się wygadał.

— Dzień upłynął raczej spokojnie, chociaż wyraźnie cały zespół jakby mnie bojkotował. Ludzie starali się do mnie nie odzywać. Nazajutrz książka znowu leżała otwarta na moim stole. Niektórzy z moich pracowników zaczęli się odzywać po niemiecku. Naturalnie tylko ci, którzy choć trochę znali ten język.

— Do pana?

— Jeszcze nie do mnie. Pomiędzy sobą, ale tak głośno, żebym i ja słyszał. Jak się wkrótce przekonałem, było to tylko preludium. Na trzeci dzień zostałem wezwany do dyrektora. Tam również na biurku znajdowało się dzieło Józefa Barańskiego „Przeżyłem piekło i Oświęcim”. Muszę przyznać, że dyrektor był bardzo zmieszany prowadząc tę rozmowę. Zakomunikował mi jednak, że zgłosili się do niego koledzy i oświadczyli mu, że „nie chcą współpracować z gestapowcem”. Naturalnie swojemu zwierzchnikowi także tłumaczyłem, że chodzi tu tylko o zbieg okoliczności, dziwne podobieństwo dwóch różnych ludzi. Dyrektor nie negował tego, ale prosił, żebym mu nie utrudniał sytuacji i wyjaśnił tę sprawę w taki sposób, żeby nikt nie miał żadnych wątpliwości.

— I pan przyszedł do mnie? — Miecio trochę się znudził słuchając tych wywodów.

— Nie. Z wydawnictwa otrzymałem adres pana Józefa Barańskiego i postanowiłem pójść do niego, żeby wyjaśnić nieporozumienie. Niestety na moje dzwonki i nawet na dobijanie się do drzwi, nikt nie reagował. Jakaś sąsiadka powiedziała mi, że państwo Barańscy wyjechali na urlop i nie wiadomo kiedy wrócą. A tymczasem atmosfera w biurze coraz bardziej się zagęszczała. Już nie tylko w mojej pracowni, ale i w innych udawano, że nie istnieję. Nawet w stołówce, chociaż tam zawsze panuje tłok. Wystarczyło, żebym zajął miejsce przy jakimś stole, inni zaraz przenosili się do sąsiadów i zostawałem sam. A kelnerka podając mi zupę dodawała „bitte schön”. Musiał ją przecież ktoś tego nauczyć. Wreszcie dzisiaj rano, kiedy siedziałem za swoim stołem, wszedł jeden z moich podkomendnych. Podszedł do mnie, stanął na baczność i przepisowo wyrzucając rękę wyskandował „Heil Hitler”. Tego już nie wytrzymałem. Wybiegłem z biura. Biegłem tak długo, aż straciłem oddech. Jakoś oprzytomniałem. Przypomniałem sobie, że ktoś mi mówił o panu mecenasie jako o świetnym adwokacie. Odnalazłem zespół i czekałem tu sześć godzin na pana mecenasa. Niech pan mi powie, co ja mam robić w tej sytuacji?

— Sądzę, że człowiek, który położył na pana stole to zdjęcie — odpowiedział adwokat — poinformował o nim także odpowiednie władze. Milicję albo prokuratora.

— Ja także jestem o tym przekonany.

— Uważam, że nie pozostaje panu nic innego, jak samemu zgłosić się do stołecznej komendy MO. Jeżeli to jest przypadkowe podobieństwo, łatwo przecież panu dowieść swojej niewinności. Znajdą się krewni, przyjaciele — adwokat mówił to bez większego przekonania — którzy ustalą pańską tożsamość.

— Będę aresztowany?

— Pańskie dobrowolne zgłoszenie będzie panu poczytane na plus. Nie chcę jednak pana łudzić, sądzę, że do wyjaśnienia sprawy będzie pan zatrzymany.

— Bardzo się tego boję.

Adwokat uśmiechnął się i zauważył:

— Istnieje znane powiedzenie: więzienia są dla ludzi. Zresztą jeśli pan rzeczywiście nie jest tym Richardem Baumvogellem, nieporozumienie szybko się wyjaśni.

— Pan mecenas także mi nie wierzy?

— Jestem adwokatem, a pan moim klientem. Moje subiektywne uczucia są tutaj bez znaczenia. Jako adwokata, obowiązuje mnie tajemnica zawodowa. Pan ma prawo żądać ode mnie udzielenia mu rady. Tej rady panu udzielam: należy się dobrowolnie zgłosić na milicję, nie czekając na kroki z jej strony. Najlepiej, żeby pan poszedł do Pałacu Mostowskich od razu w towarzystwie swoich krewnych, przyjaciół czy też ludzi, którzy pana znali z czasów okupacji. To mogłoby panu zaoszczędzić ewentualnych przykrości tymczasowego zatrzymania.

— Kiedy, panie mecenasie, nie mogę tego zrobić.

— Iść na milicję? Jeśli pan tam nie pójdzie, oni sami pana znajdą.

— Nie, nie chodzi o oddanie się w ręce władz. Ale ja po prostu nie mam krewnych czy choćby znajomych z czasów okupacji. Naturalnie prócz tego okresu, kiedy służyłem w I Armii Wojska Polskiego i przebyłem szlak od Lublina do Kamienia Pomorskiego, gdzie ciężko ranny w polowym szpitalu zakończyłem swoją karierę wojenną. W czasie tych walk zostałem dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Najpierw za udział w wyzwalaniu Pragi i walki na Płycie Czerniakowskiej, potem drugi raz odznaczono mnie przy przełamywaniu Wału Pomorskiego. Virtuti Militari otrzymałem w Kamieniu Pomorskim. Mam odpowiednie dokumenty, a poza tym te fakty potwierdzić mogą moi ówcześni dowódcy i koledzy z tamtych czasów.

Adwokat bardziej życzliwym okiem spojrzał na swojego klienta.

— A świadkowie z lat poprzedzających pańskie wstąpienie do I Armii?

Stanisław Wróblewski rozłożył bezradnie ręce.

— Urodziłem się w małej wiosce Brzeźnica pod Nieświeżem, w byłym województwie nowogródzkim. Jak wszędzie w tamtych stronach, mieszkańcy wsi byli mieszaniną ludności polskiej i białoruskiej. Na tych terenach, w lasach sięgających aż do Polesia działały różne grupy partyzanckie. Radzieckie i polskie. Udzielaliśmy im pomocy i schronienia. W 1942 roku, było to siedemnastego maja, silne oddziały żandarmerii hitlerowskiej otoczyły naszą wieś. Palono dom po domu i zabijano wszystko, co tylko żyje. Miałem wtedy osiemnaście lat. Ocalałem przypadkiem, bo o czwartej nad ranem rodzice wysłali mnie do lasu, abym nazbierał chrustu. Z daleka widziałem płonącą wieś, słyszałem salwy karabinowe i krzyki mordowanych ludzi. Kiedy hitlerowcy odjechali, pozostały jedynie zgliszcza i trupy.

— Jakie były dalsze pana losy?

— Zaopiekowali się mną jacyś obcy ludzie z sąsiedniej wsi. Kiedy już trochę doszedłem do siebie po tych strasznych wydarzeniach, przypomniałem sobie, że w Lublinie mieszka krewny mojego ojca. Jego brat stryjeczny. Także miał na imię Zygmunt, jak mój ojciec. Postanowiłem się do niego udać. Wędrowałem przez wiele miesięcy. Na piechotę i tylko bocznymi drogami lub po prostu na przełaj. Nie miałem przecież ani pieniędzy, ani żadnych dokumentów. Na życie zarabiałem pracując u chłopów we wsiach, przez które przechodziłem. To trwało przeszło rok. Całą zimę przesidziałem u jakiegoś bogatego chłopa pracując jako parobek. Wychodząc wtedy z domu do lasu po chrust nie miałem przy sobie żadnych dokumentów, nawet marynarki. Byłem w spodniach, koszuli i swetrze. A na nogach miałem drewniaki. Trzeba było więc tak się przemykać, aby nie wpaść w ręce hitlerowców. Musiałem także zarobić nie tylko na życie, ale i na jakiś przyodziewek.

— Rozumiem — przytaknął adwokat.

— Kiedy już do Lublina było coraz bliżej, w parczewskich lasach natknąłem się na oddział partyzancki. Była to niewielka grupa. Całe to wojsko liczyło około trzydziestu ludzi i co drugi z nich był jako tako uzbrojony. Dowodził tym oddziałem AK porucznik „Ryś”. Nazwiska jego do tej pory nie znam, zresztą nigdy nie starałem się poznać.

— Sądzę, że obecnie w Biurze Historycznym Wojska Polskiego można to będzie ustalić i odnaleźć tego oficera.

— Zginął — krótko odpowiedział Wróblewski.

— To może uda się odszukać innych? Znał pan jakieś nazwiska?

— Nie. Wyłącznie pseudonimy. Nie bardzo je zresztą pamiętam. Ale wracając do mojej opowieści, porucznik „Ryś” zaopiekował się mną serdecznie. Nie radził mi iść tak bez żadnych dokumentów do Lublina. Twierdził, że tam od razu zwróciłbym uwagę hitlerowców swoim wyglądem i zachowaniem. Byłem obdarty i co tu dużo gadać nie za czysty. Dowódca obiecał, że przez swoją łączność porozumie się z moimi krewnymi, czy mogą mi przyjść z pomocą, a na razie zatrzymał mnie w swoim oddziale. Rzeczywiście niedługo nadeszła odpowiedź z Lublina. Tacy Wróblewscy tam mieszkali, ale jeszcze przed wybuchem wojny wyjechali z miasta. Nikt z sąsiadów nie znał ich nowego adresu. Nawiasem dodam, że i po wojnie, już w normalnych warunkach, nie udało mi się odszukać nikogo z rodziny.

— A kolegów z partyzantki?

— Porucznik „Ryś” zginął w parę miesięcy później. Podczas akcji wysadzania torów kolejowych. Nasz oddział został przeorganizowany. Dostaliśmy nowego dowódcę. Sytuacja z uzbrojeniem także się poprawiła. Braliśmy udział w różnych akcjach. Wielokrotnie musieliśmy się przebijać z okrążenia. Jak to w partyzantce. Jedni ginęli, na ich miejsce przychodzili drudzy. Mnie jakoś sprzyjało szczęście. Z tych wszystkich przygód wychodziłem cało. Potem przeszliśmy do Janowskich Lasów. Tam istniało wielkie zgrupowanie partyzanckie. Były tam oddziały radzieckie, Armii Ludowej i Armii Krajowej. Hitlerowcy postanowili zlikwidować te zgrupowania. Silne oddziały SS i żandarmerii oraz Wermachtu otoczyły cały teren. Akowcy i „Ruscy”, działając razem, po paru dniach walk, chociaż z ciężkimi stratami, przebili się przez otaczający nas pierścień nieprzyjaciela. Dowództwo AK nie nawiązało współpracy z innymi partyzantami. Zostaliśmy sami. Doszło do straszliwej klęski. Rozproszone grupki usiłowały przedrzeć się przez bagna i tam były mordowane przez esesmanów.

— To znana historia. Walki w Janowskich Lasach i na Porytowym Wzgórzu.

— Tak. Czytałem nawet dokładnie opisy tamtych zdarzeń. Po rozbiciu naszego oddziału wraz z dwoma towarzyszami broni wprost cudem znaleźliśmy wśród bagien bardziej suchą kępę i w zaroślach przesiedzieliśmy przeszło tydzień o głodzie i chłodzie. Obława jakoś nas nie wytropiła, chociaż hitlerowcy sprowadzili specjalnie tresowane psy do wykrywania rozbitków. Jeden z nas nie wytrzymał tych trudów. Dostał złośliwej gorączki. Nie mogliśmy go uratować.

— A ten drugi?

— Z nim razem doczekaliśmy się momentu wyzwolenia. Razem także natychmiast zgłosiliśmy się do Wojska Polskiego. Właśnie w Lublinie.

— Zna więc pan nazwisko tego kolegi.

— Znam. Ale on zginął, kiedy dokonywaliśmy desantu na Czerniaków. Ponton, na którym płynął, został trafiony szrapnelem. Jedynie kilku żołnierzom udało się dopłynąć do brzegu. Jak pan widzi, panie mecenasie, jestem naprawdę w trudnym położeniu.

— Rzeczywiście, dziwny zbieg okoliczności.

— Pan znowu mi nie wierzy. Niech pan nie zapomina, mecenasie, że w tej wojnie zginęło kilka milionów ludzi, i w takiej jak ja sytuacji jest na pewno więcej osób nie tylko w całej Polsce, ale nawet w Warszawie.

— A ta blizna na policzku?

— Mam ją od urodzenia. W naszej wsi mówiono, że moja matka musiała się „zapatrzyć” na jakąś liszkę chodzącą na kapuścianym liściu.

Mieczysław Ruszyński powtórnie sięgnął po leżącą na stole książkę i otworzył ją na tej nieszczęsnej fotografii.

— Gestapowiec na zdjęciu ma takie samo znamię. Nie mówiąc już o tym, że podobieństwo jest ogromne, tak ogromne, że wygląda na pańską fotografię.

— Właśnie to jest przerażające.

— W tej sytuacji — adwokat rozłożył ręce — poza już udzieloną radą zgłoszenia się na milicję, nic panu pomóc nie mogę.

— Trudno mi się na to zdecydować.

— Uważam, że i tak pan niewiele ryzykuje. Jeżeli sprawa nie dotarła jeszcze do prokuratora lub do Pałacu Mostowskich, znajdzie się tam najpóźniej za kilka dni. Ten, kto pana rozszyfrował i podrzucił panu na biurko książkę, spełni także swój obowiązek obywatelski zawiadamiając władze o ukrywającym się zbrodniarzu wojennym.

— Ale ja nim nie jestem.

— Śledztwo to wyjaśni. Zgodnie z obowiązującym w Polsce prawem istnieje domniemanie niewinności podejrzanego. To prokurator i milicja muszą mu udowodnić popełnienie przestępstwa. Nie jest zadaniem i rolą prokuratora wsadzać ludzi do więzienia. On ustala stan faktyczny i wnosi akt oskarżenia, a sąd obiektywnie rozpatruje sprawę i wydaje wyrok na podstawie kodeksu karnego i własnego sumienia sędziów. Ma pan więc wszystkie gwarancje całkowitej bezstronności postępowania karnego. Pańskie zeznania zostaną dokładnie sprawdzone. Mówił mi pan o pobycie w akowskiej partyzantce, w oddziale porucznika Rysia. Władzom będzie łatwiej niż panu odszukać kogoś z tamtych chłopców. Przy tej pańskiej charakterystycznej „gąsienicy” nawet ludzie znający go jedynie z widzenia, potwierdzą fakt pobytu pana w Lasach Janowskich.

— Ale milicja zacznie od aresztowania mnie.

— To chyba jasne, że obciążony takimi zarzutami zostanie pan zatrzymany aż do wyjaśnienia sprawy.

— Przecież jestem niewinny.

— Być może. Ale od momentu, kiedy dowiedział się pan, o co go ludzie podejrzewają, aż do chwili ujęcia pana przez milicję — tłumaczył adwokat — będzie pan uważany za człowieka, który się ukrywa. To automatycznie pogarsza pana sytuację. Chyba pan to rozumie? Inaczej traktuje się człowieka, który sam się zgłasza na milicję ze swoimi kłopotami, a inaczej kogoś, kogo poszukuje się listem gończym.

— Trudno, widzę że będę musiał przejść tę drogę przez mękę.

— Trochę pan przesadza.

— Do kogo mógłbym się tam zgłosić?

— W stołecznej komendzie MO pracuje mój dobry znajomy. Podpułkownik Janusz Kaczanowski. To zdolny i energiczny oficer, a poza tym bardzo przyzwoity człowiek. Nie sądzę, aby on sam zajął się tą sprawą, ale na pewno ją dobrze ustawi.

— A czy pan mecenas podejmie się prowadzenia mojej sprawy?

— Milicja i prokurator przede wszystkim ustalą pańską tożsamość. Sam pan rozumie, że to, co mi pan tutaj opowiedział, może być najszczerszą prawdą, ale może być także zręcznie wymyśloną bajeczką. Niech pan nie zaprzecza. Rozmawiamy w cztery oczy i ja jako adwokat muszę uwzględniać obie wersje. Albo pan jest Stanisławem Wróblewskim, byłym partyzantem z Lasów Janowskich, albo byłym szefem gestapo w Bradomsku. Przy prawdziwości pańskiej wersji, adwokat nie jest panu potrzebny. Sprawa się wyjaśni i jeszcze pana przeproszą za przykrości, których pan dozna. Będzie pan miał nawet prawo dochodzenia swoich szkód moralnych i materialnych. Gdyby jednak okazało się, że nie jest pan tym, za kogo się pan podaje i stanie pan przed sądem jako oskarżony o zbrodnie z czasów okupacji, otrzyma pan obrońcę z urzędu. Polscy adwokaci nie bronią z wyboru zbrodniarzy wojennych.

— Rozumiem i rozumiem także, że pan mecenas mi nie wierzy.

— Już raz panu wyjaśniłem, że moje osobiste odczucia nie mają żadnego znaczenia.

— Ile jestem panu mecenasowi winien za poradę prawną?

— Nie było żadnej porady. Po prostu rozmawialiśmy. Nie można uważać za poradę prawną powiedzenia komuś, aby udał się na milicję.

Stanisław Wróblewski podniósł się z krzesła.

— Jutro pójdę do pułkownika Kaczanowskiego. Dziękuję panu, panie mecenasie.

„Gość był na tyle taktowny — pomyślał adwokat, kiedy już drzwi zamknęły się za dziwnym klientem — że przynajmniej nie usiłował fundować mi piątaka”.

W drzwiach ukazała się siwa głowa pana Franciszka.

— No i co? — zapytał woźny — nie mówiłem — że to kompletny wariat.

— Jeszcze gorzej — odpowiedział Miecio.

— Jak to?

— Nie wariat, a szef gestapo w Bradomsku, w czasie okupacji. Człowiek, który ma na swoim sumieniu śmierć setek lub tysięcy ludzi.

— I pan mecenas go stąd wypuścił? Trzeba było w jakiś sposób dać mi znać. Zaraz bym poleciał po milicję. Przyskrzyniliby ptaszka.

— Co też Franciszek opowiada! Adwokat miałby denuncjować swojego klienta, który z całym zaufaniem do niego przyszedł?

— Ale to gestapowiec.

— Przyszedł nie jako gestapowiec, ale jako klient.

— Ja bym tam mu nie darował.

— Ja tak samo. Gdybym go na przykład spotkał na ulicy i wiedział, że to szef gestapo z Bradomska, pierwszy bym go zatrzymał. Ale nie w Zespole Adwokackim, gdzie człowiek, bez względu na to kim jest, przychodzi z całym zaufaniem szukać pomocy.

— A teraz uciekł i szukaj wiatru w polu.

— Nie ucieknie. Niech się Franciszek nie obawia. Przypuszczam, że sam się zgłosi na milicję, bo już mu się grunt pali pod nogami. A jeżeli się nie zgłosi, prędzej czy później sami go znajdą.

— Taki to się przebierze, przemaluje. Czytałem, że nawet nosy sobie zmieniają.

— Nos może zmienić, ale Franciszek widział to znamię w kształcie gąsienicy? Taki ciemnoczerwony znak na prawym policzku? Choćby nie wiem co robił, tego nie usunie.

— Doktor może mu to wyciąć. Pieniędzy takiemu gestapowcowi na pewno nie brakuje. Znajdzie lekarza, który o nic nie zapyta i za złoto czy dolary zrobi operację.

— To i tak by nic nie pomogło. Zamiast znamienia będzie w tym samym miejscu blizna takiego samego kształtu i koloru. Może trochę jaśniejsza.

— A po co on przyszedł do pana mecenasa?

— Opowiedział mi dość naiwną bajeczkę, że jest chłopskim synem z Białorusi i chciał, żebym się podjął jego obrony.

— A pan mecenas?

— Cóż to, Franciszek mnie nie zna? — oburzył się Ruszyński.

— Może jeszcze wody?

— Dziękuję. Niech Franciszek daje następnych klientów, bo gotów jestem spóźnić się na konferencję.

— Z tą rudą w „Szanghaju” — bezczelnie dopowiedział stary woźny.

— Nie ruda, tym razem blondynka. Gotowa nie czekać.

— Na innego, jakiegoś młodziaka z dziurami w kieszeniach toby pewnie i nie czekała — filozofował Franciszek — ale na pana mecenasa poczeka. Na pewno poczeka. No, już daję tę panią z pawilonów.II
FOTOGRAFIA PRAWDĘ CI POWIE

Na biurku zadzwonił telefon. Podpułkownik Janusz Kaczanowski podniósł słuchawkę. Odezwał się głos oficera dyżurnego:

— Do pułkownika zgłosi się obywatel Wróblewski.

— Wróblewski? — zdziwił się Kaczanowski — Nie znam takiego. W jakiej isprawe?

— Mówi, że w osobistej.

— No trudno — westchnął podpułkownik — jestem wprawdzie bardzo zajęty, ale niech wejdzie.

Za parę minut rozległo się nieśmiałe pukanie do drzwi i do pokoju wszedł Wróblewski. W ręku trzymał małą walizeczkę. Zajął wskazane mu miejsce.

— Pan spoza Warszawy?

— Nie. Mieszkam w Warszawie, ulica Topiel, pięćdziesiąt siedem. Nazywam się Stanisław Wróblewski. Jestem inżynierem. Skończyłem Politechnikę w Gdańsku. Pracuję w Biurze Projektów na Tamce.

— A ta walizka?

— Mam tam trochę jedzenia, zmianę bielizny, ręczniki i przybory do golenia.

Kaczanowski uśmiechnął się.

„Przezorny gość — pomyślał — wie, że będzie zatrzymany i odpowiednio się do tego przygotował. Zapewne znowu jakieś nadużycie gospodarcze. Ale dlaczego przyszedł właśnie do mnie, zamiast zgłosić się do odpowiedniego wydziału lub bezpośrednio do prokuratora.”

— Pan miał wezwanie? — zapytał podpułkownik.

— Nie — wyjaśnił Stanisław Wróblewski — nazwisko pana pułkownika otrzymałem od mecenasa Ruszyńskiego. Czy on nie dzwonił do pana?

Hasło „Ruszyński” wystarczyło podpułkownikowi.

„Znowu mnie ten siwowłosy playboy chce wpakować w jakąś sprawę. Ciągle nie może mi darować tej rudowłosej Kowalskiej, na którą miał taką chrapkę, a którą mu sprzątnąłem sprzed tego czerwonego nosa”.

Dziwny był stosunek tych dwóch ludzi: wyższego oficera milicji i słynnego adwokata. Bardzo się lubili i wzajemnie szanowali, a jednocześnie jeden nie cierpiał drugiego. Obaj mieli te same słabostki. Lubili wino, kobiety i śpiew; przy czym śpiew w tej trójcy miał najmniejsze znaczenie. Obaj mniej więcej w jednym wieku, może podpułkownik był młodszy o jakieś pięć lat. Nie raz i nie dwa ci panowie spotykali się w jakiejś knajpce, najczęściej w ulubionym przez Miecia „Szanghaju” na wesołym spotkaniu. Nie raz i nie dwa obaj zabiegali o względy jakiegoś, najczęściej rudowłosego kociaka. Podpułkownik bił adwokata wybitnie męską urodą. Wysoki, smagły, o twarzy pociągłej, regularnych rysach i niebieskich oczach, które umiały słodko patrzyć na ukochaną kobietę, natomiast w rozmowie z przestępcą zmieniały się w dwa zimne sztylety. Mecenas za to kokietował pełnym portfelem, coraz to innym, nowym, luksusowym samochodem oraz szerokim gestem, na jaki nie stać było Kaczanowskiego z uposażeniem milicjanta. Los bardzo często stykał tych dwóch ludzi na płaszczyźnie zawodowej. I to byłoby tylko pół biedy, ale zdarzało się, że adwokat Ruszyński usiłował prowadzić swoje prywatne śledztwo. Nieraz zresztą z dużym sukcesem. Wtedy konflikt zawodowy przeradzał się natychmiast w nienawiść, która znowu wygasała, gdy sprawa znalazła swoje właściwe rozwiązanie. Teraz więc podpułkownik Kaczanowski, spoglądając na siedzącego przed nim człowieka, z góry uprzedził się do tego „prezentu” od mecenasa i spodziewał się wszystkiego najgorszego, a przynajmniej gorącej potyczki z czupurnym i pełnym temperamentu adwokatem.

— Nie widziałem, ani nie rozmawiałem z mecenasem Ruszyńskim od miesiąca. Co pana do nas sprowadza i dlaczego pan tak się zabezpieczył z tą walizką, jedzeniem i zmianą bielizny? Czy popełnił pan jakieś przestępstwo?

— Nie. Nie jestem przestępcą, chociaż wielu ludzi tak sądzi. Najgorzej, że nie jestem w stanie dowieść swojej niewinności. Prosiłem o radę mecenasa Ruszyńskiego i on stwierdził, że jedynie milicja będzie mogła rozwikłać tę zagadkę. Ostrzegł mnie jednak, że najprawdopodobniej zostanę zatrzymany. Stąd to „zabezpieczenie”.

— Ale o co w końcu chodzi? — oficer milicji zaczynał się niecierpliwić.

Stanisław Wróblewski wyjął z kieszeni książkę, otworzył na odpowiedniej stronicy i podał oficerowi. Podpułkownik szybko przeczytał podpis pod fotografią i długo się w nią wpatrywał.

— Istotnie — stwierdził — istnieje ogromne podobieństwo. Zwłaszcza to znamię na prawym policzku.

— Sam przyznaję, że podobieństwo jest łudzące. Jest to jednak straszny zbieg okoliczności. Nie jestem ukrywającym się zbrodniarzem wojennym. Nawet nie znam języka niemieckiego. Cała bieda, że mój życiorys jest skomplikowany i nie ma ani żadnych dokumentów, ani też świadków, aby udowodnić moją niewinność.

— Proszę mi opowiedzieć ten życiorys — zaproponował podpułkownik — a nagranie pańskiego opowiadania na magnetofonie ułatwi nam pracę.

Po wysłuchaniu Stanisława Wróblewskiego, podpułkownik zauważył:

To niestety koniec bezpłatnego fragmentu. Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki.